Hoofdstuk 4

 

 

 

Rigo zette beide handen op de marmeren wastafel van de grote badkamer. Hij ademde diep in en blies toen met een lange stoot uit om zijn spanning kwijt te raken. Die kus was gepland omdat dat een ongeposeerde foto voor voorpagina’s zou opleveren. Alleen had zijn eigen reactie hem overvallen.

Hij was gestrest – dat was de enige logische reden waarom een volwassen man na een enkele kus zulke problemen kreeg met zijn libido. Op het internaat was hij als tiener met gierende hormonen in vergelijking met zijn leeftijdgenoten zelfs heel beheerst geweest.

Met een afkeurende blik naar zijn spiegelbeeld besloot hij dat een lange, koude douche de oplossing was. Hij deed zijn overhemd uit en legde die opgevouwen in de wasmand, gevolgd door zijn broek. Net toen hij zijn boxershort had uitgetrokken, ging de deur onverwachts open.

Nicoles blik ging naar beneden, en acuut draaide ze zich op haar hakken om. ‘O, hemeltje… Sorry!‘ bracht ze met een kreun uit, haar hand voor haar mond.

Hij schoot bijna in de lach om haar naïeve reactie. Een verlegen maagd was ze allang niet meer; daar was hij zeker van. ‘Niets wat je niet al gezien hebt,’ zei hij lijzig. Haar verlegenheid vond hij eigenlijk wel leuk. ‘Je hoeft niet de jonge maagd te spelen.’

‘Ik speel niets.’ Ze haalde diep adem. ‘En het is niet netjes van je dat je blijft zinspelen op gebeurtenissen in het verleden die we allebei willen vergeten.’

‘Vind je het vervelend daaraan te denken?’ Het scheelde niet veel of hij pakte haar vast om haar tegen zich aan te trekken.

Ze draaide zich naar hem toe. Haar hele houding met haar armen over elkaar voor haar borst schreeuwde ‘nee’ zonder er een woord aan vuil te maken.

‘Het is gewoon beter om zulke dingen niet te zeggen,’ zei ze, haar blik vastberaden boven zijn kin gericht. ‘Ik pak even mijn spullen en ik ga dan naar de andere badkamer.’ Ze wees naar de toiletartikelen die kriskras door elkaar op een plankje stonden.

‘Dat hoeft niet. Ik ga wel.’ Hij passeerde haar rakelings en merkte dat haar lichaam verstrakte. Ze was net zo gespannen als hij.

‘Dank je.’ Gauw graaide ze haar nachtkleding uit een la, waarna ze zonder hem nog een blik waardig te keuren in de badkamer verdween.

Hij zag af van de koude douche. Misschien had hij meer aan een koude scotch. Net toen hij een gemakkelijke joggingbroek over zijn heupen had getrokken, klonk er lawaai uit de badkamer.

‘Alles goed daarbinnen?’ Hij had zijn hand al op de deurklink.

Het geluid van ruisende stof en een zachte vrouwelijke kreun was net hoorbaar door de deur heen.

‘Hulp nodig?’ vroeg hij, vurig hopend dat het antwoord ‘nee’ was.

‘Niets aan de hand,’ riep ze terug, maar haar ademhaling klonk absoluut zwaar.

Het duurde een tijdje voordat de deur werd geopend en zij in een eenvoudige, roze nachtpon tevoorschijn kwam. Haar haar zat verrukkelijk verward. Hij probeerde zijn blik af te wenden, maar zag nog net een lelijke rode striem op haar schouder.

‘Madre di Dio, wat is er gebeurd?’ Hij keek langs haar heen en zag allerlei flesjes en potjes op de wastafel en de vloer liggen.

‘Niets bijzonders. Ik gleed uit. Ik denk dat mijn jurk gescheurd is,’ zei ze. Met een schaapachtige blik hield ze een hoopje rode stof omhoog.

Hij voelde aan de rode huid op haar schouder. ‘Ik maak me meer zorgen over je arm dan over die jurk. Had je niet beter om hulp kunnen vragen?’

‘Wie had kunnen raden dat het zo gevaarlijk was zelf een jurk uit te trekken?’ Ze dook weg van zijn hand. ‘Maar ik zal het wel overleven.’

Omzichtig schoof ze langs hem heen om de gescheurde jurk op te hangen. ‘Ik zou hem zelf wel willen repareren, maar ik ben ronduit slecht in iets waarbij je heel precies moet zijn.’

‘Dat verbaast me niets.’ Veelbetekenend keek hij naar haar schoenen op de vloer.

