Niezwykle realistyczny opis kolonizacji Marsa przez Ziemian na początku XXI wieku. Dramatyczne dzieje osadników, którzy doprowadzają do totalnej katastrofy, próbując przystosować planetę do zamieszkania.

Czy mimo eksperymentów na ekosferze planety i zbrodniczych posunięć międzynarodowych korporacji finansowych Mars się odrodzi i stanie się dla ludzi prawdziwym domem?

Kolejne części cyklu to i .

Powieść otrzymała nagrodę BSFA w 1992, Nebula w 1993.

Nominovana do nagród Hugo, Clarke i Locus w 1993.

Kim Stanley Robinson

Czerwony Mars

Dla Lizy

CZĘŚĆ 1 — Świąteczna noc

Przed naszym przybyciem Mars był tylko wielką, jałową pustką. Co oczywiście nie oznacza, że pozostawał w całkowitym bezruchu i martwocie. Przez miliony lat skały tworzące powierzchnię globu wrzały w ogniu gwałtownych reakcji chemicznych i elektromagnetycznych burz, potem zaś zaczęły stopniowo stygnąć. Ten długotrwały proces odcisnął niezatarte piętno na powierzchni planety, gęsto poznaczonej ogromnymi kraterami, kanionami i wulkanami.

Wszystkie te przeobrażenia dotyczyły jednak wyłącznie niczego nieświadomych skał: nie było świadków — z wyjątkiem nas, a i my obserwowaliśmy Marsa z sąsiedniej planety tylko w ostatnim okresie jego długiej historii. To właśnie my jesteśmy całą świadomością, jaką kiedykolwiek miał.

Wszyscy wiemy, że Czerwona Planeta fascynowała ludzkość od zarania dziejów: już dla naszych prehistorycznych przodków była jednym z najważniejszych ciał świetlnych na nocnym niebie. Zawsze intrygował nas jego charakterystyczny blask, cyklicznie zmieniający intensywność, jego barwa oraz droga, po której wędrował wśród gwiazd tam i z powrotem. Zdawało nam się, że tą wędrówką próbuje nam coś istotnego powiedzieć, więc czciliśmy go i przypisywaliśmy mu nadnaturalną moc. Z pewnością dlatego też wszystkie najstarsze nazwy Marsa — Nirgal, Mangala, Auqakuh, Harmakhis — brzmią tajemniczo i fascynują niezrozumiałym dziś ukrytym znaczeniem, jakby były o wiele starsze niż starożytne języki, w których zostały sformułowane, jakby były prasłowami, pochodzącymi z epoki lodowcowej, a może nawet i sprzed niej. Tak, przez tysiące lat Mars był dla ludzkości symbolem świętej siły, jego kolor zaś sprawiał, że moc tę uznawano za niebezpieczną i złowieszczą. Uosabiał dla nas krew i wojnę, szaleństwo i ślepą odwagę.

Nieco później pierwsze teleskopy pozwoliły nam dokładniej przyjrzeć się Marsowi i wtedy naszym oczom ukazał się mały, pomarańczowy dysk z białymi biegunami i ciemnymi obszarami, które rozszerzały się i kurczyły wraz ze zmianami długich pór roku. Mimo że powstawały coraz doskonalsze teleskopy, długi czas nie udało nam się zobaczyć wiele więcej. Z drugiej strony już na początku naszego wieku odkrywcza pasja i niezwykła potęga naukowej wyobraźni wystarczyły Lowellowi do stworzenia wspaniałej opowieści, opowieści znanej nam wszystkim: o umierającym świecie i bohaterskiej rasie, której przedstawiciele rozpaczliwie budowali kanały, chcąc powstrzymać niosącą ostateczną zagładę ekspansję piasków pustyni.

Była to wspaniała opowieść; jednak jakiś czas później sondy Mariner i Viking przesłały na Ziemię fotografie Marsa i nagle wszystko się zmieniło. Nasza wiedza o Marsie niepomiernie wzrosła — dotarły do nas miliony nowych informacji, a Czerwona Planeta objawiła nam się jako zupełnie nowy świat, całkowicie różny od naszych dotychczasowych wyobrażeń.

Jednak świat ten wydawał się przeraźliwie martwy. Rozpoczęliśmy gorączkowe poszukiwania śladów minionego lub obecnego życia, pragnęliśmy znaleźć cokolwiek — szczątki cywilizacji nieszczęsnych budowniczych kanałów, mikroorganizmy albo choćby tylko pozostałości po wizycie obcych przybyszów. Jak wiecie, niczego nie znaleźliśmy. Zrozumiałe więc, że aby wypełnić tę pustkę — podobnie jak w prehistorycznych jaskiniach i na sawannach, jak w czasach Homera i Lowella — zaczęliśmy snuć opowieści o mikroskamieniałościach zniszczonych przez ziemskie bioorganizmy, o ruinach pojawiających się wśród szalejącej burzy pyłowej, których nigdy nie dało się ponownie odnaleźć, o Wielkim Człowieku i jego licznych przygodach oraz o małych czerwonych ludzikach na granicy naszego pola widzenia. Wymyślaliśmy te historie, ponieważ nade wszystko pragnęliśmy obdarzyć Marsa życiem albo przynajmniej mu je przywrócić. Nadal jesteśmy przecież tymi samymi zwierzętami, które przeżyły epokę lodowcową, które z lękiem i zdumieniem wpatrywały się w nocne niebo i snuły opowieści. Tak naprawdę Mars nigdy nie przestał być dla nas tym, czym był od początku: ważnym znakiem, istotnym symbolem, potężną siłą.

I wreszcie tu przybyliśmy. Dotychczas Mars był dla nas symbolem, teraz stał się rzeczywistością.

— …A więc wreszcie tu przybyliśmy. Nikt jednak nie przypuszczał, że gdy wylądujemy na Marsie, będziemy tak bardzo odmienieni przez lot, że wszystko, co nam kiedyś wpajano, straci wszelkie znaczenie. Ta podróż bowiem nie przypominała ani wyprawy podwodnej, ani zdobywania Dzikiego Zachodu — to było całkowicie nowe, fascynujące doświadczenie. Ziemia, w miarę trwania lotu Aresa, oddalała się od nas coraz gwałtowniej, aż w końcu stała się już tylko błękitną gwiazdką pośród wielu innych migoczących w przestrzeni; głosy z niej docierały tak późno, że zdawało się, iż pochodzą z poprzedniego stulecia. Byliśmy zdani wyłącznie na siebie, w związku z czym staliśmy się zupełnie innymi istotami.

To wszystko stek kłamstw, pomyślał z rozdrażnieniem Frank Chalmers. Siedział wśród marsjańskich dostojników i obserwował, jak jego stary przyjaciel John Boone wygłasza typową dla siebie “inspirującą mowę”. Przemówienie straszliwie Chalmersa nużyło. Prawda była taka, że podróż na Marsa okazała się po prostu kosmicznym odpowiednikiem bardzo długiej jazdy pociągiem. Jej uczestnicy nie tylko nie stali się “zupełnie innymi istotami”, ale przeciwnie, teraz byli sobą bardziej niż kiedykolwiek: odcięci od znajomego środowiska i zmuszeni do wyzbycia się starych nawyków, musieli się zmierzyć z nagą, surową substancją własnych jaźni. A John stał tam i celując palcem w tłum mówił:

— Lecieliśmy na Marsa z nadzieją stworzenia nowego świata i kiedy wreszcie tu dotarliśmy, okazało się, że zanikły różnice, które dzieliły nas na Ziemi, znikły bez śladu, ponieważ tutaj nie mają najmniejszego znaczenia!!

Tak, Boone rozumiał to dosłownie. Jego wizja Marsa stanowiła jakby soczewkę zniekształcającą rzeczywistość, coś w rodzaju religii.

Chalmers przestał słuchać i w zamyśleniu wodził wzrokiem po panoramie nowego miasta. Postanowili nazwać je Nikozją. Było to pierwsze miasto zbudowane na powierzchni Marsa; wszystkie budynki umieszczono pod ogromną przezroczystą kopułą, wspartą na niemal niewidocznej konstrukcji i usytuowaną na wzniesieniu Tharsis, na zachód od Noctis Labyrinthus. Lokalizacja ta sprawiała, że z miasta rozciągał się oszałamiający widok, z szerokim, płaskim wierzchołkiem Pavonis Mons przecinającym odległy horyzont. Wszystkich marsjańskich pionierów znajdujących się w tłumie widok ten z pewnością przyprawiał o zawrót głowy: nareszcie byli na powierzchni, porzuciwszy na zawsze rozpadliny, płaskowzgórza i kratery! I tak już będzie zawsze! Hurra!

Śmiech, który nagle przeleciał przez tłum, skierował uwagę Franka z powrotem na starego przyjaciela. John Boone przemawiał lekko ochrypłym głosem z przyjemnym dla ucha, środkowozachodnim akcentem i w jakiś sobie tylko właściwy sposób był jednocześnie rozluźniony i skoncentrowany, szczery i autoironiczny, skromny i pewny siebie, poważny i rozbawiony. Krótko mówiąc, stanowił niemal ideał mówcy. Nic więc dziwnego, że słuchacze byli wniebowzięci: przecież przemawiał do nich “pierwszy człowiek na Marsie”. Mieli tak zachwycone miny, jakby widzieli przed sobą Jezusa rozmnażającego na wieczerzę chleb i ryby. I John chyba rzeczywiście zasługiwał na ich uwielbienie, gdyż dokonał niemal cudu, choć w nieco innej dziedzinie — dzięki niemu ich pełna wyrzeczeń, męcząca egzystencja przekształcała się w oszałamiające duchowe doświadczenie.

— Na Marsie będziemy się troszczyć o siebie nawzajem bardziej niż kiedykolwiek — oznajmił John. W praktyce oznacza to, pomyślał Chalmers, przerażające zachowanie obserwowane u szczurów, których populację eksperymentalnie zwiększono, nie stwarzając jednak możliwości ekspansji terytorialnej. — Mars jest miejscem wspaniałym, egzotycznym, ale i niebezpiecznym — kontynuował mówca, opisując w ten sposób zmrożoną kulę zwietrzałej skały, gdzie ich organizmy przyjmowały dawkę około piętnastu remów rocznie szkodliwego promieniowania. — A jeśli chodzi o naszą pracę — stwierdził Boone — kształtujemy nowy porządek społeczny i stawiamy kolejny olbrzymi krok w historii ludzkości.

Jak sobie uświadomił z rozbawieniem Frank, ten “olbrzymi krok” miał znaczenie wyłącznie dla dominacji rzędu naczelnych. Tym szumnym stwierdzeniem John zakończył przemowę, a tłum natychmiast zareagował rykiem aplauzu. Gdy zaległa wreszcie cisza, na podium weszła Maja Tojtowna, aby przedstawić Chalmersa.

Frank posłał jej ostrzegawcze spojrzenie, mówiące, że nie jest w nastroju do jej zwykłych żartów. Z pewnością go zrozumiała.

— Nasz następny mówca jest czymś w rodzaju paliwa rakietowego do naszego małego statku kosmicznego. — Wśród zgromadzonych rozległy się stłumione chichoty. — To właśnie dzięki jego śmiałej wizji i niespożytej energii dotarliśmy wiele lat temu tu, na Marsa, jeśli więc macie jakieś problemy, on właśnie jest osobą, której powinniście je przedstawić. Oto mój stary przyjaciel, Frank Chalmers.

Gdy wszedł na podium, natychmiast uderzył go rozciągający się stąd widok miasta: wydawało się zaskakująco duże. Zajmowało obszar przypominający wydłużony trójkąt, a oni znajdowali się teraz niemal w jego najwyższym punkcie, w parku zajmującym zachodni wierzchołek. Park przecinało promieniście siedem ścieżek, które na jego obrzeżach zmieniały się w szerokie, trawiaste aleje, obramowane rzędami drzew. Między alejami stały niskie trapezoidalne budynki o ścianach wyłożonych płytami z polerowanego kamienia w najrozmaitszych kolorach. Rozmiar i architektura budowli nadawały miastu trochę paryski wygląd, przy czym był to Paryż widziany wiosną oczyma pijanego fowisty, z kawiarenkami na chodnikach i całą resztą. Cztery czy pięć kilometrów dalej, u stóp wzgórza, granicę miasta wyznaczały trzy smukłe drapacze chmur, a za nimi rozciągała się zieleń położonych na nizinie farm. Wieżowce stanowiły równocześnie część wsporników kopuły, która u góry z sieci przewodów w kolorze nieba tworzyła łukowate sklepienie. Samą kopułę wykonano z przezroczystej materii, co wywoływało u patrzących złudzenie, że znajdują się na otwartej przestrzeni. Było to wspaniałe przeżycie. Nikozja z pewnością będzie przyciągać całe rzesze osadników.

Chalmers opowiedział to wszystko zgromadzonym, a ci entuzjastycznie przyznali mu rację. Wyglądało na to, że zdobył sobie tłum — te niestałe duszyczki, wyczulone na najdrobniejsze nawet potknięcia mówcy — prawie tak niezawodnie jak John. Frank był potężnym mężczyzną o ciemnej karnacji i zdawał sobie sprawę, że stanowi fizyczne przeciwieństwo pogodnego, jasnowłosego Johna, który samym wyglądem zdobywał zaufanie ludzi. Wiedział jednak również, że ma własną, szorstką charyzmę, teraz także z niej korzystał, czerpiąc pełnymi garściami z zapasu ulubionych słów i wyrażeń.

Nagle chmury przeciął promień słońca, padając na skierowane ku górze twarze i Frank poczuł dziwny ucisk w żołądku. Tylu obcych! Tłum wydał mu się czymś przerażającym — wszystkie te wpatrzone w niego, wilgotne porcelanowe oczy na tle niewyraźnych, różowych plam twarzy… To było prawie nie do zniesienia. Pięć tysięcy osób w jednym jedynym marsjańskim mieście. Po wszystkich tych latach w Underhill trudno to było pojąć.

Chalmers nierozsądnie spróbował wyjaśnić swe odczucia zgromadzonym.

— Kiedy rozglądam się wokół… uderza mnie, jak niesamowita jest nasza obecność tutaj…

Wyraźnie tracił przychylność tłumu. Ale w jaki sposób miał im to wyjaśnić? Jak przekazać tym twarzom, jaśniejącym niby papierowe lampiony, myśl, że są samotni wśród całego morza skał? Jak im powiedzieć, że nawet jeśli żywe istoty nie są niczym więcej, niż tylko nosicielami genów nastawionych wyłącznie na przetrwanie — co przecież w jakiś sposób też oznacza martwotę — to i tak są cenniejsze niż jałowa, nieorganiczna nijakość tej planety?

Rzecz jasna, w żadnym wypadku nie może im tego powiedzieć. W każdym razie nie teraz i oczywiście nie przy takiej okazji. Musi się więc wziąć w garść.

— Na marsjańskim pustkowiu — oznajmił — ludzka obecność jest… hmm… czymś bardzo szczególnym. — Jakiś głos w jego umyśle powtórzył szyderczo: “Będziemy się troszczyć o siebie nawzajem bardziej niż kiedykolwiek”. — Ta planeta sama w sobie jest tylko martwym, zamarzniętym koszmarem (”Mars jest egzotycznym i wspaniałym miejscem”, zadźwięczało mu w uszach), ale ponieważ los przeznaczył ją na nasz dom, z konieczności musimy troszeczkę ją… przekształcić. (”Tworzymy nowy porządek społeczny”.) — No tak, przyłapał się na tym, że wygłasza dokładnie takie same kłamstwa, jak te, które przed chwilą usłyszeli od Johna!

Dzięki temu jednak za swoją przemowę również otrzymał gromkie oklaski. Zirytowany zgryźliwie oświadczył, że czas już się udać na posiłek, i w ten sposób pozbawił Maję okazji do podsumowania. Chociaż prawdopodobnie przewidziała, że Frank tak postąpi, bo wcale nie wyraziła ochoty na zabranie głosu. Frank Chalmers znany był z tego, że lubi mieć ostatnie słowo.

Na prowizorycznej mównicy tłoczyło się mnóstwo osób, aby zbliżyć się do marsjańskich znakomitości. Niezwykle rzadko można było spotkać w jednym miejscu tak wielu przedstawicieli pierwszej setki pionierów. Korzystając z okazji, nowi przybysze gromadnie obiegli Johna, Maję, Samanthę Hoyle, Saxa Russella i Chalmersa.

Frank wzrokiem odszukał w tłumie Johna i Maję. W otaczającej ich grupie Ziemian nie rozpoznał nikogo, co go trochę zaciekawiło. Ruszył wolno przez podest w ich stronę; zbliżając się, zauważył, że Maja i John wymieniają porozumiewawcze spojrzenia.

— Nie widzę przeszkód, aby to miejsce nie mogło funkcjonować zgodnie z powszechnie przyjętymi prawami — mówił jeden z przybyszów.

Maja odpowiedziała mu pytaniem:

— A czy Olympus Mons naprawdę przypomina panu hawajską Maunę Loa?

— Oczywiście — odparł mężczyzna. — Wszystkie tarczowe wulkany wyglądają podobnie.

Frank spojrzał na Maję ponad głową tego idioty. Nie odpowiedziała spojrzeniem. John również udawał, że nie zauważa jego obecności. Maja odwrócona była tyłem do Franka, Samantha Hoyle przez chwilę wyjaśniała coś półgłosem innemu przybyszowi, który pokiwał głową, po czym zerknął niepewnie na Chalmersa. Samantha wciąż stała odwrócona tyłem. Ale ona go nie interesowała, liczył się tylko John, tylko John i Maja, a oboje udawali, że nie dzieje się nic niezwykłego, chociaż niezależnie od tego na jaki temat rozmawiali, gwałtownie przerwali rozmowę.

Chalmers opuścił podest. Przybysze grupkami podążali przez park ku umieszczonym w górnych krańcach siedmiu alei stołom. Frank ruszył za gośćmi pod koronami młodych, przeszczepionych platanów; ich liście koloru khaki połyskiwały w popołudniowym świetle, dzięki czemu cały park wyglądał jak dno akwarium.

Przy bankietowych stolikach przepijali do siebie wódką robotnicy budowlani. Zachowywali się coraz hałaśliwiej i zapewne niejasno zdawali sobie sprawę z faktu, że wraz z ukończeniem budowy zakończył się również pionierski, bohaterski okres Nikozji. Być może dotyczyło to całego Marsa.

Powietrze wypełniał gwar rozmów. Frank przebił się przez rozgadany tłumek, po czym ruszył w stronę północnego krańca miasta. Zatrzymał się przy sięgającym do pasa betonowym murze — granicy miasta. Z metalowego okucia na szczycie muru wyrastała kopuła zbudowana z czterech warstw różnych stopów przezroczystego plastiku.

Jakiś Szwajcar fachowo objaśniał grupie zwiedzających szczegóły techniczne:

— Zewnętrzna membrana z piezoelektrycznego plastiku przetwarza siłę wiatru w elektryczność. Pod nią znajdują się dwie tafle, a między nimi izolacja z aerożelu. Wewnętrzną warstwę stanowi błona pochłaniająca promieniowanie. Gdy staje się purpurowa, wymieniamy ją. Jasne jak słońce, prawda?

Zwiedzający przytaknęli. Frank wyciągnął rękę i nacisnął wewnętrzną membranę. Rozciągnęła się sprężyście, aż wbił w nią palce po kostki. Była dość chłodna. Na plastiku zauważył wydrukowany wyblakły napis: ISIDIS PLANITIA POLYMERS. Poprzez platany nad swoim ramieniem mógł dostrzec trybunę na wzgórzu. Otoczeni wianuszkiem wielbicieli z Ziemi, John i Maja rozprawiali o czymś z ożywieniem. Zarządzali tą planetą, decydowali o losie Marsa.

Frank wstrzymał powietrze i podświadomie zacisnął zęby aż do bólu. Ze złością rąbnął w kopułę tak mocno, że aż poruszyła się najbardziej zewnętrzna błona, co oznaczało, że jakaś cząstka jego gniewu zostanie schwytana, przetworzona na elektryczność i przekazana do miejskiej sieci wysokiego napięcia.

To był naprawdę wyjątkowy polimer — atomy węglowe połączono z cząsteczkami wodoru i fluoru w taki sposób, że uzyskana substancja okazała się bardziej piezoelektryczna niż kwarc. Wystarczyło jednak wymienić jeden z trzech elementów, by uzyskać zupełnie inny syntetyk: zastępując na przykład fluor chlorem, otrzymywało się winylowe włókno saranu.

Frank popatrzył na swoją dłoń wbitą aż po kłykcie, potem podniósł oczy i dostrzegł, że dwie warstwy kopuły nadal się ze sobą stykają. Uświadomił sobie, że bez jego siły są niczym!

Ruszył gwałtownie w stronę labiryntu wąskich uliczek miasta. Był naprawdę wściekły.

W centrum placu, skupiona niczym małże na skale, rozsiadła się grupka popijających kawę Arabów. Przedstawiciele tej nacji przybyli na Marsa zaledwie dziesięć lat temu, ale już stanowili siłę, z którą trzeba się było liczyć. Mieli sporo pieniędzy i to właśnie oni wraz ze Szwajcarami stworzyli projekt budowy szeregu miast. Jednym z nich była właśnie Nikozja. Podobało im się na Marsie.

“Tu jest jak w chłodny dzień w Rub al-Chali” — mawiali Saudyjczycy. Podobieństwo do tamtego miejsca było tak duże, że arabskie wyrazy zaczęły masowo przenikać do angielszczyzny, ponieważ arabski okazał się o wiele bogatszy od angielskiego, jeśli chodzi o opis marsjańskiego krajobrazu: akaba oznaczało strome stoki wulkanów, badia — wielkie piaszczyste wydmy, nefuds — głębokie piaski, seyl — liczące sobie miliard lat wyschnięte koryta rzeczne.

Chalmers spędzał sporo czasu z Arabami, więc i teraz siedzący na placu ucieszyli się na jego widok. Salaam aleyk!- krzyknęli do niego, a on odpowiedział: Marhabba! Pod smolistymi wąsiskami Saudyjczyków błysnęły radośnie białe zęby. Grupa jak zwykle składała się z samych mężczyzn. Kilku młodzieńców poprowadziło Franka do głównego stolika, przy którym skupili się starsi. Był wśród nich również przyjaciel Chalmersa, Zeyk. On też zagaił rozmowę:

— Zamierzamy nazwać ten skwer Hajr el-kra Meshab, czyli “plac miejski z czerwonego granitu”. — Wskazał ręką kamień brukowy w kolorze rdzy. Frank skinął głową, zwykle z uprzejmości rozmawiał z nimi po arabsku najdłużej jak potrafił, co kosztowało go wprawdzie nieco wysiłku, ale warto było się pomęczyć, bo zyskiwał sobie w zamian przychylność i sympatię. Usiadł przy stole i rozluźnił się. Nagle poczuł się tak, jakby znajdował się na ulicy w Damaszku albo Kairze, owiewany przyjemnym zapachem kosztownych arabskich pachnideł.

Z uwagą studiował twarze rozmówców. Nie ulegało wątpliwości, że reprezentują zupełnie obcą kulturę. Najwidoczniej również nie mieli najmniejszego zamiaru się zmieniać tylko dlatego, że zamieszkali na Marsie, a to wyraźnie zakłócało harmonijną wizję Johna. Ich światopogląd w zasadniczych kwestiach bardzo się różnił od zachodniego stylu myślenia. Na przykład za rzecz niewłaściwą uważali rozdział Kościoła od państwa. Problem ten zresztą stanowił jedną z przyczyn, z powodu których, pomimo wielu wysiłków rządu, niemożliwe było ich porozumienie z ludźmi Zachodu. Poza tym do tego stopnia kultywowali tradycje patriarchatu, że niektóre ich kobiety podobno w ogóle nie umiały pisać. Analfabetki na Marsie! Był to jakiś znak. I rzeczywiście, ci mężczyźni naprawdę mieli coś groźnego w spojrzeniu, coś, co Frankowi kojarzyło się z określeniem macho. Wyglądali na ludzi, którzy niemiłosiernie maltretują swoje kobiety, a te — odgrywając się na mężczyznach w jedyny dostępny im sposób — terroryzują synów, którzy potem terroryzują swoje żony, które terroryzują swych synów i tak w nieskończoność, aż wszyscy pogrążają się coraz bardziej w spirali chorej miłości i wzajemnej nienawiści dwóch płci. W tym względzie wszyscy oni byli szaleńcami.

Między innymi zresztą właśnie za to Frank ich lubił. Poza tym oczywiście traktował ich jako nowy element w rozgrywce, ponieważ zaczynali stanowić sporą siłę. Postępował zgodnie z radą Machiavellego: “Wspieraj nowego, słabego sąsiada, aby osłabić siły starych i potężnych”.

Frank dopił kawę, a potem stopniowo, aby nie podrażnić dumy Arabów, przeszedł na angielski.

— Jak wam się podobały przemówienia? — spytał, wpatrując się w czarne fusy na dnie swojej filiżanki.

— John Boone taki sam jak zawsze — odparł stary Zeyk. Pozostali zaśmiali się zgryźliwie. — Kiedy mówi, że stworzy na Marsie całkowicie nową kulturę, ma jedynie na myśli, że poprze jedną z ziemskich kultur, a pozostałe będą prześladowane. Te, które on arbitralnie uzna za zacofane, zostaną skazane na zagładę. To pewna forma ataturkizmu.

— Boone sądzi, że wszyscy mieszkańcy Marsa po prostu staną się Amerykanami — oświadczył mężczyzna imieniem Nejm.

— Co w tym dziwnego? — uśmiechnął się Zeyk. — Na Ziemi to się już prawie dokonało.

— Nie, nie — wtrącił Frank. — Musieliście go źle zrozumieć. Ludzie mówią, że Boone myśli tylko o własnych korzyściach, a to…

— Ależ on naprawdę skupia się jedynie na sobie! — krzyknął gniewnie Nejm. — Żyje w sali pełnej luster! Sądzi, że przybyliśmy na Marsa, aby założyć filię starej, dobrej amerykańskiej superkultury i że wszyscy zgodzą się na ten plan, ponieważ stworzył go sam John Boone.

— Nie potrafi zrozumieć, że niektórzy ludzie mają całkowicie odmienną wizję tej planety — dodał Zeyk.

— To wcale nie tak. On po prostu z góry wie, że jego wizja jest najsensowniejsza ze wszystkich — zażartował Frank.

Wybuchnęli śmiechem, ale na twarzach młodych Arabów pojawił się wyraźny grymas goryczy. Niemal wszyscy Saudyjczycy byli przekonani, że przed ich przybyciem na planetę Boone potajemnie sprzeciwiał się udzielonej przez Organizację Narodów Zjednoczonych zgodzie na osadnictwo arabskie. Frank celowo utwierdzał ich w tej wierze, która była zresztą niedaleka od prawdy, ponieważ John nienawidził wszelkich ideologii, które mogły w jakikolwiek sposób przeszkodzić mu w jego planach. Wymagał od wszystkich bezwzględnej akceptacji własnych pomysłów, uważając je za absolutnie najlepsze.

Arabowie jednakże sądzili, że John właśnie ich nację darzy szczególną niechęcią. Młody Selim el-Hayil właśnie zamierzał coś powiedzieć, ale Frank rzucił mu szybkie, ostrzegawcze spojrzenie. Selim zawahał się na moment, po czym z wściekłością zacisnął usta.

— Cóż, w gruncie rzeczy on nie jest wcale taki zły — powiedział lekko Frank. — Chociaż, prawdę mówiąc, faktycznie wyznał kiedyś, że jego zdaniem byłoby o wiele lepiej, gdyby Amerykanie i Rosjanie po przybyciu na planetę ogłosili ją swoją wyłączną posiadłością, jak zwykło się czynić w czasach wielkich odkryć geograficznych.

Arabowie wybuchnęli krótkim, trochę wymuszonym, gorzkim śmiechem. Selim przygarbił się, jak po uderzeniu. Frank wzruszył ramionami, uśmiechnął się szeroko i uspokajająco rozłożył ręce.

— Nie ma sprawy, przecież to tylko słowa! To znaczy… sam już nie wiem. A wy jak myślicie, czy John coś szykuje?

Stary Zeyk uniósł z powagą brwi.

— Boone’a nie można lekceważyć.

Gdy Chalmers zbierał się do odejścia, pochwycił na moment badawcze spojrzenie Selima. Zszedł boczną uliczką — jednym z wąskich zaułków, które łączyły siedem głównych alei miasta. Większość tych uliczek była brukowana albo obsiana trawą, ale ta akurat została wylana betonem. Minął ukryte w niszy wejście do jednego z budynków, po czym zwolnił kroku i zatrzymał się przed oknem zamkniętego warsztatu szewskiego. Na tle ciężkich butów od walkera za szybą sklepowej witryny dostrzegł niewyraźny zarys swojej twarzy.

“Boone’a nie można lekceważyć”. Bez wątpienia większość osób nie doceniała Johna — nawet Frankowi zdarzyło się to przecież kilkakrotnie. Stanęła mu przed oczami pamiętna scena w Białym Domu, kiedy jego przyjaciel — poczerwieniały z przejęcia — wygłaszał niezwykle przekonujący wykład. Niesforne blond włosy fruwały dziko na wszystkie strony, wpływające przez okna Owalnego Gabinetu słońce przydawało mu jakiegoś nieziemskiego blasku, sam John zaś szaleńczo gestykulując spacerował po pokoju tam i z powrotem, rozprawiając z niezwykłą pewnością siebie. Prezydent potakująco kiwał głową, a jego doradcy obserwowali młodego mężczyznę i zastanawiali się, w jaki sposób pozyskać dla siebie tego charyzmatycznego mówcę. Tak, w tamtych czasach obaj byli gwałtowni: Frank miał nowatorskie, czasem nawet genialne pomysły, John za to był człowiekiem “z pierwszej linii”, który potrafił o nich opowiadać. Na dobrą sprawę niemal nic nie było w stanie go powstrzymać.

Wśród butów na wystawie pojawiło się odbicie Selima el-Hayila.

— Czy to prawda? — zapytał.

— Co mianowicie? — odpowiedział pytaniem Frank.

— Czy Boone jest nastawiony anty-arabsko?

— A jak sądzisz?

— Czy to on zablokował zezwolenie na budowę meczetu na Fobosie?

— Boone jest potężnym człowiekiem.

Twarz młodego Saudyjczyka wykrzywił grymas.

— Jest najpotężniejszym człowiekiem na Marsie i jeszcze mu mało! Chyba chce zostać królem! — Selim wściekle uderzył się pięścią w dłoń. Był smuklejszy od innych Arabów, a jego pociągłą twarz zdobił gęsty wąs przykrywający wąskie usta.

— Już wkrótce mamy odnowić traktat — zadumał się Frank — a koalicja Boone’a najwyraźniej mnie unika. — Zacisnął wargi. — Nie wiem, jakie snują plany, ale zamierzam się tego dowiedzieć dziś wieczorem. Chociaż właściwie i bez tego można je sobie wyobrazić. Marsjańską społecznością nadal rządzą ziemskie uprzedzenia. Boone może się sprzeciwić podpisaniu nowego porozumienia, jeśli nie znajdzie w nim gwarancji, że na Marsie będą mieli prawo osiedlać się jedynie pierwotni sygnatariusze traktatu. — Selim zadrżał z oburzenia, a Frank dodał zimno: — Właśnie tego chce Boone i bardzo możliwe, że uda mu się to osiągnąć, ponieważ dzięki tej nowej koalicji czuje się potężniejszy niż kiedykolwiek przedtem. A nowy układ może oznaczać kres osadnictwa nacji, które nie podpisały tamtego porozumienia. Cóż, wtedy albo zostaniecie na Marsie wyłącznie na prawach pracowników kontraktowych albo będziecie musieli powrócić na Ziemię.

Odbita w oknie twarz Selima przypominała zastygłą w grymasie wściekłości teatralną maskę. “Battal, battal”, mamrotał młody Arab, “fatalnie, fatalnie”. Splatał i rozplatał nerwowo ręce i mruczał coś o Koranie, Camusie, Persepolis i Pawim Tronie. Mieszał fakty i wyciągał dziwaczne wnioski. Bełkotał.

— Słowa nic nie znaczą — przerwał mu cierpko Chalmers. — Teraz, kiedy sprawy zaszły już tak daleko, liczy się tylko działanie.

Młody Arab gwałtownie umilkł.

— Na pewno nie ma innego wyjścia? — bąknął w końcu.

Frank poklepał go przyjacielsko po ramieniu, zauważając, że ciałem mężczyzny wstrząsnął nerwowy dreszcz.

— Weź pod uwagę, że mówimy o twoim narodzie. I o przyszłości tej planety.

Usta Selima zacisnęły się gniewnie pod wąsem. Po chwili powiedział stanowczo:

— Tak, to prawda.

Frank milczał wyczekująco. Obaj wpatrzyli się w witrynę, jakby oceniali wystawione za szybą buty.

Wreszcie Frank podniósł rękę.

— Jeszcze raz pomówię z Boonem — szepnął. — Dziś wieczorem jest po temu ostatnia okazja, ponieważ jutro wyjeżdża. Spróbuję go przekonać, ale… wątpię, czy to coś da. Nigdy przedtem nikomu się to nie udało… Ale spróbuję. A później… Hmm… powinniśmy się znów spotkać.

— Dobrze.

— Więc w parku, na skrajnej południowej ścieżce. Około jedenastej.

Selim skinął głową.

Chalmers zmierzył go czujnym wzrokiem.

— Pamiętaj, że słowa nic nie znaczą — powtórzył szorstko i odszedł.

W alei kłębił się tłum. Ludzie tłoczyli się przed otwartymi barami i licznymi kioskami, gdzie sprzedawano kuskus i bratwurst. Arabowie i Szwajcarzy. Z pozoru kombinacja wydawała się dziwna, ale te dwie nacje potrafiły całkiem dobrze ze sobą współpracować.

Wieczorem tego dnia niektórzy Szwajcarzy z progów swoich domów rozdawali maski. Najwyraźniej świętowali “narodziny miasta” w taki sposób, jak gdyby było to coś w rodzaju karnawału, Tłusty Czwartek (nazywali je Fassnacht): z muzyką i przebierankami, które zawsze mogły przemienić żebraka w księcia, tak samo jak to robili niegdyś w burzliwe lutowe noce w Bazylei, Zurychu czy Lucernie… Pod wpływem impulsu Frank wmieszał się w tłum.

— Każdego prawdziwego mędrca zawsze powinna skrywać maska — zagadnął stojące przed nim dwie młode kobiety. Uprzejmie skinęły głowami, a potem wróciły do przerwanej rozmowy, którą prowadziły w gardłowym schwyezerduutch, dialekcie nigdy nie spisanym, sekretnym szyfrze, niezrozumiałym nawet dla Niemców. Szwajcarzy stanowili kolejną, niemożliwą do zgłębienia kulturę i w jakimś sensie byli nawet bardziej tajemniczy niż Arabowie. Te dwa narody tak świetnie umieją ze sobą współdziałać właśnie dlatego, pomyślał Frank, że oba są tak bardzo zamknięte, tak niedostępne dla obcych, iż nigdy nie mogłyby się całkowicie zasymilować. Roześmiał się głośno, kiedy otrzymał maskę. Przypadła mu czarna twarz przyozdobiona czerwonymi sztucznymi klejnocikami. Włożył ją z uśmiechem.

Aleją przesuwał się radosny korowód postaci w karnawałowych maskach. Wszyscy byli pijani, swobodni, rozluźnieni. Na skrzyżowaniu aleja rozszerzała się w mały placyk, gdzie strzelała w niebo fontanna wody, mieniąc się kolorami w promieniach słońca. Obok południowo-amerykański zespół perkusyjny wystukiwał rytm calypso, a wokół zgromadziły się tłumy, tańcząc albo podrygując w takt niskich tonów werbli. Nad głowami ludzi, sto metrów wyżej, tuż pod sklepieniem kopuły wirowało świeże powietrze tak lodowate, że unosiły się w nim maleńkie płatki śniegu, migocząc jak odłamki miki. I nagle tam wysoko w górze zaczęły wybuchać sztuczne ognie, a barwne iskry zmieszały się z płatkami śniegu.

Zachód słońca, bardziej niż jakakolwiek inna pora dnia, uświadamiał im, że znajdują się na obcej planecie. W kącie padania promieni i czerwieni światła było coś nienaturalnego; w niczym nie przypominało to widoku, jaki ludzie od milionów lat znali i oglądali na otwartej przestrzeni. Dzisiejszy wieczór stanowił szczególnie wyraźny przykład tego niepokojącego zjawiska. Chalmers szedł w świetle, kierując się znów do muru okalającego miasto. Równina na południe od Nikozji usiana była skałami, rzucającymi długie, czarne cienie. Frank zatrzymał się pod betonowym łukiem południowej bramy miasta. Nie było tu nikogo. Podczas tego typu festynów bramy zamykano, by pijani nie mogli wyjść na zewnątrz, co z pewnością nie skończyłoby się dla nich dobrze. Frank jednak rano otrzymał z departamentu pożarnictwa kod bezpieczeństwa przewidziany na ten dzień, upewniwszy się więc, że nikt go nie widzi, wystukał kod i pospiesznie wszedł do śluzy. Tam nałożył walker, buty i hełm, po czym przeszedł przez środkowe i zewnętrzne drzwi.

Na zewnątrz jak zwykle panowało dotkliwe zimno, więc już po chwili system grzewczy walkera zaczął go grzać przez ubranie. Chalmers z chrzęstem przeszedł po betonie i wkroczył na twardą skorupę planety. Silny wiatr posuwał na wschód luźne drobiny piasku.

Ponuro rozejrzał się na wszystkie strony. Wszędzie dokoła wznosiły się skały. Meteory uderzały w planetę już miliardy razy i spadały nadal. Pewnego dnia jakiś meteor może trafić w któreś z miast. Frank obrócił się i spojrzał za siebie. Nikozja wyglądała jak połyskujące w ciemnościach akwarium. Bez ostrzeżenia, po prostu wszystko nagle się rozpadnie: ściany, pojazdy, drzewa, ludzkie ciała. Aztekowie wierzyli, że koniec świata nastąpi w wyniku jednego z czterech wydarzeń: trzęsienia ziemi, pożaru, powodzi albo jaguarów spadających z nieba. Tutaj nie mogło być mowy ani o ogniu, ani o trzęsieniu ziemi, ani o potopie, tego Frank był pewien. Pozostawały więc tylko jaguary.

Wieczorne niebo nad Pavonis Mons miało barwę ciemnego różu. Na wschodzie rozciągała się nikozyjska farma: długa, niska oranżeria ustawiona na spadzistym wzgórzu obok miasta. Z miejsca, w którym stał Chalmers, wypełniona zieloną roślinnością farma wydawała się nawet większa niż samo miasto. Frank westchnął i ruszył ku jednej z zewnętrznych śluz farmy. Wszedł.

Wewnątrz było gorąco, o całe sześćdziesiąt stopni cieplej niż na zewnątrz i o piętnaście stopni cieplej niż w mieście. Nie mógł jednak zdjąć hełmu, ponieważ powietrze farmy przystosowano do potrzeb roślin, a więc było bogate w dwutlenek węgla, ubogie zaś w tlen. Frank zatrzymał się przy biurku i przeszukał szuflady zapełnione narzędziami ogrodniczymi, próbkami pestycydowymi, rękawicami i woreczkami. Wybrał trzy maleńkie próbki, włożył je do plastikowej torebki i delikatnie wsunął do kieszeni walkera. Próbki były tak zwanymi pestycydami inteligentnymi, biostymulatorami przeznaczonymi do ogólnoustrojowej ochrony roślin. Frank czytał o nich trochę i wiedział, jakie ich połączenie może stać się zabójcze dla ludzkiego organizmu…

Do drugiej kieszeni walkera włożył parę nożyc. Wąskie żwirowe ścieżki poprowadziły go pomiędzy rozległymi łanami jęczmienia i pszenicy z powrotem ku centrum. Wszedł do śluzy prowadzącej do miasta, zdjął hełm, walker i buty, a potem przełożył zawartość kieszeni do marynarki i ruszył w kierunku dolnej dzielnicy miasta.

Właśnie tam Arabowie zbudowali medinę, dzielnicę na wzór swych ziemskich miast. Uparli się na tę właśnie lokalizację twierdząc, że jest niezbędna dla estetyki całości. Alejki zwężały się symetrycznie, a między nimi przebiegały tuziny krętych pasaży, jakby żywcem przeniesionych z Tunisu czy Algieru, ale może też naprędce wymyślonych już na Marsie. Z żadnej alejki nie dało się zobaczyć następnej, a niebo w kolorze śliwy było widoczne tylko w prześwitach między pochylającymi się ku sobie budynkami.

Większość alejek była teraz pusta, ponieważ zabawa przeniosła się do północnej części miasta. Pomiędzy budynkami przemknęła para kotów; pewnie oceniały swoje nowe mieszkania. Frank wyjął z kieszeni nożyczki i wydrapał na kilku plastykowych oknach arabskimi literami słowa: Żyd, Żyd, Żyd. Potem ruszył dalej, pogwizdując. Mijał narożne kafejki, które wyglądały jak maleńkie rozświetlone jaskinie. Niby kilofy poszukiwaczy złota pobrzękiwały tam butelki. Na małym czarnym podwyższeniu siedział jakiś Arab i grał na gitarze elektrycznej.

Frank znalazł główną aleję i wszedł w nią. Chłopcy siedzący w gałęziach lip i platanów wykrzykiwali do siebie piosenki w schwyzerdeutsch. Jedna z przyśpiewek była po angielsku:

John Boone, człowiek mężny
Wybrał się na Księżyc.
No i czyż nie farsa —
Dotarł aż na Marsa

Małe, powstające spontanicznie zespoły muzyczne starały się przekrzyczeć gęstniejący tłum. Kilku wąsaczy ubranych jak amerykańskie wodzirejki wywijało po mistrzowsku nogami w skomplikowanych krokach kankana. Dzieciaki uderzały w małe bębenki z tworzyw sztucznych. Było głośno. Materia kopuły tłumiła wprawdzie dźwięk, nie było więc echa, jakie dawało się słyszeć pod kopułami w marsjańskich kraterach, ale i tak panował niesamowity hałas.

Gdy Frank znalazł się w miejscu, gdzie aleja wychodziła na park platanów, zobaczył Johna w otoczeniu ludzi. Boone również go dostrzegł, rozpoznał natychmiast mimo maski i pomachał ręką. Jak dobrze znała się nawzajem ta ich pierwsza setka podróżników…

— Cześć, Frank — zagaił John. — Wyglądasz, jakbyś się nieźle bawił.

— Oczywiście — rzucił Frank przez maskę. — Uwielbiam takie miasta, ty nie? Wielonarodowe stadko. Rozglądasz się i uświadamiasz sobie, ile kultur miesza się tu na Marsie.

John uśmiechnął się nieznacznie, po czym odwrócił wzrok i przez chwilę lustrował uliczkę.

Frank przerwał ostrym tonem tę kontemplację.

— To miejsce stanowi nie lada przeszkodę dla twojego planu, prawda?

Boone znów popatrzył na Franka. Otaczający ich tłum rozchodził się pospiesznie, czując wiszącą w powietrzu kłótnię. John odparł spokojnie:

— Nie mam żadnego planu.

— Och, daj spokój! A co z przemówieniem?

Boone wzruszył ramionami.

— Maja je napisała.

Podwójne kłamstwo: że Maja je napisała i że John nie wierzy w to, co mówił. Po tych wszystkich latach spędzonych razem Frank poczuł się, jakby rozmawiał z nieznajomym. Z politykiem przy pracy.

— Nie żartuj, John — warknął Frank. — Wierzysz w każde słowo tego przemówienia i dobrze o tym wiesz. Powiedz mi lepiej, co zamierzasz zrobić ze wszystkimi obcymi nacjami? Jak sobie poradzisz z waśniami etnicznymi i religijnym fanatyzmem? Twoja koalicja nie będzie w stanie wszystkiego kontrolować. Nie możesz zatrzymać Marsa dla siebie, John, to nie jest już stacja badawcza i teraz nie uda ci się wynegocjować traktatu, w którym tak będzie zapisane.

— Wcale tego nie próbujemy.

— Więc dlaczego usiłujesz mnie wyeliminować z rozmów?!

— To nieprawda! — John zrobił urażoną minę. — Spokojnie, Frank. Przebrniemy przez to razem, jak zawsze. Nie denerwuj się.

Frank z zakłopotaniem popatrzył na starego przyjaciela. W co miał wierzyć? Nigdy nie wiedział, co naprawdę ma myśleć o Johnie, który czasem używał go jako trampoliny w rozmaitych rozgrywkach, innym zaś razem był taki przyjazny… Czyż nie zaczynali jako sprzymierzeńcy, jako przyjaciele…

Przyszło mu do głowy, że John szuka Mai.

— No więc, gdzie ona jest?

— Gdzieś tutaj — odrzekł krótko Boone.

Minęły lata, zanim byli w stanie zacząć rozmawiać o Mai. Teraz Boone rzucił mu szybkie spojrzenie, jakby chciał dać do zrozumienia, że to nie jest sprawa Franka. Jak gdyby wszystko, co stało się dla Boone’a ważne w ciągu tych ostatnich lat, nie było już jego sprawą.

Dlatego Frank więcej się już nie odezwał. Po prostu odszedł bez słowa.

Niebo przybrało teraz barwę głębokiego fioletu, upstrzonego kleksami żółtych pierzastych chmur. Chalmers minął dwie postaci skute razem kajdankami i ubrane w śnieżnobiałe, powłóczyste togi. Uosabiały starożytną Komedię i Tragedię. Ulice miasta powoli ciemniały, za to blaskiem zaczynały płonąć okna. Wszędzie widział sylwetki bawiących się ludzi, zauważył jednakże, że spojrzenia rzucane spod wielu dziwacznych, maskaradowych masek nie wyrażają wcale spokoju czy beztroskiej radości, lecz nerwowo omiatają okolicę, jakby próbując znaleźć źródło wiszącego w powietrzu napięcia. Ponad falującym tłumem rozległ się nagle niski, rozdzierający uszy dźwięk.

W zasadzie nie powinien być zaskoczony, naprawdę nie powinien. Znał przecież Johna tak dobrze, jak tylko można znać drugiego człowieka; zresztą wszystko to nigdy nie powinno go było obchodzić. Wszedł między platany w parku i przystanął pod liśćmi wielkości ludzkiej dłoni. Jakże się zmienili! Cały czas razem, ramię w ramię, łączyło ich tyle lat przyjaźni, a teraz to wszystko, co przeżyli, przestało się już liczyć. Pozostała tylko polityka.

Spojrzał na zegarek. Dochodziła jedenasta. Zbliżała się pora spotkania z Selimem. Następne spotkanie. Jego życie składało się z podzielonych na kwadranse dni, kiedy to biegał z jednego spotkania na drugie, przybierał kolejne maski, walczył z kolejnymi kryzysami, zarządzał, manipulował, załatwiał interesy, a wszystko odbywało się w szaleńczym, nieustannym pośpiechu. Teraz wszędzie świętowano, trwał karnawał, Fassnacht, a on wciąż tylko się miotał. Nie mógł sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek było inaczej.

Wszedł na teren budowy. Pośrodku stała szkieletowa konstrukcja z magnezu; otaczały ją stosy cegieł, piasku i kamieni. Jakież to nieostrożne z ich strony zostawiać takie rzeczy wszędzie wokoło. Napchał sobie kieszenie kurtki kawałkami cegły. Wyprostował się i spostrzegł, że ktoś z drugiego końca budowy przygląda mu się z uwagą — niewysoki mężczyzna o pociągłej twarzy i czarnych nastroszonych dredlokach. W jego spojrzeniu było coś niepokojącego; Frankowi zdawało się, że mimo maski ten obcy widzi jego twarz i wpatruje się weń z taką uwagą, ponieważ przejrzał jego najskrytsze myśli i plany.

Przestraszony, zaczął szybko uciekać, kierując się ku peryferiom parku. Kiedy się upewnił, że zgubił mężczyznę i że nikt inny go już nie obserwuje, zaczął rzucać kamieniami i cegłami w stronę dolnej części miasta. Ciskał je z całych sił, wyładowując wściekłość. Jeszcze jeden, dla tego nieznajomego, prosto w twarz! Sklepienie kopuły nad jego głową widoczne było jedynie jako blady kontur na tle zimnobarwnych gwiazd; wydawało mu się, że przebywa na otwartej przestrzeni, w mroźnym, nocnym wietrze Marsa. Wiatr był tego wieczoru bardzo silny. Dobiegł go brzęk tłuczonego szkła i jakieś wrzaski. Czyjś krzyk. Było naprawdę głośno, ludzie szaleli. Frank cisnął ostatni kamień poprzez trawę w dużą oświetloną witrynę. Chybił. Wsunął się głębiej między drzewa.

Przy południowej ścianie zobaczył kogoś pod platanem — był to krążący nerwowo Selim.

— Selimie! — zawołał cicho Frank; pocił się. Sięgnął do kieszeni kombinezonu, ostrożnie pomacał wewnątrz torebki i ukrył w dłoni trzy zabrane z farmy próbki gruntu. Działały naprawdę silnie, zarówno na dobre, jak i na złe. Frank podszedł i ostrożnie uściskał młodego Araba. Próbki zetknęły się z lekką bawełnianą koszulą i przesiąknęły w ciało Selima. Frank odsunął się nieznacznie.

Teraz Selim miał przed sobą około sześciu godzin życia.

— Rozmawiałeś z Boonem? — spytał Arab.

— Usiłowałem — odparł Chalmers — ale mnie nie słuchał. I kłamał. — Tak łatwo było udawać smutek. — Dwadzieścia pięć lat przyjaźni, a on mnie po prostu okłamuje! — Uderzył pięścią w pień drzewa i próbki ziemi rozsypały się w ciemności. Opanował się. — Jego koalicja będzie optować za tym, aby na Marsie jako osiedleńcy pozostali jedynie przedstawiciele państw, które podpisały pierwotny traktat. — To było przecież całkiem możliwe, a poza tym brzmiało prawdopodobnie.

— On nas nienawidzi! — krzyknął Selim.

— Nienawidzi wszystkich, którzy wchodzą mu w drogę. I widzi, że islam nadal stanowi prawdziwą siłę przewodnią w życiu wielu ludzi. Kształtuje ich sposób myślenia, a John nie może tego znieść.

Selim wzruszył ramionami. Białka jego oczu błyszczały w ciemnościach.

— Trzeba go powstrzymać.

Frank odwrócił się i oparł o drzewo.

— No… nie wiem.

— Sam to mówiłeś. Słowa nic nie znaczą.

Frank obszedł drzewo; kręciło mu się w głowie. Ty głupcze, pomyślał, słowa oznaczają wszystko. Bez wymiany informacji jesteśmy niczym, wszystko, co mamy, to słowa!

Zbliżył się znowu do Selima i spytał:

— W jaki sposób?

— Planeta. To jest nasza droga.

— Bramy miasta są w nocy zamknięte.

Młody Arab zamilkł. Jego ręce poruszały się nerwowo.

— Ale wejście na farmę jest stale otwarte — zasugerował Frank.

— Tylko że wewnętrzna brama będzie zamknięta. Frank wzruszył ramionami, dając Selimowi czas do namysłu.

I rzeczywiście, Arab po chwili zamrugał i powiedziawszy: “Aha”, szybko odszedł.

Frank siedział wśród drzew, na gołej ziemi. Było to piaszczyste, lekko wilgotne, brązowe podłoże, w przeważającej części wytwór ludzkiej techniki. Nic w tym mieście nie było naturalne, zupełnie nic.

Po jakimś czasie wstał. Przeszedł przez park, spoglądając na ludzi. “Jeśli znajdę jedno sprawiedliwe miasto, oszczędzę tego człowieka”. Na małym placyku splotły się w walce dwie zamaskowane postacie, otoczone przez gapiów, którzy najwyraźniej czekali na krew. Frank ruszył z powrotem na teren budowy, aby wziąć więcej cegieł. Gdy je rzucał, zobaczyli go jacyś ludzie i musiał uciekać. Znowu znalazł się między drzewami, w tej małej, osłoniętej kopułą namiastce dzikiego świata, uciekając przed napastnikami, pobudzony adrenaliną, najmocniejszym ze wszystkich narkotyków. Roześmiał się dziko.

Nagle napotkał spojrzenie Mai, która stała samotnie przy prowizorycznej trybunie na wzgórzu. Przebrała się w jakiś biały kostium, ale to bez wątpienia była ona — sylwetka, włosy, postawa, tak, to z pewnością była Maja Tojtowna. Pierwsza setka kiedyś stanowiła mały zespół; zresztą tylko oni byli dla Franka naprawdę prawdziwi, reszta to tylko widma. Pospieszył ku niej, potykając się na nierównej ziemi. Ścisnął w ręce kamień zagrzebany głęboko w kieszeni kurtki, myśląc: “Chodź tu, ty suko. No, powiedz coś, aby go uratować. Powiedz coś, co sprawi, że przebiegnę całe miasto, aby go ocalić”.

Usłyszała jego kroki i odwróciła się. Jej strój połyskiwał idealną, niemal nienaturalną bielą, na której jarzyły się metalicznie niebieskie cekiny. Pod maską trudno było dostrzec oczy.

— Cześć, Frank — rzuciła, rozpoznając go. Niewiele brakowało, by się obrócił i uciekł. Więc wystarczy tylko na niego spojrzeć…

Pozostał jednak i spokojnie odpowiedział:

— Witaj, Maju. Piękny zachód słońca, nie uważasz?

— Bardzo widowiskowy. Natura chyba nie ma gustu. To jest tylko otwarcie miasta, a wygląda jak Dzień Sądu Ostatecznego.

Stali pod latarnią, depcząc cienie.

— Dobrze się bawisz? — spytała.

— Bardzo dobrze. A ty?

— Robi się trochę zbyt… dziko.

— To zrozumiałe, nie sądzisz? Wyszliśmy wreszcie z naszych nor, Maju, w końcu jesteśmy na powierzchni! I jaka wspaniała jest ta powierzchnia! Tylko na Tharsis są tak rozległe widoki.

— Usytuowanie rzeczywiście jest doskonałe — przyznała.

— To będzie wspaniałe miasto — zawyrokował Frank. — Gdzie ostatnio mieszkasz?

— W Underhill, Frank, jak zawsze. Przecież o tym wiesz.

— Ale wcale tam nie bywasz, co? Nie widziałem cię pewnie od roku albo i dłużej.

— Aż tak długo? No cóż, byłam w Hellas. Pewnie słyszałeś?

— A kto niby miał mi powiedzieć?

Potrząsnęła głową; cekiny zamigotały błękitem.

— Frank, proszę. — Odwróciła się, jakby chciała uciec przed podtekstem tego pytania.

Chalmers obszedł ją gniewnie i stanął przed nią.

— Wtedy na Aresie — zaczął. W jego głosie dało się wyczuć napięcie; pokręcił szyją, by rozluźnić mięśnie karku. — Co się zdarzyło, Maju? Co się wtedy stało?

Wzruszyła ramionami, unikając jego spojrzenia. Długo się nie odzywała. Potem podniosła na niego oczy.

— Chwilowy impuls — wyjaśniła.

Właśnie wtedy wybiła północ i znaleźli się w marsjańskiej szczelinie czasowej, trwającej trzydzieści dziewięć i pół minuty luce między 12:00:00 a 12:00:01, kiedy wszystkie zegary zastygają w bezruchu. W ten sposób pierwsza setka postanowiła pogodzić nieco dłuższą marsjańską dobę z ziemską i ku ich własnemu zaskoczeniu to rozwiązanie okazało się dziwnie zadowalające. Co noc można było na chwilę zapomnieć o migających cyferkach, o bezlitosnym ruchu małej wskazówki…

Ale tej nocy, kiedy dzwony wybiły północ, całe miasto wprost oszalało. Prawie czterdzieści minut poza czasem! Celebracja osiągnęła szczyt, wszyscy wiedzieli o tym instynktownie. W górze rozbłysły sztuczne ognie, ludzie zaczęli wznosić okrzyki, a ponieważ zagłuszały ich syreny, owacje stawały się coraz głośniejsze. Frank i Maja obserwowali fajerwerki, wsłuchując się w narastający zgiełk.

I nagle coś zakłóciło tę radosną wrzawę: rozpaczliwe wrzaski, poważne wołanie o pomoc.

— Co się dzieje? — spytała z niepokojem Maja.

— Pewnie się biją — odparł Frank, ale nadstawił czujnie ucha. — Pewnie czyjś chwilowy impuls. — Wpatrzyła się w niego z napięciem, więc szybko dodał: — Może powinniśmy rzucić okiem.

Krzyki nasilały się gwałtownie. Najwyraźniej gdzieś stało się coś złego. Ruszyli przez park; ich kroki stawały się coraz dłuższe, aż zmieniły się w wielkie marsjańskie susy. Park wydał się teraz Frankowi jakby większy i na moment poczuł strach.

Główną aleję pokrywały śmiecie. Ludzie pędzili w ciemnościach jak stada drapieżników. Powietrze rozdzierał świdrujący w uszach ryk syreny, który sygnalizował, że w jakimś miejscu została przerwana powierzchnia. Wszędzie wokół słychać było trzask pękających szyb w oknach. Na trawniku leżał na wznak jakiś mężczyzna, a trawa wokół pokryta była ciemnymi smugami. Chalmers chwycił za ramię jedną z pochylających się nad mężczyzną kobiet.

— Co tu się, do cholery, stało? — krzyknął.

Płakała.

— Bili się! Oni się bili!

— Kto? Szwajcarzy? Arabowie?

— Nieznajomi — wyjaśniła. — Auslander. — Spojrzała na Franka niewidząco. — Sprowadźcie pomoc!

Frank wrócił do Mai, która rozmawiała z grupką osób otaczających drugą leżącą postać.

— Co tu się, u diabła, dzieje? — spytał, kiedy odchodzili w kierunku miejskiego szpitala.

— Jakieś zamieszki — wyjaśniła. — Nie znam powodów. — Jej usta wyglądały jak cienka kreska na twarzy równie białej jak maska ciągle zakrywająca j ej oczy.

Frank zdjął swoją maskę i odrzucił na bok. Cała ulica była pokryta warstwą potłuczonego szkła. Jakiś mężczyzna spieszył w ich stronę.

— Frank! Maja!

To był Sax Russell. Frank nigdy nie widział, by ten mały człowieczek był czymś tak poruszony.

— To John… To jego zaatakowano.

— Co?! — wykrzyknęli oboje jednocześnie.

— Próbował załagodzić jakiś spór i trzech czy czterech mężczyzn rzuciło się na niego. Powalili go, a potem gdzieś zabrali!

— I nie powstrzymaliście ich? — wrzasnęła Maja.

— Próbowaliśmy… Ścigaliśmy ich całą grupą, ale zgubiliśmy ich w medinie.

Maja spojrzała zimno na Franka.

— Coś takiego! — krzyknął. — Gdzie go mogli zabrać?

— Do bram — szepnęła.

— Ale przecież są zamykane na noc, prawda?

— Może nie dla wszystkich.

Ruszyli za nią do mediny. Wszystkie uliczne latarnie były potłuczone, przez cały czas mieli pod nogami szkło. Odszukali strażnika i poszli z nim do Bramy Tureckiej; strażnik otworzył ją i kilku mężczyzn z grupy wysforowało się naprzód, w pośpiechu nakładając walkery. Wyszli na zewnątrz w noc, aby się rozejrzeć, oświetleni jedynie przez bijącą od miasta łunę światła. Frank natychmiast odczuł przeraźliwy chłód nocnego Marsa: błyskawicznie zmartwiały mu kostki i niemal wyczuwał dokładny kształt swoich płuc, jak gdyby w klatkę piersiową włożono mu dwie lodowe kule, by schłodziły zbyt szybko bijące serce.

Nic nie znaleźli, więc wrócili do środka. Przeszli wzdłuż północnego muru, przekroczyli Bramę Syryjską i jeszcze raz wyszli na zewnątrz. Znowu nic, tylko świecące wysoko gwiazdy.

Minęło wiele czasu, zanim pomyśleli o farmie. Do tej pory już ze trzydzieści osób miało na sobie walkery, więc teraz szybko zbiegli w dół, przeszli przez śluzę i rozproszyli się wśród zagonów farmy.

Znaleźli go przy rzodkiewkach. Na twarz miał naciągniętą kurtkę w charakterystyczny, często stosowany w nagłych wypadkach sposób, który na krótki okres mógł zapewnić bezpieczne oddychanie; prawdopodobnie zrobił to odruchowo tuż przed utratą przytomności, ponieważ kiedy ostrożnie przewrócili go na bok, zobaczyli, że z tyłu głowy ma potężnego guza.

— Zabierzcie go do środka — nakazała Maja; jej głos brzmiał jak krakanie. — Szybko, wnieście go do środka!

Podnieśli Johna we czworo. Chalmers podtrzymywał mu głowę i jego palce zetknęły się na moment z palcami Mai. Pospiesznie ruszyli z powrotem. Potykając się przeszli przez bramę farmy, po czym podążyli w stronę centrum. Jeden ze Szwajcarów poprowadził ich do najbliższego punktu pomocy medycznej, już zatłoczonego pogrążonymi w smutku ludźmi. Ułożyli Johna na pustej ławce. Jego twarz była ściągnięta od mrozu i zdeterminowana. Frank gwałtownie ściągnął z głowy hełm i ruszył po pomoc. Wbiegał do kolejnych sal, pokrzykując na lekarzy i pielęgniarki. Zapracowani, nie zwracali na niego uwagi, aż w końcu jedna z lekarek mruknęła:

— Niech pan się zamknie. Już idę. — Wyszła na korytarz i z pomocą pielęgniarki wsunęła Johna pod aparaturę kontrolną. Potem badała go z roztargnionym, nieobecnym spojrzeniem, jakie miewają lekarze podczas pracy: ręce przy szyi i twarzy, potem przy głowie i piersi, stetoskop…

Maja wyjaśniła to, co wiedzieli. Lekarka zdjęła ze ściany aparat tlenowy, obserwując czujnie urządzenie kontrolne. Jej usta zacisnęły się w grymasie niezadowolenia. Maja usiadła na brzegu ławki; maska dawno już zniknęła z jej twarzy, a zamiast niej widniała rozpacz.

Frank przykucnął obok niej.

— Możemy nadal poddawać go reanimacji — odezwała się lekarka — ale obawiam się, że jest już za późno. Zbyt długo był pozbawiony tlenu, sami rozumiecie…

— Proszę jeszcze próbować — powiedziała Maja.

Oczywiście, że próbowali. W końcu pojawiło się kilku pielęgniarzy, którzy zawieźli Johna do sali reanimacyjnej. Frank, Maja, Sax, Samantha i kilkoro tutejszych siedzieli w napięciu na korytarzu. Lekarze przychodzili i odchodzili; mieli to samo puste spojrzenie, jakie przybierają w obliczu śmierci. Ochronna maska. Wreszcie jeden z lekarzy wyszedł i potrząsnął głową.

— Nie żyje. Zbyt długo przebywał na zewnątrz.

Frank oparł głowę o ścianę.

Kiedy Reinhold Messner wrócił z pierwszej samotnej wspinaczki na Everest, był poważnie odwodniony i skrajnie wyczerpany. W trakcie schodzenia spadł z dużej wysokości, runął na lodowiec Rongbuk i przez długi czas czołgał się na łokciach i kolanach, a kiedy kobieta, która stanowiła jego jedyne wsparcie, do niego dotarła, podniósł oczy, spojrzał na nią nagle zupełnie przytomnie i spytał: “Gdzie są wszyscy moi przyjaciele?”

Panowała zupełna cisza. Nie słychać było żadnego dźwięku poza niskim brzęczeniem i szumem, przed którym na Marsie nie można się było nigdzie schronić.

Maja położyła rękę na ramieniu Franka, a on odruchowo niemal się uchylił. Gardło ściskał mu straszliwy skurcz; mówienie sprawiało mu prawdziwy ból.

— Przykro mi — zdołał tylko wyszeptać.

Wzruszyła ramionami, marszcząc brwi. Sprawiała teraz wrażenie równie obojętnej, jak nawykłe do widoku śmierci pielęgniarki.

— Cóż — wycedziła — i tak nigdy go naprawdę nie lubiłeś.

— To prawda — odparł, błyskawicznie decydując, że w tym momencie najlepsza będzie szczerość. Po chwili jednak wzdrygnął się i zapytał cierpko: — Skąd możesz wiedzieć, co lubię, a czego nie?

Strząsnął jej dłoń ze swego ramienia i wstał z wysiłkiem. Nie mogła tego wiedzieć, nikt z nich nie mógł tego wiedzieć. Frank ruszył powoli do sali reanimacyjnej, ale zmienił zamiar. Będzie na to czas na pogrzebie. Poczuł w sobie pustkę. Nagle wydało mu się, że razem z Johnem odeszło na zawsze wszystko, co dobre.

Wyszedł z centrum medycznego. Pomyślał, że w takiej chwili trudno nie być sentymentalnym. W dziwnie kojącym mroku miasta podążył ku kainowej krainie Nod. Ulice połyskiwały, jakby na chodnik spadły gwiazdy. Ludzie stali w grupkach, milczący, oszołomieni nowiną. Frank Chalmers przeszedł między nimi, czując na sobie ich spojrzenia; bezwiednie skierował się ku trybunie na szczycie miasta, a kiedy tak szedł, powtarzał sobie w myślach: “Teraz zobaczymy, co potrafię zrobić z tą planetą”.

CZĘŚĆ 2 — Podróż

Ponieważ i tak w końcu zaczną wariować, dlaczego po prostu nie wyślemy przede wszystkim szaleńców, aby mieć problem z głowy? — spytał Michel Duval.

Nie był to właściwie żart: Michel od początku uważał kryteria selekcji, stanowiące połączenie dwojakich, z pozoru przeciwstawnych wymagań, za chybione i całkowicie niepotrzebne.

Jego koledzy psychiatrzy popatrzyli na niego.

— Chce pan zaproponować jakieś szczególne zmiany? — spytał przewodniczący, Charles York.

— Zastanawiam się, czy wszyscy nie powinniśmy udać się z nimi na Antarktydę, by obserwować ich zachowanie w pierwszym okresie wspólnego pobytu. Mogłoby nas to wiele nauczyć.

— Może, ale nasza obecność hamowałaby ich. Sądzę, że musi wystarczyć jeden z nas.

Tak więc wysłali Michela Duvala. Przyłączył się do stu pięćdziesięciu kilku osób zakwalifikowanych do ostatecznego sprawdzianu. Mieszkali na antarktycznej Stacji McMurdo. Wstępne spotkanie przypominało międzynarodowe konferencje naukowe, na których bywali wcześniej wszyscy finaliści, z racji najrozmaitszych dziedzin wiedzy. Istniała jednak poważna różnica: tu kontynuowano proces selekcji, który trwał już parę lat i miał potrwać jeszcze rok. Wybrani mieli polecieć na Marsa.

Na Antarktydzie żyli razem z górą rok. Zaznajamiali się z konstrukcją budowli i sprzętem, który wylądował już na Marsie w automatycznych ładownikach, oswajali z krajobrazem, niemal tak samo mroźnym i surowym jak ten na Czerwonej Planecie, a przede wszystkim poznawali się nawzajem. Mieszkali w sieci kesonów usytuowanych w Dolinie Wrighta, największej spośród Suchych Dolin Antarktyki. Założyli tu biosferyczną farmę, a potem zainstalowali się w kesonach na całą mroczną antarktyczną zimę, ucząc się dodatkowych zawodów, które były dla nich drugimi i trzecimi profesjami, albo brali udział w symulacjach różnych zadań, które będą musieli wykonywać na statku kosmicznym Ares lub jeszcze później na samym Marsie. Przez cały ten czas towarzyszyła im świadomość, że są obserwowani, oceniani i kwalifikowani.

Nie wszyscy byli astronautami czy kosmonautami; właściwie specjaliści od międzyplanetarnych podróży stanowili mniejszość — było ich zaledwie około tuzina, chociaż poza bazą na Antarktydzie pozostała jeszcze znacznie większa grupa osób, które domagały się głośno, by włączono je w skład ekspedycji. Większość przyszłych kolonistów specjalizowała się w dziedzinach, które miały się okazać niezbędne po wylądowaniu: w medycynie, programowaniu komputerów, robotyce, projektowaniu zamkniętych systemów i struktury biosfery, architekturze, geologii, inżynierii genetycznej, biologii, a także wszelkiego rodzaju innych specjalnościach technicznych i budowlanych. Bez wątpienia zespół, który przebywał na Antarktydzie stanowił imponującą grupę ekspertów najważniejszych działów nauki i profesji, a poza tym każdy w czasie pobytu tutaj szkolił się w dziedzinach dotąd mu obcych, tak by prócz swej podstawowej specjalności stać się również fachowcem w co najmniej dwóch innych.

Cały czas działali ze świadomością, że są oceniani, obserwowani, osądzani. Nie da się ukryć, że była to procedura stresująca, ale stres był częścią testu. Michel Duval przeczuwał, że to błąd, ponieważ przyszli koloniści zaczęli się stawać małomówni i podejrzliwi, a to uniemożliwiało stworzenie zgranej grupy, do czego komitet selekcyjny rzekomo dążył. Była to jedna z owych sprzeczności, sami kandydaci nie chcieli się wypowiadać na ten temat i nie winił ich za to. Nie było lepszej strategii, ale ta powodowała milkliwość. Nie mogli sobie pozwolić na to, by kogoś obrazić, ale i nie skarżyli się za bardzo. Nie mogli ryzykować, oddalając się od siebie, nie mogli robić sobie wrogów.

Sprzeczne wymagania. Starali się być na tyle genialni i wspaniali, aby wyróżniać się z grupy, ale wystarczająco przeciętni, by móc ze sobą współpracować. Byli wystarczająco dojrzali, żeby posiadać głęboką wiedze i doświadczenie, ale dostatecznie młodzi, by znieść fizyczne trudy czekającego ich zadania. Dość ambitni, by ze sobą konkurować, lecz na tyle spokojnego charakteru, by umieć współżyć z resztą grupy. I, rzecz jasna, na tyle szaleni, aby pragnąć na zawsze opuścić Ziemię, a jednocześnie na tyle opanowani i trzeźwo myślący, by zataić tkwiące u podstaw tego pragnienia oczywiste szaleństwo i w gruncie rzeczy bronić go jako całkowicie racjonalną motywację, wieczną i niezmierzoną pasję poznawczą człowieka i coś w tym rodzaju… Ponieważ to właśnie wydawało im się najbardziej preferowaną przez komisję motywacją, wszyscy naturalnie utrzymywali, że są najbardziej spragnionymi poznania uczonymi w historii ludzkości! Ale to jeszcze nie wszystko. Musieli bowiem być również do pewnego stopnia samotnikami, by znieść rozłąkę ze wszystkimi, których znali przez całe swoje życie, równocześnie jednak musieli być tak otwarci i towarzyscy, by bezkonfliktowo współpracować z nowymi znajomymi w Dolinie Wrighta, z każdym członkiem tej maleńkiej osady, która miała się wkrótce stać kolonią. Och, te sprzeczne wymagania można było mnożyć wręcz w nieskończoność! Krótko mówiąc, mieli być jednocześnie zupełnie zwykli i absolutnie nadzwyczajni. Kryterium to z pozoru wydawało się niemożliwe do spełnienia, a jako że stanowiło główną przeszkodę na drodze do realizacji ich życiowego marzenia, stało się dla nich źródłem nieustającego stresu, lęku, niepokoju, wściekłości. Każdy sam musiał znaleźć sposób na rozładowanie tego ciągłego napięcia psychicznego…

Jednakże również to było częścią testu. Michel nic nie mógł na to poradzić, ale przez cały czas obserwował ich z wielkim zainteresowaniem. Niektórym się nie powiodło, zawiedli w tej czy innej sprawie. Pewien amerykański termoinżynier z dnia na dzień coraz bardziej zamykał się w sobie, aż wreszcie kiedyś dostał ataku szału, zniszczył kilka marsjańskich roverów i trzeba go było obezwładnić i usunąć z grupy. Z kolei dwoje Rosjan zostało kochankami, a wkrótce potem pokłócili się publicznie i tak się znienawidzili, że nie mogli na siebie patrzeć, ich również trzeba było odesłać z obozu. Ten melodramat uświadomił zresztą wszystkim skalę konfliktów, jakie mogą wywoływać miłostki, i sprawił, że reszta grupy stała się odtąd niezwykle ostrożna w okazywaniu uczuć. Wprawdzie nadal zdarzały się romanse i gdy opuszczali Antarktydę, były już wśród nich trzy małżeństwa (ta szczęśliwa szóstka mogła się uważać w pewnym sensie za “bezpiecznych”), ale większość testowanych tak bardzo chciała się znaleźć w składzie marsjańskiej ekspedycji, że niemal całkowicie stłumiła w sobie wszelkie intymne potrzeby. Jeśli już decydowano się zawrzeć jakąś “dyskretną przyjaźń”, zwykle kochankowie ukrywali się przed wszystkimi, a zwłaszcza przed wzrokiem członków komitetu selekcyjnego.

Michel jednak wiedział, że ogląda tylko wierzchołek góry lodowej. Podejrzewał, że przyszłych kolonistów łączy znacznie więcej rozmaitych relacji emocjonalnych, niż mogłoby się wydawać, tyle że są one starannie ukrywane. Romanse mają swoje początki. A przecież czasem już pierwsze spotkanie przesądza o rodzaju więzi, która będzie łączyć ludzi w przyszłości. Podczas krótkiego dnia ktoś mógł na przykład opuścić obóz i po prostu powędrować na spacer. Po jakimś czasie jego śladem podążała druga osoba, a to, co się zdarzało podczas takiego sekretnego spotkania, mogło wywrzeć trwały wpływ na ich przyszłe wzajemne stosunki. Ile takich spotkań miało miejsce, Michel nigdy się nie dowiedział.

Wreszcie opuścili Antarktydę i wybrano właściwy zespół. Pięćdziesięciu mężczyzn i pięćdziesiąt kobiet: trzydziestu pięciu Amerykanów, tyle samo Rosjan i trzydziestu przedstawicieli państw sprzymierzonych, po piętnaście osób zaproszonych przez każdego z wielkich partnerów. Utrzymanie tak idealnej symetrii było dość trudne, ale komitet selekcyjny jakoś sobie z tym poradził.

Wybrańcy rozjechali się na Przylądek Canaveral albo na Bajkonur, skąd mieli wyruszyć na orbitę ziemską. Do tego czasu poznali się już bardzo dobrze, a jednocześnie nie znali się wcale. Stanowią zespół, myślał Michel, z ustalonymi przyjaźniami i pewną liczbą grupowych ceremonii, rytuałów, nawyków i skłonności, a wśród tych skłonności znalazł się niestety również narzucony im na Antarktydzie instynkt ciągłego skrywania uczuć, grania ról i nieustannego tłumienia swej osobowości. Chociaż może taka właśnie jest najprostsza definicja życia osadniczego, życia społecznego? Jednak to Michel uznał za jeszcze gorszą możliwość. Nigdy przedtem nikt nie musiał się tak zawzięcie starać, aby przyłączyć się do jakiejś społeczności i pewnie z tego powodu w grupie doszło do radykalnego rozłamu między życiem prywatnym a publicznym, rozłamu, który był nowy i dziwny. Niemal u wszystkich zauważał nienaturalne dążenie do współzawodnictwa, jakby każdy przyswoił sobie — mniej lub bardziej świadomie — przekonanie, że jest absolutnie samotny, a wszelkie kłopoty narażają go w każdej chwili na odrzucenie przez pozostałych i wykluczenie z grupy.

W ten sposób komitet selekcyjny niejako niechcący stworzył pewne istotne problemy, których bezwzględnie pragnął uniknąć. Kilku członków komitetu domyślało się takiego stanu rzeczy i dlatego postanowiono włączyć do grupy kolonistów psychiatrę, i to najbardziej kompetentnego z możliwych.

Tak więc wysłali Michela Duvala.

W pierwszej chwili poczuli jakby gwałtowne uderzenie w klatkę piersiową, a potem wgniotło ich w fotele i na sekundę pojawił się głęboko znajomy ucisk: l g, ziemskie ciążenie, którego już nigdy więcej nie doświadczą. Ares przez jakiś czas krążył wokół Ziemi z prędkością dwudziestu ośmiu tysięcy kilometrów na godzinę, po czym parę minut przyspieszał. Ciąg potężnych silników był tak potężny, że wszystko wokół zamazało się w nieokreśloną plamę, jakby spłaszczyły im się rogówki, i nagle zaczęli mieć kłopoty z oddychaniem. Przy czterdziestu tysiącach kilometrów odpalanie się skończyło i uwolnili się od ziemskiego przyciągania. Teraz pozostawali już tylko na orbicie Słońca.

Koloniści siedzieli zesztywniali w fotelach delta V, mrugając nerwowo oczami; twarze mieli nabrzmiałe i poczerwieniałe, a serca biły im szaleńczo. Maja Jekatierina Tojtowna, oficjalny przywódca ekipy rosyjskiej, rozejrzała się uważnie wokół siebie. Wszyscy wyglądali na mocno oszołomionych. Co czuli teraz, kiedy nareszcie spełniało się ich marzenie? Naprawdę trudno powiedzieć. W pewnym sensie ich dotychczasowe życie się kończyło, ale równocześnie przecież zaczęło się nowe, inne życie, w końcu wreszcie się zaczęło. Rozsadzało ich tak wiele rozmaitych uczuć, że wciąż jeszcze nie mogli otrząsnąć się z oszołomienia; typowa reakcja złożona — niektóre uczucia zniknęły, inne stały się mocniejsze. Odpinając pasy Maja uświadomiła sobie, że jej twarz rozjaśnia szeroki uśmiech, i wokół siebie zobaczyła takie same mimowolne uśmiechy — na twarzach wszystkich z wyjątkiem Saxa Russella, który jak zawsze był beznamiętny niczym sowa i mrużąc oczy, jakby nic wyjątkowego się nie zdarzyło, najspokojniej przeglądał odczyty na ekranach komputerów.

Dryfowali w nieważkości. Był 21 grudnia 2026 roku. Poruszali się szybciej niż ktokolwiek przedtem. Przed nimi znajdował się cel. Dzień ten stanowił początek dziewięciomiesięcznej podróży, a w zasadzie podróży, która miała trwać przez resztę ich życia. Od tego momentu zdani byli wyłącznie na siebie.

Piloci Aresa zlustrowali pospiesznie ekrany komputerów i zaczęli wystukiwać komendy odpalania bocznych rakiet kontrolnych. Ares zaczął wirować, stabilizując się na czterech obrotach na minutę. Koloniści opadli na podłogę i znaleźli się w sztucznie wytworzonej grawitacji rzędu 0,38 g, bardzo bliskiej tej, jaka czekała ich na Marsie. Wieloletnie, prowadzone na ludziach testy wykazały, że życie w takim ciążeniu nie jest specjalnie szkodliwe dla zdrowia, a w każdym razie o wiele zdrowsze niż normalny w trakcie międzyplanetarnych podróży stan nieważkości. Poza tym, pomyślała Maja, w tej jednej trzeciej ziemskiej grawitacji człowiek czuje się naprawdę wspaniale. Przyciąganie było wystarczająco duże, aby stosunkowo łatwo utrzymać koordynację ruchów, a nie istniało niemal żadne wrażenie ciężkości, nie czuło się w ogóle oporu. W każdym razie zdawało się to idealnie odpowiadać ich aktualnym nastrojom: zmierzając korytarzami do dużej jadalni w Torusie D, zataczali się radośnie, beztroscy i niezwykle ożywieni, na każdym kroku manifestując rozpierającą ich energię.

W sali jadalnej Torusa D zorganizowali coś w rodzaju coctail party, świętując odlot. Maja krążyła między zebranymi, popijając z kubka szampana; czuła się trochę nierealnie, ale i ją przepełniało niezwykłe szczęście. Ta mieszanina nastrojów przypomniała jej własne przyjęcie weselne sprzed wielu lat. Miejmy nadzieję, pomyślała, że ten związek będzie lepszy od tamtego, ponieważ w tym będziemy musieli pozostać już na zawsze. Jadalnia aż huczała od rozmów.

— To jest symetria nie tyle socjologiczna, ile matematyczna. Rodzaj równowagi estetycznej.

— Chcielibyśmy otrzymać wynik do miliardowych po przecinku, ale to nie będzie łatwe.

Maja podziękowała za dolewkę szampana, uważając, że już wystarczająco kręci jej się w głowie. Poza tym była przecież w pracy. Pełniła funkcję współprzywódcy tej małej społeczności, a więc przede wszystkim musiała zadbać ojej sprawne współdziałanie i rozwój, a to z pewnością z dnia na dzień będzie coraz trudniejsze. Nawet w tej radosnej chwili wychodziły na jaw rozmaite antarktyczne przyzwyczajenia. Zaczęła się uważniej przysłuchiwać rozmowom i zmierzyła otaczający ją tłumek badawczym wzrokiem typowym dla antropologa albo szpiega.

— Psychologowie mają swoje sposoby. Skończymy jako pięćdziesiąt szczęśliwych par.

— Tak, i na pewno niektórym z nas wyznaczyli rolę swatów.

Obserwowała ich, gdy się śmiali. Byli błyskotliwi, doskonale wykształceni, tryskali zdrowiem — właściwie stanowili z pozoru idealną realizację wizji całkowicie racjonalnego, umiejętnie wyselekcjonowanego społeczeństwa, które było utopijnym marzeniem okresu Oświecenia. A wśród nich znajdował się Arkady, a także Nadia, Wład, Iwana. Znała ekipę rosyjską zbyt dobrze, aby mieć jakiekolwiek złudzenia w tym względzie. W gruncie rzeczy bardziej chyba przypominali mieszkańców politechnicznego kampusu, młodzież bez reszty pogrążoną w obmyślaniu dziwacznych kawałów i zaaferowaną romansami. Tyle tylko, że wyglądali trochę za staro: większość mężczyzn łysiała, a wiele osób, zarówno kobiet, jak i mężczyzn, zaczynało siwieć. Tak, tak, aby się tu dostać, trzeba było przejść długą drogę; średnia wieku wynosiła czterdzieści sześć lat: najmłodsze z nich miało trzydzieści trzy (Hiroko Ai, japońska “cudotwórczym” w projektowaniu biosfery), najstarsze — pięćdziesiąt osiem (Wład Taniejew, laureat nagrody Nobla w dziedzinie medycyny).

Teraz jednak wszystkie bez wyjątku twarze promieniały młodością. Arkady Bogdanów był typem niemal idealnego rudzielca: włosy, broda, cera; na tle tej płomiennej rudości niepokojąco odbijały oczy koloru indy go. Przewracał nimi dziko i szczęśliwy wykrzykiwał:

— Nareszcie wolni! Wreszcie swobodni! Wszystkie nasze dzieci są nareszcie wolne!

Kamery wideo wyłączono natychmiast, gdy tylko Janet Blyleven skończyła nagrywać serię wywiadów dla ziemskich stacji telewizyjnych, toteż teraz w jadalni nie mieli łączności z ojczystą planetą. Arkady śpiewał, a skupione wokół niego towarzystwo popijając zachęcało go do coraz to innych pieśni. Maja nie przyłączyła się do nich. Rzeczywiście nareszcie są wolni! Wprost trudno uwierzyć, że naprawdę lecą na Marsa! Koloniści podzielili się na małe grupki i rozprawiali z ożywieniem. Wielu z tej setki należało do światowej czołówki w swoich specjalnościach: Iwana była współlaureatką nagrody Nobla w dziedzinie chemii, Wład jednym z najsłynniejszych specjalistów biomedycyny, Saxa zaliczano do panteonu wielkich twórców teorii subatomowej, natomiast Hiroko była niezrównana w projektowaniu systemów wspomagania życia w obiegach biologicznie zamkniętych… i tak dalej. Prawdziwa elita!

A Maja była jednym z ich dowódców. Nadal ją to nieco szokowało; jej dokonania jako inżyniera i kosmonauty były dość skromne, więc przypuszczalnie na pokładzie tego statku znalazła się głównie dzięki swoim talentom dyplomatycznym. Została wybrana, aby kierować podzieloną, krnąbrną ekipą rosyjską i grupą przedstawicieli państw zaprzyjaźnionych. Chociaż, może jednak ten wybór nie był wcale przypadkowy? Praca była interesująca i Maja znakomicie się na niej znała, a jej talenty mogły równie dobrze okazać się najważniejsze na pokładzie. Musieli przecież ze sobą współpracować i potrzebowali do tego sprawnego przywódcy, a tu niezbędna była pewna przebiegłość, spryt i zapał. Zapał ludzi, którzy mają wykonywać jej polecenia! Popatrzyła na rozpromienione twarze i roześmiała się. Wszyscy na statku to specjaliści najwyższej klasy, ale niektórzy byli naprawdę genialni. Musiała rozpoznać takie osoby, zdobyć ich przychylność i wykorzystać ich autorytet. Pomyślała, że od tego będzie zależała jej skuteczność jako dowódcy, ponieważ w końcu zapewne staną się czymś w rodzaju luźnej naukowej merytokracji. A w takiej społeczności nadzwyczajnie uzdolnione jednostki w naturalny niejako sposób stają się prawdziwymi potęgami i w krytycznej chwili one właśnie mogą stać się rzeczywistymi przywódcami kolonii, oni albo ci, którzy uzyskają na nich wpływ.

Rozejrzała się dokoła i odnalazła wzrokiem swój amerykański odpowiednik, Franka Chalmersa. Na Antarktydzie nie poznała go zbyt dobrze. Był wysoki, barczysty, o śniadej karnacji, dość rozmowny i nieprawdopodobnie energiczny, ale trudno go było rozgryźć. Uznała, że jest pociągający. Ale czy myślał takimi samymi kategoriami jak ona? Tego nigdy nie wiedziała. Frank rozmawiał teraz z kilkoma osobami w drugim końcu sali, słuchając swoich rozmówców z typowym dla siebie skupionym, nieodgadnionym wyrazem twarzy, z głową przechyloną na bok, gotów w każdej chwili wyskoczyć z dowcipną ripostą. Będzie musiała lepiej go poznać. Co więcej, będzie musiała podjąć z nim współpracę.

Przeszła przez salę i stanęła u jego boku tak, że ich ramiona niemal się stykały. Skłoniła ku niemu głowę, po czym szybkim kiwnięciem pozdrowiła pozostałych i powiedziała:

— Szykuje nam się niezła zabawa, nie uważacie?

Chalmers spojrzał na nią uważnie i wolno odparł:

— Jeśli wszystko pójdzie dobrze.

Po przyjęciu i kolacji Maja długo nie mogła zasnąć, więc wyszła na spacer po Aresie. Wszyscy uczestnicy wyprawy spędzili już przedtem trochę czasu w przestrzeni kosmicznej, ale nigdy nie latali statkiem tak ogromnym jak Ares. Na dziobie statku znajdowało się coś w rodzaju nadbudówki, pomieszczenie podobne do marynarskiej dziobówki, które obracało się w przeciwnym kierunku niż cały statek, zachowywało więc idealną stabilność. Umieszczono tam aparaturę do obserwacji Słońca, anteny radiowe i resztę sprzętu, któremu do sprawnego funkcjonowania potrzebny był bezruch; na samym końcu tego pomieszczenia zamontowano owalną komorę z przezroczystego plastyku, potocznie nazywaną “baniaczkiem”, w której załoga mogła doświadczać stanu nieważkości i sycić oczy nieruchomym widokiem gwiazd oraz obserwować część swego wielkiego statku.

Maja przesunęła się obok szklanej ściany baniaczka, z ciekawością spoglądając do tyłu na skomplikowany kadłub Aresa. Swój kształt zawdzięczał między innymi wykorzystaniu pustych zewnętrznych zbiorników paliwa dla wahadłowców. Mniej więcej na przełomie wieków NASA i Gławkosmos zaczęły dołączać do tych zbiorników małe pomocnicze silniki rakietowe i wyrzucać je na orbitę. Wysłano ich w ten sposób dziesiątki, a potem zaholowano do orbitalnych “warsztatów” i wykorzystano: zbudowano z nich dwie wielkie stacje kosmiczne, stację L5, księżycową stację orbitalną, pierwszy pojazd załogowy i wiele bezzałogowych transportowców wysyłanych na Marsa. Tak więc do czasu, gdy obie organizacje postanowiły wspólnie zbudować Aresa, wykorzystywanie tych zbiorników stało się już czymś najzupełniej normalnym: dostarczały one standardowych systemów spoilerów, gotowych ładowni, układów napędowych i wiele innych części. Dzięki temu budowa tak wielkiego statku zajęła tylko niecałe dwa lata.

Tyle że z tego powodu Ares wyglądał jak złożona z walcowatych klocków dziecięca zabawka z przyczepionymi do jednego końca dyszami potężnych silników, co razem tworzyło dziwaczny i skomplikowany kształt.

Część użytkową stanowiło osiem sześciokątów zbudowanych z cylindrycznych zbiorników paliwowych. Nazywali je torusami; były ustawione w rzędzie i osadzone na centralnym członie statku, składającym się z pięciu szeregowo połączonych ze sobą cylindrów. Połączenie torusów z centralnym trzonem (określali go mianem piasty) zapewniała sieć nieco cieńszych cylindrów przypominających szprychy, a powstała w ten sposób konstrukcja wyglądała trochę jak część jakiejś maszyny rolniczej, na przykład ramię kombajnu zbożowego, obrotowy zraszacz trawnika albo jak osiem obwarzanków nadzianych na batonik. Ot, dziecięca zabawka, tyle że powiększona do gigantycznych rozmiarów.

Osiem torusów wykonano z amerykańskich zbiorników, a sieć pięciu połączonych rosyjskich zbiorników tworzyło człon centralny. Oba typy miały te same wymiary: około pięćdziesięciu metrów długości i dziesięciu średnicy.

Maja od dłuższego już czasu unosiła się bez celu wzdłuż piasty. Zajmowało to sporo czasu, ale jej się nie spieszyło. Dotarła do Torusa G, który składał się z pomieszczeń o najrozmaitszych kształtach i rozmiarach, aż po największe, zajmujące kilka zbiorników. Podłoga jednego z pomieszczeń znajdowała się poniżej kolanowego połączenia cylindrów, a jego wnętrze przypominało przepastny tunel. Większość zbiorników jednak była podzielona na dziesiątki małych pokoików. Maja usłyszała od kogoś, że razem wziąwszy jest ich na statku ponad pięćset, co miało kolonistom ułatwiać adaptację przez skojarzenie, choćby nawet dalekie, z wnętrzem wielkiego miejskiego hotelu.

Tylko czy ta namiastka wystarczy?

Prawdopodobnie tak. Po doświadczeniu Antarktydy, życie na Aresie wydawało się niezwykle intensywne, pełne różnych niespodzianek i codziennych radości. Około szóstej każdego ranka w torusach mieszkalnych mrok rozświetlał się powoli do szarego świtu, a około wpół do siódmej pojawiała się nagła jasność nazywana “wschodem Słońca”. Na ten znak Maja budziła się, tak jak przez całe swoje dotychczasowe życie. Szła do łazienki, potem do kuchni Torusa D, gdzie podgrzewała sobie posiłek i zanosiła go do dużej jadalni. Siadała zawsze przy stoliku otoczonym karłowatymi lipami. Kolibry, zięby, tanagry, wróble i pstre papużki kręciły się pod nogami i fruwały nad głową, oblatując pnącza winorośli, które zwisały z długiego wypukłego sufitu korytarza, pomalowanego na kolor szaroniebieski, przypominający zimowe niebo Sankt-Petersburga. Maja jadła powoli, obserwowała ptaki, odprężała się i przysłuchiwała toczącym się wokół rozmowom. Spokojne śniadanie! Po całym życiu spędzonym na nieustannej harówce, zjadany bez pośpiechu posiłek wydawał jej się początkowo czymś niepokojącym, jak luksus, na który w żaden sposób nie zasłużyła. To jest tak, jakby codziennie była niedziela, zauważyła Nadia. Ale niedzielne poranki Mai nigdy nie były szczególnie przyjemne. W dzieciństwie był to czas przeznaczony na sprzątanie jednopokojowego mieszkania, które dzieliła z matką. Matka Mai była lekarzem i jak większość kobiet swojego pokolenia musiała niezwykle ciężko pracować, aby zarobić na życie: jedzenie, wychowanie dziecka, utrzymanie mieszkania, a przy tym jeszcze dbanie o własną karierę zawodową. Zbyt wiele jak na jedną osobę. Nie wytrzymała psychicznie tego obciążenia i wkrótce dołączyła do grupy zdesperowanych kobiet, gniewnie żądających od państwa sowieckiego zmiany istniejącego porządku, w którym płacono im pensje dwukrotnie mniejsze niż mężczyznom pracującym na tych samych stanowiskach, i do tego jeszcze bynajmniej nie ułatwiano wychowania dzieci. Kobiety miały już dość czekania, dość cierpienia w milczeniu. Postanowiły siłą zdobyć dla siebie minimum praw w tym świecie wiecznego braku stabilizacji. “Wszystko jest na stole! — wykrzykiwała z kuchni matka Mai, gotując skromniutkie obiadki. — Wszystko, z wyjątkiem jedzenia!”

Jednak, choć w owych mrocznych dniach epoki sowieckiej kobiety nie wywalczyły dla siebie żadnych przywilejów, wyniosły z nich coś może znacznie istotniejszego: nauczyły się pomagać sobie nawzajem, tworząc niemal zupełnie samowystarczalny świat matek, sióstr, córek, babć, przyjaciółek, koleżanek, a nawet zupełnie obcych przedstawicielek słabszej płci. Kiedy upadł komunizm i zaczęły się demokratyczne przemiany, świat ten połączył swe siły i zaczął wywierać coraz większy nacisk na struktury rosyjskiej władzy, na tę utrwaloną od lat skorupę męskiej oligarchii.

Jedną z najbardziej atakowanych dziedzin był program badań kosmicznych. Matka Mai, dość luźno z nim związana, twierdziła zawsze, że koniec końców rosyjska kosmonautyka musi zostać otwarta dla kobiet, choćby tylko po to, by zapewnić sobie kobiece dane w medycznych eksperymentach. “Nie mogą przecież bez końca straszyć nas Walentiną Tierieszkową!” — krzyczała matka. I najwyraźniej miała rację, ponieważ po ukończeniu astroinżynierii na moskiewskim uniwersytecie Maja została przyjęta do ośrodka badań kosmicznych na Bajkonurze, gdzie w krótkim czasie zabłysła nowatorskimi pomysłami, więc skierowano ją na Nowyj Mir. Tam, w górze, najpierw zaprojektowała całkiem nowe, znacznie bardziej ergonomiczne wyposażenie stacji, a następnie spędziła rok jako jej dowódca; dwie świetnie wykonane naprawy nagłych awarii utrwaliły jej dobrą reputację. Niemal natychmiast znalazła się w kierownictwie Bajkonuru, a wkrótce potem otrzymała przydział do Moskwy i po pewnym czasie dostała się do czegoś w rodzaju odpowiednika dawnego politbiura Gławkosmosu. Tam zajmowała się głównie delikatnym podjudzaniem mężczyzn przeciwko sobie, najpierw wychodząc za mąż, a potem się rozwodząc, aż wreszcie stała się międzynarodowym przedstawicielem Gławkosmosu i znalazła się w gronie nieustannie intrygującego przeciw sobie triumwiratu, który sprawował prawdziwą władzę. A teraz była tutaj, bez pośpiechu jedząc śniadanie.

— Jakież to cywilizowane — mruknęła szyderczo Nadia. Była najlepszą przyjaciółką Mai na Aresie; niska, okrąglutka jak kamyk kobietka o kwadratowej twarzy okolonej krótko przystrzyżonymi włosami w kolorze soli z pieprzem. Tak przeciętna, jak tylko to możliwe. Maja doskonale wiedziała, że jej własna uroda okazywała się często decydującym atutem w wielu życiowych sytuacjach, tym bardziej więc kochała tę zwyczajność Nadii, cechę, która w niezwykły sposób podkreślała fachowość przyjaciółki. Nadia była inżynierem, ekspertem od budownictwa w skrajnie mroźnym klimacie, ale potrafiła się przystosować do każdych warunków. Poznały się jeszcze na Bajkonurze, dwadzieścia lat temu, a potem przez wiele miesięcy mieszkały razem na stacji Nowyj Mir. Różniły się od siebie pod każdym względem, toczyły zażarte spory niemal na każdy temat, ale były sobie bardzo bliskie. Przez te wszystkie wspólnie spędzone lata stały się dla siebie jak siostry.

Nadia rozejrzała się dokoła i dodała:

— Przydzielenie Rosjanom i Amerykanom kwater w odrębnych torusach to okropny pomysł. Pracujemy wprawdzie razem z nimi w ciągu dnia, ale przecież najwięcej czasu spędzamy właśnie tutaj, gapiąc się ciągle na te same, od dawna znane twarze. To tylko pogłębia dzielące nas różnice.

— Masz rację, myślę, że powinniśmy zaproponować wymianę połowy ekip.

Arkady, który siedział przy sąsiednim stoliku i łapczywie pożerał mleczną bułkę, nagle wychylił się w ich kierunku.

— To nie wystarczy — wtrącił, jakby od samego początku brał udział w rozmowie. Jego ryżawa bródka, z każdym kolejnym dniem coraz bardziej zaniedbana, była cała obsypana okruszkami. — Powinniśmy ogłosić, że każda niedziela to dzień przeprowadzki i pozwolić wszystkim bez wyjątku przenosić się, gdzie tylko zapragną. Dzięki temu poznalibyśmy się znacznie lepiej i wreszcie skończyłyby się te śmieszne podziały na zamknięte kliki. No a poza tym nie musiałbym już więcej słyszeć bzdurnych zachwytów na temat posiadania na stałe własnego pokoju.

— Ale mnie się podoba, że mam swój pokój — zaoponowała Nadia.

Arkady pochłaniał już kolejną bułkę i żując ją z wyraźną przyjemnością, wyszczerzył do Nadii zęby w głupawym uśmiechu. Trudno powiedzieć, jakim cudem przebrnął przez selekcję.

Później Maja omówiła tę kwestię z Amerykanami; nie wszystkim spodobał się plan Arkadego, ale jednorazową wymianę potowy pokoi uznali za całkiem dobry pomysł. Po długich naradach i dyskusjach ustalono dzień przeprowadzki. Zrobili to w niedzielny poranek i od tej pory wspólne śniadania stały się nieco bardziej międzynarodowe. Rankiem w jadalni D zaczęli się teraz pojawiać Frank Chalmers i John Boone, a także Sax Russell, Mary Dunkel, Janet Blyleven, Rya Jimenez, Michel Duval i Ursula Kohl.

Boone okazał się prawdziwym rannym ptaszkiem i przychodził do jadalni nawet przed Mają.

— Ta sala jest tak przestronna i przewiewna, że czuję się tu jak na dworze — rzucił od swojego stolika pewnego wczesnego poranka, kiedy Maja weszła do jadalni. — Dużo lepsza niż jadalnia B.

— Sztuczka polega na umiejętnym zamaskowaniu wszystkich chromowych powierzchni, usunięciu białego plastyku i pomalowaniu sufitu na kolor prawdziwego nieba — odpowiedziała Maja. Jej angielski zawsze był niezły, a teraz z każdym dniem go doskonaliła.

— Chcesz powiedzieć, że to nie jest zwykły błękit?

— Tak.

Pomyślała, że Boone jest typowym Amerykaninem: prostoduszny, otwarty, szczery, zawsze rozluźniony. I pomyśleć, że ten całkiem zwyczajny człowiek był jedną z najsłynniejszych postaci w historii. Boone zupełnie nie pasował do tradycyjnego wyobrażenia sławnych ludzi i zachowywał się tak, jakby własne osiągnięcia nie wyróżniały go z reszty załogi. Bez reszty pochłonięty jedzeniem bułki albo jakimiś nowinami na ekranie telewizora, nigdy sam nie wspominał o swojej poprzedniej wyprawie, a jeśli już ktoś poruszał ten temat, mówił o niej w taki sposób, jak gdyby nie różniła się od lotów, jakie miała za sobą reszta kolonistów. To była absolutna nieprawda, ale dzięki jego skromności taką się wydawała. Przy tym samym stoliku każdego ranka śmiał się z kiepskich technicznych dowcipów Nadii i z zainteresowaniem dyskutował o najbłahszych nawet sprawach. Trzeba było bardzo pilnie obserwować, aby dostrzec otaczającą go aurę sławy.

Frank Chalmers był o wiele bardziej interesujący. Zawsze przychodził późno i siadał samotnie, wpatrując się jedynie w swoją kawę i ekran. Po wypiciu dwóch filiżanek stawał się bardziej rozmowny i zagadywał ludzi w kiepskiej, ale zrozumiałej ruszczyźnie. Większość rozmów w sali D, dla wygody Amerykanów, toczono teraz po angielsku. Sytuacja językowa przypominała rosyjską lalkę matrioszkę: angielski był językiem podstawowym dla wszystkich, wewnątrz znajdował się rosyjski, głębiej inne języki europejskie, wreszcie języki etniczne poszczególnych nacji. Osiem osób na pokładzie należało właśnie do tej ostatniej kategorii i mówiło biegle wyłącznie w swoich językach; zdaniem Mai stanowili godny politowania przykład wyobcowania. Wydawało jej się również, że są o wiele bardziej związani z Ziemią niż pozostali i częściej komunikują się z ludźmi na rodzimej planecie. Jakże dziwne musiały być takie zwierzenia na odległość, jedyna okazja, by móc z kimś swobodnie porozmawiać.

Tak czy owak, angielski był wspólnym językiem całej załogi i na początku Maja myślała, że fakt ten daje przewagę Amerykanom. Jednak już niebawem zauważyła, że tak naprawdę jest to dla nich nieco uciążliwe: ich rozmowy rozumieli wszyscy, gdy tymczasem pozostali mogli się w każdej chwili “przełączyć na inny język”, kiedy chcieli coś omówić w mniejszym gronie.

Frank Chalmers był jednak wyjątkiem. Jak nikt na statku, znał aż pięć języków. I nie obawiał się używać rosyjskiego, chociaż mówił tym językiem bardzo słabo. Zwykle mozolnie formułował pytanie, a potem słuchał odpowiedzi z wręcz drażniącym skupieniem, by po chwili zastanowienia nagle wybuchnąć gromkim śmiechem. Maja uważała, że w wielu sprawach jest niezwykły jak na Amerykanina. Początkowo wydawał jej się typowym przedstawicielem swego narodu: dobrze zbudowany, hałaśliwy, wariacko energiczny, pewny siebie, niecierpliwy, a po porannej kawie również dość rozmowny i przyjacielski. Jednakże po jakimś czasie dostrzegła, że Frank często “włącza” i “wyłącza” swą życzliwość, a to, o czym opowiada, niewiele mówi o nim samym. Maja nigdy nie dowiedziała się na przykład niczego na temat jego przeszłości, mimo kilku ostrożnych prób wciągnięcia go w szczerą przyjacielską pogawędkę. To oczywiście tylko wzmogło jej ciekawość. Frank miał czarne włosy, śniadą twarz i jasnoorzechowe oczy, był przystojny, jeśli ktoś lubi typ “mocnych facetów”; uśmiechał się raczej rzadko i prawie niezauważalnie, za to śmiech miał ostry i głośny, podobny trochę do śmiechu matki Mai. Miał również ostre, przenikliwe spojrzenie, zwłaszcza, gdy patrzył na Maję. Przypuszczała, że sonduje ją w ten sposób, chcąc ocenić jej wartość jako współ-dowódcy wyprawy. Na ogół jednak zachowywał się wobec niej tak, jakby znali się długie lata i dzięki temu świetnie się rozumieli, co ją trochę niepokoiło, szczególnie, gdy sobie przypominała, jak niewiele rozmawiali na Antarktydzie. Maja zwykła traktować kobiety jako sojuszniczki, natomiast mężczyzn uważała za wprawdzie atrakcyjny, ale niebezpieczny problem. Dlatego też mężczyzna, który uważał się za jej sprzymierzeńca, stanowił dla niej prawdziwie skomplikowane wyzwanie. I niebezpieczne. Poza tym… było coś jeszcze.

Przypominała sobie tylko jeden jedyny przypadek, kiedy Frank zdradził swoje prawdziwe uczucia. Było to jeszcze na Antarktydzie, gdy załamał się tamten termoinżynier i został odesłany na północ. Wkrótce potem ogłoszono, kto go zastąpi, i nowina ta wszystkich zaskoczyła — by nie powiedzieć: zelektryzowała — usłyszeli, że będzie to sam John Boone, chociaż z całą pewnością podczas swojej poprzedniej wyprawy przyjął dawkę promieniowania znacznie przekraczającą dopuszczalną normę. Sala wciąż jeszcze huczała od nowiny, gdy Maja zauważyła, że wchodzi Frank Chalmers. Kiedy usłyszał wiadomość, gwałtownie odwrócił głowę i piorunującym wzrokiem zmierzył swego rozmówcę. I wtedy przez ułamek sekundy Maja dostrzegła w jego oczach błysk potwornej, natychmiast stłumionej wściekłości. Ale to jedno niekontrolowane spojrzenie wystarczyło, by Maja zaczęła traktować Franka nieufnie.

Niewątpliwie jego i Johna Boone’a łączyły jakieś bardzo osobliwe stosunki. Pojawienie się Johna musiało być bez wątpienia trudne dla Chalmersa, był przecież oficjalnym dowódcą amerykańskiej ekipy i nawet tytułowano go “kapitanem”, a tu nagle pojawia się Boone ze swoją blond urodą i otaczającą go aurą legendarnych już osiągnięć. Z pewnością Boone miał w sobie o wiele więcej charyzmy i w rzeczywistości to właśnie on wydawał się prawdziwym amerykańskim przywódcą. Frank Chalmers wyglądał przy nim jak nadgorliwy zastępca, wypełniający milczące rozkazy Johna. Taka sytuacja nie mogła być dla Franka zbyt przyjemna.

Są przyjaciółmi od wielu lat — odpowiedziano Mai, gdy zapytała. Jednak sama widziała niewiele oznak tej przyjaźni, mimo że bacznie się przyglądała. Publicznie rzadko ze sobą rozmawiali, a prywatnie nie spotykali się chyba w ogóle. Toteż, kiedy przebywali razem, obserwowała ich tym uważniej, zupełnie nie wiedząc, po co to robi — po prostu wydawało jej się, że wymaga tego naturalna logika sytuacji. Gdyby znajdowali się w Gławkosmosie, podstawowym zadaniem Mai byłoby skłócenie tych dwóch mężczyzn, ale tu zdążyła się już odzwyczaić od tego utrwalonego przez lata sposobu działania. Przynajmniej tak jej się wydawało.

A jednak nadal ich obserwowała. Pewnego ranka Janet Blyleven przyszła na śniadanie do sali D w swoich wideookularach. Była czołową reporterką amerykańskiej telewizji i często snuła się po statku z tą nowoczesną kamerą na nosie, rozglądając się, komentując, zbierając opowieści i przekazując je na Ziemię, gdzie zostawały — jak mawiał Arkady — “przetrawione i zwymiotowane w postaci papki ku zadowoleniu ogółu”.

Oczywiście, nie było to dla nich nic nowego. Uwaga mediów jest stałym elementem życia każdego astronauty, ale w czasie selekcji ich grupce przyglądano się baczniej niż komukolwiek wcześniej, a teraz stali się bohaterami najpopularniejszego w historii programu kosmicznego. Miliony ludzi oglądały reportaże z ich codziennego życia jak najlepszą “mydlaną operę” i ten brak prywatności niektórych bardzo drażnił. Toteż, kiedy Janet w elegancko oprawionych okularach z włókien światłowodowych usadowiła się na końcu stołu, tu i ówdzie rozległo się kilka jęknięć protestu. Po drugiej stronie stołu natomiast Ann Clayborne i Sax Russell kłócili się zawzięcie, nie zwracając na nic uwagi.

— Miną długie lata, zanim poznamy tę planetę, Sax. Całe dziesięciolecia. Na Marsie jest tyle samo lądu co na Ziemi, i to lądu o zupełnie innej budowie i składzie chemicznym. Powierzchnię trzeba najpierw gruntownie zbadać, nim będzie można zacząć cokolwiek zmieniać.

— W jakiś sposób zmienimy ją już samym lądowaniem. — Russell agresywnie odpierał wątpliwości Ann, gestykulując, jakby odgarniał z twarzy pajęczynę. — Decyzja lotu na Marsa to jak początek zdania, a całe zdanie mówi…

— Veni, vidi, vici.

Russell wzruszył ramionami.

— Skoro tak to widzisz.

— Jesteś gnojkiem, Sax — oznajmiła Ann, z irytacją wykrzywiając usta. Miała szerokie ramiona i niesforne kasztanowe włosy; była geologiem o utrwalonych poglądach i niewątpliwie trudnym przeciwnikiem w tym sporze. — Zrozum, Mars należy tylko do siebie samego i jest, jaki jest. Jeśli chcesz, możesz się bawić w zmienianie klimatu na Ziemi, bo jej rzeczywiście trzeba pomóc. Albo spróbuj z Wenus. Ale nie wolno ci tak po prostu zniszczyć liczącej sobie trzy miliardy lat powierzchni Marsa.

Russell starł kolejne pajęczyny.

— Mars jest martwy — oświadczył zimno. — Poza tym w gruncie rzeczy decyzja nie należy do nas. Zadecydują o tym inni.

— Niczego nie mogą nam narzucić — wtrącił ostro Arkady.

Janet przenosiła wzrok z jednego rozmówcy na drugiego, wszystko skrupulatnie rejestrując. Ann podniecała się coraz bardziej i gwałtownie podnosiła głos. Maja rozejrzała się i zobaczyła na twarzy Franka grymas niezadowolenia. Jednak gdyby się wtrącił, pokazałby milionom telewidzów, że nie chce, aby koloniści spierali się na ich oczach. Popatrzył więc tylko badawczo na Boone’a, który siedział na drugim końcu stołu. Między dwoma mężczyznami nastąpiła tak szybka wymiana spojrzeń, że Maja aż musiała zamrugać.

— Kiedy tam byłem, odniosłem wrażenie, że coraz bardziej przypomina Ziemię — włączył się do dyskusji John.

— Taa, z wyjątkiem dwustu stopni Kelvina — mruknął Russell.

— Jasne, ale naprawdę wyglądał jak Mojave albo Suche Doliny. Pierwszy raz rozglądałem się po Marsie, a złapałem się na tym, że wypatruję jakichś zamarzniętych fok, które widzieliśmy w Suchych Dolinach.

Rozmowa potoczyła się dalej w tym kierunku, Janet skierowała okulary na Johna, a Ann w pewnej chwili wzięła swoją filiżankę kawy i wyszła oburzona.

Później Maja wiele razy usiłowała sobie przypomnieć jak patrzyli na siebie Boone i Chalmers. To wyglądało na sekretny szyfr albo niemal intuicyjną więź, często łączącą jednojajowe bliźnięta.

Mijały tygodnie. Każdy dzień rozpoczynał się od zjadanych bez pośpiechu śniadań, ale po posiłku było wiele pracy. Każdy miał swój rozkład zajęć, chociaż niektórzy mieli więcej zadań niż inni. Plan Franka był niezwykle napięty, ale on to lubił, wprost uwielbiał szaleństwo wiecznej aktywności. Podstawowe zadania wcale nie były przyjemne: musieli dbać o sprawne funkcjonowanie statku i własną kondycję fizyczną i duchową, a jednocześnie codziennie przygotowywali się na spotkanie z Marsem. Utrzymywanie Aresa w odpowiednim stanie zaczynało się od zawiłości programowania komputerowego i poważnych remontów, a kończyło na prostej wymianie drobnych części, które pobierali z magazynu czy utylizacji odpadów. Zespół zajmujący się biosferą spędzał większą część czasu na farmie, która zajmowała wielkie połacie torusów C, E i F. Zresztą, każdy członek załogi miał przydzielone jakieś zadania związane z uprawą roślin. Większości podobała się ta praca, a niektórzy nawet poświęcali jej swój wolny czas. Poza tym z polecenia lekarzy wszyscy przeznaczali obowiązkowo trzy godziny dziennie na ćwiczenia sportowe na mechanicznym chodniku, ruchomych schodach, obrotowych kołach albo w siłowni. Niektórzy je lubili, inni znosili z trudem albo wręcz nimi pogardzali, ale nawet ci, którzy je lekceważyli, po wyjściu z sali gimnastycznej byli w zdecydowanie lepszym nastroju.

— Endorfiny beta to najlepsze narkotyki — oznajmił Michel Duval.

— To szczęście, skoro i tak nie mamy żadnych innych — odparł Boone.

— Och, jest kofeina…

— Usypia mnie.

Alkohol…

— Rozsadza mi po nim głowę.

— Prokaina, pastylki Darvona, morfina…

— Morfina?

— Tak, w zestawach medycznych. Do użytku tylko w niezbędnych wypadkach.

Arkady zaśmiał się.

— Hmm, może by tak na coś zachorować?

Wszyscy inżynierowie, łącznie z Mają, spędzali wiele poranków na treningach symulacyjnych. Odbywały się one na pomocniczym mostku dowodzenia w Torusie B, gdzie znajdowały się najnowocześniejsze syntetyzery obrazu. Symulacje były tak doskonałe, że trudno je było odróżnić od prawdziwego lotu. Ale wcale nie czyniło ich to bardziej interesującymi: takie na przykład powtarzane co tydzień, typowe przyczepo we wchodzenie statku na orbitę, nazywane “lotem mantry”, z biegiem czasu stało się zajęciem nużącym niemal wszystkich astronawigatorów.

Tyle że nuda bywa jednak czasami najmilsza ze wszystkiego. Funkcję trenera pełnił Arkady, którego cechował perwersyjny talent do opracowywania “lotów problemowych”, tak trudnych, że zwykle “zabijały” wszystkich. Loty te nie należały do specjalnie przyjemnych i raczej nie przysparzały Arkademu sympatii u “ofiar”. Arkady na chybił trafił przeplatał loty problemowe z lotami mantry, ale coraz częściej wybierał te trudniejsze. “Zbliżali się” na przykład do Marsa, kiedy nagle błyskało czerwone światełko, któremu czasem towarzyszyły syreny, i znowu byli w tarapatach. Pewnego dnia na przykład “zderzyli się” z planetazymalą ważącą około piętnastu gramów, co zostawiło wielką rysę na osłonie termicznej statku. Wcześniej Sax Russell obliczył, że ryzyko, iż mogą uderzyć w coś cięższego niż gram, wynosi mniej więcej jeden do siedmiu tysięcy lat lotu, niemniej jednak okazało się, że niebezpieczeństwo naprawdę istnieje! Na tę myśl przeszedł ich dreszcz, mimo że początkowo wyśmiali sam pomysł takiej katastrofy. Popędzili więc do piasty, włożyli skafandry zewnętrzne EVA i wyszli w przestrzeń, aby zaplombować uszkodzenie, zanim wejdą w atmosferę Marsa i spalą się na popiół. Gdy byli mniej więcej w połowie drogi, w interkomach usłyszeli głos Arkadego: “Nie dość szybko! Wszyscy jesteście już martwi”.

Ale to zaliczało się do prostszych ćwiczeń, inne były jeszcze gorsze. Lotem statku sterował system elektroniczny, co oznaczało, że załoga wprowadzała tylko instrukcje do komputerów nawigacyjnych, a te przetwarzały je, uwzględniając wszystkie aktualne dane i wysyłały ostateczny impuls do systemu napędowego. Nie mogło być inaczej, ponieważ kiedy statek z tak olbrzymią prędkością zbliża do masy grawitacyjnej wielkości Marsa, żaden człowiek nie potrafi wyczuć czy też dokładnie przewidzieć potrzebnych ilości spalanego paliwa, parametrów lotu czy mocy silników. Żadne z nich nie było więc prawdziwym pilotem. Niemniej jednak Arkady dość często “niszczył” cały ten precyzyjnie skonstruowany system sterowania (którego prawdopodobieństwo uszkodzenia, jak twierdził Russell, wynosiło jeden do dziesięciu miliardów), osiągali punkt krytyczny, musieli przejąć dowodzenie i dalej ręcznie kierować statkiem. Obserwowali więc monitory i widzieli, jak czarne tło wypełnia spadająca na nich pomarańczowa kula Marsa. Mieli do wyboru: zawrócić i pogrążyć się w otchłaniach kosmosu, gdzie niechybnie czekała na nich powolna śmierć, albo lecieć dalej, uderzyć w planetę i umrzeć natychmiast. Jeśli wybierali to drugie, musieli śledzić opadanie aż do symulowanej prędkości sto dwadzieścia kilometrów na sekundę i przeżyć zderzenie z Marsem.

Ćwiczyli również symulację uszkodzeń mechanicznych: głównych silników, rakiet stabilizujących, komputerowego hardware’u i software’u, systemu rozwijania osłony termicznej. Wszystkie te elementy musiały działać bez zarzutu na końcowym etapie lotu, a prawdopodobieństwo awarii właśnie tych układów było największe, rzędu — jak twierdził Sax (chociaż niektórzy kwestionowali jego wyliczenia) — jeden do dziesięciu tysięcy podejść. Więc ćwiczyli coraz to inne warianty uszkodzeń, dzień za dniem błyskały czerwone światełka alarmu, a oni stękali i błagali o lot mantry, chociaż zwykle lubili nowe wyzwania. I kiedy zdołali przeżyć mechaniczną awarię, rozpierała ich duma i stawało się to najważniejszym wydarzeniem tygodnia. Pewnego razu Johnowi udało się, jedynie ze sprawnym głównym silnikiem, ręcznie wykonać hamowanie aerodynamiczne do jedynej bezpiecznej prędkości i wejść na orbitę w precyzyjnie obliczonej wcześniej przez komputer milisekundzie łuku. Nikt nie mógł w to uwierzyć.

— Łut szczęścia — rzucił Boone, uśmiechając się szeroko, kiedy jego wyczyn głośno komentowano przy kolacji.

Większość lotów problemowych Arkadego kończyła się jednak fiaskiem, to znaczy śmiercią całej załogi. Chociaż była to tylko symulacja, trudno było nie poważnieć podczas takich ćwiczeń; po każdym kolejnym rosła irytacja i złość na Arkadego za ich wynajdowanie. Kiedyś na przykład “naprawili” wszystkie monitory na mostku dokładnie na czas, aby zobaczyć na nich, jak w statek uderza mała asteroida, która wpada do środka piasty i zabija wszystkich. Innym znów razem Arkady, jako członek zespołu nawigacyjnego, popełnił “błąd”: poinstruował komputery, aby zwiększyły wirowanie statku zamiast je zmniejszyć.

— Przygwożdżeni do podłogi przez 6 g! — bełkotał, udając przerażenie, a oni przez pół godziny musieli się czołgać po podłodze, usiłując skorygować pomyłkę; każde ważyło pół tony. Kiedy im się wreszcie udało, Arkady zerwał się na nogi i zaczął ich gwałtownie odpychać od głównej konsolety.

— Co tu się, do cholery, dzieje? — wrzasnęła Maja.

— Zupełnie oszalał — odparła Janet.

— Nie, tylko symuluje, że oszalał — poprawiła ją Nadia. — Mamy się nauczyć… — Biegała zapamiętale wokół Arkadego. — …Jak sobie poradzić z szaleńcem na mostku!

Miała rację, ale przez cały czas widzieli oczy Arkadego i nie było w nich śladu uznania, kiedy nacierał na nich w milczeniu. Obezwładnienie go kosztowało ich piątkę sporo wysiłku, a Janet i Phyllis Boyle otrzymały kuksańce jego ostrymi łokciami.

— No i co? — spytał potem przy kolacji, uśmiechając się krzywo i wydymając pogardliwie usta. — Co zrobicie, jeśli to się naprawdę zdarzy? Jesteśmy cały czas pod wielką presją, a wchodzenie na orbitę będzie najtrudniejsze. A jeśli ktoś się wtedy załamie? — Obrócił się do Russella. — Jaki jest procent ryzyka? — Wyszczerzył zęby w triumfalnym uśmiechu i zaczął podśpiewywać pod nosem jakąś jamajską melodię, w zabawny sposób łącząc słowiańską i karaibską intonację: — Spadek ciśnienia, hula hop, spadek ciśnienia, kap, kap, kap, spadek ciśnienia, Oooooo!

Nie pozostało im nic innego, jak pogodzić się z coraz intensywniejszym programem ćwiczeń Arkadego, nawet jeśli były to symulacje tak nieprawdopodobnych sytuacji, jak atak mieszkańców Marsa, odłączenie Torusa H na skutek eksplozji wadliwego spoilera “przypadkowo zainstalowanego podczas budowy statku”, czy też “nagła” zmiana orbity Fobosa. Rozwiązywanie najwymyślniejszych z owych fantastycznych scenariuszy często przypominało sceny z przesiąkniętego czarnym humorem, surrealistycznego filmu i gdy co jakiś czas Arkady odtwarzał im w ramach wieczornej rozrywki wybrane wideokasety z ćwiczeń, niektórzy ze śmiechu aż wzlatywali pod sufit.

Ach, te okropne loty problemowe… Nadal je odbywali, poranek po poranku. I mimo że opanowali już nawyk podejmowania błyskawicznych decyzji i angażowali w trakcie tych symulacji wszystkie swoje umiejętności, raz za razem towarzyszył im ten sam obraz — pędząca na nich z niewyobrażalną prędkością czterdziestu tysięcy kilometrów na godzinę Czerwona Planeta, która szybko wypełniała cały ekran. Po chwili ekran stawał się biały, a na tle tej bieli pojawiał się napis: “Katastrofa”.

Zbliżali się do Marsa po Drugiej Elipsie Hohmanna, wprawdzie jednej z dalszych, lecz bardzo bezpiecznej trajektorii, wybranej przede wszystkim dlatego, że kiedy statek był wreszcie gotowy, Mars i Ziemia znajdowały się w konfiguracji niemal idealnej do takiego toru lotu — Mars wznosił się pod kątem około czterdziestu pięciu stopni ponad Ziemią względem płaszczyzny ekliptyki. W trakcie swego lotu Ares miał przebyć trasę niemal dokładnie odpowiadającą połowie rocznego obiegu Marsa wokół Słońca, docierając do Czerwonej Planety po około trzystu dniach. Okres ten Hiroko nazwała ich “życiem płodowym”.

Psychologowie na Ziemi doszli do wniosku, że na Aresie powinny zachodzić cykliczne przemiany otaczającego podróżników świata, aby stworzyć iluzję, że następują po sobie kolejne pory roku. Zmieniały się więc długość dni i nocy, pogoda oraz otaczające kosmonautów kolory. Nie było tylko jednomyślności co do tego, jaka pora roku ma towarzyszyć ich lądowaniu: niektórzy obstawali przy okresie letnich zbiorów, inni zaś przy wczesnej wiośnie. W końcu po krótkiej dyskusji sami podróżnicy zadecydowali przez głosowanie, że lot rozpocznie się wczesną wiosną, ponieważ korzystniejsza będzie dla nich podróż podczas lata niż w trakcie zimy, a kiedy osiągną cel, kolory statku powinny raczej przypominać jesienne barwy Marsa, a nie jaskrawe zielenie i subtelne pastele ziemskiej przyrody, którą pozostawili daleko za sobą.

Tak więc w tych pierwszych miesiącach lotu, kiedy kończyli poranne zajęcia, opuszczając farmę albo mostek dowodzenia, czy też słaniając się powracali z radośnie sadystycznych symulacyjnych treningów Arkadego, otaczały ich barwy wiosny. Na ścianach znajdowała się bladozielona boazeria, zdjęcia azalii wielkości sporych fresków i dekoracje ze sztucznych jakarand i wisienek. Jęczmień i gorczyca w wielkich pomieszczeniach farmy płonęły ostrą żółcią kwiatów, a w leśnej biomie oraz siedmiu komorach parkowych rozkwitały wiosennie najrozmaitsze drzewa i krzewy. Maja uwielbiała tę wiosenną wielobarwność kwiatów drzew owocowych i po porannych zajęciach zawsze wypełniała część regulaminowego limitu ćwiczeń fizycznych spacerem po biomie leśnej, która miała pagórkowate podłoże i była tak gęsto zadrzewiona, że z jednego końca pomieszczenia nie można było zobaczyć przeciwległej ściany. Maja bardzo często spotykała tu Franka Chalmersa, który spędzał w biomie prawie wszystkie swoje nieliczne wolne chwile. Twierdził, że lubi wypoczywać w tej gęstwie wiosennych liści, chociaż Mai zdawało się, że nigdy nie rozgląda się wokół siebie. Spacerowali więc razem i w zależności od nastroju rozmawiali lub po prostu milczeli. W rozmowie nigdy nie poruszali ważkich tematów, ponieważ Frank nie lubił rozmawiać o swoich dowódczych obowiązkach. Maja uznała to za dość osobliwe, ale nie zdradziła mu swojej opinii. Zresztą ich praca prawdopodobnie nie do końca pokrywała się, co mogłoby ewentualnie tłumaczyć jego niechęć do rozmów na ten temat. Pozycja Mai była bowiem raczej nieformalna i nie wynikała ze ściśle określonej hierarchii — wśród rosyjskich kosmonautów panował swoisty egalitaryzm, co stało się tradycją już od czasów Korolowa. Amerykański program przygotowawczy miał natomiast raczej charakter militarny, na co wskazywały choćby oficjalne tytuły wojskowe: Maja była zaledwie Koordynatorem Ekipy Rosyjskiej, Franka nazywano Kapitanem Chalmersem i przypuszczalnie jego stopień rzeczywiście odpowiadał tej randze w marynarce wojennej i lotnictwie.

Frank nie powiedział jej nigdy, czy taki regulaminowo usankcjonowany autorytet ułatwia czy utrudnia mu pracę. Czasami rozmawiał z nią o biomie, o drobnych problemach technicznych albo o nowinach z domu, ale częściej po prostu chciał z nią spacerować w milczeniu po wąskich dróżkach, przedzierając się przez gąszcz sosen, osik i brzóz. Frank zawsze traktował Maję z nietypową dla siebie serdeczną zażyłością, jak gdyby byli starymi przyjaciółmi albo też jakby bardzo nieśmiało i subtelnie się do niej zalecał.

Pewnego dnia, gdy Maja zastanawiała się nad tym, przyszło jej do głowy, że “wiosenny” start Aresa może być przyczyną pewnych kłopotów. Statek stanowił dla kolonistów ich mezakosmos; wokół była wiosna i wszystko wydawało się tak urodzajne, płodne, kwitnące i zielone. Powietrze pachniało kwiatami, od czasu do czasu owiewał ich lekki wietrzyk, a dni stawały się coraz dłuższe i coraz cieplejsze, toteż wszyscy chodzili tylko w podkoszulkach i szortach. Stanowili setkę zdrowych ssaków, które wspólnie jadły, ćwiczyły, brały prysznic i spały w sąsiadujących ze sobą kwaterach. Nie mogło być inaczej: temu wszystkiemu musiał towarzyszyć seks.

Cóż, dla Mai nie było to nic nowego, doskonale znała to fantastyczne przeżycie, jakim jest kosmiczny seks. Najistotniejsze tego typu doświadczenia zdobyła podczas drugiej bytności na Nowym Mirze, kiedy ona, Grigorij, Jeli i Irina wypróbowali każdą możliwą w nieważkości pozycję, a było ich naprawdę sporo. Teraz jednak sytuacja wyglądała zupełnie inaczej, byli starsi i mieli pozostać ze sobą już do końca życia. “W zamkniętym systemie naprawdę wszystko jest zupełnie inne” — mawiała często Hiroko o różnych sprawach. W NASA dominował pogląd, że podczas lotu koloniści powinni utrzymywać ze sobą wyłącznie braterskie stosunki: z tysiąca trzystu czterdziestu dziewięciu stron opracowania pod nazwą: “Stosunki międzyludzkie podczas lotu na Marsa”, tylko jedną stronę poświęcono erotyce. I zdecydowanie odradzano tam seks. Tekst sugerował, że podróżnicy stanowią coś w rodzaju szczepu braci i sióstr, w którym śródplemienne łączenie się w pary powinno być postrzegane jako tabu. Rosjanie często naigrawali się z tego głośno, za to Amerykanie przybierali świętoszkowate miny. “Nie jesteśmy jakimś tam plemieniem — mawiał Arkady. — Stanowimy cały świat”.

A więc była wiosna. Ponadto na pokładzie statku znajdowały się pary małżeńskie, a niektóre z nich zachowywały się dość ostentacyjnie. I do tego jeszcze w Torusie E był basen, a także sauna i jacuzzi. Ze względu na pruderię Amerykanów, w mieszanym towarzystwie wkładano kostiumy kąpielowe, ale w gruncie rzeczy nie robiło to żadnej różnicy. Natura była silniejsza. Maja słyszała od Nadii i Iwany, że w baniaczku w cichych godzinach nocnych odbywają się schadzki; wielu kosmonautom bardzo się podobała nieważkość. W parkach i w leśnej biomie liczne zakątki służyły jako tajemne miejsca spotkań dla tych, którzy woleli bardziej konwencjonalne doświadczenia. W końcu parki zostały zaprojektowane przecież po to, aby podróżnicy mogli oderwać się choć na chwilę od codziennych obowiązków. Poza tym każde z nich miało dla siebie jedno prywatne, dźwiękoszczelne pomieszczenie. Dzięki temu jeśli jakaś para zachowywała się dyskretnie, mogła spotykać się do woli, nie stając się przy tym tematem plotek. Maja była absolutnie przekonana, że na statku dzieje się o wiele więcej niż ktokolwiek mógłby podejrzewać.

Wyczuwała to. Inni bez wątpienia również. Szepty w parkach, częsta rotacja miejsc przy stolikach w jadalni, szybka wymiana spojrzeń, dyskretne uśmieszki, dłonie niby przypadkiem muskające ramiona czy łokcie, gdy jakaś para mijała się w przejściu. Tak, tak, bez wątpienia zaczęły ich łączyć uczucia znacznie bardziej intymne niż mogłoby się z pozoru wydawać. Jednak cała ta sytuacja miała też strony ujemne. Pojawił się znany już z Antarktyki lęk przed konsekwencjami nieudanego związku, lęk, który dodatkowo potęgowała świadomość, że teraz istnieje ustalona raz na zawsze, ściśle ograniczona liczba potencjalnych partnerów. Kolejny nieudany związek teoretycznie przybliżał w jakimś sensie samotność.

Maja miała w tej kwestii jeszcze dodatkowy kłopot. Wiedziała, że każdy Rosjanin, z którym się bliżej zaprzyjaźni, będzie przez resztę uważany za takiego, który “sypia z szefową”. Podchodziła więc do tej sprawy ostrożnie, pamiętając swoje doświadczenia z przeszłości, kiedy sama nawiązywała intymne stosunki z dowódcami i szefami. Poza tym, żaden… Hmm, z pewnością darzył ją sympatią Arkady, ale on jej się w ogóle nie podobał, przynajmniej nie pod tym względem. A inni… Jelego znała już wcześniej, był tylko przyjacielem, Dmitri w ogóle ją nie obchodził, Wład był za stary, Jurij nie w jej typie, Aleks był tylko zastępcą Arkadego… i tak dalej.

No cóż, pozostawali jeszcze Amerykanie i przedstawiciele pozostałych nacji, ale w tym wypadku pojawiała się dodatkowa komplikacja. Inna, obca kultura, któż może wiedzieć, jacy są? Toteż Maja wciąż powstrzymywała się od nawiązania romansu, choć sporo o tym myślała. Od czasu do czasu po przebudzeniu się rano albo po zakończeniu pracy ogarniał ją przypływ pożądania. Rzucała się wtedy na łóżko albo zastygała pod prysznicem. Czuła się bardzo samotna.

Aż pewnego późnego ranka, po szczególnie męczącym locie problemowym, kiedy prawie udało im się “uratować”, ale potem i tak “zginęli”, natknęła się w leśnej biomie na Franka Chalmersa. Odpowiedziała radośnie na jego powitanie, po czym weszli jakieś dziesięć metrów między drzewa i tam się zatrzymali. Ona była w szortach i krótkiej podkoszulce, bosa, spocona i zarumieniona od szalonej symulacji. On również był w szortach i koszulce z krótkim rękawem, bosy, spocony i zakurzony po pracy na farmie. Nagle wybuchnął nerwowym śmiechem, wyciągnął rękę i dotknął jej ramienia dwoma palcami.

— Wyglądasz dzisiaj na szczęśliwą — rzucił z szybkim uśmiechem.

Przywódcy dwóch części ekspedycji. Równi sobie. Dotknęła jego ręki i tak się zaczęło.

Zeszli z dróżki i zanurzyli się w zwarty gąszcz sosen. Zatrzymali się, pocałowali i… Ostatni raz kochała się bardzo dawno temu, więc teraz wszystko wydało jej się wręcz niesamowite. Frank potknął się o korzeń i zaśmiał pod nosem. Ten cichy konspiracyjny śmiech wywołał u Mai dreszcz, prawie strach. Osunęli się na sosnowe igliwie i tarzali jak para studentów, kochających się w podmiejskim lasku. Roześmiała się; zawsze lubiła szybki początek, lubiła po prostu rzucać się na mężczyznę jeśli tylko miała na to ochotę.

Na chwilę dała się ponieść namiętności. Kiedy już było po wszystkim, odprężona zapatrzyła się w złocisty odblask na igliwiu. Z jakiegoś niewiadomego powodu nagle poczuła się skrępowana; nie wiedziała, co powiedzieć. Nawet kiedy się kochali, miała wrażenie, że Frank coś ukrywa, było w nim coś dziwnego. I co gorsza, wydawało jej się, że pod tą jego rezerwą wyczuwa coś w rodzaju triumfu, jak gdyby coś wygrał, a ona przegrała. Ten pełen fałszu amerykański purytanizm, to poczucie, że seks jest czymś złym i że mężczyźni muszą w jakiś sposób oszukiwać kobiety. Więc sama również zamknęła się w sobie, rozzłoszczona afektowanym, głupim uśmieszkiem na jego twarzy. Wygrana i przegrana, jakież to dziecinne.

I w dodatku byli współszefami, dotąd równymi sobie. Przecież… Czyżby on traktował to, co zaszło między nimi, jako swoją przewagę…

Rozmawiali przez chwilę o jakichś błahostkach i nawet kochali się jeszcze raz, ale nie było już tak samo, jak za pierwszym razem. Maja była dziwnie roztargniona. W miłości tak wiele spraw wymykało się racjonalnej analizie. Maja przeważnie wyczuwała w psychice swoich kochanków jakieś dziwne reakcje, których nie potrafiła zrozumieć ani nawet wyrazić. Jednak zawsze albo podobało jej się to, co z nimi przeżyła, albo nie; co do tego nie miała nigdy żadnych wątpliwości. Gdy spojrzała na Franka Chalmersa po pierwszym zbliżeniu była niemal pewna, że coś jest nie w porządku. I bardzo ją to zaniepokoiło.

Mimo to była dla niego miła i czuła. Byłoby nie fair manifestować chłód w takiej chwili, byłoby to niewybaczalne. Wstali, ubrali się i wrócili do Torusa D. Kolację jedli przy wspólnym stoliku z innymi i był to idealny pretekst, aby się od siebie oddalić. Ale w następnych dniach uzmysłowiła sobie, że podświadomie unika Franka i znajduje rozliczne powody, aby nie znaleźć się z nim sam na sam. Zaskoczyło ją to i zirytowało. Uznała swoje zachowanie za żenujące, bo wcale tego nie chciała. Niejako w formie zadośćuczynienia, kiedy potem raz czy dwa znaleźli się sami i kiedy on rozpoczął grę wstępną, znowu się z nim kochała, starając się wypaść jak najlepiej. Pragnęła uwierzyć, że poprzednim razem po prostu popełniła jakiś błąd albo miała zły nastrój. Ale znowu było tak samo, zawsze pojawiał się ten maleńki błysk triumfu, jakieś nie wymówione: “zdobyłem cię”, które tak bardzo ją drażniło. Czuła się “zbrukana”, jak gdyby postąpiła niezgodnie z niepisanym kodeksem cnotliwych amerykańskich purytanów.

W rezultacie unikała Franka jeszcze bardziej, aby zapobiec okazji do zbliżenia, co zresztą on dość szybko zauważył. Pewnego popołudnia spytał ją, czy chce iść na spacer do biomy. Kiedy odmówiła, tłumacząc się zmęczeniem, na jego twarzy pojawiło się zaskoczenie, ale już po chwili znów przybrał swą zwykłą maskę obojętności. Maja poczuła się paskudnie, ponieważ sama do końca nie rozumiała swego zachowania.

Aby choć w części wynagrodzić mu gorycz odrzucenia, zachowywała się wobec niego niezwykle przyjaźnie, oczywiście tylko wtedy, gdy nie byli sami i była “seksualnie” bezpieczna, W dodatku raz czy dwa zasugerowała, chociaż nie wprost, że ich randki były dla niej jedynie sposobem przypieczętowania przyjaźni i że postępuje tak również z innymi mężczyznami. Wszystko to jednak starała mu się przekazać jedynie w półsłówkach i możliwe, że nieodpowiednio to zrozumiał. Kiedy wreszcie pojął jej intencję, na jego twarzy odbiło się ogromne zdziwienie, które natychmiast przekształciło się w grymas zakłopotania. Pewnego razu, gdy jako pierwsza odchodziła z grupy, zauważyła, że Frank rzuca jej zimne, niemal wrogie spojrzenie. Od tej chwili zachowywał się wobec niej z rezerwą i nadzwyczaj powściągliwie, chociaż nigdy nie domagał się żadnych wyjaśnień; nigdy też nie próbował z nią o tym porozmawiać. Doszła do wniosku, że na tym właśnie polegał problem: on po prostu nie chciał z nią w ogóle na ten temat dyskutować.

Cóż, może miewał romanse z innymi kobietami, na przykład z Amerykankami? Trudno powiedzieć. W każdym razie stał się wobec niej naprawdę bardzo skryty, jakby demonstracyjnie. I to było… bardzo dziwne.

Maja postanowiła na razie powstrzymać się od kolejnych romansów, mimo że na myśl o seksie wciąż odczuwała lekki dreszczyk. Hiroko nie myliła się: w zamkniętym systemie wszystko było zupełnie inne. Frank miał po prostu pecha (o ile w ogóle przejmował się tą sprawą), służąc jej w tej kwestii za królika doświadczalnego. Uznała, że wszystko mu wynagrodzi, jeśli będzie dla niego dobrą przyjaciółką. Starała się tak bardzo, że raz, prawie miesiąc później, posunęła się trochę za daleko — była tak miła, że Frank pomyślał, iż znowu go uwodzi. Należeli przecież do tego samego zespołu, do późna rozmawiali w grupie, ona siedziała blisko niego, a gdy spotkanie się skończyło, najwyraźniej zleją zrozumiał i poszedł za nią do łazienek Torusa D, przemawiając w sposób czarujący i naprawdę podniecający, tak jak kiedyś w leśnej biomie. Maja zirytowała się na siebie, nie chciała, by uznał ją za kobietę niestałą. Chociaż doskonale wiedziała, że mężczyzna może zrozumieć jej zachowanie zupełnie opacznie, postanowiła jeszcze raz się z nim kochać, po prostu dlatego, że tak było najprościej, ale także dlatego, że jakaś cząstka jej samej bardzo tego pragnęła.

Kiedy już była całkowicie zdecydowana, nagle ogarnęła ją wściekła złość na samą siebie i doszła do wniosku, że to musi być ostatni raz, coś w rodzaju podarunku pożegnalnego. Powinna sprawić, by było to coś wyjątkowego, wspaniałe wspomnienie, do którego mógłby wracać. Kiedy się kochali, złapała się na tym, że jest bardziej namiętna niż kiedykolwiek przedtem, ponieważ naprawdę chciała go zadowolić i ponieważ to miał być ostatni raz. A potem, tuż przed orgazmem, spojrzała mu w oczy i poczuła się tak, jakby patrzyła w okna pustego domu.

I to był naprawdę ostatni raz.

( v. V oznacza prędkość, delta zaś zmianę. W przestrzeni kosmicznej jest to miara zmiany prędkości, niezbędnej do przemieszczenia się z jednego miejsca w inne, a więc pośrednio również określenie wielkości energii potrzebnej do tego przemieszczenia.

Wszystko się porusza. Aby oderwać się od powierzchni Ziemi (nieustannie się poruszającej) w celu wejścia na orbitę wokół niej, (v musi wynosić około 10 km/s; aby opuścić orbitę ziemską i skierować się na Marsa należy nadać statkowi prędkość ucieczki z A v minimum 3,6 km/s, natomiast gdy chcemy się znaleźć się na orbicie marsjańskiej, a potem wylądować na Czerwonej Planecie, wartość (v powinna wynosić tylko około l km/s. Wynika więc z tego, że najtrudniejszą część całego zadania stanowi opuszczenie Ziemi, ponieważ grawitacja naszej ojczystej planety jest znacznie większa niż Marsa. Wzniesienie się na tę ostrą krzywiznę czasoprzestrzeni wymaga ogromnej energii, bowiem by nadać ciału nowy kierunek, najpierw trzeba pokonać ogromną siłę bezwładności.

Historia również kieruje się zasadą bezwładności. W czterech wymiarach czasoprzestrzeni każda cząsteczka (lub zdarzenie) ma własny kierunek. Próbując to pokazać matematycy rysują na diagramach proste, które nazywają “liniami świata”. W dziejach ludzkości pojedyncze linie świata tworzą niezwykle gęstą plątaninę — wychodzą z mroków prehistorii i ciągną się przez otchłań czasu, tworząc sieć wielkości samej Ziemi, krążącej wokół Słońca po długiej zakrzywionej orbicie. Ta sieć splątanych linii świata jest właśnie historią. Spoglądając w przeszłość, bez trudu można przewidzieć kształt przyszłości — jest to kwestia prostej ekstrapolacji. Prawdziwym wyzwaniem jest jednak odpowiedź na pytanie, jaką wartość musi osiągnąć (v, aby wyzwolić się od ciążenia historii, jakie i jak wielkie siły trzeba wytworzyć, by uniknąć tej przytłaczającej bezwładności i obrać całkowicie nowy kurs?

I właśnie z tego względu najtrudniejszą częścią podróży jest pozostawienie za sobą Ziemi.

Kształt Aresa był odwzorowaniem struktury rzeczywistości: próżnia między Ziemią a Marsem zaczęła się wydawać Mai podobna do długiego łańcucha cylindrów połączonych ze sobą pod kątem czterdziestu pięciu stopni. Dookoła Torusa C znajdował się tor do biegu z przeszkodami; przy każdym złączu Maja zwalniała i napinała mięśnie nóg, ponieważ czekała ją ciężka przeprawa przez dwa dwudziestodwuipółstopniowe łuki, po czym nagle dostrzegała przed sobą całą długość następnego cylindra. W gruncie rzeczy taki właśnie był teraz cały ich świat: równie wąski i ciasny. Za to zamieszkujący go ludzie, jakby pragnąc zniwelować tę ograniczoność, zaczęli stawać się coraz więksi.

Nadal trwał proces zrzucania antarktycznych masek; co rusz ktoś ujawniał jakąś nową, nieznaną dotychczas cechę, co sprawiało, że wszyscy, którzy to dostrzegli, czuli się o wiele swobodniej. Wywoływało to reakcję łańcuchową, gdyż również oni porzucali narzucone przez program schematy zachowań i manifestowali swoje prawdziwe uczucia. Pewnego niedzielnego poranka grupka katolików, która liczyła około tuzina osób, świętowała Wielkanoc w baniaczku. Wprawdzie na Aresie przeżywali właśnie pełnię lata, ale na Ziemi był kwiecień. Po nabożeństwie zeszli do jadalni D na przekąskę. Maja, Frank, John, Arkady i Sax siedzieli przy stole, popijać kawę i herbatę. Wszyscy prowadzili ożywione rozmowy z osobami z sąsiednich stolików, więc początkowo tylko Maja i Frank usłyszeli, co John powiedział do specjalizującej się w geologii Phyllis Boyle, która celebrowała wielkanocną mszę.

— Rozumiem ideę pojmowania wszechświata jako superistoty i że cała energia kosmosu to myśl tej istoty. Całkiem przyjemna koncepcja. Ale historia Chrystusa… — John potrząsnął głową.

— Na pewno dobrze znasz tę opowieść? — spytała wyzywająco Phyllis.

— Wychowałem się w rodzinie luterańskiej w Minnesocie — odparł krótko John. — Skończyłem pełny kurs religii, przeszedłem konfirmację. Wszystkiego uczyłem się na pamięć.

I, pomyślała Maja, prawdopodobnie właśnie dlatego pakujesz się w tego rodzaju rozmowy. John miał niezadowoloną minę, jakiej Maja nigdy przedtem u niego nie widziała, więc pochyliła się trochę do przodu i zaczęła uważnie przysłuchiwać się dyskusji. Spojrzała na Franka: wpatrywał się niewidzącym wzrokiem w swoją filiżankę kawy, jakby nad czymś intensywnie dumał, ale była pewna, że również słucha z uwagą.

— Musisz wiedzieć — powiedział John — że ewangelie pisali ludzie, którzy nigdy Chrystusa nie spotkali. Poza tym istnieją też ewangelie, które przedstawiają go całkiem innego, ewangelie, które świadomie wykluczono z Biblii w trzecim stuleciu. Tak więc w rzeczywistości Jezus jest tylko czymś w rodzaju postaci literackiej albo kreacji politycznej. Nic nie wiemy o samym człowieku.

Phyllis potrząsnęła głową.

— To nieprawda.

— Ależ prawda — zaoponował John. Na te słowa również Sax i Arkady zaczęli przysłuchiwać się rozmowie. — Słuchaj, taka jest historia całej tej religii. Monoteizm to system, który zaczął się rozwijać już u wczesnych ludów pasterskich. Im większa była zależność od stada, tym bardziej prawdopodobne powstanie wiary w pasterza-boga. To jest ścisła współzależność, możesz ją sobie nawet wyrysować. A bóg był zawsze mężczyzną, ponieważ te społeczności były patriarchalne. Wystarczy trochę wiedzy z archeologii, antropologii, socjologii religii i wszystko staje się idealnie jasne — mechanizm powstania takiego kultu i potrzeby, jakie spełnia.

Phyllis obserwowała go z uśmieszkiem.

— Nie wiem, co mam ci na to powiedzieć, John. To nie jest przecież kwestia historii. To kwestia wiary.

— Ty naprawdę wierzysz w cuda, które jakoby czynił Chrystus?

— Cuda nie są ważne. Ani Kościół czyjego dogmaty. Liczy się tylko sam Jezus.

— Ale on jest jedynie tworem literackim — powtórzył z uporem John. — Czymś w rodzaju Sherlocka Holmesa albo Lone’a Rangera. Poza tym nie odpowiedziałaś na moje pytanie o cuda.

Phyllis wzruszyła ramionami.

— Uważam samo istnienie wszechświata za cud. Cudem jest kosmos i wszystko, co się w nim znajduje. Możesz temu zaprzeczyć?

— Jasne — odparł John. — Wszechświat po prostu jest, a ja definiuję cud jako proces, który wyraźnie i bezspornie łamie znane prawa fizyki.

— Jak podróżowanie na inne planety?

— Nie. Jak wskrzeszanie umarłych.

— Lekarze robią to codziennie.

— Lekarzom nigdy się to jeszcze nie udało.

Phyllis spojrzała nań z zakłopotaniem.

— Nie wiem, co mam ci powiedzieć, John. Jestem nieco zaskoczona. Przecież wciąż nie wiemy tak wielu rzeczy. Arogancją jest udawać, że to nieprawda. Stworzenie to tajemnica. Nazwać początek po prostu Wielkim Wybuchem i myśleć, że znalazło się prawdziwe wyjaśnienie, to kiepska logika. I fałszywa. Poza twoim racjonalnym światopoglądem naukowca znajduje się jeszcze ogromny obszar świadomości, obszar o wiele ważniejszy niż nauka. Jego częścią jest wiara w Boga. I sądzę, że albo się ją ma, albo nie. — Wstała. — Mam nadzieję, że kiedyś to zrozumiesz. — Wyszła z sali.

Po chwili milczenia John westchnął.

— Przepraszam, moi drodzy. Wciąż jeszcze czasem mnie to dopada.

— Gdy naukowcy mówią, że są chrześcijanami — oznajmił Sax — uważam to za oświadczenie natury estetycznej.

— Kościół pod wezwaniem “Ach, jakby to było miło uwierzyć” — rzucił Frank, nie odrywając wzroku od swojej filiżanki.

Po chwili znowu odezwał się Sax:

— Niektórzy czują, że tracimy duchowy wymiar życia, który charakteryzował dawniejsze pokolenia, i próbują go odzyskać przy użyciu tych samych co kiedyś środków. — Zmrużył oczy w charakterystyczny dla siebie sowi sposób, jakby problem zniknął przez samo zdefiniowanie go.

— Może, ale taki sposób rozumowania składa się z samych nonsensów! — wykrzyknął John.

— Po prostu nie masz w sobie wiary — prowokacyjnie oświadczył Frank.

John zignorował go.

— I pomyśleć, że ludzie, którzy w laboratorium wykazują się niezwykle ścisłym umysłem i podchodzą do świata w sposób wyłącznie racjonalny. … powinieneś zobaczyć, z jaką precyzją i szybkością Phyllis wyciąga wnioski z komputerowych danych i wykresów sporządzonych przez jej kolegów!… nagle zaczynają używać najgłupszej demagogii… jedne fakty przekręcają, innych nie chcą przyjąć do wiadomości, słowem, stosują dziwnie pokrętną logikę i sprawiają wrażenie, jakby byli kimś zupełnie innym.

— Po prostu brak ci wiary — powtórzył Frank.

— I mam nadzieję, że nigdy nie będzie mi ona dana, bo ci, którzy ją mają, zachowują się tak, jakby dostali młotkiem po w głowie!

John wstał i odniósł tacę do kuchni. Reszta spoglądała po sobie w milczeniu. Maja pomyślała, że musiał to być naprawdę kiepski kurs religii. Najwyraźniej też nikt z pozostałych nie wiedział nic o tym ciekawym epizodzie w biografii ich niefrasobliwego bohatera. Któż może wiedzieć, czego jeszcze się dowiedzą o Johnie albo o kimś innym z ich grona?

Wieść o sporze między Johnem i Phyllis rozeszła się wkrótce wśród całej załogi. Maja nie była pewna, kto rozpowiedział tę historię — ani John, ani Phyllis nie sprawiali wrażenia, by chcieli do niej wracać. Pewnego razu jednak zobaczyła Franka rozmawiającego z Hiroko; Japonka śmiała się z czegoś, co jej opowiadał. Gdy ich mijała, usłyszała słowa Hiroko: “Musisz przyznać, że co do tego akurat Phyllis ma rację: rzeczywiście nie rozumiemy, skąd wszystko się wzięło”.

A więc to Frank. To on siał niezgodę między Phyllis a Johnem. Nie było to bez znaczenia, jako że katolicy nadal stanowili liczącą się grupę w Ameryce i jedną z najliczniejszych na świecie. Gdyby ludzie na Ziemi dowiedzieli się, że John Boone jest walczącym ateistą, mogłoby to oznaczać dla niego kłopoty, a to z pewnością byłby punkt dla Franka.

Na Ziemi wprost uwielbiano ich wszystkich, ale oglądając uważnie programy informacyjne i filmy, nie można było nie zauważyć, że niektórych jednak ceni się bardziej niż innych, co sprawiało, że wydawali się ważniejsi, a dzięki temu stawali się tacy naprawdę, wyłącznie dlatego, że tak ich postrzegano w mediach. Do tej grupki należeli Wład i Ursula (Maja podejrzewała, że łączy ich coś więcej niż tylko przyjaźń), Frank, Sax… W ogóle wszyscy, którzy byli powszechnie znani jeszcze przed selekcją. Jednak nikogo nie kochano tak bardzo jak Johna. Tak więc najmniejszy nawet spadek popularności któregoś z nich w opinii Ziemian mógł umniejszyć jego faktyczną pozycję na Aresie. I właśnie o to najwyraźniej chodziło Frankowi.

Życie na statku przypominało egzystencję w wielkim hotelu, tyle że pozbawionym wyjść, a nawet balkonów. Nic więc dziwnego, że z każdym kolejnym dniem koloniści czuli się tą sytuacją bardziej przytłoczeni, ogarniało ich coraz większe znużenie. Byli już w drodze od czterech miesięcy, a wciąż jeszcze nie osiągnęli półmetka podróży. Ani starannie zaprojektowany, urozmaicony wystrój statku, ani zmieniające się warunki klimatyczne czy też napięty program codziennych zajęć nie były w stanie przełamać pragnienia zakończenia tego lotu.

Pewnego ranka, kiedy druga ekipa pilotów zmagała się z lotem problemowym Arkadego, nagle na wielu ekranach zapaliły się czerwone światełka.

— Aparatura monitorująca Słońce zarejestrowała spory rozbłysk słoneczny — oznajmiła Rya.

Arkady zerwał się z fotela.

— To nie ja! — krzyknął i pochylił się, aby odczytać dane na najbliższym ekranie. Po chwili podniósł wzrok i widząc sceptyczne spojrzenia towarzyszy, uśmiechnął się cierpko. — Przykro mi, przyjaciele. To prawdziwa burza słoneczna.

Dramatyczna wiadomość z Houston potwierdziła jego słowa. Wprawdzie mógł sfałszować również i ten przekaz, ale kiedy skierował się pospiesznie do najbliższej szprychy, nic nie mogli poradzić. Fałszerstwo czy nie, musieli z nim współdziałać.

Wiele razy przedtem symulowali duży rozbłysk słoneczny i wszyscy doskonale znali swoje zadania w takiej sytuacji; wielu musiało je wykonać w bardzo krótkim czasie, więc biegali po terasach, przeklinając pecha i próbując nie wchodzić sobie nawzajem w drogę. Pracy było sporo, ponieważ każde z niezbędnych zabezpieczeń było czynnością bardzo skomplikowaną i nie mogli do tego wykorzystać robotów. Gdy przesuwali do specjalnego schronu korytka z roślinami, Janet zawołała:

— Czy to jeden z testów Arkadego?

— On twierdzi, że nie!

— A niech to cholera!

Opuścili Ziemię podczas niskiego stopnia nasilenia w jedenastoletnim cyklu aktywności słonecznej głównie po to, aby zmniejszyć niebezpieczeństwo pojawienia się rozbłysku. A mimo to właśnie teraz nastąpił. Mieli około pół godziny, zanim dotrze pierwsza fala promieniowania i nie więcej niż godzinę do nadejścia głównego uderzenia naładowanych cząstek.

Krytyczne sytuacje w przestrzeni kosmicznej są oczywiste, ale ich oczywistość nie ma nic wspólnego z tym, jak są w rzeczywistości niebezpieczne. Bez pomocy komputerów załoga sama nigdy nie zauważyłaby zbliżającego się wiatru subatomowych cząstek, a była to jedna z najgorszych rzeczy, jakie mogły im się przydarzyć. I wszyscy o tym wiedzieli. Biegali więc po torusach, w pośpiechu dokonując koniecznych zabezpieczeń: rośliny trzeba było przykryć albo przenieść w osłonięte miejsca, kurczaki, świnie, karłowate krowy oraz resztę zwierząt i ptaków należało zebrać w stada i zaprowadzić do przeznaczonych dla nich małych schronów, nasiona i zamrożone embriony zapakować w ochronne pojemniki i wziąć ze sobą, delikatne części elektryczne spakować i również zabrać. Kiedy już uporali się z najpilniejszymi zadaniami, popędzili ile sił szprychami do piasty i pofrunęli do schronu przeciwburzowego, który znajdował się na jej dolnym końcu.

Hiroko i jej ekipa biosferyczna jako ostatni dotarli do schronu, pojawiając się we włazie równe dwadzieścia siedem minut po pierwszym alarmie. Zarumienieni i zadyszani rzucili się w nieważką przestrzeń.

— Już się zaczęło?

— Jeszcze nie.

Zerwali ze stojaka osobiste liczniki promieniowania i przypięli je sobie do ubrań. Reszta załogi już od jakiegoś czasu unosiła się bezładnie po półcylindrycznej komorze, ciężko oddychając i masując siniaki i zwichnięte kostki. Dla pewności jednak Maja nakazała odliczanie i rozluźniła się dopiero wtedy, gdy się przekonała, że cała setka rzeczywiście dotarła w komplecie.

W pomieszczeniu panował prawdziwy tłok. Od wielu tygodni nie zbierali się całą setką w jednym miejscu i nawet ta największa sala na statku wydawała się za mała dla nich wszystkich. Znajdowała się w środkowej części piasty; wokół niej usytuowane były cztery zbiorniki z wodą. Właściwy schron zajmował tylko połowę przedzielonego wzdłuż cylindra — druga była wypełniona metalami ciężkimi; płaska boczna ściana stanowiła dla nich “podłogę”. Ten drugi półcylinder był ruchomy i obracał się tak, aby neutralizować wirowanie statku i zawsze odgradzać znajdującą się w schronie załogę od Słońca.

Tak więc znajdowali się w pomieszczeniu nierotacyjnym, podczas gdy wypukły dach zbiornika wirował nad nimi ze zwykłą prędkością czterech obrotów na minutę. To był naprawdę osobliwy widok, który w połączeniu z nieważkością sprawił, że niektórzy zaczęli zdradzać pierwsze oznaki choroby morskiej. Nieszczęśliwcy ci zebrali się na samym końcu schronu, gdzie znajdowały się umywalnie, więc pozostali oddalili się dyskretnie w stronę “podłogi”. Niemal fizycznie odczuwali przenikające przez ich stopy promieniowanie, przeważnie gamma, które rozpraszało się w zetknięciu z metalami ciężkimi. Maja z trudem powstrzymywała się przed ciągłym zaciskaniem kolan. Część załogi pływała apatycznie w powietrzu, część zaś nałożyła specjalne magnetyczne obuwie i przechadzała się po podłodze. Niektórzy rozmawiali, instynktownie odnajdując swoich najbliższych sąsiadów, współpracowników, przyjaciół. Rozmowy były stonowane i prowadzone szeptem, jakby podświadomie obawiali się, że podobnie jak krzyk wywołujący górską lawinę, każdy głośniejszy dźwięk może spotęgować siłę bombardujących statek cząstek.

Nagle John Boone zakłócił ten pozorny spokój i zdecydowanym ruchem popłynął do terminali komputerowych na przedzie pomieszczenia, gdzie Arkady i Aleks monitorowali statek. Wstukał komendę i na największym ekranie ukazały się odczyty promieniowania zewnętrznego.

— Zobaczymy, ile trafia w statek! — wrzasnął pogodnie.

Zewsząd rozległy się jęki.

— Musimy wiedzieć? — krzyknęła Ursula.

— Powinniśmy — odparł John. — Poza tym chcę sprawdzić, jak sprawuje się schron. Tamten na Rdzawym Orle przepuszczał jak dentystyczny śliniak.

Maja uśmiechnęła się. John przypominał im w ten sposób, co było dla niego dość niezwykłe, że wcześniej wystawił się na promieniowanie znacznie większe niż ktokolwiek z nich — w sumie około sto sześćdziesiąt remów ponad dopuszczalną dawkę, jak teraz wyjaśnił, odpowiadając na czyjeś pytanie. Na Ziemi przyjmowało się rocznie pięć “biologicznych równoważników rentgena” (czyli remów), a krążąc po orbicie okołoziemskiej, wciąż jeszcze pod osłoną magnetosfery ojczystej planety, można było otrzymać nie więcej niż trzydzieści pięć na rok. John więc rzeczywiście wchłonął sporą dawkę i to jak gdyby dawało mu teraz prawo, aby pomimo sprzeciwów wyświetlić na ekranie dane na temat natężenia zewnętrznego promieniowania skoro miał na to ochotę.

Wszyscy zainteresowani — około sześćdziesięciu osób — stłoczyli się za jego plecami, aby obserwować ekran. Reszta odsunęła się w przeciwległy kraniec zbiornika, w pobliże osób cierpiących na chorobę lokomocyjną. Była to grupa, która stanowczo nie chciała wiedzieć, jaką dawkę promieniowania przyjmują ich organizmy. Już sama myśl o tym wywoływała u nich dreszcz lęku.

I wtedy właśnie słoneczny rozbłysk uderzył z pełną siłą. Licznik zewnętrznego promieniowania podniósł się znacznie powyżej zwykłego poziomu i nadal gwałtownie szedł w górę. Wśród obserwujących natychmiast rozległy się stłumione syki, niektórzy krzyknęli wstrząśnięci.

— Ale, ale, popatrzcie tylko, jak dużo schron zatrzymuje — zauważył John, sprawdzając licznik przypięty do koszuli. — Stanął przy trzech remach!

Prawdę mówiąc, nie było to bardziej niebezpieczne niż kilka prześwietleń zębów rocznie, ale radiacja na zewnątrz schronu przeciwburzowego wynosiła już siedemdziesiąt remów, co jednorazowo stanowiło dawkę prawie śmiertelną. Wyglądało więc na to, że im samym nic nie grozi, ale ta ilość przelatująca przez pozostałą część statku! Miliardy cząstek wtargnęły na statek i zderzały się z napotykanymi atomami wody i metali; setki milionów latało wśród tych atomów, a potem bezkolizyjnie przelatywało przez ich ciała niczym duchy. Jednakże przynajmniej tysiące z nich bombardowały atomy ludzkich organizmów. Większość z tych zderzeń była nieszkodliwa, ale wśród tych tysięcy było zapewne jedno lub dwa (albo i trzy?) takie, którego pasmo chromosomowe przyjęło uderzenie i zostało skręcone w niewłaściwy sposób. Tak to się zaczyna. Taki właśnie jest początek nowotworu, dokładnie tym wzorem rozpoczyna się w księdze losu człowieka. A całe lata później, o ile DNA ofiary w jakiś cudowny sposób samo się nie wyleczy, podwyższy się ryzyko nowotworu i coś obcego zakiełkuje wewnątrz naszego organizmu. I to będzie rak. Najprawdopodobniej białaczka. I najprawdopodobniej śmierć.

Mimo lęku trudno więc było nie obserwować pojawiających się na ekranie porównań wskaźników radiacji na zewnątrz i wewnątrz schronu. l,4658 rema, 1,7861, 1,9004.

— Przypomina hodometr mierzący przebyte kilometry — szepnął Boone, wpatrując się w swój licznik. Chwycił poręcz obiema rękoma i zaczął się przeciągać rytmicznie w tył i w przód, jakby wykonywał jakieś ćwiczenie izometryczne. Frank obrzucił go badawczym spojrzeniem i spytał:

— Do diabła, John, co robisz?

— Usiłuję się wymknąć — odparł John. Uśmiechnął się szeroko, dostrzegając kosę spojrzenie Franka. — No, wiesz, ruchomy cel!

Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Chociaż na ekranach i wykresach wciąż widzieli realny i nie napawający specjalnym optymizmem wymiar niebezpieczeństwa, nie czuli się już tak bezradni. To było nielogiczne, ale nazwanie rzeczy po imieniu oswaja z zagrożeniem i w pewnym sensie czyni każdą istotę ludzką naukowcem. A przecież koloniści byli naukowcami z zawodu, a przy tym znajdowało się wśród nich wielu astronautów, przygotowanych na możliwość pojawienia się takiej burzy. Górę wzięły nawyki zawodowe i wstrząs spowodowany niespodziewanym słonecznym kataklizmem nieco osłabł. Powoli zaczęli się godzić z zaistniałą sytuacją.

Arkady podszedł do terminalu i nastawił trzecią część “Symfonii Pastoralnej” Beethovena, fragment, w którym burza przerywa tańce we wsi. Zwiększył głośność i wszyscy zamilkli, unosząc się w długim półcylindrze schronu i wsłuchując w moc gwałtownej beethovenowskiej nawałnicy, która nagle zdała im się doskonałym odbiciem bezgłośnych uderzeń kosmicznego wiatru miotającego statkiem. Właśnie tak powinno to brzmieć! Sekcja smyczkowa i dęta przekrzykiwały się w dzikich porywach, niemożliwe do opanowania, a jednak tak piękne, że Maję aż przebiegł dreszcz po kręgosłupie. Nigdy przedtem nie słuchała starego klasyka tak uważnie, spojrzała więc z zachwytem (i odrobiną lęku) na Arkadego, który rozpromieniony obserwował efekt wybranej przez siebie w natchnieniu płyty; puszył się niczym młody ptaszek prezentujący na wietrze reszcie stada swoje nowe, kolorowe piórka. Kiedy nawałnica symfonii osiągała maksimum, wręcz trudno było uwierzyć, że licznik promieniowania nie podnosi się, aby nadążyć za muzyką, kiedy zaś muzyczna burza cichła, wydawało się, że również i ich burza lada chwila powinna się skończyć. W oddali rozległy się stłumione pomruki, powietrzem wstrząsnęły ostatnie porywy wichury. I wreszcie na koniec wszystko ucichło i samotna waltornia łagodnie zaśpiewała, że burza wreszcie się skończyła.

Ludzie nagle jakby zapomnieli o niebezpieczeństwie i swobodnie zaczęli rozmawiać o innych sprawach, wracając do rozmaitych problemów tak brutalnie przerwanego dnia albo też wykorzystując sposobność, aby pogawędzić o zupełnie innych rzeczach. Po mniej więcej półgodzinie jedna z tych rozmów stała się głośniejsza od pozostałych. Maja nie przysłuchiwała się jej od początku, ale nagle do jej uszu dotarły słowa Arkadego wypowiedziane bardzo głośno po angielsku:

— Myślę, że nie powinniśmy przejmować się planami, które narzucają nam mądrale z Ziemi!

Inne rozmowy zamilkły i wszystkie głowy skierowały się w jego stronę. Arkady podskoczył i teraz unosił się pod wirującym sklepieniem kapsuły, skąd mógł obserwować całą grupę i przemawiać do niej niczym jakiś szalony duch.

— Sądzę, że powinniśmy sporządzić nowe plany — oznajmił. — I to zaraz. Musimy wszystko zaprojektować od początku, aby wyrazić własne pragnienia. To dotyczy wszystkiego, nawet konstrukcji pierwszych schronów, jakie wybudowaliśmy.

— Co ci się w nich nie podoba? — spytała Maja, zirytowana jego przemową. — Te plany są całkiem dobre. — To zaczynało być naprawdę denerwujące. Arkady często zachowywał się tak despotycznie i za każdym razem wszyscy z wyrzutem spoglądali na nią, jak gdyby była za niego w jakiś sposób odpowiedzialna i jakby jej obowiązkiem było sprawić, aby już nigdy więcej ich nie dręczył swoimi pomysłami.

— Budowle to podstawa każdej społeczności — oświadczył Arkady.

— Pokoje, chodzi tylko o pokoje — zwrócił mu uwagę Sax Russell.

— Tak, ale pokoje wyznaczają społeczną organizację wewnątrz budynków. — Arkady rozglądał się dokoła, spojrzeniem zachęcając ludzi do dyskusji. — Układ budynku wskazuje, jaki kształt, zdaniem projektującego, powinno przybrać życie w środku. Zauważyliśmy to już na początku lotu, kiedy Rosjanom i Amerykanom wyznaczono osobne torusy D i B. Mieliśmy pozostać dwiema odrębnymi, obcymi społecznościami. Tak samo będzie na Marsie. Budynki wyrażają wartości, są czymś w rodzaju gramatyki. A pokoje są zdaniami. Nie życzę sobie, by ktoś w Waszyngtonie czy Moskwie mówił mi, w jaki sposób powinienem żyć. Mam tego dosyć.

— Co ci się nie podoba w projekcie pierwszych schronów? — spytał John z zainteresowaniem.

— Są prostokątne — odrzekł Arkady. Stwierdzenie to wywołało żywiołowy śmiech, ale Rosjanin mówił dalej: — Mają prostokątny, stereotypowy kształt! Poza tym miejsca pracy oddzielono od kwater mieszkalnych, jak gdyby praca nie była najistotniejszym elementem naszego życia. Nie mówiąc już o tym, że część mieszkalna składa się niemal wyłącznie z prywatnych pokojów, odzwierciedlających hierarchię ważności, ponieważ naszym szefom przyznano większą przestrzeń.

— A czy nie zrobiono tego po prostu po to, aby ułatwić im pracę? — spytał Sax.

— Nie, tak naprawdę to wcale nie jest konieczne. To służy tylko podkreśleniu ich prestiżu. Typowy przykład “amerykańskiego stylu myślenia”, jeśli mogę tak to ująć.

W tłumie rozległ się jakiś jęk sprzeciwu.

— Czy koniecznie musimy się wdawać w politykę, Arkady? — zapytała Phyllis.

Na sam dźwięk tego złowróżbnego słowa zwarty tłumek słuchaczy rozsypał się. Mary Dunkel i parę osób ostentacyjnie odwróciło się plecami i skierowało w przeciwległy koniec pomieszczenia.

— Wszystko jest polityką! — krzyknął za nimi Arkady. — A nic nie jest bardziej z nią związane niż nasza podróż. Zaczynamy tworzyć nowe społeczeństwo; jakże mogłoby ono egzystować bez polityki?

— Jesteśmy placówką naukową — obruszył się Sax. — Nie potrzebujemy polityki.

— Kiedy leciałem ostatnim razem, w ogóle nie było takiego problemu — wtrącił w zadumie John.

— Ależ był — powiedział z uporem Arkady — tylko wtedy wszystko było prostsze. Wasza załoga składała się wyłącznie z Amerykanów, wykonujących polecenia zwierzchników podczas ściśle określonej czasowo misji. A my stanowimy międzynarodową ekipę, która zakłada stałą kolonię. To coś zupełnie innego.

Kilka osób znów zbliżyło się do Arkadego i Johna, aby lepiej słyszeć, o czym mówią.

— Mnie nie interesuje polityka — odezwała się Rya Jimenez, a Mary Dunkel poparła ją z drugiego końca pomieszczenia:

— To jedna z rzeczy, przed którymi stamtąd uciekłam!

Rosjanie zaczęli naraz mówić jedni przez drugich, wykrzykując takie kwestie, jak: “Już samo to jest stwierdzeniem politycznym!”

Aleks usiłował przekrzyczeć tłum:

— Wy, Amerykanie, chcielibyście położyć kres polityce i historii, aby znaleźć się w świecie, w którym dominujecie!

Kilku Amerykanów próbowało zaprotestować, ale Aleks nie dał sobie przerwać.

— To prawda! W ciągu ostatnich trzydziestu lat zmienił się cały świat, wszystkie kraje przeanalizowały własne problemy i wdrożyły programy gruntownych przemian w celu ich rozwiązania, wszystkie z wyjątkiem Stanów Zjednoczonych. Stajecie się najbardziej konserwatywnym państwem na świecie.

— Przemiany, o których mówisz — wtrącił Sax — były w większości wymuszone, ponieważ kraje te cechowała skostniałość i były niemal na progu bankructwa. Stany natomiast rozwijały się przez cały czas, więc nie musiały przechodzić tak drastycznej przebudowy. Słuchajcie, amerykańska droga jest lepsza, ponieważ jest łagodniejsza. Jest bardziej przemyślana.

Wypowiedź ta pohamowała na chwilę rozpęd Aleksa i podczas gdy się nad nią zastanawiał, do rozmowy włączył się John Boone, który już od jakiegoś czasu z wielkim zainteresowaniem obserwował Arkadego:

— Wracając do tematu schronów, co chcesz w nich zmienić?

— Nie jestem do końca pewien — odrzekł Arkady. — Musimy najpierw obejrzeć miejsca, na których będziemy je budować, przejść się po terenie i omówić wszystkie szczegóły. Taka jest moja propozycja. Jednak generalnie sądzę, że miejsca pracy i przestrzeń mieszkalna powinny być maksymalnie przemieszane. Nasza praca będzie czymś więcej niż “zarabianiem pieniędzy” — w pewnym sensie będzie sztuką i bez reszty wypełni całe nasze życie. Wszyscy będziemy pracować z równym zaangażowaniem dla siebie nawzajem i nie będziemy sobie za to płacić, więc nie powinno być wśród nas żadnych hierarchicznych podziałów. Zresztą zupełnie nie podoba mi się system dowodzenia, który mamy teraz. — Uprzejmie skinął głową w kierunku Mai. — Na każdym z nas spoczywa przecież taka sama odpowiedzialność, więc nasze budynki powinny to uwidaczniać. Najlepszy byłby układ koncentryczny… Trudny do wykonania, ale funkcjonalny, jeśli chodzi o obieg ciepła. Geodezyjna kopuła powinna być niezłym kompromisem — jest łatwa w konstrukcji i podkreśla naszą równość. Co do wnętrza, postuluję maksymalną otwartość. Wszyscy będą mieli osobne pokoje, to jasne, ale nie powinny one być duże. Myślę, że mogłyby na przykład być usytuowane koliście i skierowane frontem ku większym wspólnym salom… — Podniósł mysz leżącą przy jednym z terminali i zaczął kreślić po ekranie. — Mniej więcej tak. To jest gramatyka architektury, którą można by nazwać: “Wszyscy równi”. Tak?

— Na miejscu jest już sporo prefabrykatów — stwierdził John. — Nie jestem pewien, czy dadzą się przystosować.

— Jeśli rzeczywiście będzie nam na tym zależeć, uda nam się.

— Ale czy to naprawdę konieczne? To znaczy… przecież to oczywiste, że wszyscy jesteśmy sobie równi.

— Oczywiste? — spytał ostro Arkady, rozglądając się wokół siebie. — Czy jeśli Frank i Maja mówią nam, że mamy coś zrobić, wolno nam ich zignorować? Albo jeśli Houston czy Bajkonur wydają nam polecenia, możemy je zlekceważyć?

— Tak sądzę — odrzekł spokojnie John.

Frank zmierzył go badawczym spojrzeniem. To ostatnie stwierdzenie Boone’a podzieliło przysłuchujący się tłumek i rozmowa przerodziła się w wiele mniejszych kłótni, jednak Arkady natychmiast je uciął.

— Przysłały nas tutaj nasze rządy, a wszystkie one, powtarzam wszystkie bez wyjątku, mają wady, z których większość jest naprawdę zgubna. Oto dlaczego historia jest taką krwawą papką. Ale teraz mamy szansę uniezależnić się od nich i osobiście nie mam zamiaru powtarzać wszystkich ziemskich błędów tylko z powodu konwencjonalnego myślenia. Pomyślcie, jesteśmy pierwszymi marsjańskimi kolonistami! No i jesteśmy przecież naukowcami! Nasza praca to wymyślanie nowych rzeczy, tworzenie nowych jakości!

Znów rozgorzały kłótnie, teraz jeszcze głośniejsze niż poprzednio. Maja odwróciła się i przeklęła pod nosem Arkadego, przerażona rozmiarem zamieszania, które wywołał. Nagle spostrzegła, że John Boone promiennie się uśmiecha. Odbił się od podłogi i poszybował w kierunku Arkadego, wyhamował wpadając na niego, a potem potrząsnął jego ręką, co rozkołysało ich obu w niezdarnym tańcu. Ten jawny gest poparcia skłonił wiele osób do powtórnego przemyślenia całej sprawy, co Maja odgadła z ich zdumionych twarzy; sławie Johna towarzyszyła reputacja człowieka rozsądnego i umiarkowanego, więc uznano, że skoro on aprobuje idee Arkadego, to naprawdę muszą być coś warte.

— Cholera, Ark — mruknął John. — Najpierw te zwariowane loty problemowe, a teraz coś takiego… Jesteś szalony facet, nie ma co! A tak przy okazji, jak ci się, u diabła, udało przekonać komisję, aby pozwoliła ci wejść na pokład tego statku?

Z ust mi wyjąłeś to pytanie, pomyślała Maja.

— Skłamałem — wyjaśnił Arkady.

Wszyscy parsknęli śmiechem, nawet zaskoczony Frank.

— Ma się rozumieć, że skłamałem! — krzyknął Arkady; jego rudą brodę rozciął szeroki, nienaturalny uśmiech. — Jak inaczej mógłbym się tu dostać? Chciałem lecieć na Marsa, aby robić to, na co mam ochotę, komisja selekcyjna natomiast pragnęła, aby ludzie lecieli tam i ściśle wypełniali ich instrukcje. Doskonale wiecie, o co mi chodzi! — Oskarżycielskim ruchem wymierzył w nich palec i krzyknął: — Wszyscy ich okłamaliście! Wiem, że tak było.

Frank wybuchnął tak głośnym śmiechem jak nigdy. Sax przybrał swoją zwykłą minę a la Buster Keaton i oznajmił:

— ZMOWPROM. Zmodyfikowany Wieloaspektowy Profil Osobowościowy “Minnesota”.

Gdzieniegdzie rozległy się pogardliwe gwizdy; wszyscy koloniści mieli za sobą to nieciekawe doświadczenie. Był to najbardziej rozpowszechniony na świecie test psychologiczny, wielce szanowany przez specjalistów. Badana osoba musi zgodzić się lub nie z pięćset pięćdziesięcioma zdaniami orzekającymi; na podstawie tych odpowiedzi tworzy się jej profil osobowościowy. Tyle że punktem odniesienia są odpowiedzi uzyskane od reprezentatywnej grupy dwóch tysięcy sześciuset przeciętnych, białych, żonatych, średniozamożnych farmerów z Minnesoty w latach trzydziestych XX wieku. Pomimo późniejszych modyfikacji testu, wciąż głęboko zakorzenione było powszechne nieprzychylne nastawienie do niego, spowodowane charakterem tej pierwszej grupy testowanych.

— Minnesota! — krzyknął Arkady, dziko tocząc wokoło oczyma. — Farmerzy! Farmerzy z Minnesoty! Teraz mogę wam to już powiedzieć: skłamałem przy każdej odpowiedzi! Każda z nich była dokładnie odwrotna od tego, co naprawdę myślałem, i to właśnie dzięki temu zabłysłem jako osobnik normalny!

Słuchacze zareagowali spontanicznym śmiechem.

— Do cholery — oznajmił John — to nic w porównaniu ze mną. Ja rzeczywiście jestem z Minnesoty i też musiałem kłamać.

Wesołe okrzyki zamieniły się w gwar. Maja zauważyła, że twarz Franka nagle zrobiła się szkarłatna; nie mógł wydusić z siebie słowa, kurczowo trzymał się za brzuch i kiwał głową na wszystkie strony, bez skutku próbując pohamować spazmatyczny atak śmiechu. Nigdy przedtem Maja nie widziała, żeby się tak zachowywał.

Nagle Sax oświadczył z całą powagą:

— To test sprawił, że kłamaliście.

— A co, ty może nie? — zapytał napastliwie Arkady. — Chcesz powiedzieć, że ty nie kłamałeś?

— No cóż, nie — odparł Sax, mrużąc oczy, jakby wcześniej ta myśl nawet nie przyszła mu do głowy. — Nie skłamałem ani razu.

Słowa Saxa wywołały znów wybuch śmiechu. Sax rozejrzał się wokół siebie zdziwiony reakcją zebranych, przez co wyglądał jeszcze zabawniej.

Ktoś krzyknął:

— Co na to powiesz, Michel? Potrafisz to jakoś wytłumaczyć?

Michel Duval rozłożył ręce.

— Może nie doceniacie wyrafinowania ZMOWPROM-u. Może ten test miał tylko sprawdzić, do jakiego stopnia jesteście uczciwi.

Stwierdzenie to wywołało istny grad pytań. Zaczęło się metodyczne śledztwo. W jaki sposób ich kontrolował? Jak testujący rozpoznawali ich naturalne reakcje? Czy weryfikowali pierwszą ocenę, aranżując kolejne, mniej oficjalne “testy” indywidualne? W jaki sposób eliminowali alternatywne interpretacje wyników? A przede wszystkim, jak mogli się uważać za prawdziwych naukowców w jakimkolwiek sensie tego słowa?

Wielu kolonistów uważało psychologów za pseudonaukowców, a większość miała do nich ansę po ciężkich próbach, które musieli przejść, aby dostać się na pokład Aresa. Dopiero teraz ujawniały się skutki długich lat współzawodnictwa. I nagle odkrycie, że przeżyli to wszystko w podobny sposób, złamało w nich jakąś wewnętrzną blokadę i wyzwoliło chęć szczerej rozmowy. Napięcie, które pojawiło się podczas wykładu Arkadego na temat polityki, bezpowrotnie zniknęło.

Maja pomyślała, że może Arkady świadomie pomieszał oba tematy. Jeśli tak, zrobił to bardzo sprytnie. Arkady był nieprzeciętnie inteligentnym człowiekiem, możliwe więc, że rzeczywiście zrobił to celowo. Przeanalizowała jeszcze raz całe wydarzenie. Właściwie to John Boone zmienił temat. To on efektownie pofrunął pod sufit i udzielił Arkademu poparcia, a ten tylko skrzętnie wykorzystał szansę. Obaj więc byli sprytni. Możliwe zresztą, że działali w zmowie. Możliwe, że była to próba stworzenia czegoś w rodzaju alternatywnego przywództwa… Amerykanin i Rosjanin. Bez względu na to, jaka była prawda, musiała jakoś zareagować, nie mogła tego tak zostawić.

Po krótkiej chwili odezwała się do Michela:

— Czy sądzisz, że to zły znak, iż wszyscy uważamy się za wyrachowanych kłamców?

Michel wzruszył ramionami.

— W każdym razie należy o tym rozmawiać. Właśnie uświadomiliśmy sobie, że jesteśmy do siebie podobni bardziej, niż nam się dotąd zdawało. Nikogo nie będzie już gnębiło poczucie winy, że dostał się na statek nieuczciwie.

— A ty? — spytał Arkady. — Czy tylko na pokaz udawałeś najbardziej rozsądnego i zrównoważonego psychologa, w rzeczywistości skrywając osobliwy umysł, który po pewnym czasie poznamy i pokochamy?

Na twarzy Michela pojawił się nikły uśmieszek.

— To ty jesteś ekspertem w dziedzinie osobliwych umysłów, Arkady.

Rozmowę przerwały okrzyki kilku osób, które obserwowały ekrany Poziom promieniowania zaczął się zmniejszać. Po pewnym czasie był już tylko nieznacznie wyższy od normalnego.

Ktoś znów włączył “Symfonię Pastoralną” od momentu solowej partii waltorni. Ostatnia część symfonii, “Radosne i miłe odczucia po burzy”, popłynęła łagodnie z głośników i kiedy opuszczali schron i unosili się po statku jak puch dmuchawca na wietrze, piękna stara ludowa melodia rozbrzmiewała po Aresie w całym bogactwie brucknerowskiej orkiestracji. Słuchając jej zaczęli sprawdzać szkody w zabezpieczonych wcześniej sektorach Aresa. Grubsze ściany farmy i leśnej biomy zapewniły roślinom bezpieczne schronienie i chociaż zanotowano wśród nich pewne straty, a cały plon mógł się okazać niejadalny, to jednak stosy nasion nie uległy napromieniowaniu. Zwierzęta również zapewne nie nadawały się do jedzenia, ale z pewnością dadzą życie następnym zdrowym pokoleniom. Jedynymi ofiarami były nieliczne swobodnie latające ptaki śpiewające z jadalni D, które znaleźli martwe na podłodze.

Jeśli chodzi o załogę, pancerz izolacyjny schronu dopuścił do nich jedynie około sześciu remów. Okazało się, że dość niebezpiecznie było tylko przez trzy godziny, a mogło być znacznie gorzej, ponieważ zewnętrzna powłoka statku otrzymała ponad sto czterdzieści remów, dawkę absolutnie śmiertelną dla każdego człowieka.

Mijało sześć miesięcy w zamkniętej przestrzeni, bez możliwości choćby jednego spaceru na zewnątrz. Na pokładzie panowało teraz późne lato, dni były długie. Na ścianach i sufitach dominowała zieleń, a podróżnicy chodzili boso. W łomocie urządzeń i szumie wentylatorów ciche rozmowy zdawały się prawie niesłyszalne.

Statek sprawiał wrażenie opustoszałego; część sektorów w ciągu dnia przeważnie była wyludniona, jakby cała załoga pogrążyła się bez reszty w oczekiwaniu. Jedynie w korytarzach torusów B i D przesiadywały czasami małe grupki pogrążonych w dyskusjach podróżników. Kilka razy, kiedy Maja przechodziła obok nich, rozmowy gwałtownie milkły, co ją oczywiście bardzo zaniepokoiło. Ostatnio miała kłopoty z zaśnięciem, rano nie mogła się obudzić, a praca wprawiała ją w stan rozdrażnienia. Wszyscy inżynierowie odczuwali znużenie coraz bardziej wymyślnymi symulacjami, które tak naprawdę były tylko formą oczekiwania na końcową fazę lotu, kiedy miały się pojawić prawdziwe wyzwania, ale u Mai objawy te były szczególnie intensywne. Często traciła poczucie czasu i popełniała więcej błędów. Wreszcie poszła porozmawiać o tym z Władem, a on polecił jej częstszy kontakt z wodą, więcej ruchu i pływania.

Z kolei Hiroko poradziła jej, aby więcej czasu przebywała na farmie. Maja z chęcią zastosowała się do jej sugestii, spędzając całe godziny na pieleniu, zbieraniu plonów, przycinaniu, nawożeniu, podlewaniu. Poza tym prowadziła błahe rozmowy, przesiadywała na ławce, patrzyła na liście, spacerowała między grządkami. Pomieszczenia farmy znajdowały się w największych komorach statku; ich wypukłe sklepienia pokryte były rozgwiazdami złocistych linii, które imitowały promienie słońca. Wielopoziomowe pokłady pełne były roślin uprawnych, gdyż od czasu burzy posadzono już sporo nowych.

Na Aresie było za mało miejsca na uprawy, aby można było karmić załogę wyłącznie jedzeniem z farmy, ale Hiroko — od początku niezadowolona z tego faktu — coraz skuteczniej zwiększała ich powierzchnię, przysposabiając do tego kolejne pustoszejące magazyny. Teraz rosły tam w rzędach korytek karłowate odmiany pszenicy, ryżu, soi i jęczmienia, a ponad nimi zwisały hydroponiczne kultury warzyw i stały na półkach ogromne przezroczyste słoje z zielonymi i żółtymi glonami, pełniącymi istotną funkcję wspomagającą proces regulacji składu powietrza.

Niekiedy Maja po prostu siadała i przez cały dzień obserwowała pracę sekcji farmerskiej. Hiroko i jej asystent Iwao nieustannie pracowali nad nie kończącym się zadaniem maksymalizacji stopnia domknięcia biologicznego systemu wspomagania życia. Do ekipy stałych współpracowników zajmujących się tą kwestią należeli również Raul, Rya, Gene, Jewgienia, Andrea, Roger, Ellen, Bob i Tasza. Efekty kolejnych prób mierzono w wartościach “K”, które wyrażały stopień osiągniętego domknięcia. Tak więc dla każdej substancji wprowadzanej ponownie do obiegu przedstawiało się to następującym wzorem:

K = I — e/E

gdzie “E” oznaczało tempo zużycia w systemie, “e” — prędkość /niekompletnego/ domknięcia, a “I” — stałą, dla której Hiroko ustanowiła właściwą wartość podczas swoich wcześniejszych badań nad tym zagadnieniem.

Najbardziej pożądany rezultat, czyli K = I — l, był niemożliwy do osiągnięcia, ale asymptotyczne zbliżanie się do niego stanowiło ulubioną rozrywkę biologów z farmy, jednocześnie ważną dla ich ostatecznej egzystencji na Marsie. Nic więc dziwnego, że rozmowy na ten temat ciągnęły się całymi dniami, oscylując wokół problemów tak skomplikowanych, że w gruncie rzeczy nikt ich naprawdę nie rozumiał. Jednak najistotniejsze było to, że członkowie sekcji farmerskiej już teraz wykonywali swoją rzeczywistą pracę i Maja bardzo im tego zazdrościła. Sama była przecież tak potwornie zmęczona symulacjami!

Hiroko stanowiła dla Mai prawdziwą zagadkę. Była daleka, pełna rezerwy, zawsze poważna i całkowicie zaabsorbowana swoją pracą, a jej ekipa bez przerwy kręciła się wokół niej, jakby ich szefowa była władczynią jakiegoś królestwa, które nie miało nic wspólnego z resztą statku. Mai się to niezbyt podobało, ale nic nie mogła na to poradzić. Zresztą w zachowaniu Hiroko było coś, co łagodziło wrażenie, jakie wywoływała separacja biologów. Nie pozostawało więc nic innego, jak pogodzić się z faktem, że farma jest odrębnym miejscem, a jej obsługa odrębną społecznością. Mai przyszło też do głowy, że w razie potrzeby mogłaby spróbować ich wykorzystać jako przeciwwagę dla rosnącego wpływu Arkadego i Johna. Na razie nie wiedziała jeszcze, jak to zrobić, ale przestała się martwić tym odrębnym królestwem.

Właściwie nawet bardzo się zbliżyła do jego mieszkańców. Czasami pod koniec dnia pracy szła z całą grupką do piasty, gdzie zabawiali się w wymyśloną przez siebie grę, którą nazywali “skokiem w tunel”. Najpierw z torusa skakali rurą w dół do punktu, gdzie tworzące piastę cylindry osiągały maksymalną szerokość, tworząc jeden gładki tunel. Znajdowały się tam poręcze, mające ułatwić szybki ruch w przód i w tył wzdłuż piasty, gra polegała jednak na tym, że skoczkowie musieli stanąć na włazie schronu przeciwburzowego i starać się skoczyć w górę piasty aż do wejścia do baniaczka, całe pięćset metrów dalej, bez odpychania się od ścian lub poręczy. Siły Coriolisa praktycznie uniemożliwiały tak długi przelot, więc jeśli komuś udało się przebyć choćby połowę drogi, zwykle zwyciężał w tej grze. Pewnego dnia jednak Hiroko postanowiła skontrolować stan eksperymentalnej uprawy w baniaczku. Pożegnała się z nimi, a potem przykucnęła na pokrywie wejścia do schronu, skoczyła i powoli przeleciała całą długość tunelu, obracając się podczas lotu wokół własnej osi. Zatrzymała się dopiero przy włazie do baniaczka.

Gracze wpatrywali się w tunel oszołomieni.

— Hej! — zawołała Rya do Hiroko. — Jak to zrobiłaś?

— Co zrobiłam?

Wyjaśnili jej zasady gry. Uśmiechnęła się i Maja nagle nabrała pewności, że Hiroko już wcześniej doskonale znała reguły.

— No więc, jak to zrobiłaś? — powtórzyła Rya.

— Po prostu skoczyłam! — odparła Hiroko i zniknęła w baniaczku.

Tego wieczoru przy kolacji wszyscy dyskutowali o wyczynie Hiroko. Frank powiedział do Japonki:

— Może po prostu miałaś szczęście.

Hiroko uśmiechnęła się.

— Może każde z nas powinno skoczyć ze dwadzieścia razy. Zobaczymy, kto wygra.

— Niezły pomysł.

— O co się założymy?

— Oczywiście o pieniądze.

Hiroko potrząsnęła głową.

— Naprawdę sądzisz, że pieniądze jeszcze coś znaczą?

Kilka dni później Maja unosiła się pod wypukłą kopułą baniaczka z Frankiem i Johnem, wpatrując się w Marsa, który był teraz rozmiaru dziesięciocentówki i przypominał Księżyc między ostatnią kwadrą a pełnią.

— Ostatnio wybucha strasznie dużo kłótni — zauważył mimochodem John. — Podobno Aleks i Mary rozpoczęli otwartą wojnę. Michel mówi, że można się było tego spodziewać, ale…

— Może zabraliśmy ze sobą zbyt wielu przywódców — wtrąciła Maja.

— Tak, pewnie ty powinnaś być jedynym — mruknął ironicznie Frank.

— Zbyt wielu przywódców? — spytał John.

Frank potrząsnął głową.

— To nie o to chodzi.

— Nie? Na pokładzie rzeczywiście mamy wiele prawdziwych gwiazd.

— Instynkt współzawodnictwa i pragnienie przewodzenia innym to nie to samo. Czasami nawet wydaje mi się, że są ze sobą wręcz sprzeczne.

— Tobie pozostawiam ocenę, kapitanie — uśmiechnął się John, widząc nachmurzoną minę Franka. Maja pomyślała, że Boone jest jedyną naprawdę zrównoważoną i spokojną osobą w całej ekipie.

— Psychologowie dostrzegli ten problem już w trakcie przygotowań — ciągnął dalej Frank. — Było to dość oczywiste nawet dla nich. Zastosowali rozwiązanie harvardzkie.

— Rozwiązanie harvardzkie — powtórzył John, delektując się tym stwierdzeniem.

— Już dawno temu kierownictwo Harvardu zauważyło, że jeśli przyjmują kandydatów stosując wyłącznie kryterium najwyższych ocen, a potem przed studentami pierwszego roku stawiają cały szereg rozmaitych wymagań, niepokojąco duża liczba uczniów popada w depresję po otrzymaniu słabych not i psuje dobre imię uczelni, strzelając sobie w łeb.