‘Hoe bedoel je?’ Ze zette een hand op haar heup.

‘Je hebt een minitornado losgelaten in mijn badkamer, om maar eens wat te noemen.’ Hij wees naar de warboel aan flesjes en borstels in zijn normaal gesproken smetteloze badkamer.

‘Dat is niet eerlijk; ik viel. Maar van mij hoeft alles inderdaad niet zo keurig in het gelid te staan. Ik heb gemerkt dat jij haast obsessief netjes bent. Ik durf bijna niets aan te raken.’

‘Ik houd van orde.’ Hij schokschouderde.

‘Ik ben meer iemand van de georganiseerde chaos.’ Ze pakte een paar wollige, roze sokken en trok ze aan.

Het was vreemd haar zo te zien. Voor zover hij zich herinnerde, had hij nog nooit een vrouw in een echte nachtpon gezien. Maar ja, hij had ook nog nooit met een vrouw samengewoond. Wel had hij de nacht doorgebracht met zijn vroegere vriendinnen, natuurlijk, maar geen van hen had zich zelfs ooit zonder make-up aan hem vertoond. Hun nachtkleding had weinig aan de verbeelding overgelaten.

Haar wangen vertoonden een blos door haar worsteling met de rits van de jurk. De rest van haar huid was bleek, contrasterend met haar donkere, golvende haren. De nachtpon viel net over haar knieën – niet bepaald een verleidelijk kledingstuk. Desalniettemin kwam zijn libido weer met een sprong tot leven bij de aanblik van haar volle borsten, die het zachte katoen lieten welven.

‘Zulke dingen kunnen tot echtscheiding leiden, weet je,’ zei Nicole. Haar grapje verstoorde zijn nauwelijks onschuldige gedachten. Ze raapte haar haastig uitgetrokken schoenen op en zocht er een plekje voor. Bij zijn vragende blik vervolgde ze: ‘Mijn moeder heeft haar derde echtgenoot verlaten omdat hij smakte.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ze heeft gezegd dat ze soms de neiging kreeg vergif in zijn eten te doen.’

Hij trok een wenkbrauw omhoog, onrustig toekijkend hoe ze een paar dingen verplaatste in de inloopkast. ‘Dus als wij gaan scheiden, komt dat door mijn aangeboren netheid?’ vroeg hij.

‘Als ik je tenminste niet eerst gek maak met mijn slordigheid.’

‘Je lijkt gebrand te zijn op het idee dat ons huwelijk op een scheiding uitloopt,’ zei hij.

Haar glimlach verdween. ‘Waarom zou je het over huwelijkse voorwaarden hebben als je dat niet verwacht?’ vroeg ze. Ze was klaar in de inloopkast, stapte eruit en sloot de deur achter zich. ‘Ik heb genoeg huwelijken van mijn moeder meegemaakt om niet meer naïef te zijn. Zo gaat het nou eenmaal.’

Rigo kwam naar haar toe. ‘En wat doe je na dat onvermijdelijke einde van ons huwelijk?’ vroeg hij, overdonderd dat hij het antwoord echt wilde horen.

‘Je wilt weten of ik op jacht ga naar de volgende rijke echtgenoot, zoals mijn moeder?’ Ze dacht even na. ‘Of misschien ben jij wel het begin en het einde van mijn illustere carrière.’

Kwaad deed hij een stap dichterbij omdat ze zijn woorden alweer verdraaide. Maar al gauw zag hij zijn fout in. Stil bleef hij staan, onderging de verlokking van haar geur, zag het veelzeggende verwijden van haar pupillen toen ze naar hem opkeek. Hij zou met haar naar bed kunnen gaan zodat ze zich allebei konden overgeven aan die onstuimige drift tussen hen. Ze wilde het ook; dat zag hij aan de manier waarop ze haar lippen bevochtigde met het puntje van haar tong.

Met zijn hand streek hij over haar kin. Hun lichamen waren slechts enkele centimeters van elkaar verwijderd. Ze legde haar handen op zijn schouders, bleek op olijfkleurig. Zijn handen omsloten haar smalle taille. Hij wilde niets liever dan elk kledingstuk van haar afrukken om te controleren of hij in zijn gedachten de herinnering aan haar naakte lichaam had overdreven.

Allebei stonden zij stil. Drie keer haalden ze lang en diep adem totdat ze eindelijk afstand nam. Hij kreunde bijna door de mengeling van opluchting en teleurstelling.

Ze streek een donkere haarlok uit haar gezicht en ging op het bed zitten, haar voeten met de wollige roze sokken onder zich. ‘Dit krijg je nou als we gedwongen zijn op elkaars lip te zitten. Ik ga slapen.’