— To absolutnie niemożliwe — obruszył się John.

Maja zmierzyła ich krytycznym spojrzeniem.

— Wy dwaj musieliście chyba chodzić do szkół zawodowych, co?

— Odkryli, że sposób na umknięcie takich problemów polega na tym, aby przyjąć na studia pewien procent uczniów, którzy wprawdzie w przeszłości otrzymywali często średnie stopnie, ale wyróżniali się w jakiś inny sposób, ponieważ…

— Trzeba mieć tupet, aby złożyć podanie na Harvard ze średnimi ocenami…

— … jeśli ktoś w przeszłości otrzymywał przeciętne oceny, jest po prostu szczęśliwy, że w ogóle studiuje na Harvardzie.

— Skąd o tym wiesz? — spytała Maja z ciekawością.

Frank uśmiechnął się.

— Byłem jednym z nich.

— Przecież na naszym statku nie ma miernot — zdziwił się John.

Frank spojrzał z powątpiewaniem.

— Ale są naprawdę świetni naukowcy, których nie interesuje, no wiesz… administracja. Uważają, że jest nudna. Są zadowoleni, że wyręczają ich tacy ludzie jak ja.

— Mężczyźni typu beta — mruknął John. Była to aluzja do Franka i jego zainteresowania socjobiologią. — Genialne tępaki.

Ci dwaj kpili z siebie w tak napastliwy sposób, że…

— Mylisz się — powiedziała Maja do Franka.

— Może i tak, ale tacy są jak sztab wyborczy. Mają przynajmniej siłę, aby za kimś podążyć. — Powiedział to takim tonem, jakby przygnębiała go myśl o tym.

John, którego niebawem czekała wachta na mostku, pożegnał się i odszedł.

Frank przepłynął łagodnie na stronę Mai. Poruszyła się niespokojnie; od dłuższego czasu nie wracali już w rozmowach do swego krótkiego romansu, nawet pośrednio. Maja wyobrażała sobie, że gdyby do tego kiedyś doszło, powiedziałaby mu, że nie było to nic nadzwyczajnego, że od czasu do czasu pozwala sobie na seks z mężczyznami, którzy jej się podobają. I że robi to pod wpływem chwili.

Frank jednak wskazał tylko na czerwoną kropkę na niebie.

— Zastanawiam się, po co właściwie tam lecimy?

Maja wzruszyła ramionami. Prawdopodobnie chciał powiedzieć , ja” zamiast “my”.

— Każdy ma swoje powody — odparła.

Zerknął na nią uważnie.

— Tak, to prawda.

Zignorowała jego dziwny ton.

— Może to nasze geny — rzuciła niedbale. — Może one przeczuwają, kiedy na Ziemi dzieje się źle. I teraz zauważyły wzrastającą szybkość mutacji albo coś w tym rodzaju.

— I skierowały nas ku nowemu początkowi.

— Tak.

— Teoria genu samolubnego. Inteligencja jest tylko narzędziem, które wspomaga udaną reprodukcję.

— Możliwe.

— Chociaż, w zasadzie, ta podróż naraża udaną reprodukcję na szwank — mruknął Frank. — Tutaj raczej nie jest bezpiecznie.

— Ale na Ziemi również nie. Zanieczyszczenie, promieniowanie, inni ludzie…

Frank potrząsnął głową.

— Nie. Nie uważam, aby egoizm tkwił w genach. Zdaje mi się, że znajduje się gdzie indziej. — Wyciągnął rękę i palcem wskazującym szturchnął ją między piersi tak silnie, że sam Frank aż wzniósł się nad podłogę. Przez długą chwilę wpatrywał się w nią, po czym uderzył się w to samo miejsce i powiedział: — Dobranoc, Maju.

Tydzień czy dwa później Maja była akurat na farmie i ścinając kapustę, chodziła przejściem między długimi rzędami korytek. W pomieszczeniu nie było nikogo więcej. Kapuściane główki wyglądały jak rzędy ludzkich głów, medytujących w jaskrawym popołudniowym świetle.

Nagle dostrzegła jakiś ruch i szybko spojrzała w bok. Po przeciwnej stronie sali, poprzez słój z glonami zobaczyła jakąś twarz. Szkło zniekształciło rysy, ale bez wątpienia była to twarz mężczyzny o ciemnobrązowej cerze. Mężczyzna spoglądał gdzieś w bok i nie widział jej. Najwyraźniej przemawiał do kogoś ukrytego przed jej wzrokiem. Potem się poruszył i na moment za powiększającym szkłem butli jego twarz stała się wyraźniejsza. I wtedy Maja zrozumiała, dlaczego obserwuje go z taką uwagą, dlaczego żołądek podchodzi jej do gardła: nigdy przedtem go nie widziała!

Mężczyzna obrócił się i popatrzył w jej kierunku. Ich oczy spotkały się przez dwie wypukłości szkła. To był ktoś zupełnie obcy, mężczyzna o szczupłej twarzy i wielkich oczach!

Po chwili rozmył się w brązową plamę. Przez sekundę Maja wahała się, czy go gonić, ale jakoś przełamała strach i zmusiła się do biegu; szybko przemierzyła całą długość pomieszczenia i ruszyła w górę, pokonując dwa łuki złączy, do następnego cylindra. Był pusty. Przebiegła jeszcze trzy zbiorniki, zanim się zatrzymała. Stanęła, popatrując na pnącza pomidorów. Ciężko dyszała i pociła się, mimo że jednocześnie poczuła zimno. Obcy!? Przecież to niemożliwe. Ale naprawdę go widziała! Skoncentrowała się na tym wspomnieniu, próbowała zobaczyć tę twarz jeszcze raz. Może to był… nie. Na pewno to nie był nikt z ich setki, każdego z nich natychmiast by rozpoznała. Miała świetną pamięć do twarzy, potrafiła po długim czasie odtworzyć twarz przypadkowo widzianego człowieka ze zdumiewającą dokładnością. I teraz była święcie przekonana, że tego mężczyzny nie widziała nigdy przedtem.

Pasażer na gapę? Ale to również niemożliwe! Gdzie by się ukrywał przez cały czas? Jak ocalał podczas burzy słonecznej?

Czyżby zaczynała mieć halucynacje? Więc jest już z nią aż tak źle?

Powlokła się do swojego pokoju. Czuła napływające falami mdłości. Korytarze Torusa D, mimo jaskrawego oświetlenia, wydały jej się przeraźliwie mroczne. Ścierpł jej kark. Wreszcie wbiegła do pokoju. Tu będzie bezpieczna! Ale jej pokój składał się tylko z łóżka, narożnego stoliczka, krzesła, szafy i kilku półek z książkami. Przesiedziała tam godzinę, potem drugą. Był przejmująco pusty; miotała się od ściany do ściany, nie znajdując w nim nic, co by ją uspokoiło: żadnej pracy, żadnych rozrywek, żadnych odpowiedzi. Żadnej ucieczki przed szaleństwem.

Maja nie miała odwagi wspomnieć komukolwiek o tym, co zobaczyła i fakt ten wydał jej się bardziej przerażający niż całe zdarzenie. Skoro sama nie była do końca przekonana o jego realności, gdyby komuś o nim opowiedziała, ten mógłby po prostu pomyśleć, że zwariowała. Jaki inny wniosek można było wysnuć? Czym by się żywił tamten człowiek, gdzie by się ukrywał? Nie. Zbyt wiele osób musiałoby o nim wiedzieć, to było absolutnie niemożliwe. Ale ta twarz, ta twarz!

Pewnej nocy zobaczyła ją we śnie i obudziła się cała zlana potem. Doskonale wiedziała, że halucynacje są jednym z pierwszych symptomów kosmicznego załamania nerwowego. Podczas długich pobytów na orbicie okołoziemskiej zdarzało się to dość często, zanotowano kilkadziesiąt takich przypadków. Zwykle zaczynało się od tego, że ludzie słyszeli głosy we wszechobecnym szumie wentylacji i maszyn albo, równie często, widywali któregoś ze współtowarzyszy lotu w jakimś miejscu, w którym wcale go nie było, czy jeszcze gorzej — własnego sobowtóra, jak gdyby pusta przestrzeń zaczynała się wypełniać lustrami. Przypuszczano, że halucynacje te może powodować niedobór bodźców sensorycznych, więc choć załoga Aresa była starannie wyselekcjonowana również pod kątem aktywności psychicznej (niektórzy mogliby powiedzieć, że była nawet przesadnie aktywna), ze względu na długość lotu i pozbawienie znajomego widoku Ziemi, uznano ją za wyjątkowo podatną na to zagrożenie. Właśnie z tego powodu wystrój pomieszczeń był tak urozmaicony i zmieniał się wraz z upływem dnia i pory roku. A jednak pomimo tych wszystkich środków zaradczych Maja zobaczyła coś, czego z całą pewnością na statku być nie mogło.

Kiedy jakiś czas później przechadzała się po statku, odniosła wrażenie, że załoga podzieliła się na małe, zamknięte grupki, które rzadko się ze sobą nawzajem kontaktują. Ekipa Hiroko niemal przez całą dobę przebywała na farmach, nawet posiłki jedząc wspólnie na podłodze i śpiąc (również razem, jak głosiła plotka) wśród roślinnych grządek. Zespół medyczny miał swoje kwatery, biura i laboratoria w Torusie B i tam spędzał cały czas, zajęty eksperymentami, obserwacjami i konsultacjami z Ziemią. Astronawigatorzy przygotowywali się do wejścia na orbitę Marsa, trawiąc dni na nie kończących się symulacjach. A reszta była… hmm… rozproszona i trudna do znalezienia. Korytarze w torusach opustoszały, zdaniem Mai bardziej niż kiedykolwiek. Jadalnia w Torusie D nigdy nie bywała teraz pełna, a przy obiedzie siadywali znowu w oddzielnych grupkach, wśród których niezwykle często wybuchały kłótnie, uciszane zastanawiające szybko. Prywatne sprzeczki? Ale o co?

Sama Maja przy stoliku odzywała się rzadko, a częściej się przysłuchiwała. Zadziwiające, jak wiele można powiedzieć o danej społeczności tylko na podstawie tematów rozmów. W tym towarzystwie dyskusje prawie zawsze obracały się wokół nauki: biologia, technika, geologia, medycyna i tak dalej. O sprawach zawodowych potrafili gadać bez końca.

Jednakże kiedy rozmawiały ze sobą mniej niż cztery osoby, temat przeważnie szybko się zmieniał. Do problemów zawodowych dołączały, a po chwili całkowicie je zastępowały, plotki; nieodmiennie dotyczyły tych dwóch wielkich bodźców społecznego rozwoju, jakimi są seks i polityka. Głosy zniżały się do szeptów, głowy pochylały ku sobie, wieści przechodziły z ust do ust. Plotki na temat kontaktów seksualnych między podróżnikami stawały się coraz pospolitsze, a jednocześnie coraz cichsze, coraz bardziej złośliwe i coraz bardziej zawiłe. W kilku wypadkach, jak choćby nieszczęsnego trójkąta: Janet Blyleven, Mary Dunkel i Aleksa Żalina, sprawę nagłaśniano i przez jakiś czas stawała się głównym tematem na statku; inne pary ukrywały się, więc mówiono o nich szeptem, któremu towarzyszyły niedwuznaczne, wścibskie spojrzenia. Gdy Janet Blyleven weszła kiedyś do jadalni z Rogerem Calkinsem, Frank powiedział do Johna półgłosem: “Janet się zdaje, że jesteśmy panmiksją”. Maja zlekceważyła to stwierdzenie, jak zawsze, kiedy Frank mówił tym swoim drwiącym tonem, ale później jej się przypomniało, sprawdziła słowo w leksykonie socjobiologicznym i dowiedziała się, że panmiksją oznacza grupę, w której każdy mężczyzna łączy się z każdą kobietą.

Następnego dnia przyjrzała się z ciekawością Janet; wcześniej nawet nie przyszło jej coś takiego do głowy. Janet była bardzo towarzyska, zawsze pochylała się ku rozmówcy i słuchała go z prawdziwą uwagą. I miała taki bystry uśmieszek. Ale… no cóż, statek tak zaprojektowano, aby zapewniał załodze sporo prywatności; Maja była przekonana, że wokół niej dzieje się dużo więcej interesujących rzeczy niż się na pozór wydaje.

Więc może to jednak się zdarzyło, może jedną z tych wielu sekretnych spraw jest jej rzekoma halucynacja, może w tajemnicy egzystuje wśród nich jeszcze jedna istota, samotnie albo wspierana przez grono oddanych przyjaciół lub jakieś tajne sprzysiężenie?

— Zauważyłaś ostatnio coś ciekawego? — spytała Maja Nadię pewnego dnia pod koniec ich zwyczajowej pogawędki przy śniadaniu.

Nadia wzruszyła ramionami.

— Wszyscy się straszliwie nudzą. Chyba już najwyższy czas, aby ta podróż wreszcie dobiegła końca.

Być może chodziło właśnie o to.

Po chwili Nadia z kolei zapytała:

— Słyszeliście już o Hiroko i Arkadym?

Na temat Hiroko nieustannie pojawiały coraz to nowe plotki. Maja uważała to za niesmaczne i niepokojące. Ta jedyna wśród nich Azjatka powinna przyciągać ich uwagę w zupełnie inny sposób — głębią wschodniego sposobu postrzegania świata, tajemniczym urokiem Orientu… Cóż, gdzieś w otchłaniach ich superracjonalnych umysłów nadal tkwiło mnóstwo mocno zakorzenionych, zastarzałych przesądów. Chociaż, z drugiej strony, tutaj nie można niczego z góry wykluczyć, wszystko może się zdarzyć.

Jak twarz widziana przez szkło butli.

Maja słuchała więc ze ściśniętym żołądkiem słów Saszy Jefremowej, która nachyliła się ku nim od sąsiedniego stolika i odpowiadając na pytanie Nadii, zastanawiała się głośno, czy Hiroko ma zamiar założyć męski harem. To był czysty nonsens, chociaż po namyśle istotnie jakiś rodzaj przymierza między Hiroko i Arkadym wydał się Mai dość logiczny i niepokojący, chociaż nie była pewna dlaczego. Arkady był otwartym orędownikiem uniezależnienia się kolonistów od Centrum Kontroli Wyprawy, Hiroko w ogóle nie podejmowała tego tematu, ale czyż nie działała w tym duchu? Czy nie odseparowała już całej sekcji farmerskiej od reszty załogi, przekształcając ją w coś w rodzaju zamkniętego torusa wtajemniczonych, do którego inni nie byli w stanie przeniknąć?

Jednak kiedy po chwili Sasza oświadczyła konspiracyjnym szeptem, że Hiroko planuje zapłodnić swoje jajeczka spermą wszystkich mężczyzn na Aresie i kriogenicznie przechowywać embriony, aby później wyhodować je na Marsie, Maja ostentacyjnie zabrała swoją tacę i skierowała się do zmywarek. Czuła coś w rodzaju zawrotu głowy. Stawali się sobie coraz bardziej obcy.

Czerwony półksiężyc urósł do wielkości ćwierćdolarówki, a w miarę zbliżania się do niego rosło również napięcie, jak gdyby za godzinę miała nadejść burza z piorunami i powietrze wypełniał pył, Kreozyt i wyładowania atmosferyczne. Czuli się tak, jak gdyby tam na górze, na tej kropce w kolorze krwi naprawdę oczekiwał ich bóg wojny. Zielone obicia ścian na Aresie były teraz pocętkowane żółcią i brązami, a popołudniami sodowe lampy pogrążały cały statek w złocisto-rdzawej poświacie.

Większość kolonistów spędzała całe godziny w baniaczku, obserwując planetę, której oprócz Johna nikt z nich nigdy dotąd nie widział jeszcze z tak bliska. W ciągłym użyciu był sprzęt treningowy, a symulacje ćwiczono z nowym entuzjazmem. Janet kręciła się po torusach, przesyłając na Ziemię nagrania wideo, rejestrujące wszelkie zmiany w ich małym światku. Pewnego dnia jednak nagle rzuciła okulary na stół i zrezygnowała z posady reportera.

— Słuchajcie, jestem już piekielnie zmęczona statusem autsajdera — oświadczyła. — Za każdym razem, kiedy wchodzę do pokoju, wszyscy milkną albo zaczynają recytować stereotypowe formułki. Czuję się jak szpieg na usługach jakiegoś obcego wywiadu!

— Bo nim jesteś — odparł Arkady i mocno ją uściskał.

Początkowo nikt nie wyraził ochoty, by przejąć jej pracę. Houston wysyłało najpierw pełne niepokoju pytania, potem reprymendy, wreszcie zawoalowane pogróżki. Teraz, kiedy znajdowali się tak blisko Marsa, wyprawa zajmowała naprawdę sporo czasu antenowego w ziemskiej telewizji. To była chwila tuż przed “wybuchem supernowej”, jak to określiło Centrum Kontroli Wyprawy, przypominając kolonistom, że wzmożone zainteresowanie ich losem może przynieść programowi kosmicznemu ogromne korzyści i że muszą filmować i przekazywać na Ziemię to, co robią, aby nie zmalało poparcie opinii publicznej dla kolejnych lotów na Marsa, od których będzie przecież zależne przetrwanie pierwszych kolonistów. Ciągła transmisja była wręcz ich obowiązkiem!

I wtedy Frank stanął przed obiektywem i zaproponował, aby Centrum Kontroli Wyprawy samo sporządzało raporty wideo za pomocą automatycznych kamer rozmieszczonych w wielu punktach statku. Hastings, szef Centrum Kontroli Wyprawy w Houston, wyglądał na rozwścieczonego tym pomysłem. Na dodatek wtrącił się Arkady i z promiennym uśmiechem zadał pytanie, które w zawoalowany sposób podawało w wątpliwość całościową kontrolę Ziemi nad ich poczynaniami:

— Czy oni mogą nam coś zrobić?

Maja ze złością potrząsnęła głową. Ujawnili właśnie Ziemi fakt, który oficjalne raporty starannie ukrywały: że załoga rozpadła się na rywalizujące ze sobą kliki. Dokładnie w tej chwili uświadomiła sobie, że zupełnie straciła władzę nad rosyjską połową kontroli ekspedycji. Miała już poprosić Nadię, aby w ramach przyjacielskiej przysługi przejęła reporterskie obowiązki, kiedy Phyllis i paru jej przyjaciół z Torusa B zgłosili się na ochotnika. Maja natychmiast się zgodziła. Na widok zaskoczonej miny Arkadego wybuchnęła śmiechem, ale kiedy ten nadal udawał, że nic go to nie obchodzi, zirytowana krzyknęła do niego po rosyjsku:

— Właśnie przegapiłeś swoją szansę! Miałeś okazję kształtować naszą rzeczywistość!

— Nie naszą, Maju, ich rzeczywistość. A mnie zupełnie nie obchodzi, co oni myślą.

Maja i Frank zaczęli się naradzać w sprawie rozdziału obowiązków wśród załogi po wylądowaniu. Na ogół były one określone z góry specjalnościami wielu podróżników, ale ponieważ niektórzy z nich mieli wiele różnych umiejętności, należało podjąć pewne dodatkowe decyzje. Trzeba przyznać, że prowokacje Arkadego odniosły przynajmniej jeden skutek: plany, które poczyniło przed wyprawą Centrum Kontroli Wyprawy, były teraz powszechnie uważane za co najwyżej tymczasowe. Z drugiej jednak strony najwyraźniej nikt również nie zamierzał dłużej uznawać władzy Mai czy Franka, więc kiedy rozeszła się wieść, nad czym obecnie pracują, cała grupa w napięciu jęła oczekiwać rychłej konfrontacji.

Plan, który na Ziemi poczyniło Centrum Kontroli Wyprawy, sugerował założenie kolonii-bazy na równinach na północ od rozpadliny Ophir Chasma, olbrzymiego północnego odgałęzienia Valles Marineris. Do tej bazy został przydzielony cały zespół farmerski oraz większość inżynierów i lekarzy — razem około sześćdziesięciu osób. Reszta miała się podzielić na mniejsze grupy wykonujące zadania pomocnicze i tylko od czasu do czasu wracające do macierzystego obozu. Najważniejszym spośród tych zadań było dostarczenie na Fobosa części zdemontowanego Aresa i rozpoczęcie prac nad przekształceniem tego księżyca w stację kosmiczną. Druga, nieco mniej liczna ekipa miała opuścić bazę i podążyć ku północnej czapie polarnej, aby zbudować tam system eksploatacyjno-transportowy, który przeniesie lodowe bloki do bazy. Zadaniem trzeciej grupy było wykonanie na całej planecie serii pomiarów i badań geologicznych i był to z pewnością najprzyjemniejszy przydział. Ekipy pomocnicze mogły przebywać poza bazą nawet przez rok, więc przydzielenie do takiej grupy było ważną decyzją i musiało zostać przemyślane pod każdym względem. Wszyscy podróżnicy dobrze przecież wiedzieli, jak długi jest rok.

Arkady i grupka jego przyjaciół — Aleks, Roger, Samantha, Edvard, Janet, Tatiana i Elena — poprosili o misję na Fobosa. Kiedy Phyllis i Mary o tym usłyszały, natychmiast poszły zaprotestować do Mai i Franka.

— Oni wyraźnie próbują przejąć Fobosa! Kto wie, co zamierzają z nim zrobić!

Maja pokiwała głową i zauważyła, że Frankowi ten pomysł również się nie podoba. Problem jednak leżał w tym, że nikt inny nie chciał lecieć na marsjański księżyc. Nawet Phyllis i Mary nie chciały zastąpić tamtej ekipy, więc trudno było odrzucić propozycję Arkadego.

Jeszcze głośniejsze spory wybuchły, kiedy Ann Clayborne udostępniła wszystkim listę wybranego przez siebie zespołu do pomiarów geologicznych. Mnóstwo osób chciało się do nich przyłączyć i wiele z nich oznajmiło, że bez względu na to, czy Ann się zgodzi, i tak wyruszą z nią na wyprawę badawczą.

Kłótnie stawały się coraz częstsze i gwałtowniejsze. Prawie wszyscy na pokładzie zgłosili się do którejś z misji i czekali na ostateczną decyzję. Maja czuła, że traci jakąkolwiek kontrolę nad ekipą rosyjską; rosła też jej wściekłość na Arkadego. Na ogólnym spotkaniu zaproponowała z sarkazmem, by zgodzili się, aby przydziały zrobił komputer. Pomysł został natychmiast odrzucony. Musiała się przyznać do porażki.

— Więc co zrobimy?

Nikt nie wiedział.

Cały czas na osobności konferowała o tym z Frankiem.

— Spróbujmy stworzyć im iluzję, że sami podejmują decyzję — powiedział Frank z ironicznym uśmieszkiem. Zauważyła, że wcale nie zirytowała go jej porażka na spotkaniu całej ekipy. Widmo ich romansu znowu wracało, dręcząc ją z nową siłą. Przeklinała własną głupotę; małe politbiura były takie niebezpieczne…

Frank spisał życzenia wszystkich członków załogi, a potem przedstawił rezultaty na mostku, odczytując każdej osobie podane przez nią trzy pierwsze preferencje. Potwierdził się fakt, że pomiary geologiczne są bardzo popularne, a misja na Fobosie znajduje najmniej chętnych. Wszyscy z grubsza już to wiedzieli, ale te zbiorcze spisy udowodniły, że wcale nie są tak skłóceni, jak im się zdawało.

— Pojawiły się skargi, że Arkady przejmuje Fobosa — oznajmił Frank na następnym ogólnym zebraniu — ale nikt poza nim i jego towarzyszami nie chce się podjąć tej pracy. Wszyscy inni chcą lądować na Marsie.

— Właściwie — zażartował Arkady — powinniśmy dostać rekompensatę za pracę w trudnych warunkach.

— Arkady, mówienie o rekompensacie zupełnie do ciebie nie pasuje — przerwał mu łagodnie Frank.

Arkady uśmiechnął się i usiadł.

Phyllis jednak wcale to nie rozbawiło.

— Fobos będzie łącznikiem między Ziemią a Marsem, będzie spełniać taką samą funkcję jak okołoziemskie stacje kosmiczne, bez których nie można wyruszyć na inne planety. Morscy stratedzy nazywają takie bazy “przełykiem”.

— Obiecuję trzymać ręce z dala od twojej szyi — odparł rozbawiony Arkady.

Frank warknął z rozdrażnieniem:

— Wszyscy będziemy częścią tego samego organizmu! Praca każdego z nas będzie wpływać na życie całej grupy! I patrząc na wasze zachowanie dochodzę do wniosku, że rozdzielenie się na jakiś czas może się okazać niezwykle pożyteczne. Osobiście nie mam nic przeciwko temu, że Arkady zejdzie mi z oczu na parę miesięcy.

Arkady skłonił się.

— Witaj, Fobosie!

Pomimo oficjalnej zgody Franka Phyllis, Mary i grupka ich zwolenników nadal byli niezadowoleni. Spędzali wiele czasu, naradzając się z Houston i ilekroć Maja wchodziła do Torusa B, ostentacyjnie przerywano rozmowy, a wszystkie oczy podążały za nią podejrzliwie — jak gdyby fakt, iż jest Rosjanką, automatycznie umieszczał ją w obozie Arkadego! Przeklinała ich za głupotę, ale Arkadego przeklinała jeszcze bardziej. Przecież właśnie on rozpętał to wszystko.

Tak czy inaczej, stało się, problem już zaistniał i trudno było dokładnie przewidzieć, jak teraz zachowa się setka ludzi rozproszona na statku, który nagle wydał im się wręcz ogromny. Coraz częściej dochodziło do konfliktów pomiędzy małymi grupkami, związanymi wspólnym celem; zaczęła nimi rządzić mikropolityka… Tak, tak, naprawdę się podzielili. Tylko stu ludzi, a jednak okazali się zbyt wielką społecznością, aby zachować jednomyślność! Ani ona, ani Frank nie mogli w żaden sposób temu zaradzić.

Pewnej nocy znowu przyśniła jej się twarz z farmy. Obudziła się rozdygotana i już nie mogła zasnąć. Nagle wydało jej się, że straciła kontrolę niemal nad wszystkim. Lecieli przez kosmiczną próżnię statkiem, który był w istocie zlepkiem ogromnych puszek, a jej zadaniem było kierowanie tym domem wariatów! Absurd!

Wyszła z pokoju i ruszyła tunelem D, który prowadził do piasty. Skierowała się do baniaczka, zapominając o grze pod nazwą “skok w tunel”.

Była czwarta nad ranem. Wnętrze baniaczka wyglądało, jak planetarium po wyjściu publiczności: ciche, puste, z tysiącami gwiazd na czarnej półkuli kopuły. Mars wisiał tuż nad jej głową; był w fazie tuż przed pełnią, prawie idealnie kulisty i wyglądał niczym kamienna pomarańcza ciśnięta między gwiazdy. Cztery wielkie wulkany przyciągały spojrzenie, jak ślady po ospie. Można było również rozpoznać długie szczeliny Valles Marineris. Maja unosiła się pod kopułą z rozpostartymi rękami i nogami i wirowała łagodnie wokół własnej osi, próbując dostrzec je dokładniej, próbując wyczuć coś szczególnego w natłoku własnych emocji. Kiedy zmrużyła oczy, spłynęły z nich małe kuliste łzy i poleciały między gwiazdy.

Nagle drzwi komory powietrznej gwałtownie się otworzyły. Wleciał John Boone, zobaczył ją i błyskawicznie chwycił klamkę, aby się zatrzymać.

— Och, przepraszam. Można się do ciebie przyłączyć?

— Tak. — Maja pociągnęła nosem i potarła oczy. — Co cię zbudziło o takiej godzinie?

— Często wstaję wcześnie. A ciebie?

— Senne koszmary.

— O czym?

— Nie pamiętam — szepnęła, mimo woli przywołując w pamięci tamtą obcą twarz.

Boone odepchnął się od drzwi i wpłynął do pomieszczenia.

— Nigdy nie pamiętam swoich snów.

— Nigdy?

— No, powiedzmy, rzadko. Jeśli coś mnie obudzi w środku jakiegoś snu i mam czas się nad nim zastanowić, czasem co nieco mi się kołacze po głowie, w każdym razie przez małą chwilkę.

— To normalne. Gdybyś rzeczywiście nigdy nie pamiętał swoich snów, to byłby raczej zły znak.

— Naprawdę? A czego niby miałby to być symptom?

— Skrajnego tłumienia uczuć, o ile sobie przypominam. — Podryfowała do bocznej ściany, a potem machając rękami rozpędziła się, chwilę leciała, po czym zatrzymała się przy kopule obok niego. — Chociaż bardzo możliwe, że to tylko jakiś wymysł Freuda.

— Innymi słowy, coś jak teoria flogistonu.

— Właśnie — zaśmiała się Maja.

Wpatrywali się w Marsa, pokazując sobie nawzajem różne osobliwości planety. Gawędzili. Maja przypatrywała się Johnowi, kiedy mówił. Był taki sympatyczny i przyjazny, i do tego jeszcze przystojny, chociaż nie w jej typie. Prawdę mówiąc, na początku wyprawy uznała jego ciągłą wesołość za coś w rodzaju kretynizmu. Dopiero w trakcie lotu zrozumiała, że to pierwsze wrażenie było całkowicie mylne: John z pewnością nie był głupi.

— Co sądzisz o nieustannych kłótniach na temat planu naszych działań, kiedy już się tam znajdziemy? — spytała, wskazując czerwoną skałę, w stronę której zmierzali.

— Nie wiem.

— Sądzę, że Phyllis ma wiele racji. Wzruszył ramionami.

— Nie warto się nad tym zastanawiać.

— To znaczy?

— Jedynym istotnym elementem każdej kłótni okazują się w efekcie tylko te kwestie, o które ludzie się spierają. Iks twierdzi “a”, Igrek utrzymuje, że “b”. Argumentują dla poparcia swoich stanowisk, wysuwając setki najrozmaitszych tez, ale słuchacze zapamiętują z tej dyskusji tylko sedno sporu, a więc, że Iks uważał “a”, a Igrek twierdził “b”. I na tej podstawie ludzie formułują opinie na temat poglądów Iksa i Igreka.

— Ale my jesteśmy naukowcami! Nauczono nas przywiązywać wagę do dowodów.

John pokiwał głową.

— W porządku, masz rację, ale jeśli mam być szczery, zgadzam się z tobą tylko dlatego, że cię lubię.

Roześmiała się, odepchnęła go silnie i każde poleciało na przeciwną ścianę kopuły.

Maja, zaskoczona własnym zachowaniem, zatrzymała się przy podłodze. Odwróciła się i zobaczyła, że po przeciwnej stronie kopuły John również się zatrzymał. Przez chwilę spoglądał na nią z uśmiechem, po czym chwycił za poręcz i wybił się w powietrze, celując wprost w Maję.

Natychmiast zrozumiała jego zamiar i całkowicie zapominając o swoim postanowieniu, aby unikać tego rodzaju sytuacji, również się odepchnęła i pofrunęła mu naprzeciw. Lecieli prosto na siebie, więc chcąc uniknąć bolesnego zderzenia, musieli się objąć i wykonać w powietrzu niemal baletowy piruet. Trzymając się za ręce, wirowali powoli ruchem spiralnym w górę kopuły — taniec, którego finał był jasny i nieunikniony. Ufff! Puls Mai przyspieszył, oddech stał się ciężki i nierówny. Wciąż kręcąc się w kółko, nagle naprężyli mięśnie ramion i, tak szybko jak jeden statek kosmiczny łączy się w przestrzeni z innym, zwarli się w namiętnym pocałunku.

Po chwili John z uśmiechem delikatnie odepchnął się od Mai, wysyłając ją w ten sposób pod sufit, a siebie w dół, gdzie uchwycił się włazu i energicznym ruchem zamknął baniaczek od wewnątrz.

Maja rozpięła włosy i wstrząsnęła energicznie głową; kaskada pukli rozsypała się na ramionach, częściowo zakrywając jej twarz. Potrząsała nimi dziko i śmiała się. Ani przez chwilę nie traktowała tego jako początku jakiejś wielkiej i romantycznej miłości, po prostu czuła się wręcz fantastycznie i miała wrażenie, że to wszystko jest czymś najzupełniej naturalnym… Przeniknął ją dziki przypływ pożądania, więc odepchnęła się od kopuły i popłynęła ku Johnowi. Wirując, rozpinała zamek kombinezonu, a serce szaleńczo tłukło jej się w piersi. Twarz rozpalił jej płomienny rumieniec, a kiedy się rozebrała, cała skóra zaczęła ją nieznośnie swędzić, jakby gwałtownie tajała. Wpadła na Johna, po czym odbiła się od niego, ciągnąc za sobą rękaw jego kombinezonu. Nadzy obijali się po komorze, przez długi czas źle obliczając kąty i siłę rozpędu, aż wreszcie łagodnie odepchnęli się stopami, popłynęli ku sobie i spletli w uścisku. Wirując w namiętnym pocałunku, dryfowali wśród pływających razem z nimi ubrań.

W następnych dniach spotykali się dosyć często. Nie próbowali utrzymać swego związku w tajemnicy, więc bardzo szybko stali się tematem rozmów, parą publiczną. Wiele osób na pokładzie ich romans zdawał się szokować, a pewnego ranka wchodząc do jadalni Maja pochwyciła szybkie spojrzenie siedzącego przy narożnym stoliku Franka, spojrzenie, które ją zmroziło. Skojarzyło jej się z jakimś incydentem w przeszłości, ale dokładnie nie potrafiła sobie już przypomnieć, o co wtedy chodziło.

Jednak większości kolonistów najwyraźniej ich romans się podobał. Pomimo wszystkich zastrzeżeń, był to przecież królewski związek równych sobie istot, coś w rodzaju symbolicznego przypieczętowania przymierza dwóch kolonijnych potęg; wyrażał harmonię. Poza tym chyba stali się czymś w rodzaju katalizatora. Co rusz tworzyły się nowe pary, ale może tylko ujawniały się stare, decydując się dopiero teraz wyjść z ukrycia. Wład i Ursula, Dmitri i Elena, Raul i Marina — Maja codziennie dowiadywała się o nowych związkach. Nielicznym samotnym osobom pozostało tylko żartować na temat miłosnego amoku, który ogarnął całą załogę. A jednak kiedy teraz Maja wsłuchiwała się w głosy podróżników, odnosiła wrażenie, że zauważa w nich dużo mniej napięcia i więcej radości.

Pewnej bezsennej nocy leżała w łóżku i analizowała w myślach ostatnie wydarzenia (nie mogła się zdecydować, czy pójść do pokoju Johna), zastanawiając się, co tak naprawdę sprawiło, że zostali parą: na pewno nie miłość, bo wcale go nie kochała, czuła doń jedynie sympatię i niesamowite pożądanie, któremu wprawdzie nie mogła się oprzeć, ale w gruncie rzeczy wiedziała, że jest ono “bezosobowe” i skonkretyzowało się na Johnie bardziej dlatego, że związek z nim był po prostu dla niej niezmiernie użyteczny. Tak, to chyba było właściwe wytłumaczenie.

Związek z Johnem był wprawdzie użyteczny głównie dla niej, ale Maja na chwilę odsunęła od siebie tę myśl i skoncentrowała się na korzyściach płynących z niego dla całej ekspedycji. Tak, to było klasyczne posunięcie polityczne, zgodne z zasadą funkcjonującą na feudalnych dworach, ale z drugiej strony kojarzyło jej się też ze starożytnymi komediami o wiośnie i duchowym odrodzeniu. Odnosiła bowiem wrażenie, że zaangażowała się w związek z Johnem również pod wpływem jakiejś presji znacznie potężniejszej niż jej własne pragnienia, jakby uległa tajemniczej sile. A może tę siłę stanowił Mars? Jakiekolwiek było jej prawdziwe źródło, uczucie to pod każdym względem okazało się niezwykle przyjemne. Pozostawała jednak jeszcze jedna sprawa: powinna mieć również wpływ na Arkadego, Franka czy Hiroko… Cóż, z powodzeniem udawało jej się unikać myślenia o tym. To był jeden z talentów Mai.

Na ścianach rozkwitły żółte, czerwone i pomarańczowe kwiaty. Mars był teraz wielkości Księżyca na ziemskim niebie. Nadchodził wielki finał, który miał uwieńczyć wszystkie ich dotychczasowe wysiłki: jeszcze tylko tydzień i będą na miejscu.

W powietrzu nadal wisiało napięcie spowodowane nie rozwiązanym problemem przydziału zadań po wylądowaniu, a współpraca z Frankiem była obecnie dla Mai trudniejsza niż kiedykolwiek dotąd. Nie miała na to żadnych dowodów, ale była niemal pewna, że Frankowi bardzo się nie podoba ich nieumiejętność kontrolowania sytuacji; podejrzewała również, że chociaż kłopoty spowodował przede wszystkim Arkady, Frank oskarża o taki stan rzeczy wyłącznie ją. Kilka razy opuściła spotkanie z nim i poszła do Johna, licząc na jakąś pomoc z jego strony. Jednak John nie włączał się do dyskusji i popierał wszystko, co zaproponował Frank. Jego rady udzielane Mai prywatnie były trafne i błyskotliwe, ale problem polegał na tym, że John lubił Arkadego, a nie znosił Phyllis, wobec czego zwykle jej zalecał, aby popierała Arkadego, najwyraźniej zupełnie nieświadom sposobu, w jaki tamten podważał jej autorytet u pozostałych Rosjan. Nigdy mu o tym nie wspomniała, bo chociaż byli kochankami, nadal istniały tematy, o których nie chciała rozmawiać ani z nim, ani z nikim innym.

Jednakże pewnej nocy w jego pokoju, leżąc bezsennie w ciemnościach i gryząc się nagromadzonymi kłopotami, nie wytrzymała i spytała:

— Czy sądzisz, że na statku można by ukryć pasażera na gapę?

— Hmm, naprawdę nie wiem — odparł John zaskoczony. — Dlaczego pytasz?

Z wysiłkiem przełknęła ślinę i opowiedziała mu o twarzy za butlą z glonami.

Usiadł na łóżku, zapalił lampkę i wpatrzył się w nią badawczo.

— Jesteś pewna, że to nie był…

— To nie był nikt z nas.

Potarł w zamyśleniu brodę.

— Cóż… przypuszczam, że gdyby pomagał mu ktoś z załogi…

— Hiroko — podsunęła Maja. — To znaczy, nie mam żadnych podstaw, by ją podejrzewać, ale chodzi o farmę i możliwości, jakie daje. Farma rozwiązałaby mu problem jedzenia i zapewniła wiele kryjówek. No i mógłby tam przeczekać burzę radiacyjną w schronach dla zwierząt…

— Ależ one przyjęły wiele remów!

— Mógł skorzystać z ich zbiornika na wodę. Nietrudno zorganizować maleńki, jednoosobowy schronik. John wciąż nie był przekonany.

— Dziewięć miesięcy w ukryciu!

— To jest wielki statek. Można tego dokonać, prawda?

— No… sądzę, że chyba można. Tak, można. Tylko po co?

Maja wzruszyła ramionami.

— Nie mam pojęcia. Może to ktoś, kto chciał lecieć, a nie przebrnął przez selekcję. Ktoś, kto miał na statku przyjaciela albo przyjaciół…

— Zaraz, zaraz! Przecież wielu z nas miało przyjaciół, którzy chcieli polecieć. To nie znaczy, że od razu…

— Wiem, wiem.

Rozmawiali o tym przez godzinę, rozważając potencjalne przyczyny, metody, za pomocą których można by przemycić kogoś na pokład, miejsca kryjówek na statku i tak dalej, i tak dalej, l nagle Maja uświadomiła sobie, że czuje się znacznie lepiej, że jest naprawdę w cudownym nastroju. John jej uwierzył! Nie pomyślał, że zwariowała! Poczuła ogromną ulgę i ze szczęścia zarzuciła mu ramiona na szyję.

— Jak to wspaniale móc z tobą o tym porozmawiać! Uśmiechnął się promiennie.

— Jesteśmy przyjaciółmi, Maju. Trzeba mi było o tym powiedzieć wcześniej.

— Tak, masz rację.

Baniaczek był wymarzonym miejscem do obserwacji końcowego etapu lotu, ale zaczęło się już hamowanie aerodynamiczne i kopuła znalazła się za obecnie rozwiniętą osłoną antytermiczną.

Wybór hamowania aerodynamicznego uwolnił ich od konieczności zabrania ze sobą ogromnej ilości paliwa, która była niezbędna do hamowania za pomocą silników, tyle że operacja ta wymagała niezwykłej precyzji i w dodatku była bardzo niebezpieczna. W trakcie wchodzenia na orbitę Marsa nie mogli dryfować więcej niż milisekundę łuku, więc na wiele dni przedtem zespół nawigacyjny zaczął łagodnie korygować ich kurs przez odpalanie prawie co godzinę małych rakiet bocznych, rozpoczynając tym samym ostatnią fazę podróży. Potem, kiedy znaleźli się bliżej, wyłączyli system wirowania statku. Powrót do nieważkości był nawet w torusach szokiem. Nagle bowiem dotarło do Mai, że nie jest to po prostu kolejna symulacja. Przelatywała przez falujące powietrze korytarzy, widząc wszystko z jakiejś dziwnej, nowej perspektywy i nagle zrozumiała, że to wszystko dzieje się naprawdę.

Spała nieregularnie, wykorzystując na sen każdą wolną chwilę, czasem była to godzina, innym razem trzy. Zawsze kiedy wpływała do śpiwora, przeżywała chwilę dezorientacji i zdawało jej się, że znowu znalazła się na Nowym Mirze. Natychmiast przypominała sobie jednak, gdzie jest, i wtedy adrenalina zupełnie wybijała ją ze snu. Wstawała więc i snuła się po korytarzach torusa, odpychając się od boazerii w barwach kasztana, złota i brązu. Na mostku sprawdzała aktualny kurs z Mary, Raulem, Mariną czy kimś innym, kto akurat był na dyżurze. Wszystko szło zgodnie z planem. Zbliżali się do Marsa tak szybko, że wydawało im się, iż niemal zauważają, jak Czerwona Planeta rośnie na ekranach.

Musieli ją ominąć o trzydzieści kilometrów, czyli około jedną dziesięciomilionową część odległości, którą przebyli. “Żaden problem”, powiedziała kiedyś Mary, rzucając szybkie spojrzenie na Arkadego. Do tej pory trwali jeszcze w locie mantry i na szczęście żaden z szalonych problemów ich trenera nie wystąpił.

Członkowie załogi nie związani z nawigacją zajmowali się zewnętrznym zabezpieczaniem statku, przygotowując go na zderzenie z atmosferą, które na pewno przyniesie im przeciążenie rzędu co najmniej 2,5 g. Niektórzy z podróżników wyszli na zewnątrz w skafandrach typu EVA, aby rozwinąć dodatkowe osłony termiczne i dokonać drobnych napraw. Było tak wiele do zrobienia, a dni wydawały się męcząco długie.

Epokowe wydarzenie miało nastąpić w środku nocy, więc tego wieczoru pozostawili zapalone wszystkie światła i nikt nie kładł się spać. Wszyscy trwali w pogotowiu — niektórzy na dyżurze, większość bezczynnie wyczekując. Maja siedziała w fotelu na mostku, obserwowała ekrany i monitory. Przyszło jej do głowy, że to wszystko wygląda prawie tak samo jak symulacja na Bajkonurze. Czyżby naprawdę wchodzili na orbitę wokół Marsa?!

To nie była symulacja. Ares uderzył w najwyższą warstwę rzadkiej atmosfery Marsa z prędkością czterdziestu tysięcy kilometrów na godzinę i natychmiast ogarnęły go gwałtowne wibracje. Fotelem, na którym siedziała Maja, zaczęły wstrząsać coraz silniejsze i szybsze drgania, a na całym statku rozlegał się słaby, cichy pomruk, jakby przelatywali przez piec hutniczy i tak właśnie to wyglądało: ekrany podglądu rozbłysły intensywną, różowo-pomarańczową łuną. Sprężone powietrze odbijało się od osłony termicznej i błyskało przed kamerami zewnętrznymi, więc cały mostek zalany był czerwonawą poświatą Marsa. Po chwili niespodziewanie powróciła grawitacja i potężnym ciężarem przygwoździła ich do foteli; coś wgniotło żebra Mai tak mocno, że miała trudności z oddychaniem i zamglił jej się wzrok. To bolało!

Brnęli przez rzadkie powietrze z optymalną prędkością, na wysokości tak wyliczonej, aby wprowadzić statek w coś, co specjaliści od aerodynamiki nazywają przepływem poślizgowym: jest to lot pośredni między przepływem swobodnie molekularnym a przepływem ciągłym. Przepływ swobodnie molekularny był wprawdzie znacznie bardziej korzystny i bezpieczny, ponieważ wtedy nie istnieje w zasadzie tarcie o boczne ściany statku i siła nośna, cząsteczki powietrza uderzają tylko w czołową osłonę termiczną, po czym są odpychane na boki, a powstałą próżnię wypełnia ponownie przede wszystkim dyfuzja molekularna, ale oni lecieli zdecydowanie za szybko, by udało im się wprowadzić statek w taki typ lotu. Najlepsze, co mogli w tej chwili zrobić, to za wszelką cenę starać się uniknąć niekontrolowanego wpadnięcia w przepływ ciągły, w którym cząsteczki powietrza chaotycznie przemieszczają się ponad czołowymi osłonami statku i nieustannie zderzając się ze sobą, wytwarzają wokół niego falę straszliwego gorąca.

Tak więc, w oparciu o skomplikowane wyliczenia i doświadczenia wcześniejszych ekspedycji wybrali pośrednie rozwiązanie, wytyczając najwyższą z możliwych trajektorię przelotu nad planetą, która miała ich wyhamować na tyle, by wpadli w przepływ poślizgowy, niezbyt przyjemny ze względu na drgania, ale za to dość bezpieczny. Co wcale nie znaczyło, że unikają w ten sposób wszelkich zagrożeń. Gdyby bowiem natrafili w marsjańskiej atmosferze na jakiś nieprzewidziany wir powietrza o niespotykanym zwykle na tych wysokościach podwyższonym poziomie ciśnienia, temperatury, wibracji albo siły grawitacji, mogłoby to spowodować uszkodzenie niektórych delikatnych mechanizmów statku, a wtedy wpadliby w jeden z koszmarów Arkadego, na przykład w ten, w którym siedzą wduszeni w fotele, “ważąc” czterysta funtów każdy, a było to coś, czego Arkady nigdy nie umiał naprawdę dobrze symulować. W rzeczywistości natomiast, pomyślała Maja ponuro, w chwili największego niebezpieczeństwa będą najbardziej bezradni i mogą nie podołać takiemu wyzwaniu.

Jednak jakimś dziwnym i szczęśliwym zrządzeniem losu pogoda w marsjańskiej stratosferze okazała się sprzyjająca i przetrwali w locie mantry, co w praktyce okazało się ośmioma minutami ciągłego łomotu, męczących drgawek całego ciała i niemal zupełnego pozbawienia oddechu. Maja nie pamiętała, żeby kiedykolwiek wcześniej tak krótki okres wydawał jej się tak długi. Czujniki pokazywały, że temperatura głównej osłony termicznej wzrosła do 600 kelwinów…

A potem nagle wibracja i huk raptownie ustały. Wyskoczyli z atmosfery, zahamowawszy po przelocie nad czwartą częścią powierzchni planety. Zwolnili już do około dwudziestu tysięcy kilometrów na godzinę. Temperatura osłony termicznej wzrosła do 710 kelwinów, bardzo blisko granicy wytrzymałości. Wszystko przebiegło zgodnie z planem. Było cicho. Unosili się znowu w nieważkości, przytrzymywani jedynie przez pasy foteli. Mieli wrażenie, że statek pogrążył się w całkowitym bezruchu i pływają w absolutnej ciszy.

Niepewnie odpięli pasy i latali jak duchy w chłodnym powietrzu pomieszczeń; w uszach mieli lekki szum, który podkreślał zalegającą wokół ciszę. Mówili do siebie zbyt głośno i mocno ściskali sobie dłonie. Maja wciąż jeszcze była oszołomiona i nie mogła zrozumieć, co do niej mówią; słyszała głosy, ale w żaden sposób nie mogła się skupić na słowach.

Dwanaście nieważkich godzin później nowy kurs poprowadził ich do peryhelium orbity, trzydzieści pięć tysięcy kilometrów od Marsa. Tam odpalili główne silniki i na krótkim ciągu zwiększyli prędkość do około stu kilometrów na godzinę. Wtedy Mars zaczął ich znowu przyciągać, kształtując elipsę, która przeniosła ich z powrotem na odległość pięciuset kilometrów od powierzchni. Wreszcie znaleźli się na okołomarsjańskiej orbicie.

Każde eliptyczne okrążenie planety trwało cały dzień. Przez z górą dwa następne miesiące komputery kontrolowały spalanie silników, stopniowo korygując orbitę statku i przybliżając ją do orbity krążącego nad nimi Fobosa. Ładowniki z częściami zostały opuszczone na powierzchnię na długo przed osiągnięciem perygeum.

Gdy to nastąpiło, zwinęli antytermiczne osłony i poszli do baniaczka, aby popatrzeć.

Podczas perygeum Mars wypełnił większą część nieba, mieli wrażenie, jakby zbliżali się do jego powierzchni z jakąś potworną prędkością. Dopiero teraz było widać, jak głębokie jest Valles Marineris i jak wysokie cztery potężne wulkany: ich płaskie szczyty wyłaniały się zza horyzontu o wiele wcześniej niż reszta terenu. Cała powierzchnia planety była gęsto usiana kraterami. Ich koliste, wypełnione piaskiem otwory były jaskrawopomarańczowe i, prawdopodobnie z powodu pokrywającego je pyłu, nieco jaśniejsze niż cały grunt. Krótkie, poszarpane, kręte górskie pasma były ciemniejsze niż kotliny, miały kolor rdzawy, poprzecinany czarnymi cieniami. Ale zarówno jasne, jak i ciemne barwy były tylko odcieniami wszechobecnego koloru rdzawo-pomarańczowoczerwonego; taki kolor miały wszystkie szczyty, kratery, kaniony, wydmy, a nawet pełna wzbijających się na kilka kilometrów tumanów pyłu atmosfera, której najniższy pas widoczny był wysoko nad jaskrawą krzywizną planety. Czerwony Mars! To był naprawdę hipnotyzujący widok. Wszystkich wręcz sparaliżowała niezwykłość tego przeżycia.

Niemal cały czas mieli teraz wypełniony wykonywaniem najrozmaitszych zadań i wreszcie była to prawdziwa praca. Najpierw musieli częściowo zdemontować statek. Główny kadłub został w końcu zaparkowany na orbicie niedaleko Fobosa; miał im zapewnić możliwość powrotu w razie jakiejś nieprzewidzianej potrzeby. Z kolei dwadzieścia zbiorników zewnętrznych piasty wystarczyło jedynie odłączyć od Aresa i przekształcić w ładowniki, które miały ich zabrać na planetę w pięcioosobowych grupkach. Planowali wyekspediować pierwszy taki pojazd natychmiast, gdy tylko zostanie odczepiony i przygotowany do lotu, więc pracowali na zmianę po dwadzieścia cztery godziny, spędzając wiele czasu w zewnętrznych skafandrach typu EVA.

Co kilka godzin gromadzili się w jadalniach zgłodniali i zmęczeni, głośno dyskutując. Wydawało się, że zupełnie zapomnieli, jak bardzo jeszcze niedawno byli znudzeni lotem. Którejś nocy Maja, unosząc się w łazience i przygotowując do snu, niespodziewanie usłyszała coś, czego nie słyszała od miesięcy, i przeszedł ją dreszcz wzruszenia — gdzieś w pobliżu Nadia, Sasza i Jeli Zudow radośnie paplali po rosyjsku. Nagle przyszło jej do głowy, że teraz wszyscy są szczęśliwi: znajdowali się przecież już tak blisko celu, wreszcie kończyło się to potwornie długie oczekiwanie, które trwało przez połowę ich życia, a może nawet od czasów dzieciństwa. Pod nimi płonął Mars, jakby naszkicowany dziecięcą kredką; to rósł, to malał i obserwując to pulsowanie, nagle zrozumieli, jak wielkie kryje możliwości: był nie zapisaną kartą. Nie zapisaną czerwoną kartą. Wszystko było możliwe, wszystko mogło się zdarzyć — ta świadomość sprawiała, że czuli się teraz idealnie wolni. Wolni od przeszłości i od przyszłości, przepływali w gorącym powietrzu z pomieszczenia do pomieszczenia bezgłośnie jak duchy, które lada chwila się zmaterializują… Maja zobaczyła w lustrze zniekształcony tkwiącą w ustach szczoteczką do zębów uśmiech na swojej twarzy i musiała się chwycić poręczy, aby utrzymać równowagę. Pomyślała, że może nigdy już nie będą tak szczęśliwi. Piękno często zawiera się tylko w oczekiwaniu na spełnienie, które niekiedy przynosi rozczarowanie, a świat wykreowany przez wyobraźnię bywa przeważnie bogatszy niż świat realny. Kto wie jednak, jak będzie tym razem? Może zupełnie inaczej.

Puściła poręcz, wypluła pastę do zębów do torby na ciekłe odpadki i popłynęła na korytarz. Cokolwiek się zdarzy, osiągnęli już cel swoich marzeń. No, przynajmniej otrzymali szansę osiągnięcia tego celu.

Demontaż Aresa budził w załodze dziwne uczucia. Jak zauważył John, przypominało to rozbiórkę jakiegoś miasta i rozrzucanie domów w różne strony. A to było jedyne miasto, jakie mieli. Pod gigantycznym okiem Marsa waśnie wśród załogi znowu stawały się coraz gwałtowniejsze, co było niebezpieczne, ponieważ do lądowania zostało tak niewiele czasu. Ludzie najwyraźniej przestali się kryć ze swoimi poglądami i często dochodziło do publicznych kłótni. Podzielili się na mnóstwo małych, zupełnie od siebie odseparowanych grupek…

Co się stało z tym krótkim momentem szczęścia? Maja winiła za to wszystko przede wszystkim Arkadego. To on otworzył puszkę Pandory; gdyby nie on i jego gadanie, czy zespół farmerski związałby się tak silnie z Hiroko? Czy medycy zamknęliby się wyłącznie we własnym gronie? Maja uważała, że nie.

Razem z Frankiem starali się ze wszystkich sił załagodzić konflikty i doprowadzić przynajmniej do chwilowego porozumienia, aby dać wszystkim poczucie, że nadal są jednym zespołem. To pociągało za sobą konieczność długich narad z Phyllis i Arkadym, Ann i Saxem, Houston i Bajkonurem. W trakcie tych ciągnących się w nieskończoność dyskusji stosunki łączące dwoje przywódców stały się jeszcze bardziej złożone niż podczas ich wcześniejszych spotkań w parku, chociaż powód zadrażnień był wciąż ten sam. Frank zrobił się złośliwy i często bez powodu wybuchał gniewem. Maja domyśliła się, że nadal dręczy go sprawa ich krótkiego romansu, i to bardziej niż dotąd podejrzewała. Cóż, teraz nie można już było niczego cofnąć.

W końcu misja na Fobosa została rzeczywiście przydzielona Arkademu i jego przyjaciołom, głównie dlatego, że nikt inny nie chciał się jej podjąć, a Phyllis, Mary i resztę “houstońskiej paczki” zapewniono, że budowa obozu-bazy odbędzie się według planów sporządzonych w Houston. Skomentowali to zimno, że nie omieszkają wszystkiego szczegółowo dopilnować.

— Dobra, dobra — powiedział zrzędliwie Frank pod koniec jednego z tych spotkań. — Przecież wszystkim nam zależy na tym, by wreszcie znaleźć się na Marsie, więc czy rzeczywiście już teraz musimy tak zacięcie walczyć o to, co konkretnie będziemy tam robić?

— Takie jest życie — zauważył wesoło Arkady. — Na Marsie czy gdziekolwiek indziej, rządzi się takimi samymi prawami.

Frank zacisnął zęby.

— Lecę tam po to, aby uciec przed tego rodzaju problemami!

Arkady potrząsnął głową.

— Ależ skąd! Przecież to właśnie jest twoje życie, Frank. Czym byś się zajmował, gdyby to wszystko nagle zniknęło?

Pewnej nocy krótko przed lądowaniem na powierzchni zebrali się całą setką na uroczystej kolacji. Większość potraw została przyrządzona z produktów wyhodowanych na farmie: makaron, sałata i chleb. Dodatkowo wyciągnęli z magazynu czerwone wino, przeznaczone na specjalną okazję.

Przy deserze, na który podano truskawki, Arkady wzniósł toast.

— Za nowy świat, który właśnie tworzymy!

Większość parsknęła śmiechem, ale część wydała z siebie tylko pełne niechęci jęki; wszyscy już doskonale wiedzieli, co to dla niego znaczy. Phyllis odłożyła truskawkę i powiedziała:

— Słuchaj, Arkady, ta kolonia jest stacją naukową. Twoje idee są ni w pięć, ni w dziewięć. Może będą dobre za pięćdziesiąt albo sto lat, ale na razie ma to wyglądać jak stacja badawcza na Antarktydzie.

— Racja — odparł pojednawczo Arkady. — Chociaż, w gruncie rzeczy, stacje antarktyczne wcale nie są wolne od polityki, a powiedziałbym, że wręcz przeciwnie. Przeważająca większość tych stacji została stworzona po to, by państwa, które je finansują, miały dodatkowy argument przy renegocjacji traktatu arktycznego. I teraz stacje te rządzą się według praw ustanowionych przez tamto porozumienie, co czyni ten eksperyment czysto politycznym! A więc sami widzicie, że nie można po prostu schować głowy w piasek i krzyknąć: “Jestem naukowcem, jestem naukowcem!” — Dotknął ręką czoła uniwersalnym gestem parodiującym wyniosłą primadonnę. — Nie. Kiedy to mówicie, mówicie tylko: “Nie chcę myśleć o tak trudnych sprawach!” A przecież tak naprawdę to chyba nie przystoi prawdziwemu naukowcowi, prawda?

— Antarktydą rządzi traktat, ponieważ nikt tam nie mieszka, są tylko stacje naukowe — stwierdziła z irytacją Maja. Ich ostatnia kolacja, ostatni moment prawdziwej wolności zakłócony przez taki incydent!

— To prawda — odrzekł Arkady. — Ale pomyślcie o rezultatach. Na Antarktydzie nikt nie może posiadać na własność ziemi. Żadne państwo ani organizacja nie może eksploatować naturalnych zasobów tego kontynentu bez zgody wszystkich innych państw. Nikt nie może sobie rościć prawa do tych bogactw ani też sprzedawać je innym ludziom, tym samym czerpać z nich materialnych korzyści. Zasoby przynoszą więc zysk, ponieważ płaci się za ich eksploatację. Czy nie widzicie, jak radykalnie się to różni od sposobu, w jaki funkcjonuje reszta świata? Jest to ostatni obszar na Ziemi, który trzeba zorganizować, dla którego należy stworzyć kodeks praw. Antarktyda reprezentuje to, co wszystkie współpracujące ze sobą rządy instynktownie uważają za właściwe, ale realizacja tych zasad była możliwa tylko w krainie wolnej od konfliktów etnicznych, roszczeń terytorialnych, krainie, pozbawionej historycznej tradycji. To jest, powiedzmy sobie jasno, najlepsza szansa, jaką otrzymała Ziemia, aby stworzyć uczciwe prawa własności! Rozumiecie? W taki właśnie sposób powinien funkcjonować cały świat, gdybyśmy tylko mogli uwolnić go od jarzma historii!

Sax Russell lekko zmrużył oczy i powiedział:

— No dobrze, Arkady, ale skoro Mars ma być rządzony właśnie przez traktat oparty na tamtym starym porozumieniu antarktycznym, to przeciwko czemu właściwie protestujesz? Traktat o Wykorzystywaniu Przestrzeni Kosmicznej głosi, że żadne państwo nie może rościć sobie wyłącznego prawa do ziemi na Marsie i że nie zezwala się tam na jakiekolwiek działania militarne, a każdą bazę w każdej chwili ma prawo wizytować misja wysłana przez każde inne państwo. Również marsjańskie bogactwa naturalne nie mogą stać się własnością pojedynczego narodu. ONZ ma wkrótce ustanowić zarząd międzynarodowy, sprawujący kontrolę nad wszystkimi kopalniami i wydobyciem surowców. Jeśli wydarzenia będą przebiegać zgodnie z tymi wytycznymi, a nic nie wskazuje, aby miało być inaczej, Mars rzeczywiście stanie się wspólną własnością wszystkich państw zrzeszonych w ONZ. — Sax podniósł znacząco palec. — Czy więc nie jest tak, że wszystko, za czym agitujesz, już dawno osiągnięto?

— Tak, ale to tylko początek — odparł Arkady. — Istnieją pewne aspekty tego traktatu, o których nie wspomniałeś. Na przykład o fakcie, że bazy marsjańskie będą należeć do tych państw, które je zbudowały. W świetle tego aneksu stworzymy więc tam bazy amerykańskie i rosyjskie. A to popchnie nas dokładnie z powrotem w koszmar ziemskich praw i ziemskiej historii. Amerykańskie i rosyjskie koncerny otrzymają prawo eksploatacji Marsa tak długo, jak długo zyski będą dzielone między wszystkie narody, które podpisały porozumienie. W konsekwencji jest to więc tylko kwestia wielkości procentu, jaki te dwa państwa będą płacić Organizacji Narodów Zjednoczonych, czyli czegoś w rodzaju łapówki. Uważani, że ani przez chwilę nie powinniśmy uznawać tych postanowień!

Zapadło głuche milczenie. Nagle odezwała się Ann Clayborn:

— Ten traktat mówi także, że należy uczynić wszystko, aby nie dopuścić do zniszczenia naturalnego środowiska planety. Tak właśnie ujmuje to Artykuł Siódmy. Jak mi się zdaje, paragraf ten wyraźnie zakazuje terraformowania, o którym tak wiele osób mówiło.

— Sądzę, że również to postanowienie powinniśmy zignorować — wtrącił szybko Arkady. — Dla naszego własnego dobra.

Ta część jego poglądów, w przeciwieństwie do reszty, zyskała już znaczną akceptację i sporo osób natychmiast go poparło.

— Ale, jeśli mamy zamiar zlekceważyć choćby jeden artykuł traktatu — wytknął im Arkady — to musimy być konsekwentni i odrzucić go w całości. Mam rację?

Znów zapadła nieprzyjemna cisza.

— Wszystko się zmieni, to nieuchronne — oświadczył Sax Russell, wzruszając ramionami. — Pobyt na Marsie z pewnością zmieni nas w sposób ewolucyjny.

Arkady tak gwałtownie potrząsnął głową, że aż zawirował na chwilę w powietrzu nad stołem.

— Nie, nie, i jeszcze raz nie! Historia nie jest ewolucją! To jest fałszywa analogia! Ewolucja to sprawa środowiska i przypadku, i trwa miliony lat, a historia to kwestia środowiska i wyboru, i rozgrywa się przez okres żywota, a czasami nawet w ciągu kilku lat, miesięcy albo dni! Historia jest lamarkiańska! Jeśli zdecydujemy się powołać na Marsie jakieś konkretne instytucje, one tam zaistnieją! A jeśli stworzymy inne, będą tam istnieć inne! — Gestem objął wszystkich siedzących przy stołach i unoszących się wśród pnącz. — Słuchajcie, powinniśmy sami dokonać tego wyboru. Nie mogą za nas decydować ludzie na Ziemi. Do diabła, oni są już nieważni, przecież od tego zależy nasze dalsze życie!

— Pragniesz czegoś w rodzaju społecznej utopii, a doskonale wiesz, że jej spełnienie jest niemożliwe — rzuciła ostro Phyllis. — A wydawałoby się, że historia Rosji powinna cię czegoś w tej kwestii nauczyć…

— Ależ nauczyła — odparł spokojnie Arkady. — I teraz właśnie mam zamiar zrobić z tego użytek.

— Nawołując do fałszywie pojmowanej rewolucji? Prowokując sytuację kryzysową? Doprowadzając wszystkich do wściekłości? Siejąc niezgodę między nami?

Wiele osób zgodziło się z nią, ale Arkady gwałtownie zamachał rękami.

— Wcale nie zamierzam brać na siebie odpowiedzialności za wszystkie wasze obecne problemy. Mówię tylko to, co myślę, a mam do tego prawo. Jeśli przeze mnie niektórzy z was czują się zaniepokojeni, to ich sprawa. Nie podobają się wam implikacje tego, co mówię, ale nie potraficie znaleźć żadnych racjonalnych argumentów, aby podważyć moje propozycje.

— Po prostu niektórzy z nas nie mogą zrozumieć tego, co mówisz — wyjaśniła Mary.

— Cały czas uświadamiam wam tylko — oznajmił Arkady, wpatrując się w nią z niedowierzaniem — że lecimy na Marsa na zawsze. Na dobre! Musimy tam zbudować nie tylko osiedla, w których będziemy mieszkać i wyprodukować sobie żywność, ale także stworzyć wodę, a nawet powietrze, którym będziemy oddychać, i wszystko to na planecie, gdzie nic z tego nie ma. Jesteśmy w stanie tego dokonać, ponieważ rozporządzamy techniką, dzięki której możemy manipulować materią aż do poziomu molekularnego. To są nadzwyczajne możliwości, pomyślcie o tym! Niektórzy z was są gotowi zaakceptować rewolucyjne przekształcenie całej fizycznej rzeczywistości Marsa, nie próbując nijak zmienić własnego “ja” ani sposobu życia, do jakiego przywykli na Ziemi. Niby chcą być naukowcami dwudziestego pierwszego wieku, a jednocześnie pragną żyć w dziewiętnastowiecznych systemach społecznych, opartych na siedemnastowiecznych ideologiach. To jest absurd, czyste szaleństwo, to… — Chwycił się za głowę, pociągnął za włosy i wrzasnął: — To jest po prostu nienaukowe! Cały czas próbuję więc wam tylko powiedzieć, że wśród tych wszystkich rzeczy, które przekształcimy na Marsie, musimy być także, a może przede wszystkim, my sami i nasze społeczne nawyki. Musimy terraformować nie tylko Marsa, ale i samych siebie.

Nikt nie odważył się polemizować z tym stwierdzeniem. Tak rozpędzonego Arkadego nie sposób było powstrzymać, a poza tym wielu członków załogi słowa rudowłosego Rosjanina naprawdę rozdrażniły i potrzebo wali czasu, aby je przemyśleć. Inni gderali niezadowoleni, ale nie chcieli psuć nastroju tej szczególnej kolacji. Mieli przecież świętować. Ograniczyli się więc do pełnych niechęci spojrzeń i wznoszenia toastów.

— Za Marsa! Za Marsa!

Jednak kiedy po deserze kręcili się po pomieszczeniu, Phyllis oznajmiła pogardliwie:

— Najpierw musimy przeżyć. Jeśli nadal będziemy się tak kłócić, czy mamy na to jakąkolwiek szansę?

Michel Duval próbował rozproszyć jej wątpliwości.

— Wiele z tych nieporozumień spowodował długi lot. Gdy znajdziemy się na Marsie, znów się do siebie zbliżymy. Poza tym mamy do dyspozycji nie tylko to, co przywieźliśmy na Aresie: na powierzchni planety i na księżycach czekają już bezzałogowe ładowniki, wypełnione sprzętem i żywnością. Poradzimy sobie. Jedynym ograniczeniem będzie nasza własna wytrzymałość. Lot był tylko wstępem, przygotowaniem do tego, co nas naprawdę czeka, swego rodzaju testem. Jeśli go nie zdamy, nie mamy czego szukać na Marsie.

— Z ust mi to wyjąłeś! — przerwała Phyllis podniesionym głosem. — Rzeczywiście nie mamy tam czego szukać.

Sax wstał i znudzony udał się do kuchni. Korytarz wypełnił się cichym gwarem rozmów prowadzonych w małych grupkach; niektóre były niezwykle zjadliwe w tonie. Wiele osób czuło prawdziwą wściekłość na Arkadego, a innych z kolei rozgniewała agresja, z jaką spotkały się jego słowa.

Maja podążyła za Saxem do kuchni. Czyszcząc swoją tacę, westchnął:

— Wszyscy są ostatnio tacy rozdrażnieni. Czasami zdaje mi się, jakbym bez końca grał wciąż tę samą rolę w sztuce pod tytułem “Bez wyjścia”.

— Chodzi ci o tę, w której grupa osób nie potrafi się wydostać z małego pokoiku?

Skinął głową.

— W której piekłem są inni ludzie. Chociaż wciąż mam nadzieję, że to jest jednak inna sztuka.

Kilka dni później ładowniki były gotowe. Podróżnicy mieli się opuszczać przez pięć dni. W na wpół zdemontowanym Aresie pozostawała jedynie ekipa Fobosa, przygotowując się do rychłego wprowadzenia statku na orbitę małego księżyca. Arkady, Aleks, Dmitri, Roger, Samantha, Edvard, Janet, Raul, Marina, Tatiana i Elena pożegnali się z resztą załogi, skoncentrowani już na czekających ich zadaniach; obiecali odwiedzić Marsa, gdy tylko ukończą budowę stacji na Fobosie.

W noc przed wysłaniem na powierzchnię ładownika Maja nie mogła zasnąć. W końcu dała za wygraną i ruszyła na obchód po pokojach i korytarzach, podążając w stronę piasty. Zmęczenie bezsenną nocą i adrenalina sprawiły, że przedmioty rysowały się ostro. Miała wrażenie, jakby to nie był już Ares, ale jakiś całkowicie obcy statek; wiele znajomych zakamarków statku zniknęło, inne zaś zostały zmienione, zawalone stertami pudeł albo przekształcone w ślepe korytarze. Po raz ostatni rozejrzała się po statku, wyprana z emocji. Następnie przeleciała przez śluzy powietrzne do przydzielonego jej ładownika. Uznała, że równie dobrze może przecież tu poczekać. Wsunęła się w skafander kosmiczny i wtedy, jak często przed naprawdę ważnymi wydarzeniami, przyszło jej do głowy, że to tylko kolejna symulacja. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek zacznie myśleć inaczej i jak długo będzie musiała mieszkać na Marsie, aby się pozbyć tego uczucia. Cóż, na pewno warto było spróbować. Wreszcie poczuć się realnie! Usadowiła się w fotelu.

Kilka bezsennych godzin później dołączyli do niej Sax, Wład, Nadia i Ann. Zapięli pasy, a potem wspólnie skontrolowali odczyty. Komputer pokładowy zatrzasnął właz i zaczęło się przedstartowe odliczanie. Po kilku sekundach odpalili rakiety i ładownik oddalił się od Aresa. Potem odpalili kolejne i zaczęli opadać ku planecie. Wkrótce uderzyli w atmosferę i jedyny, trapezoidalny iluminator zalał się krwawą barwą Marsa. Maja, wibrując wraz ze statkiem, wpatrywała się jak zahipnotyzowana w okienko. Była zdenerwowana i nieszczęśliwa; jej myśli zaprzątała bardziej przeszłość niż przyszłość. Stanęła jej nagle przed oczyma reszta załogi, która pozostała na Aresie, i przyszło jej do głowy, że zaprzepaścili swoją szansę, że piątka w ładowniku zostawiła za sobą tylko skłóconą grupę. Że stracili już wszelkie szansę na zachowanie przynajmniej poczucia solidarności. Nie udało im się. Chwilowy wybuch szczęścia, jaki Maja poczuła tamtego dnia czyszcząc zęby, był rzeczywiście tylko chwilowy. Maja także przegrała. Ich drogi się rozeszły, poróżniły ich egoistyczne pragnienia. Mimo dwóch lat wymuszonego wspólnego życia, u kresu podróży okazali się niczym więcej, jak tylko zbiorowiskiem obcych sobie ludzi. Teraz jednak niczego już nie można było zmienić.

CZĘŚĆ 3 — Próba

Powstał wraz z resztą naszego Układu Słonecznego, niemal pięć miliardów lat temu. Piętnaście milionów ludzkich pokoleń. Mikroskopijne drobiny kosmicznego pyłu zderzały się ze sobą w przestrzeni i odbijały, by po chwili znów się do siebie zbliżyć. A wszystko to dzięki pewnej niezwykle tajemniczej sile — grawitacji. Ta sama potęga, niczym sekretny sprawca powolnej ewolucji, zgniatała stos skał, ilekroć stawał się odpowiednio duży, aż skupiona w centrum materia ulegała stopieniu. Dlatego też Mars, choć niewielki, jest stosunkowo ciężki: ma jądro niklowo-żelazowe. I jest dostatecznie mały, aby jego wnętrze ochłodziło się szybciej niż ziemskie: jądro planety już dawno przestało się poruszać wirowym ruchem o zmiennej prędkości, toteż obecnie Czerwona Planeta praktycznie nie ma pola magnetycznego. Wnętrze Marsa jest niemal równie martwe jak jego powierzchnia.

Ale jedna z ostatnich potężnych erupcji płynnego jądra wypiętrzyła nienaturalnie płaszcz planety, powodując niezwykłe, ogromne skomasowanie materii w jednym miejscu. A potem napór na ścianę skorupy utworzył na powierzchni wysoką na jedenaście kilometrów (czyli trzy razy wyższą od płaskowyżu Tybetu) wypukłość wielkości ziemskiego kontynentu. To gigantyczne wybrzuszenie ukształtowało również wiele innych marsjańskich tworów geologicznych: system poprzecznych szczelin, pokrywających całą półkulę, wraz z największymi znanymi w naszym układzie rozpadlinami oraz Valles Marineris — ogromną dolinę stanowiącą sznureczek kanionów, które mogłyby pokryć Stany Zjednoczone od zachodniego wybrzeża po wschodnie. Wypiętrzenie się tego potężnego płaskowyżu o nazwie Tharsis spowodowało również powstanie wielu wulkanów, wraz z trzema, które przysiadły na jego powierzchni: Ascraeus Mons, Pavonis Mons i Arsia Mons, a także z czwartym, znajdującym się na jego pomocnym krańcu — Olympus Mons, najwyższą górą Układu Słonecznego, trzy razy wyższą niż Everest i sto razy masywniejszą od Mauna Loa, największego wulkanu ziemskiego.

Wypiętrzenie się płaskowyżu Tharsis okazało się więc najważniejszym czynnikiem kształtującym powierzchnię Marsa. Drugim, niemal równie ważnym, były uderzenia meteorytów. W epoce Noachian, trzy do czterech miliardów lat temu, powierzchnia Marsa była nieustannie bombardowana milionami skalnych pocisków, z których tysiące stanowiły duże planetazymale o rozmiarach wielkości Wegi czy Fobosa. Jedno z takich uderzeń utworzyło Basen Hellas, nieckę o średnicy dwóch tysięcy kilometrów, największy znany krater meteorytowy w naszym Układzie Słonecznym. Być może również Daedalia Planum jest pozostałością po jakimś basenie uderzeniowym; jej szerokość wynosi cztery i pół tysiąca kilometrów. Te dwa nieckowate zagłębienia terenu są niezwykle duże, ale niektórzy areologowie twierdzą, że cała północna półkula Marsa to ogromny basen uderzeniowy.

Spadki potężnych meteorytów wywoływały tak wielkie kataklizmy, że wprost trudno je sobie wyobrazić; wyrzucane w ich trakcie szczątki skał docierały aż do Ziemi i Księżyca albo stawały się planetoidami, krążącymi wokół Słońca jako Trojańczycy. Część areologów obstaje przy tezie, że płaskowyż Tharsis powstał w wyniku spadku tego samego meteorytu, który utworzył nieckę Hellas, inni z kolei twierdzą, że Fobos i Dejmos to skały wyrzucone podczas zderzenia. Poza tym na planetę spadały codziennie również mniejsze okruchy skalne, toteż najstarsze powierzchnie marsjańskie zostały dosłownie zbombardowane milionami meteorytów, co ukształtowało obecny krajobraz planety, na którym nowsze kratery — twory geologiczne o kolistym kształcie — przesłaniają starsze pierścienie, już zerodowane. Na Czerwonej Planecie nie ma chyba ani jednego skrawka lądu, który nie zostałby kiedyś w ten sposób zbombardowany.

Każde z tych uderzeń uwalniało ogromne ilości ciepła, które topiło skałę. Wkrótce prócz uderzeń meteorytów również erupcje wulkaniczne zaczęły odrywać z macierzystego podłoża fragmenty skalne, które strzelały w górę w postaci gorących gazów, cieczy i nowych minerałów. Czynnik ten oraz odgazowanie jądra planety doprowadziły do wytworzenia się marsjańskiej atmosfery i dużych zbiorników wodnych. Na Marsie były chmury i burze, opady deszczu i śniegu, lodowce i strumienie, rzeki i jeziora. Omywały całą powierzchnię i pozostawiały wszędzie niewątpliwe znaki swej bytności — kanały rzeczne, łożyska strumieni, linie brzegowe, hydrologiczne hieroglify najrozmaitszego rodzaju.

A potem wszystko się “ulotniło”. Planeta była zbyt mała i położona za daleko od Słońca, toteż klimat niebawem się ochłodził, a pierwotna atmosfera zamarzła i opadła na powierzchnię. Doszło do sublimacji dwutlenku węgla, w wyniku czego powstała nowa, znacznie rzadsza atmosfera, podczas gdy tlen pozostał na powierzchni i związał się z czerwoną skałą. Woda stopniowo zamarzała i wiek za wiekiem wsiąkała coraz bardziej w głąb, przez kilometry potrzaskanych meteorytami skał. W końcu i ta warstwa regolitu została skuta lodem, ale najgłębsze warstwy planetarnego płaszcza pozostały wystarczająco gorące, aby stopić lód. Tak właśnie powstały podziemne marsjańskie morza.

Woda zawsze płynie z góry na dół, toteż formacje wodonośne przeniosły się niżej, powoli sącząc się i sącząc, aż skumulowały się za jakimś masywem litej skały, warstwą zastygłej głęboko magmy albo tamą utworzoną przez zmrożoną glebę. Czasami silne ciśnienie artezyjskie tworzyło takie naturalne zapory. A potem nagle uderzał jakiś meteoryt albo powstawał wulkan, zapora pękała i całe podziemne morze wypływało na powierzchnię w postaci ogromnych powodzi, które niosły dziesięć tysięcy razy więcej wody niż całe dorzecze Missisipi. Po jakimś czasie jednak woda na powierzchni znów zamarzała i parowała pod wpływem nieustannych suchych wiatrów, a potem każdej zimy opadała na bieguny kapturem lodowej mgły. Dzięki temu czapy polarne grubiały coraz bardziej, spychając lód pod ziemię, aż widoczny na powierzchni lód stał się tylko wierzchołkami dwóch potężnych lodowców pokrywających bieguny tego świata wiecznej zmarzliny, czubkami dwóch podziemnych soczewek, dziesięć, a potem sto razy większych od widocznych na powierzchni polarnych czap. Podczas gdy wody spływały z powrotem ku równikowi, wskutek odgazowania jądra planety uwalniały się wciąż nowe wodne masy, tworząc kolejne zbiorniki i ponownie napełniając niektóre stare.

Właśnie w ten sposób ów niezwykle powolny proces zapoczątkował cykl obiegu wody. Jednak planeta wciąż systematycznie się ochładzała, więc wszystko odbywało się coraz wolniej w długim ritardando, jak coraz bardziej zwalniający, nie nakręcany już zegar. Wreszcie Mars zastygł w istniejącym do dziś kształcie. Co nie znaczy, oczywiście, że nie zachodziły już na nim żadne zmiany: powierzchnię bez końca rzeźbiły wiatry, niosąc pył, który stawał się coraz drobniejszy, mimośród marsjańskiej orbity sprawił zaś, że na półkulach południowej i północnej w cyklu co pięćdziesiąt jeden tysięcy lat występowały na przemian zimne i ciepłe zimy, toteż czapa z suchego lodu i wodna czapa polarna wędrowały między biegunami. Każdy ruch tego klimatycznego wahadła pozostawiał po sobie kolejną warstwę piasku; pokłady nowych wydm pod odpowiednim kątem przecinały starsze warstwy, aż piasek wokół obu biegunów utworzył różnobarwną, mozaikową geometryczną otoczkę, przypominającą pustynne malowidła Indian Nawaho.

Barwne piaski o niezwykłych wzorach, wyrzeźbione koronkowo ściany kanionów, wulkany strzelające pionowo w niebo, chaotyczny teren pokryty skalnym rumoszem, niezliczona ilość kraterów, kulistych symboli początków planety… Taki jest krajobraz Marsa. Piękny, ale i niezmiernie surowy: prosty, nagi, milczący, obojętny, skalisty i odwieczny… Majestatyczny. Tak przemawia nieorganiczna ewolucja natury.

Niestety, jedynie nieorganiczna; żadnych śladów zwierząt, roślin, nawet bakterii. Życie mogło się tu narodzić, ale się nie narodziło. Nigdy nie doszło do samoczynnej syntezy organicznej w powierzchniowych skałach osadowych i siarkowych gorących źródłach; nie spadły także na Marsa żadne kosmiczne zarodki, planeta nie doświadczyła dotyku Boga. Jakkolwiek powstaje życie (a nadal nie znamy do końca tego mechanizmu), na Marsie się ono nie przydarzyło. Czerwona Planeta odbywała swoją wędrówkę wokół Słońca, pozostając wciąż jedynie martwym światem skał i kraterów.

Aż pewnego dnia…

Energicznie zeskoczyła na ziemię, dotykając gruntu równocześnie obiema nogami. Okazało się, że nie jest to nic trudnego ani niebezpiecznego, w końcu przyzwyczajała się do marsjańskiej grawitacji przez dziewięć miesięcy lotu na Aresie, a przy obciążeniu skafandra poruszanie się po tutejszej powierzchni nie powinno się zbytnio różnić od chodzenia po Ziemi, o ile w ogóle to jeszcze pamiętała. Niebo miało barwę różu przyciemnionego rudawymi brązami i był to odcień znacznie bogatszy, a równocześnie delikatniejszy niż na fotografiach.

— Popatrzcie na niebo — zachwycała się Ann. — Tylko popatrzcie!

Maja trajkotała o czymś po rosyjsku, a Sax i Wład kręcili się wokół własnej osi jak nakręcane zabawki. Nadieżda Francine Czernieszewska zrobiła jeszcze kilka kroków; każde stąpnięcie odzywało się nieprzyjemnym skrzypieniem. Powierzchnię pokrywała stwardniała, gruba na parę centymetrów warstwa szklistego piasku; geolodzy nazywali ją skorupą albo saletrą. Ślady butów natychmiast otaczała siateczka promienistych pęknięć.

Nadia stała o kilka kroków od ładownika. Grunt był tutaj ciemnordzawo-pomarańczowy; jak okiem sięgnąć pokrywały go skały tego samego koloru, chociaż niektóre z nich prześwitywały również najrozmaitszymi odcieniami czerwieni, czerni albo żółci. Na wschodzie stały pionowo w szeregu rakietowe ładowniki różnych kształtów i wielkości, ich ostre czubki wystawały ponad horyzont. Wszystkie były pokryte tym samym czerwono-pomarańczowym nalotem co grunt: wyglądało to niesamowicie, niczym starożytny, od dawna niszczejący kosmodrom jakiejś obcej rasy. Za milion lat tak właśnie mogłyby wyglądać na przykład niektóre części Bajkonuru.

Podeszła do jednego z najbliższych ładowników, transportowego kontenera rozmiarów małego domu, umieszczonego na czteronożnej podstawie rakietowej. Pojazd sprawiał wrażenie, jakby tkwił tu od dziesięcioleci. Słońce stało wysoko, zbyt jaskrawe, aby na nie patrzeć nawet przez zaciemnioną szybkę hełmu. Z powodu polaryzacji i różnych filtrów, z których składała się przednia płytka, trudno było cokolwiek dokładnie ocenić, ale Nadii wydało się, że światło jest niemal takie samo jak na Ziemi (o ile dobrze tamto pamiętała). Jasny, zimowy dzień.

Znów rozejrzała się dokoła, próbując objąć wzrokiem całą okolicę. Znajdowali się na nieco wyboistej równinie, pokrytej małymi skałkami o ostrych krawędziach; wszystko było na wpół zakopane w pyle. Na zachodzie rysowało się małe wzgórze o płaskim wierzchołku. Możliwe, że był to stożek krateru, ale nie była pewna. Ann przebyła już pół drogi w tym kierunku, choć wciąż jeszcze była dość dobrze widoczna; horyzont znajdował się tu bliżej niż na Ziemi i Nadia zatrzymała się, aby mu się dokładnie przyjrzeć. Pewnie szybko się przyzwyczai do tego fenomenu i przestanie zwracać na niego uwagę, teraz jednak z całą wyrazistością odczuwała obcość tego dziwnie bliskiego horyzontu, tak niepodobnego do ziemskiego. Byli przecież na mniejszej planecie.

Spróbowała przypomnieć sobie ziemską grawitację, zastanawiając się, czy poruszanie się tutaj rzeczywiście będzie takie trudne. Chodzenie między drzewami, po tundrze, po zamarzniętej rzece… A tutaj: krok za krokiem, na razie żadnych większych problemów. Powierzchnia była płaska, ale trzeba było omijać wszechobecne skały; nie słyszała nigdy o żadnym miejscu na Ziemi, gdzie byłoby ich tak wiele i tak równomiernie rozmieszczonych. Może by tak skoczyć!? Podskoczyła i roześmiała się; nawet w takim skafandrze była lekka. Dysponowała dokładnie taką samą siłą jak zawsze, ale ważyła tylko trzydzieści kilo! A skafander ważył czterdzieści… nie było w tym równowagi, to prawda, i nagle poczuła się tak, jakby jej ciało było wewnątrz puste. W pewnym sensie tak było — jej środek ciążenia zniknął, a ciężar przemieścił się na zewnątrz: na skórę i warstwy mięśni. Stało się tak, rzecz jasna, dzięki skafandrowi. W ciśnieniowych kesonach będą się zapewne czuli podobnie jak na Aresie, ale na zewnątrz, w skafandrze, czuła się jak wydrążona w środku. Jednak dzięki temu wynalazkowi mogła bez porównania łatwiej się poruszać, przeskakiwać wielkie głazy, opadać i swobodnie się obracać, mogła niemal tańczyć! Po prostu wyskok w powietrze, obrót, lądowanie na szczycie płaskiej skały… Uwaga!!!

Upadła, lądując na kolanie i obu rękach. Twarda skorupa przebiła wierzchnią warstwę rękawic i Nadia poczuła coś w rodzaju lepkiego nadmorskiego piasku, tylko to było twardsze i bardziej kruche. Jak zaschnięte błoto. I zimne! Rękawice podróżników nie były ogrzewane w taki sposób, jak podeszwy butów, nie miały też wystarczającej izolacji, więc kiedy teraz zetknęły się z gruntem, Nadia poczuła przeraźliwy chłód, jak gdyby gołymi palcami dotknęła lodu. Brrr! Około 215 kelwinów, przypomniała sobie, czyli — 90°C; zimniej niż na Antarktydzie, chłodniej niż w najmroźniejsze dni na Syberii. Opuszki palców miała już skostniałe. Uświadomiła sobie, że będą potrzebowali znacznie lepszych rękawic, aby móc tu pracować, rękawic zaopatrzonych w takie same elementy grzewcze, jak podeszwy butów. Wprawdzie rękawice staną się wtedy grubsze i mniej giętkie, ale zimno przestanie być problemem. Na razie jedyne, co mogła zrobić, to rozmasować palce.

Nadia śmiała się. Wstała i podeszła do następnego transportowca, mrucząc pod nosem “Royal Garden Blues”. Wspięła się na jedną z nóg ładownika i starła brudnoczerwony osad z wygrawerowanego opisu ładunku na boku dużej metalowej kasety: “Jeden marsjański buldożer marki John Deere/Volvo z napędem hydrazynowym, zabezpieczony termicznie, półautomatyczny, całkowicie programowalny. Części zapasowe i dodatkowe wyposażenie w kapsule”.

Uśmiechnęła się mimo woli, podniecona. Koparki, dźwigi, buldożery, ciągniki, spychacze, wywrotki, filtrujące i zbierające materiały budowlane zyskane z atmosfery, powietrzne chwytniki odsączające i sublimatory, odzyskujące z atmosfery związki chemiczne, małe przetwórnie zdolne przekształcać te związki w inne, fabryczki do produkcji z nich skomplikowanych tworzyw syntetycznych, ogromne składy żywności, wszystko, czego będą tu potrzebować, było pod ręką w dziesiątkach kontenerów rozrzuconych na równinie. Nadia zaczęła przeskakiwać od jednego ładownika do drugiego, przeglądając opisy inwentarzowe. Niektóre z pojazdów podczas upadku zostały uszkodzone, pajęcze nogi kilku połamały się, korpusy innych popękały, a z jednego nawet pozostała jedynie sterta potrzaskanych kaset zasypanych pyłem, ale to było tylko kolejne wyzwanie. Gra w “zreperuj i ocal” należała do jej ulubionych! Wybuchnęła głośnym śmiechem, wciąż nieco oszołomiona, i wtedy zauważyła światełko komunikacyjne migoczące na konsoletce minikomputera, który miała na nadgarstku. Włączyła kanał ogólny i w pierwszej chwili zaskoczył ją nagły gwar rozmów — Maja, Wład i Sax przekrzykiwali się jedno przez drugie: “Gdzie jest Ann, hej, kobiety, natychmiast wracajcie, Nadiu, przyjdź tu zaraz i pomóż nam podłączyć ten przeklęty keson, nie możemy nawet otworzyć luku!”

Nadia roześmiała się.

Kesony, podobnie jak wszystkie wyekspediowane sprzęty, podczas opadania na powierzchnię planety rozproszyły się na znacznym terenie, ale pierwszej grupie udało się wylądować właśnie przy tym, który miał im służyć za mieszkanie. Opuścili go z orbity kilka dni wcześniej i przeszedł już dokładną kontrolę. Niestety zewnętrzny luk komory powietrznej nie wchodził w zakres badania i teraz najwyraźniej się zaciął. Nadia z uśmiechem obejrzała go ze wszystkich stron; widok był naprawdę niezwykły — keson wyglądał z zewnątrz jak zrujnowana hala remontowa, do której wchodzi się przez śluzę stacji kosmicznej. Otwarcie włazu zabrało jej zaledwie minutę. Po prostu wystukała dodatkowy kod awaryjny i jednocześnie naparła na drzwi ramieniem. Zamek zaciął się najprawdopodobniej z zimna, możliwe, że skurczył się pod wpływem różnicy temperatur. Z pewnością będą tu mieli wiele podobnych problemów.

Po chwili wraz z Władem znalazła się w śluzie, z której weszli do wnętrza kesonu. Nadal wyglądał jak garaż remontowy, tyle że jego wyposażenie stanowiły najnowocześniejsze urządzenia kuchenne. Paliły się wszystkie światła. Powietrze było ciepłe, a cyrkulacja bez zarzutu. Panel kontrolny z wyglądu przypominał pulpit typowy dla elektrowni jądrowych.

Podczas gdy pozostali wchodzili do środka, Nadia przemierzała kolejne małe pomieszczenia i nagle ogarnęło ją bardzo osobliwe uczucie: wszystko wydawało jej się tu nie na miejscu. Część włączonych świateł migotała, a na końcu korytarza kołysały się otwarte drzwi któregoś pokoju…

Oczywiście, “sprawcą” tego kołysania był przepływ powietrza, a reszta bałaganu powstała przy wstrząsie podczas lądowania. Nadia otrząsnęła się z dziwnego uczucia i wróciła do wejścia, aby się przywitać z kolejnymi członkami załogi.

Do czasu aż wszyscy wylądowali, pochodzili po kamiennej równinie (zatrzymując się, potykając, biegnąc, wpatrując się w horyzont, powoli wirując, znowu podejmując wędrówkę), weszli do każdego z trzech kesonów mieszkalnych, gdzie zdjęli skafandry zewnętrzne i odłożyli je na bok, zanim skontrolowali inne kesony i coś zjedli, dzieląc się pierwszymi wrażeniami, zapadła już noc. Nadal pracowali przy kesonach i rozmawiali, zbyt podekscytowani, aby zasnąć. Potem jednak większość przespała się po kilka godzin, a kiedy obudzili się o świcie, znowu nałożyli skafandry i wyszli na zewnątrz. Rozglądali się, sprawdzali opisy ładunków i na próbę uruchomili niektóre maszyny. W końcu poczuli głód, więc wrócili do środka, aby coś przekąsić naprędce i dalej pracować… ale znów zrobiła się noc!

I tak było przez wiele dni: szalony wir pracy niemal pozbawił ich poczucia upływu czasu. Nadię budził rytmiczny pisk, który dobywał się z konsoletki na ręku, zjadała szybkie śniadanie, przez małe okienko oglądając wschód słońca. Najpierw świt zabarwiał niebo na kolor soczystych jagód, a potem nagle, poprzedzony gamą różowości wstawał mętny, różowo-pomarańczowy dzień. Dokoła na podłodze spali jej towarzysze na materacach, które na dzień zwijali i układali pod ścianami. Ściany utrzymane były w tonacji beżu, a świt zabarwiał je na pomarańczowo. Kuchnia i salon miały maleńką powierzchnię, a cztery toalety nie były wiele większe od szaf.

Kiedy słońce rozjaśniło pokój, wstała Ann i wyszła do ubikacji. John kręcił się już bezgłośnie po kuchni. Panował tu znacznie większy tłok niż na Aresie i codzienne życie stało się z tego powodu tak bardzo publiczne, że niektórzy mieli kłopoty z przystosowaniem się do tego braku intymności. Maja co noc skarżyła się, że nie może spać wśród tylu osób, zasypiała dopiero nad ranem i teraz drzemała z rozchylonymi jak dziecko ustami. Zwykle wstawała jako ostatnia, przesypiając hałas i odgłosy porannej krzątaniny współmieszkańców.

Słońce podniosło się już nad horyzont. Nadia przygotowała sobie płatki na mleku, mieszając mleko w proszku z wodą zebraną z atmosfery (smakowało prawie normalnie). Nadszedł czas, aby ubrać się w walker i pójść do pracy.

Walkery zostały zaprojektowane specjalnie do przebywania na powierzchni Marsa i różniły się od zwykłych kosmicznych skafandrów tym, że nie były napełnione sprężonym powietrzem — wykonano je z elastycznej siatki, która zwiększała ciśnienie niemal do takiej wartości, jaką miała atmosfera ziemska. Taka konstrukcja zapobiegała dotkliwym potłuczeniom, na które byliby narażeni przy częstych niekontrolowanych zderzeniach w rzadkiej atmosferze Marsa, a jednocześnie można się było w niej poruszać o wiele swobodniej niż w skafandrze ciśnieniowym. Walkery miały jeszcze jedną bardzo znaczącą przewagę nad typowymi skafandrami: tylko ciężki hełm był hermetycznie zamknięty, więc rozdarcie na kolanie czy łokciu, chociaż groziło poważnym urazem i odmrożeniem, nie pociągało za sobą natychmiastowej śmierci z powodu uduszenia.

Zalety zaletami, ale wbijanie się w walker było prawdziwą męką. Nadia z trudem naciągnęła spodnie na dres, włożyła kurtkę i zasunęła zamek w pasie, łącząc ze sobą dwie części kombinezonu. Potem nałożyła wielkie ocieplane buty i przymocowała ich górne pierścienie do pierścieni spodni na wysokości kostek, wcisnęła rękawice i przypięła pierścienie w nadgarstkach, a następnie włożyła standardowy ciężki hełm i zamknęła pierścień na szyi. W końcu zarzuciła na plecy lekką przenośną butlę i przyłączyła do hełmu gumową rurę powietrzną. Kilka razy ciężko odetchnęła, wdychając zimną mieszankę tlenowo-azotową. Zerknęła na wyświetlacz na mankiecie walkera — odczyt komputerowy wskazywał, że wszystkie łącza kombinezonu są hermetyczne, więc podążyła za Johnem i Samanthą do śluzy. Zamknęli za sobą wewnętrzny luk, powietrze zostało wessane do zbiorników i po chwili John otworzył luk zewnętrzny. Cała trójka była gotowa do wyjścia.

Każdego ranka, kiedy wychodzili na tę skalistą równinę, przenikał ich nieokreślony dreszcz: światło wczesnego słońca rzucało długie cienie ku zachodowi, ukazując wyraźnie mnóstwo niewielkich pagórków i małych niecek. Zwykle wiał południowy wiatr i luźny, drobny piasek podnosił się w górę, wirując tuż nad powierzchnią, przez co zdawało się, że skały są w ruchu. Nawet najsilniejsze z tych wiatrów było trudno wyczuć, wyciągając rękę, ale przecież nie doświadczyli jeszcze ani razu jednej ze słynnych marsjańskich burz; huragan pędzący z prędkością pięciuset kilometrów na godzinę na pewno poczują. Dwudziestokilometrowy wiaterek nie robił na nich prawie żadnego wrażenia.

Nadia i Samanthą dotarły do jednego z rozpakowanych roverów i wsiadły. Nadia skierowała pojazd przez równinę do ciągnika, który znaleźli poprzedniego dnia jakiś kilometr na zachód od bazy. Poranny chłód przenikał przez jej walker równie swobodnie, jak diament tnący niezbyt twardy materiał. Był to rezultat specjalnego splotu z włókien żarowych w materiale kombinezonu. Dziwne uczucie, ale podczas pobytu na Syberii często było znacznie chłodniej i też nie narzekała.

Dojechały do dużego ładownika i wysiadły. Nadia wzięła wiertarkę z nakładką śrubokrętową Phillipsa i zaczęła rozmontowywać skrzynię umieszczoną na szczycie pojazdu. W ładowniku znajdował się ciągnik marki Mercedes-Benz. Wsunęła wiertło w główkę śrubki, nacisnęła dźwignię i obserwowała, jak śruba się wykręca. Schowała ją i uśmiechając się z zadowoleniem ruszyła do następnej. W młodości mnóstwo razy wychodziła na takie zimno ze skostniałymi, zdrętwiałymi, zbielałymi od mrozu rękoma i staczała tytaniczne boje, aby odkręcić pokryte lodem albo zdeformowane śruby… Na szczęście tutaj nie było takich problemów. Drrrr! i kolejna śruba wykręcona. Poza tym, w walkerze naprawdę było cieplej niż na Syberii i swobodniej niż w kosmosie, ten ubiór nie krępował ruchów bardziej niż kostium płetwonurka. Zamyśliła się, popatrując na czerwone skały, z niesamowitą regularnością rozrzucone na całej przestrzeni. W hełmie jakieś głosy trajkotały na ogólnodostępnym paśmie:

— Hej, widzę ogniwa baterii słonecznych!

— I myślisz, że to takie wielkie odkrycie? Ja właśnie znalazłem cholerny reaktor jądrowy!

Tak, to naprawdę był wspaniały poranek na Marsie.

Zdemontowane i zestawione razem ścianki skrzyni miały utworzyć rampę, po której ciągnik mógłby zjechać z ładownika. Kobiety nie były wystarczająco silne, aby temu podołać, ale pomogła im grawitacja. Nadia włączyła ogrzewanie ciągnika natychmiast, gdy tylko udało jej się do niego dosięgnąć, i teraz wsiadła do kabiny i wystukała polecenie dla automatycznego pilota, uważając, że najlepiej będzie pozwolić maszynie samej zjechać po pochylni. Razem z Samanthą obserwowały operację z boku, na wypadek, gdyby rampa okazała się w zimnej temperaturze bardziej krucha niż przewidywano albo gdyby przydarzyła się jakaś inna niespodziewana awaria. Nadia ciągle jeszcze nie przestawiła się na myślenie w kategoriach marsjańskiego ciążenia, nie była w stanie do końca uwierzyć, że wykonane na Ziemi projekty uwzględniały tutejsze warunki. Pochylnia wyglądała po prostu na zbyt słabą!

Jednak ciągnik bez problemów wytoczył się z ładownika i zatrzymał na ziemi, prezentując się w całej okazałości: osiem metrów długości, kolor głębokiego błękitu. Zbrojone kolczatką koła były wyższe niż przeciętny człowiek, kobiety musiały więc wspiąć się do kabiny po krótkiej drabince. Chwytnik był już przymocowany do wieloczynnościowej przedniej końcówki, co ułatwiło załadowanie na ciągnik dźwigu, ładowarki piasku, pudeł z częściami zapasowymi i na koniec ścianek kasety. Kiedy kobiety skończyły, ciągnik wyglądał na tak przeładowany i przeciążony, że wydawało się, iż lada chwila runie na bok albo złamie się podwozie, ale dzięki niesamowitemu marsjańskiemu ciążeniu urządzenie z łatwością utrzymywało równowagę. Sam ciągnik był prawdziwym kolosem: sześćset koni mechanicznych, szeroki rozstaw kół, równie masywnych jak gąsienice czołgu. Silnik hydrazynowy miał zryw znacznie lepszy nawet niż diesel i zachowywał go na każdym biegu, nie tylko na pierwszym. Ruszyły i pojechały powoli na parking przyczep — tak, tak, to właśnie ona, Nadieżda Czernieszewska, kieruje maszyną marki Mercedes-Benz po powierzchni Marsa! Podążyła za Samanthą do sortowni, czując się jak królowa.

Tak skończył się ten poranek. Wróciła do kesonu, zdjęła hełm i butlę tlenową, po czym przegryzła coś pospiesznie, nie zdejmując walkera i butów. Praca fizyczna niezwykle zaostrzyła wszystkim apetyt.

Po obiedzie wsiadły do mercedesa i za jego pomocą zaholowały kondensator atmosferyczny marki Boeing na wschód od kesonów, gdzie koloniści zamierzali postawić wszystkie przetwórnie. Kondensatory atmosferyczne były wielkimi metalowymi cylindrami nieco przypominającymi kadłuby samolotów 737, tyle że podwozia miały ośmiokołowe; z boków dołączono ustawione pionowo silniki rakietowe, a po dwa silniki odrzutowe zamontowano nad przodem i tyłem kadłuba. Pięć z tych kondensatorów zrzucono w ten rejon Czerwonej Planety już jakieś dwa lata temu. Od tego czasu odrzutowe silniki wsysały rozrzedzone powietrze Marsa i tłoczyły je przez sekwencję filtrów, które rozdzielały poszczególne gazy, a potem sprężały je i magazynowały w olbrzymich zbiornikach. Teraz więc koloniści mieli już do dyspozycji w każdym boeingu pięć tysięcy litrów wodnego lodu, trzy tysiące litrów płynnego tlenu, trzy tysiące litrów płynnego azotu, pięćset litrów argonu i czterysta dwutlenku węgla.

Przetoczenie tych olbrzymów przez nierówną powierzchnię planety do dużych kontenerów w pobliżu kesonów nie było wcale łatwym przedsięwzięciem, ale musiały to zrobić, ponieważ po przelaniu ich zawartości do stacjonarnych zbiorników można je będzie znów uruchomić. Właśnie tego popołudnia inna grupa opróżniła jedno takie urządzenie i powtórnie je włączyła. Wszędzie słychać było cichy szum jego odrzutowych silników, nawet w hełmach i w kesonach.

Nadia i Samanthą miały znacznie więcej problemów ze swoim kondensatorem. Przez całe popołudnie zdołały go przeciągnąć zaledwie o sto metrów, a i tak musiały użyć dodatkowo spychacza, który wyrównywał przez cały czas wyboistą drogę przed nimi. Tuż przed zachodem słońca wróciły przez śluzę do kesonu. Ręce miały zdrętwiałe z zimna i obolałe z wysiłku. Zdjęły oblepione pyłem ubrania i poszły prosto do kuchni, znowu potwornie głodne; Wład obliczył, że każde z nich spala tu około sześciu tysięcy kalorii dziennie. Połykały żarłocznie ugotowany przed chwilą makaron, niemal parząc sobie o tace przemarznięte palce. Po posiłku ruszyły do damskiej przebieralni i próbowały się doszorować pod strumieniem gorącej wody z prysznica. Wreszcie włożyły czyste kombinezony.

— Trudno będzie utrzymać ubrania w czystości, jeżeli pył przedostaje się nawet przez zapięcia przy nadgarstkach, a zamki błyskawiczne w talii są jak sito.

— Hmmm, niewiele da się z tym zrobić, drobiny tego pyłu są wielkości mikronowych! Ale to jeszcze nic, mogę cię zapewnić, że będziemy mieć z jego powodu znacznie większe kłopoty niż tylko brudne ubrania. Będzie przenikał naprawdę wszędzie, w nasze płuca, krew, umysły…

— Takie jest życie na Marsie. — Stwierdzenie to stało się już porzekadłem, używanym zawsze, gdy spotykali się z jakimkolwiek poważniejszym problemem, zwłaszcza jeśli był chwilowo nierozwiązywalny.

W niektóre dni po kolacji było jeszcze przez parę godzin jasno i wtedy Nadia, czasem nie mogąc zasnąć, wychodziła na zewnątrz. Najczęściej w trakcie tych wędrówek buszowała wśród skrzyń zaholowanych do bazy w ciągu dnia, czując się jak dziecko w sklepie z cukierkami, i zdążyła już sobie skompletować osobisty zestaw narzędzi. Lata pracy w syberyjskim przemyśle ciężkim nauczyły ją szacunku dla solidnych narzędzi — wciąż dobrze pamiętała nieustanne kłopoty spowodowane brakiem podstawowego wyposażenia. W północnej Jakucji wszystko było budowane na wiecznej zmarzlinie, więc latem pomosty bywały zalewane przez powodzie, a zima zamieniała je w oblodzone bryły. Narzędzia budowlane pochodziły z całego świata: ciężki sprzęt ze Szwajcarii i Szwecji, wiertła z Ameryki, reaktory z Ukrainy i do tego całe mnóstwo zużytego sowieckiego szmelcu — niektóre części były dobre, inne stanowiły niewyobrażalne buble, a wszystko razem nijak do siebie nie pasowało (wiele instrukcji na przykład podawało parametry w calach). W efekcie więc stale musieli coś klecić na poczekaniu, budując szyby naftowe z lodu i sznurka i montując reaktory jądrowe w taki sposób, że w porównaniu z nimi Czarnobyl to szwajcarski zegarek. I do tego każdy dzień tej morderczej pracy kończyli z zestawem narzędzi, który doprowadzał do płaczu.

Teraz Nadia krążyła radośnie w matoworubinowym świetle zachodzącego słońca; ulubiona stara wiązanka przebojów jazzowych, włączona przed wyjściem na stereofonicznym sprzęcie w kesonie, brzmiała jej w słuchawkach hełmu, a Nadia grzebała w pudłach z wyposażeniem i wyszukiwała kolejne narzędzia. Następnie przenosiła je do małego pomieszczenia, które sama sobie przydzieliła w jednym z budynków przeznaczonych na magazyny, pogwizdując wraz z Kreolskim Jazzbandem Kinga Olivera i dodając do kolekcji nowe narzędzia, jedno po drugim: komplet kluczy Allena, różnego rodzaju szczypce, wiertarkę elektryczną, komplet klamer, kilka rodzajów piłek do metali, zestaw kluczy udarowych, parę odpornych na zimno zwojów mocnej linki, specjalnie dobrane pilniki, tarki i strugi, komplet kluczy sierpowych, szczypce do obciskania, pięć młotków, kilka hemostatów, trzy podnośniki hydrauliczne, miech, parę zestawów śrubokrętów, wierteł i ostrzy, przenośny zbiornik na sprężone gazy, pudełko plastikowych materiałów wybuchowych i ładunków kumulacyjnych, taśmę mierniczą, ogromny wojskowy nóż szwajcarski, kawałki cynowego drutu, kleszcze, pincety, trzy imadła, urządzenie do usuwania izolacji z przewodów, specjalne rodzaje noży, kilof, kilka drewnianych młotków, komplet nakrętek, opaskę zaciskową, zestaw frezów, komplet małych śrubokrętów jubilerskich, lupę, różne rodzaje taśm, pion, rozwiertak hydrauliczny, zestaw do szycia, nożyczki, sita, krosno, wszelkich rozmiarów dźwigienki, szczypce wydłużone, szczypczyki do mocowania obrabianych przedmiotów, komplet narzędzi do gwintowania i tłoczenia śrub, trzy łopaty, kompresor, generator, zestaw do spawania i cięcia, taczka…

I tak dalej. A był tu tylko asortyment narzędzi mechanicznych i przyrządów ciesielskich. W innych częściach magazynu gromadzili wyposażenie badawcze i laboratoryjne, sprzęt geologiczny oraz komputery, radia, teleskopy i kamery wideo. Zespół biosferyczny miał własne składziki z ekwipunkiem potrzebnym do prac na farmie, z automatami do przetwarzania odpadów i wymiany gazowej, słowem z całym zapleczem technicznym, bez którego nie byłby w stanie pracować, natomiast zespół medyczny miał jeszcze więcej magazynów z zapasami dla kliniki, laboratoriami badawczymi i skomplikowanymi urządzeniami dla potrzeb inżynierii genetycznej .

— Wiesz, co to jest? — zapytała Nadia pewnego wieczoru Saxa Russella, rozglądając się po swoim składziku. — To jest calutkie miasto, zdemontowane i leżące w kawałkach.

— I to, trzeba dodać, nieźle zaopatrzone miasto.

— Tak, miasteczko uniwersyteckie. Z najnowocześniej wyposażonymi katedrami w wielu dziedzinach.

— A jednak leży w kawałkach.

— Tak, ale mnie się podoba właśnie w takim stanie.

Zachód słońca zmuszał ich do powrotu i teraz Nadia prawie po omacku dotarła do śluzy, weszła do środka, a potem zjadła kolejny niewielki zimny posiłek, siedząc na posłaniu i słuchając toczących się wokół rozmów, które w większości dotyczyły skończonej właśnie pracy i planu robót na następny ranek. Pierwotnie mieli tym kierować Frank i Maja, ale w rzeczywistości odbywało się spontanicznie na zasadzie wzajemnego powierzania sobie różnych zadań. Szczególną sprawnością w tym kolektywnym rozdziale obowiązków wykazywała się Hiroko, co było zaskoczeniem po tym, jak zamknięta w sobie i niekomunikatywna była w trakcie lotu na Marsa. Jednak teraz, kiedy potrzebowała pomocy spoza swojego zespołu, spędzała większość każdego wieczoru chodząc od jednej osoby do drugiej, prosząc tak szczerze i z takim przekonaniem, że zwykle udawało jej się zgromadzić sporą ekipę, która każdego ranka pracowała na farmie. Nadia zupełnie nie mogła tego zrozumieć: mieli przecież tak ogromne zapasy suszonego jedzenia i najrozmaitszych konserw, że wystarczyłoby im ich co najmniej na pięć lat, a ponadto “dieta” ta całkiem jej odpowiadała, gdyż przez większą część swojego życia jadała znacznie gorzej. Zresztą Nadia w ogóle niewielką uwagę przywiązywała do jedzenia, mogłaby równie dobrze jeść siano albo uzupełniać paliwo jakimś energetycznym płynem niczym jeden z ciągników. Równocześnie jednak doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że farma jest rzeczywiście bardzo potrzebna, choćby do uprawy bambusu — sama zamierzała go użyć jako materiału budowlanego do stałego osiedla, którego budowę miała nadzieję wkrótce rozpocząć. Wszystko, co robili, było z sobą nierozerwalnie powiązane, wszystkie ich zadania wiązały się ze sobą, a efekty pracy jednego zespołu okazywały się niezbędne innym. Toteż kiedy Hiroko wyłuszczyła jej sprawę, przysiadłszy na chwilę obok niej, Nadia bez wahania odparła:

— Tak, tak, będę tam o ósmej. Ale wiesz, że nie można zbudować stałej farmy, póki się nie zbuduje osiedla mieszkalnego, więc ty również pomożesz mi jutro, zgoda?

— Nie, nie — odparła Hiroko ze śmiechem. — Pojutrze, dobrze?

Rywalem Hiroko okazał się Sax Russell ze swoją ekipą — potrzebowali Nadii do pomocy przy uruchamianiu przetwórni. Również Wład, Ursula i grupa biomedyczna palili się do tego, aby zainstalować i uruchomić laboratoria. Wyglądało na to, że tym trzem ekipom wcale się nie spieszy do zamieszkania w przyzwoitych domach, że bez końca chcą żyć w przyczepach parku maszynowego, aby tylko prowadzić badania naukowe. Na szczęście były też wśród kolonistów osoby, które nie miały aż takiej obsesji na punkcie pracy; należeli do nich między innymi Maja, John oraz reszta kosmonautów. Jak najszybciej pragnęli się wprowadzić do większych i lepiej zabezpieczonych pomieszczeń, toteż projekt Nadii zawsze mógł liczyć na pomoc z ich strony.

Po posiłku odniosła swoją tacę do kuchni, wyczyściła ją małą ściereczką, a potem podeszła i usiadła obok Ann Claybom, Simona Fraziera i pozostałych geologów. Ann była tak wykończona, że wyglądało na to, iż zaraz zaśnie na siedząco; od jakiegoś czasu poranki spędzała na długich wycieczkach roverem lub pieszo, a potem całe popołudnie pracowała ciężko w bazie, próbując nadrobić czas spędzony na wyprawie krajoznawczej. Nadii wydawała się dziwnie spięta i znacznie mniej uszczęśliwiona pobytem na Marsie, niż można by się spodziewać. Nie przejawiała ochoty ani do pracy przy budowie wytwórni, ani do pomocy Hiroko, za to dość często pracowała dla Nadii. Być może brało się to stąd, że jej zdaniem Nadia, budując jedynie domy, zniszczy ekosystem planety w znacznie mniejszym stopniu niż inne, ambitniejsze ekipy. Możliwe, że rzeczywiście to był prawdziwy powód, chociaż nikt nie wiedział tego na pewno, bo Ann nie zwierzała się nikomu. Stała się nieprzystępna i trudna w codziennych kontaktach, najwyraźniej kaprysiła i to nie w ekstrawagancki, pogodny rosyjski sposób charakterystyczny dla Mai, ale bardziej subtelnie i, jak uważała Nadia, jakoś posępniej. Bluesowo. W nastroju Bessie Smith.

Wszędzie wokół nich ludzie rozmawiali, przekrzykując się nawzajem. Jedni sprzątali po obiedzie, inni przeglądali wykazy czekających na rozładowanie ładowników lub zgromadzeni wokół terminali komputerowych wywoływali potrzebne następnego dnia dane, jeszcze inni czyścili ubrania, a wszystkiemu towarzyszyła rozmowa, aż wreszcie większość rozeszła się i usadowiła w swoich łóżkach, wciąż cicho rozmawiając przed snem.

— To wszystko jest jak pierwsza sekunda wszechświata — zauważył Sax Russell, ze znużeniem rozcierając twarz. — Wszystko stłoczone na małej powierzchni i nie zróżnicowane. Po prostu wiązka gorących cząsteczek goniących tam i z powrotem.

A to był tylko jeden z wielu jednakowych dni. Żadnych szczególnych zmian pogodowych, z wyjątkiem kilku chmur od czasu do czasu albo wyjątkowo wietrznego popołudnia. Na ogół dni mijały monotonnie, jeden podobny do drugiego. Wszystko zabierało im więcej czasu niż planowali. Samo ubieranie się w walkery i wychodzenie z kesonów było ciężką pracą, no i każdego ranka musieli od nowa rozgrzewać sprzęt. Utrudnieniem było również to, że sprzęt pochodził z kilku różnych krajów, choć teoretycznie odpowiadał standardowemu systemowi miar i wag. No i ten wszechobecny pył.

— Nie nazywajcie go pyłem! — jęczała Ann. — To tak jakby powiedzieć, że to jest luźny żwir! Nazywajcie go miałem, to jest miał!

Poza tym praca fizyczna wykonywana w przenikliwym zimnie była naprawdę wyczerpująca, posuwali się więc wolniej niż się spodziewali, zwłaszcza że wiele osób odnosiło przy robocie lekkie obrażenia. Okazało się także, że muszą wykonać zadziwiająco dużo dodatkowych prac, których zupełnie nie przewidzieli. Toteż na przykład niemal miesiąc (planowali dziesięć dni) zabrało im samo otwarcie wszystkich skrzyń i kontenerów, sprawdzenie ich zawartości oraz przeniesienie ładunku i złożenie go w wyznaczonych miejscach. Dopiero wtedy mogli zacząć prawdziwą pracę.

Jednak gdy wreszcie zaczęli budować na serio, Nadia pokazała swoją prawdziwą wartość. Na Aresie właściwie nie miała nic do roboty, lot był dla niej czymś w rodzaju zimowego snu, a przecież była wręcz genialnym budowniczym. Talent ten rozwinęła i udoskonaliła w twardej syberyjskiej szkole.

Bardzo szybko więc to właśnie ona stała się najważniejszą osobą w kolonii, kimś, do kogo zwracali się wszyscy w razie jakichś kłopotów technicznych, stała się uniwersalnym “rozpuszczalnikiem”, jak ją nazywał John. Prawie przy wszystkich pracach korzystali z jej pomocy, a ona biegała od jednej grupy do drugiej, co dzień odpowiadając na setki pytań i udzielając tysiąca rad, aż świat zamienił się dla niej w nie kończący się wir pracy. Tyle było do zrobienia!

Co wieczór podczas wyznaczania zadań na następny dzień Hiroko dzięki swoim magicznym sztuczkom zbierała liczną ekipę, więc farma szybko się rozrastała: powstały trzy rzędy oranżerii, które wyglądały, jak szklarnie ziemskie wprost z reklamy, tyle że te marsjańskie były nieco mniejsze i miały grubsze ścianki, aby nie popękały jak karnawałowe baloniki. Ciśnienie powietrza w środku wynosiło zaledwie trzysta milibarów, co farmie z trudem wystarczało, a jednak w porównaniu z ciśnieniem na zewnątrz było olbrzymie; w razie przypadkowego rozhermetyzowania zamknięć albo jakiejś innej drobnej awarii wybuch był nieunikniony. Na szczęście Nadia miała ogromną wiedzę na temat wszelkiego rodzaju zabezpieczeń w zimnym klimacie, więc Hiroko wzywała ją w panice niemal co dnia.

Potem jej stałej pomocy zaczęli się domagać materiałowcy, którzy uruchamiali przetwórnie, później znowu ekipa instalująca reaktor jądrowy poprosiła, aby Nadia nadzorowała każdy ich ruch. W tym ostatnim przedsięwzięciu nieustannie przeszkadzał im Arkady, zasypując ekipę przekazami radiowymi z Fobosa: upierał się, że wcale nie muszą mieć takiej niebezpiecznej techniki, że niezbędną energię mogą uzyskać, wykorzystując siłę wiatru. On i Phyllis bez przerwy toczyli na ten temat zawzięte kłótnie. Jedną z nich ucięła kiedyś Hiroko, mówiąc po japońsku: Shikata ga nai: “nie ma innego wyjścia”. Musieli przecież korzystać z dostępnych materiałów. Arkady twierdził, że wystarczająco dużo mocy mogłyby wytworzyć wiatraki, ale przecież nie mieli wiatraków, byli natomiast wyposażeni w reaktor jądrowy Rickovera, skonstruowane przez armię Stanów Zjednoczonych prawdziwe techniczne cacko. W dodatku nikt się nie kwapił do zbadania możliwości budowy elektrowni wiatrowych, a musieli się bardzo spieszyć. Shikata ga nai. Zdanie to stawało się powoli jedną z najczęściej powtarzanych sentencji.

Tak czy owak, załoga budująca Czarnobyl (nazwę tę oczywiście nadał elektrowni Arkady) co rano błagała Nadię, aby pojechała z nimi i nadzorowała prace. Zamierzali ustawić reaktor daleko na wschód od obozu, więc jeśli Nadia decydowała się im pomóc, musiała wyjeżdżać z nimi na cały dzień. Jednocześnie jednak zespół medyczny poprosił, aby pomogła zbudować klinikę i laboratoria z rozładowanych już towarowych kontenerów, które przemieniono w schrony, a taka praca oznaczała, że zamiast cały czas pozostawać na zewnątrz w Czarnobylu, mogłaby wracać w południe na posiłek, a potem pomagać medykom. Ale jakkolwiek spędzała dzień, i tak co noc padała z wyczerpania.

Niektóre wieczory przed snem musiała jeszcze poświęcić na długie telefoniczne rozmowy z przebywającym na Fobosie Arkadym. Jego ekipa miała kłopoty z mikrograwitacją tego księżyca i Arkady również potrzebo wał j ej rady.

— Gdybyśmy tylko potrafili nieco zwiększyć ciążenie, po to, by życie tutaj było choć trochę mniej męczące, by móc się przespać w normalnej pozycji! — narzekał.

— Zbudujcie okołopowierzchniową pętlę kolejową — zasugerowała Nadia, walcząc z sennością. — Przeróbcie jeden ze zbiorników Aresa na pociąg i niech jeździ w kółko po szynach. Zróbcie sobie na jego pokładzie bazę i uruchomcie pociąg z dostatecznie dużą prędkością, a uzyskacie słabą grawitację przy suficie.

Cisza przerywana zakłóceniami, potem dziki chichot Arkadego.

— Nadieżdo Francine, kocham cię, naprawdę cię kocham!

— Kochasz grawitację, nie mnie.

Ze względu na te dodatkowe obowiązki Nadii, budowa stałego osiedla posuwała się bardzo powoli. Tylko mniej więcej raz na tydzień Nadia znajdowała czas, by zasiąść w odkrytej kabinie mercedesa i pojechać z turkotem po rozrytej ziemi do wykopu, od którego zaczęła budowę. W tej chwili miał on dziesięć metrów szerokości, pięćdziesiąt długości i cztery głębokości. Na razie jedynie głębokość była dla Nadii wystarczająca. Dno rowu było takie samo jak otaczająca go powierzchnia planety: glina, drobiny miału, różnej wielkości skały. Regolit. Podczas gdy Nadia pracowała na buldożerze, geolodzy wykorzystywali wykop, pobierając próbki i badając skład gleby. Przyłączała się czasem do nich nawet Ann, zdecydowana przeciwniczka niszczenia powierzchni planety, nigdy bowiem jeszcze się nie zdarzyło, by jakiś geolog, bez względu na poglądy, był w stanie powstrzymać się od grzebania w ziemi. W czasie pracy Nadia z uwagą przysłuchiwała się w słuchawkach ich rozmowom. Uważali, że regolit jest prawdopodobnie taki sam na całej swej głębokości, wszędzie aż do skały macierzystej, co nie było zbyt korzystne: regolit miał niewiele wspólnego z tym, co Nadii kojarzyło się z dobrym gruntem pod budowę. Jednak miał jedną zaletę: zawierał niewiele wody, niecałe dziesięć procent, Nadia miała więc przynajmniej gwarancję, że nie będzie się nagle załamywał, co stanowiło jeden z codziennych koszmarów syberyjskich placów budowy.

Gdy już wytnie rów w regolicie, Nadia zamierzała położyć tam fundament z portlandzkiego cementu, najlepszego betonu, jaki mogli wytworzyć z dostępnych im materiałów. Wiedziała, że będzie pękał, póki nie zaleją nim rowu do pełnych dwóch metrów wysokości, ale cóż, shikata ga nai. Taka grubość zapewni im jako taką szczelność, ale i tak Nadia będzie musiała izolować błoto i podgrzewać je dla odpowiedniego utwardzenia. Jego temperatura nie może spaść poniżej 13 stopni Celsjusza, a to z kolei oznaczało wmontowanie systemu grzewczego… Powoli, wszystko odbywało się bardzo powoli.

Nadia powiększała wykop. Podjechała buldożerem do przodu, zatrzymała maszynę i zaryła lemiesz w ziemię. Potem zaczęła przeć, wykorzystując ciężar maszyny. Czerpak wbił się w regolit i żłobił glebę przed sobą.

— Co za olbrzym — powiedziała Nadia pieszczotliwie.

— Nadia zakochała się w spychaczu — zaśmiała się Maja na ogólnym paśmie radiowym.

Przynajmniej wiem, kogo kocham, pomyślała Nadia, krzywiąc się. W ostatnim tygodniu spędziła z Mają wiele wieczorów w narzędziowni, wysłuchując jej trajkotania o kłopotach z Johnem i o tym, że w większości spraw naprawdę lepiej jej się współpracuje z Frankiem, że nie może się zdecydować, co do nich obu czuje, że jest pewna, iż Frank jej teraz nienawidzi, i tak dalej, i tak dalej. Czyszcząc narzędzia Nadia powtarzała co jakiś czas: “Da, da, da”, próbując ukryć brak zainteresowania. Prawda była taka, że miała już po prostu dość wiecznych babskich problemów Mai i wolałaby podyskutować o materiałach budowlanych albo o czymkolwiek innym.

Pracę przerwał jej nagle telefon od załogi Czarnobyla.

— Nadiu, jak można zrobić tak gruby cement, aby go kłaść w tym zimnie?

— Ogrzejcie go.

— Ogrzaliśmy!

— Więc ogrzejcie go jeszcze bardziej.

Och!

Nadia oceniała, że muszą tam już prawie kończyć; poszczególne podzespoły Rickovera były już zmontowane, należało je teraz tylko połączyć ze sobą, dopasować do zabezpieczającej stalowej pokrywy, rury chłodzące wypełnić wodą (co obniży jej zapas w bazie prawie do zera), podłączyć przewody, ułożyć wokół reaktora worki z piaskiem i pociągnąć za drążki kontrolne. Wtedy będą mieli do dyspozycji trzysta kilowatów, co położy kres conocnym kłótniom o to, kto dostanie lwią część mocy generatora następnego dnia.

Telefon od Saxa. Zablokował się jeden z procesorów Sabatiera i nie można było zdjąć z niego osłony, by sprawdzić uszkodzenie. Nadia zostawiła więc pracę na buldożerze Johnowi i Mai i postanowiła pojechać łazikiem do kompleksu fabrycznego, aby sprawdzić, co jest przyczyną blokady.

— Jadę odwiedzić naszych alchemików — oznajmiła na odchodnym.

— Zauważyłaś, że nasze maszyny są odbiciem gałęzi przemysłu, który je zbudował? — spytał Sax Nadię, kiedy przyjechała i zaczęła sprawdzać sabatiera. — Jeśli urządzenie zostało zbudowane przez firmę samochodową, ma słabą moc, ale jest solidne i wytrzymałe. Jeśli natomiast stworzył je przemysł kosmiczny, jego silnik posiada horrendalnie dużą moc, ale maszyna psuje się dwa razy dziennie.

— A wspólne produkty są zaprojektowane — dodała Nadia — wręcz paskudnie.

— Właśnie.

— Podzespoły chemiczne też stale nawalają — dodał Spencer Jackson.

— To prawda. Zwłaszcza w tym pyle.

Kondensatory atmosferyczne Boeinga stanowiły zaledwie niewielką część zespołu fabrycznego; wychwytywane przez nie gazy przemieszczano do dużych zbiorników, sprężano, rozprężano, przekształcano i ponownie wiązano, stosując metody typowe dla inżynierii chemicznej, takie jak: odwilżanie, skraplanie, rektyfikację, elektrolizę, elektrosyntezę, proces Sabatiera, proces Raschiga, proces Oswalda… Krok po kroku tworzyli coraz więcej złożonych związków chemicznych, które płynęły z jednej przetwórni do drugiej przez mrowie budowli o wyglądzie ruchomych tłoczni, stanowiących pajęczynę kodowanych kolorami cystern, rur, przewodów i kabli.

W tej chwili ulubionym produktem Spencera był magnez, którego było na Marsie mnóstwo. Spencer twierdził, że z każdego sześcianu regolitu otrzymuje się dwadzieścia pięć kilogramów tego pierwiastka, a był on tak lekki w tutejszej grawitacji, że trzymając w ręku sporą sztabę miało się wrażenie, iż to tylko kawałek plastiku.

— Jest zbyt łamliwy, jeśli pozostawi się go w stanie czystym — tłumaczył Spencer — ale jeśli dodamy do niego troszeczkę innego pierwiastka, otrzymujemy stop naprawdę niesamowicie lekki, a zarazem wytrzymały.

— Marsjańską stal — zauważyła Nadia.

— Coś znacznie lepszego niż stal.

Tak, to była prawdziwa alchemia, tyle że wykorzystująca najnowocześniejsze zdobycze techniki.

Nadia znalazła usterkę w sabatierze i od razu zabrała się do pracy, aby naprawić pękniętą pompę próżniową. Zdumiewające, jak bardzo kompleks fabryczny zmieniał się w układ pomp; czasami mieli wrażenie, że nie robią nic poza wiecznym ich montowaniem, a one ciągle zatykały się i psuły.

Dwie godziny później sabatier był naprawiony. W drodze powrotnej na parking przyczep Nadia zajrzała do pierwszej oranżerii. Rośliny już kwitły, nowe uprawy aż kipiały na grządkach czarnej gleby. Zieleń jarzyła się intensywnie na tle czerwonego świata; jej widok sprawiał prawdziwą radość. Bambus rósł kilka centymetrów dziennie i miał już prawie pięć metrów wysokości. Hiroko twierdziła, że aby naprawdę rozwinąć farmę, będą potrzebować znacznie więcej dobrej gleby. Nadia pomyślała o “alchemikach” — mogą przecież użyć azotu z boeingów do syntezy nawozów amonowych. Hiroko błagała o nie, ponieważ regolit był dla rolnika koszmarem, glebą potwornie zasoloną, ze względu na zawartość nadtlenków szybko jałowiejącą i całkowicie pozbawioną biomasy. Będą musieli stworzyć sobie nową glebę dokładnie w ten sam sposób jak udoskonalone sztabki magnezu.

Nadia weszła do swojego kesonu na parkingu przyczep, prawie w biegu pochłonęła obiad, a potem znowu wyszła i udała się na teren budowy stałego osiedla. Pod jej nieobecność dno rowu zostało prawie dokładnie wygładzone. Stanęła na brzegu wykopu, spoglądając z zadumą w dół. Zamierzali budować według projektu, który bardzo jej się podobał, sama dopracowała go na Antarktydzie i na Aresie: połączony szeregowo rząd cylindrycznych komór o wypukłych sklepieniach, podzielonych ściankami działowymi. Dzięki ulokowaniu ich w rowie, siedziby mieszkalne będą na wpół zakopane w ziemi; po ukończeniu zostaną dodatkowo osłonięte dziesięciometrową warstwą worów z regolitem, co powinno zatrzymać promieniowanie, a także — ponieważ planowali zwiększyć ciśnienie do czterystu pięćdziesięciu milibarów — zapobiec eksplozji budynków. Materiały, jakie mogli wytworzyć z dostępnych na miejscu składników, były zupełnie wystarczające dla zewnętrznych partii tych budynków: cement portlandzki i zwykłe cegły, z plastikową otuliną w niektórych miejscach, aby zapewnić hermetyczność łączy.

Niestety wytwórcy cegieł również mieli pewne problemy i zadzwonili do Nadii. Ostatnio ciągle miała z nimi kłopoty, więc teraz aż stęknęła z rozdrażnienia.

— Przelecieliśmy taki kawał na Marsa, a wy nie umiecie zrobić zwykłych cegieł?!

— Wcale nie powiedziałem, że nie umiemy zrobić cegieł — odparł Gene. — Po prostu dotychczasowe mi się nie podobają. — Cegielnia mieszała glinę i siarkę uzyskane z regolitu, następnie tą miksturą wypełniano formy i wypalano je, aż siarka zaczynała polimeryzować, a potem, gdy cegły się oziębiały, prasowano je w innej części maszyny. Powstałe w ten sposób czarno-czerwone cegły były dość wytrzymałe na rozciąganie i w zasadzie odpowiednie technicznie do zastosowania w podziemnych komorach o wypukłych sklepieniach. Gene jednak nie był zadowolony. — Po prostu nie chcemy ryzykować, że jakiś źle wykonany sufit spadnie komuś na głowę — wyjaśnił. — Co się stanie, jeśli położymy na którymś o jeden worek z piaskiem za dużo albo zdarzy się maleńkie “trzęsienie marsjańskiej powierzchni”? Wolę nie ryzykować.

Po chwili zastanowienia Nadia odparła:

— Dodajcie nylon.

— Co?

— Poszukajcie spadochronów towarowych ładowników, sproszkujcie je i dodajcie do gliny. To zwiększy wytrzymałość.

— Chyba tak — odparł Gene, a po krótkiej chwili krzyknął: — Rewelacyjny pomysł! Sądzisz, że znajdziemy te spadochrony?

— Powinny leżeć gdzieś na wschód od nas.

Tak więc w końcu znaleźli zajęcie dla geologów, którzy dotąd tylko pomagali przy budowach. Ann, Simon, Phyllis, Sasza i Igor pojechali dalekobieżnymi roverami na wschód od bazy, po sam horyzont i tam, daleko za Czarnobylem, prowadzili poszukiwania. W ciągu tygodnia znaleźli około czterdziestu spadochronów, każdy po kilkaset kilogramów potrzebnego nylonu.

Pewnego dnia wrócili podekscytowani, ponieważ dotarli do Ganges Catena — odległego o sto kilometrów łańcucha zapadlin na południowym wschodzie.

— Są niesamowite — relacjonował z przejęciem Igor — ponieważ nie można ich dostrzec aż do ostatniej chwili i wyglądają jak olbrzymie leje na około dziesięć kilometrów szerokie i ze dwa głębokie. Jest ich osiem albo dziewięć w rzędzie, a każdy następny mniejszy i płytszy od poprzedniego. Fantastyczne! Prawdopodobnie to termokrasy, ale tak duże, że aż trudno uwierzyć.

— To niezwykłe wrażenie zobaczyć nagle tę rozległą przestrzeń, gdy na co dzień ma się do czynienia z tak bliskim horyzontem — wtrąciła Sasza.

— To naprawdę są termokrasy — dodała Ann z przekonaniem. Ale przecież wcześniej wiercili i nie znaleźli wody, co stawało się coraz bardziej niepokojące. Liczyli na to, że będą ją uzyskiwać z gleby, ale jakkolwiek głęboko drążyli, wody nie było. Musieli więc ciągle polegać na dostawach z kondensatorów atmosferycznych.

Nadia wzruszyła ramionami. Kondensatory były dość wydajne, na tyle przynajmniej, aby na bieżąco zaspokajać ich potrzeby. Nie chciała o tym myśleć, wolała zajmować się swoimi podziemnymi komorami.

Jakiś czas później pojawiły się nowe, ulepszone cegły i Nadia zaczęła przy pomocy robotów stawiać ściany i sufity. Cegielnia zapełniała małe automatyczne wagoniki, które jak dziecinne trzykołowe rowerki toczyły się niezdarnie po równinie ku dźwigom na terenie budowy; dźwigi wybierały cegły jedna za drugą i układały je na zimnym podkładzie zaprawy, po czym dalszą część pracy wykonywały roboty. System ten działał tak dobrze, że już wkrótce mury osiedla zaczęły rosnąć w błyskawicznym tempie. Nadia powinna być zadowolona, ale nie do końca ufała precyzji robotów. Te wprawdzie wydawały się naprawdę dobre, ale po doświadczeniach z automatami na Nowym Mirze była ostrożna. Roboty doskonale zastępowały ludzi, jeśli wszystko szło idealnie, ale gdy pojawiały się najmniejsze problemy, trudno je było przeprogramować i albo nadal działały, zamarzając co chwila, albo dokonywały wprost nieprawdopodobnych aktów głupoty, powtarzając jakąś gafę tysiące razy i powiększając małe potknięcie do katastrofalnego błędu, co przypominało trochę uczuciowe życie Mai. Roboty z pozoru wykonują dokładnie to, co mają zaprogramowane, ale trzeba pamiętać, że nawet najwspanialsze z nich są tylko bezrozumnymi kretynami.

Pewnego wieczoru Maja wpadła do narzędziowni i poprosiła Nadię, aby przełączyła się na prywatne pasmo.

— Michel jest całkowicie nieprzydatny — skarżyła się. — Naprawdę przeżywam ciężki okres, a on, zamiast mi pomóc, tylko gapi się na mnie cielęcym wzrokiem, jakby za chwilę miał zamiar mnie całować. Jesteś jedyną osobą, której ufam, Nadiu. Wczoraj powiedziałam Frankowi, że moim zdaniem John próbuje podważyć jego autorytet wobec Houston, ale że na razie nie powinien nikomu o tym mówić, i już następnego dnia John spytał mnie, skąd mi przyszło do głowy, że Frank stanowi dla niego jakiś problem. Nie ma tu nikogo, kto po prostu cię wysłucha i zatrzyma rozmowę dla siebie!

Nadia pokiwała głową, zezując nerwowo na boki. W końcu powiedziała:

— Przepraszam cię, Maju, ale teraz muszę iść porozmawiać z Hiroko o defekcie osłony, którego nie mogę zlokalizować.

Lekko dotknęła szybką swego hełmu szybki Mai (był to ich marsjański odpowiednik pocałunku w policzek), przełączyła się na pasmo ogólne i wyszła. Miała dość! Nieskończenie bardziej interesujące były rozmowy z Hiroko — prawdziwe rozmowy o prawdziwych problemach w prawdziwym świecie. Hiroko prosiła ją o pomoc prawie codziennie i Nadia to lubiła, ponieważ Hiroko była niemal geniuszem w swojej dziedzinie, a od dnia lądowania wyraźnie okazywała podziw dla umiejętności Nadii. Łączył je więc teraz wzajemny zawodowy szacunek, wielki twórca przyjaźni, a poza tym rozmawianie wyłącznie o pracy sprawiało Nadii rzeczywistą przyjemność. Hermetyczne izolacje, mechanizmy zamykające, techniki cieplne, polaryzacja szkła, kontakty farmerów z resztą grupy (wszystko, co mówiła Hiroko, zawsze było niesamowicie budujące). Poruszane w trakcie tych rozmów tematy stanowiły dla Nadii wielką ulgę po wszystkich tych naładowanych emocjami, szeptanych konferencjach z Mają, nieskończonych sesjach roztrząsających problemy typu: kogo Maja lubi, a kogo nie, co Maja czuje w tej albo innej sprawie i kto zranił jej uczucia tego dnia… Phi, też coś! Hiroko natomiast czasem zaskakiwała Nadię stwierdzeniami, których ta do końca nie mogła pojąć, jak na przykład: “Mars powie nam sam, czego chce, a wtedy po prostu będziemy musieli to zrobić”.

Co można było na to odpowiedzieć?

Hiroko tylko uśmiechała się szeroko i chichotała tajemniczo widząc, że Nadia wzrusza ramionami.

Każdej nocy zewsząd dobiegał gwar dyskusji. Były gwałtowne i zaangażowane, rozmówcy przemawiali z niezwykłą pewnością siebie. W pewnej chwili Dmitri i Samantha oświadczyli, że już wkrótce zaczną wprowadzać do regolitu przystosowane dzięki inżynierii genetycznej mikroorganizmy, które powinny przeżyć w marsjańskich warunkach. Na szczęście na takie działanie należało najpierw otrzymać zgodę Organizacji Narodów Zjednoczonych, ale Nadię zaniepokoił sam pomysł. Przy nim chemiczne techniki stosowane w przetwórniach były niewinnymi zabawami, bliższymi wypalaniu cegieł niż niebezpiecznym aktom twórczym proponowanym przez Samanthę. Chociaż alchemicy również tworzyli. Prawie codziennie wracali do przyczep z próbkami nowych materiałów: kwasu siarkowego, cementu magnezjowego na zaprawę do budowy podziemnych komór, wybuchowych związków azotanu amonowego, cyjanoamidu wapniowego do produkcji paliwa dla roverów, kauczuku polisiarkowego, nadkwasów na bazie krzemowej, odczynników emulgujących, całą masą probówek z elementami śladowymi ekstrahowanymi z soli i zupełnie najnowszym wynalazkiem — przezroczystym szkłem. To ostatnie osiągnięcie było naprawdę wielkie, ponieważ wcześniejsze próby wytwarzania tego produktu dawały jedynie czarne szkło. Jednakże oczyszczenie krzemianowych materiałów z zawartego w nich żelaza dokonało cudu, toteż któregoś wieczoru grupka kolonistów zasiadła w przyczepie i podziwiała, podając sobie z rąk do rąk, małe faliste tafle szkła, pełne bąbelków i chropowate jak te z siedemnastego wieku.

Nareszcie pewnego dnia wkopali w ziemię pierwszą komorę mieszkalną i uruchomili generator ciśnieniowy. Nadia bez hełmu przechadzała się w środku, łapczywie wdychając powietrze. Ciśnienie zwiększyli do czterystu pięćdziesięciu milibarów, było więc takie samo jak w ich hełmach i na parkingu przyczep, powietrze miało również identyczny skład: mieszkanka tlenowo-azotowo-argonowa. Temperatura wynosiła około 15 stopni Celsjusza. Nadia czuła się tu świetnie.

Budowla miała dwa piętra, rozdzielone płytą z bambusowych pni umocowaną w szczelinie ceglanej ściany dwa i pół metra nad podłogą. Sufit parteru tworzył więc zespół połączonych ze sobą bali w kolorze świeżej zieleni, a oświetlenie zapewniały wiszące neonowe rury. Przy jednej ścianie znajdowały się wykonane z miejscowego magnezu i bambusa schody, prowadzące przez otwór w suficie na drugie piętro. Nadia weszła po nich ostrożnie, aby obejrzeć górę. Zrobiona z rozszczepionych pni bambusa zielona podłoga była niemal płaska. Sklepienie komory zbudowano z cegieł; było zaokrąglone i niskie. Na górnej kondygnacji umieścili sypialnie i łazienkę, na dole znajdował się salon i kuchnia. Maja i Simon zawiesili już na ścianach zasłony z nylonu pochodzącego z ocalałych spadochronów. Niestety, nie było okien i źródło światła stanowiły wyłącznie neonowe żarówki. Nadia była z tego bardzo niezadowolona i w następnym osiedlu zaplanowała już okna niemal w każdym pomieszczeniu. Ale nie można mieć wszystkiego od razu, pierwszeństwa wymagały sprawy najważniejsze. W chwili obecnej te pozbawione okien komory były najlepszym domem, jaki potrafili zbudować. W porównaniu z parkingiem przyczep i tak stanowiły przecież ogromny postęp.

Zeszła po schodach i przebiegła palcami po cegłach i zaprawie. Były szorstkie i nierówne, ale ciepłe w dotyku. Zarówno za ścianami, jak i pod podłogą znajdowały się grzejniki. Nadia zdjęła buty i skarpety i rozkoszowała się ciepłem chropowatych cegieł pod stopami. To było cudowne pomieszczenie, a do tego jeszcze myśl, że bezpiecznie przemierzyli całą tę drogę na Marsa i udało im się zbudować na nim domy z cegły i bambusa, napełniła ją prawdziwą dumą. Przypomniała sobie podziemne ruiny, które widziała całe lata temu na Krecie, w miejscu zwanym Aptera: podziemne rzymskie krypty o wypukłych sufitach i ścianach z cegły. Zakopane na wzgórzu, były prawie tej samej wielkości co te komory. Ich właściwy cel był nieznany: niektórzy historycy twierdzili, że mieścił się tu magazyn na oliwę z oliwek, chociaż dla takiego celu pomieszczenie wydawało się zbyt wielkie. Tak czy owak, piwnice te pozostały nietknięte przez dwa tysiące lat, i to na wyspie, gdzie często zdarzają się trzęsienia ziemi. Wkładając buty, Nadia uśmiechnęła się z rozmarzeniem. Jeśli te komory przetrwają tak długo, być może za dwa tysiące lat ich potomkowie wchodząc do nich (bez wątpienia do tego czasu będzie tu już tylko muzeum), powiedzą: “Oto pierwsza ludzka kwatera mieszkalna na Marsie!” A zbudowała ją właśnie ona, Nadia! Nagle poczuła presję tej dalekiej przyszłości i zadrżała. Uświadomiła sobie, że w gruncie rzeczy są jak ludzie kromaniońscy mieszkający w jaskiniach, że ich życie z pewnością będą zgłębiali archeolodzy następnych pokoleń — ludzie tak dociekliwi jak ona sama, którzy będą nad nim długo i wnikliwie rozmyślać, ale nigdy całkowicie go nie zrozumieją.

Pogrążeni w wirze zajęć, niemal nie zauważali upływu czasu. Okres ten zlał się w pamięci Nadii w jeden wielki, pracowicie spędzony dzień. Wciąż była niezwykle zajęta. Prace wykończeniowe we wnętrzach podziemnych komór były bardzo skomplikowane i roboty nie mogły sobie poradzić z hydrauliką, ogrzewaniem, systemem wymiany gazowej, śluzami powietrznymi i kuchniami. Zespół Nadii miał do dyspozycji wszystkie dostępne maszyny i narzędzia i mógł pracować w samych spodniach i swetrach, ale i tak każda czynność zabierała niezwykle dużo czasu. Praca, praca, wyłącznie praca, dzień za dniem wypełnione tylko pracą!

Pewnego wieczoru, tuż przed zachodem słońca, Nadia znużona wracała po rozkopanej ziemi na parking przyczep. Czuła głód i wyczerpanie, a jednocześnie niezwykłe odprężenie i spokój. Była nieco rozkojarzona po ciężkim dniu pracy i przez nieuwagę wydarła sobie długą na centymetr dziurę na zewnętrznej stronie rękawiczki. Zimno wcale nie było specjalnie przejmujące, około minus 50 stopni Celsjusza — zupełna drobnostka w porównaniu z niektórymi zimowymi dniami na Syberii — ale niskie ciśnienie powietrza natychmiast spowodowało pod rozdarciem krwawy siniec. Potem ręka zaczęła zamarzać i siniak niewątpliwie zmalał, ale Nadia wiedziała, że będzie się przez to odmrożenie znacznie wolniej goił. Tak, tak, pomyślała, trzeba tu bez przerwy uważać. A jednak, mimo rany, poczuła w mięśniach zmęczonych dniem intensywnej pracy na budowie dziwną lekkość; gdy tak szła po kamienistej równinie rozjaśnionej padającym ukośnie rdzawym słonecznym światłem, nagle przeniknęło ją uczucie absolutnego szczęścia. Właśnie w tej chwili zadzwonił z Fobosa Arkady i powitała go wesoło.

— Czuję się jak Louis Armstrong grający solo w 1947 roku.

— Dlaczego akurat w 1947? — spytał.

— Cóż, to był rok, w którym jego muzyka emanowała jakimś nieziemskim czarem. Oczywiście, gra Armstronga zawsze była niemal doskonała i przepiękna, ale ta z 1947 roku jest najwspanialsza, ponieważ przenika ją jakaś niezwykła, łagodna, jakby eteryczna radość życia, której nie można było usłyszeć ani przedtem, ani później.

— To był dla niego dobry rok, jak rozumiem?

— O, tak! Zdumiewający! Rozumiesz, po dwudziestu latach grania z okropnymi dużymi orkiestrami Luis dołączył wreszcie do małej grupki Hot Five, czego pragnął od czasów młodości, i wtedy wszystkie te stare piosenki, nawet niektóre znajome twarze… I wszystko lepsze niż na początku, wiesz, nowe techniki nagrywania, pieniądze, publiczność, zespół, potęga jego własnej muzyki… To musiało mu się zdawać fontanną młodości, mówię ci.

— Musisz mi przesłać kilka nagrań — wtrącił Arkady i spróbował zanucić: — “Nie mogę ci dać nic prócz miłości, kochanie!” — Fobos wisiał tuż nad horyzontem, jak gdyby również ten mały księżyc chciał się przywitać z Nadia. — A więc to jest twój rok 1947 — ocenił Arkady, a potem się rozłączył.

Nadia odkładała narzędzia, radosnym głosem śpiewając popularny standard jazzowy. Zrozumiała, że to, co Arkady powiedział przed chwilą, było prawdą: przydarzyło jej się właśnie coś takiego jak Armstrongowi w 1947 roku. Mimo bowiem nędznych warunków młodość na Syberii stanowiła najszczęśliwszy okres jej życia. A potem musiała znosić dwadzieścia długich lat pracy w wieloosobowych zespołach w agencji kosmicznej, robotę papierkową, symulacje, życie domowe — wszystko po to, aby wreszcie znaleźć się tutaj. I nagle teraz nareszcie znów jest na otwartej przestrzeni i własnymi rękami buduje ten nowy świat, operując ciężkim sprzętem i rozwiązując setki najrozmaitszych problemów dziennie. I jest niemal dokładnie tak samo jak na Syberii, tylko o niebo lepiej. Po prostu powrót Satchmo!

Toteż gdy wieczorem przyszła do niej Hiroko i powiedziała: “Nadiu, klucz sierpowy w tej pozycji całkowicie zamarza.”, Nadia zaśpiewała w jej stronę: “Tylko o tobie myślę, kochanie!”, wzięła klucz, trzasnęła nim o stół jak młotkiem, po czym zakręciła tarczowym gwintem, aby pokazać Hiroko, że części przyrządu są zupełnie luźne, i roześmiała się, widząc zdziwioną minę Japonki.

— Sztuczka techniczna — wyjaśniła i nucąc jazzowy standard weszła do śluzy. Jaka zabawna jest ta Hiroko, pomyślała, filigranowa kobietka, która ma cały ekosystem planety w głowie, ale nie potrafi wbić zwykłego gwoździa.

Tej samej nocy omówiła jeszcze z Saxem harmonogram pracy na następny dzień i tak długo dyskutowała ze Spencerem o szkle, że niemal w środku tej pogawędki padła na swoje łóżko i przytuliła się do poduszki, czując jak usypiają ten absolutnie fantastyczny, przepiękny końcowy refren z “Ain’t Misbehavin”.

Wszystko się jednak zmienia z upływem czasu. Nic nie może trwać wiecznie: ani kamień, ani szczęście.

— Zdajesz sobie sprawę, że jest już LS sto siedemdziesiąt? — spytała którejś nocy Phyllis. — Czy nie wylądowaliśmy przy LS siedem?

A więc spędzili na Marsie pół tutejszego roku. Phyllis użyła kalendarza stworzonego przez planetologów, z którego koloniści korzystali chętniej niż z systemu ziemskiego. Rok marsjański składał się z 668,6 dnia marsjańskiego i aby powiedzieć, w którym momencie tego długiego roku się znajdują, sięgali po kalendarz Ls. Według niego linię prostą między Słońcem i Marsem przy północnym wiosennym punkcie równonocy oznaczano jako O stopni, a resztę roku podzielono na trzysta sześćdziesiąt stopni i od Ls = 0° do Ls = 90° mieli północną wiosnę, od 90° do 180° — północne lato, od 180° do 270° — jesień i od 270° do 360° (czyli znowu O stopni) — zimę. Oczywiście, gdy na północy panowało niepodzielnie lato, południe akurat miało zimę.

Tę prostą sytuację komplikował mimośród orbity marsjańskiej, który jest bardzo duży według ziemskich standardów, ponieważ w peryhelium Mars znajduje się około czterdziestu trzech milionów kilometrów bliżej Słońca niż w aphelium i otrzymuje wtedy około czterdzieści pięć procent więcej światła słonecznego. Ta rozbieżność sprawia, iż południowe i północne pory roku nie są sobie całkowicie równe. Peryhelium pojawia się co roku przy Ls = 250, gdy na południu panuje późna wiosna, toteż południowe wiosny i lata są gorętsze niż ich północne odpowiedniki; najwyższa temperatura może być na południu nawet o trzydzieści stopni wyższa niż na północy. Jednak z drugiej strony południowe jesienie i zimy pojawiając się w pobliżu aphelium są chłodniejsze, i to znacznie, ponieważ południowa czapa polarna składa się niemal wyłącznie z dwutlenku węgla, podczas gdy północna głównie z wodnego lodu.

Południe było więc półkulą klimatów skrajnych, północ zaś — łagodnych. Mimośród orbity był przyczyną jeszcze jednej wartej wymienienia osobliwości — planety poruszają się tym szybciej, im bliżej Słońca krążą, więc pory roku w pobliżu peryhelium są zwykle krótsze niż te blisko aphelium: na Marsie północna jesień trwa sto czterdzieści trzy dni, podczas gdy północna wiosna sto dziewięćdziesiąt cztery. Wiosna jest o pięćdziesiąt jeden dni dłuższa niż jesień! Niektórzy twierdzili, że już sam ten fakt wystarcza, aby się osiedlić na północy.

Znajdowali się więc na północy i nadeszło już lato. Dni stawały się coraz dłuższe, więc z każdym następnym pracowali dłużej. Teren dokoła bazy, poprzecinany gmatwaniną wyjeżdżonych szlaków, stanowił teraz jeden wielki plac budowy. Położyli już betonową drogę do Czarnobyla, a sama baza tak się rozrosła, że od parkingu przyczep rozciągały się aż po horyzont we wszystkich kierunkach: “dzielnica” alchemików i droga czernobylska na wschodzie, osiedle mieszkalne na północy, magazyny i farma na zachodzie oraz centrum biomedyczne na południu.

W końcu wszyscy się przeprowadzili do wykończonych budowli stałego osiedla. Nocne narady były teraz krótsze i bardziej sformalizowane niż na parkingu przyczep i zdarzały się całe dnie, kiedy Nadia nie otrzymywała żadnych telefonicznych próśb o pomoc. Wiele osób widywała zaledwie raz na jakiś czas: załoga biomedyczna zamknęła się w swoich laboratoriach, a zespół poszukiwawczy Phyllis znikał na całe dnie, podobnie jak Ann. Pewnej nocy właśnie Ann usiadła na łóżku Nadii i zaprosiła ją na wyprawę ekspedycyjną do rozpadliny Hebes Chasma, jakieś sto trzydzieści kilometrów na południowy zachód. Było oczywiste, że Ann chce pokazać Nadii coś frapującego poza terenem bazy, ale ta odmówiła.

— Mam zbyt wiele pracy, przecież wiesz. — Widząc rozczarowanie Ann, dodała: — Może następnym razem.

Później jednak bez reszty pochłonęła ją praca nad wykończeniem wnętrz gotowych budowli i ścian zewnętrznych nowego skrzydła. Arkady zasugerował, że powinna kolejne z czterech rzędów komór rozmieścić w kwadracie i Nadia zamierzała pójść za jego radą; jak zauważył, można by potem pokryć dachem wewnętrzny plac i jakoś go wykorzystać.

— Użyjemy do tej konstrukcji belek z magnezu — powiedziała Nadia. — Gdybyśmy jeszcze tylko umieli zrobić mocniejsze szyby…

Kiedy Ann i jej zespół wrócili z Hebes, budowlańcy skończyli właśnie dwie strony skweru i przekazali do użytku dwanaście gotowych komór. Wszyscy spędzili ten wieczór razem, oglądając wideokasety z wyprawy. Ekspedycyjne łaziki przetaczały się po skalnej równinie; potem przed pojazdami pojawiła się wyrwa rozszerzająca się na cały ekran, jak gdyby zbliżali się do krańca świata. Dziwnie małe, przeważnie zaledwie metrowe, gęsto rozsiane wzniesienia w końcu zatrzymały rovery i obraz zaczął podskakiwać, gdy jeden z badaczy wysiadł i ruszył przed siebie z włączoną kamerą na hełmie.

I wtedy nagle ujrzeli niesamowite ujęcie zrobione z jednego ze stożków: panoramiczną perspektywę kanionu, który był o tyle rozleglejszy od zapadlisk Ganges Catena, że aż trudno było sobie wyobrazić jego ogrom. Ściany przeciwległego stoku rozpadliny były ledwie widoczne na odległym horyzoncie, ale z pozostałych trzech stron dość dobrze było widać wszystkie ściany, ponieważ Hebes była przepaścią niemal idealnie zamknięta, eliptyczną niecką długości około dwustu kilometrów i szerokości stu. Grupa Ann dotarła na północny stok późnym popołudniem, więc krzywizny wschodniej ściany były doskonale widoczne w świetle zachodzącego słońca, podczas gdy zachodni stok majaczył jedynie jako daleka, rozmazana, ciemna plama. Dno rozpadliny było dość płaskie, z nieznacznym spadkiem ku środkowi.

— Gdybyście potrafili opuścić kopułę nad tą przepaścią — powiedziała Ann, cedząc słowa — uzyskalibyśmy bezpieczną, wielką, zamkniętą przestrzeń.

— To są mrzonki, Ann — uciął niecierpliwie Sax. — Ta rozpadlina ma około tysiąca kilometrów kwadratowych.

— Możliwe, ale moglibyśmy pod tą kopułą zbudować całe miasto. A wtedy można by zostawić resztę tej planety w spokoju.

— Ciężar sklepienia załamałby ściany kanionu.

— I dlatego właśnie powiedziałam, że trzeba je opuścić, a nie nadbudować.

Sax tylko potrząsnął głową.

— Moim zdaniem to równie fantastyczny pomysł, jak ta winda kosmiczna, o której tyle ostatnio mówicie.

— Chcę zamieszkać w domu ustawionym dokładnie tam, gdzie nakręciłaś ten film — przerwała im Nadia. — Cóż za widok!

— Tylko poczekaj, aż wejdziesz na jeden z wulkanów Tharsis — rzuciła poirytowana Ann. — Wtedy dopiero będziesz miała widok.

Ostatnio co chwila wybuchały sprzeczki. Nadii przypomniał się nieprzyjemny okres ostatnich miesięcy na Aresie. Kolejnym pretekstem do kłótni stały się przysłane przez Arkadego i jego załogę kasety wideo z Fobosa, a przede wszystkim towarzyszący im komentarz.

— Uderzenie meteorytu Stickney niemal rozłupało tę skałę na kawałki. To jest chondryt i zawiera prawie dwadzieścia procent wody, a więc dużo jej odgazowało się w kraterze uderzeniowym, wypełniło układ szczelin i zamarzło w siatkę lodowych żył.

Problem był niewątpliwie fascynujący, ale zamiast wywołać rzeczową dyskusję, stał się powodem kolejnej kłótni między Ann i Phyllis, czołowymi geologami pierwszej setki kolonistów, które od początku spierały się o prawdziwy mechanizm powstania lodu. Phyllis nawet zasugerowała, żeby transportować wodę z Fobosa, co jednak nie było zbyt mądre, chociaż jej zapasy się kurczyły, a zapotrzebowanie wciąż rosło. Szczególnie dużo wody pobierał Czarnobyl, poza tym farmerzy chcieli zacząć w swojej biosferze uprawę roślinności bagiennej, Nadia natomiast zamierzała w jednej z podziemnych komór urządzić kompleks pływacki, łącznie z brodzikiem, trzema jacuzzi i sauną. Co wieczór ludzie pytali ją, jak się posuwa budowa, ponieważ wszystkich zmęczyło już obmywanie się gąbką i oglądanie swoich wiecznie pokrytych pyłem rąk, nóg, twarzy… No i takie mycie nigdy naprawdę nie rozgrzewało ich wiecznie zmarzniętych ciał. Marzyli o prawdziwej kąpieli — pragnęły tego ich stare mózgi supernaukowców, którzy uwielbiali pływanie i którzy pod warstwą zimnej inteligencji skrywali pierwotne i dzikie namiętności. Wszyscy zgodnie domagali się wody.

Potrzebowali jej coraz więcej, a sejsmiczne skanery wciąż nie znajdowały najmniejszego dowodu na istnienie jakichkolwiek podziemnych lodowych formacji wodonośnych i Ann osądziła, że w tym regionie po prostu żadnych nie ma. Nadal musieli zatem polegać na pracy atmosferycznych kondensatorów i przetwarzaniu regolitu w destylarniach glebowowodnych. Jednakże destylarni tych Nadia nie pozwalała przesadnie obciążać pracą, ponieważ zostały wyprodukowane przez francusko-węgiersko-chińskie konsorcjum i była absolutnie przekonana, że przestaną działać, gdy tylko zostanie zwiększony cykl przerobu.

Cóż, takie było życie na Marsie; w końcu był to przecież pustynny świat. Shikata ga nai.

— Zawsze jest jakaś alternatywa — odpowiadała na to uparcie Phyllis. Dlatego właśnie zaproponowała wypełnienie ładowników fobosańskim lodem i sprowadzenie ich na Marsa. Ann skomentowała ten pomysł jako absurdalne marnowanie energii i znowu wrócili do punktu wyjścia.

Zła atmosfera wśród kolonistów strasznie Nadię irytowała, zwłaszcza że sama była w znakomitym nastroju. Nie dostrzegała powodów do kłótni i drażniło ją, że inni nie czują się tak samo dobrze jak ona. Nie mogła zrozumieć, skąd się bierze w ich małej grupie udzielająca się wszystkim nerwowość. Przebywali przecież na Marsie, gdzie pory roku trwały dwa razy dłużej niż ziemskie, a każdy dzień był dłuższy o prawie czterdzieści minut. Dlaczego ludzie nie potrafią się odprężyć? Mają na to chyba dość dużo czasu? Chociaż sama prawie zawsze była zajęta, wydawało się jej, że jeśli ktoś chce, z pewnością może znaleźć czas na relaks, zwłaszcza w ciągu tych dodatkowych nocnych trzydziestu dziewięciu minut. Codzienny biorytm każdego człowieka regulował się przez miliony lat ewolucji życia na Ziemi i nagle rozciągnięcie doby o dodatkowe minuty, dzień po dniu, noc po nocy, bez wątpienia musiało przynieść efekty.

Nadia była tego pewna, ponieważ pomimo szaleńczego tempa codziennej pracy i wieczornego wyczerpania przed snem, rano zawsze budziła się wypoczęta. Ta nienaturalna przerwa w działaniu cyfrowych zegarów, które punkt o północy nagle się zatrzymywały, wskazując 12:00:00, po czym nie rejestrowany czas mijał, mijał, mijał (czasami wydawało się, że trwa naprawdę długo), a potem następował niespodziewany trzask i od 12:00:01 zegar zaczynał swoje zwykłe nieubłagane migotanie — tak, tak, marsjańska szczelina czasowa była czymś naprawdę szczególnym. Nadia często ją przesypiała, podobnie jak większość grupy, natomiast Hiroko skomponowała ku jej czci wzniosłą pieśń i śpiewała ją zawsze po północy, jeśli tylko udało jej się dotrwać i wcześniej nie zasnęła. Każdą sobotnią noc Hiroko z całą ekipą farmerską i wielu innymi osobami spędzała na zabawie i o północy wspólnie intonowali ową pieśń w trakcie “przerwy” w czasie. Tekst tego pseudopsalmu napisany został w języku japońskim i Nadia nigdy się nie dowiedziała, o co dokładnie w nim chodzi, ale mimo to czasami w gronie przyjaciół sama go nuciła, z dumą przypatrując się ścianom zbudowanej przez siebie podziemnej komory.

Pewnej sobotniej nocy podczas takiego spotkania, kiedy Nadia niemal już zasypiała, podeszła do niej jej piękna przyjaciółka Maja i usiadła tuż obok, a ponieważ zawsze ostatnia kończyła wszystkie zajęcia, nadal miała na sobie roboczy kombinezon. W jej oczach Nadia dostrzegła szaleństwo.

— Nadiu, musisz mi wyświadczyć pewną przysługę, proszę.

Co…

— Chciałabym, abyś przekazała Frankowi wiadomość ode mnie.

— Dlaczego sama tego nie zrobisz?

— Nie chcę, żeby John zauważył, że z nim rozmawiam! Muszę mu powiedzieć coś bardzo ważnego i błagam cię… Nadieżdo Francine… Jesteś moją ostatnią deską ratunku.

Zdegustowana Nadia tylko chrząknęła w odpowiedzi.

— Proszę cię, Nadiu! Błagam!!!

Nadia z zaskoczeniem uświadomiła sobie, o ile chętniej wolałaby porozmawiać z Ann, Samanthą czy Arkadym. Gdyby tylko Arkady przyleciał wreszcie z Fobosa!

No, ale Maja była jej przyjaciółką. I ta desperacja w jej spojrzeniu: Nadia nie mogła tego znieść.

— Co to za wiadomość?

— Powiedz mu, że spotkam się z nim dziś wieczorem w magazynach — rzuciła Maja. — O północy. Chcę porozmawiać.

Nadia westchnęła z rezygnacją, ale w końcu poszła do Franka i przekazała mu informację. Skinął tylko milcząco głową, nie patrząc jej w oczy, zakłopotany, ponury i nieszczęśliwy.

Kilka dni później Nadia i Maja czyściły ceglaną podłogę ostatniej komory przed wypełnieniem jej sprężonym powietrzem i ciekawość Nadii okazała się silniejsza; przerwała swoje zwyczajowe milczenie na ten temat i spytała Maję, co się właściwie z nią dzieje.

— No, wiesz, chodzi o Johna i Franka — odparła płaczliwie Maja. — Wiecznie ze sobą konkurują. Są jak bracia, których trawi wzajemna zazdrość. John dotarł na Marsa jako pierwszy, a potem pozwolono mu lecieć po raz drugi i Frank uważa, że to nie jest w porządku. Frank włożył wiele pracy, by wywalczyć w Waszyngtonie zgodę na założenie marsjańskiej kolonii i wydaje mu się, że John zawsze czerpał korzyści z jego wysiłków. A teraz, no cóż… John i ja… jest nam razem dobrze, lubię go. Jest mi z nim tak jakoś… łatwo, nieskomplikowanie. Spokojnie, ale też i trochę. … No, nie wiem. Nie żeby zaraz nudno, ale też… nie ekscytująco. On lubi spacerować, kręcić się po farmie. Nie lubi za dużo mówić! A Frank, no wiesz, zawsze mamy o czym pogawędzić. Może faktycznie bez przerwy się spieramy, ale przynajmniej rozmawiamy! No i… wiesz, mieliśmy krótki romans na Aresie, na samym początku lotu. i nam nie wyszło, ale jemu ciągle się zdaje, że moglibyśmy spróbować jeszcze raz.

Ciekawe, z jakiego powodu nadal żywi te nadzieje? Nadia skrzywiła się na samą myśl.

— Frank wciąż próbuje mnie namówić, abym zostawiła Johna i wróciła do niego, a John podejrzewa, co się dzieje, no i w rezultacie są bardzo o siebie zazdrośni… Ja tylko próbuję ich powstrzymać, aby sobie nie skakali do gardeł, to wszystko.

Nadia postanowiła, że nie będzie więcej pytać, ale tak czy owak została już wciągnięta w ten trójkąt wbrew sobie samej. Maja nieustannie przychodziła jej się zwierzać i prosiła o przekazywanie kolejnych wiadomości Frankowi.

— Nie jestem posłańcem! — protestowała często Nadia, a jednak spełniała kolejne prośby Mai i raz czy dwa wdała się nawet w długą rozmowę z Frankiem, oczywiście na temat przyjaciółki: kim jest, jaka jest, dlaczego postępuje w taki, a nie inny sposób, i tak dalej.

— Słuchaj — tłumaczyła Amerykaninowi Nadia. — Nie mogę mówić za Maję. Nie wiem, dlaczego robi, to co robi, musisz zapytać ją sam. Ale mogę ci powiedzieć, że wychowała się w rodzinie mocno zakorzenionej w kulturze sowieckiej, wiesz, uniwersytet i piętno systemu począwszy od babki. Babka Mai, a także jej matka uważały mężczyzn za wrogów, wiesz matrioszka. Matka Mai zwykła mówić: “Kobiety są jak korzenie, mężczyźni to tylko liście”. W Rosji całe życie opierało się na nieufności, manipulacji i strachu. I stamtąd właśnie wywodzi się Maja. Ale równocześnie mamy też tradycję amikoszonerii, bardzo bliskiej przyjaźni, w której dowiadujesz się wszystkich, nawet najdrobniejszych szczegółów z życia swego przyjaciela, w jakimś sensie ingerujesz w świat intymny drugiej osoby i oczywiście to jest nieznośne, to musi się skończyć, i zazwyczaj się kończy źle…

Frank od czasu do czasu kiwał głową ze zrozumieniem, najwyraźniej kojarząc różne fakty. Nadia westchnęła i mówiła dalej:

— Takie przyjaźnie często prowadzą do miłości, ale potem ten problem wcale nie znika, wręcz przeciwnie, nabrzmiewa jeszcze bardziej, zwłaszcza że u podstawy takiego związku tkwi strach.

Po tych słowach Frank, wysoki, dobrze zbudowany i dość przystojny brunet, twardziel, który posiadał władzę, człowiek o niespożytej energii i wewnętrznej sile, słowem typowy amerykański polityk, którego owinęła sobie wokół palca neurotyczna rosyjska piękność, pokornie kiwnął głową i podziękował Nadii; jednocześnie w jego oczach pojawiła się rezygnacja. A w każdym razie powinna się pojawić.

Nadia z całych sił starała się zignorować cały ten konfliktogenny węzeł miłosny. Niebawem okazało się jednak, że nie tylko Maja i Frank stanowią problem. Wład od początku nie aprobował faktu, że cała grupa dnie przeważnie spędza na powierzchni i w pewnym momencie oświadczył kategorycznie:

— Powinniśmy przez większość czasu pozostawać pod wzgórzem. Zakopiemy również wszystkie laboratoria. Prace na powierzchni zostaną ograniczone do jednej godziny wczesnym rankiem i godziny późnym popołudniem, kiedy słońce znajduje się nisko.

— Niech mnie kule biją, jeśli zgodzę się prawie przez cały dzień siedzieć w środku — oburzyła się Ann i wielu jej przytaknęło.

— Mamy do odwalenia na zewnątrz kawał roboty — poparł ją Frank.

— Tak, ale większą jej część można wykonać metodą zdalną, nie ruszając się stąd ani na krok — odparł Wład. — I tak właśnie będziemy pracować. Nie rozumiecie, że tu znajdujemy się jakby dziesięć kilometrów od epicentrum wybuchu jądrowego…

— No to co? — rzuciła Ann. — Żołnierze tak postępują…

— … co sześć miesięcy — skończył za nią Wład i popatrzył na nią znacząco. — Odpowiada ci to?

Nawet Ann wyglądała na pokonaną. Żadnej warstwy ozonowej, pole magnetyczne tak nikłe, że nie warto w ogóle o nim wspominać; promieniowanie kosmiczne było niemal tak duże, jak w przestrzeni międzyplanetarnej: do dziesięciu remów rocznie.

Po tej dyskusji Frank i Maja nakazali całej grupie ograniczyć czas spędzany na zewnątrz. “Pod wzgórzem” było do zrobienia wiele pilnych prac: przede wszystkim musieli wykończyć ostatni szereg podziemnych komór, poza tym istniała też możliwość wykopania pod nimi piwnic, które stanowiłyby dodatkowe zabezpieczenie przed radiacją. Spora liczba ciągników była przystosowana do zdalnego sterowania; ich komputery pokładowe zajmowały się szczegółami, podczas gdy ludzie wystukiwali tylko na klawiaturze komendy, siedząc metr pod powierzchnią i obserwując ekrany podglądu. Praca w tym trybie była wprawdzie znacznie bezpieczniejsza, ale nikomu nie podobało się to nowe życie. Nawet Sax Russell, który zwykle był zadowolony z pracy w bazie, sprawiał wrażenie mocno rozczarowanego.

Ostatnio w czasie wieczornych rozmów jak bumerang powracał temat terraformowania i natychmiastowych efektów, jakie by im przyniósł, a jego zwolennicy zaczęli wysuwać nowe argumenty.

— Decyzja nie należy do nas — uciął kiedyś ostro te spekulacje Frank. — Podejmą ją Narody Zjednoczone. Poza tym jest to działanie długofalowe, rzeczywiste efekty przynosi dopiero po co najmniej kilku stuleciach. Nie traćcie więc czasu na próżne gadanie!

I wtedy wtrąciła się Ann:

— To wszystko prawda, ale ja nie mam ochoty marnować czasu na siedzenie w tych lepiankach. Powinniśmy przeżywać nasze życie w taki sposób, w jaki pragniemy. Jesteśmy zbyt starzy na to, aby się martwić o promieniowanie.

Spór odżył z nową gwałtownością i Nadia znowu poczuła się tak, jakby nagle przeniosła się w czasie z poczciwej, solidnej, skalnej powierzchni planety z powrotem w kłótliwą, pełną napięć, nieważką rzeczywistość Aresa. Wzajemne uszczypliwości, narzekania i nieustanne spory przerywało wtedy jedynie zmęczenie, znudzenie lub senność. Gdy tylko wybuchała jakaś kłótnia, Nadia starała się zawsze natychmiast opuścić pomieszczenie, w nadziei, że odszuka Hiroko i porozmawia o czymś konkretnym, jednak nie udawało się jej w ogóle uniknąć tego rodzaju sytuacji i przestać o nich myśleć.

Którejś nocy po sprzeczce na temat terraformowania Maja przyszła do niej z płaczem. Istniało w stałym osiedlu miejsce wydzielone na prywatne rozmowy i Nadia zabrała tam teraz Maję — do północno-wschodniego, nie wykończonego jeszcze narożnika podziemnych komór. Usiadły obok siebie i Nadia zdenerwowana słuchała wynurzeń Mai, od czasu do czasu obejmując ją serdecznie ramieniem.

— Posłuchaj — przerwała w pewnej chwili. — Dlaczego po prostu się nie zdecydujesz? Dlaczego nie przestaniesz ich przeciwko sobie podjudzać?

— Ależ ja się zdecydowałam. Kochani Johna, od samego początku tylko on był dla mnie ważny, tyle że zobaczył mnie niedawno z Frankiem i teraz John sądzi, że go zdradzam. To naprawdę małostkowe z jego strony! Oni są jak bracia, rywalizują ze sobą we wszystkim, ale tym razem naprawdę to tylko głupie nieporozumienie!

Nadia nie miała najmniejszej ochoty poznać szczegółów, nie chciała więcej o tym słyszeć, z jakiegoś powodu jednak siedziała nadal i mimo wszystko ich wysłuchała.

A potem nagle stanął przed nimi John. Nadia wstała chcąc odejść, ale mężczyzna zachowywał się tak, jakby w ogóle jej nie zauważył.

— Słuchaj — oświadczył Mai. — Przykro mi to mówić, ale nie mogę nic na to poradzić. Z nami koniec.

— Nie będzie żadnego końca — odrzekła Maja, nagle zupełnie opanowana. — Kocham cię.

John uśmiechnął się posępnie.

— Wierzę ci. Ja też cię kocham, ale jestem w stanie zaakceptować tylko proste sytuacje.

— Ta jest prosta!

— Nie. To znaczy, skoro jesteś zakochana jednocześnie w więcej niż jednej osobie… Cóż, zdarza się, tak to już w życiu jest. Jednak lojalnym jest się tylko wobec jednej osoby. I ja chcę być lojalny. Wobec kogoś, kto jest lojalny w stosunku do mnie. To jest proste, ale…

Potrząsnął z rezygnacją głową, najwyraźniej nie mogąc znaleźć odpowiednich słów. Po chwili ruszył z powrotem do wschodniego rzędu komór i zniknął w luku.

— Amerykanie — rzuciła zjadliwie Maja. — Pieprzeni gówniarze! — Wstała i poszła za Johnem.

Wkrótce wróciła. John przyłączył się do jakiejś grupki w jednej z sal i nie opuszczał jej ani na moment, nie mogła więc z nim porozmawiać.

— Jestem zmęczona — próbowała się wykręcić Nadia, ale Maja jej nie słuchała i stawała się coraz bardziej rozdrażniona. Przez ponad godzinę rozmawiały o Johnie i Franku, w kółko wałkując jeden i ten sam temat. Wreszcie Nadia zgodziła się pójść do Johna i poprosić go, aby przyszedł do Mai na rozmowę. Ruszyła ponuro przez komory, obojętnie popatrując na cegły i kolorowe nylonowe kotary. Pośredniczka, której nikt nie zauważa? Czy nie mogliby sobie zatrudnić robotów do załatwiania tych spraw? Znalazła Johna, który natychmiast przeprosił, że wcześniej ją zignorował.

— Byłem zdenerwowany, przepraszam. Pomyślałem, że pewnie i tak dowiesz się w końcu o wszystkim.

Nadia wzruszyła ramionami.

— Nic się nie stało. Słuchaj, musisz z nią koniecznie pogadać. Tak to już jest z Mają… Trzeba z nią nieustannie rozmawiać… Jeśli się decydujesz być w jakimś związku, musisz umieć w nim być, ale także się z niego wydobyć. Jeśli teraz nie pójdziesz i nie wyjaśnisz wszystkiego raz na zawsze, to później nie będzie ci to dawało spokoju, wierz mi.

To go przekonało. Z grobową miną odwrócił się i poszedł szukać Mai. Nadia nareszcie mogła pójść spać.

Nazajutrz bardzo późno skończyła pracę przy budowie rowu. To było trzecie zadanie wyznaczone na ten dzień i drugie, przy którym miała kłopoty. Wcześniej Sarnantha próbowała nałożyć ładunek na łyżkę koparki, wykonując jednocześnie obrót maszyną i urządzenie przewróciło się do przodu, co spowodowało pęknięcie wysięgników i oderwanie się łyżki. Na ziemię wylał się płyn hydrauliczny i zamarzł, zanim zdołali poruszyć maszynę. Teraz musieli odłączyć nasadę łyżki, a następnie umieścić wysięgniki pod ładownią traktora i przenieść na nie cały ciężar pojazdu, aby przywrócić mu równowagę. Każdy etap tej operacji był niezwykle trudny i wymagał niebywałej precyzji.

Potem, gdy tylko skończyła, Nadia została poproszona o pomoc przy maszynie wiertniczej marki Sandvik Tubex. której używali do drążenia otworów w olbrzymich głazach narzutowych, które napotykali podczas układania wodociągu od kwater alchemików do stałego osiedla. Zagłębiony w ziemię pneumatyczny młot najwyraźniej przymarzł, ponieważ tkwił wbity aż po uchwyt i nie sposób go było ruszyć. Nadia przez chwilę przyglądała mu się uważnie.

— Masz jakiś pomysł, jak go wyjąć, zęby się nie złamał? — spytał Spencer.

— Trzeba rozbić głaz — odparła ze znużeniem Nadia. Podeszła i wsiadła do ciągnika z przymocowaną koparką. Podjechała, opuściła czerpak na powierzchnię ogromnego kamienia, po czym wysiadła i zaczęła przytwierdzać do koparki mały wahadłowy młot hydrauliczny typu Allied. Właśnie umieściła go we właściwym położeniu na szczycie głazu, gdy wbity w zagłębienie młot nagle szarpnął do tyłu wiertłem, pociągnął za sobą kamień i zahaczył o wierzch lewej dłoni Nadii.

Instynktownie usiłowała się cofnąć i wtedy straszliwy ból przeszył jej ramię, błyskawicznie promieniując na klatkę piersiową. Poczuła się tak, jakby połowa jej ciała płonęła żywym ogniem i z trudem cokolwiek widziała. Po chwili dotarły do niej przerażone krzyki:

— Co się dzieje?! Co się stało?!

Chyba krzyczała.

— Pomóżcie mi! — wrzasnęła rozpaczliwie.

Przez chwilę siedziała nieruchomo. Rozharatana ręka nadal tkwiła zaklinowana między skałą i młotem. Potem Nadia zaparła się nogami o przednie koło ciągnika, odepchnęła się z całych sił i poczuła, jak młot miażdży kości dłoni o skałę, ale udało się. Upadła na plecy, ręka została uwolniona. Ból zupełnie ją zamroczył, poczuła mdłości i pomyślała, że chyba za chwilę zemdleje. Uklękła, podpierając się zdrową ręką; zauważyła, że roztrzaskana dłoń silnie krwawi, rękawiczka jest rozdarta, a małego palca najwyraźniej w ogóle nie ma. Jęknęła i skuliła się, przyciskając do piersi zranioną dłoń, a potem lekceważąc rwący ból dotknęła nią ziemi. Pomimo sporego krwawienia ręka powinna zamarznąć w ciągu… Ile czasu to może potrwać?

— Zamarzaj, do cholery, zamarzaj wreszcie! — krzyknęła Nadia. Energicznym ruchem głowy strząsnęła z oczu łzy i zmusiła się, by spojrzeć na dłoń. Wszędzie wokół była parująca krew. Z całych sił, aż do granic wytrzymałości, wduszała rękę w ziemię. Rwący ból zaczął słabnąć. Wkrótce dłoń zdrętwieje, musi jednak uważać, aby nie odmrozić całej ręki! Z przerażeniem próbowała wyczuć odpowiedni moment na wyszarpnięcie dłoni z ziemi, kiedy nagle otoczyli ją ludzie. Podnieśli ją delikatnie i wtedy zemdlała.

Tak właśnie została okaleczona. Dziewięciopalczasta Nadia, jak nazwał ją przez telefon Arkady. Wysłał jej też dwuwiersz Jewtuszenki, napisany dla upamiętnienia śmierci Louisa Armstronga:

Rób nadal to, co robiłeś dotąd

Wciąż tak wspaniale graj.

— Jak to znalazłeś? — spytała Nadia. — Jakoś nie mogę sobie ciebie wyobrazić, jak czytasz Jewtuszenkę.

— Oczywiście, że go czytam, jest lepszy niż McGonagall! No dobra, szczerze mówiąc, znalazłem ten fragment w książce o Armstrongu. Zainteresowało mnie to, co kiedyś powiedziałaś, i od jakiegoś czasu słucham jego standardów podczas pracy, a ostatnio wieczorami czytam też jego biografię.

— Szkoda, że cię tu nie ma — szepnęła Nadia.

Operację wykonał Wład. Twierdził, że wszystko będzie dobrze.

— Jest nieźle. Palec serdeczny jest trochę słabszy i będzie ci służył teraz jednocześnie za mały palec. No, ale czwarte palce i tak nigdy się na wiele nie przydają. Natomiast dwa główne będą tak samo silne jak przedtem.

Odwiedzali ją wszyscy, a jednak z Arkadym rozmawiała częściej niż z innymi, przeważnie bardzo późnym wieczorem, kiedy była sama, w ciągu tych czterech i pół godziny między wzejściem Fobosa na zachodzie i zajściem na wschodzie. Początkowo Arkady dzwonił do niej prawie co noc, potem trochę rzadziej.

Dość szybko wstała z łóżka i zaczęła kręcić się po osiedlu, ale ręka w gipsie nadal była niepokojąco słaba. Nadia zajmowała się drobnymi usterkami lub udzielała porad, starając się nieustannie czymś zajmować myśli. Michel Duval ani razu do niej nie przyszedł, co uznała za dość dziwne. Czy nie po to właśnie są psycholodzy? W żaden sposób nie mogła zwalczyć ogarniających ją coraz częściej napadów depresji. Sprawne ręce były dla niej czymś niemal najważniejszym w życiu, była przecież budowniczym! Gips bardzo jej przeszkadzał, więc Nadia odcięła część wokół nadgarstka nożycami z zestawu narzędziowego. Mimo to jednak wciąż nie mogła wykonywać żadnych prac na zewnątrz, co bardzo ją przygnębiało.

Nadeszła sobotnia noc. Nadia siedziała właśnie w świeżo napełnionej wannie jacuzzi, piastując szklankę z lekkim winem, i popatrywała na przyjaciół, pluskających się w kostiumach kąpielowych. Nie była jedyną poszkodowaną, przez wiele miesięcy ciężkiej fizycznej pracy niemal każdy nabawił się jakichś urazów. Prawie wszyscy mieli ślady odmrożeń, płaty czarnego naskórka, który w końcu się łuszczył, odsłaniając nową, różową skórę, jaskrawo i brzydko połyskującą w cieple pływalni. Wielu miało w gipsie ręce, nadgarstki, ramiona, nawet nogi, a wszystko to z powodu częstych złamań i zwichnięć. Prawdę mówiąc, mieli sporo szczęścia, że nikt jeszcze nie zginął.

Tyle ciał wokół i żadne nie było dla niej. Pomyślała, że znają się tak dobrze, jakby stanowili rodzinę; służyli sobie nawzajem pomocą lekarską, spali w tych samych pokojach, przebierali się w tych samych komorach powietrznych, razem się kąpali. Grupa humanoidalnych zwierząt, kręcących się po obojętnym, martwym świecie, którym zawładnęli. Ciągle musieli dodawać sobie otuchy i niewiele było spraw, które mogłyby ich podniecić czy też zaskoczyć. Ciała w średnim wieku. Sama Nadia była okrąglutką jak dynia, pulchną, ale zarazem mocno umięśnioną małą kobietką, krępą i w dodatku nieco przygarbioną. I bardzo, bardzo samotną. Jej najbliższy przyjaciel był tylko głosem w eterze, twarzą na ekranie. Kiedy przyleci tu z Fobosa… hmm, trudno powiedzieć, co się wtedy zdarzy. Arkady miał przecież wiele przyjaciółek na Aresie, a Janet Blyleven poleciała nawet dla niego na Fobosa…

W czasie kąpieli znów wybuchły kłótnie. Ann, wysoka i koścista, w typowy dla siebie zgryźliwy sposób czyniła wyrzuty Saxowi Russellowi, niskiemu łagodnemu mężczyźnie. Jak zwykle sprawiał wrażenie, jakby jej w ogóle nie słuchał. Jeśli nadal będzie tak manifestacyjnie okazywał swoje lekceważenie, w końcu się doigra i Ann go uderzy. Dziwne, jak nagle i gwałtownie ich grupa się zmieniała, jak często zmieniały się nastroje ludzi. Nadia nie mogła za nimi nadążyć. Ale prawdziwa natura zespołu żyła jakimś własnym życiem, dziwnym i jakby całkowicie oderwanym od charakterów tworzących go jednostek. Michelowi jako ich duchowemu lekarzowi musiało być piekielnie trudno. Zawsze można z nim było porozmawiać; najbardziej dyskretny psychiatra, jakiego Nadia kiedykolwiek spotkała. Bez wątpienia świetny fachowiec, ale otaczał go tłum mądrali w ogóle nie wierzących w psychologię. Jak miał ich przekonać? Jak miał im pomóc? Współczuła mu, ale jednocześnie wciąż nie potrafiła mu zapomnieć, że nie odwiedził jej po wypadku.

Pewnego wieczoru wyszła z jadalni i ruszyła tunelem, łączącym komory mieszkalne z kompleksem farmerskim. Nagle na końcu podziemnej drogi zobaczyła Maję i Franka. Kłócili się zawzięcie, gwałtownie gestykulując. Nadia słyszała tylko gniewny ton, bo słowa zacierało echo korytarza. Zobaczyła ich twarze — wykrzywione wściekłością oblicze Franka i oszołomienie w zapłakanych oczach Mai. Nagle Maja odwróciła się, krzyknęła: “Nigdy tak nie było!”, a potem rzuciła się na oślep w kierunku Nadii. Twarz Franka zastygła w grymasie bólu. Maja dostrzegła stojącą z boku Nadię, ale przebiegła obok niej bez słowa.

Wstrząśnięta Nadia zawróciła do pomieszczeń mieszkalnych. Weszła na górę po schodach z marsjańskiego magnezu i dotarła do salonu w komorze drugiej, gdzie włączyła telewizor, aby obejrzeć fragmenty programu nadającego przez całą dobę wiadomości z Ziemi. Zdarzało jej się to bardzo rzadko, zresztą i tym razem po chwili ściszyła odbiornik i zapatrzyła się we wzór cegieł na wypukłym suficie. Nagle weszła Maja i od razu zaczęła się tłumaczyć: że nic nie było między nią i Frankiem, że to tylko jego urojenia, że on wciąż ją męczy wyrzutami, mimo że nigdy nie łączyło ich nic poważnego. Mówiła, że pragnie tylko Johna i że nie z jej winy John i Frank są teraz w takich złych stosunkach, i że wszystko przez to irracjonalne pożądanie Franka, i chociaż to nie jej wina, to jednak z jakiejś przyczyny czuje się winna, ponieważ ci dwaj byli kiedyś bliskimi przyjaciółmi, niemal jak bracia.

Nadia cierpliwie słuchała tego wszystkiego z udawanym zainteresowaniem, od czasu do czasu wtrącając “Da, da” albo “Rozumiem, tak, rozumiem”, aż wreszcie Maja położyła się na podłodze i rozpłakała. Nadia siedziała na brzegu krzesła, wpatrując się w nią i zastanawiając, ile z tego, co jej Maja powiedziała, jest prawdą. I o co tak naprawdę była ta kłótnia. Chyba jest kiepską przyjaciółką, skoro nie potrafi całkowicie uwierzyć słowom Mai. Miała wrażenie, że Maja próbuje się asekurować, że działa na dwie strony, że planuje jakąś kolejną manipulację. Doszła do wniosku, że kłótnia Franka i Mai w gruncie rzeczy właśnie tak wyglądała: dwie szalone twarze, które widziała w tunelu, świadczyły niezbicie o tym, że była to kłótnia kochanków. Nadia była prawie pewna, że wyjaśnienia Mai to oczywiste kłamstwa, więc na koniec powiedziała jej tylko parę zdawkowych słów pokrzepienia i poszła spać. “Już i tak zabrałaś mi zbyt wiele czasu i energii. Przez te twoje gierki byłam rozkojarzona, co kosztowało mnie palec, ty suko!” — pomyślała Nadia przed zaśnięciem.

Zaczął się nowy rok; czas mijał szybko, zbliżała się ku końcowi długa północna wiosna i wciąż mieli kłopoty z wodą, więc Ann postanowiła zorganizować ekspedycję na biegun, aby zbudować tam automatyczną destylarnię, wyznaczając jednocześnie szlak, po którym mogłyby jeździć bezzałogowe rovery.

— Przyłącz się do nas — zaproponowała Nadii. — Prócz obszaru między nami a Czarnobylem niczego jeszcze nie widziałaś, a wierz mi, jest co oglądać. Przegapiłaś Hebes i Ganges, a tutaj nie masz przecież teraz zbyt wiele do roboty. Zresztą, Nadiu, nie mogę uwierzyć, że jesteś takim cholernym wołem roboczym. Po co właściwie przyleciałaś na Marsa?

— Po co?

— Tak, po co? Widzisz, uprawiamy tutaj dwa rodzaje działalności: badania planety albo wspomaganie tych badań. Pogrążyłaś się całkowicie w tym drugim rodzaju prac i nie zwracasz najmniejszej uwagi na najważniejszą przyczynę, dla której w ogóle tu przylecieliśmy!

— Cóż, ja po prostu to właśnie lubię robić — niepewnie odparła Nadia.

— W porządku, ale spróbuj spojrzeć na to obiektywnie! Przecież, do cholery, równie dobrze mogłaś zostać na Ziemi i pracować jako hydraulik! Nie musiałaś przebyć całej tej drogi, aby obsługiwać jakiś pieprzony buldożer!!! Jak długo zamierzasz harować tutaj, instalując kible i programując traktory?!!

— Dobrze już, dobrze — przerwała jej Nadia, rozmyślając o Mai i o narastających konfliktach. Kwadrat podziemnych komór i tak był prawie skończony. — Zafunduję sobie wakacje.

Wyjechali trzema dużymi dalekobieżnymi roverami; z wyjątkiem Nadii wszyscy uczestnicy wyprawy byli geologami: Ann, Simon Frazier, George Berkovic, Phyllis Boyle i Edvard Perrin. George i Edvard byli przyjaciółmi Phyllis jeszcze z czasów NASA i tak jak ona zwolennikami “geologii stosowanej”, to jest poszukiwania rzadkich metali. Simon natomiast był cichym sojusznikiem Ann, zajmował się wyłącznie podstawowymi badaniami teoretycznymi i uważał, że nie powinni zmieniać marsjańskiego środowiska naturalnego. Nadia wiedziała o tym wszystkim, mimo że nie rozmawiała dotąd dłużej z nikim prócz Ann. Z codziennych rozmów pomiędzy kolonistami można się było dowiedzieć wszystkiego, a zwłaszcza tego, kto z kim poprzestaje w jawnych i skrytych sojuszach.

Każdy pojazd ekspedycji składał się z dwóch czterokołowych modułów w pięknym odcieniu morskiej zieleni, połączonych elastycznym szkieletem. Przypominały trochę gigantyczne mrówki. Zbudował je RollsRoyce wraz z międzynarodowym konsorcjum lotniczo-kosmonautycznym. Przednie moduły składały się z pomieszczeń mieszkalnych i miały przyciemnione okna na wszystkich czterech ścianach, tylne natomiast zawierały zbiorniki z paliwem i miały na dachach po kilka czarnych, wirujących ogniw baterii słonecznych. Każde z ośmiu zbrojonych siatką drucianą bardzo szerokich kół miało dwa i pół metra wysokości.

Skierowali się na północ przez Lunae Planum, znacząc trasę małymi zielonymi transponderami: zrzucali jedno takie urządzenie radiolokacyjne co kilka kilometrów. Za pomocą pługa śnieżnego i małego dźwigu zamocowanych na przodzie pierwszego rovera usuwali z drogi kamienie, które mogły uniemożliwić przejazd automatycznemu bezzałogowemu łazikowi. W rezultacie więc budowali drogę. Na Lunae na szczęście rzadko musieli używać tych dodatkowych maszyn, dzięki czemu posuwali się na północny-wschód z prawie maksymalną prędkością trzydziestu kilometrów na godzinę, przez kilka dni niemal prosto. Obrali kierunek północno-wschodni, aby ominąć systemy kanionów Tempe i Mareotis, i gdy przebyli równinę Lunae, szlak ten poprowadził ich do bardzo długiego wzniesienia o nazwie Chryse Planitia. Oba te regiony bardzo przypominały krainę, na której znajdowała się główna baza — nierówne, wyboiste i zasypane małymi skałkami wzniesienia, ale ponieważ zjeżdżali ze wzgórza, widok był o wiele rozległejszy niż dotychczas. Dla Nadii było to nowe i niezwykłe doświadczenie, tak jechać i jechać, i oglądać coraz to inny nieznany krajobraz ciągle pojawiający się na horyzoncie: pagórki, pochyłości, ogromne samotne głazy narzutowe, a od czasu do czasu niskie koliste płaskowzgórza, które okazywały się zewnętrznymi stokami kraterów.

Zjechali na niziny półkuli północnej, skręcili i ruszyli prosto na północ przez rozległą Acidalia Planitia. Znowu całymi dniami jechali prosto przed siebie. Ślady kół ciągnęły się za nimi niby pasy wyciętej przez kosiarkę trawy, a połyskujące jaskrawo transpondery wyglądały dziwacznie i jakby niestosownie wśród marsjańskich skał. Phyllis, Edvard i George co chwila proponowali, by zrobić wypad w bok i zbadać niektóre interesujące formy terenu widziane wcześniej na zdjęciach satelitarnych — na przykład odkrywkowe pokłady minerałów w pobliżu Krateru Pieriepiekina — ale Ann natychmiast przypominała im z irytacją o celu misji i propozycja upadała.

Nadia bardzo martwiła się o Ann, która była niemal tak samo daleka i spięta jak w bazie. Ilekroć pojazdy się zatrzymywały, Ann wychodziła na zewnątrz, kręciła się samotnie po okolicy i musieli ją wołać, gdy zasiadali w Jedynce (nadali roverom nazwy numeryczne) do obiadu. Co jakiś czas Nadia próbowała ją jakoś rozkręcić, poruszając ulubione przez Ann tematy:

— Dlaczego te skały są tak porozrzucane?

— Meteoryty.

— A gdzie są kratery?

— Większość jest na południu.

— Skąd się w takim razie wzięły tutaj te skały?

— Siła uderzenia. Dlatego są takie małe. Tylko najmniejsze skałki mogły przelecieć tak wielką odległość.

— Ale mówiłaś mi kiedyś, że te północne równiny są stosunkowo nowe, a intensywne bombardowanie meteorytów miało miejsce dość dawno.

— To prawda. Głazy, które tutaj widzisz, spadły podczas ostatniego bombardowania. Całkowite spiętrzenie luźnych skał pochodzących z uderzeń meteorytów jest o wiele większe niż to, co tu widać. Składa się z nich cały regolit. A regolit jest głęboki na kilometr.

— Aż trudno uwierzyć — zauważyła Nadia. — To znaczy… musiało spaść wiele meteorytów. Ann skinęła głową.

— Miliardy lat. To jest właśnie główna różnica między Marsem i Ziemią, wiek lądów datuje się od milionów do miliardów lat. Różnica tak duża, że trudno ją pojąć. Jednak gdy się spojrzy na ten świat, można ją sobie wyobrazić.

W połowie wzniesienia Acidalia zaczęły się pojawiać długie, proste kaniony o urwistych stokach i płaskich dnach. Wyglądały, co kilkakrotnie podkreślił George, jak suche koryta legendarnych kanałów. Ich geologiczna nazwa brzmiała fossae i pojawiały się w grupkach po kilka. Okazało się, że nawet najmniejsze z tych kanionów są dla łazików zupełnie niemożliwe do przebycia; próbowali w nie wjeżdżać, ale za każdym razem musieli zawracać i jechać wzdłuż krawędzi tak długo, aż dno kanionu się podniosło albo jego ściany zbliżyły się do siebie i można było kontynuować jazdę na północ znowu po płaskiej równinie.

Horyzont przed nimi niekiedy był odległy o dwadzieścia kilometrów, czasem znów tylko o trzy. Z każdym dniem podróży kratery stawały się coraz rzadsze, a te, które mijali, otoczone były niskimi kopcami. Były to małe kratery rozbryzgowe — meteoryty spadły na wieczną zmarzlinę, zamieniając ją w gorące błoto. Geologowie towarzyszący Nadii spędzali teraz całe dnie wędrując z entuzjazmem po wzgórzach powstałych wokół jednego z takich kraterów. Phyllis twierdziła, że zaokrąglone zbocza wskazują wyraźnie na istnienie w tym miejscu wód w erze archaicznej, tak samo jak włókno w skamieniałym drewnie pokazuje gatunek pierwotnego drzewa. Z tonu, jakim Phyllis to powiedziała, Nadia zorientowała się, że jest to kolejna kwestia, w której panuje niezgoda między nią i Ann; Phyllis wierzyła w tak zwany długi model przeszłości wodnej planety, Ann w model krótki. Albo coś w tym rodzaju. Nadia pomyślała, że na naukę składa się naprawdę wiele skomplikowanych spraw, łącznie z doskonaleniem strategii, za pomocą której jeden naukowiec zwalcza teorie innych.

Podążali wciąż dalej na północ. Mniej więcej na 54 stopniu szerokości areograficznej wjechali w niesamowicie wyglądającą krainę termokrasów. Był to teren pagórkowaty, pokryty wielką ilością owalnych zagłębień o spadzistych stokach, zwanych alasami. Marsjańskie alasy były sto razy większe niż ich ziemskie odpowiedniki, przeważnie miały dwa albo trzy kilometry szerokości i około sześćdziesięciu metrów głębokości. Cała piątka naukowców zgodziła się, iż te twory są niezbitym dowodem istnienia tu wiecznej zmarzliny; zapadanie się gruntu musiało zostać spowodowane okresowym marznięciem i tajaniem gleby. Tak duże niecki, zdaniem Phyllis, wskazywały jednoznacznie, że zawartość wody w glebie musiała być kiedyś bardzo wysoka. Ann natychmiast zareplikowała, że tak, jak wszystko na Marsie, po prostu bardzo długo się tworzyły. Niewielka warstwa zmrożonej gleby, nieznacznie załamująca się przez miliony lat.

Rozdrażniona Phyllis zaproponowała, by dla zweryfikowania jej koncepcji spróbowali uzyskać wodę z gleby i Ann niechętnie się zgodziła. Znaleźli łagodne zbocze między zapadliskami i zatrzymali się, aby zainstalować tam wodny kolektor — urządzenie do zbierania cieczy z wiecznej zmarzliny. Nadia kierowała całą operacją, zadowolona, bo dotychczasowe lenistwo zaczęło jej już doskwierać. To była praca akurat na cały dzień: używając małej koparki przymocowanej do pierwszego łazika Nadia wykopała długi na dziesięć metrów rów, umieściła w nim kolektor, czyli perforowaną, nierdzewną stalową rurę wypełnioną żwirem, potem wzdłuż rury i filtrów ułożyła elektryczne urządzenia grzewcze, a następnie wypełniła rów wykopaną wcześniej gliną i kamieniami.

Nad niższym końcem powstałego w ten sposób tunelu znajdowała się gromadząca wodę studzienka, pompa oraz izolowany wąż doprowadzający uzyskaną wodę do małego zbiornika. Elementy grzewcze miał zasilać akumulator ładowany za pomocą baterii słonecznych. Gdy zbiornik się zapełni (jeśli w ogóle jest tu dostatecznie dużo wody, aby go napełnić), pompa samoczynnie się zablokuje, otworzy się natomiast zawór elektromagnetyczny, dzięki czemu woda znajdująca się w kanale transportowym przesączy się z powrotem do kolektora, a wtedy automatycznie wyłączy się również system grzewczy.

— No, prawie zrobione — oznajmiła Nadia, mocując wąż na ostatniej magnezowej podpórce. Miała przeraźliwie zmarznięte ręce, a okaleczona dłoń rwała coraz mocniej. — Może ktoś zrobiłby kolację — dodała. — Zaraz kończę.

Wąż trzeba było jeszcze otulić grubą warstwą białej poliuretanowej piany, potem wpasować w większą rurę ochronną. Zdumiewające, jak izolacja komplikuje proste prace hydrauliczne — pomyślała Nadia.

Sześciokątna nakrętka, podkładka, przetyczka, kilka zdecydowanych pociągnięć kluczem. Nadia ruszyła wzdłuż węża, sprawdzając kolejne łącza. Wszystko trzymało się mocno. Odniosła narzędzia do Jedynki, a potem stanęła i zlustrowała rezultat całodziennej pracy: zbiornik, krótki wąż na podpórkach, wykop w ziemi, długa, niska hałda rozkopanej gleby biegnąca w górę zbocza. Całość wyglądała dość bezładnie, ale nieźle się komponowała z pagórkowatym krajobrazem.

— W powrotnej drodze napijemy się świeżej wody — oświadczyła z dumą.

Przez ponad dwa tysiące kilometrów jechali na północ i w końcu dotarli do Vastitas Borealis, powulkanicznej równiny między 60 i 70 stopniem szerokości północnej. Ann i pozostali geologowie spędzali teraz parę godzin każdego ranka na zewnątrz. Penetrowali płaską, ciemną, skalistą powierzchnię w poszukiwaniu próbek, a potem przez resztę dnia jadąc dalej na północ dyskutowali o tym, co znaleźli. Ann wydawała się całkowicie pochłonięta pracą i znacznie szczęśliwsza.

Pewnego wieczoru Simon zauważył, że Fobos przepływa tuż nad niskimi wzgórzami na południu, a gdy jechali następnego dnia, nie było go już widać: znalazł się po drugiej stronie planety. Był to wspaniały dowód na to, jak nisko przebiega orbita małego księżyca — dotarli przecież dopiero do 69 stopnia! Fobos krążył zaledwie w odległości około pięciu tysięcy kilometrów od równika planety. Nadia z radosnym uśmiechem pomachała mu na pożegnanie, wiedząc, że wkrótce kiedy tylko zechce będzie mogła rozmawiać z Arkadym za pośrednictwem ostatnio dostarczonych radiowych satelitów areosynchronicznych.

Trzy dni później skończyła się goła skała i wjechali na łachę niemal czarnego piasku. Poczuli się tak, jakby dotarli do brzegu morza, ale był to tylko początek wielkich północnych wydm, pokrywających planetę w szerokim na osiemset kilometrów pasie między Vastitas i czapami polarnymi. Piasek był koloru węgla drzewnego z delikatnymi przebarwieniami purpury i różu; widok ten stanowił prawdziwą ulgę dla ich oczu po męczącej czerwieni skalnego rumoszu na południu. Wydmy ciągnęły się na północ i południe, w równoległych grzebieniach, które od czasu do czasu łamały się lub łączyły. Jechało się po nich dość łatwo — piasek był mocno ubity, musieli tylko wjechać na dużą wydmę i posuwać dalej jej garbatym zachodnim stokiem.

Jednakże po kilku dniach jazdy wydmy stały się większe i pojawiły się typowe dla Marsa twory, które Ann nazywała barchanami. Wyglądały jak ogromne zamarznięte fale. Wznosiły się na wysokość stu metrów, ich grzbiety miały kilometr szerokości, a ciągnęły się całymi kilometrami. Tak jak inne ukształtowania powierzchni Marsa, i one były sto razy większe niż ich ziemskie odpowiedniki na Saharze i Gobi. Ekspedycja wciąż utrzymywała właściwy kurs, czasem przecinając grzbiety tych wielkich fal, czasem przejeżdżając z jednego grzbietu na drugi, a łaziki wyglądały jak maleńkie łódeczki, rozpaczliwie walczące z czarnym morzem, które zamarzło w gigantycznym sztormie.

Któregoś dnia podróży po tym skamieniałym morzu Dwójka nagle się zatrzymała. Czerwona lampka na wyświetlaczu pokładowego komputera rovera sygnalizowała awarię elastycznej ramy łączącej oba moduły. I rzeczywiście — tylny moduł przechylał się nieco w lewo, a lewe koła prawie całkiem zakopały się w piasku. Nadia włożyła skafander i poszła obejrzeć uszkodzenie. Zdjęła pokrytą pyłem pokrywę spoiny łączącej ramę z podwoziem modułu i stwierdziła, że pękły wszystkie śruby spinające.

— To trochę potrwa — stwierdziła. — Możecie w tym czasie pokręcić się po okolicy.

Wkrótce na zewnątrz pojawiły się ubrane w skafandry sylwetki Phyllis i George’a, a za nimi Simona, Ann i Edvarda. Phyllis i George wzięli transponder z Trójki i ustawili go trzy metry na prawo od “drogi”. Nadia zaczęła naprawiać pękniętą ramę, starając się jak najkrócej dotykać palcami urządzeń; popołudnie było bardzo chłodne, pewnie około siedemdziesięciu stopni poniżej zera, i czuła igiełki mrozu przenikające ciało aż do kości.

Końcówki pękniętych śrub nie dawały się wyjąć, więc wyciągnęła wiertarkę i zaczęła drążyć nowe otwory, nucąc przy tym “The Sheik of Araby”. Edvard i Simon rozmawiali o piasku. Miło jest widzieć, pomyślała Nadia, że ziemia nie jest czerwona. I słyszeć Ann zaabsorbowaną pracą. I mieć samej jakąś pracę do wykonania.

Dotarli już prawie do kręgu podbiegunowego i obecnie było Ls = 84, zatem do północnego letniego przesilenia pozostały tylko dwa tygodnie. Dni stawały się coraz dłuższe. Nadia i George pracowali przez cały wieczór, podczas gdy Phyllis przyrządzała kolację; po posiłku Nadia wyszła, by dokończyć pracę. Czerwone słońce, małe i okrągłe, chociaż zbliżało się ku zachodowi, otaczała brązowa mgiełka; ze względu na zbyt rzadką atmosferę wyglądało stale tak samo: nie powiększało się ani nie spłaszczało. Nadia skończyła pracę, odłożyła narzędzia i otworzyła zewnętrzny luk śluzy Jedynki, kiedy nagle usłyszała w hełmie głos Ann:

— Och, Nadiu, już wchodzisz?

Podniosła oczy. Ann stała na grzbiecie wydmy po zachodniej stronie i machała do niej z góry; jej czarna sylwetka rysowała się ostro na tle krwawego nieba.

— Taki miałam zamiar — odparła Nadia.

— Chodź tu do mnie na chwilę. Chcę, żebyś popatrzyła na ten zachód słońca, zapowiada się cudownie. No chodź, to potrwa tylko minutkę. Spodoba ci się. Na zachodzie są piękne chmury.

Nadia westchnęła i zamknęła luk.

Wschodnia strona wydmy była dość stroma. Nadia ostrożnie stąpała po śladach butów pozostawionych przez Ann. Piasek był ubity i zwarty, ale w pobliżu grzebienia stał się bardziej sypki, a wydma coraz bardziej spadzista, więc Nadia pochyliła się na wszelki wypadek i wbiła weń palcami. Ostatni etap wspinaczki pokonała na czworakach. Wreszcie dotarła na szeroki, zaokrąglony szczyt i dopiero wtedy wyprostowała się i rozejrzała.

Tylko grzbiety najwyższych wydm nadal jeszcze oświetlało słońce; reszta świata stała się już tylko czarną plamą, poprzecinaną krótkimi pasami stalowych szarości. Horyzont znajdował się w odległości jakichś pięciu kilometrów.

Ann siedziała w kucki z garścią piasku w dłoni.

— Z czego to się składa? — spytała Nadia.

— Z ciemnych kryształków rozmaitych cząsteczek złożonych minerałów.

Nadia prychnęła.

— Sama bym na to wpadła.

— Nie, gdybyś nie weszła tutaj… Hmm, to są najwyraźniej drobiny miału połączone z różnymi solami. I okruchy skalne.

— Dlaczego jest taki czarny?

— Ma pochodzenie wulkaniczne. Widzisz, na Ziemi piasek składa się w większości z kwarcu, ponieważ jest tam sporo granitu. Mars natomiast nie ma go zbyt wiele. Te ziarenka to prawdopodobnie krzemiany wulkaniczne. Obsydian, krzemień, trochę granatu… Jest piękny, prawda?

Wyciągnęła dłoń pełną piasku, aby Nadia mogła lepiej się przyjrzeć. Oczywiście wszystko ze śmiertelną powagą. Nadia spojrzała na pył przez szklaną szybkę hełmu.

— Tak, bardzo — odrzekła zdawkowo.

Stały przez chwilę w milczeniu, obserwując zachód słońca. Ich cienie przesuwały się na prawo, ku wschodniemu horyzontowi. Niebo przybrało barwę ciemnoczerwoną, było mroczne i mętne, lekko jaśniejsze jedynie na zachodzie nad słoneczną kulą. Chmury, o których wspomniała Ann, tworzyły bardzo wysoko na niebie jaskrawożółte smugi. Coś w piasku połyskiwało w świetle, a wydmy stały się wyraźnie purpurowe. Słońce wyglądało jak mały złoty guzik, nad którym świeciły dwie wielkie gwiazdy wieczorne: Wenus i Ziemia.

— Ostatnio coraz bardziej się do siebie zbliżają — zauważyła miękko Ann. — Koniunkcja powinna być naprawdę olśniewająca.

Słońce dosięgnęło horyzontu, a szczyty wydm bladły, stawały się coraz bardziej widmowe. Po chwili mały słoneczny krążek zatopił się w czarnej linii na zachodzie. Niebo stało się teraz kopułą o barwie kasztanowej, a wysoko położone chmury przypominały różowe kępki leśnych mchów. Wszędzie rozbłyskiwały gwiazdy, a kasztanowy kolor nieba przeszedł teraz w żywy, ciemny, opalizujący fiolet, pogłębiony ciemną barwą wydm. Widok był niesamowity: jakby nad czarną równinę zaczęły nagle spływać smugi płynnego mroku. Nadia poczuła dziwny dreszcz, który wstrząsnął wszystkimi nerwami jej ciała, sunął po kręgosłupie, przebiegał po całej skórze. Policzki jej się zarumieniły. Zadrżała. To piękno naprawdę było wstrząsające! Zdumiała ją własna reakcja na urodę tego świata, a igiełki podniecenia, które przebiegały po jej ciele, tak bardzo kojarzyły się z seksem… Widok był piękny, niesamowity i… przeraźliwie obcy. Nadia uświadomiła sobie, że nigdy przedtem nie postrzegała w tak bezpośredni sposób natury tej planety, ani też nigdy naprawdę się nad nią nie zastanawiała. Dotąd żyła tu tak, jakby to była “nowa” Syberia, postrzegając wszystko przez pryzmat swojej przeszłości.

Teraz jednak po raz pierwszy stała na powierzchni skamieniałego czarnego oceanu pod wysokim fioletowym niebem i wszystko wydało jej się nowe i niepokojące. Nie znajdowała w pamięci nic, co choćby trochę przypominało ten świat; nagle cała pamiętana przeszłość zniknęła bezpowrotnie i Nadia bezmyślnie zawirowała radośnie, jak mała dziewczynka. Ogarnęło ją wspaniałe uczucie czegoś w rodzaju duchowej nieważkości, jakby każdy kilogram jej ciała przesączył się gdzieś do wnętrza jej psychiki, i wiedziała, że nie jest już pusta, wręcz przeciwnie — czuła, że wypełniają coś niezwykłego, była teraz pełna siły i zdecydowania, skupiona i zrównoważona. Jak mały, obracający się niby bąk myślący kamyk.

Ześlizgnęły się na butach po zboczu. Na dole Nadia z przejęciem uściskała Ann.

— Och, wprost nie wiem, jak ci za to dziękować. — Nawet przez dwie przyciemnione szybki hełmów dostrzegła szeroki uśmiech Ann. Jakże rzadki widok.

Od tej chwili wszystko się dla Nadii zmieniło. Och, wiedziała, że zmiany zaszły tylko w niej samej, że po prostu teraz patrzy na otoczenie z większą uwagą. I stało się tak z pewnością dzięki temu pejzażowi, to on narzucił jej tę nową dbałość o każdy drobiazg.

Następnego dnia opuścili czarne wydmy i pojechali dalej ku czemuś, co towarzyszący Nadii geolodzy nazywali terenem warstwowym albo łupkowym. Był to płaski piaszczysty rejon, który zimą przykrywała częściowo składająca się z dwutlenku węgla czapa polarna. Teraz, w środku lata, doskonale było widać lekko pofalowaną powierzchnię. Ekspedycja jechała po rozległych żyłach żółtego piasku, nad którymi ciągnęły się długie faliste płaskowyże. Ich zbocza miały układ schodkowy i tarasowy, warstwy układały się równo, ale miały nieregularne zarysy, przez co pagórki przypominały drewno, które zostało pocięte i pieczołowicie wypolerowane, aby ukazać piękno jego słojów. Żadne z nich nigdy nie widziało tak nieziemsko wyglądającego terenu, więc spędzali poranki pobierając próbki gleby i skalne okruchy. Kręcili się po okolicy, skacząc z miejsca w miejsce jak jakiś marsjański balet i przez cały czas przekrzykując się nawzajem, a Nadia była tak samo podekscytowana jak pozostali. Ann wyjaśniała jej, że każdej zimy mróz tworzy cieniutką warstewkę na powierzchni. Potem wiatr tnie łożyska tych “potoków” i kształtuje stoki, a każdy kolejny, wyższy pokład wcina się głębiej, aż ściany łożysk ułożą się w setki wąskich tarasów.

— Ta kraina wygląda jak mapa poziomicowa — zauważył Simon.

Przez kilka następnych dni co wieczór wysiadali z pojazdów. W purpurowym półmroku, który trwał niemal do północy, prowadzili wiercenia i docierali aż do podłoża, które było piaszczyste, zlodowaciałe i również składało się z następujących po sobie warstw. Pewnego wieczoru Nadia wspięła się wraz z Ann na łańcuch równoległych tarasów, jednym uchem słuchając geologicznych opowieści o precesji aphelium i peryhelium. Nagle obejrzała się za siebie, spojrzała na łożysko i zobaczyła, że jarzy się ono w wieczornym świetle jak cytryny i morele. Nad całym terenem zawisły bladozielone, soczewkowate chmury, które przypominały idealne krzywiki. Widok był naprawdę cudowny.

— Popatrz! — krzyknęła.

Ann na widok tego wspaniałego fenomenu marsjańskiej natury zamilkła z podziwu. Przez chwilę obserwowały nisko płynące chmury.

Z łazików zawiadomiono ich o kolacji, co wreszcie skłoniło obie kobiety do powrotu. Nadia schodząc po osobliwie ukształtowanych piaszczystych tarasach, uświadomiła sobie, że naprawdę zaszła w niej jakaś wewnętrzna przemiana… A może po prostu planeta stawała się coraz bardziej niesamowita i piękniejsza, im dalej podążali na północ. Najpewniej jednak prawdą było i jedno, i drugie.

Jechali przez płaskie tarasy żółtego piasku, tak drobnego i ubitego, że mogli pędzić z maksymalną prędkością, zwalniając tylko po to, by przy przejeździe z jednej łachy na następną zmienić bieg. Jedynie z rzadka sprawiały im nieco kłopotów koliste zbocza. Raz czy dwa musieli się nawet wycofywać i szukać innej drogi, ale na ogół szlak na północ był łatwy i przyjemny.

Czwartego dnia podróży po warstwowym terenie ściany płaskowyżu leżące po obu stronach płytkiego koryta, którym podążali, zaczęły się wyginać ku sobie i przez szczelinę łaziki wjechały na wyżej położoną płaszczyznę. Na horyzoncie ukazało się oczom podróżników białe wzgórze, wielka zaokrąglona góra, podobna do Ayers Rock. A białe wzgórze oznaczało przecież lód! Tak, to była ogromna góra lodu, wysoka na sto metrów i na kilometr szeroka, a kiedy ją objeżdżali, zauważyli, że ciągnie się aż po północny horyzont. Wzgórze stanowiło najwyraźniej czubek lodowca, prawdopodobnie jęzor czapy polarnej. W pozostałych pojazdach rozległy się krzyki i w zgiełku i zamieszaniu Nadia dosłyszała jedynie głos Phyllis, która wołała:

— Woda! Woda!

To naprawdę była woda. Chociaż od początku wiedzieli, że musi tu być, teraz niezmiernie zadziwieni wjeżdżali na to ogromne białe wzgórze, najwyższe, jakie widzieli na przestrzeni pięciu tysięcy przebytych dotąd kilometrów. Przez cały dzień przyzwyczajali się do nowej krainy: zatrzymali rovery, pokazywali sobie nawzajem wzniesienie, dyskutowali, aż wreszcie wysiedli, aby się lepiej przyjrzeć i pobrać próbki gleby i drobnych skał, dotknąć tej powierzchni i wspiąć się na szczyt białej góry. Podobnie jak otaczający je piasek, lodowe wzgórze składało się z poziomo ułożonych warstw oddzielonych mniej więcej centymetrowymi pasmami pyłu. Między warstwami lód był jakby gruzełkowaty i ziarnisty, a w tutejszym ciśnieniu atmosferycznym sublimował niemal przy każdej temperaturze, pozostawiając porowate, zmurszałe ścianki głębokości kilku centymetrów. Reszta lodu była solidna i twarda.

— Mamy mnóstwo wody! — przekrzykiwali się nawzajem. Woda na powierzchni Marsa…

Następnego dnia lodowcowe wzgórze znalazło się z prawej strony, tworząc ścianę, która towarzyszyła im aż do wieczora. Tak naprawdę dopiero wtedy uświadomili sobie, że tu rzeczywiście jest mnóstwo wody, zwłaszcza kiedy po kilku godzinach ściana stała się jeszcze wyższa: urosła do około trzystu metrów. Okazało się bowiem, że jest to coś w rodzaju lodowego górskiego pasma, odgradzającego ich od doliny o płaskim dnie leżącej po wschodniej stronie. Nagle na północno-zachodnim horyzoncie wyłoniło się kolejne białe wzgórze, grań sterczącego ponad horyzontem kolejnego pasma, którego podstawa była jeszcze niewidoczna. Najwyraźniej musiało to być następne wzniesienie lodowcowe, leżące jakieś trzydzieści kilometrów na zachód.

Domyślili się, że dotarli do Chasma Borealis, wymodelowanej przez wiatr doliny, która wcinała się na północy w lodową czapę na jakieś pięćset kilometrów, czyli ponad połowę odległości dzielącej grupkę podróżników od bieguna. Dno tej rozpadliny stanowił płasko ubity piasek, twardy jak beton, ale w górnej warstwie kruchy z powodu zmrożonego dwutlenku węgla. Lodowe ściany przepaści były wysokie i nie pionowe, ale nachylone na zewnątrz pod kątem mniejszym niż czterdzieści pięć stopni; podobnie jak stoki w łupkowym terenie, wznosiły się amfiteatralnie, tworząc układ tarasów poszarpanych erozją, która była dziełem wiatru i sublimacji, dwóch sił przez dziesiątki tysięcy lat “krojących” rozpadlinę.

Zamiast jechać w górę doliny, podróżnicy ruszyli ku jej zachodniej ścianie, do transpondera, który znajdował się w zrzucie ze sprzętem do eksploatacji lodu. Rozpadlinę wypełniały teraz piaszczyste wydmy, niskie i regularne, więc przemierzając ten pofałdowany grunt, łaziki na przemian to podjeżdżały w górę, to zjeżdżały w dół. W pewnej chwili, kiedy pojazdy wspięły się na kolejną wydmę, podróżnicy dostrzegli zrzut. Leżał nie dalej niż dwa kilometry od podnóża lodowej ściany na północnym zachodzie: ogromne żółtozielone pojemniki ustawione na pajęczych nogach ładowników. Był to doprawdy osobliwy widok w tym świecie bieli, brązów i różów.

— Co za szkarada! — krzyknęła Ann, ale Phyllis i George zaczęli radośnie wiwatować.

Podczas długiego popołudnia zacieniony zachodni lodowy stok przybierał rozmaite pastelowe kolory: najczystszy wodny lód był przezroczysty i niebieskawy, natomiast większa część wzgórza miała barwę przezroczystej kości słoniowej, przyciemnionej pyłem w kolorach różu i żółci, a nieregularne pasy dwutlenku węgla były idealnie białe. Niezwykle ostry kontrast między suchym lodem a lodem wodnym sprawiał, że nie sposób było określić rzeczywisty kształt stoku. Ponadto z powodu skrótu perspektywicznego trudno było również ocenić wysokość wzgórza; wydawało się piąć w górę bez końca — miało prawdopodobnie od trzystu do pięciuset metrów ponad poziom dna Borealis.

— Jak dużo wody! — zawołała Nadia.

— Jeszcze więcej jest pod powierzchnią — dodała Phyllis. — Nasze wiercenia wskazują, że zakopana pod terenem warstwowym czapa rozciąga się na wiele stopni szerokości areograficznej dalej ku południu niż to widzimy.

— A więc jest tu więcej wody niż kiedykolwiek będziemy potrzebować!

Ann z goryczą zacisnęła usta w poczuciu porażki.

Ładowniki ze sprzętem wydobywczym wyznaczyły miejsce na lokalizację bazy eksploatacji lodu, usadowili się więc obok zachodniej ściany Chasma Borealis, na 41 stopniu długości i 83 stopniu szerokości północnej. Dejmos właśnie zniknął za horyzontem w ślad za Fobosem. Zobaczą go znowu dopiero kiedy wrócą na południe. Po letnich nocach następował teraz jednogodzinny purpurowy świt; przez resztę dnia słońce wędrowało nad horyzontem, nigdy nie wznosząc się wyżej niż dwadzieścia stopni ponad jego linię. Cała szóstka spędzała długie godziny na zewnątrz, najpierw przenosząc pod ścianę segmenty przetwórni lodu, a potem ją instalując. Najważniejszą część urządzenia stanowił automatyczny świder tunelowy wielkości mniej więcej jednego z ich roverów. Świder wbijał się w lód i odcinał walce o średnicy półtora metra. Kiedy włączyli maszynę, świder wydał z siebie głośny, niski warkot, który stawał się jeszcze głośniejszy, gdy przysuwali głowy w hełmach do lodu albo choćby dotykali go rękami. Po odcięciu walce białego lodu z hukiem wpadały do zbiornika, a następnie mały automatyczny podnośnik widłowy przenosił je do destylarni, która topiła lód, oczyszczała go ze znacznych ilości pyłu, a następnie ponownie zamrażała uzyskaną wodę w metrowe sześcianiki, które poręczniej pakowało się do ładowni łazików. Doszli do wniosku, że automatyczne rovery towarowe powinny bez problemów dojechać na miejsce, załadować lód i wrócić do bazy, dzięki czemu obóz będzie otrzymywał regularne dostawy wody, znacznie większe niż wynoszą ich aktualne potrzeby. Edvard przypuszczał, że w widocznej czapie polarnej znajduje się około czterech do pięciu milionów kilometrów sześciennych lodu, chociaż trudno było obliczyć dokładnie.

Grupa spędziła wiele dni testując przetwórnię i instalując ogniwa baterii słonecznych, które miały ją zasilać. W długie wieczory po kolacji Ann wspinała się na lodową ścianę, rzekomo pod pretekstem pobierania próbek skalnych, chociaż Nadia bardzo dobrze wiedziała, że po prostu chce pobyć przez jakiś czas z dala od Phyllis, Edvarda i George’a. Poza tym Ann korciło, by wspiąć się na szczyt, dotrzeć na czapę polarną, a tam rozejrzeć się i powiercić trochę w najświeższych warstwach lodu. Nie tylko Ann miała na to ochotę, toteż pewnego dnia, kiedy przetwórnia przeszła już wszystkie rutynowe testy, wraz z Nadią i Simonem wstali o świcie, tuż po drugiej nad ranem, wyszli na niezwykle zimne poranne powietrze i rozpoczęli wspinaczkę. Ich cienie posuwały się przed nimi jak wielkie pająki. Lodowy stok wznosił się pod kątem około trzydziestu stopni, co jakiś czas stawał się bardziej stromy, a następnie się spłaszczał, ilekroć trójka badaczy docierała na nierówny, surowy taras w warstwowej ścianie wzgórza.

O siódmej rano weszli na zbocze i rozproszyli się po powierzchni polarnej czapy. Na północ od nich znajdowała się lodowa równina, rozciągająca się aż po widnokrąg do wysoko położonego horyzontu, jakieś trzydzieści kilometrów dalej. Za sobą, na południu, dostrzegli olbrzymie geometryczne zakosy łupkowego terenu. Był to najrozleglejszy widok, jaki widziała Nadia na Marsie.

Lód płaskowyżu był łupkowy, podobnie jak warstwowe piaski, które nie tak dawno opuścili. Brudno-różowe szerokie pasma przecinała biel. Druga ściana Chasma Borealis, dalej na wschód, z ich punktu widzenia wydawała się niemal pionowa, długa, wysoka, masywna.

— Ależ tu jest wody! — po raz kolejny powiedziała Nadia. — Nigdy jej nie zużyjemy.

— To zależy — stwierdziła Ann z roztargnieniem, wkręcając mały świder w lód. Zaciemniona szybka jej hełmu obróciła się ku Nadii. — Jeśli zaczniemy terraformowanie, cała czapa zniknie jak rosa w gorący ranek. Odleci w powietrze i utworzy piękne chmury.

— Czy będzie aż tak źle? — spytała Nadia.

Ann tylko zmierzyła ją wzrokiem. Za przyciemnioną szybką jej oczy wyglądały jak dwa kulkowe łożyska.

Tego samego wieczoru przy kolacji Ann powiedziała:

— Sądzę, że powinniśmy wyprawić się na biegun.

Phyllis potrząsnęła głową.

— Nie mamy wystarczająco dużo jedzenia ani powietrza.

— Zadzwońmy do bazy po zrzut. Tym razem Edvard potrząsnął głową.

— Czapa polarna jest pocięta dolinami prawie tak głębokimi jak Borealis!

— To nieprawda — zareplikowała Ann. — Można do niej stosunkowo łatwo dojechać. Z góry faliste doliny wyglądają paskudnie, ale jedynie z powodu różnicy w albedo między wodą i dwutlenkiem węgla. W rzeczywistości zbocza nigdy nie pochylają się bardziej niż sześć stopni. To jest po prostu tylko trochę bardziej warstwowy teren, nic więcej.

— No dobrze, ale jak się dostaniemy na czapę? — spytał George.

— Dojedziemy do jednego z lodowych jęzorów. Posłuży nam jako rampa wiodąca w górę do głównego masywu, a kiedy już na nim będziemy, pojedziemy prosto na biegun!

— Nie ma sensu tam jechać — oświadczyła zdecydowanie Phyllis. — Na biegunie krajobraz jest dokładnie taki sam jak tutaj, tylko więcej lodu. Taka wyprawa oznacza dla nas jedynie większe ryzyko napromieniowania.

— A poza tym — dodał George — moglibyśmy przecież wykorzystać pozostałe zapasy jedzenia i powietrza, aby zbadać choćby niektóre miejsca, jakie minęliśmy po drodze tutaj.

A więc taki był ich punkt widzenia. Ann spojrzała na nich z wściekłością.

— To ja jestem szefem ekipy geologicznej — rzuciła ostro. Niestety była też bardzo kiepskim politykiem, zwłaszcza w porównaniu z Phyllis, która posiadała wielu wpływowych przyjaciół w Houston i Waszyngtonie.

— Nie ma żadnego geologicznego powodu, aby jechać na biegun — odcięła się natychmiast z uśmiechem Phyllis. — Powtarzam ci, że znajdziemy tam taki sam lód jak tu. Przyznaj się, że po prostu chcesz tam jechać i tyle.

— No i co z tego? — spytała napastliwie Ann. — Chcę i już! Nadal istnieją kwestie naukowe, które chciałabym rozwiązać. Uzyskać odpowiedzi na pewne pytania. Na przykład, jaki jest skład tamtejszego lodu, ile zawiera pyłu… Dokądkolwiek jedziemy, zbieramy cenne dane.

— Tak, ale zadaniem tej wyprawy jest zdobycie wody, a nie jakieś wygłupy.

— To nie są żadne wygłupy! — warknęła Ann. — Nie szukamy wody tylko po to, by zaspokoić nasze potrzeby. Potrzebujemy jej, by móc prowadzić dalsze badania, a nie odwrotnie! Nie możemy ot, tak po prostu spocząć na laurach! Nie możemy się wycofać! Aż trudno uwierzyć, jak wiele osób w tej kolonii tak postępuje!

— Zobaczmy, co powiedzą w bazie — wtrąciła się Nadia. — Może zechcą, żebyśmy wrócili i pomogli im tam przy jakichś przedsięwzięciach, a może nie będą mogli przysłać nam zrzutu, nigdy nic nie wiadomo.

Ann jęknęła.

— Czas już skończyć z tym ciągłym pytaniem o pozwolenie Narodów Zjednoczonych, to tylko wszystko komplikuje.

Miała rację. Frankowi i Mai oczywiście nie spodobał się pomysł, z kolei John był niby zainteresowany, ale jak zwykle odpowiedział wymijająco. Arkady poparł pomysł i zadeklarował się, że zrzuci z Fobosa zapasy, jeśli to będzie konieczne, ale w ogóle nie wziął pod uwagę strony praktycznej takiej operacji. Maja natomiast zadzwoniła w tej sprawie do Centrum Kontroli Wyprawy w Houston i na Bajkonur, co tylko podsyciło coraz gwałtowniejszą dyskusję. Hastings kategorycznie sprzeciwiło się planowi, ale Bajkonurowi i wielu towarzystwom naukowym przypadł on do gustu.

W końcu Ann udało się dostać do telefonu; jej ton był bardzo szorstki i arogancki, chociaż wyglądała na nieco przestraszoną.

— Jestem szefem ekipy geologicznej i twierdzę, że należy pojechać na biegun. Nie będziemy mieć lepszej sposobności, aby uzyskać dane na temat składu czapy polarnej w jej stanie pierwotnym. To jest kruchy system i każda, nawet najmniejsza zmiana w atmosferze może go poważnie naruszyć. A wy przecież planujecie już niebawem pewne posunięcia, czyż nie? Sax, ciągle pracujesz nad tymi wiatrakami grzewczymi?

Sax nie brał udziału w dyskusji i trzeba go było dopiero przywołać do telefonu.

— Jasne — odparł, kiedy powtórzono mu pytanie. On i Hiroko wystąpili z pomysłem zbudowania małych wiatraczków, które chcieli porozrzucać ze sterowców na całej planecie. Stałe wiatry zachodnie obracałyby wiatraki i pod wpływem wirowania w cewkach grzejnych u podstawy wiatraków miało powstawać ciepło, wypuszczane następnie prosto w atmosferę. Sax zaprojektował już automatyczną wytwórnię wiatraków; chciał ich wyprodukować tysiące. Wład zauważył przy tej okazji, że ceną za uzyskane ciepło będzie osłabienie siły wiatrów — nie można otrzymać czegoś za nic. Sax natychmiast odpowiedział, że uda im się przynajmniej w jakiś sposób wykorzystać potężne burze pyłowe, które wiatr czasami tu wywołuje. — Małe ciepełko za trochę wiaterku to chyba niezła wymiana, co?

— A więc milion wiatraków — wtrąciła Ann. — A to dopiero początek. Wspominałeś też coś o zrzuceniu czarnego pyłu na czapy polarne, prawda, Sax?

— To znacznie zagęściłoby atmosferę, na pewno szybciej niż jakiekolwiek inne możliwe w tej chwili działanie.

— Może, ale jeśli zrealizujecie ten pomysł — podsumowała Ann — czapy zostaną skazane na zagładę. Szybko wyparują, a wtedy spytamy: “Ciekawe jak wyglądały?” I nigdy się nie dowiemy.

— Czy masz dość zapasów i czasu? — spytał rzeczowo John.

— Zrzucimy ci zapasy — ponowił swoją ofertę Arkady.

— Mamy przed sobą jeszcze cztery miesiące lata — odparła krótko Ann.

— Ty po prostu chcesz pojechać na biegun! — rzucił Frank, powtarzając słowa Phyllis.

— I co z tego? — zdenerwowała się Ann. — Być może ty przyleciałeś tutaj, aby prowadzić jakieś polityczne gierki, ja jednak zamierzam przede wszystkim zobaczyć kawałek tego świata.

Nadia skrzywiła się z niezadowoleniem. Rozmowa się skończyła i Frank był wściekły, co nigdy nie wróżyło nic dobrego. Och, Ann, Ann…

Następnego dnia do dyskusji włączyli się ziemscy oficjele, co przesądziło sprawę: na Ziemi uznano, że rzeczywiście koloniści powinni pobrać próbki z polarnej czapy w stanie pierwotnym. Po zielonym świetle z bazy (obrażony Frank w ogóle nie podszedł do telefonu) Simon z Nadią natychmiast zaczęli wznosić radosne okrzyki:

— Na biegun północny! Jedziemy na biegun! Phyllis tylko potrząsnęła głową.

— Naprawdę was nie rozumiem. George, Edvard i ja zostajemy tutaj jako rezerwa. Przetestujemy w tym czasie pracę przetwórni lodu.

Ann, Nadia i Simon wsiedli w Trójkę, zjechali z powrotem na dno Chasma Borealis i tam skręcili na zachód, gdzie jeden z lodowców spływających z czapy utworzył idealną pochyłą rampę. Dzięki wzmocnieniu metalową siatką wielkie koła łazika miały przyczepność równą gąsienicom śnieżnego pługu, podróżnicy więc bez problemów powinni przejechać po rozmaitych powierzchniach czapy: po obszarach ziarnistego pyłu, po niskich wzgórkach twardego lodu, po polach oślepiającej bieli zmrożonego dwutlenku węgla i po cienkiej warstewce sublimującego wodnego lodu. Płytkie doliny falowały jedna za drugą ku biegunowi; niektóre były bardzo szerokie. Aby przebyć taką dolinę, badacze musieli zjechać po wyboistym stoku, który wyginał się na prawo i lewo aż po horyzont i cały pokryty był idealnie białym suchym lodem. Trwało to przez około dwadzieścia kilometrów, aż wreszcie cały świat wokół nich stał się jaskrawo biały.

Nagle wyrosła przed nimi góra lepiej im znanego, brudnoczerwonego lodu wodnego, połać bieli poprzecinanej ciemniejszymi pasmami. Kiedy pokonali dno rowu, świat podzielił się na dwie części, białą z tyłu i brudnoróżową przed nimi. Podczas jazdy ku zwróconym na południe stokom dostrzegli, że wodny lód jest tu bardziej zerodowany niż gdzie indziej, ale jak twierdziła Ann, każdej zimy metr suchego lodu osiada na wiecznej zmarzlinie czapy i rozciera pozostały po ubiegłorocznym lecie zmurszały filigran, wypełniając wszystkie zagłębienia. Dzięki temu wielkie koła łazika mogły teraz bez komplikacji posuwać się naprzód.

Za falistymi dolinami podróżnicy znaleźli się na równej białej płaszczyźnie, która rozciągała się we wszystkich kierunkach aż po horyzont. Biel widziana przez spolaryzowane, przyciemnione szyby okien rovera była niezmącona i czysta. W pewnej chwili minęli niskie koliste wzgórze — krater pozostały po jakimś stosunkowo niedawnym uderzeniu meteorytu, wypełniony od tego czasu kolejnymi warstwami lodu. Zatrzymali się, aby pobrać próbki skał. Nadia musiała ograniczać Ann i Simona do czterech wierceń dziennie, aby uniknąć przeciążenia ładowni pojazdu, dwoje geologów wrzucało tu bowiem nie tylko drobne okruchy. Często mijali pojedyncze czarne skały (odłamki meteorytów), wyglądające na tle lodu jak rzeźby Magritte’a i para badaczy zbierała najmniejsze, z większych pobierając próbki. Raz przejechali nawet obok odłamka wielkości rovera. Okruchy pochodziły przeważnie z meteorów niklowo-żelaznych lub kamiennych chondrytów. Ann dotknęła jednego i powiedziała do Nadii:

— Czy wiesz, że na Ziemi znaleziono meteoryty pochodzące z Marsa? Być może zdarzało się również na odwrót, chociaż na pewno o wiele rzadziej. To musiałoby być naprawdę potężne uderzenie. Żeby skała wydostała się z ziemskiego pola grawitacyjnego, musi osiągnąć prędkość początkową rzędu co najmniej piętnastu kilometrów na sekundę. Słyszałam kiedyś, że około dwa procent materii wyrzuconej z ziemskiego pola być może wylądowało na Marsie, ale mogło się to stać tylko podczas największych zderzeń meteorytowych, jak na przykład spadek na granicy kredy i trzeciorzędu. Dziwnie byłoby znaleźć tu kawałek Jukatanu, co?

— To było sześćdziesiąt milionów lat temu — zauważyła Nadia. — I tak byłby zakopany pod lodem.

— To prawda. — Później, wracając do pojazdu, Ann mruknęła: — Cóż, jeśli Sax i inni stopią te czapy, na pewno jakieś znajdziemy. Będziemy mieć całe muzeum meteorytów, wokół którego rozsiądziemy się na piasku.

Minęli kolejne faliste doliny, to wspinając się do góry, to zjeżdżając w dół, niczym łódź kołysząca się na falach. Tym razem były to największe z dotąd napotkanych fal: grzbiet jednej od szczytu drugiej dzieliło około czterdziestu kilometrów. Podróżnicy często popatrywali na zegarki, aby trzymać się ustalonego rozkładu dnia, i od dziesiątej wieczór do piątej rano parkowali na pagórkach albo tkwili ukryci w stożkach kraterów, chcieli bowiem mieć podczas tych postojów piękne widoki. Zaciemniali też okna przy użyciu podwójnej polaryzacji, aby łatwiej zasnąć w nocy.

Któregoś ranka, kiedy przemierzali okolicę, Ann włączyła radio i zaczęła je nastawiać zgodnie z parametrami satelitów areosynchronicznych.

— Nie jest łatwo znaleźć biegun — oznajmiła. — Pomyślcie tylko, że pierwsi ziemscy odkrywcy zawsze docierali na północ latem, mimo że nie widzieli gwiazd i nie mieli satelitów.

— Więc jak go znajdowali? — spytała nagle zaciekawiona Nadia. Ann zastanawiała się przez chwilę.

— Nie wiem — uśmiechnęła się. — Podejrzewam, że było to bardzo trudne. Prawdopodobnie za pomocą obliczeń.

Nadię zaintrygował ten problem i natychmiast zaczęła coś obliczać na komputerze. Geometria nigdy nie była jej mocnym punktem, ale pomyślała, że zapewne przy biegunie północnym w jakimś dniu w środku lata słońce zakreśla idealny okrąg wokół horyzontu, nigdy nie zbaczając poniżej ani powyżej. Jeśli więc ktoś znalazł się w pobliżu bieguna mniej więcej w środku lata, mógł użyć sekstansu, aby zmierzyć wysokość słońca nad horyzontem… Czyjej rozumowanie było właściwe?

— To jest gdzieś tutaj — oświadczyła nagle Ann.

— Tutaj?

Zatrzymali rovera i rozejrzeli się wokół. Biała równina sięgała aż po bliski horyzont; nie wyróżniała się niczym specjalnym z wyjątkiem paru szerokich czerwonych pasm. Jednak linie na komputerowym ekranie nie formowały koncentrycznych kół podobnych do tarczy strzelniczej, więc Nadia sądziła, że do celu mają jeszcze kawał drogi.

— Gdzie właściwie? — spytała.

— Hmm, gdzieś na północ stąd. — Ann znowu się uśmiechnęła. — W odległości mniej więcej kilometra. Może w tamtą stronę. Wskazała na prawo. — Musimy tam pojechać i jeszcze raz się zsynchronizować z satelitą. Trochę triangulacji i powinniśmy trafić w sam środeczek. W każdym razie z dokładnością do stu metrów.

— Jeśli poświęcimy na to więcej czasu, możemy go znaleźć z dokładnością do jednego metra! — rzucił z entuzjazmem Simon. — Ustalmy dokładnie!

Jechali minutę, potem sprawdzili swoją pozycję przez radio, skręcili w prawo, znowu chwilę jechali i jeszcze raz połączyli się z satelitą. W końcu Ann oznajmiła, że są u celu albo przynajmniej blisko. Simon zaprogramował komputer, po czym wszyscy ubrali się w skafandry i wysiedli z pojazdu, aby sprawdzić, czy rzeczywiście dotarli do bieguna. Ann i Simon wiercili otwory w gruncie, a Nadia krążyła po spiralnym torze, coraz bardziej oddalając się od pojazdu. Przed nią znajdowała się czerwonawo-biała równina, horyzont był w odległości jakichś czterech kilometrów. Zdecydowanie zbyt blisko. Znowu przeniknęło ją uczucie obcości, podobne do tego sprzed paru dni, kiedy obserwowała zachód słońca na czarnych wydmach; ta planeta była niesamowicie obca: wąski horyzont, niewyraźna grawitacja, taki mały klaustrofobiczny światek… A teraz znajdowała się dokładnie na jego północnym biegunie. Było Ls równe 92. Mieli już niemal sam środek lata. Gdyby stanęła obrócona twarzą ku słońcu i nie poruszała się, słońce drgnęłoby nagle, a potem obracałoby się wokół niej przez całą resztę dnia albo i przez resztę tygodnia! Niezwykłe wrażenie. Zawirowała radośnie jak dziecięcy bączek. Co by poczuła, zastygając nieruchomo na tak długo?

Polaryzowana szybka jej hełmu przyciemniała padające na lód oślepiające światło, które tworzyło łukowate, krystaliczne, tęczowe kropki. Nie było szczególnie zimno. Gdy podniosła dłoń, wyczuła lekki wietrzyk. Regularny czerwony pasek koncentrycznych warstewek rysował się na horyzoncie niczym linia wyznaczająca na mapie długość geograficzną. Nadię rozbawiło to porównanie. Słońce otaczał bledziutki pierścień lodowej mgiełki, której najniższy łuk dotykał horyzontu. Lód sublimował z czapy polarnej i lśnił w powietrzu nad Nadią w postaci pierścienia złożonego z miriadów kryształków. Uśmiechnęła się radośnie i odcisnęła ślady swoich butów na północnym biegunie Marsa.

Tego wieczoru włączyli polaryzatory, więc widok białej pustyni za oknami modułu był bardzo zaciemniony. Nadia siedziała wyprostowana z opróżnioną tacą na kolanach, małymi łykami popijając z filiżanki kawę. Cyfrowy zegar przeskoczył z 11:59:59 na 12:00:00 i zatrzymał się. Jego bezruch jeszcze bardziej podkreślił ciszę panującą w pojeździe. Simon spał, a Ann zajmowała siedzenie kierowcy i obserwowała okolicę. Obok niej stała taca z na wpół zjedzoną kolacją. Nie było słychać żadnego dźwięku poza szumem wentylatora.

— Cieszę się, że nas tu przywiozłaś — odezwała się Nadia. — Jest wspaniale.

— Przynajmniej ktoś jeszcze jest zadowolony — mruknęła Ann. Kiedy była zła albo rozgoryczona, jej głos stawał się monotonny i jakiś dziwnie daleki, jakby się nad czymś głęboko zastanawiała. — Niedługo już nie będzie tego świata.

— Jesteś pewna, Ann? Czapa ma tu pięć kilometrów głębokości, czy nie tak mówiłaś? Naprawdę sądzisz, że zniknie tylko dlatego, iż przykryje ją czarny pył?

Ann wzruszyła ramionami.

— Zależy, jak bardzo ją ogrzejemy, jak dużo jest w ogóle wody na planecie i ile wody z regolitu wypłynie na powierzchnię po ociepleniu atmosfery. Nie poznamy odpowiedzi na żadne z tych pytań, póki się to nie stanie. Jednakże podejrzewam, że ponieważ czapa jest pierwotną, najbardziej widoczną masą wodną, będzie najbardziej wrażliwa na wszelkie zmiany. Może wyparować niemal całkowicie, zanim ta część wiecznej zmarzliny stopnieje przynajmniej w połowie.

— Całkowicie?

— No, trochę lodu stworzy każda następna zima, to jasne, ale jeśli spojrzysz na zmarzlinę z perspektywy globalnej, ilość wody na niej okaże się wcale nie tak duża. To jest suchy świat, Nadiu, atmosfera jest tu bardzo jałowa. Przy Marsie Antarktyda wygląda jak dżungla o urodzajnej ziemi, a pamiętasz, jak to miejsce nas wykańczało. Kiedy temperatura odpowiednio się podniesie, lód wysublimuje w błyskawicznym tempie. Cała czapa przemieści się do atmosfery i ruszy na południe, gdzie będzie zamarzać w nocy. I, w efekcie, znów się rozdzieli mniej więcej równo nad całą planetę, po czym zamarznie w centymetrowej warstwie. — Skrzywiła się. — Nie, nie, mniej, przecież większość pozostanie w powietrzu.

— Ale potem, jeśli będzie cieplej, mróz zelżeje i spadnie deszcz. Powstaną tu rzeki i jeziora, prawda?

— O ile ciśnienie atmosferyczne okaże się wystarczająco wysokie. Powstanie wody na powierzchni zależy od ciśnienia powietrza tak samo jak od temperatury. Jeśli jedno i drugie wzrośnie, za dziesięć czy dwadzieścia lat będzie tutaj piasek.

— I wtedy znajdziemy niezłą kolekcję meteorytów — wtrąciła Nadia, chcąc pocieszyć towarzyszkę.

Nie pomogło. Ann zacisnęła usta, wyjrzała przez okno i potrząsnęła głową. Jej twarz często przybierała taki ponury wyraz. Nadia była pewna, że Mars nie jest jedyną przyczyną, że musi istnieć jeszcze inne wyjaśnienie tego głębokiego wewnętrznego smutku, który trawił Ann. Kraina Bessie Smith. Trudno było to pojąć. Kiedy Maja czuła się nieszczęśliwa, przypominała Ellę Fitzgerald śpiewającą bluesa — człowiek wiedział, że to tylko pozór, kolejna maska bogatej osobowości. Kiedy Ann była nieszczęśliwa, każdy, kto na nią spojrzał, cierpiał razem z nią.

Teraz wzięła półmisek z lasagną i odwróciła się, aby wstawić go do kuchenki mikrofalowej. Za nią połyskiwała pod czarnym niebem biała pustynia, świat na zewnątrz wyglądał jak negatyw fotograficzny. Zegar nagle wskazał 12:00:01.

Cztery dni później opuścili lodowe pustkowie i ruszyli w drogę powrotną do Phyllis, George’a i Edvarda. Przebyli wzniesienie i zatrzymali się. Na horyzoncie dostrzegli jakąś budowlę. Na płaskim skalistym dnie rozpadliny stała klasyczna grecka świątynia — sześć doryckich kolumn z białego marmuru wspierających owalny dach.

— Co to jest, do diabła?

Kiedy podjechali bliżej, zobaczyli, że kolumny zostały wykonane z wyciętych przez przetwórnię lodowych walców, ustawionych jeden na drugim. Owal służący za dach był ociosany dość nierówno.

— To pomysł George’a — wyjaśniła przez radio Phyllis.

— Zauważyłem, że te lodowe kloce mają podobną średnicę jak marmurowe greckie kolumny — dodał George, bardzo zadowolony z siebie. — Reszta była prosta. Przetwórnia sprawuje się idealnie, mieliśmy więc trochę czasu do zabicia.

— Prezentuje się wspaniale — zauważył Simon. Budowla wyglądała niczym fantastyczna senna wizja albo twór jakiejś obcej cywilizacji; w półmroku połyskiwała czerwonawo jak żywy organizm, jakby pod warstwą lodu płynęła krew. — Świątynia Aresa.

— Neptuna — poprawił go George. — Sądzę, że nie powinniśmy wzywać Aresa zbyt często.

— Zwłaszcza biorąc pod uwagę ciasnotę w bazie — dorzuciła Ann.

Podążali z powrotem na południe, a trasa wyznaczona przez ślady kół i transpondery rysowała się przed nimi daleko i wyraźnie jak asfaltowa szosa. Nawet bez komentarza Ann zauważyli, że ich podróż nabrała zupełnie innego charakteru. Nie badali już krainy nietkniętej ludzką stopą, krajobraz był teraz inny, rozdzielony na dwie części śladami kół i lekko zapylonymi zielonymi kadłubami urządzeń radiolokacyjnych. Wszystko to razem oznaczało “drogę”. Nie przemierzali już dzikiego kraju, wyznaczyli tu prawdziwy szlak. Mogli teraz pozostawiać kierowanie Trójki automatycznemu pilotowi i często tak właśnie robili.

Jechali więc z prędkością trzydziestu kilometrów na godzinę i w zasadzie nie mieli nic do roboty poza oglądaniem rozpołowionego pejzażu albo rozmowami, które nie zdarzały im się zbyt często, z wyjątkiem jednego poranka, kiedy wdali się w gorącą dyskusję na temat Franka Chalmersa. Ann twierdziła, że jest wyrachowany i przebiegły, Phyllis z kolei upierała się, że nie odbiega specjalnie od normy i postępuje jak wszyscy, którzy posiadają władzę. Nadia, przypomniawszy sobie swoje rozmowy z nim na temat Mai, pomyślała, że cała sprawa jest o wiele bardziej skomplikowana. Zaniepokoiły ją jednak poglądy Ann, tak otwarcie wypowiadane wobec Phyllis. Kiedy więc Phyllis wdała się w długą tyradę, rozwodząc się nad tym, jak to Frank “trzymał ich wszystkich w kupie” w ostatnich miesiącach lotu, jak nie dopuszczał do konfliktów i kolejnych podziałów, Nadia zerknęła na Ann, próbując dać jej wzrokiem do zrozumienia, że nie powinna mówić takich rzeczy w obecności Phyllis, która może to później wykorzystać przeciwko niej. Ann jednak albo jej nie zrozumiała, albo nie chciała zrozumieć.

Potem łazik zaczął nagle gwałtownie hamować i po chwili stanął. Nikt nie obserwował drogi i teraz wszyscy rzucili się nerwowo do frontowego okna.

Przed nimi leżała jakaś płaska biała płyta, tarasując drogę na przestrzeni prawie stu metrów.

— Co to jest? — krzyknął George.

— Nasza pompa zmarzlinowa — odparła Nadia wskazując palcem. — Musiała pęknąć!

— Albo zadziałała aż za dobrze! — wtrącił Simon. — To przecież wodny lód!

Przełączyli rover na sterowanie ręczne i podjechali bliżej. Zamarznięty wylew pokrywał drogę jak tafla białej lawy. Pospiesznie ubrali się w walkery i wysiedli.

— Mamy własne lodowisko — stwierdziła Nadia i podeszła do pompy. Zdjęła pokrywę ochronną i zajrzała do wnętrza. — No tak… uszkodzenie izolacji… Woda zamarzła właśnie tutaj i zacisnęła kurek na pozycji otwartej. Swoją drogą, jest tu niezły poziom ciśnienia. Woda płynęła tak długo, aż zamarzała w wystarczająco grubą warstwę, blokując pompę. Teraz wystarczy stuknąć młotkiem, a otrzymamy maleńki gejzerek.

Poszła do skrytki z narzędziami w podwoziu modułu i wyjęła kilof.

— Uwaga! — krzyknęła. Uderzyła w lód w miejsce, gdzie pompa łączyła się z wężem i w powietrze trysnął wysoki na metr strumień mętnej wody. — No, no! — Płyn bryznął na białą taflę lodu i pomimo intensywnego parowania jego część w ciągu kilku sekund zamarzła na powierzchni w kształcie białego kilkupłatkowego liścia. — Popatrzcie na to! — Otwór również zamarzł, więc strumień wody błyskawicznie opadł i buchnęła para.

— Spójrzcie, jak szybko zamarzła!

— Wygląda teraz jak krater rozbryzgowy — zauważyła Nadia z uśmiechem.

Widok był naprawdę piękny: najpierw tryskająca woda, a potem gwałtowna para podczas zamarzania.

Nadia odłupywała lód dokoła zamkniętego zaworu, podczas gdy Ann i Phyllis spierały się na temat przemieszczania się wiecznej zmarzliny, ilości wody znajdującej się na tej szerokości areograficznej i tak dalej. Można by pomyśleć, że te ciągłe kłótnie powinny się im już dawno znudzić, a jednak wciąż zaczynały od nowa. Najwyraźniej tak bardzo się nie znosiły, że nie potrafiły się powstrzymać. To była z pewnością ich ostatnia wspólna podróż. Nadia zresztą również nie miała już ochoty więcej podróżować z Phyllis, George’em i Edvardem, którzy wiecznie tryskali zadowoleniem z siebie, na każdym kroku manifestowali coś w rodzaju poczucia przynależności do kasty “wybrańców” i uważali, że wszystko wiedzą najlepiej. Ann z kolei skutecznie zrażała do siebie niemal wszystkich; jeśli się nie zmieni, zostanie zupełnie sama i nikt nie będzie chciał jej towarzyszyć w następnych wyprawach. Na przykład te uwagi na temat Franka — niewiarygodny szczyt głupoty: opowiadać Phyllis, jaki to straszny z niego człowiek.

Jeżeli Ann zrazi do siebie wszystkich poza Simonem, to nie będzie miała z kim rozmawiać w podróży, ponieważ Simon Frazier był najcichszym z całej setki osobnikiem. W czasie całej podróży wypowiedział może ze dwadzieścia zdań. To było niesamowite; jazda z nim przypominała podróż z głuchoniemym. Chociaż, kto wie, może rozmawiał z Ann, kiedy zostawali sami?

Nadia zamknęła zawór, a następnie całą pompę.

— Tam daleko na północy trzeba będzie zastosować grubszą izolację — powiedziała w przestrzeń, odnosząc narzędzia z powrotem do pojazdu.

Była już zmęczona nieustannymi złośliwymi uwagami i kłótniami; pragnęła wreszcie wrócić do bazy, do swojej zwykłej pracy. Chciała też porozmawiać z Arkadym. On jeden zawsze potrafił ją rozśmieszyć, a i ona, w jakiś naturalny sposób, wcale się specjalnie nie starając (właściwie nigdy się nie zastanawiała, jak to się dzieje) często prowokowała go do śmiechu.

Dołożyli kilka kloców wyciętych z lodowej tafli do pozostałych próbek i ustawili cztery kolejne transpondery, aby naprowadzić piloty automatów w pobliże wylewu.

— Może wyparować, prawda? — spytała Nadia.

Ann, całkowicie pogrążona w myślach, nie dosłyszała pytania.

— Tak, tak, tu jest naprawdę dużo wody — mruczała do siebie; w jej głosie wyczuwało się zmartwienie.

— Masz cholerną rację! — krzyknęła Phyllis. — Więc może teraz pojedziemy obejrzeć pokłady, które dostrzegliśmy na północnym krańcu Mareotis?

Im bliżej byli bazy, tym bardziej Ann stawała się milkliwa i wyobcowana; jej twarz niemal przez cały czas była napięta jak maska.

— O co chodzi? — spytała Nadia pewnego wieczoru, kiedy tuż przed zachodem słońca wyszły na zewnątrz, aby wymienić wadliwy transponder.

— Nie chcę wracać — odparła Ann. Klęczała przy samotnej skale, odłupując próbki. — Nie chcę, żeby ta wyprawa się skończyła. Chciałabym podróżować przez cały czas, w dół do kanionów, po wulkanicznych stożkach, po terenie chaotycznym i górach wokół Hellas. Pragnę, żeby ta podróż nie miała końca. — Westchnęła smutno. — Ale… jestem częścią zespołu. I muszę wleźć do nory razem ze wszystkimi.

— Czy rzeczywiście jest tak źle? — zapytała Nadia, myśląc o swoich pięknych podziemnych komorach z wypukłymi sufitami, o jacuzzi i o szklance wódki z lodem.

— Wiesz, że tak! Dwadzieścia cztery i pół godziny dziennie pod ziemią w tych klitkach, z Mają i Frankiem wiecznie gadającymi o polityce, z Arkadym i Phyllis walczącymi o każdy drobiazg… Dopiero teraz sobie to uświadomiłam, wierz mi… I do tego ciągle narzekający na wszystko George… i John z głową w chmurach, i Hiroko, która ma obsesję na punkcie swojego małego cesarstwa, podobnie jak Wład i Sax… Rety, co za ekipa!

— Nie są gorsi od innych. Ani gorsi, ani lepsi. Nie masz wyjścia, musisz z nimi współpracować. Nie możesz żyć tutaj w zupełnej samotności.

— Wiem, ale kiedy jestem w bazie, nie czuję się jak na Marsie. Równie dobrze mogłabym się znaleźć z powrotem na statku!

— Nie, nie, wcale tak nie myślisz — przerwała jej Nadia. — Zapominasz o czymś. — Kopnęła skałę, którą badała Ann i zaskoczona Ann podniosła oczy. — Możesz kopać skały, widzisz? Jesteśmy tutaj, Ann. Tutaj! Jesteśmy na Marsie, stoimy na nim. Każdego ranka możesz wyjść i biegać po powierzchni. I zorganizujesz jeszcze wiele ekspedycji badawczych, więcej niż ktokolwiek inny. Masz do tego prawo choćby dzięki stanowisku, które zajmujesz.

Ann w zamyśleniu spojrzała w bok.

— Czasami to dla mnie za mało.

Nadia popatrzyła na nią uważnie.

— Cóż, Ann, dobrze wiesz, że pod ziemią trzyma nas przede wszystkim promieniowanie. To, co mówisz, sugeruje w gruncie rzeczy, że chcesz, aby radiacja zniknęła. A to oznacza zgęszczenie atmosfery, to oznacza terraformowanie!

— Wiem. — Ann mówiła w takim napięciu, że w jej głosie nie pozostało ani śladu zwykłej rzeczowości. — Sądzisz, że o tym nie wiem?! — Wstała i pomachała młotkiem. — Tylko że to nie jest w porządku! To znaczy… widzisz, patrzę na tę krainę i naprawdę ją kocham. Chcę przebywać na zewnątrz, bez przerwy podróżować po powierzchni tej planety, badać ją, żyć na niej i uczyć się jej. Jednak kiedy to robię, zmieniam ją — niszczę ją, niszczę to, co kocham. Kiedy patrzę na tę drogę, którą stworzyliśmy, odczuwam prawdziwy ból! A nasza baza jest jak kopalnia odkrywkowa na środku pustyni nigdy, od samego początku świata nie tkniętej ludzką stopą. Jest taka brzydka, taka… Nie chcę robić takiej krzywdy całemu Marsowi, Nadiu, nie chcę. Wolałabym raczej umrzeć. Niech ta planeta pozostanie niezmieniona, zostawmy ją dziką i pozwólmy promieniowaniu robić, co chce. To i tak tylko kwestia statystyki, to znaczy… Jeśli radiacja zwiększy u mnie ryzyko zachorowania na raka od jednego do dziesięciu, to mam i tak dziewięć szans na dziesięć, że nie zachoruję!

— Tak, dla ciebie może dziewięć — wtrąciła Nadia. — Dla każdej jednostki. Ale dla całej grupy, dla nas wszystkich oznacza to nieodwracalne zmiany genetyczne, sama wiesz. Gdybyśmy przez cały czas przebywali na powierzchni, ten świat szybko by nas zniszczył. Nie możesz myśleć tylko o sobie.

— Tak, tak, jestem częścią zespołu — powtórzyła głucho Ann.

— Tak, jesteś.

— Wiem, wiem. — Westchnęła. — Wszyscy wciąż to powtarzamy. Będziemy kontynuować naszą pracę i uczynimy to miejsce bezpiecznym. Drogi, miasta, nowe niebo, nowa gleba. Aż Mars stanie się czymś w rodzaju Syberii albo Terytorium Północno- Zachodniego. Tylko że wtedy prawdziwy Mars zniknie, a my zostaniemy tu i będziemy się zastanawiać, dlaczego czujemy taką pustkę. Dlaczego, kiedy patrzymy na tę planetę, nie widzimy już niczego poza naszymi własnymi twarzami.

Sześćdziesiątego drugiego dnia wyprawy zobaczyli na południowym horyzoncie pióropusze dymu, pasma brązu, szarości, bieli i czerni pulsujące i mieszające się ze sobą oraz falującą chmurę w kształcie grzyba o nieco spłaszczonym kapeluszu. Obłok przesuwał się na wschód.

— Nareszcie w domu! — zawołała radośnie Phyllis.

Na wpół zasypane pyłem koleiny poprowadziły grupę w stronę dymu. Jechali przez strefę lądowania transportowców, przez ziemię poprzecinaną gmatwaniną śladów stóp, przez zadeptaną krainę ku jasnoczerwonym piaskom. Mijali rowy i kopce, doły i hałdy, aż w końcu zobaczyli wielkie, poszarpane wzgórze, na którym zbudowali swoje stałe osiedle. Wyglądało jak kwadrat ceglanej reduty, na której szczycie połyskiwało coś nowego — srebrzący się w słońcu układ magnezowych belek. Widok ten wzbudził niezwykłe zainteresowanie Nadii, ale by dotrzeć do osady, musieli jeszcze pokonać kilka tysięcy metrów krainy, której nie sposób było nie zauważyć: był to świat wszelkiego typu metalowego złomu, kraina lejów i wyrw. Mijali też parking ciągników i dźwigów, składowisko części zapasowych, wysypisko śmieci i najprzeróżniejszych odpadów przemysłowych, sektor wiatraków i płytek słonecznych baterii. Były tam wieże wodne, betonowe drogi prowadzące na wschód, zachód i południe, kondensatory atmosferyczne, niskie budynki kwater alchemików, których kominy wyrzucały widoczne z dużej odległości pióropusze dymu. Gdzieniegdzie zalegały stosy potłuczonego szkła, hałdy szarego żwiru, obok cementowni wznosiły się ogromne kopce surowego regolitu, a małe sterty tej marsjańskiej ziemi były niemal wszędzie. Całość przypominała bałaganiarskie, funkcjonalne i potwornie brzydkie Wanino, Usman czy jakieś inne miasto sowieckiego przemysłu ciężkiego na Uralu albo jakuckie kopalnie.

Jechali dobre pięć kilometrów przez ten spustoszony kraj, a kiedy dotarli do celu, Nadia nie miała odwagi podnieść oczu na Ann, która siedziała obok niej w milczeniu, płonąc z oburzenia i obrzydzenia. Nadia była zbyt zszokowana i zaskoczona zmianą, która zaszła w niej samej, by się w ogóle odezwać; wszystko, co tu widziała, przed wyprawą wydawało jej się idealnie normalne, w gruncie rzeczy nawet jej się podobało. Teraz czuła tylko niesmak i obawiała się, że Ann może jakoś gwałtownie zareagować, zwłaszcza gdyby Phyllis wyrwała się z jakąś głupią uwagą. Phyllis na szczęście również milczała i mała grupka wjechała na parking ciągników przy północnym garażu. Wyprawa dobiegła końca.

Wysiedli z roverów i jedno po drugim przeszli przez właz. Natychmiast otoczyły ich tłumnie znajome twarze: Maja, Frank, Michel, Sax, John, Ursula, Spencer, Hiroko i cała reszta. Witali ich serdecznie niczym bracia i siostry, ale było ich tak wielu, że Nadia poczuła się nagle przytłoczona, skuliła się w sobie jak anemon pod wpływem dotyku i nie mogła wydobyć głosu. Czuła, że coś jej się wymyka, chciała to jeszcze rozpaczliwie pochwycić, rozejrzała się za Ann i Simonem, ale porwała ich już kolejna grupka; teraz stali wśród nich i wydawali się podobnie jak Nadia oszołomieni. Ann zastygła nieruchomo z nieodgadnionym wyrazem na twarzy, przybierając typową dla siebie maskę pozornego spokoju.

Phyllis natomiast trajkotała radośnie, opowiadając przyjaciołom historię wycieczki.

— To jest piękne, naprawdę spektakularne, słońce świeciło przez cały czas i tam naprawdę jest lód, wiemy jak uzyskać duże ilości wody, Mars wygląda jak Arktyka, kiedy się jest na tej czapie polarnej…

— Znaleźliście może fosfor? — spytała Hiroko.

Cudownie było zobaczyć twarz Japonki niepokojącej się o fosfor dla jej roślinek. Ann odparła, że odkryła osady siarczanów w lekkiej glebie wokół kraterów Acidalii, poszły więc zobaczyć próbki. Nadia podążyła za innymi podziemnym betonowym przejściem do stałego osiedla, marząc o prawdziwym prysznicu i świeżych warzywach, jednym uchem słuchając Mai, przekazującej jej najnowsze wieści. Była w domu.

Wróciła do swojej pracy. Tak jak przed wyjazdem miała jej masę, czekała na nią istna lawina zajęć, nie kończąca się lista rzeczy do zrobienia i nigdy dosyć czasu, ponieważ jeśli nawet niektóre zadania pochłaniały go — dzięki robotom — dużo mniej niż oczekiwała, inne znowu zabierały go o wiele więcej. I żadna z tych nowych prac, choćby były nie wiadomo jak bardzo interesujące w sensie technicznym, nie dawała już Nadii tej samej radości, co budowanie pomieszczeń o wypukłych sklepieniach.

Jeśli chcieli wykorzystać do czegoś główny plac pod kopułą, musieli położyć na nim fundament, złożony z regularnych warstw, żwir, beton, żwir, włókno szklane, regolit i w końcu oczyszczona ziemia. Samą kopułę trzeba by wykonać z podwójnych szyb grubego, hartowanego szkła, aby utrzymać odpowiednie ciśnienie i zatrzymać promienie ultrafioletowe oraz wystarczająco duży procent promieniowania kosmicznego. Po skończeniu kopuły planowali urządzić pod nią ogrodowe atrium o powierzchni dziesięciu tysięcy metrów kwadratowych. Pomysł uznano za dość ciekawy i wszystkim się spodobał.

Jednak kiedy Nadia zajęła się kolejnymi aspektami budowy, złapała się na tym, że błądzi gdzieś daleko myślami, a żołądek ma skurczony. Maja i Frank już nie rozmawiali na tematy zawodowe, co oznaczało, że ich prywatne kontakty są naprawdę złe. Frank chyba nie chciał również rozmawiać z Johnem, a to było wprost żenujące. Przerwany romans między Saszą i Jelim wywołał wybuch czegoś w rodzaju wojny domowej wśród ich przyjaciół, z kolei Iwao, Paul, Ellen, Rya, Gene, Jewgienia i reszta ekipy Hiroko, może w odpowiedzi na te wszystkie kłótnie i niesnaski, wraz ze swoją szefową spędzali każdy dzień w budowanym atrium albo w oranżeriach, żyjąc tam razem i separując się od świata jeszcze bardziej niż dotąd. Włada, Ursulę i resztę zespołu medycznego całkowicie pochłonęły badania eksperymentalne, w związku z czym niemal zupełnie zarzucili stałą kontrolę kliniczną kolonistów, co doprowadzało Franka do wściekłości, genetycy natomiast spędzali cały swój czas na parkingu przyczep przekształconym w laboratoria.

W dodatku Michel zachowywał się tak, jakby nic złego się nie działo, jakby to nie on był jedynym psychologiem kolonii. Spędzał masę czasu przed telewizorem i oglądał francuski program, a kiedy Nadia spytała go o konflikt między Frankiem i Johnem, w odpowiedzi tylko obrzucił ją obojętnym, pustym spojrzeniem.

Byli na Marsie już od czterystu dwudziestu dni i pierwsze chwile uniesienia bezpowrotnie minęły. Przestali się zbierać każdego wieczoru, aby zrobić plan pracy na następny dzień czy omówić aktualne przedsięwzięcia i wątpliwości.

— Jesteśmy zbyt zapracowani — odpowiadali ludzie, gdy Nadia się dopytywała.

— Cóż, wiesz, to jest zbyt zawikłane, aby dało się opowiedzieć. Zresztą, śmiertelnie byś się znudziła. Mnie samego to usypia.

I tak dalej.

Nadia często, czasem w najmniej odpowiednich chwilach mimo woli przywoływała w wyobraźni obraz czarnych wydm, białego lodu, sylwetek rysujących się na tle rozświetlonego zachodzącym słońcem nieba. Przenikał ją wtedy zawsze dziwny dreszcz i z westchnieniem otrząsała się z tych wspomnień. Ann zorganizowała już kolejną wyprawę i odjechała, tym razem na południe, by zwiedzić najdalej na północ wysunięte tereny wielkiej Valles Marineris, gdzie podobno można było zobaczyć zupełnie nieprawdopodobne cuda. Nadia była niezbędna w bazie, więc i tak nie mogła pojechać z Ann do kanionów. Do tego jeszcze Maja nieustannie zrzędziła, że Ann tak często wyjeżdża.

— To jasne, że między nią a Simonem coś się zaczęło i właśnie sobie spędzają w najlepsze miesiąc miodowy, podczas gdy my tutaj harujemy.

W taki sposób Maja patrzyła na wszystko, z tym kojarzyło jej się szczęście, zwłaszcza że głos Ann w słuchawce rzeczywiście przepełniony był radością. Ann była z dala od grupy i Nadia wiedziała, że to jej zupełnie wystarcza do szczęścia. A jeśli ona i Simon naprawdę nawiązali romans, byłby to zupełnie naturalny drugi powód do radości. Nadia miała nadzieję, że rzeczywiście zostali parą, wiedziała bowiem, że Simon kocha Ann, a wyczuwała w niej ogromną, bezgraniczną samotność, przeraźliwą potrzebę bliskości drugiego człowieka. Ach, gdyby tylko mogła znowu do nich dołączyć!

Niestety, musiała tkwić w bazie. Rzuciła się więc w wir pracy; kierowała ekipami pracowników, obchodziła tereny budów i zrzędziła na niestaranną robotę. Podczas podróży odzyskała nieco władzy w okaleczonej ręce, toteż znowu mogła prowadzić ciągniki i buldożery. Spędzała długie dni, operując maszynami, ale nic nie było już takie samo jak przed wyprawą.

Było Ls = 208, gdy po raz pierwszy przyleciał na Marsa Arkady. Nadia postanowiła go powitać, poszła więc do nowego portu kosmicznego, stanęła na pokrytej pyłem szerokiej betonowej platformie i z niecierpliwością czekała na przylot. Cement w kolorze sjeny palonej był już poznaczony żółto-czarnymi plamami wcześniejszych lądowań.

W pewnej chwili na różowym niebie pojawiła się gondola Arkadego; najpierw w postaci białej kropeczki, potem żółtego płomyczka, wyglądającego jak odwrócona dysza benzynowego silnika, aż w końcu jako szybko rosnąca kula z palnikami i splotem lin pod słupem ognia. Wreszcie z nieziemską wprost delikatnością balon wylądował dokładnie w wyznaczonym miejscu. Nadia wiedziała, że Arkady przez dłuższy czas pracował nad programem podchodzenia do lądowania; najwyraźniej z dobrymi rezultatami.

Rosjanin wyszedł z włazu ładownika jakieś dwadzieścia minut później i stanął wyprostowany na najwyższym stopniu trapu, rozglądając się wokoło. Później zszedł po schodkach z dużą pewnością siebie, a kiedy znalazł się na ziemi, na próbę podskoczył na czubkach palców, zrobił kilka kroków, potem okręcił się wokół własnej osi z szeroko rozwartymi ramionami. Nadii przypomniało się nagle, jak czuje się człowiek, gdy po raz pierwszy stanie na powierzchni Marsa i na nowo poczuła tamto wyraźne wrażenie pustki. A wtedy Arkady się przewrócił.

Zaczęła biec ku niemu, a on ją zobaczył, wstał, od razu ruszył w jej kierunku i znowu się potknął o nierówny cement portlandzki. Pomogła mu się podnieść, po czym padli sobie w objęcia, słaniając się na nogach: on w dużym, napełnionym sprężonym powietrzem skafandrze, ona w lekkim walkerze. Jego zarośnięta twarz wyglądała szokująco prawdziwie za szybą hełmu; wideotelefoniczne rozmowy sprawiły, że Nadia zapomniała o trzecim wymiarze i o wszystkim, co czyni bliską istotę tak żywą, tak bardzo realną. Arkady puknął lekko szybką swojego hełmu ojej szybkę i uśmiechnął się z szaleńczą radością. Poczuła, że na jej twarzy zakwita podobny uśmiech.

Wskazał na konsoletę na nadgarstku i włączył się na ich prywatny kanał — 4224, a ona zrobiła to samo.

— Witamy na Marsie! — zawołała radośnie.

Za Arkadym wysiadali kolejno Aleks, Janet i Roger, a potem wszyscy wsiedli do otwartego wagonika jednego z Modeli Ts i Nadia zawiozła ich do bazy, najpierw szeroką brukowaną drogą, a potem na skróty przez dzielnicę alchemików. Opowiadała im o każdym mijanym budynku, świadoma, że wszyscy ich rozpoznają. Nagle przypomniała sobie, jak sama się czuła po wyprawie na biegun. Wreszcie zatrzymali się przy śluzie prowadzącej do garażu, wysiedli, a potem Nadia wprowadziła ich do środka. Tu czekały na nich prawdziwe tłumy.

Później tego samego dnia Nadia oprowadziła Arkadego po kwadracie podziemnych komór, po kolejnych umeblowanych pokojach, a następnie pokazała mu atrium. Za szklanymi kasetonami kopuły niebo miało kolor rubinu, a magnezowe filary połyskiwały jak zaśniedziałe srebro.

— No i? — spytała w końcu, nie mogąc już dłużej się powstrzymywać. — Co o tym sądzisz?

Arkady tylko się roześmiał i znów ją uściskał. Wciąż ubrany był w skafander kosmiczny; jego głowa bez hełmu była jakoś nienaturalnie mała. Wyglądał jak nadmuchany grubas i Nadia chciała, żeby już zdjął skafander.

— Cóż, niektóre z tych budowli są niezłe, inne kiepskie. Tylko dlaczego są takie brzydkie? I takie smutne?

Nadia z irytacją wzruszyła ramionami.

— Mieliśmy wiele pracy.

— My też ciężko pracowaliśmy na Fobosie, a powinnaś zobaczyć, co tam stworzyliśmy! Otoczyliśmy wszystkie chodniki murem z niklowych płytek. Zdarliśmy z nich platynę, a roboty w nocy pokryły je wzorami, reprodukcjami Eschera, rzędem luster, aby stworzyć wrażenie przestrzeni, i ziemskimi krajobrazami. Naprawdę musisz to zobaczyć! Do niektórych komór można wstawić świecę i otrzymuje się obraz gwiazd na niebie albo pokoju zalanego ogniem kominka… Każde nasze pomieszczenie jest dziełem sztuki, poczekaj, aż zobaczysz!

— Czekam na to — Nadia potrząsnęła głową, uśmiechając się niepewnie.

Wieczorem urządzili wielką wspólną kolację w dużym pomieszczeniu złożonym z czterech połączonych komór. Jedli kurczaki, sojowe burgery, ogromne sałatki i wszyscy mówili naraz. Panowała atmosfera jak w najlepszych miesiącach na Aresie albo nawet na Antarktydzie. W pewnym momencie Arkady wstał, aby opowiedzieć o pracy na Fobosie:

— Cieszę się, że w końcu jestem w Underhill — zaczął. Jego grupa na Fobosie już prawie ukończyła pokryte kopułą miasteczko Stickney, a pod jego powierzchnią drążyli długie chodniki w popękanej skale, podążając za lodowymi żyłami pod całą powierzchnią księżyca. — Gdyby jeszcze nie brakowało tam grawitacji, byłoby to naprawdę wspaniałe miejsce — podsumował. — Ale tej jednej sprawy nie możemy rozwiązać. Spędziliśmy większość wolnego czasu nad budową pociągu grawitacyjnego, który podpowiedziała nam Nadia, ale jest to trudne przedsięwzięcie, zwłaszcza kiedy jednocześnie trzeba wykonywać całą pracę w Stickney i pod nim. Na razie spędzamy więc zbyt wiele czasu w nieważkości albo na ćwiczeniach i trochę tracimy siły. Nawet słaba marsjańskia grawitacja sprawia teraz, że czuję się zmęczony, oszołomiony i mam zawroty głowy.

— To nic nowego u ciebie, Arkady! — roześmiał się ktoś.

— Tak czy owak, musimy pracować na zmianę albo z pomocą robotów. Rozważamy myśl, aby na stałe przylecieć do was na dół. Wszyscy! Wykonaliśmy naszą część roboty, stacja kosmiczna działa i jest do dyspozycji tych, którzy polecą tam po nas. Teraz chcemy otrzymać nagrodę tu na Marsie! — Podniósł szklankę w toaście.

Frank i Maja zmarszczyli brwi. Nikt nie chciał lecieć na Fobosa, a jednocześnie Houston i Bajkonur domagały się, aby przez cały czas przebywali tam ludzie. Na twarzy Mai pojawił się znany z Aresa wyraz mówiący, że wszystko, co złe, jest winą Arkadego; ten spojrzał na nią i wybuchnął śmiechem.

Następnego dnia Nadia z kilkoma osobami zabrała Arkadego na bardziej szczegółową wycieczkę po miasteczku pod wzgórzem, które z angielska nazwali Underhill, oraz po okolicy. Rosjanin przez cały czas z zamyśleniem kiwał głową i ciągle powtarzał: “No tak, ale… Tak, tak, ale…”, a potem wyrzucał z siebie jedną krytyczną uwagę za drugą, aż w końcu nawet Nadia zaczęła się na niego wściekać. Z drugiej strony rzeczywiście trudno było zaprzeczyć, że okolica Underhill była zdewastowana i wyglądała jak zmiażdżona gigantycznym młotem aż po horyzont, tak że wydawało się, jak gdyby zniszczyli całą planetę.

— Zabarwienie cegieł to żadna filozofia — stwierdził w pewnej chwili Arkady. — Wystarczy dodać tlenku manganu z wytopu magnezowego i będziecie mieli krystalicznie białe. Dodajcie węgiel pozostały po procesie Boscha, a otrzymacie czarne. Wszelkie odcienie czerwieni, łącznie z pewnymi naprawdę oszałamiającymi odmianami purpury, można uzyskać przez domieszki odpowiednich ilości różnych tlenków żelaza. Siarka dla żółtych… — Zastanowił się przez moment. — Musi też istnieć coś na zielone i niebieskie, nie wiem co, ale Spencer pewnie wam powie, może jakiś polimer oparty na siarce, hmm… Jaskrawa zieleń wyglądałaby cudownie w takim czerwonym miejscu. Miałaby metaliczny czarniawy odcień na tle nieba, ale nadal byłaby to przyciągająca wzrok zieleń. A potem z tych kolorowych cegieł zbudujcie mozaikowe ściany. Można zrobić takie piękne rzeczy… Niech każdy zaprojektuje jedną ścianę albo cały budynek, wedle uznania… Te wszystkie wytwórnie w dzielnicy alchemików wyglądają jak szopy albo zapchane puszki z sardynkami. Cegła dokoła nich stanowiłaby doskonałą izolację, jak więc widzicie, istnieje również poważny powód naukowy, aby to uczynić. Chociaż, prawdę mówiąc, najważniejszy jest ich przyjemny wygląd. To ma wyglądać jak dom. Zbyt długo mieszkałem w państwie, dla którego liczyła się tylko użyteczność. Powinniśmy pokazać, że tutaj cenimy nie tylko względy praktyczne, prawda?

— Cokolwiek zrobimy z budynkami — przerwała mu ostro Maja — ziemia dokoła nadal pozostanie tak strasznie rozryta.

— Ależ niekoniecznie! Słuchajcie, kiedy skończycie budowę, możecie przywrócić powierzchnię do poprzedniego stanu, a potem chaotycznie porozrzucać po niej skałki i kamienie, upodabniając ją do innych tutejszych równin. Odpowiednią ilość miału naniosą dość szybko burze pyłowe i jeśli potem zadbacie, by ludzie chodzili tylko po wyznaczonych ścieżkach, a pojazdy jeździły po drogach albo torach, już wkrótce gleba z powrotem przybierze pierwotny wygląd. Wyobraźcie sobie: naturalna powierzchnia z rozrzuconymi tu i ówdzie budynkami z kolorowej mozaiki, przezroczystymi szklarniami wypełnionymi zielenią, poprzecinana żółtymi ceglanymi drogami i tak dalej. Tak właśnie musimy postępować! To jest kwestia ducha! I nie ma sensu twierdzić, że można to zrobić wcześniej, bo to nieprawda. Musieliśmy najpierw zbudować bazę materialną, a to zawsze pociąga za sobą bałagan… W każdym razie teraz już ją mamy i jesteśmy gotowi, by projektować architektoniczne dzieła sztuki i zająć się potrzebami ducha.

Arkady zamachał rękami, a potem nagle zastygł i w milczeniu popatrywał na otaczające go pełne wątpliwości twarze.

— Cóż, zawsze to jakiś pomysł, prawda?

Na pewno, pomyślała Nadia, rozglądając się z zainteresowaniem i próbując sobie wyobrazić wizję zwariowanego Rosjanina. Może takie artystyczne działanie przywróciłoby jej radość z pracy? Może wtedy Ann czułaby się tutaj znacznie lepiej?

— Kolejne pomysły Arkadego — mruknęła kwaśno Maja podczas wieczornej rozmowy w basenie. — Tylko tego nam tu jeszcze brakowało.

— Te są naprawdę bardzo interesujące — odparła Nadia, po czym wyszła z wody, wzięła prysznic i włożyła kombinezon.

Nieco później tej samej nocy spotkała się znów z Arkadym i zabrała go, aby mu pokazać północno-zachodni kraniec Underhill. Był jeszcze nie wykończony i stały tam nagie ściany, mogła więc mu objaśnić szczegóły konstrukcyjne.

— Jest bardzo elegancki — zauważył, pocierając ręką cegły. — Wierz mi, Nadiu, całe Underhill jest wspaniałe. Wszędzie tu widać twoją rękę.

Mile połechtana, podeszła do ekranu i wyświetliła plany, które opracowała dla projektowanego większego osiedla. Miało się składać z trzech rzędów sklepionych komór zakopanych pod powierzchnią jednej ściany bardzo głębokiego rowu; na przeciwległej ścianie wykopu zamierzała umieścić lustra, które kierowałyby słoneczne światło w dół do pomieszczeń… Arkady kiwał głową, uśmiechał się i co chwila wskazywał na ekran, zadając pytania i czyniąc różne sugestie i propozycje:

— Pasaż między pokojami a ścianą rowu na otwartej przestrzeni. Każde piętro leży trochę niżej i bardziej do tyłu, toteż wszystkie balkony wychodzą na ten pasaż…

— Tak, to chyba możliwe… — Rozmawiając, nieustannie modyfikowali na ekranie komputera pierwotny szkic architektoniczny.

Następnie weszli do atrium. Stanęli pod wysokim drzewkiem zwieńczonym koroną ciemnych bambusowych liści. Rośliny ciągle jeszcze rosły w donicach, glebę bowiem dopiero przygotowywano. Panowała cisza, było ciemno.

— Moglibyście chyba obniżyć powierzchnię o jedno piętro — zauważył łagodnie Arkady. — I wyciąć okna i drzwi w tych podziemnych komorach. To by je rozjaśniło.

Nadia skinęła głową.

— Myśleliśmy o tym i dokładnie tak zamierzamy zrobić, ale prace posuwają się powoli, ponieważ wiele czasu zabiera wynoszenie wykopanej ziemi przez śluzy. — Wpatrywała się w niego w milczeniu . — No dobrze, Arkady, a co z nami? Jak dotąd rozmawiamy tylko o infrastrukturze. Zawsze mi się wydawało, że upiększanie budynków nie należy do najważniejszych zadań na twojej liście priorytetów.

Arkady uśmiechnął się.

— Cóż, może wszystkie postulaty z wyższych pozycji listy zostały już zrealizowane.

— Co? Czy to naprawdę mówi Arkady Nikołajewicz?

— No, wiesz… Nie mam zwyczaju narzekać tylko dla samego narzekania, panno Dziewięciopalczasta. To, co się tutaj dzieje, powoli staje się bliskie temu, czego domagałem się przez całą podróż. Głupotą byłoby się teraz skarżyć.

— Muszę przyznać, że mnie zaskakujesz.

— Czyżby? No to przypomnij sobie, jak dzielnie pracowaliście wszyscy razem w ciągu ostatniego roku.

— Pół roku.

Roześmiał się.

— Pół roku.! przez ten cały czas naprawdę nie było wśród was żadnych przywódców. Te nocne zebrania, na których każdy mówił, co myśli, i grupa wspólnie decydowała, jakie prace są najważniejsze. Tak właśnie być powinno. Poza tym nikt nie traci czasu na kupowanie czy sprzedawanie, ponieważ nie ma rynku. Wszystko należy w równej mierze do wszystkich. W dodatku nikt nie odczuwa nawet chęci wyprodukowania czegokolwiek ponad doraźne potrzeby, ponieważ poza nami nie ma nikogo, komu można by to sprzedać. To jest po prostu wspaniała komuna, ideał demokracji. Wszyscy za jednego, jeden za wszystkich.

Nadia westchnęła.

— Wszystko się zmienia, Arkady. Nie jest już tak, jak mówisz. Wszystko się zmienia. Taka komuna nie może trwać.

— Nie mów tak! — krzyknął. — Będzie trwała, jeśli tylko będziemy tego chcieli.

Spojrzała na niego sceptycznie.

— Wiesz, że to nie jest takie proste.

— No cóż, pewnie rzeczywiście nie jest. Ale nie jest też niemożliwe! Potrafimy temu podołać!

— Może. — Westchnęła, myśląc o Mai i Franku, o Phyllis, Saxie i Ann. — Ostatnio wszyscy strasznie się kłócą.

— Co niczemu nie przeszkadza, dopóki respektujemy pewne podstawowe zasady.

Nie przekonana potrząsnęła głową i potarła bliznę palcami zdrowej ręki. Brakujący palec swędział i nagle Nadia poczuła przygnębienie. W górze na tle zimnobarwnych gwiazd rysowały się cienie długich bambusowych liści; wyglądały jak laseczki gigantycznych bakterii. Dwoje Rosjan szło ścieżką wśród donic z roślinami. Arkady ujął okaleczoną dłoń Nadii i tak długo oglądał bliznę, aż zrobiło jej się nieswojo i próbowała cofnąć rękę. Wtedy podniósł ją do ust i złożył pocałunek na kłykciu u podstawy jej palca serdecznego.

— Masz silne ręce, panno Dziewięciopalczasta.

— Miałam — odparła, zaciskając dłoń w pięść.

— Któregoś dnia Wład wyhoduje dla ciebie nowy palec — oznajmił Arkady, otworzył jej pięść i wziął Nadię za rękę. Ruszyli dalej, trzymając się za ręce. — To mi przypomina ogród botaniczny w Sewastopolu — dodał.

— Aha — mruknęła Nadia dość nieuważnie, delektując się jego bliskością; ciepło jego dłoni sprawiało jej prawdziwą przyjemność. On również miał silne ręce.

Nadia miała pięćdziesiąt jeden lat. Przygarbiona, mała rosyjska kobieta o siwych włosach, robotnik budowlany bez jednego palca. Tak wspaniale było czuć ciepło ciała bliskiej osoby. Wydawało jej się, że trwa to nieskończenie długo, a jej ręka wchłaniała to uczucie jak gąbka, aż blizna zaczęła świerzbić, nabrzmiała i gorąca. Arkady musi się dziwnie czuć, trzymając coś takiego w dłoni, pomyślała, ale szybko odepchnęła od siebie tę myśl. Ogarnęła ją wielka czułość.

— Cieszę się, że tu jesteś — szepnęła.

Pobyt Arkadego w Underhill przypominał chwilę przed burzą. Ludzie zaczęli gruntowniej zastanawiać się nad tym, co robią, poddawali analizie dotychczasowe przyzwyczajenia i pod tą nową presją niektórzy zachowywali się defensywnie, inni zaś agresywnie. Wszystkie stałe kłótnie wybuchły z nową siłą; gwałtownie rozgorzała także debata na temat terraformowania.

Teraz dyskusje wokół tego problemu nie zdarzały się już tylko co jakiś czas — były raczej stale powracającym tematem, żelaznym punktem codziennej wymiany poglądów. Towarzyszyły pracy, posiłkom, zasypianiu. Niemal wszystko mogło sprowokować rozmowę na ten temat: widok białego, zmrożonego pióropusza nad Czarnobylem, przyjazd ze stacji polarnej obciążonego kostkami lodu automatycznego rovera, chmury na porannym niebie. Widząc takie czy inne zjawisko, mawiali: “To doda nieco ciepła do atmosfery”, albo: “Czy sześciofluoroetan nie nadawałby się do oranżerii?”.

Niemal po każdym takim zdaniu rozpoczynał się spór o techniczne aspekty terraformowania. Czasami, gdy temat pojawiał się wieczorami w Underhill, rozmowa o kwestiach technicznych zmieniała się w dysputę filozoficzną, co niejednokrotnie prowadziło do długich i zażartych kłótni.

Oczywiście, debata nie ograniczała się do Marsa. Dyskutowano na ten temat zarówno w ośrodkach politycznych — na Bajkonurze, w Houston, Moskwie, Waszyngtonie i nowojorskim biurze do spraw Marsa przy Organizacji Narodów Zjednoczonych, jak i w agencjach rządowych, redakcjach gazet codziennych, salach konferencyjnych przedsiębiorstw, kampusach uniwersyteckich, barach i domach na całym świecie.

Na Ziemi ludzie zaczęli używać w dyskusjach nazwisk kolonistów jako swego rodzaju symboli dla określenia różnych stanowisk i koloniści oglądając wiadomości z rodzimej planety, często słyszeli, jak ludzie mówią, że na przykład popierają opcję Clayborne’a albo są przychylnie nastawieni wobec programu Russella. Tego typu stwierdzenia przypominały grupie o ich ogromnej sławie na Ziemi i o tym, że jako postacie stałego serialu telewizyjnego wciąż mają wpływ na widzów. A przecież koloniści tak bardzo chcieli zapomnieć o nieprzerwanych transmisjach wideo, zwłaszcza że po nawale specjalnych poświęconych im programów telewizyjnych i wywiadów, towarzyszącym lądowaniu na Czerwonej Planecie, pragnęli się po prostu skupić na pracy, na codzienności życia na Marsie. Kamery jednak wciąż były włączone, nagrywały taśmę za taśmą i przesyłały je na Ziemię, gdzie czekały nieprzeliczone rzesze wielbicieli przedstawienia.

W każdym razie na temat terraformowania niemal każdy mieszkaniec Ziemi miał swoje zdanie. Badania opinii publicznej wskazywały, że najwięcej osób popiera “program Russella”, czyli plany Saxa, który chciał przekształcać planetę na wszelkie możliwe sposoby i tak szybko, jak tylko się da. Stanowiący mniejszość przedstawiciele rozmaitych ugrupowań popierających koncepcję Ann, że nie należy niczego zmieniać w atmosferze i powierzchni planety, byli natomiast bardziej stanowczy i porywczy. Posługiwali się zresztą mocnym argumentem, twierdząc, że nie wolno dopuścić do terraformowania Marsa, ponieważ z pewnością odbije się to na polityce antarktycznej, a może nawet na całej polityce ziemskiej związanej ze środowiskiem naturalnym. Przeprowadzone na Ziemi badania opinii publicznej na temat pozostałych koncepcji wykazały też, że wielu zwolenników ma Hiroko i jej projekty dotyczące farmy; powstała również spora grupa bogdanowistów, od nazwiska Arkadego, który przesyłał na ojczystą planetę wiele kaset z widoczkami z Fobosa. Trzeba przyznać, że , jego” księżyc wyglądał rzeczywiście wspaniale, był prawdziwą kopalnią pomysłów architektonicznych i technicznych. Na Ziemi nowe hotele i centra handlowe już zaczęły naśladować niektóre z fobosjańskich koncepcji, a więc również w dziedzinie architektury powstał prąd zwany bogdanowizmem. Był podobny do innych ruchów o tej samej nazwie, tyle że mniej się koncentrował na proponowanych przez ognistowłosego Rosjanina społecznych i ekonomicznych reformach porządku świata.

Natomiast na Marsie terraformowanie było głównym tematem niemal wszystkich dyskusji i sprzeczek odgrywanych przez kolonistów przed kamerami — na tej największej scenie publicznej. Niektórzy jednak buntowali się, unikali kamer i odmawiali udzielania wywiadów.

— Właśnie od tego chciałem uciec, kiedy zdecydowałem się tu przylecieć — powtarzał Iwao, asystent Hiroko, i sporo osób się z nim zgadzało.

Większości osadników stała obecność ziemskich mediów była jednak zupełnie obojętna, a kilku chyba nawet lubiło tę popularność. Na przykład cotygodniowy program Phyllis nadawany był na cały świat jednocześnie przez chrześcijańskie stacje kablowe i kanały ekonomiczne. Cokolwiek jednak myśleli na ten temat poszczególni koloniści, dla wszystkich zaczynało być oczywiste, że coraz więcej ludzi na Ziemi i na Marsie uważa terraformowanie za konieczne i pożądane. Nie zadawano już pytania: “czy”, ale “kiedy” i “w jakim stopniu”.

Wśród samych osadników panowało prawie powszechne przekonanie, że należy rozpocząć omawianie planowanych zmian. Bardzo niewiele osób opowiadało się po stronie Ann: oczywiście Simon, może Ursula i Sasza, może Hiroko, na swój sposób John i ostatnio również Nadia. Przeciwników terraformowania nazywano na Ziemi “czerwonymi”, ale dla tamtych z konieczności był on problemem czysto teoretycznym, pewną postawą estetyczną. Najsilniejszym argumentem tej grupy, podkreślanym także przez Ann w komunikatach na Ziemię, była hipotetyczna możliwość istnienia życia na Marsie.

— Jeśli tu istnieje jakieś życie — mówiła Ann — radykalna zmiana klimatu może je bezpowrotnie zniszczyć. Nie powinniśmy ryzykować, póki nie rozstrzygniemy tej kwestii. To byłoby nienaukowe, a co gorsza niemoralne!

W tej jednej kwestii zgodziło się z nią nadspodziewanie wiele osób, wśród nich wielu członków ziemskich towarzystw naukowych mających bezpośredni wpływ na opinie UNOMY — komitetu do spraw Marsa przy ONZ — której bezpośrednio podlegała kolonia. Za każdym razem, gdy Sax słyszał tezę o życiu na planecie, gwałtownie mrugał oczyma.

— Nie ma najmniejszej przesłanki na potwierdzenie hipotezy, że na powierzchni istnieje czy też istniało kiedykolwiek jakiekolwiek życie — mawiał spokojnie. — Jeśli naprawdę tu jest, musi się znajdować gdzieś pod powierzchnią, na przykład pod stożkami wulkanów. Ale nawet gdyby tam było, moglibyśmy go szukać przez tysiące lat i nigdy nie znaleźć. Nigdy też nie będziemy pewni na sto procent, że szukaliśmy już wszędzie… Czekanie, aż dowiemy się na pewno, że tu nie ma życia, co większość uważało za pewnik, w praktyce oznacza całą wieczność. I to z powodu jakiejś mglistej i naprawdę mało prawdopodobnej możliwości istnienia życia, któremu terraformowanie i tak z pewnością tak od razu nie zagraża.

— Ależ oczywiście, że zagraża — odparowała Ann. — Może rzeczywiście nie od razu, ale w końcu wieczna zmarzlina stopnieje, w nieodwracalny sposób zmieniając hydrosferę, a ocieplenie klimatu, woda i ziemskie formy życia — bakterie, wirusy, glony, skażą wszystko. Może nie natychmiast, ale z pewnością w końcu tak właśnie się stanie. Nie możemy tego zaryzykować.

Sax wzruszył ramionami.

— Ależ mówimy tylko o potencjalnie istniejącym życiu, a jego prawdopodobieństwo jest naprawdę bardzo małe… Przez pierwsze stulecia terraformowanie z pewnością nie będzie stanowiło żadnego niebezpieczeństwa. A w tym czasie przypuszczalnie zdołamy je zlokalizować i ochronić.

— Chyba że nie uda nam się go odszukać.

— A więc ma nas powstrzymać jakieś mało prawdopodobne życie, którego możemy w ogóle nigdy nie znaleźć? Tym razem Ann wzruszyła ramionami.

— Niestety, musimy tak postąpić, chyba że masz zamiar zdeklarować się jako zwolennik niszczenia życia na innych planetach tylko dlatego, że na razie nie potrafimy go zlokalizować. I nie zapominaj o jeszcze jednej kwestii: gdybyśmy odkryli tutaj jakiekolwiek formy życia, byłoby to największe odkrycie w historii ziemskiej cywilizacji. Fakt ten miałby niewyobrażalne wręcz znaczenie dla rozstrzygnięcia problemu częstotliwości występowania życia w kosmosie. Przecież poszukiwanie życia jest jednym z głównych powodów, dla których wyruszyliśmy w tę podróż!

— Cóż — odparł Sax — tymczasem nasze życie, które z pewnością istnieje, jest narażone codziennie na niezwykle wysoką radiację. Jeśli nie zrobimy czegoś, aby ją zmniejszyć, prawdopodobnie nie przeżyjemy tu zbyt długo. Potrzebujemy gęstszej atmosfery, aby zatrzymała przynajmniej część promieniowania.

Nie była to wprawdzie odpowiedź na zastrzeżenia Ann, ale Sax wiedział, że jest to najpoważniejszy argument przemawiający za terraformowaniem. Miliony ludzi na Ziemi chciało przylecieć na Marsa, do tego nowego Dzikiego Zachodu, gdzie życie znowu było przygodą; zarówno prawdziwe, jak i fałszywe listy kandydatów czekających na emigrację krążyły wśród ludzi i wydłużały się z dnia na dzień. Nikt jednak nie chciał mieszkać w świecie, w którym nie było ucieczki przed mutagennym promieniowaniem i prawdziwa chęć uczynienia planety bezpieczną dla istot ludzkich była u większości osób silniejsza niż pragnienie ochrony i zachowania w stanie niezmienionym martwego świata czy też obrony hipotetycznego życia. Zwłaszcza że całe setki naukowych autorytetów zapewniały, iż w ogóle nie może ono istnieć na Marsie.

Wyglądało więc na to, że mimo zalecanej przez wielu roztropności terraformowanie prędzej czy później się rozpocznie. W celu podjęcia ostatecznej decyzji zebrał się również wyznaczony do tych spraw podkomitet UNOMY, a na Ziemi zaczął się upowszechniać pogląd, że przekształcanie Czerwonej Planety jest po prostu kolejnym krokiem w nieuniknionym postępie, częścią naturalnego porządku rzeczy. Oczywistym przeznaczeniem.

Na Marsie jednakże temat ten był ważniejszy i pilniejszy, stanowił nie tyle dylemat filozoficzny, co kwestię przeżycia. Tutaj rzeczywistym problemem było trujące lodowate powietrze i przyjmowane codziennie przez ludzi potężne dawki promieniowania. Sporo nastawionych przychylnie do terraformowania kolonistów zgromadziło się wokół Saxa i była to grupa najbardziej radykalna — nie tylko chciała przekształcać planetę, ale w dodatku pragnęła zacząć te działania tak szybko, jak to tylko możliwe. Nikt nie był pewien, co to oznacza w praktyce, szacowano, że czas potrzebny na stworzenie “środowiska odpowiedniego dla istot ludzkich” może się kształtować od stu lat do dziesięciu tysięcy (opinie najbardziej krańcowe to trzydzieści lat według Phyllis i sto tysięcy lat zdaniem Iwao).

— Bóg dał nam tę planetę, abyśmy stworzyli tu nowy Eden — powtarzała często Phyllis, na co Simon odpowiadał:

— Jeśli wieczna zmarzlina się stopi, będziemy mieszkać w zrujnowanym świecie i wielu z nas zginie.

Wysuwano argumenty niemal z wszystkich dziedzin nauki: rozprawiano o stopniu zasolenia, procencie nadtlenków i poziomie promieniowania, o wyglądzie powierzchni, o możliwych śmiertelnych mutacjach genetycznie stwarzanych mikroorganizmów, i tak dalej niemal bez końca.

— Możemy próbować modelować Marsa — twierdził Sax — ale tak naprawdę nigdy nam się nie uda wymodelować go właściwie. Planeta jest zbyt duża i istnieje tu zbyt wiele czynników, przy czym o wielu z nich nie mamy najmniejszego pojęcia. Ale to, czego się nauczymy podczas naszych prób, przyda się potem przy kontrolowaniu klimatu Ziemi, pomoże uniknąć globalnego ocieplenia albo przyszłej ery lodowcowej. To jest eksperyment zakrojony na wielką skalę. Będzie trwał nieprzerwanie, a wyniku nikt nie potrafi przewidzieć aż do końca. Ale taka jest nauka.

Ludzie kiwali na to głowami.

Arkady jak zawsze rozważał problem z politycznego punktu widzenia.

— Nigdy nie staniemy się samowystarczalni, jeśli nie rozpoczniemy przekształcania planety — zauważył kiedyś. — Potrzebujemy terraformowania, aby uczynić ten świat absolutnie naszym, aby mieć materialną podstawę do niezależności politycznej.

Na tego rodzaju stwierdzenia słuchacze przeważnie odpowiadali grymasami zniechęcenia, ale z wypowiedzi Saxa i Arkadego można było wywnioskować, że ci dwaj są swego rodzaju cichymi sojusznikami, a razem stanowili naprawdę potężną siłę. Na nowo więc wybuchały spory, i tak bez końca.

Underhill było już prawie ukończone; stało się żywą i na ogół samowystarczalną osadą. Koloniści mogli teraz zrobić następny krok, musieli tylko zdecydować, jaki ma on być. Większość chciała terraformować planetę. Padało sporo propozycji co do tego, w jaki sposób rozpocząć proces, każda opinia miała swoich zwolenników, zwykle wśród ewentualnych wykonawców. Terraformowanie było koncepcją tak bardzo pociągającą również i dlatego, że każda dyscyplina nauki mogła się w jakiś sposób przyczynić do całego przedsięwzięcia. Zapewne między innymi i z tego powodu miało tak szerokie poparcie. Alchemicy dyskutowali o fizycznych i mechanicznych sposobach ogrzania atmosfery, klimatolodzy rozważali możliwości wpływania na pogodę, ekipa biosferyczna tworzyła teorie testowania układów ekologicznych, a biotechnolodzy już pracowali nad stworzeniem nowych mikroorganizmów: zmieniali, mutowali i rekombinowali geny z glonów, metanogenów, cyjanobakterii i porostów, próbując wyhodować organizmy zdolne przeżyć na obecnej powierzchni Marsa albo pod nią. Kiedy pewnego dnia zaprosili Arkadego, aby mu pokazać, co robią, Nadia postanowiła pójść razem z nim.

W tak zwanych “marsjańskich słojach”, czyli zbiornikach, w których sztucznie wytworzono tutejsze środowisko naturalne, znajdowało się kilka prototypowych GEM-ów. Ten angielski skrót oznaczał organizmy przystosowywane za pomocą inżynierii genetycznej do życia, w tym przypadku do życia na Marsie. Największym “słojem” był jeden ze starych kesonów stojących na parkingu przyczep. Otworzyli go, narzucili na dno regolitu i znów zaplombowali. Pracowali wewnątrz niego metodą teleoperacji i z następnej przyczepy oglądali na ekranach rezultaty swoich działań. Przyrządy pomiarowe nieprzerwanie rejestrowały dane, a ekrany wideo pokazywały, co się dzieje w środku. Arkady z uwagą obejrzał po kolei każdy ekran, nie było zbyt wiele do oglądania: znajdowały się tu jedynie pierwsze kwatery kolonistów pokryte plastikowymi sześcianikami wypełnionymi czerwoną ziemią oraz ramiona robotów, których podstawy zgromadzono przy ścianach. W kilku miejscach na glebie widoczne było błękitnawe narośle.

— To jest nasze największe dotychczasowe osiągnięcie — oznajmił Wład. — Ale wciąż nie jest do końca areofiliczne. — Geny organizmów selekcjonowali według licznych skrajnych właściwości, między innymi wytrzymałości na zimno, braku zapotrzebowania na wodę, odporności na promieniowanie ultrafioletowe, tolerancji na sole, niewielkiego zapotrzebowania na tlen, przystosowania do środowiska skalnego albo glebowego. Żaden pojedynczy ziemski organizm nie posiadał tych wszystkich cech razem, a te, które miały ich większość, zwykle bardzo powoli się rozwijały. Genetycy rozpoczęli jednak działania, które Wład nazywał programem “mieszania i doboru”, i ostatnio udało im się wyhodować pewną odmianę cyjanofitu, nazywanego nowym rodzajem sinicy. — Nie rośnie zbyt prędko, ale też szybko nie umiera, więc to już coś. — Nazwali go areophyte primares, ale pospolicie określany był jako glon z Underhill. Teraz chcieli poznać opinie specjalistów na jego temat i w związku z tym przygotowali próbkę, którą zamierzali przesłać UNOMA.

Nadia zauważyła, że Arkady opuszczał park maszynowy niezwykle podniecony wizytą, a wieczorem oznajmił przy kolacji:

— Powinniśmy sami podjąć decyzję i jeśli większość opowie się za terraformowaniem, zacząć działać.

Maja i Frank natychmiast się obrazili i, rzecz jasna, większość pozostałych również poczuła się nieswojo. Maja koniecznie chciała zmienić temat i sytuacja zrobiła się niezręczna. Następnego ranka wraz z Frankiem przyszła do Nadii, aby porozmawiać o Arkadym. Jak się okazało, oboje z Frankiem poprzedniego dnia późnym wieczorem próbowali już z nim poważnie pomówić.

— Roześmiał nam się w twarz! — krzyknęła Maja. — Wszystkie próby przekonania go spełzły na niczym!

— To, co Arkady proponuje, może się okazać bardzo niebezpieczne — oświadczył Frank. — Jeśli otwarcie zlekceważymy instrukcję ONZ, niewykluczone, że mogą nawet przysłać tu kogoś, aby zabrał naszą grupę i odesłał ją do domu, a potem zastąpią nas ludźmi, którzy będą przestrzegali prawa… Rozumiesz, chodzi mi o to, że skażenie biologiczne tego środowiska jest w tej chwili po prostu nielegalne i nie mamy prawa tego ignorować. Tak stanowi międzynarodowy traktat, który wyraża opinię całej ludzkości na temat tej planety.

— Możesz z nim o tym pogadać? — spytała Maja.

— Mogę — odparła Nadia. — Ale wątpię, czy to coś da.

— Proszę cię, Nadiu, przynajmniej spróbuj. Mamy dosyć problemów i bez tego.

— Spróbuję, pewnie.

Jeszcze tego popołudnia Nadia odbyła rozmowę z Arkadym. Znajdowali się akurat na Drodze Czarnobylskiej i wracali do Underhill. Nadia poruszyła subtelnie ten temat i zasugerowała, że dobrze byłoby cierpliwie poczekać.

— To tylko kwestia czasu, a Narody Zjednoczone i tak przychylą się do twojego poglądu — dodała.

Zatrzymał się i podniósł jej kaleką rękę.

— Jak dużo czasu mamy twoim zdaniem? — spytał. Wskazał na zachodzące słońce. — Jak długo proponujesz czekać? Na nasze wnuki? Nasze praprawnuki? Nasze prapraprawnuki, ślepe jak jaskiniowe ryby?

— Daj spokój — odparła Nadia, uwalniając rękę — ty rybo jaskiniowa.

Arkady roześmiał się.

— Ale moje pytanie było poważne. Nie mamy przed sobą wieczności i byłoby miło samemu zobaczyć pierwsze zmiany.

— Nawet jeśli tak, dlaczego nie poczekać jeszcze rok?

— Ziemski czy marsjański?

— Marsjański. Zróbmy pomiary, obserwujmy wszystkie pory roku jedną po drugiej… Daj Organizacji czas do namysłu.

— Nie potrzebujemy pomiarów, robiono je tu od lat.

— Rozmawiałeś o tym z Ann?

— Nie. No… w pewnym sensie. Ona się nie zgadza.

— Wiele osób jest przeciwnych. Może w końcu się zgodzą, ale będziesz musiał jakoś ich przekonać. Nie możesz po prostu machnąć ręką na głosy sprzeciwu, bo wtedy okażesz się tak samo podły jak ludzie na Ziemi, których zawsze krytykujesz.

Arkady westchnął ciężko.

— Taa…

— No co, nie mam racji?

— Wy cholerni liberałowie.

— Nie wiesz nawet, co to słowo oznacza.

— Oznacza, że masz zbyt miękkie serce, aby kiedykolwiek naprawdę coś zrobić!

Przed nimi znajdował się niski kopiec Underhill. Wyglądał jak świeżo powstały kwadratowy krater, z którego dopiero co na wszystkie strony wypłynęła lawa. Nadia wskazała na widoczną hałdę.

— To moje dzieło. Ty cholerny radykale… — dźgnęła go mocno łokciem w żebra — …nienawidzisz liberalizmu, ponieważ on działa.

Arkady prychnął.

— Ależ tak, działa — zaperzyła się Nadia. — Przynosi efekty, po jakimś czasie, dzięki ciężkiej pracy, bez fajerwerków, bez teatralnych zachowań, ale i bez krzywdy ludzkiej. Bez waszych rewolucji seksualnych oraz całego tego bólu i nienawiści, jakie ze sobą niosą. Dla mnie liczy się tylko to!

— Och, Nadiu. — Arkady otoczył ją ramieniem i znowu ruszyli w kierunku bazy. — Ziemia jest światem idealnie liberalnym. Ale połowa tego świata głoduje i zawsze będzie głodować. Bardzo liberalnie, nie sądzisz?

A jednak Nadii najwyraźniej udało się przekonać Arkadego. Już nie domagał się podjęcia jednostronnej decyzji, aby wypuścić nowe GEM-y na powierzchnię Marsa, i poprzestał na propagowaniu swojego programu upiększania świata, spędzając wiele czasu u alchemików, gdzie wraz z nimi próbował wytwarzać kolorowe cegły i szkło. Nadia spotykała się z nim niemal codziennie przed śniadaniem na porannym pływaniu; wspólnie z Johnem i Mają zajmowali tor w płytkim basenie, który wypełniał w całości jedną z podziemnych komór, i odbywali dziarski i wesoły trening, przepływając tysiąc albo dwa tysiące metrów. John prowadził w sprincie, Maja była dobra na dłuższe dystanse, a Nadia podążała za nimi, ponieważ okaleczona ręka znacznie ograniczała jej swobodę ruchów. Pływali, popatrując przez okulary na betonowe dno w kolorze nieba, niczym stadko delfinów pozostawiając za sobą spienioną, pluskającą wodę.

— Motylek jest wręcz stworzony dla tej grawitacji — zauważył John z uśmiechem, mając na myśli styl, w którym mogli niemal ślizgać się po powierzchni wody.

Śniadania po tych ćwiczeniach były przyjemne, ale zawsze wydawały się za krótkie, a potem na resztę dnia rzucali się w zwykły kołowrót pracy i Nadia rzadko widywała Arkadego aż do wieczora przy kolacji lub jeszcze później.

Pewnego dnia Sax, Spencer i Rya skończyli budowę automatycznej wytwórni wiatraków grzejnych Saxa i chcąc przetestować ich działanie zwrócili się do UNOMY z prośbą o wydanie zgody na rozmieszczenie tysiąca takich urządzeń w pobliżu równika. Ta liczba wiatraków powinna dodać jakieś dwa razy więcej ciepła do atmosfery, niż dawał Czarnobyl. Pojawiło się pytanie, czy będą w stanie odróżnić to dodatkowe ciepło od istniejących wahań sezonowych, ale jak oznajmił Sax, nie dowiedzą się tego, póki nie spróbują.

Oczywiście, natychmiast rozgorzała na nowo kłótnia na temat terraformowania. Ann zareagowała nadspodziewanie gwałtownie, nagrała na taśmę długą wypowiedź i wysłała ją do członków komitetu wykonawczego UNOMY oraz do narodowych biur do spraw Marsa wszystkich państw, które były aktualnie w komitecie, i w końcu do Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Jej wystąpienie wywołało gorącą dyskusję, od wszelkich możliwych kręgów politycznych aż po prasę brukową i telewizję; media potraktowały je jako najnowszy odcinek “czerwonej” opery mydlanej. Ann nagrała i wysłała swoją wiadomość w tajemnicy przed wszystkimi, więc koloniści dowiedzieli się o niej dopiero wtedy, gdy jej fragmenty zostały pokazane w ziemskiej telewizji. W następnych dniach zajęto się oświadczeniem Ann niemalże na całej Ziemi: zwołano nadzwyczajne posiedzenia rządów, konferencja w Waszyngtonie przyciągnęła dwadzieścia tysięcy osób, napisano i wydano całe mnóstwo fachowych broszur i artykułów, a we wszystkich telewizyjnych programach naukowych pojawiły się komentarze. Nieco szokująca była siła tych reakcji i niektórym kolonistom nie spodobało się, że Ann działa za ich plecami. Phyllis poczuła się nawet osobiście urażona.

— Poza wszystkim, to nie ma sensu — oświadczył Sax, jak zwykle po swojemu mrugając gwałtownie oczyma. — Czarnobyl już wypuszcza w atmosferę prawie tak samo dużo ciepła jak wiatraki, a ona jakoś dotąd na to nie narzekała.

— Ależ narzekała — odparła Nadia. — Po prostu nikt jej nie słuchał.

W komitecie UNOMA nadal kontynuowano dyskusję, a jednocześnie na Marsie tego dnia po kolacji grupa praktycznie nastawionych naukowców postanowiła szczerze porozmawiać z Ann. Wielu innych kolonistów przyszło tam również; chcieli być świadkami tej konfrontacji. Główna jadalnia Underhill zajmowała cztery komory, których ścianki działowe zostały usunięte i zastąpione filarami nośnymi, było to więc spore pomieszczenie wypełnione dziesiątkami krzeseł i roślinami w donicach. W powietrzu fruwali potomkowie ptaków z Aresa, a ostatnio sala również się rozjaśniła, ponieważ na całej północnej ścianie wykuto okna, które dawały widok na parterowe atrium zapchane najrozmaitszą roślinnością. Pomieszczenie było dość obszerne i przynajmniej połowa kolonistów akurat jadła kolację, kiedy rozpoczęło się spotkanie.

— Dlaczego nie przedyskutowałaś tego z nami? — spytał Spencer. Ann popatrzyła na niego tak, że odwrócił wzrok.

— A niby dlaczego miałabym to z wami konsultować? — spytała, zwracając się do Saxa. — Przecież jest oczywiste, co sądzicie na ten temat, omawialiśmy to przedtem mnóstwo razy bez rezultatu, a nic, co powiedziałam w swoim wystąpieniu, dla was nie ma żadnego znaczenia. Siedzicie tutaj w norach, przeprowadzając swoje eksperymenciki i bawiąc się jak dzieci, które podnieciły się lekcją chemii i zaczęły w piwnicy prowadzić własne badania. A przecież prawdziwy świat znajduje się na zewnątrz, za waszymi drzwiami. Świat, w którym formy powierzchniowe są sto razy większe niż ich odpowiedniki na Ziemi i tysiąc razy starsze, świat, w którym wszędzie widzimy ślady powstawania Układu Słonecznego i zapisaną w materii, niemal nie zmienioną przez ostatni miliard lat historię rozwoju tej planety. A wy po prostu zamierzacie to wszystko zniszczyć. I w dodatku nawet nie stać was, by się uczciwie przyznać, co chcecie zrobić. Bo przecież moglibyśmy żyć tutaj i badać planetę, nie zmieniając jej — moglibyśmy to robić z niewielką szkodą dla nas samych. Trzeba tylko pogodzić się z maleńkimi niedogodnościami. Cała ta dyskusja o radiacji jest gówno warta i dobrze o tym wiecie. Jej poziom na zewnątrz wcale nie jest aż tak wysoki, aby motywować tym całkowitą zmianę środowiska. Po prostu chcecie to zrobić, ponieważ zdaje wam się, że umiecie. Pragniecie spróbować i zobaczyć, co z tego wyjdzie — jakby to była jakaś cholerna piaskownica na placu zabaw, postawiona specjalnie dla was, żebyście mogli sobie w niej pogrzebać. Wielki słój marsjański! Gdzie tylko możecie, szukacie usprawiedliwień, ale to jest spaczone podejście, a przede wszystkim to nie jest prawdziwa nauka!

Podczas tej tyrady twarz Ann robiła się coraz bardziej purpurowa. Nadia nigdy nie widziała Ann tak wściekłej. Zwykła maska rzeczowości, którą nakładała, by ukryć swoją gorycz i gniew, teraz spadła. Ann aż drżała ze złości, z trudem formułując zdania. W całym pomieszczeniu zapadła śmiertelna cisza.

— To nie jest nauka, mówię wam! — krzyczała Ann. — To tylko zabawa. I dla tej zabawy zamierzacie zatrzeć znaki historii, zniszczyć czapy polarne, kanały, dna kanionów — cały ten piękny i czysty świat. Zupełnie bez powodu!!!

Znów zapadła przeraźliwa cisza; nikt się nawet nie poruszył — przypominali galerię kamiennych posągów. Szumiały jedynie wentylatory.

Po chwili ostrożnie zaczęli popatrywać na siebie. Simon ruszył ku Ann i wyciągnął ku niej rękę. Powstrzymała go tak zimnym i bezwzględnym spojrzeniem, że zapewne poczuł się, jak gdyby siedział na powierzchni Marsa w samej bieliźnie. Poczerwieniał i skulony wrócił na swoje miejsce.

Wtedy podniósł się Sax Russell. Wyglądał tak samo jak zwykle, może tylko był trochę bardziej zarumieniony, ale to był ten Sax co zawsze: łagodny, spokojny, mały człowieczek mrużący po sowiemu oczy. Odezwał się, a jego głos był cichy, beznamiętny i suchy, jakby Sax odczytywał na wykładzie jakiś fragment z podręcznika termodynamiki albo wyliczał pierwiastki z tablicy Mendelejewa.

— Piękno Marsa istnieje w ludzkich umysłach — rozpoczął zwykłym beznamiętnym tonem, nawykłym do wymieniania faktów i wszyscy spojrzeli na niego ze zdziwieniem. — Bez obecności istot ludzkich ta planeta stanowi zaledwie zbiór atomów, nie różniący się od jakiejkolwiek innej przypadkowej drobiny materii we wszechświecie. To myją rozumiemy i my nadajemy jej znaczenie. Przez stulecia, gdy podnosiliśmy oczy na nocne niebo i patrzyliśmy, jak Mars wędruje wśród gwiazd. W te wszystkie noce, gdy obserwowaliśmy go przez teleskopy, gdy spoglądaliśmy na jego maleńką tarczę, gdy próbowaliśmy dostrzec kanały porównując albedo. Pomyślcie o wszystkich tych głupich powieściach science fiction z potworami, dziewicami i umierającymi cywilizacjami. I o wszystkich tych naukowcach, którzy studiowali i studiują dane. Albo o nas tutaj. To właśnie czyni ten świat pięknym. A nie bazalt i tlenki.

Przerwał na chwilę, aby przyjrzeć się reakcji słuchaczy. Nadia przełknęła ślinę. To było niesamowite przeżycie: słyszeć takie słowa wypowiadane przez Saxa Russella tym samym suchym tonem, którego używał do analizowania wykresów. Zbyt niesamowite!

— Skoro już się tu znaleźliśmy — kontynuował — nie wystarczy… tylko grzebać się pod dziesięciometrową warstwą gleby i badać skały. To też jest nauka, i owszem, i to nauka bardzo potrzebna. Jednak prawdziwa nauka jest czymś znacznie głębszym. Jest częścią wielkiego ludzkiego przedsięwzięcia, na które składa się droga do gwiazd, przystosowywanie istot ludzkich do życia na innych planetach, ale i dostosowanie się tych planet do nas. Nauka to tworzenie. Brak śladów życia tutaj i brak jakichkolwiek odkryć po pięćdziesięciu latach od rozpoczęcia programu SETI wskazują na fakt, że życie w kosmosie jest czymś niezmiernie rzadkim, a inteligentne życie jeszcze rzadszym. A poza tym całe znaczenie wszechświata, cały sens jego piękna zawiera się w świadomości inteligentnego życia. To my jesteśmy świadomością wszechświata i nasze zadanie polega na tym, by to życie rozsiać wszędzie, gdzie tylko możemy, aby wszystko zobaczyć i żyć we wszelkich możliwych miejscach kosmosu. Zbyt niebezpieczne jest ograniczanie świadomości wszechświata tylko do jednej jedynej planety, z którą w każdej niemal chwili może się stać coś złego i która wtedy zabierze je ze sobą w niebyt. Teraz jesteśmy na dwóch światach, nawet na trzech, jeśli liczyć Księżyc. I możemy przekształcić ten świat, aby uczynić go bezpieczniejszym dla życia. Zmienianie tej planety nie zniszczy jej. Odczytywanie jej przeszłości być może stanie się trudniejsze, ale jej piękno nie zniknie. Jeśli powstaną jeziora, lasy albo lodowce, czy w jakiś sposób pomniejszą piękno Marsa? Nie sądzę. Wydaje mi się, że tylko uwydatnią go. Wzbogacą go o życie, najpiękniejszy fenomen ze wszystkich. Żadna forma życia nie rozbije Tharsis ani nie wypełni Marineris. Mars zawsze pozostanie Marsem, planetą inną niż Ziemia, chłodniejszą i dzikszą. Ale może pozostać Marsem i jednocześnie stać się czymś nam bliskim. I taki będzie. Tak już jest z ludzkim umysłem: jeśli można coś zrobić, trzeba to zrobić. Potrafimy przekształcić Marsa i zbudować go tak, jak się buduje katedrę, by stał się pomnikiem ku chwale ludzkości i kosmosu. Możemy to zrobić, a więc to zrobimy. Toteż… — Podniósł znacząco dłoń, jak gdyby usatysfakcjonowany faktem, że analiza została poparta danymi na wykresie, jak gdyby wcześniej zbadał układ okresowy pierwiastków, a teraz nagle odkrył, że miał rację. — Możemy równie dobrze zacząć od zaraz.

Popatrzył na Ann i wszystkie oczy podążyły za jego wzrokiem. Jej usta były mocno zaciśnięte, ramiona opadły. Wiedziała, że została pokonana.

Wzruszyła ramionami, jakby strząsała z siebie pelerynę z kapturem, wielki pancerz, który przytłaczał ją całą. Monotonnym, martwym głosem, którego zwykle używała, kiedy była zdenerwowana, Ann powiedziała:

— Sądzę, że zbyt wysoko cenisz świadomość, a skałę za nisko. Nie jesteśmy władcami wszechświata. Stanowimy tylko jego niewielką cząstkę. Możliwe, że jesteśmy jego jedyną świadomością, ale być świadomością wszechświata nie oznacza zmieniania wszystkiego na swoje podobieństwo, na własny lustrzany obraz. Oznacza raczej dostosowywanie się do świata takiego, jakim jest, i otaczanie go szacunkiem. — Napotkała łagodne spojrzenie Saxa i wykrzyknęła w ostatnim wybuchu goryczy: — Tak naprawdę nigdy nie widziałeś Marsa!

I wyszła z pokoju.

Janet od początku miała włączone wideookulary i nakręciła całą tę wymianę zdań. Phyllis przesłała kopię na Ziemię. W tydzień później podkomitet UNOMY do spraw przemian środowiska naturalnego wyraził zgodę na rozrzucenie wiatraków grzewczych.

Plan polegał na tym, aby opuszczać je ze sterowców. Arkady natychmiast się zgłosił do pilotowania, traktując to jako coś w rodzaju nagrody za swoją pracę na Fobosie. Maja i Frank bynajmniej nie poczuli się nieszczęśliwi na myśl, że dzięki temu Arkady może zniknąć z Underhill na następny miesiąc albo dwa, więc natychmiast przydzielili mu maszynę. Miał podryfować na wschód, wykorzystując wiatry dominujące, co jakiś czas obniżać lot i umieszczać wiatraki w korytach kanałów i na zewnętrznych ścianach kraterów, ponieważ w tych miejscach często wiały silne wichury. Nadia po raz pierwszy usłyszała o tej wyprawie, dopiero kiedy Arkady przybiegł ją zawiadomić.

— Brzmi nieźle — odrzekła.

— Chcesz mi towarzyszyć? — spytał.

— Dlaczego nie — szepnęła. Utracony palec zapiekł.

Sterowiec, którym polecieli, był największym, jaki kiedykolwiek zbudowano; specjalnie zaprojektowany na potrzeby ich planety model skonstruowały niemieckie zakłady Friedrichshafen Nach Einmal w 2029 roku i dopiero co przysłano go na Marsa. Nazywał się “Grot Strzały”, miał skrzydła o rozpiętości stu dwudziestu metrów, sto metrów długości oraz czterdzieści metrów wysokości. Wewnętrzny szkielet kadłuba wykonany został z jakiegoś ultralekkiego materiału, a przy końcu każdego skrzydła i pod gondolą znajdowały się turbośmigła napędzane małymi plastikowymi silnikami, którym energii dostarczały baterie słoneczne umieszczone nad górną powierzchnią powłoki.

Gondola w kształcie ołówka rozciągała się niemal na całą długość maszyny, ale w środku było o wiele mniej miejsca niż Nadia się spodziewała, ponieważ sporą część pomieszczenia wypełniał w tej chwili ładunek wiatraków. W chwili startu Arkady i Nadia mieli do dyspozycji jedynie kabinę pilota, dwa wąskie łóżka, maleńką kuchenkę, jeszcze mniejszą toaletę i wąziutki korytarzyk łączący wszystkie pomieszczenia. Było dość ciasno, ale na szczęście obie burty gondoli zaopatrzono w okna, które mimo częściowego zatarasowania przez wiatraki i tak dawały im sporo światła i nie najgorszą widoczność.

Start odbywał się bardzo powoli. Za pomocą dźwigienki w kabinie pilota Arkady popuścił liny zwisające z trzech masztów cumowniczych. Turbośmigła zaskoczyły ciężko, ale trudno się było dziwić, skoro mieli do czynienia z powietrzem o gęstości zaledwie dwunastu milibarów. Kokpit poruszał się wolno to w górę, to w dół, wyginając się wraz z wewnętrznym kadłubem, a każdy podskok w górę trochę bardziej oddalał sterowiec od ziemi. Dla kogoś, kto był przyzwyczajony do pojazdów rakietowych, start tej maszyny był przekomiczny.

— Ustawmy kurs na trzy koma sześćdziesiąt i przed odlotem rzućmy okiem na Underhill — zaproponował Arkady, kiedy znaleźli się mniej więcej pięćdziesiąt metrów nad powierzchnią. Przechylił statek i powoli zatoczyli szeroki łuk, patrząc w okno od strony Nadii. Widok, jaki ukazał się ich oczom — ścieżki, wykopy, hałdy regolitu, plamy głębokiej, ciemnej czerwieni kontrastujące z rdzawopomarańczową płaszczyzną równiny — przypominał krainę, którą nawiedził jakiś apokaliptyczny smok i wielkimi szponiastymi pazurami darł glebę raz za razem, aż poranił ją do krwi. Underhill tkwiło pośrodku tych skaleczeń i samo w sobie stanowiło piękny widok: lśniący na tle ciemnoczerwonego kwadratu klejnot ze szkła i srebra, z ledwie widoczną pod kopułą zielenią. Z osady wychodziły drogi na wschód do Czarnobyla i na północ do kosmicznych lądowisk. Nieopodal połyskiwała kopuła oranżerii i rozciągał się parking przyczep…

— Dzielnica alchemików nadal wygląda jak grupa baraków na Uralu — zauważył Arkady. — Trzeba będzie coś z tym zrobić. — Wyprowadził sterowiec na prostą i skierował go na wschód, z wiatrem. — Czy powinienem pokierować nas nad Czarnobyl i złapać prąd wstępujący?

— Może sprawdźmy, co ta zabawka potrafi zrobić sama — zaproponowała Nadia. Czuła się lekka, jak gdyby wodór z balonów wypełnił również ją samą. Widok był zdumiewający. Jakieś sto kilometrów przed nimi majaczył zamglony horyzont, a wszędzie wokół rozciągały się ciągle jeszcze dobrze widoczne zarysy lądu: subtelne wypukłości i wgłębienia równiny Lunae oraz wyższe wzgórza i kaniony pociętego kanałami terenu na wschodzie. — Och, będzie cudownie!

— Tak.

Wydawało się aż dziwne, że wcześniej nie przedsięwzięli takiej eskapady, ale latanie nad powierzchnią Marsa z powodu rzadkiej atmosfery nie było sprawą łatwą. Teraz jednak mieli najnowocześniejsze wyposażenie — ogromny sterowiec o niezwykle lekkiej konstrukcji i powłoce wypełnionej wodorem, gazem, który w marsjańskiej atmosferze nie tylko nie był palny, ale w dodatku również dużo lżejszy od powietrza niż na Ziemi. Wodór i najnowsze superlekkie materiały pozwoliły im zabrać na pokład tak dużo wiatraków, ale to właśnie przez ten ładunek posuwali się nieznośnie niemrawo.

Powoli dryfowali dalej. Cały dzień unosili się nad pofalowaną Lunae Planum, pchani wiatrem na południowy wschód. Przez godzinę czy dwie widzieli na południowym horyzoncie Juventa Chasma, rozpadlinę, która wyglądała jak gigantyczny szyb kopalni. Nieco dalej na wschodzie powierzchnia stawała się żółtawa, mniej było na niej skalnego rumoszu, a leżąca poniżej skała macierzysta wydawała się bardziej nieregularna. Teren ten był jeszcze bogatszy w kratery, duże i małe, o poszarpanych stożkach albo prawie zagrzebane w glebie. To była Ziemia Xanthe, wysoko położony region, topograficznie podobny do wyżyn południowych. Widzieli ją teraz na północy między niskimi równinami Chryse i Isidis. Sterowiec miał przez kilka dni unosić się właśnie nad nią, o ile sprawdzą się prognozy na temat wiejących tam dominujących, stałych wiatrów zachodnich.

Arkady i Nadia posuwali się teraz z niewielką prędkością dziesięciu kilometrów na godzinę. Przeważnie lecieli na wysokości około stu metrów, przy której horyzont oddalał się o jakieś pięćdziesiąt kilometrów. Dzięki powolnemu dryfowi mieli czas obejrzeć dokładnie wszelkie formy terenu; szczególnie zafascynowała ich Xanthe Terra, która zdawała się czymś więcej niż tylko nie kończącym się łańcuszkiem kraterów.

Tego samego popołudnia Nadia pochyliła nos sterowca w dół i obróciła go pod wiatr, a potem opuszczała maszynę, aż znalazła się dziesięć metrów nad ziemią. Wtedy wyrzuciła kotwicę. Statek uniósł się i szarpnął na linie; kotwica wytrzymała i teraz sterowiec ciskał się na wszystkie strony jak ogromny latawiec. Nadia i Arkady przeszli przez całą długość gondoli, a gdy dotarli do pomieszczenia, które Arkady nazwał komorą bombową, Nadia nałożyła jeden z wiatraczków na zaczep wyciągarki.

Wiatrak był niewielkim pudełkiem wykonanym z marsjańskiego magnezu. Na wystającym ze szczytu pręciku znajdowały się cztery pionowe łopatki, ustawione wobec siebie pod kątem dziewięćdziesięciu stopni. Całość ważyła około pięciu kilogramów. Zamknęli górny luk przegrody kadłubowej, wypompowali powietrze i otworzyli właz podłogowy. Arkady sterował wyciągiem, spoglądając jednocześnie przez niskie okienko na efekty swej pracy. Zaczepiony wiatrak spadł natychmiast jak ciężarek pionu i uderzył w stwardniały piasek na południowym stoku małego bezimiennego krateru. Rosjanin odczepił hak, wciągnął go z powrotem do przegrody kadłubowej, po czym zamknął dolny luk.

Wrócili do kokpitu i spojrzeli w dół, aby zobaczyć, czy wiatrak pracuje. Stał dokładnie pod nimi — małe pudełko na zewnętrznym zboczu krateru; był lekko przechylony, a cztery szerokie pionowe łopatki kręciły się radośnie. Wyglądał jak anemometr z meteorologicznego zestawu dla dzieci. Na jednej ściance znajdował się element grzejny, widoczna nawet z góry metalowa cewka, która promieniowała ciepłem niby wierzchołek pieca. Przy dobrym wietrze grzejnik mógł osiągnąć temperaturę nawet 200 stopni Celsjusza, co nie było wcale drobnostką, jeśli wziąć pod uwagę otoczenie. Ale…

— Trzeba ich będzie bardzo dużo, aby dało się odczuć różnicę — zauważyła Nadia.

— Jasne, ale każdy kolejny trochę pomaga, nie uważasz? No a poza tym to jest nasze własne, niezależne ciepło i… w dodatku mamy je za darmo. To wiatr zasila grzałki, a fabryki wytwarzające wiatraki ładuje słońce. Według mnie to jest wspaniały pomysł.

Zatrzymali się jeszcze raz tego popołudnia i umieścili na powierzchni planety następne urządzenie, a potem rzucili kotwicę na noc na zawietrznej stronie młodego krateru o poszarpanym stożku. W kuchence mikrofalowej przyrządzili posiłek, a później odpoczywali, leżąc na wąskich łóżkach. To było zupełnie niesamowite uczucie — tak się kołysać na wietrze, jak łódka na cumie: maszyna szarpała się i unosiła, znowu się szarpała i znów się unosiła. Jednak gdy się człowiek przyzwyczaił, kołysanie odprężało i usypiało, wkrótce więc Nadia zasnęła.

Następnego ranka obudzili się przed świtem. Kotwica sterowca zerwała się i maszyna leciała prosto w górę, ku słońcu. Ze stumetrowej wysokości mogli obserwować, jak zacieniony krajobraz pod nimi brązowieje, kiedy przesuwa się terminator planety, a za nim podąża jasne światło dnia, oświetlając wspaniałą mieszaninę jaskrawych skał rzucających długie cienie. Poranny wietrzyk wiał wprost w lewą burtę, więc lecieli pchani na północny wschód ku Chryse, brzęcząc śmigłami na pełnej mocy. Potem nagle ląd pod nimi zapadł się i znaleźli się nad pierwszym z odpływowych kanałów — falistą, nie nazwaną jeszcze doliną na zachód od Shalbatana Vallis. Nadia pomyślała, że to małe łożysko w kształcie litery “S” bez wątpienia musiało zostać wyrzeźbione przez wodę. Jeszcze tego samego dnia minęli kanał i wlecieli nad głębszy i szerszy kanion Shalbatana, gdzie wodne ślady stały się jeszcze bardziej oczywiste: wysepki w kształcie łez, kręte kanały, równiny napływowe, wydmy faliste. Świadectwa wodnej przeszłości planety znajdowały się niemal wszędzie, nasuwając myśl o gigantycznej powodzi, prawdziwym potopie, który stworzył kanion tak wielki, że Grot Strzały wyglądał nad nim zaledwie jak motyl.

Odpływowe kaniony i pogórze między nimi skojarzyły się Nadii z krajobrazem Ameryki z filmów kowbojskich. Przypomniała sobie koryta pozostałe po dawnych rzekach, płaskowzgórza i samotne skały w Monument Valley. Ta okolica Marsa była podobna, tyle że tutaj wszystko było o wiele większe — cztery dni zajął im przelot najpierw nad bezimiennymi kanałami, potem nad Shalbataną, Simudem, Tiu i wreszcie nad Aresem. I wszystkie te doliny musiały powstać za sprawą gigantycznych powodzi, które nagle zalały powierzchnię i potem płynęły miesiącami, z prędkością dziesięć tysięcy razy większą niż pływ Missisipi. Nadia i Arkady rozmawiali o tym, patrząc w dół na mijane kaniony i doszli do wniosku, że bardzo trudno im w ogóle wyobrazić sobie tak olbrzymie powodzie. Teraz jednak w wielkich pustych kanionach nie szalało już nic z wyjątkiem wiatru. Wiatry te były zresztą dość spore, toteż Arkady i Nadia kilka razy dziennie obniżali lot i zrzucali kolejne wiatraki.

Później, na wschód od Ares Vallis, wlecieli ponownie nad gęsto pokryty kraterami teren Xanthe’u. Ziemia znowu wszędzie usiana była kraterami: dużymi, starymi, małymi, nowymi o stożkach zeszpeconych nowszymi, mniejszymi, takimi, których dna podziurawiło trzy albo i pięć małych kraterów, a także tak świeżymi, jakby niemal wczoraj miało miejsce uderzenie meteorytu i tak starymi, że o świcie czy zmierzchu były ledwie widoczne. Sterowiec przeleciał nad Schiaparellim, olbrzymim starym kraterem, szerokim na sto kilometrów. Kiedy wzbili się nad nim w górę, jego koliste ściany znalazły się na linii horyzontu, tworząc idealny pierścień wzgórz biegnący wzdłuż krawędzi świata.

Od tego miejsca zaczęły wiać południowe wiatry i trwało to przez wiele dni. Arkady i Nadia rozpoznali Cassiniego, kolejny wielki stary krater, i unosili się nad setkami mniejszych. Codziennie zrzucali wiele wiatraków, ale równocześnie z każdym przebytym kilometrem uzmysławiali sobie coraz bardziej rozmiary planety i cały projekt zaczął im się wydawać po prostu dowcipem; czuli się tak, jakby przelatywali nad Antarktydą i próbowali stopić lód za pomocą setek polowych kuchenek.

— Musielibyśmy zrzucić miliony, aby przyniosło to jakiś efekt — oznajmiła Nadia, kiedy wznosili się po następnym zrzucie.

— To prawda — przyznał Arkady. — I Sax ma właśnie taki zamiar. Skonstruował już zautomatyzowaną linię montażową, która może produkować setki wiatraków dziennie. Problem stanowi tylko ich rozmieszczenie. A poza tym to tylko jeden z elementów zakrojonej na szeroką skalę operacji, która mu się roi. — Wskazał dłonią za siebie, ku ostatniemu łukowi Cassiniego, obejmując gestem całą północno-zachodnią krainę. — Sax pragnie również wykopać kilka takich wgłębień jak to, wyrwać lodowe bryły z pierścieni Saturna albo z jakiegoś pasa planetoidów, przyciągnąć je na Marsa i roztrzaskać o powierzchnię, pragnie stworzyć gorące kratery, stopić wieczną zmarzlinę… Marzą mu się oazy.

— Chyba suche oazy, co? Stracilibyśmy większość lodu na samym początku, a i reszta niedługo by zniknęła.

— Jasne, ale moglibyśmy wykorzystać parę wodną z powietrza.

— Ależ ona nie wyparowałaby tak po prostu, raczej rozpadłaby się na składowe atomy.

— W większości tak, ale wodór i tlen też moglibyśmy lepiej wykorzystywać.

— Chcesz sprowadzać wodór i tlen z Saturna? Daj spokój, tu jest wystarczająco dużo jednego i drugiego! Wystarczy tylko potłuc trochę miejscowego lodu.

— Cóż… to tylko jeden z jego pomysłów.

— Nie mogę się doczekać, kiedy usłyszę, co powie na to Ann. — Nadia westchnęła na samą myśl o tym. — Przypuszczam, że aby to zrobić, trzeba by wstrzelić z dużą prędkością lodową planetoidę w atmosferę. Wyhamować ją, a wtedy by się spaliła, nie rozbijając się na cząsteczki. W atmosferze powstałaby para wodna, a powierzchnia uniknęłaby potężnego uderzenia o sile równej wybuchowi stu bomb wodorowych.

Arkady pokiwał głową.

— Dobry pomysł! Powinnaś powiedzieć o tym Saxowi.

— Sam mu powiedz.

Na wschód od Krateru Cassiniego rozciągał się teren najbardziej nierówny na całej planecie. Był to jeden z najstarszych obszarów Marsa: poszatkowany niewyobrażalną liczbą kraterów historyczny dokument najwcześniejszego okresu gwałtownego bombardowania planety meteorytami. Ta piekielna epoka Noachian pozostawiła niemal wszędzie w krajobrazie globu swoje ślady. Powierzchnia wyglądała, jakby przetoczyła się przez nią totalna wojna prowadzona przez mitologicznych Tytanów. Ten koszmarny widok już po chwili wywoływał coś na kształt odrętwienia, kosmologicznego szoku nerwowego.

Dryfowali dalej: wschód, północny wschód, południowy wschód, południe, północny wschód, zachód, wschód, wschód. W końcu dolecieli do końca Xanthe’a i zaczęli mijać długi stok Syrtis Major Planitia. Była to równina powulkaniczna, o wiele rzadziej pokryta kraterami niż Xanthe. Kraina coraz bardziej opadała ukośnie w dół, aż w końcu sterowiec znalazł się nad basenem o łagodnym dnie. Nazywał się Isidis Planitia i stanowił jeden z najniżej położonych punktów marsjańskiej powierzchni. Taka była niemal cała północna półkula, która po górzystym terenie południa wydawała się wyjątkowo płaska i niska. Region był naprawdę olbrzymi, toteż Arkady i Nadia po raz kolejny uświadomili sobie rozległość marsjańskich lądów.

Pewnego ranka, kiedy lecieli na sporej wysokości, na wschodnim horyzoncie wyrosły przed nimi trzy szczyty górskie. Kierowali się do Elysium, jedynego poza Tharsis “wypukłego kontynentu” Czerwonej Planety. Elysium było o wiele mniejszym wybrzuszeniem niż Tharsis, ale i tak stanowiło duży, wysoko położony ląd, długi na tysiąc kilometrów i wznoszący się dziesięć kilometrów ponad otaczający go teren. Tak jak Tharsis, Elysium było otoczone płatami popękanej ziemi i siecią szczelin powstałych w trakcie wypiętrzania. Sterowiec przeleciał nad najbardziej wysuniętym na zachód szeregiem rozpadlin, krainą o nazwie Hephaestus Fossae, która miała absolutnie nieziemski wygląd: pięć długich głębokich równoległych kanionów, jak ślady pazurów w skalnym podłożu. Za nimi majaczyło Elysium — ląd o kształcie siodła — a na każdym końcu jego długiego grzbietu znajdowały się góry: Elysium Mons z jednej strony i Hecates Tholus z drugiej, wyrastające na pięć tysięcy metrów ponad wypukły teren. Widok był doprawdy niezwykły. Zresztą w ogóle wszystko, co wiązało się z Elysium, było o wiele większe niż to, co Nadia i Arkady widzieli do tej pory, więc kiedy sterowiec dryfował w kierunku tego lądu, oboje na kilka minut wręcz oniemieli z zachwytu. Siedzieli w fotelach, obserwując tę niesamowitą areologiczną formację. Kiedy wreszcie się odezwali, ich słowa oczywiście dotyczyły tej krainy:

— Wygląda jak Karakorum — zauważył Arkady. — Bezludne Himalaje. Tyle że te są jakieś… prostsze, bardziej naturalne. A wulkany wyglądają jak Fuji. Może ludzie będą do nich kiedyś pielgrzymować.

— Są tak duże — dodała Nadia — że nie mogę sobie wyobrazić, jak wyglądają wulkany Tharsis, które są podobno dwa razy większe od tych.

— Co najmniej. O, popatrz, ten naprawdę wygląda jak Fuji, nie sądzisz?

— Nie, jest o wiele mniej stromy. A tak przy okazji, czy w ogóle widziałeś kiedyś Fuji?

— Nie.

Znowu zapadło milczenie.

— Cóż, lepiej spróbujmy ominąć cały ten cholerny ląd — zaproponował po chwili Arkady. — Nie jestem pewien, czy uda nam się przelecieć nad tymi górami.

Uruchomili więc śmigła i ruszyli na południe, starając się ze wszystkich sił zwalczyć potężny wiatr, aby ominąć wielki kontynent. Kierując się na południowy wschód, “Grot Strzały” znalazł się nad wyboistym, nierównym regionem górskim zwanym Cerberus. Przez cały następny dzień podróżnikom udało się panować nad lotem maszyny — Elysium powoli przepływało z lewej strony. Mijały godziny, a masyw wciąż przesuwał się w bocznych oknach sterowca, co nie wiadomo już który raz uświadomiło Arkademu i Nadii, jak duży jest ten świat. “Mars ma tak samo dużą powierzchnię lądów jak Ziemia” — mawiali wszyscy członkowie pierwszej setki, ale dotąd był to tylko zwykły frazes. Dopiero kiedy statek mijał Elysium, para Rosjan naprawdę zrozumiała i wszystkimi zmysłami odczuła znaczenie tego zdania.

Dni mijały jeden za drugim, wciąż takie same: w górze, w lodowato zimnym porannym powietrzu, ponad przepływającą pod sterowcem czerwoną krainą. Noce podróżnicy spędzali w dole, od zachodu słońca kołysząc się na zakotwiczonym statku, szarpanym silnym wiatrem. Pewnego wieczoru, kiedy zapas wiatraków znacznie się zmniejszył, Arkady i Nadia poprzestawiali pozostałe i ustawili swoje łóżka jedno obok drugiego pod oknami prawej burty. Zrobili to bez słów, jak gdyby była to rzecz zupełnie naturalna, coś w rodzaju rutynowego sprzątania pokoju, jakby uzgodnili już to na długo przedtem. Podczas pracy, kiedy kręcili się po zatłoczonej gondoli, nagle wpadli na siebie, co zdarzało im się co jakiś czas od początku tej długiej podróży, tylko że tym razem zderzyli się umyślnie. Było jasne, że oboje zdecydowali się na to już dawno, że wszystko, co od dłuższego czasu działo się między nimi, było swego rodzaju grą wstępną.

W końcu Arkady wybuchnął dzikim śmiechem i niedźwiedzim uściskiem objął Nadię, ona zaś pchnęła go na nowo powstałe podwójne łóżko; całowali się jak nastolatki i kochali przez całą noc. Od tego czasu spali razem, często się kochając w różowawej poświacie świtu albo w gwiaździste czarne noce, gdy statek lekko huśtał się na cumach. Zawsze kiedy leżeli obok siebie, pogrążeni w rozmowach albo gdy się obejmowali i całowali, towarzyszyło im uczucie unoszenia się, wrażenie lotu. Wydawało się o wiele bardziej romantyczne niż to było możliwe w jakimkolwiek statku powietrznym, pociągu czy statku.

— Najpierw zostaliśmy przyjaciółmi — oświadczył pewnego dnia Arkady — więc to, co nas łączy, jest wyjątkowo wspaniałe, nie sądzisz? — Lekko dźgnął ją palcem. — Kocham cię. — Powiedział to tak, jakby smakował poszczególne słowa. Nadia uświadomiła sobie, że nie wymawiał ich dotąd zbyt często, i że muszą dla niego znaczyć bardzo wiele; były czymś w rodzaju zobowiązania. Kolejną ideą, a te przecież zawsze były dla niego najważniejsze!

— Ja też cię kocham — odparła.

Co rano Arkady krążył teraz nagi tam i z powrotem po wąskiej gondoli, a jego rude włosy jak wszystko inne brązowiały w padającym poziomo porannym świetle Marsa. Nadia obserwowała go z łóżka i czuła się tak spokojna i pełna radości, że musiała co chwilę przypominać sobie, iż to wieczne wrażenie lekkości jest przede wszystkim spowodowane marsjańską grawitacją, a nie przepełniającym ją szczęściem, jak jej się zdawało.

Pewnej nocy już zasypiali, gdy Nadia spytała nagle z ciekawością:

— Dlaczego ja?

— Co? — Arkady już prawie spał.

— Pytałam, dlaczego ja? To znaczy, Arkady Nikołajewiczu, mogłeś się zakochać w każdej innej kobiecie i ona też by cię pokochała. Mogłeś mieć Maję, gdybyś chciał.

Rosjanin prychnął.

— Mogłem mieć Maję! No, sama pomyśl! Cóż za strata, mogłem przeżywać rozkosz z Mają Jekateriną! Razem z Frankiem i Johnem! — Parsknął i oboje roześmiali się głośno. — Jak mogłem przegapić taką frajdę! Ależ jestem głupi! — Chichotał tak długo, że w końcu go lekko uderzyła.

— Już dobrze, niech ci będzie. No to mogłeś mieć jakąś inną… Na przykład… jakąś piękność, Janet, Ursulę, Samanthę…

— Daj spokój — przerwał jej zdecydowanie. Uniósł się i podparł na łokciu, aby spojrzeć jej w oczy. — Ty chyba naprawdę nie wiesz, że jesteś piękna, co?

— Tak, tak, jasne — mruknęła zrzędliwie Nadia.

Arkady zignorował jej ton i mówił dalej:

— Piękno to siła i elegancja, to prawdziwe działanie. To praca, inteligencja i rozsądek. I bardzo często — uśmiechnął się i musnął dłonią jej brzuch — wyraża się w różnego rodzaju krągłościach.

— Oj, tak, krągłości to ja mam — zauważyła Nadia, odsuwając jego rękę.

Arkady pochylił się i próbował ugryźć ją w pierś, ale mu się wymknęła.

— Piękność to ty, Nadieżda Francine. Według moich kryteriów jesteś królową Marsa.

— Tylko marsjańską księżniczką — poprawiła go nieobecnym głosem, zastanawiając się nad jego słowami.

— Tak, to prawda. Nadieżda Francine Czernieszewska, dziewięciopalczasta księżniczka marsjańską.

— Nie jesteś typowym mężczyzną.

— Nie! — Zagwizdał. — Nigdy nie miałem zamiaru być kimś przeciętnym! Z jednym wyjątkiem: przed pewnymi komitetami selekcyjnymi, ma się rozumieć… Typowy mężczyzna! Ha, ha!… stereotypowi mężczyźni dostają Maję. To jest ich nagroda. — I roześmiał się dziko.

Pewnego ranka minęli ostatnie nieregularne wzgórza Cerberusa i wylecieli nad płaską, pokrytą pyłem równinę Amazonis Planitia. Arkady skierował sterowiec w dół, chcieli bowiem umieścić wiatrak w przełęczy między dwoma ostatnimi pagórkami starego Cerberusa. Wiatrak jednakże został źle zaczepiony i otworzył się z trzaskiem, gdy urządzenie znajdowało się dopiero w połowie drogi między statkiem a ziemią, a potem spadł płasko na podstawę. Ze statku nie wyglądało to źle, ale kiedy Nadia ubrała się w walker i opuściła na linie, aby sprawdzić urządzenie, zauważyła, że od podstawy odłamała się płytka grzejnika.

A za płytką coś było! Coś tkwiło w pudełku. Coś ciemnozielonego z domieszką jasnego błękitu! Nadia wsunęła śrubokręt i ostrożnie dotknęła zielonej masy.

— O cholera! — zawołała.

— Co jest? — spytał z góry Arkady.

Nie odpowiedziała, zeskrobała nieco substancji i włożyła do torby na śrubki i nakrętki.

Znów przywiązała się liną.

— Wciągnij mnie z powrotem na górę — poleciła sucho.

— Co się stało? — spytał Arkady.

— Po prostu mnie wciągnij.

Gdy znalazła się na pokładzie, Arkady zamknął za nią luk komory bombowej i przez chwilę obserwował badawczo, jak się wyplątuje z pasów.

— Co się dzieje? Zdjęła hełm.

— Dobrze wiesz, co się dzieje, ty draniu! — Zamachnęła się na niego, a on odskoczył, uderzając w ścianę z wiatraków.

— Auu! — krzyknął. Jego plecy dotykały wiatraków. — Hej! O co chodzi, Nadiu?

Wyjęła torbę z kieszeni walkera i pomachała nią przed zdezorientowanym Arkadym.

— O to! Jak mogłeś mi to zrobić? Jak mogłeś mnie okłamać?! Ty cholerny draniu, masz pojęcie, w jakie bagno nas to wpakuje? Przyleci tu inspekcja i odeśle nas z powrotem na Ziemię!

Arkady potarł szczękę, wytrzeszczając ze zdziwieniem oczy.

— Nie okłamałem cię, Nadiu — odparł poważnie. — Nie okłamuję swoich przyjaciół. Pokaż mi to.

Przez moment mierzyli się wzrokiem, jego ramię zawisło wyciągnięte w kierunku torby, a białka oczu jaśniały wokół tęczówek. Po chwili Arkady wzruszył ramionami, a Nadia zmarszczyła brwi.

— Naprawdę nic nie wiesz? — zapytała ostro.

— Niby o czym?

Zawahała się. Chyba rzeczywiście nie kłamie. To nie w jego stylu, to niemożliwe!

— Przynajmniej niektóre z naszych wiatraków to małe hodowle glonów.

— Co takiego?!

— Te pieprzone wiatraki, które wszędzie rozrzucamy — wyjaśniła — są zapchane nowymi typami glonów… porostami Włada czy czymś takim. Sam zobacz. — Położyła torebkę na maleńkim kuchennym stoliku, otworzyła ją i śrubokrętem wyjęła trochę substancji. Małe gruzełki niebieskawych porostów. Wyglądały jak marsjańskie formy życia opisane w starej tandetnej powieści.

Zapatrzyli się na rozłożone roślinki.

— Niech to jasna cholera! — zaklął Arkady. Pochylał się coraz bardziej, aż jego oczy znalazły się w końcu o centymetr od leżącej na stole substancji.

— Przysięgniesz, że nic o tym nie wiedziałeś? — zapytała Nadia.

— Przysięgam. Nie zrobiłbym ci tego, Nadiu. Wiesz o tym.

Westchnęła ciężko.

— Hmm… ale nasi przyjaciele najwyraźniej nam to zrobili.

Arkady wyprostował się i pokiwał głową.

— To prawda. — Zamyślił się, po czym podszedł do wiatraków i podniósł jeden. — Gdzie to było?

— Za osłoną grzejnika.

Zabrali się do pracy z narzędziami Nadii i otworzyli następne urządzenie. Za płytką znajdowała się kolejna kolonia glonów z Underhill. Nadia podważyła brzegi płyty i odkryli parę małych zawiasów w miejscu, gdzie wierzchołek blaszki dotykał wewnętrznej ścianki zbiorniczka.

— Patrz, to jest tak zrobione, żeby w odpowiednim momencie się otworzyło.

— Ale kto miałby to otworzyć? — spytał Arkady.

— Radio?

— Niech to diabli — Arkady wstał i zaczął spacerować po wąskim korytarzyku. — To znaczy…

— Ile wypraw sterowcem zrobiono do tej pory? Dziesięć? Dwadzieścia? I wszyscy zrzucamy to paskudztwo?

Arkady zaczął się śmiać. Przechylił głowę do tyłu, białe zęby błysnęły wśród rudego zarostu. Śmiał się, trzymając za boki.

— Ha, ha, ha!

Nadia absolutnie nie uważała tego za zabawne, ale mimo woli też się roześmiała na jego widok.

— To wcale nie jest śmieszne! — zaprotestowała. — Wpadliśmy w wielkie kłopoty!

— Może — przyznał.

— Stanowczo tak! I to wszystko przez ciebie! Po prostu niektórzy głupi biolodzy mieszkający w przyczepach wzięli poważnie twoje anarchistyczne gadanie!

— Hmm — mruknął. — Nieźle… punkt dla nich… Dranie. To znaczy… — Podszedł do kuchennego stołu, aby jeszcze raz przypatrzeć się kępce niebieskawej materii. — Jak sądzisz, o kim konkretnie mówimy? Ilu spośród naszych przyjaciół jest w to zamieszanych? I dlaczego, do cholery, nikt mi nic nie powiedział?

Nadii przyszło do głowy, że to naprawdę jest dziwne. A Arkady im więcej myślał nad całą tą sprawą, tym mniej był rozbawiony, ponieważ umieszczenie glonów w wiatrakach oznaczało, że wśród kolonistów zawiązał się jakiś spisek, grupa, która działa poza nadzorem UNOMY. I ta grupa nie powiadomiła Arkadego o swojej działalności, mimo że właśnie on wydawał się zawsze pierwszym i najbardziej radykalnym zwolennikiem tego typu akcji wywrotowych! Tylko co to oznacza? Czyżby wśród kolonistów znajdowały się osoby, które są po jego stronie, ale mu nie ufają? Czy są to dysydenci, przeciwnicy programu współdziałania?

Nadia i Arkady nie mieli jednak w tej chwili żadnych możliwości, by dowiedzieć się prawdy. W końcu podciągnęli więc kotwicę i pożeglowali dalej nad Amazonis. Minęli średniej wielkości krater o nazwie Pettit i Arkady zauważył, że byłoby to dobre miejsce dla wiatraka, ale Nadia tylko na niego warknęła. Polecieli więc dalej, głośno rozważając sytuację. Nie ulegało wątpliwości, że w tę brzydką sprawę musiało być zamieszanych sporo osób pracujących w laboratoriach biotechnologicznych; prawdopodobnie większość z nich, a może nawet wszyscy. I rzecz jasna Sax, projektant wiatraków. Zwolenniczką tych małych urządzeń grzewczych była również Hiroko. Ani Nadia, ani Arkady nie wiedzieli, z jakiego powoduje popiera, nie mogli więc osądzić, czy zaaprobowałaby zainfekowanie planety obcą biotą; nie znali poglądów Hiroko, nie dzieliła się nimi. Mimo wszystko jednak uznali, że jej udział w tym przedsięwzięciu jest możliwy.

Rozmawiając o tym wszystkim, rozłożyli roztrzaskany wiatrak na części składowe. Płytka grzejna służyła jednocześnie jako drzwiczki do komory, w której umieszczono glony. Otwierając zdalnie to wejście, można było wypuszczać glony w strefę nieco cieplejszą, bo ogrzewaną ciepłą cewką. A zatem każdy wiatrak był maleńką oazą. Jej twórcy musieli wychodzić z założenia, że jeśli glony zdołają przeżyć z pomocą urządzenia, a potem dalej się rozwijać poza niewielkim rejonem ogrzewanym przez gorącą płytkę, będzie wspaniale, ale jeśli się nie uda, to trudno, nic się nie stanie, fiasko bez konsekwencji. Gorąca płytka posłuży jako piękne pożegnanie pomysłu i nic więcej. W każdym razie tak zapewne myśleli projektanci wiatraka.

— Zrobili z nas Johnny’ego Appleseeda — oznajmił Arkady.

— Jakiego Johnny’ego?

— Jest taka amerykańska przypowieść ludowa — opowiedział jej całą historię.

— Taak, masz rację. I teraz przyjdzie Paul Bunyan i da nam popalić.

— Ależ nie. Wielki Człowiek jest o wiele potężniejszy od Bunyana, wierz mi.

— Kim jest Wielki Człowiek?

— No wiesz, te wszystkie określenia dla osobliwości marsjańskiego terenu: Ślady Stóp Wielkiego Człowieka, Wanna Wielkiego Człowieka, Pole Golfowe Wielkiego Człowieka… licho wie, co jeszcze.

— Aha.

— Tak czy owak, nie powinniśmy mieć kłopotów. Nic o tej sprawie nie wiedzieliśmy.

— Może, tylko kto w to uwierzy?

— Słusznie. Ci dranie… naprawdę mnie w to wrobili.

Ten fakt najwyraźniej zaniepokoił Arkadego najbardziej. Nie interesowało go, że właśnie zakazili Mars obcą biotą, ale że jego, Arkadego Nikołajewicza, wykluczono z kręgu wtajemniczonych. Nadia uświadomiła sobie, jak chorobliwymi egoistami okazują się w pewnych sytuacjach niektórzy ludzie. A Arkady miał przecież swoją własną grupkę przyjaciół, a może nawet coś więcej: otaczały go osoby, które we wszystkim się z nim zgadzały, posiadał swego rodzaju orszak wyznawców. Wśród tych osób była cała załoga Fobosa i wielu programistów z Underhill. Byłoby źle, gdyby niektórzy z jego stronników zostali zamieszani w tę sprawę i ukrywali ten fakt przed nim, ale najwidoczniej jeszcze gorsze było dla niego istnienie innej grupy z własnymi tajnymi planami, ponieważ taka grupa stanowiła przeszkodę, a może i konkurencję.

W każdym razie prawdopodobnie tak właśnie uważał Arkady. Nie powiedział tego otwarcie, ale można się było tego domyślać z jego mamrotania i ostrych przekleństw, zupełnie szczerych, mimo że mieszały się z wybuchami wesołości. Wydawało się, że Arkady nie może się zdecydować, czy się cieszyć, czy wściekać, i Nadia w końcu pomyślała, że odczuwa jedno i drugie. Taki już był z niego niezwykły człowiek: reagował na wszystko spontanicznie, nie przejmując się konsekwencjami. Tylko że tym razem Nadia nie była pewna, czy podobają jej się jego reakcje, czy Arkady ma prawo zarówno do gniewu, jak i do rozbawienia. Powiedziała mu to z jawnym rozdrażnieniem.

— Och, dajże spokój! — oburzył się. — Dlaczego mieliby mieć przede mną sekrety, skoro to właśnie ja optowałem za takim rozwiązaniem?

— Ponieważ wiedzieli, że mogę z tobą polecieć. Gdyby ci powiedzieli, mogłabym temu przeszkodzić!

Arkady roześmiał się cynicznie.

— Więc mimo wszystko zachowali się rozsądnie!

— Niech cię szlag.

Ale kto? Biotechnolodzy, Sax, alchemicy, którzy faktycznie skonstruowali te urządzenia. Może ludzie związani z łącznością radiową… Cóż, sporo osób musiało o tym wiedzieć.

— A Hiroko? — spytał Arkady.

Nadal nie byli pewni co do niej. Nie znali jej poglądów w wystarczającym stopniu, aby zgadnąć, co myśli. Nadia była absolutnie przekonana, że Hiroko maczała palce w przedsięwzięciu, ale nie potrafiła wyjaśnić, dlaczego tak sądzi.

— Cóż — zaczęła w zamyśleniu. — Hiroko otacza dość spora grupa osób: cały zespół farmerski i wielu innych, którzy ją szanują, respektują jej poglądy i… poszliby za nią w ogień. Nawet Ann… na swój sposób. Chociaż, Boże, przecież Ann znienawidzi całą naszą setkę, kiedy się dowie o wiatrakach! Fiu! Tak czy owak, po prostu wydaje mi się, że Hiroko zawsze znała wszystkie nasze sekrety. Zwłaszcza jeśli wiązały się z ekosystemem. W końcu ekipa biotechnologiczna współpracuje z nią przez większość czasu, a dla niektórych spośród nich Hiroko jest kimś w rodzaju guru. Wielu otaczają prawdziwą czcią. Myślę, że musieli się jej poradzić, gdy umieszczali glony w wiatrakach!

— Hmm…

— Prawdopodobnie otrzymali jej zgodę. Może powinnam powiedzieć raczej: “przyzwolenie”.

Arkady przytaknął.

— Chyba masz rację.

Rozmawiali jeszcze długo, zastanawiając się nad każdym szczegółem. Kraina, którą mijali, płaska i nieruchoma, teraz wydawała się Nadii zupełnie inna. Została obsiana, zapłodniona; niedługo miała się zmienić, już, natychmiast i nieuchronnie. Omawiali także inne aspekty terraformowania według planów Saxa: gigantyczne zwierciadła orbitujące wokół Marsa i odbijające światło słoneczne na terminatory świtu i zmroku, zarzucenie węglem czap polarnych, areotermiczne ciepło, lodowe planetoidy. To się miało naprawdę zdarzyć. Nie było już nad czym debatować. Było oczywiste, że zmienią oblicze Marsa.

Drugiego wieczoru po odkryciu kolonii glonów, kiedy Nadia i Arkady przyrządzali sobie kolację, a sterowiec wisiał zaczepiony na kotwicy w jakimś kraterze od strony zawietrznej, otrzymali przez satelitę komunikacyjnego telefon z Underhill.

— Hej, jak się macie! — krzyknął John Boone na powitanie. — Mamy kłopot!

— Rzeczywiście, macie go — mruknęła Nadia.

— Dlaczego, coś się tam u was stało?

— Nie, nie.

— To dobrze, ponieważ naprawdę to wy, kochani, macie kłopot, a byłoby straszne, gdybyście mieli więcej niż jeden… A teraz słuchajcie uważnie. W rejonie Claritas Fossae rozpoczęła się burza pyłowa i stale narasta, posuwając się w błyskawicznym tempie na północ. Sądzimy, że dotrze do was mniej więcej za dobę.

— Czy nie jest zbyt wcześnie na takie burze? — spytał Arkady.

— Cóż, przekroczyliśmy już Ls 240, więc chyba na nie pora. Południowa wiosna. Tak czy owak, rozszalała się i zbliża się w waszą stronę.

Przesłał im satelitarne zdjęcie burzy i dwoje Rosjan obserwowało z uwagą ekran komputera. Region na południe od Tharsis był teraz przesłonięty bezkształtną żółtą chmurą.

— Lepiej od razu wystartować — oświadczyła Nadia po przestudiowaniu zdjęcia.

— W nocy?

— Możemy uruchomić śmigła, a baterie doładujemy jutro rano. Potem trudno będzie o wystarczającą ilość światła słonecznego, chyba że uda nam się lecieć ponad pyłem.

Po długiej dyskusji z Johnem, a potem z Ann, sterowiec wyruszył. Wiatr pchał go na północny wschód i tym kursem mogli przelecieć dokładnie na południe od Olympus Mons. Mieli nadzieję, że później uda im się dotrzeć w pobliże północnej ściany Tharsis, która powinna ich ochronić przed burzą przynajmniej na jakiś czas.

Nocny lot wydawał się głośniejszy. Podmuchy wiatru nad wypełnioną wodorem powłoką brzmiały jak tętniący jęk, a warkot silników przywodził na myśl żałosne postękiwanie. Siedzieli w kokpicie oświetlonym jedynie przyćmionym zielonym blaskiem przyrządów i rozmawiali cicho; maszyna przemieszczała się nad ciemnym lądem. Od Underhill dzieliło ich około trzech tysięcy kilometrów, mniej więcej trzysta godzin lotu. Gdyby lecieli bez przerwy, podróż zajęłaby im około dwunastu dni. Jednak burza, jeśli będzie narastała w typowy dla Marsa sposób, dosięgnie ich na długo przedtem. A później… trudno powiedzieć, co się zdarzy. Bez światła słonecznego śmigła szybko wyczerpią baterie, a wtedy …

— Czy nie moglibyśmy po prostu unosić się na wietrze? — spytała Nadia. — Używać śmigieł tylko do sporadycznej korekty kierunku?

— Może, ale dobrze wiesz, że w tego typu statkach śmigła są częścią siły nośnej.

— Taak. — Zaparzyła kawę i przyniosła dwa pełne kubki do kabiny pilota. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, popijając gorący płyn i spoglądając na zmianę to na czarny krajobraz pod nimi, to na zielony kwadrat małego ekranu radiolokatora. — Chyba powinniśmy wyrzucić wszystko, czego nie potrzebujemy. Zwłaszcza te cholerne wiatraki.

— To jest nasz balast, zachowajmy go na czas, kiedy będziemy musieli się wznieść.

Godziny nocy wlokły się powoli. Na zmianę pełnili dyżur przy sterze i Nadii udało się niespokojnie przespać mniej więcej godzinę. Kiedy wróciła do kabiny pilota, zobaczyła czarną masę Tharsis przetaczającą się na horyzoncie przed nimi: dwa najbardziej na północ wysunięte z trzech królewskich wulkanów, Ascraeus Mons i Pavonis Mons wyglądały jak garby na tle zimnobarwnych gwiazd, na krawędzi świata. Na lewo od nich wciąż górował wysoko nad horyzontem Olympus Mons i razem z pozostałymi dwoma głównymi wulkanami uzmysławiał im rzeczywistą wielkość tego prawdziwie gigantycznego kanionu. Radar pokazywał na ekranie maleńki obrazek na tle zielonej siatki.

Na godzinę przed świtem wydało im się, że wyrasta obok nich jakiś inny potężny wulkan. Cały południowy horyzont wzniósł się nagle, a nisko wiszące nad nim gwiazdy powoli znikały. Zobaczyli tonącego w czerni Oriona. Nadchodziła burza.

Dotarła do nich tuż przed brzaskiem. Zdusiła czerwień na wschodnim niebie, przetoczyła się nad sterowcem i obróciła świat w rdzawy półmrok. Wiatr wiał coraz mocniej, najpierw przewalał się za oknami gondoli ze stłumionym rykiem, a potem z głośnym skowytem. Pył przelatywał obok nich z przerażającą, nadrealną szybkością. Potem wiatr stał się jeszcze gwałtowniejszy i gondola szarpała się to w górę, to w dół, kiedy kadłub sterowca miotał się raz w tył, raz w przód.

Na szczęście zamierzali się udać właśnie na północ. W pewnej chwili Arkady powiedział:

— Miejmy nadzieję, że wiatr ominie północną skarpę Tharsis.

Nadia w milczeniu pokiwała głową. Nie mieli okazji doładować baterii po nocnym locie, a bez światła słonecznego silniki niedługo staną.

— Hiroko mówiła mi, że podczas burzy światło słoneczne przy powierzchni stanowi około piętnastu procent normalnego — oznajmiła. — Wyżej powinno być nieco silniejsze. Uda nam się więc trochę naładować baterie, ale będzie to trwać bardzo długo. Może przez cały dzień zdołamy uzyskać wystarczająco dużo światła, aby choć na trochę uruchomić śmigła dziś wieczorem. — Usiadła przy komputerze, chcąc wykonać obliczenia. Coś w wyrazie twarzy Arkadego — nie strach, nawet nie niepokój, ale jakby nieznaczny uśmieszek zaciekawienia — uświadomił jej, w jak wielkim znajdują się niebezpieczeństwie. Jeśli nie zdołają uruchomić śmigieł, nie będą w stanie zapanować nad kierunkiem lotu, może nawet nie uda im się pozostać w górze. Co prawda zawsze mogli się opuścić i próbować zarzucić kotwicę, ale jedzenia starczyłoby im zaledwie na kilka tygodni, a tego typu burze często utrzymują się na Marsie przez dwa, a czasem nawet trzy miesiące.

— To jest Ascraeus Mons — zauważył Arkady, wskazując na ekran radiolokatora. — Niezły widok. — Roześmiał się. — Tym razem jednak chyba nas ominie. To fatalnie, tak bardzo chciałem go zobaczyć! Pamiętasz Elysium?

— Tak, tak — odparła Nadia, zajęta komputerową symulacją doładowania baterii. Mars znajdował się obecnie niemal w punkcie peryhelium, blisko Słońca — fakt ten stanowił zresztą jedną z podstawowych przyczyn powstania burzy pyłowej — ale przyrządy wskazywały, że do poziomu, na którym znajduje się sterowiec, dociera zaledwie około dwudziestu procent pełnego światła. Nadii wprawdzie zdawało się, że tego światła jest co najmniej ze trzydzieści albo i czterdzieści procent, ale tak czy owak, istniała możliwość uruchamiania na krótko śmigieł co jakiś czas. Pomogłoby to podróżnikom kolosalnie, ponieważ bez śmigieł sterowiec poruszał się mniej więcej z prędkością dwunastu kilometrów na godzinę. Dryfując na wietrze prawdopodobnie tracili również wysokość, chociaż, jak sobie natychmiast uświadomiła Nadia, może po prostu przelatywali nad coraz wyższymi tworami rzeźby marsjańskiego terenu i raczej to ziemia się podnosiła, a nie oni opadali. W każdym razie z włączonymi śmigłami na pewno mogliby utrzymywać stały pułap lotu i kontrolować kurs, przynajmniej do stopnia czy dwóch.

— Jak gęsty jest twoim zdaniem ten pył? — spytała.

— Jak gęsty?

— No, wiesz, gramy na metry sześcienne. Spróbuj się połączyć z Ann albo Hiroko przez radio i zapytaj, dobrze?

Nadia zaczęła przetrząsać statek w poszukiwaniu czegoś, co dałoby się wykorzystać do zasilania śmigieł. Może hydrazynę przeznaczoną dla próżniowych pomp komory bombowej? Silniki pomp można by prawdopodobnie podłączyć do śmigieł… Kopnięciem usunęła z drogi jeden z cholernych wiatraków i jego widok natychmiast przypomniał jej gorące płytki. Były ogrzewane energią elektryczną, wytwarzaną dzięki wirowaniu wiatraków. Może więc udałoby się użyć tej energii do naładowania baterii śmigła… Wiatraki można by przymocować na zewnątrz gondoli: wiatr obracałby je jak bąki, a otrzymana w ten sposób elektryczność zasiliłaby silniki śmigieł. Grzebiąc w szafce ze sprzętem w poszukiwaniu przewodów, transformatorów i narzędzi, opowiedziała Arkademu o swoim pomyśle, a on zareagował wybuchem szaleńczego śmiechu.

— Dobry pomysł, Nadiu! Naprawdę świetny!

— Jeśli się uda. — Przetrząsała pospiesznie skrzynkę z narzędziami. Zabrała w tę podróż o wiele gorsze wyposażenie niż zazwyczaj. Światło w gondoli było niesamowitą, przytłumioną żółtą łuną, która drgała z każdym porywem wiatru. Widok za oknami zmieniał się od dziur o doskonałej jasności, poprzez obraz gęstych żółtych burzowych chmur lecących za sterowcem, po zupełną ciemność. Wszystkie okna pokrył pył, wirujący z prędkością ponad trzystu kilometrów na godzinę. Nawet przy ciśnieniu dwunastu milibarów porywy wiatru miotały statkiem na wszystkie strony. Arkady siedział w kokpicie i przeklinał bezradność autopilota.

— Przeprogramuj go — zawołała do niego Nadia, a potem przypomniała sobie sadystyczne symulacje Arkadego na Aresie i roześmiała się głośno. — Lot problemowy! Problemowy!

Znowu się roześmiała na wywrzaskiwane przez niego kolejne przekleństwa i wróciła do pracy. Wiatr popychał ich teraz przynajmniej trochę szybciej. Arkady krzykiem przekazał Nadii informację od Ann. Pył był niezwykle drobny, przeciętny rozmiar cząsteczki wynosił około dwa i pół mikrona, średnia gęstość słupa jakieś l O”3 g/cm2; był dość równo rozmieszczony od góry do dołu słupa. Nie było źle. Gdyby osiadł na ziemi, powstałaby naprawdę cienka warstwa, taka, jaką widzieli na najstarszym transportowym zrzucie w Underhill.

Nadia owinęła przewodami kilka wiatraków i przeszła korytarzykiem do kabiny pilota.

— Ann mówi, że wiatr jest najsłabszy tuż nad powierzchnią — oświadczył Arkady.

— To dobrze. Muszę zamocować te wiatraki.

Tego samego popołudnia na ślepo obniżyli więc lot i pozwolili kotwicy hamować, aż się zaczepiła. Wiatr tutaj był słabszy, ale mimo to dla Nadii opuszczenie się na linie okazało się prawdziwą udręką. Spuszczała się coraz niżej otoczona gwałtownie pędzącymi chmurami żółtego pyłu, kołysana w ty H w przód… aż wreszcie poczuła pod nogami grunt! Uderzyła butami o ziemię, potem zatrzymała się i zaczęła się wyplątywać z pasów. Kiedy się uwolniła, musiała się schylić pod naporem wiatru; chociaż pył był tu rzadszy, i tak chłostał ją niemiłosiernie i Nadia znowu doznała dawnego wrażenia pustki. Krajobraz wokół niej poruszał się falami to w tył, to w przód, a szybkość pędzącego pyłu dezorientowała — na Ziemi tak szybki wiatr niczym tornado porwałby po prostu istotę ludzką w górę i rzucił nią jak źdźbłem trawy.

Tutaj jednak można się było utrzymać na powierzchni, jeśli się tylko wiedziało, jak to robić. Arkady powoli opuszczał sterowiec na linie kotwicznej i teraz maszyna górowała nad Nadią jak zielony dach, pod którym było niesamowicie ciemno. Nadia odłączyła część przewodów od turbośmigieł na końcach skrzydeł, przywiązała je do sterowca i podłączyła do styków w środku, pracując w pośpiechu, aby jak najmniej narażać je na kontakt z pyłem i szybko wydostać się spod “Grotu Strzały”, który bez przerwy podskakiwał na wietrze. Z trudem drążyła otwory w spodzie szkieletu gondoli i przymocowywała śrubkami jeden po drugim dziesięć wiatraków. Kiedy mocowała przewody wiatraków do plastykowego kadłuba, cały sterowiec zaczął opadać tak szybko, że musiała runąć na twarz i rozciągnąć się płasko na zimnej ziemi. Spadła akurat na świder, który niemal wbił jej się w żołądek.

— Cholera! — wrzasnęła.

— Co się stało?! — odkrzyknął zaniepokojony Arkady przez interkom.

— Nic — odparła, podnosząc się i wiążąc przewody szybciej niż kiedykolwiek dotąd w życiu. — Ta pieprzona maszyna… to jest jak praca na trampolinie… — Potem, gdy skończyła, wiatr wzmógł się jeszcze bardziej i musiała się niemal wczołgiwać do przegrody kadłubowej. Chrapliwie sapała.

— Ten cholerny potwór niemal mnie zmiażdżył! — krzyknęła do Arkadego bardzo głośno, mimo że zdjęła już hełm. Arkady starał się odczepić kotwicę, a Nadia słaniając się chodziła po gondoli. Zbierała zbędne przedmioty i zanosiła je do komory bombowej: lampę, materac, większość przyborów do gotowania i jedzenia, kilka książek, wszystkie próbki skał.

Wyrzucała je po kolei przez luk komory na powierzchnię planety i myślała, że gdyby jakiś podróżnik kiedyś dotarł do powstałego w ten sposób stosu, z pewnością zastanawiałby się, co się tu, u diabła, zdarzyło.

Żeby odczepić kotwicę, musieli uruchomić oba śmigła na pełne obroty, a kiedy wreszcie udało się im to zrobić, oderwali się i lecieli jak liść gnany listopadowym wiatrem. Nie wyłączali nadal śmigieł, ponieważ chcieli możliwie najszybciej uzyskać odpowiednią wysokość. Pomiędzy Olympus Mons i Tharsis znajdowało się kilka małych wulkanów i Arkady chciał przelecieć kilkaset metrów nad nimi. Ekran radiolokatora pokazywał równomiernie opadający za nimi Ascraeus Mons. Wiedzieli, że gdy znajdą się od niego daleko na północ, będą mogli skierować się na wschód i spróbować obrać kurs wokół północnej ściany Tharsis, a potem ku Underhill.

Jednak po kilku długich godzinach zauważyli, że silny wiatr pcha sterowiec nieuchronnie na północne zbocze Tharsis, tak że nawet kiedy całą mocą kierowali się ku południowemu wschodowi, w najlepszym razie poruszali się tylko na północny wschód. Podczas ich wysiłków, aby lecieć pod wiatr, biedny “Grot Strzały” szamotał się jak lotnia, rzucając gondolą w górę i w dół, jakby gondola była naprawdę przymocowana do spodu trampoliny. I mimo usilnych starań, wciąż nie poruszali się w pożądanym kierunku.

Znowu zapadła ciemność. Wiatr nadal unosił statek na północny wschód. Wiedzieli, że podążając tym kursem, miną Underhill o kilkaset kilometrów, a dalej nie będzie już nic: żadnych kolonii, nigdzie schronienia. Wichura rzuci ich nad Acidalię, na Vastitas Borealis, na puste kamienne morze czarnych wydm. Nie mieli wystarczającej ilości jedzenia ani wody, aby okrążyć całą planetę jeszcze raz i znowu spróbować skierować statek do Underhill.

Z nieznośnym uczuciem, że ma wszechobecny pył w ustach i oczach Nadia weszła do kuchni i przyrządziła dla siebie i Arkadego posiłek. Była potwornie wyczerpana i, co sobie uprzytomniła, kiedy zapach jedzenia rozszedł się po kuchni, straszliwie głodna. Miała także ogromne pragnienie, a regenerator wody działał przecież na hydrazynie.

Myśląc o wodzie, przypomniała sobie pewien fakt z wyprawy na biegun północny: pęknięty zmarzlinowy chodnik i biały wyciek wodnego lodu. Czy mogło to mieć dla nich teraz jakiekolwiek znaczenie?

Wróciła z trudem do kabiny pilota, wspierając się przy każdym kroku o ścianę. Razem z Arkadym zjedli zabrudzony pyłem posiłek, każde zatopione we własnych myślach. Arkady uważnie obserwował ekran radaru; nic nie mówił, ale był bardzo skoncentrowany.

Ach, coś sobie uświadomiła.

— Słuchaj — odezwała się. — Gdybyśmy zdołali odebrać sygnały z transponderów na naszej drodze do Chasma Borealis, moglibyśmy się opuścić i wylądować przy niej. Underhill wysłałoby wówczas po nas automatyczny rover. Tym łazikom nie przeszkadza żadna burza, jadą po prostu wyznaczoną trasą. Moglibyśmy zamocować “Grot Strzały” i wrócić do domu.

Arkady popatrzył na nią, przeżuwając w zamyśleniu jedzenie.

— Niezły pomysł — rzekł po chwili.

Gdyby tylko rzeczywiście udało im się zlokalizować sygnały z drogi transponderowej. Arkady włączył radio i zadzwonił do Underhill. Połączenie co chwila się przerywało, zakłócane wyładowaniami atmosferycznymi równie gwałtownymi jak siła burzy pyłowej, ale na szczęście jakoś zdołali się porozumieć. Całą noc spędzili na naradach z ludźmi w bazie, na dyskusjach o częstotliwości, szerokości pasma i gęstości pyłu, co mogło zakłócić i tak dość słabe sygnały urządzeń odzewowych, i o tym podobnych kwestiach. Ponieważ transpondery były zaprojektowane wyłącznie po to, by dawać sygnały łazikom, które znajdowały się w pobliżu i w dodatku na powierzchni, usłyszenie ich z góry mogło stanowić pewien problem. Underhill potrafiło wprawdzie określić z maksymalną dokładnością ich pozycję, na tyle dobrze, aby powiedzieć im, kiedy mają obniżyć lot, a ich własna mapa radiolokacyjna również mogła im dać ogólny namiar drogi, wiedzieli jednak, że żadna z tych metod nie jest stuprocentowo pewna i będzie niemal niemożliwością znalezienie drogi w burzy, jeśli nie wylądują dokładnie na niej. Gdyby opadli o dziesięć kilometrów w którąkolwiek stronę, nikt by ich nie odnalazł. Sytuacja byłaby o wiele bezpieczniejsza, gdyby usłyszeli sygnały transponderowe i podążyli ku nim w dół.

W każdym razie Underhill wysłało automatycznego rovera drogą na północ. Miał pojechać w strefę, gdzie sterowiec powinien dolecieć w przeciągu około pięciu dni; przy ich obecnej prędkości — teraz prawie trzydziestu kilometrów na godzinę — powinni dotrzeć do tej drogi w ciągu czterech dni.

Kiedy zostały uzgodnione już wszystkie kwestie, ustalili kolejność wacht na resztę nocy. Nadia spała niespokojnie w wolnych chwilach, ale większość czasu spędzała po prostu leżąc na łóżku; niemal każdym nerwem czuła wstrząsający sterowcem wiatr. Okna były tak ciemne, jak gdyby zaciągnięto na nich zasłony; ryk wichury brzmiał niczym huczenie pieca gazowego, a od czasu do czasu przypominał wycie upiorów. W pewnej chwili Nadii przyśniło się, że znajduje się w środku wielkiego paleniska pełnego ognistych demonów; obudziła się spocona i poszła zluzować Arkadego. Cała gondola pachniała potem, pyłem i spaloną hydrazyną. Pomimo wszystkich izolacji uszczelniających, na wszelkich możliwych powierzchniach wewnątrz gondoli znajdowała się widoczna biaława warstewka pyłu. Przejechała palcem po jasnobłękitnej plastikowej ściance i zapatrzyła się w pozostawiony ślad. Niewiarygodne.

Upłynęło kilka posępnych dni lotu przez bezgwiezdną czerń nocy. Radar pokazywał jakiś obiekt znajdujący się pod nimi, który zdaniem Arkadego i Nadii był najprawdopodobniej Kraterem Fiesienkowa; wiatr pchał ich ciągle na północny wschód i nie mieli już absolutnie żadnej szansy wyrwać się burzy i pożeglować na południe, do Underhill. Ich jedyną nadzieją była transponderowa droga polarna.

Podczas dyżuru Arkadego Nadia zajęła się poszukiwaniem kolejnych rzeczy do wyrzucenia z pokładu. Odcinała też te części szkieletu gondoli, które uważała za zbędne, chociaż konstruktorzy we Friedrichshafen zapewne zadrżeliby z oburzenia, gdyby to zobaczyli. Niemcy zawsze we wszystkim przesadzali, a poza tym nikt na Ziemi tak naprawdę nie miał pojęcia o marsjańskim ciążeniu. Toteż Nadia piłowała i stukała młotkiem, aż w gondoli nie pozostało już prawie nic. Likwidacja każdej kolejnej przegrody kadłubowej wznosiła tumany denerwującego pyłu, ale Nadia osądziła, że gra jest warta świeczki. Koniecznie musieli powstrzymać opadanie, a ponieważ przystosowane przez nią wiatraki nie dawały bateriom zadowalającej mocy, Nadia już dawno wyrzuciła resztę miniaturowych urządzeń. Zresztą, nawet gdyby miała je teraz do dyspozycji, nie byłaby w stanie ponownie wyprawić się pod sterowiec, aby je zamontować; wspomnienie poprzedniej próby ciągle przyprawiało ją o dreszcz. Cięła więc wszystko ze zdwojoną energią. Była gotowa wyrzucić nawet kawałki kadłuba, gdyby potrafiła się dostać do balonów.