Knipperend met zijn ogen besefte hij dat het uitgesloten was dat hij binnen afzienbare tijd kon slapen. Zijn ademhaling verliep nog zwaar, net als die van haar. Nog net zag hij de blos op haar wangen voordat ze de dekens haastig over zich heen trok.

‘Ik heb nog wat werk liggen,’ zei hij bars om de broodnodige afstand te creëren tussen zichzelf en haar zinnenprikkelende aanwezigheid. ‘Waarschijnlijk ben ik morgen al vertrokken voordat je wakker wordt, maar Alberto zal in de buurt zijn als je iets nodig hebt.’ Daarop verliet hij de kamer om niet langer stil te blijven staan bij haar bleke huid en hoe uitnodigend die afstak tegen de zwarte lakens.

Waarom het gemak waarmee ze grenzen slechtte, hem stoorde, wist hij niet. Datzelfde had hij immers ook gedaan? Hij moest juist blij zijn dat ze niet achter hem aanzat…

Een reis naar New York had meer tijd gekost dan verwacht, waardoor Rigo een week weg was voordat hij weer voet op Franse bodem zette. In het vliegtuig had hij zich al omgekleed in avondkleding. Krap tien minuten voor het vertrek naar hun verlovingsfeest kwam hij aan in het appartement.

De kinderjuffrouw van middelbare leeftijd stond in de kamer met Anna in haar armen. De baby lachte, duidelijk tevreden in de armen van de oudere vrouw.

‘Monsieur Marchesi.’ Met een glimlach wilde ze hem Anna overhandigen.

Rigo schudde zijn hoofd. ‘Ik moet nog even bellen.’ Hij wilde de kamer uitlopen, maar de vrouw glimlachte alleen maar en legde de baby pardoes in zijn armen voordat hij kon protesteren.

‘Ik ben zo terug. Kijk eens hoe blij ze is in haar vaders armen.’

Rigo stond verstijfd terwijl de kinderjuffrouw naar de keuken verdween. Ondanks haar vederlichte gewicht voelde Anna aan alsof zijn armen een loodzware kei tegen zijn borst aan hielden. Wat deed hij hier eigenlijk? Hij had Nicole bij de deur moeten opwachten.

Anna keek naar hem op met ogen die net zo blauw waren als die van hemzelf, vol nieuwsgierigheid. Ze stak haar handje uit om zijn glanzende satijnen das te pakken, trok die scheef en fronste haar voorhoofd. Ze was een ernstig meisje. Hij moest bijna lachen om haar eigenzinnigheid, maar hij haalde pas opgelucht adem toen de kinderjuffrouw terugkwam met een flesje melk.

Rap gaf hij het nieuwsgierige, blauwogige bundeltje terug aan de vrouw, iets mompelend over telefoneren, en verdween naar zijn veilige, rustige terras.

Daar leunde hij tegen de balustrade aan. De avond viel. Boven de iconische Eiffeltoren verschenen in de verte al een handjevol sterren. Doorgaans zou die spectaculaire aanblik hem zelfs na de meest hectische dag kalmeren, maar nu niet. Uit alle hoeken en gaten van zijn onderbewustzijn dreigden geesten uit zijn verleden zich op te dringen.

Hij had gedacht dat het bedwingen van zijn eigen ongewenste aantrekkingskracht tot Nicole zijn grootste probleem zou zijn. Het was gewoon niet bij hem opgekomen te bedenken hoe hij om moest gaan met het vaderschap. Zijn dochter was een echte Marchesi. Misschien had hij de gelijkenis aanvankelijk onbewust genegeerd, maar hij had wel gemerkt dat hij steeds meer voor haar was gaan voelen naarmate hij haar vaker zag.

Toen hij Nicole had verteld dat hij van plan was een rol in Anna’s leven te spelen, had hij dat gemeend. Alleen had hij er geen idee van hoe hij dat ging doen. Hoe moest je een kind je spijt betuigen dat je het eerste halfjaar van haar leven had gemist?

Gespannen streek hij over zijn kin. Hij moest gewoon de komende weken door zien te komen tot ze gingen scheiden. Daarna konden ze apart van elkaar gaan wonen en hun eigen leven weer gaan leiden. Dat was vast beter voor het kind dan dat een onbekende man haar vader kwam spelen.

Hij schudde zijn hoofd om zijn gedachten helder te krijgen. Vanavond moest hij scherp zijn. Hun verlovingsfeest was de uitgelezen kans voor het bedrijf om publiekelijk de geruchtenstroom te doen stoppen. Driehonderd elitaire gasten zouden erbij aanwezig zijn. De Marchesi Group zou in het middelpunt van de belangstelling staan.