Arkady kręcił się po gondoli, zachęcając ją do działania; nagi i oblepiony pyłem wyglądał jak prawdziwy czerwony Marsjanin. Cały czas śpiewał piosenki, obserwował ekran radaru, pochłaniał szybkie posiłki i w miarę możności planował kurs. Nie sposób było nie zarazić się rozpierającą go energią, zdumiewał optymizmem przy najgwałtowniej szych smagnięciach wiatru, kiedy Nadia niemal czuła pył latający szaleńczo w jej krwi.

Tak minęły trzy długie, wypełnione zajęciami dni. Sterowiec wciąż tkwił we wściekłym uścisku ciemnopomarańczowego wiatru. Czwartego dnia wczesnym popołudniem jak co dzień włączyli odbiornik radiowy na pełną głośność i na częstotliwości transponderów słuchali trzasków zakłóceń atmosferycznych. Nadia padała ze zmęczenia i koncentrowanie się na monotonnym hałasie tak ją uśpiło, że była prawie nieprzytomna, kiedy Arkady nagle coś powiedział. Szarpnęła się w fotelu.

— Słyszysz to? — spytał. Wsłuchała się i potrząsnęła głową. — Coś w rodzaju “ping”, “ping”.

Usłyszała jakiś cichy dźwięk, jakby “bip”.

— Czy to jest to?

— Tak sądzę. Zamierzam sprowadzić nas na dół, tak szybko jak to możliwe i będę musiał opróżnić niektóre balony.

Wystukał na klawiaturze polecenie, sterowiec pochylił się do przodu. Wysokościomierz gwałtownie zamigotał. Radiolokator pokazywał zupełnie płaską powierzchnię pod statkiem. Dźwięk z pozoru wydawał się coraz głośniejszy, ale nie mieli na pokładzie lokalizatora, który jako jedyny mógł ich upewnić, że rzeczywiście zbliżają się do celu. Ping… ping… ping… Nadia była tak wyczerpana, że nie potrafiła stwierdzić, czy dźwięk staje się głośniejszy czy cichszy. Zdawało jej się, że każdy odgłos ma inne natężenie i pomyślała, iż zależy to zapewne od uwagi, z jaką w danym momencie się przysłuchiwała.

— Cichnie — oznajmił nagle Arkady. — Nie sądzisz?

— Naprawdę nie wiem.

— Myślę, że słabnie. — Włączył śmigła i tłumiony warkotem silników sygnał stał się wyraźnie cichszy. Arkady obrócił sterowiec pod wiatr i maszyna zaczęła dziko podskakiwać. Rosjanin walczył, starając się ustabilizować ruch w dół, ale między każdym poleceniem i ruchem sterowca istniała niewielka zwłoka, wobec czego udało mu się osiągnąć niewiele więcej ponad kontrolowane hamowanie. Jednak dźwięk cichł jakby wolniej.

Kiedy wysokościomierz wskazał, że znajdują się wystarczająco nisko, spuścili kotwicę, która po chwili niespokojnego dryfowania zahaczyła się i zatrzymała statek. Wtedy wyrzucili wszystkie pozostałe kotwice i zaczepili “Grot Strzały” na linach. Nadia ubrała się w skafander, opasała sznurem, zeszła na powierzchnię i zaczęła krążyć w czekoladowym półmroku, ze wszystkich sił opierając się nieregularnym porywom wiatru. Poczuła się fizycznie wyczerpana bardziej niż kiedykolwiek w całym swoim dotychczasowym życiu; chodzenie pod wiatr było naprawdę trudne, wobec czego musiała halsować. Wydawało jej się, że ziemia podskakuje pod stopami; ledwie mogła utrzymać równowagę. W interkomie hełmu słyszała pulsujący sygnał transpondera. Dźwięk był jeszcze dość odległy.

— Powinniśmy byli przez cały czas słuchać przez interkomy — mruknęła do Arkadego. — Słychać dokładniej.

Nagle przewrócił ją podmuch wiatru. Wstała i wlokła się powoli, pozwalając, by nylonowa lina ciągnęła się za nią. Starała się podążać za siłą głosu transpondera. Miała wrażenie, że podłoże płynie pod jej stopami, chociaż nie mogła wiele dostrzec, ponieważ widoczność ograniczała się teraz do około metra albo i mniej, zwłaszcza w naj gwałtowniej szych porywach pyłowej burzy. Po chwili wiatr nieco się uspokoił i Nadia zobaczyła przelatujące obok brązowe strumienie pyłu, warstwa po warstwie. Poruszały się z przerażającą szybkością. Wiatr znów uderzył mocniej, utrzymywanie równowagi sprawiało prawdziwy ból i wymagało stałego wysiłku wszystkich mięśni.

Cały czas zanurzona w tej gęstej, oślepiającej chmurze, w pewnej chwili wpadła na jeden z transponderów, który nagle pojawił się przed nią niby gruba sztacheta w zdewastowanym płocie.

— Och! — krzyknęła.

— Co się stało?

— Nic! Przestraszyłam się, gdy wpadłam na transponder.

— Więc go znalazłaś!?

— Tak. — Poczuła przemożne znużenie ogarniające jej ręce i nogi. Usiadła i przez minutę nieruchomo siedziała na ziemi, po czym znowu wstała. Było za zimno, aby tkwić w bezruchu. Brakujący palec zakłuł ostrym bólem.

Podniosła nylonową linę i wróciła na oślep do sterowca, czując się jak postać ze starożytnego mitu: tylko ta nić mogła ją wydostać z labiryntu.

Kiedy wracali roverem na południe, oślepieni szalejącym pyłem, wśród trzasków nadeszła przez radio wiadomość, że UNOMA właśnie zaaprobowała ustawę uchwalającą założenie trzech następnych kolonii. Każda miała się składać z pięciuset osób, przedstawicieli państw nie reprezentowanych wśród pierwszej setki.

A potem poinformowano ich również, że Zgromadzenie Ogólne ONZ zatwierdziło zalecaną wcześniej przez podkomitet UNOMY do spraw terraformowania całą serię działań, między innymi rozmieszczenie na powierzchni planety genetycznie przekształconych mikroorganizmów tworzonych z macierzystego produktu wyjściowego, takich jak glony, bakterie czy porosty.

Arkady śmiał się przez dobre pół minuty.

— Cholerni dranie, ależ oni mają szczęście! Najwyraźniej im się udało.

CZĘŚĆ 4 — Tęsknota za domem

Pewnego zimowego poranka nad Valles Marineris wstało słońce, oświetlając północne ściany wszystkich kanionów tej wielkiej krainy. W jego jaskrawym blasku tu i ówdzie na jakiejś półce skalnej albo obrzeżu kanionu czerniały maleńkie gruzłowate plamki porostów.

Cóż, życie potrafi się dostosować nawet do najtrudniejszych warunków. I potrzeba mu naprawdę bardzo niewiele: odrobinę paliwa, trochę energii, a przy tym okazuje się niezwykle pomysłowe, gdy z różnorakich środowisk ziemi musi wydobyć to, czego potrzebuje do rozwoju. Pewne organizmy żyją na przykład wyłącznie poniżej temperatury zamarzania wody, inne natomiast powyżej temperatury jej wrzenia, jedne zamieszkują strefy wysokiego napromieniowania, drugie tkwią w regionach skrajnie zasolonych, jeszcze inne znalazły dla siebie miejsce w obrębie litej skały, w smolistej sadzy, w środowisku skrajnie odwodnionym lub całkowicie pozbawionym tlenu. Organizmy zasiedlają wszystkie rodzaje środowisk, do każdego świata przystosowują się w tak osobliwy i zdumiewający sposób, że nie jesteśmy sobie w stanie nawet tego wyobrazić. I dlatego właśnie od macierzystej skały aż po wysokie partie atmosfery życie przenika całą ziemię gęstą tkanką wielkiej biosfery.

Wszystkie te zdolności adaptacyjne, wraz z wieloma innymi informacjami genetycznymi, są zakodowane w genach i przekazywane kolejnym pokoleniom. Organizmy tracą swoje charakterystyczne cechy, jeśli geny ulegną mutacji albo gdy zostaną sztucznie zmienione. Biotechnologia wykorzystuje oba te zjawiska, nie tylko rekombinując geny, ale także stosując o wiele starszą metodę selekcji hodowlanej. Mikroorganizmy izoluje się i namnaża, a potem spośród nich wybiera te, które rozwijają się najszybciej (albo takie, które wykazują najwięcej pożądanych cech) i namnaża ponownie. W celu przyspieszenia tempa mutacji dodaje się mutageny i dzięki szybkiemu namnażaniu się (powiedzmy, dziesięć pokoleń bakterii dziennie), można powtarzać ten proces tak długo, aż otrzyma się odpowiedni rezultat. Selekcja hodowlana jest jedną z najpotężniejszych znanych nam strategii biotechnologicznych.

Uwagę przyciągają jednak również nowsze techniki. Kiedy pierwsza setka kolonistów przybyła na Marsa, genetycznie przekształcone mikroorganizmy, czyli GEM-y, tworzono już od około pięćdziesięciu lat, a pół wieku w nowoczesnej nauce to naprawdę szmat czasu. W ostatnim czasie pojawiła się niezwykle efektywna i dokładna metoda łączenia plazmidów, zestawy enzymów restrykcyjnych — do cięcia i ligaz — do łączenia umożliwiające precyzyjne zestawianie długich łańcuchów DNA; ogromnie wzrosła wiedza o genomach i nadal rozwija się w niezwykłym tempie. Dzięki tym wszystkim odkryciom nowoczesna biotechnologia potrafi udoskonalać wszelkie cechy, wpływając na takie procesy komórkowe jak wzrost, replikacja DNA, autodestrukcja (w celu zahamowania rozwoju organizmów o niepożądanych cechach) i wiele innych. Możliwe stało się również odnalezienie i wycięcie z łańcucha DNA sekwencji, będących nośnikami pożądanych cech, a potem syntetyzowanie odcinków przenoszących te informacje, i wprowadzanie ich w pierścienie plazmidów. Następnie takie nowe plazmidy przenosi się do roztworu gliceryny i wraz z wybranymi komórkami umieszcza między dwiema elektrodami. W wyniku krótkich, potężnych wyładowań elektrycznych, o napięciu około dwóch tysięcy wolt, plazmidy te “wskakują” do komórek i voila. Tak właśnie sztucznie powołany do życia niczym potwór Frankensteina, powstaje nowy organizm. Który oczywiście ma zupełnie nowe właściwości.

I stąd to wszystko: błyskawicznie rozmnażające się porosty, odporne na promieniowanie glony, wytrzymałe na przeraźliwe zimno grzyby, słonolubne arche bakterie, które żywią się solą i wydzielają tlen, mchy żyjące w skrajnie arktycznych warunkach. Dzięki genetyce powstało całe królestwo nowych gatunków — organizmów częściowo przystosowanych do życia na powierzchni Marsa. Wiele próbowało przeżyć na otwartej przestrzeni, spora część z nich wymarła: dobór naturalny. Tylko nieliczne przetrwały — te najlepiej przystosowane. Niektóre rozwinęły się gwałtownie, kosztem innych organizmów, a wtedy związki, które same wydalały uaktywniły samobójcze geny powodujące ich samounicestwienie. Organizmy te obumierały dopóty, dopóki nie opadł poziom toksycznych substancji, a potem znowu zaczęły się namnażać.

Życie przystosowuje się do różnych warunków, a jednocześnie warunki te są zmieniane przez żywe organizmy. To jedna z podstawowych cech życia: organizm i środowisko wpływają na siebie wzajemnie, ponieważ są przejawami tego samego ekoświata, częściami jednej całości.

A oto czego dokonali marsjańscy biotechnolodzy: wzrosła zawartość tlenu i azotu w powietrzu, czapy polarne pokrył ciemny pył, na poszarpanych, nierównych powierzchniach porowatych skał pojawił się czarny nalot, a na ziemi — bladozielone plamy; zwiększyła się gęstość unoszących się w powietrzu kryształków lodu, a drobnoustroje zaczęły się przeciskać przez masyw regolitu jak tryliony mikroskopijnych kretów i jęły zmieniać azotyny w azot, a tlenki w tlen.

Początkowo efekty tego działania były prawie niewidoczne i cały proces odbywał się bardzo powoli. Każde nagłe ochłodzenie albo burza słoneczna powodowały olbrzymie straty: całe gatunki wymierały w ciągu jednej nocy, ale pozostałości martwych organizmów żywiły inne istoty, warunki dla następnych były więc już dogodniejsze i proces nabierał rozpędu. W odpowiednich warunkach bakterie potrafią namnażać się niezwykle szybko, podwajając swoją masę wiele razy dziennie. Tempo ich wzrostu jest oszałamiające i chociaż ciężkie warunki — jak na przykład te na Marsie — utrzymywały je na poziomie dalekim od maksymalnego, nowe organizmy, tlenowce, rosły bardzo szybko. Namnażały się, mutowały i umierały. Nowe życie wzrastało na kompoście przodków. Kolejne pokolenia pojawiały się i ginęły, a gleba i powietrze, które pozostawiały po sobie, były zupełnie inne niż te sprzed milionów pokoleń ich krótko żyjących przodków.

Tak więc, kiedy pewnego ranka wstało słońce i strzelając długimi promieniami zaczęło swą codzienną wędrówkę w górę przez strzępiastą pokrywę chmur nad Valles Marineris, na jej północnych ścianach pokazały się maleńkie plamki w kolorze czarnym, żółtym, oliwkowym, szarym i zielonym. Punkciki porostów gęsto upstrzyły pionowe stoki skalnej krainy, wprawdzie jak zawsze kamiennej, popękanej i czerwonej, ale już nie monotonnej: była pocętkowana różnokolorową organiczną “rdzą”.

Michel Duval śnił o domu. Właśnie wypłynął na desce surfingowej z plaży w Villefranche-sur-Mer i teraz ciepła, sierpniowa woda unosiła go w górę i w dół. Było wietrznie, zbliżał się zachód słońca i tafla wody wyglądała jak mokra, przezroczysta płyta spiżowa, od której odbijało się światło. Fale były wyjątkowo duże jak na Morze Śródziemne; krótkie, bystre fale przybrzeżne, które w jednej chwili podnosiły się, by po sekundzie pod gwałtownym uderzeniem wiatru opaść i rozbić się z łoskotem, tylko przez moment unosząc na sobie surfera. Śmiałek błyskawicznie zniknął w spienionej kipieli wodnych pęcherzyków i piasku, po czym zachłystując się wyskoczył nad powierzchnię, oślepiony nagłym blaskiem złotego światła. Michel czuł w ustach smak soli i rozkoszował się niemal zmysłowym dotykiem słonecznych promieni. Tuż ponad spienioną wodą szybowały jak na powietrznych poduszkach wielkie czarne pelikany. Najpierw wzbijały się gwałtownie w niezgrabnym locie, a następnie traciły szybkość i spadały nurkując dokoła Duvala. Pikując, składały częściowo skrzydła i sterowały nimi do ostatniej chwili, aż do niezdarnego zetknięcia się z falą. Za moment znowu ukazywały się w górze, łykając złowioną rybę. Zaledwie kilka metrów od Michela plusnął właśnie jeden ptak, rysując się na tle słońca niczym stukas albo pterodaktyl. Michel czuł równocześnie chłód i ciepło, zanurzony w morzu soli balansował na fali i mrużył oczy, oślepiony odbitym od niej światłem. Załamujące się fale wyglądały jak rozbite na miazgę diamenty.

I wtedy zadzwonił telefon!

Zadzwonił telefon. To były Ursula i Phyllis, które zawiadamiały go, że Maja ma właśnie kolejny ze swoich ataków i jest przeraźliwie smutna. Michel wstał, ubrał się i poszedł do łazienki. Skaczące fale powoli zanikały w oddali, jak ślad za motorową łodzią. Maja znowu przeżywa depresję. Ostatnim razem, gdy ją widział, była w doskonałym humorze, prawie w euforii, a kiedy to było? Niespełna tydzień temu. Ale taka już była Maja. Zupełnie zwariowana, szalona w dziwny, rosyjski sposób, co oznaczało, że trzeba było postępować z nią bardzo, bardzo ostrożnie. Ach ta matuszka Rosja! Zarówno Cerkiew, jak i komuniści próbowali wykorzenić w Rosji matriarchat, który od dawien dawna istniał w tym kraju, i jedyne, co im się udało uzyskać, to wzmożoną falę gorzkiego, zawziętego kobiecego szyderstwa, pogardy całego narodu pięknych Rosjanek, rusałek, Bab Jag i niemal niezniszczalnych, całodobowych superwomen. Kobiety te żyły w niemal dzieworódczej kulturze matek, córek, babuszek i wnuczek. Jednocześnie jednak bez końca usiłowały zbudować normalne kontakty z mężczyznami, rozpaczliwie poszukując utraconego ojca lub idealnego męża. A może po prostu człowieka, który zdjąłby z ich barków część strasznego brzemienia. I gdy wreszcie znajdowały wielką miłość, najczęściej szybko ją niszczyły. Kompletne wariatki!

Hmm, uogólnienia są niebezpieczne. A jednak Maja rzeczywiście była niemal klasycznym przypadkiem… Kapryśna, o zmiennym usposobieniu, gniewna, a równocześnie śliczna, olśniewająca i czarująca, z maestrią manipulująca mężczyznami, we wszystkim co robiła — impulsywna i zmysłowa… Teraz wypełniała j ego gabinet jak j eden wielki symbol przygnębienia. Oczy miała zaczerwienione i przekrwione, a twarz zmęczoną. Ursula i Phyllis kiwnęły głowami i szeptem podziękowały Michelowi za to, że zechciał tak wcześnie wstać, po czym wyszły. Michel podszedł do okna i odsłonił je; odcięte do tej pory żaluzjami światło z centralnej kopuły wlało się do pokoju. Po raz tysięczny uświadomił sobie, jak piękną kobietą jest Maja. Podobały mu się jej niesforne, połyskliwe włosy i mroczne, charyzmatyczne spojrzenie. Zawsze patrzyła rozmówcy prosto w oczy. Zmieniała się zupełnie, gdy była niespokojna i wytrącona z równowagi. Wprost przerażał go ten widok, zwłaszcza że niezwykle ostro kontrastował z typowym dla niej codziennym ożywieniem, jakoś nie pasował do jej zwykłego sposobu bycia, przyjacielskiego gestu, jakim kładła rękę na ramieniu rozmówcy…

Teraz to zrozpaczone stworzenie miało pretensje do całego świata… Maja pochyliła się nad biurkiem Michela i zaczęła opowiadać urywanym, chrapliwym głosem ostatnią scenę powstającego z dnia na dzień niezwykłego dramatu o niej i Johnie, a potem z kolei zaczęła się rozwodzić na temat Franka. Najwyraźniej wściekła się na Johna za to, że odmówił jej pomocy przy pewnym projekcie: chciała skłonić niektórych przedstawicieli wielonarodowościowej grupy podległej ekipie rosyjskiej, aby dopilnowali rozwijającej się kolonizacji Basenu Hellas. Miejsce to położone w najgłębszym punkcie na Marsie, jako pierwsze miało skorzystać ze zmian atmosferycznych, które od niedawna zaczęli obserwować. Ciśnienie powietrza w Low Point, cztery kilometry poniżej punktu odniesienia, zawsze było dziesięć razy większe niż zanotowane na szczycie wielkich wulkanów i trzy razy większe niż na powierzchni lądów. Low Point miało się stać pierwszym miejscem przystosowanym do życia dla ludzi, ponieważ wydawało się idealne dla wszelkich niezbędnych przekształceń.

John jednak prawdopodobnie wolał pracować korzystając z pomocy UNOMY i rządów ziemskich państw. Była to tylko jedna z wielu podstawowych różnic politycznych, które zaczynały zatruwać kochankom życie. W każdym razie spory polityczne czyniły ich drażliwymi i pociągały za sobą częste sprzeczki na temat nawet drobnych spraw, które nie miały dla nich właściwie żadnego znaczenia i o które nie spierali się nigdy przedtem.

Michel wpatrywał się w Maję i już miał powiedzieć: “John celowo cię prowokuje, chce, żebyś się na niego gniewała”, ale nie był pewien, jak John zareagowałby na taką opinię, gdyby do niego dotarła. Maja otarła łzy i pochyliła głowę, dotykając czołem blatu biurka i ukazując oczom Michela kark i szerokie smukłe ramiona. Wobec większości mieszkańców Underhill nigdy nie zachowałaby się tak swobodnie; oznaczało to jakąś zażyłość między nimi, jakby tylko jemu ukazywała swoją prawdziwą naturę. Czuł się tak, jak gdyby się przed nim obnażała. Sporo osób nie rozumiało, że prawdziwa poufałość nie jest równoznaczna z seksem, który może łączyć zupełnie obcych sobie ludzi i który uprawiając wcale nie trzeba być sobą; prawdziwa zażyłość to wielogodzinne rozmowy o tym, co jest najważniejsze w czyimś życiu. A jednak Michelowi przemknęła przez głowę myśl, że Maja równie pięknie wyglądałaby naga, proporcje jej ciała były przecież absolutnie idealne. Przypomniał sobie jak pływała w basenie: leżąc na plecach w błękitnym kostiumie kąpielowym wyciętym wysoko ponad biodrami.

Znowu ujrzał w wyobraźni śródziemnomorski widoczek: unosi się w wodzie w Villefranche, wszystko wokół zalane jest bursztynowym słonecznym światłem, a on wpatruje się w plażę, gdzie spacerują mężczyźni i kobiety, niemal nadzy… poza jaskrawymi trójkącikami kostiumów kąpielowych, które niewiele zakrywają… Opalone na brązowo kobiety o nagich piersiach, przechadzające się parami jak słoneczne tancerki… Delfiny wyskakujące z wody między Michelem i plażą, ich gładkie, ciemne ciała pełne jakby kobiecych krągłości…

Teraz Maja mówiła o Franku. O Franku, który jakimś szóstym zmysłem wyczuwał zawsze rozdźwięki między Johnem i nią (Duval pomyślał, że do tego wcale nie trzeba mieć aż tylu zmysłów), i który w takiej chwili natychmiast przybiegał do Mai. Spacerował z nią wtedy i opowiadał o swojej wizji Marsa. Była to wizja postępowa, podniecająca, ambitna… Słowem, miała wszystko to, czego brakowało wizji Johna.

— Frank działa ostatnio o wiele energiczniej niż John, nie wiem, dlaczego…

— Ponieważ zgadza się z tobą — odparł Michel.

Maja wzruszyła ramionami.

— Możliwe, ale przecież mamy okazję zbudować tu całą cywilizację. Naprawdę! A John jest taki… — Westchnęła. — A jednak go kocham, wierz mi. Tylko że…

Przez chwilę opowiadała o swojej przeszłości, mówiła o tym, że ich romans uchronił podróżników przed anarchią w trakcie lotu (a przynajmniej przed nudą), o tym, jak bardzo odpowiadał jej niefrasobliwy, spokojny charakter Johna, o tym, że zawsze mogła na niego liczyć, że była zauroczona jego sławą, że czuła, jak ten związek uwiecznia ją na zawsze w historii świata. Teraz jednak wiedziała, że, tak czy owak, nawet bez Johna, sama staje się już częścią historii; wszyscy stali się sławni, cała pierwsza setka. Mówiła coraz głośniej, słowa padały coraz szybciej, coraz gwałtowniej .

— Nie potrzebuję już Johna, by być sławną, pragnę go wyłącznie dlatego, że go kocham, ale teraz w niczym się nie zgadzamy, tak bardzo się różnimy… A Frank, który cały czas ostrożnie trzyma się z boku, cokolwiek się dzieje… Świetnie się rozumiemy, zgadzamy niemal we wszystkim i tak strasznie lubię z nim rozmawiać, że znowu przekazuję mu niewłaściwe sygnały i zareagował jeszcze raz… Wczoraj w basenie… trzymał mnie, no wiesz, położył mi ręce na ramionach… — Maja skrzyżowała ramiona i napięła mięśnie. — I poprosił mnie, abym opuściła dla niego Johna, czego ja nigdy nie zrobię, i drżał, a ja, mimo że mu odmówiłam, też się cała trzęsłam.

Mocno zdenerwowana tą rozmową później pokłóciła się z Johnem. Zachowywała się tak okropnie, że John naprawdę się wściekł, wyszedł, pojechał roverem do “pasażu Nadii” i spędził tam noc wraz z ekipą budowlaną. Niebawem Frank znów do niej przyszedł i kiedy (naprawdę z trudem) ponownie odmówiła jego prośbie, oświadczył, że wyjeżdża i zamieszka z kolonią europejską po drugiej stronie planety, on, który był siłą napędową pierwszej setki…

— I naprawdę to zrobi; Frank nie należy do tych, co tylko się odgrażają. Uczy się teraz niemieckiego, a nigdy dotąd nie miał najmniejszego problemu z opanowaniem jakiegokolwiek języka.

Michel próbował się skoncentrować na tym, co mówiła Maja. Nie było to łatwe, ponieważ dobrze wiedział, że wkrótce uczucia łączące tę trójkę znów całkowicie się zmienią. I dlatego właśnie tak trudno mu było zaangażować się w ich problemy. A co z jego własnymi? Były o wiele poważniejsze, ale zwierzeń Michela nikt nigdy nie słuchał. Teraz chodził tam i z powrotem pod oknem, uspokajając pacjentkę prostymi pytaniami i rzucając luźne uwagi. Zieleń w atrium wyglądała niezwykle naturalnie, mogłaby z powodzeniem zdobić jakiś dziedziniec w Arles albo Villefranche. Nagle przypomniał mu się porośnięty cyprysami wąski placyk w Avignonie obok pałacu papieskiego; placyk i stoliki, przy których można było się napić kawy i które latem tuż po zachodzie słońca przybierały niemal marsjański kolor. Ten smak oliwek i czerwonego wina…

— Chodźmy na spacer — zaproponował. Był to jeden ze stałych elementów godziny terapeutycznej. Przeszli przez atrium i znaleźli się w kuchni, gdzie Michel zjadł śniadanie. Zrobił to prawie machinalnie, nie zastanawiając się nad tym, co je. Powinniśmy nazwać jedzenie zapominaniem, pomyślał, kiedy szli korytarzem prowadzącym do śluz. Tam założyli skafandry — Maja skryła się na ten czas w przebieralni — potem sprawdzili je, weszli do komory powietrznej, rozhermetyzowali ją, otworzyli duży zewnętrzny luk i ruszyli na zewnątrz.

Panowało przenikliwe zimno. Przez chwilę wędrowali po drogach wokół Underhill, obchodząc hałdę i wielkie solne piramidy.

— Sądzisz, że kiedykolwiek znajdą zastosowanie dla tej kupy soli? — spytał.

— Sax wciąż nad tym pracuje.

Co jakiś czas wracała do tematu Johna i Franka. Michel zadawał jej wnikliwe pytania jak typowy psycholog, a Maja odpowiadała jak typowa pacjentka. Własne głosy rozbrzmiewały im głucho w uszach. Taka interkomowa intymność.

Doszli do farmy porostów i Michel zatrzymał się, aby obejrzeć uprawy hydroponiczne. Chciał nasycić oczy ich intensywnymi, soczystymi kolorami. Czarne glony śnieżne, a za nimi grube maty symbiotycznych porostów otoo; znajdujące się w nich glony stanowiły pewien szczep sinic, który Wład najwyraźniej dopiero co wyhodował. Czerwone porosty nie wyglądały najlepiej, były jakieś nadmiernie rozrośnięte. A dalej? Porosty żółte i oliwkowe, porosty barwy khaki, śnieżnobiałe i w kolorze zielonej lipy — żywa zieleń! Biły w oczy, przyciągały wzrok, jak bujny kwiat na pustyni. Kiedyś Michel usłyszał, jak Hiroko, pochylając się nad nimi, powiedziała: “To jest viriditas”, co było łacińskim określeniem na “potęgi młodej zieleni”. Słowo to stworzyła średniowieczna mistyczka chrześcijańska imieniem Hildegarda. Viriditas przystosowywała się teraz do tutejszych warunków i zarastała powoli niziny północnej półkuli, ale najlepiej czuła się oczywiście w południowym lecie. Pewnego dnia, latem, zanotowano 285 kelwinów. Rekord został pobity o całe dwanaście stopni!

— Świat się zmienia — zauważyła Maja, kiedy mijali kolejne pomieszczenia farmy.

— Tak — odparł Michel i nie mógł się powstrzymać, by nie dodać: — Jeszcze tylko trzysta lat i osiągniemy temperaturę, w której da się żyć.

Maja roześmiała się. Czuła się już znacznie lepiej. Szybko wracała do równowagi, a przynajmniej zadziwiająco łatwo przechodziła od depresji do stanu euforii. Była osobowością niezwykle zmienną. Ostatnio Michel zainteresował się teorią “stałościzmienności” i teraz prowadził obserwacje wśród pierwszej setki. Od razu spostrzegł, że Maja jest najbardziej skrajnym przykładem niestabilności emocjonalnej.

— Wyjedźmy na zewnątrz zobaczyć pasaż Nadii — zaproponowała. Michel zgodził się natychmiast; był ciekaw, co się zdarzy, jeśli natkną się na Johna. Poszli na parking i wybrali pojazd — małego jeepa. Prowadził Michel i słuchając paplaniny Mai, zastanawiał się, czy rozmowa jest inna, kiedy głosy są, tak jak teraz, jakby oddzielone od ciał i docierają przez hełmy prosto do uszu słuchaczy. Brzmiało to tak, jakby rozmawiali przez telefon, albo — tylko czy to lepiej, czy gorzej? — jak gdyby się telepatycznie wymieniało z kimś myśli.

Betonowa droga była równa i Michel mógł jechać z maksymalną prędkością — sześćdziesiąt kilometrów na godzinę. Wyczuwał pęd rzadkiego powietrza na szybce swojego hełmu, niemal fizycznie czuł ten nieszczęsny dwutlenek węgla, który Sax tak bardzo chciał wyeliminować z atmosfery. Michel uświadomił sobie, że do tego celu Sax potrzebowałby potężnych bioregulatorów, o wiele większych niż te porosty — lasów, rozległych, ogromnych, wielowarstwowych, słonolubnych lasów tropikalnych, posiadających olbrzymie pokłady węgla zawarte w drewnie, liściach, ściółce, torfie; potrzebował bagien torfowych głębokich na sto metrów i tropikalnych lasów deszczowych stumetrowej wysokości. Opowiadał im o tym kiedyś, a Ann w milczeniu słuchała tej wizji z nienawistnym wyrazem twarzy.

Po piętnastu minutach jazdy dotarli do pasażu Nadii. Ciągle jeszcze trwała tu budowa, pasaż był nie ukończony i wyglądał bardzo surowo i niechlujnie, jak wielokrotnie powiększone Underhill z pierwszego roku pobytu kolonistów na Marsie. Długa hałda ciemnoczerwonego gruzu wykopanego z rowu, który biegł ze wschodu na zachód, wyglądała jak kurhan Wielkiego Człowieka.

Michel i Maja zatrzymali się przy końcu wielkiego wykopu. Miał trzydzieści metrów głębokości, trzydzieści szerokości i kilometr długości. Na jego południowej stronie ustawiono już ścianę ze szkła, a północna pokryta była mozaiką zwierciadeł filtracyjnych i segmentów “organicznych”, czyli ogromnych marsjańskich butli z mikroorganizmami i terrariów. Wszystko razem tworzyło barwną i urozmaiconą całość, jakby gobelin łączący przeszłość i przyszłość. Większość terrariów wypełniona była świerkami i inną roślinnością, przypominając las typowy dla sześćdziesiątego stopnia szerokości geograficznej. Innymi słowy, przypominał stary dom Nadii Czernieszewskiej na Syberii. Czyżby był to znak, że i Nadia cierpiała na tę samą co Michel chorobę tęsknoty? Może mógłby ją nakłonić, by zbudowała dla niego Morze Śródziemne…

Nadia operowała na górze buldożerem. Oto kobieta, która ma swoją własną viriditas. Teraz zatrzymała maszynę i podeszła, aby się przywitać. Wszystko odbywa się zgodnie z planem, powiedziała spokojnie. Dodała jeszcze, że zdumiewają, jakich cudów można dokonać za pomocą coraz to nowszych automatycznych urządzeń nieustannie przysyłanych z Ziemi. I że hala jest już gotowa i obsadzona rozmaitymi drzewami, łącznie ze szczepem wyhodowanych tu karłowatych, już trzydziestometrowych sekwoi, prawie tak wysokich, jak cały pasaż. Za halą zainstalowała trzy rzędy komór podobnych do podziemnych sklepień z Underhill; ukończono już ich budowę i założono izolację. Kilka dni temu tę nową osadę szczelnie zamknięto, ogrzano i napełniono sprężonym powietrzem, można było więc pracować tam bez skafandrów. Trzy łukowate piętra zmniejszały się symetrycznie ku górze i całość przypomniała Michelowi Pont du Gard; rzeczywiście cała tutejsza architektura była wzorowana na rzymskiej, toteż nie powinien być aż tak zaskoczony. Łuki były szersze, ale cieńsze, lepiej przystosowane do marsjańskiej grawitacji.

Nadia wróciła do pracy. Tak, była niemal ideałem spokoju i opanowania. Była osobowością “stabilną”, zupełnym przeciwieństwem nieprzewidywalnej Mai. Powściągliwa, skromna indywidualistka, skryta i skupiona. Choć tak skrajnie odmienna od swojej przyjaciółki, dla Mai z pewnością kontakt z nią był bardzo korzystny. Nadia stanowiła coś w rodzaju przeciwwagi, była jak ciężarek specjalnie umieszczony na przeciwległej szalce, dzięki któremu Maja nie odrywała się od rzeczywistości. Michel zauważył, że pod wpływem opanowanego tonu tamtej jego kapryśna towarzyszka uspokaja się również, a kiedy Nadia wróciła do pracy, Mai jakby udzieliło się nieco z jej łagodności.

— Będę tęsknić za Underhill, kiedy się stąd wyprowadzimy — oświadczyła. — A ty?

— Nie sądzę — odparł Michel. — Tu będzie o wiele pogodniej. — Wszystkie trzy piętra nowego osiedla wychodziły na wysoką halę i miały tarasowate, szerokie balkony po słonecznej stronie pokoi, a więc mimo że cała budowla skierowana była ku północy i zakopana głębiej niż Underhill, dzięki znajdującym się po drugiej stronie wykopu zwierciadłom filtracyjnym, które od świtu do zmroku łowiły promienie słoneczne, do pomieszczeń osiedla przesączało się światło. — Cieszę się, że się przenosimy. Potrzebujemy odmiany, zupełnie nowej przestrzeni.

— Ale ta nowa przestrzeń nie będzie w całości należeć do nas. Przylecą tu nowi ludzie.

— Tak. I to da nam przestrzeń innego rodzaju.

Spojrzała na niego znacząco.

— Zwłaszcza po wyjeździe Johna i Franka.

— Tak. Chociaż nie musi to oznaczać nic złego. W większej społeczności — tłumaczył jej — zacznie znikać klaustrofobiczna, jakby “wiejska” atmosfera Underhill, w takiej perspektywie łatwiej dostrzec nowe aspekty pewnych spraw. — Michel zawahał się na chwilę, niepewny, jak precyzyjnie wyrazić myśli. Subtelne rozróżnienia są niebezpieczne, kiedy dwoje rozmówców używa języka wtórnego i do tego jeszcze dzieli ich język rodzimy; istnieje tak wiele możliwości nieporozumień, gdy Francuz rozmawia po angielsku z Rosjanką. — Musisz zaakceptować fakt, że być może po prostu nie chcesz wybrać między Johnem i Frankiem. Że w gruncie rzeczy pragniesz ich obu. W kontekście naszej pierwszej setki może to wyglądać nieco skandalicznie, ale w większym świecie, za jakiś czas…

— Hiroko ma dziesięciu mężczyzn! — wykrzyknęła rozgniewana Maja.

— No właśnie, więc i ty możesz. Dlaczego nie! W większej społeczności nikt nie będzie o tym wiedział, ani się tym przejmował.

Michel dalej uspokajał Maję, mówiąc, że ma przecież taką władzę, iż (używając określeń Franka) jest kobietą alfa całej grupy. Energicznie zaprotestowała i wymuszała od niego kolejne komplementy, aż w końcu się nasyciła i mógł jej wreszcie zaproponować, aby pojechali z powrotem do domu.

— Nie sądzisz, że szokujące będzie mieć wokół siebie nowych ludzi? Innych ludzi? — Prowadziła pojazd i kiedy się obróciła, aby zadać mu to pytanie, niemal zjechała z drogi.

— Przypuszczalnie tak. — Kilka grupek wylądowało już w Borealis i Acidalii i wideokasety z ich przybycia były dla przedstawicieli pierwszej setki wstrząsem. Można to było dostrzec na ich twarzach. Jak gdyby zobaczyli przybyłych z kosmosu obcych. Jednak, jak dotąd, jedynie Ann i Simon spotkali się z niektórymi osobiście, natknąwszy się na ekspedycję roverów na północ od Noctis Labyrinthus. — Ann mówi, że poczuła się tak, jakby ktoś zszedł do niej z ekranu telewizyjnego.

— Ja czuję się tak przez cały czas — szepnęła ze smutkiem Maja. Michel z niepokojem podniósł brwi. Taka wypowiedź zupełnie nie pasowała do programu terapeutycznego pod tytułem “Maja”.

— Co masz na myśli?

— Och, no wiesz. Połowa naszego życia tutaj wydaje się tylko skomplikowaną symulacją, nie sądzisz?

— Nie. — Rozważył jej słowa. — Nie, z pewnością nie. — Dla niego wręcz przeciwnie: wszystko było aż nazbyt rzeczywiste, wszystko kojarzyło się z tym cholernym zimnem wsączającym się głęboko w ciało przez siedzenie łazika, wszystko było nieuchronnie realne i straszliwie zimne. Może ona, jako Rosjanka, tego nie zauważała. Ale przecież tu zawsze, zawsze było tak zimno! Nawet w południe w środku lata, nawet kiedy słońce świecące nad głową na piaskowym nieboskłonie wyglądało jak płomień w otwartych drzwiach piecyka, temperatura wynosiła w najlepszym razie 260 kelwinów, co oznaczało 15 stopni Celsjusza poniżej zera! Był to chłód wystarczający, aby przeniknąć przez izolację walkera i sprawić, by każdemu ruchowi towarzyszyło króciutkie niczym ukłucie szpilką i równie ostre uczucie bólu.

W czasie jazdy do Underhill Michel cierpiał z powodu zimna przenikającego przez materiał aż do skóry i czuł zbyt zimne, utlenione powietrze z ustnika głęboko w płucach. W pewnej chwili podniósł oczy na piaszczysty horyzont i piaskowe niebo i powiedział do siebie: “Jestem grzechotnikiem, ślizgającym się po czerwonej pustym zimnych skał i suchego pyłu. Któregoś dnia zrzucę skórę jak feniks w ogniu, aby stać się jakąś nową istotą stworzoną przez słońce. I pójdę nagi po plaży i będę się pluskać w ciepłej słonej wodzie…”

Gdy znaleźli się z powrotem w Underhill, Michel z trudem przegnał z głowy nostalgiczne myśli, przeistoczył się z powrotem w kompetentnego psychologa i spytał Maję, czy już się czuje lepiej, a ona dotknęła szybką swego hełmu jego szybki, rzucając mu krótkie, przelotne spojrzenie, które miało wagę pocałunku.

— Wiesz przecież, że tak — zaszeptał mu w uchu jej głos. Pokiwał głową.

— W takim razie udam się teraz na samotny spacer — odparł spokojnie, ale aż go korciło, by dodać: “A co ze mną? Kto sprawi, żebym i ja się poczuł lepiej?” Zmusił zdrętwiałe nogi do ruchu i odszedł. Lodowata równina otaczająca bazę przedstawiała wręcz apokaliptyczny widok: spustoszony, zrujnowany świat z koszmarnego snu. A jednak nie chciał wracać do tej zatłoczonej królikami, do świata ze sztucznym światłem, ogrzewanym powietrzem, starannie dobranymi barwami wyposażenia, barwami, które po części wybrał sam, wykorzystując najnowszą teorię o wpływie koloru na nastrój człowieka. Tylko że ta teoria — co uświadomił sobie już jakiś czas temu — opierała się na pewnym podstawowym założeniu, które w gruncie rzeczy nie miało tu zastosowania. W rezultacie wszystkie kolory były nieodpowiednie, a co gorsza — zupełnie niestosowne. Jak tapeta w piekle.

Zdanie, sformułowane w myślach, teraz cisnęło mu się na usta. Tapeta w piekle. Tapeta w piekle. Skoro i tak mieli tu zwariować… Przypomniał sobie własne słowa sprzed lat. Najwyraźniej błędem było wysłanie na Marsa tylko jednego psychiatry. Na Ziemi przecież także każdy psycholog uczęszczał na swego rodzaju terapie, należało to do jego obowiązków, możliwość tę otrzymywał wraz z praktyką i przyznanym rejonem. Michel również miał swego terapeutę, ale znajdował się on w Nicei, skąd głos docierał dopiero po piętnastu minutach! Rozmawiał z nim niekiedy, jednak tamten nie bardzo potrafił mu pomóc. Nie rozumiał go, kompletnie go nie rozumiał! A zresztą, trudno się dziwić, wszak mieszkał tam, gdzie było ciepło i niebo lazurowe, gdzie mógł w każdej chwili wyjść na zewnątrz bez skafandra. I był (jak sądził Michel) w dość dobrym stanie psychicznym. Podczas gdy on sam był lekarzem w przytułku, więzieniu, piekle… i to na dodatek lekarzem, który sam jest chory.

Po prostu nie udało mu się przystosować. Ludzie różnią się pod tym względem: to kwestia wrodzonych predyspozycji. Maja, zmierzająca właśnie do luku śluzy, miała zupełnie inny temperament. Dzięki swej naturze czuła się tu (zapewne jak wszędzie) nieźle zadomowiona. Michel podejrzewał, że tak naprawdę ona po prostu w ogóle nie bardzo zauważa swoje otoczenie. A jednak byli w jakiś sposób do siebie podobni. To musiało mieć związek ze wskaźnikiem zmiennościstałości. Łączyła ich szczególna emocjonalność — podobnie odczuwali, oboje byli niestałego usposobienia. Mimo to ich charaktery przecież diametralnie się różniły; aby to dostrzec, należało uzupełnić wskaźnik zmiennościstałości o zestaw cech charakterystycznych dla pojęć ekstrawersji i introwersji. Sprzężenie tych dwóch teorii stanowiło wielkie odkrycie Michela z ostatniego roku, które teraz kształtowało całe jego myślenie o nim samym i jego terapeutycznych obowiązkach.

Zmierzając ku Dzielnicy Alchemików Michel dopasował poranne wydarzenia do siatki tego nowego systemu charakterologicznego. Teoria ekstrawersji/introwersji stanowiła jedną z najdogłębniej przestudiowanych koncepcji w całej historii psychologii. Na jej poparcie istniało całe mnóstwo dowodów zaobserwowanych w wielu różnych społecznościach i odmiennych kulturach. Nie była to oczywiście zwykła dualność, nie można było przypiąć komuś etykietki i raz na zawsze zaszufladkować pod jednym z tych dwóch określeń. W rzeczywistości decydował o tym zespół cech dominujących, jednostka trafiała na jedną lub drugą szalę wagi, zależnie od tego, czy miała takie przymioty jak towarzyskość, impulsywność, zmienność usposobienia, rozmowność, otwartość wobec innych, aktywność, żywotność, pobudliwość, optymizm i szereg innych. Badania pod tym kątem wykonywano już tak wiele razy, że istniała statystyczna pewność (w stopniu niemal zupełnie wykluczającym przypadek), iż pewne cechy występują łącznie. Ta koncepcja musiała być prawdziwa, po prostu nie było innej możliwości!

W gruncie rzeczy badania fizjologiczne udowodniły już, że ekstrawersja łączy się ze słabym — w stanie spoczynku — stanem pobudzenia kory mózgowej, introwersja z jej mocnym pobudzeniem. Początkowo cała ta koncepcja wydała się Michelowi nieco zacofana, ale potem przypomniał sobie, że kora mózgowa rzeczywiście nadzoruje niższe funkcje mózgowe, więc słabe jej pobudzenie powoduje, że ekstrawertyk wykazuje mniej zahamowań w zachowaniu, podczas gdy mocne pobudzenie kory mózgowej ma działanie hamujące i prowadzi do introwersji. W ten sposób można na przykład wyjaśnić, dlaczego picie alkoholu, środka, który obniża pobudzenie kory mózgowej, u niektórych osób wyzwala podniecenie i wywołuje stany niekontrolowanej agresji.

Cały zbiór cech typowych dla ekstrawertyków i introwertyków wraz ze wszystkim, co mówią one o czyimś charakterze, można sprowadzić do grupy komórek w podwzgórzu mózgowym, nazywanych siatkowatym układem aktywującym. Od tego obszaru w stopniu decydującym zależy poziom pobudzenia kory mózgowej. A zatem zachowaniem człowieka kieruje biologia. “Nie powinno istnieć coś takiego jak przeznaczenie”, powiedział Ralph Waldo Emerson w rok po śmierci swego sześcioletniego synka. Ale biologia to właśnie przeznaczenie.

Jednak system Michela był dużo bogatszy; przeznaczenie, mimo wszystko, nie może być przecież prostym alboalbo. Ostatnio Michel zaczął brać pod uwagę również wskaźnik równowagi autonomicznej Wegnera, który stosował siedem różnych zmiennych, aby określić, czy daną jednostką rządzi współczulny czy przywspółczulny system autonomicznego układu nerwowego. System współczulny reaguje na zewnętrzne podniety i pobudza organizm do działania, a więc jednostka, którą włada ten układ, jest pobudliwa; system przywspółczulny natomiast przyzwyczaja pobudzony organizm do bodźców i przywraca mu równowagę homeostatyczną, toteż jednostka rządzona przez ten układ jest usposobienia łagodnego. Duffy zaproponował, by nazwać te dwie klasy osobników zmiennymi i stałymi i ta nowa klasyfikacja, choć jeszcze nie tak sławna jak ekstra wertycznointrowertyczna, została dokładnie tak samo solidnie oparta na dowodach empirycznych i okazała się nadzwyczaj przydatna w dalszych badaniach nad ludzkim temperamentem.

Tyle że żaden z tych dwóch systemów klasyfikujących nie daje badaczowi pełnego, całościowego obrazu charakteru obserwowanej osoby. Wszystkie cztery terminy są tak ogólne i są zbiorami tak wielu cech, że w praktycznej diagnostyce dają bardzo niewiele, zwłaszcza gdy w badanej przez Michela populacji okazują się krzywymi Gaussa.

Gdyby wszakże połączyć ze sobą te dwa systemy, badania mogłyby stać się naprawdę niezwykle interesujące.

Pomysł okazał się dość trudny w realizacji i Michel spędził sporo czasu przy ekranie komputera, szkicując jeden rodzaj kombinatorycznych zestawień za drugim, umieszczając oba systemy charakterologiczne na osiach “x” i “y”, tworząc kolejne osie współrzędnych, kolejne wykresy, z których, jak mu się zdawało, wciąż nic nie wynikało. Któregoś dnia jednak przyszło mu do głowy coś zupełnie nowego i ustawił te cztery pojęcia na pozycjach wyjściowych w semantycznym prostokącie Greimasa, schemacie strukturalistycznym o rodowodzie alchemicznym. Greimas twierdził, że aby pokazać rzeczywistą złożoność jakiejś grupy powiązanych z sobą pojęć, nie wystarczy prosta dialektyka, niezbędne jest do tego dostrzeżenie prawdziwej różnicy między przeciwieństwem czegoś, a jego odwrotnością; jak widać od razu, w tym ujęciu pojęcie “nieX” nie jest tym samym co “anryX”. Toteż pierwszy wykres ukazywał zwykle relację przy użyciu czterech terminów: S, — S, S i — S w zwykłym prostokącie:

Gdzie: — Sjest po prostu nieS, S to silniejsze antyS, natomiast — S stanowi negację negacji i albo neutralizuje wstępne przeciwieństwo, albo łączy w sobie dwie negacje. W praktyce wybór między tymi dwiema możliwościami pozostawał często tajemnicą albo koan, chociaż czasem się również wyjaśniał, kiedy samo pojęcie uzupełniało moduł strukturalny dość dokładnie, jak w jednym z przykładów Greimasa:

Następnym krokiem w komplikacji tego modelu, krokiem, w którym nowe połączenia często ujawniają wzajemne strukturalne zależności dotąd wcale nie tak oczywiste, było zbudowanie kolejnego prostokąta, ustawionego pod odpowiednim kątem i opasującego nawiasem pierwszy:

Teraz więc Michel miał przed sobą schemat, na którym przy czterech pierwotnych rogach znajdowały się: ekstrawersja, introwersja, zmienność i stałość, i rozważał wszelkie możliwe kombinacje tych pojęć. I nagle wszystkie fakty zogniskowały mu się w jednym punkcie, jak gdyby kalejdoskop przez przypadek ułożył się w rozetę. Michel zrozumiał, że cały ten schemat teoretyczny idealnie pasuje do rzeczywistości: istnieli bowiem ekstrawertycy pobudliwi i zrównoważeni, introwertycy kierujący się emocjami i tacy, którzy się nimi nie kierowali. Mógłby natychmiast wymienić wśród kolonistów osoby stanowiące przykłady dla wszystkich czterech typów.

Kiedy zastanawiał się nad nazwaniem odkrytych kombinacji, uświadomił sobie w pewnym momencie, że przecież nazwy dla nich już istnieją. Aż parsknął śmiechem. Nie do wiary! To była czysta ironia, wprost niesamowite! I pomyśleć, że aby do tego dojść, wykorzystał rezultaty stu lat badań psychologicznych i niektóre z najnowszych laboratoryjnych metod psychofizjologicznych, nie wspominając o skomplikowanej strukturalistycznej aparaturze, a wszystko po to, żeby na nowo odkryć starą, istniejącą niemal od zarania psychologii, od zarania myśli ludzkiej, klasyfikację predyspozycji emocjonalnych. Niestety, taka była prawda — do tego właśnie doszedł.

I tak, zaczynając od góry wykresu, efekt przedstawiał się następująco: połączenie cech stałości i ekstrawersji dawało (co oczywiste!) osobnika, którego Hipokrates, Galen, Arystoteles, Trimestigus, Wundt i Jung nazywali sangwinikiem. Na zachodniej części szkicu: osobę stanowiącą kombinację ekstrawersji i cech zmiennych należało nazwać cholerykiem, znajdujący się po wschodniej stały introwertyk był flegmatykiem, a zajmujący dół tego rombu introwertyk o cechach zmiennych stanowił oczywiście samą esencję melancholika! Tak, tak, wszystko doskonale do siebie pasowało!

Fizjologiczne wyjaśnienie Galena dla czterech różnych temperamentów było oczywiście niewłaściwe. Współcześni badacze zastąpili “żółć”, “gniew”, “krew” i “flegmę” czynnikami przyczynowymi, którymi zawiaduje siatkowaty układ aktywujący znajdujący się w podwzgórzu mózgowym, ale w gruncie rzeczy prawda o naturze człowieka okazała się niezmienna. Głębia psychologicznej introspekcji i precyzja analitycznego myślenia pierwszych greckich lekarzy były (albo raczej są aż do naszych czasów) tak potężne i przekonujące, o wiele potężniejsze i bardziej przekonujące niż teorie następnych pokoleń, często oślepionych i przytłoczonych balastem zbytecznie zgromadzonej wiedzy. I dlatego tamte starożytne kategorie, stale podważane, przetrwały, wciąż na nowo potwierdzane, epoka po epoce.

Nagle Michel zauważył, że zupełnie bezwiednie dotarł właśnie do Dzielnicy Alchemików. Skupił się na otoczeniu. To tutaj jego towarzysze używali “tajemnej” wiedzy, aby wytwarzać diamenty z węgla. Przychodziło im to tak łatwo i byli w swojej robocie tak perfekcyjni, że wszystkie szyby w ich oknach pokryte już były cieniutką, mikrocząsteczkową warstwą diamentu dla ochrony przed niszczącym pyłem. Ogromne białe solne piramidy (jeden z najdonioślejszych kształtów starożytnej wiedzy) pokryte zostały warstewkami czystego diamentu. A proces jednocząsteczkowego pokrywania diamentem był tylko jedną z tysięcy alchemicznych operacji dokonywanych w tych niskich budynkach.

W ostatnich latach budowle kolonistów nabrały lekko muzułmańskiego charakteru; na ścianach z białych cegieł widniały równania matematyczne i fizyczne w postaci czarnej, falistej kaligraficznej mozaiki. Michel natknął się na Saxa, stojącego obok wzoru prędkości granicznej wymalowanego na ścianie cegielni, włączył się więc na kanał ogólny i zapytał:

— Czy umiesz zamienić ołów w złoto?

Sax z zadumą pokiwał głową w hełmie.

— Dlaczego nie — odparł. — Potencjalnie istnieje taka możliwość. Chociaż to może być dość trudne… Daj mi trochę czasu na zastanowienie…

Saxifrage Russell. Idealny flegmatyk.

Dopiero dzięki rozłożeniu na semantycznym prostokącie czterech rodzajów temperamentów Michel wyraźnie dostrzegł szereg podstawowych wzajemnych relacji strukturalnych pomiędzy przedstawicielami pierwszej setki, co w konsekwencji pomogło mu zobaczyć w nowym świetle łączące niektórych z nich przemożne zauroczenia i gwałtowne antypatie. Maja miała cechy osobowości zmiennej i ekstrawertycznej, stanowiła typowy przykład choleryka i taki sam był Frank; oboje byli przywódcami, oboje wydawali się dość atrakcyjni dla innych i najwyraźniej łączyła ich obopólna fascynacja. A jednak, ponieważ byli cholerykami, w ich kontaktach było również coś ledwie zauważalnego, co można by nazwać niechętną rezerwą, jakby natychmiast dostrzegali u drugiej osoby te własne cechy, których najbardziej u siebie nie lubili.

I stąd miłość Mai do Johna, który z pewnością był sangwinikiem. W swej ekstrawersji Boone przypominał Maję, ale jednocześnie był człowiekiem o wiele bardziej stałym emocjonalnie, a także łagodnym. John otaczał Maję swym wielkim spokojem, spełniał funkcję kotwicy wbitej w rzeczywistość, która jednakże od czasu do czasu raniła. A co z kolei pociągało Johna w Mai? Prawdopodobnie urzekała go nieprzewidywalnością zachowania, stanowiła dla niego coś w rodzaju ostrej przyprawy do jego spokojnego, słodkiego szczęścia. Jasne, czemu nie? Nie można się kochać z własną sławą. Chociaż niektórzy próbują…

Tak, zaskakujące, jak wielu było sangwiników wśród pierwszej setki kolonistów. Prawdopodobnie spece od psychologii dobierający kandydatów do kolonii preferowali ten właśnie typ. Arkady, Ursula, Phyllis, Spencer, Jeli… Tak… A ponieważ najbardziej preferowaną podczas selekcji cechą była stałość, rzecz jasna musiała się do ekipy dostać również spora liczba flegmatyków: Nadia, Sax, Simon Frazier, może Hiroko — chociaż co do niej nie można być pewnym, gdyż Japonka potrafi skrzętnie ukrywać swoje prawdziwe uczucia i myśli — a także Wład, George, Aleks.

Flegmatycy i melancholicy z natury rzeczy nie potrafili ze sobą współpracować; jedni i drudzy byli wszak introwertykami i szybko się separowali do innych, a ponadto stałych flegmatyków odpychała od zmiennych melancholików również nieprzewidywalność ich zachowań, więc instynktownie przedstawiciele tych dwóch grup odsuwali się od siebie, jak na przykład Sax i Ann. Na szczęście melancholików w grupie nie było zbyt wielu. Na pewno melancholiczką była Ann, urodziła się już z taką strukturą emocjonalną, chociaż wpływ na ukształtowanie jej osobowości miał także zapewne fakt, że się nad nią znęcano w dzieciństwie. A teraz zakochała się w Marsie z tego samego powodu, z którego Michel go nienawidził: ponieważ był martwy. A Ann kochała śmierć.

Również kilku spośród alchemików było melancholikami. I, niestety, także sam Michel. Razem chyba pięć osób. Znaleźli się tu wbrew kryteriom komitetu selekcyjnego, ponieważ ani introwersja, ani zmienność nie były przezeń pożądane. Aby się prześlizgnąć, musieli zręcznie ukrywać swą prawdziwą naturę, nieustannie kontrolować swe odruchy i nakładać kolejne maski, tając niemal wszystkie rzeczywiste cechy charakteru, milcząc na temat “dzikości” swego zachowania i skłonności do niekonsekwencji. Być może komitet starał się wybrać po prostu osoby reprezentujące tylko jeden typ osobowości? Jeśli to prawda, reszta grupy dostała się tu dzięki oszustwu. Zresztą, w jakimś sensie oszukiwali wszyscy, ponieważ komitet selekcyjny stawiał przed kandydatami wymogi niemożliwe do spełnienia, trzeba o tym pamiętać: pragnął osób stałych i psychicznie zrównoważonych, a jednocześnie wybrańcy powinni ich zdaniem mieć do lotu na Marsa stosunek tak namiętny i obsesyjny, że skłonni byli poświęcić całe lata swego życia, aby osiągnąć ten cel. Czy te dwie cechy nie były sprzeczne? Decydenci chcieli ekstrawertyków, a równocześnie świetnych naukowców, więc ludzi, którzy w sposób nieunikniony muszą wiele czasu spędzać samotnie, latami pogrążeni w studiach czy badaniach. Czy jedno z drugim da się pogodzić? Nie! Nigdy. I tak dalej. Michel mógłby wymienić setki takich sprzecznych ze sobą dwojakich wymagań. Komitet tworzył te wymagania niemal taśmowo, nic dziwnego więc, że koloniści z pierwszej setki zaczęli ukrywać swe prawdziwe twarze, że zaczęli kłamać i że znienawidzili swoich “prześladowców”! Tak, tak…

I nagle Duval zadrżał, gdyż w jego pamięci pojawiło się wspomnienie pewnego dnia na Aresie, podczas wielkiej burzy słonecznej, kiedy jego towarzysze z ulgą przyznali się do swoich kłamstw i opowiadali, że starannie ukrywali swe prawdziwe charaktery, a później wszyscy jak jeden mąż wpatrzyli się właśnie w niego, jak gdyby cała ta brudna sprawa była jego winą, jakby to on uosabiał psychologię świata, jakby to on sam wymyślił tamte nieszczęsne kryteria, prowadził testy i przeprowadzał ostateczną selekcję. Michel przypomniał sobie, jak się wtedy skurczył w sobie i jaki się poczuł samotny! Ich spojrzenia wstrząsnęły nim tak bardzo, tak go przeraziły, że nie był w stanie zareagować wystarczająco szybko i publicznie się przyznać, że on również musiał kłamać. Oczywiście, że kłamał i to nawet bardziej niż oni!

No tak, ale właściwie dlaczego kłamał? Dlaczego?!

W tej chwili nie pamiętał już tego zbyt dokładnie. Melancholia wiąże się z częściowym zanikiem pamięci, dotkliwym wrażeniem nierzeczywistości przeszłości, niepewności co do jej istnienia… Tak, był melancholikiem: zamkniętym w sobie, niekomunikatywnym, nie potrafiącym zapanować nad uczuciami, skłonnym do depresji. Nie powinien był decydować się na tę podróż i teraz naprawdę nie mógł sobie przypomnieć, dlaczego tak żarliwie walczył, aby znaleźć się wśród wybranych. Wspomnienie gdzieś się zagubiło, być może zamglone przez pamięć tych krótkich chwil jego życia, kiedy nie marzył o wyprawie na Czerwoną Planetę. Przedtem tak pomniejszane i bagatelizowane, a teraz tak cenne, tak wzruszające i bolesne wspomnienia: fragmentaryczne widoczki, wieczory na placykach, letnie dni spędzane na plażach, noce przesypiane w łóżkach różnych kobiet. Drzewka oliwne Avignonu. Płomienna zieleń cyprysów…

Odkrył właśnie, że nawet nie zauważył, jak opuścił Dzielnicę Alchemików i znalazł się u podnóża Wielkiej Solnej Piramidy. Zaczął więc wchodzić powoli po czterystu stopniach, uważnie stawiając stopy na błękitnych podkładkach przeciwpoślizgowych. Z każdym krokiem przed Michelem otwierał się rozległejszy widok na Równinę Underhill, ale, niezależnie od swojej wielkości, stanowiła ona i tak ciągle tylko ten sam jałowy stos martwych kamieni. Z kwadratowego białego pawilonu na szczycie piramidy można było zobaczyć jedynie Czarnobyl i port kosmiczny. Poza tym nic.

Dlaczego przyleciał w to miejsce? Dlaczego tak bardzo się starał tu dotrzeć, poświęcając tyle przyjemności życia, rodzinę, dom, rozrywki, zabawę… Potrząsnął głową. O ile pamiętał, była to wtedy jedyna rzecz, którą chciał robić, po prostu cel życia. Irracjonalny przymus, definicja istnienia… Czy mógł wówczas podejrzewać, jak bardzo różnią się od siebie oba światy?

Księżycowe noce w pachnącym gaju oliwnym, koronkowe cienie gałęzi na ziemi, podniecający świeży powiew ciepłego mistralu, poruszającego w szybkich, łagodnych podmuchach szeleszczącymi liśćmi… Leżał na wznak z szeroko rozpostartymi ramionami, a nad jego głową liście migotały srebrem i szarością pod czarną czaszą pełną gwiazd… Jedna z tych gwiazd świeciła mocniej, emanując delikatną czerwoną poświatą; dostrzegł ją i obserwował wśród falujących oliwnych liści. Miał osiem lat! Mój Boże, zastanowił się wtedy, czym one są? Tajemnica gwiazd! Dlaczego powstały, jaki jest sens ich istnienia?! A jak wyjaśnić malowidła w jaskini Lascaux albo wytłumaczyć, dlaczego ludzie przez tysiąclecia budowali kamienne katedry czubkami strzelające w niebo… Dlaczego koralowce budowały rafy…

Michel miał dość zwyczajną młodość, często się przeprowadzał, tracił przyjaciół, ledwie ich zdobył… Studiował psychologię na Uniwersytecie Paryskim, napisał pracę magisterską o depresji na stacji kosmicznej, a potem zaczął pracować: najpierw w Ariane, potem w Gławkosmosie. Po drodze ożenił się i rozwiódł, gdy Frangoise powiedziała: “Niby jesteś ze mną, ale tak właściwie wcale cię tu nie ma”. Teraz przypomniały mu się wszystkie noce z nią w Avignonie, wszystkie dni w VillefranchesurMer. Mieszkali w najpiękniejszym miejscu na Ziemi, a on wiecznie żył w jakiejś mgle, wiecznie pożądał Marsa! To był absurd! Gorzej, to była głupota. Brak wyobraźni, brak pamięci, brak inteligencji: nie potrafił docenić tego, co ma, i nie potrafił sobie wyobrazić tego, co dostanie w zamian. I teraz za to płacił, uwięziony na lodowej krze w arktycznej nocy z dziewięćdziesięcioma dziewięcioma przedstawicielami innych nacji, z których żaden nie mówił po francusku w stopniu nawet średnim. Tylko troje było w stanie ledwie się porozumieć, a Frank Chalmers mówił w tym języku tak, że lepiej by było, gdyby się w ogóle nie odzywał… Jego francuski brzmiał, jakby zamiast języka miał w ustach siekierę…

Niemożność mówienia w języku, w którym myślał, sprawiła, że Duval nieustannie oglądał francuskie programy telewizyjne nadawane z Ziemi, co tylko potęgowało ból. Ciągle nagrywał na wideo własne monologi i wysyłał je do matki i siostry, prosząc, by mu odpowiadały w ten sam sposób; oglądał potem nadesłane taśmy wiele razy, interesując się bardziej otoczeniem własnych krewnych niż nimi samymi. Od czasu do czasu rozmawiał również na żywo z dziennikarzami, ale tu kolejka była długa. Te wywiady uświadamiały mu przy okazji, jak sławny jest we Francji — jego nazwisko było powszechnie znane. Na wszelkie pytania odpowiadał więc ostrożnie, stereotypowo, udając kogoś, kim od dawna już nie był: odgrywając dawnego Michela Duvala, odtwarzając stworzony przez siebie program pod nazwą “Michel”.

Czasami, kiedy ogarniało go pragnienie posłuchania rodzimego języka, odwoływał nawet konsultacje z kolonistami i zasiadał przed telewizorem. Niech sobie wsadzą gdzieś ten swój angielski! Otrzymywał za to jednak ostre reprymendy od Franka i musiał potem odbywać długie sesje z Mają. Czy był przepracowany? Ależ nie, musiał się tylko starać, aby dziewięćdziesięciu dziewięciu ludzi nie straciło zdrowych zmysłów, sam jednocześnie w wyobraźni wędrując po Prowansji swoich wspomnień: po spadzistych stokach porośniętych winnicami, zabudowanych zagrodami chłopskimi, zniszczonymi starymi wieżami i klasztorami, po żywym świecie o krajobrazie nieskończenie piękniejszym i ludzkim niż ta kamienna pustynia nie dla ludzi, niż pustka tej martwej rzeczywistości…

Nagle uświadomił sobie, że znajduje się w sali telewizyjnej. Najwyraźniej pogrążony w myślach nawet nie zauważył, kiedy wrócił do środka. W ogóle nie pamiętał drogi; myślał, że nadal stoi na szczycie Wielkiej Piramidy. Zamrugał oczyma i okazało się, że znajduje się w świetlicy telewizyjnej (to był jego azyl) i ogląda film przedstawiający jedną z pokrytych porostami stromych ścian Vallis Marineris.

Zadrżał. To mu się zdarzyło nie pierwszy raz. Po raz kolejny stracił kontakt z rzeczywistością na dłuższy czas, podobnie jak kilkanaście razy przedtem. Nie było to zwykłe zatopienie się w myślach, lecz raczej zakopanie się w nich, zarycie powodujące całkowitą obojętność wobec otaczającego świata. Rozejrzał się po pomieszczeniu, konwulsyjnie dygocząc. Było teraz Ls 5, a więc początek północnej wiosny i północne ściany wielkich kanionów wygrzewały się w słońcu. “Skoro i tak wszyscy mają zwariować”…

I nagle było już Ls 157. Sto pięćdziesiąt dwa stopnie zniknęły gdzieś we mgle tele-egzystencji. Wygrzewał się właśnie w słońcu na dziedzińcu nadmorskiej willi Franqoise w Villefranche-sur-Mer, patrzył na leżące poniżej szczyty dachów, na terakotowe kolumny i mały turkusowy basenik połyskujący ponad taflą Morza Śródziemnego o barwie kobaltu. Cyprysy wyglądały jak zielony płomień nad basenem. Kołysały się w powiewach morskiej bryzy owiewającej twarz Michela. W oddali lśnił zielony cypel półwyspu…

Wszystko się zgadzało… z wyjątkiem tego, że w rzeczywistości Duval znajdował się w Underhill, ich pierwszym mieście zwykle nazywanym rowem albo pasażem Nadii, i siedział na górnym balkonie, z którego rozpościerał się widok na karłowate sekwoje i dalej na szklaną ścianę i nachylone pod odpowiednim kątem zwierciadła, które kierowały światło w dół do hali; krajobraz przypominał trochę francuski płaskowyż Cóte D’Or. Niedawno Tatianę Durową zabił automatycznie kierowany dźwig i Nadia była od tego czasu smutna. Tyle że żal spływa po nas jak woda po kaczce, uświadomił sobie Michel, pocieszając Rosjankę. Szybko zapomnisz, Nadiu, pomyślał. Jednak tymczasem nie potrafił jej pomóc. Do diabła, czyżby oni sądzili, że jest czarodziejem? A może księdzem? Gdyby był magiem, już dawno sam by się wyleczył, wyleczyłby całą tę planetę albo, jeszcze lepiej, w jednej chwili znalazłby się z powrotem na Ziemi. Wywołałby prawdziwą sensację, gdyby pojawił się nagle na plaży w Antibes i powiedział: “Bonjour, jestem Michel, czy wróciłem do domu?”

W pewnej chwili zrobiło się Ls=190, a on był jaszczurką. Leżał na szczycie Pont du Gard, na wąskich, idealnie prostokątnych skalnych blokach pokrywających rzymski akwedukt biegnący wysoko ponad przełęczą. Michelowi zaczęła odpadać skóra z ogona, a gorące słońce opalało nowy delikatny naskórek we wzorki stanowiące gmatwaninę linii. Wszystko się zgadzało… z wyjątkiem tego, że Duval wciąż był człowiekiem i tak naprawdę tkwił w atrium. Frank wyjechał, by zamieszkać z grupą Japończyków, którzy zasiedlali Argyre, a Maja i John pokłócili się o pokoje i o to, gdzie należy umieścić lokalną siedzibę UNOMY. Poza tym Maja, piękniejsza niż kiedykolwiek przedtem, znowu wiodła Michela przez atrium, po raz kolejny błagając o pomoc. Marina Tokariewa już prawie cały marsjański rok temu wyprowadziła się z jego pokoju — powiedziała mu, że właściwie wcale go tu nie ma — i teraz patrząc na Maję Michel przyłapał się na tym, że wyobrażają sobie jako swoją kochankę. To oczywiście było szaleństwo, ponieważ ona była “rusałką”, sypiała z szefami Gławkosmosu i kosmonautami, aby ułatwić sobie karierę w systemie, aby piąć się w górę, aby awansować… I to właśnie uczyniło ją nieufną i rozgoryczoną, a jej zachowanie niemożliwym do przewidzenia… I nadal seks był dla niej tylko instrumentem, kwestią polityki, sposobem na załatwienie czegoś dla siebie bez względu na cierpienia innych… Wariactwem było pragnienie, by mieć coś wspólnego z taką kobietą, z Mają żyjącą w taki sposób, dać się pociągnąć w dół, dać się omotać, wpaść w jej sidła… “Dlaczego nie wysłać najpierw szaleńców?”

Było L =241. Michel przeszedł po wapiennej półce skalnej o kształcie plastra miodu z Les Baux i wpatrzył się w zrujnowane cele średniowiecznej pustelni. Zbliżał się zachód słońca i światło było jakieś nieziemskie, osobliwe, po marsjańsku pomarańczowe, wapień jarzył się, a cała osada i mglista równina, rozciągająca się aż do białobrązowej linii Morza Śródziemnego, wyglądały tak nieprawdopodobnie jak sen… Tylko że to rzeczywiście był sen i Duval się z niego zbudził, znowu na Marsie, znowu w Underhill. Phyllis i Edvard właśnie wrócili z jakiejś ekspedycji i teraz Phyllis śmiała się i pokazywała kamienną grudkę w kolorze masła.

— Leżą porozrzucane po całym kanionie — mówiła ze śmiechem. — Złote samorodki wielkości pięści!

Potem Michel szedł tunelami do garażu. Jedyny psychiatra tej kolonii: człowiek, który nieustannie doświadcza wizji, cierpi na zaburzenia świadomości, którego dręczą luki w pamięci… Lekarzu, lecz się sam Jak mówi przysłowie! Michel jednak nie potrafił. Wprost wariował z tęsknoty za domem. Tęsknota za domem, cóż za głupie określenie, musi przecież istnieć lepsze słowo na jego stan, jakiś termin naukowy, jakaś etykietka — można ją człowiekowi przypiąć i wtedy dolegliwość natychmiast staje się dla innych czymś realnym. On sam już wiedział, że to jest realne, że to jest prawdziwa choroba. Tęsknił za Prowansją tak bardzo, że czasami aż nie mógł oddychać. Prowansja była jak ręka Nadii, jak oderwana część ciała, kiedy utracone nerwy ciągle bolą i boleśnie pulsują.

… “I będziemy mieli problem z głowy?”

Czas mijał. Michel pracował. Chociaż właściwie to nie był on, tylko pusta, wydrążona w środku osobowość psychologa, w której pozostało mikroskopijne minimum karłowatego móżdżku, aby pokierować ruchami ciała.

W nocy drugiego dnia Ls=266 Michel położył się do łóżka. Chociaż nic specjalnego nie robił tego dnia, był wyczerpany psychicznie, zupełnie skonany i wymęczony. A jednak leżał w ciemnościach i nie mógł zasnąć. Jego umysł działał ospale. Michel czuł się bardzo, bardzo chory. Szkoda, że nie może przestać udawać, przyznać się publicznie, że przegrał, ogłosić się wariatem i umieścić samego siebie w zakładzie zamkniętym… Albo wrócić do domu. Nie pamiętał prawie nic z ostatnich kilku tygodni, a może ten okres był dłuższy? Nie miał pewności. Bezwiednie zaczął szlochać.

Nagle drzwi skrzypnęły, po czym otworzyły się szerzej i wąski trójkąt światła z korytarza wpadł do wnętrza, oświetlając część pokoju. Za drzwiami jednak nie było nikogo.

— Kto tam? — spytał Duval, starając się, by jego głos zabrzmiał pewnie i stanowczo. — Kto tam jest?

Odpowiedź rozległa się jakby wewnątrz jego ucha, tak jak w interkomie hełmu:

— Chodź ze mną.

Głos należał do mężczyzny.

Michel natychmiast szarpnął się do tyłu i uderzył w ścianę. Podniósł oczy na czarny cień postaci.

— Potrzebujemy twojej pomocy — szepnął tajemniczy osobnik. Chwycił Duvala za ramię, a ten przywarł mocno plecami do ściany. — A ty potrzebujesz naszej. — Głos był przyjazny, ale Michel nie mógł go jakoś rozpoznać. Nie znał go!

Strach pchnął go w nowy świat doznań. Nagle lepiej widział, jak gdyby dotyk tego niespodziewanego gościa poprawił mu wzrok niby szczerbinka celownika albo obiektyw kamery. Michel zobaczył szczupłego mężczyznę o ciemnej karnacji. To naprawdę był ktoś obcy! Zaskoczenie okazało się silniejsze niż strach, więc wstał i z lunatyczną dokładnością zaczął się poruszać w mrocznym świetle. Nałożył obuwie, a następnie za ponaglającym go nieznajomym wyszedł na korytarz, czując po raz pierwszy od lat lekkość marsjańskiego ciążenia. Hol wydawał się płonąć szarawym blaskiem, chociaż Michel zauważył, że włączone są tylko nocne pasy świetlne na podłodze. Najwyraźniej wystarczały, by dobrze widzieć, jeśli się było tak bardzo przerażonym jak on.

Towarzysz Duvala miał krótkie, czarne dredy, które sprawiały, że jego głowa wyglądała jak kaktus. Był niski, szczupły, o pociągłej twarzy. Bez wątpienia ktoś obcy. Zapewne jakiś intruz z którejś z nowych kolonii na południowej półkuli, pomyślał Michel, ale mężczyzna w milczeniu prowadził go przez Underhill świetnie orientując się w terenie. Właściwie całe Underhill pogrążone było w absolutnej ciszy, przypominało niemy, czarnobiały film. Michel spojrzał na swój naręczny wyświetlacz komputerowy; ekran zegara był pusty. Szczelina czasowa. Chciał już spytać: “Kim jesteś?”, ale cisza tak go onieśmieliła, że nie mógł się zmusić, by ją przerwać. Wreszcie z trudem wykrztusił pytanie, a wtedy mężczyzna obrócił się i popatrzył na niego przez ramię; białka jego oczu nienaturalnie połyskiwały w ciemnościach, a wokół tęczówek i nozdrzy o szerokich czarnych dziurkach wytworzyła się jakby lekka luminescencja.

— Przybyłem tu z wami jako pasażer na gapę — wyrecytował dziwnym głosem i szeroko się uśmiechnął. Jego kły różniły się od reszty zębów, były innego koloru i Michel uświadomił sobie w pewnej chwili, że są sztuczne. Zęby z marsjańskiego kamienia!

Mężczyzna wziął Michela pod ramię. Kierowali się do komory powietrznej farmy.

— Nie możemy tam wejść bez hełmów — wyszeptał Michel, opierając się.

— Dzisiejszej nocy możemy. — Mężczyzna otworzył luk śluzy, ale spodziewane przez Michela gwałtowne uderzenie zasysanego powietrza nie nastąpiło, mimo że komora była otwarta na przestrzał. Weszli na farmę i szli wśród ciemnych grządek bujnej roślinności. Powietrze było rozkosznie przyjemne. Hiroko będzie wściekła, gdy się dowie, pomyślał Michel.

Nagle jego przewodnik zniknął. Po chwili Michel spostrzegł jakiś ruch i usłyszał cichy, brzęczący śmiech. Brzmiał jak śmiech dziecka. Niespodziewanie przyszło mu do głowy, że właśnie nieobecność dzieci powoduje to dotkliwe uczucie jałowości całej kolonii. Stawiali tu budynki i uprawiali rośliny, a jednak bez dzieci wrażenie sterylności ciągle przenikało każdy element ich życia.

Śmiertelnie przerażony Michel podążał dalej do centrum farmy. Było ciepło i wilgotno, powietrze pachniało mokrą ziemią, nawozem i liśćmi. Na tysiącach liści iskrzyło się światło, jak gdyby przez przezroczysty dach spadły gwiazdy i otoczyły Michela ze wszystkich stron. Szumiały łany zboża, a czyste powietrze uderzało mu do głowy niczym brandy. Za wąskimi rzędami ryżu zatupotały małe stopki. Nawet w ciemnościach ryż lśnił głęboką, intensywną, czarniawą zielenią. Wśród grządek na wysokości kolan Duvala zaczęły się pojawiać małe uśmiechnięte twarzyczki, znikając natychmiast, gdy tylko się obracał, aby na nie spojrzeć. Krwawy rumieniec zalał mu twarz i ręce, a jego żyły zamieniły się w rzeki płynnego ognia. Cofnął się trzy kroki, potem się zatrzymał i obrócił. Dróżką ku niemu szły dwie nagie dziewczynki; miały ciemne włosy, śniadą skórę, były w wieku około trzech lat. Ich orientalne oczy jaśniały w mroku, miny dziewczynek były uroczyste. Z namaszczeniem wzięły go za ręce i zawróciły; Michel pozwolił im poprowadzić się dróżką, patrząc z góry najpierw na jedną główkę, potem na drugą. Najwyraźniej, pomyślał, ktoś już dawno postanowił rozpocząć walkę z bezpłodnością przedstawicieli pierwszej setki.

Po drodze z zarośli co rusz wyskakiwały kolejne nagie berbecie, gromadząc się wokół ich trójki: zarówno chłopcy, jak i dziewczynki, niektórzy o trochę ciemniejszej, inni o nieco jaśniejszej cerze niż pierwsze dwie młode osóbki. Większość miała skórę tej samej barwy i wszystkie były w tym samym wieku. Dziewięcioro czy dziesięcioro odprowadziło Michela do samego centrum farmy, obiegając go szybkim truchtem. W środku tego labiryntu była mała polanka, na której Michel zobaczył mniej więcej dwanaście dorosłych osób; wszyscy byli nadzy, siedzieli w nierównym kręgu. Dzieci podbiegły do starszych, uściskały ich i usiadły im na kolanach. Michel wytężył wzrok i w gwiezdnej poświacie odbijającej się na lśniących liściach rozpoznał członków zespołu farmerskiego: Iwao, Raula, Ellen, Ryę, Gene’a i Jewgienię. Cała ekipa z wyjątkiem samej Hiroko.

Po chwili wahania Michel zdjął pantofle i ubranie. Położył rzeczy na butach i usiadł na pustym miejscu w kręgu. Nie miał pojęcia, w jakim rytuale bierze udział, ale nie miało to znaczenia. Kilka osób kiwnęło mu głowami na powitanie, a Ellen i Jewgienia usadowiły się po obu jego bokach dotykając go ramionami. Nagle dzieci wstały i oddaliły się jednym z przejść między grządkami, piszcząc i chichocząc. Po chwili wróciły przytulone do kroczącej wolno Hiroko, która weszła w środek kręgu. Jej nagie ciało rysowało się niewyraźnie w mroku. Dzieci ciągnęły ją, a ona obchodziła krąg powoli, wysypując z otwartych dłoni trochę ziemi do nadstawionych rąk siedzących. Kiedy zbliżyła się do niego, Michel podniósł dłonie wraz z Ellen i Jewgienią i zapatrzył się w połyskującą skórę Japonki. Przypomniał sobie, jak pewnej nocy na plaży Villefranche mijał grupę czarnoskórych kobiet pluskających się w srebrzystych falach… Biała, spieniona woda na czarnej, błyszczącej skórze…

Błoto w jego ręce było ciepłe i pachniało rdzą.

— Oto jest nasze ciało — odezwała się Hiroko. Przeszła na przeciwległą stronę kręgu, wręczyła każdemu dziecku garść ziemi i odesłała malców, aby wmieszali się między dorosłych. Sama usiadła naprzeciwko Michela i zaintonowała jakąś pieśń po japońsku. Jewgienią pochyliła się do ucha Michela i szeptała mu tłumaczenie czy raczej wyjaśnienie śpiewanych słów.

Celebrują areofanię, obrządek stworzony z inspiracji i pod kierownictwem Hiroko. Było to coś w rodzaju religii przyrody. Czcili świadomość Marsa jako fizycznej przestrzeni, której nieodłącznie towarzyszyła kami — energia czy też moc ducha spoczywającego w samej krainie. Kami manifestowała się w sposób najbardziej oczywisty w pewnych nadzwyczajnych tworach marsjańskiego pejzażu: w kamiennych słupach, leżących samotnie bryłach zastygłej lawy, w stromych urwiskach, osobliwie wygładzonych wnętrzach kraterów czy szerokich kolistych wierzchołkach wielkich wulkanów. Te objawy marsjańskiej kami miały swoje ziemskie odpowiedniki: samych kolonistów, siłę, którą Hiroko nazywała viriditas, tę posiadaną przez nich wszystkich “zieloną” moc o niezwykłej zdolności tworzenia “owoców”. Dzięki niej wyznawcy areofanii wiedzieli, że ich dziki świat jest święty. Kami i viriditas stanowiły kombinację dwóch świętych sił, które czyniły życie jednostki na Marsie ważnym i znaczącym.

Kiedy Michel usłyszał, jak Jewgienią szepcze słowo “kombinacja”, wszystkie terminy natychmiast zaczęły mu się układać w semantyczny prostokąt: kami i yiriditas, Mars i Ziemia, zawiść i miłość, nieobecność i tęsknota. A potem kalejdoskop przestał klekotać i wszystkie prostokąciki poukładały się odpowiednio w umyśle Michela, wszystkie przeciwne sobie pojęcia skurczyły się w jedną piękną rozetę, w serce areofanii: kami zlała się z viriditas, tworząc jednię, w której absolutna czerwień przenikała się z żywą zielenią. Z wrażenia aż otworzył usta; skóra mu płonęła, nie był w stanie wyjaśnić tego, co się z nim dzieje, i wcale nie chciał. Krew płynąca w żyłach paliła jak ogień.

Hiroko przestała zawodzić, podniosła rękę do ust i zaczęła jeść ziemię, którą miała w dłoni. Wszyscy inni poszli za jej przykładem. Michel popatrzył przez chwilę na swoją uniesioną rękę i odruchowo pomyślał, że ma całkiem sporo ziemi do zjedzenia. Wysunął jednak język i zlizał połowę grudki. Kiedy ziemia dotknęła górnego podniebienia, poczuł na sekundę elektryzujący, przejmujący dreszcz. Ziarnista masa ślizgała mu się w ustach, aż zmieniła się w błoto. Smakowało solą i rdzą z nieprzyjemnym dodatkiem posmaku zgniłych jaj i substancji chemicznych. Przełknął je, nieco się dławiąc, a potem zjadł drugą garść.

Z kręgu uczestników obrządku wyszedł cichy szum, samogłoskowe zawodzenie; dźwięki przechodziły jeden w drugi: aaii, ooo, aaa, iii, eee, uuu. Michelowi wydawało się, że śpiewający każdą samogłoskę ciągną niemal przez minutę. Dźwięki rozkładały się na dwie, czasami trzy frazy, a główne tony tworzyły niezwykłe harmonie. Na tle tego akompaniamentu Hiroko zaczęła intonować swoją pieśń. Wszyscy wstali i Michel podniósł się wraz z nimi. Razem przesunęli się do środka kręgu, Jewgienia i Ellen wzięły Michela pod ramiona i pociągnęły za sobą. Następnie cała grupa skupiła się dokoła Hiroko w masie stłoczonych ciał. Michel czuł, jak ze wszystkich stron napiera na niego ciepła skóra. Oto jest nasze ciało. Wiele osób całowało się z zamkniętymi oczyma. Poruszali się powoli. Grupa wiła się w ekstatycznym tańcu, cały czas jedno tuż przy drugim. Czyjeś sztywne włosy łonowe połaskotały pośladki Michela, a przy biodrze poczuł coś, co musiało być czyimś penisem w stanie erekcji. Ziemia leżała mu ciężko na żołądku i poczuł dziwne oszołomienie. Krew płonęła mu w żyłach żywym ogniem, a własna skóra wydawała się jedynie nadmuchanym balonem, który skrywa ten żar. Niezwykłe mnóstwo gwiazd stłoczyło mu się nad głową; lśniły wieloma kolorami: były zielone, czerwone, niebieskie lub żółte. Wyglądały jak opalizujące iskry.

Był feniksem. Hiroko przycisnęła się do niego, a on zaczął się podnosić wśród szkarłatnych płomieni, gotowy na odrodzenie. Japonka trzymała jego nowe ciało w mocnych objęciach i silnie je ściskała. Była wysoka i wydawała się bardzo muskularna, jakby składała się wyłącznie z samych mięśni. Zmierzyła go przenikliwym spojrzeniem. Poczuł jej piersi przy swoich żebrach, jej twardą kość łonową na udzie. Pocałowała go, jej język dotknął jego zębów; pocałunek smakował ziemią, a potem Michel nagle poczuł ciężar jej całego ciała gwałtownie na niego napierającego. Pomyślał, że do końca życia zapamięta to przejmujące wrażenie, że na każde mimowolne wspomnienie tej chwili jego członek zareaguje erekcją, jednak w tej chwili był zbyt przytłoczony i zawstydzony zdarzeniami, by przełamać własną bierność.

Hiroko odciągnęła jego głowę do tyłu i znów spojrzała mu prosto w oczy. Oddychał chrapliwie, słyszał każdy swój wydech i wdech. Nagle Japonka odezwała się do niego po angielsku. Oficjalnym, a jednocześnie miłym głosem powiedziała:

— To jest twoja inicjacja w areofanii, w świętowaniu marsjańskiego ciała. Witamy cię wśród nas. Czcimy i szanujemy ten świat. I chcemy zrobić tu dla siebie miejsce, miejsce piękne w nowym, marsjańskim znaczeniu, nigdy nie znanym na Ziemi. Zbudowaliśmy w tajemnicy ukryte pomieszczenia na południu i teraz tam jedziemy. Znamy cię i kochamy. Wiemy, że zawsze możemy skorzystać z twojej pomocy. I ty możesz korzystać z naszej. Chcemy zbudować właśnie to, za czym tak tęsknisz, czego brak tak ci doskwiera. Tyle że w nowych formach. Nie chcemy nigdy zawracać. Musimy iść naprzód. Znaleźć swoją własną drogę. Zaczynamy dziś wieczorem. Chcemy, żebyś pojechał z nami.

A Michel powiedział:

— Pojadę.

CZĘŚĆ 5 — Wkraczamy do historii

W laboratorium rozlegał się cichy szum. Biurka, stoły i ławki pozastawiane były przeróżnymi przedmiotami, na białych ścianach wisiało mnóstwo wykresów, schematów i rycin, a wszystko lekko wibrowało w jaskrawym, sztucznym oświetleniu. Pomieszczenie wyglądało jak każde inne laboratorium: było dość czyste, ale jednocześnie dziwnie nieporządne. Ponieważ na dworze zapadła już noc, pojedyncze okno znajdujące się w rogu było w tej chwili czarne i odbijało się w nim wnętrze.

Budynek świecił pustkami. Jedynie nad jednym z biurek pochylało się właśnie dwóch mężczyzn w laboratoryjnych fartuchach, aby popatrzeć na ekran komputera. Niższy z nich wystukał palcem jakieś polecenie na klawiaturze i obraz na ekranie zmienił się. Na czarnym tle pojawiły się zielone serpentyny, które wiły się we wszystkie strony, stwarzając ostrą iluzję trójwymiarowości, jak gdyby ekran był kostką. Był to obraz spod mikroskopu elektronowego, a pole obserwacji w rzeczywistości miało zaledwie kilka mikronów średnicy.

— Widzisz, to jest coś w rodzaju plazmidowej reperacji genów — oświadczył niższy naukowiec. — Zlokalizowaliśmy już pęknięcia wyjściowych nici DNA. Teraz syntetyzujemy właściwe sekwencje. Kiedy wprowadzi się do komórki wiele takich odcinków, rozpoznają one punkty pęknięć i wiążą się z właściwymi nićmi DNA.

— Jak je wprowadzacie? Stosujecie transformację? A może elektroporację?

— Transformację. Wyznaczonym do reperacji komórkom wstrzykuje się także dodatkowe substancje i podane odcinki DNA trafiają do odpowiedniego miejsca.

— In vivo?

— Tak.

Drugi naukowiec zagwizdał cicho.

— A więc możecie naprawić co tylko chcecie? Na przykład jakiś błąd podziału komórkowego…

— Zgadza się.

Dwaj mężczyźni zapatrzyli się w serpentyny na ekranie, falujące niczym młode pnącza winorośli na wietrze.

— Masz jakieś dowody?

— Czy Wład pokazywał ci myszy w następnym pokoju?

— Taak.

— Te myszy mają już piętnaście lat.

Mężczyzna znów gwizdnął.

Weszli do sąsiedniego pomieszczenia, mrucząc coś do siebie. Ich rozmowę zagłuszał szum maszyn. Wysoki naukowiec zajrzał ciekawie do klatki, gdzie pod drewnianymi wiórami oddychały futrzane kulki. Wychodząc badacze wyłączyli światła w obu pomieszczeniach. W pierwszym laboratorium jarzył się tylko migoczący ekran mikroskopu elektronowego, rzucając zielony poblask na całą salę. Mężczyźni podeszli do okna. Nadal rozmawiali ściszonymi głosami. Wyjrzeli na zewnątrz. Niebo powoli zabarwiało się purpurą wschodzącego słońca, gwiazdy znikały jedna po drugiej. Na horyzoncie widniało olbrzymie, czarne masywne cielsko, gigantyczny wulkan w kształcie kopca o płaskim wierzchołku. Był to Olympus Mons, największa góra w Układzie Słonecznym.

Wysoki naukowiec potrząsnął głową.

— To wszystko zmienia, wiesz o tym, prawda?

— Tak, wiem.

Z dna szybu niebo wyglądało jak jaskrawo-różowy pieniążek. Szyb był okrągły, miał kilometr średnicy i siedem kilometrów głębokości, jednak z dołu wydawał się o wiele węższy i głębszy. Perspektywa często płata figle ludzkiemu oku.

Tak jak ten ptak, lecący właśnie w dół — okrągła różowa kropka na niebie. Wyglądał na tak dużego… Tylko że to wcale nie był ptak.

— Hej — powiedział John. Dyrektor szybu, Etsu Okakura, Japończyk o owalnej twarzy, zmierzył go czujnym wzrokiem i przez dwie szybki ich hełmów John dostrzegł jego nerwowy uśmiech. Jeden ząb Japończyka wyraźnie różnił się kolorem od pozostałych.

Okakura zadarł głowę w górę.

— Coś spada! — zawołał szybko, a potem dodał: — Uciekajmy!

Odwrócili się i ruszyli biegiem. John szybko sobie uzmysłowił, że z połyskującego czarnego bazaltu powierzchni usunięto wprawdzie większość luźnych skał, ale nie uczyniono najmniejszego wysiłku, aby wyrównać dno szybu. Im szybciej biegł, tym większą przeszkodę stanowiły miniaturowe kratery i maleńkie urwiska. Ta pospieszna rejterada uświadomiła mu z całą wyrazistością, że nie jest już młodzieniaszkiem, że dawno zatracił dawną zwinność; z każdym krokiem czuł się coraz bardziej zmęczony, z trudem pokonywał nierówności podłoża. Biegł po nieznanym terenie najszybciej jak potrafił, co jakiś czas podskakując i potykając się, ale nie przystając ani na moment. Taki szaleńczy bieg nie mógł trwać zbyt długo i w końcu Boone zahaczył o coś butem, stracił równowagę i runął, uderzając się o chropowaty kamień; wyrzucił przed siebie ramiona, aby ocalić przed rozbiciem szybkę hełmu. Wcale nie pocieszył go fakt, że Okakura także upadł. Na szczęście ta sama grawitacja, która spowodowała ich upadek, dała im także więcej czasu na ucieczkę — spadający obiekt jeszcze nie dotarł do powierzchni. Podnieśli się więc szybko z ziemi i ruszyli dalej. Okakura jednak znów upadł.

I wtedy John spojrzał za siebie i zobaczył jaskrawą, metaliczną plamę, która uderzyła w skałę. W tym samym momencie rozległ się potężny huk, jakby zerwał się huragan. Na wszystkie strony rozprysnęły się srebrne odłamki; niektóre poleciały w ich kierunku. John zatrzymał się i wpatrzył w powietrze oczekując następnych odprysków. Nie było słychać najmniejszego dźwięku.

Potem przez powietrze przeleciał duży cylinder hydrauliczny i trzasnął najpierw jednym, potem drugim końcem w ziemię z lewej strony, aż obaj podskoczyli. Nawet nie zauważyli, że się zbliża.

Następnie wszystko znieruchomiało. Mężczyźni prawie przez minutę tkwili nieruchomo, później Boone się poruszył. Czuł pot na całym ciele. Mieli na sobie skafandry ciśnieniowe; ogrzane do czterdziestu dziewięciu stopni Celsjusza dno szybu było w tej chwili najprawdopodobniej najgorętszym miejscem na Marsie, a przecież izolacja skafandra przystosowana była do ochrony przed zimnem. John zrobił ruch, aby pomóc Okakurze podnieść się, ale w porę się powstrzymał; przypuszczalnie Japończyk woli wstać sam, niż mieć wobec Boone’a gin, za pomoc. Jeśli John rzeczywiście rozumiał właściwie to japońskie pojęcie.

— Rozejrzyjmy się — zaproponował więc tylko.

Okakura podniósł się i ruszyli z powrotem po twardym czarnym bazalcie. Szyb był tak głęboki, że jego budowniczowie już dawno temu przedarli się do litego podłoża skalnego; na dobrą sprawę pokonali około dwudziestu procent drogi przez litosferę. Na dnie było strasznie duszno; wyglądało na to, że zupełnie zawodzi w tych warunkach uszczelnienie skafandrów. System klimatyzacyjny walkera Boone’a dostarczał rurą powietrze, toteż tak bardzo pożądany chłód docierał jedynie do twarzy i płuc. Różowe, obramowane ciemnymi ścianami szybu niebo nad ich głowami połyskiwało niezwykle jaskrawo. Słońce oświetlało tylko krótką, stożkowatą część ściany szybu. W środku lata słońce mogłoby się przedrzeć aż do dna, ale oni znajdowali się na południe od Zwrotnika Koziorożca. Byli tu zawsze w cieniu, zawsze na dole.

Zbliżyli się do wraku. Był to automatyczny samochód-wywrotka. Miał za zadanie transportować skały drogą, która wiła się spiralnie w ścianie szybu. Kawałki spadającej wywrotki zmieszały się z dużymi głazami narzutowymi; niektóre odłamki zostały odrzucone nawet sto metrów od miejsca upadku. A sto metrów dalej gruz był znacznie rzadszy; cylinder, który przeleciał obok nich, musiał zostać wystrzelony pod sporym ciśnieniem.

Stos magnezu, aluminium i stali, wszystko strasznie powykrzywiane. Magnez i aluminium częściowo się stopiły.

— Sądzi pan, że spadł z samej góry? — spytał Boone.

Okakura nie odpowiedział. John spojrzał na niego i zauważył, że Japończyk świadomie unika jego wzroku. Prawdopodobnie był bardzo przerażony.

— Musiało minąć dobre trzydzieści sekund od chwili, gdy ją zobaczyłem, do momentu, w którym spadła — zauważył Boone.

Przy przyspieszeniu około trzech metrów na sekundę do kwadratu czas ten był wystarczający, aby lecący przedmiot mógł osiągnąć prędkość graniczną. Samochód spadał więc z prędkością mniej więcej dwustu kilometrów na godzinę. Na szczęście! Na Ziemi lot tak dużego przedmiotu trwałby mniej niż połowę tego czasu i wywrotka mogłaby spaść prosto na nich. Do diabła, na pewno by ich trafiła, gdyby John szczęśliwie w odpowiednim momencie nie spojrzał w górę. Dokonał szybkich obliczeń. Wywrotka znajdowała się prawdopodobnie mniej więcej w połowie szybu, gdy ją dostrzegł. Musiała więc już spadać od jakiegoś czasu.

Boone kręcił się w szczelinie między ścianą szybu i stosem złomu. Samochód wylądował na prawym boku, natomiast lewy był zdeformowany niemal nie do poznania. Okakura wspiął się na wrak, a gdy znalazł się kilka stóp nad ziemią, bez słowa wskazał na czarną plamę za lewym przednim kołem. John wdrapał się w ślad za Japończykiem, pomagając sobie przy tym stalowym pazurem rękawicy przymocowanym do wskazującego palca prawej dłoni. Czarny osad z wyglądu przypominał sadzę. Boone wiedział, co to oznacza. Wybuch azotanu amonowego. Korpus wywrotki wygiął się w tym miejscu, jak gdyby został uderzony potężnym młotkiem.

— To musiał być spory ładunek — zauważył Amerykanin.

— Tak — odparł Okakura i odchrząknął. Najwyraźniej jest potwornie przestraszony, ocenił John. Nic dziwnego, skoro “pierwszy człowiek na Marsie” o mało nie zginął, gdy znajdował się pod jego opieką. No i, rzecz jasna, on sam również cudem uniknął śmierci. Trudno powiedzieć, który z tych faktów przeraził Japończyka bardziej. — Wystarczający, aby zepchnąć wywrotkę z drogi.

— No cóż, mówiłem panu, że na planecie zanotowano już kilka przypadków sabotażu.

Okakura zmarszczył brwi.

— Ale kto? I dlaczego?

— Nie wiem. Czy ktoś w pana zespole miał może ostatnio jakieś problemy, hmm… No, z własną psychiką?

— Nie. — Twarz Japończyka była idealnie obojętna. John jednakże bardzo dobrze wiedział, że na Marsie w każdej grupie większej niż pięć osób zwykle znajduje się co najmniej jedna, która przeżywa tego typu trudności, a miasteczko przemysłowe Okakury liczyło pięciuset mieszkańców.

— To jest już szósty przypadek, jaki widziałem — dodał John. — Chociaż nigdy jeszcze nie otarłem się tak blisko o śmierć. — Roześmiał się.

W pamięci pojawił mu się obraz różowego nieba i wypełniającej go kropki przypominającej ptaka. — Nietrudno przymocować bombę do wywrotki, a potem ją zepchnąć. Czas wybuchu można ustalić dokładnie za pomocą zegara albo wysokościomierza…

— Chodzi panu o “czerwonych” — Okakura odetchnął z ulgą. — Słyszeliśmy o nich. Ale przecież… — Wzruszył ramionami. — To szaleństwo.

— Tak, to prawda. — John ostrożnie zeskoczył z wraku samochodu. Ruszyli po dnie szybu do czekającego na nich pojazdu. Okakura przełączył się na inny kanał i zaczął rozmawiać z ludźmi na górze.

John zatrzymał się na środku, aby się po raz ostatni rozejrzeć. Naprawdę trudno było ocenić wysokość szybu. Mroczne światło i pionowe ściany przywiodły mu na myśl katedrę, ale każda katedra, jaką kiedykolwiek zbudowano, wyglądałaby jak domek dla lalek, gdyby postawić ją na dnie tego ogromnego wykopu. Niemal nadrealny rozmiar tej dziury sprawił, że John aż zamrugał i doszedł do wniosku, że zbyt długo stał z odchyloną głową.

Wsiedli do łazika i ruszyli w górę drogą wykutą w bocznej ścianie. Gdy dojechali do pierwszej windy, wysiedli z auta i przeszli do klatki wyciągu. Przejechali kawałek w górę, potem wysiedli i przeszli do następnej windy. Jeszcze siedem razy przesiadali się w ten sposób z jednego dźwigu do drugiego. Narastająca powoli jasność wydawała się znacznie jaskrawsza od zwykłego światła dziennego. Po drugiej stronie szybu John cały czas widział ścianę przeciętą podwójną spiralą dwóch dróg: jak wodne znaki w ogromnej wywierconej przez człowieka dziurze. Dno szybu niknęło w ciemnościach, nie dostrzegał już nawet wywrotki.

Gdy jechali dwiema ostatnimi windami, otaczał ich już regolit — najpierw megaregolit, wyglądający jak popękane skalne podłoże, a potem regolit właściwy, którego skała, żwir i lód ukryte były za betonowym zabezpieczeniem: wygładzoną, wygiętą ścianą, przypominającą zaporę i ukośnie odchyloną tak daleko w tył, że ostatnia winda była w istocie koleją zębatą. Zapuścili się w górę tym ogromnym kominem — “odpływem z wanny Wielkiego Człowieka”, jak go kilka godzin temu w drodze na dół nazwał Okakura — i w końcu wydostali się na powierzchnię, na zewnątrz, na słońce.

Boone wysiadł i spojrzał w dół. Regolitowe zabezpieczenie wyglądało jak wewnętrzna ściana bardzo łagodnego krateru, po której spiralnie w dół schodziła dwupasmowa droga. Tylko że ten krater nie miał dna. Nazywali go moholem. John widział zaledwie jego niewielki fragment, ponieważ ściana szybu znajdowała się w cieniu i tylko jedna spirala opadającej drogi była w ogóle oświetlona, przypominając coś w rodzaju zawieszonych w powietrzu schodów, prowadzących przez pustkę ku jądru planety.

Trzy olbrzymie samochodywy wrotki, pełne czarnych głazów, parły powoli w górę ugniatając ostatni odcinek drogi. Jak wyjaśnił Johnowi Okakura, ostatnio jazda z dna szybu zabierała im aż pięć godzin. Powodem był bardzo kiepski nadzór, zresztą zmora niemal całego projektu, zarówno produkcji sprzętu, jak i jego obsługi. Mieszkańcy osady musieli kontrolować równocześnie programowanie i wykonanie każdej operacji, a ponadto do ich obowiązków należała konserwacja oraz wykrywanie i usuwanie usterek. A teraz jeszcze zabezpieczenia.

Miasto, nazwane Senzeni Na, rozciągało się na dnie najgłębszego kanionu regionu Thaumasia Fossae. Najbliżej wylotu znajdował się park przemysłowy, gdzie wytwarzano większość sprzętu do prac eksploatacyjnych i przetwarzano fragmenty skalnej ściany tuż przy wylocie, ponieważ zawierała śladowe ilości pewnych cennych metali.

Boone i Okakura weszli do stacji na obrzeżu kanionu, zmienili skafandry ciśnieniowe na kombinezony powleczone warstwą miedzi i ruszyli ku jednemu z przezroczystych tuneli spacerowych, które łączyły wszystkie budynki w mieście. W tunelach było chłodno, ale słonecznie i chodziło się w ubraniach pokrytych na zewnątrz cienką warstwą folii w kolorze miedzi, stanowiących najnowsze japońskie odkrycie w badaniach nad odpornością materiałów na promieniowanie. Miedziane istoty, kręcące się po przezroczystych rurach, skojarzyły się Boone’owi z farmą gigantycznych mrówek. W górze chmura ciepłych wyziewów kolonii zamarzała, potem strzelała jak para z otwartego zaworu; następnie chwytały ją bardzo silne wiatry i rozwiewały w długą, rozpłaszczoną i rozciągniętą smugę.

Właściwe kwatery mieszkalne miasta zbudowano na południowo-wschodniej ścianie kanionu. Duży prostokątny odcinek urwiska zastąpiono szkłem, za nim znajdowała się wysoka otwarta hala, a na jej końcu pięć pięter tarasowo usytuowanych mieszkań.

Mężczyźni przeszli przez halę i Okakura powiódł Johna w górę do biur zarządu miasta, które znajdowały się na piątym piętrze. Po drodze dołączali do nich ludzie. Wszyscy wyglądali na bardzo poruszonych. Rozmawiali między sobą i wypytywali Okakurę. Całą grupą przeszli przez biura i wyszli na zewnętrzny balkon. John obserwował uważnie, jak Japończyk w ojczystym języku opisuje zebranym zdarzenie. Kilku spośród słuchaczy najwyraźniej się zdenerwowało, a większość unikała spojrzenia Johna. Czy sama bliskość nieszczęścia wystarczała, aby zaciągnąć wobec kogoś giril Okakura koniecznie chciał sprawdzić, czyjego współziomkowie nie czują się czasem skompromitowani albo coś w tym rodzaju. Hańba jest dla Japończyka czymś strasznym i dyrektor szybu wyglądał na coraz bardziej zrozpaczonego i nieszczęśliwego, jak gdyby uznał, że wypadek wydarzył się z jego winy.

— Macie chyba świadomość, że wybuch mógł spowodować zarówno obcy, jak i ktoś stąd — odezwał się odważnie John, a potem zaczął im przedstawiać swoje pomysły dla zapewnienia lepszego bezpieczeństwa w przyszłości: — Obrzeże kanionu stanowi idealną barierę. Zainstalujcie tu system alarmowy i kilku ludzi ze stacji będzie mogło pilnować zarówno całego osiedla, jak i wind. Możliwe, że okaże się to stratą czasu, ale trzeba być przygotowanym na kolejne ataki.

Okakura spytał nieśmiało, czy Boone domyśla się, kto mógłby być odpowiedzialny za sabotaże. John wzruszył ramionami.

— Przykro mi, ale nie mam pojęcia. Przypuszczam, że ludzie przeciwni kopaniu moholi.

— Ależ mohole są już wykopane — zauważył jeden z Japończyków.

— Wiem. Może chodzi o symboliczny protest. — Uśmiechnął się. — Tyle że gdyby wywrotka spadła komuś na głowę, nie byłby to zbyt ładny symbol.

Zebrani poważnie pokiwali głowami. John żałował, że nie ma takich jak na przykład Frank zdolności do nauki języków obcych — bardzo by mu to pomogło w porozumieniu się z tymi ludźmi. Trudno mu było ich zrozumieć, trudno odgadnąć, co naprawdę myślą.

Zapytali go z troską, czy nie chciałby się położyć.

— Nic mi się nie stało — odparł. — Samochód przecież chybił. Później będziemy musieli go sobie dobrze obejrzeć, ale dzisiejszy dzień chciałbym spędzić zgodnie z planem.

Okakura wraz z grupką mężczyzn i kobiet oprowadził Johna po mieście i Boone z przyjemnością wizytował laboratoria i salki konferencyjne, świetlice i jadalnie. Kiwał co jakiś czas głową, ściskał kolejne dłonie i witał się ze wszystkimi, których spotykał, aż doszedł do wniosku, że poznał już chyba ponad połowę mieszkańców Senzeni Na. Większość nie słyszała jeszcze o wypadku w szybie, ale wszyscy cieszyli się, że go widzą; byli szczęśliwi, mogąc uścisnąć mu dłoń, zamienić z nim kilka słów, pokazać mu coś albo po prostu na niego popatrzeć. To się zdarzało wszędzie, gdzie się zjawiał, i przypominało o nieprzyjemnych latach męczącej sławy między jego pierwszą wyprawą i drugą.

W końcu jednak była to część jego pracy. Najpierw godzinę naprawdę pracował, potem przez cztery godziny pełnił funkcję “pierwszego człowieka na Marsie”. Codzienna rutyna. A kiedy popołudnie zmieniło się w wieczór i całe miasto zgromadziło się na bankiecie wydanym z okazji jego wizyty, usadowił się wygodnie i cierpliwie odgrywał swoją rolę. Oznaczało to, że musiał się na siłę wprawić w dobry nastrój, co tego dnia nie było łatwe. Poprosił więc o przerwę, poszedł do łazienki w przydzielonym sobie pokoju i połknął kapsułkę ze środkiem wyprodukowanym w Acheronie przez grupę medyczną Włada. Był to lek — nazywany przez medyków megaendorfiną — stanowiący mieszankę wielu syntetycznych endorfin i środków nasennych, stworzonych na bazie struktur substancji, które medycy odkryli badając ludzki mózg. Działał jak najlepszy narkotyk i niezwykle poprawiał samopoczucie.

John wrócił na bankiet o wiele bardziej zrelaksowany. Rozpierała go energia. A przecież dopiero co uniknął śmierci, umykając w panice jak dzikus! Dodatkowa dawka endorfin mogła zdziałać cuda. Lekko przechodził od stolika do stolika, zadając ludziom pytania. Zgromadzonym sprawiało to przyjemność i dawało im poczucie, że biorą udział w niezwykłym wydarzeniu. Johnowi podobało się to zajęcie, była to ta część jego pracy, która czyniła życie znakomitej osobistości znośniejszym, a gdy zadawał pytania, ludzie jeden przez drugiego rwali się do odpowiedzi. To było doprawdy osobliwe wrażenie, wyglądało, jakby usiłowali zniwelować ten odczuwany intuicyjnie brak równowagi, wszak oni wiedzieli o nim tak wiele, podczas gdy on nie wiedział o nich prawie nic. Toteż odpowiednio zachęceni często po pierwszej ostrożnej odpowiedzi wybuchali zupełnie niespodziewanie potokiem osobistych, czasem nawet zadziwiająco niedyskretnych informacji: opowiadali o codziennych drobiazgach, o najbliższych planach, zwierzali się.

John spędził więc ten wieczór poznając szczegóły życia w Senzeni Na. (”Pyta pan, co tu robimy?” — dyskretny uśmieszek.) Potem odprowadzili go do dużego gościnnego apartamentu. Ściany pokojów były grube, wyłożone prawdziwym bambusem, a łóżko najprawdopodobniej wyciosane z jednego pnia. Kiedy Boone znalazł się sam, podłączył do telefonu urządzenie kodujące i zadzwonił do Saxa Russella.

Russell przebywał w nowej siedzibie Włada, kompleksie badawczym wbudowanym w niezwykłe podłużne pasmo wzgórz w kształcie żebra, które znajdowało się w Acheron Fossae na północ od Olympus Mons. Sax spędzał tam teraz cały swój czas, jak uczniak studiując inżynierię genetyczną. Przekonał się bowiem już jakiś czas temu, że biotechnologia stanowi klucz do terraformowania, i postanowił się podszkolić, by móc się aktywnie zaangażować w tę część kampanii, mimo że dotąd zajmował się prawie wyłącznie fizyką. Nowoczesna biologia była dziedziną niezwykle ekspansywną i chętnie korzystała z doświadczeń innych nauk, toteż wielu fizyków szczerze jej nienawidziło, mieszkańcy Acheronu twierdzili jednak, że Sax szybko się uczy i John nie miał powodu, by w to nie wierzyć. Sax sam trochę drwił z własnych studiów, ale widać było, że ogromnie się w nie zaangażował. Opowiadał o nich przez cały czas.

— W tym tkwi sedno sprawy — mówił. — Chcemy uzyskać wodę i azot z powierzchni oraz dwutlenek węgla z powietrza, potrzebujemy więc biomasy.

Aby ją odkryć, niemal non stop przesiadywał przy ekranie komputera i w laboratoriach.

Słuchał raportu Boone’a ze swoim zwykłym niewzruszonym wyrazem twarzy. Wygląda jak parodia naukowca, pomyślał John. Nosi nawet fartuch laboratoryjny. Kiedy John patrzył na charakterystyczne mrużenie oczu Russella, przypomniał sobie anegdotkę, którą opowiadał roześmianym słuchaczom na jakimś przyjęciu jeden z asystentów Saxa. Dotyczyła pewnego tajemniczego eksperymentu, który wyszedł nieco na opak. Setce szczurów laboratoryjnych wstrzyknięto mianowicie środek pobudzający inteligencję. Gryzonie rzeczywiście stały się genialne, po czym zbuntowały się, uciekły z klatek, schwytały głównego badacza, związały go i za pomocą wymyślonej na poczekaniu metody wszczepiły w jego ciało swe umysły. Tym naukowcem był właśnie Saxifrage Russell, który stał teraz naprzeciw Johna w białym fartuchu, z wykrzywioną twarzą, mrużąc jak zwykle oczy; chorobliwie ciekawski maniak pracy laboratoryjnej. Jego umysł stanowił sumę mózgów stu hiperinteligentnych szczurów, “które nadały mu piękne kwieciste imię… to był taki ich dowcip, rozumiecie?”

To wiele wyjaśniało. John uśmiechnął się, kiedy skończył relacjonować ostatnie wydarzenia, a Sax zadarł z zainteresowaniem głowę, by na niego spojrzeć.

— Sądzisz, że ta wywrotka miała cię zabić?

— Nie wiem.

— Jacy ci się wydali tamtejsi ludzie?

— Przerażeni.

— Podejrzewasz, że są w to zamieszani?

John wzruszył ramionami.

— Wątpię. Prawdopodobnie po prostu boją się nawet myśleć o tym, co jeszcze może im się przydarzyć. Sax szybko zamachał ręką.

— Tego typu sabotaż w żaden sposób nie może przeszkodzić planom dotyczącym terraformowania — zauważył łagodnie.

— Wiem.

— Kto to robi, John?

— Nie mam zielonego pojęcia.

— To może być Ann, nie sądzisz? Może stała się kolejnym prorokiem, jak Hiroko czy Arkady, może ma zwolenników, program i tak dalej…

— Ty również masz zwolenników i program — przypomniał Saxowi John.

— Ale ja im nie każę niczego niszczyć ani zabijać ludzi.

— Niektórzy uważają, że próbujesz zniszczyć całego Marsa. Że ludzie z pewnością będą umierać w rezultacie terraformowania. W nieuniknionych wypadkach.

— Co chcesz przez to powiedzieć?

— Tylko zwracam ci uwagę. Próbuję ci uzmysłowić powody, dla których ktoś może to robić.

— Sądzisz więc, że to Ann.

— Albo Arkady, Hiroko, a może ktoś, o kim nigdy nie słyszeliśmy.

Z jednej z nowych kolonii. Teraz jest tu wielu ludzi, Sax. I wiele różnych frakcji.

— Wiem. — Sax podszedł do stołu, podniósł poobijany stary kubek z kawą i jednym haustem wypił jego zawartość. Po chwili powiedział: — Chciałbym, żebyś spróbował się dowiedzieć, kto za tym stoi. Rób swoje. Jedź pogadać z Ann. Przekonaj ją jakoś… — W jego głosie zabrzmiała płaczliwa nuta. — Ja nie mogę już nawet z nią porozmawiać.

John popatrzył na niego, zaskoczony niezwykłą dla Saxa manifestacją uczuć. Ten wziął to milczenie za niechęć i dodał:

— Wiem, że to właściwie nie jest twoja sprawa, ale z tobą wszyscy będą rozmawiać. Praktycznie jesteś jedyną osobą, o której można to powiedzieć. Wizytujesz teraz mohole, ale mógłby ci w tym pomóc twój zespół… Zresztą, możesz je odwiedzać nadal w ramach śledztwa. Naprawdę, nikt inny nie jest w stanie tego dokonać. Nie mamy tu przecież prawdziwej policji, do której można by się zwrócić z tym problemem. Chociaż myślę, że jeśli takie rzeczy nadal się będą zdarzały na Marsie, UNOMA z pewnością przyśle nam swoich specjalistów.

— Albo zrobią to szefowie ponad-narodowych konsorcjów… — zastanowił się głośno Boone. Znowu miał przed oczyma wywrotkę spadającą z nieba. I wtedy podjął decyzję. — W porządku, Sax. Porozmawiam z Ann. A potem powinniśmy się zebrać i pomówić o ochronie wszystkich prac związanych z terraformowaniem. Jeśli uda nam się szybko skończyć z sabotażami, może UNOMA nie będzie się wtrącać.

— Dzięki, John.

Boone wyszedł na balkon apartamentu. Halę wypełniały sosny z Hokkaido i zimne powietrze było aż gęste od intensywnego zapachu żywicy. Postaci w miedzianych kombinezonach kręciły się między drzewami. John zastanowił się nad nową sytuacją. Już od dziesięciu lat pracował dla Russella. Zarządzał moholami i reprezentował grupę zajmującą się terraformowaniem na zewnątrz, zajmował się kontaktami z prasą i wszystkim, co wiązało się z propagowaniem ich programu; znajdował w tej pracy przyjemność, ale nie opanował nawet w najmniejszym stopniu żadnej z nauk zaangażowanych w program, nie zależały więc od niego decyzje merytoryczne. Wiedział, że wiele osób postrzega go zaledwie jako marionetkę, myśli o nim jako o sławnym podróżniku rzuconym na pożarcie ziemskim dziennikarzom i naukowcom, uważa, że jest durnym kosmicznym “fizolem”, prostakiem, któremu raz się powiodło i całe życie czerpie korzyści z tego jednego wyczynu. John wcale się tym nie przejmował, wiedział, że zawsze będą istnieli ludzie, którzy sięgają człowiekowi zaledwie do kolan i próbują wszystkich przyciąć do swojego rozmiaru. To było nieuniknione, ale uważał, że w jego wypadku naprawdę się mylą. Miał świadomość swej władzy i znał swoje możliwości; były spore, chociaż być może tylko on sam dostrzegał je w całej pełni, gdyż polegały na umiejętności odbywania nie kończącego się szeregu spotkań twarzą w twarz. I dopiero w czynach ludzi widział wpływ, jaki na nich wywarł. Jego moc tkwiła zarówno w jego wizji, przenikliwości i bystrości umysłu, jak i w umiejętności przekonywania, a także możliwości swobodnego przemieszczania się, wykorzystywania własnej sławy, licznych wpływów… Może i dla niektórych był marionetką, ale mimo wszystko stał na czele, wskazując innym drogę.

Poza tym miał ochotę na to nowe zadanie. Miał już pewne przeczucia i podejrzenia. Zadanie było delikatne, trudne, może nawet ryzykowne… ale przede wszystkim było frapujące. Stanowiło nowe wyzwanie, a John takie właśnie lubił najbardziej. Wrócił do pokoju i położył się do łóżka. (”Tu spał sam John Boone!”) Przyszło mu do głowy, że teraz będzie nie tylko pierwszym człowiekiem, jaki wylądował na Marsie, ale również pierwszym tutejszym detektywem. Uśmiechnął się na tę myśl i po raz ostatni przed zaśnięciem w jego nerwach rozżarzyła się megaendorfina.

Ann Clayborne robiła pomiary geodezyjne w górach otaczających Basen Argyre, John musiał więc wynająć szybowiec, aby polecieć do niej z Senzeni Na.

Następnego dnia rano wstał wcześnie i windą balonową udał się do miejsca cumowania sterowca stacjonarnego unoszącego się stale nad miastem. Z windy spojrzał w dół na zapierające dech w piersiach rozległe kaniony Thaumasii. Potem wsiadł do nieruchomego sterowca, z którego opuścił się do kabiny pilota jednego z szybowców przymocowanych do podwozia ogromnego balonu. Zabezpieczył się, a później odczepił szybowiec i maszyna natychmiast zaczęła opadać jak kamień, dopóki John nie wprowadził jej w prąd termiczny moholu, który podrzucił ją gwałtownie w górę. Udało mu się opanować maszynę i duży, a jednocześnie pajęczo lekki statek wszedł w ostre wirowanie wznoszące. Lot szybowcem kojarzył się Johnowi z jazdą na bańce mydlanej nad ogniskiem i uwielbiał to!

Na wysokości pięciu tysięcy metrów pióropusz chmury spłaszczył się i zaczął się rozciągać na wschód. John pikował, wychodząc z korkociągu, a potem skierował się na południowy wschód. Od momentu, gdy wyczuł maszynę, jej prowadzenie zaczęło mu sprawiać wielką przyjemność, wręcz bawił się lotem. Jednak, jeśli chciał dotrzeć do Argyre, musiał pamiętać, aby ostrożnie wykorzystywać siłę wiatrów.

Celował w rozmazany, żółty blask słońca. Wiatr dmuchał maszynie w skrzydła. John spojrzał w dół. Ląd był w kolorze ciemnej czerwonawej rdzy, która na horyzoncie przechodziła stopniowo w coraz jaśniejszy oranż. Leżący na południu górzysty, dziki teren, usiany tysiącami wypukłości i kraterów, miał surowy, pierwotny, księżycowy wygląd, charakterystyczny dla stref silnie bombardowanych meteorytami. John uwielbiał latać nad takimi krainami i teraz pilotował niemal podświadomie, koncentrując uwagę na powierzchni planety. Czuł się doprawdy niezwykle, gdy tak siedział wyprostowany i leciał, czując wiatr jakby pod łokciami, obserwując ziemię i nie myśląc o niczym konkretnym. Miał sześćdziesiąt cztery lata, był rok 2047 (czyli dla niego “Mrok dziesiąty”) i od prawie trzydziestu lat był najsłynniejszym żyjącym człowiekiem. A ostatnio najszczęśliwszy czuł się właśnie podczas takich samotnych lotów.

Dopiero po godzinie zaczął rozmyślać o swoim nowym zadaniu. Musiał nad sobą bardzo panować, aby nie ulec fantazjom na temat staroświeckiego detektywa ze szkłem powiększającym i cygarem albo nowoczesnego tajniaka z pistoletem automatycznym. Część pracy mógł przecież wykonać już podczas lotu. Zadzwonił do Saxa i spytał go, czy mógłby podłączyć swój AI do plików emigracyjnych UNOMY i danych dotyczących podróży po planecie, nie pozostawiając po tej operacji żadnych śladów i nie zawiadamiając o tym “firmy”. Sax natychmiast wszystko sprawdził, po czym oddzwonił i powiedział Johnowi, że powinno się udać. Boone przesłał mu więc zestaw pytań i kontynuował lot. Godzinę później gwałtownie zamrugało czerwone światło na konsolecie komputera, który nazywał Pauline, informując, że właśnie przesyłane są nowe dane. John poprosił AI o różnego rodzaju analizy, a potem obejrzał na ekranie wyniki.

Dane dotyczące przemieszczania się po planecie trochę go zmieszały, ale miał nadzieję, że kiedy porówna je z miejscami, gdzie zdarzyły się akty sabotażu, dojdzie do jakichś wniosków. Oczywiście wiedział, że istnieje wiele nie notowanych osób, o których ruchach UNOMA nie ma pojęcia, między innymi cała ukryta kolonia Hiroko. A któż mógł wiedzieć, co Hiroko i jej ekipa myślą o projektach terraformowania? Mimo wszystko John sądził, że warto się przyjrzeć tym danym.

Na horyzoncie przed nim wyrosło nagle Nereidium Montes. Mars nigdy nie był planetą specjalnie aktywną tektonicznie, toteż pasma górskie stanowiły tu rzadkość. Te, które istniały — co z tej wysokości wyraźnie rzucało się w oczy — były przeważnie ogromnymi stożkami kraterów, pierścieniami materii wyrzuconej przez tak potężne uderzenia meteorytów, że gruzy spadały na powierzchnię w dwóch lub trzech ułożonych koncentrycznie kręgach szerokich na wiele kilometrów i niezwykle poszarpanych. Hellas i Argyre jako największe baseny pouderzeniowe miały również najpotężniejsze obszary górskie. Spośród pozostałych pasm jedynie Phlegra Montes na stoku Elysium było prawdopodobnie fragmentaryczną pozostałością takiego basenu, zalanego później lawą z wulkanów Elysium, ale mogło też być starożytnym Oceanus Borealis. Co jakiś czas wśród pierwszej setki wybuchały na ten temat dyskusje, ale Ann — dla Johna ostateczny autorytet w tego typu kwestiach — nigdy nie wyraziła jednoznacznej opinii na ten temat.

Nereidum Montes tworzyły północne obrzeże Argyre, teraz jednak Ann i jej zespół badali właśnie stożek południowy, Charitum Montes. Boone skorygował swój kurs na południe i wczesnym popołudniem szybował już nisko nad rozległą, płaską równiną Basenu Argyre. Po pogórzu pokrytym śladami intensywnych uderzeń meteorytowych dno tego basenu wydało mu się niemal idealnie równe. Była to płaska, żółtawa równina okolona dużą krzywizną stożków górskiego pasma. Z miejsca, w którym się znajdował, John obejmował wzrokiem około dziewięćdziesiąt stopni łuku stożka, co zupełnie wystarczało, aby uświadomić sobie siłę uderzenia, które uformowało kiedyś Argyre. Widok był zdumiewający. Przeleciał już nad tysiącami marsjańskich kraterów, znał więc gigantyczne rozmiary niektórych areologicznych tworów, ale Argyre wymykała się wszelkim porównaniom. Na przykład dość spory krater nazwany imieniem Galle’a z pewnością okazałby się nie większy niż krosta, gdyby go umieścić na stożku Argyre! Musiała uderzyć w to miejsce co najmniej planeta, pomyślał John. Albo… przynajmniej cholernie duża planetoida.

W południowo-wschodnim wygięciu stożka, na dnie basenu przy pogórzu Charitum, Boone spostrzegł cieniutką białą kreseczkę pasa lądowiska. Na takim pustkowiu twory ludzkie były łatwe do zauważenia — wyróżniały się regularnością kształtów, wyglądały niczym latarnia morska na tle morza i lądu. Z ogrzewanych słońcem wzgórz podnosiły się silne prądy termiczne i John skręcił maszyną w dół, wykorzystując sprzyjający wiatr. Gwałtownie tracił wysokość, czemu towarzyszył przeciągły szum; skrzydła szybowca wibrowały w szalonym pędzie. Spadam jak skała, jak ta planetoida, pomyślał z uśmiechem Boone i zaczął podchodzić do lądowania. Wykonał imponujący skręt i osiadł na pasie z maksymalną precyzją, na jaką pozwalały warunki, świadom swojej reputacji świetnego lotnika, którą, rzecz jasna, przy każdej sposobności starał się potwierdzać. Uważał to za część swojej pracy.

Jednak kiedy wysiadł z maszyny i dotarł do zaparkowanych przy lądowisku przyczep, okazało się, że w środku są tylko dwie dziewczyny i żadna nie obserwowała jego przylotu. Oglądały właśnie telewizyjne wiadomości z Ziemi. Gdy przechodził przez wewnętrzny luk śluzy, obie podniosły oczy i skoczyły na równe nogi, aby go powitać. Powiedziały mu — obie były Brytyjkami i mówiły z bardzo twardym i niezwykle czarującym północno-europejskim akcentem — że Ann wraz z ekipą wyruszyła w góry do jednego z górskich kanionów, prawdopodobnie nie więcej niż dwie godziny jazdy stąd. John zjadł z nimi obiad, a potem wziął rovera i wyruszył szlakiem wiodącym przez rozpadlinę do Charitum. Po mniej więcej godzinie posuwania się w górę szczeliną, wyglądającą jak płaskodenne łożysko starego potoku, dotarł do ruchomej przyczepy, przed którą zaparkowane były trzy łaziki. Widok ten skojarzył mu się z pustynnym barem w Mojave.

Przyczepa była pusta, a ślady stóp prowadziły z obozowiska w różnych kierunkach, toteż po chwili zastanowienia Boone wspiął się na pagórek leżący na zachód od obozu i usiadł na jego szczycie. Tam położył się i zasnął, aż obudziło go zimno przenikające przez walkera. Wtedy usiadł, położył sobie na języku kapsułkę megaendorfiny i obserwował, jak czarne cienie wzgórz przesuwają się powoli na wschód. Zaczął analizować zdarzenia w Senzeni Na, przebiegając w myślach wszystko, co miało miejsce przed wypadkiem i kilka godzin po nim. Przypominał sobie spojrzenia ludzi i słowa swoich rozmówców. Nagle uświadomił sobie, że obraz spadającej wywrotki jeszcze teraz powoduje u niego przyspieszenie tętna.

Niemal w tym samym momencie w rozpadlinie między leżącymi na zachodzie wzgórzami pojawiły się miedziane figurki. John wstał i zaczął schodzić z pagórka. Spotkał się z nimi na dole przy przyczepie.

— Co tu robisz? — spytała Ann na kanale pierwszej setki.

— Chcę porozmawiać.

Chrząknęła i rozłączyła się.

Nawet bez niego przyczepa byłaby zatłoczona. Usiedli w głównej sali stykając się kolanami, podczas gdy Simon Frazier podgrzewał sos do spaghetti i gotował wodę na makaron w małej kuchennej wnęce. Jedyne okno przyczepy wychodziło na wschód i jedząc, obserwowali cienie gór przesuwające się ponad dnem wielkiego basenu. John przywiózł ze sobą półlitrową butelkę lokalnego koniaku z Utopii. Otworzył ją jeszcze przed kolacją, co wywołało okrzyki aprobaty. Kiedy areolodzy sączyli trunek, zmywał naczynia (”naprawdę chcę” — odpowiedział na protesty) i pytał, jak przebiegają badania. Szukali śladów starożytnych okresów lodowcowych. Znalezienie ich poparłoby ten model wczesnej historii planety, który zakładał istnienie oceanów wypełniających niziny.

Tylko czy Ann, pomyślał John słuchając opowieści naukowców, rzeczywiście chciałaby znaleźć ślady przeszłości oceanicznej? Przecież wtedy przyczyniłaby się do potwierdzenia modelu, który lansuje zespół zwolenników terraformowania: twierdzenie, że starają się przywrócić na Marsie jedynie wcześniejszy stan rzeczy, znalazłoby poparcie dowodowe. Narzucało się więc podejrzenie, że tak naprawdę może wcale nie pragną niczego odnaleźć. Czy w związku z tym Ann nie była uprzedzona do całego przedsięwzięcia? Cóż, pewnie tak, byłoby to zupełnie zrozumiałe. Może nie do końca świadomie, może podświadomie — ale przecież, ostatecznie, świadomość jest w nas tylko czymś w rodzaju cieniutkiej litosfery, pod którą znajduje się duże, gorące jądro. Każdy dobry detektyw powinien zawsze mieć to w pamięci.

Jakkolwiek było, wszyscy przebywający w przyczepie — a byli to przecież wspaniali areolodzy — zgodnie twierdzili, że nie znaleźli żadnych śladów zlodowacenia. Znajdowały się tu głębokie baseny przypominające lodowcowe cyrki, wysokie doliny w klasycznym dla dolin polodowcowych kształcie litery “U” oraz pewne konfiguracje kopuł i ścian, które mogły powstać w rezultacie obróbki glacjalnej. Wszystkie te osobliwości terenu zauważono już kilkadziesiąt lat temu na zdjęciach satelitarnych i ponieważ towarzyszyło im kilka jaskrawych pobłysków, niektórzy badacze sądzili, że mogą to być refleksy szczątkowego lodowca, pozostałego jeszcze w najbardziej osłoniętych od wiatru partiach dolin. Ale tu nie było żadnych moren: ani bocznych, ani dennych, nie było też najmniejszych śladów obróbki ani linii przejściowych, gdzie mogłyby wystawać nawet z najwyższych poziomów starożytnego lodu nanatuki. Nie znaleziono niczego. Według ekipy Ann był to kolejny przypadek tego, co nazywali “areologią niebiańską”, pseudonauki powstałej kiedyś na Ziemi opartej na wczesnych analizach zdjęć satelitarnych powierzchni Marsa i obrazów z teleskopów. Do “areologii niebiańskiej” należała teoria marsjańskich kanałów, a także wiele mniej znanych kiepskich hipotez, które badali teraz areolodzypraktycy i, niestety, większość z teoryjek wobec znajdowanych na powierzchni śladów ewolucji planety załamywała się, czy też, jak mawiała grupa Ann, “wyrzucano je do kanału”.

Teoria lodowcowa jednakże, a także model oceaniczny, którego była częścią, najdłużej przetrwała w świadomości ludzkiej, okazała się bardziej “odporna na fakty” niż inne. Po pierwsze dlatego, że prawie każdy model kształtowania planety sugerował, iż prawdopodobnie kiedyś było na niej wiele wody, która odpowietrzyła się i ulotniła do atmosfery, a później musiała gdzieś opaść. A po drugie, pomyślał John, dlatego że istniało wiele osób, których potwierdzenie hipotezy oceanicznej podniosłoby na duchu, rozwiewając ich wątpliwości co do tego, czy terraformowanie jest posunięciem etycznym. Natomiast przeciwnicy terraformowania… Nie, wcale nie był zaskoczony, że grupa Ann niczego nie odkryła. Pobudzony nieco koniakiem i zirytowany nieprzyjaznym zachowaniem Ann, John krzyknął z kuchni:

— A jeśli istniały tu lodowce zupełnie niedawno, powiedzmy, jakiś miliard lat temu? Zdaje mi się, że sporo czasu potrzeba, aby na powierzchni pozostał jakikolwiek przekonujący ślad, na przykład pobłysk lodowcowy, moreny czy nanatuki. Widoczne gołym okiem wielkie i niezwykłe formy rzeźby terenu nie są dowodem, jak rozumiem. Zgadza się?

Ann, która dotąd milczała, odezwała się nagle:

— Formy rzeźby terenu, charakterystyczne dla rzekomego zlodowacenia, nie są wcale niezwykłe. Wszystkie są zupełnie pospolite w kategoriach marsjańskich, ponieważ wszystkie zostały uformowane przez spadające z nieba skały. Każda formacja ukształtowała się w ten właśnie sposób, dziwaczne kształty ogranicza jedynie kąt stoku. — Ann nie piła koniaku, odmówiła, gdy Boone chciał jej nalać, co go bardzo zaskoczyło, a teraz ze zdegustowaną miną wbiła wzrok w podłogę.

— Ale chyba nie doliny w kształcie “U”? — prowokował dalej John.

— Tak, takie doliny również.

— Problem w tym, że model oceaniczny jest rzeczywiście trudny do obalenia — odezwał się cicho Simon. — Można nigdy nie znaleźć żadnego dowodu na przeszłość lodowcową, jak to się właśnie dzieje w naszym wypadku, ale to nie przekreśla definitywnie tej hipotezy.

Gdy John skończył sprzątać w kuchni, poprosił Ann, aby poszła z nim obejrzeć zachód słońca. Zawahała się, w jej oczach pojawiła się niechęć, obserwacja zachodzącego nad Czerwoną Planetą słońca należała jednak do jej rytuałów, o czym wiedzieli wszyscy z pierwszej setki, więc wprawdzie z grymasem na twarzy i posyłając Johnowi nieprzyjazne spojrzenia, ale w końcu zgodziła się.

Kiedy znaleźli się na zewnątrz, Boone poprowadził Ann w górę na ten sam szczyt, na którym drzemał kilka godzin temu. Ponad otaczającymi dwoje ludzi czarnymi zębatymi grzbietami niebo zakreślało łuk w kolorze śliwkowym. Nad tym łukiem rodziły się nagle powodzie gwiazd. John stał obok Ann, a ona patrzyła gdzieś w bok. Nierówny horyzont nie był aż tak niezwykły, przypominał nieco niektóre ziemskie krajobrazy. Ann była od Johna trochę wyższa; chuda, kanciasta sylwetka. John lubił ją, ale nawet jeśli Ann kiedyś odwzajemniała jego sympatię — odbyli w przeszłości wiele miłych pogawędek — przestała go cenić, kiedy zaczął pracować z Saxem. Bez względu na to, co robisz, mówiło jej twarde spojrzenie, jesteś moim wrogiem, ponieważ wybrałeś terraformowanie.

Cóż, była to prawda. John wskazał na niebo. Ann dotknęła swego naręcznego notesu komputerowego i nagle Boone usłyszał w słuchawce jej głośne westchnienie.

— O co chodzi? — spytała, nie patrząc w jego stronę.

— O przypadki sabotażu — odparł.

— Tak myślałam. Jak przypuszczam, Russell uważa, że to moja sprawka.

— Wprost tego nie…

— Czy myśli, że jestem idiotką? Co on sobie wyobraża? Miałabym liczyć na to, że taki malutki wandalizm powstrzyma was od waszych chłopięcych zabaw?

— Cóż, nie jest wcale malutki. Było już sześć poważnych wypadków i w wyniku każdego mogli zginąć ludzie.

— Zrzucanie zwierciadeł z orbity może zabić ludzi?

— Jeśli akurat są konserwowane, to tak. Ann prychnęła pogardliwie.

— Co jeszcze się zdarzyło?

— Wczoraj z drogi w szybie moholowym strącono wywrotkę, która wylądowała prawie na mojej głowie. — Usłyszał, jak Ann ciężko łapie oddech. — To już trzecia wywrotka. A tamto zwierciadło zostało wprawione w ruch wirowy właśnie w chwili, gdy znajdowała się na nim jedna z konserwatorek i musiała odbyć samotną podróż na stację, co zajęło jej ponad godzinę. Ledwie przeżyła. Potem wyleciał w powietrze skład materiałów wybuchowych przy moholu w Elysium zaledwie w minutę po tym, jak cała załoga stamtąd wyszła. No i wszystkie porosty w Underhill zabił wirus, który zaatakował całe laboratorium.

Ann wzruszyła ramionami.

— Czego się spodziewałeś po GEM-ach? To mógł być przypadek, jestem zaskoczona, że nie umierają częściej.

— To nie był wypadek.

— Cała ta rozmowa do niczego nas nie doprowadzi. Czy Russell uważa mnie za kompletną kretynkę?

— Wiesz, że tak nie jest. Chodzi mu po prostu o uzyskanie funduszy. Zainwestowano już w ten projekt mnóstwo ziemskich pieniędzy, ale potrzeba jeszcze więcej. A wypadki to zła reklama, która może przekreślić dotychczasowy wysiłek.

— Może i tak — powiedziała Ann. — Powinieneś jednak posłuchać siebie, gdy mówisz takie rzeczy. Ty i Arkady jesteście chyba największymi orędownikami nowej marsjańskiej społeczności. Wy dwaj i może jeszcze Hiroko. Jednak jeśli Russell, Frank i Phyllis nadal będą w taki sposób sprowadzać tu ziemski kapitał, całość wymknie się wam spod kontroli. Dla ludzi z Ziemi będzie to zwykły interes, a wszystkie twoje idee pójdą w zapomnienie.

— Dochodzę do przekonania, że w gruncie rzeczy wszyscy pragniemy dla tej planety mniej więcej tego samego — oświadczył John. — Chcemy wykonywać dobrą robotę w dobrym miejscu. Po prostu każde z nas kładzie nacisk na różne kwestie, to wszystko. Gdybyśmy tylko skoordynowali nasze wysiłki i działali jako zespół…

— Nie chcemy tych samych rzeczy dla tej planety! — oburzyła się Ann. — Wy chcecie zmienić Marsa, a ja nie. Proste, prawda? Właśnie to nas dzieli.

— Cóż… — John zająknął się, słysząc gorycz w jej głosie. Szli powoli dokoła wzgórza, poruszając się jakby w skomplikowanym tańcu, który imitował rozmowę. Czasami stawali twarzą w twarz, a czasami obracali się do siebie plecami. Ale głos Ann zawsze był tuż przy jego uchu, a jego głos przy uchu Ann. John lubił rozmowy prowadzone w hełmach i wykorzystywał ich specyfikę, wiedząc, że głos słyszany w słuchawce może być przekonujący, pieszczotliwy i hipnotyczny. — To niestety wcale nie jest takie proste. To znaczy… uważam, że powinnaś pomagać tym spośród nas, których poglądy są najbliższe twoim, a zwalczać tylko te naprawdę skrajnie przeciwstawne.

— Ależ ja tak postępuję.

— l dlatego właśnie przychodzę cię zapytać, co wiesz o wypadkach sabotażu. To ma sens, prawda?

— Nic o nich nie wiem. Ale życzę im powodzenia.

— Osobiście?

— Co masz na myśli?

— Śledziłem twoje posunięcia w ostatnich paru latach: zawsze byłaś blisko każdego wypadku, byłaś w każdym miejscu najpóźniej na miesiąc przed każdym zdarzeniem. Senzeni Na odwiedziłaś kilka tygodni temu po drodze tutaj, zgadza się?

Wsłuchał się w oddech Ann. Była wściekła.

— Używają mnie jako przykrywki — wymamrotała i dodała coś jeszcze, czego nie usłyszał.

— Kto?!

Obróciła się do niego plecami.

— Powinieneś spytać Kojota o to gówno, John.

— Kojota?

Roześmiała się krótko.

— Nie słyszałeś o nim? Ludzie mówią, że chodzi po marsjańskiej powierzchni bez walkera. Skacze to tu, to tam, czasami w jedną noc obiega całą planetę. Znał samego Wielkiego Człowieka, kiedyś w dawnych, dobrych starych czasach. To wielki przyjaciel Hiroko. l wielki wróg terraformowania.

— Spotkałaś go?

Nie odpowiedziała.

— Słuchaj — mruknął po chwili milczenia — będą ginąć ludzie. Niewinni i przypadkowi.

— Niewinni ludzie będą ginąć, kiedy stopi się wieczna zmarzlina i ziemia zacznie się załamywać pod naszymi stopami. Z tym również nie mam nic wspólnego. Po prostu wykonuję swoją pracę. Próbuję skatalogować to, co się tutaj znajdowało, zanim przybyliśmy.

— Może. Tyle że jesteś najsłynniejszą ze wszystkich “czerwonych”. I z tego powodu sabotażyści musieli się z tobą skontaktować. Szkoda, że ich nie zniechęciłaś. Można było uratować kilka ludzkich istnień.

Ann odwróciła się ku Johnowi. Szybka jej hełmu odbijała zachodni horyzont, górna część była purpurowa, dolna intensywnie czarna; granica między dwoma kolorami była poszarpana i nierówna.

— Jeśli zostawicie tę planetę w spokoju, również uratujecie kilka żywotów. Tego właśnie chcą. Gdybym sądziła, że to coś pomoże, John, sama bym cię zabiła.

Po tym oświadczeniu Ann niewiele już mogli sobie powiedzieć, toteż w drodze powrotnej w dół, do przyczepy, Boone próbował poruszyć inny temat.

— Jak sądzisz, co się stało z Hiroko i resztą?

— Zniknęli.

John potoczył oczyma.

— Rozmawiała z tobą o tym?

— Nie. A z tobą?

— Nie. Nie sądzę, aby porozumiała się z kimkolwiek spoza swojej grupy. Czy wiesz, dokąd się udali? Nie.

— Jak ci się zdaje, dlaczego to zrobili?

— Prawdopodobnie chcieli się po prostu od nas uwolnić. Stworzyć coś nowego, od podstaw. To samo, czego chcecie ty i Arkady. Tyle że wy tylko mówicie, że tego chcecie, a oni chcieli naprawdę.

John potrząsnął głową.

— Jeśli nawet im się uda, stworzą to jedynie dla dwudziestu osób. Ja zamierzam stworzyć to dla wszystkich.

— Może mają większe poczucie rzeczywistości od ciebie.

— Może. Zapewne przekonamy się niebawem. Istnieje więcej niż jedna droga, aby tego dokonać, Ann. Musisz to przecież rozumieć…

Nie odpowiedziała.

Kiedy wchodzili do przyczepy, podniosły się na nich wszystkie oczy. Ann natychmiast wycofała się do wnęki kuchennej i zaczęła tam coś z hałasem przestawiać. Nie zamierzała pomóc Johnowi. Boone usiadł na poręczy kanapy i znowu rozpytywał areologów o ich pracę: o poziom wód gruntowych w Argyre i w ogóle o południową półkulę. Duże baseny były niewysokie, ale zostały odwodnione podczas formujących je uderzeń meteorytowych i wydawało się, że wody planetarne powinny się w większości przesączyć na północ. Nikt nigdy nie potrafił wyjaśnić, dlaczego półkule północna i południowa tak bardzo się od siebie różnią. To była największa tajemnica, prawdziwy problem dla areologii. Być może odpowiedź na to pytanie była właśnie kluczem do wyjaśnienia wszystkich innych zagadek związanych z marsjańskim krajobrazem, tak samo jak teoria tektoniki płyt wyjaśniła kiedyś tak wiele ziemskich problemów geologicznych. Niektórym naukowcom marzyło się, by powtórnie wykorzystać to wyjaśnienie geotektoniczne i założyć, że stara skorupa Marsa sama się przesunęła na półkulę południową; opuściła północ, aby utworzyć nową powłokę, a potem, kiedy planeta się ochładzała, cała zamarzła w obecny kształt, stopując wszelkie procesy tektoniczne.

Ann uważała tę hipotezę za absurdalną; w jej opinii półkula północna była tylko największym ze wszystkich basenem uderzeniowym, ostatnim tworem epoki Noachian. Twierdziła, że prawdopodobnie mniej więcej w tym samym okresie podobnej siły uderzenie oderwało ziemski Księżyc od ich ojczystej planety. Areolodzy omawiali przez chwilę różne aspekty tego problemu, a John słuchał, zadając od czasu do czasu jakieś neutralne pytanie.

Następnie włączyli telewizor na wiadomości z Ziemi i obejrzeli krótki program poświęcony górnictwu i rozpoczętym w Antarktyce odwiertom naftowym.

— Właśnie przeciwko temu walczymy — odezwała się z kuchni Ann. — Przez prawie sto lat powstrzymywali się przed eksploatacją Antarktyki, od czasu Międzynarodowego Roku Geofizycznego i pierwszego traktatu. A kiedy tutaj zaczęło się terraformowanie, wszystko się zawaliło. Na Ziemi kończyła się akurat ropa naftowa, państwa Klubu Południowego były biedne, a tuż obok nich leżał cały kontynent pełen ropy naftowej, gazu i minerałów, traktowany przez bogate kraje z północy jak park narodowy. I nagle biedne Południe zobaczyło, że te same bogate państwa z północy zaczynają rozgrzebywać Marsa, więc powiedziały sobie: “Co, u diabła, wy możecie rozdzierać całą planetę, a my mamy chronić tę leżącą obok nas górę lodową, obfitującą w zasoby, których rozpaczliwie potrzebujemy? Akurat!” Naruszyli więc postanowienia układu antarktycznego i zaczęli prowadzić wiercenia. I nikt nie kiwnął w tej sprawie palcem. Znika właśnie ostatnie naturalne miejsce na Ziemi.

Podeszła do grupy, usiadła przed ekranem i utkwiła wzrok w kubku parującej gorącej czekolady.

— Jest tego więcej, jeśli chcesz — powiedziała do Johna opryskliwie.

Simon rzucił mu współczujące spojrzenie, a inni popatrzyli szeroko otwartymi oczyma, z przerażeniem obserwując walkę między dwojgiem przedstawicieli pierwszej setki. Coś takiego! John niemal się roześmiał na widok ich wytrzeszczonych oczu. Wstał, by nalać sobie kubek czekolady, pochylił się szybko i pocałował Ann w czubek głowy. Ann zesztywniała, a Boone ruszył do kuchni.

— Każde z nas chce czegoś innego dla Marsa — stwierdził swobodnie, zapominając, że niedawno, na wzgórzu, powiedział Ann coś zupełnie przeciwnego. — Ale jesteśmy tutaj, nie ma nas wielu i to jest nasze miejsce. Robimy z nim, co chcemy, jak mówi Arkady. Tobie nie podoba się to, czego pragną Sax czy Phyllis, im nie podoba się to, czego ty chcesz, a Frankowi nie podoba się to, co robią wszyscy poza nim samym… Poza tym co roku przyjeżdża tu coraz więcej ludzi popierających takie czy inne stanowisko, przeważnie nie mając o tym zielonego pojęcia. Słowem, za jakiś czas może się tu zrobić paskudnie. W rzeczywistości wszystko naprawdę zaczęło się paskudzić od tego niszczenia sprzętu. Możesz sobie wyobrazić, żeby to się zdarzyło w Underhill?

— Grupa Hiroko musiała zbierać wyposażenie przez cały czas pobytu w Underhill — odparła Ann. — Musieli tak postępować, inaczej nie mogliby się w taki sposób ulotnić.

— Taak, być może. Ale nie narażali niczyjego życia. — Przed oczyma Johna znów ukazał się przejmujący obraz wywrotki spadającej szybko w dół szybu. Odruchowo pociągnął łyk gorącego kakao i poparzył sobie usta. — Cholera! Tak czy owak, kiedy ogarnia mnie zniechęcenie, przypominam sobie, że takie postępowanie jest całkowicie naturalne. To znaczy. … czymś zupełnie normalnym jest walka między ludźmi. Tylko że teraz walczymy o Marsa. Chodzi mi o to, że obecnie ludzie nie walczą dlatego, że są Amerykanami, Japończykami, Rosjanami czy Arabami albo z powodu wyznania, rasy, płci czy czegoś tam jeszcze… Walczą ze sobą, ponieważ chcą takiej czy innej marsjańskiej rzeczywistości. Tylko to się liczy. A więc jesteśmy już w połowie drogi… — Zerknął z ukosa na Ann, która wpatrywała się w podłogę. — Rozumiesz, o co mi chodzi?

Spojrzała na niego badawczo.

— Znaczenie ma niestety ta druga połowa.

— W porządku, może i tak. Ty zawsze wszystko przesądzasz z góry. To niby ludzka rzecz, tylko że musisz wziąć pod uwagę, jaki wywierasz na nas wpływ, Ann. To właśnie dzięki tobie zmieniło się podejście ludzi do tego, co tutaj robimy. Do diabła, kiedyś często Sax i wiele innych osób mówiło, że pragną zrobić wszystko, co tylko możliwe, aby jak najszybciej i jak najwięcej terraformować: chcieli tak nakierować grupę planetoid, aby uderzyły prosto w planetę, chcieli użyć bomb wodorowych, aby wywołać powstanie wulkanów i tak dalej. Mieli setki zwariowanych pomysłów! Teraz dzięki tobie i twoim zwolennikom wiele z tych planów wzięło w łeb. Zmieniły się poglądy na to, jak terraformować i jak daleko się przy tym posunąć. A ja osobiście uważam, że możemy przecież znaleźć rozwiązanie kompromisowe — z jednej strony dokonać zmian zabezpieczających nas choć częściowo przed promieniowaniem oraz wzbogacić biosferę i powietrze tak, abyśmy mogli tu oddychać albo przynajmniej nie umrzeć natychmiast po wyjściu na powierzchnię, a z drugiej strony jak największą część tego świata pozostawić w stanie niezmienionym. — Ann przewróciła oczyma na to stwierdzenie, ale John kontynuował, nie zważając na nią: — Nikt nie pragnie zmienić tej planety w dżunglę, nawet gdyby istniały ku temu możliwości! Wierz mi. Zawsze będzie tu zimno, a płaskowyż Tharsis wciąż będzie sterczeć nad powierzchnią, tak więc w efekcie ogromna część Marsa pozostanie nietknięta ludzką ręką. I tak się stanie poniekąd dzięki tobie.

— Tak, tak, tylko kto mnie zapewni, że po zrobieniu pierwszego kroku nie zamarzy wam się następny?

— Może niektórzy rzeczywiście zechcą posunąć się dalej, ale obiecuję ci, że osobiście będę próbował ich powstrzymać. Naprawdę! Nie zgadzam się z tobą, ale rozumiem twój punkt widzenia. Kiedy przeleci się nad tym pogórzem, jak ja to zrobiłem dzisiaj, człowiek uświadamia sobie, że nie potrafi przestać kochać tego świata takim, jaki jest. Ludzie próbują zmienić tę planetę, ale ona również przez cały ten czas zmienia ich. Wszystko się zmienia: i wrażliwość, z jaką się patrzy na jakieś miejsce, i poczucie piękna jakiegoś krajobrazu. Czy wiesz, że gdy pierwsi koloniści zobaczyli Wielki Kanion, pomyśleli, że jest brzydki jak cholera, ponieważ nie wyglądał jak Alpy. Wiele czasu musiało minąć, aby dostrzegli jego piękno.

— Tylko najpierw go zmienili — zauważyła ponuro Ann.

— No niby tak. Ale któż z nas może wiedzieć, co nasze dzieci będą uważały za piękne? Ich poglądy z pewnością będą się opierać na znanych im widokach, a ta planeta to jedyne miejsce, które będą znać. Terraformując ten świat, musimy więc mieć świadomość, że on jednocześnie areoformuje nas.

— Areoformowanie? — mruknęła Ann i nikły półuśmieszek mignął na jej twarzy. John dostrzegł to z radością. Od lat nie widział u Ann takiego uśmiechu, a naprawdę ją lubił i uwielbiał patrzeć, jak się uśmiecha.

— Podoba mi się to słowo — dodała, po czym wycelowała w niego palec i oświadczyła stanowczo: — Będę cię trzymać za słowo, Johnie Boone! Będę pamiętać, co powiedziałeś dziś wieczorem!

— Ja również — odparł.

Reszta wieczoru minęła znacznie spokojniej, a następnego ranka Simon odprowadził Johna w okolice pasa startowego, do rovera, którym Boone zamierzał pojechać na północ. I wtedy Simon, który zwykle żegnał go zaledwie uśmiechem i uściskiem ręki, rzadko wypowiadając coś więcej ponad: “Miło cię widzieć”, nagle powiedział poważnie:

— Naprawdę doceniam to, co mówiłeś wczoraj wieczorem. Sądzę, że to bardzo podniosło ją na duchu. Zwłaszcza, co powiedziałeś o naszych dzieciach. Bo widzisz, John… Ann jest w ciąży.

— Co? — Boone potrząsnął głową ze zdziwieniem. — Nie powiedziała mi. Czy ty… jesteś ojcem?

— Taa. — Simon wyszczerzył zęby.

— Ile ona ma lat, sześćdziesiąt?

— Tak. To jest trochę przeciąganie struny, jak to się mówi, ale dokonaliśmy tego wcześniej. Wzięli zamrożone piętnaście lat temu jajeczko, zapłodnili je i wszczepili Ann. Zobaczymy, co z tego wyjdzie… Ludzie mówią, że Hiroko jest ostatnio w ciąży przez cały czas, dzieciaki wyskakują z niej jak z inkubatora; ponoć wykorzystuje stale ten sam odcinek C.

— Ludzie mówią wiele rzeczy o Hiroko, ale większość to plotki.

— Może, ale tę nowinę słyszeliśmy od kogoś, kto rzekomo wie to na pewno.

— Od Kojota? — spytał ostro John.

Simon podniósł brwi.

— Jestem zaskoczony, że Ann powiedziała ci o nim.

John chrząknął, nieco zakłopotany. Bez wątpienia z powodu sławy, jaką się cieszył, wiele plotek po prostu nie docierało do jego uszu.

— Dobrze, że to zrobiła. Cóż, tak czy owak… — Boone wyciągnął rękę i mężczyźni uścisnęli sobie dłonie, zwierając palce w sztywnym, zimnym uścisku. Zwyczaju tego kosmonauci nabrali bardzo dawno temu. — Gratulacje. Dbaj o nią.

Simon wzruszył ramionami.

— Znasz Ann. Zawsze postępuje, jak chce.

Przez trzy dni Boone jechał z Argyre na północ, rozkoszując się piękną okolicą i samotnością. Kilka godzin każdego popołudnia poświęcał na przetrząsanie danych komputerowych; chciał prześledzić szlaki posuwania się po planecie różnych osób i szukał współzależności z miejscami, gdzie zdarzyły się przypadki sabotażu. Wczesnym rankiem czwartego dnia dotarł do kanionów Marineris, leżących jakieś półtora tysiąca kilometrów na północ od Argyre. Wjechał na drogę transponderową północpołudnie i podążył niewysokim wzniesieniem w górę ku południowemu stożkowi Melas Chasma. Tam wysiadł z pojazdu, aby się nieco rozejrzeć.

Nigdy jeszcze nie był w tej części systemu wielkiego kanionu, głównie dlatego, że przed ukończeniem Autostrady Transmarineryjskiej niezwykle trudno było się tu dostać. Olśniewający widok, jaki ukazał się jego oczom, zaparł mu dech w piersiach; urwisko Melas opadało całe trzy tysiące metrów od stożka do dna kanionu, dzięki czemu widoczność ze stożka na północ była równie doskonała jak z szybowca. Przeciwległa ściana kanionu była stąd ledwie widoczna, jej obrzeże ginęło za horyzontem; a między tymi dwiema ścianami skalnymi leżał spory obszar, Melas Chasma, serce całego kompleksu Marineris. W dalekich ścianach błyskały słabo widoczne wyłomy. Znaczyły one wejścia do innych kanionów: lus Chasma — na zachodzie, Candor — na północy, Coprates na wschodzie.

John chodził po nierównym stożku przez ponad godzinę, co chwila przestawiając dwuobiektywowe soczewki w szybce hełmu na coraz dłuższe okresy, aby spenetrować jak najrozleglejszy obszar najpotężniejszego kanionu na Marsie. Gdy patrzył tak na tę czerwoną krainę, przepełniła go euforia. Kopniakiem odrzucał na bok kamienie i obserwował, jak znikają, mówił do siebie i śpiewał, podskakiwał na palcach, jakby niezdarnie tańczył. Potem zreleksowany wsiadł z powrotem do łazika i przejechał krótką odległość wzdłuż obrzeża do miejsca, gdzie się zaczynała droga na skalnej ścianie.

Od tej chwili Autostrada Transmarineryjska stawała się pojedynczą betonową drogą i opadała zakosami z grzbietu ogromnej skalnej pochyłości, która rozciągała się od południowego stożka aż do dna kanionu. Ta niezwykła osobliwość terenu nosiła nazwę Szczytu Genewskiego i wskazywała ze stożka niemal dokładnie kierunek na północ, ku rozpadlinie Candor Chasma. Tak idealnie nadawała się do wykorzystania przez mieszkańców Marsa, tak bardzo przypominała drogę, że wydawała się wręcz rampą skonstruowaną przez jakichś obcych budowniczych dróg.

Jednakże szczyt był niezwykle stromy i aby utrzymać pochyłość trasy w granicach rozsądku, autostrada musiała co rusz skręcać jak prawdziwa górska serpentyna. Wszystko to było doskonale widoczne z góry: tysiąc górskich zakosów wijących się z góry na dół. Droga wyglądała jak żółta nić przeszywająca wybrzuszenie na plamiastym pomarańczowym dywanie.

Boone zjeżdżał po tym fenomenie ostrożnie, raz za razem skręcając kierownicę rovera to w lewo, to w prawo, potem znowu w lewo i znów w prawo, aż w końcu musiał się zatrzymać, aby dać odpocząć mięśniom ramion. Dopiero wtedy zerknął na południową ścianę, którą pozostawił za sobą; była straszliwie urwista, pocięta wyżłobionymi i mocno zerodowanymi wąwozami przypominającymi fraktale. Po chwili ruszył dalej i przez pół godziny wykonywał ostre zakręty w lewo i w prawo, znowu i znowu, póki droga w końcu nie rozwinęła się w prostą rampę ze spłaszczającego się już powoli szczytu, by wreszcie pobiec poziomo i zlać z dnem kanionu. Na dole stało kilka pojazdów.

Okazało się, że należą do ekipy Szwajcarów, którzy właśnie skończyli budowę drogi, i John postanowił spędzić z nimi noc. Było ich około osiemdziesięciu: głównie młodzi, przeważnie żonaci. Mówili po niemiecku, włosku i francusku oraz, na szczęście dla Boone’a, po angielsku z rozmaitymi zabawnymi akcentami. Przywieźli tu ze sobą dzieci i koty, a także przewoźną oranżerię pełną ziół i warzyw ogrodowych. Wkrótce zamierzali stąd odjechać — podróżowali jak Cyganie w taborze utworzonym przeważnie z pojazdów do prac naziemnych — i ruszyć w górę na zachodni kraniec kanionu, aby stamtąd przedostać się przez Noctis Labyrinthus i dotrzeć na wschodni stok Tharsis. A tam będą inne drogi. Mówili, że może wybiorą tę prowadzącą przez płaskowyż Tharsis między Arsia Mons i Pavonis Mons albo pojadą na północ do Echus Overlook. Nie byli jeszcze pewni i Boone odniósł wrażenie, że w gruncie rzeczy zupełnie nie przywiązują wagi do celu podróży. Po prostu zamierzali spędzić resztę życia podróżując po okolicy i budując drogi, nie miało więc dla nich znaczenia, dokąd pojadą następnie. Tacy drogowi Cyganie.

Dopilnowali, aby wszystkie dzieci uścisnęły Johnowi dłoń, a on po kolacji wygłosił do nich krótką mowę, w której chaotycznie i jak zwykle przeskakując z tematu na temat opisał ich nowe życie na Marsie.

— Kiedy widzę was tutaj, moi drodzy, jestem naprawdę szczęśliwy, ponieważ uosabiacie część nowego modelu życia. Możemy tu stworzyć nowe społeczeństwo i uważam, że skoro zmieniamy ten świat za pomocą współczesnej techniki, powinniśmy również zachowywać się jak ludzie nowocześni w sensie społecznym. Nie jestem całkowicie pewien, jak dokładnie powinno wyglądać to nowe społeczeństwo, sprawa nie jest przecież wcale prosta… Wiem jednak, że musi ono powstać, i sądzę, że zarówno wy, jak i wszystkie inne małe grupki mieszkające na powierzchni Marsa podsuwacie nam rozmaite sprawdzone w praktyce propozycje. I dzięki temu pomagacie nam stworzyć podstawy teoretyczne.

Może tak rzeczywiście było, chociaż przede wszystkim John musiał zrobić to sam. Więc mówił dalej i jak zwykle prześlizgiwał się po kolejnych kwestiach, co chwila robił różne dygresje, rozwijając każdą myśl, która przychodziła mu do głowy. A oni słuchali z oczami jarzącymi się w świetle lampy.

Później usiadł wraz z kilkoma osobami wokół jednej zapalonej lampy i rozmawiali przez całą noc. Pewien młody Szwajcar zadał Johnowi wiele pytań na temat jego pierwszej wyprawy na Marsa i początkowych lat przeżytych przez setkę podróżników w Underhill. Boone wyczuł, że oba te wydarzenia najwyraźniej miały dla tej grupy wymiar mityczny, toteż opowiedział im prawdziwą historię — no, mniej więcej prawdziwą — i sprawił, że słuchacze wiele się śmiali. Potem sam zaczął ich wypytywać o Szwajcarię, o ich stosunek do polityki ojczystego kraju. Chciał się przede wszystkim dowiedzieć, dlaczego go opuścili. Jakaś blondynka zaśmiała się, gdy o to spytał, i odpowiedziała pytaniem:

— Czy wiesz, kto to jest Bóógen? — John potrząsnął głową. — To jeden z bohaterów naszego Bożego Narodzenia. Widzisz, do wszystkich domów przychodzi wtedy Sami Claus. Jego pomocnik to właśnie Bóógen; ma płaszcz z kapturem i dźwiga na plecach wielki wór. Sami Claus pyta rodziców, jak sprawowały się ich dzieci przez cały rok, a rodzice przedstawiają mu rejestr uczynków swoich pociech, no wiesz, opowiadają różne przykłady… Jeśli dzieci były grzeczne, Sami Claus daje im prezenty… Ale jeżeli rodzice stwierdzą, że dzieci zachowywały się źle, Bóógen wrzuca je do swego wora i zabiera. Nikt nigdy ich już nie zobaczy.

— Co takiego?! — krzyknął John.

— Tak mówią ludzie. Taka jest Szwajcaria… I właśnie dlatego ja osobiście wybrałam życie na Marsie.

— Czyżby Bóógen cię tu przyniósł?

Wszyscy wybuchnęli śmiechem, kobieta również.

— Oczywiście. Zawsze byłam niegrzeczna. — Spoważniała. — A tutaj nie ma żadnego Bóógena.

Później Szwajcarzy spytali Johna o jego opinię na temat debaty między “czerwonymi” i “zielonymi”, a Boone wzruszył ramionami i streścił im, jak potrafił poglądy “czerwonej” Ann i “zielonego” Saxa.

— Nie sądzę, aby którekolwiek z nich miało rację — oznajmił jakiś mężczyzna. Miał na imię Jiirgen i był jednym z przywódców grupy. Z wykształcenia inżynier, bardziej przypominał dziwaczne skrzyżowanie szwajcarskiego burmistrza z cygańskim królem. Miał ciemne włosy, ostre, wyraziste rysy oraz poważny wyraz twarzy. — Obie strony twierdzą, że są zwolennikami natury. Uważają, że trzeba tak mówić. “Czerwoni” uważają, że Mars, taki jaki jest, stanowi naturę. Ale to nie jest żadna natura, ponieważ ten świat jest martwy. To tylko skała… Tak mówią “zieloni” i twierdzą, że to właśnie oni przynoszą prawdziwą naturę tej planecie poprzez terraformowanie. Tylko że to również nie będzie natura, lecz raczej kultura. No wiecie, ogród… Dzieło sztuki. Natury nie można stworzyć w żaden sposób. Na Marsie w ogóle nie jest możliwe coś takiego jak natura.

— Interesujące! — rzekł John. — Muszę opowiedzieć o tym Ann. Ciekaw jestem, co powie. Ale… — Przez chwilę zastanowił się nad słowami Szwajcara. — Jak w takim razie nazywacie to wszystko? I jak nazywacie to, co robicie?

Jurgen wzruszył ramionami i uśmiechnął się.

— W ogóle tego nie nazywamy. To jest po prostu Mars.

John pomyślał, że taki punkt widzenia jest prawdopodobnie bardzo szwajcarski. Spotykał w swoich podróżach bardzo wielu przedstawicieli tego narodu i wszyscy byli właśnie tacy. Zdawali się mówić: “Rób swoje, pracuj i nie przejmuj się za bardzo teorią. Rób to, co wydaje ci się właściwe”.

Nieco później, gdy wypili jeszcze kilka butelek wina, spytał ich, czy kiedykolwiek słyszeli o Kojocie. Roześmiali się, a jeden spytał:

— Chodzi ci o tego, który przybył tu przed tobą, prawda? Wybuchnęli głośnym śmiechem, widząc jego minę.

— To tylko taka historyjka — wyjaśnił ktoś. — Jak kanały albo Wielki Człowiek… Albo jak Sami Claus.

Następnego dnia jadąc na północ przez Melas Chasma, John ubolewał, zresztą nie po raz pierwszy, że wszyscy mieszkańcy tej planety nie są Szwajcarami albo przynajmniej nie są do nich podobni. No, gdyby byli choć trochę bardziej szwajcarscy, chociaż w pewnych sprawach… Odbiciem ich miłości do ojczystego kraju był ich sposób życia, racjonalnego, sprawiedliwego, dostatniego i mądrego. Wiedli je wszędzie, gdziekolwiek się znaleźli, ponieważ dla nich znaczenie miał właśnie tryb życia, a nie flaga, wyznanie czy zestaw słów zwany językiem. Ani nawet ten mały górzysty zagon ziemi, który mieli na Ziemi. Napotkana ekipa szwajcarskich budowniczych dróg to byli właśnie — według Boone’a — wymarzeni Marsjanie, przedstawiciele nowego społeczeństwa, ludzie, którzy przenieśli tu swoje życie, a bagaże pozostawili na Ziemi.

John westchnął i zabrał się do jedzenia, podczas gdy łazik toczył się drogą transponderową na północ. Oczywiście, tak naprawdę nie było to wcale takie proste. Ekipa budowniczych to Szwajcarzy wędrowni. Byli swego rodzaju Cyganami, typem Szwajcarów, którzy spędzali większość swego życia poza Szwajcarią. Różnili się od reszty swoich ziomków, ponieważ świadomie wybrali taki właśnie tryb życia. Szwajcarzy, którzy pozostali w domach, bardzo się skupiali na swojej szwajcarskości: uzbrojeni po zęby, ciągle chcieli spełniać rolę agentów i pośredników dla wszystkich oferujących gotówkę; nadal nie należeli do Organizacji Narodów Zjednoczonych. Chociaż ten ostatni fakt, biorąc pod uwagę, jak duży wpływ UNOMA wywierała w istocie na tutejszą sytuację, uczynił ich nawet bardziej interesującymi dla Johna; wyglądali dla niego “wzorcowo”. Podobała mu się ich umiejętność przystosowania, dzięki której stawali się częścią świata, a jednocześnie jakby trzymali się od niego z dala; mieli niezwykłą zdolność korzystania z czegoś, a równocześnie trzymania się od tego na dystans. Byli przecież małym krajem, ale mieli władzę. Byli doskonale uzbrojeni, ale nigdy nie wtrącali się do żadnych wojen. Czyż nie tego właśnie pragnął dla Marsa? Miał przekonanie, że wiele się można nauczyć od Szwajcarów przy ustanawianiu potencjalnego statusu Marsa.

John spędzał ostatnio sporo czasu na samotnym rozmyślaniu o tym potencjalnym statusie, była to wręcz jego obsesja. Gryzł się, że nie potrafi wymyślić nic poza jakimiś nieokreślonymi pragnieniami. Gdy więc teraz tak intensywnie myślał o Szwajcarii, spróbował poukładać sobie swoje spostrzeżenia i je zapisać.

— Pauline, wyświetl proszę dane encyklopedyczne na temat rządu szwajcarskiego.

Jego rover mijał kolejne transpondery, a John czytał pojawiające się na ekranie informacje. Był rozczarowany, kiedy stwierdził, że w szwajcarskim systemie rządzenia nie ma nic specjalnie niezwykłego. Władzę wykonawczą sprawowała siedmioosobowa rada, wybierana przez parlament. Nie było tam żadnego charyzmatycznego prezydenta, co Boone’owi za bardzo się nie podobało. Parlament, oprócz wyboru Rady Federalnej, robił chyba niewiele — tkwił gdzieś pomiędzy władzą wykonawczą rady i reprezentowaniem woli obywateli. Niezwykłą rolę pełniły w tym kraju inicjatywy społeczne i referenda i Johnowi państwo to skojarzyło się z dziewiętnastowieczną Kalifornią. Szwajcaria była krajem federacyjnym podzielonym na kantony, bardzo zróżnicowane i wyraźnie niezależne, co również osłabiało rangę parlamentu. Jednak autonomia kantonów zakorzeniona była tu od pokoleń, a to coraz bardziej utrudniało działania rządu federalnego. Co wynikało z tych wszystkich informacji?

— Pauline, wywołaj mój plik z przemyśleniami ustrojowymi.

Dopisał kilka zdań do pliku, który stworzył zupełnie niedawno: “Rada Federalna, bezpośrednie inicjatywy społeczne, niewielka władza parlamentu, niezależność lokalna, szczególnie w sprawach kultury”. W każdym razie był to materiał do przemyślenia, kolejne informacje dorzucone do chaosu jego pomysłów. Ich zapisanie zawsze pomagało.

Jechał dalej, przypominając sobie opanowanie budowniczych dróg. Byli dziwni, a ich przekonania stanowiły mieszaninę technicznej nowoczesności i mistycyzmu.

Powitali go tak ciepło… Boone wcale nie uważał tego za rzecz naturalną, nie zawsze się to zdarzało. Kolonie arabskie i żydowskie na przykład, przyjmowały go bardzo cierpko, może dlatego, że uważany był za przeciwnika religii, a może z tego powodu, iż Frank rozpuszczał nieprzychylne dla niego plotki. Johna bardzo zaskoczyło odkrycie, że członkowie pewnej arabskiej karawany twierdzą, iż to właśnie on zakazał budowy meczetu na Fobosie. Kiedy zaprzeczał, mówiąc, że nawet nie słyszał o takim projekcie, tylko popatrzyli na niego bez słowa. Był absolutnie pewny, że to robota Franka. Janet i niektórzy inni przedstawiciele pierwszej setki przestrzegali go zresztą przed Frankiem, który w ten sposób rzucał mu kłody pod nogi. Tak, niewątpliwie istniały grupy, które witały go chłodno — Arabowie, Izraelczycy, ekipy reaktorów nuklearnych, spora część członków zarządów konsorcjów ponad-narodowych… Grupy o ciasnych poglądach, głoszące własne, “prowincjonalne” programy, ludzie, którym nie podobała się szeroka perspektywa, z jakiej patrzył na wszystko John. Niestety, takich ludzi było wielu.

John otrząsnął się z zadumy, rozejrzał dokoła i ze zdziwieniem zauważył, że znajduje się wewnątrz rozpadliny Melas, która wyglądała dokładnie tak samo jak północne równiny. Ten kanion był naprawdę olbrzymi — miał w tym miejscu dwieście kilometrów szerokości — a krzywizna planety była tak ostra, że północne i południowe ściany kanionu, pionowe, wysokie na trzy kilometry, znalazły się całkowicie poza horyzontem. Widok ten trwał nieprzerwanie do następnego ranka, aż północny horyzont niemal się podwoił, a potem rozdzielił na dno niecki i wielką północną ścianę, przeciętą na pół szeroką szczeliną krótkiego kanionu północ-południe łączącego Melas i Candor. Gdy John wjechał w tę szeroką szczelinę, rozpostarł się przed nim zupełnie niesamowity pejzaż. Gdy ludzie wyobrażali sobie siebie stojących na dnie Valles Marmeris, roztaczali przed rozmówcą właśnie tego rodzaju wizję, opisywali niemal dokładnie to, co Boone miał teraz wokół siebie: po obu stronach otaczały go gigantyczne ściany, ciemnobrązowe skalne płyty rozszczepione fraktalnym bezmiarem wąwozów i górskich grani; u stóp tych ścian leżały ogromne odpryski starożytnego obrywu skalnego albo popękane tarasy skamieniałych plaż.

W tej szczelinie szwajcarska droga stanowiła linię zielonych transponderów, wijącą się obok kanionów i łożysk potoków, a całość wyglądała, jak gdyby amerykańską Monument Valley przeniesiono na dno kanionu dwa razy głębszego i pięciokrotnie szerszego niż Wielki Kanion. Widok ten tak bardzo zaskoczył Johna, że nie był w stanie skoncentrować się na czymkolwiek innym i po raz pierwszy w swojej podróży przejechał cały dzień, ani razu nie łącząc się z Pauline.

Dotarłszy na północ poprzecznej szczeliny, wjechał w ogromne zapadlisko Candor Chasma i poczuł się, jak na gigantycznej kopii amerykańskiej Painted Desert. Wszędzie znajdowały się tu wielkie różnobarwne warstwy, pasma purpurowego i żółtego osadu skalnego, pomarańczowe wydmy, czerwone głazy narzutowe, różowe piaski, rowy w kolorze indygo — krajobraz wyglądał naprawdę fantastycznie i porywająco. Jednocześnie był dezorientujący dla oka, ponieważ wszystkie te wściekłe kolory sprawiały, że jadący doliną człowiek zupełnie nie miał pojęcia, co widzi przed sobą, jak duże jest to, co widzi i jak daleko znajduje się wyjście. Olbrzymie płaskowyże, które wydawały się niemal blokować Johnowi drogę, okazywały się z bliska łukowato wykrzywionymi pokładami, które leżały na odległej ścianie skalnej, natomiast małe głazy eratyczne pozornie tkwiące obok transponderów przemieniały się w potężne kaniony położone o pół dnia drogi dalej. W świetle zachodzącego słońca wszystkie te kolory niemal buchały barwami, oczom Johna ukazywało się całe spektrum marsjańskiego świata, płonące, jak gdyby kolor wybuchał wprost ze skały: pojawiały się wszelkie możliwe odcienie od jasnożółtego po ciemno sinopurpurowy. Ach, ta Candor Chasma! John postanowił, że kiedyś tu wróci i dokładnie zbada tę krainę.

Następnego dnia wjechał na solidny stok północnej drogi Ophir, której budowę szwajcarska załoga ukończyła w ubiegłym roku. Podążał wciąż w górę, a potem nagle, nadal zupełnie nie widząc odległego stożka, znalazł się poza krainą kanionów. Jechał obok sklepionych wgłębień łańcucha Ganges Catena, a następnie nad starą znajomą równiną, podążając szeroką drogą na skraju krótkiego horyzontu obok Czarnobyla i Underhill, a następnego dnia dalej na zachód ku Echus Overlook, nowej terraformowanej kwaterze Saxa. Podróż trwała tydzień i John przejechał przez ten czas dwa i pół tysiąca kilometrów.

Sax Russell wrócił z Acheronu do swej własnej siedziby. Miał teraz władzę, nie mogło być co do tego wątpliwości, zwłaszcza od czasu, gdy dziesięć lat temu UNOMA mianowała go oficjalnym kierownikiem naukowym terraformowania. Rzecz jasna, owa dekada wywarła na niego znaczny wpływ, toteż w pewnym momencie bez wahania zwrócił się do Organizacji Narodów Zjednoczonych i konsorcjów ponad-narodowych z prośbą o pomoc przy budowie nowego miasta, które miało stać się centralą całego programu. Umiejscowił to swoje miasto około pięć kilometrów na zachód od Underhill, na skraju urwiska tworzącego wschodnią ścianę rozpadliny Echus. Echus Chasma był jednym z najwęższych i najgłębszych kanionów na planecie, a jego wschodnia ściana była jeszcze wyższa niż południowy Melas. Część, którą Sax wybrał na budowę miasta, stanowiła pionową bazaltową skalną ścianę o wysokości czterech kilometrów.

Zbliżając się do Echus Overlook John dostrzegł na szczycie urwiska jedynie maleńki ślad nowego miasta: ziemię za stożkiem znaczyły rozrzucone tu i ówdzie betonowe schrony, a na północy, nad reaktorem typu Rickrover, wisiała chmura. Kiedy jednak John wysiadł ze swojego łazika, wszedł do jednego ze stożkowych schronów i wsiadł do jednej z wielkich wewnętrznych wind, zauważył, że otoczenie bardziej zaczyna przypominać miasto. Winda opuszczała się o pięćdziesiąt pięter. Zjechał nią do tego poziomu, wysiadł i znalazł kolejną windę, która zawiozła go jeszcze niżej. Takich wind był tu cały szereg i można było nimi dotrzeć aż na samo dno rozpadliny Echus. Zakładając, że jedno piętro ma dziesięć metrów, w ścianie skalnej mogło się pomieścić czterysta pięter. W rzeczywistości na razie zbudowano niewiele, większość pomieszczeń stworzonych do tej pory skupiało się na najwyższych dwudziestu piętrach. Biura Saxa na przykład znajdowały się tuż przy samej powierzchni.

Salka konferencyjna Russella była dużą otwartą komorą, której zachodnia ściana od podłogi po sufit była jednym wielkim oknem. Kiedy John wszedł tam szukając przyjaciela, był środek poranka i okno było już prawie jasne. Spojrzawszy przez nie, Boone dostrzegł daleko w dole zatopione jeszcze w półcieniu dno rozpadliny. Dalej znajdowała się oświetlona słońcem, o wiele niższa od wschodniej, zachodnia ściana Echusa, a za nią wielkie zbocze płaskowyżu Tharsis, wznoszące się wysoko na południe. W połowie jego wysokości tkwiła skalna wypukłość o nazwie Tharsis Tholus, a po lewej stronie ledwie wystawał nad horyzontem purpurowy stożek o płaskim wierzchołku: Ascraeus Mons, najbardziej na północ wysunięty z trójcy wielkich królewskich wulkanów.

Saxa nie było w salce konferencyjnej i o ile John go znał, pewnie nigdy nie wyglądał przez to okno. Boone znalazł go natomiast w sąsiednim pomieszczeniu — laboratorium — i pomyślał, że zatopiony w pracy Sax przypomina jeszcze bardziej niż zwykle laboratoryjnego szczura. Russell, zgarbiony, z grymasem na twarzy i wzrokiem wbitym w podłogę, przemawiał beznamiętnym głosem, który brzmiał prawie tak samo jak komputer AL Poprowadził Johna przez cały ciąg laboratoriów, niemal w każdym pomieszczeniu pochylając się, aby spojrzeć w któryś z ekranów albo przyjrzeć się wykresom na papierze milimetrowym. Gdy zwracał się do Boone’a, lekko się ku niemu obracał. Pokoje, przez które przechodzili, zatłoczone były komputerami, drukarkami, monitorami, książkami, zwojami i stosami papierów, dyskietkami, chromatografami gazowymi, spektometrami masy, inkubatorami, okapami wyciągowymi, długimi, zastawionymi szczelnie aparaturą stołami laboratoryjnymi, całymi biblioteczkami. Poza tym na każdej wolnej powierzchni stały rośliny w doniczkach, z których większość stanowiła niemożliwe do rozpoznania bryły, kolczaste sukulenty i tym podobne twory, przez co na pierwszy rzut oka wyglądały, jak zaatakowane jadowitą pleśnią, która wtargnęła do pomieszczeń laboratoryjnych i pokryła wszystko.

— Niezły bałagan panuje w tych twoich laboratoriach — zauważył John.

— Cała ta planeta to jedno wielkie laboratorium — odparł Sax.

John roześmiał się, zdjął z biurka jaskrawożółty kaktus i usiadł na wolnym miejscu. Przypomniał sobie, co mówili ludzie: że Sax już prawie wcale nie wychodzi z tych pomieszczeń.

— Czym się dzisiaj zajmujesz?

— Atmosferą.

Oczywiście. To był problem, który wywoływał u Saxa jeszcze intensywniejsze niż zwykle mruganie oczyma. Kłopot polegał na tym, że chociaż wytwarzane przez naukowców ciepło rzeczywiście zgęszczało atmosferę, to jednak niektóre ich działania związane z dwutlenkiem węgla na nowo ją rozrzedzały. I podczas gdy chemiczny skład powietrza powoli stawał się coraz mniej toksyczny, równocześnie zaczynał się również oddalać od wzorca, ku któremu dążyli: docelowo miał przypominać ten z oranżerii. Tak więc powietrze wciąż na nowo się ochładzało i cały proces ulegał spowolnieniu. Wszędzie ujemne sprzężenie zwrotne niwelowało sprzężenie zwrotne dodatnie. Wprowadzanie wszystkich tych czynników w jakikolwiek znaczący program ekstrapolacyjny było czymś nowym. Ku zadowoleniu Saxa nikt przed nim jeszcze tego nie dokonał, toteż — jak zwykle w takich przypadkach — uciekał się do swego zwykłego rozwiązania: próbował wszystko zrobić sam.

John przechodził wąskimi ścieżkami między wszechobecnym sprzętem, odsuwając stojące na drodze krzesła.

— Wciąż mamy tu za dużo dwutlenku węgla — mówił Sax. — W dawnych czasach “modelarze” po prostu to ignorowali. Chyba każę robotom przenieść fragmenty południowej czapy polarnej do przetwórni Sabatiera. To, co uda nam się przetworzyć, nie wyparuje, będziemy więc mogli wyzwolić tlen i, jak sądzę… robić kostki z węgla. Otrzymamy więcej węglowych kloców niż nam potrzeba. Ustawimy czarne piramidy obok białych.

— Śliczny widoczek.

— Uhmm. — Za Saxem warkotały craye i dwa nowe schillery. Całe laboratorium wypełnione było ich monotonnym basowym buczeniem. Russell powiedział Boone’owi, że te potężne komputery przez większość czasu analizują kolejne konfiguracje rozmaitych uwarunkowań, jednak rezultaty wciąż są mało zachęcające. Obaj dobrze wiedzieli, że na Marsie powietrze będzie jeszcze przez długi czas chłodne i toksyczne.

Sax schodził teraz kolejnym korytarzem, a John podążał za nim. Doszli do jakiegoś pomieszczenia, które wyglądało jak następne laboratorium, tylko że tu znajdowało się łóżko i lodówka w kącie. Wszędzie stały zupełnie przypadkowo ustawione regały; niemal na każdej półce tkwiły rośliny w donicach, dziwaczne plejstoceńskie naroślą, które wyglądały tak jadowicie jak powietrze na zewnątrz. John usiadł na jedynym wolnym krześle, a Sax stał, pochylając się nad jakimś krzewem o wyglądzie muszli. John opisywał swoje spotkanie z Ann.

— Sądzisz, że jest w to zamieszana? — spytał Sax.

— Sądzę, że może wiedzieć, kto bierze w tym udział. Wspomniała o kimś, kogo nazywają Kojot.

— Ach tak, Kojot. — Sax na ułamek sekundy spojrzał na Johna, a raczej na jego stopy. — Chodzi jej o pewną legendarną postać. Wiesz, o tego, który podobno przyleciał z nami Aresem. Mówi się, że ukrywała go Hiroko.

Johna bardzo zaskoczył fakt, że Sax słyszał o Kojocie, i dopiero po dobrej chwili uświadomił sobie, co tak niepokojącego tamten powiedział. Ale wreszcie sobie przypomniał. Przecież którejś nocy Maja zwierzyła mu się, że widziała czyjąś twarz, twarz nieznajomego. Lot był dla Mai ciężkim i stresującym przeżyciem, toteż John zlekceważył jej opowieść, kładąc całe wydarzenie na karb zmęczenia. Ale teraz…

Sax kręcił się po pomieszczeniu. Zapalał światła, popatrywał na komputerowe ekrany i mamrotał coś o środkach bezpieczeństwa. Potem otworzył na moment drzwiczki lodówki i John dostrzegł w środku kolejne kolczaste naroślą. Pomyślał, że albo Sax trzyma tam wyniki swoich eksperymentów, albo jego prowiant cierpi na prawdziwie złośliwy rozrost pleśni. Nagle przyszło mu coś do głowy i przerwał milczenie.

— Można zrozumieć, dlaczego większość napaści miała miejsce na moholach. Są projektem najłatwiejszym do zaatakowania.

Sax przechylił głowę na bok.

— Czyżby?

— Pomyśl o tym. Twoje małe wiatraczki są na przykład wszędzie i nic im nie można zrobić.

— Ludzie je niszczą. Mamy raporty.

— Ile unieszkodliwili, tuzin? A ile jeszcze zostało na powierzchni, sto tysięcy? Zresztą, to są rupiecie, Sax. Śmieci. Twój najgorszy pomysł. — I, w gruncie rzeczy, pomyślał John, niemal zgubny dla całego projektu terraformowania, ponieważ w tajemnicy przed wszystkimi Russell ukrył w niektórych pojemniki z glonami. Wszystkie te glony na szczęście obumarły, ale gdyby tak się nie stało i gdyby ktoś umiał udowodnić Saxowi, że jest odpowiedzialny za szerzenie na Marsie ziemskich form życia, mógł stracić pracę. To przedsięwzięcie doskonale charakteryzowało całe działanie Saxa: po prostu nie zwracając na nic uwagi, parł do przodu. Russell zmarszczył nos.

— Za rok osiągną terawat.

— Mniejsza z tym, rozbicie kilku nie może niczego zmienić. A jeśli chodzi o inne operacje fizyczne, sam pomyśl: czarne glony śnieżne znajdują się na północnej czapie polarnej i nie można ich usunąć… A zwierciadła świtu i zmroku tkwią na orbicie i trudno je stamtąd zrzucić.

— A jednak komuś na Pitagorasie się udało.

— To prawda, ale wiemy, kim jest kobieta, która tego dokonała, i śledzą ją już ci z bezpieczeństwa.

Co z tego, możliwe, że nigdy nie doprowadzi nas do swoich towarzyszy. Być może grupa jest zdecydowana poświęcić jedną osobę na każdy tego typu akt. Nie zdziwiłbym się, gdyby tak było.

— Taak, ale wystarczy dokonać pewnych niewielkich utrudnień, na przykład staranniej sprawdzać wchodzący personel, i przemycenie narzędzi na pokład okaże się niemożliwe.

— Użyliby tego, co już tam jest — potrząsnął głową Sax. — Lustra są kruche.

— No tak. W każdym razie bardziej kruche niż niektóre inne projekty.

— Te zwierciadła, gdy świeci słońce, dodają trzydzieści kalorii na centymetr kwadratowy — zauważył Sax. — I z dnia na dzień coraz więcej. — Niemal wszystkie transportowce przylatujące z Ziemi stawały się teraz żaglowcami słonecznymi i kiedy wchodziły w marsjański system, przyłączano je do wielkiej kolekcji wcześniej przybyłych statków, parkowano na orbicie areosynchronicznej i tak programowano, aby obracały się wokół własnej osi, toteż na terminatorach odbijały światło, dodając codziennie trochę energii o świcie i o zmroku. Całe to przedsięwzięcie koordynowane było przez biuro Saxa i Russell był z niego bardzo dumny.

— Zwiększymy zabezpieczenie załóg konserwacyjnych i porządkowych — oświadczył John.

— Tak. Oraz bezpieczeństwo na zwierciadłach i moholach.

— Racja. Ale to jeszcze nie wszystko.

Sax lekko rozdął nozdrza.

— Co masz na myśli?

— Cóż, problem w tym, że nie tylko projekty dotyczące stricte terraformowania mogą być potencjalnym celem. To znaczy… na przykład reaktory atomowe są również na swój sposób częścią projektu. Dostarczają ci wiele mocy i wyrzucają z siebie ciepło niczym piece, którymi w istocie są. Gdyby zniszczono choć jeden, pył radioaktywny zagroziłby nam wszystkim. I, że tak powiem, byłby to pył nawet bardziej polityczny niż fizyczny. — Pionowa zmarszczka między oczyma Saxa przedłużyła się prawie do linii włosów. John rozłożył ręce. — To nie moja wina. Tak już po prostu jest.

Sax zwrócił się do komputera.

— AI, zanotuj: Przyjrzeć się zabezpieczeniom reaktora.

— Zanotowane — odparł jeden z schillerów tonem, który trudno było odróżnić od głosu Saxa.

— Ale to nie jest wcale najgorsze — kontynuował John. Sax skrzywił się i spojrzał wściekle na podłogę. — Pomyśl o laboratoriach biotechnologicznych.

Zaciśnięte usta Saxa wyglądały teraz jak cienka pozioma kreska.

— Nowe organizmy tworzy się codziennie — mówił John. — Ktoś mógłby wyhodować coś, co zniszczyłoby całe życie na planecie. Sax zamrugał oczyma.

— Miejmy nadzieję, że żadna z tych osób nie myśli tak jak ty.

— Po prostu próbuję wczuć się w ich rozumowanie.

— AI, zanotuj: Bezpieczeństwo laboratorium biologicznego.

— Oczywiście, Wład, Ursula i cała grupa medyków wszędzie wszczepiają samobójcze geny — dodał Boone — aby powstrzymać zbytni rozwój albo przypadki mutacji. Jednak gdyby ktoś umiał ich roztropnie podejść i stworzyć coś pobudzającego niekontrolowany rozwój, mielibyśmy cholerne kłopoty.

— Tak, rozumiem.

— A więc: laboratoria, reaktory, mohole, zwierciadła. Nie jest tak źle. Sax przewrócił oczyma.

— Cieszę się, że tak myślisz — powiedział. — Porozmawiam o tym z Helmutem. I tak wkrótce będę się z nim widział. Wiesz, wygląda na to, że UNOMA na następnej sesji zamierza zaaprobować projekt kosmicznej windy Phyllis. To by ogromnie zmniejszyło koszty terraformowania.

— Niewątpliwie, ale najpierw trzeba będzie zainwestować ogromne pieniądze.

Sax wzruszył ramionami.

— Musimy tylko pchnąć jakąś planetoidę typu Amor na orbitę, potem postawić automatyczną wytwórnię i uruchomić ją. To nie jest wcale tak kosztowne, jak się z pozoru wydaje.

John wybałuszył na niego oczy.

— Sax, kto za to wszystko płaci?

Sax pochylił głowę i gwałtownie zamrugał.

— Słońce.

John wstał, nagle czując głód.

— Tak, ale Słońce wystawi nam potem rachunek w postaci zwiększonego promieniowania. Pamiętaj o tym.

Telewizja Mangalavid nadawała co wieczór sześciogodzinny blok amatorskich lokalnych filmów wideo. Przez cały ten czas stacja pokazywała przypadkowe, nie opracowane materiały, które John oglądał, gdy tylko miał okazję. Teraz także przygotował sobie w kuchni dużą zieloną sałatkę, usiadł w pokoju z oknem na piętrze mieszkalnym i jedząc wpatrywał się w ekran telewizyjny. Od czasu do czasu rzucał okiem za okno na czerwone słońce zachodzące nad Ascraeusem. Tego wieczoru pierwsze dziesięć minut programu stanowił film nakręcony przez pewną inżynier sanitarną pracującą w zakładach przerabiających odpady w Chasma Borealis. Głos niewidocznej specjalistki był przesadnie entuzjastyczny, ale i nieco monotonny.

“Jakie to miłe, że wszystko, na co tylko mamy ochotę, możemy zanieczyścić pewnymi substancjami, takimi jak: tlen, ozon, azot, argon albo parą czy jakąś biotą. Mamy swobodę działania, jakiej nie mieliśmy w domu, dewastujemy więc po prostu to, co otrzymaliśmy. Tu możemy sobie pofolgować”.

“W domu”, powtórzył za kobietą John. Wszystko jasne — pomyślał. — Nowo przybyła.

Następnie nadano treningową walkę karate, która była jednocześnie zabawna i piękna, a po niej przez dwadzieścia minut jacyś Rosjanie w skafandrach ciśnieniowych grali “Hamleta” na dnie moholu Tyrrhena Patera. Inscenizacja niezwykle wciągnęła Johna, aż do chwili, gdy Hamlet dostrzegł Klaudiusza na klęczkach pogrążonego w modlitwie, a wtedy kamera podniosła się i pokazała mohol, który wyglądał jak wyrastające nad mordercą ściany katedry. Nad nim majaczyły nieskończenie odległe promienie słonecznego światła, jak przebaczenie, którego Klaudiusz nigdy nie otrzyma.

W tym momencie Boone wyłączył telewizor, po czym wsiadł do windy i zjechał na piętro sypialne. W swoim pokoju położył się do łóżka i odprężył. Karate jako balet. Ci, którzy obecnie przybywali na Marsa, nadal byli z zawodu inżynierami, robotnikami budowlanymi i naukowcami z najprzeróżniejszych dziedzin, ale nie wydawali się tak skupieni na swojej pracy i uparci jak pierwsza setka. To chyba dobrze. Mieli naukowe wykształcenie i naukowe poglądy na świat, byli praktyczni, empiryczni, racjonalni. To dawało nadzieję, że komisja selekcyjna na Ziemi wciąż skutecznie przeciwstawia się fanatyzmowi, wysyłając na Marsa ludzi o wrażliwości owego wędrownego Szwajcara, praktycznego, ale otwartego na nowe możliwości, potrafiącego wyrobić w sobie nową lojalność i nowe przekonania. W każdym razie John miał taką nadzieję. Wiedział już jednak, że jego myślenie jest nieco naiwne. Wystarczyło spojrzeć na pierwszą setkę, aby zdać sobie sprawę, że naukowcy mogą się stać tak wielkimi fanatykami jak wszyscy inni, może nawet większymi od wszystkich. Tak to jest, gdy świetnie i wszechstronnie wykształceni ludzie skupiają się na zbyt wąskim zakresie zainteresowań. Zespół Hiroko zniknął… Przebywał teraz gdzieś wśród dzikich skał. Szczęściarze, pomyślał John, po czym zasnął.

Jeszcze parę dni pracował w Echus Overlook, a potem zadzwonił do niego z Burroughs Helmut Bronski, który chciał się z nim naradzić w sprawie nowych przylotów z Ziemi. John postanowił pojechać pociągiem i spotkać się z Helmutem osobiście.

Wieczorem przed odjazdem poszedł się zobaczyć z Saxem. Kiedy wszedł do laboratorium, Russell odezwał się swoim monotonnym głosem:

— Znaleźliśmy pewną planetoidę z rodziny Amora, składającą się w dziewięćdziesięciu procentach z lodu. Jest na orbicie, która sprowadzi ją w pobliże Marsa za trzy lata. To jest dokładnie to, czego szukałem, John. — Sax planował umieścić na tej lodowej planetoidzie automatyczny system naprowadzający i za jego pomocą zmusić Amora, by aerodynamicznie przemieścił się na orbitę około-marsjańską, a później spalił w atmosferze. To mogłoby zadowolić UNOMĘ, która wprawdzie zakazywała niszczenia masy poprzez bezpośrednie zderzenie z atmosferą, ale dzięki temu nad Marsem pojawiłyby się spore ilości wody, a więc wodoru i tlenu, zagęszczając atmosferę gazami, których mieszkańcy planety potrzebowali najbardziej. — Ciśnienie atmosferyczne mogłoby się podnieść o mniej więcej pięćdziesiąt milibarów.

— Żartujesz! — Przed przylotem pierwszej setki ciśnienie przy powierzchni Marsa wahało się od siedmiu do dziesięciu milibarów (na Ziemi na poziomie morza wynosiło przeciętnie 1013), a wszystkie ich dotychczasowe wysiłki podniosły je do około pięćdziesięciu. — Jedna kulka lodu podwoi wartość ciśnienia atmosferycznego?

— Tak wskazują symulatory. Rzecz jasna, jeśli początkowy poziom jest tak niski, podwojenie wcale nie wygląda tak imponująco, jakby się z pozoru wydawało.

— A jednak to wspaniałe, Sax! I trudne do sabotowania.

Sax nie chciał, by mu o tym przypominać. Zmarszczył lekko brwi i wyszedł.

John zareagował śmiechem na bojaźliwość przyjaciela i ruszył do drzwi. Nagle zatrzymał się i rozejrzał po korytarzu. Pusto. W holu nie było kamer, w biurze Saxa również nie dostrzegł śladu monitorów. Wrócił do środka, uśmiechając się na myśl o sobie w roli szpicla. Spojrzał na chaotyczne sterty papierzysk na biurku. Od czego by tu zacząć? Przypuszczalnie AI Russella było prawdziwą kopalnią interesujących informacji, ale zapewne reagowało jedynie na głos Saxa i niewątpliwie rejestrowało wszystkie pytania zadane przez innych. John otworzył więc delikatnie szufladę biurka. Była pusta. Podobnie jak pozostałe. Fakt ten tak go rozśmieszył, że z trudem udało mu się stłumić chichot. Na blacie biurka zobaczył stos korespondencji, więc zaczął przeglądać listy. W większości były to notki od biologów z Acheronu, ale na spodzie sterty leżała pojedyncza kartka bez miejsca nadania, adresu zwrotnego czy kodu. Drukarka Saxa najwyraźniej wypluła ją bez jakiejkolwiek identyfikacji. W każdym razie Boone żadnej nie zauważył. Wiadomość na kartce była krótka:

“1. Używamy samobójczych genów, aby zahamować rozmnażanie wegetatywne. 2. Na powierzchni jest teraz tak wiele ciepłych źródeł, że nie sądzimy, byśmy byli w stanie szybko je wyczerpać. 3. Po prostu wszyscy zgodnie postanowiliśmy, że chcemy stąd wyjechać i pracować na własną rękę, bez czyjejkolwiek ingerencji. Jestem pewna, że to rozumiesz”.

John przez dłuższą chwilę wpatrywał się w tekst, po czym podniósł głowę i rozejrzał się czujnie. Nadal był sam. Zerknął jeszcze raz na notatkę, odłożył ją na miejsce, pospiesznie wyszedł z biura Saxa i wrócił do kwater dla gości.

— Kurczę, Sax — mruknął do siebie z podziwem. — Ty podstępny szczurze!

Pociąg do Burroughs służył głównie do przewozu towarów, toteż na trzydzieści wąskich wagoników tylko dwa przednie przystosowano dla ludzi. Po nadprzewodzącym magnetycznym torze pędził tak szybko i łagodnie, że aż trudno było uwierzyć w krajobraz za oknem; po nie kończących się przełajowych wędrówkach roverami ta zawrotna prędkość wydawała się Johnowi niemal przerażająca. Jedyną rzeczą, którą mógł zrobić, było pobudzenie megaendorfiną ośrodków przyjemnościowych w zmęczonym mózgu. Gdy lek zaczął działać, Boone rozsiadł się wygodnie i rozkoszował jazdą. Wyglądając przez okno, czuł się, jakby odbywał coś w rodzaju powierzchniowego lotu ponad-dźwiękowego.

Tor magnetyczny został wyznaczony niemal równolegle z dziesiątym stopniem szerokości północnej. Generalny plan zakładał, że tor okrąży całą planetę, ale na razie wybudowano jedynie połowę trasy, łącząc Echus z Burroughs. Burroughs było obecnie największym miastem na drugiej półkuli. Pierwotną kolonię zbudowało konsorcjum z przewagą kapitału amerykańskiego według zaaprobowanego przez Unię Europejską projektu, który stworzyli Francuzi. Kolonia ta znajdowała się przy wyższym końcu Isidis Planitia, lądu, który był właściwie wielkim rowem na północnych równinach, wcinających się głęboko w wyżyny południa. Stoki i szczyt rowu neutralizowały krzywiznę planety w taki sposób, że pejzaż wokół miasta miał w sobie coś z ziemskich widoków, i kiedy pociąg wjechał pędem w wielki rów, Boone poprzez pokryte kanionami ciemne równiny dostrzegł horyzont w odległości jakichś sześćdziesięciu kilometrów.

Niemal wszystkie budynki Burroughs stały na urwisku, wciśnięte w zbocza pięciu niskich, leżących tuż obok siebie kanionów na wzniesieniu w łuku archaicznego krętego kanału. Wielkie odcinki pionowych ścian kanionów wypełniono prostokątami lustrzanego szkła, co wyglądało, jakby postmodernistyczne wieżowce zostały przewrócone na bok i wbite we wzgórza. Dzięki temu widok miasta w pierwszej chwili niemal zapierał dech w piersiach i był o wiele bardziej imponujący niż Underhill czy nawet Echus Overlook, z którego wprawdzie rozciągał się wspaniały krajobraz, ale jego samego nie można było zobaczyć. Tu było naprawdę cudownie: wznoszące się ponad kanałem kaniony Burroughs o szklanych ścianach zdawały się niemal błagać o wypełnienie ich wodą, a jednocześnie z okien budynków roztaczał się niezwykły widok na odległe wzgórza. Dzięki połączeniu tych cech i osobliwości terenu Burroughs cieszyło się sławą najpiękniejszego miasta na Marsie.

Zachodnia stacja kolejowa usytuowana była wewnątrz jednego z przekształconych kanionów i stanowiła wysoką na sześćdziesiąt metrów halę o szklanych ścianach. John wysiadł z pociągu i zaczął się przedzierać przez tłumy ludzi. Przez cały czas z podziwem patrzył w górę; z zadartą głową wyglądał jak wieśniak na Manhattanie. Pracownicy kolejowi nosili błękitne kombinezony, ekipy górnicze — zielone walkery, urzędnicy UNOMY — garnitury, a robotnicy budowlani — robocze kombinezony we wszystkich barwach tęczy.

Główną siedzibę UNOMY przeniesiono do Burroughs już trzy lata wcześniej, co w tym mieście spowodowało prawdziwe budowlane szaleństwo i teraz trudno było stwierdzić, czy na stacji więcej jest ONZ-owskich urzędników, czy robotników budowlanych.

W odległym końcu wielkiej hali dworca John znalazł wejście do tunelu i wsiadł do maleńkiej kolejki podziemnej jadącej do kwatery UNOMY. W wagonie musiał uścisnąć dłonie paru osobom, które go rozpoznały i natychmiast podeszły. Przez chwilę poczuł dobrze znaną uciążliwość swojej sławy. Znowu znalazł się wśród obcych, w nieznanym wielkim mieście.

Tego wieczoru jadł kolację z Helmutem Bronskim. Spotkali się przedtem już wiele razy i mężczyzna ten zawsze robił na Johnie spore wrażenie. Niemiecki milioner, który zajął się polityką; wysoki, dobrze zbudowany, o blond włosach, czerwonej twarzy i zawsze nieskazitelnym wyglądzie. Dziś ubrany był w kosztowny szary garnitur. Kiedy zaproponowano mu stanowisko w UNOMIE, pełnił właśnie funkcję ministra finansów Unii Europejskiej. Teraz w wielkomiejskiej brytyjskiej angielszczyźnie przekazywał właśnie Johnowi ostatnie nowiny i zajadał rostbef z ziemniakami, zręcznie operując srebrnymi sztućcami.

— Zamierzamy przyznać koncesję na poszukiwanie metali w Elysium ponad-narodowemu konsorcjum Armscor. Przyślą z Ziemi swój własny sprzęt.

— Ależ Helmucie — przerwał mu John — czy to nie naruszy marsjańskiego traktatu?

Helmut wykonał zamaszysty gest dłonią, w której trzymał widelec. Jego spojrzenie sugerowało, że obaj są przecież ludźmi światowymi i powinni rozumieć tego rodzaju rzeczy.

— Traktat jest przestarzały, to oczywiste dla wszystkich, którzy znają tutejszą sytuację. Ale jego rewizja możliwa jest dopiero za dziesięć lat, a więc na razie musimy próbować uprzedzić i wpłynąć na kształt nowej umowy. Dlatego już teraz przydzielamy niektóre koncesje. Nie ma żadnego racjonalnego powodu do zwłoki, wierz mi, John, i gdybyśmy spróbowali opóźnić ten proces, mielibyśmy jedynie kłopoty w Zgromadzeniu Ogólnym.

— Nie sądzę, żeby Zgromadzenie było uszczęśliwione faktem, że daliście pierwsze koncesje staremu południowo-afrykańskiemu producentowi broni!

Helmut wzruszył ramionami.

— Armscor ma obecnie bardzo niewielki związek z pierwotną firmą. Pozostała jedynie nazwa. Kiedy Republika Południowej Afryki przekształciła się w Azanię, firma przeniosła swoją siedzibę najpierw do Australii, a potem do Singapuru. I teraz, rzecz jasna, jest czymś więcej niż tylko małą firmą lotniczą. To prawdziwy ponad-narodowiec, jeden z nowych “tygrysów”. Posiada własne banki i pakiety kontrolne w około pięćdziesięciu firmach ze starej listy “Fortune 500”.

— Pięćdziesięciu?! — wykrzyknął John.

— Tak. I, wyobraź sobie, że Armscor jest jednym z najmniejszych konsorcjów ponad-narodowych. Dlatego go zresztą wybraliśmy. Ale i tak ma większe dochody niż którekolwiek państwo poza tymi spośród pierwszej dwudziestki. A skoro kapitały z mnóstwa państw łączą się w konsorcja ponad-narodowe, sam rozumiesz, że mają naprawdę sporą władzę i ogromny wpływ w Zgromadzeniu Ogólnym. Kiedy dajemy komuś takiemu koncesję, jakieś dwadzieścia albo trzydzieści państw ma z tego korzyści i może wysłać swoich obywateli na Marsa. Dla reszty krajów stanowi to istotny precedens. I w ten sposób nacisk na nas się zmniejsza.

— Hmm. — John zastanowił się nad słowami Helmuta. — Powiedz mi, kto negocjował ostateczną umowę?

— Cóż, oczywiście, wielu spośród nas.

Bronski ze spokojem jadł dalej, ignorując wyczekujące spojrzenie Johna.

Boone zacisnął usta i odwrócił wzrok. Zrozumiał nagle, że rozmawia z osobnikiem, który, chociaż jest tylko urzędnikiem, uważa się za kogoś o wiele ważniejszego na tej planecie niż on. Błyskotliwy, jowialny, towarzyski, o gładko wygolonej twarzy (ciekawe, kto mu tu przycina włosy?). Po chwili Helmut odchylił się na krześle i zamówił dla nich obu wieczorne drinki. Jego asystentka, pełniąca tego dnia funkcję kelnerki szefa, natychmiast popędziła, aby je przynieść.

— Nie sądzę, żebyśmy potrzebowali na Marsie czegoś takiego — zauważył Boone.

Helmut odpowiedział na spojrzenie Johna ze spokojem, ale jego twarz jeszcze bardziej się zarumieniła. Boone niemal się uśmiechnął. Przedstawiciel UNOMY najwyraźniej chciał się wydać groźny, chciał pokazać, że reprezentuje siły tak doświadczone, iż John, który według nich zdolny był pojmować Marsa jedynie w kategoriach maleńkiej stacji meteorologicznej, z pewnością nie mógłby pojąć ich nowoczesnego stylu myślenia. Jednak John odkrył już dawno, że wystarczy, by przez kilka minut odgrywał rolę “pierwszego człowieka na Marsie” i wszelkie tego rodzaju pozy urzędasów rozsypywały się w pył. Zaczął więc się beztrosko śmiać i pić, opowiadać historyjki, wspominać sekrety, w które wtajemniczeni byli jedynie przedstawiciele pierwszej setki, przy czym dawał jasno do zrozumienia asystentce-kelnerce, że przy tym stole przywódcą jest on. Zachowywał się niefrasobliwie i swobodnie, a jednocześnie chytrze i arogancko. W każdym razie do czasu, gdy obaj skończyli sorbety i brandy, Bronski sam stał się głośny i zawadiacki, co wyraźnie świadczyło o jego zdenerwowaniu.

Urzędnicy! John aż się roześmiał na tę myśl.

Nadal jednak był ciekaw prawdziwego powodu tego spotkania. Może Bronski chciał się naocznie przekonać, jak wiadomość o nowej koncesji zostanie przyjęta przez jednego z przedstawicieli pierwszej setki, aby w ten sposób oszacować reakcję reszty? To byłoby głupie posunięcie, ponieważ aby właściwie ocenić opinie całej pierwszej setki, trzeba by przepytać przynajmniej osiemdziesięcioro z nich. Ale Helmut mógł o tym nie wiedzieć. Johna często przecież uważano za coś w rodzaju wzorca w takich sprawach, za symbol. Znowu więc przydzielono mu rolę marionetki… Cóż, jakakolwiek była rzeczywista przyczyna tego spotkania, najwyraźniej obaj tracili tylko czas.

John zastanowił się, czy nie mógłby wynieść z tego wieczoru przynajmniej jednej korzyści dla siebie, więc gdy Helmut odprowadzał go do apartamentu dla gości, spytał od niechcenia:

— Słyszałeś kiedyś o Kojocie?

— Chodzi ci o zwierzę?

John uśmiechnął się i nie pytał więcej. W pokoju położył się na łóżku i oglądając Mangalavid w telewizji, przeanalizował w spokoju całą sprawę. Potem, kiedy tuż przed pójściem spać czyścił zęby, wpatrzył się nagle w swoje odbicie w lustrze, zerknął spode łba i zamaszyście machnął szczoteczką.

— Bo widzis, Dzon — wyseplenił, parodiując kiepski akcent Helmuta. — To jes biznes! Lozumies, zwykły biznes!

Następnego ranka kilka godzin, jakie pozostały mu do pierwszego spotkania, John spędził z Pauline, chcąc przejrzeć dane na temat posunięć Helmuta Bronskiego w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. Spytał więc komputer, czy istnieje możliwość wdarcia się do dyplomatycznych akt UNOMY. Chciał się na przykład dowiedzieć, czy Helmut był kiedykolwiek w Senzeni Na albo w jakimś innym miejscu, gdzie dokonano sabotażu. Kiedy Pauline przeszukiwała pamięć w poszukiwaniu sposobów dojścia, John połknął megaendorfinę. aby zlikwidować kaca, i zastanowił się nad tym, dlaczego właściwie poszukuje danych Helmuta. UNOMA ustanowiła ostatnio sprawiedliwą i najwyższą — przynajmniej według niej — władzę na Marsie. W praktyce, jak pokazał ubiegły wieczór, i ta władza, jak wszystko co związane z ONZ, wplątana była w tajne układy z narodowymi armiami i ponad-narodowym kapitałem. Zresztą, gdyby Organizacja nie zawierała tego typu układów, byłaby bezradna i nie mogłaby zrealizować swoich zamierzeń, a prawdopodobnie nawet by nie próbowała, ponieważ takie właśnie metody były głównym sposobem jej działania. A czego mogły chcieć narodowe rządy i ponad-narodowe rady nadzorcze? Czy chodzi o to, że gdyby na Marsie zdarzyło się wystarczająco dużo aktów sabotażu, mieliby pretekst do przysłania dodatkowych sił bezpieczeństwa? Pytanie więc brzmiało: czy UNOMA chce zwiększyć kontrolę nad kolonią?

John aż parsknął z oburzenia na taką możliwość. Najwyraźniej jedynym rezultatem jego dotychczasowego śledztwa była rosnąca lista podejrzanych, która w ostatnich dniach niemal się potroiła. W tym momencie Pauline powiedziała: “Wybacz, John” i równocześnie zdanie to pojawiło się na ekranie. Dyplomatyczne dane, jak się dowiedziała, zostały zakodowane w jednym z nowych, niemożliwych do złamania szyfrów; aby się do nich dostać, trzeba by znać kody zabezpieczające. Z drugiej strony, ruchy Helmuta były dość łatwe do zrekonstruowania. Z pewnością przebywał na Pitagorasie, stacji zwierciadlanej, która spadła z orbity dziesięć tygodni temu. W Senzeni Na był na dwa tygodnie przez wizytą Johna. W dodatku, dziwnym trafem, nikt w tamtej osadzie nie wspomniał o jego pobycie.

Zupełnie niedawno natomiast odwiedził kompleks górniczy w miejscu zwanym Bradbury Point. Dwa dni później John wyjechał z Burroughs, aby obejrzeć sobie te kopalnie.

Bradbury Point leżało jakieś osiemset kilometrów na północ od Burroughs, przy najbardziej wysuniętym na wschód przedłużeniu Nilosyrtis Mensae. Mensae stanowiły szereg długich kanionów, które — tak jak wysepki południowych wyżyn — wystawały nad płycizny północnych równin. Niedawno odkryto, że wyspowe kaniony Nilosyrtis są prowincją niezwykle bogatą w metale: znajdowały się tam złoża miedzi, srebra, cynku, złota, platyny i innych pierwiastków. Największe skupiska rud znaleziono w miejscu zwanym Wielką Skarpą. Niektórzy areolodzy posunęli się nawet tak daleko, że nazwali skarpą cały region metalogenicznej krainy, która przecinała planetę jak szew piłkę baseballową. Ten bogaty w kruszce pas stanowił kolejną osobliwą, niewytłumaczalną zagadkę w nie rozwiązanej dotąd tajemnicy niezwykłych różnic pomiędzy północną a południową półkulą Marsa.

Pracom eksploatacyjnym w Bradbury towarzyszyły intensywne badania areologiczne, prowadzone przez naukowców pracujących dla UNOMY, a także — co John odkrył, kiedy sprawdził dane zatrudnienia nowo przybyłych — przedstawicieli ponad-narodowych konsorcjów. Wszyscy oni próbowali znaleźć jakieś wskazówki, dzięki którym potrafiliby bez trudu zlokalizować na Czerwonej Planecie kolejne złoża rud. Jednak nawet na Ziemi siatka rozkładu surowców mineralnych nie była do końca rozszyfrowana i z tego powodu poszukiwanie metali wciąż miało w sobie element przypadkowości. Na Marsie było to jeszcze bardziej tajemnicze. Ostatnich odkryć na Wielkiej Skarpie dokonano właśnie przypadkiem, ale tak czy owak, region ten stał się obecnie głównym ośrodkiem poszukiwania i wydobycia metali.

Odkrycie złóż w Bradbury Point wzmogło te poszukiwania, ponieważ kraina bogata w rudy okazała się prawie tak duża jak największe ziemskie kompleksy wydobywcze, może nawet równa regionowi Bushveldt w Azanii. W Nilosyrtis panowała więc prawdziwa gorączka złota. I takie miejsce odwiedził niedawno Helmut Bronski!

Osada była niewielka, utylitarna i nastawiona jedynie na wydobycie. Rickover i kilka rafinerii obok wydrążonego i zabudowanego kesonowym osiedlem kanionu. Na nizinach między kanionami porozrzucano kopalnie. Boone wjechał do osiedla, przeszedł do garażu, a potem do śluzy. Wewnątrz czekał już komitet powitalny i gospodarze zaprowadzili Johna do salki konferencyjnej o szklanych, przezroczystych ścianach.

Jak mu powiedzieli, w Bradbury przebywało około trzystu osób; wszyscy byli pracownikami UNOMY wyszkolonymi przez ponad-narodowy koncern Shellalco. Podczas krótkiego obchodu John dowiedział się, że stanowią mieszaninę Afrykanerów z byłego RPA, Australijczyków i Amerykanów. Wszyscy wydawali się absolutnie szczęśliwi, że mogą uścisnąć Boone’owi dłoń. Trzy czwarte mieszkańców stanowili mężczyźni; bladzi i ubrani w czyste kombinezony przypominali bardziej techników laboratoryjnych niż usmolone węglem trolle, które John sobie wyobrażał, kiedy słyszał słowo “górnik”. Mówili, że większość z nich pracuje tu na dwuletnich kontraktach i odliczają tygodnie do powrotu, a niektórzy nawet dni. Wydobycie prowadzili przede wszystkim za pomocą teleoperacji i najwyraźniej zaszokowało ich, kiedy Boone poprosił, by zaprowadzili go na dół, gdyż chce się tam rozejrzeć.

— To tylko wydrążona dziura — rzucił któryś z robotników.

John popatrzył na nich ze swoim czarującym, niewinnym uśmieszkiem i po krótkiej chwili wahania rzucili się hurmem, aby skompletować dla niego zespół eskortujący.

Ubranie się w walkery i wyjście przez komorę powietrzną zajęło im dwie godziny. Potem pojechali na obrzeże kopalni, a stamtąd ruszyli w dół pochyłą drogą do tarasowego, owalnego szybu długości jakichś dwóch kilometrów. Wysiedli i podążyli za Johnem, który kręcił się tu i tam. Zewsząd otaczały ich duże automatyczne buldożery, samochody-wywrotki i maszyny górnicze. Szybki w hełmach czteroosobowej eskorty jakby całe zamieniły się w wielkie oczy — były uważne i czujne. Boone’owi przyszło do głowy, że jego towarzysze zachowują się tak, jak gdyby polecono im pilnować wypuszczonej na wolność niebezpiecznej bestii. Popatrzył na nich badawczo, zaskoczony ich zachowaniem i nagle uświadomił sobie pewien niezwykle istotny fakt: że Mars może dla kogoś stanowić po prostu kolejny niewygodny przydział, następne obmierzłe miejsce, gdzie cię wysyłają do pracy, jakąś piekielną kombinację Syberii, pustyń Arabii Saudyjskiej, Bieguna Południowego zimą i stacji Nowyj Mir.

Jeśli jednak się mylił, ich nieprzyjazne zachowanie mogło jedynie oznaczać, że robotnicy uważają go za niebezpieczną osobę, która nie powinna tu przebywać. Myśl ta sprawiła, że John aż się wzdrygnął. Bez wątpienia wszyscy już słyszeli o upadku samochodu-wywrotki. Może po prostu sam ten fakt robił na nich takie wrażenie. A jeśli nie, jeśli było w tym coś więcej? Czy ci ludzie mogą wiedzieć o czymś, czego on nie wiedział? John złapał się na tym, że wpatruje się w nich tak intensywnie, jakby chciał przebić wzrokiem szybkę hełmu. Dotąd myślał o spadającej wywrotce jako o wypadku albo przynajmniej o czymś, co mogło się zdarzyć jedynie raz. Ale przecież jego ruchy były tak łatwe do wyśledzenia, wszyscy wiedzieli, gdzie w danym momencie przebywa. Jak to się mawia na Marsie: “Za każdym razem, kiedy wychodzisz na powierzchnię, jesteś tylko zagubionym wędrowcem”. A tam na dole, w kopalni było tak wielu automatycznych “wrogów”.

Jednak udało im się wrócić na górę bez przygód. Wieczorem zjedli zwykłą kolację, po której odbyło się przyjęcie na cześć Boone’a, mocno zakrapiane alkoholem — któremu towarzyszyły duże ilości megaendorfiny — oraz wypełnione głośnymi ochrypłymi rozmowami. Przyjęcie wyprawiono po to, jak pomyślał z uśmiechem John, by grupka młodych, twardych inżynierów mogła się na własne oczy przekonać, czy sławny John Boone jest istotnie zabawnym facetem i duszą towarzystwa.

Wiedział, że jest to dość naturalna reakcja, charakterystyczna dla nowo przybyłych na Marsa, zwłaszcza dla nowo przybyłych młodych mężczyzn. Toteż szybko zaczął z nimi gawędzić i dobrze się bawić, ale jednocześnie niepostrzeżenie zadawał im pytania, potajemnie prowadząc swoje śledztwo. Dowiedział się między innymi, że nigdy nie słyszeli o Kojocie, co stanowiło niezwykle interesujący fakt, ponieważ znali opowieść zarówno o Wielkim Człowieku, jak i o ukrytej kolonii. Widocznie Kojot nie mieścił się wśród tego typu opowiastek i plotek. Najwyraźniej znany był — o ile Boone mógł już cokolwiek na ten temat powiedzieć — tylko niektórym przedstawicielom pierwszej setki.

Górnicy mieli ostatnio niezwykłą wizytę. Przejeżdżała w ich pobliżu arabska karawana, podróżująca po krawędzi Vastitas Borealis. Podobno Arabowie twierdzili, że odwiedzają ich niektórzy z, jak ich nazywali, “zagubionych kolonistów”.

— Bardzo ciekawe — oświadczył John. Wydawało mu się zupełnie nieprawdopodobne, żeby Hiroko albo ktokolwiek z jej ekipy się ujawnił, ale któż mógł znać prawdę? Pomyślał, że równie dobrze może sam to sprawdzić. W końcu niewiele miał do roboty w Bradbury Point. Przyszło mu do głowy, że detektyw ma niewiele pracy, zanim przestępstwo zostanie popełnione.

Spędził jeszcze parę dni, obserwując prace eksploatacyjne, ale z powodu ogromnej skali tych operacji, rósł tylko jego lęk o własne bezpieczeństwo; nie mógł przestać myśleć o tym, jak wiele automatycznych maszyn górniczych może się w każdej chwili urwać.

— Co zamierzacie zrobić z takim mnóstwem metalu? — spytał, po obejrzeniu pracy maszyn w kolejnym wielkim otwartym szybie kopalni, dwadzieścia pięć kilometrów na zachód od osiedla. — Wysłanie go na Ziemię kosztowałoby więcej niż jest wart, prawda?

Kierownik operacji, ciemnowłosy mężczyzna o ostrych rysach uśmiechnął się.

— Przetrzymamy go, aż wzrośnie jego wartość. Albo póki nie wybudują tej kosmicznej windy.

— Wierzycie w to?

— O, tak, są tu przecież wszystkie potrzebne surowce! Grafitowy drut wzmocniony diamentowymi spiralami. Nawet na Ziemi można ją z tego zbudować, a tutaj będzie to znacznie łatwiejsze.

John potrząsnął głową. Tego popołudnia przez godzinę jechali z powrotem do osiedla, mijając nierówne stożki szybów i hałdy żużlu. Daleko przed nimi — po drugiej stronie osiedla mieszkalnego — migotał na niebie pióropusz nad rafinerią. Boone przyzwyczaił się już do widoku rozdartej ziemi dla celów budowlanych, ale to miejsce… Zdumiało go, jak wiele potrafi zrobić kilkuset ludzi. Ale dysponowali przecież tą samą techniką, która pozwoliła Saxowi zbudować pionowe miasto, wysokie Echus Overlook, tą samą techniką, dzięki której wszystkie nowe miasta powstawały tak szybko. A jednak taka dewastacja tylko po to, aby wydrzeć z wnętrza planety metale przeznaczone dla nienasyconej, żądnej nowych zasobów Ziemi przeraziła go…

Następnego dnia przekazał szefowi kopalni rygorystyczny regulamin bezpieczeństwa, którego osada miała przestrzegać przez najbliższe dwa miesiące, po czym pożegnał się, wjechał w trakt owianych wiatrem kolein i ruszył na północny wschód, w ślad za arabską karawaną.

Okazało się, że z arabską karawaną podróżuje Frank Chalmers. Indagowany przez Johna, oświadczył, że od dawna nie widział nikogo z grupy Hiroko i nic nie słyszał o rzekomych odwiedzinach. Również żaden z Arabów nie chciał się przyznać, że w Bradbury Point opowiedział historię o ich wizycie. Prawdopodobnie więc była to jedynie plotka albo też Arabowie nie przyznawali się z powodu Franka. Jeśli nawet tak było, Johnowi trudno byłoby to udowodnić.

Chociaż Arabowie dopiero niedawno przybyli na Marsa, najwidoczniej już zdążyli się sprzymierzyć z Frankiem, nie było co do tego wątpliwości. Mieszkał z nimi, mówił ich językiem, a teraz, co było naturalne, pełnił również rolę stałego pośrednika między nimi i Johnem. Boone uznał, że nie istnieje najmniejsza szansa na dotarcie do prawdy na miejscu. Jedynie Pauline mogłaby coś znaleźć w danych komputerowych, ale to mogła robić także z dala od karawany.

Pomimo to jednak John podróżował z tą grupką jeszcze przez jakiś czas. Arabowie jechali przez wielkie morze wydm, prowadząc badania areologiczne i czasem poszukując metali. Frank wpadł do nich na krótko, aby porozmawiać ze swoim egipskim przyjacielem; był zbyt zajęty, aby zostać gdzieś na dłużej. Pełnił funkcję sekretarza Marsa w rządzie Stanów Zjednoczonych i praca ta czyniła go takim samym obieżyświatem jak Johna. Zresztą, ich drogi dość często się krzyżowały. Frank zdołał utrzymać swoją pozycję szefa amerykańskiego departamentu już przez trzy kadencje, co stanowiło nie lada wyczyn — wszak było to stanowisko rządowe, chociaż sprawował je tak daleko od Waszyngtonu. Obecnie nadzorował napływ kapitału inwestycyjnego przez związane z Ameryką konsorcja ponad-narodowe. Spoczywała na nim wielka odpowiedzialność, która sprawiała, że zaczynał już niemal wariować z przepracowania, a jednocześnie nadęła go władzą. John pomyślał, że Frank stanowi “bizneswersję” Saxa. Był nieustannie w ruchu, a w trakcie swoich przemówień, których treść ciągle się zmieniała przez te wszystkie lata, zamęczając Radę do spraw Handlu najdrobniejszymi problemami, zawsze wymachiwał rękoma, jak gdyby dyrygował orkiestrą.

— Przyjechałem wyznaczyć granicę na Skarpie, zanim ponad-narodowcy i Niemcy wszystko rozdrapią. Mam masę roboty! — To ostatnie zdanie było zresztą stałym refrenem Franka. Wypowiadał je często, dla zilustrowania problemu wskazując jednocześnie różne miejsca na małym globusie, który przywiózł ze sobą wraz z mikrokomputerem. — Spójrz, tu są twoje mohole. Wprowadziłem je w ubiegłym tygodniu, jeden w pobliżu północnego bieguna, trzy na sześćdziesiątym stopniu północnym i sześćdziesiątym południowym, cztery wzdłuż równika, cztery dokoła bieguna południowego. Wszystkie usytuowane na zachód od wzniesień wulkanicznych, dzięki czemu towarzyszy im wstępujący prąd powietrza. To jest piękne. — Zakręcił globusem i błękitne kropeczki oznaczające mohole rozmyły się na moment w niebieskie linie. — Dobrze widzieć, że w końcu robisz coś pożytecznego.

— Tak, w końcu…

— Słuchaj, tutaj w Ffellas jest nowe wielkie osiedle fabryczne. Wytwarzają podstawowe podzespoły w tempie, które w Ls dziewięćdziesiąt da im możność obsługi około trzech tysięcy emigrantów. Jeśli jednak weźmie się pod uwagę, że niebawem ma przybyć nowa flota kursowych wahadłowców, ledwie to wystarczy. — Zobaczył minę Johna i dodał szybko: — W końcu chodzi o ciepło, John, więc wspomagają terraformowanie bardziej niż pieniądze i praca. Tak sądzę.

— Czy ty się kiedykolwiek zastanawiasz nad tym, jakie będą tego wszystkiego konsekwencje? — spytał John.

— O co ci chodzi?

— Wiesz, ten zalew ludzi i sprzętu, podczas gdy tak źle się dzieje na Ziemi.

— Na Ziemi zawsze się już będzie źle działo, powinieneś się przyzwyczajać do tej myśli.

— Taa, ale do kogo będzie należało to wszystko tutaj? Kto będzie decydował?

Frank tylko się skrzywił na naiwność Boone’a, na sam charakter jego pytania. Jedno spojrzenie na ten grymas i John wszystko zrozumiał, rozpoznał tę mieszaninę rozgoryczenia, niecierpliwości i rozbawienia. Jakaś cząstka Johna była zadowolona z tego rozszyfrowania emocji Franka. Znał swego starego druha lepiej niż kiedykolwiek znał kogoś ze swojej rodziny, toteż ta śniada twarz o jasnych oczach, teraz groźnie na niego patrzących, była jak twarz brata bliźniaka, o którego istnieniu nie musiał nawet pamiętać. Z drugiej strony poczuł wściekłość z powodu protekcjonalnego zachowania Franka.

— Ludzie się nad tym zastanawiają, Frank. Nie chodzi tylko o mnie czy o Arkadego. Nie możesz po prostu wzruszyć ramionami i zachowywać się tak, jakbym ci zadał jakieś idiotyczne pytanie, jak gdyby nie było o czym decydować.

— Decydują Narody Zjednoczone — odparł szorstko Frank. — Na Ziemi jest dziesięć miliardów ludzi, a nas jest tu tylko dziesięć tysięcy. Wypada milion na jednego. Jeśli chcesz niwelować wypływające z tego dysproporcje sił, powinieneś zostać przedstawicielem UNOMY, jak ci zresztą doradzałem, kiedy ONZ instalowało tu swoją siedzibę. Ale wtedy mnie nie słuchałeś. Po prostu wzruszyłeś ramionami. Mogłeś zostać naprawdę kimś i robić coś ważnego. A kim jesteś teraz? Asystentem Saxa odpowiedzialnym za reklamę.

— Oraz za rozwój, bezpieczeństwo, kontakty z Ziemią i za mohole.

— Struś! — rzucił żartobliwie Frank. — Głowa w piasek! No już dobrze, chodźmy coś zjeść.

Poszli na kolację do największego arabskiego rovera, gdzie podano im wyśmienity egzotyczny posiłek z duszonej jagnięciny i pachnącego koprem jogurtu. Jednak John złapał się na tym, że nadal jest zły na Franka za jego ciągłą, z trudem skrywaną pogardę. Ich stara rywalizacja wciąż odżywała na nowo. W żaden sposób John nie potrafił sobie poradzić z drwiąca arogancją i butą przyjaciela — na Franku status “pierwszego człowieka” nigdy nie robił najmniejszego wrażenia.

Pewnie dlatego, kiedy Maja Tojtowa po drodze do Acheronu zjawiła się nieoczekiwanie następnego dnia, John ściskał ją dłużej niż zwykle. Jeszcze przed końcem wspólnej kolacji namówił ją bez trudu, by spędziła noc w jego łaziku. Kurtuazyjne gesty, pytania pełne nieskrywanej radości, subtelne uśmiechy, znaczące spojrzenia, przypadkowe zetknięcia się ramionami, gdy stali próbując sorbetów, rozmowy z pogodnymi ludźmi z karawany, którzy natychmiast uznali Rosjankę za zachwycającą… Był to stary kod, którego John i Maja używali od lat przy każdym spotkaniu. Ponowne zapoznanie i ponowne uwiedzenie. Frank mógł jedynie to obserwować i z nieruchomą jak maska twarzą przemawiać po arabsku do swoich egipskich przyjaciół.

Tej nocy, kiedy John kochał się z Mają w roverze, uniósł się nad nią na chwilę, spojrzał na białe ciało Rosjanki i pomyślał: “Tak wiele poświęcasz dla polityki, drogi Franku!” Pozbawiona wyrazu, nieruchoma twarz przyjaciela powiedziała Jonnowi wszystko, uświadomiła mu, że nic się nie zmieniło, że ciągle tkwi w nim ta sama zadra, nadal płonie ta dzika namiętność do Mai. Frank, podobnie zresztą jak większość mężczyzn w karawanseraju, z pewnością szaleńczo pragnął znaleźć się tej nocy na miejscu Johna i kochać się z Mają. Może zresztą raz czy dwa razy w przeszłości Frank rzeczywiście znajdował się w podobnej sytuacji, ale bez wątpienia nie wtedy, kiedy John był w pobliżu. Tak, niewątpliwie dziś wieczorem Frankowi boleśnie się przypomniało, na czym polega prawdziwa siła.

Tak bardzo skupił się na przykrości, którą wyrządzał Frankowi, że musiał przez dłuższą chwilę zwalczać te myśli, aby skupić uwagę na samej Mai. Od prawie pięciu lat już niemal ze sobą nie sypiali i w tym okresie John miał wiele innych partnerek; wiedział też, że ona żyła przez jakiś czas z pewnym inżynierem w Hellas. Dziwnie było powtarzać wszystko od początku, ponieważ znali się już tak dobrze, ponieważ byli kiedyś ze sobą tak blisko. Maja obróciła się i na sekundę jej twarz zamigotała pod Boonem w nikłym świetle. Wydała mu się bardziej jak siostra niż nieznajoma. … Coś się więc stało, coś mu się objawiło. Opadła cała zewnętrzna otoczka, zniknęły gierki. Było coś niesamowitego w jej twarzy, coś w zachowaniu i w sposobie, w jaki oddawała mu całą siebie, gdy się kochali. Nie znał nikogo, kto zachowywałby się tak jak ona.

A zatem na nowo rozpalił się stary żar ich miłości. Najpierw było jakoś niepewnie, zupełnie inaczej niż za pierwszym razem. Potem jednak, po cichej, trwającej godzinę rozmowie, zaczęli się całować i tarzać po łóżku i nagle pogrążyli się w prawdziwym szale namiętności. John musiał przyznać, że Maja, jak zawsze, wprawiła go w stan niezwykłego podniecenia. Zmusiła do wielkiej uwagi! Seks nie był bowiem dla niej swego rodzaju sportem (tak go traktował John), był wielką namiętnością, niemal sposobem przeżywania transcendencji, i gdy się kochała, zachowywała się jak tygrysica, co Boone’a zawsze zaskakiwało, budziło, trzeźwiło i rozpalało. Za każdym razem Maja przypominała mu, czym może być seks. John uznał, że naprawdę cudownie znów to sobie przypomnieć, po raz kolejny się tego od niej nauczyć. Pomyślał, że megaendorfina jest niczym w porównaniu z tym. Zastanawiał się, jak mógł o tym zapomnieć i dlaczego ciągle od niej odchodził, jak gdyby tę kobietę można było czymś lub kimś zastąpić. Wziął ją więc w ramiona, przycisnął mocno do siebie i zaczęli szaleć na jego łóżku, gryząc się, dysząc i jęcząc. Jak niemal zawsze dotąd szczytowali w tym samym momencie. Maja znowu doprowadziła go do najwyższej ekstazy. To był już ich rytuał.

Nieco później, gdy już tylko rozmawiali, John uświadomił sobie, że naprawdę bardzo ją lubi. W rzeczywistości zaczął się spotykać z Mają jedynie po to, by rozdrażnić Franka. Sama Maja właściwie nigdy go nie interesowała. Teraz jednak, kiedy tak leżeli obok siebie, poczuł, jak bardzo brakowało mu jej w ciągu ostatnich pięciu lat; ich wspólne życie przed laty wydawało mu się wspaniałą sielanką. Jakże za nią tęsknił przez cały ten czas! Nowe uczucia poczęły w nim rozkwitać. Zawsze go zaskakiwały, ponieważ nieustannie sądził, że jest już na nie zbyt stary, że nie jest już do nich zdolny. A potem coś się zdarzało i znowu to czuł. Patrząc wstecz na ostatnie lata uzmysłowił sobie z zaskoczeniem, że takim zdarzeniem niesłychanie często było spotkanie z Mają…

Maja zupełnie się nie zmieniła, była taka jak dawniej: żywa, bystra, pełna pomysłów i planów, bardzo skupiona na własnej osobie. Nie miała pojęcia, co John porabia tu na wydmach i nawet nie przyszło jej do głowy, by go o to spytać. Emanowała jakąś wewnętrzną siłą, pewnie potrafiłaby być dla niego okrutna, gdyby zachował się nie po jej myśli. Dostrzegł tę siłę w mocnym uścisku jej ramion, w jej stanowczych krokach, gdy szła do toalety. Ale to nie było nic nowego, wiedział to wszystko od dawna, to były stare informacje, coś, co odkrył tak dawno temu w Underhill podczas pierwszych lat ich pobytu na Czerwonej Planecie. Podobała mu się ta jej niezwykła poufałość, ta ogromna bliskość z drugą osobą, podobała mu się nawet jej nerwowość! Jak Frank i jego pogarda. Cóż, starzał się, a oni wszyscy stanowili prawie rodzinę. Ta ostatnia myśl tak go rozbawiła, że niemal się roześmiał i już miał coś powiedzieć, aby i Maję rozluźnić, ale potem zastanowił się i ugryzł w język. Nie, wystarczy, że on sam o tym wie, nie musi tego demonstrować. Boże! Nie był w stanie dłużej się powstrzymać i roześmiał się głośno, na co Maja również odpowiedziała śmiechem, po czym wróciła do łóżka i stuknęła go palcem w pierś.

— Znowu się ze mnie śmiejesz! To z powodu mojego tłustego tyłka, co?

— Wiesz przecież, że twój tyłek jest idealny. — Jeszcze raz dźgnęła go w to samo miejsce, obrażona stwierdzeniem, które uważała za perfidne kłamstwo, a John poddał się jej nastrojowi i znów rozpoczęli zapasy, które pogrążyły ich w świecie słonego potu i skóry, w świecie seksu. W czasie długiego leniwego odpoczynku John przyłapał się na pewnej myśli: “Kocham cię”, pomyślał, “kocham cię, dzika Maju, naprawdę cię kocham”. Była to myśl niepokojąca, wręcz niebezpieczna. Nie odważyłby się jej wypowiedzieć głośno, czuł jednak, że taka właśnie jest prawda.

Parę dni później, kiedy Maja wyjeżdżała, by odwiedzić grupę z Acheronu, zapytała go, czy nie miałby ochoty się do niej przyłączyć, i propozycja ta sprawiła mu przyjemność.

— Może za parę miesięcy.

— Nie, nie. — Jej twarz była poważna. — Przyjedź szybciej, chcę, żebyś był tam ze mną wcześniej. — Kiedy się zgodził, ot tak, pod wpływem chwilowego impulsu, uśmiechnęła się tajemniczo i dodała: — Nie będziesz żałował. — Potem pocałowała go i odjechała, zmierzając na południe do Burroughs, aby złapać pociąg na zachód.

Po wyjeździe Mai John nie miał już najmniejszej szansy dowiedzieć się czegokolwiek od Arabów. Obraził Franka, a Arabowie ujęli się za nim, jak gdyby to on miał rację.

— Ukryta kolonia? — zdziwili się na jego pytanie. — A cóż to takiego?

John westchnął. Postanowił zrezygnować i wyjechać. Przygotował swój rover w noc przed wyjazdem (Arabowie szczodrze wypełnili jego ładownię wszelkiego rodzaju artykułami żywnościowymi) i zastanowił się, co udało mu się do tej pory osiągnąć w śledztwie dotyczącym sabotaży. Pewne było, że do chwili obecnej nie zdołał zrobić niczego, co mogłoby zagrozić pozycji Sherlocka Holmesa. Mało tego, okazało się, że istnieje na Marsie cała społeczność, absolutnie dla Johna niedostępna. Ach ci muzułmanie, jacy oni są naprawdę? Tego wieczoru, gdy skończył ładować zapasy do łazika, poczytał przez chwilę dane komputerowe, a potem przysiadł się do gospodarzy i obserwując ich jak najuważniej, przez całą długą noc zadawał pytania… Wiedział, że pytania stanowią klucz do ludzkich dusz, nieskończenie bardziej użytecznych niż rozum. Tyle że nie w tym przypadku, Arabowie pozostali dla Johna zamknięci i nieodgadnieni. “Kojot?” — pytali. — “Czy to nie jest jakiś rodzaj dzikiego psa?”

Tak więc następnego ranka Boone zmieszany i zawiedziony opuścił karawanę i udał się na zachód, ku południowej granicy morza wydm. Jechał do Acheronu, aby połączyć się z Mają. Czekała go długa podróż, pięć tysięcy kilometrów z wydmy na wydmę. Wolał jednak samotną jazdę roverem niż dojazd do Burroughs i podróż pociągiem. Potrzebował czasu, aby przemyśleć wiele spraw. Nabrał od dawna takiego przyzwyczajenia — jadąc na przełaj łazikiem albo lecąc szybowcem, rozmyślał. Sprzyjało temu oddalenie od siedzib ludzkich, powolna jazda przez marsjańskie krainy. Był już w drodze od lat, od lat przemierzał północną półkulę i robił długie wypady na południe.

Podczas tych podróży dokonywał inspekcji moholi, wyświadczał przysługi Saxowi, Helmutowi lub Frankowi, badał różne sprawy dla Arkadego albo przecinał wstęgi podczas różnych uroczystych otwarć tego czy owego: miasta, szybu, stacji meteorologicznej, kopalni, moholu. Wszędzie przemawiał publicznie lub gawędził prywatnie, rozmawiał z obcymi, ze starymi przyjaciółmi, z nowymi znajomymi. Umiał już przemawiać prawie tak dobrze jak Frank i ze wszystkich sił starał się natchnąć mieszkańców planety, aby wraz z nim znaleźli sposób na zapomnienie swej historii i zbudowanie nowej, świetnie funkcjonującej społeczności, na zbudowanie naukowego systemu przeznaczonego tylko dla Marsa, zaprojektowanego dla ich specyficznych warunków, na stworzenie społeczeństwa dobrego, sprawiedliwego, działającego racjonalnie i tak dalej… Inspirował słuchaczy, aby wskazali mu drogę do nowego Marsa…

Jednakże z roku na rok coraz mniej wierzył, że coś takiego powstanie, że uda mu się stworzyć wymarzone społeczeństwo. W Bradbury Point uświadomił sobie, jak wiele się zmieniło, a Arabowie potwierdzili to wrażenie. Sprawy najwyraźniej wymknęły mu się ostatnio spod kontroli i co więcej, już zupełnie nikt nad nimi nie panował. Nie istniał żaden plan.

John jechał prowadzonym przez automatycznego pilota roverem na zachód, to podjeżdżając pod górę, to opadając w dół na kolejnych wydmach. Nie widział niczego wokół siebie. Zatopił się głęboko w myślach, próbując sobie uzmysłowić, czym właściwie jest historia i jak funkcjonuje. I gdy tak przemierzał piaszczystą krainę, pomyślał w pewnej chwili, że historia to coś wielkiego, coś, co zawsze znajdowało się jakby za horyzontem. I mimo że sama jest niewidoczna, widać jej działania. Historia jest tym, powiedział sobie John, co się zdarzyło, kiedy nie patrzyłeś — jest niepoznawalnym bezkresem zdarzeń, które znajdując się poza kontrolą, same potrafią wszystko kontrolować. “Przecież byłem tu od samego początku” — jęknął w duchu. Tak, był tu od samego początku, był pierwsza osobą, która postawiła stopę w tym świecie. A potem wrócił do tego świata na przekór wszelkim przeciwnościom i pomagał go budować od podstaw! A teraz, pomimo takich wysiłków, wszystko wymknęło mu się spod kontroli. Uciekło od niego. Zastanawiając się nad tą kwestią, John czuł, jak jego nerwy się napinają, czuł niedowierzanie, a czasem wściekłość; czuł się zawiedziony. Wiedział też, że cała sprawa coraz szybciej wymyka się również poza jego zdolność zrozumienia i czuł, że to nie jest w porządku, że musi z tym walczyć!

Ale jak? Poprzez jakiś rodzaj planowania społecznego… Tak, oczywiście to właśnie było im potrzebne. Na razie dominowało bezładne, pozbawione planu działanie, łamiące nawet ten słaby plan, jaki mieli, i zaczęło się to już przy okazji marsjańskiego traktatu… Tak, tak, społeczności pozbawione planu: taka była dotąd historia. Ale ta dotychczasowa historia była koszmarem, ogromnym łańcuchem błędów. Nie. Teraz potrzebowali planu. Mieli okazję zacząć tu wszystko na nowo i potrzebowali wizji. Helmut to służalczy urzędas, Frank natomiast był cynikiem akceptującym status quo, zgadzającym się na łamanie traktatu, jak gdyby przylecieli tu w jakiejś gorączce złota. Frank nie ma racji. Myli się jak zwykle!

Ale i zachowanie Johna — ta bezładna gonitwa z miejsca na miejsce — było prawdopodobnie także niewłaściwe. Postępował dotąd według jakiejś niewyraźnej teorii: wydawało mu się, że jeśli objedzie jak największą część tej planety, jeśli odwiedzi jeszcze jedną kolonię, a potem jeszcze jedną, porozmawia z jedną więcej osobą, to jakoś mu się to uda (bez specjalnego wysiłku myślowego), i że to holistyczne podejście spłynie z niego na wszystkich innych, obejmie nowych kolonistów, a wtedy wszystko się zmieni.

Teraz był już zupełnie przekonany, że jego myślenie było naiwne. Na tej planecie mieszkało obecnie tak wielu ludzi, że nie mógłby mieć nigdy nadziei na spotkanie ich wszystkich, na poznanie ich ambicji i pragnień. Zresztą nie chodziło tylko o to, bo przecież wielu nowo przybyłych pozornie miało podobne jak pierwsza setka powody, by przylecieć na Czerwoną Planetę. Oczywiście nie wszyscy: poza naukowcami przybywali tu również ludzie tacy jak na przykład ci spotkam Szwajcarzy — wędrowni budowniczowie dróg. A John nie znał tych nowych przybyszów tak dobrze jak przedstawicieli pierwszej setki, nie znał ich i nigdy nie pozna. Prawda jest taka, że Boone’a stworzyła “setka” — to właśnie członkowie tej maleńkiej społeczności ukształtowali jego opinie i idee, to oni nauczyli go wszystkiego. Byli jego rodziną, ufał im. I pragnął ich pomocy, potrzebował jej teraz bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Może właśnie tak należało tłumaczyć sobie ten nagły nawrót intensywnego uczucia do Mai. Może z tego właśnie powodu czuł taką wściekłość na Hiroko — pragnął z nią porozmawiać, potrzebował jej pomocy! A ona ich opuściła.

Wład i Ursula przenieśli swój kompleks biotechnologiczny do nowej siedziby. Znajdował się teraz w przypominającym żebro podłużnym paśmie w Acheron Fossae. Wąskie wzniesienie wyglądało jak wieżyczka obserwacyjna w ogromnej, zanurzonej łodzi podwodnej. Jego wyższą część, która rozciągała się od jednego urwiska do drugiego, podziurawili jak plaster miodu serią wykopów. Niektóre z uzyskanych w ten sposób pomieszczeń miały nawet kilometr szerokości i szklane ściany z obu stron. Okna na południowej stronie dawały widok na Olympus Mons, który znajdował się około sześciuset kilometrów od nich, natomiast okna wychodzące na północ spoglądały na jasnobrązowe piaski Arcadia Planitia.

John wjechał szerokim występem skalnym na dno “żebra” i przesunął się przez luk garażowej komory powietrznej. Po drodze zauważył, że ziemia w wąskim kanionie na południe od kolonii jest pokryta zwałami gruzełkowatej substancji, przypominającej stopiony brązowy cukier.

— To nowy rodzaj skrytopłciowej skorupy — wyjaśnił spytany o to Wład. — Symbioza cyjanobakterii i sztucznie wyhodowanych bakterii floryda. Bakterie floryda przenikają bardzo głęboko w podłoże i przekształcają zawarte w nim siarczany w siarczki, które potem zasilają odmianę Microcoleus. Górne warstwy tego związku rozwijają się w filamentach, które czepiają się piasku i gliny w dużych drzewiastych formacjach. To, co widzisz, stanowi więc coś w rodzaju małego lasku z naprawdę długimi systemami korzeniowymi bakterii. I te systemy korzeniowe najwyraźniej ciągle prą w dół, przez regolit przechodzą do podłoża skalnego i po drodze topią wieczną zmarzlinę.

— I pozwoliliście się rozplenić takiemu paskudztwu? — spytał John.

— Jasne. Potrzebujemy przecież czegoś, by zniszczyć zmarzlinę, prawda?

— Czy umiecie to powstrzymać, by nie rozrosło się na całą planetę?

— No… kiedy zaczną przytłaczać resztę biomasy, wykorzystamy zwykły układ genów samobójczych, ale póki utrzymują się w odpowiednim miejscu…

— Hmm.

— Nie przypominają zbytnio pierwszych form życia, które pokryły ziemskie lądy… Po prostu wzmagamy tempo ich wzrostu i pobudzamy ich systemy korzeniowe. Zabawne jest to, że, jak mi się zdaje, najpierw będą oziębiać atmosferę, nawet jeśli ogrzeją glebę pod powierzchnią, ponieważ pobudzą procesy utleniania skał, a wszystkie tego typu działania absorbują dwutlenek węgla z powietrza, więc ciśnienie powietrza będzie spadać.

Pojawiła się Maja, wy ściskała serdecznie Johna, po czym spytała:

— A czy te reakcje nie spowodują przypadkiem wydzielania się tlenu podczas wchłaniania dwutlenku węgla? Wtedy ciśnienie wcale by nie spadło. Wład wzruszył ramionami.

— Może. Zobaczymy.

John roześmiał się.

— Nasz przyjaciel Sax, który myśli bardzo dalekosiężnie, będzie prawdopodobnie wniebowzięty.

— Och, tak. Zaaprobował nasz eksperyment. A wiosną znowu przyjedzie do nas na naukę.

Kolację zjedli w sali umieszczonej bardzo wysoko na “żebrze”, tuż pod szczytem. Nad głowami mieli okna dachowe wychodzące na oranżerię, która znajdowała się na samym wierzchołku. Całą długość północnej i południowej ściany zajmowały okna, natomiast wschodnią i zachodnią wypełniały donice z bambusem. Na kolację przyszli wszyscy stali mieszkańcy Acheronu, podtrzymując w ten sposób zwyczaj z Underhill. Przy stoliku Johna i Mai dyskutowano o wielu najrozmaitszych kwestiach, ale co rusz powracano do aktualnego tematu, czyli rozwiązania problemów, wynikających z konieczności wszczepienia “zabezpieczeń” we wszystkie wypuszczone na marsjańską powierzchnię GEM-y. W każdym GEM-ie znajdowały się podwójne geny samobójcze. Ta zapoczątkowana przez grupę z Acheronu praktyka miała zostać niebawem skodyfikowana przez Narody Zjednoczone i podniesiona do rangi obowiązującego wszystkich prawa.

— Wszystko dobrze, jeśli mamy do czynienia z GEM-ami legalnymi — zauważył Wład. — Jednak jeśli jacyś głupcy spróbują stworzyć coś na własną rękę, ich GEM-y mogłyby nam sprawić sporo kłopotów.

Po kolacji Ursula powiedziała do Johna i Mai:

— Skoro już tutaj jesteście, powinniście zrobić sobie badania odpornościowe. To wam zajmie tylko chwilkę.

John, który nienawidził tego rodzaju badań i w ogóle wszystkiego, co się wiązało z szeroko rozumianą opieką medyczną, natychmiast się sprzeciwił, ale Ursula nalegała, więc wreszcie się poddał i dwa dni później odwiedził jej klinikę. Przeszedł tam szereg testów diagnostycznych, które wydały mu się intensywniejsze niż zwykle. Większość z nich przeprowadzały automatyczne skanery i komputery, które uspokajającym tonem mówiły mu, którędy ma iść i co ma robić, podczas gdy John bez zastanowienia wykonywał wszystkie ich polecenia. Taka jest nowoczesna medycyna, pomyślał. Mimo całej tej nowoczesności, najważniejsze czynności wykonywała zwyczajowo Ursula, popychając go, kłując i opukując. Kiedy badania się skończyły, John, leżąc na plecach pod białym prześcieradłem, patrzył na lekarkę, która stała u jego boku i spoglądała na odczyty, mrucząc coś w roztargnieniu.

— Świetnie się trzymasz — powiedziała po kilku minutach. — Masz trochę zwykłych, związanych z grawitacją kłopotów, ale nic, z czym nie moglibyśmy sobie poradzić.

— Wspaniale — odparł John z ulgą. Tak było zawsze, gdy chodziło o badania odpornościowe: każda wiadomość była zła, najlepszy był brak wiadomości. Ta, którą otrzymał teraz od Ursuli, była swego rodzaju zwycięstwem. Na szczęście i byle tak dalej! “Naprawdę wspaniale, że nic mi nie dolega”, powiedział sobie w myślach John.

— Więc jak, chcesz się poddać kuracji? — spytała obojętnie odwrócona do niego tyłem Ursula. — Kuracji?

— To rodzaj terapii gerontologicznej. Metoda jest dopiero w stadium eksperymentu. Coś w rodzaju szczepionki, którą stanowi środek wzmacniający DNA. Regeneruje uszkodzone odcinki kwasu i w znacznym stopniu przywraca precyzję podziału komórkowego.

John westchnął.

— A co to znaczy?

— Cóż, no wiesz. Normalne starzenie się jest w większości wynikiem błędów w podziale komórkowym. Po szeregu pokoleń, od setek do dziesiątków tysięcy, zależnie od rodzaju komórek zaczynają się intensyfikować błędy w ich reprodukcji i wszystko staje się słabsze. Jako jeden z pierwszych słabnie system immunologiczny, a potem źle się dzieje również z innymi tkankami, aż w końcu wszystko się psuje albo system immunologiczny zostaje pokonany przez chorobę i następuje śmierć.

— I twierdzisz, że potrafisz powstrzymać ten proces?

— Raczej spowolnić jego tempo i zająć się tymi odcinkami, które już zostały uszkodzone. Mamy, hm, pewien preparat. Widzisz, błędy podziału komórkowego spowodowane są przez pęknięcia w odcinkach DNA, postanowiliśmy więc wzmocnić te odcinki. Aby tego dokonać, odczytujemy twój genom, a potem budujemy samoregenerujący się układ małych fragmentów genomu, które zastąpią uszkodzone odcinki…

— Autoreperacja?

Westchnęła.

— Wszystkim Amerykanom wydaje się to śmieszne. W każdym razie wprowadzamy ten nowy układ do komórek, gdzie wiąże się z pierwotnymi odcinkami DNA i pomaga powstrzymać ich pękanie.

W trakcie tego krótkiego wykładu Ursula zaczęła wykreślać podwójne i poczwórne spirale. Używała coraz więcej słów z żargonu biotechnologicznego, tak że Johnowi udawało się złapać jedynie ogólny sens jej wywodu. Tak czy owak, zrozumiał, że działania grupy z Acheronu miały najwyraźniej swe początki w pracach nad genomem i polem korekty Ogenetycznych nieprawidłowości oraz że wykorzystywali praktyczne metody zaczerpnięte z terapii nowotworowej i technik tworzenia GEM-ów.

Ursula wyjaśniła, że biomedycy połączyli po prostu aspekty tych i wielu innych technik i w rezultacie otrzymali coś, co mogli teraz wprowadzić do fragmentów czyjegoś genomu, na przykład genomu Johna. Środek ten wniknie w każdą komórkę jego ciała z wyjątkiem niektórych zębów oraz części skóry, kości i włosów. Po pewnym czasie niemal nie będzie miał uszkodzonych odcinków DNA, w jego genomie znajdą się już tylko zregenerowane i wzmocnione odcinki, których podział komórkowy będzie dokładniejszy.

— Jak bardzo dokładny? — spytał, próbując zrozumieć znaczenie słów Ursuli.

— No cóż, twój genom odmłodnieje mniej więcej do poziomu sześciolatka.

— Żartujesz.

— Nie, nie. Wstrzyknęliśmy sobie ten preparat w tym roku około Ls dziesięć i do tej pory, o ile możemy powiedzieć, działa.

— Czy będzie działać wiecznie?

— Nic nie trwa wiecznie, John.

— W takim razie jak długo?

— Nie wiemy. Sami stanowimy przecież pierwszy tego rodzaju eksperyment. … Sądzimy, że dowiemy się w końcu, jeśli wystarczająco długo będziemy kontynuować badania. Możliwe, że jeśli tempo błędnego podziału komórkowego znowu zacznie wzrastać, będziemy mogli powtórzyć kurację. Jeśli nam się to uda, każde z nas pożyje jeszcze jakiś czas.

— Na przykład jak długo? — nalegał.

— No cóż, naprawdę tego nie wiemy. Pewne jest, że dłużej niż żyje dotąd ktokolwiek z nas. Może nawet o wiele dłużej.

John popatrzył na nią. Uśmiechnęła się, widząc jego minę, i John złapał się na tym, że zamarł z ustami otwartymi ze zdumienia. Bez wątpienia nie zachowywał się zbyt inteligentnie, ale czego Ursula się spodziewała? Przecież to było coś naprawdę… Naprawdę…

Z trudem nadążał za jej wywodem.

— Ile osób poddało się już tej terapii? — spytał.

— No cóż, prosimy każdego z pierwszej setki, gdy tylko do nas przyjedzie. W Acheronie próbowaliśmy tej kuracji wszyscy. Rzecz w tym, że połączyliśmy jedynie metody, które są powszechnie znane, sądzę więc, że nie minie dużo czasu, zanim inni wpadną na to samo. Obszernie opisujemy cały eksperyment, aby opublikować nasze odkrycie, ale najpierw zamierzamy wysyłać krótkie artykuły, aby poznać opinię Światowej Organizacji Zdrowia. Sam wiesz, jak groźny jest zwykle polityczny pył radioaktywny.

— Uhm — mruknął John, rozważając jej słowa. Jeśli na przeludnionej dziesięcioma miliardami ludzi Ziemi rozejdzie się wiadomość, że oni tu na Marsie umieją za pomocą jakiegoś specyfiku przedłużać w nieskończoność życie… Mój Boże, pomyślał, po czym zapytał: — Czy ta kuracja jest kosztowna?

— Nieszczególnie. Najbardziej kosztowne jest odczytanie twojego genomu… i zabiera masę czasu. Jednak to jest tylko procedura, wiesz, czas na analizę komputerową. Bardzo możliwe, że można by zaszczepić wszystkich ludzi na Ziemi i to bez przesadnych kosztów… Ale tam i tak jest ich zbyt wielu — dodała, jak gdyby odgadując myśli Johna. — Mają tak wielkie problemy z przeludnieniem, że muszą raczej kontrolować przyrost ludności. Pomyśleliśmy, że lepiej zostawmy ostateczną decyzję władzom tam na dole.

— Jakieś wiadomości na pewno się wymkną.

— Tak sądzisz? Mogliby próbować je kontrolować, może nawet wprowadzić jakąś blokadę informacyjną. No, nie wiem.

— Tak. Ale, jak sądzę, wy… hmm, i tak nie zamierzacie przestać, co?

— Nie. — Wzruszyła ramionami. — Więc jak? Chcesz się poddać kuracji?

— Daj mi trochę czasu do namysłu.

John poszedł na spacer na wierzchołek “żebra”, a potem zszedł do długiego budynku z oranżerią przeładowaną bambusem i roślinami spożywczymi. Idąc na zachód, musiał osłaniać oczy przed blaskiem popołudniowego słońca, które raziło w oczy nawet przez filtrowane szkło szybki w hełmie. Gdy wracał w kierunku wschodnim, dostrzegł w oddali popękane lawowe stoki rozciągające się aż po Olympus Mons.

Myślenie sprawiało mu trudność. Miał teraz sześćdziesiąt sześć lat. Urodził się w 1982 roku, a który był teraz na Ziemi… 2048? Tu był Mrok jedenasty, przeżył już jedenaście długich, wysoce “radioaktywnych” marsjańskich lat. I spędził trzydzieści pięć miesięcy w kosmosie, wliczając w to trzy wyprawy z Ziemi na Marsa, co ciągle stanowiło rekord. Przyjął sto dziewięćdziesiąt pięć remów w trakcie tych wypraw, miał niskie ciśnienie, nieodpowiednią proporcję lipoprotein o dużej gęstości w stosunku do lipoprotein lekkich. Gdy pływał, bolały go ramiona i czuł wielkie zmęczenie. Starzał się. Nie chciał pozostawić reszty swego życia przypadkowi, chociaż myśl o sztucznym przedłużeniu własnej egzystencji była dziwna i niepokojąca. Z drugiej strony miał wielkie zaufanie do grupy “Acheron”, której przedstawiciele — teraz dopiero to sobie uświadomił, chociaż musiał to dostrzec już wcześniej, wędrując po ich siedzibie — wszystko robili z werwą: intensywnie pracowali, jedli, grali w piłkę nożną, pływali i tak dalej, a na twarzach nieustannie mieli nieznaczne uśmieszki i ciągle coś do siebie radośnie mruczeli. Nie, na pewno nie zachowywali się jak dziesięciolatki, ale otaczała ich aura młodzieńczego, pełnego optymizmu, łagodnego, zaabsorbowanego pracą szczęścia. I zdrowia, a może nawet czegoś więcej niż zdrowia. Boone roześmiał się głośno i skierował się do Acheronu w poszukiwaniu Ursuli. Kiedy go zobaczyła, również się roześmiała.

— Tak naprawdę wcale nie jest zbyt trudno podjąć decyzję, prawda?

— Nie. — Uśmiechnął się do niej. — No wiesz, w końcu co mam do stracenia?

A więc zgodził się na kurację. Mieli jego genom w swoich komputerach, ale potrzebowali kilku dni, aby zsyntetyzować zbiór reperacyjnych odcinków DNA, pociąć je na plazmidy i sklonować w milionach kopii. Ursula powiedziała Johnowi, aby przyszedł za trzy dni.

Kiedy wrócił do apartamentu dla gości, była tam już Maja. Wyczuł, że jest wstrząśnięta; chodziła nerwowo od szafki do zlewu, potem do okna, po drodze dotykając różnych przedmiotów i rozglądając się, jak gdyby po raz pierwszy widziała pomieszczenie. Okazało się, że Wład powiedział jej o kuracji po badaniach odpornościowych. Odbyła z nim taką samą rozmowę, jaką Ursula przeprowadziła z Johnem.

— Zaraza nieśmiertelności! — wykrzyknęła nagle i nienaturalnie się roześmiała. — Możesz w to uwierzyć?

— Zaraza długowieczności — poprawił ją. — I nie, nie mogę w to do końca uwierzyć. Naprawdę nie mogę. — Poczuł lekki zawrót głowy i zauważył, że Maja go nie usłyszyła. Jej podniecenie udzieliło się również i jemu.

Podgrzali zupę, którą zjedli w oszołomieniu. Okazało się, że Wład już wcześniej zaprosił Maję do Acheronu, aby zaznajomiła się z tym wszystkim. Dlatego właśnie tak nalegała, żeby John towarzyszył jej w podróży tutaj. Kiedy mu o tym powiedziała, ogarnęła go nagle fala wzruszenia. Stanął obok niej, gdy myła naczynia, i obserwował, jak trzęsą jej się ręce. Uświadomił sobie, jak bardzo jest mu bliska. Było tak, jakby znali swe myśli, jakby po tych wszystkich latach w obliczu czegoś tak dziwacznego nie istniała już potrzeba słów, lecz wystarczała obecność drugiej osoby. Tej nocy w gorącym mroku ich łóżka Maja wyszeptała chrapliwie:

— Zróbmy to lepiej dwa razy dziś w nocy. Póki jeszcze jesteśmy sobą.

Trzy dni później oboje rozpoczęli kurację. John leżał na kozetce w małym pomieszczeniu i patrzył na zatyczkę tkwiącą w żyle na grzbiecie własnej ręki. Odżywczy zastrzyk, typ IV, niemal dokładnie taki sam, jaki otrzymywał już wiele razy przedtem. Tylko tym razem czuł, jak w jego ramieniu wzrasta dziwne gorąco, rozpala mu pierś i spływa w nogach. Czy było to wrażenie rzeczywiste, czy tylko złudzenie? Przez sekundę czuł się niesamowicie, jak gdyby przez jego ciało przechodził jego własny cień. Potem pozostało już tylko gorąco.

— Czy powinno mi być tak ciepło? — spytał z niepokojem przypatrującą mu się Ursulę.

— Na początku to przypomina gorączkę — odparła. — Potem wywołamy u ciebie mały wstrząs, aby wprowadzić plazmidy do komórek. Następnie poczujesz chłód, gdy nowe odcinki połączą się ze starymi. Większość ludzi czuje się tak, jakby byli przeziębieni.

Jakąś godzinę później cała zawartość dużej butelki z IV spłynęła do jego żył. Johnowi nadal było gorąco i czuł, że ma pełny pęcherz. Pozwolili mu wstać i pójść do łazienki, a kiedy wrócił, przymocowali go do czegoś, co wyglądało jak skrzyżowanie kozetki z krzesłem elektrycznym. Widok ten wcale go nie zaniepokoił; rozmaite treningi astronautyczne przyzwyczaiły Johna do wszelkich możliwych wymysłów. Wywołany przez urządzenie szok trwał około dziesięciu sekund. Przez ten czas w całym ciele czuł nieprzyjemne łaskotanie. Potem Ursula wraz z kilkorgiem asystentów odłączyła go od aparatury. Oczy lekarki iskrzyły się radośnie i pocałowala Boone’a prosto w usta, po czym znowu go ostrzegła, że za chwilę zacznie czuć zimno, które potrwa parę dni. Pomóc może siedzenie w saunie albo w wannie z masażem wodnym. Właściwie nawet to zalecali.

John i Maja siedzieli obok siebie w rogu sauny, kuląc się z zimna w nieznośnym gorącu i obserwowali ciała innych, którzy wchodzili biali, a wychodzili zaróżowieni. Ten widok skojarzył się Boone’owi z ich sytuacją — wejdź sześćdziesięciopięciolatkiem, wyjdziesz jako dziesięcioletnie dziecko. Wciąż nie mógł w to wszystko uwierzyć. Zresztą w ogóle miał kłopoty z myśleniem, nie potrafił się na niczym skupić, w głowie miał pustkę i czuł się jak ogłuszony. Jeśli komórki mózgowe również miały być zregenerowane, dlaczego odczuwał coś w rodzaju blokady psychicznej? John zawsze myślał powoli i nieco chaotycznie. W gruncie rzeczy w tej chwili prawdopodobnie nie miał większych niż zwykle problemów z myśleniem, po prostu zauważył ten fakt dlatego, że tak usilnie pragnął poznać odpowiedź na jedno jedyne pytanie. Chciał wiedzieć, czy to naprawdę może się zdarzyć? Czy rzeczywiście jemu i Mai uda się oddalić śmierć o parę lat, może dziesięcioleci?…

Wyszli z sauny, ruszyli coś zjeść, a potem poszli na krótki spacer po oranżerii na wierzchołku. Obserwowali wydmy na północy i chaotyczny teren lawowy na południu. Północny krajobraz przypominał Mai pierwsze dni w Underhill, tyle że zamiast przypadkowych stosów kamieni na Lunae widziała owiane wiatrem pikowane wzorki wydm Arcadii, jak gdyby jej pamięć oczyściła wspomnienia z tamtego czasu i znacznie je wymodelowała, zabarwiając wypłowiałe, przygaszone ochry i czerwienie tamtej krainy głęboką cytrynową żółcią. Takie patynowanie przeszłości.

John popatrzył na towarzyszkę z zaciekawieniem. Minęło jedenaście M-lat od tych pierwszych dni w parku maszynowym i przez większość tego czasu byli kochankami. Oczywiście, ich miłość obfitowała w wiele (błogosławionych) przerw i rozstań, spowodowanych przez okoliczności albo, częściej, przez nieumiejętność wspólnego życia. Mimo tych przeszkód przy każdym spotkaniu, przy każdej sposobności, zaczynali swój związek jeszcze raz od początku i w rezultacie znali się teraz niemal tak dobrze, jak każda stara para małżeńska, a może nawet lepiej, ponieważ każda całkowicie sobie wierna para prawdopodobnie w którymś momencie przestaje zwracać na siebie uwagę, podczas gdy oni dwoje z powodu wszystkich tych separacji i powrotów, bitew i rozejmów wciąż od nowa uczyli się siebie nawzajem.

John zwierzył się Mai z tych myśli i zaczęli rozmawiać o wspólnej przeszłości, co sprawiło im dużą przyjemność.

— Musimy nadal poświęcać sobie maksimum uwagi — odpowiedziała mu poważnie i pokiwała głową. W jej wzroku pojawiło się uroczyste zadowolenie, gdyż była przekonana, że taki obrót sprawy jest w większości jej zasługą. Tak, poświęcali sobie uwagę i nigdy nie popadali w bezmyślną rutynę przyzwyczajenia. Gdy siedzieli w łaźni lub szli po wierzchołku, byli zgodni co do tego, że to ciągle odnawiające się wzajemne zainteresowanie jest nagrodą za czas, który spędzali z dala od siebie, nawet więcej niż nagrodą. Tak, bez wątpienia znali się znacznie lepiej niż jakakolwiek stara para małżeńska.

I tak rozmawiając, starali się dopasować to, co już im się w życiu przydarzyło, do czekających ich nowych niezwykłych zdarzeń. W ich słowach brzmiała pełna niepokoju nadzieja, że da się pogodzić tamtą przeszłość z pełną zagadek nadchodzącą przyszłością.

Nazajutrz późnym wieczorem, dwa dni po szczepieniu, gdy samotnie przebywali nadzy w saunie — ich ciała ciągle chłodne, cała skóra zaróżowiona od potu — John popatrzył na ciało siedzącej obok Mai, tak realne jak skała, i poczuł żar, jak gdyby zastrzyk IV znowu igrał w jego żyłach. Nie jadł zbyt wiele od początku kuracji i, być może właśnie z tego powodu, beżowożółte kafelki, na których siedzieli, zaczęły mu pulsować przed oczyma. Odniósł wrażenie, że wydobywa się z nich jakiś dziwny blask. W kropelkach wody pokrywających kafle jak maleńkie okruchy błyszczało światło i ciało Mai rozciągnięte na tych roziskrzonych kafelkach tętniło przed oczyma Johna niczym różowa świeca. Uosobienie “aktualności”, coś w rodzaju “haecceity”. Tak nazwał swoje poglądy religijne Sax, gdy Boone kiedyś go o nie zapytał. “Wierzę w haecceity”, powiedział wówczas Sax, “w momentalność, w tu i teraz, w niezwykłość każdej chwili. Dlatego właśnie chcę znać szczegółową naturę każdej rzeczy. Chcę wiedzieć, co to jest i jakie to jest”. Teraz John przypomniał sobie dziwaczne słowa Saxa i jego niesamowitą religię, i w końcu zrozumiał, co przyjaciel chciał w ten sposób wyrazić. W tej właśnie chwili on także odczuł “aktualność” tego momentu i poczuł się tak, jak gdyby całe swoje życie przeżył tylko po to, aby dojść do tej właśnie chwili. Kafelki i gęste gorące powietrze pulsowały wokół niego, miał wrażenie, że umiera i rodzi się na nowo, i był naprawdę przekonany, że to, co powiedzieli Ursula i Wład, jest prawdą. A tam obok niego znajdowało się — również właśnie się odradzające — różowe ciało Mai Tojtownej, ciało Mai, które znał lepiej niż własne. Znał je nie tylko w tym momencie, ale zmieniające się w czasie; nawet dziś żywo pamiętał, jak wyglądała, gdy pierwszy raz ujrzał ją nagą, nadlatującą ku niemu w baniaczku na Aresie, otoczoną nimbem gwiazd na tle czarnego aksamitu kosmosu. I od tamtego dnia każda zmiana w niej była dla niego idealnie widoczna, potrafił krok po kroku przesuwać się z tamtego pierwszego wizerunku zawartego w pamięci, aż po to ciało obok niego, mógł w każdej chwili wyobrazić sobie, jak jej ciało i skóra powoli się zmieniają, jak ciało słabnie, a skóra pokrywa się zmarszczkami, po prostu jak się starzeje. Oboje byli teraz starsi, bardziej zniszczeni, bardziej ociężali. Taka jest kolej rzeczy. Ale naprawdę zadziwiające było to, jak wiele w nich pozostało, jak bardzo ciągle byli sobą. Przyszły mu do głowy strofy poezji, epitafium ekspedycji Scotta w pobliżu Stacji Rossa na Antarktydzie. Gdy grupka przyszłych kolonistów wspięła się przed wieloma laty na tamto wzgórze, aby obejrzeć duży drewniany krzyż, dostrzegli wyrzeźbione na nim słowa: “Chociaż tak wiele zniknęło, jednak mnóstwo jeszcze pozostaje…”, coś w tym rodzaju. Nie mógł sobie dokładnie przypomnieć — rzeczywiście wiele z jego pamięci zniknęło, w końcu to było tak dawno temu.

Na Marsie ciężko pracowali i dobrze się odżywiali, a marsjańska grawitacja najwyraźniej potraktowała ich łagodniej niż zrobiłaby to ziemska, ponieważ dziś, po tylu latach nie można było ukryć pewnej bezspornej prawdy: że Maja Tojtowna ciągle jest piękną kobietą, o silnym, umięśnionym ciele. Jej królewska twarz i siwe — teraz wilgotne — włosy ciągle mu się bardzo podobały, jej piersi nadal przyciągały jego wzrok. Ciało Mai stale się zmieniało przy każdym przesunięciu jej łokcia, a jednak w każdej pozie było całkowicie znajome… znane jego piersiom, jego ramionom, żebrom i pachwinom. Była, na dobre i na złe, najbliższą mu osobą, była dla niego pięknym różowym zwierzątkiem, a także awatarem seksu, wcieleniem samego życia na tym nagim kamiennym świecie. Oboje wyglądali wspaniale w wieku sześćdziesięciu pięciu lat i John pomyślał, że byłby zadowolony nawet wtedy, gdyby kuracja nie zrobiła nic więcej poza utrzymaniem ich dokładnie w takim stanie jeszcze przez kilka dodatkowych lat albo (wciąż szokowała go ta możliwość) jeszcze przez dziesięciolecia. Dziesięciolecia?! Tak, myśl była doprawdy niesamowita. Nie potrafił tego wszystkiego pojąć, to było zbyt wiele. Musi przestać się nad tym zastanawiać albo zwariuje. Ale gdyby jednak to było możliwe? Czy naprawdę zatrzymają czas? Takie było najboleśniejsze pragnienie wszystkich prawdziwych kochanków przez całe epoki: mieć jeszcze trochę więcej czasu dla siebie, rozciągnąć czas i żyć pełnią miłości…

Najwyraźniej podobne uczucia przepełniały też Maję. Była w cudownym nastroju, obserwowała go spod wpółprzymkniętych powiek z tym kusicielskim półuśmieszkiem, który znał tak dobrze. Jedno kolano trzymała w górze przyciągnięte do piersi, nie aby pysznić się przed nim płcią, ale po prostu dla wygody. Właśnie tak by się zrelaksowała, gdyby była sama… Tak, nie było wspanialszej istoty niż Maja w doskonałym humorze, nikt nie potrafił tak bardzo i tak łatwo zarażać innych ludzi swoim dobrym nastrojem. John poczuł nagły przypływ uczucia, uczucia o mocy zastrzyku IV, położył rękę na jej ramieniu i lekko je ścisnął; eros był tylko korzenną przyprawą, smakowym dodatkiem w potrawie agape; i nagle słowa po prostu same wybuchły z jego ust. Powiedział jej coś, czego nie mówił jej nigdy przedtem:

— Pobierzmy się! — krzyknął, a kiedy Maja się roześmiała, on również się zaśmiał i dodał: — Nie, nie, mówię poważnie, pobierzmy się.

Pobrać się i być razem. Razem się zestarzeć, brać wszystko, cokolwiek przyniosą darowane lata, dzielić wspólnie tę przygodę, mieć dzieci, patrzeć, jak ich dzieci mają własne dzieci, patrzeć, jak wnuki mają dzieci, jak mają je prawnuki. Boże mój, kto wie, jak długo to mogłoby potrwać? Mogliby obserwować cały naród swoich potomków, kwitnący, rozrastający się bujnie, mogliby się stać patriarchą i matroną, kimś w rodzaju marsjańskiego miniAdama i miniEwy! Maja roześmiała się na takie oświadczyny; jej błyszczące uczuciem oczy były jak okna duszy. Maja w bardzo, bardzo dobrym nastroju, obserwująca go i wchłaniająca jego słowa. Wyczuwał chciwość jej spojrzenia. Patrzyła na niego i reagowała radosnym śmiechem na każdą nową absurdalną myśl, którą z siebie wyrzucał, i co jakiś czas mówiła: “Tak, tak, coś takiego”, po czym ściskała go mocno.

— Och, John — szepnęła. — Naprawdę wiesz, jak mnie uszczęśliwić. Jesteś najlepszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek miałam.

Pocałowała go i odkrył, że mimo gorąca sauny, łatwo było przenieść nacisk z agape na erosa. Jednak teraz byli jednością, byli niemożliwi do rozróżnienia, wspaniała, zmieszana z wielu strumieni rzeka miłości.

— Więc wyjdziesz za mnie i przeżyjemy to wszystko? — spytał, kiedy zamknął drzwi sauny i rzeka ich miłości zaczęła podążać do morza.

— Coś w tym rodzaju — odparła. Jej oczy miotały błyskawice, a twarz rozpromieniła się w czarownym uśmiechu.

Kiedy się spodziewasz żyć kolejne dwieście lat, zachowujesz się inaczej niż wtedy, kiedy masz żyć jedynie dwadzieścia.

Udowodnili to oboje niemal natychmiast. John spędził zimę w Acheronie, na skraju mglistej czapy z dwutlenku węgla, co roku o tej porze zalegającej biegun północny i wraz z Mariną Tokariewą oraz jej grupą laboratoryjną zaczął studiować areobotanikę. Zalecił mu to zajęcie Sax, a John chętnie na tę propozycję przystał, ponieważ czuł, że nie musi się spieszyć z wyjazdem. Sax najwyraźniej zdawał się zapominać o śledztwie związanym z sabotażami, co wzbudziło u Johna pewną podejrzliwość, toteż w wolnym czasie nadal starał się zbierać materiały poprzez Pauline. Koncentrował się na rejonach, które odwiedził, zanim przyjechał do Acheronu. Przeglądał też pliki przemieszczania się i zatrudnienia wszystkich osób, które podróżowały po terenach, gdzie miały miejsce sabotaże. Przypuszczał, że w sprawę zamieszana jest spora grupa ludzi, więc dane podróży indywidualnych mogły mu nie powiedzieć zbyt wiele. Wiedział jednak, że wiele osób na Marsie podróżuje na polecenie jakiejś organizacji, toteż sądził, że sprawdzając, kto wysyła ludzi w interesujące go miejsca, otrzyma pewne wskazówki. Sprawa nie była łatwa i musiał polegać na Pauline nie tylko w kwestii danych. Często potrzebował również porady, co nieco go martwiło.

Resztę czasu poświęcał na studiowanie od podstaw historii areobotaniki. Miał czas, nie musiał się spieszyć, obserwował więc rezultaty kolejnych eksperymentów. Przyglądał się grupie Mariny, która projektowała właśnie nowy gatunek drzewa. Studiował wraz z nimi i wykonywał dla nich proste prace laboratoryjne w rodzaju mycia szkła i tym podobne.

Drzewo miało posłużyć jako sklepienie wielowarstwowego lasu, który grupa zamierzała posadzić na wydmach Vastitas Borealis. Oparte było na genomie sekwoi, naukowcy pragnęli jednak drzew jeszcze większych niż sekwoje, wysokich może nawet na dwieście metrów, o pniach pięćdziesięciometrowej średnicy przy podstawie. Kora tych drzew przez większość czasu miała być zamarznięta, a szerokie liście o purpurowych spodach, które prawdopodobnie będą stale wyglądały, jak gdyby cierpiały z powodu choroby nikotynowej, powinny bez szkody dla siebie absorbować przeciętną dawkę promieniowania ultrafioletowego. Na początku John sądził, że planowany rozmiar drzew jest przesadny, ale Marina wyjaśniła mu, że takie rośliny byłyby zdolne przyjmować wielkie ilości dwutlenku węgla, absorbować zawarty w nim węgiel, a parujący tlen wysyłać z powrotem w atmosferę. Kiedyś powinny stanowić wspaniały widok. Obecnie pędy testowanych prototypów miały zaledwie dziesięć metrów wysokości, więc dopiero za dwadzieścia lat najlepsze okazy mogłyby osiągnąć optymalną wysokość. Nadal jednak wszystkie umierały w marsjańskich butlach; warunki atmosferyczne będą się musiały znacznie zmienić, by te drzewa przeżyły na zewnątrz. Ale i tak laboratorium Mariny robiło większe postępy niż inne.

Wszyscy przedstawiciele pierwszej setki zaczęli teraz pracować inaczej. Był to najprawdopodobniej rezultat kuracji, tak się przynajmniej wydawało na pierwszy rzut oka. Mogli sobie pozwolić na dłuższe eksperymenty. Dłuższe (tu John jęknął) śledztwa. Dłuższe myśli.

Pod wieloma względami jednak nic się nie zmieniło. John czuł się niemal tak samo jak przedtem, tyle tylko, że nie musiał brać megaendorfiny, aby od czasu do czasu poczuć osobliwe drżenie w mięśniach, które przedtem zdarzało mu się jedynie po naprawdę dużej dawce. Czuł się tak, jak gdyby dopiero co przepłynął kilka kilometrów albo całe popołudnie jeździł na przełaj na nartach. Gdyby teraz wziął megaendorfinę, byłoby to jak noszenie drew do lasu.

Wszystko jakby się żarzyło. Kiedy podczas spaceru znalazł się na szczycie wzniesienia, cały krajobraz w dole się jarzył: nieruchome buldożery, dźwig o wyglądzie szubienicy. Mógłby bez końca kontemplować świat wokół siebie. Maja wyjechała do Hellas, ale to nie miało znaczenia; ich związek był jak przejażdżka starą górską kolejką: znowu się kłócili, a ona co chwila wybuchała złością. Wszystko wydawało się nieważne teraz, w tym żarzącym się świecie, i niczego nie zmieniało w tym, co John czuł do niej, ani w tym, jak ona na niego — od czasu do czasu — patrzyła. Wiedział, że zobaczy ją za parę miesięcy, a na razie czasem rozmawiał z nią przez wideotelefon. Była to w tej chwili niewiele znacząca rozłąka, która wcale mu nie przeszkadzała.

To była dobra zima. Nauczył się sporo na temat areobotaniki i biotechnologii, a wieczorami, po kolacji, wypytywał mieszkańców Acheronu, jaki ich zdaniem powinien być ostateczny kształt społeczeństwa marsjańskiego i jak powinno ono funkcjonować. W Acheronie tego typu pytania zwykle prowadziły do rozważań o ekologii i jej przekształconej gałęzi — czegoś w rodzaju szczególnej “ekonomii”. Podchodzili do tych spraw o wiele bardziej krytycznie niż do polityki, którą Marina nazywała “domniemanym aparatem decyzyjnym”. Marina i Wład interesowali się szczególnie związkami ekonomii i ekologii i stworzyli system równań dla dziedziny, którą nazywali “ekoekonomią”, co zawsze brzmiało dla Johna jako “echoekonomia”. Lubił słuchać, gdy objaśniali swoje równania, i zadawał im wówczas mnóstwo pytań, poznając takie pojęcia, jak nośność, koegzystencja, przeciwadaptacja, mechanizmy prawnie uzasadnione czy wydajność ekologiczna.

— To jest jedyna rzeczywista miara naszego wkładu w ten system — mówił Wład. — Gdybyś spalił nasze ciała za pomocą mikrobomby i przeprowadził pomiary kalorymetryczne, stwierdziłbyś, że każde z nas zawiera około sześciu albo siedmiu kilokalorii na gram wagi i, rzecz jasna, musimy przyjmować sporo kalorii, aby podtrzymywać tę wartość przez całe życie. Natomiast nasza wydajność jest trudniejsza do zmierzenia, ponieważ to nie jest kwestia żerujących na nas drapieżców, jak w przypadkach klasycznych pomiarów wydajności; raczej jest to kwestia tego, jak wiele kalorii przetwarzamy w naszą pracę albo ile jej przesyłamy naszym następnym pokoleniom, coś w tym rodzaju… A poza tym większość z tego jest, oczywiście, sprawą dość, hmm, pośrednią i pociąga za sobą wiele spekulacji i subiektywnych opinii. Jeśli nie ustalisz wartości szeregu kwestii niefizycznych, dojdziesz do wniosku, że elektrycy, hydraulicy, budowniczowie reaktorów i inni pracownicy “produkcyjni” zawsze pozostaną najbardziej twórczymi członkami społeczności, podczas gdy artyści i im podobni nie wnoszą zupełnie żadnego wkładu.

— Brzmi to dla mnie niemal prawdziwie — zażartował John, ale Wład i Marina zignorowali jego słowa.

— Tak czy owak, tym właśnie mniej więcej jest ekonomia dla większości ludzi… albo należy ją mierzyć w kategoriach smaku, wyznaczając liczbowe wartości dla spraw niepoliczalnych. A potem udawać, że wcale się tych liczb nie ustaliło… W tym sensie ekonomia jest bliska astrologii, z wyjątkiem tego, że ekonomia służy do uzasadniania aktualnej struktury władzy i dlatego ma wielu żarliwych zwolenników wśród warstw najpotężniejszych.

— Może lepiej skoncentrujmy się po prostu na tym, co tu robimy — wtrąciła Marina. — Podstawowe równanie jest bardzo proste: wydajność równa jest liczbie kalorii, które spalasz, podzielonej przez liczbę kalorii, które wnosisz. To, co uzyskamy, mnożymy przez sto, aby uzyskać wynik procentowy. W klasycznym wzorcu przetwarzania kalorii do danego drapieżcy trafia przeciętnie od dziesięciu do dwudziestu procent. W każdym razie większość drapieżców, które znajdują się na szczytach łańcuchów pokarmowych, otrzymuje więcej niż pięć procent.

— Dlatego właśnie środowisko tygrysa to setki kilometrów kwadratowych — powiedział Wład. — Monopoliści kapitalistyczni nie są w porównaniu z nimi zbyt skuteczni.

— Z tego wniosek, że tygrysy nie mają nad sobą drapieżników nie dlatego, że są tak brutalne, ale dlatego że nie warto się wysilać — oznajmił John.

— Właśnie!

— Problem leży w obliczeniu tych wartości — zauważyła Marina. — Musieliśmy po prostu dla wszystkich rodzajów aktywności ustalić pewne wartości równoważne kalorii i dopiero od tego zacząć.

— Zaraz, przecież rozmawialiśmy o ekonomii — zaprotestował John.

— To naprawdę jest ekonomia, nie rozumiesz tego? Nasza ekoekonomia! Wszyscy powinni żyć, jakby to powiedzieć… biorąc pod uwagę kalkulacje ich rzeczywistego wkładu w ludzką ekologię. Każdy z nas może zwiększyć swoją wydajność ekologiczną. Trzeba jedynie nieco się wysilić, aby zredukować tę wielką liczbę kilokalorii, którą zużywamy — to jest stary argument biednego Południa przeciwko nadmiernej energetycznej konsumpcji industrialnej Północy. Istniała prawdziwa ekologiczna baza dla tego zarzutu, ponieważ niezależnie od tego, ile państwa uprzemysłowione wyprodukowały, w ogólnym bilansie i tak nigdy nie okazywały się tak wydajne jak biedne Południe.

— Byli drapieżcami żywiącymi się Południem — podsumował John.

— Tak, i zaczną również żerować na nas, jeśli im na to pozwolimy.

A tak samo jak w wypadku wszystkich drapieżców, ich wydajność jest niska. Ale tu, w tym teoretycznym stanie niezależności, o którym mówisz… — Uśmiechnęła się na widok skonsternowanej miny Johna. — Tak, tak, naprawdę, musisz przyznać, że o tym właśnie mówisz przez cały czas, John, gdy myślisz o swoim marsjańskim społeczeństwie… Co to ja… aha, więc nie bierzesz pod uwagę istnienia prawa, tego, że ludzi nagradza się zależnie od ich wkładu do systemu.

Dmitri, który akurat wszedł do laboratorium, wtrącił:

— Każdemu według jego wydajności, każdemu według potrzeb!

— Nie, to nie jest to samo — pokręcił głową Wład. — To oznacza, że dostajesz tyle, za ile zapłacisz!

— Tak, to prawda — zgodził się John. — Ale czym to się różni od już istniejącej ekonomii?

Na te słowa obruszyli się wszyscy troje, najbardziej Marina.

— W tamtej ekonomii istnieje wiele rodzajów złudnej pracy! Dla większości zawodów na Ziemi wyznaczono nierzeczywiste wartości! Cała ponad-narodowa klasa kierownicza nie robi nic, czego nie mógłby zrobić komputer, i są tam całe masy stanowisk pasożytniczych, które nie wnoszą nic do systemu, jeśli oceniać je według przydatności ekologicznej. Reklama, obrót akcjami, cały aparat służący do pomnażania pieniędzy jedynie za pomocą obracania nimi… To jest nie tylko zajęcie marnotrawne, ale i korumpujące, ponieważ podczas takiej manipulacji zniekształca się wszystkie znaczące wartości pieniężne.

Machnęła z oburzeniem ręką.

— Widzisz — dodał Wład — można powiedzieć, że ich wydajność jest bardzo niska i że żerują na systemie, mimo iż nie są drapieżcami. Gdybyśmy chcieli ich zdefiniować, mielibyśmy dwa wyjścia: albo uznajemy, że znajdują się na szczycie łańcucha konsumpcyjnego, albo trzeba ich nazwać pasożytami. Reklama, brokerstwo finansowe, pewne rodzaje manipulacji prawem, niektóre rodzaje polityki…

— Ależ te opinie to tylko wasze subiektywne sądy! — krzyknął John. — W jaki sposób wyznaczacie wartości kaloryczne dla tylu różnorodnych działalności?

— No cóż, zrobiliśmy, co w naszej mocy, aby obliczyć, ile wnoszą do systemu w wartościach… hm, fizycznych… Ile warta jest ich działalność, oceniana w kategoriach jedzenia, wody, mieszkania, ubrania, pomocy medycznej, nauki czy wolnego czasu. Rozmawialiśmy o tym i wszyscy w Acheronie proponowali jakąś liczbę… wybieraliśmy przeciętną… Chodź, pokażę ci…

Rozmawiali o tym przez cały wieczór przed ekranem komputera. John zadawał pytania i co jakiś czas włączał Pauline, aby przegrać dane demonstrowane na ekranach i nagrać na taśmę rozmowy. Wykreślali równania i wystukiwali schematy działań. Potem zrobili sobie przerwę na kawę i wyruszyli na wierzchołek “żebra”, a przemierzając oranżerię kłócili się zażarcie o mierzoną w kilokaloriach wartość hydrauliki, opery, programowania symulacji komputerowych i tym podobnych rodzajów działalności ludzkiej. Tak spędzali kolejne dni. Pewnego popołudnia tuż przed zachodem słońca znaleźli się na szczycie wzniesienia. John podniósł oczy znad równania wypisanego na naręcznym notesiku komputerowym i spojrzał wzdłuż zbocza na Olympus Mons.

Niebo pociemniało. Boone’owi przyszło do głowy, że może zbliża się kolejne podwójne zaćmienie: Fobos znajdował się tak nisko nad głową, że przesuwając się zasłaniał jedną trzecią Słońca, a Dejmos mniej więcej jedną dziewiątą i parę razy w miesiącu zdarzało się, że ich tory się przecinały i na powierzchnię padał cień. Odnosiło się wrażenie, jak gdyby własne oko pokryło się mgłą albo jakby się miało złe myśli.

Tym razem jednak nie było to zaćmienie; Olympus Mons był niewidoczny, a leżący wysoko południowy horyzont stanowił mglistą brązową pręgę.

— Spójrzcie na to! — krzyknął John, wskazując na południe. — Nadciąga burza pyłowa.

Od dziesięciu lat nie mieli na Marsie burzy globalnej. John wywołał na naręcznym komputerku meteorologiczne zdjęcia satelitarne. Źródło burzy znajdowało się w pobliżu Senzeni Na — moholowego miasta w Thaumasii. John zadzwonił do Saxa i zobaczył na ekranie, jak jego zaskoczony przyjaciel mruży w zamyśleniu oczy.

— Prędkość wiatru na krawędzi burzy dochodziła do sześciuset sześćdziesięciu kilometrów na godzinę — oświadczył Sax. — Nowy rekord planety. … Ta burza będzie chyba poważna… A myślałem, że skrytopłciowe gleby w strefach burzowych stłumią te wiatry albo nawet zatrzymają. Najwyraźniej coś w tym modelu nie gra.

— Cóż, Sax, nie wygląda to wszystko najlepiej, ale nie martw się, jakoś to będzie. Muszę już kończyć, ponieważ burza właśnie idzie dokładnie na nas i chcę popatrzeć.

— Baw się dobrze — mruknął z nieruchomą twarzą Sax. John się rozłączył. Wład i Ursula szydzili z modelu Saxa: według niego gradienty temperatury między biotycznie odmrożoną glebą a resztą zamarzniętych terenów miały być większe niż kiedykolwiek, a wiatry między tymi dwoma regionami odpowiednio gwałtowniejsze, tak że kiedy w końcu poderwą luźne drobinki miału, oddalą się. Zupełnie oczywiste.

— A teraz to się zdarza — powiedział do siebie John. Zaśmiał się i zszedł do oranżerii, aby na własne oczy zobaczyć zbliżanie się burzy. Naukowcy potrafią być wobec siebie tacy zjadliwi, pomyślał.

Ściana pyłu toczyła się w dół długimi lawowymi stokami północnej aureoli Olympus Mons. Burza zdążyła już przepołowić ląd w zasięgu wzroku, gdy John pierwszy raz nań spojrzał, i teraz zbliżała się jak gigantyczna sztormowa fala o barwie czekoladowego mleka, wysoka na dziesięć tysięcy metrów, z brązowym filigranem pieniącym się w górze i z boków. Przetaczała się, zostawiając za sobą na różowym niebie wielkie serpentyny.

— O rany! — krzyknął John. — Zbliża się! Zbliża się do nas! — Nagle wydało mu się, że wierzchołek “żebra” Acheronu znalazł się wysoko nad długimi wąskimi kanionami fossae, a poniżej żebrowego pasma, które jak smocze grzbiety wychylało się z popękanej zastygłej lawy: dzikie miejsce, które okazało się zbyt wysoko położone, zbyt wyeksponowane, aby stawić czoło atakowi takiej burzy. John zaśmiał się i przycisnął twarz do południowych okien oranżerii. Spojrzał w dół i znowu krzyknął: — Ach! Patrzcie na to! Uch!

A potem nagle wraz z innymi znalazł się w samym centrum nawałnicy. Całą widoczną za szybami przestrzeń wypełniła ciemność i wysoki szum. Pierwsze uderzenie w pasmo Acheronu wyzwoliło dziki atak turbulencji i szybkie zawirowania cykloniczne, które pojawiały się i znikały, poziome i pionowe, w górę po kilku spadzistych wąwozach w podłużnym paśmie. Nieustanne wycie wiatru przerywał łoskot, kiedy porywy burzy wstrząsały wzniesieniami, uderzały w nie, a potem się załamywały. Nagle, oszałamiająco gwałtownie wiatr się ustalił, stał się równą stojącą falą i pył uniósł się aż do wysokości twarzy Johna. Żołądek podchodził mu do gardła i czuł się, jak gdyby oranżeria zaczęła nagle z niesamowitą prędkością spadać. Niewątpliwie tak właśnie to wyglądało, ponieważ pasmo spowodowało dziki prąd wstępujący. Boone cofnął się i zobaczył, że pył przewala się strumieniami nad jego głową i pędzi dalej na północ. Po tej stronie oranżerii mógł widzieć na odległość kilku kilometrów, aż w pewnej chwili wiatr uderzył znowu w ziemię i przesłonił widok w kolejnych wybuchach pyłu.

— Ach! — krzyknął znowu John.

Oczy miał suche, a w ustach czuł jakąś lepkość. Wiele drobin miału było wielkości mniejszej niż mikron. Czy to ich słaby blask jaśnieje już na bambusowych liściach, zastanowił się Boone. Nie. To tylko niesamowite światło burzy. John jednak sądził, że w końcu i tak pył pokryje wszystko. Żaden system uszczelniający nie zdoła go zatrzymać.

Wład i Ursula nie byli zupełnie pewni, czy oranżeria jest w stanie przeciwstawić się wiatrowi, i zachęcili wszystkich do zejścia na dół. Boone ruszył wraz z innymi i po drodze jeszcze raz połączył się z Saxem. Zaciskając usta jeszcze mocniej niż zwykle, Russell powiedział Johnowi z pozornym spokojem, że przez tę burzę stracą sporo nasłonecznienia. Temperatura przy powierzchni równika była średnio o osiemnaście stopni wyższa niż w punkcie odniesienia, ale w pobliżu Thaumasii powietrze ochłodziło się już o sześć stopni i temperatura nadal będzie spadać w miarę rozwoju nawałnicy. I, jak dodał na koniec Sax z masochistyczną satysfakcją, prądy termiczne w moholu spowodowały, że pył podnosi się wyżej niż kiedykolwiek przedtem, możliwe więc, że burza potrwa bardzo długo.

— Nie kracz, Sax — rzekł John. — Osobiście sądzę, że będzie krótsza niż zwykle. Nie bądź takim pesymistą.

Znacznie później, kiedy burza trwała już drugi Mrok, Sax przypomniał Johnowi tę przepowiednię ze zwykłym nieznacznym uśmieszkiem.

Podczas burzy oficjalnie zakazane było podróżowanie pociągiem i niektórymi często używanymi dwupasmowymi trasami transponderowymi, ale kiedy stało się oczywiste, że pogoda nie zmieni się przed końcem lata, John zlekceważył zakazy i ruszył w dalszą drogę. Starannie sprawdził wyposażenie rovera i doczepił na tyłach drugi, rezerwowy pojazd z zainstalowanym radionadajnikiem o dodatkowej mocy. Uznał, że te zabezpieczenia oraz jego komputer Pauline ulokowany na siedzeniu kierowcy wystarczą, by przejechać większą część półkuli północnej. Awarie roverów zdarzały się niezwykle rzadko, dzięki zainstalowaniu w ich komputerach kontrolnych kompleksowych systemów silnikowych, a uszkodzenie dwóch łazików naraz było prawie niemożliwe — na przestrzeni ostatnich lat zanotowano zaledwie jeden taki wypadek. Toteż John pożegnał się serdecznie z grupą “Acheron” i wyruszył na kolejną wędrówkę.

Jazda w czasie burzy przypominała podróżowanie w nocy, tyle że było to znacznie bardziej interesujące. Obok pojazdu wzlatywał w podmuchach pył. Co jakiś czas w ścianie kurzu pojawiały się maleńkie prześwity i wtedy John dostrzegał fragmenty krajobrazu w kolorze przytłumionej sepii. Cały świat jakby poruszał się w kierunku południowym, po czym ślepo pędząca burza pyłu znowu wracała, uderzając w okna pojazdu. Podczas najgorszych porywów rover kołysał się ostro na amortyzatorach, a pył dostawał się naprawdę wszędzie.

Czwartego dnia podróży Boone skierował się również prosto na południe i zaczął wjeżdżać północno-zachodnim stokiem płaskowyżu Tharsis. Była to niemożliwa do dostrzeżenia w mroku burzy pochyłość. Boone jechał cały dzień, zanim znalazł się wysoko na stoku Tharsis, pięć kilometrów w prostej linii nad Acheronem.

Zatrzymał się przy kolejnej kopalni w pobliżu krateru “Pt” (nazywanego przez wszystkich Pete), położonego w górnym krańcu pochyłości Tantalus Fossae. Wypukłość Tharsis wyrzuciła kiedyś z siebie wielki potop lawy, który pokrył Alba Patera. Następnie skorupa zastygłej magmy popękała i w ten sposób powstały właśnie kaniony Tantalus. Wtórne pęknięcia kilku z nich odsłoniły bogatą w platynoid intruzję wulkaniczną typu mafie. Nadano jej nazwę Merensky Reeflets. Pracujący tu górnicy, prawdziwi Azanianie z dawnej RPA, byli to biali mężczyźni, którzy określali siebie mianem Afrykanerów i między sobą używali języka afrikaans. Chętnie opowiedzieli Johnowi o swojej historii, religii, o narodzie, który symbolizowało pojęcie volk i masowej wędrówce swego ludu, czyli treku. Kaniony, w których pracowali, nazwali Wolnym Stanem Nowa Orania i Nowa Pretoria. Podobnie jak górnicy z Bradbury Point, ci również pracowali dla Armscoru.

— Tak, oczywiście, że tak — powiedział radośnie kierownik operacji. Po angielsku mówił z akcentem, który brzmiał jak nowozelandzki. Miał wydatną szczękę, zadarty nos oraz wielki, krzywy uśmiech. Był bardzo pewny siebie. — Znaleźliśmy tu żelazo, miedź, srebro, magnez, glin, złoto, platynę, tytan, chrom i co tam jeszcze chcesz. Siarczki, tlenki, krzemiany, miejscowe metale. Wielka Skarpa ma w sobie wszystko.

Kopalnia egzystowała już prawie cały Mrok. Składała się z kopalni odkrywkowych na dnie kanionu i osiedla na wpół zakopanego w płaskowzgórzu między dwoma największymi kanionami. Wyglądało jak przezroczysta skorupka jaja, w którą wpakowano farsz z zielonych drzew i pomarańczowych dachówek.

John spędził tu dłuższy czas, gawędząc przyjacielsko i zadając subtelne pytania. Pamiętając o “ekoekonomii” grupy z Acheronu, spytał, jak zamierzają dostarczyć ten cenny, ale ciężki ładunek na Ziemię. Czy koszty nie przewyższą potencjalnego zysku?

— Oczywiście, że tak — odpowiadali, dokładnie tak jak mieszkańcy Bradbury Point. — Ale pomoże nam kosmiczna winda.

A ich szef dodał:

— Dzięki niej znajdziemy się na ziemskim rynku. Bez windy nigdy niczego nie wyślemy z tej planety.

— To niekoniecznie musi być aż tak złe — zauważył John, ale nie zrozumieli go, a kiedy próbował im wyjaśnić swój punkt widzenia, zmieszali się tylko i uprzejmie kiwali głowami; najwyraźniej wszelkimi sposobami usiłowali uniknąć myślenia o polityce i wyraźnie się od Johna odsunęli. Kiedy John to spostrzegł, zaczął poruszać temat polityki, ilekroć tylko chciał zyskać dla siebie trochę czasu. Jak powiedział Mai pewnej nocy w rozmowie przez naręczny telefon, przypominało to rzucenie na środek pokoju pękniętego kanistra z benzyną. W jednym z takich momentów John poszedł nawet do centrum kierowania eksploatacją i, ponieważ przez kilka popołudniowych godzin był sam, podłączył Pauline do rejestrów tamtejszych komputerów i skopiował wszystkie możliwe dane. Pauline nie dostrzegła nic niezwykłego w działaniach w Merensky Reeflets, ale zasygnalizowała pewną wymianę korespondencji z centralą Armscoru, z której wynikało, że tutejsza grupa prosiła o przysłanie stuosobowej jednostki dla ochrony kopalni i Singapur się zgodził.

John aż gwizdnął z wrażenia.

— Co na to UNOMA?

Wszystkie sprawy związane z bezpieczeństwem miały leżeć wyłącznie w gestii tej agendy ONZ, która wprawdzie zwykle dość rutynowo udzielała zgody na prośby o ochronę prywatną, ale setka ludzi? John poinstruował Pauline, aby przejrzała wydawane przez UNOMĘ rozporządzenia w tej kwestii, i wyszedł na kolację z Afrykanerami.

Znowu mówili o konieczności stworzenia windy kosmicznej.

— Jeśli jej nie będzie, ci z Ziemi po prostu nas zlekceważą, polecą prosto na jakieś planetoidy i nie będą się musieli martwić żadną studnią grawitacyjną, prawda?

Mimo pięciuset mikrogramów megaendorfiny w organizmie, John nie był w radosnym nastroju.

— Powiedzcie mi — spytał w pewnej chwili — czy pracują tu jakieś kobiety?

Popatrzyli na niego w milczeniu. Naprawdę, pomyślał John, jesteście jeszcze gorsi niż muzułmanie.

Wyjechał następnego dnia i ruszył do Pavonis. Jego myślami całkowicie zawładnął pomysł stworzenia windy kosmicznej.

Boone posuwał się w górę długim stokiem Tharsis. Ani razu nie udało mu się dostrzec stromego, czerwonego jak krew stożka Ascraeus Mons; zagubił się gdzieś w pyle wraz z resztą tego świata. Podróż Johna składała się teraz z oddzielnych fragmentów, czuł się, jakby wrzucano go do kolejnych pomieszczeń, które co jakiś czas nagle się wokół niego pojawiały. Minął Ascreus, jadąc zachodnim stokiem wzniesienia, a potem ruszył w górę między Ascreus a Pavonis ku szczytowi Tharsis. Od tego miejsca dwupasmowa droga transponderowa stała się faktyczną betonową trasą — betonem pod pędzącymi kołami i mgłą pyłu, betonem, który w pewnej chwili wzniósł się ostro i poprowadził rover prosto na północne zbocze Pavonis Mons. Jazda ku temu kraterowi trwała tak długo, że Boone’owi zaczęło się wydawać, iż odbywa po omacku jakąś powolną parodię startu w kosmos.

Położenie Pavonis, jak przypomnieli mu Afrykanerzy, było zdumiewające: okrągłe “O” jego kaldery wyglądało jak piłka umieszczona dokładnie na linii równika. Właśnie ten fakt zwrócił na niego szczególną uwagę pomysłodawców windy kosmicznej. Południowy stok góry wydał im się idealnym miejscem do jej zainstalowania: znajdował się na samym równiku i wznosił dwadzieścia siedem kilometrów ponad poziom powierzchni. Phyllis już zarządziła budowę osiedla przygotowawczego na jego południowym obrzeżu. Rzuciła się w wir pracy nad budową windy i stała się jednym z jej czołowych organizatorów.

Jej osiedle zostało wykopane w ścianie kaldery w stylu Echus Overlook, toteż okna w pokojach wielopiętrowego bloku wychodziły na kalderę albo raczej będą na nią wychodzić, kiedy opadnie pył. Na razie pojawiające się obrazy ukazywały kalderę jako proste koliste wgłębienie o zboczach liczących pięć tysięcy metrów, lekko i tarasowate wznoszących się w pobliżu dna. Kaldera w przeszłości często się osuwała, ale zawsze niemal w tym samym miejscu. Pavonis Mons był jedynym tak regularnym spośród wielkich wulkanów; kaldery pozostałych trzech wyglądały jak układy zachodzących na siebie kręgów, z których każdy znajdował się na innej głębokości.

Nowe osiedle — na razie bezimienne — budowała UNOMA, ale sprzęt i ludzi dostarczył jeden z największych ponad-narodowych koncernów: Praxis. W ukończonych pomieszczeniach tłoczyło się obecnie kierownictwo tej firmy i członkowie zarządów innych ponad-narodowych konsorcjów, które podpisały kontrakty na część projektu windy, między innymi reprezentanci Amexu, Oroco, Subarashii i Mitsubishi. Prace koordynowała Phyllis, która najwidoczniej pełniła obecnie funkcję asystentki Helmuta Bronskiego odpowiedzialnej za operację Pavonis.

Helmut zresztą również był w Pavonis. John przywitał się z nim i z Phyllis, ci przedstawili go kilku przebywającym tu gościnnie konsultantom, a następnie powiedli do dużego, wysokiego pomieszczenia z oknem na całą ścianę. Na zewnątrz wirowały chmury ciemnopomarańczowego pyłu bez końca opadające na kalderę, przez co Boone miał wrażenie, że pokój co jakiś czas — zrywami — unosi się w górę w tym przyćmionym zmiennym świetle.

Jedynym “meblem” w tej sali był marsjański globus o średnicy jednego metra, który spoczywał na sięgającym Johnowi do pasa błękitnym plastikowym stojaku. Z miejsca na globusie, gdzie zaznaczono wypukłość krateru Pavonis Mons, wychodził prawie pięciometrowy srebrny drut. Na jego końcu znajdowała się mała czarna kropka. Globus obracał się na stojaku z prędkością równą mniej więcej jednemu obrotowi na minutę, a srebrny przewód i kropka wirowały wraz z nim, zawsze pozostając ponad Pavonis.

Globus otaczała ośmioosobowa grupa.

— To jest dokładny model w zmniejszonej skali — odezwała się Phyllis. — Odległość satelity areosynchronicznego wynosi 20.435 kilometrów od środka masy, a promień od środka Marsa do równika wynosi 3.386 kilometrów, toteż satelita znajduje się 17.049 kilometrów od powierzchni. Jeśli tę wielkość podwoimy i dodamy długość promienia, otrzymamy 37.484 kilometrów. Ponieważ mamy na drugim końcu skałę balastową, więc w rzeczywistości kabel nie musi być aż tak długi. Ostatecznie jego średnica wyniesie około dziesięciu metrów, a waga mniej więcej sześć miliardów ton. Materiał do jego wykonania uzyskamy z końcowego punktu balastowego: planetoidy o początkowej masie około trzynastu i pół miliarda ton i ostatecznej — kiedy budowa kabla zostanie ukończona — w przybliżeniu siedem i pół miliarda ton. Po pierwsze, planetoida, jakiej potrzebujemy, nie może być zbyt duża, powinna mieć mniej więcej cztery kilometry średnicy. Obecnie marsjańską orbitę przecina sześć planetoid typu Amor. Wykorzystamy jedną z nich. Kabel wyprodukują roboty eksploatujące, przetwarzające węgiel w chondrytach wybranej planetoidy. Potem, w ostatniej fazie budowy, kabel zostanie doprowadzony do jej punktu zaczepienia, czyli właśnie tutaj. — Phyllis dramatycznym gestem wskazała na podłogę. — W tym momencie sam kabel znajdzie się na orbicie areosynchronicznej, ledwie dotykając powierzchni Marsa. Na jego masę będą równocześnie miały wpływ: siła przyciągania planety, siła odśrodkowa jego górnej części oraz końcowa skała balastowa.

— A co z Fobosem? — spytał John.

— Tak, oczywiście, bierzemy go pod uwagę. Kabel będzie wibrować, aby uniknąć zderzenia z księżycem. Autorzy projektu nazywają jego ruch wahaniem Clarke’a. Nie powinniśmy mieć z tą sprawą kłopotu. W ten sam sposób ominiemy zresztą Dejmosa, ale ponieważ jego orbita jest bardziej nachylona, problem ten nie będzie się pojawiał zbyt często.

— A co się stanie, kiedy Dejmos znajdzie się akurat na drodze kabla? — spytał Helmut, którego twarz promieniała z radości.

— Do kabla przyczepimy co najmniej kilkaset wind i dla przeciwwagi przeniesie się część obciążenia na orbitę. Znajdzie się tam, jak zwykle, sporo przybyłego z Ziemi materiału do obciążenia, toteż zapotrzebowanie energetyczne wind zostanie zminimalizowane. Możliwe jest także wykorzystanie obracającego się kabla jako procy: uwolnione z balastowej planetoidy obiekty dla wypchnięcia ku Ziemi użyją siły rotacji Marsa, a więc do uzyskania pożądanej prędkości startowej właściwie nie będzie im już potrzebna dodatkowa energia. To jest prosta, skuteczna i nadzwyczaj tania metoda zarówno wynoszenia ciężaru w przestrzeń, jak i przyspieszenia jego lotu ku Ziemi. Ponadto dzięki najnowszym odkryciom metali strategicznych, których pokłady są już na naszej rodzimej planecie coraz rzadsze, tania winda i siła takiego pchnięcia są dosłownie nieocenione. Winda stworzy możliwość wymiany towarowej, dotąd praktycznie niemożliwej z powodu zbyt dużych kosztów; stanie się jednym z najważniejszych elementów marsjańskiej ekonomii, osią naszego przemysłu. A jej budowa nie jest wcale kosztowna. W pewnym momencie wrzucimy po prostu na właściwą orbitę odpowiednią planetoidę zawierającą węgiel i umieścimy tam automatyczne urządzenie o napędzie jądrowym, które zbuduje z materii planetoidy kabel. Urządzenie zacznie pracować, a po jakimś czasie “wypluje” z siebie kabel jak pająk rozwijający pajęczynę. Nasze zadanie będzie więc polegało głównie na czekaniu. Poza tym będziemy mieli niewiele do zrobienia… Urządzenie powinno produkować ponad trzy tysiące kilometrów kabla rocznie, co oznacza, że trzeba zacząć prace jak najszybciej, ponieważ produkcja potrwa dziesięć albo jedenaście lat. Sądzę jednak, że naprawdę warto poczekać na efekty.

John popatrzył badawczo na Phyllis. Jak zawsze, jej zapał zrobił na nim wielkie wrażenie. Zachowywała się tak, jak dający świadectwo swej wiary neofita albo kaznodzieja na ambonie. Mówiła spokojnie i z niezachwianą pewnością siebie. Ta winda była dla niej jak cud. Bajkowy Jaś wspinający się do nieba po łodydze fasoli. Wniebowstąpienie… Nad projektem unosiła się aura czegoś nadprzyrodzonego.

— Naprawdę nie mamy zbyt dużego wyboru — kontynuowała Phyllis. — W ten sposób wydobędziemy się z naszej studni grawitacyjnej, wyeliminujemy ją jako problem fizyczny i ekonomiczny. Winda to przełom. Bez niej jesteśmy jak zajazd na odludziu, jak objazd, z którego nie ma drogi do miasta, jak Australia w dziewiętnastym wieku… Zbyt dalecy, aby odegrać znaczącą rolę w światowej gospodarce. Ludzie ominą Marsa i sami zaczną eksploatować złoża bezpośrednio z planetoid, ponieważ na tych małych ciałach niebieskich znajduje się wielka obfitość minerałów, a nie ma problemów z grawitacją. Bez windy nasza kolonia pozostanie niczym.

Shikata ga nai, pomyślał John z sarkazmem. Phyllis popatrzyła na niego dziwnie przez bardzo krótką chwilę i poczuł się tak, jakby wymówił to na głos.

— Nie możemy pozwolić, aby nas odsunięto — mówiła dalej. — A co najważniejsze, nasza winda posłuży jako eksperymentalny prototyp dla ziemskiej. Ponad-narodowe konsorcja, które zdobędą doświadczenie konstruując tę windę, z pewnością uzyskają możliwość zawiadywania budową o wiele znaczniejszego projektu ziemskiego. Wierzę bowiem, że Ziemia podąży w nasze ślady i również pokusi się o stworzenie podobnego urządzenia.

Phyllis mówiła dalej, kreśląc kolejne aspekty planu, a potem zaczęła — jak zwykle w sposób elegancki i uprzejmy — odpowiadać na pytania zgromadzonych dyrektorów. Uśmiechali się do niej, a ona stała przed nimi zarumieniona, błyskając białkami bystrych oczu. John niemal dostrzegał języczki ognia migoczące w masie jej kasztanowatych włosów, które w świetle burzy wyglądały jak diadem wysadzany klejnotami. Dyrektorzy i naukowcy związani z projektem puszyli się pod jej spojrzeniem; byli dla niej ważni i wiedzieli o tym. Na Ziemi występowały już spore braki szeregu metali, które ekipy górnicze znajdowały na Marsie. Na eksploatacji tutejszych minerałów i przetransportowaniu ich na Ziemię można było zbić ogromny majątek. A ktoś, kto posiadałby kawałek “mostu”, przez który będzie musiała przejść dosłownie każda uncja metalu, zarobiłby jeszcze więcej. Nic więc dziwnego, że Phyllis i reszta ekipy wyglądali jak nawiedzeni.

Tego wieczoru tuż przed kolacją John stojąc w swojej łazience i nie patrząc w lustro, połknął dwie tabletki megaendorfiny. Przez Phyllis poczuł się źle, ale lekarstwo pomogło. Musisz pamiętać, tłumaczył sobie, że Phyllis jest przecież tylko kolejnym elemencikiem układanki. Więc kiedy siadał do kolacji, był już w wylewnym nastroju. W porządku, pomyślał, będziecie mieli tę złotą “łodygę fasoli”. Ale przecież nie jest wcale przesądzone, że zdołacie ją zatrzymać dla siebie… W gruncie rzeczy możliwość taka wydawała się raczej wielce nieprawdopodobna. Toteż ich wyraźne samozadowolenie i radość z oczekujących profitów były niezbyt mądre i dość drażniące. John zaśmiał się, przypominając sobie jedną z ich entuzjastycznych dyskusji, i spytał Phyllis:

— Czy nie uważasz, że winda może się stać własnością prywatną?

— W ogóle nie bierzemy tej możliwości pod uwagę — odparła Phyllis ze swoim olśniewającym uśmiechem.

— Ale oczekujesz, że ktoś zapłaci za jej budowę. A potem zostaną przyznane koncesje… Spodziewasz się chyba zarobić na tym przedsięwzięciu, czy nie na tym właśnie polegają ryzykowne inwestycje w kapitalizmie?

— No, oczywiście — odrzekła Phyllis, wyraźnie obrażona, że John tak otwarcie porusza ten problem. — Wszyscy na Marsie będą czerpali zyski z windy, taka jest natura tego przedsięwzięcia.

— A ty będziesz pobierać procent od każdego procentu. — Drapieżcy na szczycie łańcucha pokarmowego. Albo raczej pasożyty na górze i na dole, wszędzie, na całej długości… — Jak sądzisz, czy budowniczowie mostu Golden Gate zbili na nim fortunę? Czy na zyskach z tego projektu powstały wielkie międzynarodowe imperia finansowe? Nie. To był projekt publiczny. Budowniczowie byli pracownikami publicznymi, otrzymywali normalną zapłatę za swoją pracę. Chcesz się założyć, że nowy marsjański traktat będzie zawierał podobną klauzulę w kwestii bazy materialnej dla budowy windy? Ja jestem absolutnie przekonany, że tak się stanie.

— Może, ale traktat zostanie zrewidowany dopiero za dziewięć lat — zauważyła Phyllis. Jej oczy nadal błyszczały. John roześmiał się.

— Tak, to prawda! Ale nie uwierzyłabyś, ile głosów poparcia dla pewnych punktów traktatu słyszę wszędzie na tej planecie, ile osób pragnie umieścić w nim klauzulę jeszcze bardziej ograniczającą udział ziemskiego kapitału inwestycyjnego i odpływ ewentualnych zysków. Nie zwracasz na to uwagi, ale musisz pamiętać, że to jest system ekonomiczny zbudowany od początku do końca na zasadach… naukowych. Mamy tutaj bardzo ograniczone możliwości i aby stworzyć trwałą społeczność, musimy być wyczuleni na ten problem. Nie możesz pragnąć ot tak po prostu przetransportować surowce stąd na Ziemię — epoka kolonialna już dawno się skończyła, wszyscy musicie o tym pamiętać.

Znowu się roześmiał na widok wpatrzonych weń z natężeniem oczu współbiesiadników.

Przypomniał to sobie później, gdy już znalazł się z powrotem w swoim pokoju. Przyszło mu do głowy, że przesadził, że nie trzeba im było tak dokładnie uświadamiać złożoności sytuacji. Przedstawiciel Amexu podniósł nawet dłoń do ust, aby polecić swemu komputerowi zrobienie notatki. Jego gest był oczywisty, ten mężczyzna pomyślał sobie, że John Boone przekazuje złe wieści. Szepcąc w swój nadgarstek, przez cały czas wpatrywał się w Johna; najwyraźniej chciał, aby Boone zauważył jego posunięcie. Cóż, najwidoczniej John znalazł tu kolejnych podejrzanych. Tej nocy długo się męczył, nie mogąc zasnąć.

Nazajutrz opuścił Pavonis i skierował się na wschód, zjeżdżając w dół Tharsis. Zamierzał przejechać siedem tysięcy kilometrów do Hellas, aby odwiedzić Maję. Samotna podróż dłużyła mu się dziwnie z powodu Wielkiej Burzy. W ciemnych prześwitach, przez falujące warstwy piasku, migały Johnowi fragmenty południowych wyżyn. Nieustannie towarzyszył mu zmienny akompaniament świszczącego wiatru. Maja na pewno ucieszy się z jego wizyty. Zresztą, nigdy przedtem nie był w Hellas, a wiedział, że jest tam wielu ludzi, którzy pragną się z nim spotkać. Na północ od Low Point odkryli sporych rozmiarów formację wodonośną, więc chcieli wypompować z niej wodę na powierzchnię i w jakimś nisko położonym miejscu stworzyć jezioro o wiecznie zamarzniętej powierzchni, która nieprzerwanie sublimowałaby w atmosferę, ale którą mogliby stale uzupełniać od dołu. Podtrzymywany w ten sposób staw wzbogacałby atmosferę, a równocześnie służył jako zbiornik i radiator ciepła dla roślinności uprawianej w kręgu ukrytych pod kopułą farm wokół jeziora. Maję bardzo ekscytowały te plany.

John jechał cały czas w stanie lekkiego oszołomienia. Obserwował, jak z obłoków pyłu wyłania się jeden krater za drugim. Pewnego wieczoru zatrzymał się w chińskiej kolonii, której członkowie mieszkali w dużych blaszanych budowlach przypominających dawne przyczepy pierwszej setki i znali zaledwie kilka słów po angielsku. Podczas rozmowy John i osadnicy musieli korzystać z programu translacyjnego AI, który tak ich wszystkich rozśmieszył, że prawie ciągle chichotali. Dwa dni później Boone zatrzymał się na jeden dzień w punkcie eksploatacji i przetwarzania powietrza w górnym przepuście między kraterami. Kolonię tę w całości zamieszkiwali Japończycy. Wszyscy mówili biegle po angielsku. Byli zmartwieni, ponieważ burza unieruchomiła ich kondensatory atmosferyczne. Technicy uśmiechali się ze smutkiem. Pokazali Johnowi koszmarny kompleks systemów filtracyjnych, które zamontowali od razu na początku nawałnicy, chcąc utrzymać pompy przy pracy. Niestety, ani ten pomysł, ani inne nic nie pomogły — kondensatory nie chciały działać.

Po trzech dniach jazdy w kierunku wschodnim Boone dostrzegł suficki karawanseraj, umieszczony na szczycie kolistego kanionu o stromych ścianach. Ten szczególnego kształtu kanion kiedyś był dnem krateru, ale tak stwardniał pod wpływem erupcji pouderzeniowej, że oparł się erozji, tnącej ziemię wokół przez eony, i teraz górował nad równiną jak twardy okrągły cokół. Jego rowkowane ściany miały kilometr wysokości. Do karawanseraju na szczycie John wjechał stromo wznoszącą się drogą.

Na górze stwierdził, że kanion tkwi w nieustannej stojącej fali burzy pyłowej, toteż przez ciemne chmury prześwitywało tutaj więcej słonecznego światła niż gdziekolwiek indziej, nawet na stożku Pavonis. W rezultacie, chociaż widoczność była prawie tak samo kiepska jak w innych miejscach na planecie, całe otoczenie miało jaskrawsze barwy, świty były tu purpurowoczekoladowe, a dniom towarzyszyły żywo mknące chmury w kolorach umbry, żółci, oranżu i rdzy, przez które od czasu do czasu przedzierały się promienie słoneczne w odcieniu spiżu.

Miejsce było wspaniałe, a sufici okazali się bardziej gościnni niż którakolwiek z grup arabskich spotkanych przez Johna do tej pory. Wyjaśnili mu, że są wyznawcami jednego z najpóźniej powstałych kierunków religijnych w islamie, a ponieważ wśród arabskich naukowców było naprawdę sporo sufitów, niemal nikt się nie sprzeciwiał, aby ich wysłać na Marsa jako zgodną, harmonijnie współpracującą grupę kolonistów. Jeden z nich, mały, śniady mężczyzna nazwiskiem Dhu el-Nun powiedział w pewnej chwili do Boone’a:

— Cudownie, że w czasie siedemdziesięciu tysięcy masek, ty, wielki talib, podążyłeś swoim tariqatem, aby się tutaj z nami spotkać.

— Co znaczy talib? — spytał John. — I tariqat?

— Talib to poszukiwacz. A tariqat poszukiwacza jest jego ścieżką, wiesz, taką tajemną ścieżką na drodze do rzeczywistości.

— Rozumiem! — odparł Boone, wciąż zaskoczony przyjaznym powitaniem.

Dhu wprowadził go z garażu do niskiego czarnego budynku, który stał w kręgu roverów. John miał wrażenie, że jest tu aż gęsto od jakiejś niewidocznej, ukrytej energii. Kolista budowla wyglądała jak mały model tutejszego kanionu, jej okna wykonano z nie oszlifowanego przejrzystego kryształu. Budynek był z czarnego kamienia, nazwanego przez Dhu stiszowitem. Wyjaśnił przy tym Johnowi, iż jest to mocno ubity krzemian, powstały przy uderzeniu meteorytu, w chwili, gdy na sekundę zaistniało tu ciśnienie ponad miliona kilogramów na centymetr kwadratowy. Okna budowli były zrobione z lechatelierytu, rodzaju sprężonego krystalicznego szkła, które wytworzyło to samo uderzenie.

W środku powitała Johna uprzejmie grupka około dwudziestu osób. Byli tam zarówno mężczyźni, jak i kobiety, przy czym kobiety miały odkryte twarze i zachowywały się równie swobodnie jak mężczyźni, co bardzo Johna zaskoczyło. Uświadomił sobie w tym momencie, że sufici najwyraźniej w wielu sprawach różnią się od reszty Arabów. Usiadł, wypił z nimi kawę i zaczął, jak zwykle podczas tego typu spotkań, zadawać im pytania. Nazywali siebie sufitami kadarytyjskimi. Mówili, że sąpanteistami, na których wpływ miała wczesna filozofia grecka i nowoczesny egzystencjalizm i którzy poprzez połączenie współczesnej nauki oraz ru ’yat alqalb, czyli widzenia sercem, próbowali się w pełni zjednoczyć z ostateczną rzeczywistością — Bogiem.

— Istnieją cztery podróże mistyczne — wyjaśnił Boone’owi Dhu. — Pierwsza zaczyna się wiedzą, a kończy fana, czyli odejściem od świata zjawisk fizycznych. Druga rozpoczyna się w chwili, gdy po fanie następuje baqa, co znaczy trwanie. W tym momencie podróżujesz w realność, poprzez realność, ku realności, aż sam staniesz się rzeczywistością, czyli haąą. Następnie ruszasz do centrum duszy wszechświata i stajesz się jednością ze wszystkimi innymi ludźmi, którym również się udało tu dojść.

— Sądzę, że nie zacząłem jeszcze nawet pierwszej podróży — odparł cicho John. — Nie wiem nic.

Zauważył, że spodobała im się jego odpowiedź. “Możesz zacząć w każdej chwili — mówili i dolewali mu kawy. — Zawsze możesz zacząć”. Byli tak mili i przyjaźnie nastawieni w porównaniu ze wszystkimi Arabami, których John przedtem spotkał, że otworzył się przed nimi i opowiedział im o swojej podróży do Pavonis i o projekcie wielkiego kabla kosmicznej windy.

— Żaden pomysł na tym świecie nie jest całkowicie fałszywy — oznajmił Dhu. Kiedy John wspomniał o swoim ostatnim spotkaniu z Arabami na Vastitas Borealis i o tym, że towarzyszył im Frank, Dhu rzekł tajemniczo: — Niekiedy umiłowanie słusznych spraw doprowadza ludzi do złego.

Jedna z kobiet zaśmiała się na te słowa i powiedziała:

— Chalmers jest twoim nafsem.

— Co to takiego nafs? — spytał John.

Wszyscy się śmiali, a Dhu, potrząsając głową, rzekł:

— Chalmers wcale nie jest jego nafsem. Nafs danej osoby jest uosobieniem jego zła, mieszkającym, jak skłonni są wierzyć niektórzy, w piersi każdego człowieka.

— Jako dodatkowy organ albo coś w tym rodzaju?

— Jako prawdziwie istniejące stworzenie. Mohammed ibn ’Ulyan powiadał na przykład, że kiedyś jakieś zwierzątko o wyglądzie młodego liska wyskoczyło mu z gardła, a kiedy je kopnął, ono natychmiast się powiększyło. To był jego nafs.

— To jest kolejna nazwa dla twojego Cienia — wyjaśniła kobieta, która odezwała się wcześniej.

— Cóż — zauważył John. — Wobec tego może rzeczywiście Frank jest dla mnie kimś takim. A może chodzi o to, że Frank za bardzo skopał swego nafsa. — Na to stwierdzenie wraz z Johnem wszyscy wybuchnęli gromkim śmiechem.

Późnym popołudniem tego samego dnia promienie słońca przebiły się mocniej niż zwykle przez mrok i rozświetliły płynące chmury. Karawanseraj wydawał się teraz na tle reszty świata komorą gigantycznego serca, bijącego w rytm porywów wiatru. Sufici zaczęli coś do siebie wykrzykiwać, wyglądając przez lechatelierytowe okna, a później szybko ubrali się w skafandry, by wyjść w tę purpurową, chłostaną wiatrem krainę. Wołali do Boone’a, aby przyłączył się do nich, toteż John uśmiechnął się i również ubrał, ukradkiem połykając tabletkę megaendorfiny.

Na zewnątrz zaczęli chodzić po obwodzie poszczerbionej krawędzi płaskowzgórza, to spoglądając na chmury, to znów w dół na zacienioną równinę. Co chwilę któreś z nich wskazywało Johnowi jakąś osobliwość terenu, na sekundę wyłaniającą się ze świata pyłu. Następnie zebrali się przy karawanseraju i zaintonowali pieśń. John wsłuchał się w ich głosy; arabskie i perskie słowa zagłuszyło mu w słuchawkach angielskie tłumaczenie.

— Nie posiadaj niczego i nie bądź do niczego przywiązany. Porzuć to, co masz w swojej głowie i rozdaj to, co masz w sercu swoim. Tutaj jest świat i tam jest świat, a my znajdujemy się na progu.

A jakiś głos dodał:

— Miłość poruszyła strunę lutni w duszy mojej i zmieniła mnie całego w miłość, od stóp do głów.

Potem zaczęli tańczyć. Obserwując ich, John nagle uświadomił sobie, że ci sufici to przecież tańczący derwisze: wyskakiwali w powietrze w takt bębnów stukoczących lekko w słuchawkach hełmów; wyskakiwali, a potem wirowali w nieziemsko powolnych korkociągach z szeroko rozłożonymi rękami, opadali na ziemię, odbijali się od niej i podlatywali w górę jeszcze raz, i jeszcze raz, skok po skoku, obrót za obrotem. Tańczący derwisze podczas Wielkiej Burzy na wysokim kolistym płaskowzgórzu, które w epoce Noachian było dnem krateru. Wyglądało to tak cudownie w krwawo pulsującej jasności słonecznego światła, że John wstał i próbował się kręcić wraz z nimi. Zakłócił ich rytm, czasem nawet zderzał się z innymi tancerzami, ale najwyraźniej nikt nie miał mu tego za złe. Doszedł do wniosku, że kiedy skacze nieco pod wiatr, nie traci równowagi. Ostre porywy wiatru nieco go otępiły. Roześmiał się. Niektórzy z tańczących śpiewali na ogólnie dostępnym kanale, słyszał ich więc w swoim hełmie. Przeważnie było to ćwierćnutowe zawodzenie, lament przerywany okrzykami, chrapliwymi rytmicznymi oddechami oraz frazą:

— Ana el-Haqq, ana el-Haqq.

“Jestem Bogiem”, przetłumaczył ktoś Johnowi. Jestem Bogiem. Suficka herezja. Taniec działał hipnotyzujące. Boone wiedział, że istnieją sekty muzułmańskie, które osiągają podobny efekt dzięki samobiczowaniu. Jednak wirowanie było lepsze. Więc tańczył z nimi, a po chwili nawet przyłączył się do nich, śpiewając na ogólnym kanale. Słyszał swoją psalmodię, przerywaną od czasu do czasu własnym przyspieszonym oddechem, mruczeniem i szemraniem. Później, bez zastanowienia, zaczął dodawać do swego lamentu wielojęzyczne nazwy Marsa. Mamrotał je zgodnie z tym, co wydawało mu się rytmem tego psalmu:

— Al-Qahira, Ares, Auqakuh, Bahram. Harmakhis, Hrad, Huo Hsing, Kasei. Ma’adim, Maja, Mamers, Mangala. Nirgal, Shalbatanu, Simud i Tiu. — Nauczył się tej listy na pamięć wiele lat temu i często popisywał się nią na przyjęciach. Teraz zaskoczyło go, że wychodzące z jego ust słowa tak wspaniale pasują do pieśni i pomagają mu zachować równowagę podczas wirowania. Inni tancerze śmiali się do niego i byli zadowoleni. John czuł się jak pijany, całe jego ciało pulsowało. Powtarzał tę litanię raz za razem, a potem począł w kółko i bez końca wymawiać nazwę arabską: — Al-Qahira, Al-Qahira, Al-Qahira… — Aż w pewnym momencie przypomniał sobie niedawno usłyszane zdanie i wyśpiewał je: — Ana elRaąą, ana Al-Qahira. Ana elHaqq, ana Al-Qahira.

“Jestem Bogiem, jestem Marsem, jestem Bogiem…”. Inni natychmiast przyłączyli się do niego, rozwinęli te słowa w dziką pieśń, a za szybkami hełmów John widział roześmiane twarze. Byli wspaniałymi tancerzami: ich rozpostarte dłonie kreśliły w zalewie czerwonego pyłu arabeski, obracając się, dotykali Johna czubkami palców, prowadząc go, a nawet dostosowując jego niezdarne obroty do swego rytmu. John wykrzykiwał nazwy planety, a oni powtarzali je za nim, co brzmiało jak dość szczególny dialog. Śpiewali monotonnymi głosami wyrazy arabskie, słowa w sanskrycie i języku Inków… wszystkie nazwy Marsa, zbite razem w mieszaninę sylab, tworząc w ten sposób polifoniczną muzykę, która była niezwykle piękna i tak dziwna, że aż przyprawiająca o drżenie, nazwy te bowiem pochodziły z czasów, kiedy każde słowo brzmiało osobliwie, a nazwy miały swoistą siłę — John słyszał to i czuł. Będę żył tysiąc lat, pomyślał.

Kiedy wreszcie przestał tańczyć i usiadł, ogarnęła go fala mdłości. Świat pulsował rytmicznie; receptor równowagi w uchu środkowym Johna zapewne nadal wirował jak kula w ruletce. Obraz rozmywał mu się przed oczyma i John nie wiedział już, czy jest to pędzący pył, czy też coś się obraca w nim samym. Wytrzeszczył oczy: tańczący derwisze na Marsie?! W świecie muzułmańskim uważano ich za swego rodzaju odchyleńców. Pozostałych Arabów mierziła ich, rzadka w islamie, postawa ekumeniczna. No i denerwowali ich suficcy naukowcy.

Być może ci właśnie sufici stanowili drogę Johna do islamu, jego tariqat. A ich obrzędy można było prawdopodobnie przemienić w areofanię, jak sam tego dokonał w swojej pieśni. Boone podniósł się niepewnie. Nagle zrozumiał, że nie trzeba zupełnie od początku stwarzać nowego społeczeństwa, że wszystkiego można dokonać poprzez syntezę już istniejących pozytywnych cech różnych społeczności. “Miłość poruszyła strunę w lutni duszy mojej…”. Był zbyt oszołomiony, by jasno myśleć. Arabowie śmiali się z niego, gdy wspierał się na ich ramionach. Przemówił do nich w swój zwykły sposób, mając nadzieję, że go zrozumieją:

— Jest mi niedobrze. Chyba będę wymiotować, ale najpierw musicie mi powiedzieć, dlaczego nie możemy zostawić za sobą tego całego smutnego ziemskiego bagażu, dlaczego nie możemy stworzyć razem zupełnie nowej religii? Oddawajmy cześć boską Al-Qahirze, Mangali, Kaseiowi!

Roześmiali się i zanieśli go na ramionach z powrotem do budynku.

— Mówię poważnie — powiedział John. Świat wirował mu przed oczyma. — Chcę, aby ludzie was naśladowali, pragnę, aby wasz taniec stał się dla nich czymś oczywistym… To wy powinniście wymyślić nową religię, już to zresztą chyba robicie…

Ale ponieważ wymiotowanie w hełm było niebezpieczne, towarzysze Boone’a tylko się śmiali i popędzali go, by jak najszybciej wszedł do pomieszczenia. Kiedy tam dotarli, John zaczął wymiotować. Jakaś kobieta podtrzymała mu głowę, mówiąc po angielsku ze śpiewnym wschodnim akcentem:

— Król poprosił kiedyś mędrców o jedną rzecz, która go uszczęśliwi, kiedy będzie smutny, i zasmuci, kiedy będzie szczęśliwy. Ci naradzili się, po czym wrócili z pierścieniem, na którym wygrawerowany był napis: “I to także przeminie”.

— Dobra rada na wszystko, z wyjątkiem mdłości — mruknął Boone. Leżał na wznak, a świat nadal wirował. Uczucie było paskudne, starał się więc leżeć nieruchomo. — Ale czego chcecie tutaj? To znaczy… po co przybyliście na Marsa? Musicie mi powiedzieć, czego tu szukacie. — Zabrali go do sali spotkań, przygotowali filiżanki i dzbanek z aromatyczną herbatą. John wciąż się czuł, jakby jego ciało nie przestawało się kręcić w kółko, a pył gnający za kryształowymi oknami jeszcze bardziej wzmagał to nieprzyjemne wrażenie.

Jedna ze starych kobiet, które siedziały wokół Johna, podniosła dzbanek i napełniła jego filiżankę. Postawiła dzbanek i gestem pokazała: “Teraz ty napełnij moją”. John zrobił to drżącymi rękami, a potem dzbanek powędrował z rąk do rąk. Każdy napełniał filiżankę następnego.

— Zaczynamy w ten sposób każdy posiłek — wyjaśniła stara. — To jest taki mały symbol tego, że jesteśmy wspólnotą. Studiowaliśmy stare kultury, które istniały, zanim wasz globalny rynek otoczył wszystko siecią handlową i wiemy, że w dawnych wiekach istniało mnóstwo różnych form wymiany. Niektóre polegały na dawaniu prezentów. Widzisz, każdy z nas posiada dar, ofiarowany nam niegdyś przez wszechświat. I wszyscy z każdym naszym oddechem coś komuś oddajemy.

— Brzmi jak równanie wydajności ekologicznej — mruknął John.

— Może i tak… W każdym razie kiedyś całe społeczności budowano na idei daru: w Malezji, na północnym zachodzie Ameryki, w wielu prymitywnych kulturach… W Arabii mamy wodę i kawę. Żywność i schronienie… A cokolwiek otrzymałeś, musisz dobrowolnie oddać, nie możesz tego zatrzymać. I oddajesz to z nadzieją na przyszły zysk. Pracujesz, aby móc dać więcej niż otrzymałeś. Sądzimy, że idea ta mogłaby obecnie stać się podstawą powszechnie akceptowanej ekonomii.

— Dokładnie to samo mówili Wład i Ursula!

— Możliwe.

Herbata pomogła. Po chwili poczucie równowagi wróciło. Rozmawiali jeszcze o innych sprawach, o wielkiej burzy i o ogromnym, surowym lądzie, na którym mieszkali. Późno w nocy John spytał, czy słyszeli o Kojocie, ale zaprzeczyli. Znali natomiast opowieści o stworzeniu, które nazywali “ukrytym”, o ostatnim potomku starożytnej rasy Marsjan, starym, zasuszonym osobniku, który wędruje po planecie i pomaga znajdującym się w niebezpieczeństwie wędrowcom, roverom, koloniom… Dostrzeżono go w ubiegłym roku na stacji wodnej w Chasma Borealis, gdy padał grad, po którym nastąpił przestój mocy.

— Czy nie chodzi wam czasem o Wielkiego Człowieka? — spytał z zainteresowaniem John.

— Nie, nie. Wielki Człowiek jest duży. A Ukryty jest taki jak my, przeciętny. Jego ludzie byli kiedyś poddanymi Wielkiego Człowieka.

— Rozumiem.

Ale wcale nie rozumiał, ni w ząb niczego nie rozumiał. Jeśli Wielki Człowiek oznacza samego Marsa, w takim razie może historia Ukrytego została zainspirowana przez Hiroko. Trudno powiedzieć. Aby pojąć to, co mówili, potrzebowałby jakiegoś etnografa albo znawcy mitów, kogoś, kto mógłby mu wyjaśnić, w jaki sposób rodzą się opowieści. John jednak miał do dyspozycji tylko tych sufitów, którzy ciągle się uśmiechali i sami byli tak niesamowici, że można by o nich opowiadać historie. Jego współobywatele w tej nowej krainie. Aż roześmiał się głośno na tę myśl, na co oni zaśmiali się również, po czym odprowadzili go do łóżka.

— Zmówmy wieczorną modlitwę za perskim poetą Rumim Dżalal addinem — zaproponowała stara kobieta, a następnie wyrecytowała wiersz:

Umarłem jako kamień i zrodziłem się rośliną,

Umarłem jako roślina i wyrosłem na zwierzę.

Umarłem jako zwierzę i zostałem człowiekiem.

Dlaczego mam się bać? Czy kiedyś pomniejszyła mnie śmierć?

Teraz znów umrę człowiekiem,

Aby szybować wśród błogosławionych aniołów.

A kiedy złożę w ofierze mą anielską duszę,

Stanę się czymś, czego żaden umysł nigdy jeszcze nie pojął.

— Śpij dobrze — powiedziała mu, gdy zasypiał. — Wszystko to jest ścieżka naszego życia.

Następnego ranka John na sztywnych nogach wsiadł do swego pojazdu i krzywiąc się z bólu postanowił połknąć megaendorfinę gdy tylko znajdzie się w drodze. Ta sama kobieta przyszła go pożegnać przez odjazdem i Boone czule stuknął szybką swojego hełmu ojej szybkę.

— Czy to będzie z tego czy z tamtego świata — powiedziała — twoja miłość w końcu cię tam zaprowadzi.

Droga transponderowa prowadziła Johna przez wiecznie brązowe i omiatane wiatrem dni. Rover jechał po nierównym skalnym terenie na południe od Margaritifer Sinus. Boone postanowił przyjechać tu kiedyś jeszcze raz, aby obejrzeć tę okolicę, ponieważ podczas burzy widać było jedynie jakby płatki latającej czekolady, rozdzierane z rzadka złotymi snopami światła. W pobliżu Krateru Bakhuysena zatrzymał się w nowej kolonii zwanej Turner Wells. Jej mieszkańcy dotarli w swoim czasie do warstwy wodonośnej, której niższy kraniec znajdował się pod tak dużym ciśnieniem hydrostatycznym, że osadnicy postanowili produkować energię, za pomocą szeregu turbin powodując wypływ wód artezyjskich. Uwolnioną wodę zamierzali wlewać do form, a po zamarznięciu transportować automatycznymi roverami do cierpiących na suszę kolonii południowej półkuli. Pracowała tu Mary Dunkel i oprowadziła Johna po całym terenie, pokazując mu odwierty, agregaty napędowe i zbiorniki na lód.

— Wiercenia poszukiwawcze są naprawdę trudne jak cholera. Jeśli tylko wiertło dotknie płynnej części warstwy wodonośnej, wyskoczy z szybu i w żaden sposób nie będziemy mogli kontrolować wytrysku wody.

— I co wtedy?

— Cóż, nie wiem. Pod nami jest sporo wody. Gdyby nastąpiło rozbicie skały dokoła studni, woda stąd mogłaby odpłynąć i utworzyć duże kanały odpływowe jak w Chryse.

— Aż takie wielkie?

— Kto wie? To możliwe.

— No, no!

— To prawda, wierz mi! Teraz Ann zaczęła badać metody określenia ciśnienia warstwy wodonośnej poprzez echa w akustycznych testach sejsmicznych. Wiesz, że są ludzie, którzy chcieliby natychmiast uwolnić kilka formacji wodonośnych? Zostawiają na ten temat wiadomości w plikach informacyjnych w sieci… Nie byłabym zdziwiona, gdyby należał do nich Sax. Duże wylewy wody i lodu oznaczają przecież sporą sublimację w powietrze. To by go ucieszyło, nie sądzisz?

— Ale takie powodzie jak te stare są przecież tak samo zgubne dla okolicy jak uderzenia planetoidów?

— Och, wypływy wodne są o wiele gorsze! Te kanały płynące w dół z terenów chaotycznych to ślady prawdziwego potopu. Najbliższym ich ziemskim odpowiednikiem są faliste wydmy we wschodnim stanie Waszyngton, słyszałeś o nich? Około osiemnaście tysięcy lat temu większą część Montany pokrywało jezioro Missoula. Powstało z lodu stopionego po epoce lodowcowej. Przed wypływem w jednym miejscu utrzymywała wody zapora lodowa. Kiedyś ta lodowa tama pękła i jezioro zniknęło niemal natychmiast: około dwóch bilionów metrów sześciennych wody spłynęło w przeciągu paru dni płaskowyżem Kolumbia aż do Pacyfiku.

— Uch!

— Woda płynęła wtedy około sto razy szybciej niż odpływ Amazonki i wyrzeźbiła w bazaltowym podłożu skalnym kanały o głębokości dwustu metrów.

— Dwustu metrów!?

— Tak. A pamiętaj, że to jest nic w porównaniu z kanałami chryzyjskimi! Zespolenie się wód może pokryć tereny…

— Zaraz, zaraz, czy mówiłaś o dwustu metrach skały macierzystej?!!

— Tak, no cóż, to nie była taka sobie normalna erozja. Widzisz, w dużych wylewach naciski wahają się tak bardzo, że otrzymujesz roztwór rozpuszczonych gazów, a kiedy te bańki pękają, wytwarzają niewiarygodne ciśnienie. Jeden wybuch może roztrzaskać wszystko.

— I jest to gorsze niż uderzenie planetoidy?

— Oczywiście, że tak. Chyba że strącisz naprawdę sporą planetoide. Cóż, niektórzy na Marsie sądzą, że powinniśmy także i to zrobić, prawda?

— Są tacy?

— Wiesz, że są. A jednak w tego rodzaju przedsięwzięciach powodzie są pewniejsze. Na przykład, gdyby się udało skierować którąś z nich do Hellas, można by tam stworzyć morze. I dałoby sieje uzupełniać szybciej niż paruje powierzchnia lodu.

— Ale w jaki sposób kontrolować taką powódź? — krzyknął oszołomiony John.

— Cóż, tak, rzeczywiście, nie bardzo jest to możliwe. Jednak gdybyś znalazł warstwę w odpowiednim miejscu, nie musiał być jej wcale kierować. Powinieneś sprawdzić, gdzie Sax ostatnio wysłał ekipę swoich “różdżkarzy’’. Pomyśl o tym, John.

— Jestem pewien, że takie działania są zakazane przez UNOMĘ.

— A od kiedy to Sax zwraca uwagę na takie drobiazgi?

John roześmiał się.

— Och, teraz już tak. Dają mu zbyt wiele, aby mógł ich ignorować. Przywiązali go do siebie pieniędzmi i władzą.

— Być może.

Tej nocy o wpół do czwartej nad ranem nastąpił mały wybuch w którymś z nadszybi i dźwięk alarmu wyrwał wszystkich ze snu. Potykając się pędzili półnadzy przez tunele, aż zatrzymali się przed fontanną, która strzelała w górę wodę, rozpraszając wszechobecny pył. Na tle nocy biały słup wody lśnił w chwiejnym blasku pospiesznie ustawianych reflektorów. Woda spadała z pyłowych chmur jako kloce lodu lub grad wielkości piłek baseballowych. Pociski te bombardowały odwierty, a stosy kuł lodowych sięgały już kolan.

John przypomniał sobie dyskusję z ubiegłego wieczoru i złapał się na tym, że widok ten nieco go niepokoi. Kręcił się więc tak długo wśród zebranych, póki nie znalazł Mary. Przez łomot erupcji i stale obecne wycie burzy Mary krzyknęła mu w ucho:

— Oczyść teren, a ja wysadzę w powietrze ładunek obok szybu i spróbuję zasypać ten wypływ!

Pobiegła gdzieś w białej nocnej koszuli, a John zebrał gapiów i kazał im wracać tunelami na dół, do osiedla.

Mary dołączyła do nich w komorze powietrznej, ciężko sapiąc. Chwilę manipulowała przy komputerze na nadgarstku, a potem nastąpił cichy huk od strony odwiertu.

— Chodź, zobaczymy efekt — rzuciła do Johna. Przeszli przez śluzę, a następnie popędzili tunelami do miejsca, w którym znajdowało się wychodzące na szyb okno. Dostrzegli przez nie nieruchomo leżące na boku wiertło w bezładzie białych lodowych kuł. — Taak! Jest nakryty! — krzyczała Mary.

Otaczający ich tłumek słabo wiwatował. Niektórzy spośród zgromadzonych ruszyli do strefy odwiertu. Chcieli sprawdzić, czy trzeba jeszcze coś zrobić, aby sytuacja stała się zupełnie bezpieczna.

— Dobra robota! — powiedział John do Mary.

— Wiele czytałam na temat nadkładu szybu od tamtego pierwszego wypadku — odparła Mary, nadal z trudem łapiąc oddech po szaleńczym biegu. — Przygotowaliśmy się na to już wcześniej, ale dotąd wszystko działało świetnie, więc nigdy nie wypróbowaliśmy tej metody i nie mogliśmy mieć pewności, czy zadziała.

Po chwili zamyślenia John spytał:

— Czy wasze komory powietrzne są wyposażone w systemy rejestrujące?

— Tak.

— To bardzo dobrze.

Poszedł przejrzeć nagrania. Podłączył Pauline do sieci stacji, po czym zadawał pytania i odczytywał odpowiedzi pojawiające się na ekranie komputera. Okazało się, że tej nocy od szczeliny czasowej nikt nie używał śluz. Potem John wywołał satelitę meteorologicznego, który znajdował się nad nimi, podłączył się do radaru i systemów rejestracji informacji — kody do nich otrzymał od Saxa — i obejrzał teren wokół Bakhuysena. W pobliżu nie było śladu jakichkolwiek maszyn czy pojazdów, z wyjątkiem niektórych starych wiatraków grzewczych Russella. Również transpondery nie zanotowały żadnego ruchu. Z pewnością od przyjazdu Boone’a nikt nie przebywał na żadnej z dróg w obrębie strefy.

John usiadł ciężko przed Pauline. Czuł się ospały, w głowie miał zupełną pustkę. Nie pozostało już nic więcej do skontrolowania, a przynajmniej nic mu nie przychodziło do głowy. Z informacji, które posiadał, wynikało, że tej nocy na zewnątrz nie było nikogo, nikt więc nie mógł spowodować tej awarii. Jednak wybuch można było przecież przygotować na wiele dni przed wczorajszym wieczorem, chociaż niezwykle trudno byłoby ukryć taki mechanizm, jako że we wszystkich szybach codziennie pracowali ludzie.

Podniósł się powoli i ruszył na poszukiwania Mary, a potem wraz z nią rozmawiał z osobami, które jako ostatnie pracowały przy tym odwiercie poprzedniego dnia. Powiedzieli mu, że aż do dwudziestej nie zauważyli nic podejrzanego i według nich na pewno nikt nie manipulował przy szybie. Po tej godzinie cała stacja była na przyjęciu wydanym na cześć Johna i w ogóle nie używano komór powietrznych. Boone uświadomił sobie, że się tu nic nie dowie.

Wrócił do łóżka i bardzo długo zastanawiał się nad całą sprawą.

— Aha, tak przy okazji, Pauline — odezwał się w pewnym momencie — proszę cię, sprawdź akta Saxa i podaj mi listę wszystkich ekspedycji poszukujących wody w ubiegłym roku.

Po drodze do Hellas John odwiedził Nadię, która nadzorowała budowę nowego typu kopuły nad Kraterem Rabe’a. Była to największa budowana do tej pory kopuła; przy jej konstruowaniu uwzględniono gęstość atmosfery i lekkość materiałów budowlanych, dzięki czemu grawitacja powinna się równoważyć z ciśnieniem. W efekcie napełniona sprężonym powietrzem kopuła miała być prawie nieważka. Jej szkielet wykonano ze wzmocnionych belek areożelowych, najnowszego odkrycia “alchemików”. Areożel był lekki i solidny, Nadia zachwycała się nim bez końca, opisując Boone’owi możliwości jego zastosowania. Według niej kopuły kraterowe były już technologią przestarzałą, lecz areożel stwarzał zupełnie nowe możliwości. Uważała ten nowy rodzaj kopuł za niezwykle prosty do wykonania. Trzeba było po prostu zamontować dokoła obwodu miasta (omijając skalne bariery) filary areożelowe i umieścić wszystkie zabudowania wewnątrz powstałego nad nimi dużego przezroczystego namiotu.

Opowiadała o tym wszystkim Johnowi, oprowadzając go po wnętrzu krateru, które na razie było tylko wielkim terenem budowy. Cały stożek miał być podziurawiony jak sito oświetlanymi przez małe okienka sufitowe pomieszczeniami. Pod kopułą zamierzano również umieścić farmę, która wyżywiłaby trzydzieści tysięcy osób. Automatyczne maszyny do prac ziemnych wielkości sporych budynków warkotały w ciemnym pyle, niewidoczne nawet z odległości pięćdziesięciu metrów. Te ogromne roboty pracowały same albo za pomocą teleoperacji, ale ich operatorzy prawdopodobnie widzieli ze swych stanowisk za mało, aby uczynić pobliski ruch pieszy całkowicie bezpiecznym. Świadomość zagrożenia sprawiła, że John szedł nerwowo za Nadią, która kręciła się po budowie dość beztrosko. Przypomniał sobie, jak bojaźliwie zachowywali się górnicy w Bradbury Point, a przecież doskonale widzieli cały teren! Niefrasobliwość Rosjanki rozbawiła go. Tylko raz po raz, kiedy ziemia drżała pod ich stopami, John i Nadia zatrzymywali się i rozglądali dokoła, gotowi odskoczyć przed jakimiś zbliżającymi się ogromnymi pojazdami. To była prawdziwa wyprawa w nieznane.

Nadia skarżyła się właśnie Boone’owi, że pył niszczy sporo ich sprzętu. Wielka Burza trwała już cztery miesiące, była najdłuższa od lat i nic nie zapowiadało jej końca. Temperatura spadała, ludzie musieli jeść konserwy albo suszone zapasy i tylko czasem mogli sobie pozwolić na sałatkę albo jarzyny wyhodowane pod sztucznym światłem. A pył dostawał się wszędzie. Kiedy tak rozmawiali, John czuł, jak z każdą chwilą przybywa mu go w ustach, a oczy miał suche. Bóle głowy stawały się obecnie czymś całkowicie normalnym, podobnie jak kłopoty z zatokami, gardłem, bronchit, astma i wszelkie inne choroby płuc. Równie często notowano przypadki odmrożeń. Nie można też już było całkowicie polegać na komputerach — drobiny miału uszkadzały bowiem sporo urządzeń, toteż AI działały niepewnie lub z opóźnieniem. Jak powiedziała Johnowi Nadia, w południe wnętrze Rabe’a przypominało jej życie w wielkiej cegle, a zachody słońca wyglądały tu jak pożary kopalni węgla. Nienawidziła tego widoku.

Nagle Boone zmienił temat.

— Co sądzisz o tej kosmicznej windzie?

— Duża.

— Chodzi mi o efekt końcowy…

— Czyja wiem? Któż to może wiedzieć, póki jej nie zbudują?

— Winda, jak mówi Phyllis, stanie się punktem strategicznym. Tak samo jak stacja na Fobosie. Pamiętasz nasze dyskusje, kto mają zbudować? Teraz Phyllis będzie miała własny taki punkt… To da jej sporo władzy.

— To samo mówi Arkady, ale zupełnie nie rozumiem, dlaczego winda miałaby się stać czymś więcej, niż tylko swego rodzaju… kolejnym wspólnym bogactwem naturalnym Marsa, jego charakterystyczną cechą…

— Jesteś optymistką, Nadiu.

— Arkady też tak twierdzi. — Wzruszyła ramionami. — Ja tylko próbuję być rozsądna.

— Ja też.

— Wiem. I czasami zdaje mi się, że tylko my dwoje na całym Marsie.

— A Arkady?

Roześmiała się i nie odpowiedziała.

— Ale przecież jesteście parą!

— Tak, tak. Jak ty i Maja.

— Touche,

Nadia uśmiechnęła się przelotnie.

— Próbuję zmusić Arkadego do myślenia. Jedynie to mogę zrobić. Za miesiąc spotykamy się w Acheronie, aby się poddać kuracji gerontologicznej. Maja twierdzi, że warto ją zacząć we dwoje.

— Szczerze ci to polecam — oznajmił John z uśmiechem.

— A jakie jest twoje zdanie na temat samej kuracji?

— Na głowę bije alternatywę, nie sądzisz?

Nadia zachichotała. Nagle grunt pod ich nogami zadrżał i na sekundę oboje zesztywnieli, a następnie rozpaczliwie rozejrzeli się dokoła, szukając w mroku cienia zbliżającej się maszyny. Niespodziewanie po prawej stronie pojawiło się ogromne jak wzgórze cielsko robota. Natychmiast wzięli nogi za pas. Uciekali w bok, co chwila potykając się i podskakując na kamieniach i gruzowisku. John zastanawiał się, czy jest to kolejna napaść na niego, Nadia natomiast bez namysłu wydawała polecenia na ogólnym kanale radiowym i wymyślała teleoperatorom, że nie trzymają się wyznaczonego szlaku.

— Spójrzcie na ekrany, leniwe dranie!

Ziemia przestała drżeć. Czarny olbrzym zatrzymał się. John i Nadia zbliżyli się do niego ostrożnie. Był to samochód-wywrotka typu brobdingnag, pojazd gąsienicowy skonstruowany na Czerwonej Planecie przez Utopia Planitia Machines. Robot zbudowany przez inne roboty, ogromny jak biurowiec.

John patrzył na niego z zadartą głową. Czuł pot sączący się wolno po czole. Na szczęście byli już bezpieczni i puls Boone’a powoli wracał do normy.

— Takie potwory są wszędzie na Marsie — powiedział do Nadii w zamyśleniu. — Tną, skrobią, kopią, wypełniają, budują. Niedługo niektóre zaatakują jedną z tych małych, dwukilometrowych planetoid i zbudują na niej urządzenie zasilane jej własną energią. Inne na marsjańskiej orbicie zaczną przy użyciu tego maleńkiego ciała kosmicznego konstruować coś w rodzaju kabla o długości około trzydziestu siedmiu tysięcy kilometrów! Czy wyobrażasz sobie, Nadiu, rozmiar tego przedsięwzięcia?!

— Tak, jest naprawdę imponujący.

— Jest niewyobrażalny, po prostu niewyobrażalny. Zupełnie niemożliwy do zrozumienia, przynajmniej dla takich ludzi jak my. Teleoperacja na naprawdę gigantyczną skalę. Jak gdybyśmy dyrygowali budową czegoś wyłącznie za pomocą naszego ducha. Każde ledwie pomyślane marzenie może się spełnić! — Spacerowali powoli wokół potężnego czarnego pojazdu. Też coś, pomyślał z ironią John, to po prostu jakiś rodzaj samochodu-wywrotki, zupełny drobiazg w porównaniu z windą kosmiczną. A jednak ta wywrotka, uświadomił sobie, jest w pewnym sensie czymś prawdziwie zadziwiającym. — Mięśnie i mózg przeistaczają się w robotyczny pancerz, tworząc coś tak wielkiego i mocarnego, że aż trudno nam to sobie uzmysłowić. Niektórzy nawet nie próbują… To jest chyba część twojego talentu… i Saxa… umiecie zginać mięśnie, o których istnieniu nikt inny nie miał w ogóle pojęcia. Chodzi mi o te otwory drążone prosto przez litosferę, o terminator oświetlany promieniami słonecznymi odbitymi w zwierciadłach, o wszystkie te miasta wypełniające płasko wzgórza lub wbite w stoki skalnych ścian… A teraz ten kabel, który rozciągnie się w górę obok Fobosa i Dejmosa, tak długi, że połączy orbitę z powierzchnią naszej planety! To jest wprost niepojęte!

— Ale nie jest niemożliwe — zauważyła Nadia.

— No tak. Oczywiście, teraz wszędzie wokół widzimy oczywiste dowody naszej siły, otaczają nas ze wszystkich stron, stale dostrzegamy ich działanie! A zobaczyć, znaczy przecież uwierzyć. Nawet nie mając wyobraźni, nie sposób nie dostrzec naszej potęgi. Może dlatego wszystko staje się ostatnio takie dziwne, może z tej właśnie przyczyny wszyscy mówią teraz o posiadaniu czegoś, o władzy, walce… Wysuwają jakieś żądania. Ludzie sprzeczają się, jak ci starzy bogowie na Olimpie, ponieważ są obecnie niemal tak samo potężni jak byli tamci.

— A może nawet potężniejsi — podsumowała jego natchnioną przemowę Nadia.

Podróżując dalej, John wjechał na Hellespontus Montes, kręte pasmo górskie otaczające Basen Hellas. Pewnej nocy, gdy spał, jego rover zjechał z drogi transponderowej. Po przebudzeniu John przez prześwity w ścianie pyłu dostrzegł, że znajduje się w wąskiej, pociętej typowym żłobkowaniem dolinie, otoczonej zboczami małych urwisk. Pomyślał, że jeśli będzie się posuwał po dnie doliny, powinien w którymś momencie znów trafić na szlak, ruszył więc na przełaj. Dno doliny przecinały tu i ówdzie płytkie poprzeczne rowy tektoniczne o wyglądzie wyschniętych kanałów i komputer pokładowy stale musiał zatrzymywać rover, zmieniać kierunek jazdy, próbując znaleźć inną drogę w zakodowanej w pamięci mapie powierzchni. Łazik co rusz skręcał, gdy na jego drodze wyłaniał się nagle z mroku jeden parów za drugim. W pewnym momencie John się zniecierpliwił, wyłączył Pauline i przeszedł na ręczne sterowanie pojazdem, ale to tylko pogorszyło sprawę. W krainie ślepoty autopilot jest królem.

Powoli jednak zbliżył się do wylotu z doliny, gdzie według mapy powinna się znajdować droga transponderowa schodząca do szerszej kotliny. Tak więc, gdy John zatrzymał się na noc, wcale nie był zmartwiony ani zaniepokojony. Usiadł przed telewizorem i zjadł kolację. Mangalavid pokazywał właśnie premierowy koncert w eolii zbudowanej w Noctis Labyrinthus. Eolia była małą budowlą o ściankach poprzecinanych szczelinami, które gwizdały, trąbiły albo piszczały, zależnie od kierunku i siły dmuchającego w nie wiatru. W dniu premiery zwykły, codziennie wiejący w Noctis wiatr powiększył się o pewne gwałtowne katabatyczne porywy burzy i muzyka zmieniała się jak ćwiczebna wprawka, czasem uderzając w żałobne tony, czasem gniewna i wściekła, z rzadka arytmiczna, często szokująca nagłymi harmonicznymi zrywami. Wydawała się przemyślanym działaniem jakiegoś umysłu, może umysłu obcego i nie do końca zrozumiałego dla ludzi, z pewnością jednak nie przypominała przypadkowo zestawionych dźwięków. Jak powiedział komentator, była to eolia prawie aleatoryczna.

Po koncercie przekazano nowiny z Ziemi. Okazało się między innymi, że informacja o kuracji gerontologicznej niestety przedostała się już do !powszechnej wiadomości. Przekazał ją opinii publicznej jakiś urzędnik z Genewy i w mig rozeszła się po całym świecie. Obecnie toczyła się na ten temat gwałtowna debata w Zgromadzeniu Ogólnym. Wielu delegatów proponowało, aby zaliczyć kurację do podstawowych praw każdego człowieka, gwarantowanych przez ONZ. Kraje rozwijające się natychmiast zgłosiły wspólny wniosek, żądając zapewnienia, że kuracja będzie dostępna dla wszystkich. Tymczasem pojawiały się inne doniesienia: przeciw kuracji występowali niektórzy przywódcy religijni, włącznie z papieżem. Wszędzie wybuchały zamieszki, a przed niektórymi centrami medycznymi doszło do aktów wandalizmu. W kołach rządowych wielu państw wrzało. Wszystkie pokazywane na ekranie telewizyjnym twarze były napięte i zagniewane. Wszyscy domagali się zmian. Twarze ludzi zdradzały społeczną nierówność, zawiść i niedolę; ich widok sprawił, że John aż się wzdrygnął. Nie mógł na nie patrzeć. Zasnął, ale spał bardzo niespokojnie.

Gdy obudził go jakiś dźwięk, akurat śnił mu się Frank. Dopiero po chwili uświadomił sobie, co mu przerwało sen. Uderzenie w szybę rovera. Przecież był środek nocy! Półprzytomny, na chwiejnych nogach wypadł do śluzy powietrznej. Siadając, zdziwił się, że zareagował tak odruchowo. Kiedy opanował tę umiejętność? Potarł brodę, po czym włączył się na zwykły kanał radiowy.

— Hej! Jest tam kto?

— Marsjanie.

Męski głos. Mówił po angielsku z jakimś wyraźnym akcentem, ale John nie mógł go rozpoznać.

— Chcemy porozmawiać — wyjaśnił głos.

John wstał i wyjrzał przez szybę. W nocy, w czasie burzy, było tam niewiele do zobaczenia. Pomyślał jednak, że może wyłowi z mroku jakieś kształty.

— Chcemy tylko z tobą pomówić — powtórzył głos.

Gdyby chcieli go zabić, mogli się wedrzeć do łazika, gdy John spał. Poza tym wciąż nie do końca wierzył, że ktoś naprawdę mógłby chcieć jego śmierci. Nie było przecież ku temu żadnego logicznego powodu!

Po krótkim namyśle pozwolił więc im wejść.

Było ich pięciu, sami mężczyźni. Ich walkery były wytarte, brudne i połatane innym, nie pasującym do reszty materiałem. Hełmy nie miały identyfikatorów i obdarto je z całej farby. Kiedy pierwszy gość zdjął z głowy hełm, John zobaczył, że to młody Azjata; wyglądał na jakieś osiemnaście lat. Właśnie on ruszył teraz naprzód i usiadł na siedzeniu kierowcy, po czym pochylił się nad kierownicą, aby się przyjrzeć tablicy rozdzielczej. Wtedy kolejny przybysz zdjął hełm. Był to niski, szczupły mężczyzna o brązowej skórze. Jego pociągłą twarz okalały długie dredy. Usiadł na wyściełanej ławce przy łóżku Johna i czekał, aż pozostali trzej mężczyźni również zdejmą z głów hełmy. Zrobili to, a potem przykucnęli i zaczęli z uwagą obserwować Johna. Nigdy ich przedtem nie widział.

Nagle odezwał się mężczyzna o pociągłej twarzy:

— Chcemy, abyś spowolnił tempo imigracji.

John rozpoznał głos, który usłyszał wcześniej z zewnątrz. Akcent był chyba karaibski. Mężczyzna mówił cicho, prawie szeptem, i John poczuł, że to się udziela.

— Albo zupełnie ją wstrzymaj — dodał młody Azjata z siedzenia kierowcy.

— Zamknij się, Kasei. — Mężczyzna o pociągłej twarzy ani na chwilę nie spuszczał oczu z twarzy Johna. — Zbyt wielu ludzi tu przylatuje. Wiesz o tym. Nie są i nigdy nie będą Marsjanami. Nie dbają też o to, co tu się dzieje. Przybywają, aby zniszczyć i nas, i was. To również chyba rozumiesz. Wiemy, że próbujesz zmienić ich w Marsjan, ale oni zjawiają się o wiele szybciej niż jesteś w stanie działać. Jedyne, co może przynieść efekty, to spowolnienie napływu nowych kolonistów.

— Albo przerwanie go — wtrącił znowu młody Kasei.

Mężczyzna potoczył gniewnie oczyma, krzywiąc się z niezadowoleniem, że John go nie rozumie. On jest młody, mówiło jego spojrzenie.

— Nie mam nic do powiedzenia w sprawach… — zaczął John, ale nieznajomy mu przerwał.

— Możesz się za nami wstawić. Stanowisz prawdziwą potęgę i wiem, że jesteś po naszej stronie.

— Przybywacie od Hiroko?

Młody mlasnął językiem. Mężczyzna o pociągłej twarzy nie odezwał się. Cztery osoby patrzyły teraz na Johna w milczeniu, a piąta stanowczo spoglądała w okno.

John wykorzystał okazję i spytał:

— Czy to wy sabotowaliście mohole?

— Chcemy tylko powstrzymać tempo imigracji.

— A ja chcę, żebyście zaprzestali sabotaży. Właśnie to spowoduje przybycie tu jeszcze większej liczby ludzi. Policji na przykład.

Przybysz przypatrywał mu się przez chwilę.

— Skąd przypuszczenie, że możemy się skontaktować z sabotażystami?

— Znajdźcie ich. Włamcie się do nich w nocy.

Tamten uśmiechnął się.

— Co z oczu, to z myśli.

— Niekoniecznie.

Musieli być od Hiroko. Brzytwa Ockhama. Nie mogło tu przecież istnieć więcej ukrywających się grup. A może jednak… John poczuł zawrót głowy i przyszło mu na myśl, że oni niepostrzeżenie rozpylają jakiś gaz. Może narkotyki w aerozolu… Jakkolwiek było, czuł się dziwnie, wszystko wydawało się takie nierealne, jak ze snu. Wiatr szarpał pojazdem, wywołując nagłe wybuchy eolskiej muzyki, niesamowite urywane pohukiwanie. John myślał bardzo powoli i ociężale. Czuł, że jeszcze chwila i zacznie ziewać. To jest to, pomyślał. Wciąż śnię, próbując się obudzić.

— Dlaczego się ukrywacie? — usłyszał własne pytanie.

— Budujemy Marsa. Tak samo jak ty. Jesteśmy po twojej stronie.

— Powinniście mi w takim razie pomóc. — Próbował się skupić. — A co z windą kosmiczną?

— Ona nas nie obchodzi — rzucił pospiesznie dzieciak. — Nie ma znaczenia. Tylko ludzie się liczą.

— Winda sprowadzi tu więcej ludzi.

Starszy mężczyzna zastanowił się nad jego słowami.

— Spowolnij imigrację, a może w ogóle jej nie zbudują.

Zapadła kolejna długa chwila milczenia, przerywanego osobliwymi komentarzami wiatru. “Może w ogóle jej nie zbudują?” Co oni sobie myślą? Sądzą, że budują ją ludzie? A może mają na myśli pieniądze…

— Zbadam to — odparł John. Dzieciak obrócił się i spojrzał na niego nieufnie, więc John podniósł rękę, aby uprzedzić jego pytanie. — Zrobię, co będę mógł. — Ręka zatrzymała się przed jego oczyma, wielkie różowe coś. — To wszystko, co mogę powiedzieć. Gdybym obiecywał wam jakieś sukcesy, byłoby to kłamstwo. Wiem, o co wam chodzi. I zrobię, co w mojej mocy. — Chwilę zastanawiał się nad całą sprawą, choć myślenie przychodziło mu z trudem i w końcu dodał: — Wy, tam na zewnątrz, powinniście nam pomagać. Potrzebujemy waszej pomocy.

— Każdy działa na swój sposób — szepnął mężczyzna. — No cóż, będziemy się już zbierać. Ale nie przestaniemy cię obserwować, aby zobaczyć, co robisz.

— Powiedzcie Hiroko, że chcę z nią porozmawiać.

Pięciu mężczyzn patrzyło na niego przez moment, ten młody podejrzliwie i gniewnie.

Mężczyzna o pociągłej twarzy uśmiechnął się nieznacznie.

— Jeśli ją zobaczę, powiem jej.

Jeden z kucających wyjął skądś przezroczystą błękitną masę. Był to tamponik aerożelowy, ledwie widoczny w nocnym świetle rovera. Ręka trzymająca go zacisnęła się w pięść. Tak, pomyślał John, to narkotyk. Znienacka rzucił się przed siebie, usiłując schwycić obcego za szyję, ale jego palce tylko drasnęły gołą skórę, a potem John upadł jak porażony.

Kiedy oprzytomiał, nikogo już nie było. Bolała go głowa. Powlókł się z powrotem do łóżka i niespokojnie zasnął. Sen o Franku powrócił i John opowiedział mu o wizycie.

— Jesteś głupcem — stwierdził Frank. — Nic nie rozumiesz.

Kiedy znowu się obudził, był już ranek. Za szybą wirowały drobiny w kolorze przytłumionej umbry. Podobno w ostatnim miesiącu wiatry zaczęły słabnąć, ale nikt nie był tego do końca pewien. Zza chmur pyłu tylko na moment wyłaniały się nieregularne kształty, potem znowu ginęły. Migały przed oczyma jak halucynacje spowodowane sensoryczną deprywacją. Tak, to naprawdę była deprywacja sensoryczna: ta burza, małe pomieszczenie. Jeszcze trochę i popadnie w klaustrofobię. John połknął kapsułkę megaendorfiny, ubrał się w skafander i wyszedł na zewnątrz, a potem kręcił się wokół łazika, oddychając głęboko. Co jakiś czas schylał się w poszukiwaniu śladów pozostawionych przez niezwykłych gości. Przeszli po skalnym podłożu i zniknęli. Niesamowite, pomyślał: rover zagubiony wśród nocy, jak go znaleźli?

Ale jeśli śledzili go…

Wrócił do środka i wywołał satelitę. Radar i systemy wyszukiwania informacji nie zarejestrowały niczego poza jego pojazdem. A przecież powinny zanotować obecność tych ludzi, nawet jeśli przyszli tu pieszo. Najwyraźniej mieszkali gdzieś w pobliżu. Nietrudno się ukryć w takich górach jak te. Wywołał mapę, na której zaznaczał informacje związane z poszukiwaniem miejsca pobytu Hiroko i wokół punktu, w którym się znajdował, naszkicował nieregularny, wyciągnięty lekko na północ i południe, owal obejmujący góry. Na “mapie Hiroko” miał już do tej pory wiele takich placów, ale żadnego nie przeszukały jeszcze dokładnie ekipy poszukiwawcze i prawdopodobnie nigdy tego nie zrobią, ponieważ większość tych miejsc położona była na trudnym, nierównym terenie o powierzchni Wyoming czy Teksasu.

— To naprawdę duży świat — mruknął do siebie.

Zaczął się kręcić po wnętrzu łazika, spoglądając na podłogę i wtedy przypomniał sobie ostatnią rzecz, jaką zrobił przed odejściem nieznajomych. Obejrzał dokładnie swoje paznokcie i pod jednym dostrzegł mały kawałek skóry. Tak. Wziął naczynie do próbek z małego autoklawu, ostrożnie wyjął drobinę i umieścił ją w probówce. Niestety, identyfikacja genomów daleko przekraczała możliwości rovera, ale każde większe laboratorium powinno ustalić tożsamość młodego osobnika, oczywiście, jeśli jego genom został zarejestrowany. Jeśli nie znajdował się w aktach, cóż, będzie to również przydatna informacja… Wtedy może Ursula i Wład zdołają zidentyfikować chociażby jego pochodzenie.

Tego popołudnia John wrócił na szlak transponderowy a pod koniec następnego dnia dotarł do Basenu Hellas. Znalazł tam Saxa. Russell uczestniczył właśnie w konferencji na temat nowego jeziora, która nieoczekiwanie zmieniła się w naradę poświęconą uprawom w sztucznym oświetleniu. Następnego ranka Johnowi udało się zabrać przyjaciela na spacer po przezroczystych tunelach łączących budynki. Przechadzali się w migoczącym, żółtym półmroku. Na wschodzie rosła powoli słoneczna łuna w kolorze szafranu.

— Zdaje się, że spotkałem Kojota — zagaił John.

— Naprawdę? Powiedział ci, gdzie jest Hiroko?

— Nie.

Sax wzruszył ramionami. Prawdopodobnie denerwował się z powodu mowy, którą miał wygłosić tego wieczoru, toteż John postanowił odłożyć poważną rozmowę na później. Wieczorem wraz z resztą mieszkańców stacji przysłuchiwał się przemówieniu Russella. Sax zapewnił zebranych, że mikrobakterie atmosferyczne, powierzchniowe i zmarzlinowe rosną w tempie, które osiągnęło niemal maksimum — ściśle mówiąc, około dwóch procent — i że w ciągu kilku następnych dekad będzie można już rozważać problemy upraw zewnętrznych. Oświadczenie to nie wywołało spodziewanych owacji, ponieważ wszystkich uczestników konferencji absorbowały straszliwe kłopoty wywołane przez Wielką Burzę. A ich zdaniem była ona wynikiem jakiegoś błędu Saxa. Jeden z dyskutantów zauważył złośliwie, że nasłonecznienie powierzchniowe nadal wynosi zaledwie dwadzieścia pięć procent normalnego i nie ma żadnej oznaki, by nawałnica niedługo się skończyła. Wraz ze spadkiem temperatury wzrastał gniew. Nie interesowały ich bakterie, mieli mnóstwo własnych problemów psychologicznych. Nikt nie był w pełni sobą, wszyscy cierpieli z powodu monotonii burzy.

Sax zbywał wszystkie zarzuty łagodnym wzruszeniem ramion.

— To jest ostatnia taka globalna burza — oświadczył. — Przejdzie do historii jako etap ery bohaterskiej. Korzystajcie z niej, póki trwa.

Uwagę tę odebrano nie najlepiej, ale Sax najwyraźniej wcale tego nie zauważył.

Kilka dni później do kolonii przyjechali Ann i Simon wraz z synkiem Peterem. Chłopiec miał trzy latka i był, z tego, co wiedzieli, trzydziestym trzecim dzieckiem urodzonym na Marsie; osadnicy przybyli z Ziemi po przedstawicielach pierwszej setki okazali się dość płodni. John bawił się z chłopcem na podłodze, jednocześnie rozmawiając z przyjaciółmi. Dzielili się nowinami i do setek już istniejących dodawali nowe opowieści o Wielkiej Burzy. John sądził, że Ann powinna się cieszyć z burzy i straszliwego ciosu, jaki zadała terraformowaniu. Burza wyglądała jak coś w rodzaju alergicznej reakcji planety na próby jej przekształcania. Temperatura spadała poniżej linii podstawowej, a lekkomyślni eksperymentatorzy walczyli za pomocą swoich słabowitych, wiecznie psujących się maszyn. … Wbrew oczekiwaniom Johna, Ann wcale to porównanie nie rozbawiło. Jak zwykle, była czymś zirytowana.

— Czy wiesz, że ekipa “różdżkarzy” prowadziła wiercenia w otworach wulkanicznych w Daedalii i wróciła z próbką, w której odkryto jednokomórkowy mikroorganizm wyraźnie różniący się od cyjanobakterii, które wypuściliście na północy? Otwór był niemal zamknięty skałą macierzystą i znajdował się bardzo daleko od jakichkolwiek miejsc tkniętych biotą. Próbkę wysłano do analizy do Acheronu, gdzie zbadał ją Wład, po czym oświadczył, że wygląda jak zmutowany szczep bakteryjny jednego z wysłanych przez nich organizmów. Być może dostał się do skały poprzez zainfekowany sprzęt wiertniczy. — Ann puknęła lekko Johna w pierś. — Prawdopodobnie ziemskie, powiedział Wład. Wyobrażasz sobie: prawdopodobnie ziemskie!

— Plaaawdopodobnie ziesskie! — powtórzył za matką chłopczyk, doskonale naśladując intonację Ann.

— Cóż, prawdopodobnie tak jest — mruknął John.

— Może, ale już nigdy nie dowiemy się tego na pewno! Będą debatować na ten temat przez następne stulecia, poświęcą temu setki artykułów i rozpraw naukowych, a my już nigdy, nigdy się nie dowiemy!

— Tak, rozumiem, prawdopodobnie pochodzi z Ziemi — powiedział John, uśmiechając się do chłopca. — Ziemskie formy życia można rozpoznać natychmiast.

— Prawdopodobnie — odparła Ann. (”Plaaawdopodobnie”.) — Tyle że gdyby dostały się tu w sposób naturalny… Przypomnij sobie na przykład teorię zarodków kosmicznych, czyli ejektamenta wyrzucane podczas uderzeń meteorytowych z jednej planety na drugą… Mikroorganizmy zagrzebane w ziemskiej skale…

— To chyba nie jest tak naprawdę możliwe, prawda?

— Nie wiemy tego. I już nigdy się nie dowiemy!

John udawał, że dzieli zainteresowanie Ann tą kwestią.

— Cóż, przecież mogłyby na przykład przybyć tu wraz z Wikingiem — zauważył. — Nigdy specjalnie nie starano się sterylizować ładowników. A tymczasem stoimy wobec o wiele pilniejszych problemów.

Takich jak globalna burza pyłowa dłuższa niż jakakolwiek dotąd zanotowana, jak przypływ imigrantów, których minimalne zainteresowanie Marsem przypomina dbałość o wynajęte mieszkanie w bloku, takich jak kłótnie na temat zbliżającej się rewizji traktatu czy kwestia terraformowania, którego tak wiele osób nienawidzi. A także poważne kłopoty na ojczystej planecie. Nie wspominając już o zamachu (lub dwu) na niejakiego Johna Boone’a.

— Taak, taak — mruknęła Ann. — Wiem, ale to jest polityka, nigdy od niej nie uciekniemy. A tamto to nauka. Zrozum, to było pytanie, na które tak bardzo pragnęłam odpowiedzi… Teraz już nigdy jej nie otrzymam. Ani j a, ani nikt.

John wzruszył ramionami.

— Nic się już nie da zrobić, Ann. Stało się. To jedno z pytań, które zawsze były skazane na brak odpowiedzi. Musiałaś mieć przecież tego świadomość?

— Plaaawdopodobnie ziesskie.

Parę dni po tej rozmowie w małym porcie kosmicznym stacji jeziorowej wylądowała rakieta i z pyłu wyłoniła się mała grupka Ziemian. Idąc, lekko podskakiwali. Przedstawili się jako agenci śledczy przybyli na Marsa z polecenia UNOMY, aby przyjrzeć się sabotażom i zdać relację z dotychczasowych zajść. Było ich dziesięcioro: ośmiu gładko wygolonych młodych mężczyzn jak z filmu sensacyjnego i dwie atrakcyjne młode kobiety. Większość była wcześniej funkcjonariuszami FBI. Ich szef, wysoki brunet nazwiskiem Sam Houston, natychmiast poprosił o rozmowę z Boone’em i John uprzejmie wyraził zgodę.

Kiedy spotkali się po śniadaniu następnego ranka — Boone i sześciu agentów (wśród nich obie kobiety) — John spokojnie i bez wahania odpowiadał na wszystkie pytania, chociaż instynktownie mówił tylko to, co sądził, że i tak już wiedzą, dorzucając kilka nieistotnych spraw, aby się wydać uczciwym i pomocnym. Traktowali go uprzejmie i z szacunkiem, starannie zadawali pytania, natomiast wykazywali skrajną powściągliwość, gdy on z kolei ich o coś zapytał. Wydawali się nie mieć pojęcia o rzeczywistej sytuacji na Marsie i chcieli się dowiedzieć, co się działo w pierwszych latach pobytu setki w Underhill albo w czasie zniknięcia Hiroko. Najwyraźniej znali wydarzenia z tego okresu i mieli podstawową wiedzę na temat stosunków łączących poszczególnych przedstawicieli pierwszej setki; zadali mu wiele pytań o Maję, Phyllis, Arkadego, Nadię, grupę z Acheronu, Saxa… Wszystko to powinno być dobrze znane tym młodym Ziemianom z kolejnych odcinków serialu rozgrywającego się od lat na ekranach ich telewizorów. Poza tym jednak, co zostało nagrane i wysłane na Ziemię, wiedzieli niewiele. John, odrywając się na chwilę od przesłuchania, zastanowił się, czy taka jest wiedza wszystkich ludzi na Ziemi. W końcu, skąd właściwie mieliby czerpać inne informacje?

Pod koniec rozmowy detektyw nazwiskiem Chang spytał Johna, czy chce coś jeszcze dodać. Boone, który wraz z wieloma innymi sprawami pominął również nocną wizytę Kojota, oznajmił:

— Nie, nic mi nie przychodzi do głowy.

Chang skinął głową, a wtedy odezwał się Sam Houston:

— Zależałoby nam na uzyskaniu dostępu do pańskiego AL Sprawdzilibyśmy pewne kwestie.

— Przykro mi — odparł John, spoglądając na niego przepraszająco. — Nikomu nie udostępniam moich danych.

— Dlaczego? Czy nikt inny nie mógłby z nich skorzystać bez zniszczenia ich? — spytał Houston. Był zaskoczony.

— Nie, nie o to chodzi. Po prostu ich nie udostępniam. To są moje prywatne dane. — John spojrzał mężczyźnie w oczy. Wszyscy wpatrzyli się w niego badawczo.

— Cóż, hmm… możemy panu przedstawić nakaz UNOMY, jeśli pan sobie życzy.

— Prawdę mówiąc, wątpię w to. Ale nawet jeśli, i tak wam nie pozwolę wejść do mojego komputera.

John uśmiechnął się do Houstona, prawie roześmiał. Oto znów przydała się pozycja “pierwszego człowieka na Marsie”. Nie mogli mu nic zrobić, nie powodując przy tym o wiele większych kłopotów, niż tego typu posunięcie było warte. Wstał i przyjrzał się małej grupce z beztroską arogancją, po czym wyniośle dodał:

— Zawiadomcie mnie, jeśli będę coś jeszcze mógł dla was zrobić.

Z tymi słowy opuścił pokój.

— Pauline, podłącz się do budynku centrum komunikacyjnego i kopiuj wszystkie dane wysyłane przez nich na Ziemię.

Potem zadzwonił do Helmuta, pamiętając, że rozmowa z pewnością będzie na podsłuchu. Rzucał Niemcowi krótkie pytania, jak gdyby tylko sprawdzał informacje na temat przybyłych agentów. Dowiedział się, że zespół rzeczywiście został wysłany przez UNOMĘ. Był częścią skompletowanego w ciągu ostatniego półrocza wydziału specjalnego do zwalczenia problemów na Marsie.