Zijn plan was een succes vanaf het moment dat de eerste foto van hun kus op de voorpagina’s had gestaan. Foto’s van Nicoles ring waren overal op internet te zien. Haar doopceel werd direct gelicht. Dus stonden er nu paginagrote artikelen over haar jeugd als kindsterretje en haar strubbelingen als actrice nadien. Grotendeels waren de verhalen positief. De media gonsden van de onverwachte wending van de gebeurtenissen. De aandeelhouders van de onderneming hadden meteen dollartekens in hun ogen gekregen.

Voor een modehuis bestond er geen betere publiciteit dan de bruiloft van hun coryfee waarbij kosten noch moeite gespaard worden. Zijn team had alles via een weddingplanner georganiseerd, waarna hij alleen nog maar zijn handtekening hoefde te plaatsen voor de locaties en het feest. Na deze avond zou de hele wereld niet kunnen wachten om Europa’s meest besproken stel voor het altaar te zien staan.

Hij zou liegen als hij zou zeggen dat het geen inbreuk in zijn leven betekende. Tot nu toe had hij de media nooit toegelaten, maar nu kon het niet anders.

‘Ik wist niet zeker of je zou komen.’

Achter hem klonk Nicoles stem, en hij draaide zich om.

Zijn ogen vergrootten zich bij het zien van de prachtige vrouw in de deuropening. Ze was adembenemend.

Haar donkere, golvende lokken waren opzijgekamd in de stijl van het vroegere Hollywood. Haar ogen leken zwoel en nog intenser dan anders. Een zinnelijk rood accentueerde haar volle lippen. Met een almaar drogere keel bewonderde hij de manier waarop haar lichtblauwe jurk haar heerlijke welvingen ten volle etaleerden. Vaag herkende hij de jurk als een van de meest exclusieve exemplaren uit hun komende haute couture herfstlijn – een verrukkelijke combinatie van kobaltblauw kant en glinsterende kristallen. Het effect was hypnotiserend.

Zijn hartslag versnelde toen hij de uitdagende split zag die tot halverwege haar dij liep. Toen hij zich realiseerde dat ze hem verwachtingsvol aankeek, schraapte hij, nog altijd sprakeloos, zijn keel.

‘Ik zou mijn verloofde nooit laten staan.’ Hij keek op zijn horloge. ‘Toen ik zeven uur zei, bedoelde ik het niet met militaire precisie.’

‘Het valt niet mee te laat te komen met al die make-up-artiesten en kappers.’ Ze glimlachte. ‘Dank je wel daarvoor.’

Hij schokschouderde. ‘Je moet vanavond indruk maken.’ Met gespannen kaken staarde hij weer naar die eindeloos lange benen. ‘We moeten nu wel gaan.’ Haar zoete parfum omhulde hem even bij het rakelings passeren.

Nicole nam de kinderjuffrouw nog even apart voordat ze hem volgde met een onzekere blik in haar ogen.

Misschien vroeg ze zich af waarom er geen complimentje vanaf kon. Maar ja, dit was weliswaar hun verlovingsfeest, maar het was geen date. En hoe minder ze zich bij elkaar op hun gemak voelden tot ze veilig en wel gescheiden waren, hoe beter.

 

Nicole hield de adem in toen de auto tot stilstand kwam. Tegen de ruiten flitsten ritmische lichten. Rigo rondde eindelijk het telefoongesprek af dat hem de hele rit had beziggehouden toen de chauffeur het portier opendeed.

Met haar beste glimlach volgde ze haar verloofde en liep ze aan zijn arm het strijdtoneel tegemoet.

Vanuit alle richtingen flitsten camera’s. Op de trap van het hotel bleven ze staan om te poseren. In het Frans, Italiaans en Engels werden vragen op hen afgevuurd, grotendeels mild – over haar jurk, de bruiloft – maar één journalist ging recht op zijn doel af. ‘En hoe is het om een miljardair buitgemaakt te hebben, Miss Duvalle?’ vroeg hij vilein. ‘Uw moeder zal wel trots op u zijn.’

Haar glimlach was onbewogen, maar haar huid prikte waar Rigo’s hand lag, onder aan haar rug. Ze gluurde naar hem. Hij leek nergens problemen mee te hebben. Ook hij kreeg allerlei vragen, meestal over het omhoogschieten van de verkoop van de Marchesi confectiekleding en de daarop volgende stijging van de aandelen. Niemand vroeg hém naar zijn seksuele verleden. Ze behandelden hem met respect.

Uit alle macht bleef ze glimlachen, haar lichaam zo voordelig mogelijk draaiend zodat ze mooie foto’s van de jurk konden maken.

‘Je bent wel erg bedekt vandaag, Nicole,’ zei een jonge mannelijke journalist met een valse grijns. ‘Houdt je verloofde niet van gewaagde ontwerpen?’

‘Heb je nog steeds een alcoholprobleem?’ riep een ander.

‘Hoe denk je al dat extra gewicht door de baby kwijt te raken voor je bruiloft?’

Ze slikte moeizaam toen de hatelijke vragen maar bleven komen. Het pr-team had haar er al op voorbereid. Ze wist welke vragen ze moest beantwoorden en welke negeren. Alleen leek het naarmate ze hen meer negeerde, ze harder in de aanval gingen.

Hij doorstond alles zonder schrammetje, maar zelf had ze het gevoel dat ze weer veertien was en voor de leeuwen, oftewel de hongerige paparazzimeute werd gegooid. Ze wilden allemaal een stukje van de dochter van de gouden weduwe – ze wilden dat ze net zo aanstootgevend zou zijn als haar moeder.

‘En de baby, Nicole? Wie krijgt de primeur van de kleine Anna?’

Ze verstarde. ‘Wie vroeg dat?’ riep ze, niet in staat zich in te houden.

Haar stem ging verloren in het rumoer. Rigo hield haar stevig vast en probeerde haar vooruit te dirigeren, maar ze bleef stokstijf staan.

‘Wie was dat?’ vroeg ze, luider nu. ‘Er komt geen verhaal over mijn kind. Is dat duidelijk?’

Ze was zich vaag bewust van zijn arm om haar middel.

‘Glimlachen en doorlopen, Nicole,’ fluisterde hij in haar oor.

Zijn adem die haar als een briesje raakte, deed haar huiveren. Ze moest zich beheersen om zich niet tegen hem aan te nestelen om zo de boze buitenwereld te verdrijven.

Met nog een laatste, brede glimlach liet ze zich door Rigo meevoeren, weg van de flitslampen.

Eenmaal veilig in het hotel keek hij haar geërgerd aan. ‘Dat ging bijna mis,’ zei hij waarschuwend. Iemand die langsliep, zou denken dat ze minnaars waren die lieve woordjes tegen elkaar fluisterden.

‘Het ging goed,’ zei ze zacht.

‘Het scheelde niet veel. Je moet meer oefenen om een pokergezicht op te zetten.’

‘Kan het jou dan niets schelen als ze het over je dochter hebben alsof ze publiek bezit is?’

‘Dat is hun werk,’ zei hij korzelig. ‘Je moet echt een dikkere huid kweken.’

Ongelovig schudde ze haar hoofd. Natuurlijk kon Anna hem weinig schelen. Het enige wat hij belangrijk vond, was hoe het met zijn aandelen ging.

Ze vergrootte de afstand tussen hen en herstelde zich enigszins. ‘Ik wil gewoon niet dat ze het over mijn kind hebben. Wat ze van mij vinden, deert me niet.’ Als een speer schoot ze naar de lift die hen naar hun feest op de bovenste verdieping zou brengen.

Hij liep vlak achter haar. ‘Misschien is het een goed idee gewoon te doen alsof je blij bent hier te zijn?’

Nicole werd gek van hem en verbeet de behoefte met haar ogen te rollen. In plaats daarvan plakte ze haar beste glimlach weer op, zich voornemend hem zo min mogelijk aan te raken.

Eenmaal in de grote weelderige feestzaal begroetten ze hun belangrijke gasten, maar toen bleek het niet zo eenvoudig zijn aanraking te ontwijken. Bij iedere nieuwe gast sloeg hij zijn gespierde arm lichtjes om haar heen – een vertoon van zelfverzekerde bezitterigheid. Zijn sexy glimlach en geloken ogen waren natuurlijk voor de show, maar toch, het voelen van zijn vingers in haar taille zweepte haar hartslag steeds opnieuw op.

Er kwam een man voor haar staan die Rigo een zachte stomp op zijn arm gaf. Beduusd deed Nicole een stap achteruit. Rigo leek echter niet van zijn stuk gebracht te zijn. Hij begon zelfs te stralen.

‘Fratello! Je bent er toch!’ Na een omhelzing sloeg hij de man hard op zijn schouder. Meteen daarna kwam zijn arm weer om haar middel. ‘Nicole, mag ik je voorstellen aan Valerio – mijn broer.’