Więc stało się. Na Czerwonej Planecie pojawiła się policja. A on był tu kimś w rodzaju prywatnego detektywa. Cóż, należało się tego spodziewać. Mimo wszystko jednak była to nieprzyjemna przeszkoda. Nie mógł nic poradzić na to, że włóczyli się za nim i obserwowali. Byli podejrzliwi, ponieważ nie udzielił im pozwolenia na dostęp do Pauline. Zresztą, i tak nie miał wiele do roboty w Hellas. Nie było żadnego przypadku sabotażu i John podejrzewał, że teraz również żaden się nie zdarzy. Maja zachowywała się nieprzychylnie; nie życzyła sobie, by ją niepokoił swymi problemami, twierdząc, że ma dosyć własnych kłopotów związanych z technicznymi aspektami projektu formacji wodonośnej.

— Jesteś prawdopodobnie ich głównym podejrzanym — oświadczyła z irytacją. — Te wypadki ciągle ci się zdarzają: wywrotka w Thaumasii, szyb w Bakhuysenie… I teraz w dodatku nie pozwalasz im wejść do swoich plików. A właściwie dlaczego im nie pozwalasz?

— Bo ich nie lubię — odparł John, przeszywając ją wzrokiem. Tak więc Maja znowu zachowywała się normalnie, tak jak kiedyś. Nie, wcale tak nie było. Po prostu oboje już nie udawali, że są w doskonałym nastroju i przestali się zachowywać, jak gdyby odgrywali role w nie kończącym się romansie. Wiedzieli, że mają czas na wszystko, wiedzieli, co jest prawdą i co leży u podstaw ich związku. Tak było chyba lepiej, choć z pozoru przypominało to wciąż ten sam stary melodramat. Maja nie chciała zrozumieć jego racji i w końcu John dał za wygraną. Przez parę następnych dni rozmyślał nad tym wszystkim. Pojechał do laboratorium stacji, gdzie zbadano, sklonowano i sprawdzono próbkę skóry, którą znalazł pod paznokciem. Powiedziano mu, że w aktach planety nie figuruje nikt z tym genomem, toteż wysłał dane do Acheronu z prośbą o analizę i wszelkie możliwe informacje. Ursula odesłała mu zaszyfrowane wyniki z jednym słowem dodanym na końcu: “Gratulacje”.

Jeszcze raz odczytał wiadomość i głośno zaklął. Wyjaśnienie było naprawdę zaskakujące. Musiał się przejść, nie mógł usiedzieć w miejscu. Poszedł więc na spacer po osadzie, na przemian śmiejąc się i przeklinając.

— Niech cię diabli, Hiroko! Niech cię piekło pochłonie! Wyłaź ze swojej dziury i pomóż nam! Cha, cha, cha! Ty suko! Nie znudziła ci się już rola Persefony?

Nawet w tunelach spacerowych było mu w tej chwili zbyt duszno, więc aby ochłonąć, postanowił wyjść na zewnątrz. Wszedł więc do garażu, nałożył skafander i przez śluzę powietrzną wyszedł się przejść — po raz pierwszy od wielu dni — po powierzchni planety. Wydostał się przy końcu północnego ramienia miasta i znalazł się na równym pustynnym dnie. Kręcił się po okolicy, starając się pozostawać wewnątrz wahliwego słupa wolnego od pyłu powietrza, który tworzyło wokół siebie każde miasto. Spoglądając z zadumą na miasto, John rozmyślał nad sytuacją. Hellas nie było tak imponujące jak Burroughs, Acheron, Echus czy choćby Senzeni Na. Położone w nizinnej części wielkiej niecki było płaskie i nie miało wzniesień, z których rozciągałby się frapujący widok. Żadnej większej perspektywy. Chociaż wszechobecny wirujący pył sprawiał, że akurat teraz niczego nie można było jednoznacznie ocenić. Miasto zbudowano na półksiężycu, który w ostatecznym zamyśle miał się stać linią brzegową nowego jeziora. Może kiedyś będzie tu ładnie, pomyślał John, o ile oczywiście wszystko się uda (”śliczna osada nad jeziorem”), ale tymczasem miasto było tak nijakie jak Underhill. Ze wszystkich stron otaczały je najnowszej generacji elektrownie, wszelkiego rodzaju aparatura użytkowa, nawiewniki, kable oraz tunele, wyglądające jak skóry zrzucone przez gigantyczne węże… Z tego też powodu Hellas wyglądało jak pozbawiona jakiejkolwiek estetyki stara stacja badawcza. Cóż, tak być musiało. Nie można wszystkich miast postawić na górskich szczytach.

Minęły go dwie osoby. Szybki ich hełmów były zaciemnione. To dziwne, pomyślał Boone, przecież podczas burzy jest wystarczająco mrocznie. I w tym właśnie momencie tamci dwaj skoczyli nań i przewrócili go. John gwałtownie odbił się od piasku i zaczął dziko, na oślep, walić wokół siebie pięściami, ale ku jego zaskoczeniu mężczyźni wbiegli już w wirujące chmury miału. Zataczając się, popatrzył za nimi. Zniknęli w obłokach pyłu. Krew niemal wrzała mu w żyłach i nagle poczuł, że płoną mu ramiona. Dotknął bolących miejsc dłonią i zauważył, że przecięli materiał jego walkera. Nacisnął dłonią pęknięcie i ruszył ciężkim biegiem z powrotem do miasta. Już w ogóle nie czuł ramion. Bieg z ręką na karku był straszliwie męczący. System powietrzny działa dobrze. Na chwilę opuścił dłoń i wystukał na naręcznej konsoletce polecenie maksymalnego dopływu ciepła. Zimno przesuwało mu się po plecach jak topniejący lód. Było sto stopni Celsjusza poniżej zera. John wstrzymał oddech i poczuł na wargach pył. Zalepiał mu usta. Nie miał pojęcia, ile dwutlenku węgla przedostało się do jego tlenu, ale miał świadomość, że wystarczy niewiele, by go zabić.

W pewnej chwili z mroku wyłonił się garaż i Boone popędził prosto ku niemu z ulgą. Ale gdy dotarł do luku śluzy i nadusił przycisk otwarcia, właz się nie otworzył. John wiedział, że łatwo jest unieruchomić zewnętrzny luk śluzy, wystarczy po prostu zostawić otwarte drzwi wewnętrzne. Płuca mu niemal płonęły i gwałtownie potrzebował tlenu. Obiegł garaż wokoło do miejsca, gdzie znajdował się tunel spacerowy, łączący garaż z właściwym osiedlem. Tam zatrzymał się na sekundę i zerknął nerwowo przez warstwy przezroczystego plastyku. W zasięgu wzroku nie było nikogo. Zdjął rękę z rozdarcia na ramieniu, pospiesznie otworzył przegródkę na lewym przedramieniu, wyjął stamtąd małą wiertarkę, uruchomił ją i wsunął wiertło w sztuczne tworzywo namiotu. Plastyk zaczął się wybrzuszać i marszczyć wokół wirującego wiertła, ale nie pękł, a urządzenie w rękach Johna o mało nie złamało mu ręki w łokciu. John napierał przez moment gwałtownie i w końcu wiertło rozdarło przezroczystą warstwę. John ciągnął wiertło w dół, powiększając otwór, aż stał się na tyle duży, aby mógł się przez niego przecisnąć. Wsunął najpierw głowę, a potem powoli całe ciało. Gdy był w połowie, znieruchomiał, używając własnego ciała jako zatyczki. Odpiął hełm i zdarł go z głowy. Łapał powietrze, jak gdyby dotarł na szczyt po długim biegu. Wydech, wdech, wydech, wdech. Wyrzucić ten dwutlenek węgla z krwi! Ramiona i szyję miał zdrętwiałe. Zewsząd dobiegał go dźwięk alarmu.

Po dwudziestu sekundach gwałtownego oddychania opanował nawał myśli, skupił się, po czym przesunął nogi przez dziurę i pobiegł w dół szybko rozhermetyzowującym się tunelem do osiedla. Jak najdalej od garażu! Na szczęście drzwi łączące tunel z częścią mieszkalną otworzyły się na komendę słowną. John wskoczył do windy i zjechał na trzecie piętro pod powierzchnią, gdzie mieszkał w jednym z apartamentów gościnnych. Gdy drzwi windy otworzyły się, wyjrzał na korytarz. Nie zobaczył nikogo. Z impetem wpadł do pokoju, a tam natychmiast zerwał z siebie walker i schował go wraz z hełmem do szafy. Potem wszedł do łazienki i skrzywił się na widok zbielałych ramion i karku — miał dość poważne odmrożenia. Wziął jakiś doustny lek przeciwbólowy i potrójną dawkę megaendorfiny, po czym nałożył koszulę z wysokim kołnierzem, spodnie i buty. Przyczesał włosy, opanował się. Spojrzał w lustro. Miał szkliste oczy o nieprzytomnym wyrazie. Zaczął się wykrzywiać i klepać w policzki, a następnie znów przybrał normalną minę i zaczął głęboko oddychać. Leki już działały i odbicie jego twarzy w zwierciadle wyglądało nieco lepiej.

Wyszedł na korytarz i ruszył do dużej hali. Jej ściany przypominały rów. Sięgała w dół jeszcze trzy piętra. John zaczął schodzić trzymając się poręczy i spoglądał na znajdujących się pod nim ludzi. Czuł dziwną mieszaninę uniesienia i wściekłości. Wtedy podszedł do niego Sam Houston wraz zjedna ze swoich współpracownic.

— Proszę mi wybaczyć, panie Boone, ale czy mógłby pan pójść z nami?

— Co się stało? — spytał.

— Wydarzył się kolejny wypadek. Ktoś przeciął jeden z tuneli.

— Przeciął spacerowy tunel? I pan to nazywa wypadkiem? Porównuje pan taki drobiazg ze zrzucanymi z orbity satelitami zwierciadlanymi i wywrotkami wpadającymi w mohol?

Houston popatrzył na niego z wściekłością i Boone prawie się roześmiał.

— W jaki sposób pana zdaniem mógłbym być wam pomocny? — spytał spokojnie.

— Wiemy, że pracuje pan dla doktora Russella nad sprawą sabotaży. Pomyśleliśmy, że może chciałby pan się dowiedzieć czegoś więcej.

— Tak, rozumiem. No dobrze, chodźmy się przyjrzeć tej dziurze.

Boone musiał im towarzyszyć prawie dwie godziny i przez cały ten czas ramiona płonęły mu żywym ogniem. Houston, Chang i inni detektywi zwracali się do niego jak gdyby w zaufaniu i z pozornym szacunkiem, ale ich spojrzenia były chłodne i badawcze. John rewanżował się nieznacznym uśmieszkiem.

— Zastanawiam się, dlaczego stało się to właśnie teraz — zadumał się w pewnym momencie Houston.

— Może komuś się nie podoba, że tu jesteście — mruknął John.

Dopiero gdy to wszystko się skończyło, miał czas zastanowić się nad swoją sytuacją. Dlaczego właściwie nic im nie powiedział o napaści? Cóż, bez wątpienia gdyby taka informacja się rozeszła, przyciągnęłaby na Marsa kolejnych przedstawicieli policji, a tego John z pewnością nie pragnął. Poza tym mówiłoby się o tym bez przerwy na Marsie i na Ziemi, i Boone znowu znalazłby się w świetle reflektorów. A on miał już dość sławy. Czuł mdłości na samą myśl o niej.

To była prawda, ale musiał istnieć jeszcze jakiś inny powód, dla którego nic im nie powiedział. Był przecież detektywem. Aż parsknął z oburzenia, gdy sobie wreszcie uświadomił prawdę. Żeby zapomnieć choć na chwilę o bólu, chodził od jadalni do jadalni. Wchodząc do każdej sali patrzył w oczy zgromadzonym tam ludziom. Szukał w ich wzroku zaskoczenia. Tak, tak, to ja, zmartwychwstałem! Który z was mnie zamordował? I kilka razy rzeczywiście dostrzegł, jak ten czy ów wzdraga się pod jego prowokującym spojrzeniem. Cóż, prawdę mówiąc, pomyślał zimno John, przedtem również wiele osób uciekało wzrokiem, kiedy na nie patrzył. Jak gdyby unikali spojrzenia jakiegoś potwora czy potępieńca. Nigdy dotąd nie odczuwał w ten sposób swojej sławy i teraz fakt ten niezwykle go rozeźlił.

Przestały działać środki przeciwbólowe i wkrótce musiał wrócić do swego pokoju. Drzwi były otwarte. Kiedy pospiesznie wszedł do środka, znalazł tam dwóch śledczych.

— Co tu robicie!? — krzyknął wściekle.

— Tylko na pana czekamy — odparł spokojnie jeden. Przez chwilę John mierzył się z nim wzrokiem. — Nie chcielibyśmy, aby ktoś czegoś spróbował.

— Na przykład czegoś takiego jak włamanie się do cudzego pokoju? — rzucił ostro Boone. Nadal stał w progu, opierając się o framugę.

— To nasza praca, proszę pana. Przepraszamy, jeśli pana zdenerwowaliśmy. — Kręcili się nerwowo. Najwyraźniej czuli się w jego pokoju jak w pułapce.

— Kto was do tego upoważnił? — spytał Boone, krzyżując ramiona na piersiach.

— No… — Mężczyźni spojrzeli po sobie. — Pan Houston jako nasz przełożony…

— Proszę go tu sprowadzić.

Jeden z agentów wyszeptał coś w naręczny telefon. W podejrzanie krótkim czasie Sam Houston zjawił się w korytarzu i pospieszył do Johna z uśmiechem.

— Co pan tu robi, kryje się po kątach?

Houston zbliżył się i gdy jego twarz znalazła się zaledwie o centymetry od twarzy Johna, szepnął:

— Niech pan zrozumie, Boone, prowadzimy tu bardzo ważne śledztwo, a pan nam przeszkadza. Nie stoi pan ponad prawem, mimo że się tak panu zdaj e…

John wykonał nagły ruch do przodu i Houston musiał się cofnąć, aby uniknąć zderzenia.

— Pan nie stanowi prawa — oświadczył. Opuścił ręce, a potem szturchnął Houstona w pierś, wypychając go z powrotem na korytarz. Houston najwyraźniej stracił panowanie nad sobą i Boone się roześmiał. I co mi zrobisz, wielki panie agencie? Aresztujesz mnie? A może tylko postraszysz? Da mi pan coś, o czym mógłbym opowiedzieć w Eurovidzie? Naprawdę pan tego chce? Chce pan, abym opowiedział światu, jak to Johna Boone’a nękał jakiś pseudodyktator, jakiś funkcjonariusz, któremu się zdaje, że jeśli przyleciał na Marsa z błogosławieństwem ONZ, może się zachowywać niczym szeryf na Dzikim Zachodzie? — Przypomniał sobie, że jeszcze do niedawna uważał, iż każdy, kto mówi o sobie w trzeciej osobie, sam się ogłasza idiotą, i roześmiał się, a potem dodał: — John Boone nie lubi tego rodzaju rzeczy! Oj, nie lubi!

Pozostali dwaj mężczyźni skorzystali z okazji, aby wymknąć się z jego pokoju i teraz obserwowali go uważnie z daleka. Twarz Houstona miała kolor Ascraeus Mons. Na tym tle jego zęby nienaturalnie błyszczały.

— Nikt nie stoi ponad prawem — zazgrzytał. — Od jakiegoś czasu popełniane są tu przestępstwa, bardzo niebezpieczne i dość sporo z nich zdarza się, kiedy pan jest w pobliżu.

— Tak, na przykład włamania do mojego pokoju.

— Powiem panu tyle tylko, że jeśli uznamy, iż dla dobra śledztwa musimy sprawdzić pański apartament albo pańskie pliki komputerowe, zrobimy to. Zostaliśmy do tego upoważnieni.

— A ja panu mówię, że tego nie zrobicie — odrzekł wyniośle John i musnął palcami podbródek Houstona.

— Zamierzamy przeszukać pańskie pokoje — oświadczył ten, bardzo wyraźnie wymawiając każde słowo.

— Wynoście się — rzucił Boone z pogardą i wykonał nagły ruch w kierunku dwóch pozostałych. Cofnęli się. John zaśmiał się, lekceważąco wydymając usta. — Już, wynocha stąd! Wynoście się, wy niekompetentni… Won mi stąd… i poczytajcie sobie, co mówi prawo na temat rewizji i aresztowania.

Wszedł do pokoju i zamknął za sobą drzwi.

Za drzwiami przystanął. Najwyraźniej odchodzili, ale tak czy owak musiał się zachowywać, jak gdyby nie miało to dla niego znaczenia. Zaśmiał się więc, po czym wszedł do łazienki i wziął kilka tabletek przeciwbólowych.

Na szczęście nie zdążyli się jeszcze dobrać do szafy. Byłoby mu trudno wyjaśnić czemu trzyma w niej podarty walker. Pewnie zaplątałby się w zeznaniach. To ciekawe, pomyślał, jak wszystko się gmatwa, gdy chce się przed kimś ukryć fakt, że ktoś próbował cię zabić. Myśl ta zastanowiła go. Uświadomił sobie, że właściwie atak na niego był mimo wszystko dość niezdarny. Zapewne istniały setki skuteczniejszych sposobów, aby zabić piechura na powierzchni Marsa. Może ktoś próbował go tylko nastraszyć, a może miał nadzieję, że John będzie się starał zataić napaść, żeby go potem złapać na kłamstwie, co następnie wykorzysta…

Potrząsnął głową, zakłopotany. Brzytwa Ockhama, prawdziwa brzytwa Ockhama. Podstawowe narzędzie detektywa. Jeśli ktoś na ciebie napada, to znaczy, że chce cię skrzywdzić, tego nie można interpretować inaczej, to jest rzecz podstawowa, fundamentalny fakt. Koniecznie musi się dowiedzieć, kim byli napastnicy. Myśli zaczęły mu się plątać. Środki przeciwbólowe były silne, ale megaendorfina powoli przestawała działać. Coraz trudniej było mu się skupić. Prawdziwym problemem będzie pozbycie się walkera; zwłaszcza duży nieporęczny hełm trudno będzie ukryć. Ale nie ma wyjścia, musi spróbować. Zabrnął już za daleko, musi wypić piwo, którego sam sobie nawarzył. Znowu się roześmiał. Wiedział, że w końcu coś wymyśli.

Bardzo chciał porozmawiać z Arkadym. Gdy do niego zadzwonił, okazało się, że Rosjanin ukończył już z Nadią kurację gerontologiczną i obecnie przebywa na Fobosie. John nigdy jeszcze nie był na tym małym, szybkim księżycu.

— Może przylecisz tu do mnie i go sobie obejrzysz? — spytał przez telefon Arkady. — Lepiej porozmawiać osobiście, nie sądzisz?

— Dobra — zgodził się od razu John.

Nie był w kosmosie od dnia lądowania na Marsie dwadzieścia pięć lat temu i tak zwyczajne niegdyś wrażenia związane z przyspieszeniem i nieważkością wywołały teraz nieoczekiwany atak mdłości. Gdy statek zadekował na Fobosie, John opowiedział o tym Arkademu, co ten skomentował na swój sposób:.

— To mi się zawsze przydarzało, póki nie wypiłem sobie tuż przed startem małej wódki.

Zaczął wyjaśniać, jak alkohol wpływa na fizjologię człowieka, ale szczegóły tej opowieści wywołały u Johna kolejny atak mdłości, więc poprosił przyjaciela, by przestał. Arkady roześmiał się; czuł jeszcze uniesienie po kuracji i był bardzo szczęśliwy. Wyglądał, jakby nie miał mdłości od co najmniej tysiąca lat.

Stickney okazało się małym ruchliwym miasteczkiem. Betonową kopułę nad kraterem, w którym leżało, zaimpregnowano najnowszym wysoko wydajnym środkiem uodparniającym na promieniowanie. Zbocza krateru zabudowane parkami i dwupiętrowymi budynkami z ogrodami na dachach spływały koncentrycznymi tarasami na plac. W powietrzu przeciągnięto sieci dla osób, które posuwając się susami przez miasto straciły równowagę lub przez przypadek za wysoko wzleciały w górę; prędkość kosmiczna wynosiła tu zaledwie pięćdziesiąt kilometrów na godzinę, a więc nietrudno się było oddalić od księżyca. Tuż pod kopułą John dostrzegł coś w rodzaju pociągu, który horyzontalnie w stosunku do budynków miasta pędził po obwodzie z prędkością, dającą pasażerom odpowiednik marsjańskiej grawitacji. Zatrzymywał się cztery razy dziennie, aby zabrać pasażerów, ale gdyby John z niego skorzystał, opóźniłby tylko proces aklimatyzacji, więc ruszył od razu do przygotowanego dla niego pokoju gościnnego i siedząc tam nieszczęśliwy, oczekiwał następnego przypływu mdłości. Stał się już najwyraźniej rzeczywistym obywatelem Czerwonej Planety, dla którego opuszczenie Marsa jest sprawą naprawdę bolesną. Śmieszne, ale prawdziwe.

Następnego dnia poczuł się nieco lepiej i Arkady zabrał go na przejażdżkę po Fobosie. Wnętrze księżyca jak plaster miodu podziurawione było tunelami, chodnikami, wyrobiskami oraz setkami ogromnych, otwartych szybów, z których wiele stale eksploatowano w poszukiwaniu wody i opału. Większość wewnętrznych tuneli stanowiły gładkie funkcjonalne kanały, ale pomieszczenia wewnętrzne i sporo dużych chodników zbudowano według socjoarchitektonicznych teorii Arkadego i teraz Rosjanin oprowadzał po nich przyjaciela. Były tu koliste korytarze, strefy mieszane roboczorekreacyjne, tarasy, wytrawione metaliczne ściany i wszelkie osobliwości, które po wielu latach konstruowania miast kraterowych stały się obecnie czymś zupełnie normalnym i niemal standardowym, ale z których Arkady nadal był bardzo dumny.

Trzy z małych kraterów powierzchniowych na stoku przeciwległym do Stickney pokryte były szklanymi kopułami i wypełnione miasteczkami, z których rozciągał się widok na pędzącą pod księżycem Czerwoną Planetę. Widok ten nigdy nie był dostępny ze Stickney, ponieważ długa oś Fobosa była stale nachylona ku Marsowi, z wielkim kraterem zawsze na pierwszym planie. Arkady i John zatrzymali się w osadzie o nazwie Siemionow i patrzyli w górę przez kopułę na Marsa, który wypełniał połowę nieba. W tej chwili jego powierzchnię przesłaniały chmury pyłowe.

— Wielka Burza — oznajmił Arkady. — Sax musi odchodzić od zmysłów.

— Wcale nie — pokręcił głową John. — Mówi, że to sprawa przejściowa. Rozumiesz: usterka.

Arkady gwizdnął. On i Boone szybko i łatwo odnaleźli dawny stary, beztroski ton. Byli równi sobie, czuli się braćmi i łączyła ich wspólna przeszłość. Arkady zachowywał się tak samo jak zawsze: śmiał się, żartował, odgrywał swoją ulubioną rolę “wielkiego łobuza”. Sypał pomysłami i opiniami. Był jak zwykle pewny siebie, co zawsze Johnowi ogromnie się podobało, mimo że teraz wiedział już, iż niektóre pomysły przyjaciela czasem okazują się złe, a nawet niebezpieczne.

— W gruncie rzeczy Sax ma prawdopodobnie rację — zauważył Arkady. — Jeśli te kuracje odmładzające zadziałają i ludzie będą żyć o całe dziesięciolecia dłużej niż dotąd, niewątpliwie wywoła to rewolucję społeczną. Paradoksalne, ale niezmienność wszelkich instytucji zasadzała się właśnie na przekonaniu, że życie jest krótkie… O wiele łatwiej przetrzymać wiele niewłaściwych rzeczy w krótkim życiu, niż zaryzykować zmiany, które mogą się okazać wcale nie lepsze — choćby miało to wpłynąć destrukcyjnie na następne pokolenia. No, wiesz, mówimy: Phi, niech tamci sami sobie z tym poradzą. Ludzie starzeli się i umierali, zanim zdążyli poznać system, nie mieli więc czasu go zmienić, a następne pokolenie znowu musiało od nowa poznawać zastany solidny i obwarowany nakazami świat. Zamknięte koło… Ale jeśli wszystko dokładnie poznasz i wszystkiego się dowiesz, a przez następne pięćdziesiąt lat będziesz się temu przypatrywał i rozmyślał, czy w końcu nie postanowisz naprawić otaczającego cię świata? Może spróbowalibyśmy sprawić, by był choć trochę rozsądniej szy? Taka myśl sama się nasuwa. Dlaczego nie mielibyśmy uczynić go bliższym naszemu sercu? Co może nas powstrzymać?

— Może dlatego na Marsie wszystko staje się teraz takie dziwaczne — zadumał się John. — Chociaż raczej nie sądzę, żeby ci z Ziemi byli obecnie bardziej dalekowzroczni niż kiedyś. — Opowiedział Arkademu pokrótce o sabotażach i zapytał wprost: — Czy wiesz, kto jest za to wszystko odpowiedzialny, Arkady? A może sam się w to wplątałeś?

— Co, ja? Nie, John, znasz mnie chyba zbyt dobrze, aby coś takiego podejrzewać. Tego typu działania uważam za głupotę. To niechybnie robota “czerwonych”, a ja nie jestem “czerwony”, wiesz przecież. Nie mam pojęcia, kto może za tym stać. Może Ann wie, pytałeś ją?

— Twierdzi, że nie wie.

Arkady zachichotał.

— Ciągle ten sam John Boone! Uwielbiam to. Słuchaj, mój przyjacielu, powiem ci, jaka jest przyczyna tych sabotaży, a potem, jeśli popracujesz nad problemem bardziej metodycznie, może dojrzysz coś więcej. Ale, ale, stąd mamy kolejkę do Stickney… Chodź, chcę ci pokazać nasze bezkresne podziemia, to naprawdę niezły kawałek roboty.

Wprowadził Johna do małego podziemnego wagonika, który natychmiast ruszył tunelem w dół, niemal do środka Fobosa. Wysiedli i poszli dalej korytarzem. John zauważył, że jego ciało dostroiło się już do nieważkości i z łatwością unosi się w powietrzu. Znowu czuł się świetnie. Arkady poprowadził go do obszernego otwartego chodnika, który na pierwszy rzut oka wydawał się zbyt wielki jak na wnętrze Fobosa. Podłogę, ściany i sufit wyłożono lustrzanymi fasetami, a każdą zaokrągloną płytkę wypolerowanego magnezu ustawiono pod takim kątem, że wszystko w tej mikrograwitacyjnej przestrzeni odbijało się tysiące razy.

Obaj przyjaciele równocześnie dotknęli podłogi i wsunęli palce nóg w pierścienie magnetyczne. Ich ciała unosiły się jak wodne rośliny na morskim dnie. Tłum ruchliwych Arkadych i Johnów.

— Widzisz, John, w tej chwili zmienia się ekonomiczna podstawa życia na Marsie — zaczął Arkady. — Nie możesz tego ignorować. Dotychczas żyliśmy jakby poza regułami gospodarki rynkowej, egzystowaliśmy na zasadach stacji naukowej. Przypominało to zdobycie nagrody, która uwalnia cię od problemów finansowych. Otrzymaliśmy taką nagrodę, przylecieliśmy tutaj i żyliśmy sobie w ten sposób całe lata. Obecnie jednak na Marsa przybywa coraz więcej ludzi, całe tysiące! I wielu z nich chce tu popracować, zarobić trochę pieniędzy i wrócić na Ziemię. Pracują dla ponad-narodowych konsorcjów, które otrzymały koncesje od UNOMY. Postanowienia traktatu marsjańskiego niby zostają utrzymane, ponieważ za wszystko odpowiada UNOMA, ale duch traktatu łamany jest na prawo i lewo, i to przez samą ONZ.

John pokiwał głową.

— Tak, wiem, wiem. Zresztą Helmut powiedział mi o tym wprost.

— Helmut to ślimak; jest nieco powolny, ale kiedy zostanie przeprowadzona rewizja traktatu, ONZ zacznie zmieniać prawo i jego interpretację, aby je dostosować do nowego ducha. Może nawet sami sobie przyznają głos decydujący, aby móc więcej zrobić. Tu chodzi przecież o odkryte metale strategiczne, które mogą być prawdziwym zbawieniem dla wielu państw na Ziemi, a także o przestrzeń życiową i ekonomiczną. Tu są nowe tereny ekspansji ponad-narodowców.

— I sądzisz, że uzyskają wystarczające poparcie, aby zmienić traktat?

Arkady wytrzeszczył oczy na Johna, a miliony luster powtórzyły jego odbicie.

— Nie bądź naiwny, John. Oczywiście, że zdobędą odpowiednie poparcie! Musisz zrozumieć, że traktat marsjański jest oparty na starym układzie o przestrzeni kosmicznej. To był błąd, ponieważ traktat kosmiczny był w gruncie rzeczy umową bardzo kruchą, i taki sam jest ten marsjański. Według jego postanowień, dany kraj może się stać członkiem rady traktatu z prawem głosu, jeśli tylko założy na Marsie firmę i dlatego oglądamy tu wszystkie te nowe stacje badawcze: Ligi Państw Arabskich, Nigerii, Indonezji, Azanii, Brazylii, Indii, Chin i całej reszty… A sporo tych nowych państw staje się członkami traktatowymi jedynie po to, by złamać stary traktat w trakcie jego renegocjacji. Chcą otworzyć Marsa dla rządów poszczególnych państw, poza kontrolą ONZ. Ponad-narodowe konsorcja natomiast posługują się wygodnym pretekstem w postaci flagi krajów takich jak Singapur, Seszele czy Mołdawia, aby spróbować otworzyć Marsa dla nadzorowanej przez korporacje prywatnej kolonizacji.

— Do odnowienia traktatu ciągle jeszcze pozostaje kilka lat — zauważył John.

Milion Arkadych potoczyło wokół oczyma.

— Ale to, o czym mówię, zdarza się przecież teraz. Tamci nie tylko o tym dyskutują, nie tylko planują… ale wprowadzają to w życie dzień po dniu… Kiedy przylecieliśmy tu jako pierwsi, a potem jeszcze przez dwadzieścia następnych lat, Mars był tak nieskalany jak Antarktyka, a może nawet czystszy. Żyliśmy jakby na zewnątrz tego świata, nie mieliśmy nic własnego — zaledwie trochę ubrań, komputery osobiste… Wiesz, co myślę, John? Ten układ przypomina prehistoryczny sposób życia… Czujemy się w nim dobrze, ponieważ nasze mózgi rozpoznają go z praktyki, trwającej od trzech milionów lat. Nasze mózgi osiągnęły obecny poziom rozwoju, ponieważ reagowały na realia życia. W rezultacie ludzie chętnie wybierają ten sposób życia, pod warunkiem, że otrzymują taką szansę. Kiedy inni zaspokajają twoje podstawowe potrzeby, możesz się skoncentrować na prawdziwej pracy, to znaczy możesz robić wszystko, co chcesz: zaspokojać swoją ciekawość albo się bawić. Ale to jest utopia, John, dobra tylko dla zwolenników “prymitywnego” sposobu życia i dla naukowców, trzeba to sobie jasno powiedzieć. Toteż naukowa stacja badawcza jest właściwie mikromodelem prehistorycznej utopii, odciętym od świata ponad-narodowej gospodarki pieniężnej przez najbystrzejsze ssaki naczelne, które chcą łatwo i wygodnie żyć.

— Wydawałoby się, że każdy chciałby tak żyć… — wtrącił John.

— Może i tak, ale nikt im tego nie proponuje. Więc nie jest to prawdziwa utopia. My, bystre ssaki naczelne, naukowcy, wolimy raczej wycinać takie wysepki tylko dla nas samych, niż stwarzać takie warunki wszystkim ludziom. Toteż w gruncie rzeczy wysepki te są częścią ponad-narodowego porządku. Jednak ktoś za nie płaci i tak członkowie społeczności “wysepek” nigdy nie są wolni, nie mogą przez całe życie prowadzić naprawdę czysto teoretycznych badań. Ponieważ ludzie, którzy opłacają ich życie, zaczną się w końcu domagać swego rodzaju zwrotu kosztów. I teraz właśnie wchodzimy na Marsie w tę epokę zwrotu kosztów. Ci, którzy zainwestowali, domagają się zapłaty. I okazuje się, że wcale nie prowadziliśmy tu badań teoretycznych, ale badania stosowane. A odkrycie metali strategicznych określiło jasno sposób wykorzystania tej planety. Dlatego znowu stały się ważne prawa własności, ceny i płace… Cały ten system inwestycji i zysku. Mała stacja badawcza zmienia się powoli w kopalnię. I jak wszyscy górnicy, także ci przybywający tutaj nastawieni są na poszukiwanie skarbów. A naukowcom nagle zadaje się pytanie: Ile jest warte to, co pan robi? I znowu się nas prosi, abyśmy zechcieli pracować za pensję, a zysk z naszej pracy przekazuje się właścicielom przedsiębiorstw, dla których nagle, nie wiadomo, w jaki sposób, zaczęliśmy pracować.

— Ja nie pracuję dla nikogo — obruszył się John.

— Tak, ale pracujesz nad projektem terraformowania, a kto za niego płaci, jak sądzisz?

John postanowił wypróbować odpowiedź Saxa.

— Słońce?

Arkady gwizdnął.

— Zła odpowiedź. Wcale nie samo Słońce i kilka automatów… Tu chodzi o czas ludzki, o mnóstwo tego czasu… Ci ludzie muszą jeść i mają jeszcze inne potrzeby. Więc ktoś ich wyposaża, wyposaża nas… po to, abyśmy nie musieli się kłopotać o zwykłe życie, o to, co w innym świecie musielibyśmy sobie dostarczyć sami.

John zmarszczył brwi.

— Cóż, na początku musieliśmy otrzymać pewną pomoc. Abyśmy mogli przylecieć tutaj, ktoś musiał wydać miliardy dolarów na wszelkiego rodzaju sprzęt. Zużyto, jak to nazywasz, mnóstwo czasu pracy.

— Tak, to prawda. Ale odkąd tu przybyliśmy, powinniśmy byli zrobić wszystko, aby się stać samowystarczalnymi i niezależnymi, potem spłacić sponsorów i działać wraz z nimi jako partnerzy. Nie zrobiliśmy tego i teraz ci, którzy udzielili nam pożyczki, przylecieli do nas. Wracając do tematu, gdyby ktoś cię spytał, który z nas zarobił więcej pieniędzy, ty czyja, nie umiałbyś odpowiedzieć, prawda?

— Prawda.

— Pytanie bez znaczenia. Jednak teraz pytasz mnie o radę, więc musimy się naradzić. Pracujesz jako konsultant jakiejś firmy?

— Nie.

— Ja również nie, ale Phyllis jest doradcą Amexu, Subarashii i Armscoru. A Frank pracuje dla HoneywellMesserschmidt, General Electric, Boeinga i Subarashii. I tak dalej. Są bogatsi niż my. A w tym systemie bogatszy znaczy potężniejszy.

To się jeszcze zobaczy, pomyślał John. Nie chciał jednak, by Arkady znów wyśmiał jego naiwność, toteż nie wypowiedział tej myśli głośno.

— I to się zdarza dosłownie wszędzie na Marsie — oznajmił z naciskiem Arkady. Wokół Boone’a zamachały rękoma chmary Arkadych, jak tybetańska mandala rudowłosych demonów. — No, istnieją naturalnie ludzie, którzy zauważają, co się dzieje. Albo ja im o tym mówię. I to właśnie musisz zrozumieć, John: są ludzie, którzy będą walczyć do upadłego, aby utrzymać dotychczasowy porządek rzeczy. Są tacy, którzy kochają życie naukowca “prymitywisty” tak bardzo, że nie poddadzą się bez walki.

— A więc te sabotaże…

— Tak! Być może niektórych dokonują właśnie tacy ludzie. Nie zgadzają się na ekonomiczny rozwój Czerwonej Planety. Większości sabotaży z pewnością dokonują ludzie, którzy chcieliby utrzymać Mars w stanie sprzed naszego przybycia… Ja do takich osób nie należę. Ale na pewno stanę po stronie tych, którzy ze wszystkich sił będą się starali nie dopuścić, by Mars stał się wolną strefą dla ponad-narodowego górnictwa. Nie pozwolę, aby zmieniono nas w szczęśliwych niewolników jakiejś bandy dyrektorów, którzy będą nas obserwować zza murów swoich ufortyfikowanych pałaców — Arkady obrócił się twarzą do Johna i ten kątem oka zobaczył dokoła setki mierzących się wzrokiem mężczyzn. — Powiedz, nie czujesz tego samego?

— Tak, rzeczywiście — uśmiechnął się John. — Naprawdę! Zdaje się, że jedyne, w czym się zawsze nie zgadzamy, to metody.

— A jakich metod ty proponujesz użyć?

— Cóż… po pierwsze, chciałbym, aby traktat został odnowiony, a po drugie, żeby go przestrzegano. Jeśli tak się stanie, wówczas otrzymamy to, czego chcemy, albo przynajmniej będziemy mieli podstawę do ubiegania się o pełną niezależność.

— Traktat nie zostanie odnowiony — oświadczył stanowczo Arkady. — Trzeba czegoś o wiele bardziej radykalnego, aby powstrzymać tych ludzi, John. Trzeba bezpośredniego działania… tak, tak, nie patrz na mnie z takim niedowierzaniem! Konfiskata własności albo czyjegoś systemu łączności. … ustanowienie naszego własnego kodeksu praw, popieranego przez nas wszystkich, przez każdego przechodnia na każdej ulicy… Tak, John! Dojdzie do tego, ponieważ pod stołem czeka odbezpieczona broń. Jest do dyspozycji. Historia pokaże, że tylko demonstracja siły i powstanie zbrojne pokonają naszych wrogów.

Patrząc na zwielokrotnione w lustrach odbicie Arkadego Boone pomyślał, że Rosjanin nigdy chyba jeszcze nie miał tak uroczystej miny. Był teraz tak poważny, że na obliczach milionów lustrzanych Johnow pojawiło się zaskoczenie. Po chwili Boone się opamiętał i zamknął otwarte ze zdziwienia usta.

— Chciałbym wypróbować najpierw mój własny sposób — mruknął na zakończenie rozmowy.

Wtedy Arkady roześmiał się. John szturchnął go żartobliwie w ramię i Arkady poleciał na podłogę, odepchnął się od niej i pochwycił przyjaciela. Siłowali się przez chwilę, a następnie każdy z nich odfrunął na przeciwległą ścianę pomieszczenia. W setkach luster odbijały się miliony unoszących się w powietrzu Johnów i Arkadych.

Wreszcie wrócili do metra i udali się na kolację do Siemionowa. Po posiłku stali przez jakiś czas patrząc w górę na Marsa, który obracał się jak gigantyczna gazowa kula. W pewnym momencie John pomyślał, że ta planeta przypomina mu jakąś pomarańczową komórkę, embrion albo jajko. Pod jej marmurkową skorupką o barwie oranżu wirują chromosomy. Czeka w niej na swe narodziny nowe stworzenie, istota stworzona przez naukowców. I oni wszyscy, wszyscy ludzie na Marsie, są jego twórcami. Ciągle pracują nad tym stworzeniem, wciąż je przekształcają. Próbują ciąć te geny, które ich zdaniem są pożądane, na plazmidy i wprowadzać je do spiralnych nici DNA planety. Starają się stworzyć chimerę. Taaak. Większość z tego, co mówił Arkady, podobało się Johnowi, ale miał również swoje własne pomysły. Zobaczymy, kto w ostatecznym rozrachunku zdoła stworzyć więcej genomu.

John spojrzał na Arkadego, który także patrzył w górę na tarczę planety. Miał znowu tę samą uroczystą minę. I wtedy John uświadomił sobie, że wyraz twarzy Rosjanina tu nie robi już na nim takiego wrażenia jak w sali luster. To prawda, że jego spojrzenie emanowało dziwną przenikliwością i jakąś wewnętrzną mocą, ale tylko w niesamowitym formacie wielorakiej, złożonej wizji muchy.

John wrócił na Czerwoną Planetę, do ciemnego świata Wielkiej Burzy, do krainy przyćmionych, mrocznych, omiatanych piaskiem dni. Natychmiast odkrył, że dzięki rozmowie z Arkadym patrzy na wiele spraw zupełnie inaczej niż przed wycieczką na Fobosa. W nowy sposób postrzegał niektóre rzeczy, zwracał na nie baczniejszą uwagę. Pojechał na przykład na południe od Burroughs do Moholu Sabishii (nazywano go “Samotnym”), aby odwiedzić mieszkających tam Japończyków. Mieszkali tu od wielu lat, byli swego rodzaju “dinozaurami”, stanowili japoński odpowiednik pierwszej setki, ponieważ przybyli na Marsa zaledwie siedem lat po niej. Jednak w przeciwieństwie do pierwszych naukowców, trzymali się w swoim gronie, stali się bardzo zwartym zespołem i “zasymilowali się” na swój własny, wspaniały sposób. Sabishii pozostało małą osadą, nawet po wykopaniu przy niej moholu. Leżało w regionie surowych głazów narzutowych, niedaleko Krateru JarryDeslogesa i John, zjeżdżając ostatO5nim odcinkiem szlaku transponderowego do kolonii, przyglądał się wielkim głazom, które natura wyrzeźbiła w wielkie ludzkie twarze czy też całe figury, pokryła zawiłymi piktogramami lub wyżłobiła w małe budowle o wyglądzie świątyń sintoistów albo wyznawców zeń. Eratyki te migały Boone’owi zaledwie na moment, a potem, mimo iż wpatrywał się uważnie w kłęby pyłu, nie wracały już, znikając na zawsze jak sny lub halucynacje.

Kiedy znalazł się w strefie najbliższej moholowi, gdzie była o wiele lepsza widoczność, zauważył, że sabishiijczycy przetransportowali tu okoliczne skały i ułożyli je w strome kopce. Wszystkie hałdy były identyczne i John zastanowił się, co mają uosabiać — smoki? Ale niewiele miał czasu na zastanowienie, ponieważ już po chwili wjechał do garażu, gdzie powitała go grupa mieszkańców miasta. Mieli bose stopy i długie włosy, ubrani byli w wytarte brązowe kombinezony lub kostiumy przypominające stroje zapaśnicze. Byli to pomarszczeni, starzy japońskomarsjańscy mędrcy. Powiedzieli mu o ośrodkach karni w regionie i zwierzyli się, że ich głębokie odwieczne poczucie OM przeniosło się teraz z cesarza na tę planetę. Pokazali mu swoje laboratoria, w których zajmowali się areobotaniką i nowymi materiałami do produkcji ubrań, które byłyby odporne na promieniowanie. Zajmowali się również poszukiwaniem formacji wodonośnych i klimatologią pasa równikowego. Słuchając ich, John odniósł wrażenie, że muszą być chyba w kontakcie z Hiroko; było to jedyne sensowne wytłumaczenie ich działalności. Ale gdy ich o nią pytał, wzruszali tylko ramionami. John ze wszystkich sił starał się wyciągnąć od nich jakieś informacje i stworzyć, co często udawało mu się w kontaktach z “dinozaurami”, atmosferę zaufania, wspólnoty, poczucia, że przeszli razem długą drogę i wszyscy dotarli wreszcie do swej własnej epoki Noachian. Podobnie było i z tymi Japończykami: parę dni zadawania pytań, poznawania miasteczka, prezentowania się jako “człowiek, który zna giri” i powoli sabishiijczycy zaczęli się przed nim otwierać. Mówili mu teraz cicho i spokojnie, ale już nie owijając w bawełnę, że nie podoba im się nagły rozwój Burroughs ani wykopany obok nich mohol, że są w zasadzie przeciwni wzrostowi populacji Marsa i naciskom, jakie wywiera na nich rząd japoński, każąc im badać Wielką Skarpę i jak najszybciej “odkryć złoto”.

— Odmawiamy — powiedział Johnowi Nanao Nakayama, zasuszony starzec o postrzępionych białych bokobrodach i długich siwych włosach związanych w koński ogon. W uszach miał turkusowe kolczyki. — Nie mogą nas przecież zmusić.

— A jeśli spróbują? — spytał John.

— Nie uda im się. — Spokój starca zafrapował Johna, który przypomniał sobie rozmowę z Arkadym w zwierciadlanej sali.

Uświadomił sobie, że dopiero teraz dostrzega niektóre sprawy. Był to wynik wyostrzenia uwagi, patrzenia w nowy sposób, zadawania nowych pytań. A poza tym Arkady poprzez sieć poprosił swoich licznych przyjaciół i znajomych, aby bez ogródek przedstawiali Johnowi swoje poglądy i pokazywali swe otoczenie. Kiedy więc po drodze z Sabishii do Senzeni Na Boone zatrzymywał się w kolejnych koloniach, często podchodziły do niego małe grupki złożone z dwóch, trzech czy pięciu osób. Ludzie ci przedstawiali się i mówili: “Arkady pomyślał, że może cię to zainteresować, Arkady mówił, że dobrze by było, abyś to zobaczył…” Następnie prowadzili go w różne miejsca i pokazywali: a to podziemną farmę z niezależną elektrownią, a to ukryte zapasy narzędzi i sprzętu, czasem jakiś ukryty garaż pełen roverów albo puste, przygotowane do zamieszkania całe osiedle kesonowe na niewielkim płasko wzgórzu. John szedł za nimi i przyglądał się temu wszystkiemu z wytrzeszczonymi oczyma i otwartymi ustami, zadając pytania i potrząsając w zdumieniu głową. Tak, w ten sposób Arkady pokazywał mu różne rzeczy, sugerował, że na Marsie istnieje cały prężny ruch, że w każdym mieście egzystuje przynajmniej niewielka niezależna grupka!

W końcu Boone dotarł do Senzeni Na. Wracał tu, ponieważ Pauline ustaliła, że dwóch robotników z osady bez usprawiedliwienia nie zjawiło się w pracy akurat tego dnia, kiedy na Johna spadła wywrotka. Następnego ranka po przyjeździe poszedł z nimi porozmawiać, ale ci udowodnili za pomocą komputerowych odczytów, że mają wiarygodne wyjaśnienie swojej nieobecności; byli na zewnątrz na wspinaczce górskiej. Przeprosił, że zabrał im czas, i już miał wyjść, gdy trzej inni technicy moholowi przedstawili się jako przyjaciele Arkadego. Powitał ich z entuzjazmem, rad, że wyniesie jednak jakąś korzyść z przyjazdu tutaj; grupa ośmiu osób zdecydowała, że zabierze go łazikiem do kanionu równoległego do tego, w którym wydrążono mohol. Zjechali przez zasłaniający wszystko pył do osiedla wykopanego w wiszącej ścianie kanionu. Było niewidoczne z satelity, ciepło natomiast czerpało z szeregu rozproszonych małych kanalików, które z daleka wyglądały jak stare wiatraki grzewcze Saxa Russella.

— Sądzimy, że podobnie uczyniła grupa Hiroko… — odezwała się Marian, jedna z przewodniczek. Miała długi haczykowaty nos i zbyt blisko siebie umieszczone oczy, przez co wydawało się, że patrzy na otoczenie podejrzliwie.

— Czy wiecie, gdzie jest Hiroko? — spytał John.

— Nie, ale zapewne gdzieś na terenie chaotycznym.

Uniwersalna odpowiedź. Spytał ich o osiedle na urwisku. Marian wyjaśniła, że zbudowali je za pomocą sprzętu z Senzeni Na. Teraz było nie zamieszkane, ale gotowe, gdy zajdzie potrzeba.

— Potrzeba czego? — zapytał John podczas obchodu po małych ciemnych pokoikach osiedla.

Kobieta popatrzyła na niego.

— Rewolucji, oczywiście.

— Rewolucji!?

W drodze powrotnej John mówił bardzo niewiele. Marian i jej towarzysze wyczuli, że jest wstrząśnięty, co wzmogło ich niepokój. Być może uważali, że Arkady zrobił błąd, prosząc ich, by pokazali Johnowi ukryte osiedle.

— Wiele takich się przygotowuje — oświadczyła Marian obronnym tonem. Podobno im wszystkim poddała ten pomysł Hiroko i Arkady pomyślał, że takie osiedla mogą się kiedyś przydać. Teraz Marian i jej towarzysze zaczęli mu wyliczać na palcach znane sobie fakty: całe stosy schowanego sprzętu do eksploatacji powietrza zakopane w tunelach z suchego lodu przy jednej ze stacji przetwórczych południowej czapy polarnej, ukryty otwór szybu wydrążony aż do dużej warstwy wodonośnej pod Kasei Vallis, rozproszone oranżerie laboratoryjne dokoła Acheronu, w których rosną farmakologicznie użyteczne rośliny, centrum komunikacyjne w piwnicy zbudowanej przez Nadię hali w Underhill. — O tych wiemy na pewno. Wiemy, ponieważ czytujemy rozpowszechniane w sieci ulotki i broszury. Nie mamy z tamtymi nic wspólnego i Arkady jest pewien, że na Marsie istnieje wiele grup wykonujących tę samą robotę, co my. A to dlatego, że kiedy zaczną się działania wojenne, wszyscy będziemy potrzebować miejsc do ukrycia. Właśnie stąd wyruszymy do walki.

— Dajcie już spokój — obruszył się John. — Wszyscy musicie sobie wbić do głów, że ten cały scenariusz rewolucyjny jest tylko zwykłą fantazją związaną z amerykańską rewolucją… Wiecie: gromadne osadnictwo na Dzikim Zachodzie, pionierscy koloniści wyzyskiwani przez imperialną siłę, bunt przeciwko tej sile, dążenie do uzyskania suwerenności dla kolonii… To jest naprawdę fałszywa analogia!

— Dlaczego nam to mówisz? — zapytała ostro Marian. — Jakie widzisz różnice?

— Cóż, po pierwsze, nie żyjemy na lądzie, który może nas wyżywić. A po drugie, nie mamy środków, aby mogło nam się udać powstanie!

— Nie zgadzam się z żadnym z tych punktów. Powinieneś szczegółowo przedyskutować to z Arkadym.

— Spróbuję. Tak czy owak, sądzę, że istnieje lepszy i bardziej bezpośredni sposób uzyskania pewnej swobody niż te kradzieże sprzętu i budowanie schronów. Po prostu powiedzcie przedstawicielom UNOMY, jakie klauzule powinien według was zawierać nowy traktat marsjański.

Jego towarzysze pogardliwie potrząsnęli głowami.

— Możemy im mówić, co tylko chcemy — odparła Marian — a oni i tak postąpią po swojemu.

— Dlaczego? Sądzicie, że wolno im po prostu zignorować żyjących tu ludzi? Stale teraz kursują wahadłowce, ale i tak ciągle znajdujemy się w odległości osiemdziesięciu milionów kilometrów od Ziemi. Jesteśmy tutaj, a tamci nie. To może nie jest Północna Ameryka lat sześćdziesiątych osiemnastego wieku, ale posiadamy podobne atuty: znajdujemy się w ogromnej odległości i ten świat należy do nas. Najważniejsze, aby nie zacząć myśleć jak tamci, aby nie popełniać starych błędów!

I tak się spierali na temat rewolucji, nacjonalizmu, religii, ekonomii i wszelkich innych przejawów ludzkiej myśli. John jak zwykle mieszał pojęcia i przeskakiwał z tematu na temat.

— Żadna rewolucja na Ziemi nigdy się nie udała, nigdy nie odniosła pożądanego skutku. Zresztą rewolucje wyszły już z mody. Powinniśmy stworzyć nowy program, tak jak mówi Arkady, i zawrzeć w nim sposoby kontrolowania przyszłości naszej planety. Tymczasem wy ciągle żyjecie mrzonkami przeszłości i chcecie nas poprowadzić prosto w ten właśnie system, na który narzekacie! Potrzebujemy nowej marsjańskiej drogi, nowej marsjańskiej filozofii, ekonomii, religii!

Spytali, jak jego zdaniem powinny wyglądać te nowe przejawy ludzkiej myśli. John rozłożył ręce.

— Skąd mam wiedzieć? Skoro nigdy nie istniały, trudno o nich rozmawiać, trudno je sobie wyobrazić. Nie mamy przykładów, brak nam tradycji, do której moglibyśmy nawiązać. Gdy próbuje się coś stworzyć, ustalenie kształtu tego czegoś nowego zawsze stanowi problem, wierzcie mi, znam się na tym, bo próbowałem… Ale chyba mogę wam zasugerować, jak powinniśmy się czuć w nowych, stworzonych przez siebie warunkach — powinniśmy się czuć tak, jak nasza setka czuła się tu w pierwszych latach po przybyciu na Czerwoną Planetę, kiedy stanowiliśmy jeszcze grupę i pracowaliśmy razem. Kiedy jedynym naszym celem było zainstalowanie się tutaj i odkrywanie tego nowego świata. Kiedy wspólnie decydowaliśmy, co trzeba robić. Tak właśnie powinniśmy się czuć!

— Ależ te dni odeszły już na zawsze — zauważyła Marian, a inni pokiwali głowami. — To ty żyjesz mrzonkami przeszłości. I nie proponujesz nam nic poza słowami. Zachowujesz się tak, jakbyś dyskutował o filozofii z grupą studentów w gigantycznej kopalni złota, podczas gdy ze wszystkich stron nadciągają nieprzyjacielskie wojska.

— Nie, nie — zdenerwował się John. — Mówię o metodach oporu, o metodach odpowiednich dla naszej prawdziwej sytuacji, a wy o jakichś rewolucyjnych fantazjach wyczytanych w podręcznikach historii!

Rozmawiając, kręcili się po okolicy, aż znaleźli się z powrotem w Senzeni Na i dotarli do pomieszczeń, w których mieszkali robotnicy. Tam dalej trwała gwałtowna kłótnia. Spierali się przez całą szczelinę czasową i jeszcze długo w noc, i w pewnym momencie John poczuł dumę, ponieważ dostrzegł, że jego rozmówcy zaczynają się zastanawiać nad jego słowami; było jasne, że uważnie go słuchali i że to, co im mówił — jego sposób myślenia — ma dla nich znaczenie. Przypomniał sobie czasy starej sławy “pierwszego człowieka na Marsie”. I teraz dzięki tej sławie i poparciu Arkadego miał wpływ na tych ludzi, widoczny wpływ. Potrafił zachwiać ich pewnością siebie, sprawił, że zaczęli myśleć, zmusił ich do zrewidowania poglądów, może nawet zmienił ich umysły!

Nastał już kolejny mrocznopurpurowy świt Wielkiej Burzy, więc ruszyli całą grupą korytarzami do kuchni, zerkając przez okna i nadal rozmawiając. Nalali sobie kawy, rozgorączkowani swego rodzaju natchnieniem, odwiecznym podnieceniem, jakie daje szczera rozmowa. Kiedy się w końcu rozeszli, aby trochę się przespać, zanim nadejdzie dzień, nawet Marian była nieco wstrząśnięta, a całe towarzystwo głęboko zamyślone, na wpół przekonane, że Boone ma jednak rację.

John ruszył ociężałym krokiem do przydzielonego mu pokoju gościnnego. Czuł się zmęczony, ale szczęśliwy. Cokolwiek zamierzał Arkady, uczynił Boone’a jednym z przywódców ruchu. Być może tego pożałuje, ale już nie ma odwrotu. John był pewien, że samemu ruchowi z pewnością wyjdzie to na dobre, bowiem John uważał siebie samego za coś w rodzaju mostu między “podziemiem” i resztą ludzi na Marsie — działał w obu światach, godził oba, jednał je, przekuwał w jedną wielką siłę, która na pewno będzie skuteczniejsza niż każda z nich z osobna. W siłę stanowiącą połączenie “surowców naturalnych” z podziemnym entuzjazmem. Arkady uważał tę syntezę za niemożliwą, ale John posiadał władzę, której Arkady nie miał. Mógł więc… nie, nie uzurpować sobie prawo do przywództwa, ale po prostu zmienić ich wszystkich.

Drzwi do jego pokoju w apartamencie gościnnym były otwarte. Wszedł zaniepokojony i zobaczył ich. Siedzieli na krzesłach. Sam Houston i Michel Chang.

— No więc? — odezwał się Houston. — Gdzie pan był?

— A niech to, doprawdy… — warknął John. Jego dobry nastrój znikł w okamgnieniu. — Czyżbym przez pomyłkę wybrał nieodpowiednie drzwi? — Cofnął się, rozejrzał i dodał z ironią. — Ależ nie. To jest na pewno mój apartament. — Włączył na naręcznym komputerku system rejestrujący. — Co tu robicie?

— Chcemy wiedzieć, gdzie pan był — odparł beznamiętnie Houston. — Otrzymaliśmy pozwolenie. Możemy wchodzić do wszystkich pokoi i zadawać pytania. Równie dobrze możemy zacząć od pana.

— Daj spokój, człowieku — zadrwił John. — Nigdy pana nie męczy ta poza złego gliniarza? Chłopaki, czy wy nigdy nie dajecie za wygraną?

— Chcemy po prostu uzyskać odpowiedzi na parę pytań — odparł łagodnie Chang.

— O, proszę, mamy i dobrego gliniarza — mruknął John. — Wszyscy chcielibyśmy uzyskać odpowiedzi na nasze pytania. Zapewniam pana.

Houston wstał. Jeszcze chwila i wybuchnie, pomyślał John. Podszedł do niego tak blisko, że dzieliła ich odległość zaledwie około dziesięciu centymetrów.

— Wynoście się z mojego pokoju — oświadczył John. — Wynoście się stąd albo was wyrzucę, a zastanawiać się nad tym, czy mieliście prawo tu wejść, będziemy później.

Houston nadal stał nieruchomo i tylko patrzył na Boone’a. John bez ostrzeżenia pchnął go mocno w pierś. Policjant poleciał w kierunku swojego krzesła i chcąc nie chcąc usiadł. W następnej sekundzie skoczył ku Johnowi, ale Chang rzucił się między nich, wołając:

— Uspokój się, Sam, poczekaj chwilę.

John wrzasnął z całych sił:

— Wynoście się z mojego pokoju! Wynoście się! — Wywrzaskiwał te słowa w kółko. Uderzył Changa w plecy i ponad jego ramieniem łypnął na czerwoną twarz Houstona. Niemal wybuchnął śmiechem na widok tego oblicza. Odzyskał dobry humor. Odwrócił się, aby Houston nie dostrzegł jego uśmieszku i ruszył do drzwi z krzykiem: — Wynocha! Wynocha!

Chang szarpnął rozgniewanego towarzysza i wyciągnął go na korytarz. John wyszedł za nimi. Przez chwilę cała trójka stała w progu, mierząc się wzrokiem. Chang, który był najwyższy, przezornie wcisnął się między swego partnera a Johna. Minę miał strapioną i zirytowaną.

— A tak właściwie, czego chcieliście? — spytał niewinnie John.

— Chcemy wiedzieć, gdzie pan był — powtórzył cierpliwie Chang. — Mamy powód, by podejrzewać, że pańskie tak zwane śledztwo dotyczące przypadków sabotażu to tylko wygodna przykrywka.

— Podejrzewam to samo, jeśli chodzi o was — wyszczerzył zęby John.

Chang zignorował jego słowa.

— Wypadki zdarzają się zawsze tuż po pańskich wizytach. Sam pan rozumie…

— One się zdarzają podczas waszych wizyt!

— … w każdym moholu, który pan odwiedził w czasie Wielkiej Burzy, spadały lawiny drobin pyłu… Programy komputerowe w biurze Saxa Russella w Echus Overlook zostały zaatakowane przez wirusy komputerowe tuż po pańskiej wizycie u niego w 2047 roku… W Acheronie odporne porosty padły od jakiegoś wirusa biologicznego zaraz po pańskim wyjeździe… I tak dalej.

John wzruszył ramionami.

— Tak? Jesteście tutaj od dwóch miesięcy i tylko tyle zdołaliście ustalić?

— Jeśli mamy rację, to nam wystarczy. Gdzie pan był zeszłej nocy?

— Przykro mi — odrzekł John — ale nie odpowiadam na pytania zadawane przez ludzi, którzy włamują się do mojego pokoju.

— Musi pan odpowiedzieć — oznajmił Chang. — Takie jest prawo.

— Jakie prawo? Macie jakieś konkretne plany co do mnie? — Obrócił się w kierunku otwartych drzwi pokoju i Chang ruszył, aby mu zablokować wejście. Boone znowu stracił panowanie nad sobą i zamierzył się na Changa. Ten uchylił się, ale pozostał w progu nieporuszony. John obrócił się więc i poszedł w przeciwnym kierunku do wspólnych pomieszczeń osiedla.

Jeszcze tego popołudnia wsiadł w rovera i opuścił Senzeni Na. Wybrał drogę transponderową na północ, wzdłuż wschodniego stoku Tharsis. To była dobra droga i trzy dni później znajdował się już tysiąc trzysta kilometrów na północ, mniej więcej na północny zachód od Noctis Labyrinthus, a z nowej stacji paliw skręcił w prawo i wybrał wschodnią drogę do Underhill. Codziennie, podczas gdy łazik toczył się przed siebie przez oślepiający pył, John pracował na komputerze.

— Pauline, czy mogłabyś przejrzeć wszystkie pliki planetarne dotyczące kradzieży wyposażenia dentystycznego? — Maszyna pracowała nad tą dziwaczną prośbą niemal tak wolno jak człowiek, ale w końcu wykonała zadanie. Potem John kazał jej prześledzić ruchy wszystkich podejrzanych osób, jakie przyszły mu do głowy. Kiedy był pewien, że sprawdził wszystkich, zadzwonił do Helmuta Bronskiego, aby zaprotestować przeciwko działaniom Houstona i Changa.

— Mówią, że działają z twojego upoważnienia, Helmucie, więc pomyślałem sobie, że powinieneś wiedzieć, jak się zachowują.

— Ależ oni bardzo się starają — odparł Helmut. — Chciałbym, żebyś przestał ich dręczyć, John, i zaczął z nimi współpracować. To byłoby z korzyścią dla wszystkich. Wiem, że nie masz nic do ukrycia, dlaczego więc nie chcesz im pomóc?

— Daj spokój, Helmut, oni wcale nie proszą o pomoc. To jest zwykłe zastraszanie. Każ im przestać.

— Ci ludzie próbują jedynie wykonywać swoją pracę — odrzekł słodko Helmut. — Nie słyszałem o żadnych niezgodnych z prawem działaniach.

John rozłączył się, a później zadzwonił do Franka, który przebywał w Burroughs.

— Co się dzieje z Helmutem? Dlaczego oddaje planetę w ręce tych cholernych policjantów?

— Jesteś idiotą — stwierdził jak zwykle Frank. Podczas rozmowy pisał coś z zapałem na komputerze i wydawał się ledwie świadom tego, co John mówi. — Czy ty w ogóle nie widzisz, co tu się dzieje?

— Myślałem, że widzę — mruknął John.

— Tkwimy po kolana w benzynie! A te cholerne kuracje odmładzające są zapałką. Ale ty nigdy nie rozumiałeś, po co przede wszystkim zostaliśmy tu przysłani, więc jak możesz teraz pojmować cokolwiek? — Pisał dalej, patrząc twardo w ekran.

John obserwował pomniejszoną figurkę Franka na swoim nadgarstku. W końcu odezwał się:

— A po co przede wszystkim zostaliśmy tu przysłani, Frank?

— Ponieważ Rosja i nasze ukochane Stany Zjednoczone były zdesperowane, właśnie dlatego. Zgrzybiałe, niemodne przemysłowe dinozaury, oto czym byliśmy, zjedzeni niemal doszczętnie przez Japonię, Europę i wszystkie te “tygryski”, które wówczas zaczynały się pojawiać w Azji jak grzyby po deszczu. A my mieliśmy doświadczenie w lataniu w kosmos i ogromny bezużyteczny przemysł kosmiczny, więc połączyliśmy wysiłki i przylecieliśmy tutaj w nadziei, że znajdziemy coś wartego zachodu, że nam się ta wyprawa opłaci! I powiedzmy, że trafiliśmy na złoto. Co tylko dolało oliwy do ognia, ponieważ każda gorączka złota pokazuje zawsze, kto jest potężny, a kto nie. I teraz, choćbyśmy nawet stanęli na głowie, niewiele zdziałamy, ponieważ na Ziemi powstało mnóstwo nowych “tygrysów”, które są o wiele lepsze w te klocki niż my i wszystkie chcą się dorwać do żłobu. Sporo państw cierpi na niedostatek przestrzeni życiowej i brak surowców naturalnych. Na Ziemi jest dziesięć miliardów ludzi stojących w swoim własnym gównie!

— Myślałem, że twoim zdaniem nasza droga rodzima planeta i tak prędzej czy później się rozpadnie.

— Nie nazwałbym tego rozpadem. Pomyśl o tym… Jeśli ta przeklęta kuracja jest tylko dla bogatych, w takim razie biedni zbuntują się i szlag trafi wszystko. A jeśli kurację umożliwi się wszystkim, wtedy nastąpi jeszcze większy przyrost populacji i rezultat będzie podobny. Też wszystko trafi szlag! Każde wyjście jest złe! I właśnie to dzieje się teraz! Konsorcjom ponad-narodowym naturalnie ten cały bałagan się nie podoba. Kiedy świat wybucha, przeszkadza to w interesach. Mają więc stracha i zdecydowali się spróbować utrzymać istniejący stan rzeczy siłą. Helmut i ci twoi agenci stanowią jedynie maleńki wierzchołek góry lodowej… Wielu polityków sądzi, że naszą jedyną szansą na jaką taką stabilizację populacyjną bez katastrofy jest coś w rodzaju światowego państwa policyjnego przez okres mniej więcej kilku dziesięcioleci. Odgórna kontrola, oto czego chcą te głupie palanty.

Frank potrząsnął z oburzeniem głową, a potem pochylił się ku swojemu ekranowi i zapatrzył w niego tępo.

John spytał go po chwili:

— Poddałeś się kuracji, Frank?

— Jasne, że tak. A teraz daj mi już spokój John, mam masę roboty.

To lato na południu było tak samo okryte pyłem Wielkiej Burzy, a jednak i tak chłodniejsze niż jakiekolwiek dotychczas. Burza trwała już prawie dwa Mlata, czyli z górą trzy lata ziemskie, ale Sax podchodził do niej w sposób iście filozoficzny. John zadzwonił do niego do Echus Overlook i kiedy wspomniał o zimnych nocach, Sax odparł jedynie:

— Bardzo prawdopodobne, że niskie temperatury będą nam towarzyszyć przez większą część okresu terraformowania. Jednakże musisz pamiętać, że wcale nam nie zależy na cieple dla samego ciepła. Na Wenus na przykład jest naprawdę bardzo ciepło, i co z tego? Próbujemy tu stworzyć warunki odpowiednie do życia. Jeśli będziemy mogli oddychać tym powietrzem, nie będziemy się przejmować zimnem.

Tymczasem było zimno, przeraźliwie zimno: nocami temperatura spadała do stu stopni poniżej zera, nawet na równiku. Kiedy w tydzień po opuszczeniu Senzeni Na John dotarł do Underhill, zauważył, że chodniki miasta pokrywa niezwykły różowy lód, a ponieważ w przytłumionym świetle burzy stał się niemal niedostrzegalny, chodzenie po nim było dość niebezpieczne. Mieszkańcy Underhill spędzali zresztą większość czasu we wnętrzach. John dostosował się na kilka tygodni do ich trybu życia, pomagając miejscowej grupie biotechnologicznej w próbie terenowej pewnych trwałych nowych glonów śnieżnych.

Underhill było zatłoczone obcymi. Większość z nich stanowili młodzi Japończycy albo Europejczycy, którzy na szczęście nadal w rozmowach używali języka angielskiego. Boone zamieszkał w jednej ze starych podziemnych komór o wypukłych sklepieniach, w pobliżu północno-wschodniego narożnika kwadrantu, który cieszył się o wiele mniejszą popularnością niż nowa “hala” Nadii, ponieważ był mniejszy i mroczniejszy. Wiele jego podziemnych komór wykorzystywano teraz wyłącznie na magazyny. John miał dziwne uczucie, chodząc po tym kwadrancie korytarzy; co chwila jakieś miejsce budziło wspomnienia: a to basen, a to pokój Mai, a to jadalnia — teraz wszystko ciemne i zastawione pudłami. Przypomniał sobie lata, kiedy przedstawiciele pierwszej setki stanowili jedyną ludzką grupę na Marsie, i musiał przyznać, że coraz trudniej mu sobie wyobrazić, iż kiedyś rzeczywiście tak było.

Poprzez Pauline Boone nadal śledził ruchy wielu osób, między innymi różnych przedstawicieli UNOMY. Jego inwigilacja nie była zbyt dokładna, jako że nie zawsze mógł wytropić posunięcia detektywów, zwłaszcza Houstona, Changa i ich ekipy, z czego wywnioskował, że często działają poza siecią. Tymczasem pliki przylotów do portu kosmicznego przynosiły Johnowi z każdym miesiącem coraz więcej dowodów na to, że Frank się nie mylił w swej opinii co do ONZ, choć dotknął jedynie wierzchołka góry lodowej. Boone uświadomił sobie w pewnym momencie, jak wiele osób, które przybywały na Marsa — w szczególności do Burroughs — pracuje dla UNOMY. Ludzie ci przylatywali tu bez specjalnych przydziałów, a potem rozsypywali się po planecie, jechali do kopalń, moholów oraz innych kolonii i rozpoczynali pracę dla lokalnych szefów służby bezpieczeństwa. Ich ziemskie akta zatrudnienia były doprawdy niezwykle interesujące.

Często po sesji z Pauline John opuszczał kwadrant komór i wychodził na spacer na zewnątrz, aby się uspokoić i przemyśleć uzyskane tego dnia dane. Widoczność była teraz o wiele lepsza, dość często nieco się przejaśniało. Chodzenie utrudniał jedynie różowy lód. Najwyraźniej Wielka Burza słabła. Prędkość wiatru na powierzchni tylko dwa czy trzy razy przekraczała przeciętną prędkość sprzed nawałnicy — trzydzieści kilometrów na godzinę — a pył w powietrzu chwilami był niewiele gęstszy niż gęsta mgła, zmieniając kolejne zachody słońca w płonące pastelowe zawirowania różu, żółci, oranżu, czerwieni i purpury, z przypadkowymi smugami zieleni lub turkusu, które ukazywały się i znikały, pozostawiając po sobie piękne lodowe łuki, małe tęcze, nibysłońca. Temu wszystkiemu towarzyszyły niekiedy prawdziwie olśniewające snopy czystego żółtego światła. John uważał, że przyroda w sposób niesłychanie widowiskowy prezentuje mu swój brak gustu. Obserwacja całej tej feerii zamglonych, ruchliwych barw odrywała Johna od jego myśli. Wspinał się więc szybko na wielką białą piramidę, przypatrywał się otoczeniu przez moment i to mu wystarczało: mógł już wracać do środka, gotów na nowo podjąć pracę.

Któregoś wieczoru po jednym z niezwykle malowniczych zachodów słońca Boone zszedł właśnie ze szczytu piramidy i ruszył powoli z powrotem ku Underhill, gdy nagle dostrzegł dwie postacie, które przeszły przez boczne drzwi garażu i przezroczystym tunelem pływowym skierowały się do rovera. Poruszały się jakoś zbyt szybko i ukradkowo, toteż John zatrzymał się zaintrygowany. Nie mieli hełmów i po zarysie karków i sylwetkach John rozpoznał Houstona i Changa. W łaziku poruszali się dość niezdarnie. Wreszcie uruchomili pojazd i ruszyli w kierunku Johna. Ten natychmiast zaciemnił szybkę w hełmie i z opuszczoną głową podjął spacer; próbował wyglądać jak ktoś, kto wchodzi do miasta po pracy. Nagle skręcił w bok, co nieco zwiększyło odległość między nim i roverem. Pojazd zanurzył się w gęstą chmurę pyłu i nieoczekiwanie zniknął.

John intensywnie rozmyślał. Był niemal porażony. Przy włazie zamarł na chwilę, a kiedy się wreszcie ruszył, nie wszedł przez luk, lecz zbliżył się do umieszczonej na ścianie konsoletki interkomu. Pod głośnikami widniał szereg różnego rodzaju gniazdek, które nie były już od dawna używane; Boone ostrożnie odsunął zatyczkę z jednego i oczyścił jego brzegi z zaskorupiałego miału. Potem połączył gniazdko z notesikiem komputerowym na swoim nadgarstku. Wystukał kod dla Pauline i zaczekał na utajnienie i odszyfrowanie, aby móc zacząć pracę.

— Tak, Johnie? — usłyszał w hełmie metaliczny głos komputera.

— Włącz kamerę, Pauline, i pokaż mój pokój.

Jego Pauline w pokoju stała na bocznym stoliczku przy łóżku, połączona kablem ze ścianą. Jej kamera była mechanizmem maleńkim i rzadko używanym, toteż na naręcznym komputerku Johna pojawił się mikroskopijny obraz. Światło było przyćmione, ponieważ paliła się tylko jedna nocna lampka. Krzywizna szybki w hełmie Boone’a stanowiła dodatkową przeszkodę, na małym ekranie widział więc jedynie szare, lekko drgające kształty — nie mógł ich dokładnie rozpoznać. Dostrzegł jednak łóżko i ścianę i zdawało mu się, że na łóżku coś leży.

— W tył o dziesięć stopni — polecił John i zamrugał, wpatrując się intensywnie w dwucentymetrowy kwadracik obrazu. Tak, to było jego łóżko. A na nim… leżał jakiś mężczyzna. Czyżby wzrok go mylił? Nie, widział podeszwy butów, tułów, włosy. Trudno było powiedzieć coś więcej. Tak czy owak, kształt spoczywał nieruchomo. — Pauline, czy słyszysz coś w tym pokoju?

— Wentylatory, elektryczność.

— Daj pełną głośność. — Przechylił głowę w lewo, przytykając ucho do głośnika w hełmie. Syk, szum, zakłócenia. W takim przekazie było zbyt wiele błędów, zwłaszcza że używał tych starych, skorodowanych gniazdek. Ale z pewnością nie słyszał oddechu. — Pauline, czy możesz się dostać do systemu monitorującego Underhill, zlokalizować kamerę przy drzwiach komory i przesłać jej obraz do mojego nadgarstka?

Kilka lat wcześniej zarządzał instalacjami systemu bezpieczeństwa Underhill. Pauline ciągle miała w pamięci wszystkie plany i kody, wykonanie zadania nie zajęło jej więc zbyt wiele czasu. Już po chwili na maleńkim ekraniku komputerka obraz apartamentu został zastąpiony obrazem korytarza. Był to widok z góry. John dostrzegł, że światła są włączone. Poruszająca się kamera ukazała także zamknięte drzwi do jego pokoju. To było wszystko.

Opuścił rękę i zastanawiał się nad tym, co zobaczył. Minęło pięć minut, zanim podniósł ją znowu i zaczął wydawać przez Pauline instrukcje systemowi bezpieczeństwa Underhill. Znajomość kodów pozwoliła mu na poinstruowanie całego systemu kamery, aby wymazał ślady jego inwigilacji na taśmie. Potem uruchomił taśmy w cogodzinnych — zamiast zwykłych ośmiogodzinnych — układach rejestrujących, a następnie poinstruował dwóch automatycznych sprzątaczy, aby poszli do jego pokoju i otworzyli drzwi. Stał drżący, obserwując powolny przejazd robotów przez kolejne komory. Kiedy otworzyły drzwi, obraz dotarł do Johna za pośrednictwem małej kamery Pauline. Do pokoju wlało się światło, na chwilę Johna oślepiło, ale wyregulował ostrość i widział teraz całkiem dobrze. Tak, na jego łóżku leżał mężczyzna. Boone zaczął oddychać szybciej. Kierował zdalnie robotami, używając małych przycisków na naręcznej konsolecie. Ruchy sprzątaczy były nieco niezręczne, ale, pomyślał John, jeśli szarpanina ta obudzi mężczyznę, to tym lepiej.

Niestety, nieznajomy się nie obudził. Zwisał na boki, podtrzymywany niepewnymi ramionami robotów, które podnosiły go ze swoją algorytmiczną delikatnością. Ciało się nie poruszało. Najwyraźniej mężczyzna był martwy.

John powoli zaczerpnął powietrza, potem wstrzymał oddech i nakazał pierwszemu robotowi, aby złożył ciało w dużym kontenerze na odpadki, w który wyposażony był drugi automat. Wysłanie robotów z powrotem korytarzem do komory magazynowej było łatwe. Tocząc się, mijały wiele osób, ale na to Boone nie mógł nic poradzić. Zresztą, ciało było widoczne jedynie z góry i na szczęście ludzie nie zwracali szczególnej uwagi na automatycznych sprzątaczy. John był pewien, że nikt ich nie zapamięta.

Kiedy wprowadził roboty do składziku, zawahał się. Czy powinien przekazać ciało do spopielenia w Dzielnicy Alchemików? Nie, po co? Było już poza jego pokojem, nie musiał się go pozbywać. Właściwie, później może mu się nawet przydać. Po raz pierwszy zastanowił się, kim mógł być ten mężczyzna. Polecił pierwszemu robotowi, aby przyłożył sztuczne oko do prawego nadgarstka zwłok i przekazał dane z magnetycznego czytnika. Automat miał spore trudności z ustawieniem się w odpowiedniej pozycji, ale po pewnym czasie udało mu się. Reszta trwała zaledwie chwilę. Maleńki identyfikator, jaki zaimplantowano w kość nadgarstka wszystkim mieszkańcom Marsa, zawierał informacje w standardowym kodzie punktowym i Pauline już po minucie ustaliła tożsamość martwego mężczyzny. Yashika Mui, rewident księgowy UNOMY, zamieszkały w Underhill, przybyły w roku 2050. Prawdziwa osoba. Człowiek, który mógł żyć tysiąc lat.

John dostał dreszczy. Oparł się o pomalowaną na błękitno ceglaną ścianę Underhill. Pozostała mu godzina do wejścia, może trochę mniej. Niecierpliwie odepchnął się od ściany i ruszył dokoła. Zwykle obchód zajmował mu około piętnastu minut, teraz — jak stwierdził — robił go w dziesięć. Po drugim obejściu terenu skierował się do starego parku maszynowego.

Tylko dwie ze starych przyczep ciągle tam stały i były najwyraźniej opuszczone albo używano ich jedynie na magazyny. Z nocnego pyłu między nimi wynurzyły się nagle jakieś sylwetki i John na sekundę poczuł strach, ale nieznajomi minęli go i poszli dalej. Wrócił więc do kwadrantu i okrążył go jeszcze raz, a potem wszedł na ścieżkę prowadzącą do Dzielnicy Alchemików. Przez moment stał nieruchomo, obserwując staroświecki kompleks rur, przewodów, instalacji i przysadzistych białych budynków; wszystko pokrywały czarne, kaligraficzne równania. Pomyślał o pierwszych latach spędzonych na Marsie. Okres, który minął od tego czasu, wydał mu się zaledwie chwilą, mgnieniem oka w posępnym mroku Wielkiej Burzy. Cywilizacja, korupcja, kryzys… I morderstwo. Tu, na Czerwonej Planecie. John zacisnął zęby.

Minęła godzina, była dziewiąta wieczór. Boone wrócił do komory powietrznej, wszedł do środka, w przebieralni zdjął hełm, walker, buty, następnie wziął w kabinie prysznic, wytarł się, nałożył kombinezon, przeczesał włosy. Głęboko zaczerpnął powietrza i obszedł południową część kwadrantu, a później przeszedł przez komory do swojego pokoju. Nie zaskoczył go widok czterech agentów UNOMY, ale postarał się udać zaskoczenie, kiedy kazali mu się zatrzymać.

— O co chodzi? — spytał.

Nie byli to Houston i Chang, ale trzej mężczyźni i kobieta z pierwszej grupy, której lądowanie obserwował w Low Point. Nie odpowiadając na pytanie Johna, mężczyźni stanęli po jego bokach, potem szarpnięciem otworzyli drzwi i dwaj weszli do środka. Boone opanował impuls, aby ich uderzyć, krzyknąć albo roześmiać się na widok ich min, gdy stwierdzili, że pokój jest pusty — patrzył tylko na nich z zaciekawieniem i próbował ograniczyć swoje emocje jedynie do irytacji, dając im do zrozumienia, że nie wie, o co chodzi. Zresztą rzeczywiście był rozdrażniony i naprawdę trudno było mu się powstrzymać; z wysiłkiem pohamował wybuch wściekłości. Musi pamiętać, że powinien ich zwymyślać tylko za to, iż zachowują się wobec niego jak nadgorliwi policjanci, a nie za wymierzony przeciwko niemu morderczy atak.

Byli tak zmieszani nieoczekiwanym obrotem sytuacji, że John bez trudu wyrzucił ich z pokoju, obrzucając kilkoma zgryźliwymi uwagami. Zamknął za nimi drzwi, a potem stanął na środku pokoju i powiedział:

— Pauline, sprawdź, co rejestruje system bezpieczeństwa i nagraj to. Wyświetl wszystko, co pokazują kamery w pobliżu tych osób.

Więc Pauline ich śledziła. Natychmiast skierowali się do pokoju nadzoru bezpieczeństwa, gdzie dołączyli do nich Chang i pozostali. Tam zaczęli oglądać taśmy zarejestrowane przez kamery. John siedział przy ekranie Pauline i obserwował wraz z nimi nagrane taśmy. Stało się tak, jak zadysponował: kamery zarejestrowały tylko ostatnią godzinę, a pozostałe wydarzenia popołudnia zostały wymazane. Agenci siedzieli zamyśleni, a Boone uśmiechnął się ponuro i nakazał Pauline opuszczenie systemu.

Ogarnęła go fala potężnego zmęczenia. Była dopiero jedenasta, ale wyparowała z niego zarówno własna adrenalina, jak i poranna dawka megaendorfiny. Był zupełnie wyczerpany. Usiadł na łóżku, ale potem przypomniał sobie, co leżało na nim wcześniej, i wstał. W końcu położył się na podłodze.

Obudziła go w szczelinie czasowej wiadomość od Spencera Jacksona na temat ciała znalezionego w automatycznym śmietniku. Poszedł do kliniki, ledwie trzymając się na nogach ze znużenia. Patrzył na ciało Yashiki Mui, podczas gdy kilku agentów ukradkiem obserwowało jego. Sekcję zwłok przeprowadzano za pomocą aparatury diagnozującej; testy wykazały stężenie krwi. Posępnym tonem John polecił przeprowadzenie pełnej autopsji; ciało Mui i ubranie należało zeskanować, zbadać i zanalizować, znaleźć wszystkie mikroskopijne cząsteczki o cechach niezgodnych z jego genomem, a potem porównać je z cechami osób przebywających obecnie w Underhill. Wydając te polecenia Boone uważnie patrzył na agentów UNOMY, ale nawet nie mrugnęli. Prawdopodobnie morderstwa dokonali ludzie w rękawiczkach i walkerach albo za pomocą teleoperacji — w ten sam sposób jak John. Odwrócił wzrok od ich twarzy, aby ukryć oburzenie. Nie mógł przecież dać im do zrozumienia, ile wie!

Był pewien, że to oni podrzucili mu ciało, więc musieli również podejrzewać, iż to John je usunął i wymazał taśmy. Wiedzieli już, że Boone jest świadom ich machinacji, a na pewno przynajmniej podejrzewali. Nie mogli jednak mieć pewności, toteż nie było powodu ujawniać się ze swą wiedzą.

Mniej więcej godzinę później wrócił do swojego pokoju i znowu położył się na podłodze. Chociaż nadal czuł zmęczenie, nie mógł zasnąć. Wpatrywał się w sufit i rozmyślał o wypadkach poprzedniego dnia. Rozmyślał i porównywał nowe fakty ze wszystkim, czego się dowiedział wcześniej.

Tuż przed świtem John uznał, że poukładał już sobie wszystko w głowie. Zrezygnował więc ze snu i wstał, chcąc się wybrać na kolejny spacer.

Pragnął się znaleźć na zewnątrz, daleko od tego świata, z dala od całego jego obrzydliwego zepsucia i korupcji, w krainie szaleńczego wiatru, gwałtownie pędzącego chmary pyłu.

Ku swemu zaskoczeniu, po wyjściu ze śluzy, nad głową zobaczył gwiazdy. Doskonała połyskująca sieć gwiazd — tysiące ich jak dawniej płonęły jasnym ogniem. Ich jasności nie towarzyszyła najlżejsza niepewność: nie migotały, nie drgały, nawet najsłabiej widoczne były tak zwarte, że czarne niebo wyglądało na lekko białawe, jak gdyby całe było jedną wielką Drogą Mleczną.

Otrząsnąwszy się z zaskoczenia i prawie już zapomnianego zadziwienia widokiem gwiazd, włączył się na interkom i ogłosił wszem i wobec nowiny. Burza się skończyła!

Jego wiadomość wywołała istne pandemonium. Ci, którzy ją usłyszeli, zaczęli budzić przyjaciół, a potem wszyscy pospieszyli do przebieralni, aby złapać walkery, zanim zapas się wyczerpie. Po chwili luk komory powietrznej zaczął się otwierać i wyrzucać z siebie całe tłumy.

Niebo na wschodzie przybrało barwę czarniawej czerwieni, a następnie szybko się rozjaśniło. Potem całe zmieniło się w ciemnoróżowy półmrok i powoli zaczęło się jarzyć. Setkami znikały gwiazdy, aż na wschodzie widać było już tylko Wenus i Ziemię, które bladły na tle światła słonecznego. Wchodnie niebo stawało się coraz jaśniejsze, aż stało się jaskrawsze niż kiedykolwiek dotąd za dnia; nawet za szybkami hełmów ludziom zaczęły łzawić oczy. Niektórzy na ten widok zaczęli krzyczeć na ogólnym kanale radiowym. Wszędzie dokoła biegały ludzkie sylwetki, interkom huczał bezładnym gwarem rozmów, a niebo jaśniało coraz bardziej; wyglądało, jak gdyby miało za chwilę wybuchnąć, pulsowało żarzącym się różowym światłem, przytłaczając swą barwą dwie malejące, coraz słabiej widoczne kropeczki: Wenus i Ziemię. A potem słońce rozłamało horyzont i rozbłysło na równinie jak termonuklearna bomba i wiele osób zaczęło krzyczeć, podskakiwać i biegać wśród długich czarnych cieni skał i budynków.

Wszystkie ściany zwrócone na wschód były teraz wielkimi blokami w fowistycznych kolorach; pokryte połyskującą farbą stały się mozaikami tak oszałamiającymi, że trudno było na nie patrzeć. Przezroczyste powietrze wyglądało jak szkło, wydawało się substancją niemal równie stałą jak szkło i nadawało wszystkiemu ostrą jak brzytwa klarowność.

John zostawił za sobą tłum i podążył na wschód, ku Czarnobylowi. Wyłączył też interkom. Niebo miało barwę ciemniejszego różu niż pamiętał, z domieszką purpury w zenicie. Wszyscy w Underhill szaleli. Wielu spośród nich nigdy przecież nie widziało blasku słońca na Marsie i bez wątpienia musieli się czuć, jak gdyby całe życie przeżyli w Wielkiej Burzy. Teraz się skończyła i wreszcie mogli wyjść na powietrze, na słońce. Pijani tym widokiem ślizgali się po różowym lodzie we wszystkie strony, rzucali w siebie żółtymi śnieżnymi kulami, wspinali się na zamarznięte piramidy. Gdy John to zobaczył, skręcił i sam wszedł po stopniach na ostatnią piramidę, aby rzucić okiem na skaliste pagórki i kotliny dokoła Underhill. Były nieco bardziej zmrożone i zmatowiałe, ale niemal takie same jak kiedyś. Włączył ogólnodostępne pasmo, ale od razu je wyłączył — słychać było skowyty ludzi błagających o walkery. Nikt z zewnątrz nie zwracał na nich uwagi. Ktoś krzyknął, że jeszcze tylko godzina pozostała do wschodu słońca i John uznał, że doprawdy aż trudno w to uwierzyć. Potrząsnął głową; ochrypłe głosy i wspomnienie martwego ciała na łóżku nie pozwalały mu się prawdziwie cieszyć z zakończenia burzy.

W końcu wrócił do środka i oddał swój walker dwóm kobietom, które natychmiast zaczęły się kłócić, która ma go nałożyć pierwsza. John zszedł do centrum komunikacyjnego i zadzwonił do Saxa do Echus Overlook. Przede wszystkim pogratulował mu zakończenia nawałnicy.

Sax machnął niedbale ręką, jak gdyby Boone mówił o czymś, co zdarzyło się całe lata temu.

— Wyobraź sobie, że zaczepili Amora 2051 B — powiedział.

Była to lodowa planetoida, którą wybrano do wprowadzenia na orbitę marsjańską. Właśnie instalowano na niej rakiety; miały one wstrzelić ją na kurs, który przyniesie ją na trajektorii podobnej do toru Aresa. Ponieważ nie posiadała osłony termicznej, powinna spłonąć podczas hamowania aerodynamicznego. Wszystko zapowiadało się dobrze, zgodnie z planem za sześć miesięcy przedsięwzięcie zostanie ukończone.

— To właśnie jest wielka nowina — oznajmił dumnie Sax, jak zwykle mrużąc oczy. Wielka Burza była już dla niego najwyraźniej tylko historią.

John roześmiał się głośno, ale wtedy pomyślał o Yashice Mui i opowiedział o nim Saxowi, ponieważ chciał, aby ktoś inny również miał zepsute święto. Sax tylko znów zmrużył oczy.

— Taa, posuwają się coraz dalej — odparł w końcu.

Zdegustowany John pożegnał się szybko i rozłączył.

Powędrował przez komory, targany szaleńczą mieszaniną walczących ze sobą pozytywnych i negatywnych emocji. Wreszcie wrócił do swojego pokoju, gdzie połknął kapsułkę megaendorfiny i jedną z nowych pandorfin, które dał mu Spencer, a potem wyszedł do głównego atrium kwadrantu. Przechadzał się wśród roślin, które — wszystkie bez wyjątku — były dziećmi burzy, wyrosłymi pod wiszącym nad nimi szeregiem żarówek. Niebo nadal było przezroczyste, bezchmurne, ciemnoróżowe. Wiele osób, które wyszły na zewnątrz jako pierwsze, teraz wróciło i świętowało w atrium między grządkami uprawnych roślin. Boone spotkał tu paru przyjaciół i kilku znajomych, ale w większości otaczali go obcy.

Wrócił do sklepionych komór, przechodząc przez pomieszczenia pełne nieznajomych. Niektórzy na widok Johna wznosili radosne okrzyki. Jeśli wystarczająco długo krzyczeli: “Mowa! Mowa!”, stawał na krześle lub na innym prowizorycznym podwyższeniu i klepał jakieś przypadkowe słowa, czując wydzielające się endorfiny, które z powodu obsesyjnych myśli o zamordowanym mężczyźnie dzisiaj mogły na niego zadziałać w sposób zupełnie niemożliwy do przewidzenia. Czasami zachowywał się dość porywczo i nigdy nie wiedział, co powie, póki słowa nie popłynęły same. W dniu, kiedy skończyła się Wielka Burza — powie ktoś później — widzieliśmy pijanego w trupa Johna Boone’a. Dobra, pomyślał, niech mówią, co chcą. To, co robił, już i tak nie miało znaczenia. Był legendą.

Jedną salę wypełniał tłum Egipcjan, ortodoksyjnych muzułmanów, całkowicie różnych od sufitów. Ich język przypominał szum wiatru. Popijali mocną, bogatą w kofeinę kawę. Spod wąsów błyskali ku niemu bladymi uśmieszkami, byli niezwykle serdeczni, przynajmniej dziś. Zachowywali się tak, jak gdyby jego widok sprawiał im tu prawdziwą radość. Poczuł do nich sympatię i rozgorączkowany dotychczas wypowiedzianymi słowami, odezwał się:

— Słuchajcie, stanowimy część nowego świata. Jeśli nie oprzecie waszych działań na rzeczywistości marsjańskiej, wtedy staniecie się swego rodzaju schizofrenikami, których ciała znajdują się na jednej planecie, a dusze na innej. Takie rozszczepienie społecznej tożsamości nie może funkcjonować przez dłuższy okres.

— No, no — mruknął jeden z nich z uśmiechem. — Musisz zrozumieć, że już przedtem podróżowaliśmy. Jesteśmy ludem wędrownym. Ale gdziekolwiek jesteśmy, Mekka pozostaje domem naszego ducha. Moglibyśmy polecieć na drugi koniec wszechświata i nic by się nie zmieniło.

John nie odpowiedział. Pomyślał tylko, że bardziej podoba mu się taka bezpośrednia szczerość niż wszystko to, z czym miał do czynienia tej nocy, więc skinął głową i odparł:

— Pojmuję. Rozumiem.

Porównał ich zachowanie z całą hipokryzją Zachodu, gdzie ludzie przed śniadaniem zamiast porannej modlitwy rozmawiali o zysku, nie umiejąc wyrazić jedynej wiary, jaką mieli. Porównał ich z ludźmi, którzy myśleli, że ich najważniejszymi wartościami są stałe fizyczne, i mawiali: “Tak się po prostu dzieje”, jak czynił często Frank.

Jeszcze przez chwilę gawędził z Egipcjanami, a kiedy ich opuścił, czuł się lepiej. Ruszył prosto do swojej komory i wsłuchiwał się w hałaśliwe głosy, przesączające się do korytarza ze wszystkich pokojów; zewsząd dobiegały go krzyki, piski, wrzaski, dowcipne dyskusje szczęśliwych naukowców (”Te roślinki są takimi strasznymi halofitami, że nie lubią słonej morskiej wody, ponieważ uważają, że jest w niej zbyt wiele wody”) i głośne wybuchy śmiechu.

Przyszedł mu do głowy pewien pomysł. W komorze obok mieszkał Spencer Jackson. Właśnie przechodził, więc John podzielił się z nim swoim zamysłem.

— Powinniśmy zebrać wszystkich na wielkie świętowanie końca burzy. Wiesz, wszystkich, dla których Mars jest ważny i tych, dla których ważny stanie się niedługo. Po prostu… wszystkich, którzy zechcą przyjechać.

— Gdzie?

— Na szczycie Olympus Mons — odparł Boone bez zastanowienia. — Może i Sax znajdzie chwilę do czasu przylotu tej jego lodowej planetoidy. Moglibyśmy zresztą stamtąd ją obserwować.

— Bardzo dobry pomysł, John! — stwierdził Spencer.

Olympus Mons jest wulkanem tarczowym i dlatego jego stożek na ogół nie jest stromy. Jest to góra bardzo wysoka, a jednocześnie niezwykle szeroka: wprawdzie wznosi się dwadzieścia pięć kilometrów nad powierzchnią równiny, ale ma aż osiemset kilometrów szerokości u podstawy. Nachylenie jej zboczy wynosi przeciętnie około sześciu stopni. Na obwodzie tego ogromnego wulkanu znajduje się kolisty stok wysokości jakichś siedmiu kilometrów — ściana skalna, dwa razy wyższa niż podobne urwisko na Echus Overlook. Ta skalna ściana jest w wielu miejscach niemal pionowa. Jej granie skusiły już niejednego amatora wspinaczek wysokogórskich na Czerwonej Planecie, ale żadnemu z nich nie udało się jeszcze jej zdobyć, toteż większość mieszkańców Marsa uważa ją jedynie za widowiskową przeszkodę w drodze na kalderę. Jadący z powierzchni podróżnicy zamiast stromego urwiska wybierają zwykle lekko pochyłą, szeroką drogę na północnym zboczu, gdzie skalną ścianę zalał jeden z ostatnich wylewów lawy. Areolodzy snują opowieści, jak ich zdaniem musiał on wyglądać, mówią o rzece ciekłej magmy, szerokiej na sto kilometrów, oślepiająco jaskrawej, opadającej siedem tysięcy metrów na czarną równinę zaskorupiałej lawy, dewastującej coraz większe połacie terenu. … Ten wylew lawy pozostawił po sobie rampę z lekką jedynie nierównością w miejscu, gdzie skarpa została zalana; podjazd po niej jest łatwy, a potem jadącego czeka jeszcze jakieś dwieście kilometrów do stożka kaldery.

Szczyt stożka Olympus Mons jest tak szeroki i płaski, że niewiele można dojrzeć poza wspaniałym obrazem wielopierścieniowej kaldery, reszta planety jest stamtąd niewidoczna. Spoglądając z góry, widzi się tylko zewnętrzną krawędź stożka i niebo. Na południowym stoku znajduje się jednak mały krater meteorytowy, bezimienny, oznaczany na mapach jako THAZp. Wnętrze tego maleńkiego krateru jest osłonięte przed rzadkim strumieniem gazów pędzących nad Olympus Mons i jeśli obserwujący stanie na południowym łuku jego stosunkowo młodego, ostrego stożka, dojrzy w końcu pod sobą zarówno zbocze wulkanu, jak i ogromną równinę zachodniej Tharsis. Będzie miał wówczas wrażenie, że patrzy z bardzo, bardzo wysokiego tarasu na nizinną przestrzeń planety.

Minęło prawie dziewięć miesięcy, zanim doszło do spotkania planetoidy z Marsem i przez ten czas wiadomość o festynie organizowanym przez Johna na Olympus Mons zdążyła się już szeroko rozejść. Mieszkańcy planety karawanami, złożonymi z dwóch, pięciu lub dziesięciu roverów ruszyli więc w górę północną rampą i dalej na południową zewnętrzną skarpę Zp. Tam ustawili w kształcie półksiężyca wiele namiotów o przezroczystych ścianach. Namioty miały twarde, również przezroczyste podłogi, umieszczone dwa metry nad powierzchnią na równie przezroczystych szkieletach. Namioty te stanowiły najnowszy wynalazek w dziedzinie schronień tymczasowych. Ich wewnętrzne łuki skierowano ku górze, toteż kiedy przybyli skończyli montaż, powstał rząd półksiężyców ustawionych jak gwiazdy albo jak oranżerio we ogrody zbudowane na wznoszącym się tarasowate stoku, nad ogromnym obszarem brązowego świata. Przez tydzień codziennie przybywały kolejne grupy łazików, a na długim zboczu kołysały się sterówce, uwiązane wewnątrz THAZp. Wypełniały go dość szczelnie, dzięki czemu wnętrze małego krateru wyglądało jak puchar z urodzinowymi balonami.

Liczba przybyłych zaskoczyła Johna, ponieważ spodziewał się, że jedynie kilku spośród przyjaciół zdecyduje się odbyć podróż do tak odległego miejsca. Miał więc kolejny dowód, że zupełnie nie rozumie obecnych mieszkańców planety, okazało się bowiem, że na jego zaproszenie przybyło prawie tysiąc osób. Zadziwiające! Bardzo wiele twarzy widział już kiedyś i dość sporo osób znanych mu było z nazwiska, więc w jakimś sensie mógł ich traktować niczym znajomych i przyjaciół. Czuł się tu teraz tak, jak gdyby rodzinne miasto, o którego istnieniu nawet nie wiedział, nagle ruszyło w drogę i pojawiło tłumnie wokół niego. Przybyło wiele osób spośród pierwszej setki, dokładnie mówiąc czterdzieścioro: byli tu Maja, Sax, Ann, Simon, Nadia, Arkady, Wład, Ursula i reszta grupy pozostałej z Acheronu, Spencer, Aleks, Janet, Mary, Dmitri, Elena i osoby z ekipy Fobosa, Arni, Sasza, Jeli i sporo innych. Z niektórymi nie widział się od dwudziestu lat… Ci natomiast, z którymi był blisko, przybyli niemal w komplecie, z wyjątkiem Franka, który zawiadomił go, że jest zbyt zajęty, oraz Phyllis, która w ogóle nie odpowiedziała na jego zaproszenie.

Poza pierwszą setką przyjechało wielu jego starszych lub nowszych przyjaciół albo przyjaciół j ego przyjaciół… Wielu Szwajcarów, włącznie z wędrownymi budowniczymi dróg, ze wszech stron dotarli tu Japończycy, większość przebywających na planecie Rosjan, jego przyjaciele sufici… Wszędzie spotykał znajomych, niemal w każdym ze wznoszących się tarasowate półkolistych namiotów, w tłumkach karawanowych grupek i eskadr sterowców, wśród osób spieszących co jakiś czas do śluz, by powitać nowo przybyłych.

Wiele osób wychodziło z namiotów i zbierało luźne kamienie na wielkim łukowatym stoku. Uderzenie meteorytu w Zp rozrzuciło wszędzie zwały zgruzowanej lawy: stiszowitowe popękane szyszki o wyglądzie garncarskich skorup, drobiny całkowicie czarne, krwawoczerwone lub nakrapiane pouderzeniowymi diamentami. Ekipa greckich archeologów zaczęła je magazynować na ziemi pod wysoką podłogą swojego namiotu, a ponieważ przywieźli ze sobą mały piec do wypalania, mogli więc pewne skorupy emaliować na żółto, zielono czy niebiesko, a potem oznaczyć nimi swój teren. Ich pomysł przyjął się natychmiast i w ciągu dwóch dni już wszystkie przezroczyste podłogi namiotów zwisały nad kamiennymi posadzkami o mozaikowych wzorach: pojawiały się schematy zespołów obwodów elektrycznych, wizerunki ptaków i ryb, fraktalne abstrakcje, kaligraficznie wypisane tybetańskie om mani padme hum, mapy całej planety lub niektórych jej regionów, równania matematyczne, fizyczne lub chemiczne, podobizny ludzkich twarzy, krajobrazy i tak dalej.

John spędzał czas, chodząc od namiotu do namiotu, rozmawiał z ludźmi i cieszył się iście karnawałową atmosferą. Zdarzały się kłótnie — było ich nawet sporo — ale większość osób świętowała, gawędziła i popijała różne trunki. Wielu urządzało sobie wycieczki na faliste tereny dawnych wylewów lawy, tworzyło mozaikowe podłogi albo tańczyło w rytm muzyki, wykonywanej przez rozmaite, mniej lub bardziej amatorskie zespoły.

Najlepsza z nich była grupa perkusyjna, która grała na instrumentach wykonanych z tutejszego magnezu. Muzycy twierdzili, że pochodzą z Trinidad Tobago, miejsca często wybieranego na “państwo flagowe”, zarówno przez ponad-narodowe koncerny, jak i przez osoby prywatne. W gruncie rzeczy zespół był międzynarodowy i mocno związany z lokalnym ruchem oporu, do którego należeli wszyscy jego członkowie. Tancerzom przygrywała również grupka country western z dobrym gitarzystą klasycznym oraz irlandzki zespół grający na instrumentach wykonanych na Ziemi, którego członkowie stale się wymieniali, co pozwalało grupie grać niemal non stop. Te trzy zespoły otoczone były przez gęste tłumy tańczących i w gruncie rzeczy namioty muzyków zmieniły się w miejsca nieustannie tętniące zabawą — gdy się wychodziło z któregoś z przezroczystych stożków, wpadało się natychmiast w tańczący tłum, otaczało człowieka bogactwo muzyki i pięknych widoków.

Był to więc rzeczywiście wielki festyn i John świętował nieprzerwanie przez prawie całą dobę, niewiele czasu poświęcając na sen. Nie potrzebował ani megaendorfiny, ani pandorfiny, a raz, kiedy Marian i grupka z Senzeni Na otoczyła go kręgiem i zaczęła rozdawać wokół tabletki, tylko się roześmiał.

— W tej chwili nie uważam tego za potrzebne — wyjaśnił młodym zapalczywym osobnikom, machając słabo ręką. — To byłoby jak niesienie drew do lasu, naprawdę, wierzcie mi!

— Niesienie drew do lasu?

— Johnowi chodzi o to, że byłoby to jak zawożenie wiecznej zmarzliny do Borealis.

— Albo pompowanie większej ilości dwutlenku węgla w marsjańską atmosferę.

— Albo przynoszenie lawy na Olympus.

— Albo wpychanie jeszcze większej ilości soli do tej cholernej gleby.

— Albo jak ładowanie dodatkowej ilości tlenku żelaza we wszystkie możliwe miejsca na tej diabelskiej planecie!

— Właśnie — powiedział John śmiejąc się. — Jestem już całkowicie “czerwony”.

— Nie tak “czerwony” jak tamci — wtrącił jeden z rozmówców, wskazując na zachód. John spojrzał w tamtym kierunku i dostrzegł lecące rzędem trzy piaskowe sterówce. Posuwały się w górę wzdłuż skarpy wulkanu. Były małe, przestarzałe i nie odpowiadały na radiowe wywołania. Zanim doleciały na stożek Zp i zakotwiczyły między większymi i barwniejszymi sterowcami w kraterze, wszyscy zgromadzili się wokół, czekając, aż zebrani najbliżej śluzy oznajmią, kim są nowi przybysze. Kiedy gondole się otworzyły i z maszyn wyszło mniej więcej dwadzieścia postaci w walkerach, zapadło dziwne milczenie.

— To Hiroko! — krzyknęła nagle Nadia na ogólnym kanale.

Przedstawiciele pierwszej setki szybko podeszli do najwyższego namiotu, spoglądając w górę na tunel spacerowy, który biegł nad stożkiem. Nowi goście zaczęli schodzić tunelem do śluzy namiotu, potem przeszli przez śluzę i już się zbliżali do nich. I tak, to rzeczywiście była Hiroko… a ściślej mówiąc: Hiroko, Michel, Jewgienia, Iwao, Gene, Ellen, Rya, Raul i spory tłumek młodzieży.

Powietrze rozdarły krzyki i piski, ludzie zaczęli się obejmować, niektórzy płakali, inni witali przybyszów gniewnymi wyrzutami. John również ledwie mógł się powstrzymać od oskarżeń. Kiedy dotarł do Hiroko, miał na końcu języka ostre słowa, które nagromadziły się w ciągu tych wszystkich godzin, gdy siedząc w roverze tak bardzo się martwił i tak bardzo chciał z nią porozmawiać. Wziął ją w ramiona i już miał nią potrząsnąć i wykrzyczeć cały swój żal, ale spojrzał na nią i nic nie powiedział. Uśmiechnięta twarz Hiroko była tak bardzo podobna do tej z jego wspomnień. … Chociaż nie — była teraz szczuplejsza, miała więcej zmarszczek, była jakby jakaś obca, a jednocześnie jeszcze bardziej znajoma. Ta twarz zamazała się i zafalowała przed jego oczyma, mieszając w sobie to, co spodziewał się zobaczyć, i to, co właśnie widział. Był tak zmieszany tym halucynacyjnym rozmazaniem (zmieszany nie tylko jej widokiem, ale także własnymi uczuciami), że zdołał jedynie wyszeptać:

— Och, tak bardzo chciałem z tobą porozmawiać!

— Ja z tobą również — odparła Japonka, a John ledwie usłyszał jej słowa w ogólnym hałasie.

Między Maję i Michela musiała wkroczyć z interwencją Nadia, ponieważ Maja gwałtownie krzyczała:

— Dlaczego mi nie powiedziałeś? Dlaczego? Dlaczego? — Powtarzała to pytanie w kółko, aż w końcu wybuchnęła histerycznym płaczem.

Johna oszołomił ten widok, a potem zobaczył ponad ramieniem Hiroko niezwykle skupioną twarz Arkadego, który zdawał się mówić: “Na pytania przyjdzie czas później”. I na ten widok Boone zupełnie zapomniał, co miał do powiedzenia. Tak, tak, pomyślał, powiedzą tu sobie sporo przykrych słów, ale to nic, najważniejsze, że są tutaj! Że są tutaj i że są wszyscy razem. Pod nimi w namiotach poziom hałasu wzrósł o dwadzieścia decybeli. To ludzie wiwatowali, ciesząc się ze spotkania.

Nieco później tego popołudnia John zebrał wokół siebie wszystkich przybyłych przedstawicieli pierwszej setki: teraz prawie sześćdziesiąt osób. Zgromadzili się w najwyższym namiocie i obserwowali leżącą pod nimi krainę.

Wszystko to było znacznie większe od Underhill i ubitej kamiennej równiny wokół niego. Wydawało się, że ich mały świat z dawnych lat zupełnie się zmienił, że świat ich otaczający oraz ludzka cywilizacja rozrosły się i spotężniały, że stały się niezwykle skomplikowane. Ale na tle tego innego świata oni nadal trwali, chociaż również się zmienili, wszystkie te tak dobrze znane twarze postarzały się na wszelkie możliwe sposoby: czas zerodował je, jak gdyby przeżyły epoki geologiczne, naznaczył je mądrością. John odniósł wrażenie, że “za” oczyma jego przyjaciół znajduje się coś na kształt wodonośnej formacji. Większość z nich miała teraz około siedemdziesiątki, świat natomiast był naprawdę większy — rozszerzył się na wiele różnych sposobów. Boone przypomniał sobie, że mimo wszystko istnieje obecnie możliwość, że będą obserwować siebie nawzajem i przemiany tego świata jeszcze przez wiele lat. Jeśli dopisze im szczęście… To było naprawdę niezwykłe uczucie.

Rozmawiali, spoglądali na ludzi w namiotach ustawionych poniżej, popatrywali na leżący za Olympusem jaskrawopomarańczowy kobierzec planety. Zgiełk rozmów rozchodził się szybkimi chaotycznami falami, tworząc swego rodzaju wzorce interferencyjne. Czasem ludzie nieruchomieli na chwilę i zastygali, oszołomieni albo otumanieni jakimś faktem, a niekiedy wybuchali beztroskim śmiechem jak dzieci. W namiotach znajdujących się pod nimi wiele osób co jakiś czas podnosiło oczy i przez plastikowe stożki wpatrywało się w przedstawicieli pierwszej setki; byli ciekawi przebiegu tego historycznego spotkania.

W końcu wszyscy usiedli i rozpoczęli świętowanie. Podawali sobie z rąk do rąk ser, krakersy i butelki czerwonego wina. John odchylił się na swoim krześle i rozglądał dokoła. Arkady położył jedną rękę na ramieniu Mai, drugą obejmował Nadię i cała trójka śmiała się z czegoś, co właśnie powiedziała Maja. Sax mrużył na swój sowi sposób oczy, a Hiroko promieniała. We wczesnych latach pobytu tutaj John ani razu nie widział u niej takiego spojrzenia. Nie miał ochoty psuć im tak wspaniałego nastroju, ale przecież na przykre słowa pora nigdy nie jest odpowiednia, a ten nastrój święta z pewnością jeszcze powróci. Dlatego, wykorzystując chwilę ciszy, powiedział do Saxa głośno i wyraźnie:

— Mogę ci już powiedzieć, kto stoi za tymi sabotażami. Sax zamrugał oczyma.

— Tak?

— Tak. — Spojrzał Hiroko w oczy. — Twoi ludzie, Hiroko. To ją otrzeźwiło, chociaż ciągle się uśmiechała; był to już jednak tylko opanowany, wieloznaczny uśmieszek z dawnych czasów.

— Ależ nie — odparła łagodnie i potrząsnęła głową. — Wiesz, że nie zrobiłabym czegoś takiego.

— Może ty sama nie. W takim razie twoi ludzie działają, nie pytając cię o zgodę. Twoi ludzie… a właściwie twoje dzieci. ’Współpracują z Kojotem.

Jej oczy zwęziły się nagle i rzuciła szybkie spojrzenie na namioty stojące poniżej. Kiedy znowu spojrzała na Johna, dodał:

— Można powiedzieć, że je wyhodowałaś, co? Zapłodniłaś swoje jajeczka i wyhodowałaś je in vitro, zgadza się?

Po chwili skinęła głową.

— Ależ, Hiroko! — krzyknęła Ann. — Nie masz pojęcia, jak dobrze działa proces ektogeniczny!

— Próbowaliśmy go — odrzekła Hiroko. — A potem w pewien sposób sztucznie stworzyliśmy dzieci, to prawda…

Teraz cała grupa milczała, obserwując Hiroko i Johna. Po chwili milczenia Boone powiedział:

— Może i tak, ale niektórzy z nich nie podzielają twoich poglądów. Działają sami, na własną rękę… jak to dzieci. Ich kły wykonane są z kamienia, prawda?

Hiroko zmarszczyła nos.

— Tylko koronki. Jest to raczej kompozyt niż prawdziwy kamień. Głupia moda.

— I swego rodzaju symbol przynależności do “klubu”. A na powierzchni mieszkają tacy, którzy to wykorzystują… ludzie kontaktujący się z twoimi dziećmi i pomagający im przy sabotażach. Omal nie zostałem przez nich zabity w Senzeni Na… Człowiek, który mnie oprowadzał po moholu, miał kamienne kły… chociaż sporo czasu zajęło mi uświadomienie sobie tego faktu, ponieważ nie mogłem sobie przypomnieć, gdzie je już widziałem… Zakładam, że przypadkowo znaleźliśmy się na dole podczas upadku wywrotki. Absolutnie nie mogli wiedzieć, że wybieram się tam z wizytą, więc przypuszczam, że sabotaż zaplanowano, zanim przyjechałem… Okakura prawdopodobnie przez to zapadł się pod ziemię ze wstydu…

Po kolejnej chwili przerwy Hiroko spytała:

— Jesteś pewien tego wszystkiego, co mówisz?

— Tak, całkowicie. Przez długi czas nie mogłem rozwiązać tej zagadki, ponieważ nie chodziło tylko o nich… zdarzyło się kilka wypadków. Ale kiedy sobie przypomniałem, gdzie widziałem pierwszy kamienny ząb, zastanowiłem się nad całą sprawą, sprawdziłem kilka faktów i ustaliłem, że w roku 2044 dotarł na Marsa pusty statek, który miał dostarczyć sprzęt dentystyczny z Ziemi. Całkowicie ogołocony transportowiec… Pomyślałem, że to jest właściwy ślad. Widzisz, sabotaże ciągle się zdarzały w miejscach i chwilach, kiedy nikt, kto znajduje się w sieci, nie mógłby ich dokonać. Jak wtedy, kiedy odwiedzałem Mary przy formacji wodonośnej Margaritife i wybuchł budowany właśnie szyb. Okazało się, że nikt, kto tam mieszkał, nie wychodził w nocy, nikt więc nie mógł tego zrobić… po prostu nie było takiej możliwości. A stacja ta jest naprawdę odizolowana od świata, więc ustaliłem też, że nikogo innego nie było wówczas w pobliżu. Toteż musiał to zrobić ktoś spoza sieci. I wówczas pomyślałem o tobie. Wzruszył przepraszająco ramionami. — Sprawdź to, a zauważysz, że niemal połowy sabotaży po prostu nie mógł dokonać nikt z sieci. Z drugiej strony, osobnika z kamiennymi zębami łatwo zazwyczaj dostrzec na danym terenie. Ta moda zaczyna się wprawdzie ostatnio coraz bardziej upowszechniać, ale tak czy owak… Doszedłem do wniosku, że to musisz być ty, Hiroko, i kazałem mojemu AI wykonać pewne analizy, które pokazały, że około trzech czwartych przypadków sabotaży wydarzyło się na nizinnej południowej półkuli, w okręgu o promieniu trzech tysięcy kilometrów wokół terenu chaotycznego. Środek okręgu stanowi wschodni kraniec Marineris. Jest tam sporo kolonii, ale doszedłem do wniosku, że teren chaotyczny byłby najlepszym miejscem, gdzie mogliby się ukryć sabotaży ści. A przez lata wszyscy podejrzewaliśmy, że tam właśnie wy, moi drodzy, udaliście się po opuszczeniu Underhill.

Twarz Hiroko nie wyrażała już zupełnie żadnych emocji. W końcu Japonka mruknęła:

— Zbadam tę sprawę.

— To dobrze.

Wówczas odezwał się Sax:

— John, powiedziałeś, że poza Senzeni Na zdarzyło się coś jeszcze? John skinął głową.

— Wiecie… to nie był tylko sabotaż. Ktoś naprawdę próbował mnie zabić.

Sax zamrugał oczyma, a reszta milczała wstrząśnięta.

— Z początku myślałem, że chodzi o te sabotaże — kontynuował John — że ktoś próbuje udaremnić moje śledztwo. Taki wniosek był logiczny, pierwsza napaść na mnie stanowiła rzeczywiście akt sabotażu, nic dziwnego, że się pomyliłem. Teraz jednak jestem zupełnie przekonany, że poszedłem fałszywym tropem. Sabotażystom nie zależy na mojej śmierci… mogli mnie zabić i nie zrobili tego. Pewnej nocy odwiedzili mnie, mała grupka włącznie z twoim synem Kasei, Hiroko, i Kojotem, który, jak sądzę, jest pasażerem na gapę, przybyłym na Aresie…

Te słowa spowodowały prawdziwą wrzawę. Najwyraźniej bardzo dużo osób podejrzewało fakt istnienia tego człowieka. Maja podniosła się, teatralnym gestem wskazała na Hiroko i zaczęła coś krzyczeć. John uciszył zebranych i mówił dalej:

— Ich odwiedziny… ich, hmm, wizyta… stanowiła najlepszy dowód na potwierdzenie mojej teorii sabotaży, ponieważ zdołałem odczytać DNA jednego z gości i porównać z pewnymi próbkami znalezionymi w miejscach niektórych wypadków. Ta osoba z pewnością tam była. W każdym razie sabotażyści na pewno nigdy nie próbowali mnie zabić… Za to pewnej nocy na Hellas w Low Point uderzono mnie i przecięto mi walker.

Pokiwał głową w odpowiedzi na oburzone okrzyki przyjaciół.

— To był pierwszy wymierzony we mnie atak i nastąpił on w niedługim czasie po moim powrocie z Pavonis, gdzie rozmawiałem z Phyllis i gronem typków z ponad-narodowych konsorcjów na temat umiędzynarodowienia windy i konsekwencji jej uruchomienia.

Arkady zaśmiał się do niego, ale John zignorował go i kontynuował myśl:

— Po tym pierwszym wypadku niepokoili mnie wiele razy agenci UNOMY, którym Helmut pozwolił tu przylecieć. Deptali mi po piętach, jak sądzę, na żądanie tych samych ponad-narodowców… Czy wiecie, czego się dowiedziałem? Że większość tych agentów pracowało na Ziemi dla Armscoru albo Subarishii, a nie, jak mi powiedzieli, dla FBI… To ponad-narodowe konsorcja są najbardziej zaangażowane w projekt kosmicznej windy i eksploatację minerałów na Wielkiej Skarpie. Mają teraz wszędzie na Marsie własnych speców od bezpieczeństwa i tę wędrowną ekipę tak zwanych agentów UNOMY… A potem, tuż przed końcem Wielkiej Burzy, kilku tych agentów próbowało mnie wrobić w morderstwo, którego dokonano w Underhill. Naprawdę tak było! Na szczęście im się nie udało i nie mogę w żaden sposób udowodnić, że to właśnie oni usiłowali mnie obciążyć zbrodnią, ale widziałem, jak dwaj czynili coś w rodzaju przygotowań. I sądzę, że właśnie oni zabili tego mężczyznę, tylko po to, aby wpędzić mnie w kłopoty. Aby wyeliminować mnie z gry.

— Powinieneś powiedzieć o tym Helmutowi — zauważyła Nadia. — Jeśli wszyscy wspólnie zaczniemy się domagać odesłania tych ludzi z powrotem na Ziemię, nie będzie mógł odmówić.

— Nie wiem, czy Helmut dysponuje jeszcze realną władzą — odparł John — ale może rzeczywiście warto spróbować. Chcę, aby tych ludzi usunięto z planety. A działania tamtych dwóch, o których wam mówiłem, zarejestrowałem poprzez system bezpieczeństwa Senzeni Na: jak wchodzili do kliniki medycznej i jeszcze przede mną posłużyli się automatycznymi sprzątaczami. Jest to więc dowód pośredni przeciwko nim, myślę, że dość przekonujący.

Pozostali również nie wiedzieli do końca, jak sobie poradzić z całą tą sprawą, ale okazało się, że inne ekipy UNOMY niepokoiły wiele osób — Arkadego, Aleksa, Spencera, Włada i Ursulę, nawet Saxa — toteż szybko się zgodzili, że próba deportacji agentów to dobry pomysł.

— Zwłaszcza tych dwóch należy stąd wyrzucić. Co najmniej wyrzucić! — zawołała gwałtownie Maja.

Sax się nie odezwał, ale po prostu dotknął notesika komputerowego na nadgarstku i zatelefonował do Helmuta. Gdy przedstawiał mu sytuację, rozsierdzeni przyjaciele wtrącali się od czasu do czasu.

— Przekażemy te informacje prasie na Ziemi, jeśli nie podejmiesz odpowiednich działań — oświadczył stanowczym tonem Wład. Helmut zmarszczył brwi i odparł po chwili:

— Zbadam tę sprawę. A ci agenci, których oskarżacie, jako pierwsi wrócą do domu. Możecie być tego pewni.

— Sprawdź ich DNA, zanim pozwolisz im odlecieć — zaproponował John. — Zamordowanie mężczyzny z Underhill to ich sprawka, jestem tego pewien.

— Sprawdzimy — odrzekł ponuro Helmut.

Kiedy Sax przerwał połączenie, John rozejrzał się po twarzach przyjaciół.

— W porządku — oświadczył. — Ale po to, by tu dokonały się potrzebne zmiany, trzeba czegoś więcej niż tylko telefonu do Helmuta. Nadszedł czas, abyśmy się skonsolidowali. Jeśli chcemy, aby obecny traktat przetrwał, musimy walczyć o każdy jego punkt. To jest moim zdaniem minimum. Dobry początek. Trzeba stworzyć koalicję, jakąś zgodną grupę polityczną. Musimy się zjednoczyć i działać wspólnie, bez względu na to, co nas dzieli…

— Nie ma znaczenia, co zrobimy — powiedział łagodnie Sax, ale natychmiast naskoczyli na niego całą grupą. Ze wszystkich stron otoczył go gwar oburzonych protestów.

— Jak to nie ma znaczenia?! — wrzeszczał John. — Mamy przecież największą ze wszystkich szansę, aby pokierować tym, co się tutaj dzieje.

Sax potrząsnął głową, ale inni słuchali Johna i większość wydawała się z nim zgadzać: Arkady, Ann, Maja, Wład, każde z innej perspektywy… “To może się udać”, odczytywał John z ich twarzy. Tylko znaczenia wzroku Hiroko nie mógł pojąć; jej twarz była obojętna i całkowicie nieprzenikniona. Ten widok przywiódł Johnowi na myśl pewne wyraziste, bolesne wspomnienie. Zawsze tak postępowała w stosunku do niego, zawsze; nagle Boone poczuł prawdziwy ból zawiedzionych nadziei. Przypomniał sobie pewną sprawę i zdenerwował się.

Wstał i machnął ręką. Zbliżał się zachód słońca i ogromną krzywiznę planety pokrywały tysiące cieni.

— Hiroko, czy mogę z tobą zamienić słówko na osobności? Poświęć mi sekundkę. Zejdźmy na dół do tamtego namiotu. Mam tylko kilka pytań, potem wrócimy na górę.

Inni popatrzyli na nich z zaciekawieniem. Pod naciskiem tych spojrzeń Hiroko w końcu wstała i ruszyła przed Johnem do tunelu, którym schodziło się do położonego niżej namiotu.

Stanęli na wierzchołku półksiężyca. Towarzyszyły im spojrzenia przyjaciół z góry i przypadkowych obserwatorów z dołu. Namiot szybko opustoszał; ludzie szanowali prywatność pierwszej setki i widząc tych dwoje, wychodzili.

— Czy wiesz, jak można ustalić tożsamość sabotażystów? — spytała Hiroko.

— Mogłabyś zacząć od chłopca imieniem Kasei — odparł John. — Tego, który stanowi mieszaninę ciebie i mnie.

Unikała jego wzroku.

John pochylił się ku niej. Jego wściekłość rosła.

— Przypuszczam, że każdy mężczyzna z pierwszej setki ma już swojego potomka?

Hiroko pochyliła głowę i lekko wzruszyła ramionami.

— Pobieraliśmy próbki od wszystkich. Matkami są wszystkie kobiety z grupy, ojcowie to wszyscy mężczyźni.

— Kto dał ci prawo, aby robić takie rzeczy bez naszej zgody? — spytał John. — Stwarzać nasze dzieci, nie pytając nas o zgodę? Kto ci pozwolił od nas uciec? — dodał z rozpaczą — Dlaczego, Hiroko? Dlaczego?

Japonka spojrzała na niego, jak zwykle spokojna.

— Sądziliśmy, że wiemy, jakie może być właściwe życie na Marsie. Pomyśleliśmy, że powinniśmy spróbować. Uważaliśmy, że trzeba rozpocząć nowe życie w zgodzie z naszymi ideałami…

— Czy naprawdę nie widzisz, jakie to egoistyczne?! Wszystkim nam się wydaje, że wiemy, jak powinno wyglądać życie tutaj! Wszyscy chcemy, by było inne! Ciężko nad tym pracujemy. Od lat. A przez ten cały czas ciebie po prostu z nami nie było, odeszłaś i stworzyłaś mały kieszonkowy światek dla twojej grupki! Chodzi mi tylko o to, że naprawdę potrzebowałem twojej pomocy! Że mogłem wykorzystać twoją wiedzę! Że tak często chciałem z tobą porozmawiać! A teraz się okazuje, że między nami jest dziecko, które posiada cząstkę ciebie i cząstkę mnie, a o którego istnieniu nie powiedziałaś mi przez dwadzieścia lat!

— Nie zamierzaliśmy być egoistami — oznajmiła powoli Hiroko. — Chcieliśmy spróbować takiego życia, zaeksperymentować, sprawdzić, czy możemy tutaj żyć tak, jak chcemy. Ktoś musiał pokazać, co miałeś na myśli mówiąc o innym życiu, Johnie Boone. Ktoś musiał żyć tym życiem.

— Jaki z tego pożytek, jeśli robisz coś w sekrecie i nikt tego nie może zobaczyć?!

— Nigdy nie chcieliśmy pozostać na zawsze w ukryciu. Sytuacja zaczęła się komplikować, więc trzymaliśmy się z dala od was. Ale teraz jesteśmy tutaj, w końcu… A kiedy będziemy wam potrzebni, kiedy będziemy mogli pomóc… pojawimy się znowu.

— Codziennie jesteście nam potrzebni! — oświadczył kategorycznym tonem John. — Tak właśnie funkcjonuje życie społeczne. Popełniłaś błąd, Hiroko. Ponieważ, podczas gdy ty się ukrywałaś, szansę dla Marsa żyjącego własnym życiem zniknęły i wielu ludzi intensywnie pracowało, aby przyspieszyć jego rozpad, włącznie z niektórymi spośród pierwszej setki. Co zrobiłaś, aby ich powstrzymać?

Hiroko nie odpowiedziała, więc John kontynuował:

— Przypuszczam, że w tajemnicy pomagałaś trochę Saxowi. Widziałem jedną z twoich notatek do niego. Ale to jest następna sprawa, która mnie zdenerwowała, przeciwko której protestuję! Nie możesz pomagać niektórym z nas, a innym tej pomocy odmawiać.

— Wszyscy tak postępujemy — zauważyła spokojnie Hiroko, ale w jej oczach pojawił się niepokój.

— Czy w swojej kolonii również prowadziliście kurację gerontologiczną?

— Tak.

— Przez Saxa? Tak.

— Czy nasze dzieci znają swoje pochodzenie?

— Tak.

John potrząsnął głową, coraz bardziej rozdrażniony.

— Nadal nie mogę uwierzyć, że zrobiliście coś takiego!

— Nie prosimy, byś uwierzył.

— Oczywiście, że nie. Ale czy nie jesteś przynajmniej minimalnie zobowiązana do kontaktu z nami, skoro kradniesz nasze geny i sztucznie “stwarzasz” dzieci bez naszej wiedzy i zgody? Jeśli wychowujesz je, nie pozwalając nam na jakikolwiek udział w ich wychowaniu, na jakiś udział w ich dzieciństwie?

Hiroko wzruszyła ramionami.

— Możesz mieć swoje własne dzieci, jeśli chcesz. A co do tamtych, cóż… Czy dwadzieścia lat temu chciałeś mieć dzieci? Nie. Ten temat nigdy się nie pojawił.

— Byliśmy zbyt starzy!

— Nie byliśmy. Po prostu postanowiliśmy o tym nie myśleć. Jeżeli więc ktoś postanawia o czymś nie wiedzieć, nie ma prawa decydować o sposobie życia innych. Nie możesz wiedzieć, co dla innych naprawdę się liczy. Nie chciałeś mieć dzieci, toteż nie wiedziałeś, że można je płodzić w późnym wieku. My jednak o tym wiedzieliśmy, więc zaczęliśmy studiować rozmaite techniki. Gdy zobaczysz rezultaty, sądzę, że pomimo wszystko uznasz nasz pomysł za dobry. Myślę nawet, że nam podziękujesz. Co w końcu straciłeś? Te dzieci są nasze, ale genetycznie są połączone z wami i od tej chwili istnieją już dla was jako, powiedzmy, nieoczekiwany prezent, dar. Przyznaję, że jest to dość wyjątkowy dar… — Na ustach Hiroko na chwilę pojawił się uśmiech Mony Lisy. Po sekundzie zniknął. Znowu pojęcie daru. John zastanowił się nad tą kwestią.

— Cóż — odezwał się w końcu. — Podejrzewam, że będziemy wracać do tego tematu przez długi czas.

Zmrok zmienił horyzont w ciemnopurpurowy pasek, który wyglądał jak aksamitna granica dokoła czarnej upstrzonej gwiazdami misy nad ich głowami. W namiotach na dole rozległy się śpiewy. Intonowali oczywiście sufici:

— Harmakhis, Mangala, Nirgal, Auqakuh. Harmakhis, Mangala, Nirgal, Auqakuh.

Powtarzali bezustannie te cztery słowa, w kółko i od nowa, raz za razem, a po pewnym czasie zaczęli dodawać nowe, wdzięcznie brzmiące słowa, stanowiące kolejne określenia Czerwonej Planety. Okrzykami zachęcali muzyczne zespoły do akompaniamentu, aż namioty wypełniły się śpiewaną przez wszystkich ludzi pełnym głosem pieśnią. Sufici zaczęli swoje tańce, porywając za sobą tłumy.

— Czy przynajmniej pozostaniesz teraz ze mną w stałym kontakcie? — spytał John Japonkę. — Czy pozwolisz mi chociaż na tyle? Tak.

John i Hiroko udali się z powrotem do górnego namiotu, a potem wraz z całą grupą zeszli na przyjęcie i przyłączyli się do świętujących. John powoli zbliżył się do sufitów i wypróbował piruety, których nauczył się od nich na płaskowzgórzu. Wszyscy zaczęli wznosić okrzyki na jego cześć i chwytali go, kiedy się przewracał. Po jednym z upadków pomógł mu wstać mężczyzna o pociągłej twarzy okolonej dredami, ten sam, który odwiedził go pewnego dnia o północy w roverze.

— Kojot! — krzyknął John.

— Tak, to ja — odparł mężczyzna, a na dźwięk jego głosu dreszcz przebiegł Johnowi po kręgosłupie. — Ale nie masz powodu wszczynać alarmu.

Podsunął mu manierkę i John po chwili wahania wziął ją i napił się. Szczęście sprzyja odważnym, pomyślał. Prawdopodobnie była to teąuila.

— Jesteś Kojotem! — próbował John przekrzyczeć muzykę zespołu perkusyjnego.

Mężczyzna uśmiechnął się szeroko i skinął głową, po czym odebrał od Boone’a flaszkę i również pociągnął łyk.

— Czy Kasei jest z tobą?

— Nie. Jemu niespecjalnie podoba się ten meteoryt. — Potem, przyjacielsko klepnąwszy Johna w ramię, odszedł w kierunku wirującego tłumu. Na odchodnym obejrzał się przez ramię i krzyknął: — Baw się dobrze!

John obserwował go, jak znika w tłumie. Czuł, jak teąuila płonie mu w żołądku. Sufici, Hiroko, teraz Kojot: ten festyn był prawdziwym błogosławieństwem. Dostrzegł właśnie Maję, więc pospieszył do niej i otoczył ją ramieniem. Przechodzili przez namioty i łączące je tunele, a mijani ludzie pozdrawiali ich, podnosząc w ich kierunku szklanki z trunkami. Podłogi namiotów uginały się łagodnie.

Pozostały jeszcze tylko dwie minuty do wielkiego wydarzenia, toteż wiele osób wspięło się do górnych namiotów i zaczęło się cisnąć przy wychodzących na południe przezroczystych, wypukłych ścianach. Przewidywano, że lodowa planetoida spali się dość szybko, ponieważ jej trajektoria wejściowa była dość ostra. Obiekt wielkości jednej czwartej Fobosa zamieni się w parę, a potem, gdy stanie się gorętszy, w cząsteczki tlenu i wodoru. Wszystko było kwestią minut, ale nikt nie wiedział do końca, jak całe zdarzenie będzie właściwie wyglądało.

Ludzie stali więc i czekali, a niektórzy nadal wyśpiewywali nazwy Marsa, powtarzając je wciąż od nowa. Wielu głośno odliczało sekundy pozostałego czasu, a gdy dotarli do ostatniej dziesiątki, wykrzykiwali kolejne cyfry ze wszystkich sił. Dekalog astronauty… W pewnym momencie wrzasnęli “Zero!” i przez trzy pozbawione tchu uderzenia serca nic się nie działo, aż nagle nad południcwozachodnim horyzontem pojawiła się biała kula ciągnąca za sobą ogon białego ognia. Była tak duża jak kometa na gobelinie z Bayeux i jaskrawsza niż wszystkie księżyce, zwierciadła i gwiazdy razem wzięte. Płonący lód, ciągnący się po niebie, biały na czarnym tle, pędzący szybko i nisko, tak nisko, że zgromadzeni dostrzegali, jak przy ogonie rozrywają się białe kloce i opadają niczym gigantyczne iskry. W pewnym momencie planetoida rozpadła się na kawałki i miriady rozżarzonych drobin runęły na wschód, rozpraszając się jak kuleczki śrutu. Wszystkie gwiazdy nagle zadrżały — pierwsza fala naddźwiękowa uderzyła w namioty. Za tym odgłosem podążyło drugie uderzenie i przez moment fosforyzujące kloce podskakiwały dziko, a później opadły w dół po niebie i zniknęły ponad południowo-wschodnim horyzontem. Ogniste smocze ogony poleciały za nimi w kierunku powierzchni, rozpłynęły się w mroku i nagle znowu zapadła ciemność, a nad głowami zgromadzonych wisiało znowu zwyczajne, nocne niebo, jak gdyby nic się nie zdarzyło. Poza tym, że gwiazdy migotały.

Całe wydarzenie, na które tak długo czekano, trwało nie więcej niż trzy, cztery minuty. Podczas obserwacji niesamowitego zjawiska ludzie przeważnie milczeli, chociaż niektórzy na widok rozpadu planetoidy, a także przy każdym z dwóch uderzeń dźwiękowych wydawali bezwiedne okrzyki, jak zwykle podczas pokazów sztucznych ogni. Teraz, gdy powróciły ciemności, zapadło całkowite milczenie; wszyscy stali w miejscu jak wmurowani. Co można było zrobić po czymś takim?

Hiroko natomiast ruszyła przez kolejne namioty, kierując się ku temu, w którym stali razem John, Maja, Nadia i Arkady. Idąc, śpiewała monotonnym, cichym głosem, który miał jednak wielką siłę i niósł się przez wszystkie namioty:

— Al-Qahira, Ares, Auqakuh, Bahram. Harmakhis, Hrad, Huo Hsing, Kasei. Ma’adim, Maya, Mamers, Mangala. Mawrth, Nirgal, Shalbatanu, Simud i Tiu. — Podeszła przez tłum prosto do Johna, szarpnęła go za prawą rękę, podniosła ją w górę i nagle krzyknęła pełnym głosem: — John Boone! John Boone!

I wtedy większość zaczęła wiwatować i krzyczeć:

— Boone! Boone! Boone! Boone!

Niektórzy po chwili zaczęli im wtórować, wrzeszcząc:

— Mars! Mars! Mars!

Twarz Johna zapłonęła jak meteor; był oszołomiony, jak gdyby kawałek planetoidy uderzył go w głowę. Przyjaciele śmiali się z niego, a Arkady krzyknął:

— Mowa! Mowa! — Udawał, że mówi z amerykańskim akcentem. — Mowa! Mooowaa!!!

Inni dołączyli się do tego okrzyku, po czym umilkli w oczekiwaniu. Śmiali się, widząc jego szeroko otwarte ze zdumienia usta. Hiroko puściła jego rękę, a John podniósł nieco bezradnie drugą i przez moment trzymał je obie nad głową z rozpostartymi palcami.

— Cóż mogę wam powiedzieć, przyjaciele? — krzyknął. — To zjawisko mówi samo za siebie, nie ma słów, którymi można by je opisać. Ono samo właśnie stanowi słowa, których poszukujemy.

We krwi miał sporo adrenaliny, teąuili i megaendorfiny, czuł się też szczęśliwy, toteż słowa same popłynęły mu z ust, tak jak często zdarzało się to wcześniej.

— Słuchajcie — rzucił — jesteśmy tutaj, na Marsie! — Rozległ się śmiech. — To jest nasz dar, wielki ofiarowany nam dar i powód, dla którego ciągle musimy ryzykować życie… jeśli chcemy by trwał. Podobnie jak w ekoekonomii, gdzie to, co się bierze z systemu, musi pozostać w równowadze z tym, co się w niego wkłada… musi zostać zrównoważone albo nawet przekroczone, aby powstrzymać entropię, która charakteryzuje całe twórcze życie, a zwłaszcza każdy krok do nowego świata. To miejsce, tę planetę, która nie jest ani naturą, ani kulturą, musimy przekształcić w nasz świat, a potem w nasz dom. Cóż, wiemy wszyscy, że różni ludzie przylecieli tutaj z rozmaitych powodów, z powodów tak samo ważnych, jak te, które mieli ci, co nas tutaj przysłali. Zaczynamy obecnie dostrzegać konflikty spowodowane przez te różnice, na horyzoncie naszego świata stale wisi burza w powietrzu albo — mówiąc obrazowo — zagrażają nam paskudne meteoryty i sporo z nich woli uderzyć i zabić, niż przelecieć nad naszymi głowami jak ten płomień białego lodu, który właśnie widzieliśmy.

Słowa te wywołały owacje:

— Sytuacja może się pogorszyć. Hmm… prawie na pewno się pogorszy, musimy więc pamiętać, że tak samo jak uderzenia meteorytów wzbogacają atmosferę, zagęszczają ją i dodają cudownego tlenu do trującej mieszaniny, która znajduje się na zewnątrz tych namiotów, tak samo wybuchające na powierzchni ludzkie konflikty mogą dokonać czegoś dobrego, na przykład stopić wieczną zmarzlinę otaczającą naszą bazę społeczną, stopić wszystkie te nasze zmrożone instytucje, zostawiając nam jedynie “konieczność tworzenia”, imperatyw moralny nakazujący wymyślenie nowego społecznego porządku, który będzie czysto marsjański, tak marsjański jak Hiroko Ai, nasza prywatna Persefona, która wróciła właśnie na górę z krainy regolitu, aby oznajmić początek tej nowej wiosny!

Znów rozległy się wiwaty.

— Cóż, wiem, że kiedyś sam wam mówiłem, iż musimy stworzyć wszystko od samego początku, od zera… ale przez ostatnie kilka lat wiele podróżowałem, obserwując was i spotykając się z wami, i muszę przyznać, że nie miałem racji. Przekonało mnie o tym wszystko, co zobaczyłem. Pomyliłem się, mówiąc, że nie mamy nic i że jesteśmy zmuszeni jak bogowie wyczarować z nicości nowe formy… To nieprawda… mamy geny, geny, jak mówi Wład, “kulturalne”. A posługując się terminami inżynierii genetycznej, którą tutaj uprawiamy, mamy fragmenty kulturowe DNA, utworzone, połamane i zmieszane przez historię. Możemy wybrać niektóre z nich, pociąć i połączyć w jedność, która będzie zbiorem najlepszych cech z tej puli genowej… Spoić wszystko, co najwartościowsze, w taki sposób, w jaki Szwajcarzy stworzyli swoją konstytucję, sufici swoją religię, a grupa z Acheronu najnowsze trwałe porosty. Możemy czerpać trochę stąd i trochę stamtąd, wybierając to, co wyda nam się odpowiednie i właściwe, nie zapominając o zasadzie siedmiu generacji, czyli mieć w pamięci siedem pokoleń wstecz i myśleć o siedmiu w przód, a nawet, jeśli zechcemy, to i siedem razy siedem… ponieważ mówimy o naszym własnym życiu, ponieważ tworzymy naszą przyszłość, całe lata i dziesiątki lat, które nas czekają. Nie wiemy jeszcze, jak to na nas wpłynie, ale jest sprawą oczywistą, że altruizm i korzyść własna są tu na Marsie bliższe sobie niż kiedykolwiek przedtem w ludzkiej historii. Musimy jednak także stale pamiętać, że chodzi o życie naszych dzieci i dzieci naszych dzieci i jeszcze następnych generacji… Musimy o tym myśleć, musimy działać w taki sposób, aby dać im takie same szansę, jakie nam zostały dane, a nawet — jeśli się uda — większe, na różne sposoby wykorzystując energię słoneczną, aby przerwać postępy entropii w tej małej przestrzeni. Wiem, że to, co mówię, jest bardzo ogólnikowe, zwłaszcza teraz, kiedy ma zostać odnowiony traktat, który porządkuje cały nasz los na tej planecie… Jednakże musimy o tym wszystkim pamiętać, ponieważ to, co nadejdzie, nie będzie już tylko zwyczajnym traktatem, ale raczej rodzajem konstytucji, ponieważ mamy do czynienia z genomem naszej społecznej organizacji tutaj. To możecie robić, a tamtego nie, to musicie uczynić… to zjedzcie, a tamto oddajcie. Obecnie żyjemy według kodeksu zasad ustanowionych dla Antarktydy: bezludnego lądu. Żyjemy według traktatu antarktycznego, jakże kruchego i idealistycznego… Albowiem chociaż to dzięki niemu przez bardzo długi czas tamten zimny kontynent wolny był od jakiejkolwiek ingerencji, to jednak w ostatnim dziesięcioleciu zakpiono sobie z postanowień układu i zaczęto je łamać. Jest to dla nas ostrzeżenie: to samo zdarza się również tutaj. Wszędzie na Marsie pewne grupy, żywiące się jak pasożyt na organizmie swego gospodarza, zaczynają naruszać postanowienia traktatu. Tym właśnie okazuje się ten kodeks zasad… Uosabia starą, pasożytniczą żądzę władzy królów i ich stronników… Taki właśnie system nazywamy porządkiem świata ponad-narodowego, a powoduje on jedynie powrót do feudalizmu. Kodeks jest antyekologiczny i z pewnością niczego nie daje, ale raczej wzbogaca nieokreśloną międzynarodową elitę, podczas gdy wszystko inne ubożeje, niszczeje, wyjaławia się… Tak zwana bogata elita w rzeczywistości również jest biedna, gdyż oderwała się od prawdziwej ludzkiej pracy i rzeczywistych ludzkich dążeń… Jest pasożytnicza w najbardziej negatywnym ze znaczeń, ale równocześnie jest także potężna: tak potężna, jak tylko mogą być posiadające władzę pasożyty. Wchłania owoce ludzkiej pracy, nie dopuszczając do stołu pełnoprawnych odbiorców, którzy stanowią przecież siedem generacji… Pasożytuje na nich i zwiększa ograniczenia, które mają zatrzymać ich w miejscu!

Wiwaty.

— Dochodzimy w tym momencie do problemu demokracji i kapitalizmu, drodzy przyjaciele, dwóch przeciwstawnych sobie pojęć. Uważam, że my, którzy znajdujemy się na tym najdalej wysuniętym przyczółku ludzkiego świata, tkwimy w miejscu najlepszym, aby dostrzec kontrastowość tych pojęć. Powinniśmy wziąć udział w tej globalnej walce… Mamy tutaj pusty ląd, na którym znajdują się rzadkie, niemożliwe do odnowienia złoża bogactw naturalnych… Musimy o nie walczyć, nie możemy po prostu odwrócić się od faktów i udawać, że nie jesteśmy częścią tego świata. … Stanowimy jeden z ich łupów i nasz los rozstrzyga się w świecie Ziemian. Chodzi o to, abyśmy potrafili się zrzeszyć i razem walczyć o powszechne dobro, o dobro Marsa, o dobro nas samych, wszystkich ludzi na świecie i tych siedmiu pokoleń… To będzie bardzo trudne, zajmie nam całe lata, ale im będziemy silniejsi, tym większe staną się nasze szansę, i dlatego właśnie jestem taki szczęśliwy, gdy widzę, jak płonący meteoryt na niebie zasila matrycę życia naszej planety… I dlatego jestem taki szczęśliwy, widząc, jak wszyscy tutaj świętujecie razem to wydarzenie… Stanowicie zgromadzenie wszystkich ludzi, których kocham na tym świecie. … Ale, ale, słuchajcie… zdaje mi się, że zespół perkusyjny jest już gotowy do gry, prawda? — Zewsząd rozległy się potakujące krzyki. — Więc, moi drodzy, zacznijmy się bawić. Będziemy tańczyć do samego świtu, a jutro rozproszymy się po całej planecie, zjedziemy z tych stoków w różne strony i polecimy w rozmaitych kierunkach. Dzięki temu wszędzie poniesiemy ze sobą ten dar, który nam ofiarowano.

Zerwały się szalone owacje. Zespół perkusyjny poderwał ich falą dźwięków. Rozległy się uderzenia talerzy i bębnów i tłum zaczął się znowu poruszać w ich rytm.

Bawili się przez całą noc. John w tym czasie chodził od namiotu do namiotu, ściskał ludziom dłonie i obejmował ich serdecznie.

— Dziękuję, dziękuję. Nie wiem, nie pamiętam, co mówiłem. Ale o tym właśnie myślałem przez cały czas, właśnie o tym.

Jego starzy przyjaciele śmiali się do niego, a Sax, który wyglądał na doskonale zrelaksowanego, mruknął, popijając kawę:

— Synkreryzm, co? Bardzo interesujące, bardzo dobrze wyłożone… — Jego słowom towarzyszył charakterystyczny uśmieszek.

Maja serdecznie ucałowała Johna, całowali go również Wład, Ursula i Nadia, Arkady natomiast podniósł go do góry i porykując, zakręcił nim młynka w powietrzu, co jakiś czas wyciskając mu kosmatego całusa na policzku. Krzyczał przy tym radośnie:

— Hej, John, czy mógłbyś to powtórzyć? — Przy każdym słowie posapywał. — Zaskakujesz mnie, John, zawsze mnie zaskakujesz!

Hiroko uśmiechała się jak zwykle tajemniczo, a stojący za nią Michel i Iwao śmiali się głośno…

W pewnej chwili Michel powiedział:

— Sądzę, że właśnie to Maslow określił terminem: szczytowe przeżycie.

Na te słowa Iwao jęknął i szturchnął psychologa łokciem, a Hiroko dotknęła ramienia Boone’a palcem wskazującym, jak gdyby chciała mu przekazać coś niezwykłego, jakąś nadnaturalną siłę czy tajemny dar.

Następnego dnia posortowali i popakowali resztki pozostałe po przyjęciu i zanieśli do dolnych namiotów, zostawiając za sobą kamienne tarasy, jak nitki kolorowego naszyjnika ułożone na stoku starego czarnego wulkanu. Pożegnali się z załogami sterowców i maszyny podryfowały wzdłuż zbocza jak balony, które wyślizgnęły się z dziecięcej piąstki. Statki należące do ukrytej kolonii ze względu na piaskowy kolor bardzo szybko stały się ledwie widoczne.

Po pożegnaniach John wsiadł do swojego rovera wraz z Mają i pojechali dokoła stożka Olympus Mons. Tworzyli część maleńkiej karawany — wraz z ich pojazdem podążały dwa łaziki. W jednym znajdowali się Arkady i Nadia, w drugim — Ann i Simon wraz z synem Peterem. W pewnym momencie John oznajmił:

— Musimy porozmawiać z Helmutem i skłonić ONZ, aby nas zaakceptowała jako pełnoprawnych uczestników negocjacji i pozwoliła przemówić w imieniu miejscowej ludności. Powinniśmy zaprezentować Organizacji szkic zrewidowanego traktatu. Około Ls 90 zamierzam pojechać na uroczyste otwarcie nowego namiotowego miasta na wschodnim Tharsis. Ma tam być Helmut, może więc uda nam się z nim spotkać?

Tylko kilka osób mogło wziąć udział w obradach, ale ponieważ byliby mianowanymi oficjalnie delegatami pozostałych, wszyscy chętnie przystali na plan Johna. Potem rozmawiali o tym, co powinien zawierać projekt traktatu, dzwoniąc do wszystkich roverów i sterowców. Następnego dnia zjechali pochyłą drogą z północnego stoku i u jego stóp rozjechali się każde w innym kierunku.

— To był wspaniały festyn! — powiedział John przez radio do wszystkich po kolei. — Do zobaczenia na następnym!

Sufici zatrzymali się na chwilę i pomachali Johnowi z okien roverów, żegnając się przez radio. Boone wśród wielu głosów rozpoznał nagle głos starej kobiety, która pomogła mu dojść do toalety, gdy źle się poczuł po tańcu w czasie burzy. Kiedy machał karawanie, powiedziała z powagą przez radio:

— Czy to będzie z tego, czy z tamtego świata, twoja miłość zaprowadzi nas tam w końcu.

CZĘŚĆ 6 — Załadowane strzelby

W dniu, kiedy został zamordowany John Boone, przebywaliśmy wysoko na wschodnim Elysium. O poranku spadł na nas deszcz meteorytów; musiało ich być ze trzydzieści i były zupełnie czarne; nie wiem, z czego się składały, ale płonęły absolutną czernią, a nie bielą. Jak dym z rozbitych samolotów, tyle że meteoryty leciały prosto w dół i z szybkością błyskawicy. Widok był naprawdę niezwykły, toteż wszyscy byliśmy zdumieni. Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy o śmierci Johna, ale potem obliczyliśmy, że zginął dokładnie w tym samym czasie.

My natomiast byliśmy na samym dole, w Hellas Lakefront, gdy w pewnym momencie niebo pociemniało i nad jeziorem zerwał się nagły wiatr, który zacinał i dmuchał w tunele spacerowe miasta. A potem usłyszeliśmy tę straszną wiadomość.

A my znajdowaliśmy się akurat w Senzeni Na, gdzie John wiele pracował. Była noc i ni stąd, ni zowąd zaczęły w miasto walić pioruny, prosto w mohol strzelały gigantyczne błyskawice. Nie wierzyliśmy własnym oczom, ale huk piorunów był ogłuszający. Na dole, w kwaterach robotników, wisiało zdjęcie Johna, podobnie na górze, na ścianie jednego z apartamentów, i wyobraźcie sobie, że piorun uderzył w okno hali i na sekundę wszystkich nas oślepił, a kiedy znowu mogliśmy widzieć normalnie, ramka fotografii była potrzaskana, szkło rozbite, a samo zdjęcie dymiło. I wtedy dotarła do nas nowina.

My zaś byliśmy w Carr i naprawdę nie mogliśmy uwierzyć. Wszyscy z pierwszej setki płakali, John był chyba jedynym z całej tej bandy, którego lubili, bo myślę, że gdyby zabito kogokolwiek innego, co najmniej połowa szczerze by się ucieszyła. Wiecie, że Arkady prawie oszalał? Krzyczał i płakał godzinami; był to widok tym bardziej przejmujący, że takie zachowanie zupełnie do niego nie pasowało. Nadia przez cały czas próbowała go pocieszyć, mówiąc: “W porządku, no już dobrze, już dobrze”, a Arkady w kółko powtarzał: “Nie jest w porządku, wcale nie jest dobrze” i krzyczał, ciskał różnymi przedmiotami, a potem rzucił się Nadii w ramiona, i nawet ona sama była speszona jego zachowaniem. Później nagle wybiegł z pokoju i wrócił z małym pudełeczkiem. Był to zdalnie sterowany detonator; Arkady próbował go wręczyć Nadii, ale gdy wyjaśnił, co to jest, ta naprawdę się wściekła i spytała: “Dlaczego zawsze robicie takie rzeczy?” A Arkady płakał i krzyczał: “Co to znaczy dlaczego? Właśnie dlatego, właśnie z powodu tego, co przed chwilą przydarzyło się Johnowi, oni go zabili, czy nie rozumiesz, że naprawdę go zabili? Kto wie, które z nas będzie następne! Zabiliby nas wszystkich, gdyby tylko mogli!” Nadia ciągle próbowała oddać mu detonator, o on coraz bardziej się denerwował. Uparcie nastawał i mówił: “Proszę cię, Nadiu, proszę, weź go, tak na wszelki wypadek, tylko na wszelki wypadek, proszę”, aż w końcu wzięła, aby Arkady się uspokoił. Nigdy nie widziałem czegoś takiego.

Myśmy byli właśnie w Underhill, gdy nastąpiła niespodziewana przerwa w dopływie prądu, a kiedy wszystko wróciło do normy, okazało się, że cała roślinność na farmie zamarzła na kamień. Gdy włączyło się światło i ogrzewanie, wszystkie rośliny zaczęły w niesamowitym tempie więdnąć. Siedzieliśmy później w kręgu przez całą noc i opowiadaliśmy sobie o nim. Ja sam przypomniałem sobie, jak John po raz pierwszy wylądował na Marsie. Wielu z nas pamiętało to niezwykłe zdarzenie z lat dwudziestych, chociaż akurat ja byłem wówczas zaledwie dzieckiem. Pamiętam jednak, jak wszyscy się śmiali po jego pierwszych słowach. Uważałem, że to co powiedział, było zabawne, ale pamiętam, bardzo mnie zaskoczyło, że śmiali się również wszyscy dorośli, cała nasza grupa była tak ubawiona, że wszyscy zakochaliśmy się w nim od tej pierwszej chwili, to znaczy… no sami powiedzcie… jak można nie lubić kogoś, kto jako pierwszy dotknął stopą nowej planety i powiedział: “No cóż, więc wreszcie tu jesteśmy”. Nie sposób było go nie lubić.

A ja, och, no, sam nie wiem. Widziałem kiedyś, jak John uderzył pewnego człowieka. To było w pociągu do Burroughs i Boone jechał w naszym wagonie, taki wysoki facet… I jechała z nami kobieta, która miała dziwnie zdeformowaną twarz, duży nos i cofnięty podbródek… a gdy poszła do toalety, jakiś mężczyzna powiedział głośno: “Mój Boże, ależ to babsko brzydkie”, a wtedy Boone — buch go! Usadził go siłą na siedzeniu obok siebie i powiedział: “Zapamiętaj sobie, że nie istnieją brzydkie kobiety”.

Taki był.

Tak właśnie myślał i dlatego co noc spał z inną kobietą, w ogóle nie dbając o ich wygląd. Ani o wiek. Pewnego dnia musiał się nieźle tłumaczyć, kiedy go przyłapano z tą piętnastolatką. Nie przypuszczam, aby Tojtowna kiedykolwiek o tym słyszała, ale taki już był John Boone. Najwyraźniej musiał coś w sobie mieć, że setki kobiet natychmiast pakowały mu się do łóżka. Lubił to na przykład robić, pilotując jednocześnie któryś z tych dwuosobowych szybowców. On prowadził, a kobieta siedziała mu okrakiem na kolanach.

Och, człowieku, kiedyś widziałem, jak wyprowadzał szybowiec ze zstępującego prądu powietrza, każdego innego taki manewr by zabił… To była prawdziwa sytuacja bez wyjścia, prawdziwe “ścięcie”. Gdyby próbował się przeciwstawić, mógłby rozpruć szybowiec, więc szedł z wiatrem, a maszyna opadała jak rickover z prędkością tysiąca metrów na sekundę, trzy albo cztery razy szybciej niż wynosi prędkość graniczna spadającego ciała, a potem kiedy już, już miała się rozbić, Boone nagle wykręcił ją na bok, poderwał w górę i z przechyłem na skrzydło wylądował około dwadzieścia metrów dalej, twardo uderzając w ziemię. Kiedy wysiadał z szybowca, zauważyłem, że z nosa i uszu leci mu krew. Był najlepszym pilotem na Marsie, latał jak anioł. Do diabła, cała setka już by nie żyła, gdyby nie on. To on wprowadził Aresa na orbitę, tak przynajmniej słyszałem.

A jednak byli ludzie, którzy go nienawidzili. I mieli ku temu poważne powody. To on przecież wstrzymał budowę meczetu na Fobosie. I potrafił być okrutny, tak, tak, nigdy nie spotkałem bardziej aroganckiego faceta.

My byliśmy na Olympus Mons i w jednej chwili całe niebo stało się czarne…

A teraz wróćmy do prapoczątku. Pewnego dnia dawno temu na Marsa przybył Paul Bunyan i przywiózł ze sobą swego błękitnego wołu imieniem Babę. Paul kręcił się trochę po okolicy, szukając drew, a z każdym krokiem rozbijał stopą lawę i pozostawiał za sobą a to rozpadlinę, a to jakiś kanion. Był tak wysoki, że mógł dotknąć głową pasa planetoid i żuł kamienie jak wielkie ciemnoczerwone wiśnie, a potem wypluwał skalne drobiny i łup! — powstawał kolejny krater.

I nagle napotkał Wielkiego Człowieka. Po raz pierwszy Paul zobaczył kogoś większego od siebie, a wierzcie mi, że Wielki Człowiek naprawdę był większy od Bunyana — szczerze mówiąc, był od niego dwa razy wyższy i dwa razy potężniejszy. Ale Bunyana wcale to nie zaniepokoiło. Kiedy Wielki Człowiek rzucił mu wyzwanie, mówiąc: “Pokaż, czego umiesz dokonać tym swoim toporkiem”, Paul odparł bez lęku: “Nie ma sprawy” i rąbnął w powierzchnię planety tak mocno, że natychmiast pojawiły się na niej wszystkie rozpadliny Noctis. Wtedy Wielki Człowiek przejechał po tym samym miejscu swoją wykałaczką i natychmiast utworzył się cały system Marineris. “Spróbujmy się na gołe pięści” — zaproponował Paul, i uderzył dłonią w sam środeczek południowej półkuli, tworząc Argyre. Wówczas Wielki Człowiek w ogóle nie ruszył się z miejsca, tylko wcisnął w ziemię koniuszek małego palca u nogi i tak powstała Hellas. “Spróbujmy się na plucie” — zasugerował Wielki Człowiek, więc Paul splunął i popłynęła Nirgal Vallis, długa jak Missisipi. Gdy natomiast Wielki Człowiek lekko strzyknął śliną, cała powierzchnia spłynęła wielkimi kanałami. “Spróbujmy z wydalaniem!”, krzyknął zdenerwowany Wielki Człowiek, a Bunyan posłusznie przykucnął i wyrzucił z siebie Ceraunius Tholus. Jednak Wielki Człowiek również rozwarł pośladki i stworzył tuż obok parujący gorącem masyw Elysium. “Zrób, co potrafisz najgorszego — wrzasnął wściekle Wielki Człowiek: Zaatakuj mnie!” I Paul Bunyan podniósł przeciwnika za palec u nogi, rozhuśtał wielkie cielsko i rzucił nim w biegun północny tak mocno, że po dziś dzień cała północna półkula jest lekko wklęśnięta. Tyle że Wielki Człowiek nawet nie wstając złapał Paula za kostkę i podniósł go tą samą dłonią, w której trzymał także błękitnego wołu Babę, rozkołysał ich obu nad ziemią i cisnął nimi przez całą planetę, niemal przerzucając na jej drugą stronę. I tak powstała wypukłość Tharsis: stanowi ją spoczywający Paul Bunyan. Ascraeus to jego nos, Pavonis — jego członek, a Arsia to wielkie palce u nóg. Natomiast Babę leży na boku, tworząc wielki Olympus Mons. Upadek zabił ich obu, więc Paul nie miał wyjścia: musiał przyznać, że został pokonany.

Ale żywiły się nim, rzecz jasna, jego bakterie, po czym pełzły w dół przez podłoże skalne i pod megaregolit, ciągle w dół i dół, przedostając się przez ciepły płaszcz, zajadając siarczki i topiąc wieczną zmarzlinę. I były wszędzie, a każda z tych małych bakterii miała prawo powiedzieć: “To ja jestem Paulem Bunyanem”.

“To jest kwestia woli”, powiedział Frank Chalmers do swojej twarzy w lustrze. Było to nawiązanie do snu, jaki miał tej nocy. Ogolił się szybkimi, zdecydowanymi ruchami. Czuł zastanawiające napięcie, przepełniała go energia, był gotów do pracy. Przypomniało mu się nagle jeszcze jedno zdanie ze snu: “Zwycięża ten, kto najbardziej ze wszystkich czegoś pragnie!”

Wziął prysznic, ubrał się i zszedł do jadalni. Świtało. Słońce zalewało Isidis poziomymi snopami czerwonobrązowego światła, a płynące wysoko na wschodnim niebie pierzaste obłoki wyglądały jak miedziane wióry.

Przechodzący obok Rashid Niazi, przedstawiciel Syrii na konferencji, chłodno skinął mu głową. Frank również lekko się ukłonił i poszedł dalej. A wszystko za sprawą Selima elHayila, z powodu którego oskarżono o zabójstwo Johna Boone’a całe ahadyjskie skrzydło Bractwa Muzułmańskiego. Gdy wiadomość się rozeszła, Chalmers natychmiast zaczął publicznie bronić Arabów przed wszelkimi oskarżeniami o współudział. “Selim był samotnym zabójcą — zapewniał. — Był szalonym mordercąfanatykiem”. Przemowy Franka wywoływały jednak u Ahadów wyrzuty sumienia, a jednocześnie zmuszały ich do wdzięczności za obronę. Zrozumiale więc, że Niazi, przywódca Ahadów, był teraz nieco speszony i zirytowany.

Do jadalni weszła Maja i Frank przywitał ją serdecznie, odruchowo ukrywając skrępowanie, jakie zawsze odczuwał w jej obecności.

— Czy mogę się do ciebie przyłączyć? — spytała, patrząc na niego uważnie.

— Ależ oczywiście.

Maja była na swój sposób bardzo spostrzegawcza, więc Frank się skoncentrował. Gdy rozmowa zeszła na temat traktatu, zauważył:

— Jaka szkoda, że nie ma tutaj Johna. Moglibyśmy wykorzystać jego koneksje. — A po chwili dodał: — Brakuje mi go. — Na tego rodzaju stwierdzenie Maja zareagowała natychmiast. Położyła rękę na jego dłoni; Frank ledwie ją czuł. Potem uśmiechnęła się, patrząc na niego zagadkowo. Wbrew sobie musiał odwrócić wzrok.

Wmontowany w ścianę ekran telewizyjny pokazywał właśnie skrót nowych wiadomości z Ziemi i Frank dotknął przycisku na konsolecie, aby zwiększyć głośność. Na Ziemi sprawy nie układały się najlepiej. Obraz pokazywał masowy marsz protestacyjny na Manhattanie; całą wyspę wypełniał tłum demonstrujących. Było ich mniej więcej dziesięć milionów, a policji zaledwie pięćset tysięcy. Filmy nakręcone z helikopterów były niezwykle przejmujące, ale Frank wiedział, że obecnie na ich rodzimej planecie w wielu miejscach — chociaż nie wszystkie je pokazywano — dzieją się rzeczy o wiele gorsze. W krajach wysoko uprzemysłowionych ludzie wychodzili na ulice, aby zaprotestować przeciwko drakońskim limitom narodzin — części nowego programu kontroli populacji, programu, przy którym Chińczycy prezentowali się jak anarchiści. Młodzi uczestnicy różnego rodzaju marszów płonęli wściekłością i przerażeniem, czując, że szereg decyzji dotyczących ich własnego życia wymyka im się z rąk. Obwiniali za to wielki tłum starców, którzy nadal żyli, a którzy w ich opinii dawno już powinni umrzeć, obwiniali o to właśnie ich: żyjącą historię. To było naprawdę nieprzyjemne. W krajach rozwijających się natomiast wybuchały bunty przeciwko “ograniczonemu dostępowi” do kuracji i to było o wiele gorsze. Upadały rządy, w zamieszkach ginęły tysiące ludzi. Toteż w gruncie rzeczy ten filmik z Manhattanu miał prawdopodobnie tylko uspokoić mieszkańców Marsa. Wszystko nadal jest w porządku, wydawały się mówić tego typu programy, a ludzie zachowują się tu spokojnie, nawet jeśli nie są do końca posłuszni. Tylko że — czego im nie pokazywano — Mexico City, Sao Paulo, New Delhi i Manila stały w płomieniach.

Maja popatrzyła na ekran i głośno odczytała jeden z transparentów: STARCY PRECZ NA MARSA.

— To jest istota projektu ustawy, którą ktoś przedstawił Kongresowi — wyjaśnił Frank. — Kończysz sto lat i wysyła się ciebie na “emerytalną orbitę”, na Księżyc albo tutaj.

— Zwłaszcza tutaj.

— Chyba tak.

— Przypuszczam, że to wyjaśnia ich upór co do kontyngentów emigracyjnych.

Frank skinął głową.

— Nigdy ich nie otrzymamy. Ludzie tam znajdują się pod zbyt wielką presją, a nas postrzega się po prostu jako jedno z nielicznych miejsc, gdzie można uciec. Widziałaś na Eurovidzie program o lądach na Marsie? — Maja potrząsnęła głową. — Wyglądał jak ogłoszenie o sprzedaży nieruchomości. Nie. Jeśli delegaci ONZ przekażą nam swoje zdanie na temat emigracji, zostaną ukrzyżowani.

— Więc co zrobimy?

Frank wzruszył ramionami.

— Trzeba nalegać na utrzymanie starego traktatu punkt po punkcie. Trzeba tak działać, jak gdyby każda zmiana była dla nas równoznaczna z końcem świata.

— Dlatego właśnie tak bardzo walczysz o wystąpienie inauguracyjne?

— Jasne. Niektóre kwestie może wcale nie są specjalnie ważne, ale jesteśmy w tej chwili jak Brytyjczycy pod Waterloo. Jeśli oddamy im któryś szczegół traktatu, cała linia się załamie.

Maja roześmiała się. Była z niego najwyraźniej zadowolona i podobała jej się jego strategia. Frank sam wiedział, że postępuje mądrze, chociaż dotąd walczył o coś zupełnie przeciwnego. A to dlatego, że oni wcale nie przypominali Brytyjczyków pod Waterloo; jeśli w ogóle można porównywać ich z kimkolwiek z tamtych czasów, byli raczej Francuzami — ostro atakowali i, jeśli chcieli przeżyć, musieli wygrać ostateczny szturm. A Frank bardzo się starał. Rezygnował z niektórych roszczeń, z wielu punktów traktatu, aby umożliwić wprowadzenie lub utrzymanie tych, na których szczególnie mu zależało. Musiał oczywiście również wykonywać pewne obowiązki, wiążące się z jego funkcją sekretarza Departamentu Marsa w amerykańskim rządzie. W końcu przecież potrzebował bazy, aby zacząć pracę.

Toteż teraz wzruszył ramionami, lekceważąc pochlebstwa Mai. Na ekranie ściennym wielkimi alejami nadal podążały tłumy. Patrząc na nie, Frank co jakiś czas zaciskał zęby.

— Wróćmy lepiej na salę.

Na górze uczestnicy konferencji spacerowali po długich i wysokich pomieszczeniach, oddzielonych wysokimi przegrodami. Światło słoneczne przenikało do dużej sali centralnej ze wschodnich pokoików konferencyjnych. Na biały włochaty dywan, niskie tekowe krzesła i ciemnoróżowy kamienny blat długiego stołu spływał czerwony blask. Tu i ówdzie pod ścianami cicho rozmawiały grupki ludzi. Maja poszła się naradzić z Samanthą i Spencerem. Ci troje byli teraz liderami koalicji “Nasz Mars”. dzięki czemu zostali zaproszeni na konferencję jako obserwatorzy — nie posiadający prawa głosu przedstawiciele społeczności marsjańskiej. Byli czymś w rodzaju partii ludowej, trybunami; wybrano ich na te urzędy demokratycznie i jednogłośnie, ale Helmut ledwie ich tolerował. Helmut okazał się zresztą dość wyrozumiały. Pozwolił również uczestniczyć w konferencji Ann (która oczywiście także nie miała prawa głosu) jako reprezentantce “czerwonych”, mimo że jej ugrupowanie stanowiło właściwie część marsjańskiej koalicji. Poza tym przebywał tu jeszcze Sax jako obserwator z ramienia zespołu prowadzącego terraformowanie, a także wielu przedstawicieli zarządów kopalń i dyrektorów zajmujących się sprawami rozwoju. W gruncie rzeczy, obserwatorów był tu cały tłumek, ale przy głównym stole — gdzie właśnie w tej chwili Helmut dzwonił małym dzwoneczkiem — mogli zasiąść tylko ci uczestnicy konferencji, którzy mieli prawo głosu.

Na dany przez Bronsky’ego znak swoje miejsca zajęło pięćdziesięciu trzech przedstawicieli narodów i osiemnastu dygnitarzy ONZ, a dalsze sto osób pozostało we wschodnich salkach, obserwując dyskusję przez otwarte portale lub na ekranach małych telewizorów. Za oknami rozciągało się Burroughs. Ludzie i pojazdy poruszały się po płaskowzgórzach o przezroczystych ścianach, pod namiotami, które ustawiono na płaskowzgórzach i między nimi, w sieci połączonych ze sobą przezroczystych tuneli spacerowych, leżących na powierzchni albo łukowato zawieszonych w powietrzu, oraz w ogromnej dolinie z szerokimi, obsianymi trawą alejami i kanałami. Maleńka metropolia.

Helmut poprosił o ciszę. We wschodnich pokojach ludzie skupili się wokół telewizorów. Siedzący przy stole Frank spojrzał przez portal ku najbliżej położonej wschodniej sali; takich pomieszczeń wszędzie na Marsie i na Ziemi jest tysiące, a w nich miliony obserwatorów. Dziś na tym właśnie stole skupiły się oczy mieszkańców dwóch światów.

Tematem dnia, podobnie jak przez ostatnie dwa tygodnie, były kontyngenty emigracyjne. Chiny i Indie przygotowały wspólną propozycję i teraz szef biura indyjskiego wstał i przeczytał ją po angielsku z melodyjnym bombajskim akcentem. Mówiąc w skrócie, chodziło mu oczywiście o system proporcjonalny. Chalmers potrząsnął głową. Indie i Chiny stanowiły czterdzieści procent populacji światowej, ale na tej konferencji miały jedynie dwa głosy z pięćdziesięciu trzech i Frank wiedział, że ich pomysł nigdy nie zostanie przyjęty. Po Hindusie wstał zresztą przedstawiciel Wielkiej Brytanii w delegacji europejskiej i wskazał na ten fakt, używając, rzecz jasna, innych słów. Rozpoczęła się kłótnia, która — jak podejrzewał Chalmers — miała potrwać przez cały poranek. Mars stanowił prawdziwy skarb, więc walczyły o niego zarówno bogate, jak i biedne narody ziemskie. Niewiele osób natomiast interesowała sama planeta. Bogaci mieli pieniądze, ale biedni przewagę liczebną, a wszelkie rodzaje nowoczesnej broni były obecnie dostępne niemal dla wszystkich państw na rodzimej planecie, zwłaszcza nowy typ broni biologicznej (”nosiciele” wirusów) zdolnej w niezwykle szybkim tempie wybić doszczętnie całą ludność na każdym z ziemskich kontynentów. Tak, stawki były niezwykle wysokie, a równowaga bardzo krucha. Z Południa stale napływali biedni i atakowali północne bariery prawne, finansowe i militarne. Mówiąc obrazowo, ich twarze były jak lufy karabinów. A tych twarzy było teraz bardzo, bardzo wiele i wydawało się, że napływająca fala ludzka może eksplodować w każdej chwili, zwyciężając samą swoją liczbą. Napastnicy rzucali się na barykady i mimo natłoku niemowląt na tyłach, walczyli o swoją szansę na nieśmiertelność.

Gdy wreszcie ogłoszono przerwę śniadaniową, Frank natychmiast wstał ze swojego miejsca. Tak jak się spodziewał, przez cały ranek nie udało się uzgodnić zupełnie nic. Przez ostatnie godziny trochę się przysłuchiwał kłótni, ale głównie rozmyślał i szukał wyjścia z tego impasu, kreśląc w rysowniku przenośnego komputera szkicowy schemat. Pieniądze, ludzie, ziemia, broń. Stare równania, stare kompromisy. Jednak nie szukał oryginalności; chciał znaleźć coś, co zadziała.

W oficjalnych debatach przy stole nic nie uzgodnią, to było pewne. Ktoś musiał przeciąć ten węzeł gordyjski. Dlatego też Frank podszedł do delegacji hinduskiej i chińskiej. Stanowili grupę około dziesięciu osób, które teraz konferowały w bocznym, wolnym od kamer pokoju. Po zwykłej wymianie uprzejmości Chalmers zaproponował dwóm przywódcom, Hanavadzie i Sungowi, wspólny spacer po pomoście widokowym. Mężczyźni spojrzeli po sobie, przez chwilę z pomocą tłumaczy wymieniali szybkie uwagi w dialekcie mandaryńskim i języku hindi, a potem przystali na propozycję.

We trójkę opuścili więc piętro konferencyjne i ruszyli korytarzami do mostu, a potem sztywnym tunelem spacerowym, który niczym napowietrzny most rozpościerał się ponad doliną, łącząc ich płaskowzgórze z wyższym, znajdującym się na południu. Z mostu rozciągał się wspaniały widok, toteż jego cztery kilometry stale przemierzały tłumy ludzi, którzy co chwila zatrzymywali się zapatrzeni w leżące pod nimi Burroughs.

— Słuchajcie, panowie — zagaił Chalmers swoich dwóch towarzyszy — koszty emigracji są tak wielkie, że wysyłając waszych ludzi z Ziemi na Marsa nigdy nie uda wam się zmniejszyć problemów populacyjnych. Wiecie o tym, prawda? A jeśli chodzi o tereny, w swoich własnych krajach macie ich i tak o wiele więcej i znacznie łatwiejszych do przystosowania dla ludzi. To, czego potrzebujecie od Marsa, to nie tereny, ale bogactwa naturalne, albo pieniądze. Czerwona Planeta jest wam potrzebna tylko po to, abyście mogli otrzymać należną wam część bogactw, wasz udział. Nie nadążacie za Północą właśnie z tego powodu — ponieważ w czasie kolonialnym bogata biała Północ zabrała wam wasze bogactwa i nie zapłaciła za to. Powinniście więc teraz otrzymać zadośćuczynienie.

— Boję się, że tak naprawdę okres kolonialny nigdy się nie skończył — odezwał się uprzejmie Hanavada.

Chalmers skinął głową.

— To właśnie oznacza ponad-narodowy kapitalizm — teraz wszystkie nasze kraje są koloniami. Wywiera się na nas tutaj straszliwe naciski, abyśmy zmienili traktat w taki sposób, aby większość zysków z tutejszych kopalń szła na konto ponad-narodowców. Państwa wysoko rozwinięte są bardzo drażliwe na tym punkcie.

— To wiemy — odparł Hanavada, kiwając głową.

— W porządku. Proponujecie emigrację proporcjonalną, co jest dokładnie tak samo racjonalne, jak podział zysków proporcjonalnie do nakładów inwestycyjnych. Ale żadna z tych propozycji nie oznacza dla was dobrego interesu. Emigracja nie da wam wiele, pieniądze natomiast tak… Tymczasem państwa wysoko rozwinięte same mają nowy problem populacyjny, więc podział proporcjonalny nie będzie dla was wcale taki korzystny. Oni oszczędziliby wtedy pieniądze, które w przeciwnym razie trafiłyby przede wszystkim do konsorcjów ponad-narodowych i natychmiast przekształciłyby się w kapitał swobodnie przepływający, znajdujący się poza kontrolą jakiegokolwiek państwa. Więc dlaczego kraje rozwinięte nie miałyby wam dać sporej części tej sumy? Tak czy owak, pieniądze te nie pochodziłyby z ich kieszeni.

Sung z poważną miną szybko skinął głową. Być może przewidzieli coś takiego, być może ich propozycja miała właśnie taką reakcję wywołać. Może tylko czekali, aż Frank im to właśnie powie. Tak czy owak, ich zgoda znacznie ułatwiała całą sprawę.

— Sądzi pan, że wasze rządy zgodzą się na taką wymianę? — spytał Sung.

— Tak — odrzekł Chalmers. — W jaki skuteczniejszy sposób mogłyby potwierdzić swoją przewagę nad konsorcjami? Podział zysków przypomina w jakiś sposób wasze stare ruchy narodowościowe, tylko że tym razem skorzystałyby na tym wszystkie państwa. Nazwałbym to internacjonalizacją, jeśli panowie wolicie.

— W ten sposób zostaną zredukowane inwestycje korporacji — zauważył Hanavada.

— Co tylko ucieszy “czerwonych” — powiedział Chalmers. — A właściwie większość członków koalicji “Nasz Mars”.

— A co na to pański rząd? — spytał Hanavada.

— Mogę za niego ręczyć. — W gruncie rzeczy, Frank dobrze o tym wiedział, administracja może zacząć stwarzać problemy. Poradzę sobie z nimi, kiedy nadejdzie czas, powiedział sobie, są obecnie tylko grupką dzieciaków z Izby Handlowej, dzieciaków aroganckich, ale głupich. Wystarczy im przedstawić hipotetyczną wizję Marsa: Trzeci Świat Marsjański, chiński Mars, Mars hinduskochiński; we wszystkich tunelach spacerowych małe brązowawe ludziki i nietykalne święte krowy… Nie wytrzymaliby do końca tej opowieści. Prawdopodobnie uklękliby przed nim, błagając o opiekę: “Dziadku Chalmers, prosimy, uratuj nas przed żółtą hordą”.

Frank obserwował teraz Hindusa i Chińczyka. Patrzyli jeden na drugiego, porozumiewając się wzrokiem.

— Do diabła! — krzyknął nagle Chalmers — na to właśnie panowie liczyliście, prawda?

— Być może powinniśmy dopracować jeszcze pewne kwestie — odrzekł Hanavada.

Dopracowanie kompromisu trwało prawie cały następny miesiąc, ponieważ musieli uwzględnić szereg wysuwanych przez różne osoby wniosków, które należało rozpatrzyć, aby kolejne delegacje zechciały zaakceptować cały projekt. Poza tym delegat każdego narodu musiał otrzymać zgodę od swojego kraju, a i przekonanie Waszyngtonu również nie było łatwe. Frank musiał się konsultować z kolejnymi, coraz wyżej postawionymi w hierarchii “dziećmi”, aż po amerykańskiego prezydenta, który był tylko trochę “starszy” niż pozostali, ale potrafił dostrzec dobry interes, jeśli został mu podany na tacy. Frank był więc niezwykle zajęty, nie kończące się spotkania zajmowały mu teraz prawie szesnaście godzin dziennie. Taki tryb życia był dla niego zresztą równie naturalny jak wschód słońca. Ostatecznie jednak udało mu się skłonić do ugody przedstawicieli ponad-narodowego lobby, takich jak Andy Jahns, co było sprawą najtrudniejszą — wprost niemożliwe było zrobienie czegokolwiek bez ich zgody, o czym oni bardzo dobrze wiedzieli. Konsorcja bowiem wywierały silną presję na rządy państw Północy i na kraje, pod których szyldem się ukrywali, a ich nacisk był niezwykle znaczący, o czym świadczyła irytacja prezydenta Stanów i odstąpienie od układu Singapuru i Sofii. Koniec końców Frankowi udało się jakoś przekonać prezydenta, chociaż dzieliła ich ogromna odległość i głęboka bariera psychologiczna, jaką podczas rozmowy wideofonicznej między Marsem i Ziemią stanowiło opóźnienie czasowe. Tych samych argumentów użył Frank wobec przedstawicieli wszystkich innych północnych rządów. “Jeśli pan ulegnie naciskom ponad-narodowców — mówił — okażą się prawdziwą władzą tego świata. A ja proponuję szansę na ustawienie interesów pańskich i pańskiego narodu ponad tymi swobodnie przepływającymi masami kapitałowymi, które równają się niemal ostatecznej władzy nad światem! Trzeba jakoś pohamować tamtych, nie sądzi pan?!”

W ten sam sposób przekonywał ONZ, każdego przedstawiciela tej organizacji z osobna.

“Kto według was powinien rządzić światem? Wy czy oni?”

Kwestia była trudna. Naciski ponad-narodowych korporacji mogły zagrozić równowadze świata, mogły nim wstrząsnąć. Każda z trzech firm: Subarashii, Armscor i Shellalco była potężniejsza finansowo niż jakiekolwiek państwo z wyjątkiem dziesięciu największych krajów i federacji. Konsorcja te zainwestowały na Marsie naprawdę ogromne fundusze, a pieniądze równają się władzy, władza czyni prawo, prawo tworzy rząd… Toteż rządy narodowe, starając się powstrzymać potęgę korporacji, wyglądały jak Lilipuci próbujący związać Guliwera. Potrzebowali olbrzymiej sieci maleńkich sznureczków, która pokryłaby każdy milimetr “ciała”. I gdyby gigant podniósł sie, uwolnił i zaczął tratować wszystko wokół, musieliby uciekać na boki, a potem zarzucić na potwora nowe sznury, wbijać nowe małe pineski i paliki. Gnać z miejsca na miejsce, co piętnaście minut przez szesnaście godzin dziennie spotykając się na “pineskowe” narady… Błędne koło.

Pewnego wieczora zaprosił Franka na kolację właśnie Andy Jahns, jeden z jego najstarszych łączników z korporacjami. Andy był naturalnie wściekły na Chalmersa, ale próbował ukryć złość. Najpierw usiłował w sposób dość kiepsko zakamuflowany przekupić Franka, czemu towarzyszyły jeszcze gorzej zamaskowane groźby. Jednym słowem, potraktował całą sprawę jak zwykły interes. Zaproponował Chalmersowi stanowisko przewodniczącego fundacji, która została założona przez konsorcjum transportowe ZiemiaMars. Ach, ten stary przemysł lotniczokosmonautyczny, pomyślał Frank, razem ze starym Pentagonem wiecznie grzebiącym po kryjomu tamtym po kieszeniach. Nowa fundacja miała wspierać konsorcjum w tworzeniu taktyki i stanowić zespół doradczy Organizacji Narodów Zjednoczonych w kwestiach związanych z Marsem. Stanowisko to Frank miałby objąć po zakończeniu swej kadencji sekretarza Marsa, aby uniknąć podejrzeń o konflikt interesów.

— Brzmi cudownie — oświadczył Chalmers. — Jestem naprawdę bardzo zainteresowany. — W czasie kolacji przekonywał Jahnsa o swojej szczerości. Nie tylko mówił, że pragnie przyjąć stanowisko w fundacji, twierdził także, że chce natychmiast podjąć pracę dla konsorcjum. To jest prawdziwa praca, mówił, a on jest przecież w tym dobry. Z minuty na minutę widział, jak Jahns powoli pozbywa się wszelkich podejrzeń. Słabostki biznesmena. Tak, tacy ludzie jak Andy wierzyli, że pieniądze są sprawą najważniejszą w życiu. Pracowali po czternaście godzin, chcąc zarobić wystarczającą ich ilość, aby móc kupić sobie samochody ze skórzaną tapicerką, a za mądrą rozrywkę uważali granie tymi samymi pieniędzmi w kasynach, przepuszczając je w jednej chwili. Po prostu idioci. Ale, trzeba przyznać, użyteczni idioci. — Zrobię, co będę mógł — przyrzekł energicznie Chalmers i nakreślił szereg szczegółowych działań, które mógł podjąć natychmiast. Chińczykowi powiem o potrzebach jego kraju, Kongresowi każę wrócić do idei wspaniale zwracającej się inwestycji, tłumaczył. Tak, to było to… Wiele obiecaj, a nacisk się zmniejszy… a tymczasem, dzięki tego typu posunięciom, można spokojnie kontynuować pracę. Nie ma większej przyjemności niż przechytrzenie oszusta.

Kiedy Frank wrócił do stołu konferencyjnego, zachowywał się tak samo jak dotąd. “Spacer po moście”, jak teraz określano tamto wydarzenie (inni nazywali je “posunięciem Chalmersa”) przełamał wcześniejszy impas i 6 lutego 2057 roku, czyli Ls=144 piętnastego Mroku okrzyknięto pamiętną datą w historii dyplomacji. Pozostała jeszcze kwestia rozdania wszystkim należnych im części i ustalenia faktycznych liczb. Podczas gdy sprawy toczyły się swoim torem, Chalmers rozmawiał ze wszystkimi przebywającymi tu w charakterze obserwatorów przedstawicielami pierwszej setki, uspokajał ich i testował ich opinie. Okazało się, że Sax jest na niego zły, ponieważ sądził, że jeśli konsorcja ponad-narodowe przestaną inwestować na Marsie, będzie musiał znacznie zwolnić działania związane z terraformowaniem. Uważał całą kwestię imigracyjną za coś w rodzaju krótkotrwałej “gorączki złota”. A w dodatku Ann również gniewała się na Franka, jako że nowy traktat oparty na “posunięciach Chalmersa” pozwalał jednocześnie na nowe przyloty i nowe inwestycje, a ona wraz z pozostałymi członkami grupy “czerwonych” miała nadzieję na umowę, która przyzna Marsowi status czegoś w rodzaju światowego rezerwatu przyrody. Ten idealizm wprawił Franka w prawdziwą wściekłość.

— Właśnie uratowałem cię przed pięćdziesięcioma milionami chińskich imigrantów — krzyknął do Ann — a ty się skarżysz, ponieważ nie zdołałem odesłać wszystkich z powrotem do domu! Masz pretensje, ponieważ nie udał mi się cud i nie zdołałem zmienić tej skały w świętą kapliczkę, prawdziwe następne drzwi do świata, który powoli zaczyna wyglądać jak Kalkuta w paskudny dzień. Och, Ann! Powiedz mi, moja droga, czego ty dokonałaś? Co zrobiłaś poza tym, że kręcisz się tutaj, czepiając się każdego pieprzonego słowa, które ktoś wypowie i przekonując wszystkich, że jesteś z Marsa? Chryste Panie! Wyjedź stąd, Ann, i pobaw się skałami, a politykę zostaw ludziom, którzy umieją myśleć.

— Pamiętaj, czym jest myślenie, Frank — odparła.

Wcześniej zauważył, że jakieś słowo wymówione przez niego w czasie tyrady wywołało na chwilę uśmiech na jej twarzy. Potem obrzuciła go już tylko swoim dawnym szaleńczym spojrzeniem i odeszła.

A Maja, tak… Maja była z Franka prawdziwie zadowolona. Stale, ilekroć przemawiał na otwartym zebraniu, czuł na sobie jej wzrok. Obserwowały go miliony ludzi, ale on czuł tylko to jedno spojrzenie. To go w jakiś sposób złościło. Maja była zachwycona “spacerem po moście”, a on mówił jej jedynie to, co chciała słyszeć o zakulisowych ugodach, jakie poczynił, aby zaakceptowano cały projekt. Maja zaczęła się do niego przyłączać co wieczór na oficjalnych koktajlach; zbliżała się natychmiast, gdy tylko odpłynęła pierwsza fala dziennikarzy i petentów. Stawała u jego boku, obserwując przetaczającą się drugą i trzecią falę rozmówców, co jakiś czas rozładowywała napięcie swoim śmiechem i ratowała Franka z niezręcznych sytuacji przypominając, że muszą pójść coś zjeść. Następnie wychodzili na restauracyjny taras pod gwiazdami, jedli kolację, potem pili kawę, wpatrując się w pomarańczowe dachy zarośnięte ogrodami. Owiewał ich wieczorny wietrzyk i czuli się naprawdę tak, jak gdyby znajdowali się na wolnym powietrzu. Przedstawiciele “Naszego Marsa” zaangażowali się w plan Franka, miał więc za sobą większość tutejszych i Waszyngton, a były to jego zdaniem dwa najważniejsze elementy w całej rozgrywce, oczywiście poza szefami konsorcjów ponad-narodowych, na których opinie i tak nie miał zbytniego wpływu. Załatwienie układu pozostawało więc jedynie kwestią czasu. Tak też mówił czasem Mai późnym wieczorem, kiedy jej uroda działała na niego wyjątkowo mocno.

— Musimy sprawić, aby to się dokonało — powiedział, wpatrzony w jasne gwiazdy na niebie, nie mogąc znieść przenikliwego spojrzenia towarzyszki.

Pewnej nocy Maja jak zwykle stała u jego boku podczas koktajlu. Wraz z innymi oglądali nadawane z Ziemi wiadomości na temat ich konferencji i po raz kolejny uświadomili sobie, jak dziwnie zniekształceni i spłaszczeni wyglądają oni sami — przypominali miniaturowych aktorów grających w jakiejś niepojętej mydlanej operze. Po programie Frank i Maja wyszli z sali, zjedli posiłek, a później ruszyli na spacer szerokimi trawiastymi alejami, aż w końcu dotarli do pokoju Franka w niższej części miasta. Maja towarzyszyła mu aż do środka. Po prostu weszła z nim w zwykły dla siebie sposób, bez jakiegokolwiek słowa wyjaśnienia lub komentarza. Jak gdyby postępowała tak każdego wieczoru. I stało się to. co się musiało stać. Znalazła się w jego pokoju, potem w jego ramionach, obejmując go namiętnie. Runęli na łóżko i zaczęła go całować. Frank był tak zaskoczony, że czuł się, jakby znajdował się na zewnątrz swego ciała, które wyginało się jak guma. Już zaczynało go niepokoić własne zachowanie, gdy nagle uświadomił sobie niemal zwierzęce pożądanie Mai. Ciało przemówiło do ciała i Frank znowu chłonął tę kobietę wszystkimi zmysłami: powróciło dawne uczucie do niej i zareagował na jej pieszczoty z równie zwierzęcą namiętnością. I trwało to bardzo długo.

Potem Maja w białym prześcieradle udrapowanym jak peleryna wyszła z pokoju i wróciła niosąc szklankę wody.

— Podoba mi się sposób, w jaki postępujesz z tymi ludźmi — oświadczyła, odwrócona do niego plecami. Wypiła łyk wody i ze znajomym czułym uśmiechem popatrzyła przez ramię na Franka tym swoim otwartym spojrzeniem, spojrzeniem, które wydało mu się tak bardzo przenikliwe, że miał wrażenie, iż prześwieca go na wskroś jakieś leniwe światło, i poczuł się nie tylko nagi, ale także zupełnie zdemaskowany. Naciągnął prześcieradło na biodra i wydało mu się nagle, że się czymś zdradził. Ona to z pewnością widzi, pomyślał, ona dostrzega, że powietrze w jego płucach zmieniło się w zimną wodę, że żołądek mu się skurczył i zamienił w kamień, że jego stopy zamarzły. Zamrugał oczyma, odwzajemniając jej uśmiech. Wiedział, że jest to uśmiech mizerny i fałszywy, ale świadomość, że jego twarz przypomina teatralną maskę, dawała mu jakiś dziwny komfort. Nikt nie potrafi, pocieszał samego siebie, odczytać emocji z twarzy, która cała uosabia jedno wielkie kłamstwo, jedną wielką nieprawdę. Nikt: ani astrolog, ani mag czytający z dłoni. Był więc bezpieczny.

Po tej nocy Maja zaczęła spędzać z nim wiele czasu, zarówno publicznie, jak i prywatnie. Przyłączała się do niego na przyjęciach wydawanych co wieczór przez któreś z narodowych biur, siadała przy nim podczas wielu oficjalnych kolacji, żeglowała z nim po gorącym morzu konwersacji i później, gdy obserwowali coraz gorsze wiadomości z Ziemi albo zasiadali razem w zamkniętym kręgu pierwszej setki. A poza tym każdej nocy szła z nim do jego pokoju albo — co go nieco niepokoiło — zabierała go do siebie.

Nie wiedział, czego może od niego chcieć. Nie objawiała żadnych życzeń. Może sądziła, że nie musi o tym mówić. Że sam fakt, iż jest z nim, wystarczy, by wiedział, czego ona pragnie, by się starał za wszelką cenę spełnić to pragnienie. Frank nie wiedział, o co chodzi, ale był przekonany, że Rosjanka — jak zwykle — dostanie, czego chce. Nie brał nawet pod uwagę możliwości, że Maja może robić to wszystko spontanicznie i bez powodu. Taka już jest natura władzy: dla kogoś, kto ją posiada, nikt nie jest po prostu przyjacielem, a żadna kobieta po prostu kochanką. Sądził, że wszyscy czegoś od niego chcą — przynajmniej prestiżu przyjaźni z wpływową osobą. Maja wprawdzie nie potrzebowała takiego prestiżu, ale czegoś przecież musiała chcieć. Czy Frank zresztą mimo woli nie spełniał jej zachcianek? Czyż nie uknuł traktatu, który nie zadowalał nikogo poza garstką mieszkańców Marsa? Tak, Maja dostawała to, czego pragnęła. A wszystko bez słowa, bez jednego słowa wypowiedzianego wprost. Nie mówiła nic, ale dawała mu za jego poświęcenie nagrodę: swoje uczucie i przywiązanie.