Met een beleefde glimlach stak Nicole haar hand uit terwijl ze de kilte in de gezichtsuitdrukking van haar aanstaande zwager trachtte te negeren. Los van de blauwe ogen leken de broers niets op elkaar. Rigo was lang en atletisch, terwijl Valerio eerder gedrongen was. Wat ze in elk geval wel gemeenschappelijk hadden, was het vermogen een vrouw het gevoel te geven dat ze volledig was afgekeurd.

‘Ik vond dat in elk geval één familielid aanwezig moest zijn bij deze bijzondere gelegenheid.’ Alsof ze verder lucht was, richtte Valerio zich tot Rigo.

‘Komen je ouders dan niet?’ vroeg ze.

‘Ze maken momenteel een cruise op een schoener in de Indische Oceaan,’ antwoordde hij. ‘Ze zullen wel op tijd terug zijn voor de bruiloft.’

Op haar lip bijtend, knikte ze. Als zijn broer al zo openlijk blijk gaf van zijn minachting, hoe zou zijn moeder dan wel niet zijn?

Ze keek om zich heen. Mensen stonden naar hen te staren. Ze hoorde hun gefluisterde gesprekken. Anderen wendden hun blik juist af om hun nieuwsgierigheid te verhullen. Iedereen vroeg zich hetzelfde af: wat was er gebeurd? Begrijpelijk, want opeens had de verstokte vrijgezel een verloofde en een dochtertje van een halfjaar oud. Ze vond het zelf ineens ook te gek voor woorden. Een borrel – of drie – kon ze wel gebruiken.

 

Rigo keek Nicole na toen ze naar de bar liep. Hij had wel begrepen dat ze gespannen was, maar dat gold ook voor hem.

‘Oké, hoe zit het met je verloofde?’ Valerio’s glimlach bereikte zijn ogen niet toen hij een teug whisky nam. ‘Hoe lang heeft het geduurd? Een hele week verkering?’

‘Wat zal ik daarop antwoorden, broertje? Klaarblijkelijk weet je al hoe het zit.’ Rigo haalde zijn schouders op.

‘De geschiedenis herhaalt zich. Weet je wel zeker dat dat kind van jou is?’ vroeg Valerio met gedempte stem.

‘Ik ga niet eens de moeite nemen om die vraag te beantwoorden.’ Rigo beet op zijn tanden.

‘Je hebt onze moeder nog niet eens op de hoogte gesteld. Dat ze midden op de oceaan zitten, wil niet zeggen dat ze haar satelliettelefoon niet bij zich heeft.’

‘Het leek me beter te wachten tot ze terug zijn.’

‘Je bent gewoon bang het haar te vertellen,’ zei Valerio met een grimlach. ‘En terecht. Na de vorige keer dat je verloofd was…’

Al Rigo’s spieren verstijfden toen zijn jongere broer hem herinnerde aan de tijd dat hij jonger en oneindig veel naïever was. Hij weerstond de neiging om zijn broer neer te slaan en het uit te vechten, zoals vroeger toen ze nog jongens waren. Misschien een andere keer, ergens waar het niet zo druk was…

‘Daar wil ik het nu niet over hebben.’ Hij gebaarde naar een ober om hem nog iets te drinken te brengen. ‘We zijn hier nu om een toast uit te brengen op mijn mooie verloofde,’ zei hij met luide stem.

Alle dames en heren die in de buurt stonden, deden mee en zo werd hun vertrouwelijke gesprek afgekapt.

 

Haar wangen voelden verhit. Na een keer diep ademhalen nam Nicole een glas champagne van het dienblad van een passerende ober. Het duurde niet lang voordat ze werd opgeëist door de andere gasten. Iedereen wilde meer weten over de vrouw die de ongrijpbare Rigo Marchesi uiteindelijk had gestrikt.

Rigo’s pr-team had haar geadviseerd zich aan de feiten te houden. Lastige vragen over de periode waarin ze niet bij elkaar waren geweest, moest ze omzeilen. Na enkele minuten merkte ze dat haar nervositeit wegebde. Opeens had ze het best naar haar zin in haar rol. Als een opgetogen, pasverloofde vrouw praatte ze vol lof over haar aanstaande echtgenoot.

Nadat ze het hele relaas de derde keer had opgedist, begon ze het bijna zelf te geloven.

Wat zou het geweldig zijn als het waar was… Ze dronk champagne uit een flûte terwijl de vrouwen om haar heen dweepten met haar ring. Hoe zou het zijn om daadwerkelijk met Rigo Marchesi verloofd te zijn? Om de enige vrouw te zijn, die hij zag staan?

Toen ze zijn gefantaseerde aanzoek voor de vierde keer herhaalde, merkte ze dat er bij de ingang van de danszaal enige commotie was ontstaan.

Er drong een vrouw naar binnen. Haar schelle stem overstemde de zachte muziek van de jazzband. ‘Dit is wel het feest van míjn dochter, clown!’ riep ze uit met een zwaar Londens accent. Met een haastige glimlach naar de stil geworden gasten vervolgde ze: ‘Kijk dan verdorie nog eens op die lijst.’

Er dook een bewaker op naast Goldie Duvalle die iets in haar oor siste.

Haar verlopen gelaatstrekken vertrokken zich van afschuw. Als in slowmotion schoten haar gepatenteerde rode klauwen uit en krasten over het gezicht van de bewaker.

Nicole kon wel door de grond zakken. Ze keek naar Rigo aan de andere kant van de zaal en zag dat hij even naar de bewaker knikte. De man maakte de weg vrij, wrijvend over zijn rode wang.

Goldie keek rond en zag haar bijna meteen staan. ‘O, daar ben je, liefje.’ Op haar torenhoge hakken gecombineerd met een laag uitgesneden decolleté stoof ze op Nicole af om haar vervolgens aanstellerig te omhelzen.

‘Mam, wat doe jij hier?’ vroeg ze zacht, terugdeinzend voor dit uiterst onaangename vertoon van moederlijke liefde.

‘Ik kom je verloving vieren, net als al die andere mensen hier.’ Goldie glimlachte monter. ‘Ik zal maar doen alsof mijn uitnodiging is kwijtgeraakt in de post. Dan hebben we het er niet meer over.’

Nicole kuchte, dankbaar dat de band luider was gaan spelen om de ongemakkelijke onderbreking glad te strijken. ‘Ik heb je niet uitgenodigd, en je weet heel goed waarom.’

Goldie kneep haar ogen iets samen. ‘Laten we niet dramatisch worden bij deze fantastische aangelegenheid, liefje.’ Ze pakte Nicoles hand vast en kneep erin, een belachelijk moederlijk gebaar. ‘Ik vond het tijd worden om onze kleine onenigheid bij te leggen, want ik wil de bruiloft van mijn enige dochter niet missen vanwege zo’n onbenullig misverstand.’

Nicole voelde haar kaken verkrampen. Een onbenullig misverstand? Ze besloot echter zich niet tot haar moeders niveau te verlagen. Per slot van rekening was ze vanavond de gastvrouw en daar moest ze zich naar gedragen. ‘Als je per se wilt blijven, ga dan je gang maar. Ik ben niet van plan nog meer aandacht op je te vestigen door je eruit te gooien, dus geniet er maar van. Je hebt het feest al erg genoeg verstoord.’

Ze had gehoopt het hiermee kalm op te lossen, maar ze had kunnen weten dat haar moeder het haar niet gemakkelijk zou maken.

De blik in Goldies ogen werd hard. Nicole kende die uitdrukking maar al te goed.

‘Verstoord?’ Goldie verhief haar stem. Twee perfect geëpileerde wenkbrauwen werden verbaasd opgetrokken. ‘Alsof ik een onhandelbaar kind ben. Ik wilde gewoon mijn dochter zien. Is dat zo erg?’

Nicoles zelfbeheersing liet haar in de steek. ‘Het is meer dan een jaar geleden dat we elkaar voor het laatst spraken. Je bent nooit naar je kleindochter komen kijken.’

Haar moeder greep haar hand beet om te voorkomen dat ze wegliep. Haar ogen stonden vol tranen. ‘Je hebt gelijk, lieverd. Ik ben vreselijk geweest. Maar je moet het begrijpen… Je wilde niet naar mij luisteren.’

Nicole rukte haar hand terug, haar pols masserend waar haar moeders nagels indrukken hadden achtergelaten. ‘Je was kwaad omdat ik mijn verhaal niet aan de media wilde verkopen.’

‘Ik maakte me zorgen om jou! Ik wilde niet dat mijn enige dochter haar toekomst vergooide. Om dat kind in je eentje op te voeden terwijl je in luxe had kunnen leven…’ Ze schudde haar hoofd. ‘Gelukkig heb je het licht gezien.’

Goldie haalde diep adem. Een brede lach brak door haar afgeleefde gelaat. ‘Moet je nu eens zien. Mijn Nicole… verloofd met een miljardair. Je woont in zijn penthouse. Ik ben blij dat je je domme principes overboord hebt gezet en toch wat gezond verstand hebt gekregen.’