Dlatego też Frank odbywał nie kończące się narady, starannie omawiając sformułowanie każdego paragrafu nowego traktatu, odgrywając Jamesa Madisona wobec tej dziwacznej pozorowanej konstytuanty, a Spencer, Samantha i Maja kręcili się wokół niego i pomagali. Maja obserwowała go z nieznacznym uśmiechem, który oznaczał akceptację jego posunięć i dumę z jego działań. Wieczorami, ożywiony całodzienną pracą, Chalmers ruszał na kolejne przyjęcie, a Maja stojąc u jego boku śmiała się do niego i szczebiotała ze wszystkimi. Była kimś w rodzaju małżonki! Do diabła, naprawdę zachowywała się jak jego żona! A nocami obsypywała go pocałunkami i trudno mu było sobie wyobrazić, że mogłaby go naprawdę nie lubić.

Coraz gorzej znosił jej zainteresowanie, ponieważ wciąż wydawało mu się tylko grą. Jak można, zastanawiał się, tak po prostu zwodzić człowieka, którego zna się długo i dobrze… Musi być głupia, jeśli sądzi, że to się prędzej czy później nie wyda… Nagle uświadomił sobie to wszystko znacznie silniej niż kiedykolwiek dotąd. Jak łatwo ukryć prawdziwą osobowość, pomyślał, pod przekonującą maską. Ale przecież w gruncie rzeczy oni wszyscy, cała pierwsza setka, byli przez cały czas aktorami (tak!), przez lata odgrywali swoje role, na przykład w wysyłanych na Ziemię filmach. Już od dawna nie można było liczyć na kontakt z prawdziwą “osobowością” któregoś z nich, z ich prawdziwym “ja”; przez ten cały czas odtwarzane role i nakładane maski przylgnęły do nich, stwardniały w mocne skorupy, a ich prawdziwe jaźnie jakby zniknęły albo gdzieś się zabłąkały i zostały na zawsze utracone. Byli teraz zupełnie wydrążeni. Puści w środku.

Tak samo było z nich samym i z Mają. Zachowanie Mai wydawało się mu się tak autentyczne! Jej śmiech, jej białe włosy, jej namiętność, mój Boże: jej spocona skóra i żebra pod nią, żebra, które przesuwały się w tył i w przód pod jego palcami jak sztachety płotu, żebra, które zapadały się w paroksyzmach orgazmu. Dlaczego to nie może być prawda? Dlaczego? Dlaczego Maja nie może go kochać naprawdę? A może jednak tak jest, może go kocha? Czasem aż nie mógł uwierzyć, że jest wprost przeciwnie. Czy sta prą wda…

Nie, nie, Frank był absolutnie przekonany, że jest po prostu oszukiwany. Pewnego ranka obudził się ze snu o Johnie. Śniły mu się dawne lata, gdy jako młodzi mężczyźni pracowali razem na stacji kosmicznej. Tylko że w tym śnie byli starzy. John niby jeszcze nie umarł, a jednocześnie nie był już żywy. Mówił jak duch; był świadom swojej śmierci i tego, że to Frank go zabił, a w dodatku także miał świadomość wszystkiego, co się zdarzyło od tamtej chwili. Nie oskarżał Franka i nie był na niego zły. Chodziło chyba — Frank nie był pewien — o coś, co miało miejsce wcześniej, wtedy, gdy John po raz pierwszy lądował na Marsie albo gdy odebrał Chalmersowi Maję na Aresie. Wiele spraw wydarzyło się między nimi, ale przecież ciągle byli przyjaciółmi, ciągle byli braćmi. Rozmawiali, dobrze się rozumieli. Przerażony, jęcząc przez sen, Frank walczył z koszmarem, aż wreszcie się obudził. Było strasznie gorąco, skórę miał spoconą. Maja siedziała wyprostowana, włosy miała rozczochrane, jej obnażone piersi kołysały się lekko.

— Co się stało? — spytała. — Coś się stało, prawda?

— Nic! — krzyknął, po czym wstał i ruszył do łazienki. Poszła za nim i objęła go.

— Frank, co się dzieje?

— Nic! — ryknął, odruchowo wyrywając się z jej uścisku. — Nie możesz mnie choć na chwilę zostawić w spokoju?

— Ależ oczywiście — odpowiedziała cierpko. Wiedział, że ją zranił. Po chwili wybuchnęła gniewem: — Oczywiście, że mogę! — Ostentacyjnie wymaszerowała z łazienki.

— Jasne, że możesz! — krzyknął, nagle naprawdę na nią wściekły. Jak mogła być taka głupia, jak mogła tak bardzo go nie znać i jak śmiała udawać przed nim zranioną sarnę, skoro to wszystko i tak było przecież tylko kretyńską grą. — Teraz, kiedy już dostałaś ode mnie to, czego chciałaś, możesz sobie po prostu odejść, no nie?!

— Co chcesz przez to powiedzieć? — spytała, pojawiając się nagle w drzwiach łazienki. Była owinięta ręcznikiem.

— Dobrze wiesz! — odparł z goryczą. — Masz, co chciałaś. Masz swój traktat, prawda? Gdyby nie ja, nigdy nie miałby takiego kształtu.

Maja chwilę stała nieruchomo wsparta pod boki i obserwowała go. Ręcznik osuwał się luźno z jej bioder i wyglądała jak francuska Statua Wolności: była bardzo piękna i bardzo niebezpieczna. Jej usta tworzyły zaciśniętą linię. Po sekundzie z oburzeniem potrząsnęła głową i wróciła do pokoju.

— Nie masz o niczym najmniejszego pojęcia, co? — mruknęła.

Powtórzył jej wcześniejsze pytanie:

— Co chcesz przez to powiedzieć?

Odrzuciła ręcznik i gniewnie wciągnęła figi. Ubierając się dalej, wyrzucała z siebie kolejne zdania:

— Nie wiesz, co myślą inni. Nawet nie wiesz, co sam myślisz. A czego ty chcesz od traktatu? Ty sam, Frank Chalmers? Nie wiesz, prawda? Istnieje tylko to, czego ja chcę, to, czego chce Sax, to, czego chce Helmut. Każde z nich i każde z nas. Ty sam nie masz własnego zdania, co? Najłatwiej jest dyrygować. Po prostu lubisz być szefem i tyle. Po prostu lubisz nad wszystkim panować, ot co! — Umilkła na chwilę, po czym dodała: — A co do tak zwanych uczuć… — Była już zupełnie ubrana; stała w drzwiach. Zatrzymała się, aby spojrzeć na niego, jej wzrok był jak uderzenie pioruna. Frank tkwił w miejscu nieruchomo. Był zbyt oszołomiony, aby się poruszyć, stał więc przed nią nagi, wystawiony bezbronnie na wybuch jej wzgardy. — Nie masz żadnych, taka jest prawda! Próbowałam, musisz przyznać, ale ty jesteś po prostu… — Wzruszyła ramionami, najwyraźniej brak jej było słów na określenie zachowania Chalmersa. Jesteś pusta, chciał jej powiedzieć. Pusta, zupełnie wydrążona w środku. To tylko gra. A w dodatku…

Maja wyszła.

Tak więc, kiedy podpisywali nowy traktat, Mai nie było u boku Franka, nie było jej nawet w Burroughs. W zasadzie Frank przyjął to z ulgą, chociaż z drugiej strony nie mógł nic poradzić na to, że odczuwał pustkę i jakiś dziwny chłód w piersi. Rzecz jasna, przedstawiciele pierwszej setki (a może i inne osoby) wiedzieli, że coś między nimi zaszło (po raz nie wiadomo który), i fakt ten bardzo złościł Franka, w każdym razie tak sobie tłumaczył swoje rozdrażnienie.

Umowa została podpisana w tej samej sali konferencyjnej, w której omawiali kolejne problemy. Honory pełnił z szerokim uśmiechem na twarzy Helmut. Do mikrofonu podchodzili kolejni delegaci, mężczyźni we frakach, kobiety — w czarnych wieczorowych sukniach. Każde mówiło kilka słów do kamer, a potem brali do ręki tak zwany “dokument” gestem, który Frankowi wydał się osobliwie archaiczny i pretensjonalny. Śmiechu warte. Kiedy nadeszła jego kolej, wszedł na podium i powiedział coś o idealnej równowadze, o tym, że udało mu się pogodzić zwaśnione strony, że zdołał zadowolić konkurencyjne interesy, dopasować je do chwili obecnej, pokierować ruchem tak, aby wszystkie cząsteczki zespoliły się w jedną harmonijną masę.

Rezultat nie różnił się zbytnio od poprzedniej wersji traktatu, w każdym razie zarówno emigracja, jak i inwestycje — dwa główne zagrożenia dla status quo tutejszych mieszkańców (jeśli na Marsie istniało jeszcze coś takiego) — w większości zostały zablokowane, a dokładnie mówiąc (co było dość zręcznym posunięciem) zablokowane przez siebie nawzajem. Tak, tak, wykonałem tu niezły kawałek roboty, powiedział sobie w duchu Frank i z radosnym zakrętasem podpisał się pod nowym traktatem.

— Ku chwale Stanów Zjednoczonych Ameryki — oznajmił z emfazą, popatrując wokół siebie bacznie. To powinno ładnie wyjść na wideo.

Podczas późniejszej parady nadal towarzyszyła Frankowi zimna satysfakcja z dobrze wykonanej pracy. A to była prawdziwa parada. W namiotach o trawiastych podłogach i w spacerowych tunelach miasta stłoczyły się tysiące gapiów, a delegaci przechodzili wśród nich; schodzili pod dużym namiotem nad kanałem lub wchodzili na płaskowzgórza, potem znowu schodzili w dół, przekraczali kolejne wiszące ponad kanałem mosty, aż dotarli do Parku Księżnej, gdzie odbywał się uliczny festyn. Wytworzone sztucznie powietrze było dość chłodne i świeże, wiał orzeźwiający wietrzyk. Pod dachami namiotów łopotały latawce, które na tle ciemnego różu popołudniowego nieba przypominały ptaki drapieżne w różnorodnych jaskrawych kolorach.

Frank uznał, że festyn w parku drażni go i denerwuje. Obserwowało go tu zbyt wiele osób, zbyt wielu ludzi chciało się do niego zbliżyć i porozmawiać. Tak właśnie wygląda sława: trzeba rozmawiać z całymi hordami, a nie z poszczególnymi jednostkami. Odwrócił się więc i poszedł do namiotu nad kanałem.

Wzdłuż ścianek tunelu biegły dwa równoległe rzędy białych podpór; każda — w kształcie kolumny Bareissa — była półkolista przy wierzchołku i podstawie, chociaż półkule te były wobec siebie obrócone pod kątem stu osiemdziesięciu stopni. Dzięki temu prostemu manewrowi stworzono filary, które wyglądały zupełnie inaczej zależnie od tego, z jakiego miejsca się na nie patrzyło. Oba rzędy miały dziwny wygląd: wydawały się bardzo zniszczone, jak gdyby postawiono je setki lat temu, jakby były już w ruinie, chociaż można było mieć co do tego wątpliwości, gdy się patrzyło na ich gładkość i biel pokrytej diamentem soli. Stały w pewnej odległości od trawy, były białe jak kostki cukru i połyskiwały jak polanę wodą.

Frank szedł między rzędami kolumn, dotykając ich po kolei. Ponad nimi ze wszystkich stron wyrastały zbocza doliny, a wyżej urwiste, szklane ściany płaskowzgórzy. Nad skalnymi ścianami z niebarwionego szkła lśniła jaskrawa zieleń, miasto wyglądało więc, jak gdyby okalały je ogromne terraria. Naprawdę elegancka, mrówcza farma, skojarzyło się Frankowi. Część stoku doliny pod namiotem była pokryta drzewami, ceglanymi dachami i szerokimi trawiastymi alejami. Pozostała nie osłonięta partia zbocza była nadal czerwoną skalistą równiną. Sporo budynków właśnie kończono lub znajdowały się dopiero w trakcie budowy. Wszędzie stały dźwigi, sięgające niemal wierzchołków namiotów. Wyglądały jak niesamowicie kolorowe szkieletowe rzeźby. Dziesiątki budynków pokrywały jeszcze rusztowania. Helmut powiedział kiedyś Frankowi, że te przykryte namiotem stoki przypominają mu Szwajcarię, i nie było w tym nic dziwnego, ponieważ większą część budowy wykonywali właśnie Szwajcarzy.

— Te rusztowania mają im chyba zastąpić balkony…

Frank dostrzegł Saxa Russella, który stał u stóp jednego z rusztowań, patrząc w górę krytycznym wzrokiem. Chalmers przeszedł przez tunel, podszedł do niego i przywitał się.

— Tych podpórek jest dwa razy więcej niż potrzeba — dodał Sax. — Może nawet jeszcze więcej.

— Szwajcarzy to lubią.

Russell skinął głową. Przez chwilę obaj spoglądali na budynek.

— No i? — spytał Frank. — Co sądzisz?

— O traktacie? Zredukuje wsparcie finansowe dla terraformowania — odparł Sax. — Sam wiesz, że ludzie wolą inwestować niż dawać.

Frank rzucił mu gniewne spojrzenie.

— Nie każda inwestycja jest dobra dla terraformowania, Sax, musisz o tym pamiętać. Wiele pieniędzy wydaje się na zupełnie inne rzeczy.

— Ale, widzisz, terraformowania to sposób zredukowania kosztów. Pewien procent wszystkich inwestycji zawsze go zasilał, więc chciałbym otrzymać tak dużą sumę, jak to tylko możliwe.

— Prawdziwe korzyści trzeba obliczać jedynie na podstawie rzeczywistych kosztów — zauważył Frank. — Wszystkich rzeczywistych kosztów! Ziemscy ekonomiści nigdy nie starali się tego skalkulować, ale ty jesteś naukowcem i powinieneś to zrobić. Musisz umieć ocenić nie tylko korzyści dla terraformowania, ale i szkody, jakie przynosi temu środowisku przyrost ludności i szerszy zakres działań. Lepiej nieco ograniczyć inwestowanie w czyste terraformowanie, niż pójść na kompromis i otrzymywać procent od pieniędzy wydawanych na posunięcia, które w jakiś sposób obrócą się przeciwko tobie…

Sax skrzywił się.

— Bawi mnie, gdy słyszę, że po ostatnich czterech miesiącach jesteś przeciwny kompromisowi, Frank… W każdym razie ja osobiście uważam, że lepiej jest otrzymywać zarówno całą sumę, jak i oprocentowanie. Koszty środowiskowe znaczą niewiele. Odpowiednio pokierowane mogą się nawet obrócić na naszą korzyść. Jak zwykł mawiać John, ekonomię można mierzyć w tera watach albo w kilokaloriach. Ponieważ ekonomia to energia. A my możemy używać energii w każdej formie, nawet w formie ciał. Ciała to dodatkowa praca. Są bardzo wszechstronne i energetyczne…

— Pomyśl o prawdziwych kosztach, Sax. O wszystkich. Ciągle próbujesz się bawić ekonomią, ale nie bierzesz pod uwagę, że ona wcale nie przypomina fizyki. Jest raczej jak polityka. Pomyśl, co się zdarzy, jeśli przybędą tu miliony uchodźców z Ziemi, przywożąc ze sobą swoje wirusy, zarówno biologiczne, jak i psychiczne. Może wszyscy przyłączą się do Arkadego albo Ann. Istnieje taka możliwość, pomyślałeś o tym kiedykolwiek? Epidemie, atakujące ciało i umysł motłochu… Mogliby rozbić cały twój system! Słuchaj, podobno grupa z Acheronu próbuje cię nauczyć biologii? Przyjrzyj się temu wszystkiemu dokładniej! To nie jest mechanika, Sax. To ekologia, l to krucha, delikatna, ekologia stosowana, którą, zapewniam cię, trzeba pokierować.

— Może i tak — odrzekł Sax, używając jednego z ulubionych powiedzeń Johna. Myśląc przez chwilę o Johnie, Frank przegapił początek dalszej wypowiedzi Saxa. Gdy się znów skupił, usłyszał:

— …ten traktat i tak niczego nie zmieni. Ponad-narodowcy, którzy zechcą inwestować, znajdą sposoby, by go ominąć. Posłużą się flagą jakiegoś nowego państwa i będziemy myśleli, że to jakiś kraj zgodnie z postanowieniami traktatu domaga się swoich praw do udziałów. A za nim staną ponad-narodowe pieniądze. Zobaczysz, co tu się będzie działo, Frank. Sam wiesz, jak to jest. Polityka, prawda? Ekonomia, co?

— Może — rzucił opryskliwie Frank. Słowa Saxa wytrąciły go z równowagi. Potem pożegnał się i odszedł.

Nieco później znalazł się w górnej partii doliny. Ta jej część nadal znajdowała się w budowie. Frank przyjrzał się rusztowaniom, które — tak jak mówił Sax — były przesadne, zwłaszcza przy marsjańskim ciążeniu. Niektóre wyglądały na tak mocne, jak gdyby nigdy nie zamierzano ich zdjąć. Po chwili Frank obrócił się i spojrzał na dolinę. Miasto było naprawdę ładnie usytuowane. Dwa zbocza powinny być świetnie widoczne z każdego punktu. Z każdego miejsca w mieście będą się rozciągały wspaniałe widoki.

Nagle zapikał czujnik na nadgarstku Franka. Włączył go. Dzwoniła do niego z dołu Ann.

— Czego sobie życzysz? — warknął. — Pewnie również sądzisz, że cię zdradziłem. Ty też chciałabyś wpuścić tu prawdziwe hordy, które zalałyby twój plac zabaw?

Skrzywiła się.

— Wcale nie. Biorąc pod uwagę sytuację uważam, że zrobiłeś najlepszą rzecz z możliwych. To właśnie chciałam ci powiedzieć.

Po tych słowach Ann natychmiast się rozłączyła i ekran opustoszał.

— Świetnie — rzekł głośno Frank. — Wszyscy na obu światach są na mnie wściekli z wyjątkiem Ann Clayborne! — Roześmiał się gorzko i ruszył dalej.

Zszedł z powrotem do tunelu, między rzędy kolumn Bareissa. Skaranie boskie z tymi babami, pomyślał. Na murawie nad kanałem dostrzegł grupki świętujących. W świetle późnego popołudnia ich ciała rzucały długie cienie. Wszystko wyglądało dziwnie złowieszczo, toteż Frank przystanął, niepewny, dokąd ma dalej iść. Lubił działać, ale nie przepadał za następstwami swoich posunięć. Teraz cała sprawa wydawała mu się skończona, dokonana. Zawsze tak się czuł po wykonanym zadaniu.

Przed jednym ze wspanialszych nowych biurowców w namiocie Niederdorf stała grupka Ziemian. Był wśród nich Andy Jahns.

Jeśli Ann jest zadowolona, Andy musi być naprawdę wściekły, pomyślał, i podszedł do niego, aby się osobiście przekonać.

Andy dostrzegł Franka i jego twarz na moment znieruchomiała.

— Frank Chalmers — rzucił. — Co cię do nas sprowadza?

Mówił uprzejmym tonem, ale w jego oczach nie było rozbawienia, raczej wydawały się lodowate. Tak, ten facet rzeczywiście był na niego wściekły. Frank, czując się z każdą sekundą lepiej, odparł:

— Po prostu sobie spaceruję, Andy. Trzeba rozruszać nogi po tak długim siedzeniu. A co ty porabiasz?

Po króciutkiej chwili wahania Jahns odpowiedział:

— Oglądamy właśnie biurowiec. — Przez moment obserwował, jak Frank zastanawia się nad podtekstem tych słów, a potem jego krzywy uśmiech stał się szczery, i mężczyzna dodał: — To są moi przyjaciele z Etiopii, z Addis Abeby. Zastanawiamy się, czy nie przenieść tu w przyszłym roku naszej siedziby. A więc… — Uśmiechnął się szerzej, bez wątpienia na widok reakcji Franka, który nerwowo zmarszczył czoło. — …Mamy naprawdę sporo do przedyskutowania.

Al-Qahira oznacza Mars w języku arabskim, malajskim i indonezyjskim, przy czym ostatnie dwa języki zapożyczyły to słowo z pierwszego. Jeśli spojrzy się na globus, łatwo zauważyć, jak daleko rozprzestrzenił się islam. Szeroko rozumiany świat arabski zajmuje cały środek Ziemi, od zachodniej Afryki po zachodni Pacyfik. Wiele tych terenów opanowali w jednym stuleciu. Tak, swego czasu było to prawdziwe imperium. I jak wszystkie imperia, jeszcze długo po upadku żyło “półżyciem”.

Mieszkający poza Arabią Arabowie nazywają siebie Mahjarytami, a ci, którzy żyją na Marsie — Mahjarytami qahiryjskimi. Kiedy przybyli na Czerwoną Planetę, spora ich liczba zaczęła wędrować po Vastitas Borealis (które określają mianem Północnej Badii) i po Wielkiej Skarpie. Tułacze ci byli przeważnie Beduinami i podróżowali w karawanach, z premedytacją wybierając sposób życia, który nie był już możliwy na Ziemi. Ludzie, którzy spędzili całe swoje dotychczasowe życie w arabskich miastach, po dotarciu na Marsa jeździli po okolicy roverami i mieszkali w namiotach. Twierdzili, że powodem ich bezustannej podróży jest poszukiwanie metali, areologia i handel, ale wydawało się jasne, że chodzi im głównie o podróżowanie dla samego podróżowania. Taki sposób życia.

Frank Chalmers przyłączył się do karawany starego Zeyka Tuqana w miesiąc po podpisaniu traktatu. Była północna jesień Mroku piętnastego (czyli lipiec roku 2057). Przez długi czas Frank podróżował z tą karawaną po potrzaskanych zboczach Wielkiej Skarpy. W tym czasie doskonalił swój arabski, pomagał przyjaciołom przy eksploatacji złóż i dokonywał obserwacji meteorologicznych. Karawana składała się z prawdziwych Beduinów przybyłych z Awlad ’Ali, zachodniego wybrzeża Egiptu. Mieszkali tam na północ od obszaru, który egipski rząd nazwał Projektem “Nowa Dolina”, ponieważ podczas poszukiwań ropy naftowej odkryto tam formację wodonośną wielkości tysiącletniego cieku Nilu. Nawet przed odkryciem kuracji gerontologicznej egipskie problemy populacyjne były palące. Powierzchnię kraju w dziewięćdziesięciu sześciu procentach stanowiły pustynie, toteż dziewięćdziesiąt dziewięć procent ludności mieszkało w dolinie Nilu i tłumy, które po odkryciu warstwy wodonośnej napłynęły do Nowej Doliny, musiały przytłoczyć żyjących tam dotąd Beduinów i ich zupełnie odmienną kulturę. Ci Beduini, z którymi podróżował Frank, nie nazywali siebie nawet obywatelami Egiptu i pogardzali Egipcjanami znad Nilu jako ludźmi pozbawionymi kośćca moralnego i etyki. Jednakże opinia tych wiecznych wędrowców na temat obywateli państwa nadnilowego bynajmniej tych obywateli nie powstrzymała przed napływem na północ od Nowej Doliny w Awlad ’Ali. Beduini z innych krajów arabskich poparli swoich towarzyszy z zatłoczonego nagle miasta, stanowiącego jeden z przyczółków ich wspaniałej kultury, i kiedy Liga Państw Arabskich przyłączyła się do programu marsjańskiego i wykupiła część miejsc na pokładach floty wahadłowców kursowych ZiemiaMars, poprosili Egipt, aby dał pierwszeństwo swoim zachodnim Beduinom. Rząd egipski przystał na to chętnie, wydawał się nawet uszczęśliwiony, iż może w ten sposób oczyścić własne społeczeństwo od kłopotliwej mniejszości. I tak znaleźli się tutaj: Beduini na Marsie, bez końca wędrujący przez ogromną północną pustynię.

Obserwacja pogody wzbudziła we Franku o wiele większe zainteresowanie klimatologią niż rozmowy toczone przez jego przyjaciółnaukowców. Pogoda na skarpie często była nieprzyjemna, w dół wzgórza pędziły potężne wiatry katabatyczne, co chwila zderzając się z pasatami z Syrtis, co wywoływało wysokie i szybkie czerwone tornada albo zaciekłe ataki piaszczystego gradu. Obecnie ciśnienie wynosiło latem mniej więcej sto trzydzieści milibarów, a atmosfera stanowiła mieszaninę około osiemdziesięciu procent dwutlenku węgla i dziesięciu procent tlenu; reszta był to przeważnie azot z nowych fabryczek przetwarzających azotyn. Nie było jeszcze jasne, czy marsjańskim naukowcom uda się kiedykolwiek zastąpić nieszczęsny dwutlenek węgla tlenem i innymi gazami, ale Sax wydawał się usatysfakcjonowany postępami, które poczyniono do tej pory. W każdym razie w wietrzny dzień na skarpie widać było, że powietrze gęstnieje; miało jakby prawdziwą wagę, podrzucało ciężki piasek i przyciemniało popołudnia do koloru strupka na ranie. No i w najgorszych zawieruchach poryw wiatru łatwo mógł przewrócić idącego człowieka. Frank ustalił, że jeden katabatyczny poryw ma prędkość sześciuset kilometrów na godzinę; na szczęście w chwili tego głównego uderzenia wszyscy znajdowali się w roverach.

Karawana stanowiła ruchomą stację wydobywczą. Metale i minerały rudonośne odkrywano we wszelkich możliwych miejscach i skupiskach na Marsie, ale arabscy poszukiwacze odkryli, że na Wielkiej Skarpie i równinach tuż pod nią znajduje się wiele bardzo lekko rozproszonych siarczków. Większość tych pokładów zalegała w sporych skupiskach, ale ich ilość nie dawała podstaw do użycia konwencjonalnych metod wydobywczych, toteż Arabowie zainicjowali nowe sposoby wydobycia i przetwarzania. Skonstruowali całą masę ruchomego sprzętu, dostosowując do swoich celów pojazdy budowlane i rovery. Powstałe maszyny były bardzo duże, składały się z wielu fragmentów i przypominały dziwne, rozczłonkowane owady; wyglądały jak urządzenia z sennego koszmaru mechanika samochodowego. Potwory te wędrowały po Wielkiej Skarpie w luźnych karawanach, szukając obszarów powierzchni warstwowej z rozproszonymi złożami miedzi, preferując te, które zawierały sporo tetrahedrytu lub chalkocytu, aby jadący w maszynach ludzie mogli pozyskiwać srebro jako produkt uboczny wydobycia miedzi. Kiedy zlokalizowali takie złoże, zatrzymywali się na okres, który nazywali żniwami.

Podczas pracy wysyłali automatyczne rovery poszukiwawcze na stok, na wyprawy trwające tydzień albo nawet dziesięć dni. Maszyny podążały wzdłuż starych potoków i rowów tektonicznych. Kiedy Frank przybył do karawany Zeyka, ten po krótkim powitaniu oświadczył, że Chalmers może sam sobie wybrać pracę, więc Frank wziął jeden z roverów poszukiwawczych i wybrał się na samotną ekspedycję. Spędził tydzień w drodze, trawiąc czas na poszukiwaniach, obserwując sejsmograf, próbniki i urządzenia meteorologiczne, od czasu do czasu dokonując sporadycznych wierceń oraz obserwując niebo.

Zarówno na Ziemi, jak i na Marsie wszystkie kolonie Beduinów wyglądają podobnie nijako. Z zewnątrz obóz wygląda jak skupisko nieforemnych brył bez okien, jak gdyby wiecznie skulonych dla ochrony przed żarem pustyni. Jednak kiedy wchodzi się do środka, można zobaczyć dziedzińce, ogrody, fontanny, ptaki, schody, lustra, arabeski.

Wielka Skarpa była dziwną krainą, pociętą przez północno-południowe systemy kanionów, zeszpeconą starymi kraterami, spustoszoną dawnymi wypływami lawy, poprzerywaną garbatymi pagórkami, krasami, płasko wzgórzami i podłużnymi grzbietami; wszystkie te twory geologiczne leżały na urwistym zboczu, więc ze szczytu każdej skały czy wzniesienia rozciągał się rozległy widok na północ. Podczas samotnej podróży Frank pozwalał automatycznemu pilotowi poszukiwawczemu podejmować większość decyzji, a sam siedział, obserwując tę krainę: milczącą, emanującą jakąś utajoną siłą, olbrzymią, rozdartą jak jej martwa przeszłość. Dni mijały i cienie zmieniały swoje położenie. Rankami wiatry falowały w górę zbocza, a popołudniami opadały w dół. Na niebie kłębiły się różnego rodzaju chmury: od przeskakujących nad skałami kuleczek nisko zalegającej mgły, przez wysoko położone wióry pierzastych cirrusów aż po sporadyczne, zwiastujące nawałnicę posępne burze, obejmujące całe niebo litą, nieprzerwaną warstwą wysokich na dwadzieścia tysięcy metrów chmur.

Od czasu do czasu Frank włączał telewizor i oglądał kanał arabskich wiadomości. Niekiedy w ciszy poranka impertynencko odpowiadał telewizorowi. Jakaś jego część obraziła się na głupotę mediów i rasy ludzkiej, wiecznie odgrywającej swój idiotyczny spektakl. Tylko że ta wielka masa ludzkości nigdy się nie pojawiała na wideo, ani razu, nawet w scenach zbiorowych, kiedy kamera omiatała tłum. W tych ogromnych regionach nadal mieszkała ziemska przeszłość, osadnicze życie było jak zawsze trudne i mozolne. Może była w tym jakaś mądrość, kultywowana przez stare kobiety i plemiennych mędrców. Może… ale trudno było w to uwierzyć, kiedy się widziało, co się dzieje, gdy zbierają się w miastach. Idioci na wideo, tworząca się historia!

— Można by powiedzieć, że przedłużanie ludzkiego życia jest, z samej definicji, wielkim bożym darem — oznajmił w pewnej chwili jakiś osobnik w telewizorze. Zdania tego typu wywoływały u Franka szaleńczy śmiech.

— Nigdy nie słyszałeś o skutkach ubocznych, dupku?! — krzyknął w kierunku ekranu.

Pewnej nocy oglądał program z Ziemi o użyźnianiu Oceanu Antarktycznego pyłem żelazowym, co miało dodać dietetyczne składniki do fitoplanktonu, który z niewiadomych przyczyn kurczył się w zatrważającym tempie. Pył żelazowy zrzucano z samolotów i cała operacja wyglądała tak, jak gdyby ktoś toczył walkę z jakimś podwodnym pożarem. Projekt kosztował dziesięć miliardów dolarów rocznie i trzeba by go było kontynuować bez końca, ale obliczono, że wartość użyźnienia w ciągu stulecia redukuje globalne stężenie dwutlenku węgla o piętnaście procent, plus minus dziesięć procent. Biorąc pod uwagę nieustanne ogrzewanie się atmosfery, a w perspektywie zagrożenie miast wybrzeża, nie wspominając już o zagładzie największych na świecie raf koralowych, uznano, że warto ponieść takie koszty.

— Ann się to bardzo spodoba — mruknął Frank. — Teraz z kolei terraformuje się Ziemię.

Oglądając program, coraz bardziej się odprężał. Uświadomił sobie bowiem, że wreszcie nikt go nie obserwuje, że nikt go nie słucha. Że ta maleńka urojona widownia, której istnienie stale sobie wyobrażał, nie istnieje. W rzeczywistości nikt nie śledzi naszego rejestrowanego życia, pomyślał. Żaden przyjaciel ani wróg nigdy się nie dowie, co Frank robi w tej głuszy. Mógł zrobić wszystko, na co miałby ochotę, nawet coś zupełnie szalonego. Przyszło mu nagle do głowy, że takiej sytuacji chyba instynktownie szukał, że w głębi duszy o nią błagał. Tu mógł wyjść na zewnątrz i przez całe popołudnie kopać kamienie w dół krasowego stoku. Mógł krzyczeć, pisać aforyzmy na piasku albo obrzucać obelgami oba księżyce, wpatrując się w południowe niebo. Mógł sobie samemu impertynencko odpowiadać przy posiłkach, złorzeczyć telewizyjnemu ekranowi, prowadzić rozmowy z rodzicami, z opuszczonymi przyjaciółmi, prezydentem Stanów Zjednoczonych, Johnem albo Mają. Mógł dyktować swemu komputerowi długie fragmenty socjobiologicznej historii świata, prowadzić pamiętnik, przygotowywać rozprawę filozoficzną, pisać powieść pornograficzną (mógł się nawet masturbować), tworzyć analizę kultury i historii arabskiej. Wypróbował wszystkie te pomysły, a kiedy autopilot poszukiwawczy doprowadził rover z powrotem do karawany, Frank czuł się zdecydowanie lepiej: był jakby bardziej pusty, prawdziwie wydrążony, a jednocześnie o wiele spokojniejszy.

“Żyj — mawiali Japończycy — jak gdybyś już był martwy”.

Jednak Japończycy stanowili zupełnie obcą kulturę. Życie wśród Arabów uświadomiło Frankowi, że oni również są inni niż Amerykanie i Europejczycy. Och, pasowali do świata ludzi XXI wieku, nie można było mieć co do tego wątpliwości. Byli wspaniałymi naukowcami i technikami, jak wszystkich, tak i ich w każdym momencie życia otaczała ochronna skorupa techniki; zapracowani, żyli tak jak inni. Tylko że Arabowie modlili się trzy do sześciu razy dziennie i kłaniali się w kierunku Ziemi, gdy ukazywała się na niebie jako poranna lub wieczorna gwiazda. I podróżowanie techniczną karawaną sprawiało im wielką i oczywistą przyjemność, ponieważ dzięki temu mogli nagiąć nowoczesny świat do swoich starożytnych celów.

— Zadaniem człowieka jest realizacja woli boskiej w historii — mawiał Zeyk. — Możemy tak zmieniać świat, aby wprowadzać w czyn boski wzorzec. Zawsze żyliśmy w ten sposób, islam bowiem mówi, że pustynia nie pozostaje na zawsze pustynią, a góra górą. Świat trzeba przekształcać w zewnętrzny pozór boskiego wzorca i to właśnie stanowi historię w islamie. Al-Qahira rzuca nam takie samo wyzwanie jak stary świat, chociaż tu wyzwanie to ma czystszą postać.

Powiedział to wszystko Frankowi, kiedy siedzieli w łaziku Zeyka, na mikroskopijnym dziedzińcu. Te rodzinne rovery przerabiano na prywatne twierdze, na pomieszczenia, do których bardzo rzadko wcześniej zapraszano Franka, a i teraz wprowadzał go tam jedynie Zeyk. Za każdym razem, kiedy Chalmers wchodził do środka, na nowo czuł zaskoczenie, pojazd bowiem z zewnątrz wydawał się zupełnie nijaki: duży, o zaciemnionych oknach, jeden z wielu ustawionych obok siebie i połączonych tunelami spacerowymi. Ale gdy Frank przechodził przez próg, gdy trafiał do wnętrza w przestrzeń wypełnioną światłem słonecznym sączącym się przez świetliki w suficie, uderzał go widok oświetlonych tapczanów, kunsztownie wykonanych kilimów, pokrytych kaflami podłóg, zielonolistnych roślin, mis z owocami i okna, w którym lekko zamglony widoczek Marsa wyglądał jak fotografia w ramkach. Za każdym razem Chalmers niemo wpatrywał się w niskie tapczaniki, srebrne dzbanki z kawą, konsolety komputerowe inkrustowane tekiem i mahoniem, w pluszczącą w basenach i fontannach wodę. Chłodny, wilgotny świat, cały w zieleni i bieli, serdeczny i mały. Rozglądając się wokół siebie Frank odnosił wrażenie, że takie pomieszczenia musiały istnieć od wieków, że ta sala wygląda tak jak wnętrze namiotu na pustyni Rub alChali w dziesiątym wieku albo gdzieś w Azji w dwunastym.

Zeyk często zapraszał go po południu, kiedy w jego roverze zbierała się na kawę i rozmowę grupka mężczyzn. Frank siadał na swoim miejscu obok Zeyka, sączył gęsty płyn i słuchał z wytężoną uwagą dyskusji po arabsku. Był to piękny język, bardzo melodyjny i pełen metafor, a cała nowoczesna terminologia techniczna rozbrzmiewała śpiewnie na tle pustynnych obrazów, ponieważ wszystkie nowe słowa miały — jak większość terminów abstrakcyjnych — konkretne rdzenie. Arabski, podobnie jak grecki, był językiem naukowym od samego początku, jego słownictwo było więc usystematyzowane i złożone, i można było tu znaleźć wiele wyrazów niemal żywcem przeniesionych później do angielskiego, co natychmiast dawało się odczuć i w pierwszej chwili niezwykle szokowało słuchacza.

Rozmowy toczyły się przez cały czas, ale prowadził je głównie Zeyk i inni starsi Arabowie, których młodsi mężczyźni słuchali z niezwykłym szacunkiem. Często rozmowa przekształcała się w jawną lekcję dla Franka na temat życia Beduinów, a wtedy mógł potakiwać, zadawać pytania, a od czasu do czasu nawet wtrącać komentarze i uwagi krytyczne.

— Jeśli w swoim społeczeństwie dostrzeżesz silne tendencje konserwatywne, wiedz, że nie może z tego wyniknąć nic dobrego — mówił Zeyk. — Kiedy bowiem ludzie bronią się przed postępem, często wybuchają najkrwawsze wojny domowe. Jak na przykład konflikt w Kolumbii, który nazwano La Violencia. To była wojna domowa, która przyczyniła się do całkowitego rozkładu państwa, do chaosu, którego nikt nie mógł zrozumieć i nad którym nie sposób było zapanować.

— Albo tak jak w Bejrucie — rzucił niewinnie Frank.

— Nie, nie — uśmiechnął się Zeyk. — Sytuacja w Bejrucie była o wiele bardziej skomplikowana. Tam toczyła się nie tylko wojna domowa, towarzyszyło jej również szereg wojen zewnętrznych. Wojny w Libanie nie wywołali przecież społeczni czy religijni konserwatyści izolujący się od normalnego rozwoju kultury jak w Kolumbii albo jak podczas hiszpańskiej wojny domowej.

— Mówisz jak prawdziwy postępowiec.

— Wszyscy qahiryjscy Mahjaryci są postępowi z samej definicji. Inaczej by nas tu nie było. Ale islam uniknął wojny domowej, ponieważ ma ścisłe podstawy: mamy logiczną, spójną kulturę i tutejsi Arabowie nadal pozostają pobożni. Nawet najbardziej konserwatywne środowiska na Ziemi doskonale to rozumieją. Nigdy nie wywołamy wojny domowej, ponieważ jednoczy nas nasza wiara.

Frank zrobił minę, która miała mówić sama za siebie. Pomyślał o herezji szyickiej, jednej z wielu islamskich “wojen domowych”. Zeyk zrozumiał wyraz jego twarzy, ale zignorował go i mówił dalej:

— Wszyscy razem przemierzamy historię jak jedna luźno powiązana karawana. Można powiedzieć, że my tutaj na Al-Qahira przypominamy jeden z naszych poszukiwawczych roverów. Ale przecież sam dobrze wiesz, jaka to przyjemność być w takim pojeździe.

— Cóż… — Frank zastanawiał się, jak ubrać w słowa swoje pytanie; jego brak doświadczenia w posługiwaniu się językiem arabskim dawał mu pewną swobodę działania. Miał prawo się długo zastanawiać, zanim coś powiedział, i oni się nie obrażali. — Czy naprawdę istnieje pojęcie postępu społecznego w islamie?

— Och, tak, rzecz jasna! — odpowiedzieli twierdząco i nadal kiwali głowami. Zeyk spojrzał Chalmersowi prosto w twarz i spytał:

— Masz wątpliwości?

— Hm… — Frank mruknął. Według niego ciągle nie istniało coś takiego jak jedna islamska demokracja. Ta kultura była hierarchiczna. Nagrodę w niej stanowiły honor i wolność, a dla wielu, którzy znajdowali się niżej w hierarchii, honor i wolność możliwe były do zdobycia jedynie poprzez uzyskanie szacunku. To wzmacniało system i unieruchamiało go. Ale czy mógł im to powiedzieć?

— Zniszczenie Bejrutu było katastrofą dla postępowej kultury arabskiej — powiedział któryś z zebranych. — Do tego miasta zawsze jeździli prześladowani przez własne lokalne rządy intelektualiści, artyści i radykałowie. Wszystkie narodowe rządy nienawidziły tego panarabskiego ideału, ale faktem jest, że mówimy jednym językiem, choć mieszkamy w bardzo wielu państwach, a język jest potężnym łącznikiem kultury. Wspólny język i wspólna religia sprawiają, że jesteśmy jednością, naprawdę, mimo politycznych granic. Bejrut zawsze był miejscem, w którym można było tę jedność potwierdzać i odkąd Izraelczycy go zniszczyli, zgoda między nami stała się trudniejsza. Zniszczenie Bejrutu miało nas podzielić i rzeczywiście nas podzieliło. A więc tutaj zaczynamy od nowa naszą pracę.

I właśnie tak trzeba rozumieć wasz postęp społeczny, pomyślał cierpko Frank.

Warstwowe złoża miedzi, które dotąd wydobywali, zaczęły się wyczerpywać, nadszedł więc czas na kolejną rahlę, na przeniesienie, czyli hidżry w nowe miejsce. Jechali przez dwa dni, aż dotarli do innego pokładu warstwowego, który wcześniej znalazł Frank. Arabowie zostali, a Chalmers wyruszył znowu na wyprawę poszukiwawczą.

Przez kilka dni siedział przy kierownicy ze stopami na tablicy rozdzielczej i obserwował mijany krajobraz. Znajdowali się w regionie równoległych, spadzistych grzbietów nazywanych thulleyami albo małymi żebrami. Frank podczas jazdy nie włączał już telewizora, miał bowiem wiele do przemyślenia.

— Arabowie nie wierzą w grzech pierworodny — wyrecytował w swój dyktafon. — Wierzą, że człowiek jest z gruntu niewinny, a śmierć uważają za rzecz naturalną. Twierdzą, że ludzie nie potrzebują Zbawiciela. Nie ma dla nich ani nieba, ani piekła, jedynie nagroda lub kara, które przybierają formę takiego samego życia, w ten sam sposób przeżywanego. W tym sensie jest to humanistyczna poprawka wobec judaizmu i chrześcijaństwa… Chociaż z drugiej strony Arabowie nigdy nie chcieli brać odpowiedzialności za swój los. Sądzą, że wszystko, co się zdarza, zawsze się staje z woli Allaha. Nie rozumiem tej sprzeczności… Teraz przybyli tutaj. Mahjaryci zawsze stanowili spoistą część arabskiej kultury, ale często część najbardziej “zewnętrzną”. W dwudziestym wieku poezję arabską wskrzesili poeci mieszkający w Nowym Jorku czy w Ameryce Łacińskiej. Być może tu stanie się tak samo. Zaskakujące jest, jak bardzo ich wizja historii zgadza się z tym, w co wierzył Boone. Nigdy tego nie podejrzewałem i teraz zupełnie nie mogę tego pojąć. Bardzo niewielu ludzi kiedykolwiek się zastanawia, co naprawdę myślą inni. Po prostu akceptują wszystko, co im się powie o kimś, kto znajduje się wystarczająco daleko…

Rover Franka wjechał teraz na teren bogaty w miedź porfirową. Złoże było niezwykle zbite i zawierało wysokie stężenie srebra. Miłe odkrycie, pomyślał Chalmers. Miedź i srebro były na Ziemi metalami dość rzadkimi, a srebro miało szerokie zastosowanie w bardzo wielu przemysłach, które obecnie ciężko odczuwały jego brak. Tutaj natomiast było go tak dużo, że leżało bezpośrednio na powierzchni, w wielkich bogatych skupiskach. Z pewnością nie aż tak wiele jak w Srebrnej Górze na masywie Elysium, ale Arabom nie będzie to przeszkadzało. Zbiorą, ile się da, a potem wyruszą w dalszą drogę.

Frank prowadził rover bez pomocy autopilota. Mijały dni, cienie przesuwały się. W dół wzgórza wiał wiatr, potem w górę, znowu w dół i znowu w górę. Pojawiały się chmury, przetaczały się niewielkie burze i czasami niebo pobłyskiwało lodowymi łukami, małymi tęczami i spowodowanymi przez grad zawirowaniami pyłu, który iskrzył się jak mika w różowym świetle słońca. Czasami Frank widział nad głową aerodynamicznie hamujący jeden z kursowych wahadłowców — płonął niczym meteor pędzący szybko po niebie.

Pewnego bezchmurnego ranka Chalmers dostrzegł Elysium Montes, ogromniejące nad horyzontem jak czarne Himalaje; odległy o tysiąc kilometrów widok był nieco zniekształcony przez zagęszczenie atmosfery. Od tej chwili Frank przestał używać dyktafonu, podobnie jak wcześniej telewizora. Nie interesowało go obecnie nic poza tym światem i nim samym. Wiatry porywały ziarna piasku i wzniecały obok łazika ogromne pyłowe chmury. To jest prawdziwa Khdla, prawdziwy pusty ląd.

Niebawem zaczęły go prześladować sny, sennie przetworzone wspomnienia, intensywne, żywe i dokładne, jak gdyby Frank próbował uspokoić swoją przeszłość podczas snu. Pewnej nocy śnił mu się dzień, kiedy ostatecznie mianowano go dowódcą amerykańskiej grupy pierwszych marsjańskich kolonistów. Wyjechał wtedy z Waszyngtonu do Doliny Shenandoah i czuł się tam bardzo dziwnie. Długo spacerował po wielkim wschodnioamerykańskim lesie, potem wszedł do wapiennych jaskiń w pobliżu Luray, stanowiących w jego śnie atrakcję turystyczną. Wędrował, obserwując stalaktyty i stalagmity oświetlone niesamowitymi, kolorowymi światłami. Przymocowano do nich drewniane płytki, na których organista mógłby grać jak na cymbałkach; wspaniała turystyczna grota! Musiał usunąć się w cień i przygryźć zębami rękaw, aby inni zwiedzający nie usłyszeli jego śmiechu.

Potem, nadal we śnie, zaparkował samochód w punkcie widokowym, wysiadł z auta, poszedł do lasu i usiadł wśród korzeni wielkiego drzewa. W pobliżu nie było nikogo, otaczała go ciepła jesienna noc, czerń ziemi i ciemne kształty drzew. Wokół Franka krążyły cykady, grały świerszcze, zgrzytając żałobnie w przeczuciu zbliżających się mrozów, które pozbawią je życia. Czuł się naprawdę dziwacznie… Zapytał sam siebie, czy rzeczywiście jest zdolny opuścić ten świat i nigdy już doń nie powrócić. Siedząc na ziemi żałował, że nie potrafi wsunąć się w ziemską rozpadlinę jak odmieniec z baśni i wyłonić w zupełnie innej postaci, jako coś lepszego, silnego, szlachetnego i bardzo długowiecznego — na przykład jako drzewo. Ale oczywiście nic się nie zdarzyło; nadal znajdował się na powierzchni, nadal był sobą. Tylko że już nie czuł się Ziemianinem, był teraz mieszkańcem jeszcze odległej Czerwonej Planety.

I wtedy się obudził. Przez cały dzień towarzyszył mu niepokój.

Którejś z następnych nocy przyśniło mu się coś jeszcze gorszego. Śnił mu się John. Ściśle mówiąc, śnił mu się pewien wieczór, kiedy był w Waszyngtonie i oglądał w telewizji transmisję z pierwszego lądowania Boone’a na Marsie. Tuż za Johnem szło wtedy jeszcze trzech innych kosmonautów. Frank wyszedł z oficjalnego przyjęcia w NASA, na którym świętowano to zdarzenie i ruszył przed siebie ulicami. Była gorąca noc w Dystrykcie Columbia latem 2020 roku. Frank sam tak to wszystko zaplanował, to była część jego planu związanego z Johnem. Pozwolił mu wylądować jako pierwszemu, poświęcił go jak królową w szachach, ponieważ ta pierwsza załoga miała przyjąć podczas rejsu tak duże dawki promieniowania, że — zgodnie z przepisami — po powrocie już nigdzie nie mogłaby polecieć. Fortel ten miał oczyścić pole dla następnej wyprawy, dla kolonistów, którzy mieli zostać na Marsie na stałe. To była gra warta świeczki, Frank zamierzał bowiem nie tylko lecieć w ekspedycji, chciał również jej przewodzić.

A jednak tamtej historycznej nocy uświadomił sobie, że jest w paskudnym nastroju. Wrócił do swego mieszkania w pobliżu Dupond Circle, potem wyszedł i kręcąc się po okolicy zgubił swego “anioła stróża” z FBI. Następnie wślizgnął do jakiegoś ciemnego baru, usiadł przy kontuarze i popijając bourbona, tak jak niegdyś jego ojciec ponad głowami barmanów wpatrywał się leniwie w telewizor. Z ekranu odbiornika sączyło się marsjańskie światło, zabarwiając na czerwono całe ciemne pomieszczenie baru. Frank wypił sporo i słuchając próżnej, bezmyślnej przemowy Johna, czuł, że nastrój z każdą chwilą pogarsza mu się jeszcze bardziej. Nie potrafił się skupić na własnym planie. Był porządnie pijany. W barze panował hałas i tłum zupełnie nie zważał na to, co pokazywano w telewizji. Nie znaczy to oczywiście, że ludzie z baru nie zauważyli lądowania na Marsie, ale była to dla nich po prostu kolejna rozrywka, traktowana tutaj na równi z meczem Bulletsów, który barman ciągle przerywał, zmieniając kanał w telewizorze. Właśnie znów pstryknął przełącznikiem i na ekran wrócił krajobraz Chryse Planitia. Czarny mężczyzna siedzący obok Chalmersa zaklął głośno.

— Koszykówka będzie diabelską grą na Marsie — zagaił Frank z florydzkim akcentem, którego w istocie pozbył się już dawno temu.

— Eee tam, trzeba skakać jak wszędzie i nie rozbić sobie głowy.

— Jasne, ale wyobraź sobie pan te skoki. Długie co najmniej na dwadzieścia stóp.

— Taa, twierdzisz, człowieku, że nawet wy, biali chłopcy, podskoczycie tam odpowiednio wysoko? Może i tak, ale lepiej dajcie sobie spokój z koszem albo będziecie mieli tam takie same kłopoty jak tu.

Frank roześmiał się. Na zewnątrz było gorąco, parna letnia noc w D.C. i gdy wracał do domu nastrój pogarszał mu się niemal z każdym krokiem. Natknąwszy się na żebraka, wyjął z kieszeni banknot dziesięciodolarowy i rzucił mu, ale kiedy ten wyciągnął po niego rękę, Chalmers odepchnął go i krzyknął:

— Pieprzę cię! Znajdź sobie pracę! — Z metra zaczęli wychodzić ludzie, więc Frank zostawił żebraka i pospiesznie odszedł. Był wstrząśnięty i wściekły. Wielu żebraków kuliło się w progach domów. Na Marsie stanęli dziś ludzie, a tu, w stolicy jego kraju, siedzieli na ulicach żebracy. Codziennie mijały ich setki prawników, udowadniając w ten sposób, że ich gadka na temat wolności i sprawiedliwości stanowi jedynie przykrywkę dla własnej chciwości. — Na Marsie będzie zupełnie inaczej — powiedział ze złością Frank i nagle odczuł prawdziwą potrzebę, by znaleźć się tam natychmiast, nie dbając o lata czekania, nie dbając o przygotowania… — Znajdź sobie pieprzoną pracę! — krzyknął do następnego bezdomnego. Potem wszedł do budynku, gdzie przydzielono mu mieszkanie, spojrzał na grupkę znudzonych strażników tkwiących ponuro za kontuarem w holu i pomyślał, że są to ludzie, którzy marnują życie siedząc i nic nie robiąc. Wjechał na górę i znalazł się przed drzwiami własnego apartamentu. Ręce trzęsły mu się tak bardzo, że w pierwszej chwili nie mógł otworzyć drzwi, a kiedy wszedł wreszcie do środka, zmroziło i przeraziło go umeblowanie pokoju — te wszystkie słodkie, miłe mebelki ułatwiające życie mężczyźnie na stanowisku, wystrój jak z teatru, stworzony przez specjalistów i mający zrobić prawdziwe wrażenie na rzadkich gościach z NASA lub FBI. Nic z tego nie należało do niego. Kompletnie nic! Miał tylko swój plan.

I wtedy się obudził. Był sam, w roverze na Wielkiej Skarpie.

W końcu wrócił z tej strasznej wyprawy w krainę snów. Gdy znalazł się ponownie w karawanie, zauważył, że trudno mu się rozmawia z ludźmi. Zeyk zaprosił go do siebie na kawę i Frank przed pójściem połknął tabletkę uspokajającą, aby odprężyć się w towarzystwie. W pojeździe Zeyka usiadł na swoim miejscu i czekał, aż gospodarz poda maleńkie filiżanki z przyprawionym korzeniami płynem. Po lewej stronie Chalmersa siedział Unsi AlKhal. Opowiadał właśnie szczegółowo o islamskiej wizji historii, poczynając od okresu aldżahilijja, czyli epoki “przedislamskiej”. AlKhal nigdy nie zachowywał się wobec Franka przyjaźnie i teraz, kiedy Chalmers próbował podać mu filiżankę w zwyczajowym geście uprzejmości, Arab sucho odparł, że honor ten należy się Frankowi, że on sam nie może sobie uzurpować prawa do niego. Była to typowa arabska zniewaga okazywana poprzez przesadną uprzejmość, poprzez sugestię hierarchiczności: ktoś stojący niżej w systemie nie może wyświadczyć przysługi osobie postawionej wyżej. Mężczyźni alfa, przewodnicy stada. Mój Boże, pomyślał Chalmers, równie dobrze można by ich wszystkich umieścić z powrotem na sawannie (albo w Waszyngtonie). To znowu był jedynie kolejny przejaw pragnienia dominacji wśród naczelnych.

Frank zacisnął zęby i kiedy AlKhal zaczął znowu opowiadać, spytał go:

— A co z waszymi kobietami?

Arabowie byli najwyraźniej zaskoczeni, a AlKhal wzruszył ramionami.

— W islamie mężczyźni i kobiety pełnią inne funkcje. Dokładnie tak jak na Zachodzie. Podział ten wywodzi się z biologii.

Frank potrząsnął głową i mimo że poczuł już działanie środka uspokajającego, nie mógł się odprężyć. Przeszłość wróciła z całą mocą i zaczęła mu ciążyć. Nie był w stanie dłużej udawać uprzejmości i przyjaźni. Był już naprawdę zmęczony udawaniem. Był chory od tej całej wiecznej pretensji cechującej każdą społeczność, kleistej jak ropa naftowa, sprawiającej, że wiele społeczeństw działało w naprawdę paskudny sposób.

— Tak — odparł — ale to jest niewolnictwo, czyż nie? Mężczyźni dokoła niego zesztywnieli, prawdziwie wstrząśnięci tym określeniem.

— Nie jest tak? — ponowił pytanie. Czuł, że mimo starań nie może zapanować nad dykcją. Słowa wychodziły mu z gardła w postaci bełkotu. — Wasze żony i córki są bezsilne i to jest niewolnictwo. Nie przeczę, że jesteście dla nich dobrzy, nie przeczę, że są one niewolnicami dość specyficznymi, że każda z nich ma pewną intymną władzę nad swoim panem, ale nie da się ukryć, że łączą was właśnie takie kontakty. Stosunek pan — niewolnik. Stosunek, który wszystko zniekształca. Stosunek, który należałoby zmienić.

Zeyk zmarszczył nos.

— Mogę cię zapewnić, że to wcale nie wygląda tak jak mówisz. Powinieneś posłuchać naszej poezji.

— A czy wasze kobiety również mogą mnie o tym zapewnić?

— Tak — odparł Zeyk z absolutnym przekonaniem.

— Może. Ale widzisz, najbardziej pożądane są u was kobiety skromne i pełne poddańczego szacunku, całkowicie i z oddaniem respektujące tradycję. To one pomagają swoim mężom i synom ugruntować ten system. Muszą więc szczerze popierać ten sam system, który je ciemięży. W efekcie same sobie szkodzą, ponieważ ten cykl powtarza się bez końca, pokolenie po pokoleniu. Popierany zarówno przez panów, jak i przez niewolnice.

— Używanie słowa “niewolnica”… — zaczął powoli AlKhal i przerwał na chwilę — jest obraźliwe i przykre, ponieważ niesie w sobie pewien osąd. Osądzasz kulturę, której zupełnie nie znasz.

— To prawda. Mówię wam tylko, jak to wygląda z zewnątrz. A taka opinia człowieka stojącego z zewnątrz powinna zainteresować postępowych muzułmanów. Czy to jest ten boski wzorzec, który koniecznie chcecie zrealizować w historii? Prawa uwidaczniają się w działaniu i dla mnie to, co widzę, jest swoistą formą niewolnictwa. A wiecie, że my toczyliśmy wojny, aby je znieść. Wykluczyliśmy nawet w swoim czasie Republikę Południowej Afryki ze społeczności narodów za to, że rządziła się prawami, zgodnie z którymi ludziom o czarnej skórze żyło się gorzej niż Białym. A wy to robicie przez cały czas. Jeśli jakichkolwiek mężczyzn na świecie potraktuje się tak jak wy traktujecie wasze kobiety, ONZ natychmiast potępia państwo, w którym dochodzi do takiego pogwałcenia praw. Ale ponieważ tu chodzi o kobiety, znajdujący się u władzy mężczyźni odwracają tylko głowy. Mówią, że to sprawa kultury danego narodu, że to kwestia religijna, w którą nie należy się mieszać. Nie nazywają tego niewolnictwem, ponieważ kobiety wszędzie traktuje się źle, a u was po prostu jeszcze gorzej.

— Może wcale nie gorzej — zasugerował Zeyk. — Może tylko inaczej.

— Nie, zapewniam cię, że gorzej. Zachodnie kobiety mają większy wybór, mogą robić wiele rzeczy, mają coś z życia. Wasze kobiety nie. A żaden człowiek nie godzi się bez powodu być czyjąś własnością. One muszą tego nienawidzić, z pewnością chciałyby to zmienić i mszczą się za to, jak umieją. Tak nie powinni postępować wobec siebie ludzie. A tu chodzi przecież o wasze matki, żony, siostry i córki.

Teraz w spojrzeniu wpatrzonych we Franka mężczyzn więcej było zaskoczenia niż obrazy. Chalmers spoglądał w swoją filiżankę z kawą i udawał, że tego nie zauważa.

— Musicie uwolnić kobiety.

— Jak twoim zdaniem mamy to zrobić? — spytał Zeyk, patrząc na niego z ciekawością.

— Zmieńcie wasze prawa! Niech kobiety pójdą do tych samych szkół, w których uczą się wasi synowie. Sprawcie, by miały takie same prawa, jak mężczyźni, jak wszyscy inni muzułmanie na całym świecie. Wiecie dobrze, że w waszych kodeksach znajduje się wiele zapisów, których nie ma w Koranie. Dodano je w czasach po Mahomecie.

— Dodali je święci mężowie — wtrącił ze złością AlKhad.

— Oczywiście. Jednak to my, współcześnie żyjący, decydujemy, według jakich przekonań religijnych będziemy żyć na co dzień. Tak postępują wszystkie kultury. Możemy wybierać nowe drogi i nowy styl życia. A wy musicie uwolnić kobiety.

— Nie lubię, gdy ktokolwiek poza mułłą prawi mi kazania — oznajmił AlKhad, zaciskając pod wąsem usta. — Tylko ci, którzy nie są skalani żadną zbrodnią, mogą nam mówić, co jest właściwe.

Zeyk uśmiechnął się wesoło.

— Tak zwykle mawiał Selim elHayil — dodał.

Zapadła głęboka, ciężka cisza.

Frank zamrugał oczyma. Wielu mężczyzn uśmiechało się, patrząc z uznaniem na Zeyka. Frank w jednej chwili uświadomił sobie, że oni wszyscy doskonale wiedzą, co się zdarzyło w Nikozji. Oczywiście! Selim umarł tamtej nocy zaledwie kilka godzin po dokonanym przez siebie morderstwie, otruty dziwną kombinacją zarazków, ale oni i tak znali prawdę.

A mimo to go przyjęli, mimo to wprowadzili go do swoich domów, do własnych dobrze strzeżonych pokoi, gdzie żyli swoim prywatnym życiem. I próbowali przekonać go do tego, w co sami wierzyli.

— Może powinniśmy uczynić je tak wolnymi jak rosyjskie kobiety — oświadczył Zeyk ze śmiechem, wyrywając Franka z zamyślenia. — Są oszalałe od nadmiaru pracy, nie uważasz? Niby równe mężczyznom, ale w rzeczywistości wcale nie…

Yussuf Hawi, pełen wigoru młody mężczyzna, spojrzał z ukosa na Franka i zachichotał.

— Są jak suki, ot co! Suki, a jednocześnie kobiety! Czy nie jest tak, że władza w domu zawsze należy do silniejszego? W moim roverze to właśnie ja jestem niewolnikiem, wierzcie mi. Codziennie chylę czoło przed moją Azizą!

Mężczyźni przez jakiś czas wesoło się z niego śmiali. Zeyk brał filiżanki i kolejny raz nalewał kawy. Wszyscy jak mogli starali się załagodzić dyskusję, starali się “zagadać” ordynarną napaść Franka, może dlatego, że uznawali go za ignoranta, za kogoś zupełnie nie znającego realiów ich życia, a może po prostu chcieli potwierdzić poparcie Zeyka dla niego. Część jednak nadal dziwnym wzrokiem wpatrywała się w Chalmersa.

Frank przestał się więc odzywać i znowu tylko się przysłuchiwał rozmowom. Był na siebie naprawdę wściekły. Popełnił fatalny błąd. Nie należy zawsze mówić tego, co się myśli, chyba że pasuje to do celów politycznych. A zwykle tak nie jest. Każde stwierdzenie należy głęboko przemyśleć, zanim sieje wypowie — taka jest podstawowa zasada dyplomacji. Najwyraźniej tu na skarpie zupełnie o niej zapomniał.

Tak bardzo zdenerwowało go własne zachowanie, że postanowił wyjechać na kolejną wyprawę poszukiwawczą. Teraz sny zdarzały mu się rzadziej, a kiedy wrócił, starał się nie brać żadnych leków. Siadywał w milczeniu w kawowym kręgu i jeśli w ogóle się odzywał, mówił tylko o minerałach i podziemnych wodach albo o komforcie jazdy zmodyfikowanym przez Arabów roverem poszukiwawczym. Mężczyźni obserwowali go uważnie, włączając go ponownie do swych rozmów jedynie z powodu przyjaźni, jaką darzył Franka Zeyk. I Frank musiał przyznać, że sympatia tamtego nigdy nie osłabła — z wyjątkiem może tej jednej chwili, kiedy w sposób najbardziej skuteczny dał Chalmersowi do zrozumienia, jak dużo on i jego ludzie wiedzą na temat wcześniejszych posunięć Amerykanina.

Pewnego wieczoru arabski przyjaciel zaprosił go do siebie na prywatną kolację. Poza Frankiem i Zeykiem miała być obecna jeszcze tylko żona Zeyka, Nazik. Nazik nosiła długą białą suknię skrojoną w tradycyjnym stylu Beduinów, przewiązaną w talii błękitnym pasem. Głowę miała obnażoną; gęste czarne włosy, ściągnięte w tył płaskim grzebieniem, luźno opadały na plecy. Frank wystarczająco dużo czytał o Arabach, aby wiedzieć, jak bardzo strój i uczesanie kobiety są niewłaściwe; wśród Beduinów z Awlad ’Ali kobiety nosiły czarne suknie i czerwone szarfy, które miały podkreślić ich nieczystość, cielesność i niższość moralną. Głowy miały zawsze przykryte w obecności obcych, a twarze osłonięte. I wszystko to z szacunku dla męskiej siły. Strój Nazik pewnie zaszokowałby jej matkę i babkę, nawet wziąwszy pod uwagę fakt, że nosiła go przy obcym, który nie przywiązywał wagi do arabskich obyczajów. Jednak Frank wiedział już wystarczająco dużo, aby pojąć, że jest to znak.

A potem, w chwili, gdy cała trójka śmiała się z czegoś serdecznie, Zeyk poprosił Nazik, aby przyniosła deser. Kobieta wstała i nie przestając się śmiać, odezwała się do męża:

— Tak, panie.

Zeyk rzucił jej groźne spojrzenie i mruknął:

— Idź, niewolnico — po czym zamachnął się na nią dłonią, którą ona chwyciła zębami i lekko ugryzła. Oboje roześmiali się, widząc jak Frank gwałtownie się zarumienił, i dostrzegli, że wreszcie zrozumiał: oni się przecież z niego naigrawali, a okazując sobie małżeńską miłość przy obcym, łamali również tabu Beduinów. Wtedy Nazik podeszła i czubkiem palca dotknęła jego ramienia. Musiał przyznać, że to zdumiało go jeszcze bardziej.

— Żartujemy sobie tylko z ciebie, wiesz o tym — oznajmiła. — My, kobiety, słyszałyśmy o twojej deklaracji wobec naszych mężczyzn i uwielbiamy cię za to. Mnóstwo spośród nas chętnie zostałoby twoimi żonami. Mógłbyś ich mieć tak wiele jak turecki sułtan. Wiesz, jest jakaś prawda w tym, co powiedziałeś… jest w tym wiele prawdy, zbyt wiele… — Pokiwała poważnie głową i wskazała palcem na Zeyka, który przestał się uśmiechać i również pokiwał głową. Po chwili Nazik podjęła: — Ale tak wiele spraw zależy przecież od ludzi, prawda? Mężczyźni w tej karawanie są dobrzy, są bystrzy. A kobiety są jeszcze inteligentniejsze i całkowicie swymi mężczyznami zawładnęły. — Zeyk uniósł groźnie brwi i Nazik się roześmiała. — Cóż, tak naprawdę jakoś znosimy naszą dolę. Poważnie.

— Ale gdzie wy właściwie jesteście? — spytał Frank. — To znaczy, gdzie są kobiety z karawany podczas dnia? Co robicie?

— Pracujemy — odrzekła po prostu Nazik. — Rozejrzyj się, a zobaczysz nas.

— Wykonujecie wszystkie rodzaje prac?

— O tak. Może nie wszystko robimy na widoku. Tu są ciągle jeszcze pewne… przyzwyczajenia, obyczaje. Jesteśmy samotne, odseparowane, mamy swój własny świat… to chyba niedobrze. My, Beduini, lubimy zbierać się razem, mężczyźni i kobiety. Mamy swoje tradycje, rozumiesz… I one trwają. Ale tu, na Marsie, bardzo wiele się zmienia i to szybko. Jest to następny krok na islamskiej drodze. Jesteśmy… — Szukała odpowiedniego słowa.

— Utopia — zasugerował Zeyk. — Muzułmańska utopia.

Zamachała dłonią z powątpiewaniem.

— Historia — powiedziała. — Hadż do utopii. Zeyk roześmiał się radośnie.

— Hadż to przeznaczenie — stwierdził znacząco. — Tego nas zawsze uczyli mułłowie. Więc już do tego doszliśmy, co?

On i Nazik uśmiechnęli się do siebie porozumiewawczo. Uśmiechem tym objęli na moment i Franka. I to zupełnie zmieniło ich dalszą rozmowę.

W praktyce Al-Qahira była panarabskim marzeniem, które się spełniało. Wszystkie arabskie narody wysyłały Mahjarytom pieniądze i ludzi. Na Marsie znajdowali się przedstawiciele wszelkich arabskich narodowości. W poszczególnych karawanach jeszcze trochę się separowali, powoli jednak zaczynali się już mieszać. Tu nie miało znaczenia, z jakich pochodzą krajów: bogatych czy ubogich w ropę naftową. Tutaj, wśród obcych, wszyscy stanowili rodzinę. Syryjczycy i Irakijczycy, Egipcjanie i Saudyjczycy, mieszkańcy szejkanatów leżących nad Zatoką i Palestyńczycy, Libijczycy i Beduini. Wszyscy byli tu kuzynami.

Frank z dnia na dzień zaczął się czuć lepiej. Sypiał znowu głęboko, odświeżony conocną szczeliną czasową, tą niewielką chwilą bezczynności w dobowym rytmie, tymi kilkudziesięcioma minutami poza czasem. Właściwie w karawanie całe życie toczyło się inaczej, jak gdyby nie tylko chwila, ale cała doba rozszerzała się w czasową szczelinę; Frank czuł, że można tu żyć spokojnie, i wydawało mu się, że nigdy nie miał prawdziwie ważnego powodu, by się spieszyć.

I tak mijały jedna za drugą kolejne pory roku. Słońce co wieczór zachodziło niemal w tym samym punkcie, przesuwając się bardzo powoli. Arabowie żyli obecnie całkowicie według tutejszego kalendarza. Zauważano i świętowano teraz już tylko marsjański początek nowego roku: LS O, początek północnej wiosny, już szesnastego Mroku. I znowu mijała jedna pora roku po drugiej, każda o długości sześciu miesięcy. Przemijaniu nie towarzyszyło znane z Ziemi ostre poczucie śmiertelności: czuli się, jak gdyby żyli teraz w świecie wiecznym, w nie kończącym się kołowrocie kolejnych zadań i dni, w nieprzerwanym cyklu modlitwy do jakże odległej Mekki, w nieustannej wędrówce po kraju. I w ciągłym chłodzie.

Pewnego ranka po przebudzeniu stwierdzili, że w nocy spadł śnieg. Cały pejzaż był śnieżnobiały. I w większości był to wodny lód. Cała karawana oszalała z radości, wszyscy, zarówno mężczyźni, jak i kobiety wyszli na zewnątrz w walkerach. Oszołomieni widokiem, kopali butami śnieg, ugniatali śnieżki, które nie chciały się kleić, próbowali ulepić bałwana, ale on też się stale rozpadał. Śnieg był tu zdecydowanie zbyt zimny.

Zeyk śmiał się z wysiłków pobratymców.

— Co za albedo — mruknął. — Zadziwiające jak bardzo to, co robi Sax Russell, obraca się przeciwko niemu. Sprzężenia zwrotne w naturalny sposób oscylują ku homeostazie, nie sądzisz? Zastanawiam się, czy Sax nie powinien był najpierw wszystkiego tak ochłodzić, aby cała atmosfera zamarzła na powierzchni. Ile by miała grubości, centymetr? A potem uszeregować nasze maszyny jedną za drugą dokoła świata jak proste równoleżniki i uruchomić urządzenia, aby przetwarzały dwutlenek węgla w odpowiednie, możliwe do życia, bogate w tlen powietrze. Możesz to sobie wyobrazić?

Frank potrząsnął głową.

— Sax prawdopodobnie rozważał taki pomysł i odrzucił go z jakiegoś nie znanego nam powodu.

— Bez wątpienia.

Śnieg dość szybko wyparował, ziemia znowu stała się czerwona i karawana ruszyła dalej. Od czasu do czasu mijali reaktory jądrowe, stojące jak zamki na szczycie skarp. Nie były to zwykłe rickovery, ale gigantyczne agregaty typu Westinghouse, zwieńczone pióropuszami zmrożonych wyziewów o wyglądzie chmur nazywanych kowadłami burzy. Na Magalavidzie pokazywano programy o prototypie chemicznej fuzji w Chasma Borealis.

Mijali jeden kanion za drugim. Frank zauważył, że Arabowie znają tę ziemię, jak nie znała jej nawet Ann; ją każdy fragment powierzchni Marsa interesował równie mocno, więc o żadnym regionie nie mogła mieć takiej wiedzy jak oni. Ann nie umiała tego świata “czytać” tak jak oni. A Arabowie podążali wzdłuż kolejnych pokładów i poprzez czerwoną skałę zmierzali prosto do czarniawych złóż siarczków albo ku osadom rtęci w kolorze delikatnego cynobru. Nie byli badaczami tego lądu, raczej zachowywali się jak jego kochankowie i najwyraźniej czegoś od niego oczekiwali. Ann natomiast nie prosiła o nic, pragnęła jedynie poznać odpowiedzi na swoje pytania. Istnieje tak wiele różnych rodzajów pożądania, pomyślał Frank.

Mijały dni, mijały kolejne pory roku. Kiedy grupa Franka napotykała inną arabską karawanę, świętowali spotkanie długo w noc. Grała muzyka, a oni tańczyli, popijali kawę, palili długie nargile i rozmawiali w “konferencyjnych” namiotach, które rozpinano nad zaparkowanymi w ośmiokąt łazikami. Ich muzyki nikt nigdy nie nagrał, ale znali ją świetnie i wygrywali z wielką wprawą na fletach i gitarach elektrycznych. Pieśni były to na ogół przeciągane ćwierćtony, po prostu zawodzili po swojemu, a dźwięki, które wydawali, były dla uszu Franka tak osobliwe, że długo nie potrafił ocenić, czy pieśniarze przypadkiem nie fałszują. Wspólne posiłki trwały godzinami, potem rozmawiali aż po świt, a kiedy nadchodził, wychodzili na zewnątrz i obserwowali przypominający rozpalanie hutniczego pieca wschód słońca.

Kiedy spotykali się z ludźmi innych narodowości, zachowywali się rzecz jasna bardziej powściągliwie. Pewnego razu, w Tantalus Fossae w pobliżu Alba Patera, mijali nową stację wydobywczą Amexu, której załogę w większości stanowili Amerykanie, eksploatujący jedną z rzadkich dużych żył bogatych w platynoidy skał wulkanicznych typu mafie. Sama kopalnia leżała na długim płaskim dnie wąskiego szczelinowego kanionu, ale w większości obsługiwały ją roboty, natomiast załoga mieszkała na górze, w eleganckim namiocie na stożku wznoszącym się nad rozpadliną. Arabowie okrążyli namiot, złożyli krótką kurtuazyjną wizytę, ale na noc wrócili do swoich przypominających owady roverów. Amerykanie nie zdołali niczego się o nich dowiedzieć.

Frank jednak został tego wieczoru w namiocie Amexu. Ludzie w nim mieszkający pochodzili z Florydy i ich akcent obudził wspomnienia niczym sieci wypełnione latimeriami; Chalmers starał się ignorować uczucia, które wciąż napływały falami, ale przychodziło mu to z trudem. Zadawał im dziesiątki pytań i wpatrywał się w ich czarne, białe lub latynoskie twarze; jak zwykle z uwagą słuchał odpowiedzi. Zauważył, że ta grupa — identycznie jak Arabowie — zachowuje się niczym społeczności sprzed wieków. Amerykanie przypominali zahartowaną, nieco prostacką załogę dawnych pól naftowych, łatwo znoszącą surowe warunki i długie godziny pracy ze względu na wysokie płace, które w całości odkładali na życie po powrocie do swego cywilizowanego kraju. Uważali, że gra jest warta świeczki, nawet jeśli pobyt na Marsie odbije się na ich zdrowiu.

— Najgorzej, że w każdym innym miejscu zawsze można wyjść na dwór, a tutaj, cholera, nie.

Nie interesowało ich, kim jest Frank, więc siedział wśród nich słuchając, jak opowiadają sobie rozmaite, zupełnie niewiarygodne historie, które zadziwiały go, chociaż skądś jakby były mu świetnie znane.

— Było nas dwadzieścia dwoje, jechaliśmy takim małym poszukiwawczym ruchomym kesonem bez podziału na pokoje… i pewnej nocy zrobiliśmy przyjęcie… Zdjęliśmy ubrania i wszystkie kobiety położyły się w kręgu na podłodze z głowami do środka, a potem faceci ustawili się przy ich stopach. Nas było dwunastu, a panienek dziesięć, więc dwóch facetów stale pilnowało, aby zabawa odbywała się dość szybko i właściwie przelecieliśmy się po całym kręgu w trakcie szczeliny czasowej. Pod koniec szczeliny okazało się, że kilka par jeszcze szaleje. Najwyraźniej wszystkich wciągnęła impreza. Było świetnie!

Wszyscy długo się śmiali, a potem ktoś inny zaczął opowiadać kolejną historię:

— Zabijaliśmy i zamrażaliśmy świnie w Acidalii; ci “zabójcy ludzkości” sami się prosili o kulkę w łeb, więc pomyśleliśmy sobie: dlaczego nie zabić i nie zamrozić ich wszystkich jednocześnie? Chcieliśmy zobaczyć, co się wtedy stanie. Więc wyłapaliśmy je i założyliśmy się, która wytrzyma najdłużej. Otworzyliśmy zewnętrzny luk śluzy powietrznej i wieprze, wszystkie jak jeden, wyleciały na zewnątrz i buch! Wszystkie się poprzewracały w odległości nie większej niż pięćdziesiąt jardów od włazu, z wyjątkiem jednej młodej świni, która przelazła prawie dwieście jardów i dopiero tam zamarzła, tak jak stała. Wygrałem dzięki niej tysiąc dolarów.

Frank uśmiechnął się słysząc ich radosne wrzaski. Poczuł się, jak gdyby był znowu w Ameryce. Spytał ich, co jeszcze robili na Marsie. Okazało się, że niektórzy budowali reaktory jądrowe na szczycie Pavonis Mons, gdzie miała lądować kosmiczna winda. Inni pracowali przy sztucznym kanale wodnym, montowanym na wschodniej części płaskowyżu Tharsis z Noctis do Pavonis. Główne konsorcjum ponad-narodowe odpowiedzialne za windę, Praxis, bardzo się interesowało “dolnym końcem”, jak nazywali to miejsce.

— Pracowałem przy westinghouse na szczycie formacji wodonośnej Compton pod Noctis, która podobno miała zawierać tak dużo wody jak Morze Śródziemne. Jedynym zadaniem reaktora miała być obsługa urządzeń nawilżających. Pieprzone dwa megawaty nawilżaczy! Były takie same, jak ten w moim pokoju dziecinnym na Ziemi, tyle że tutejsze potrzebowały po pięćdziesiąt kilowatów każdy! Gigantyczne potwory Rockwella z jednomolekularnymi odparowywaczami i silnikami turboodrzutowymi, które wytwarzają tysiącmetrową mgiełkę. Kurczę, to było prawie nie do uwierzenia. Milion litrów wodoru i tlenu dziennie dodane do atmosfery.

Inni budowali nowe miasto pod namiotem w kanale Echus, poniżej Overlook:

— Wiecie, że przebili tamtejszą warstwę wodonośną w kilku miejscach i w całym mieście pobudowali fontanny? W fontannach są posążki… i porobili wodospady, kanały, stawy, baseny kąpielowe… wiecie, wygląda jak mała Wenecja. I mają tam swoje sposoby na magazynowanie ciepła.

Rozmowa przeniosła się do sali gimnastycznej, dobrze wyposażonej w urządzenia, które zaprojektowano w taki sposób, aby ich użytkownicy stale mogli pozostawać w gotowości do powrotu na Ziemię.

— Ten to fanatyk, zostało mu chyba niewiele czasu. — Prawie wszyscy odbywali co dnia twardy trening, minimum trzy godziny. — Jeśli któryś z nas zrezygnuje, już nigdy nie będzie mógł wrócić na Ziemię. Utkwi tu na dobre, zgadza się? A wtedy co mu przyjdzie z tego całego oszczędzania?

— W końcu i tu się będzie płacić pieniędzmi — odparł inny. — Gdy ludzie gdzieś jadą, zawsze podąża za nimi amerykański dolar.

— Ciekawe skąd to możesz wiedzieć, dupku? — odburknął trzeci.

— Ponieważ my sami stanowimy na to dowód. W tym momencie wtrącił się Frank:

— Myślałem, że traktat zablokował używanie tutaj ziemskich pieniędzy?

— Ten traktat to pieprzony dowcip — oznajmił jeden z ćwiczących.

— Martwy jak moja “długodystansowa” świnia Bessy, warta tysiąc baksów.

Wszyscy nagle wpatrzyli się we Franka. Mieli po dwadzieścia, trzydzieści lat i należeli do pokolenia, z którym Chalmers nigdy zbyt dużo nie rozmawiał. Nie wiedział o nich wiele, nie miał pojęcia, jak dorastali, co ich ukształtowało i w co mogą teraz wierzyć. Ten ich tak bardzo swojski akcent i znajome twarze były z pewnością czymś bardzo złudnym. W gruncie rzeczy prawdopodobnie taka właśnie była prawda.

— Tak sądzicie? — spytał.

Pomyślał, że niektórzy z nich zaczynają chyba podejrzewać, że coś go łączy z traktatem i z całą historią Marsa. Ale ten, który mówił najwięcej, zdawał się nie zwracać na to uwagi.

— Człowieku, jesteśmy tutaj na kontrakcie, który według traktatu jest nielegalny. To się zdarza wszędzie. Brazylia, Gruzja, kraje arabskie, słowem, wszystkie państwa, które oficjalnie zagłosowały przeciw traktatowi wprowadzają tu teraz pod swoim szyldem ponad-narodowców. Istnieje rywalizacja o “państwa flagowe”, którymi można się najwygodniej posłużyć! A UNOMA leży na wznak z rozłożonymi nogami i mówi: “Jeszcze, jeszcze, więcej, więcej”. Tysiące ludzi tu ląduje i większość to pracownicy zatrudnieni przez konsorcja. Dostali wizy od swoich rządów, podpisali pięcioletnie kontrakty, w które wliczony jest także okres readaptacji, aby ciało człowieka nie zapomniało o ukochanej ziemskiej grawitacji.

— Mówisz, że przybywają was tu tysiące? — spytał Frank.

— Taak, jasne! Nawet dziesiątki tysięcy!

Tak, uświadomił sobie Chalmers, to może być prawda. Przecież nie oglądałem telewizji, od… no, od bardzo, bardzo dawna.

Człowiek podnoszący sztangę odezwał się nagle urywanym głosem, mówił bowiem tylko między kolejnymi szarpnięciami najwyraźniej sporego ciężaru:

— To dość szybko zostanie ukrócone… Wielu ludziom się przecież nie podoba… nie tylko tym, którzy przebywają tu od samego początku… tak jak ty… Przeciw jest też sporo nowych osób… znikają całe gromady… całe osady… czasem nawet całe miasta… Byłem w kopalni w Syrtis… zupełnie pusta… wszystko, co użyteczne, zniknęło… rozebrali, złupili… nawet takie drobiazgi, jak luki komór powietrznych… zbiorniki z tlenem… toalety… nawet takie rzeczy, których rozmontowanie zabiera wiele godzin… a oni to jednak rozebrali i zabrali ze sobą.

— Dlaczego to zrobili?

— Stali się tutejsi! — krzyknął z wysiłkiem ciężarowiec. — Skaptował ich twój towarzysz Arkady Bogdanów! — Mężczyzna zapatrzył się na Franka; wysoki, barczysty Murzyn z orlim nosem. Po chwili dodał: — Z Ziemi to wszystko wygląda świetnie. Konsorcjum zapewnia, że tu będzie jak u mamy za piecem: sale gimnastyczne, dobre jedzenie, czas na odpoczynek i tak dalej. Więc przylatujemy na Marsa, a wtedy się okazuje, że wcale nie jest tak wspaniale… W pierwszym zdaniu mówią ci, jak podzieli się teraz całe twoje życie tutaj: na czynności, które można robić, i na te, których w żaden sposób nie wykonasz. Wszystko jest już zaplanowane: godzina, o której się obudzisz, o której jesz, o której srasz. Wiesz? To jest jak wojsko, którym dowodzi jakiś pieprzony sztab medyczny. A potem nagle do zdesperowanych ludzi przyjeżdża twój kumpel Arkady i mówi: “Wy Amurrikanie, wy chłopcy, możecie sobie tu żyć swobodnie, ten Mars to wasz nowy Dziki Zachód i powinniście wiedzieć, że niektórzy z nas żyją inaczej, bez przymusów, bez planu dnia. Jesteśmy ludźmi wolnymi, tworzymy swoje własne zasady w naszym własnym świecie!” Tak to jest, człowieku!

Cała sala wybuchnęła śmiechem, już nikt nikogo nie słuchał, wszyscy mówili jeden przez drugiego, ale Frank słuchał tylko Murzyna, który ciągnął:

— Tak się wpada w pułapkę! Ludzie przylatują tu i od razu sobie uświadamiają, że muszą żyć według programu, że muszą bez przerwy ćwiczyć, aby móc wrócić na Ziemię, i że przez cały pobyt tutaj towarzyszy im ssanie rury z powietrzem. A podejrzewam, że oni nas okłamują i że powrót na Ziemię w ogóle nie jest możliwy… Założę się, że tak jest! Więc płaca właściwie nie ma dla nas żadnego znaczenia, naprawdę, jesteśmy tylko programem, jesteśmy ciemnymi wykonawcami. Sądzę, że utkniemy tu na dobre. Niewolnicy, człowieku! Jesteśmy pieprzonymi niewolnikami! I wierz mi, wielu ludzi to wkurza. Chcą zemsty, są gotowi oddać cios za cios. To właśnie chcę ci powiedzieć. I tacy właśnie ludzie znikają. Będzie ich cała masa, zanim to wszystko się skończy.

Frank popatrzył na mężczyznę.

— Dlaczego wy nie znikniecie?

Mężczyzna roześmiał się krótko i bez słowa zaczął znowu podnosić sztangę.

— Pilnuje nas bezpieka! — zawołał inny, trenujący na urządzeniu nautilus.

Ten, który podnosił ciężary, nie zgodził się z nim.

— Nie, system bezpieczeństwa jest kiepski… ale trzeba mieć… hm, no wiesz, trzeba mieć dokąd pójść. Jak tylko Arkady pokaże nam, dokąd mamy się udać… z pewnością znikniemy!

— Pewnego razu — dorzucił Murzyn — oglądałem przysłane od niego wideo. Mówił na nim, że kolorowi lepiej są przystosowani do życia na Marsie niż biali, ponieważ lepiej sobie radzą z promieniowaniem ultrafioletowym.

— Akurat! — roześmiali się wszyscy sceptycznie, chociaż z rozbawieniem.

— To brzmi jak bzdura, ale co, do cholery? — dodał czarny ciężarowiec. — Dlaczego nie? No powiedz, dlaczego nie? Nazwijmy to naszym światem. Nazwijmy to Nową Afryką. Niech tym razem żaden szef nam tego nie odbierze. — Znowu się roześmiał, jak gdyby wszystko, co powiedział, było tylko zabawnym pomysłem. Albo jakąś wesołą prawdą, prawdą tak rozkoszną, że musiała budzić głośny śmiech.

Bardzo późno tej nocy Frank wrócił do arabskich roverów; nadal jechał z przyjaciółmi, ale to już nie było to samo. Nie mógł zapomnieć stów Amerykanów. Nie potrafił już żyć w oderwaniu od tego, co się działo wokół, od aktualnego życia na Marsie. I teraz długie dni w “poszukiwaczu” tylko go drażniły.

Toteż znów zaczął oglądać telewizję; wykonał też kilka niezbędnych rozmów telefonicznych. Nigdy przecież nie zrezygnował ze swej funkcji sekretarza Marsa, a pod jego nieobecność biuro w Burroughs świetnie działało. Kierował nim asystent Franka nazwiskiem Slusinski wraz ze swoimi ludźmi. Przed wyjazdem z Arabami Frank zadzwonił do nich i poprosił, aby ukryli jego nieobecność przed Waszyngtonem. Mówili więc najpierw, że Chalmers pracuje w terenie, potem że prowadzi jakieś tajne śledztwo, później że wykorzystuje swój zaległy urlop, wreszcie, że jako przedstawiciel pierwszej setki postanowił pobyć trochę na powierzchni i pokręcić się po planecie. Ale takie ukrywanie się nie mogło trwać wiecznie.

Teraz Frank zadzwonił bezpośrednio do Waszyngtonu i prezydent okazał wielkie zadowolenie. Potem Chalmers połączył się z Burroughs, gdzie bardzo, bardzo zmęczona twarz Slusinskiego niemal się rozjarzyła szczęściem, gdy Frank przekazał mu nowinę. Całe biuro w Burroughs było uszczęśliwione wiadomością o jego powrocie. Ich reakcja nieco Franka zaskoczyła. Kiedy opuszczał miasto, rozczarowany nowym traktatem i bardzo przygnębiony z powodu Mai, myślał, że jest dla nich wszystkich okropnym szefem. A oni przez prawie dwa lata świecili za niego oczyma i teraz wydawali się szczęśliwi, że wraca. Ludzie to dziwne istoty, pomyślał Frank. I przyszło mu do głowy, że jedynym wyjaśnieniem może być tylko aura, jaką wytwarzają wokół siebie przedstawiciele pierwszej setki. Jak gdyby to jeszcze miało jakiekolwiek znaczenie.

Po powrocie z ostatniej wyprawy poszukiwawczej Frank usiadł wieczorem w łaziku Zeyka. Popijał kawę i słuchał rozmowy Zeyka, AlKhana, Yussifa i całej reszty. Patrzył na krążące po pomieszczeniu Nazik i Azizę. Rozmyślał o tym, że ci ludzie go jednak zaakceptowali. I w jakimś sensie również go rozumieli. Według ich kodeksu zasad, Chalmers zrobił to, co było konieczne. Działał na niego kojąco potok arabskiej mowy, pełnej aluzji i symboli. Gdy mówili o liliach, rzekach i lasach, o skowronkach i jaśminach, ich słowa mogły określać zarówno teleoperatorów maszyn, kanały, jakąś skarpę czy części urządzeń automatycznych… A może tylko lilie, rzeki, lasy, skowronki i jaśminy. To był piękny, naprawdę piękny język. Mowa ludzi, którzy go przyjęli do siebie i pozwolili mu w swoim gronie odpocząć. Teraz jednak musiał ich opuścić.

Pomysł przydzielania stałych lokali narodził się już w Underhill. Jeśli ktoś spędzał tam pół marsjańskiego roku, przyznawano mu na stałe własny pokój. W innych miastach na planecie przyjęto podobne zasady, ponieważ ludzie podróżowali w tym świecie tak często, że nikt nigdzie nie czuł się naprawdę w domu, a takie rozwiązanie wydawało się nieco łagodzić ich bezdomność.

Od niedawna zresztą pierwsza setka, której przedstawiciele stanowili większość podróżujących po planecie mieszkańców Marsa, zaczęła spędzać w Underhill znacznie więcej czasu niż w poprzednich latach. Niemal wszystkim sprawiało to przyjemność. Zwykle było ich w okolicy dwadzieścioro czy trzydzieścioro, a inni wpadali na jakiś czas między kolejnymi zajęciami, i podczas tych odwiedzin ciągle konferowali na temat sytuacji na Czerwonej Planecie. Nowo przybyli zdawali sprawę z tego, co widzieli na własne oczy, a reszta dyskutowała nad oceną wydarzeń.

Frank jednak nie spędzał w Underhill wymaganych w ciągu roku dwunastu miesięcy, toteż nie miał tu swojego pokoju. W 2050 roku przeniósł swoje biuro do Burroughs i zanim przyłączył się do arabskiej karawany w 2057, również w tamtym mieście, poza lokalem w biurowcu, nie miał swego pokoju.

Teraz był rok 2059 i Frank znowu przyjechał do Burroughs. Przydzielono mu pokój piętro niżej niż kiedyś. Wszedł do niego, rzucił na podłogę bagaż, rozejrzał się i głośno zaklął. Chcieli, by był tu osobiście… Też coś! Jak gdyby czyjaś fizyczna obecność gdziekolwiek czyniła obecnie jakąkolwiek różnicę! To absurdalny anachronizm, pomyślał, ale cóż, tacy są tutejsi ludzie! Kolejna staroświecka cecha, której nie umieją się pozbyć. Tak wiele osób ciągle żyło jak małpy, mimo że otaczała je wielka, wspaniała nowoczesność i mimo że posiadały ogromną, nową, niemalże boską władzę.

Do pokoju wszedł Slusinski. Chociaż akcent miał czysto nowojorski, Frank zawsze nazywał go Jeevesem, ponieważ wyglądał jak aktor o tym nazwisku, z pewnego serialu BBC.

— Jesteśmy jak karły w jakiejś ogromnej maszynie budowlanej — ze złością odezwał się Frank. — W jednej z tych naprawdę dużych koparek. Siedzimy w kabinie, mając za zadanie przesunąć wielką hałdę, i zamiast wykorzystywać możliwości naszego urządzenia, wychylamy się przez okno i kopiemy w powierzchni łyżeczkami do herbaty. A podczas pracy komplementujemy się nawzajem, jak to wspaniale wykorzystujemy fakt, że jesteśmy tak wysoko nad ziemią.

— Rozumiem — odparł ostrożnie “Jeeves”.

Ale prawda była taka, że Frank mógł sobie zrzędzić w najlepsze, a i tak nie miało to najmniejszego znaczenia. Znowu był w Burroughs i znowu musiał się rzucić w kołowrót pracy, spiesząc się ciągle, odbywając cztery spotkania na godzinę, biorąc udział w naradach, na których mówiono mu to, co już wiedział, czyli, że UNOMA używa teraz traktatu jako papieru toaletowego. Jej przedstawiciele zaaprobowali sytem księgowania, który miał gwarantować, że wszystkie zyski z górnictwa dzielone będą między członków Zgromadzenia Ogólnego. Tak samo miało być po uruchomieniu kosmicznej windy. Tysiącom emigrantów przyznawali status “niezbędnego personelu”. Ignorowali zdanie różnych lokalnych grup i stowarzyszeń, między innymi lekceważyli również koalicję “Nasz Mars”. Większości tych posunięć dokonywano w imię windy, która dostarczała mnóstwa pretekstów, trzydzieści pięć tysięcy kilometrów pretekstów, sto dwadzieścia miliardów dolarów pretekstów. I w sumie właściwie nie była wcale specjalnie kosztowna w porównaniu z budżetami wojskowymi państw w poprzednim stuleciu. A większa część funduszów na windę potrzebna była tylko w pierwszych latach — na znalezienie planetoidy i umieszczenie jej na właściwej orbicie oraz na zamontowanie urządzenia wytwarzającego kabel. Gdy fabryczka już “połknęła” planetoidę i “wypluła” kabel, wszystko zaczęło się kręcić samo. Wykonawcom pozostawało jedynie czekać, aż kabel urośnie do wystarczającej długości, aby mogli go wreszcie zainstalować w odpowiednim położeniu. Całe to przedsięwzięcie stanowiło prawdziwą finansową gratkę!

I także prawdziwy pretekst, by łamać postanowienia traktatu, kiedy tylko wydawało się to korzystne.

— Niech to cholera! — krzyknął Frank pod koniec któregoś długiego dnia w pierwszym tygodniu po powrocie do pracy. — Dlaczego UNOMA działa w taki sposób?

“Jeeves” i reszta jego pracowników uznała to pytanie za retoryczne i nikt się nie odezwał, nikt nie podsunął odpowiedzi. W końcu Frank przebywał przecież tak długo z dala od nich; obawiali się go teraz. Musiał odpowiedzieć sobie na to pytanie sam:

— Jak sądzę, chodzi o zwykłą ludzką chciwość. Chcą jak najwięcej zarobić na całym projekcie.

Przy kolacji tego wieczoru w małym bistro Frank spotkał Janet Blyleven, Ursulę Kohl i Włada Taniejewa. Jedząc oglądali wiadomości z Ziemi na barowym telewizorze. Działo się aż nazbyt wiele. Kanada i Norwegia przyłączyły się do planu popierającego zahamowanie przyrostu ludności. Oczywiście, nie mówiono o kontroli populacji, takie określenie było zakazane, ale właściwie tak trzeba byłoby określić ten program, gdyby ktoś chciał nazwać rzecz po imieniu. A jego postanowienia, rzecz jasna, znowu obracały w tragedię życie zwykłych ludzi na całym świecie: jeśli jedno państwo lekceważyło postanowienia ONZ w tej kwestii, pobliskie trzęsły się ze strachu, że zostaną zalane napływem emigrantów. Znowu zwierzęcy, małpi strach! Tymczasem Australia, Nowa Zelandia, Skandynawia, Azania, Stany Zjednoczone, Kanada i Szwajcaria uznały imigrację za nielegalną, a w Indiach w ciągu roku liczba ludności wzrosła o osiem procent. Chociaż akurat w tym państwie najprawdopodobniej tego typu problemy rozwiązywał głód. I tak się zapewne działo w wielu krajach na Ziemi. Czterech Jeźdźców Apokalipsy to doprawdy niezły pomysł na kontrolę populacji. Dopóty aż… Program przerwała nagle reklama popularnej margaryny dietetycznej, której organizm nie trawił, więc gładko przesuwała się przez jelita i wydalana była na zewnątrz. “Nareszcie możecie jeść wszystko, co chcecie!” — głosił slogan.

Janet wyłączyła telewizor.

— Zmieńmy temat.

Siedzieli przy stoliku z opuszczonymi głowami. Każde patrzyło w swój talerz. Okazało się, że Wład i Ursula wyjechali z Acheronu i byli w drodze do Elysium, gdzie wybuchła epidemia gruźlicy.

— Kordon sanitarny poszedł w rozsypkę — wyjaśniła Ursula. — Niektóre z wirusów przywiezionych przez emigrantów na pewno się zmutują albo przenikną do naszych systemów odpornościowych.

Znowu wpływ Ziemi. Nijak nie można było od niej uciec.

— Źle się dzieje tam na dole! — dodała Janet.

— Tak jest od lat — odparł szorstko Frank. Na widok twarzy starych przyjaciół stał się bardziej rozmowny. — Nawet przed kuracją nadzieje na dłuższe życie były w bogatych państwach prawie dwa razy większe niż w biednych. Pomyślcie o tym! Ale w dawnych czasach biedni byli naprawdę biedni, nie zastanawiali się nad przyszłością, żyli z dnia na dzień. A teraz w każdym sklepiku na rogu jest odbiornik telewizyjny i oni wszyscy widzą, co się dzieje… A mianowicie, że ich atakuje AIDS, a bogaci mają gerontologiczną kurację. Co za tym idzie, biedni umierają młodo, a bogaci żyją wiecznie! Czują się, jak gdyby byli inną rasą! Dlaczego więc mieliby się wahać? Nie mają przecież nic do stracenia.

— A wszystko do zyskania — pokiwał głową Wład. — Jeśli im się uda, mogą żyć tak jak my.

Wszyscy czworo pochylili się nad filiżankami z kawą. W pomieszczeniu panował półmrok. Sosnowe meble pokrywała ciemna patyna, wszędzie widać było plamy, nacięcia, kurz niedbale starty ręką… Frank miał przez chwilę wrażenie, że jest tak samo jak dawniej, tak samo jak w jeden z tamtych wieczorów dawno temu, kiedy byli jedynymi ludzkimi istotami na tym świecie, kiedy było ich niewielu, przybyłych w tym samym czasie. Wszystko pasowało, z wyjątkiem ich samych — Frank zmrużył oczy, rozejrzał się i dostrzegł w twarzach swoich przyjaciół znużenie, na ich głowach siwe włosy; były to pomarszczone twarze starych ludzi. Od tamtych chwil minęło jednak sporo czasu, uświadomił sobie, i rozproszyli się po planecie; podróżowali i działali tak jak on, żyli w ukryciu jak Hiroko albo… byli martwi jak John… Nieobecność Johna nagle wydała się czymś strasznym, niby wielki, ziejący otworem krater, na którego stożku kulą się posępni ludzie, próbując ogrzać ręce. Na tę myśl wstrząsnął nim dreszcz.

Później Wład i Ursula poszli spać, a Frank siedział odrętwiały, patrząc na Janet. Jak często pod koniec długiego, wypełnionego pracą dnia, tak i teraz czuł się niemal sparaliżowany, jakby już nigdy nie był w stanie się poruszyć.

— Gdzie jest teraz Maja? — spytał, chcąc zatrzymać przy sobie Janet dla towarzystwa. Ona i Maja były dobrymi przyjaciółkami w czasach Hellas.

— Och, jest właśnie w Burroughs — odparła Janet. — Nie wiedziałeś? Nie.

— Zajmuje stare mieszkanie Samanthy. Może cię unika…

— Co takiego?

— Jest na ciebie nieźle wkurzona.

— Na mnie? — Jasne. — Janet przyglądała mu się przez półmrok sali, w której rozlegał się ciągły, cichy szum. — Chyba o tym wiesz.

Frank zastanawiał się przez chwilę, jak bardzo powinien być wobec niej szczery, po czym zapytał:

— Nie! Dlaczego miałaby być na mnie zła?

— Och, Frank — mruknęła Janet. Pochyliła się na krześle: — Przestań się wygłupiać! Zachowujesz się, jakby ktoś cię nieźle zdzielił pałką przez łeb! Znamy się nie od dziś, no i byliśmy tu przez cały czas, widzieliśmy wszystko, co się zdarzyło! — Kiedy Frank cofnął się przed nią, Janet również odchyliła się do tyłu i dodała spokojnie: — Musisz przecież wiedzieć, że Maja cię kocha. Że zawsze cię kochała.

— Mnie? — spytał słabym głosem. — Chyba raczej Johna.

— Tak, tak, jasne… Tylko że John był zawsze zbyt łatwym przeciwnikiem. Kochał Maję tak po prostu, bez oczekiwań i problemów, i to było niezwykle czarujące. Dla Mai jednak zbyt łatwe. Ona lubi partnerów trudnych. Takich jak ty…

Frank potrząsnął głową.

— Nie sądzę.

Janet zaśmiała się z niego.

— Wiem, że się nie mylę, mówiła mi o tym wiele razy! Zwłaszcza od czasu konferencji na temat traktatu. Była na ciebie naprawdę wściekła… a ona zawsze dużo mówi, kiedy jest wściekła…

— Ale dlaczego była wściekła?

— Ponieważ ją odrzuciłeś! Odrzuciłeś ją, chociaż kręciłeś się wokół niej przez tyle lat. Przyzwyczaiła się do tego, uwielbiała to… Walczyłeś o jej uczucie w tak romantyczny sposób. Przyjmowała to za rzecz naturalną, a jednocześnie kochała cię za to. I podobało jej się, że jesteś taki potężny. A kiedy John umarł, kiedy mogła ci wreszcie w pełni okazać swoje uczucie i przystać na twoją propozycję, ty odesłałeś ją do diabła. Była wściekła! A ona potrafi się gniewać bardzo długo.

— To, co mówisz… — Frank z całych sił usiłował nad sobą zapanować. — To zupełnie nie pasuje do tego, jak ja sobie interpretuję wszystko, co się wydarzyło…

Janet wstała z zamiarem odejścia i kiedy mijała Franka, pogłaskała go po głowie.

— W takim razie może powinieneś z nią o tym porozmawiać.

Odeszła.

Przez długą chwilę Frank siedział bez ruchu całkowicie oszołomiony, dotykając lśniącej poręczy krzesła. Zupełnie nie mógł skupić myśli. W końcu zrezygnował i postanowił pójść spać.

Spał źle, a pod koniec długiej nocy przyśnił mu się kolejny sen o Johnie. Znajdowali się w długich, wysokich, przewiewnych komorach na stacji kosmicznej podczas długiego, szcześciotygodniowego pobytu w 2010 roku i wirowali właśnie w sztucznie wytworzonej marsjańskiej grawitacji. Byli młodzi i silni. John w kółko powtarzał:

— Czuję się jak superman, to jest naprawdę wspaniała grawitacja, czuję się jak nadczłowiek! Mogę tu zrobić wszystko! — Przebiegał kolejne okrążenia, biegał po korytarzach otaczających stację. — Wszystko się zmieni na Marsie, Frank. Wszystko!

— Nie. — Każdy krok był jak ostatnie wybicie w trójskoku. Hop, hop, hop, hop.

— Tak! Wszystko polega na tym, aby biec wystarczająco szybko.

Idealny obraz otoczonych jakby malowanymi chmurkami kropek — zachodnie wybrzeże Madagaskaru. Słońce brązowiło leżący poniżej ocean.

— Wszystko wygląda tak pięknie stąd, z góry.

— Zbliż się, a zobaczysz zbyt wiele — wymamrotał Frank.

— Albo za mało.

Było zimno i spierali się na temat temperatury. John pochodził z Minnesoty i jako chłopiec sypiał przy otwartym oknie. A Frank trząsł się z zimna, puchową kołdrę naciągał na ramiona, stopy miał jak z lodu.

Potem grali w szachy i Frank wygrał. John roześmiał się.

— Jak głupio — powiedział.

— Co masz na myśli?

— Gry nic nie znaczą.

— Jesteś pewien? Czasami życie wydaje mi się grą.

John potrząsnął głową.

— W grach istnieją zasady, a w życiu zasady ciągle się zmieniają. W życiu możesz zrobić ruch gońcem, aby dać mata czyjemuś królowi, a ten ktoś może się pochylić i wyszeptać coś w ucho twojemu gońcowi… i nagle nie masz już gońca, twój goniec zaczyna grać dla tamtego, a w dodatku porusza się tak jak wieża. I jesteś skończony.

Frank skinął głową. Sam kiedyś nauczył tego Johna.

Galimatias: posiłki, szachy, rozmowy, widok toczącej się Ziemi. Czuli się tak, jak gdyby nigdy nie żyli inaczej. A głosy z Houston były jak ich AL Niepokoje ludzi z Ziemi zdawały się absurdalne. Sama planeta była taka piękna, taka niezwykła była jej powierzchnia i tak malownicze okrywające ją chmury.

— Nigdy nie chcę wrócić na dół. Tu jest chyba nawet lepiej, niż będzie na Marsie, nie sądzisz?

— Nie.

Skulony, drżący, słuchał opowieści Johna z dzieciństwa. Dziewczęta, sport, marzenia o kosmosie. Frank rewanżował się historyjkami o Waszyngtonie i lekcjami z Machiavellego, aż przyszło mu do głowy, że już wystarczy, że już nauczył Johna wystarczająco dużo. W końcu przyjaźń to tylko swego rodzaju mikropolityka. Alę później, po jakimś czasie… w następnym sennym obrazie… rozmawiał, przerywał na chwilę, drżał, mówił o ojcu, który zupełnie pijany wracał z któregoś baru w Jacksonville, o Priscilli i jej platynowoblond włosach, o jej twarzy jak z okładki magazynu mody. To już najwyraźniej nic dla niego nie znaczyło, małżeństwo z rozsądku, dla kariery, dla życiorysu… małżeństwo po to, aby psychiatrom zdawał się normalny, aby nie zatrzymali go na dole, na Ziemi… No i poza wszystkim to nie była jego wina. Mimo wszystko to on został opuszczony. To jego zdradzono.

— Brzmi kiepsko. Nic dziwnego, że nie lubisz ludzi, Frank.

Chalmers pomachał ku dużej błękitnej kropce pod nimi. Byli tutaj. Przypadkowo machnął w kierunku Przylądku Igielnego.

— Pomyśl o tym, co się dzieje tam na dole.

— To historia, Frank. Możemy to zrobić lepiej.

— Możemy? Naprawdę?

— Tylko poczekaj, a sam zobaczysz.

Obudził się ze ściśniętym żołądkiem i kompletnie spocony. Wstał i wziął prysznic. Pamiętał już tylko jeden fragment snu — Johna, który mówił: “Poczekaj, a sam zobaczysz”. Żołądek ciążył Frankowi jak kamień.

Po śniadaniu odłożył widelec i zamyślił się. Później przez cały dzień był roztargniony. Chodził, jak gdyby nadal jeszcze śnił, zastanawiając się od czasu do czasu nad związkiem snu i życia. Czyjego egzystencja nie była podobna do snu? Wszystko przesadnie oświetlone, dziwaczne, stanowiące symbol czegoś innego?

Czuł się samotny i bezradny, i tego wieczoru poszedł szukać Mai. Miał wrażenie, że kieruje nim jakiś przymus. Decyzja podjęła się sama poprzedniego wieczoru, kiedy Janet powiedziała: “Ona cię kocha”. Więc szukał Mai, a potem nagle skręcił za róg i znalazł się w jadalni, gdzie od razu ją dostrzegł. Odrzuciła właśnie głowę do tyłu, śmiejąc się z czegoś; jej śmiech jak zwykle rozbrzmiewał ostro i perliście. Maja. Jej włosy były teraz tak samo intesywnie białe jak kiedyś były czarne; wpatrywała się z uwagą w towarzyszącego jej mężczyznę: ciemnowłosego, przystojnego, na oko mniej więcej pięćdziesięcioparoletniego. Tamten się uśmiechał. Rosjanka położyła mu rękę na ramieniu. Był to charakterystyczny dla niej gest, jeden ze sposobów, w jaki okazywała zażyłość; gest ten nic nie znaczył, a w gruncie rzeczy wskazywał nawet, że mężczyzna nie jest jeszcze jej kochankiem, że są raczej zaledwie w trakcie wzajemnego oczarowywanią się. Może poznali się zaledwie kilka minut temu… Chociaż wyraz twarzy mężczyzny sugerował, że zna Maję dość dobrze.

Nagle odwróciła się, zobaczyła Franka i zamrugała oczyma z zaskoczenia. Spojrzała na swego towarzysza i powiedziała doń coś po rosyjsku, nie zdejmując dłoni z jego ramienia.

Frank zawahał się; o mało nie obrócił się na pięcie i nie odszedł. Zaklął pod nosem… Nie był już przecież uczniakiem. Ruszył ostro przed siebie, mijając Maję rzucił krótkie powitanie, ale nie usłyszał, czy któreś z nich mu odpowiedziało. Przez całą kolację Maja trwała przylepiona do boku mężczyzny, nie patrząc w stronę Franka; nie podeszła do niego. Mężczyzna, z wyglądu dość sympatyczny, był najwyraźniej zaskoczony tymi nagłymi względami, zaskoczony, ale i zadowolony. Rzecz jasna, teraz wyjdą i oczywiście spędzą razem noc… Podczas gry wstępnej wszyscy zawsze wydają się tacy mili… A Maja bez skrupułów stale wykorzystywała takich ludzi dla własnych celów. Suka. Miłość… Im więcej o tym myślał, tym bardziej się wściekał. Ależ ona nigdy nie kochała nikogo poza sobą, powtarzał sobie. A w dodatku… to jej spojrzenie, kiedy zobaczyła go przed chwilą; bezsprzecznie przez ułamek sekundy była zadowolona. Może specjalnie zachowywała się tak ostentacyjnie, bo chciała, aby był na nią zły? Czy nie dawała mu znaku, że czuje się zraniona i że pragnie również jego zranić, a jednocześnie, czyjej gesty nie oznaczały w pewien sposób (nieprawdopodobnie zresztą dziecinny), że pragnie tylko jego?

Cóż, jakkolwiek było, niech ją wszyscy diabli. Frank wrócił do swego pokoju, spakował torbę, podjechał metrem na stację kolejową i wsiadł do nocnego pociągu, który jechał na zachód, przez Tharsis do Pavonis Mons.

Przez kilka miesięcy, kiedy wprowadzano kosmiczną windę na odpowiednią orbitę, Pavonis Mons powoli stawało się centralnym punktem Marsa, spychając na dalszy plan Burroughs, tak jak Burroughs niegdyś usunęło w cień Underhill. A ponieważ winda miała wylądować już niedługo, oznaki przyszłej dominacji tej strefy pojawiały się wszędzie. Równolegle do toru magnetycznego pociągu, który wspinał się na strome wschodnie zbocze, zbudowano dwie nowe drogi i cztery potężne rurociągi; wszędzie leżały również szeregi lin i przewodów, linie słupów trakcji mikrofalowej oraz dziesiątki stacji, szlaków towarowych, magazynów i hałd śmieci. A potem, na ostatniej i najbardziej urwistej krzywiźnie przy szczycie stożka wulkanu Frank dostrzegł istne mrowisko namiotów i budynków przemysłowych, które zagęszczało się coraz bardziej ku górze — szeroki stożek zabudowano niemal całkowicie. Między budynkami leżały ogromne tafle generatorów promieniowania słonecznego oraz urządzenia przetwarzające energię mikrofalową ze znajdujących się na orbicie baterii słonecznych. Każdy mijany po drodze namiot stanowił niemalże miasteczko, zatłoczone małymi blokami mieszkalnymi, a w każdym bloku mieszkały prawdziwe tłumy ludzi. I w każdym oknie wisiało pranie. W namiotach w pobliżu toru magnetycznego rosło bardzo niewiele drzew, i miejsce to wyglądało jak miejska dzielnica handlowa. Frank zauważył stragany zjedzeniem, wypożyczalnie kaset wideo, otwarte od frontu sale gimnastyczne, sklepy odzieżowe i nowoczesne samoobsługowe pralnie. Wszędzie na ulicach zalegały sterty śmieci.

Pociąg dojechał do stacji na stożku. Frank wysiadł z wagonu i ruszył do przestronnego namiotu dworcowego. Z południowego stożka rozciągał się rozległy widok na wielką kalderę — ogromne, prawie okrągłe wgłębienie, niemal zupełnie gładkie, z wyjątkiem jednego gigantycznego leja, który biegł od stożka ku północnemu wschodowi. Lej tworzył wielką szczelinę przecinającą kalderę i był śladem po potężnej ubocznej eksplozji. Była to jedyna skaza w konstrukcji, poza nią skalna ściana była zupełnie regularna, a dno kaldery niemal idealnie okrągłe i prawie zupełnie płaskie. Miało sześćdziesiąt kilometrów szerokości i pięć kilometrów głębokości. Wyglądało jak zaczątek gigantycznego moholu. Nieliczne ślady ludzkiej obecności na dnie kaldery były prawie niewidoczne ze stożka i z tej odległości wyglądały jak mrowiska.

Równik planety przebiegał dokładnie przez południowy stożek Pavonis Mons i tam właśnie konstruktorzy zamierzali ulokować dolny koniec windy. Punkt zamocowania był to solidny, brązowobiały betonowy bunkier wzniesiony o kilka kilometrów na zachód od dużego namiotowego miasta otaczającego stację kolejową. Na zachód od bunkra równolegle do stożka pobudowano rząd fabryczek. Stały tam także maszyny do robót ziemnych i leżały stosy materiałów, czekających na przetworzenie; wszystko połyskiwało z fotograficzną klarownością w przezroczystym, bezpyłowym, rzadkim górskim powietrzu pod ciemnośliwkowym niebem. Na nieboskłonie w pobliżu zenitu dostrzec można było wiele gwiazd; widoczne były nawet za dnia.

Nazajutrz po przyjeździe Franka obsługa lokalnego biura jego departamentu zaprowadziła go do bazy windy. Technicy właśnie tego popołudnia zamierzali wychwycić końcówkę liny przytrzymującej kabel windy. Operacja nie była zbytnio widowiskowa, niemniej jednak dość ciekawa. Koniec liny oznaczony był przez małą, zdalnie sterowaną rakietę; podczas jej lotu migotały nieprzerwanie skierowane na wschód dysze, a dodatkowo co jakiś czas wybuchały nagłym blaskiem dysze północne i południowe. Rakieta zniżała się powoli, podtrzymywana przez dźwig, i wyglądała niemal tak jak każdy inny lądujący pojazd, zjedna tylko różnicą: nad rakietą znajdowała się srebrna lina, prosta, wyraźna kreska, która ciągnęła się w górę i widoczna była parę tysięcy metrów ponad rakietą. Obserwując ten widok, Frank odniósł wrażenie, że stoi na dnie morza i spogląda na wielką wędkę spuszczoną ze śliwkowej powierzchni wody, wędkę, do której przywiązano ogniście barwną przynętę. Nagle poczuł ucisk w gardle i nie mógł już dłużej patrzeć, musiał pochylić głowę. Przez chwilę patrzył w dół, głęboko oddychając. Bardzo osobliwe uczucie!

Po zakończeniu operacji oprowadzono Franka po bazie. Dźwig, który przed chwilą pochwycił linę, stał na dnie dużego wgłębienia w betonowym bloku, a właściwie — betonowym kraterze. Na ścianach tego krateru znajdowały się łukowato wygięte srebrne kolumny, na których tkwiły zwoje magnetyczne. Ich zadaniem będzie utrzymywanie końca kabla w amortyzującym wstrząsy tunelu falowym. Kabel powinien się unosić dość wysoko ponad betonowym dnem komory, przytwierdzony za uchwyt swej zewnętrznej części. Tak to w każdym razie miało wyglądać: idealnie zrównoważona orbita i kabel prowadzący z nowego małego księżyca aż do tej konstrukcji. Trzydzieści siedem tysięcy kilometrów długości i zaledwie dziesięć metrów szerokości.

Po zabezpieczeniu linki przytrzymującej, sam kabel można było skierować w dół dość łatwo, nie należało jednak robić tego w sposób gwałtowny, ponieważ powinien wejść w swoją ostateczną orbitę naprawdę bardzo łagodnie, zbliżając się do niej asymptotycznie.

— To będzie jak paradoks Zenona — zauważył Slusinski.

Tak więc dopiero wiele dni po wizycie Franka w bazie, na niebie w końcu pojawił się koniuszek kabla. Przez następne kilka tygodni opadał jeszcze wolniej, stale widoczny na nieboskłonie. Widok był naprawdę niesamowity. Za każdym razem, gdy Chalmers spoglądał w tamtym kierunku, odczuwał lekki zawrót głowy i za każdym wracał do niego obraz oceanicznego dna i wędki, czarnej żyłki zwisającej ze śliwkowej powierzchni.

Frank spędził ten czas, organizując biuro Departamentu Marsa w mieście, które pewnego dnia nazwano Sheffield. Jego ludzie z Burroughs protestowali przeciwko przeprowadzce, ale zignorował ich opinie. Odbywał także spotkania z amerykańską kadrą kierowniczą i twórcami projektu, a wszystkie dotyczyły różnych aspektów konstrukcji i działania windy, problemów Sheffield albo innych miast Pavonis. Amerykanie reprezentowali zaledwie ułamek tutejszej siły roboczej, ale Frank i tak był wiecznie zajęty, ponieważ całkowity projekt był naprawdę ogromny. Amerykanie zresztą wyraźnie przeważali wśród dyrektorów i twórców programów komputerowych związanych z aktualną budową wagoników windy. Wprowadzenie tak wielu rodaków Chalmersa na stanowiska dyrektorskie i kierownicze niewątpliwie stanowiło warte miliardów dolarów mistrzowskie posunięcie i wielu ludzi Franka za to wysoko ceniło, chociaż powinni raczej dziękować jego AI, Slusinskiemu oraz Phyllis.

Sporo Amerykanów mieszkało w leżącym na wschód od Sheffield miasteczku pod namiotem, które zwano Teksasem. Dzielili ten teren z przedstawicielami innych nacji, którym spodobało się to miejsce lub trafili do osady przypadkowo. Frank spotykał się z nimi, kiedy tylko mógł, tak że zanim kabel całkowicie opadł, stanowili już całkiem zorganizowany zespół i prowadzili konsekwentną politykę, albo też — jak mówili niektórzy — tkwili nieodwołalnie pod “pantoflem” Franka. Tak czy owak, byli szczęśliwi, że są tutaj, póki wydawało im to się to warte zachodu. I tak wiedzieli, że są słabsi niż wspólnota Wschodniej Azji, która budowała dachy wagoników windy, czy Unia Europejska konstruująca sam kabel. No i o wiele mniej potężni niż Praxis, Amex, Armscor czy Subarashii.

W końcu nadszedł dzień, w którym kabel miał wylądować. W Sheffield zebrały się gigantyczne tłumy, aby zobaczyć operację wychwytu; hala dworcowa była wprost zapchana ludźmi, ponieważ rozciągał się z niej wspaniały widok na podstawowy kompleks, popularnie nazywany “gniazdem”.

Po kilku godzinach nad głowami zgromadzonych zawisło dno czarnego filaru. Im bardziej się zbliżał do celu, tym wolniej się poruszał. Kabel nie wydawał się dużo większy niż lina przytrzymująca, wisząca na niebie zaledwie kilka dni temu, a był z pewnością o wiele mniejszy niż człon napędowy rakiety “Energia”.

Kabel tkwił teraz na niebie idealnie pionowo, jednakże ponieważ był wąski (a skrót perspektywiczny dodatkowo zniekształcał obraz), wydawał się niewiele wyższy niż spory wieżowiec. Bardzo błyszczący, strzelisty wieżowiec zbudowany w powietrzu. Pień czarnego drzewa, wyższy niż nieboskłon.

— Powinniśmy się znajdować teraz tuż pod nim, w “gnieździe” — powiedział jeden z ludzi Franka. — Kiedy już wyląduje, pod kablem będzie chyba dość wolnej przestrzeni, prawda?

— Nie bierzesz pod uwagę pola magnetycznego — zauważył Slusinski, nawet na chwilę nie odrywając oczu od nieba.

Po jakimś czasie, gdy kabel odpowiednio się zbliżył, zebrani dostrzegli na jego powierzchni różnego rodzaju wybrzuszenia i srebrne linie. Szczelina pod kablem stawała się coraz węższa, aż ostatecznie jego koniec zniknął w głównym kompleksie i wśród zgromadzonego w hali tłumu nagle rozległy się szmery rozmów. Ludzie mówili coraz głośniej, a jednocześnie bacznie obserwowali ekrany telewizyjne; kamery wewnątrz “gniazda” pokazywały, że kabel zatrzymał się i zawisł dziesięć metrów ponad betonową podłogą. Następnie zbliżyły się do niego zakończone szczypcami dźwigi i uchwyciły go kilka metrów nad podstawą, tworząc coś w rodzaju kołnierza. Cała operacja odbywała się w sennie powolnym tempie, a kiedy się wreszcie zakończyła, okazało się, że “gniazdo” zyskało nagle niezbyt pasujący do całego pomieszczenia czarny dach.

Kobiecy głos oznajmił przez megafony:

— Kosmiczna winda została zabezpieczona.

Przez chwilę zgromadzeni wiwatowali. Odeszli od ekranów i zaczęli zaglądać przez ściany namiotu. Kabel nie wyglądał już tak dziwnie jak wtedy, gdy zwisał z nieba; stanowił teraz po prostu kolejny przykład absurdalnej marsjańskiej architektury. Bardzo wąska i niezwykle wysoka czarna strzelista wieża. Łodyga fasoli. Szczególna, ale wcale nie niepokojąca.

Tłum wybuchnął tysiącem rozmów i rozproszył się.

Wkrótce po tym wydarzeniu winda rozpoczęła pracę. Przez te wszystkie lata, kiedy roboty wytłaczały kabel z planetoidy, która stała się księżycem (nazwano go Clarke), tkając go jak pajęczą sieć, zbudowały również linie wysokiego napięcia, przewody zabezpieczające, generatory, nadprzewodzące tory magnetyczne, stacje remontowe, rakiety, których zadaniem było wprowadzanie kabla na odpowiednią pozycję, zbiorniki na paliwo i schrony ratunkowe, umieszczone na kablu co kilka kilometrów. Prace te postępowały w tym samym tempie co budowa samego kabla, więc niemal natychmiast po jego wylądowaniu czterysta wagoników ruszyło w górę i w dół niczym robactwo pasożytujące na długim włosie. Już kilka tygodni później można się było udać na orbitę i bezpiecznie wrócić na powierzchnię Czerwonej Planety.

Z kolei z góry zaczęły przybywać pierwsze transporty, towary i ludzie, przywiezione tu przez ziemskie floty kursowych wahadłowców — dużych kosmicznych statków, które poruszały się w systemie ZiemiaWenusMars, używając trzech planet i ziemskiego Księżyca jako grawitacyjnych dźwigni. Promy te w iście szaleńczym tempie przerzucały kolejne przesyłki z Ziemi na Marsa i z Marsa na Ziemię. Każdy z trzynastu statków towarowoosobowych mógł pomieścić tysiąc osób i każdy przybywał pełen. Na Clarke’u stale więc wysiadały strumienie ludzi, którzy następnie wsiadali do wagoników wind, opuszczali się na powierzchnię Czerwonej Planety, lądowali w “gnieździe” i masowo wpływali w hale Sheffield. Rozglądali się wokół niepewnie i zdezorientowani, z wytrzeszczonymi oczami przepychali się przez tłum na stacji kolejowej i tłoczyli w pociągach. Wysiadali przeważnie w miastach namiotowych Pavonis; roboty konstruowały te namioty wystarczająco szybko, aby udzielić schronienia kolejnym grupom, a dwa nowe rurociągi zapewniały na Pavonis zapasy wody, pompowanej z formacji wodonośnej Compton pod Noctis Labyrinthus. Emigranci nie mieli więc problemów z zainstalowaniem się na nowej planecie.

Natomiast w “gnieździe” po drugiej stronie kabla ładowano na pędzące w górę wagoniki rafinowane metale, platynę, złoto, uran i srebro. Następnie wagoniki kołysząc się wjeżdżały na tor magnetyczny i pędziły w górę, powoli przyspieszając, aż do osiągnięcia swej pełnej prędkości trzystu kilometrów na godzinę. Pięć dni później przybywały na wierzchołek kabla i hamowały w śluzach powietrznych wewnątrz balastowej planetoidy Clarke, kloca węglowego chondrytu, który teraz poprzecinany był tunelami z setkami wewnętrznych komór i zabudowany na zewnątrz rozmaitymi budynkami, tak że wyglądał bardziej jak statek kosmiczny albo miasto niż trzeci księżyc Marsa. Było to niezwykle ruchliwe miejsce. Stale przewalała się przez nie procesja nadlatujących i odlatujących statków. Ludzie byli tu w ciągłym ruchu, przebywali na Clarke’u zaledwie chwilę lub pracowali tu jako kontrolerzy ruchu używający najpotężniejszych istniejących AL Chociaż większość operacji związanych z kablem kontrolowano za pomocą komputera i w sposób automatyczny, do kierowania i nadzorowania tranzytu potrzeba było również wielu ludzi rozmaitych profesji.

Natychmiast pojawili się także, rzecz jasna, przedstawiciele wszelkich mediów, a i oni byli wiecznie w ruchu. Mimo że budowa trwała dziesięć lat, wydawało się teraz, że wraz z wylądowaniem kabla winda kosmiczna zrodziła się w jednej chwili, niczym Atena.

Jednak był też pewien problem. Frank dowiedział się, że jego ekipa coraz więcej czasu musi poświęcać nowo przybyłym do Sheffield przedstawicielom obu płci. Od razu po przylocie trafiali do jego biura i nerwowo, a czasem głośno i ze złością bez końca trajkotali, skarżąc się na tłok, na złe warunki, niewystarczającą ochronę policyjną lub nieodpowiednie jedzenie. Któregoś dnia Frank zauważył grubego mężczyznę o czerwonej twarzy, w baseballowej czapeczce na głowie, który wskazywał palcem na swoich rozmówców i mówił:

— Prywatne towarzystwa ochrony przychodzą do nas z górnych namiotów i proponują nam opiekę, ale to są zwykłe gangi, a to, co proponują, nazwałbym wymuszeniem! Nie mogę podać państwu nawet mojego nazwiska, ponieważ wtedy dowiedzą się, że do was przyszedłem! To znaczy… nie sądziłem, że tu również działa podziemie! Właśnie przed takimi jak oni przecież uciekliśmy z Ziemi…

Frank zaczął krążyć po biurze, gotując się z wściekłości. Czuł, że wszystko, co mówi mężczyzna, jest prawdą, choć nie potrafił tego sprawdzić, gdyż potrzebowałby do tego własnej policji i to dość licznej. Kiedy mężczyzna wyszedł, Chalmers próbował podpytać na ten temat swoich ludzi, ale nie powiedzieli mu nic nowego, co jeszcze bardziej spotęgowało jego gniew.

— Płaci wam się właśnie za to, abyście się dowiadywali dla mnie takich rzeczy. To jest wasza praca! A wy siedzicie tu cały dzień i nic nie robicie poza wiecznym oglądaniem dzienników z Ziemi!

Odwołał wszystkie zaplanowane na ten dzień spotkania, których było trzydzieści siedem.

— Leniwi, niekompetentni dranie — oznajmił głośno, wychodząc z biura. Poszedł na stację kolejową i wsiadł do lokalnego pociągu jadącego w dół wzgórza, aby samemu się przyjrzeć całej sprawie.

Gdy zjeżdżali, pociąg zatrzymywał się co kilometr w małych komorach powietrznych z nierdzewnej stali, które służyły za stacje kolejowe dla miasteczek namiotu. Frank wysiadł na jednej z nich; znaki w śluzie mówiły, że osada nazywa się El Paso. Przeszedł przez otwarty luk pasażerskiej komory powietrznej.

Przynajmniej widok jest stąd piękny, nie można zaprzeczyć, pomyślał. Z wielkiego wschodniego stoku wulkanu biegł kolejowy tor magnetyczny i rurociągi, a po obu ich stronach stały setki namiotów, które wyglądały jak mydlane bańki. Przezroczysty materiał starszych namiotów ustawionych wyżej na stoku stawał się powoli coraz bardziej purpurowy. Z elektrowni obok stacji dochodził głośny szum wentylatorów, który łączył się z wysokim terkotem ustawionego gdzieś generatora hydrazynowego. Ludzie mówili tu po hiszpańsku i angielsku. Frank zadzwonił do biura i polecił swojej ekipie zatelefonować do mieszkania mężczyzny, który skarżył się na gangi, i który mieszkał właśnie w El Paso. Mężczyzna był w domu i Chalmers umówił się z nim na spotkanie w kawiarence obok stacji, dokąd natychmiast poszedł i usiadł przy najbliższym stoliku. Było tu pełno gości płci obojga. Jedli i rozmawiali jak w każdym innym tego typu miejscu na świecie. Małe elektryczne samochodziki z szumem przesuwały się tam i z powrotem wąskimi uliczkami, przeważnie obładowane wysokimi stosami kartonów i skrzyń. Budynki obok stacji miały trzy piętra i zbudowano je z prefabrykatów: wzmocnionego stalą betonu pomalowanego na biało i niebiesko. Od stacji przez całą główną ulicę biegły dwa rzędy posadzonych w donicach młodych drzewek. Małe grupki ludzi siedziały na astrodarni, bez celu wędrowały od sklepu do sklepu lub spieszyły z plecakami i walizami ku stacji. Wszyscy wyglądali na trochę zdezorientowanych albo niepewnych, jak gdyby nie bardzo wiedzieli, co ze sobą począć albo nie nauczyli się jeszcze chodzić po tutejszej powierzchni.

Mężczyzna pojawił się w kawiarni wraz z całym tłumkiem swoich sąsiadów. Wszyscy mieli niewiele ponad dwadzieścia lat i byli zbyt młodzi — tak się przynajmniej mówiło — aby w ogóle przebywać na Marsie. Może kuracja mogłaby naprawić szkody wyrządzone przez promieniowanie i dokładnie odtworzyć ich zniszczone tkanki… Ale któż mógł to wiedzieć na pewno, póki nie spróbuje? Króliki doświadczalne, tym właśnie byli. Jak zawsze.

Frank dziwnie się czuł, stojąc wśród nich. Wyglądał jak starożytny patriarcha; odnosili się do niego z mieszaniną szacunku i protekcjonalności, tak jak traktuje się dziadka. Zirytowany tym faktem, zaproponował im spacer, chciał, aby mu pokazali okolicę. Młodzi ludzie poprowadzili go więc wąskimi uliczkami. Coraz bardziej oddalali się od stacji. Frank zauważył, że między wyższymi budynkami znajdują się długie rzędy baraków: placówki badawcze, stacje wodne albo przytułki tymczasowe dla uchodźców. Było ich całe mnóstwo. Zbocze wulkanu pospiesznie zniwelowano i na dwu — albo trzystopniowym stoku stało teraz wiele baraków. Młodzi ludzie powiedzieli Frankowi, że z powodu nachylenia stoku musieli starannie ustawiać łóżka, a w kuchni zachowywać szczególną ostrożność.

Chalmers spytał, czym się tu zajmują. Większość odpowiedziała, że pracują w Sheffield dla przedsiębiorstwa przeładunkowego. Rozładowywali wagoniki windy i przenosili towary na pociągi. Miały tę pracę wykonywać automaty, ale — co było zaskakujące — sporo pracy wciąż jeszcze pozostawało dla ludzi. Potrzebni byli operatorzy ciężkiego sprzętu, programatorzy robotów, monterzy urządzeń, kierowcy maszyn i robotnicy budowlani. Większość tych nowych znajomych Franka rzadko wychodziła na powierzchnię, a niektórzy nigdy tam nie byli. Na Ziemi wykonywali pracę podobnego rodzaju albo byli bezrobotni. Tu znaleźli dla siebie życiową szansę. Prawie wszyscy chcieli wrócić któregoś dnia na rodzimą planetę, ale sale gimnastyczne były zatłoczone, wstęp do nich drogi, a ćwiczenia pochłaniały zbyt wiele czasu, powoli więc możliwość powrotu coraz bardziej się od tych ludzi oddalała. Mówili z dziwnym południowym akcentem, którego Frank nie słyszał od dzieciństwa; czuł się, jak gdyby słuchał głosów z poprzedniego stulecia albo wręcz z epoki elżbietańskiej. Czy ludzie doprawdy ciągle mówili w ten sposób? W telewizji nigdy tego nie słyszał.

— Wy wszyscy jesteście tutaj już tak długo, że nie przeszkadza wam ciągłe przebywanie wewnątrz — oznajmił jeden z nich, dziwnie zniekształcając niemal każde słowo — ale my nie możemy tego znieść.

“Ni mużemy tego zniść!”

Frank zajrzał do kuchni.

— Co jadacie? — zapytał.

Ryby, jarzyny, ryż, tofu. Wszystko to przychodziło w paczkach. Nie skarżyli się, uważali takie jedzenie za dobre. Och, ci Amerykanie, osobnicy o najbardziej w historii ludzkości spaczonym guście i smaku! Niech mi ktoś da cheeseburgera! Martwili się natomiast zupełnie innymi sprawami: ciągłym uwięzieniem, brakiem prywatności, teleoperacją, tłokiem. I problemami, które z tego wynikały.

— Cały ekwipunek ukradziono mi następnego dnia po przylocie.

— Mnie też.

— I mnie.

Kradzieże, napady, wymuszenia. Wszyscy zgodnie oświadczyli Frankowi, że przestępcy pochodzą z innych miast namiotowych. Twierdzili, że to głównie Rosjanie. W każdym razie ludzie rasy białej, mówiący dziwnym językiem. Wśród kryminalistów byli też czarni, ale nie tak wielu jak na Ziemi.

Powiedzieli też, że tydzień temu zgwałcono kobietę.

— Żartujecie!? — krzyknął z przerażeniem Frank.

— Jak pan śmie mówić, że żartujemy! — krzyknęła z oburzeniem jakaś kobieta.

W końcu odprowadzili go z powrotem na stację. Frank zatrzymał się na chwilę w drzwiach. Zupełnie nie wiedział, co im powiedzieć. Zgromadził się przed nim spory tłumek: niektórzy go rozpoznali i przyłączyli się do grupy, innych przywołano lub przyciągnięto.

— Zobaczę, co da się zrobić — mruknął i szybko wszedł do śluzy.

Podczas powrotnej jazdy pociągiem bezmyślnie zaglądał do namiotów. Jedno miasteczko składało się z budowli przypominających trumny. Styl tokijski. Musiało tu być o wiele tłoczniej niż w El Paso i Frank zastanowił się nad tym, czy mieszkańcy tej osady się tym przejmują. Chyba nie. Niektórzy byli przyzwyczajeni do tego, że się ich traktuje jak łożyska kulkowe. Właściwie większość ludzi na Ziemi tak żyła. Tylko że przecież na Marsie miało być zupełnie inaczej!

Frank wrócił do Sheffield i idąc przez halę na stożku zapatrzył się na cienką pionową linię kosmicznej windy. Był tak zamyślony, że nie dostrzegał innych przechodniów, a na niektórych nawet wpadał. W pewnej chwili zatrzymał się i rozejrzał po tłumie. Kręciło się tu około pięciuset osób, obcych ludzi, żyjących własnym życiem. Kiedy ta planeta tak się zmieniła? Na początku byli przecież tylko wysuniętą placówką naukową, stanowili garstkę badaczy, rozproszonych po tym świecie, na którym powierzchnia lądu była taka sama jak na Ziemi: Eurazja, Afryka, Ameryka, Australia i Antarktyda, wszystko dla nich. Cały ten ląd był tu nadal, a jaka jego część znajdowała się pod namiotami i została przystosowana do życia? Dużo mniej niż jeden procent. A co mówiła UNOMA? Że jest już tutaj milion ludzi, a kolejne miliony są w drodze. Miała to być kraina bez jakiegokolwiek nadzoru i bez przestępstw, a okazała się przestępczym światem bez policji. Milion ludzi i żadnych praw z wyjątkiem praw konsorcyjnych. Liczył się tylko wynik finansowy. Zminimalizuj koszty, zmaksymalizuj zyski. Obracaj łagodnie setkami swoich łożysk kulkowych.

Tydzień później zastrajkowali mieszkańcy kilku namiotowych osad na południowym stoku. Frank usłyszał tę nowinę po drodze do biura, gdy zadzwonił do niego Slusinski. Strajkujące namioty zamieszkiwali w większości Amerykanie. Ludzie z biura Franka byli przerażeni.

— Zamknęli stacje kolejowe i nie pozwalają nikomu odjechać, nie można ich więc kontrolować, chyba że uszkodzimy awaryjne komory powietrzne…

— To ty się zamknij, Slusinski.

Frank pojechał południowym torem magnetycznym do strajkujących namiotów, lekceważąc obiekcje asystenta. Polecił nawet sporej grupie swoich ludzi, aby na dole do niego dołączyli.

Ekipa zajmująca się bezpieczeństwem Sheffield stała na stacji, ale Frank kazał im wsiąść do pociągu i odjechać. Zrobili to po krótkiej naradzie z zarządem miasta. Przy wejściu do śluzy Chalmers przedstawił się i poprosił, aby pozwolili mu wejść do środka. Był sam, więc go przepuścili.

Gdy pojawił się na głównym placu namiotu, otoczyło go morze wściekłych twarzy.

— Wyłączcie kamery — zasugerował. — Porozmawiamy bez świadków.

Usłuchali. Było tu tak samo jak w El Paso; ludzie mówili z innym akcentem, ale skarżyli się na te same problemy. Dzięki swojej poprzedniej wizycie Frank domyślał się, co chcą mu powiedzieć, mógł więc przemówić, nie czekając na ich żale. Spojrzał na nich posępnie i dostrzegł, że jego kompetencja zrobiła na nich spore wrażenie. Są po prostu młodzi, pomyślał.

— Słuchajcie, wasza sytuacja jest rzeczywiście zła — powiedział wreszcie po godzinie rozmowy. — Ale jeśli będziecie przez długi czas strajkować, jedynie ją pogorszycie. Przyślą tu korpus bezpieczeństwa, a wtedy nie będzie to już zabawa w złodziei i policjantów, ale życie w prawdziwym więzieniu. Przekazaliście nam swoje postulaty, więc teraz powinniście spuścić z tonu i negocjować. Powołajcie komitet, który będzie was reprezentował, i zróbcie listę skarg i żądań. Udokumentujcie wszystkie przypadki przestępstw, po prostu spiszcie je i każcie ofiarom podpisać oświadczenia. Zrobię z tego dobry użytek, wierzcie mi. Następny krok należy do UNOMY i do Ziemi, ponieważ tutaj złamano postanowienia traktatu. — Przerwał, aby odpocząć. — Tymczasem wracajcie do pracy! Łatwiej można w ten sposób zabić czas niż siedząc tu w zamknięciu. Jeśli podejmiecie pracę, zadziała to na waszą korzyść podczas negocjacji. A jeśli nie wrócicie do pracy, mogą wam odciąć dostawę żywności i to was wykończy. Lepiej, żebyście zrobili to z własnej, nieprzymuszonej woli. Wtedy będziecie wyglądać na rozsądnych negocjatorów.

I w ten sposób strajk się skończył. Część tłumu zgotowała nawet Frankowi owację, kiedy wracał na stację.

Z trudem tłumił w sobie ślepą furię; w pociągu odmówił rozmów ze swoimi ludźmi i nie reagował na ich znaczące spojrzenia, w których czaiło się idiotyczne pytanie. Nakrzyczał tylko na szefa służb bezpieczeństwa, nazywając go arogantem i głupcem.

— Gdybyście wy, skorumpowani dranie, działali jak należy, ten strajk by się nie zdarzył! Po co tu jesteście, u diabła!? Dlaczego ludzie są napadani w namiotach? Po co płacą za ochronę? Gdzie jesteście, kiedy to wszystko się zdarza!?

— To nie należy do naszych kompetencji — odparł mężczyzna; jego wargi były sine ze strachu.

— Do cholery, daj pan spokój! A co należy do waszych kompetencji? Tylko wasze bezdenne kieszenie? — Mówił tak długo, aż ludzie z bezpieczeństwa wstali i wyszli z pojazdu. Byli na niego tak samo wściekli, jak on na nich, ale zbyt zdyscyplinowani czy przestraszeni, aby mu odpowiedzieć.

Gdy znalazł się w swoim biurze w Sheffield, długo spacerował z pokoju do pokoju, pokrzykując na pracowników. Potem zaczął telefonować. Sax, Wład, Janet. Wyjaśnił im sytuację i każde z nich doradziło mu to samo, więc przyznał, że jest to jedyna droga wyjścia. Musiał polecieć na górę, na wierzchołek windy i porozmawiać z Phyllis.

— Załatwcie mi rezerwację — polecił swoim ludziom.

Wagonik windy wyglądał jak stary dom w Amsterdamie: był wąski i wysoki, zakończony u góry jasnym pomieszczeniem o przezroczystych ściankach i kopulastym sklepieniu, które przypominało Frankowi baniaczek na Aresie. Drugiego dnia podróży dołączył do innych pasażerów wagonika (tym razem tylko dwudziestu, najwyraźniej nie było zbyt wielu chętnych na jazdę tą trasą) i wspólnie wjechali małą wewnętrzną windą wagonika trzydzieści pięter w górę do owej przezroczystej nadbudówki, aby stamtąd obserwować mijanie Fobosa. Pomieszczenie to było szersze niż właściwa winda, toteż rozciągał się z niego widok również w dół, toteż Frank spojrzał na łukowatą linię horyzontu planety. Była o wiele bielsza i grubsza niż ostatnim razem, gdy ją widział. Ciśnienie doszło już do stu pięćdziesięciu milibarów, co było naprawdę imponującym osiągnięciem, nawet jeśli atmosfera składała się jedynie z trującego gazu.

Nadal czekali na pojawienie się małego księżyca, a Frank obserwował znajdującą się pod nim planetę. Pajęcza strzała kabla kierowała się prosto w dół na powierzchnię, a Chalmers miał wrażenie, jak gdyby wraz ze współpasażerami wznosił się wysoką, wąską rakietą, obcą i dziwną w swej smukłości i długości, rozciągała się bowiem kilka kilometrów w dół pod jego stopami i kilka w górę nad jego głową. Tak to wyglądało z kabla. Kulista, pomarańczowa powierzchnia Marsa wydawała się stąd niemal tak czysta i nietknięta stopą ludzką jak kiedyś, przed wieloma laty, gdy mieli na niej wylądować po raz pierwszy, wydawała się zupełnie niezmieniona pomimo ich usilnych starań. Aby to ujrzeć, trzeba było po prostu unieść się nad nią wystarczająco wysoko.

Wtedy właśnie jeden z pilotów wskazał Fobosa, brudnobiały obiekt na zachód od windy. Po dziesięciu minutach już znalazł się nad nimi, pędząc obok z zadziwiającą szybkością, wielki szary ziemniak poruszający się szybciej niż obserwatorzy nadążali obracać głowy. Nagle świsnęło i zniknął. Pasażerowie w nadbudówce gwizdali, krzyczeli, a potem rozgadali się, wymieniając wrażenia. Frank przez tę krótką chwilę, kiedy pojawił się księżyc, zdołał dostrzec jedynie kopułę nad Stickney, migoczącą jak klejnot w skale, tor magnetyczny otaczający środek Fobosa jak obrączka ślubna i jakieś jaskrawosrebrne bryły. Tylko tyle szczegółów zapamiętał z tego zamazanego obrazka. Pilot powiedział, że księżyc przelatywał w odległości pięćdziesięciu kilometrów od nich z prędkością siedmiu tysięcy kilometrów na godzinę. Nie była to wcale specjalnie duża prędkość, z taką właśnie uderzało w planetę sporo meteorytów. Cóż, może nie jest specjalnie duża, pomyślał Frank, ale dla mnie zupełnie wystarczy.

Zjechał z powrotem na dół i wszedł do jadalni.

Próbował sobie utrwalić w pamięci obraz pędzącego Fobosa. Ludzie przy stoliku obok niego rozmawiali o wyrzuceniu księżyca w górę, aby sprzągł swoją orbitę z Dejmosem. Był teraz poza pętlą, niczym nowe Azory; był całkowicie niepotrzebny i stanowił jedynie niedogodność dla kabla.

Phyllis twierdziła kiedyś, że i Marsa czeka podobny los w Układzie Słonecznym, jeśli nie zostanie zbudowana winda, która wejdzie w jego studnię grawitacyjną. Jeśli jej nie zbudujemy, mówiła, górnicy będą omijać Marsa i jego księżyce, wybierając eksploatację bogatych w metale planetoid, które nie mają takiej przeszkody. A dalej są księżyce Jowisza, Saturn, inne planety zewnętrzne…

Teraz na szczęście nie istniało już to niebezpieczeństwo.

Piątego dnia zbliżyli się do Clarke’a i wyhamowali. Była to planetoida o szerokości dwóch kilometrów, węglowy kloc, który miał obecnie kształt sześcianu. Każdy centymetr jego powierzchni zniwelowano i pokryto betonem, stalą i szkłem. Kabel wsunął się dokładnie w sam środek tego składowiska. Po obu stronach złącza, w miejscach, gdzie kabel stykał się z księżycem, znajdowały się wgłębienia, wystarczająco duże, aby mogły się przez nie przecisnąć wagoniki windy.

Winda wślizgnęła się do jednej z takich szczelin i łagodnie się zatrzymała na czymś w rodzaju pionowej stacji metra. Pasażerowie wysiedli i rozeszli się różnymi tunelami Clarke’a. Na Franka czekał jeden z asystentów Phyllis, który powiózł go małym samochodzikiem przez zatłoczone tunele o skalnych ścianach. Jechali w kierunku biura Phyllis, które znajdowało się po stronie księżyca widocznej z Marsa. Ściany budynku były zbudowane ze szkła i zielonego bambusa. Chociaż na księżycu panowała niemal mikrograwitacja i bardzo powoli przylecieli tu z Marsa, aby ustać na tej podłodze i poruszać się po niej, należało nałożyć obuwie magnetyczne. Dość staroświecka metoda poruszania się przy braku grawitacji, ale można się było tego spodziewać w miejscu tak ściśle “związanym” z Ziemią. Przy drzwiach Frank zmienił więc buty na magnetyczne ślizgacze i podążył do apartamentów Phyllis Boyle.

Akurat kończyła rozmowę z jakimiś mężczyznami.

— To jest nie tylko tani i prosty sposób wyniesienia się z grawitacyjnej studni, ale także system przesyłania ładunków, który znajdzie zastosowanie w całym Układzie Słonecznym! To jest nadzwyczajny przykład nowoczesnej techniki, nie sądzicie?

— Tak! — odpowiedzieli mężczyźni.

Phyllis wyglądała mniej więcej na pięćdziesiątkę. Mężczyźni po szumnym przedstawieniu się Frankowi — byli przedstawicielami Amexu — wyszli i Chalmers został sam z Phyllis.

— Radzę ci — powiedział — lepiej przestań używać tego nadzwyczajnego przykładu nowoczesnej techniki do zalewania Marsa setkami emigrantów albo winda wybuchnie ci w pewnej chwili w twarz i stracisz lądowisko.

— Och, Frank — roześmiała się.

Naprawdę ładnie się starzała: srebrne włosy, ślicznie zachowana twarz, której zmarszczki dodawały jedynie uroku, świetna figura. Wyglądała bardzo elegancko w rdzawym kombinezonie, a złota biżuteria, której miała na sobie niemało, razem ze srebrnymi włosami otaczała ją metalicznym połyskiem. Nawet okulary miały złote druciane oprawki. Patrząc przez nie na Franka wydawała się dystansować od tego miejsca; zachowywała się tak, jak gdyby na nosie miała wideookulary i jej uwagę całkowicie zaprzątały płaskie obrazy wyświetlane na wewnętrznej stronie szkieł.

— Nie możesz ich wysyłać na planetę w takim tempie — dodał Frank. — Nie mamy tam odpowiedniej infrastruktury, ani materialnej, ani kulturalnej. Powstają więc okropne, dzikie kolonie, które wyglądają jak obozy dla uchodźców albo miejsca pracy przymusowej. Dowiedzą się o tym na Ziemi, a wiesz, że oni zawsze dokonują analogii z ziemską sytuacją. Kiedyś to się na tobie zemści.

Phyllis patrzyła w jakiś punkt mniej więcej trzy stopy przed Frankiem.

— Większość ludzi nie widzi tego w ten sposób — ogłosiła takim tonem, jak gdyby przemawiała w sali pełnej słuchaczy. — To jest po prostu kolejny krok na drodze do pełnego wykorzystania Marsa przez ludzkość. On jest nasz i musimy z tego faktu skorzystać. Na Ziemi panuje rozpaczliwe przeludnienie, a tempo umieralności stale się zmniejsza. Powinniśmy wykorzystać naszą wiedzę i zapał, aby stworzyć ludzkości nowe możliwości. Zawsze tak było… Być może rzeczywiście ci pierwsi pionierzy cierpią pewne niewygody, ale one nie będą trwały wiecznie. My żyliśmy w znacznie gorszych warunkach, kiedy przylecieliśmy na Marsa.

Zaskoczony tym kłamstwem, Frank przyjrzał się jej bacznie, ale Phyllis natychmiast znów spuściła oczy. Powiedział więc tylko pogardliwie:

— Wcale mnie nie słuchasz!

Myśl ta przeraziła go i zamilkł.

Przez chwilę usiłował opanować gniew, wpatrując się przez przezroczysty sufit w widocznego nad ich głowami Marsa. Wirując wraz z nim, mieli stąd zawsze widok na Tharsis, a z tej odległości cała planeta wyglądała jak obrazek na jednej ze starych fotografii — pomarańczowa kula ze wszystkimi znajomymi plamkami na tak dobrze mu znanej półkuli: wielkie wulkany, Noctis, kaniony, teren chaotyczny, a wszystko wydawało się nie tknięte ludzką ręką i stopą.

— Kiedy byłaś ostatni raz na Marsie? — spytał ją.

— LS sześćdziesiąt. Latam tam regularnie — uśmiechnęła się.

— Gdzie się zatrzymujesz na planecie?

— W hotelu UNOMY.

Gdzie pracujesz, dodał w myślach, nad łamaniem ONZ-owskiego traktatu.

Cóż, to była jej praca, takie właśnie zadanie wyznaczyła jej UNOMA. Dyrektor kosmicznej windy, a jednocześnie główny łącznik między Organizacją Narodów Zjednoczonych i koncernami wydobywczymi. Kiedy przestanie pracować dla ONZ, pewnie każde z konsorcjów ponad-narodowych natychmiast zaproponuje jej kierownicze stanowisko. Była króIową windy. A winda była teraz mostem, kołem napędowym dla niemal całej marsjańskiej gospodarki. Phyllis miała do dyspozycji kapitał wszystkich konsorcjów, z którymi zdecydowała się współpracować.

Nie ulegało wątpliwości, że tak właśnie jest. Widać to było po sposobie, w jaki Phyllis kręciła się w ślizgaczach po połyskującym szkliście pokoju, po tym jak się uśmiechała, drwiąc sobie z pogardliwych uwag Franka. Cóż, pomyślał, nigdy nie grzeszyła zbytnią mądrością. Zacisnął zęby. Najwidoczniej nadszedł czas, aby zaczął używać dobrych starych Stanów Zjednoczonych jako młota kowalskiego, czas sprawdzić, czyjego stary kraj ma jeszcze jakąś siłę.

— Większość ponad-narodowców ma ogromne holdingi w Stanach — oznajmił. — Jeśli amerykański rząd zdecyduje się zamrozić ich fundusze, powołując się na fakt łamania przez nie traktatu, to spowolni ich działania i niektórych nawet doprowadzi do bankructwa.

— Nie udałoby ci się — odparła Phyllis. — Doprowadziłbyś w ten sposób do bankructwa raczej rząd.

— To, co mówisz, przypomina straszenie martwego faceta stryczkiem. Kilka zer więcej w gigantycznej liczbie to tylko kolejny poziom nierzeczywistości, nic ponadto. Nikt nie może sobie wyobrażać, że chodzi tu o coś więcej. A jedynymi, którym się zdaje, że tak jest, są właśnie przedstawiciela zarządców twoich konsorcjów ponad-narodowych. Mają pieniądze, ale nikt już o nie nie dba. Mógłbym w minutę przekonać o tym Waszyngton, a wtedy bardzo szybko zobaczyłabyś konsekwencje tego posunięcia. Jakakolwiek będzie reakcja, zniszczy twoją grę. — Frank gniewnie machnął ręką. — I w pewnej chwili ktoś inny zajmie te pokoje, a ty… — nagle intuicja podsunęła mu dokończenie tego zdania: — wrócisz do Underhill.

Phyllis przez długą chwilę zastanawiała się nad jego słowami, po czym ze wzgardą rzuciła ostro:

— Nikt nie zdoła o niczym przekonać Waszyngtonu. Na Ziemi panuje prawdziwy chaos. Grząskie piaski. Mów sobie, co chcesz, ja będę wykonywać swoją robotę i zobaczymy, kto ma większy wpływ.

Przeczłapała w ślizgaczach przez pokój, otworzyła drzwi i głośno powitała czekającą za drzwiami grupkę oficjeli z ONZ.

Tak, uświadomił sobie Frank, przylot na górę był zupełnie niepotrzebną stratą czasu. Zresztą wcale go to nie zaskoczyło; w przeciwieństwie do tych, którzy mu doradzili tę wycieczkę, nie wierzył, że Phyllis mogłaby postąpić rozsądnie. Zachowywała się niczym religijny fundamentalista — interesy stanowiły dla niej część religii; te dwa dogmaty wzajemnie się popierały, były cząstkami tego samego układu. Rozsądek się nie liczył. Mogła uwierzyć, że Ameryka nadal posiada jakąś siłę, ale najwyraźniej nijak nie potrafiła sobie wyobrazić, że jakąkolwiek władzę ma Frank. Dość! Udowodni jej, jak bardzo się myli.

W drodze powrotnej kosmiczną windą Frank sporządził plany trzydziestu półgodzinnych wideospotkań na piętnaście godzin każdego dnia. Informacje, jakie miał dla Waszyngtonu, szybko wciągnęły go w nie kończące się pasmo kolejnych rozmów telefonicznych, którym — ze względu na odległość — towarzyszyło opóźnienie transmisyjne. Rozmawiał ze swoimi ludźmi w departamentach Stanu i Handlu oraz z szefami innych liczących się resortów. Wkrótce również nowy prezydent miał mu udzielić “audiencji”. Tymczasem Frank wysyłał wiadomość za wiadomością, wysłuchiwał odpowiedzi, wysuwał argumenty, uczestniczył w sporach, odpowiadał na wszystkie pytania i sam je zadawał. Takie “opóźnione” rozmowy były trudne i wyczerpujące. Miał wrażenie, że sytuacja na Ziemi przypomina domek z kart, z których wiele się pogięło.

Tuż przed końcem podróży, patrząc w dół, na kabel, którego spód tkwił w sheffieldskim “gnieździe”, Chalmers nagle poczuł się naprawdę dziwnie — przeszyła go jakaś fala energii. Wrażenie szybko ustąpiło, a po chwili namysłu Frank doszedł do wniosku, że jego organizm musiał zareagować w ten sposób na hamowanie wagonika, który otarł się w pewnym momencie o jedno g. Na tę myśl przyszedł mu do głowy dziwny obrazek: długie molo, mokre nierówne deski srebrnie połyskujące rybią łuską. Nawet wydało mu się, że czuje słony rybi zapach. Jedno g! Zabawne, jak dobrze pamięta je jego ciało.

Kiedy Frank wrócił do Sheffield, wpadł znowu w swój stały kołowrót wysyłania wiadomości i analizowania odpowiedzi; dzielił się informacjami ze starymi przyjaciółmi i nowymi osobami, które powoli rosły w siłę. Szukał u nich wszystkich poparcia, argumentował, spierał się i kłócił. W pewnym momencie, gdy z wolna kończyła się już północna jesień, Frank odbywał około pięćdziesięciu konferencji naraz. Czuł się jak szachista grający symultanicznie z całą salą przeciwników. Po trzech tygodniach takiego życia sytuacja wreszcie zaczęła wracać do normy, przede wszystkim dzięki niezwykłemu zainteresowaniu prezydenta Incaviglii, który chciał zdobyć wpływ na Amex, Mitsubishi i Armscor, toteż postanowił przekazać prasie oświadczenie, że jego zamiarem jest sprawdzenie zarzutów łamania traktatu.

Reakcja była natychmiastowa także na giełdzie. A już dwa dni później konsorcjum windy oznajmiło, że wśród ziemskiego społeczeństwa chęć zamieszkania na Marsie jest tak wielka i powszechna, że niestety chwilowo popyt przewyższa możliwości. Na początek podniesiono, oczywiście, ceny, ale i tak trzeba było zwolnić na jakiś czas tempo emigracji, póki na powierzchni nie zbuduje się większej liczby miast i automatycznych maszyn budowlanych.

Frank po raz pierwszy usłyszał o tym w programie informacyjnym, który oglądał któregoś wieczoru w bistro podczas samotnej kolacji. Uśmiechnął się.

No cóż, suko… teraz zobaczymy, kto jest lepszy w zapasach w grząskim piasku. — Skończył jeść i ruszył na przechadzkę wzdłuż stożkowej hali. Wiedział, że wygrał dopiero jedną bitwę, a wojna zapowiadała się na bezwzględną i długą. Niemniej musiał przyznać, że zwycięstwo nawet w jednej małej bitwie jest bardzo przyjemne.

W samym środku północnej zimy zbuntowali się mieszkańcy najstarszego amerykańskiego namiotu na wschodnim stoku. Wyrzucili całą wewnętrzną policję UNOMY i zamknęli się od środka. Mieszkający w pobliżu Rosjanie poszli natychmiast w ich ślady.

Podczas krótkiej rozmowy Slusinski nakreślił tło tych wydarzeń. Frank dowiedział się, że obie grupki pracowały dla filii Armscoru, zajmującej się budową dróg. Pewnej nocy na obie osady napadli azjatyccy bandyci, którzy przecięli materię namiotów i zabili po trzech mężczyzn w każdym. Wielu innych poraniono nożami. Zarówno Amerykanie, jak i Rosjanie twierdzili, że napastnikami byli rozwścieczeni yakuzi, chociaż Frankowi opis ich wyglądu skojarzył się raczej z pracownikami ochrony Subarashii, małą armią, która składała się przeważnie z Koreańczyków. W każdym razie na scenie natychmiast pojawili się przedstawiciele UNOMY i stwierdzili, że napastnicy uciekli, a w namiotach aż wrze od buntowniczych nastrojów. Zaplombowali więc oba namioty i odmawiali wypuszczenia kogokolwiek na zewnątrz. Mieszkańcy osad, oburzeni, że stali się więźniami, siłą otworzyli śluzy i spawarkami zniszczyli tor magnetyczny biegnący przy ich stacjach. W zamieszkach zginęło wielu ludzi po obu stronach, policja UNOMY w odpowiedzi wysłała do środka regularne oddziały szturmowe, a wtedy robotnicy w dwóch namiotach poczuli się naprawdę uwięzieni.

Rozwścieczony i zdegustowany tym wszystkim Frank pojechał osobiście załagodzić sytuację. Tym razem musiał zignorować nie tylko zwykłe obiekcje swoich własnych ludzi, ale także zakaz, który wydał nowy przedstawiciel UNOMY (Helmuta odwołano na Ziemię). Kiedy znalazł się na stacji, czekała go jeszcze bezpośrednia rozmowa z szefem policji UNOMY, a nie było to zadanie łatwe. Nigdy przedtem tak bardzo nie starał się wykorzystać charyzmy pierwszej setki i rozzłościła go już sama konieczność. Musiał też ominąć policjantów, co już zupełnie doprowadziło do go szału: zwariowany starzec przebijający się przez wszystkie możliwe siły ochrony, jakie stworzyła ludzka cywilizacja. Wiedział jednak, że tym razem nikt nie zdoła go powstrzymać.

Na monitorach tłum w namiocie wyglądał naprawdę paskudnie, ale Frank nakrzyczał na nich przed śluzą i w końcu wpuścili go do środka. Natychmiast otoczyli go wściekli mieszkańcy osady, młodzi mężczyźni i kobiety. Chalmers przeszedł przez wewnętrzny luk komory powietrznej i odetchnął gorącym, zastałym powietrzem. Wiele osób zaczęło krzyczeć tak głośno, że nie mógł im niczego wyjaśnić, ale potem niektórzy stojący najbliżej rozpoznali go i byli wyraźnie zaskoczeni, że go tutaj widzą. Paru z nich wiwatowało.

— Dobra! Rzeczywiście tu jestem! — krzyknął. — Kto przemówi w waszym imieniu?

Nie mieli rzecznika. Frank zaklął ze złością.

— Ależ z was głupcy! Jeśli chcecie walczyć z tym systemem, musicie się nauczyć działać w odpowiedni sposób, w przeciwnym razie cała wasza sprawa spali na panewce. I jak zawsze nie osiągnięcie zupełnie niczego.

Parę osób coś odkrzyknęło, ale większość chciała usłyszeć, co Frank ma im do powiedzenia. Nadal nikt nie wysuwał się do przodu, aby mówić w ich imieniu, więc Chalmers wrzasnął:

— W porządku, będę mówił do was wszystkich! Siadajcie, a jeśli ktoś zechce się odezwać, niech wstaje, żebym go widział!

Nie usiedli, nadal stali bez mchu otaczając go tłumnie na postrzępionej astrodarni głównego placu osady. Chalmers balansował, stojąc na odwróconej skrzyni w samym środku. Było późne popołudnie i cienie padały daleko po wschodnim stoku na stojące niżej namioty. Na początek Frank spytał, co się stało, i wiele osób opisało mu nocny atak i potyczkę na stacji.

— Zostaliście sprowokowani — podsumował, kiedy skończyli. — Chcieli, abyście zrobili głupi ruch, i wy go zrobiliście, to jest jedna z najstarszych znanych sztuczek. Zmusili was do zabicia wielu ludzi, którzy nie mieli nic wspólnego z napaścią, i teraz jesteście zwykłymi mordercami, których ujmie policja. Zachowaliście się głupio!

Tłum zaszemrał, przeklinając go gniewnie, chociaż niektórych tak zaskoczyły jego słowa, że długo milczeli z otwartymi ze zdziwienia ustami.

— Ta tak zwana policja sama to wszystko wywołała! — odezwał się głośno jakiś mężczyzna.

— Może i tak — odparł Chalmers — ale was zaatakowały doborowe oddziały, a nie jacyś przypadkowi rozwścieczeni Japończycy. Powinniście byli zauważyć różnicę, trzeba było zadać sobie odrobinę trudu i przyjrzeć im się! Sami wsunęliście przeciwnikowi broń w rękę, z czego UNOMA chętnie skorzystała. I teraz znajdujecie się po przeciwnej stronie barykady, a przynajmniej macie przeciwko sobie wielu z tamtej strony. Ale korpusy narodowe z pewnością opowiedzą się po waszej stronie… Musicie się więc nauczyć z nimi współpracować, musicie zrozumieć, kto jest waszym sprzymierzeńcem, i działać wraz z nim! Nie wiem, dlaczego na tej planecie tak niewielu ludzi potrafi coś takiego zrobić. Czyżby lot z Ziemi uszkadzał mózg albo coś w tym rodzaju…

Niektórzy roześmiali się nerwowo. Frank spytał o warunki panujące w namiotach i usłyszał te same uwagi, co podczas poprzednich rozmów. Również tym razem mógłby niemal zamiast nich wymieniać skargi. Gdy skończyli mówić, opisał im rezultat swojej wyprawy na Clarke’a.

— Dostałem moratorium na temat emigracji. Oznacza ono coś więcej niż tylko czas na zbudowanie większej liczby miast. Oznacza początek nowej fazy współpracy między Stanami Zjednoczonymi a Organizacją Narodów Zjednoczonych. W końcu w Waszyngtonie zrozumieli, że ONZ pracuje na korzyść ponad-narodowców, więc teraz muszą popierać traktat. To jest dla Waszyngtonu świetny interes i nie mogą pokpić tej sprawy. Traktat jest teraz częścią batalii między zwykłymi ludźmi i konsorcjami ponad-narodowymi. Was również wciągnięto w tę bitwę, ponieważ zostaliście zaatakowani, i teraz powinniście się zastanowić, przeciwko komu walczyć i jak się połączyć z waszymi sojusznikami!

Patrzyli na niego ponuro, co było z pewnością zrozumiałe, i Frank dodał:

— Wiecie, co? W końcu i tak zwyciężymy. Nas jest przecież więcej niż ich.

Tylko marchewka. A co do kija, zawsze było łatwo straszyć i karać takich bezradnych ludzi jak ci.

— Słuchajcie, jeśli narodowym rządom nie uda się szybko uspokoić sytuacji, jeśli zaczną się kolejne rozruchy na Marsie, jeśli wszystko zacznie się komplikować… powiedzą: “Hm, niech to diabli, niech ponad-narodowcy sami sobie rozwiązują własne kłopoty kadrowe. Są w tym lepsi”. A wiecie chyba, co to będzie dla was oznaczało.

— Mamy już tego dość! — krzyknął któryś z tłumu.

— Wiem — odrzekł Frank. Podniósł w górę palec. — Więc macie plan, jak to zakończyć? Tak czy nie?

Trochę czasu trwało, póki zdołał ich namówić na porozumienie. Rozbroić się, współpracować, organizować, wnieść petycję do amerykańskiego rządu o pomoc, o sprawiedliwość — taki był jego projekt. W końcu oddali się w jego ręce, ale dopiero po długiej rozmowie. I nie wypuścili go, póki im solennie nie obiecał, że przekaże wszystkie ich skargi, że postara się naprawić wszelkie zło. Że nie będzie już niesprawiedliwości. To było śmieszne i nieprzyjemne zadanie, ale Frank zacisnął usta i przyrzekł wszystko, czego chcieli. Na koniec poradził im jeszcze, jak rozmawiać z mediami, opowiedział o technikach arbitrażowych i pouczył, jak zorganizować odpowiednie komórki i komitety, jak wybrać przywódców. Byli takimi ignorantami! Młodzi mężczyźni i kobiety, których nauczono, że należy być ostrożnymi i apolitycznymi. Technicy i robotnicy. Zdawało im się, że nie lubią polityki, a w gruncie rzeczy, nie mając o niczym pojęcia, stawali się po prostu marionetkami w rękach tych, którzy nimi rządzili. Tak było zawsze. Ich głupota przerażała Chalmersa i nie mógł się powstrzymać, aby na nich nie nakrzyczeć.

Gdy wreszcie wyszedł ze śluzy, powitały go owacje.

Na stacji była również Maja. Wyczerpany, bez słowa patrzył na nią z niedowierzaniem. Powiedziała, że obserwowała całą jego akcję na wideo. Frank potrząsnął głową. Ci głupcy wewnątrz nawet się nie potrudzili, aby unieszkodliwić wewnętrzne kamery, może nawet nie mieli pojęcia o ich istnieniu. Więc świat widział to wszystko. Maja wpatrywała się w Chalmersa z podziwem, jak gdyby uspokajanie zdenerwowanych robotników kłamstwami i sofistyką było objawem najwyższego bohaterstwa. Tak prawdopodobnie uważała. W gruncie rzeczy przyjechała tu, aby posłużyć się tą samą techniką w rosyjskim namiocie, ponieważ nikt nie mógł dojść z jego mieszkańcami do ładu i ponieważ sami poprosili o spotkanie z nią. Z przewodniczącą koalicji “Nasz Mars”. Też coś! Wygląda na to, pomyślał Frank, że Rosjanie są najwyraźniej jeszcze głupsi od Amerykanów.

Maja chciała, aby Chalmers jej towarzyszył, a on był zbyt zmęczony, aby się zastanawiać, czy powinien. Zgodził się więc z lekkim grymasem niezdecydowania na twarzy. Po prostu łatwiej było pójść niż tłumaczyć jej, dlaczego nie chce tego zrobić.

Wsiedli w pociąg, pojechali do następnej stacji, minęli straż i weszli do środka. W namiocie rosyjskim panował tłok jak w mrowisku i wrzało w nim jak w ulu.

— Masz trudniejsze zadanie niż ja — odezwał się Frank, rozejrzawszy się dokoła.

— Rosjanie są do tego przyzwyczajeni — odparła. — Te namioty niewiele się różnią od moskiewskich mieszkań.

— Tak, tak. — Rosja stała się czymś w rodzaju ogromnej Korei, w której stosowano ten sam brutalnie sprawny kapitalizm “siłowy”. Była absolutnie stayloryzowana, a pod cieniutką warstewką demokracji i łatwego dostępu do dóbr konsumpcyjnych ukrywała się rządząca junta. — To zadziwiające, jak mało trzeba zrobić, aby pociągnąć za sobą głodujący lud…

— Przestań, Frank, proszę cię.

— Po prostu o tym pamiętaj, a wszystko się uda.

— Pomożesz mi czy nie? — zapytała ostrym tonem.

— Tak, tak, jasne.

Centralny plac pachniał toru, barszczem i smażeniną, a tłum był tu o wiele bardziej niesforny i dużo głośniejszy niż w amerykańskim namiocie. Każdy uważał się za przywódcę buntu, wszyscy mówili naraz, zawzięcie dyskutując. Było tu o wiele więcej kobiet niż wśród Amerykanów. Rosjanie zdołali odczepić pociąg od toru magnetycznego i to rozgrzało im krew, wręcz palili się do dalszego działania. Maja musiała używać ręcznego megafonu, a przez cały czas, gdy stojąc na krześle przemawiała do nich, tłum wokół niej falował. Wielu uczestników strajku głośno się kłóciło i ignorowało Tojtowną, jak gdyby była pianistą w podrzędnej spelunce.

Frank w ostatnich latach mocno zaniedbał swój rosyjski, toteż teraz nie mógł zrozumieć większości okrzyków, które tłum wznosił w kierunku Mai, ale jej odpowiedzi były dla niego dość jasne. Tłumaczyła zebranym emigracyjne moratorium, mówiła o automatycznej fabryczce do budowy nowych miast, o dostawach wody i o konieczności dyscypliny. Obiecywała lepsze życie, które miało nadejść, gdy wszystko zostanie odpowiednio uporządkowane. Frank przypuszczał, że jest to klasyczna “babuszkowa” przemowa, która jakoś uspokoi zebranych, ponieważ wielu Rosjan wolało spokój niż bunt; pamiętali, co naprawdę oznaczają i jak się kończą społeczne niepokoje i — oczywiście — bali się następstw. A można im było wiele obiecać, wszystko wydawało się wiarygodne: ostatecznie, był to przecież duży świat, rzadko zaludniony, bogaty w liczne surowce, dobre automatyczne projekty, programy komputerowe, wzorce genów…

W jednym wyjątkowo głośnym momencie dyskusji Chalmers odezwał się do Mai po angielsku:

— Pamiętaj o kiju.

— Co? — warknęła.

— O kiju. Trzeba ich trochę postraszyć. Nie tylko marchewka, także kij.

Skinęła głową, podniosła megafon i powiedziała im o trującym i śmiertelnie lodowatym powietrzu. Tłumaczyła, że mogą tu żyć tylko dzięki namiotom, dzięki dostawom elektryczności i wody. Powiedziała o zagrożeniach, które czekały ich na zewnątrz i które były zupełnie nieznane na Ziemi.

Była szybka, zresztą jak zawsze. Prędko wróciła więc do obietnic. Tak i tak, kij i marchewka, szarpnięcie za smycz i jej poluźnienie, a potem znowu maleńkie ostrza kolczatki wbijające się w szyje. Aż w końcu Rosjanie również się uspokoili.

Gdy później wracali pociągiem do Sheffield, Maja przez całą drogę mamrotała coś z nerwową ulgą. Twarz miała zarumienioną, oczy błyszczące, kurczowo trzymała Franka za ramię i nagle odrzuciła do tyłu głowę i zaśmiała się dziwnie. Ta jej nerwowa inteligencja, ta przykuwająca uwagę fizyczna obecność… Frank musiał być naprawdę wyczerpany albo o wiele bardziej wstrząśnięty niż sądził… Ale może przyczyną jego zachowania było spotkanie z Phyllis. Tak czy owak, czuł jak jego ciało rozgrzewa się dzięki niej, czuł się tak, jak gdyby wchodził do sauny po mroźnym dniu spędzonym na zewnątrz, czuł ulgę, że może zrezygnować z czujności i wielki spokój.

— Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła — mówiła gwałtownie Maja — naprawdę jesteś taki dobry w trudnych sytuacjach, taki pewny, zrozumiały i zdecydowany. Ludzie ci wierzą, ponieważ nie próbujesz im się przypochlebiać ani nie łagodzisz prawdy.

— To właśnie zawsze działa najlepiej — odparł, spoglądając przez okno na mijane namioty. — Zwłaszcza, kiedy ich łechtasz i okłamujesz.

— Daj spokój, Frank.

— To prawda. Sama jesteś w tym dobra.

To była zdecydowana aluzja, ale Maja najwyraźniej jej nie dostrzegła. Istniała nazwa tego tropu w retoryce, ale nie mógł sobie jej przypomnieć. Metonimia? Synekdocha? Tak czy owak, Rosjanka tylko się zaśmiała pochylając się ku niemu i ścisnęła go za ramię. Jak gdyby ich kłótnia w Burroughs nigdy się nie zdarzyła, nie mówiąc o wydarzeniach wszystkich wcześniejszych lat. Maja nie wysiadła w Sheffield, ale pojechała z Frankiem aż do jego przystanku, gdzie wyszli razem na peron. Szła u jego boku przez przepastną stację w stożku, a potem weszła wraz z nim do jego mieszkania. Tam się rozebrała, wzięła prysznic i ubrała w jeden z jego kombinezonów, przez cały czas trajkocząc o wydarzeniach minionego dnia i ogólnej sytuacji, jak gdyby byli ze sobą bez przerwy, jak gdyby wcale się nie rozstawali. Potem wyszli na kolację, zjedli zupę, pstrąga, sałatkę, wypili butelkę wina, a Maja nadal zachowywała się tak, jakby w ten właśnie sposób ona i Frank spędzali wszystkie ostatnie wieczory. Na koniec rozparci na krzesłach popijali kawę i brandy. Dwoje polityków po dniu wypełnionym polityką. Dwoje przywódców.

Wtedy wreszcie się uspokoiła, przestała mówić, usiadła wygodnie i wpatrzyła się we Franka. I, o dziwo, jej wzrok wcale go nie zmieszał, nie wywołał u niego zwykłej nerwowości; miał wrażenie, że chroni go przed wszystkim jakieś pole siłowe. Może czuł się tak właśnie dzięki jej spojrzeniu. Po prostu czasami człowiek jest pewien, że druga osoba naprawdę go lubi.

Maja spędziła z nim noc. Również przez następne dni dzieliła czas między swoją siedzibą biur “Naszego Marsa” i jego mieszkanie, w żaden sposób mu nie tłumacząc, co robi ani co jej zachowanie ma oznaczać. A kiedy nadchodził czas, by udać się do łóżka, rozbierała się bez słowa i kładła się najpierw obok niego, a potem na nim, taka ciepła i opanowana. Dotyk jej całego ciała naraz… I jeśli wtedy Frank rozpoczynał grę wstępną, natychmiast reagowała i odwzajemniała jego pieszczoty; wystarczyło, by dotknął jej ramienia. Jak wchodzenie do sauny! Była tak spokojna, taka łagodna i opanowana. Zadziwiające, zachowywała się jak ktoś inny. Zupełnie nie jak znana mu Maja; ale ta kobieta obok niego, szepcząca bez końca: “Frank, och, Frank”, to jednak z pewnością była ona.

Nigdy o tym nie rozmawiali. Zawsze mówili tylko o ogólnej sytuacji, wymieniali nowiny, które rzeczywiście niosły wiele tematów do rozmów. Niepokoje na Pavonis chwilowo przeszły w stan zawieszenia, ale problemy zdarzały się wszędzie na Marsie. Było ich coraz więcej i coraz gorsze: sabotaże, strajki, rozruchy, prawdziwe bitwy, batalie i potyczki, morderstwa. A wiadomości, które docierały z Ziemi, były jeszcze gorsze: od wydarzeń, które wyglądały jak przykład czyjegoś szubienicznego humoru, aż po sprawy naprawdę przerażające. W porównaniu z tym, co działo się na ich rodzimej planecie, Mars wydawał się oazą spokoju i porządku, krainą małych lokalnych zawirowań dalekich od gigantycznego ziemskiego wiru, który wyglądał dla Franka jak wielki korkociąg, porywający w śmiertelny taniec wszystko, co spotkał na swojej drodze. Na Ziemi wszędzie wybuchały małe wojny. Indie i Pakistan użyły broni nuklearnej w Kaszmirze. Afryka umierała, a bogata Północ poprzestawała na kłótni, komu najpierw udzielić pomocy.

Pewnego dnia Frank i Maja otrzymali wiadomość, że moholowe miasto Hephaesrus, leżące na zachód od Elysium i zamieszkane przez Amerykanów i Rosjan, zostało po prostu opuszczone. Nagle urwał się kontakt radiowy, a kiedy ludzie z Elysium pojechali się rozejrzeć, znaleźli miasto zupełnie puste. W całym Elysium aż się kotłowało z tego powodu, toteż Frank i Maja postanowili pojechać tam osobiście i sprawdzić, czy mogą w jakiś sposób pomóc. Wsiedli więc w pociąg do Tharsis i ruszyli w z wolna gęstniejące powietrze.

Przejeżdżali przez kamienne równiny, łaciate teraz od zasp nigdy nie topniejącego śniegu, ziarnistego, o barwie brudnego różu, śniegu, który — niczym kolorowe cienie — pokrywał ściśle północne stoki wszystkich wydm i skał. Potem wyjechali na lśniące, niesamowicie czarne równiny Isidis, gdzie w cieplejsze letnie dni topiła się wieczna zmarzlina, natomiast gdy powietrze się ochładzało, znowu zamarzała w połyskujące czarne skwarki. Rodząca się tundra… albo i moczary. Za oknami pociągu latały kępki czarnej trawy, może nawet jakieś arktyczne kwiaty. A może tylko śmieci.

Burroughs było ciche i niespokojne, szerokie trawiaste aleje puste, a ich zieleń szokująca jak halucynacja albo powidok wywołany zbyt długim patrzeniem w słońce. Podczas czekania na pociąg do Elysium Frank poszedł do magazynu stacji i poprosił o zwrot zawartości swojego pokoju w Burroughs, przedmiotów, które wcześniej tu zostawił. Magazynier wrócił z jednym wielkim pudłem, zawierającym wyposażenie kawalerskiej kuchni, lampę, kilka kombinezonów i przenośny komputer. Żadna z tych rzeczy nie miała dla Franka najmniejszego znaczenia, toteż włożył mikrokomputer do kieszeni, a resztę wyrzucił na śmietnik. Pomyślał, że były to zmarnowane lata — nie mógł sobie przypomnieć ani jednego dnia z tego okresu. Pertraktacje związane z traktatem wydawały mu się teraz czystym teatrem, jak gdyby ktoś zerwał zasłonę i pół scenografii, ujawniając w ten sposób prawdziwą historię, która toczyła się za sceną, na tylnych schodkach: dwóch mężczyzn wymieniających uścisk dłoni i kiwających sobie głowami.

Rosyjskie biuro w Burroughs chciało, aby Maja popracowała trochę z nimi i pokierowała niektórymi sprawami osobiście, więc Frank zostawił ją w mieście, wsiadł w pociąg do Elysium, a potem przyłączył się do royerowej karawany zmierzającej do Hephaestus. Ludzie w pojeździe byli wyraźnie onieśmieleni jego obecnością, toteż rozdrażniony Frank po pewnym czasie zaczął ich ignorować. Przejrzał swój stary komputerowy szkicownik. Zawierał głównie klasykę literacką i naukową, sporo wpisanych różnego rodzaju książek, a na ich kartach notatki Franka z filozofii i polityki. Sto tysięcy tomów. Obecnie tego typu komputery były sto razy pojemniejsze, chociaż Chalmers uważał to ulepszenie za zupełnie bezcelowe, ponieważ i tak nikt nie miał tu czasu, aby przeczytać choćby jedną książkę. Przeglądając własne notatki zauważył, że w owych czasach był najwyraźniej zafascynowany teoriami Nietzschego. Znalazł wiele zaznaczonych przez siebie myśli tego filozofa. Gdy je teraz odczytywał, zupełnie nie mógł zrozumieć, po co je podkreślał, wszystkie wydawały mu się niepoważne i bzdurne. A potem przeczytał jedną, która wywołała prawdziwy dreszcz: “Jednostka jest, w swojej przyszłości i przeszłości, fragmentem losu, dodatkowym prawem, jedną koniecznością więcej dla wszystkiego, co jest, i wszystkiego, co będzie. Powiedzenie jej «zmień się» oznacza twierdzenie, że wszystko powinno zostać zmienione, nawet to, co się zdarzyło w przeszłości…”

W Hephaestus zainstalowała się już nowa załoga moholu. Przeważnie byli to ludzie, którzy od dłuższego czasu mieszkali na Marsie, technicy i inżynierowie, o wiele bardziej doświadczeni niż nowo przybyli mieszkańcy Pavonis. Frank rozmawiał z wieloma, pytając o tych, którzy zniknęli, i pewnego ranka przy śniadaniu, obok okna z widokiem na nieprzerwany biały pióropusz cieplny moholu, jakaś Amerykanka, która z wyglądu trochę przypomniała Frankowi Ursulę, powiedziała:

— Ci ludzie przez całe życie oglądali filmy wideo. To wychowankowie Marsa. Na Ziemi wierzyli w niego jak w Graala i zrobili wszystko, aby się tutaj dostać. Pracowali latami i oszczędzali, a potem sprzedali cały dobytek, aby mieć pieniądze na przelot, ponieważ wydawało im się, że życie tu będzie takie jak na filmach. A gdy wreszcie przylecieli do tego świata, uwięziono ich w namiotach i kazano wykonywać znowu tę samą pracę, jaką wykonywali na rodzimej planecie i prawdziwy Mars nadal wygląda dla nich tak, jak gdyby ciągle mogli go oglądać jedynie na ekranie telewizyjnym. Więc znikają. Znikają dlatego, że szukają tego, po co tu przybyli!

— Ależ oni nie wiedzą, jakim życiem żyją ci, którzy zniknęli — zaoponował Chalmers. — Tamtym w ogóle nie uda się przeżyć! Kobieta potrząsnęła głową.

— Słyszą plotki. Niektórzy ludzie wracają. Ktoś nagrywa filmiki wideo, które od czasu do czasu można obejrzeć. — Zgromadzone dokoła niej osoby pokiwały głowami. — Widzimy, kto przylatuje tu po nas z Ziemi. Najlepiej uciec, gdy ma się jeszcze ku temu szansę.

Frank potrząsnął głową zaskoczony. Dokładnie to samo mówił mu ciężarowiec w obozie górniczym, ale tym razem — ponieważ mówiła o tym spokojna kobieta w średnim wieku — brzmiało to inaczej, było o wiele bardziej niepokojące.

Tej nocy Frank nie mógł zasnąć, zamówił więc rozmowę z Arkadym i połączono go jakieś pół godziny później. Arkady przebywał właśnie na Olympus Mons w obserwatorium.

— Czego ty właściwie chcesz, Arkady? — krzyknął Frank. — Co ty sobie wyobrażasz? Myślisz, że będzie świetnie, jeśli wszyscy stąd wyruszymy i ukryjemy się w górach?

Arkady uśmiechnął się.

— A po co się twoim zdaniem żyje, Frank? Będziemy tam pracować, aby zaspokajać własne potrzeby, prowadzić różnego rodzaju badania i może nawet trochę terraformować… Będziemy śpiewać i tańczyć, spacerować w słońcu i pracować jak szaleni jedynie dla jedzenia i zaspokojenia naszej własnej ciekawości.

— Ależ to jest niemożliwe! — wrzasnął Frank. — Jesteśmy częścią tamtego świata, nie możemy przed tym wszystkim uciec.

— Nie możemy? Tamten świat to tylko błękitna gwiazda wieczorna, maleńka kropka na naszym niebie. Dla nas teraz jedynie prawdziwa jest ta planeta i nic poza nią.

Frank poddał się, zupełnie wyprowadzony z równowagi. Nigdy nie potrafił rozmawiać z Arkadym. Z Johnem było inaczej, ale wtedy on i John byli przyjaciółmi.

Wrócił pociągiem do Elysium. Masyw Elysium wznosił się nad horyzontem jak ogromne siodło upuszczone na pustynię. Urwiste stoki dwóch wulkanów miały teraz barwę różowawobiałą, były pokryte głębokim śniegiem, tak zbitym, że tworzył firn; jeszcze trochę i staną się lodowcami. Frank zawsze myślał o miastach Elysium jako o przeciwwadze wobec tych, które leżały na Tharsis — wydawały mu się starsze, mniejsze, bardziej funkcjonalne i o wiele rozsądniejsze. Ale teraz znikali tu setkami ludzie; osady te bezsprzecznie stanowiły główną bazę wypadową w nieznane, do kolonii ukrytych w dziczy kraterów.

W Elysium poproszono Chalmersa, aby wygłosił mowę do grupy nowych amerykańskich przybyszy. Byli tu dopiero jeden dzień. Przed oficjalną mową odbyło się nieformalne spotkanie i Frank chodził wśród nich, jak zwykle zadając pytania.

— Oczywiście wyjedziemy, jeśli będziemy mogli — oświadczył mu śmiało jeden z mężczyzn.

Inni natychmiast się wtrącili, mówiąc jeden przez drugiego.

— Powiedziano nam, żebyśmy tu nie przylatywali, jeśli chcemy wychodzić na zewnątrz. Tak to już jest na Marsie, mówili nam.

— Czy oni nas uważają za głupców?

— To wy wysyłacie nam filmy wideo. Wszyscy: i my, i oni oglądamy te same.

— Do diabła, co drugi artykuł mówi o marsjańskim “podziemiu”. Wynika z nich, że “ukryci” są komunistami, nudystami albo różokrzyżowcami…

— Utopistami, karawaniarzami albo prymitywnymi mieszkańcami jaskiń…

— Amazonkami, lamami albo kowbojami…

— Rozumiesz… jest to po prostu projekcja własnych marzeń każdego z mówiących. Ponieważ tutaj jest tak źle…

— Może istnieje jeden uporządkowany “przeciwświat”…

— To jest kolejna mrzonka, uogólniająca…

— Oni są prawdziwymi władcami tej planety, nie sądzisz? “Ukryci”, którymi może kieruje twoja przyjaciółka Hiroko, którzy może mają kontakt z twoim przyjacielem Arkadym, a może nie. Kto to może wiedzieć? Nikt niczego nie wie na pewno, nie na Ziemi…

— To wszystko są tylko opowiastki. A ta akurat jest najlepsza… Miliony ludzi na Ziemi palą się, by zakosztować takiego życia. Wielu z nich chce przylecieć, ale tylko nieliczni się tu dostali. A spory procent tych, którzy zostali w końcu tu wysłani, musiało przejść przez cały proces selekcyjny. Kłamaliśmy, aby tu dotrzeć.

— Tak, tak — wtrącił Frank ponuro. — Wszyscy tak postępowaliśmy. — To mu przypomniało stary dowcip Michela: “Skoro wszyscy i tak zaczną wariować”…

— Sam widzisz! Czego się spodziewaliście?

— Nie wiem. — Frank smutno potrząsnął głową. — Ale to wszystko są mrzonki, urojenia, rozumiecie? Potrzeba pozostania w ukryciu krępuje każdą społeczność, paraliżuje ją. To tylko opowiastki, kiedy się nad tym dobrze zastanowić…

— Ciekawe więc, dokąd twoim zdaniem udają się ci wszyscy, którzy znikają?

Frank z niepokojem wzruszył ramionami, a oni tylko się uśmiechnęli.

Godzinę później ciągle jeszcze się nad tym zastanawiał. Wszyscy przeszli do amfiteatru, który znajdował się częściowo na powietrzu, a zbudowany został z nieruchomych bloków solnych w klasycznym stylu greckim. Półokrąg białych ławek wznoszących się coraz wyżej jedna nad drugą wypełniły tłumy ludzi o uprzedzająco grzecznych twarzach. Czekali na jego mowę, ciekawi tego, co może im powiedzieć przedstawiciel pierwszej setki; był dla nich reliktem przeszłości, postacią historyczną, człowiekiem, który przebywał na Marsie już dziesięć lat, zanim niektórzy z obecnych na widowni w ogóle się urodzili, a jego wspomnienia z Ziemi sięgały czasów ich dziadków. Dzieliła ich rozległa i mroczna przepaść tych wszystkich lat.

Starożytni Grecy najwyraźniej dobrze znali się na akustyce — musiał tylko trochę podnieść głos i wszyscy już go słyszeli. Wygłosił do zgromadzonych dość szablonową mowę, powiedział im niemal to, co zwykle, chociaż wiele słów wykroiły i ocenzurowały aktualne wydarzenia. Całość nie brzmiała zbyt przekonująco, nawet dla niego samego.

— Słuchajcie — mówił, na poczekaniu desperacko rewidując swoją przemowę, improwizując, a jednocześnie z uwagą obserwując twarze w tłumie, by natychmiast wychwycić ich reakcję — kiedy przybyliśmy tutaj, znaleźliśmy się w całkowicie innym miejscu, w nowym świecie i to musiało sprawić, że staliśmy się zupełnie innymi istotami niż przedtem. Przestały mieć dla nas znaczenie wszelkie stare dyrektywy z Ziemi. Prawda jest taka, że musimy tu stworzyć nowe marsjańskie społeczeństwo, taka jest kolej rzeczy. Fakt ten wypływa z decyzji, które podejmujemy razem, poprzez kolektywne działanie. Są to decyzje, które podejmujemy w naszym czasie, w obecnych latach, dokładnie teraz, w tej właśnie chwili… Ale jeśli postanowicie uciec na otwartą przestrzeń i przyłączyć się do którejś z ukrytych kolonii, odizolujecie się od nas! Pozostaniecie tacy, jacy byliście, kiedyście tu przybyli, i nigdy nie zdołacie się przeobrazić w przedstawicieli marsjańskiej społeczności. A jednocześnie pozbawicie tych, co pozostaną, waszej wiedzy i wkładu w tę społeczność. Znam to z własnego doświadczenia, wierzcie mi. — Przeszył go nagły ból, co niezwykle go zaskoczyło. — Jak wiecie niektórzy z pierwszej setki zniknęli jako pierwsi, przypuszczalnie pod przywództwem Hiroko Ai. Wciąż nie rozumiem, dlaczego to zrobili, naprawdę nie rozumiem… Ale mogę wam powiedzieć, jak bardzo przez te wszystkie lata tęskniliśmy za genialnym talentem projektowania systemów Japonki. Sądzę, że mogę się posunąć do tego, aby obarczyć ją częściową odpowiedzialnością za obecną sytuację. Jestem bowiem pewien, że spora część problemów, z którymi borykamy się obecnie, wynika właśnie z jej nieobecności przez te wszystkie lata. — Potrząsnął głową, próbując uporządkować myśli. — Pierwszy raz, kiedy zobaczyłem ten kanion, w którym jesteśmy w tej chwili, byłem właśnie z nią. To było w czasie jednej z pierwszych wypraw badawczych na ten teren. Stałem u boku Hiroko Ai, patrzyliśmy w ten kanion, którego dno jest takie nagie i płaskie, i nagle powiedziała: “Wygląda jak podłoga w pokoju”. — Frank popatrzył po słuchaczach, próbując sobie przypomnieć twarz Hiroko. Tak… nie. Jakie to dziwne, pomyślał, że się pozornie pamięta twarze, póki się nie spróbuje spojrzeć na nie w swoim umyśle: wtedy odwracają się. — Tęsknię za nią. Przyjechałem teraz tutaj i nie mogę uwierzyć, że jest to to samo miejsce, toteż… trudno mi uwierzyć, że naprawdę ją znałem. — Przerwał, usiłując się skupić na ich twarzach. — Rozumiecie?

— Nie! — krzyknął ktoś z tłumu.

Był zmieszany, niemniej jednak na sekundę zagotował się w nim stary gniew.

— Mówię, że musimy tu stworzyć nowego Marsa! Mówię, że jesteśmy zupełnie nowymi istotami, że nic tutaj nie jest takie samo! Nic!

Zrezygnowany urwał, zszedł z mównicy i usiadł. Zaczęli przemawiać inni mówcy, słyszał ich monotonne głosy. Przez długi czas siedział nieruchomo, oszołomiony, i wpatrywał się w otwarty koniec amfiteatru, który wychodził na park z rzadko posadzonymi platanami. Za parkiem wznosiły się smukłe białe budynki, ich dachy i balkony również porastały drzewa. Widok był dwukolorowy — zielonobiały.