Bij die woorden werd Nicole misselijk. ‘Dacht je dat ik dit zo gewild heb?’

‘Maar natuurlijk niet.’ Goldie lachte. ‘Niet openlijk. Je bent trots, net als je vader – God hebbe zijn ziel. Maar gelukkig had je mij om voor je te zorgen zodat alles toch op zijn pootjes terecht is gekomen.’

Ze keek naar haar zelfvoldaan glimlachende moeder. Haar maag draaide om toen de stukjes op hun plaats vielen. Wat was ze blind geweest. Of had ze gewoon niet willen geloven dat haar moeder in staat kon zijn tot zo’n akelige daad? Maar verder had niemand geweten wie Anna’s vader was…

Goldie zag duidelijk geen probleem en vervolgde: ‘Je bent nu zelf ook moeder. Dan weet je dat je alleen het beste voor je dochter wilt.’ Ze pakte een flûte van een dienblad en sloeg het in een keer achterover. ‘Je hoeft me niet te bedanken. Ik had alleen nooit gedacht dat die sukkel je zowaar ten huwelijk zou vragen. Maar nu je hem hebt, moet je hem niet meer laten gaan,’ zei ze en knipoogde.

Dat was de druppel voor Nicole. ‘Dus jíj hebt het gedaan.’ Haar stem klonk schril in haar oren. ‘Jij hebt dat interview gegeven, hè?’

‘Geen zorgen, het was anoniem. Niemand komt het te weten.’

‘Ik weet het!’ Ze beet haar moeder de woorden toe. ‘Hoe kon je?’

‘Doe nou niet alsof ik de boef ben.’ Goldie schudde haar wijsvinger voor Nicoles gezicht heen en weer. ‘Ik heb je een dienst bewezen. Wat had je anders kunnen doen dan trouwen om het geld? Zo gaat het nou eenmaal in de familie.’ Haar lach verstomde bij de donkere blik op Nicoles gezicht. ‘Het enige wat ik wilde, was een normaal leven voor mijn dochter…’

Het was zinloos om haar moeder uit te leggen wat men onder normaal verstond. Goldie had het sterrendom nagestreefd sinds ze op haar zestiende uit huis was gegaan om model te worden. Daarbij had ze altijd alleen aan zichzelf gedacht. Nicole kon de narcistische logica van haar moeder nu echt niet aan.

Haar moeders glimlach veranderde op slag. Nicole voelde een warme gespierde hand op haar heup. Een geur die ze intussen als de zijne herkende, omhulde haar. Ze vermeed zijn blik uit angst dat Rigo zag dat ze zich schaamde. Hij had toch al geen hoge dunk van haar. Als hij erachter kwam dat haar moeder de katalysator voor deze toestand was, zou hij nooit geloven dat Nicole er niets mee te maken had gehad.

‘Mrs. Duvalle, het is me een waar genoegen om met u kennis te maken.’ Glimlachend pakte hij haar hand even vast.

Ze werd bijna misselijk van de onverholen adoratie op haar moeders gezicht toen ze haar rode nagels op zijn onderarm legde.

‘Binnenkort is het Miss Duvalle, vrees ik.’ Ze knipperde met haar ogen. En nog een keer. Haar ogen werden licht vochtig. ‘Echtgenoot nummer zeven was niet echt plezierig. Hijzelf zocht vertier bij iedereen behalve bij zijn eigen vrouw.’

‘Dat spijt me voor u.’ Hij klonk oprecht. Zijn hand lag nog steeds terloops op Nicoles heup.

Ze negeerde de lustgevoelens die zijn hand dreigde op te roepen en slikte de brok in haar keel weg, die haar moeders woorden hadden veroorzaakt.

Dus dat was de reden waarom haar moeder al die tijd had gewacht om haar dochters verhaal aan de bladen te verkopen. Nicoles privéleven was slechts een verzekeringspolis voor wanneer Goldies meest recente huwelijk strandde.

‘Ik ben meer geïnteresseerd in jouw goede nieuws.’ Goldie raakte zijn arm weer aan. ‘Ik had gehoopt dit ook nog intiem met elkaar te kunnen vieren… als familie.’ Ze lachte gemaakt.

De grens was bereikt. Nicole kon er niet meer tegen om naar de holle frasen van haar moeder te luisteren. Ze schoof Rigo’s hand weg, verontschuldigde zich en glipte door de dichtstbijzijnde deur.

De woede en het verdriet om haar moeders verraad waren te veel. Ze moest ertussenuit.