Nie potrafił im przekazać swoich myśli. Nikt nie mógłby tego zrobić. Tylko czas i sam Mars. A tymczasem będą postępować wbrew własnym interesom i korzyściom. To się zdarzało przez cały czas, ale dlaczego? Dlaczego ludzie są tacy głupi?

Frank opuścił amfiteatr, przemierzył park i wszedł do miasta.

— Jak to się dzieje, że ludzie postępują przeciwko sobie, przeciwko swoim własnym oczywistym materialnym interesom? — zapytał Slusinskiego przez naręczny notesik komputerowy. — To przecież szaleństwo! Marksiści byli materialistami, jak oni to tłumaczyli?

— Ideologią, szefie.

— Ale jeśli świat materialny i nasze metody manipulowania nim determinują wszystko inne, w jaki sposób w ogóle jest możliwa ideologia? Czy oni wiedzieli, skąd pochodzi?

— Niektórzy definiowali ideologię jako urojony związek jakiegoś poglądu z rzeczywistą sytuacją. Twierdzili, że wyobraźnia stanowi w ludzkim życiu potężną siłę.

— Ależ w takim razie wcale nie byli materialistami! — Zaklął z oburzeniem. — Nic dziwnego, że marksizm umarł.

— Cóż, szefie, w rzeczywistości wielu ludzi na Marsie nazywa siebie marksistami.

— Bzdura, cholera! Równie dobrze mogliby się nazwać zoroastrianami, jansenistami albo heglistami.

— Wszyscy marksiści są heglistami, szefie.

— Och, dajmy już temu spokój — warknął Frank i przerwał połączenie.

Urojone istoty w prawdziwym krajobrazie. Nic dziwnego, że Frank zapomniał o kiju i marchewce i wszedł w królestwo nowego istnienia, radykalnej różnicy i całego tego nonsensu. Próbował być Johnem Boonem. Tak, to prawda! Próbował robić to, co robił John. Tylko John był w tym dobry; Frank widział go, jak pracował w tamtym “magicznym” czasie, w tamtych dawnych dniach, zmieniając wszystko jedynie słowami, jedynie tym, jak mówił. Podczas gdy dla Franka słowa kojarzyły się z grudami w ustach. Nawet teraz, kiedy słowa były właśnie tym, czego ci ludzie potrzebowali, kiedy właśnie one były jedyną rzeczą, która mogła ich uratować.

Maja czekała na Franka na stacji w Burroughs. Uściskała go, a on stał sztywno z torbami w rękach. Za namiotem na fiołkoworóżowym niebie falowały niskie, czekoladowe chmury burzowe. Frank nie był w stanie spojrzeć Mai w oczy.

— Byłeś cudowny — powiedziała. — Nikt o niczym innym nie mówi.

— Przez godzinę. — Po której emigranci znikali nadal. To był świat czynu i słowa nie miały większego wpływu na czyny niż szum wodospadu na szybki prąd strumienia.

Pospiesznie ruszył do biura na płasko wzgórzu. Maja szła obok i przez cały czas mówiła, podczas gdy on oglądał na czwartym piętrze jeden z pokoi o żółtych ścianach. Bambusowe meble, kwiecista pościel, obite tapczany. Maja była wesoła, pełna planów i naprawdę z niego zadowolona. Była z niego zadowolona! Tak mocno zacisnął na tę myśl zęby, że aż poczuł ból.

W końcu wstał i ruszył do drzwi.

— Muszę się przejść — wyjaśnił.

Kiedy wyszedł, zobaczył w wyobraźni jej twarz: zraniona i zaskoczona. Jak zwykle.

Zszedł szybko na murawę i ruszył wzdłuż długiego rzędu kolumn Bareissa. Wyglądały jak wyrzucone w górę i schwytane w locie szpilki. Po drugiej stronie kanału usiadł przy okrągłym białym stoliczku ulicznej kafejki i popijał przez godzinę grecką kawę.

Nagle stanęła przed nim Maja.

— Co chcesz przez to powiedzieć? — spytała. Wskazała na stolik, potem na jego własną nieznośną, nachmurzoną minę. — Czy stało się coś złego?

Patrzył w swoją filiżankę, po czym podniósł oczy na Maję, wreszcie znowu je opuścił. Problem był niemożliwy do rozwiązania. Zdanie samo się wypowiedziało w jego umyśle, a każde słowo miało wielką wagę: “To ja zabiłem Johna”.

— Nic się nie stało — odparł. — O co ci chodzi?

Zacisnęła usta, a jej spojrzenie stało się pogardliwe. Twarz była stara. Mieli teraz prawie osiemdziesiąt lat. Byli na to wszystko zbyt starzy. Po długiej chwili milczenia Maja usiadła naprzeciw.

— Słuchaj — odezwała się powoli. — Nie dbam o to, co się zdarzyło w przeszłości. — Urwała, a on zaryzykował i spojrzał na nią; patrzyła w dół, zatopiona w myślach. — To, co się zdarzyło na Aresie albo w Underhill. Albo gdziekolwiek.

Serce trzepotało mu w piersi jak zwierzątko próbujące szaleńczo wyrwać się z klatki. W płucach czuł zimno. Maja przez cały czas mówiła, ale do Franka nie docierał sens jej słów. Czy wiedziała?! Czy wiedziała, co się stało w Nikozji? To niemożliwe, gdyby wiedziała nie byłoby jej tutaj (doprawdy?). Ale powinna była wiedzieć.

— Rozumiesz? — spytała.

Nie usłyszał, do czego odnosiło się jej pytanie. Nadal wpatrywał się w swoją filiżankę i nagle Maja uderzyła w nią grzbietem dłoni. Filiżanka zabrzęczała i pękła. Biały ceramiczny półokrąg uszka wirując spadł na chodnik.

— Pytałam, czy mnie rozumiesz!?

Jak sparaliżowany wciąż spoglądał na pusty blat stolika. I na brązowe plamy kawy. Maja pochyliła się i zakryła rękami twarz. Skuliła się wstrzymując oddech.

W końcu odetchnęła i podniosła głowę.

— Nie — szepnęła tak cicho, że Frank w pierwszej chwili pomyślał, że mówi do siebie. — Nie mów o tym. Sądzisz, że to wszystko ma dla mnie jakieś znaczenie, i dlatego postępujesz tak, a nie inaczej. Jak gdybym była w stanie przejmować się bardziej przeszłością niż teraźniejszością. — Popatrzyła na niego i uchwyciła jego spojrzenie. — To było ponad trzydzieści lat temu — powiedziała. — Ponad trzydzieści pięć lat minęło od chwili, gdy się poznaliśmy, i trzydzieści od chwili, gdy to wszystko się zaczęło. Nie jestem już tamtą Mają Jekaterinę Tojtowną, nie znam jej, nie wiem, co myślała czy czuła, albo dlaczego tak, a nie inaczej postępowała. To był inny świat, inne życie. To nie ma już teraz dla mnie znaczenia. Nie mam już żadnych uczuć dla tamtej kobiety i dla tamtego czasu. Teraz jestem tutaj i jestem już kimś innym. — Wtuliła kciuk między piersi. — Bo widzisz… ja cię kocham.

Umilkła; jej ostatnie słowa rozchodziły się jak fale na stawie. Nie mógł przestać na nią patrzeć; potem z wysiłkiem oderwał od niej wzrok i podniósł oczy na blade wieczorne gwiazdy nad głową. Usiłował zapamiętać ich położenie. Kiedy powiedziała, że go kocha, Orion stał wysoko na południowym niebie. Frank siedział nadal na twardym metalowym krzesełku. Miał zimne stopy.

— Nie chcę myśleć o niczym innym. Liczy się tylko to — odezwała się znowu Maja.

A więc nie wiedziała. On jednak wiedział, mało tego, on to zrobił. Tylko że, pomyślał Frank, trzeba sobie jakoś radzić z własną przeszłością. Mieli prawie po osiemdziesiąt lat i byli zdrowi. Niektórzy mieszkańcy Marsa liczyli sobie teraz po sto dziesięć lat i byli zdrowi, energiczni, silni. Kto wie, jak długo to jeszcze potrwa? Sporo się jeszcze zdarzy, a własna przeszłość, z którą trzeba żyć, jest coraz pojemniejsza, ciągle składa się na nią więcej zdarzeń. A wszystko, co się zdarzyło, lata ich młodości, straciły na znaczeniu, odsunęli je w mrok własnej niepamięci, Owyschły już wszystkie te niesamowite namiętności, które kiedyś raniły tak głęboko… Czy po tych ranach naprawdę pozostały już tylko blizny? Obyło się bez trwałego kalectwa? Nie przeżyli tysiąca maleńkich amputacji?

Nie, to przecież nie była kwestia materii. Amputacje, kastracje, drążenie duszy; wszystko działo się tylko w wyobraźni. Wyimaginowana wzajemna zależność wobec prawdziwej sytuacji…

— Mózg to zabawna rzecz — mruknął Frank.

Maja podniosła głowę i wpatrzyła się w niego z zaciekawieniem. Nagle zaczął się bać. Przecież każde z nich “było” własną przeszłością, musieli nią “być”, ponieważ w przeciwnym razie byliby niczym; cokolwiek czuli, myśleli albo mówili w chwili obecnej, nie było niczym więcej jak tylko echem przeszłości. Więc jeśli coś mówili, skąd mogli wiedzieć, jakie są ich najgłębsze myśli? Co naprawdę czują, myślą, mówią ich umysły? Nie mogli tego wiedzieć, w każdym razie nie do końca i nie na pewno. Związki międzyludzkie musiały z tego powodu być czymś skrajnie zagadkowym. Każde znajdowało się między dwoma podświadomymi umysłami: własnym i tej drugiej osoby, i cokolwiek człowiek mówił, jakakolwiek powierzchniowa wolna myśl pojawiała się w jego głowie, nie można jej było zaufać. Czy głęboko w swojej podświadomości Maja wiedziała o jego zbrodni, czy też nie miała o niej pojęcia, czy tam w głębi swego umysłu pamiętała mu to, czy o tym zapomniała, poprzysięgła zemstę czy wybaczyła? Nie mógł się tego dowiedzieć. Uświadomił sobie, że nigdy nie będzie tego pewien. To było niemożliwe.

I w dodatku była teraz przy nim. Siedziała naprzeciw niego nieszczęśliwa i wyglądała na tak kruchą, że mógłby ją rozbić jak filiżankę kawy, roztrzaskać, zaledwie raz pstryknąwszy palcami. A gdyby nagle przestał udawać, że jej wierzy… co stałoby się wtedy? Co by się zdarzyło? Czy w ten sposób zniweczyłby jej wysiłki? Znienawidziłaby go za to — za zmuszanie jej do myślenia o przeszłości i przykładania do niej na nowo znaczenia. Cóż… trzeba będzie kontynuować tę grę, trzeba będzie dalej udawać, grać…

Podniósł rękę, przerażony, że ruch ten kojarzy mu się z teleoperacją. Był karłem w kabinie wielkiej koparki. Maszyna była sztywna, drażliwa, obca. Podniesienie, potem szybkie wyrównanie! Na lewo, stop; powrót, stop; wyrównanie. Powoli, łagodnie w dół. Tak bardzo łagodnie na grzbiet jej dłoni. Poklepanie po ręce, bardzo delikatnie. Jej ręka bardzo, bardzo chłodna; taka sama była jego dłoń.

Popatrzyła na niego bezradnie.

— Chodźmy… — Musiał odchrząknąć. — Wracajmy do domu.

Przez całe tygodnie po tej rozmowie Frank czuł się jakoś fizycznie niezgrabny, jak gdyby jego umysł opuścił ciało i musiał nim teraz poruszać z pewnej odległości. Stałe poczucie teleoperacji. Dzięki niej uświadamiał sobie, jak wiele ma mięśni. Czasami znał je tak dobrze, że z łatwością parł przez powietrze, ale przez większość czasu miotał się po okolicy niczym potwór Frankensteina.

Burroughs zalewały złe wiadomości; życie w mieście wydawało się dość normalne, ale ekrany wideo ukazywały sceny ze wszystkich stron planety, w które Chalmers ledwie mógł uwierzyć. Zamieszki w Hellas. Pokryty kopułą krater Nowe Houston ogłosił się niezależną republiką, a w tym samym tygodniu Slusinski przysłał Frankowi kasetę, na której Amerykanie zajmujący pięć hoteli zagłosowali, aby wyjechać z Hellas bez wymaganego pozwolenia na podróż. Chalmers skontaktował się z nowym przedstawicielem UNOMY i kazał pojechać na miejsce oddziałowi ONZ-owskiej policji. Dziesięciu ludzi aresztowało pięćset osób przy użyciu prostego fortelu — przejęli komputer elektrowni namiotu i rozkazali bezradnym mieszkańcom, aby wsiedli do szeregu kolejowych wagoników, zanim z ich namiotu zostanie wypuszczone powietrze. Buntowników odwieziono do Korolowa, które stało się ostatnimi czasy miastemwięzieniem, o czym powszechnie wiedziano wszędzie na Marsie. Trudno było ten fakt ukryć, ponieważ już wcześniej panowała wokół miasta “więzienna” atmosfera, a różne rodzaje więzień istniały już od wielu lat, sekretnie rozproszone po całej planecie.

Chalmers rozmawiał z kilkoma więźniami przez wideotelefony w ich celach; z dwoma lub trzema naraz.

— Sami widzicie, jak łatwo było was pokonać — powiedział im. — Tak to się wszędzie skończy. Systemy wspomagania życia są tak kruche, że nijak nie można się bronić. Nawet na Ziemi wysoko rozwinięta technika militarna sprawia, że stan wyjątkowy można wprowadzić o wiele łatwiej niż kiedyś, ale tutaj takie działanie jest wręcz absurdalnie proste.

— Cóż, udało wam się wziąć nas przez zaskoczenie. To było łatwe odparł mężczyzna około sześćdziesiątki. — Dzięki temu wiemy, że jesteście inteligentni. Ale spróbujcie nas złapać, kiedy wydostaniemy się na wolność. W tej chwili wasz system wspomagania życia jest tak samo słaby dla nas, jak nasz dla was, ale wasz w sposób bardziej widoczny.

— A cóż wy możecie o tym wiedzieć?! Cały system wspomagania życia, który mamy tutaj, jest w gruncie rzeczy w decydującym stopniu zależny od Ziemi. A oni mają do dyspozycji ogromne siły militarne, natomiast my nie. Wy i wszyscy wasi przyjaciele próbujecie żyć na zewnątrz i ten wasz bunt to jakaś mrzonka, coś w rodzaju powieści science fiction z 1776 roku. Mieszkańcy amerykańskiego pogranicza zrzucający jarzmo tyranii… Tylko nie bierzecie pod uwagę, że tutejsza sytuacja jest zupełnie inna! Tego typu analogie są fałszywe i niewłaściwe, ponieważ maskują rzeczywistość, prawdziwą naturę naszej podległości wobec Ziemi i jej władzy nad nami. Czy nie możecie zrozumieć, że to mrzonka?!

— Jestem pewien, że w wielu koloniach były niezłe torysowskie sąsiedzkie kłótnie — odrzekł mężczyzna z uśmiechem. — I rzeczywiście można by znaleźć wiele podobieństw. Ale my nie jesteśmy zwykłymi trybikami w tutejszej maszynie, jesteśmy prawdziwymi jednostkami, w większości zupełnie przeciętnymi, ale są między nami również osoby niezwykłe… Zobaczycie wśród nas Waszyngtonów, Jeffersonów i Paine’ów, gwarantuję to panu. Także Andrewów Jacksonów i Forrestów Mosebych, brutalnych facetów, którzy umieją zdobywać to, czego chcą.

— Ależ to, co mówisz, jest śmieszne! — krzyknął Frank. — To jest fałszywa analogia!

— Cóż, w gruncie rzeczy to bardziej metafora niż analogia. Istnieją różnice, ale zamierzamy je odpowiednio wykorzystać. Nie będziemy strzelać do was z muszkietów zza skalnych ścian.

— Zamiast tego wykorzystacie lasery górnicze? Sądzicie, że stanowi to jakąś różnicę?

Mężczyzna zamachnął się na Franka, jak gdyby kamera w jego celi była komarem.

— Przypuszczam, że prawdziwe pytanie brzmi: czy znajdzie się wśród nas Lincoln?

— Lincoln nie żyje — warknął Frank. — Analogia historyczna jest ostatnim azylem ludzi, którzy nie umieją pojąć aktualnej sytuacji. — Przerwał połączenie.

Nie warto z nimi rozmawiać, pomyślał. Dyskusja wywołała w nim jedynie gniew i sarkazm. Mógł tylko spróbować wpasować ich w krainę fantazji. Tak więc brał udział w tego typu spotkaniach i robił, co mógł. Mówił im o tym, czym jest Mars, jaki ma być, jaka wspaniała czeka go przyszłość — wspaniała społeczność, w swej naturze swoiście i organicznie marsjańska.

— …Mogły się tutaj spalić resztki tych wszystkich odpadków z Ziemi, wszystkie typowo ziemskie nienawiści, wszystkie te martwe obyczaje, które odciągały nas od prawdziwego życia, od aktu stworzenia, który jest jedynym prawdziwym pięknem tego świata, niech to cholera!

Niestety, nic nie pomagało. Chalmers próbował zorganizować spotkania z niektórymi z “zaginionych” i raz rozmawiał z jakąś grupką przez telefon. Poprosił ich wówczas, aby powiadomili Hiroko, jeśli to możliwe, że pilnie musi z nią porozmawiać. Wszyscy jednak twierdzili, że nie wiedzą, gdzie Japonka się obecnie znajduje.

Pewnego dnia jakiś czas później dostał od niej wiadomość — faks z Fobosa. “Lepiej porozmawiaj z Arkadym”, głosiła notatka. Ale Arkady zniknął chwilowo gdzieś w Hellas i nie odbierał telefonów.

— Czuję się, jakbym grał w jakiegoś pieprzonego chowanego! — z goryczą krzyknął Frank do Mai pewnego dnia. — Bawiliście się w tę grę w Rosji? Pamiętam, jak grałem pewnego razu z kilkoma starszymi dzieciakami, zbliżał się właśnie zachód słońca, a z powodu sztormu nad wodą zrobiło się naprawdę ciemno. Chodziłem po pustych ulicach i wiedziałem, że nigdy nie znajdę żadnego z nich.

— Zapomnij o “ukrytych” — doradziła. — Skoncentruj się na tych, których widzisz. “Ukryci” będą cię i tak obserwować. I nie ma znaczenia, że nie możesz ich zobaczyć ani że nie odpowiadają na twoje prośby o spotkanie.

Frank potrząsnął głową.

Potem napłynęła nowa fala emigracji. Chalmers nakrzyczał na Slusinskiego i polecił mu, aby poprosił Waszyngton o wyjaśnienie.

— Widzi pan, szefie, konsorcjum windy najwyraźniej zostało sprzedane i przejęte przez wrogo usposobiony koncern Subarashii, a ponieważ jego aktywa znajdują się na Trynidadzie i Tobago, przedstawiciele konsorcjum już się nie przejmują pytaniami, które zadają im amerykańskie korporacje zaniepokojone rozwojem sytuacji… Mówią, że zdolność infrastruktury budowlanej jest teraz zgodna z umiarkowanym tempem emigracji.

— Niech ich cholera! — zdenerwował się Frank. — Nie mają pojęcia, do czego mogą doprowadzić!

Chodził nerwowo po pokoju, zaciskając zęby. Z jego ust lał się cichy potok słów, monolog.

— Dostrzegacie, ale nie do końca pojmujecie. To jest, jak zwykł mawiać John, część naszej marsjańskiej rzeczywistości. Przylecieliście tu taki kawał drogi, przemierzyliście próżnię… i co was spotkało na końcu tej drogi? Żyjecie w świecie grawitacji, ale ten świat jest zamknięty. Budzicie się w zamkniętych pomieszczeniach, schodzicie do łazienek, a potem przez “zamkniętą aleję” udajecie się do jadalni. Nie możecie wyjść na zewnątrz. To wyzwala waszą agresję, wy aroganckie, nieświadome niczego głupie sukinsyny…

Frank i Maja wsiedli w pociąg jadący z Burroughs i pojechali z powrotem do Pavonis Mons. Przez całą podróż Chalmers siedział przy oknie i obserwował, jak czerwony krajobraz wznosi się i opada; pięć kilometrów płaskiej niziny, potem w górę, czterdzieści kilometrów albo i sto. Tharsis, myślał Frank, to naprawdę spora wypukłość na tej planecie. Wypiętrzyła się kiedyś z wnętrza w potężnym wybuchu. Skojarzyła mu się natychmiast z aktualną sytuacją. Oni, mieszkańcy Marsa, tkwili tu na stoku swego rodzaju wybrzuszenia Tharsis marsjańskiej historii, otoczeni przez duże wulkany, które właśnie się szykowały do erupcji.

Gdy tak rozmyślał, nagle pojawiła się ogromna jak ze snu góra Pavonis. Przypominała mu widziane kiedyś ilustracje Japończyka Hokusai. Frank uświadomił sobie, że nie ma ochoty na rozmowę. Starał się też nie patrzeć na ekran telewizyjny na przedzie wagonu, ale kolejne nowiny i tak obiegały pociąg natychmiast po ich podaniu w wiadomościach. Słyszał urywki rozmów, widział przerażenie na twarzach towarzyszy podróży. Tu nigdy nie trzeba było oglądać telewizji, aby dowiedzieć się o naprawdę ważnych wydarzeniach. Pociąg pędził teraz przez las wyhodowanych w Acheronie sosen. Drzewka były maleńkie, ich kora wyglądała jak czarne żelazo, a pęki igieł — cylindryczne; wszystkie igły były żółte i obwisłe. Frank słyszał co nieco o tej sprawie: powodem były jakieś problemy z glebą, miała zbyt wiele soli czy też za mało azotu, naukowcy sami nie byli pewni. Chalmers dostrzegł dokoła jednego z drzew postaci w hełmach stojące na drabinie; ludzie ci wyrywali chore igły.

— To tak jak ja — mruknął cicho Frank do śpiącej Mai. — Kompletny absurd, bawimy się igłami, podczas kiedy chore są korzenie.

W biurach Sheffield zaczął od spotkań z kolejnymi członkami nowego zarządu windy, jednocześnie konsultując się z Waszyngtonem. Okazało się, że Phyllis nadal jest członkiem zarządu i pomaga Subarashii we wrogim akcie przejęcia kontroli.

Niebawem Frank i Maja dowiedzieli się, że Arkady przebywa w Nikozji, blisko nich, na dole pod stokiem Pavonis. Podobno wraz ze swoimi “wyznawcami” postanowił ustanowić Nikozję wolnym miastem na wzór Nowego Houston. Ostatnio Nikozja stała się sporą bazą wypadową dla “zaginionych”. Można się byłowślizgnąć do tego miasta i nikt już nigdy by o tobie więcej nie usłyszał. To się zdarzało już setki razy, tak często, iż musiał tam z pewnością istnieć jakiś system łącznościowotransportowy, coś w rodzaju kolei podziemnej, której nikt z niewtajemniczonych jeszcze nie zdołał odkryć. W każdym razie, jeśli UNOMA wysłała jakichś agentów, by spenetrowali miasto, żaden nie wrócił nigdy z Nikozji, by opowiedzieć o tym, co ujrzał.

— Pojedźmy tam z nim porozmawiać — zaproponował Frank Mai. — Naprawdę chcę z nim stanąć twarzą w twarz.

— To ci nic nie da — odparła ponuro. Jednak ponieważ miała tam być również Nadia, Maja zgodziła się pojechać.

Całą drogę w dół stoku Tharsis jechali w milczeniu, obserwując mijaną oszronioną skałę. Stacja w Nikozji była otwarta, jak gdyby miasto nie miało najmniejszych problemów. Arkadego i Nadii nie spostrzegli wśród małego tłumku, który na nich czekał; zamiast nich Franka i Maję powitał Aleksandr Żalin. Po drodze do biur zarządu miasta zadzwonili do Arkadego przez wideotelefon; sądząc po otaczającym go słonecznym świetle, Bogdanów musiał się znajdować wiele kilometrów na wschód. A Nadia, jak twierdził, nigdy w ogóle nie była w Nikozji.

Arkady wyglądał tak samo jak zawsze i jak zawsze był wylewny i odprężony.

— To jest szaleństwo — powiedział do niego Frank, wściekły, że nie zdołał doprowadzić do osobistego spotkania. — Nie uda ci się.

— Mylisz się — odrzekł spokojnie Arkady. — Z pewnością nam się uda. — Jego bujna czerwonosiwa broda wyglądała jak rewolucyjny symbol, a sam Arkady przypominał młodego Fidela tuż przez wkroczeniem do Hawany. — Oczywiście byłoby nam o wiele łatwiej, gdybyś nam pomógł, Frank. Pomyśl o tym!

Potem, zanim Frank zdołał powiedzieć choćby jedno słowo, ktoś niewidoczny na ekranie przyciągnął uwagę Arkadego. Chwilę szeptali po rosyjsku, po czym Arkady znów spojrzał na Chalmersa i powiedział:

— Przykro mi Frank, ale mam robotę. Oddzwonię tak szybko, jak to tylko będzie możliwe.

— Nie odchodź! — krzyknął Chalmers, ale połączenie już zostało przerwane. — Niech cię cholera!!!

Nagle na ekranie pojawiła się twarz Nadii. Przebywała w Burroughs, ale słyszała całą rozmowę. W przeciwieństwie do Arkadego była spięta, szorstka i najwyraźniej nieszczęśliwa.

— Nie możesz popierać tego, co on robi! — wrzasnął na nią Frank.

— I nie popieram — odparła ponuro Rosjanka. — Właściwie już ze sobą nie rozmawiamy. Ciągle mamy to połączenie telefoniczne, stąd wiem, gdzie teraz jesteś, ale nie używamy go już. Nie ma sensu.

— Nie możesz jakoś na niego wpłynąć? — spytała Maja.

— Nie, już nie.

Frank zauważył, że Mai trudno w to uwierzyć, i to go trochę rozśmieszyło. Jak to, myślała zapewne jego przyjaciółka, ty, Nadiu, będąc kobietą, nie potrafisz wpłynąć na mężczyznę, nie umiesz nim manipulować? Jak to możliwe, Nadiu?

Tę noc spędzili w hotelu blisko stacji. Po kolacji Maja wróciła do biura zarządu miasta, aby pogawędzić z Aleksandrem, Dmitrim i Eleną. Frank nie miał ochoty na tę rozmowę, uważał ją za stratę czasu. Zdenerwowany, udał się więc na spacer wokół starego miasta. Idąc alejkami w pobliżu ściany namiotu, przypominał sobie noc sprzed lat. Zaledwie dziewięć lat upłynęło od chwili, gdy poprzednio przebywał w tym mieście, a miał wrażenie, jak gdyby minęło ich sto. Nikozja wyglądała obecnie na małą miejscowość. Z parku na zachodnim wierzchołku ciągle rozciągał się niezły widok na całe miasto, ale ponieważ w tej chwili było ciemno, Frank niewiele widział.

W lasku platanów, obecnie już zupełnie dojrzałych, Frank minął jakiegoś niskiego mężczyznę, który zatrzymał się i popatrzył uważnie na Franka, stojącego akurat pod uliczną latarnią.

— Chalmers! — krzyknął nieznajomy.

Frank obrócił się. Mężczyzna miał szczupłą twarz, długie poskręcane dredy i ciemną cerę. Z pewnością nie był to nikt mu znany. Jednak na jego widok Frank poczuł dziwny chłód.

— Tak? — warknął ochryple.

Mężczyzna nadal mu się przyglądał. Po dłuższej chwili odezwał się:

— Zdaje się, że mnie nie poznajesz.

— Rzeczywiście. Kim jesteś?

Uśmiech nieznajomego był dziwnie krzywy, jak gdyby jego twarz pękła w miejscu, gdzie łączyły się ze sobą szczęki. Światła uliczne wydawały się również jakoś spaczone, jakby na wpół oszalałe.

— Kim jesteś? — spytał jeszcze raz Frank.

Mężczyzna podniósł palec.

— Ostatnim razem, kiedy się spotkaliśmy, powaliłeś to miasto na kolana. Dziś wieczorem moja kolej. Ha! — Odchodząc wielkimi krokami mężczyzna śmiał się, wydając co jakiś czas ostre “Ha!” w coraz wyższej tonacji.

Gdy Frank wrócił z przechadzki, Maja była już w pokoju i nerwowo chwyciła go za ramię.

— Martwiłam się o ciebie. Nie powinieneś spacerować sam po tym mieście!

— Odczep się. — Podszedł do telefonu, zadzwonił do elektrowni i dowiedział się, że na razie nic się nie dzieje. Następnie połączył się z policją UNOMY i polecił im, by wystawili uzbrojoną straż przy elektrowni oraz stacji kolejowej. Powtarzał polecenie wiele razy kolejnym coraz wyżej postawionym osobom i zanosiło się na to, że za chwilę uda mu się dotrzeć aż do samego nowego przedstawiciela UNOMY, kiedy nagle ekran zgasł. Frank poczuł pod stopami drżenie i jednocześnie w całym mieście rozdzwoniły się wszystkie urządzenia alarmowe. Zgodne denerwujące “Drrryń!”

Po kilku sekundach nastąpił ostry wstrząs i wszystkie drzwi zamknęły się z sykiem; budynek został zaplombowany, a ciśnienie na zewnątrz zaczęło gwałtownie spadać. Frank i Maja natychmiast pobiegli do okna i wyjrzeli. Namiot nad Nikozją opadł, w niektórych miejscach wisiał nad najwyższymi dachami niczym winylowe włókno saranu, w innych falował na wietrze. Pod hotelem i na ulicach ludzie bezskutecznie łomotali do drzwi, przez chwilę biegali, potem przewracali się i kulili w sobie jak tamci przed wiekami w Pompejach. Frank z napięciem odwrócił się od okna. Zacisnął usta tak mocno, że znowu rozbolały go zęby.

Najwidoczniej budynek został zaplombowany na czas. W tle tego całego hałasu Frank słyszał czy też raczej wyczuwał szum generatora. Ekrany wideo były puste i tym trudniej było uwierzyć w to, co się działo za oknem. Twarz Mai była zaróżowiona, ale spokojna.

— Namiot spada!

— Wiem.

— Ale co się stało?

Nie odpowiedział.

Maja zawzięcie usiłowała włączyć ekran.

— Czy próbowałeś już radia?

— Nie.

— No więc? — krzyknęła, zirytowana jego milczeniem. — Wiesz, co się dzieje?

— Tak. Wybuchła rewolucja.

CZĘŚĆ 7 — Senzeni Na

Czternastego dnia rewolucji Arkademu Bogdanowowi śniło się, że wraz z ojcem siedzi na drewnianej skrzyni przed małym ogniskiem na skraju polany. Było to coś w rodzaju wieczornego spotkania przy ogniu w lesie, chociaż zaledwie sto metrów od ogniska Arkady widział długie niskie budynki Ugoły o blaszanych dachach. Mężczyźni wyciągali dłonie w kierunku źródła jasności i ciepła, a ojciec Arkadego po raz kolejny opowiadał o swoim spotkaniu z irbisem. Było wietrznie i płomienie poruszały się w gwałtownych podmuchach. Nagle rozdzwonił się gdzieś za nimi alarm przeciwpożarowy.

W rzeczywistości zadzwonił budzik Arkadego, nastawiony na czwartą rano. Bogdanów wstał i wziął gorący prysznic. Przed oczyma znów pojawił mu się obraz ze snu. Odkąd zaczęła się rewolta, nie spał zbyt wiele, a właściwie tylko drzemał w wolnych chwilach po kilka godzin. Prawie wszystko, co mu się śniło, stanowiły niemal zupełnie wolne od zniekształceń wspomnienia z dzieciństwa, których na jawie nie przypominał sobie od lat. Dziwiło go, jak wiele mieści się w ludzkiej pamięci i jakie to osobliwe, że człowiek potrafi tak wiele wspomnień zgromadzić, a tak niewiele z nich przywołać. Może nawet, rozmyślał Arkady, wszyscy pamiętamy każdą sekundę naszego życia, ale sporo z tego przywołać możemy jedynie podczas snów, które zapominamy natychmiast po przebudzeniu? Czy musi tak być? A co się stanie, kiedy ludzie zaczną żyć dwieście albo trzysta lat?

Nagle pojawiła się Janet Blyleven. Była zaniepokojona.

— Wysadzili w powietrze Nemesis. Roald przeanalizował zapis wideo i twierdzi, że z pewnością użyli do tego bomb wodorowych.

Poszli do dużego budynku zarządu miasta Carr, gdzie Arkady spędził większość czasu w ostatnich dwóch tygodniach. Byli tam już Aleks i Roald; oglądali wideo. W pewnej chwili Roald powiedział głośno:

— Ekran, wyświetl jeszcze raz kasetę numer jeden.

Obraz chwilę migotał, potem się ustabilizował i pojawiła się gęsta siatka gwiazd na tle czarnej przestrzeni. W środku ekranu tkwiła ciemna nieregularna planetoida, widoczna raczej jako plama w obłoku zimnobarwnych gwiazd. Obraz utrzymywał się przez kilka chwil, następnie po jednej stronie planetoidy pojawiło się białe światło, po czym planetoida w jednej sekundzie wybuchła i rozproszyła się.

— Szybka robota — zauważył Arkady.

— Teraz pokażą to samo z innego ujęcia. Z dalszej kamery.

Filmik pokazał planetoidę jako podłużne ciało, na którym można było zauważyć srebrne pęcherzyki automatycznego urządzenia naprowadzającego. Nagle pojawiła się biała błyskawica, a kiedy na ekran powróciło czarne niebo, nie było już na nim planetoidy; migotanie gwiazd w prawym rogu ekranu wskazało kierunek, w którym poleciały odłamki. Taki był koniec. Później nie działo się już nic. Nie pojawiła się żadna ognista biała chmura, nie rozległ nawet najmniejszy odgłos wybuchu; kompletnie nic. Tylko dziwny, jakby blaszany głos sprawozdawcy trajkotał coś o końcu, jaki spotkał marsjańskich buntowników, o dniu Sądu Ostatecznego; usprawiedliwiał też koncepcję obrony strategicznej. Czworo przedstawicieli pierwszej setki skupionych nadal przy ekranie podejrzewało, że atak na Nemesis nastąpił z bazy księżycowej Amexu; pociski wystrzelone zostały przez wyrzutnię szynową.

— Nigdy nie przychylałem się do tej idei — oświadczył Arkady. — Obustronnie gwarantowana destrukcja, która znowu niszczy wszystko…

Na te słowa odezwał się Roald:

— Ale jeśli mamy do czynienia z obustronnie gwarantowaną destrukcją, jedna strona zwykle traci swoją siłę i możliwości…

— Nie straciliśmy nic ze swojej siły. A oni cenią ten świat tak samo jak my. Po prostu teraz wrócimy do obrony szwajcarskiej. — Zniszczyć, co się da, a potem uciec w las i na wzgórza i przejść do partyzantki. Ruch oporu. Ten pomysł bardzo się Arkademu podobał.

— Poważnie nas osłabili — powiedział z przekonaniem Roald. Był zwolennikiem skierowania Nemesis ku Ziemi.

Arkady skinął głową. Trudno było zaprzeczyć, że z równania wypadł jeden z elementów, ale Rosjanin nie był wcale pewien, czy zmieniła się przez to równowaga sił. Nemesis nie była zresztą pomysłem Bogdanowa. Poddał go pod rozwagę Michaił Jangieł, a grupa zajmująca się planetoidami uznała ideę za własną. Teraz wielu z nich nie żyło; zabiła ich główna eksplozja albo mniejsze wybuchy planetoidowego pasa. Dzięki Nemesis udało im się wywołać wrażenie, że rewolucjoniści mają zamiar dokonać masowych zniszczeń na Ziemi. Arkady uważał ten pomysł za kiepski.

Jednak takie było życie podczas rewolucji. Nikt już nad niczym nie panował, niezależnie od tego, co mówili ludzie. Dla większości z nich tak było nawet lepiej, zwłaszcza tutaj na Marsie. W pierwszym tygodniu walka była ostra, przede wszystkim dlatego, że w ubiegłym roku UNOMA i konsorcja ponad-narodowe przysłały tu spore siły bezpieczeństwa, które szybko zajęły wiele dużych miast. Mieli nadzieję, że uda im się je utrzymać na całej planecie, ale okazało się, że zbuntowanych grupek jest więcej, niż ktokolwiek mógł przypuszczać. Ponad sześćdziesiąt miast i stacji połączyło się i wspólnie ogłosiło niepodległość; powstańcy wypadli z laboratoriów albo zeszli ze wzgórz i po prostuje przejęli. Obecnie sytuacja się więc zmieniła. Ziemia znajdowała się po niewidocznej stronie słońca, a najbliższy kursowy wahadłowiec zniszczono, więc to siły bezpieczeństwa musiały się bronić. Zarówno w miastach, jak i poza nimi.

Otrzymali właśnie telefoniczną wiadomość z elektrowni. Obsługa miała tam jakieś problemy z komputerami i wiele osób domagało się, żeby Arkady przyszedł do nich i sam rzucił na wszystko okiem.

Bogdanów opuścił więc budynek zarządu miasta i poszedł przez Park Menlo do elektrowni. Było tuż po wschodzie słońca i większa część krateru Carra tonęła jeszcze w mroku. O tej godzinie tylko zachodnia ściana i wysokie betonowe budynki elektrowni były oblane słonecznym światłem. W zimnym porannym słońcu ich ściany wydawały się zupełnie żółte; tory magnetyczne, które biegły w górę ściany krateru, wyglądały jak złote wstążki. Na ocienionych ulicach życie dopiero się budziło. Wielu buntowników przyjechało tu z innych osad albo z kraterowych wyżyn i spali teraz w parku na trawie. Ludzie powoli siadali, nadal opatuleni w śpiwory. Oczy mieli podpuchnięte, włosy w nieładzie. Nocne temperatury nie pozwalały łatwo zasnąć, a o świcie śpiących budził chłód. Niektórzy, nie wychodząc ze śpiworów, przykucnęli wokół piecyków. Dmuchali w dłonie, przygotowywali dzbanki z kawą i samowary z herbatą, a od czasu do czasu patrzyli ku zachodowi, by sprawdzić, o ile posunęło się słoneczne światło. Kiedy ujrzeli Arkadego, zaczęli do niego machać, a niektórzy nawet go zatrzymywali i pytali, co sądzi na temat ostatnich nowin, albo udzielali mu rad. Arkady odpowiadał im wszystkim wesoło. Znowu czuł się dobrze, znowu miał poczucie wspólnoty i wrażenie, że są tu razem w nowej przestrzeni. Każdy stawiał teraz czoło tym samym problemom, wszyscy byli równi i wszystkich — pomyślał, patrząc na spiralę, która jarzyła się pod dzbankiem z kawą — rozżarzył ten sam wolnościowy ogień.

Szedł i czuł się coraz lżejszy, a po drodze nagrywał własne wrażenia na plik dziennikowy naręcznego notesiku komputerowego.

— Ten park przypomina mi słowa, które powiedział Orwell o Barcelonie, kiedy była w rękach anarchistów… To jest euforia nowej umowy społecznej, powrotu do dziecięcego marzenia o sprawiedliwości, od którego wszyscy zaczynaliśmy…

Nagle zadzwonił jego naręczny komputerek i na maleńkim ekranie pojawiła się twarz Phyllis. Jej widok rozdrażnił Arkadego.

— Czego chcesz? — warknął.

— Nemesis nie istnieje — odparła. — I wobec tego chcemy, żebyście się poddali, zanim stanie się coś gorszego. To jest bardzo proste, Arkady: poddajcie się albo zginiecie.

Ledwie się powstrzymał, by nie parsknąć śmiechem. Przyszło mu do głowy, że Phyllis zachowuje się jak nikczemna i złośliwa czarownica z filmu o krainie Oz, pojawiając się niespodziewanie w jego kryształowej kuli.

— Tu się nie ma z czego śmiać! — krzyknęła. Nagle dostrzegł na jej twarzy przerażenie.

— Wiesz, że nie mieliśmy nic wspólnego z Nemesis — oznajmił. — Ten wybuch nie wyrządził nam żadnej szkody.

— Jak możesz być aż takim głupcem! — wrzasnęła.

— To nie głupota. Słuchaj, powiedz swoim szefom, że jeśli spróbują odbić wolne miasta, zniszczymy wszystko na Marsie. — Obrona szwajcarska.

— Sądzisz, że cokolwiek tutaj ma dla nich jakieś znaczenie?! — krzyknęła. Wargi miała aż sine ze strachu, ajej maleńki obraz wyglądał jak prymitywna murzyńska maska uosabiająca boginię wściekłości.

— Ależ zapewniam cię, że ma. Słuchaj, Phyllis, jestem tylko wierzchołkiem góry lodowej całej tej sprawy. Za mną stoi potężne podziemie, którego nie jesteś w stanie zobaczyć. Jest naprawdę spore, a jego przedstawiciele mają środki, aby odpowiedzieć na wasz atak, jeśli tylko zechcą.

Phyllis najwyraźniej opuściła rękę, ponieważ obraz na małym ekranie Arkadego zakołysał się gwałtownie, a następnie pokazał podłogę.

— Zawsze byłeś głupcem — rozległ się jej głos. — Już na Aresie.

Połączenie zostało przerwane.

Arkady szedł dalej, krzątanina w mieście nie wydawała mu się już tak radosna jak wcześniej. Skoro Phyllis jest czymś tak bardzo przestraszona…

Pracownicy elektrowni byli pochłonięci poszukiwaniem usterki. Parę godzin temu poziom tlenu w mieście zaczął gwałtownie wzrastać, a urządzenia alarmowe w żaden sposób tego nie zasygnalizowały. Jakiś technik odkrył tę sprawę całkowicie przypadkowo.

Arkady zabrał się wraz z nimi do pracy. Po mniej więcej trzydziestu minutach znaleziono przyczynę. W komputerze działał, wgrany przez nieznaną osobę, program dezinformujący. Skasowali go, ale Tati Anochin wciąż nie był zadowolony.

— Słuchajcie — powiedział głośno — to był sabotaż, a tlenu na zewnątrz nadal jest więcej niż to wskazują odczyty. Zdaje się, że teraz prawie czterdzieści procent.

— Nic dziwnego, że wszyscy dziś rano są w takim dobrym nastroju.

— Ja nie. Poza tym nastrój to przestarzały mit.

— Jesteś pewien? Więc sprawdź jeszcze raz program, przejrzyj kody identyfikacyjne i zobacz, czy czegoś innego jeszcze nie zmieniono.

Arkady skierował się z powrotem do biur zarządu miasta. Był już w połowie drogi, kiedy usłyszał nad głową głośny trzask. Podniósł oczy i zobaczył małą dziurę w kopule. Powietrze nagle zabarwiło się opalizującym blaskiem, mieniło się wszystkimi barwami tęczy, jak gdyby miasto znalazło się w środku wielkiej mydlanej bańki. Jaskrawy błysk i głośny huk sprawiły, że Arkady zaczął biec. Walcząc z bezwładem własnego ciała ujrzał, jak wszystko wokół się zapala; ludzie płonęli jak pochodnie, a tuż przed oczyma Bogdanowa zapaliło się jego własne ramię.

Zniszczenie marsjańskiego miasta nie jest specjalnie trudne. W każdym razie nie trudniejsze niż wybicie okna albo przebicie balonu.

Nadia Czernieszewska odkryła ten fakt, tkwiąc w pułapce — w budynku zarządu namiotowego miasta Lasswitz, które przedziurawiono pewnej nocy tuż po zachodzie słońca. Wszyscy mieszkańcy, którzy przeżyli, kulili się teraz w biurowcu albo w pomieszczeniach elektrowni. Przez trzy dni spędzali czas dość monotonnie: parę razy wychodzili na zewnątrz, aby reperować namiot albo bez końca oglądali telewizję, usiłując się dowiedzieć, co się dzieje. Ale ziemskie wiadomości zajmowały się własnymi wojnami, które wybuchały obecnie niemal wszędzie na rodzimej planecie, i niezwykle rzadko przekazywano — zawsze bardzo krótkie — raporty na temat zniszczonych na Marsie miast. Kiedyś Nadia usłyszała, że w wiele sklepionych kraterów trafiły samonaprowadzające pociski, co zwykle było poprzedzone przeprogramowaniem atmosferycznych dozowników i nadmiernym nasyceniem atmosfery miasta tlenem albo innymi gazami powietrznymi. Pociski powodowały wybuchy o różnej sile — od trawiących mieszkańców tlenowych pożarów przez potężne podmuchy, które w jednej chwili zrywały całe kopuły, aż po ogromne eksplozje, zdolne nawet wydrążyć nowy krater. Używane wyłącznie przeciwko ludziom zapalniki tlenowe były najczęstsze i zostawiały przeważnie niemal zupełnie nietkniętą infrastrukturę i mieszkańców spalonych na popiół.

Zniszczenie miasta namiotowego było jeszcze łatwiejsze. Większość namiotów przekłuły lasery z baz na Fobosie, w elektrownie niektórych trafiono pociskami dalekiego zasięgu, inne obiekty szturmowały różne rodzaje sił zbrojnych, zajmując porty kosmiczne, burząc miejskie mury bojowymi roverami lub — w rzadkich przypadkach — dokonując powietrznego desantu komandosów.

Nadia oglądała wstrząsające filmy wideo, w których tak wyraźnie widoczny był strach operatorów kamer, że na ten widok jej żołądek kurczył się w małą kulkę wielkości włoskiego orzecha.

— Co oni wyczyniają, testują na nas nowe metody walki? — krzyknęła.

— Wątpię — odpowiedział Jeli Zudow. — Prawdopodobnie po prostu jest tu wiele grup, a każda stosuje wobec nas inną strategię. Niektórzy chcieliby wyrządzić jak najmniejsze szkody, inni najwyraźniej mają ochotę wszelkimi sposobami zabić tak wielu spośród nas, jak to tylko możliwe. Oczywiście po to, aby zrobić więcej miejsca dla nowej fali emigracji.

Nadia odwróciła się od ekranu. Czuła mdłości. Wstała i wyszła do kuchni, gdzie usiadła, zgięta wpół bólem żołądka. Była zrozpaczona i strasznie chciała zrobić coś pożytecznego. W kuchni ktoś włączył generator i kilka osób podgrzewało w mikrofalowej kuchence mrożoną kolację. Nadia postanowiła im pomóc i zaczęła roznosić zgromadzonym w korytarzu grupkom posiłek. Brudne, dawno nie myte twarze, pokryte tu i ówdzie czarnymi pęcherzami odmrożeń. Niektórzy ludzie mówili z ożywieniem, inni siedzieli jak posągi albo spali, oparci o siebie nawzajem. Większość stanowili mieszkańcy Lasswitz, ale spora liczba przyjechała tu z okolicznych miast namiotowych albo innych kryjówek, które zostały zniszczone z powietrza lub zaatakowane przez siły lądowe.

— To jest idiotyczne — tłumaczyła jakiemuś sękatemu małemu człowieczkowi stara Arabka. — Moi rodzice byli w punkcie Czerwonego Półksiężyca w Bagdadzie akurat wtedy, kiedy Amerykanie go zbombardowali. Jeśli ktoś ma przewagę w powietrzu, nie zdołasz go pokonać! Naprawdę! Dlatego musimy się poddać. I to poddać się szybko, póki mamy na to szansę!

— Ale komu? — spytał ze znużeniem w głosie człowieczek. — Wobec kogo? I jak?

— Każdemu, my wszyscy i, rzecz jasna, przez radio! — Kobieta popatrzyła na Nadię, która wzruszyła ramionami.

Potem jej naręczny notesik komputerowy zapikał i na ekraniku pojawiła się twarz Saszy Jefremowej. Bełkotała coś blaszanym, zniekształconym przez naręczny telefon głosem. Nadia wsłuchała się w jej słowa i zrozumiała, że na północ od miasta wyleciała w powietrze stacja wodna. Studnia, której powierzchnia się teraz odsłoniła biła właśnie jak fontanna w iście artezyjskiej erupcji wody i lodu.

— Zaraz tam będę — szepnęła zszokowana Nadia. Miejska stacja wodna wykorzystywała niższy kraniec wielkiej warstwy wodonośnej Lasswitz. Jeśli znacząca część tej warstwy przedarła się na powierzchnię, pomyślała Rosjanka, zarówno stacja wodna, jak i miasto oraz cały kanion, w którym się znajdują, znikną w katastrofalnej powodzi. W dodatku tylko dwieście kilometrów w dół stoku Syrtis i Isidis znajdowało się Burroughs, które również może zalać woda. Burroughs! Mieszkało tam zbyt wiele osób, by można je było ewakuować, zwłaszcza teraz, kiedy stało się przytułkiem dla ludzi uciekających przed wojną; po prostu nie było innego miejsca, gdzie można by się udać.

— Musimy się poddać! — nalegała w korytarzu arabska kobieta. — Wszyscy musimy się poddać!

— Nie sądzę, żeby to się w tej chwili udało — odrzekła Nadia i pobiegła do śluzy powietrznej budynku.

Nadia na wpół świadomie poczuła ogromną ulgę, że wreszcie może działać, że nie musi się już dłużej kulić w zamkniętym budynku i oglądać na ekranie katastrof i klęsk. Że może coś zrobić, cokolwiek. Sama zaledwie sześć lat wcześniej najpierw sporządziła plany, a potem nadzorowała budowę Lasswitz, była więc osobą kompetentną, która powinna sobie poradzić z powstałym problemem. To namiotowe miasto było wielkości Nikozji; osobno postawiono tu farmę i elektrownię, a dość daleko na północ zbudowano stację wodną. Wszystkie budowle leżały na dnie dużego rowu tektonicznego, który przecinał powierzchnię ze wschodu na zachód. Nazywano go Kanionem Arena. Jego ściany były niemal pionowe, wysokie na pół kilometra. Stację wodną umieszczono ledwie paręset metrów od północnej ściany kanionu, tuż pod imponującym nawisem. Nadia, jadąc wraz z Saszą i Jelim do stacji wodnej, szybko nakreśliła im swój plan:

— Sądzę, że możemy zwalić tę skalną ścianę na stację i jeśli nam się uda, obsunięcie się stoku powinno wystarczyć do zatkania wycieku.

— Czy powódź nie zabierze po prostu ze sobą skał osuwiska i nie ruszy z nimi dalej? — spytała Sasza.

— Jasne, że zabierze, jeśli nastąpi wybuch całej warstwy wodonośnej. Ale jeśli przed nami będzie tylko odkryty szyb, a my go nakryjemy, wypływająca woda zamarznie w osuwisku, co powinno… mam taką nadzieję… utworzyć dostatecznie ciężką zaporę, aby powstrzymać powódź. Ciśnienie hydrostatyczne w tej formacji jest tylko trochę większe niż litostatyczne ciśnienie skały, która się nad nią znajduje, toteż wylew artezyjski nie jest na szczęście wysoki. Gdyby był wyższy, już bylibyśmy martwi.

Zatrzymała rover. Przez szyby wszyscy dostrzegli leżące pod chmurą rzadkiej zmrożonej pary szczątki stacji wodnej. Ku nim jechał podskakując z pełną prędkością jakiś łazik, toteż Nadia włączyła przednie światła i nastawiła radio na ogólne pasmo. Była to załoga stacji wodnej, Angela i Sam, oboje rozwścieczeni wydarzeniami ostatniej godziny. Kiedy jadąc obok opowiedzieli do końca wszystkie zdarzenia, Nadia przedstawiła im swój pomysł.

— To może się udać — odparła po krótkim namyśle Angela. — W każdym razie na pewno nic mniejszego nie jest w stanie powstrzymać teraz tej wody. Tryska jak szalona.

— Musimy się pospieszyć — dodał Sam. — Woda “połyka” skałę w niewiarygodnym tempie.

— Jeśli nie nakryjemy tej szczeliny — oświadczyła Angela z dziwnym, niezdrowym entuzjazmem — wylew będzie wyglądał jak wtedy, gdy Atlantyk przedarł się przez cieśninę Gibraltar i zalał basen Morza Śródziemnego. To była kaskada trwająca dziesięć tysięcy lat.

— Nigdy o tym nie słyszałam — odrzekła Nadia. — Pojedźcie z nami do urwiska i pomóżcie uruchomić roboty.

W trakcie jazdy Nadia skierowała wszystkie miejskie roboty budowlane z hangaru do podnóża północnej ściany i poleciła im się ustawić obok stacji wodnej. Kiedy oba rovery dojechały na miejsce, okazało się, że kilka szybszych robotów przybyło już tam przed nimi; reszta przesuwała się po dnie kanionu ku pierwszej grupce. U podnóża urwiska było małe pochyłe zbocze, które górowało nad pojazdami jak ogromna zamarznięta fala, połyskująca w południowym świetle. Nadia uruchomiła maszyny do prac ziemnych i buldożery i poleciła im oczyścić drogę przez pochyłość. Kiedy automaty skończyły pracę, przyszła pora na roboty tunelowe; mogły teraz zacząć wiercić bezpośrednio w urwisku.

— Zobaczcie — odezwała się Nadia, wskazując na areologiczną mapę kanionu, którą wywołała na ekranie pojazdu. — Za całym tym wiszącym fragmentem znajduje się spora luka. Powinna spowodować niewielkie załamanie się krawędzi ściany… Widzicie tę trochę niższą półkę na wierzchołku? Jeśli zsynchronizujemy wszystkie wybuchy, dostaniemy się na dno tej luki i z pewnością uda nam się zrzucić ten nawis, nie sądzicie?

— Nie wiem — odparł Jeli. — Ale na pewno warto spróbować.

Dotarły do nich właśnie powolniejsze roboty, przywożąc cały zestaw pozostałych po budowie fundamentów miasta ładunków wybuchowych z detonatorami czasowymi. Nadia zajęła się programowaniem maszyn, które miały przekopać do dna urwiska i niemal przez godzinę nie istniało dla niej nic poza pracą. Wreszcie oznajmiła:

— Wracamy do miasta i ewakuujemy mieszkańców. Nie mam pewności, jak duża część urwiska spadnie, a nie chcemy chyba wszystkich pogrzebać. Zostały nam cztery godziny.

— Na Boga, Nadiu!

— Cztery godziny. — Wystukała na klawiaturze ostatnią komendę i uruchomiła rover. Angela i Sam podążyli za nią, pokrzykując radośnie.

— Najwyraźniej nie żałujecie, że wyjeżdżamy — odezwał się Jeli.

— Do diabła, tu było tak nudno! — odparła Angela.

— Nie sądzę, żeby w najbliższym czasie wam groziła nuda — przygryzł jej Jeli.

Ewakuacja była trudna. Wielu z mieszkańców miasta nie chciało wyjeżdżać, a miasto nie posiadało wystarczającej liczby łazików. W końcu jednak wszyscy jakoś się upchnęli w pojazdach i wyruszyli drogą transponderową do Burroughs. Lasswitz opustoszało. Nadia przez godzinę próbowała się skontaktować z Phyllis przez telefon satelitarny, ale kanały komunikacyjne zostały najwyraźniej zniszczone lub zablokowane. Zostawiła więc wiadomość bezpośrednio na satelicie: “Jesteśmy cywilami. Znajdujemy się w Syrtis Major i próbujemy zapobiec zalaniu Burroughs przez formację wodonośną Lasswitz. Nie atakujcie nas!” Pomyślała, że jest to swego rodzaju kapitulacja.

Do Nadii, Saszy i Jeliego w roverze dołączyli Angela i Sam i całą grupą ruszyli w górę stromymi górskimi drogami urwiska na południowy stożek Kanionu Arena. Przed nimi wznosiła się imponująca północna ściana, a poniżej na lewo leżało miasto, które wyglądało z daleka niemal normalnie; jednakże gdy się spojrzało na prawo, jasne było, że coś jest nie w porządku. Na środku stacji wodnej widniało pęknięcie, a z niego wielki biały gejzer strzelał mętnym wodnym pióropuszem jak pęknięty hydrant przeciwpożarowy, a potem opadał na rumowisko brudnych, czerwonobiałych lodowych bloków. Ta dziwaczna masa przesuwała się w tempie widocznym gołym okiem, na krótko ukazując czarną wodę, która gwałtownie zamarzała w parę; białe mgły wysnuwały się z czarnych pęknięć, a potem płynęły z wiatrem w dół kanionu. Skała i pył powierzchni Marsa były tak odwodnione, że kiedy woda je opryskiwała, wydawały się wybuchać w gwałtownych reakcjach chemicznych. Gdy woda płynęła po suchej ziemi, wielkie chmury pyłu strzelały w powietrze i mieszały się ze zmrożoną parą.

— Saxowi będzie się to podobać — ponuro mruknęła Nadia.

O wyznaczonej godzinie z podstawy północnej ściany wystrzeliły cztery pióropusze dymu. Potem przez wiele sekund nic więcej się nie działo, aż obserwatorzy zaczęli jęczeć z rozczarowania. Jednak nagle w pewnej chwili urwisko drgnęło i nawis skalny zaczął się zsuwać powoli i majestatycznie. Następnie z podnóża skalnej ściany podniosły się gęste chmury dymu, a wreszcie — niczym woda spod oderwanej od lodowca lodowej góry — strzeliły w górę fragmenty skalnych ejektamentów. W tym momencie pojazdem wstrząsnął głuchy ryk i Nadia ostrożnie wycofała rover z południowego stożka. Zanim widok odcięła im ciężka chmura pyłu, dostrzegli jeszcze w ułamku sekundy, jak stację wód przykrywa szybko spadająca krawędź osuwiska.

Angela i Sam zaczęli wznosić okrzyki radości.

— Jak się dowiemy, że się udało? — spytała praktycznie Sasza.

— Poczekamy, aż opadnie pył i będziemy mogli spojrzeć jeszcze raz — odparła Nadia. — Jeśli powódź się zatrzymała, nie powinno już być ani otwartej wody, ani w ogóle żadnego ruchu.

Sasza skinęła głową. Siedzieli, spoglądali w dół na stary kanion i czekali. Nadia nie myślała o niczym, a kiedy przez głowę przelatywały jej jakieś myśli, były zwykle ponure. Wiedziała, że potrzebuje więcej ruchu i działania, niż było jej dane w ostatnich kilku godzinach, i ponad wszystko pragnęła zagubić się w pracy, aby nie pozostawało jej czasu na rozmyślanie; podczas każdej, nawet najkrótszej przerwy jej umysł wypełniały bowiem obrazy tragicznej sytuacji: zrujnowane miasta, tysiące trupów, zniknięcie Arkadego. Najwyraźniej nikt już nad tym wszystkim nie panował. I chyba nikt również nie miał żadnego planu, jak z tego wybrnąć. Oddziały policyjne niszczyły kolejne miasta, aby stłumić rebelię, a buntownicy niszczyli je, aby ją podtrzymać. Efekt końcowy będzie taki, że wszystko zostanie całkowicie zrujnowane, pomyślała Nadia. Praca całego życia zostanie po prostu wysadzona w powietrze na jej oczach! I to bez żadnego powodu! Zupełnie bez powodu.

Nie, nie mogła sobie pozwolić na rozpacz. Musiała się skupić na tym, co pozytywne: tam na dole osuwisko na szczęście zasypywało stację wodną, a pędząca w górę szybu woda została zablokowana i zamarzła, tworząc prowizoryczną tamę. Co będzie dalej, trudno powiedzieć. Jeśli ciśnienie hydrostatyczne w warstwie wodonośnej jest wystarczająco wysokie, może się zdarzyć nowy wybuch, ale jeśli zapora okaże się dostatecznie mocna… Cóż, nic więcej nie da się już zrobić. Chociaż, gdyby zabezpieczyli ją czymś, gdyby stworzyli jakiś zawór bezpieczeństwa i obniżyli ciśnienie w tamie osuwiska…

Wiatr powoli rozpraszał pył. Towarzysze Nadii cieszyli się. Gdy pył zupełnie opadł, okazało się, że stacja wodna zniknęła, przykryta świeżymi, czarnymi kamieniami, które spadły z północnej ściany. Jej stożek wzbogacił się o nowy łuk. Ale wszystkie kamienie upadły blisko siebie i nie wszędzie było ich tak wiele, jak Nadia się spodziewała. Sama formacja wciąż istniała, a warstwa skały leżąca na stacji wodnej nie była zbyt gruba. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że powódź się zatrzymała. Woda nie ruszała się, tkwiąc w postaci klocowatego, brudnobiałego pasa, niczym lodowiec spływający do środka kanionu. A wokół niego podnosiło się bardzo niewiele zmrożonej pary. Ale…

— Zjedźmy z powrotem do Lasswitz i obejrzyjmy formację na monitorach — zaproponowała Nadia.

Zjechali więc na dół drogą w ścianie kanionu i dotarli do garażu Lasswitz. Ruszyli pustymi ulicami w walkerach i hełmach. Centrum badawcze warstwy wodonośnej znajdowało się obok biura zarządu. Niesamowicie wyglądało opustoszałe teraz miasto, w którym spędzili ostatnie kilka dni.

W centrum przejrzeli odczyty komputerowe pomiarów wykonanych przez szeregi podziemnych czujników. Wiele z nich już nie funkcjonowało, ale te, które działały, wskazywały, że ciśnienie hydrostatyczne wewnątrz warstwy wodonośnej jest wyższe niż kiedykolwiek przedtem i nadal rośnie. Nagle, jak gdyby dla podkreślenia sytuacji, pod stopami zebranej grupki lekko zatrzęsła się podłoga. Żadne z nich nigdy dotąd nie przeżyło czegoś takiego na Marsie.

— Cholera! — zaklął Jeli. — Na pewno zaraz znowu wybuchnie!

— Będziemy musieli wydrążyć szyb odpływowy — powiedziała Nadia. — Coś w rodzaju ciśnieniowego zaworu bezpieczeństwa.

— Co się stanie, gdy wybuchnie tak samo jak ten główny? — spytała Sasza.

— Jeśli umieścimy go na wyższym końcu formacji wodonośnej albo w połowie, aby przechwycił pewną część wypływu, może się udać. Powinno działać tak dobrze jak pewna stara stacja wodna, którą ktoś wysadził w powietrze, a która w innym razie świetnie funkcjonowałaby nadal — ironicznie wyrzuciła z siebie jednym tchem rozgoryczona Nadia, po czym potrząsnęła głową. — Musimy zaryzykować. Jeśli się nam powiedzie, będzie wspaniale, gdy nam się nie uda, możemy spowodować wybuch… Ale jeżeli nic nie zrobimy, stacja i tak wybuchnie.

Nadia poprowadziła małą grupkę przyjaciół główną ulicą do magazynu robotów w garażu i usiadła w centrum dowodzenia. Znowu zajęła się programowaniem. Standardowe wiercenie, aby wywołać maksymalny wybuch odgradzający. Woda powinna podejść do powierzchni pod ciśnieniem artezyjskim, a potem zostałaby skierowana do rurociągu, który z ich polecenia zbudowałyby roboty, i wyprowadzona poza region Kanionu Arena. Nadia wraz z przyjaciółmi obejrzała mapy topograficzne i przeprowadziła wiele symulacji odpływu wody do kanionów równoległych do Areny na północ i południe. Stwierdzili, że dział wodny jest ogromny, cała kraina wygląda tu jak olbrzymia misa, na której dnie leży Burroughs. Doszli do wniosku, że gdziekolwiek wyprowadzą wodę — zwłaszcza tak dużą jej ilość — i tak spłynie ku miastu. Musieliby ją posłać rurami przez prawie trzysta kilometrów, aby wydostała się poza Syrtis i dotarła do następnej niecki.

— Słuchajcie — zasugerował Jeli — skierujmy ją ku Nili Fossae, wtedy popłynie prosto na północ do Utopia Planitia i zamarznie na północnych wydmach.

— Saxowi musi się niezwykle podobać ta rewolucja — powtórzyła po raz kolejny Nadia. — Bez pytania kogokolwiek o zgodę robimy teraz rzeczy, których UNOMA nigdy by nie zaaprobowała.

— Tylko że równocześnie wiele z jego projektów obraca się wniwecz — zauważył Jeli.

— Jak sądzę, i tak mu się to opłaci. “Czysty zysk”, jak mawia Sax. Cała ta woda na powierzchni…

— Zapytamy go.

— Jeśli jeszcze kiedykolwiek będziemy mieli okazję.

Jeli przez chwilę milczał, a potem spytał:

— A tak naprawdę, dużo jest tu tej wody?

— Wiecie co? Tu nie chodzi tylko o Lasswitz — wtrącił nagle Sam. — Niedawno słyszałem w wiadomościach, że wysadzono także formację wodonośną Lowella. Był to podobno tak duży wybuch, jak te, które powstały przy tworzeniu się kanałów odpływowych. Ta woda nasączy miliardy kilogramów regolitu, a do końca nie wiadomo, jak dużo jej jest. Nie mogę w to wszystko uwierzyć.

— Ale po co oni to robią? — spytała Nadia.

— To jest najlepsza broń, jaką mają, jak sądzę.

— Nie wydaje mi się wcale taka dobra! Nie mogą nijak kierować własnymi poczynaniami ani ich powstrzymać!

— No tak, ale nikt inny również nie zdoła tego zrobić. Wyobrażacie to sobie? Zniknęły zapewne całe miasta na stoku pod Lowellem: Franklin, Drexler, Osaka, Galileo, może nawet i Silverton. To były miasta ponad-narodowców. Powódź może też zalać wiele miast górniczych przy kanałach…

— Więc obie strony atakują infrastrukturę — oznajmiła posępnie Nadia.

— To prawda.

Musiała się wziąć do pracy, nie miała wyboru. Skłoniła ich, by zajęli się znowu programowaniem, i resztę tego dnia oraz cały dzień następny spędzili przy komputerach, kierując zespoły robotów do drążenia terenu. Cały czas kontrolowali pracę urządzeń automatycznych. Wiercenie nie było trudne: należało tylko dopilnować, by ciśnienie w warstwie wodonośnej nie spowodowało wybuchu. A zbudowanie rurociągu, który miał przesłać wodę na północ, było jeszcze prostsze, operacje te od lat zostały całkowicie zautomatyzowane. Jednak dla pewności uruchomili większą niż zwykle liczbę maszyn. Rurociąg miał biec na północ, do koryta kanionu i dalej znowu na północ. Nie było potrzeby włączać pomp; ciśnienie artezyjskie samo bez trudu powinno regulować przepływ wody, ponieważ kiedy opadnie na tyle nisko, aby powstrzymać wypchnięcie cieku z kanionu, niebezpieczeństwo wybuchu przy niższym końcu niemal przestanie istnieć.

Rozpoczęli więc operację. Najpierw magnezowe urządzenia rozkruszające zaczęły czerpać miał, a potem tworzyć kawałki rury. Następnie podnośniki widłowe i dźwigi zaczęły przenosić te fragmenty do zbieraka. Wyglądało to niesamowicie: ogromne maszyny wielkości budynków parły do przodu, unosząc części rury, które później układały jedna za drugą; rurociąg rozwijał się w zaskakującym tempie. Za tamtymi jechały już kolejne olbrzymy, uzupełniając rurę o przyniesione przez siebie fragmenty, a całość owijały warstwą izolacji aerosiatkowej, wykonanej z odpadów rafineryjnych. A kiedy wreszcie pierwszy segment rurociągu został ogrzany i mógł działać, ludzie uznali, że system jest gotowy do akcji; mieli nadzieję, że tak samo łatwo budowa będzie przebiegała przez następne trzysta kilometrów. Rurociąg powinien powstawać z prędkością mniej więcej kilometra na godzinę, na okrągło przez kolejne doby — dwadzieścia cztery i pół godziny każdego dnia i nocy. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, za około dwanaście dni rura znajdzie się w Nili Fossae. W tym tempie rurociąg zadziała niezwykle szybko po wydrążeniu szybu i przygotowaniu go. Jeżeli tama osuwiskowa wytrzyma tak długo, nie powinno się zdarzyć nic nieprzewidzianego.

Burroughs było bezpieczne, a właściwie będzie bezpieczne, o ile cała operacja uda się. Tak czy owak, nie pozostało im tu już nic do zrobienia. Mogli wyruszyć w drogę. Tylko dokąd powinni się udać? Nadia siedziała zgięta nad podgrzaną w kuchence mikrofalowej kolacją, obserwując na ekranie informacje z Ziemi i słuchając towarzyszy spierających się o ich interpretację. Nagle sposób, w jaki ich rewolucję przedstawiano na rodzimej planecie, wydał jej się straszny: nazywano ich ekstremistami, komunistami, wandalami, sabotażystami, “czerwonymi”, terrorystami. Nigdy nie padały słowa “powstanie” czy “rewolucja”, słowa, które połowa Ziemian (przynajmniej połowa) mogłaby zaaprobować. Nie, uważano ich tylko za wyobcowaną bandę szalonych niszczycieli i terrorystów. Nie poprawiało to nastroju Nadii, ponieważ czuła, że opis ten zawiera w sobie trochę prawdy. I to ją bardzo złościło.

— Powinniśmy dołączyć do jakiejś grupy i walczyć! — oświadczyła Angela.

— Ja już nie mam ochoty z nikim walczyć — odrzekła twardo Nadia. — To jest głupie i nie zamierzam tego robić. Będę naprawiać zniszczenia i zapobiegać katastrofom, ale walczyć nie będę!

Przez radio nadeszła do nich wiadomość. W Kraterze Poumiera, około ośmiuset sześćdziesięciu kilometrów od nich, pękła kopuła. Ludność została uwięziona w szczelnie zamkniętych budynkach, gdzie powoli zaczynało brakować powietrza.

— Chcę tam pojechać — oznajmiła Nadia. — Jest tam duży centralny magazyn robotów budowlanych, które mogłyby naprawić kopułę, a potem poreperować także inne uszkodzenia na Isidis.

— Jak się tam dostaniesz? — spytał Sam.

Nadia zastanawiała się chwilę, po czym wzięła głęboki oddech.

— Chyba “ultralekkim”. Na południowym stożku jest pas startowy, widziałam tam kilka tych nowych 16 D. Tak byłoby na pewno najszybciej, a może i najbezpieczniej, kto wie. — Spojrzała na Jeliego i Saszę. — Lecicie ze mną?

— Tak — odparł Jeli, a Sasza skinęła głową.

— Też chcemy z tobą polecieć — stwierdziła Angela. — Zresztą, bezpieczniej będzie się nam poruszać dwoma samolotami.

Tak więc ruszyli w drogę dwoma samolotami zbudowanymi przez fabryczkę lotniczą Spencera w Elysium. Były to najnowsze maszyny, nazywane po prostu 16 D, czteroosobowe, turboodrzutowe, ultralekkie samoloty, o skrzydłach typu delta, wykonane z areożelu i tworzyw sztucznych. Ze względu na ich niezwykłą lekkość nie każdy umiał je bezpiecznie prowadzić. Jeli jednak był doświadczonym pilotem i Angela — jak sama twierdziła — również, zatem następnego ranka, po spędzonej na pustym małym lotnisku nocy, wsiedli w dwie maszyny, przejechali po wąskiej, brudnej drodze startowej i polecieli prosto w słońce. Wzbicie się na wysokość tysiąca metrów zajęło im sporo czasu.

Planeta pod nimi wyglądała na zupełnie nie zmienioną, jej stara, surowa powierzchnia było tylko trochę bielsza na północnych frontach, jak gdyby dotknęła je jakaś plaga pasożytów. I wtedy właśnie znaleźli się nad Kanionem Arena i zobaczyli pędzący w dół stoku brudny lodowiec, prawdziwą ruchomą rzekę połamanych lodowych bloków. Lodowiec rozszerzał się w wielu miejscach, gdzie powódź zatrzymywała się na jakiś czas, tworząc baseny. Lodowe bloki były chwilami czystobiałe, ale częściej zabarwione którymś z marsjańskich odcieni, potem kolor łamał się i wpadał w mieszaninę barw, aż lodowiec stawał się potrzaskaną mozaiką zamrożonych kolorów: barwy cegły, siarki, cynamonu, węgla, śmietany lub krwi… Zalewał płaskie łożysko kanionu aż po horyzont, który znajdował się w odległości jakichś siedemdziesięciu pięciu kilometrów.

Nadia spytała Jeliego, czy mogliby polecieć na północ i obejrzeć budowany przez roboty rurociąg. Skręcili i wkrótce potem odebrali słabą wiadomość radiową na paśmie pierwszej setki od Ann Clayborne i Simona Fraziera, którzy tkwili uwięzieni w pozbawionym kopuły Kraterze Peridiera. Krater znajdował się także na północy, toteż lecieli właściwym kursem.

Ląd, nad którym przelatywali tego ranka, wydawał się odpowiedni dla ekipy robotów; był płaski i chociaż zasypany ejektamentami, nie widać było na nim żadnych małych skarp czy pochyłości, które mogłyby przeszkodzić automatom. Lecieli dalej; po jakimś czasie samoloty dotarły nad region Nili Fossae, który zaczął się bardzo łagodnie: ledwie czterema niezwykle płytkimi nizinami, opadającymi ku północnemu wschodowi; wyglądały jak ślady palców nikłego odcisku czyjejś dłoni. Ale po następnych stu kilometrach na północ podróżnicy dostrzegli pod sobą równoległe rozpadliny, głębokie na pięćset metrów, rozdzielone ciemnym lądem gęsto pokrytym kraterami. Cała kraina wyglądała jak powierzchnia ziemskiego księżyca, a Nadii przypominała również nieporządny teren budowy. Jeszcze dalej na północy czekała ich niemiła niespodzianka: wyglądało na to, że na końcu najbardziej wysuniętego na wschód kanionu, tuż przy miejscu, gdzie łączył się on z Utopią, wybuchła kolejna formacja wodonośna. Jej górny kraniec opadł, tworząc coś w rodzaju dużej pogruchotanej lądowej misy, która wyglądała jak potrzaskana szklana płyta; niżej widoczne były plamy zamarzającej czarnobiałej wody buchającej wprost z rozerwanego gruntu. Rozdzierała powstające lodowe bloki i niosła je w dal na oczach wpatrzonych przyjaciół w parującej powodzi, która wskazywała, że całemu lądowi grozi niebawem następny wybuch. Ta straszna “rana” miała przynajmniej trzydzieści kilometrów szerokości, rozciągała się aż po północny horyzont, a i tam się chyba nie kończyła.

Nadia przez chwilę patrzyła, po czym poprosiła Jeliego, aby podleciał bliżej.

— Chciałbym uniknąć zetknięcia z parą — odparł Jeli, sam zaabsorbowany niezwykłym widokiem.

Większa część białej zmrożonej chmury na wschodzie rozwiewała się, po czym opadała na okolicę, ale wiatr był nierówny i czasami cienka biała chmura wznosiła się prosto w górę, zaćmiewając strugą czarnej wody i białego lodu. Wyciek był tak ogromny, jak jeden z dużych antarktycznych lodowców albo nawet i większy. I najwyraźniej przecinał czerwoną ziemię na dwie części.

— Cholernie dużo wody — zauważyła Angela.

Nadia włączyła się na pasmo pierwszej setki i połączyła z Ann w Peridier.

— Ann, wiesz już o tym? — Opisała zjawisko, nad którym przelatywali. — Ta woda ciągle płynie, lód się porusza i widać olbrzymie łachy otwartej wody. Jest czarna, a miejscami czerwona…

— Słyszycię ją?

— Tak. Odgłos przypomina coś w rodzaju szumu wentylatora, a od czasu do czasu słychać też trzask łamanego lodu. Ale nasz samolot również głośno pracuje… Wiesz, tu jest cholernie dużo wody!

— Hmm — mruknęła Ann. — Ta warstwa wodonośna nie jest zbyt duża w porównaniu z innymi.

— W jaki sposób oni wywołują te powodzie? Czy człowiek może w ogóle rozerwać taką formację?

— Niektóre z nich tak — odrzekła Ann. — Te, w których ciśnienie hydrostatyczne jest większe niż litostatyczne. To one w gruncie rzeczy podnoszą tę skałę w górę, a warstewka wiecznej zmarzliny tworzy swego rodzaju lodową tamę. Jeśli wydrążysz jamę i wysadzisz formację w powietrze. … albo jeżeli ją stopisz…

— Jak?!

— Reaktorem.

Angela gwizdnęła.

— A promieniowanie?! — krzyknęła Nadia.

— Jasne, promieniowanie. Ale czy spojrzałaś ostatnio na swój licznik? Jak sądzę, trzy czy cztery formacje chyba już zniknęły.

— Cholera! — krzyknęła Angela.

— Do tego właśnie doszło. — Ann mówiła tym swoim odległym, głuchym tonem, który przybierała, kiedy była naprawdę wściekła. Odpowiadała na ich pytania związane z powodzią bardzo zwięźle. Między innymi oświadczyła, że tak duża powódź musiała spowodować ogromne wahania ciśnienia. Podłoże skalne zostało rozbite, potem się oderwało i całe ruszyło z prądem w niszczycielskim kataklizmie; miażdżący, kamienny, wypełniony gazami strumień materii. — Czy zamierzacie przylecieć do Peridier? — spytała na koniec, gdy wyczerpali pytania.

— Właśnie skręcamy na wschód — odrzekł Jeli. — Chciałem najpierw ustalić pozycję za pomocą bezpośredniej obserwacji Krateru Fiesienkowa.

— Dobry pomysł.

Lecieli dalej. Zdumiewająca, mętna powódź opadła za horyzontem i znowu lecieli nad swojską starą mieszaniną fragmentów skalnych i piasku. Wkrótce na horyzoncie przed nimi pojawił się Peridier, niska, mocno zerodowana ściana krateru. Kopuła nad miastem zniknęła, poszarpane kawałki szkieletu rozleciały się na boki i potoczyły we wszystkie strony na wał krateru, jak pęknięty strąk z nasionami. Tor magnetyczny biegnący z miasta na południe odbijał promienie słoneczne i wyglądał niczym powierzchniowa żyła srebra. Oba samoloty przeleciały ponad łukiem ściany krateru i Nadia przez lornetkę obserwowała ciemne budowle na powierzchni, przeklinając niskim, słowiańskim zawodzeniem. Jak to się stało? Kto to zrobił? I dlaczego? Pytania bez odpowiedzi. Dolecieli do zewnętrznego pasa startowego na dalekim wale krateru. Żaden hangar nie funkcjonował, więc musieli się ubrać i pojechać małymi łazikami do miasta na stożku.

Wszyscy mieszkańcy Peridier, którzy przeżyli, ukryli się w elektrowni. Nadia i Jeli przeszli przez śluzę powietrzną i serdecznie uściskali Ann i Simona, po czym zostali przedstawieni innym “uwięzionym”. Było ich tam około czterdziestu. Żyli z zapasów zgromadzonych na wypadek niebezpieczeństwa i toczyli bezustanną walkę, aby podtrzymywać wymianę gazową w zaplombowanych budynkach.

— Co się właściwie stało? — spytała Angela. Opowiedzieli jej całą historię. Mówili wszyscy naraz i często przerywali sobie nawzajem, niczym grecki chór. Wyjaśnili, że jedna eksplozja rozerwała kopułę jak balon, powodując natychmiastową dekompresję, która wysadziła w powietrze wiele budynków miasta. Na szczęście elektrownia była specjalnie zabezpieczona i oparła się katastrofie, wyrównując wewnętrzne ciśnienie dzięki własnym zapasom powietrza, toteż ci, którzy znajdowali się wewnątrz, przeżyli. Natomiast ludzie na zewnątrz, na ulicach albo w innych budynkach, nie mieli tyle szczęścia.

— Gdzie jest Peter? — spytał Jeli, wstrząśnięty i przerażony.

— Na Clarke’u — odparł szybko Simon. — Dzwonił do nas na początku rewolucji. Próbował załatwić sobie miejsce w którymś z wagoników jadących na dół, ale kontroluje je policja, której jest chyba mnóstwo na orbicie. Dotrze do nas, jak tylko będzie mógł. Zresztą na górze jest teraz bezpieczniej, więc lepiej, żeby nie spieszył się tak bardzo z powrotem.

Słowa te sprawiły, że Nadia znowu pomyślała o Arkadym. Niestety, nic nie mogła zrobić, więc otrząsnęła się prędko i wzięła do pracy: odbudowy Peridier. Najpierw spytała ocalałych, czy mają jakieś pomysły, a kiedy wzruszyli tylko ramionami, zasugerowała, żeby na razie postawić namiot dużo mniejszy niż kopuła, używając brezentu zmagazynowanego w składach budowlanych na lotnisku. Przechowywano tam również wiele robotów starszego typu, więc wydawało się, że przy odbudowie ludzie nie będą musieli zbyt często używać własnych rąk. Mieszkańcy bardzo się zapalili do pracy, zwłaszcza że wcześniej nie mieli pojęcia o zawartości magazynów na lotnisku. Dowiedziawszy się o tym, Nadia potrząsnęła głową.

— Wszystko jest w aktach — powiedziała później do Jeliego. — Wystarczyło sprawdzić. Tylko oni po prostu w ogóle się nad tym nie zastanawiali. Siedzieli przed telewizorami, oglądali kolejne programy i czekali nie wiadomo na co.

— Cóż, zapewne byli w szoku po eksplozji kopuły, Nadiu. Zresztą, najpierw musieli sprawdzić, czy budynek jest bezpieczny.

— Domyślam się.

Istotny był jeszcze jeden fakt: było wśród nich bardzo niewielu inżynierów i specjalistów budowlanych. Mieszkańcy Peridier byli przeważnie areologami lub górnikami ze skarpy. Wszystko zbudowały im roboty, a w każdym razie tak przypuszczali. Trudno powiedzieć, po jakim czasie zaczęliby sami odbudowę, gdyby do miasta nie przyleciała Nadia z przyjaciółmi. Teraz powiedziała im, co mają zrobić, a potem dyrygowała wszystkimi, popędzając szczególnie leniwych, więc wkrótce cała grupa pogrążyła się w gorączkowej pracy. Przez kilka dni Nadia pracowała po osiemnaście albo dwadzieścia godzin dziennie i dość szybko położono nowe fundamenty. Wtedy do akcji wkroczyły dźwigi namiotowe i zajęły się szkieletem oraz rozwinięciem powłoki. Teraz wystarczał już tylko niewielki dozór, toteż po pewnym czasie zniecierpliwiona Nadia spytała towarzyszy z Lasswitz, czy chcą z nią lecieć. Zgodzili się, toteż mniej więcej po tygodniu pobytu wszyscy ruszyli w dalszą drogę, a do samolotu Angeli i Sama dołączyła Ann z Simonem.

Kiedy lecieli na południe, w dół stoku Isidis ku Burroughs, w głośnikach radiowych zaklekotała nagle zaszyfrowana wiadomość. Nadia przekopała się przez swoje bagaże i znalazła torbę z materiałami, które dał jej Arkady. Wybrała plik, którego potrzebowała, i wgrała go do AI samolotu. Wiadomość przeszła przez program dekodujący Arkadego i po kilku sekundach komputer monotonnym tonem wydeklamował rozszyfrowaną informację:

— UNOMA zajęła Burroughs i zatrzymuje wszystkich, którzy przybywają do miasta.

W obu samolotach, lecących na południe przez puste różowe niebo, zapadło milczenie. W dole równina Isidis opadała stokiem na lewo.

Nagle odezwała się Ann:

— Uważam, że i tak powinniśmy tam polecieć. Możemy im powiedzieć osobiście, aby zaprzestali ataków.

— Nie — oświadczyła Nadia. — Chcę mieć stałą możliwość pracy. A jeśli nas tam zamkną… Poza tym, dlaczego sądzisz, że wysłuchają tego, co im powiesz?

Ann nie odpowiedziała.

— Możemy polecieć do Elysium? — spytała Nadia Jeliego.

— Tak.

Skręcili więc na wschód. Lecieli, ignorując radiowe pytania kontroli ruchu powietrznego z Burroughs.

— Nie polecą za nami — oznajmił Jeli z przekonaniem. — Wiecie co? Radar satelitarny pokazuje, że w górze i wokół nas jest sporo samolotów, zbyt wiele, aby mogli lecieć za wszystkimi. Zresztą pewnie straciliby tylko masę czasu, ponieważ podejrzewam, że większość z tych samolotów to pułapki. Ktoś wysłał w górę całe mnóstwo bezzałogowych, zdalnie sterowanych samolotów, aby pomieszać UNOMIE szyki. Powinno nam to znacznie ułatwić przelot.

— Ktoś włożył w to naprawdę sporo wysiłku — mruknęła Nadia, patrząc na obraz radaru. W południowym kwadrancie jarzyło się pięć czy sześć kropeczek. — Czy to ty, Arkady? A jeśli tak, co jeszcze ukryłeś przede mną? — szepnęła do siebie.

Przypomniała sobie detonator radiowy, który znajdował się w jej torbie.

A może Arkady wcale niczego nie ukrywał. Może po prostu nie chciałam tego widzieć, pomyślała.

Dolecieli do Elysium i wylądowali w pobliżu Południowej Fossy, największego zadaszonego kanionu na Marsie. Stwierdzili, że ciągle jest nad nim dach, ale tylko dach, ponieważ — jak się okazało — miasto zostało zupełnie rozhermetyzowane, zanim przebito kopułę. Mieszkańcy, uwięzieni w kilku nietkniętych budowlach, próbowali utrzymać przy życiu farmę. Wybuchła też elektrownia i wiele innych budynków w samym mieście. Było więc naprawdę sporo pracy, ale jednocześnie znajdowała się tu lepsza baza dla odbudowy i bardziej przedsiębiorcza ludność niż grupa w Peridier. Nadia rzuciła się więc w wir pracy, tak jak przedtem, zdecydowana wypełnić działaniem każdą chwilę doby, z wyjątkiem krótkich godzin, które poświęcała na sen. Nie mogła znieść bezczynności. Po głowie krążyły jej stare melodie jazzowe; nie były może zbyt odpowiednie do pracy, ale żaden standard jazzowy ani bluesowy nie mógł pasować do tego zadania i do tego miejsca, a już na pewno nie “Po słonecznej stronie ulicy”, “Pensy spadające z nieba”, czy “Pocałunek we śnie”…

W tych szalonych, gorączkowych dniach na Elysium Nadia zaczęła zauważać, jak wiele sił mają roboty. Musiała przyznać, że przez te wszystkie lata budowania nigdy naprawdę i w pełni nie spróbowała wykorzystywać ich możliwości; nie było zresztą takiej potrzeby. Jednak teraz należało wykonać setki różnych prac, o wiele więcej i o wiele trudniejszych niż mógł realizować jakikolwiek człowiek, nawet działając z pełnym zaangażowaniem i wysiłkiem. Doprowadziła więc system pracy robotów aż do — jak mawiali programiści — “granicy krwawienia”, a wtedy dostrzegła, jak wiele mogą dokonać. Nadal starała się ze wszystkich sił zrobić jeszcze więcej i sporo nad tym rozmyślała. Na przykład: zawsze uważała teleoperację za działanie zasadniczo lokalne, ale wcale tak nie musiało przecież być. Używając satelitów retransmisyjnych mogła kierować buldożerem nawet z drugiej półkuli i teraz, kiedy tylko udało jej się uzyskać połączenie, tak właśnie postępowała. I takie były te jej wypełnione aktywnością dni. Na jawie nie przestawała pracować ani na sekundę; pracowała przy jedzeniu, w łazience czytała raporty i programy, a zasypiała dopiero wtedy, kiedy powalało ją zmęczenie. Trwając w tym nie kończącym się amoku pracy Nadia powtarzała wszystkim, że robi tylko to, co do niej należy, i nie zważała ani na ich protesty, ani na własne samopoczucie. Jej obsesyjna, szaleńcza koncentracja i całkowita kontrola nad każdą sytuacją sprawiały, że ludzie spełniali Nadii polecenia bez szemrania.

Mimo wysiłków, sami niewiele umieli zrobić. Po kilku ich próbach sprawą zawsze musiała się zająć Nadia. Jeśli więc akurat nie spała, spędzała niemal cały swój czas przy komputerze, starając się zwiększyć wydajność systemu poza “krwawiącą granicę”. Tymczasem Elysium wyprodukowało ogromną armię robotów konstrukcyjnych, można więc było walczyć z wieloma pilnymi problemami jednocześnie.

Większość kłopotów dotyczyła kanionów na zachodnim stoku Elysium. Wszystkie zadaszone kaniony zostały w jakimś stopniu rozerwane, ale ich elektrownie nadal działały. W każdej osadzie znajdowała się spora liczba ocalałych, którzy teraz chowali się w rozmaitych budowlach funkcjonujących dzięki awaryjnym generatorom. Tak było na przykład w Południowej Fossie. Kiedy pokryto ten kanion, ogrzano i wypełniono powietrzem, Nadia podzieliła zebranych na zespoły i wysłała je na poszukiwania mieszkańców zachodniego stoku. Zabrano ich później i przywieziono do Południowej Fossy, a potem wszystkim przydzielono zadania. Załogi naprawiające dachy przemieszczały się z kanionu do kanionu, a uwolnieni mieszkańcy ruszali do pracy niżej, przygotowując osady do wypełnienia powietrzem. Teraz Nadia mogła się zająć innymi sprawami: programować maszyny narzędziowe i prowadzić rozruch automatycznych monterów wzdłuż popękanych rurociągów z Chasma Borealis.

— Kto to wszystko zrobił? — spytała którejś nocy z oburzeniem, oglądając na ekranie telewizyjnym rejestrację wybuchu wodnego rurociągu.

Pytanie samo wyrwało jej się z ust; w gruncie rzeczy bowiem nie chciała znać na nie odpowiedzi. Nie miała ochoty zastanawiać się nad rzeczywistością i skupiała się tylko na swoim bieżących kłopotach, takich jak pęknięty rurociąg na wydmach. Jeli najwyraźniej nie miał o tym wszystkim pojęcia, ponieważ zupełnie poważnie jej odpowiedział:

— Trudno powiedzieć. Ziemskie programy informacyjne prawie wcale już o nas nie mówią, czasem tylko pojawia się jakaś sporadyczna migawka. Pewnie sami również nie wiedzą, co o tym myśleć. Zdaje się, że kilka następnych wahadłowców ma przywieźć zbrojne oddziały ONZ, które otrzymają zadanie przywrócenia na Marsie porządku. Większość nowin dotyczy jednak Ziemi, wiesz… wojna na Środkowym Wschodzie, Morze Czarne, Afryka i co tam jeszcze. Spora część przedstawicieli Klubu Południowego atakuje państewka związane z konsorcjami, a Grupa Siedmiu oświadczyła, że zamierza stanąć w ich obronie. W Kanadzie i Skandynawii użyto broni biologicznej…

— I może tutaj również — przerwała mu Sasza. — Widzieliście ten filmik z Acheronu? Coś się tam niewątpliwie zdarzyło, ponieważ wszystkie okna osiedla wypadły z ram, a ziemia pod “żebrem” pokryła się przedziwnymi naroślami… Nikt nie chce się do nich zbliżyć, aby sprawdzić, co to jest…

Nadia nie słuchała i całkowicie się skupiła na problemach związanych z rurociągiem. Kiedy się otrząsnęła z zamyślenia, stwierdziła, że wszystkie roboty pracują teraz przy odbudowie miast, a fabryczki pracowicie konstruują kolejne buldożery, maszyny do robót ziemnych, samochodywywrotki, koparki, dźwigi, walce parowe, ramiarki, czerparki podkładowe, zgrzewarki, betoniarki, maszyny wytwarzające plastyk oraz budujące dachy, słowem, wszystko, co było potrzebne. Stworzony przez nią system działał pełną parą i Nadia nie miała przy nim już nic do roboty. Oznajmiła więc przyjaciołom, że nadszedł czas, by udać się w dalszą drogę, a Ann, Simon, Jeli i Sasza natychmiast zdecydowali się jej towarzyszyć, Angela i Sam natomiast postanowili zostać, ponieważ spotkali w Południowej Fossie znajomych.

Piątka przyjaciół wsiadła w dwa samoloty i znowu odleciała. “Tak się powinno dziać wszędzie — zapewniał Jeli. — Gdy się spotykają przedstawiciele pierwszej setki, nie powinni się już rozdzielać”.

Oba samoloty skierowały się na południe, ku Hellas. Przelatując nad moholem Tyrrhena, leżącym obok Hadriaca Patera, na krótko wylądowali; moholowe miasto zostało przedziurawione, a jego mieszkańcy, by rozpocząć odbudowę, potrzebowali pomocy. Nie mieli do dyspozycji robotów, ale Nadia stwierdziła, że do rozpoczęcia operacji wystarczą jej własne programy, komputer i wciąż sprawny miejscowy kondensator atmosferyczny. Ta generacja maszyn automatycznych stanowiła kolejny aspekt ich siły. Kondensator był bez wątpienia powolniejszy, a jednak w ciągu miesiąca te trzy komponenty współpracowały tak wspaniale, że niemal z samego piasku stworzyły posłuszne “bestie”: najpierw wytwórnie części, potem urządzenia montażowe, wreszcie same roboty budowlane, maszyny, które składały się z połączonych fragmentów, tak duże jak miejski blok i wykonujące swoją pracę prawie bez udziału ludzi. Naprawdę piekielna była ta ich nowa moc.

Niestety, cała praca okazywała się zupełną drobnostką w obliczu niszczycielskiej siły człowieka. Pięcioro podróżników latało samolotami od jednej ruiny do drugiej i w każdym następnym nowym miejscu znowu niemal drętwieli na widok zniszczeń i śmierci. Nie znaczy to, że nie dostrzegali niebezpieczeństwa, które groziło im samym; od chwili, gdy minęli szereg zniszczonych samolotów w korytarzu powietrznym HellasElysium, zaczęli latać tylko nocami, co było z wielu względów niebezpieczniej sze niż latanie w dzień, ale Jeli twierdził, że trudniej ich wykryć, ponieważ samoloty typu 16 D są niemal niewidoczne dla radarów i jedynie najdokładniejsze detektory podczerwieni mogą je wytropić. Wszyscy członkowie grupy zdecydowali więc, że wolą nieco zaryzykować, lecąc w nocy, niż zostać zauważonym w dzień, chociaż akurat Nadia zupełnie się nie przejmowała kwestią bezpieczeństwa i wolałaby lecieć w świetle dziennym. Żyła chwilą, ale jej myśli rozpraszały się, ilekroć próbowała się skupić na danym momencie. Była oszołomiona widokiem strat, przerażało ją, że tak wiele na Marsie zniszczono, i starała się jak najbardziej zdystansować od całego świata. Nie chciała już odczuwać żadnych emocji, pragnęła tylko pracować. Z kolei Ann, jak zauważyła Nadia, czuła się jeszcze gorzej. Musi się bardzo martwić o Petera, pomyślała Rosjanka. Chociaż na pewno i ona jest przerażona skalą zniszczeń tego świata — dla niej oznaczało to nie tyle uszkodzenie wielu ludzkich budowli, ile szkody uczynione na samej marsjańskiej powierzchni: powodzie, nieodwracalne zmiany tworów areologicznych, śnieg i radiacja. Poza tym nie mogła — jak Nadia — rzucić się w wir pracy i w ten sposób oderwać się od myśli o sytuacji. Jej praca polegała właściwie na studiowaniu tego zniszczenia. Toteż nie robiła nic lub — czasem — próbowała pomagać Nadii; poruszała się wówczas jak automat.

Dzień po dniu cała piątka naprawiała najprzeróżniejsze uszkodzenia — mosty, rurociągi, szyby, elektrownie, tory magnetyczne, miasta. Żyli w świecie, który Jeli nazwał “światem automatów”, a ich życie polegało na rozkazywaniu robotom, jak gdyby byli właścicielami niewolników, czarodziejami albo bogami, a maszyny, którym wydawali polecenia, pracowały nad przywróceniem świetnej przeszłości i starały się poskładać to, co zostało rozbite i rozerwane przez ludzi. Operatorzy mogli więc sobie pozwolić na luksus pośpiesznych działań i nie musieli bez końca kontrolować swoich “podwładnych”. Czasami wydawało im się niewiarygodne, jak szybko udawało się rozpocząć kolejną budowę i lecieć dalej.

— Na początku było Słowo — powiedział ze znużeniem pewnego wieczoru Simon, wystukując polecenia na konsoletce swojego naręcznego komputerka.

Dźwig, który miał naprawić most, zakołysał się na tle zachodzącego słońca. Po chwili mogli już polecieć dalej w nieznane.

Zaczęli właśnie programować naprawę agregatu i zabezpieczenie odpadów radioaktywnych z trzech stopionych reaktorów. Tkwili bezpiecznie za horyzontem, wykonując wszystko za pomocą teleoperacji. Obserwując akcję, Jeli czasami zmieniał kanał i oglądał wiadomości. Pewnego razu pokazano ujęcia z orbity: dzienny obraz pełnej tarczy półkuli Tharsis. Widać było wszystko z wyjątkiem zachodniego odgałęzienia. Z tej wysokości nie można było dostrzec żadnego śladu płynącej wody, ale głos niewidocznego komentatora twierdził, że zalane zostały wszystkie stare kanały odpływowe, które biegły na północ z Marineris do Chryse, po czym na ekranie pojawiło się zdjęcie teleskopowe, na którym można było dojrzeć białaworóżowawe pasy w tym regionie. Więc w końcu doczekali się na Marsie czegoś w rodzaju legendarnych kanałów.

Nadia przełączyła wiadomości z powrotem na kanał monitora i wrócili do pracy. Tak wiele rzeczy zniszczono, myślała, i tak wiele osób zabito, ludzi, którzy mogliby żyć tysiąc lat… żadnej wiadomości od Arkadego… Minęło już dwadzieścia dni od jego zaginięcia. Niektórzy sugerowali, że może jest zmuszony się ukrywać, aby uniknąć śmierci z orbity. Nadia jednak już w to nie wierzyła, chyba że w momentach najwyższego pożądania i bólu, dwóch uczuć, które od czasu do czasu mimo szaleńczej pracy szarpały jej ciałem. Nienawidziła i bała się tej mieszaniny uczuć: pożądanie wywoływało prawdziwie fizyczny ból, a ból znowu wyzwalał żądzę — gorącą, dziką, niepohamowaną żądzę, l nic już nie wydawało się takie jak przedtem. Jakże bolesne to pożądanie! Powtarzała sobie bez końca, że jeśli będzie pracowała wystarczająco ciężko, nie będzie miała na nie czasu. Ani chwili czasu na myślenie albo czucie.

Lecieli nad mostem spinającym brzegi Harmakhis Vallis na wschodniej granicy Hellas. Widzieli ten basen pod sobą. Roboty naprawcze znajdowały się w dobudówkach na wszystkich głównych mostach i można je było adaptować do pełnej rekonstrukcji przęseł, chociaż wykonywały takie zadanie bardzo powoli. Podróżnicy uruchomili je, a wieczorem, po skończeniu programowania, usiedli w kabinie samolotu nad podgrzanym w mikrofalowej kuchence spaghetti. Jeli włączył kanał ziemskiej telewizji. Nie było widać niczego, z wyjątkiem układu przesuwających się pasków. Próbował przełączać kanały, ale na wszystkich obraz był taki sam. I wszędzie słychać było tępe buczenie — szum zakłóceń atmosferycznych.

— Czyżby również Ziemię wysadzili w powietrze? — spytała Ann.

— Nie, nie sądzę — odparł Jeli. — Po prostu ktoś blokuje obraz. Słońce znajduje się obecnie między nami i nimi i wystarczy zakłócić działanie satelity komunikacyjnego, aby przerwać połączenie.

Wpatrzyli się posępnie w szumiący ekran. W ostatnich dniach na lewo i prawo cichły lokalne areosynchroniczne satelity komunikacyjne; były wyłączane, a może uszkadzane, trudno powiedzieć. Pozbawieni ziemskiego programu, poczuli się teraz tak, jak gdyby znaleźli się w ciemnościach. Wykorzystanie naziemnego połączenia radiowego było bardzo ograniczone ze względu na wąski horyzont i brak jonosfery; zasięg tego typu urządzeń był w gruncie rzeczy niewiele większy niż interkomów w walkerach. Aby się przedrzeć przez blokadę, Jeli wypróbowywał szereg stochastycznych wzorców rezonansowych, ale niczego nie usłyszał. Po chwili zrezygnował, chrząknął i wystukał funkcję samoposzukiwania. Radiowy głos to się oddalał, to przybliżał w eterze, a gdy Rosjanin choćby lekko chciał wyregulować stację, słychać było tylko wyładowania atmosferyczne i inne odgłosy: trzaski zakodowanych rozmów lub stale odpływające fragmenty dziwacznej, niezrozumiałej muzyki. Pozbawione twarzy głosy trajkotały w niemożliwych do rozpoznania językach, jak gdyby Jeli odniósł sukces tam, gdzie SETI się nie udało, i w końcu — co akurat teraz nie miałoby zupełnie żadnego znaczenia — otrzymał wiadomości z gwiazd. Prawdopodobnie była to po prostu mieszanina różnych kanałów z górniczych planetoid. W każdym razie przekaz był całkowicie niezrozumiały. Grupce przyjaciół wydało się nagle, że są zupełnie sami na powierzchni Marsa — pięcioro ludzi w dwóch maleńkich samolocikach.

Uczucie to było nowe i bardzo szczególne, a w następnych dniach, kiedy odbiorniki telewizyjne i radiowe nadal były głuche i puste, zaczęło się jeszcze bardziej nasilać. Zrozumieli, że dalej będą się poruszać pozbawieni jakichkolwiek informacji. Uznali tę sytuację za absolutnie niezwykłą, nie tylko na tle doświadczeń na Marsie, ale w ogóle w kontekście całego swojego życia. I szybko doszli do wniosku, że odczuwają utratę elektronicznej sieci informacyjnej jak nagły brak jednego ze zmysłów.

Nadia co jakiś czas spoglądała na swój naręczny notesik komputerowy, na którym — aż do chwili awarii łączności — w każdej chwili mógł się pojawić obraz Arkadego albo twarz innego przedstawiciela pierwszej setki, wypowiadającego tak bardzo oczekiwane słowa: “Jesteście już bezpieczni”. Podniosła oczy znad maleńkiego pustego kwadracika ekranu, rozejrzała się po otaczającej ją krainie i cała planeta wydała jej się nagle o wiele większa, dziksza i bardziej pusta niż kiedykolwiek przedtem. To było naprawdę przerażające uczucie. W zasięgu jej wzroku nie było nic, z wyjątkiem postrzępionych wzgórz w rd/awym kolorze. Nawet wtedy, kiedy lecieli samolotami o świcie, szukając jednego z zaznaczonych na mapie małych pasów do lądowania, które — gdy na nie spojrzeć z góry — przypominały małe brązowe wiązki linii. Ogromny świat! A oni byli w nim sami. Nawet nawigacja okazała się trudna, gdy pozbawiono ich pomocy satelity: musieli używać dróg transponderowych. dokonywać obliczeń i ustalać pozycje za pomocą bezpośredniej obserwacji; patrzyli więc niespokojnie w dół na półmrok świtu, aby dostrzec następny pas startowy na tym dzikim, pustym lądzie. Kiedyś cały ranek strawili na szukaniu pasa startowego w pobliżu Dao Vallis. Potem pewnej nocy Jeli podążał wzdłuż torów magnetycznych: leciał nisko w ciemnościach, obserwował srebrniejące wstążeczki, wijące się pod samolotem w blasku gwiazd, i sprawdzał transponderowe sygnały na mapach.

Wreszcie — podążając za torem magnetycznym prowadzącym do Low Point Lakefront — dolecieli nad szerokie niziny Basenu Hellas. Nagle w padającym horyzontalnie czerwonym świetle, na tle długich cieni wschodzącego słońca pojawiło się na horyzoncie, w zasięgu ich wzroku, morze potrzaskanego lodu. Wypełniało całą zachodnią część Hellas. Morze! Morze na Marsie!

Tor magnetyczny, za którym lecieli, biegł prosto w lód. Zamarzniętą linię brzegową tworzyły poszczerbione lodowe płyty o barwie czarnej, czerwonej, białej, niebieskiej, a nawet intensywnej jadeitowej zieleni — wszystkie kolory zgromadzone razem, pomieszane, jak gdyby pływowa fala rozgniotła wcześniej kolekcję motyli Wielkiego Człowieka i rozrzuciła setki okazów na jałowej pustej plaży. Zamarznięte morze rozciągało się aż po horyzont.

Po długiej chwili milczenia i kontemplacji tego dziwnego zjawiska, pierwsza odezwała się Ann:

— Musieli rozbić formację wodonośną Hellespontus. Była naprawdę duża, więc spłynęła do Low Point.

— Jeśli tak, to mohol Hellas musi być całkowicie zatopiony! — krzyknął Jeli.

— Tak. A woda na dnie grzeje się. Prawdopodobnie będzie wystarczająco ciepła, aby powierzchnia jeziora nie zamarzła. Trudno zresztą powiedzieć. Powietrze jest zimne, ale turbulencja tu spora. Jeśli powierzchnia zamarznie, pod nią na pewno woda będzie płynąć. Z pewnością są tu silne prądy konwekcyjne. Ale sama tafla…

— Zaraz to wszystko zobaczymy — przerwał jej Jeli. — Będziemy nad nim przelatywać.

— Powinniśmy wylądować — zauważyła Nadia.

— Cóż, wylądujemy, kiedy będziemy mogli. Poza tym wszystko się najwyraźniej trochę uspokaja.

— Wydaje ci się tak tylko dlatego, że jesteś odcięty od wszelkich informacji.

— Hm.

Jak się okazało, musieli przelecieć nad całym jeziorem i wylądowali dopiero na jego drugim brzegu. Ten poranek z pewnością zapamiętają jako jeden z najbardziej niesamowitych. Dziwnie było tak lecieć nisko nad pogruchotaną powierzchnią. Trochę przypominała Morze Arktyczne, ale istniała pewna istotna różnica: ten lodowy ciek był zmrożony jak otwarte drzwi zamrażarki i pokolorowany na wszystkie barwy tęczy; przewagę miała oczywiście czerwień, ale od czasu do czasu można było dostrzec — najbardziej rzucające się w oczy — błękity, zielenie i żółcie, żywo kontrastujące punkty, które wyróżniały się na tym ogromnym obszarze chaotycznej mozaiki.

A w samym środku jeziora, w miejscu, z którego — choć lecieli dość wysoko — nie było widać brzegu w żadnym kierunku, znajdowała się olbrzymia chmura pary, wysoka na tysiące metrów. Oblatując ostrożnie tę chmurę, podróżnicy zobaczyli, że lód pod powierzchnią połamany jest w góry i tafle. Były mocno zbite i unosiły się na zmąconej, parującej czarnej wodzie. Kiedy nad nimi przelatywali, widzieli, jak zabrudzone góry lodowe obracają się wokół własnej osi, zderzają ze sobą, przewracają do góry dnem, wywołując potężne, spiętrzone czerwonoczarne fale; po chwili ściany wodne znowu opadały, na powierzchni rozchodziły się kręgi, a wszystkie lodowe góry podskakiwały niczym korki.

W obu samolotach panowało milczenie, a wszyscy pasażerowie z ogromną uwagą oglądali ten bardzo niemarsjański spektakl. W końcu, dwa razy okrążywszy w ciszy ten parowy słup, polecieli na zachód ponad potrzaskanym bezmiarem wody.

— Sax musi naprawdę uwielbiać tę rewolucję — zauważyła Nadia, tak jak już wiele razy przedtem, przełamując w ten sposób milczenie. — Czy sądzicie, że sam również bierze w niej udział?

— Wątpię — odrzekła Ann. — Prawdopodobnie nie ryzykowałby tak głupio utraty poparcia ziemskich inwestorów. W ten sposób straciłby możliwość obserwowania systematycznego rozwoju swego projektu, a także kontrolę nad nim. Ale jestem pewna, że na wszystkie wydarzenia patrzy z punktu widzenia użyteczności dla terraformowania. Zupełnie go nie interesuje, ilu ludzi umiera, co zostaje zniszczone albo kto rządzi. Ważne jest jedynie, jak całość oddziałuje na jego projekt.

— To dla niego tylko swego rodzaju interesujący eksperyment — dodała Nadia.

— Tak, chociaż niezwykle trudno nad nim zapanować — odparła Ann. Nie mogły się powstrzymać i obie głośno się roześmiały.

O wilku mowa… Wylądowali na zachód od nowego morza (Lakefront zostało najprawdopodobniej zatopione) i spędzili cały dzień na odpoczynku. Następnej nocy, podążając wzdłuż toru magnetycznego biegnącego na północny wschód ku Marineris, przelecieli nad transponderem, który nadawał sygnał SOS w alfabecie Morse’a. Do świtu okrążyli transponder i wylądowali na samym torze, tuż za jakimś unieruchomionym roverem. Obok niego, w walkerze, stał nie kto inny, tylko właśnie Sax i manipulował przy transponderze, wysyłając prośbę o pomoc.

Wsiadł do samolotu i powoli zdjął hełm. Mocno mrugał oczyma, usta miał zaciśnięte, jak zwykle zachowywał się uprzejmie. Był najwyraźniej bardzo zmęczony, ale jednocześnie — jak określiła go później w rozmowie z Nadia Ann — wyglądał jak szczur, który dopiero co zjadł kanarka. Mówił mało. Okazało się, że tkwił w pojeździe na torze magnetycznym od trzech dni. Nie mógł odjechać, ponieważ tor magnetyczny już nie działał, a w łaziku brakowało zapasowego paliwa. Potwierdził też domysły przyjaciół, że Lakefront zostało całkowicie zalane wodą.

— Jechałem właśnie do Kairu — opowiadał — aby się spotkać z Frankiem i Mają, którzy uważają, że należałoby zebrać tam całą pierwszą setkę, wybrać spośród nas swego rodzaju pełnomocników do negocjacji z policją UNOMY i poprzez nich kazać ONZ zaprzestać niszczenia Marsa. — Sax wyruszył więc w drogę i znalazł się u podnóża Hellespontusa, kiedy termiczna chmura moholu Low Point nagle zmieniła kolor na żółty i wystrzeliła pióropuszem dwadzieścia tysięcy metrów w niebo. — Miała kształt grzyba, jak przy eksplozji nuklearnej, tyle że mniejszą czapę — oświadczył. — Gradient temperaturowy nie jest tak ostry w tutejszej atmosferze.

Opuścił więc Hellespontus, zawrócił i dojechał aż do krańca basenu. Tam zobaczył część powodzi. Woda spływająca z północy do basenu była czarna, ale z każdą sekundą stawała się coraz bielsza, niemal momentalnie lodowaciejąc na dużych odcinkach, z wyjątkiem okolic Lakę front, gdzie wrzała.

— Wyobrażacie sobie? Wyglądała jak woda na piecu. Termodynamika była tam chwilowo dość złożona, ale woda ochładzała mohol dość szybko i…

— Zamknij się, Sax. Nie chcę tego słuchać — burknęła Ann.

Sax uniósł brwi i odszedł, by spróbować naprawić odbiornik radiowy w samolocie.

Lecieli dalej. Było ich teraz sześcioro: Sasza i Jeli, Ann i Simon, Nadia i Sax; sześcioro przedstawicieli pierwszej setki, zgromadzonych razem, jak gdyby za pomocą siły przyciągania. Tej nocy mieli sobie mnóstwo do powiedzenia, więc wymieniali opowieści, informacje, plotki i domysły. Jednakże Sax nie mógł dodać wielu szczegółów do ogólnego obrazu. Był odcięty od wszelkich informacji równie długo jak oni. Nadia znowu się wzdrygnęła i poczuła tak, jak gdyby straciła któryś ze zmysłów, po czym zdała sobie sprawę z tego, że mają do czynienia z problemem, którego nie sposób rozwiązać.

Następnego ranka o wschodzie słońca wylądowali na pasie startowym Bakhuysen, gdzie zatrzymało ich dwunastu ludzi uzbrojonych w pistolety policyjne. Nie celowali w nich wprawdzie, ale eskortowali szóstkę przyjaciół dość ceremonialnie do hangaru zbudowanego w ścianie krateru.

W hangarze znajdowało się więcej osób i z każdą chwilą tłum rósł. W końcu było ich około pięćdziesięcioro, z czego jakieś trzydzieści osób stanowiły kobiety. Kiedy odkryli tożsamość podróżników, stali się idealnie uprzejmi, nawet przyjaźni.

— Musimy po prostu sprawdzać, z kim mamy do czynienia — wyjaśniła jedna z nich, rosła kobieta mówiąca z silnym akcentem z Yorkshire.

— A kim wy jesteście? — spytała śmiało Nadia.

— Jesteśmy z Korolowa Jeden — odparła tamta. — Uciekliśmy z więzienia.

Zabrali podróżników do jadalni i podali im obfite śniadanie. Kiedy wszyscy usiedli, niektórzy spośród gospodarzy zaczęli podnosić magnezowe dzbanki i sięgać przez stół, aby nalać sąsiadom z przeciwka sok jabłkowy, a tamci nalewali kolejnym osobom, póki wszyscy nie zostali obsłużeni. Po śniadaniu obie grupy wymieniły wrażenia z ostatnich dni. Grupka obecnych mieszkańców Bakhuysen uciekła z Korolowa Jeden pierwszego dnia rewolty i ruszyła na południe. Jej członkowie planowali dotrzeć aż w okolice bieguna południowego.

— Tam znajduje się spora baza buntowników — powiedziała im kobieta z akcentem Yorkshire (która, jak się okazało, była w rzeczywistości Finką). — Bo widzicie, tam są te zdumiewające warstwowe tarasy z nawisami, które wykorzystuje się jako otwarte po bokach jaskinie. Są w większości bardzo długie i naprawdę dość szerokie. Idealne, aby się ukryć i zupełnie niewidoczne z satelity, a jednocześnie jest w nich nieco powietrza. Można tam żyć jak ludzie kromaniońscy. Myślę, że jest tam cudownie. — Najwyraźniej w Korolowie wiele mówiono o tych długich jaskiniach i wielu więźniów zgodziło się tam ruszyć, jak tylko zacznie się rewolucja.

— Więc jesteście z Arkadym? — spytała Nadia.

— Z kim?

Okazało się, że byli wyznawcami teorii zmarłego przed kilku laty biologa Schnellinga, który był w Korolowie czymś w rodzaju “czerwonego” mistyka. Najpierw prowadził wykłady komputerowe, niezwykle popularne na Tharsis, a po uwięzieniu znalazł wielu uczniów wśród więźniów w Korolowie. Najprawdopodobniej uczył ich swego rodzaju marsjańskiego komunalizmu opartego na zasadach lokalnej biochemii. Grupa, która dotarła do Bakhuysen, nie była co do tego zbyt pewna, ale teraz znajdowali się już przecież na zewnątrz i mieli nadzieję nawiązać kontakt z innymi oddziałami buntowników. Udało im się uzyskać połączenie z ukrytym satelitą, zaprogramowanym do wywoływania zdalnie kierowanych mikrowybuchów; zdołali także przez krótki czas monitorować kanał używany przez siły bezpieczeństwa na Fobosie. Mieli więc trochę wiadomości. Mówili, że siły policyjne ponad-narodowców UNOMY — przybyłe niedawno ostatnim kursowym wahadłowcem — wykorzystują Fobosa jako stację nadzoru terenowego i punkt wypadowy do ataków na Marsa. Te same siły kontrolują windę, Pavonis Mons i większą część Tharsis. W obserwatorium na Olympus Mons również wybuchł bunt, ale zbombardowano je z orbity. Ponad-narodowe siły bezpieczeństwa okupują niemal całą Wielką Skarpę, co dzieli planetę na dwie części. A wojna na Ziemi nadal trwa; najbardziej krwawe walki toczą się w Afryce, Hiszpanii i na granicy amerykańskomeksykańskiej.

Byli więźniowie uważali, że nie warto już próbować się przedostać do Pavonis.

— Albo was aresztują, albo zabiją — oświadczyła Sonja.

Kiedy jednak podróżnicy zdecydowali, że tam polecą, uciekinierzy dokładnie opowiedzieli im wszystko, co wiedzieli na temat nocnego lotu na zachód.

— Zapamiętajcie — dodali na koniec ludzie z Bakhuysen — że bezpieczne miejsce to stacja meteorologiczna w Południowym Margaritifer. Zajmują ją bogdanowiści.

Serce Nadii zabiło mocniej, kiedy usłyszała to słowo. Nie potrafiła ukryć swych uczuć. Ale ta informacja o niczym jeszcze nie świadczyła. Nadia wiedziała, że Arkady ma wielu przyjaciół i zwolenników, z których większość nie znała miejsca jego pobytu. Ale i tak nie mogła zasnąć tego dnia. Żołądek znowu ciążył jej jak kamień. W nocy, po zachodzie słońca, czuła się naprawdę szczęśliwa, że wraca do samolotu i odlatuje. Buntownicy z Bakhuysen zaopatrzyli ich w hydrazynę, mieszankę tlenową i suszoną żywność. Obciążone samoloty z trudem oderwały się od ziemi i ruszyły w kierunku zachodnim.

Nocne loty szóstki przyjaciół zaczęły przybierać dziwnie rytualny charakter. Podróżnicy czuli się jak na nowej i wyczerpującej wyprawie badawczej na obcą planetę. Samoloty były tak lekkie, że wręcz trzepotały w porywach zachodnich wiatrów dominujących. Czasami podskakiwały dziko dziesięć metrów w górę i w dół, toteż nawet ci, którzy nie pilotowali, i tak nie mogli spać zbyt długo — po każdym nagłym opadnięciu albo wzniesieniu się maszyny wszyscy w ciemnej małej kabinie natychmiast się budzili; nad nimi za oknem było czarne niebo i gwiazdy, a pod nimi znajdował się tylko bezgwiezdny czarny świat.

Podczas lotu prawie się do siebie nie odzywali. Piloci garbili się nad przyrządami i całą energię zużywali na utrzymanie pozycji obok drugiego samolotu. “Ultralekkie” leciały przed siebie z lekkim warkotem. Nad ich długimi, giętkimi skrzydłami lamentował wiatr. Na zewnątrz było sześćdziesiąt stopni poniżej zera, ciśnienie wynosiło tylko sto pięćdziesiąt milibarów, a powietrze nadal było trujące. W dole majaczyła czarną plamą planeta, na której nie było gdzie się schronić. Nadia przez jakiś czas pilotowała, potem przeszła na tył i położyła się. Długo obracała się z boku na bok i wierciła, próbując zasnąć. Czasem do jej uszu docierał z radia trzask transpondera, co przypomniało jej dawne czasy, kiedy wraz z Arkadym lecieli podczas burzy na sterowcu “Grot Strzały”. Widziała wtedy oczyma wyobraźni Rosjanina, jak czerwonobrody i nagi kroczy po ogołoconym wnętrzu maszyny, jak odrywa panele boazerii, by je wyrzucić za burtę, jak się śmieje, otoczony aureolą wszechobecnego wirującego pyłu. Nagle 16 D wykonał ruch i Nadia ocknęła się z tych myśli; poczuła nieprzyjemny strach. Pomyślała, że gdyby znowu pokierowała trochę samolotem, poczułaby się lepiej, ale Jeli pragnął pilotować tak samo jak ona, przynajmniej przez pierwsze parę godzin swojej wachty. Nie miała więc nic do roboty, mogła jedynie obserwować drugą maszynę, która — jeśli wszystko było w porządku — znajdowała się zawsze o kilometr na prawo od ich samolotu. Co jakiś czas udawało im się skontaktować przez radio z tym drugim 16 D, ale przeszkadzały zakłócenia, musieli więc ograniczyć rozmowy do minimum: rozmawiali jedynie co godzinę, sprawdzając, czy wszystko w porządku, lub co jakiś czas — jeśli któryś z samolotów zostawał nieco w tyle — pytali jedni drugich o przyczynę opóźnienia. Gdy tak lecieli przez martwą, ciemną noc, czasami wydawało im się, że zawsze tak właśnie wyglądało ich życie i mieli kłopoty z przypomnieniem sobie, jak im się żyło przed rewoltą. Jak długo to już trwa? — zastanawiali się. Naprawdę tylko dwadzieścia cztery dni? Trzy tygodnie? Czuli się tak, jakby minęło już co najmniej pięć lat.

Nadszedł ranek i niebo za nimi zaczęło się zabarwiać czerwienią; wysoko położone pierzaste chmury stawały się z wolna purpurowe, rdzawe, karmazynowe lub lawendowe, a potem szybko przybierały postać metalowych strużyn na różowym niebie. Niesamowita fontanna słonecznych promieni przelewała się przez skalne stożki i skarpy, a podróżnicy z uwagą obserwowali okolicę pod sobą, jak zjawy przesuwając się ponad krostowatym, zacienionym krajobrazem, szukając śladów lądowiska w pobliżu toru magnetycznego. Po tak długo trwającej nocy wydawało im się prawie niemożliwe, że pomyślnie dolecą dokądkolwiek, ale nagle dostrzegli w dole połyskujący tor magnetyczny, na którym mogli wylądować w razie niebezpieczeństwa. Dobrze widoczne były również transpondery i kiedy porównali ich pozycję z mapami, okazało się, że ich nawigacja była dokładniejsza niż im się zdawało.

Każdego ranka widzieli teraz pod sobą ocienioną wstęgę, tak bardzo pożądaną jasną wiązkę idealnie płaskiej taśmy. Pikowali, lądowali, hamowali, pewnie kołowali na pasie, po czym wyłączali silniki i opadali na siedzenia. Nareszcie podczas snu nie przenikała ich już ta drażniąca wibracja. Spokojnie pogrążali się w ciszy kolejnego dnia.

Tego ranka wylądowali na pasie startowym obok stacji Margaritifer. Do dwóch samolocików natychmiast podeszła grupka ludzi. Było ich około tuzina: mężczyźni i kobiety, którzy powitali przybyszów z dziwnie przesadnym entuzjazmem. Ściskali i całowali ich bez końca, śmiejąc się przy tym przez cały czas. Sześcioro przyjaciół stało blisko siebie; byli bardziej wystraszeni tym wylewnym powitaniem niż ostrożnym przyjęciem, które spotkało ich dnia poprzedniego. Komitet powitalny nie omieszkał zaraz na początku włączyć laserowych czytników na nadgarstkach przybyłej szóstki, aby ich zidentyfikować. Kiedy AI potwierdziło, że przybysze są rzeczywiście przedstawicielami pierwszej setki, wybuchły owacje. Kiedy prowadzono gości przez śluzę powietrzną do wspólnych jadalni, sporo osób z orszaku podchodziło do ustawionych w pobliżu zbiorniczków i szybko wdychało ich zawartość — mieszaninę tlenku azotawego, który miał działanie rozweselające, oraz aerozolowy preparat pandorfiny. Po takiej dawce mieszkańcy Margaritifer długo i niezbyt mądrze się zaśmiewali.

Jeden z nich, szczupły Amerykanin o pociągłej twarzy, przedstawił się Nadii:

— Jestem Steve, pracowałem z Arkadym na Fobosie w dwunastym Mroku, a potem razem z nim działałem na Clarke’u. Większość z nas zresztą tam z nim pracowała. Kiedy wybuchła rewolucja, byliśmy akurat w Schiaparellim…

— Wiesz może, gdzie w tej chwili znajduje się Arkady? — spytała natychmiast Nadia.

— Ostatnio słyszeliśmy, że przebywa w Carr, ale teraz jest już poza siecią, więc trudno to sprawdzić.

Inny mężczyzna, wysoki i chudy Amerykanin, powłócząc nogami podszedł do Nadii, położył jej rękę na ramieniu i powiedział:

— Nie zawsze jesteśmy tacy… zadowoleni z siebie! — Roześmiał się.

— Oczywiście, że nie! — zgodził się Steve. — Tylko dzisiaj obchodzimy święto. Nie słyszeliście o nim?

Pewna rozchichotana kobieta podniosła twarz znad stołu i krzyknęła:

— Dzień Niepodległości! Czternasty roku czternastego!

— Patrzcie, patrzcie na to — odezwał się naraz Steve i wskazał na ekran telewizora.

Na ekranie zamigotał obraz kosmicznej przestrzeni i nagle cała grupa zaczęła wrzeszczeć i wznosić okrzyki. Jak wyjaśnił Steve, udało im się znaleźć kodowany kanał z Clarke’a. Nie potrafili wprawdzie odszyfrować nadawanych wiadomości, ale używali go jak latarni morskiej, aby ustawiać optyczne teleskopy stacji. Obraz z teleskopu przesyłano na ogólny kanał telewizyjny i stąd ten widok: czarne niebo przetykane mnóstwem gwiazd, a na środku kształt, który wszyscy już dawno nauczyli się rozpoznawać — ociosana, metaliczna planetoida, z której w dół odchodził kabel.

— Teraz spójrzcie! — krzyczeli w stronę zaskoczonych podróżników. — Tylko spójrzcie!

Znowu ryknęli, kilka głosów zaczęło nieskładnie odliczać wstecz, poczynając od stu. Ci, którzy nawdychali się helu z tlenkiem azotawym, stanęli pod ekranem śpiewając:

Przebyliśmy miliony mil

Dla owych kilku szczęsnych chwil

Aby odmienić nasz zły los,

By ujrzeć czarownika z Oz,

Z krainy Oz!

Przekład Ewy Rojewskiej-Olejniczuk

Nadia uświadomiła sobie, że cała drży. Skandowanie stawało się coraz głośniejsze, aż przemieniło się w jednolity wrzask.

— Zero!

W tym momencie między planetoidą i kablem pojawiła się szczelina i nagle Clarke zniknął z ekranu. Niemal tak samo szybko — cieniutki jak pajęczyna — zniknął z pola widzenia kabel.

Dzikie wiwaty wypełniły pomieszczenie, przynajmniej na chwilę, zaraz bowiem dał się słyszeć okrzyk rozpaczy. Była to Ann, która zerwała się na równe nogi, zakrywając sobie usta dłońmi zaciśniętymi w pięści.

— On już na pewno jest na dole! — wrzasnął do Ann Simon, usiłując przekrzyczeć ogólną wrzawę. — Nasz syn na pewno jest już bezpieczny! Przecież tak wiele tygodni minęło, odkąd stamtąd do nas dzwonił!

Powoli się uciszało. Nadia znalazła się przy boku Ann, naprzeciwko Simona i Saszy. Nie wiedziała, co powiedzieć. Ann wydawała się zupełnie odrętwiała, a z jej szeroko otwartych oczu wyzierało czyste szaleństwo.

— Jak wam się udało zerwać kabel? — spytał Sax.

— Cóż, szczerze mówiąc, nie można go było zerwać — odparł Steve.

— Zerwaliście kabel?! — wrzasnął Jeli.

— Cóż, właściwie nie. Po prostu oddzieliliśmy go od Clarke’a, tylko tyle. Ale efekt jest ten sam i kabel spada.

Grupa znowu zaczęła wiwatować, chociaż tym razem jakoś słabiej. Steve wyjaśnił podróżnikom, przekrzykując hałas:

— Samego kabla nie można raczej przeciąć. Zrobiony jest z drutu grafitowego, a w środku biegną dwie spirale diamentowego żelu otoczone siatką galwanizowanej gąbczastej powłoki. Na stacjach co sto kilometrów znajdują się uzbrojone jednostki ochrony, a i wagoników pilnie strzegą siły bezpieczeństwa. Arkady zasugerował więc, żebyśmy działali na samym Clarke’u. Widzicie, kabel przechodzi prosto przez powierzchniową skałę do fabryczek we wnętrzu planetoidy i jego końcówka została przytwierdzona zarówno fizycznie, jak i w sposób magnetyczny do skały planetoidy. Tak więc wylądowaliśmy na Clarke’u z gromadą naszych robotów i ładunkiem materiału z orbity, wkopaliśmy się do wnętrza i umieściliśmy na zewnątrz obudowy kabla i wokół magnetycznego generatora bomby termiczne. A dziś zdetonowaliśmy je wszystkie naraz i skała roztopiła się w tym samym czasie, kiedy zostały przerwane magnesy. Clarke jest jak pocisk, więc się ześlizgnął z samego koniuszka kabla dokładnie tak, jak przewidzieliśmy! Wybraliśmy taką chwilę, aby odleciał jak najdalej od Słońca i w dodatku dwadzieścia cztery stopnie z płaszczyzny ekliptyki! Cholernie trudno będzie go teraz wytropić i schwytać. Przynajmniej mamy taką nadzieję!

— A sam kabel? — spytała Sasza.

Znów wybuchły wiwaty, więc dopiero po długiej chwili, kiedy trochę się uciszyło, Sax odpowiedział:

— Spada. — Stał przy konsolecie komputera, wystukując coś szybko na klawiaturze, ale Steve krzyknął do niego:

— Mamy dane dotyczące opadania, jeśli chcesz. Są dość skomplikowane, wiele częściowych równań różniczkowych.

— Wiem — mruknął Sax.

— Nie mogę w to uwierzyć — oznajmił Simon. Ciągle obejmował Ann i popatrywał niepewnie na zgromadzonych. Był ponury i wzburzony. — Przecież uderzenie zabije wielu ludzi!

— Prawdopodobnie nie — odpowiedział mu ktoś. — Ale zginą przede wszystkim przedstawiciele policji ONZ. Nie powinieneś ich żałować, ponieważ używali windy, aby się dostać na naszą planetę i zabijać mieszkańców Marsa.

— Peter prawdopodobnie już od tygodnia czy dwóch jest na dole — powtórzył Simon z naciskiem, patrząc na Ann. Jej twarz była kredowobiała.

— Może — odparła.

Niektórzy słyszeli tę rozmowę i ucichli. Inni nie chcieli słuchać i nadal hałasowali.

— Nie wiedzieliśmy — powiedział Steve do Ann i Simona. Jego triumfalna mina zniknęła bez śladu i teraz marszczył z niepokojem brwi. — Gdybyśmy wiedzieli, mogliśmy spróbować się z nim skontaktować. Ale nie wiedzieliśmy. Przykro mi. Miejmy nadzieję… — przełknął ślinę. — Miejmy nadzieję, że nie było go na górze.

Ann wróciła do stolika i ciężko usiadła. Simon wiercił się ze złością u jej boku. Oboje udawali, że nie usłyszeli tego, co powiedział Steve.

Radio podawało coraz więcej wiadomości, ponieważ kontrolujący pozostałe satelity komunikacyjne otrzymali informację o zerwaniu kabla. Niektórzy ze świętujących buntowników zajęli się więc nasłuchem i nagrywaniem. Inni radośnie bawili się dalej.

Saxa ciągle pochłaniały równania na ekranie.

— Posuwa się na wschód — zauważył w pewnym momencie.

— To prawda — odrzekł Steve. — Zatoczy najpierw wielki łuk, bo niższa część pociągnie całość w dół, potem reszta podąży za tamtą.

— Ile to zajmie czasu?

— Trudno powiedzieć, ale sądzimy, że pierwszy obrót potrwa około czterech godzin, drugi mniej więcej godzinę.

— Więc się obróci dwa razy!? — krzyknął Sax.

— Cóż, wiesz, jak to jest, kabel ma przecież trzydzieści siedem tysięcy kilometrów długości, a obwód równika wynosi dwadzieścia jeden tysięcy. Więc musi się obrócić prawie dwa razy.

— Ludzie na równiku powinni chyba szybko uciekać — mruknął Sax.

— No, nie na samym równiku — odrzekł Steve. — Wpływ Fobosa spowoduje, że kabel zboczy nieco z równika. Jak bardzo, nie wiemy. Jest to najtrudniejsze do obliczenia, ponieważ nie mamy pojęcia, w którym miejscu kabel się wahnął, zanim zaczął opadać.

— Spadnie na północ czy na południe?

— Powinniśmy się dowiedzieć w ciągu następnych kilku godzin.

Sześcioro podróżników patrzyło bezradnie na ekran. Po raz pierwszy od ich przylotu tutaj w Margaritifer panowała zupełna cisza. Ekran pokazywał tylko gwiazdy. To był najdogodniejszy punkt do śledzenia spadającej windy. Kabel, którego długości nikt nigdy nie widział w stopniu większym niż ułamkowy, teraz stał się zupełnie niewidoczny. Czy też może raczej stał się widoczny jedynie jako opadająca linia ognia.

— To za wiele dla mostu Phyllis — rzekła Nadia.

— To za wiele dla Phyllis — dodał Sax.

Mieszkańcom Margaritifer dość łatwo udawało się lokalizować i przechwytywać różnego rodzaju przekazy satelitarne, toteż doszli do wniosku, że potrafią również odszukać informacje nadawane na wielu satelitach policyjnych. Ze szczątkowych wiadomości wyłapanych na rozmaitych kanałach zdołali stworzyć częściowe sprawozdanie z upadku kabla. Ekipa UNOMY z Nikozji donosiła na przykład, że kabel spadał na północ od nich, kładąc się na powierzchnię planety tak gwałtownie, jak gdyby miał przeciąć obracającą się planetę na pół. Skoro było to na północ od nich, więc równocześnie — na południe od równika. Przerywany zakłóceniami, wystraszony męski głos z Sheffield prosił Nikozję o potwierdzenie tej informacji, część kabla bowiem — jak donosił głos — z wielkim hukiem spadła już przez pół miasta i na rząd namiotów na wschód od niego, w dół całego stoku Pavonis Mons oraz przez wschodnie Tharsis, miażdżąc strefę szerokości dziesięciu kilometrów. Sytuacja mogła być jeszcze gorsza, ale na szczęście powietrze na tej wysokości było bardzo rzadkie. Teraz mieszkańcy Sheffield, którym udało się uniknąć śmierci, chcieli wiedzieć, czy — aby przeżyć — powinni uciekać na południe czy też próbować obejść kalderę i skierować się na północ.

Nie otrzymali odpowiedzi. Jeden z kanałów radiowych należących do rewolucjonistów poinformował o kolejnych ucieczkach z Koralowa, na południowym stożku Melas Chasma w Marineris. Kabel opadał teraz tak szybko, że jednym uderzeniem mógł pogruchotać wszystko wokół. Pół godziny później włączyło się na kanał radiowy kierownictwo wierceń w Aureum. Przez ich teren przeszła pouderzeniowa fala dźwiękowa i powierzchnia zmieniła się w hałdę połyskującego gruzu; rumowisko rozciągało się od horyzontu po horyzont.

W następnej godzinie nasłuchujący nie usłyszeli żadnych nowych poważnych informacji, jedynie pytania, spekulacje i plotki. Potem jeden z mężczyzn ze słuchawkami na uszach wyprostował się na krześle, popatrzył na resztę, podniósł kciuki w górę i przełączył kanał na interkom. Jakiś głos przekrzykiwał wyładowania atmosferyczne:

— Wybucha! Spadł w ciągu około czterech sekund, spalił się od góry do dołu, a kiedy uderzył w ziemię, cała powierzchnia pod naszymi stopami zadrżała! Będziemy tu mieli kłopoty z wyciekiem. Zdaje się, że jesteśmy około osiemnastu kilometrów na południe od miejsca uderzenia i dwadzieścia pięć kilometrów na południe od równika, a resztę, mamy nadzieję, możecie sobie obliczyć sami. Spłonął na całej długości! Wyglądał jak biała linia przecinająca niebo na połowę! Nigdy nie widziałem czegoś takiego. Gdy zamknę oczy, ciągle jeszcze widzę jaskrawozielone obrazy. … Był niczym opadająca powoli zestrzelona gwiazda… Czekaj, mam Jorgego na wewnętrznym, jest na dworze i mówi, że kabel wystaje tu zaledwie trzy metry ponad niego. Tu jest tylko miękki regolit, więc kabel zarył się… samą siłą uderzenia. Podobno w niektórych miejscach wbił się tak głęboko, że gdyby go zasypać ziemią, powierzchnia byłaby zupełnie równa. A w innych miejscach jest tylko lekko wybrzuszona… ma jakieś pięć czy sześć metrów. Taki widok, jak sądzę, ciągnie się przez setki kilometrów! Mamy tu coś w rodzaju nowego Wielkiego Chińskiego Muru.

Potem otrzymali telefon z Krateru Escalante’a, położonego dokładnie na równiku. Jego mieszkańcy ewakuowali się na pierwszą wiadomość o zerwaniu Clarke’a, ale niestety ruszyli na południe, więc upadek kabla nadal im zagrażał. Teraz, jak donosili, kabel wybucha w zetknięciu z powierzchnią i wysyła w niebo gejzery stopionej skały — podobne do wulkanicznej lawy fajerwerki, które strzelają łukiem w górę w panujący o świcie półmrok; a kiedy opadają na ziemię, są matowoczarne.

Sax ostatnio już w ogóle nie odchodził od swojego ekranu i teraz mamrotał coś przez zaciśnięte zęby. Jednocześnie pisał i czytał. Jak powiedział w pewnej chwili, za drugim razem prędkość spadania kabla wzrosła do dwudziestu jeden tysięcy kilometrów na godzinę, czyli prawie sześciu kilometrów na sekundę; tak więc wszystkim, którzy znajdowali się w jego pobliżu, zagrażało niebezpieczeństwo, i to śmiertelne, o ile nie stali na jakimś wzniesieniu w odległości wielu kilometrów. Widok musiał być niezwykły: coś w rodzaju uderzenia meteorytu przelatującego z jednego horyzontu na drugi w niecałą sekundę. Jak bomba akustyczna.

— Wyjdźmy i popatrzmy — zaproponował Steve, spoglądając z poczuciem winy na Ann i Simona.

Wielu mieszkańców Margaritifer ubrało się w skafandry i ruszyło na zewnątrz. Podróżnicy jednakże zadowolili się obrazem wideo z zewnętrznej kamery, na przemian z migawkami z satelitów. Filmiki wykonane na nocnej stronie powierzchni były spektakularne; pokazywały płonącą wygiętą kreskę, która wyglądała jak ostra krawędź białej kosy, usiłującej rozciąć planetę na dwoje.

Trudno im się było skoncentrować i nie mogli zrozumieć tego, co widzą. Jedynie wyczuwali, co się naprawdę dzieje. A wszystko z powodu wyczerpania. Byli zmęczeni już kiedy wylądowali, a teraz ledwo trzymali się na nogach; w dodatku nie sposób byłoby w tej chwili spać. Pojawiało się coraz więcej migawek z dziennej strony planety, które pochodziły zapewne z automatycznych kamer umieszczonych w zdalnie sterowanych samolotach bezzałogowych. Pokazywały poczerniałe, jeszcze parujące rejony spustoszonej powierzchni planety, regolit rozrzucony na boki w dwóch długich równoległych hałdach ejektamentów, kanały wypełnione czymś czarnym; czerń ta przemieszana była ze stopionymi fragmentami powierzchni; była tym dziwniejsza, im uderzenie było silniejsze, a w końcu kamera przesłała widok rowu ciągnącego się od horyzontu po horyzont. To coś w rowie, jak zapewniał Sax, musiało być surowymi czarnymi diamentami.

Uderzenia w ostatniej półgodzinie opadania były tak silne, że cała powierzchnia daleko na północ i na południe wyglądała na zupełnie spłaszczoną. Wiele osób twierdziło, że nikt, kto znalazł się wystarczająco blisko, aby zobaczyć upadek końcowych fragmentów kabla, nie mógł przeżyć; eksplodowała nawet większość kamer samolotów bezzałogowych. Przez ostatnie tysiące kilometrów akt ten nie miał więc żadnych świadków.

W pewnej chwili nadszedł nieco opóźniony zapis z zachodniej strony Tharsis, ukazujący drugie przejście kabla przez ten wielki stok. Filmik był króciutki, ale bardzo poruszający: biały płomień na niebie i wybuch na zachodnim zboczu wulkanu. Potem pojawiło się kolejne ujęcie z automatycznej kamery w Zachodnim Sheffield, które pokazało wybuchający kabel niemal dokładnie na południu, a następnie wydarzyło się coś w rodzaju trzęsienia ziemi albo uderzenia dźwiękowego, po czym cała część Sheffield, która znajdowała się na stożku, spadła, osuwając się powoli na dno kaldery pięć kilometrów niżej.

Później pojawiło się wiele różnych migawek, pokazujących roztrzaskaną planetę, ale wszystkie okazały się jedynie “powtórkami” i pokazywały to, co obserwatorzy już widzieli: obrazy zniszczeń. Na tym skończyły się wszelkie przekazy satelitarne.

Minęło pięć godzin, odkąd zaczęło się spadanie. Sześcioro podróżników opadło na fotele. Niektórzy jeszcze patrzyli na ekran, inni już nie, ale wszyscy byli jednakowo zmęczeni — zbyt zmęczeni, by cokolwiek odczuwać, zbyt zmęczeni, by myśleć.

— Taak — odezwał się nagle Sax. — Teraz mamy drugi równik, który wygląda dokładnie tak jak wyobrażałem sobie ten ziemski, gdy miałem cztery lata. Duża czarna linia biegnąca niemal idealnie prosto dookoła planety.

Ann spojrzała na niego z taką goryczą, iż Nadia zlękła się, że kobieta wstanie i uderzy go. Na szczęście nikt się nie poruszył. Jedynie ekrany wciąż migotały, a głośniki syczały i trzaskały.

Obejrzeli tę nową, wysuniętą na południe linię równika osobiście drugiej nocy lotu do Shalbatana Vallis. W ciemności wyglądała jak szeroki prosty czarny pokos i prowadziła na zachód. Kiedy nad nią lecieli, Nadia patrzyła w dół przygnębiona. Winda nie była jej projektem, ale stanowiła czyjąś pracę i ta praca została teraz zniszczona. Nie było już mostu łączącego ich z Ziemią.

Poza tym ta czarna linia oznaczała również grób. Na powierzchni zginęło wprawdzie niewiele osób — jedynie te, które znajdowały się na wschodnim stoku Pavonis — ale zabita została większość, jeśli nie wszyscy, ludzi w windzie, co oznaczało wiele tysięcy trupów. I niemal wszyscy oni prawdopodobnie znajdowali się akurat w tej części kabla, która uderzyła w atmosferę i spłonęła.

Gdy przelatywali nad szczątkami, Sax przechwycił nowe wideo z upadku. Ktoś już zdołał zmontować filmik prezentujący w układzie chronologicznym wszystkie obrazy przesyłane do sieci na żywo albo w godzinach, które nastąpiły natychmiast po kolizji. W tym bardzo dobrze skrojonym montażu kolejne migawki ukazywały wybuchającą na powierzchni ostatnią część kabla. Strefa uderzenia była jedynie ruchomą białą plamą, która wyglądała jak skaza na taśmie; żadne wideo nie było w stanie zarejestrować takiego rozbłysku. Jednakże w montażu niektóre ujęcia puszczono w zwolnionym tempie i przetworzono na wszelkie możliwe sposoby, a ostatnią klatkę rozciągnięto do granic możliwości, dzięki czemu można było dostrzec szczegóły, które byłyby niemożliwe do zauważenia na żywo. Podróżnicy zobaczyli więc, że kiedy kabel przecinał niebo, najpierw obnażył się płonący grafit, a potem z nieba rozświetlonego zachodzącym słońcem spłynęła majestatycznie rozżarzona podwójna spirala diamentu.

Było już wtedy oczywiste, że winda stała się grobem ludzi, którzy nią podróżowali; z pewnością wszyscy się spalili. Jednak Nadii z trudem przychodziło myślenie o nich, gdyż obraz był tak nieskończenie dziwny i piękny, i wyglądał jak widmo jakiegoś fantastycznego DNA, DNA wyłuskanego z makroświata, zrobionego z czystego światła, makroświata, który teraz wkraczał w nasz kosmos, aby zakiełkować na jałowej planecie…

Nadia oderwała wzrok od ekranu i przeszła na fotel drugiego pilota, aby spojrzeć na drugi samolot. Potem całą długą noc patrzyła w okno, niezdolna zasnąć, niezdolna wyrzucić z myśli obrazu tego diamentowego lądowania. Ta noc wydała jej się najdłuższą nocą ich dotychczasowej podróży. Stanowiła nieskończoną wieczność w oczekiwaniu na świt.

Ale noc w końcu minęła — kolejna noc w ich życiu — i wreszcie nadszedł świt. Wkrótce po wschodzie słońca wylądowali na pasie startowym wybudowanym dla potrzeb rurociągu nad Shalbataną i spotkali się z grupą uciekinierów, którzy wcześniej pracowali przy rurociągu, a teraz zostali tu uwięzieni. Ci ludzie nie mieli żadnych poglądów politycznych, chcieli jedynie przeczekać, aż wszystko wróci do normalności. Nadia uznała to nastawienie za niezbyt pokrzepiające, więc próbowała ich zmusić, aby wyszli na zewnątrz i naprawili rurociąg. Zrobiła to jednak jakby tylko z obowiązku, ponieważ nie wierzyła, że uda jej się ich przekonać.

Jeszcze tego wieczoru odlecieli, znowu niemal uginając się pod ciężarem zapasów, w które zaopatrzyli ich gospodarze. O świcie wylądowali na opuszczonym pasie Krateru Carra. Jeszcze przed ósmą Nadia, Sax, Ann, Simon, Sasza i Jeli znaleźli się na zewnątrz w walkerach i ruszyli w górę na stożek krateru.

Nad miastem nie było już kopuły i najwyraźniej musiał tam wybuchnąć jakiś pożar. Wszystkie budynki stały wprawdzie nietknięte, ale były osmalone. Prawie wszystkie okna rozbiły się lub stopiły. Ściany z tworzyw sztucznych pogięły się i zdeformowały; beton poczerniał. Wszystko pobrudzone było kopciem, a wszędzie na powierzchni leżały porozrzucane hałdy sadzy, małe stosy czarnego węgla. Wyglądało to jak widmo Hiroszimy. Tak, to były ciała. Szczątki ludzi, którzy zginęli, próbując uciekać chodnikami i ulicami.

— Powietrze miasta przesadnie utleniono — wysunął przypuszczenie Sax.

W takiej atmosferze ludzka skóra i ciało były palne i łatwo mogły się zająć ogniem. To właśnie przydarzyło się pierwszym astronautom programu “Apollo”, których umieszczono w testowanej kapsule wypełnionej czystym tlenem: kiedy wybuchł ogień, spalili się jak parafina.

To samo stało się tutaj. Wszyscy na ulicach zapewne zapalili się jak pochodnie i kręcili się rozpaczliwie wokół własnej osi — można to było ocenić po rozłożeniu zwałów sadzy.

Sześcioro przyjaciół zeszło, trzymając się blisko siebie, do zaciemnionej wschodniej ściany krateru. Pod kopułą ciemnoróżowego nieba zatrzymali się przy pierwszej grupce poczerniałych ciał, a potem szybko ruszyli dalej. Zaglądali do otwartych budynków, pukali do wszystkich zamkniętych drzwi i nasłuchiwali przy ścianach za pomocą urządzenia stetoskopowego, które miał przy sobie Sax. Nie było słychać żadnego dźwięku, z wyjątkiem uderzeń ich własnych serc, głośnych i szybkich pod “miedzianymi” gardłami.

Nadia błądziła po mieście, oddychając zgrzytliwymi sapnięciami. Zmuszała się, by oglądać mijane ciała, z czarnych stosów węgla próbując oszacować wzrost ludzi. To jest jak Hiroszima albo Pompeje, pomyślała. Ludzie byli teraz wyżsi; a jednak nadal palili się doszczętnie, do samych kości, które zmieniały się w cienkie, czarne pałeczki.

Podeszła do pierwszych szczątków człowieka, którego wzrost pasował do szukanej przez nią osoby, i stała chwilę, przypatrując się uważnie. Potem zbliżyła się, znalazła spalone prawe ramię i zdrapała czteropalczastą rękawiczką grzbiet kości nadgarstka, aby znaleźć punktowy kod identyfikacyjny. Dostrzegła go i oczyściła, a następnie przejechała po nim swoim laserem jak sprzedawca przy kasie sprawdzający cenę zakodowaną na metce produktu. Odczytała nazwisko: Emily Hargrove.

Poszła dalej i sprawdziła kolejną “prawdopodobną” hałdę. Thabo Moeti. Okazało się to łatwiejsze niż porównywanie uzębienia z kartami dentystycznymi. I o wiele mniej przerażające.

Była już bardzo rozkojarzona i zdrętwiała, kiedy doszła do zwału sadzy w pobliżu budynku zarządu miasta. Zwęglone ciało tkwiło tu samotnie, a jego prawe ramię było tak wykręcone, że nie musiała go w ogóle obracać. Wystarczyło oczyścić etykietkę i sprawdzić laserem. Odczytała nazwisko: Arkady Nikołajewicz Bogdanów.

Lecieli na zachód jeszcze przez jedenaście dni, w ciągu dnia chowając się pod specjalnymi “nie wykrywalny mi” osłonami lub w schronach wraz z ludźmi, których spotykali po drodze. Nocami natomiast podążali szlakiem transponderów albo zgodnie ze wskazówkami udzielonymi przez ostatnią spotkaną grupę osób. Chociaż grupki te zwykle wiedziały o istnieniu i miejscu pobytu innych, stanowczo nie należały do jednego ruchu oporu; nie były też w żaden sposób skoordynowane. Niektórzy mieli nadzieję dostać się na południową czapę polarną, tak jak więźniowie z Korolowa, inni nigdy nie słyszeli o tym azylu. Jedni uważali się za bogdanowistów, drudzy ogłaszali się zwolennikami innych przywódców, a jeszcze inni żyli w komunach: religijnych, eksperymentalnie utopijnych czy też nacjonalistycznych. Ci ostatni próbowali się kontaktować ze swoimi rządami na Ziemi. Niektórzy stanowili zwykłe gromady ocaleńców. Nie mieli żadnych programów, byli po prostu ofiarami wojny.

Pewnego razu szóstka podróżników wylądowała akurat przy samym Korolowie, ale nie próbowali wejść do środka, gdyż zobaczyli przed włazami do śluz nagie zamarznięte ciała strażników; wielu z nich umarło w pozycji stojącej jak posągi.

Po Korolowie nie spotykali już nikogo. Radia i telewizory były martwe i głuche od czasu zestrzelenia satelitów, tory magnetyczne — puste, a Ziemia znajdowała się po drugiej stronie Słońca. Krajobraz wydawał się takim samym jałowym pustkowiem, jak przed przybyciem pierwszej setki; jedyną różnicę stanowiły rozciągające się gdzieniegdzie łachy wodnego lodowca. Lecieli dalej i czuli się tak, jak gdyby byli jedynymi ludźmi na tym świecie, jedynymi, którzy przeżyli.

Dziwny szum brzęczał Nadii w uszach. Przyszło jej do głowy, że musi mieć związek z wentylatorami samolotu. Sprawdziła je, ale nic nie stwierdziła. Przyjaciele dawali jej zadania do wykonania, aby nie miała czasu na myślenie, ale równocześnie nie sprzeciwiali się jej samotnym przechadzkom, które odbywała zwykle tuż przed startem i bezpośrednio po lądowaniu. Sami czuli oszołomienie po tym, co ujrzeli w Carr i Korolowie, i żadne z nich nie starało się specjalnie jej pocieszać, z czego zresztą była zadowolona. Ann i Simon ciągle zamartwiali się losem Petera, a Jeli i Sax zapasami jedzenia, które z dnia na dzień topniały; magazyny samolotu niemal zupełnie już opustoszały.

Arkady nie żył i dla Nadii nic innego nie miało znaczenia. Rewolta wydawała jej się teraz bardziej niż kiedykolwiek dotąd jedynie marnotrawstwem dóbr i energii, nie ukierunkowanym spazmem wściekłości, głupim, dziecinnym aktem ludzkiej złośliwości: “W ostateczności sami się zniszczymy, byle wam pokrzyżować plany”. I teraz najwyraźniej buntownicy wpadli we własne sidła. Cały ich świat został zniszczony! Poprosiła przyjaciół, aby oznajmili na jednym z ogólnych kanałów radiowych, że Arkady nie żyje. Sasza pomogła jej przekonać innych.

— Może ta wiadomość przyspieszy zakończenie tej bezsensownej wojny — powiedziała Sasza.

Sax jednak potrząsnął przecząco głową.

— Powstania tak naprawdę przeważnie nie mają przywódców — wyjaśnił. — Poza tym prawdopodobnie nikt nie uwierzy w śmierć Bogdanowa.

Jednak kilka dni później okazało się, że niektórzy ludzie usłyszeli informację i w nią uwierzyli. Szóstka przyjaciół otrzymała przerywaną zakłóceniami odpowiedź od Aleksa Żalina.

— Słuchaj, Sax, to nie jest rewolucja amerykańska, francuska, rosyjska ani angielska. To są wszystkie te rewolucje naraz! Wielka wszechświatowa rewolucja! Cały nasz świat pogrążony jest w rewolcie, a pamiętaj, że świat ten powierzchnią lądów dorównuje Ziemi… Zaledwie kilka tysięcy osób próbuje stłumić ten nieszczęsny bunt, a większość z nich ciągle znajduje się w kosmosie, skąd mają niby dobry widok, ale bardzo łatwo ich zranić. A jeśli buntownicy zdołają pokonać wojska w Syrtis, natychmiast wybuchnie takie samo powstanie w Hellespontusie. Wyobraź sobie siły powietrzne próbujące zdławić rewolucję w Kambodży, a jednocześnie także na Alasce, w Japonii, Hiszpanii i na Madagaskarze. Jak to zrobisz? Nie uda ci się. Żałuję tylko, że Arkady Nikołajewicz nie dożył. Gdyby to zobaczył, miałby…

Połączenie nagle się przerwało. Może był to zły znak, a może nie. Ale nawet Aleks nie potrafił ukryć nury goryczy i żalu w głosie, gdy mówił o tym, że brakuje Arkadego. To było naturalne, Arkady bowiem był kimś więcej niż tylko przywódcą politycznym — był bratem wszystkich ludzi, ich najlepszym przyjacielem, pierwotną siłą, głosem sumienia każdego człowieka, jego podstawowym, “wrodzonym” poczuciem tego, co piękne, czyste i sprawiedliwe.

Nadia z całych sił usiłowała zapanować nad smutkiem. W nocy zajmowała się nawigacją, w ciągu dnia spała, ile się dało. Schudła. Jej włosy stały się zupełnie białe, wszystkie ciemniejsze pozostawały na szczotce. Nie chciało jej się mówić, miała wrażenie, że jej gardło i wnętrzności jakby zastygły. Czuła się jak kamień i dlatego też nie była w stanie płakać. Zamiast tego starała się jak najwięcej działać. Spotykani ludzie zwykle nie mogli się z podróżnikami podzielić jedzeniem, ponieważ mieli go tak niewiele, że ledwie starczało dla nich samych. Szóstka przyjaciół musiała więc sobie narzucić bardzo ostry reżim żywnościowy, dzieląc każdy posiłek na połowę.

Wreszcie trzydziestego drugiego dnia podróży z Lasswitz, po przebyciu około dziesięciu tysięcy kilometrów, dolecieli do Kairu, miasta leżącego na południowym stożku Noctis Labyrinthus, a obecnie przy najbardziej na południe wysuniętym odcinku leżącego kabla.

Kair znajdował się w praktyce pod pełną kontrolą UNOMY, czemu nikt w mieście nie starał się zresztą zaprzeczyć. Jak cała reszta dużych miast namiotowych, tak i to leżało bezradne pod laserami orbitujących policyjnych statków UNOMY, które co jakiś czas przecinały niebo w ostatnim miesiącu. Na początku wojny większość mieszkańców Kairu stanowili Arabowie i Szwajcarzy, obecnie przynajmniej w tym mieście przedstawiciele obu tych narodowości wydawali się jedynymi, którzy nie chcieli się mieszać w rewoltę i próbowali po prostu przeżyć.

Teraz jednak poza sześciorgiem podróżników przybyło tu jeszcze wielu innych uchodźców. Setki ich już wcześniej zjechało z Tharsis po zniszczeniu Sheffield i pozostałych osad na Pavonis; inni przyjechali z Marineris, przedzierając się przez labirynt Noctis. Miasto było niemal poczwórnie zaludnione; tłumy ludzi mieszkały i spały na ulicach i w parkach, elektrownia była straszliwie przeciążona, kończyła się zarówno żywność, jak i gazy do mieszanki powietrznej.

O tych szczegółach powiedziała przybyłym przyjaciołom jakaś pracownica pasa startowego, która nadal uparcie wykonywała swoje zadania, chociaż nie funkcjonowały już żadne niemal urządzenia lotniska. Wskazała im miejsce do zaparkowania między wielkimi samolotami przy końcu pasa startowego, po czym poleciła ubrać się w skafandry ’i przejść do muru miasta, odległego o kilometr od lotniska. Nadia poczuła niedorzeczny strach na myśl o zostawieniu obu 16 D. Jej zdenerwowanie rosło z każdym krokiem. Tym razem nie uspokoił jej widok śluzy powietrznej, zwłaszcza gdy zauważyła, że większość osób w mieście chodzi w walkerach i nosi w dłoniach hełmy. Byli najwyraźniej przygotowani na to, że w każdej chwili może nastąpić rozhermetyzowanie namiotu.

Podróżnicy poszli do biura zarządu miasta, gdzie znaleźli Franka i Maję, a także Mary Dunkel i Spencera Jacksona. Przywitali się z ulgą, ale nie mieli czasu na opowieści o wszystkich przeżytych dotąd przygodach. Frank pracował cały czas przed ekranem. Sądząc po odgłosach, przemawiał do kogoś, kto znajdował się na orbicie, toteż ledwie spojrzał na przybyłych, wykręcił się od uścisków i dalej coś tłumaczył, wpatrując się w ekran, machnąwszy tylko ręką na znak, że dostrzegł ich przybycie. Najwyraźniej wdarł się do jakiegoś funkcjonującego systemu łączności, a może nawet kilku, ponieważ tkwił przed ekranem i mówił raz do jednej osoby, raz do innej przez następne pełne sześć godzin, przerywając jedynie na chwilę, aby napić się wody albo wykonać kolejne połączenie; ledwie łypał na starych towarzyszy. Wyglądał, jakby rozsadzała go permanentna wściekłość; przez cały czas rytmicznie zaciskał szczęki. A jednak był w swoim żywiole, wyjaśniając i wykładając rozmaite kwestie, przymilając się lub odgrażając, zadając pytania, a potem niecierpliwie komentując otrzymane odpowiedzi. Innymi słowy: mataczył i postępował w swoim starym stylu, tyle że tym razem był zdenerwowany i zły, cierpki i zawzięty; może nawet odczuwał także lekki strach.

W końcu się rozłączył, rozparł w fotelu i teatralnie odetchnął, po czym wstał sztywno i ruszył ku przyjaciołom, aby się z nimi przywitać. Na chwilę ze współczuciem położył rękę na ramieniu Nadii. Poza tym jednym gestem był dla całej szóstki dość obcesowy i zupełnie nie interesowało go, jak zdołali się dostać do Kairu. Chciał tylko wiedzieć, kogo i gdzie spotkali po drodze, jak bardzo mieszkańcy Marsa są rozproszeni i jakie są zamiary różnych małych grupek. Parę razy wracał do ekranu i kontaktował się z grupami, których pozycje podali mu podróżnicy. Jego możliwości komunikacyjne oszołomiły przybyszów, którzy sądzili, że wszyscy są tak samo odcięci jak oni.

— Połączenia UNOMY — wyjaśnił Frank i przesunął dłonią po zarośniętym podbródku. — Udostępnili mi niektóre kanały.

— Dlaczego? — spytał Sax.

— Ponieważ próbuję zakończyć tę nonsensowną wojnę. Staram się wynegocjować zawieszenie broni, potem powszechną amnestię, a na końcu odbudowę z pomocą wszystkich zespolonych sił.

— A pod czyim kierownictwem?

— Oczywiście UNOMY. No i biur narodowych.

— I myślisz, że UNOMIE wystarczy zawieszenie broni? — zapytał Sax. — A buntownicy poprzestaną tylko na całkowitej amnestii?

Frank przytaknął lakonicznie.

— Cóż, nie podoba im się to, podobnie jak wspólna odbudowa. Ale sytuacja jest tak zła, że nie mają wyboru. Od chwili upadku kabla wybuchły następne cztery formacje wodonośne. Wszystkie znajdowały się na równiku i niektórzy twierdzą, że to właśnie jest główną przyczyną ich uszkodzenia.

Ann potrząsnęła głową na te słowa, co Frank przyjął z zadowoleniem.

— Więc zostały rozbite, byłem tego pewien… Roztrzaskali jedną przy ujściu Chasma Borealis, aby zalała tamtejsze wydmy.

— Ciężar czapy polarnej prawdopodobnie wyzwoli spore ciśnienie — dodała Ann.

— Czy wiesz, co się stało z grupą “Acheron”? — spytał Franka Sax.

— Nie. Najwyraźniej zniknęli. Obawiam się, że mogło im się przydarzyć to, co Arkademu. — Spojrzał na Nadię, po czym zacisnął ze smutkiem usta. — Muszę wrócić do pracy.

— A co się dzieje na Ziemi? — spytała Ann. — Co ONZ mówi o tym wszystkim?

— Mars to nie naród, ale jedno ze światowych bogactw naturalnych — zacytował Frank z powagą. — Mówią, że nie można pozwolić, by maleńki procent ludzkości, który tutaj żyje, kontrolował tak duże zasoby naturalne, podczas kiedy cała Ziemia ma potworne kłopoty z surowcami.

— Jest w tym pewnie trochę prawdy — usłyszała Nadia własny głos. Był jakiś zgrzytliwy i przypominający krakanie. Wydało jej się nagle, że nie odzywała się od wielu dni.

Frank wzruszył ramionami, a wtedy odezwał się Sax:

— Przypuszczam, że stało się tak dlatego, iż dali ponad-narodowcom wolną rękę. Ich siły bezpieczeństwa tutaj liczą chyba więcej osób niż cała policja ONZ.

— Zgadza się — odrzekł Frank. — Narody Zjednoczone musiały się trochę pomęczyć, aby zebrać swoje siły pokojowe.

— Najwidoczniej nie mają nic przeciwko temu, że ktoś inny odwala za nich brudną robotę.

— Jasne, że nie.

— Ale co się dzieje na samej Ziemi? — spytała Ann.

Frank wzruszył ramionami.

— Zdaje się, że Grupa Siedmiu przejęła władzę. — Potrząsnął głową. — Chociaż naprawdę trudno powiedzieć z takiej odległości.

Podszedł do ekranu, aby przeprowadzić kolejne rozmowy. Pozostali rozeszli się: niektórzy poszli coś zjeść, posprzątać lub spać, inni zaczęli się dzielić informacjami o losie przyjaciół, znajomych i pozostałych przedstawicieli pierwszej setki oraz omawiać wiadomości nadchodzące z Ziemi. W niektórych krajach Południa siedziby konsorcjów ponad-narodowych zostały zaatakowane, a kilka zostało nawet zniszczonych przez grupy biedoty, ale kierownictwo natychmiast zwróciło się o pomoc do Grupy Siedmiu i wojska “wielkiej siódemki” przejęły kontrolę, zajmując się ochroną wszystkich przedstawicielstw. Obecnie od wielu dni toczyły się rozmowy. Była to już dwunasta próba wynegocjowania zawieszenia broni.

Mieszkańcy Marsa mieli więc niewiele czasu, aby spróbować przywrócić istniejący przed rebelią stan rzeczy. Kiedy jednak przyjaciele weszli do centrum łączności, okazało się, że Frank nadal tam siedzi i najwyraźniej jest jeszcze bardziej wściekły. Tkwił w czymś, co można by nazwać nie kończącym się koszmarem ekranowej dyplomacji, ale po wielu godzinach dyskusji potrafił już tylko w kółko i bez końca powtarzać te same kwestie natarczywym, pogardliwym, rozgoryczonym tonem. Przestał się przypochlebiać rozmówcom i teraz starał się wyłącznie narzucić im swoje zdanie i wolę. Jego siła tkwiła jedynie w starych kontaktach z Amerykanami i osobistej znajomości z niektórymi przywódcami powstania, ale to nie miało większego znaczenia wobec rozgrywających się zdarzeń i braku łączności. Obie te kwestie stawały się na Marsie coraz mniej ważne w sytuacji, gdy codziennie siły UNOMY i konsorcjów ponad-narodowych przejmowały jedno miasto za drugim. Nadii wydawało się, że Frank — dostrzegając słabość swojej pozycji — próbuje teraz załatwiać wszelkie sprawy jedynie siłą własnego gniewu. Stwierdziła też, że nie może znieść jego towarzystwa; czuła się wystarczająco podle bez jego straszliwej goryczy.

Dzięki pomocy Saxa Chalmersowi udało się przesłać niezależny sygnał na Ziemię: połączył się ze stacją Wega i polecił przebywającym tam technikom, aby przekazywali wiadomości w obie strony. To oznaczało, że między transmisją informacji a jej odbiorem upłynie wprawdzie kilka godzin, ale w ciągu dwóch następnych długich dni Frank wymienił z Sekretarzem Stanu, Wu, pięć zakodowanych wiadomości, a podczas nocnego czekania na odpowiedzi pracownicy Wegi zapełniali telekomunikacyjną pustkę taśmami z programami informacyjnymi z Ziemi. Przekazy nie były nowe, ale mieszkańcy Marsa jeszcze ich nie widzieli. Natychmiast zauważyli, że wszystkie raporty odnoszące się do sytuacji na Czerwonej Planecie — a nie było ich zbyt dużo — przedstawiają tutejsze powstanie jako mały, niegroźny bunt wywołany przez zwyczajny element kryminalny, głównie przez więźniów, którzy uciekli z Korolowa. Podawano, że wpadli w szał, poczynili wielkie szkody w infrastrukturze i zabili sporą liczbę Bogu ducha winnych obywateli. W raportach duży nacisk kładziono na wideomigawki pokazujące ciała zamarzniętych nagich strażników przed Korolowem oraz satelitarne zapisy wybuchów formacji wodonośnych. Tylko niektóre, nieco bardziej sceptycznie nastawione stacje zaznaczały, że zarówno te, jak i wszystkie inne nagrania z Marsa dostarczyła UNOMA, w związku z czym kilka rozgłośni w Chinach i Niderlandach kwestionuje ich prawdziwość. Nie mieli jednak alternatywnych zapisów zdarzeń, toteż ziemskie media przeważnie szerzyły tę ponad-narodową wersję. Kiedy Nadia zwróciła na to uwagę pozostałym, Frank prychnął.

— Oczywiście, że tak — odrzekł z pogardą. — Przecież ziemskie wiadomości tak naprawdę należą do ponad-narodowców. — To mówiąc wyłączył dźwięk.

Siedzący za nim na bambusowej kozetce Nadia i Jeli instynktownie pochylili się do przodu, jak gdyby miało im to pomóc w usłyszeniu niemego filmu. Choć byli odcięci od wiadomości z zewnątrz tylko dwa tygodnie, mieli wrażenie, że minął rok, i teraz wpatrywali się bezradnie w ekran i łapczywie wchłaniali każdą pojawiającą się informację. Jeli nawet wstał, aby podkręcić dźwięk, ale gdy dostrzegł, że zmęczony Frank zasnął w swoim fotelu z brodą na piersi, zrezygnował. Kiedy nadeszła wiadomość z Departamentu Stanu, Frank natychmiast się obudził, zwiększył głośność i patrząc na maleńką twarz na ekranie, zgrzytliwym głosem odkrzykiwał odpowiedzi. Potem zamknął oczy i znowu zasnął.

Pod koniec drugiej nocy połączeń przez Wegę Frank wymusił na Sekretarzu obietnicę. Wu zapewnił go, że będzie się domagał, by centrala ONZ w Nowym Jorku przywróciła kanały komunikacyjne na Marsa O4i wstrzymała całą akcję policyjną, póki sytuacja nie zostanie ponownie przeanalizowana. Przyrzekł również, że spróbuje wpłynąć na to, by odwołano na Ziemię wojska konsorcjów ponad-narodowych, chociaż ta ostatnia obietnica — jak pomyślał Frank — była raczej niemożliwa do spełnienia.

Słońce stało już wysoko od paru godzin, kiedy Frank wysłał ostateczne potwierdzenie na Wegę i zakończył rozmowę. Jeli spał na podłodze. Nadia, cała zesztywniała, wstała i poszła się przejść po parku; chciała się rozejrzeć w pełnym świetle. Musiała przechodzić nad śpiącymi w trawie ludźmi, skupionymi dla zachowania ciepła w grupkach po trzy, cztery osoby. Szwajcarzy ustawili duże kuchnie i rzędy szop przy murze miasta; całość wyglądała jak teren budowy i nagle Nadia odkryła, że na ten widok po twarzy ciekną jej łzy. Ruszyła dalej. Miło było spacerować w jasnym świetle dnia.

W końcu wróciła do biura zarządu miasta. Frank pochylał się nad śpiącą na tapczanie Mają. Patrzył na nią chwilę z obojętnym wyrazem twarzy, potem podniósł na Nadię zamglone zmęczeniem oczy.

— Ona jest naprawdę wykończona.

— Wszyscy jesteśmy wyczerpani.

— Masz rację. Jak tam w Hellas?

— Zatopione.

Potrząsnął głową.

— Sax musi uwielbiać tę rewolucję.

— Na początku rzeczywiście tak było, co stale zresztą powtarzałam. Jednak teraz nawet on chyba uważa, że to wszystko za bardzo wymknęło się spod kontroli.

— No tak. — Frank zamknął oczy i Nadii przez chwilę wydawało się, że zasnął. — Przykro mi z powodu Arkadego — odezwał się w końcu.

— Wiem.

Znów zapadło milczenie.

— Maja wygląda teraz jak dziewczynka.

— Może trochę. — Prawda była jednak taka, że Nadia nigdy nie widziała, by Maja wyglądała starzej. Wszyscy dobiegali osiemdziesiątki i niezależnie od kuracji, którą przechodzili, byli starzy — jeśli nie ciałem, to z pewnością umysłem.

— Ludzie z Wegi przekazali, że Phyllis i inne osoby z Clarke’a chcą spróbować się do nich dostać w rakiecie awaryjnej.

— Czy nie znajdują się przypadkiem poza płaszczyzną ekliptyki?

— Teraz tak, ale zamierzają wejść na orbitę Jowisza, obrócić się, a potem dostać tutaj.

— To im zabierze rok albo i dwa, prawda?

— Mniej więcej rok. Miejmy nadzieję, że chybią albo rozbiją się o Jowisza. Lub że nie starczy im jedzenia…

— Zdaje mi się, że nie życzysz najlepiej naszej drogiej przyjaciółce Phyllis.

— To suka. I jest odpowiedzialna za większość tego całego zamieszania. To ona przyciągnęła tu wszystkich tych ponad-narodowców, obiecując im wszelkie kruszce, jakich tylko zapragną… Ubzdurała sobie, że jest królową Marsa z orszakiem wspierających ją ludzi. Powinnaś ją była widzieć na Clarke’u, jak patrzyła na planetę. Wyglądała jak mały, fałszywy bożek. Własnoręcznie bym ją udusił, gdybym tylko mógł. Żal mi jedynie, że nie widziałem jej, gdy Clarke się oderwał i odleciał! — Zaśmiał się cynicznie.

Na ten dźwięk Maja poruszyła się i obudziła. Pomogli jej się podnieść i we trójkę wyszli do parku, aby zdobyć coś do jedzenia. Znaleźli się wśród ludzi w walkerach, którzy kulili się, kaszleli, zacierali ręce i wydmuchiwali mroźne kłęby przypominające białe kulki bawełny. Bardzo niewielu rozmawiało. Frank przyglądał im się zdegustowany, a kiedy dostał tacę z róshti i tabouli, natychmiast pochłonął swój przydział i zaczął rozmawiać po arabsku ze swoim notesikiem komputerowym na nadgarstku.

— Mówią, że Aleks, Jewgienia i Samantha przemierzają Noctis z moimi przyjaciółmi Beduinami — powiedział Nadii i Mai, kiedy skończył rozmowę.

To była dobra wiadomość. Aleks i Jewgienia — jak słyszeli — przebywali ostatnio w Aureum Overlook, bastionie buntowników, który zniszczył wiele orbitujących statków ONZ, zanim sam został spalony ogniem pocisków z Fobosa. Natomiast o Samancie nikt nic nie słyszał od początku wojny, czyli od miesiąca.

Po południu wszyscy przebywający w mieście przedstawiciele pierwszej setki poszli do północnej bramy Kairu, aby się z nimi przywitać. Północna brama miasta stała na długiej naturalnej pochyłości, biegnącej do jednego z najbardziej na południe wysuniętych kanionów Noctis, rozciągał się więc stąd widok aż na dno kanionu. Na tym właśnie trakcie we wczesnych godzinach popołudniowych pojawiła się karawana roverów. Poruszała się powoli, wzbijając chmury pyłu.

Minęła prawie godzina, zanim pojazdy przejechały ostatnią część pochyłości. Gdy były nie więcej niż trzy kilometry od oczekującej grupy, nagle buchnęły spomiędzy nich wielkie jęzory płomieni i w niebo wzbiły się fontanny ejektamentów. Kilka roverów rozbiło się o ścianę urwiska, inne podleciały wysoko nad rampę i z łoskotem runęły na powierzchnię. Pozostałe gwałtownie się zatrzymały, rozbite i trawione ogniem.

Potem północną bramą wstrząsnęła eksplozja i oczekujący skoczyli ku murom miasta. Na ogólnym kanale rozległy się krzyki i lamenty. Nic więcej się nie działo. Grupka chwilę stała bez ruchu. Tkanina namiotu ciągle jeszcze się trzymała, chociaż wejście do śluzy powietrznej przy bramie najwyraźniej się zatrzasnęło.

Na drodze unosiły się rzadkie pióropusze brązowego dymu. Kierowały się na wschód, niesione przez Noctis pylistym wiatrem. Nadia wysłała automatyczny rover w stronę płonących pojazdów, chcąc sprawdzić, czy ktoś przeżył. W naręcznych komputerkach rozlegały się trzaski zakłóceń i Nadia dziękowała za to Bogu. Co mogliby usłyszeć? Krzyki? Frank klął wściekle w swój komputer. Mówił raz po arabsku, raz po angielsku, bezskutecznie próbując się dowiedzieć, co się zdarzyło. Co z Aleksandrem, Jewgienią, Samanthą… Nadia z przerażeniem obserwowała maleńkie obrazki ukazujące się na jej nadgarstku. Widok, jaki otrzymywała z automatycznych kamer, był przerażający. Pogruchotane rovery. Jakieś ciała. Nikt ani nic się nie ruszało. Jeden pojazd ciągle dymił.

— Gdzie jest Sasza? — dosłyszała wrzask Jeliego. — Gdzie Sasza?

— Była w komorze powietrznej — odpowiedział ktoś. — Wychodziła właśnie, aby się z nimi przywitać.

Zabrali się za otwarcie wewnętrznego luku powietrznej śluzy. Na początku Nadia wystukiwała kolejne znane jej kody, potem zaczęła używać narzędzi i w końcu podłożyła otrzymany od kogoś ładunek wybuchowy. Odsunęli się na chwilę i w tym momencie przy komorze wybuchł mały jak grot kuszy ognik. Zaczęli wyłamywać ciężki luk. Nadia wbiegła do środka pierwsza i uklękła przy Saszy, skulonej w obronnej pozie, z głową ukrytą w kurtce. Nie żyła, jej twarz miała barwę marsjańskiej czerwieni, oczy były martwe i lodowate.

Nadia poczuła, że musi się ruszyć, w przeciwnym razie zamieni się w głaz. Przełamała się więc, podniosła, pobiegła na stację i wsiadła do jednego z miejskich wagoników, którymi przyjechali tu na spotkanie z przyjaciółmi kilka godzin temu. Wagonik ruszył. Nadia nie miała pojęcia, dokąd chce jechać, i wagonik zdawał się sam wybierać kierunek. Z naręcznego komputerka dochodziły ją trzeszczące głosy przyjaciół. Ich zniekształcone krzyki brzmiały jak chaotyczny koncert zamkniętych w klatce świerszczy. Maja płacząc mamrotała coś ze złością po rosyjsku… Nadia pomyślała, że tylko jej przyjaciółka jest wystarczająco twarda, aby zapanować nad strachem i smutkiem.

— To znowu Fobos! — krzyczał słaby głos Mai. — Tam na górze są sami wariaci!

Inni trwali w szoku, ich głosy brzmiały jak AI

— To nie są wariaci! — krzyknął Frank. — Są raczej idealnie racjonalni. Widzą, że zbliża się polityczna ugoda, więc strzelają do wszystkiego, co uznają za istotny element w rozgrywce.

— Mordercy! — darła się Maja. — Faszyści z KGB…

Miejski wagonik zatrzymał się przy budynku zarządu miasta. Nadia wbiegła do środka, do pokoju, w którym zostawiła swój bagaż. Wszystkie jej rzeczy mieściły się teraz w jednym starym błękitnym plecaczku. Grzebała w nim długo, ciągle nieświadoma, czego naprawdę szuka, dopóki jej czteropalczasta, ale nadal jeszcze silna ręka nie dotarła do czegoś w torbie. Natychmiast to wyciągnęła. Detonator Arkadego. Oczywiście! Biegiem wróciła do wagonika i pojechała do południowej bramy. Sax i Frank ciągle rozmawiali. Głos Saxa brzmiał tak samo jak zawsze:

— Wszyscy ci, których położenie znamy, albo są tutaj, albo zostali zabici. Zdaje mi się, że tamci polują w szczególności na przedstawicieli pierwszej setki.

— Naprawdę sądzisz, że starają się nas wyeliminować? — spytał Frank.

— Widziałem ziemskie wiadomości, w których jakiś człowiek oznajmił, że to my wywołaliśmy powstanie. A weź pod uwagę, że już dwadzieścia jeden osób z pierwszej setki zginęło od początku rewolucji, a o czterdziestu zaginął wszelki słuch.

Miejski wagonik podjechał pod południową bramę. Nadia wyłączyła interkom, wysiadła z wagonika, weszła do śluzy i ubrała się: założyła buty, hełm i rękawice. Wypompowała powietrze, sprawdziła śluzę, potem nacisnęła przycisk otwarcia i poczekała, aż komora się opróżni i otworzy. To samo zrobiła tak niedawno Sasza, pomyślała. Od miesiąca były razem, tak wiele wspólnie przeżyły…

Niebawem Nadia znalazła się na zewnątrz, na powierzchni, w blasku światła zamglonego. Czuła nacisk wiatru i pierwsze diamentowe ukąszenia zimna. Przekopywała się przez zaspy piasku i miału; miotały nią we wszystkie strony czerwone kłęby. Pusta, wydrążona kobieta kopiąca krew. Na zewnątrz, za jakąś inną bramą, znajdowały się ciała jej bliskich przyjaciół oraz trupy nieznanych jej osób; ich martwe twarze były purpurowe i obrzmiałe, jak po wypadkach na budowie. Nadia widziała ich już sporo, wiele razy miała do czynienia ze śmiercią i każda była przerażająca, a w dodatku ci tutaj z rozmysłem wywoływali tyle tych straszliwych wypadków, ile mogli! To była wojna; zabijanie ludzi na wszelkie możliwe sposoby. Ludzi, którzy mogli żyć tysiąc lat. Pomyślała o Arkadym i syknęła. Oboje tak często się kłócili w ostatnich latach, przeważnie o politykę. “Twoje plany są zupełnie anachroniczne — mawiała Nadia. — Nie rozumiesz świata”. “Ha! — śmiał się dziko mężczyzna, obrażony jej słowami. — A właśnie że go rozumiem” — mówił z miną tak mroczną, jakiej nigdy przedtem u niego nie widziała. Przypomniała sobie, jak dał jej detonator, dowiedziawszy się o śmierci Johna, kiedy o mało nie oszalał z wściekłości i żalu. “Weź go. Tak na wszelki wypadek — powiedział, gdy odmawiała, za żadne skarby nie chcąc wziąć zdalnego przekaźnika. — Tylko na wszelki wypadek”.

I teraz nadeszła ta chwila. Nadia nie mogła w to uwierzyć. Wyjęła z kieszeni walkera na udzie pudełko, zacisnęła je mocno w dłoni. Fobos wisiał nad zachodnim horyzontem jak popielaty ziemniak. Słońce właśnie zaszło i czerwona poświata wszędzie wokół była tak silna, że Nadia poczuła się, jak gdyby stała we własnej krwi. Przeniknęło ją wrażenie, że jest stworzeniem tak małym jak komórka w ściance jej starego serca, a dokoła przewala się wiatr jej własnego zapylonego osocza. Rozejrzała się. Na lądowisko na północ od miasta opadały jakieś rakiety, na zachodnim niebie jak konstelacja wieczornych gwiazd połyskiwały umieszczone przez ludzi zwierciadła świtu. Zapracowane niebo. Wkrótce zaczną lądować statki ONZ.

Fobos przecinał niebo nad Marsem przez cztery godziny i kwadrans, więc Nadia nie musiała długo czekać. Wzeszedł jako półksiężyc, ale teraz był już wypukły, prawie w pełni, w pół drogi do zenitu; poruszał się ze swą stałą prędkością po ciemniejącym niebie. Nadia dostrzegała słabo świecący punkcik na jego szarym dysku: dwa zadaszone kratery, Siemionow i Lewiejkin. Włączyła zdalny detonator i wystukała kod aktywujący: słowo MANGALA. Poczuła się, jak gdyby sterowała zwykłym odbiornikiem telewizyjnym za pomocą pilota.

Na krawędzi małego szarego dysku wybuchło jaskrawe światło. Potem zapłonęły jeszcze dwa inne blade światełka. Blask stał się jeszczejaskrawszy. Czy naprawdę udało mi się spostrzec, że zwalnia? — zastanowiła się. Prawdopodobnie nie, ale na pewno tak się stało.

Fobos podążał w dół.

Gdy wróciła do Kairu, już się mówiło o jej wyczynie. Rozbłysk był wystarczająco silny, aby zwrócić uwagę wielu osób, które natychmiast — z przyzwyczajenia — skupiły się przed pustymi ekranami telewizyjnymi. Wszyscy wymieniali plotki i domysły. Wiadomość rozchodziła się bardzo szybko, zataczając coraz szersze kręgi. Wiedzieli, co się stało, chociaż nie mieli pojęcia, kto tego dokonał. Nadia mijała kolejne grupki i usłyszała, jak ludzie mówią:

— Fobos został trafiony! Ktoś strzelił w Fobosa! Niektórzy się śmiali.

— Pewnie chcą sprawdzić granicę Roche’a!

Przez chwilę sądziła, że zabłądziła w medinie, ale naraz wyszła prawie bezpośrednio na biuro zarządu miasta. Przed budynkiem stała Maja.

— Hej, Nadiu! — krzyknęła. — Widziałaś Fobosa? Tak.

— Roger mówi, że kiedy byli tam z Arkadym w pierwszym Mroku, zbudowali pod powierzchnią księżyca system ładunków wybuchowych! Czy Arkady ci kiedykolwiek o tym opowiadał? Tak.

Weszły do biura. Maja głośno myślała:

— Jeśli nie zdołają go bardzo szybko wyhamować, spadnie jak pocisk. Zastanawiam się, czy można dokładnie przewidzieć, w które miejsce. Jesteśmy cholernie blisko równika.

— Na pewno się rozerwie i rozsypie w wiele różnych miejsc na planecie.

— To prawda. Ciekawa jestem, co sądzi o tym Sax.

Saxa i Franka znalazły przed jednym ekranem, Jeliego, Ann i Simona przed drugim. Na ekranach widniał obraz z satelity UNOMY, skąd obserwowano Fobosa przez teleskop. Sax mierzył szybkość przesuwania się księżyca nad marsjańskimi krajobrazami, aby ustalić jego prędkość. Na ekranie kopuła Stickney świeciła jak jajko Faberge’a, ale potem ich uwagę przyciągnęła krawędź księżyca, zamazana i pokryta białymi smugami błysków ejektamentów i gazów.

— Spójrzcie, jak dobrze jest zrównoważone parcie — odezwał się Sax. — Jeden zbyt gwałtowny ciąg w jakimś miejscu i cały Fobos się rozleci. A z kolei niezrównoważony ciąg może spowodować wirowanie księżyca, a potem nacisk na całą powierzchnię.

— Widać oznaki stabilizujących pchnięć poprzecznych — oznajmił jego AL — Dysze korygujące — zauważył Sax. — Zmienili Fobosa w jedną wielką rakietę.

— Dokonano tego już w pierwszym Mroku — oświadczyła Nadia. Nie bardzo wiedziała, po co to mówi, ale ciągle nie mogła się opanować, widząc skutki swojego czynu. — Przeważającą część załogi Fobosa stanowili wtedy spece od techniki rakietowej i naprowadzania. Przetworzyli lodowe żyły w płynny tlen i deuter, które następnie zmagazynowali w ustawionych szeregami kolumnach zagrzebanych w chondryt. Na środku zakopano silniki i sterownię.

— Spora rakieta. — Sax kiwał głową, stukając na klawiaturze. — Okres obiegu Fobosa wynosi 27547 sekund, więc porusza się z prędkością… w przybliżeniu 2,146 kilometra na sekundę i aby w miarę bezpiecznie opadł, trzeba by zmniejszyć tę prędkość do… mniej więcej 1,561 kilometra na sekundę. Czyli o 0,585 kilometra na sekundę. Dla masy takiej jak Fobos… Och, potrzeba całe mnóstwo paliwa.

— Ile zwolnił do tej pory? — spytał Frank. Był sinopurpurowy na twarzy, mięśnie szczęki drgały mu pod skórą niczym małe bicepsy. Nadia wiedziała, że jest wściekły, ponieważ nie potrafi przewidzieć następnych wydarzeń.

— Do około jeden przecinek siedem. A te duże silniki rakietowe ciągle płoną. Spadnie… ale nie w jednym kawałku. Opadanie spowoduje rozpad, jestem tego pewien.

— Granica Roche’a?

— Nie, wystarczy siła hamowania aerodynamicznego, a wszystkie te puste komory paliwowe…

— Co się stało z ludźmi, którzy tam byli? — Nadia usłyszała własne pytanie.

— Ktoś mówił, że ponoć wszyscy się wywinęli. Nikt nie próbował ratować księżyca.

— To dobrze — mruknęła Nadia, siadając ciężko na tapczanie.

— Więc kiedy spadnie? — zapytał Frank.

Sax zamrugał oczyma.

— Nie jestem w stanie stwierdzić. To zależy od tego, kiedy i jak się rozpadnie. Ale sądzę, że dość szybko. W ciągu mniej więcej doby. A potem rozsypie się gdzieś wzdłuż równika, prawdopodobnie na dużej przestrzeni. Spowoduje spore kłopoty… Wywoła niezły deszcz meteorytów.

— Uprzątnie niektóre części kabla windy — mruknął słabym głosem Simon. Siedział obok Ann, obserwując ją z niepokojem; Ann patrzyła na ekran Simona ponuro i w żaden sposób nie pokazała po sobie, że słyszy. Nadal nie mieli żadnej wiadomości na temat swego syna Petera. Co jest lepsze, zastanowiła się Nadia: niepewność czy pewność, że ktoś nie żyje? Widok ukochanej osoby w postaci spalonych szczątków, odczytanie z nadgarstka trupa jego nazwiska… Uznała, że lepsza jest niepewność, nawet taka, jaką przeżywa Ann, chociaż zapewne nie wszyscy by się z nią co do tego zgodzili.

— Patrzcie — odezwał się Sax. — Rozpada się.

Dzięki satelitarnej kamerze teleskopowej mieli teraz wspaniały widok. Pierwsza wybuchła, zmieniając się w wielkie czerepy, kopuła nad Stickney, a linie kraterowych dołów, które zawsze znaczyły Fobosa, nagle nadęły się pyłem i rozwarły. Potem mały światek w kształcie ziemniaka jakby zakwitł, a następnie rozpadł się na całe mnóstwo nieregularnych brył. Pół tuzina większych zaczęło się powoli rozpraszać, przeważnie podążając za największym. Jedna bryła odleciała nagle na bok, najwyraźniej zasilana ciągle jeszcze jedną z rakiet, które zostały wbite we wnętrze księżyca. Reszta skał zaczęła się rozpraszać, tworząc nierówny łuk; każda spadała z inną prędkością.

— Chyba znajdujemy się na linii ognia — zauważył Sax, podnosząc oczy. — Największe bryły uderzą wkrótce w atmosferę, a potem już wszystko będzie się działo bardzo szybko.

— Możesz ustalić, gdzie spadną?

— Nie, mam zbyt wiele niewiadomych. Wiem tylko, że gdzieś wzdłuż równika, to wszystko. Jesteśmy prawdopodobnie wystarczająco daleko na południe, aby większość brył nas ominęła, ale trudno przewidzieć efekty rozproszenia.

— Ludzie, którzy są na równiku, powinni się skierować na północ lub na południe — stwierdziła Maja.

— Prawdopodobnie sami o tym wiedzą. Zresztą, upadek kabla zapewne pogonił ich stamtąd dość skutecznie.

Niewiele mogli zrobić poza czekaniem. Żadne z nich nie chciało opuścić miasta i udać się na południe, mieli wrażenie, że są za mało zahartowani na tego rodzaju wysiłek. Droga wydawała im się zbyt ciężka i męcząca, by przejmować się ryzykiem uderzenia, na które się narażali tkwiąc w miejscu. Frank przechadzał się po pomieszczeniu, jego śniada twarz drgała nerwowo z gniewu, aż w końcu nie mogąc znieść czekania, wrócił przed ekran i zaczął wysyłać kolejne sekwencje krótkich, wręcz jadowicie napastliwych wiadomości. Gdy otrzymał pierwszą odpowiedź, aż prychnął.

— Mamy chwilę wytchnienia, ponieważ policja ONZ obawia się wylądować na Marsie, póki to świństwo nie spadnie. Potem rzucą się na nas jak jastrzębie. Twierdzą, że właśnie stąd spowodowano wybuch Fobosa, i denerwują się, że pozornie neutralne miasto wykorzystuje się jako centrum dowodzenia powstania.

— Mamy więc trochę czasu, zanim opadną wszystkie fragmenty księżyca — zauważył Sax.

Podłączył się do sieci UNOMY i otrzymał widok z radaru: chaos fruwających szczątków. Grupce przyjaciół nie przychodziło do głowy nic, co mogliby zrobić, więc trwali w miejscu; jedni siedzieli lub stali, kilka osób chodziło po pomieszczeniu; niektórzy wpatrywali się w ekrany lub jedli zimną pizzę, inni drzemali. Nadia nie poruszała się. Nie miała na nic siły, więc po prostu siedziała zgarbiona, a ściśnięty żołądek tkwił w niej niczym żelazny orzech. Czekała.

Około północy i szczeliny czasowej uwagę Saxa przyciągnął obraz na ekranie. Russell zaczął coś w pośpiechu pisać na kanale Franka i dostał się do obserwatorium na Olympus Mons. A tuż przed świtem, gdy było jeszcze zupełnie ciemno, jedna z kamer obserwatorium przesłała im obraz południowych nizin. Horyzont planety wyznaczała czarna krzywizna, zasłaniająca gwiazdy. Nad nią z zachodniego nieba płonąc i wybuchając opadały dziwne gwiazdy, tak szybko i jaskrawo, jak gdyby były idealnie wycelowanymi piorunami albo gigantycznymi pociskami smugowymi; rozpylały się w rzędach ku wschodowi, pękając w ostatnim momencie przez zderzeniem z powierzchnią. W zetknięciu z ziemią wybuchały jak fosforowe kropelki, przypominając pierwsze chwile eksplozji nuklearnych. Po niecałych dziesięciu sekundach wszystko się skończyło i kamera przedstawiała już tylko czarne pole upstrzone linią jarzących się, żółtych, zaćmionych dymem plam.

Nadia zamknęła oczy i w wyobraźni jeszcze raz widziała kolejne etapy uderzenia. Potem znów spojrzała na ekran. Na niebie nad zachodnim Tharsis falowały na tle przedświtu chmury dymu. Podnosiły się tak wysoko, że wydostawały się z cienia i oświetlało je z wolna wschodzące słońce; wyglądały jak grzyby o bladoróżowych kapeluszach i ciemnoszarych trzonkach. Słońce zsuwało się powoli coraz niżej po niespokojnych “trzonach”, aż w końcu całe chmury zabłysły w świeżym porannym blasku. Potem wysoka kreska “atomowych” chmur — obecnie w barwach żółci i różu — podryfowała przez niebo, które miało delikatny pastelowy odcień indygo: wyglądało to jak koszmar Maxfielda Parrisha, obraz zbyt dziwny i piękny, aby można było w niego uwierzyć. Nadia przypomniała sobie ostatni moment istnienia kabla, widok rozżarzonej podwójnej diamentowej spirali. Jak to możliwe, zastanowiła się, że destrukcja jest taka piękna… Co można z tym widokiem porównać? I czy w ludziach nie ma odrobiny pragnienia, by wiecznie oglądać takie obrazy? A może była to tylko przypadkowa kombinacja pierwiastków, ostateczny dowód, że piękna nie należy rozpatrywać w kategoriach moralnych? Nadia patrzyła na obraz zniszczenia, skupiona na nim całym swym jestestwem i nie potrafiła sobie odpowiedzieć na te pytania.

— Ten upadek może wywołać kolejną globalną burzę pyłową — stwierdził Sax. — Chociaż równocześnie w wartościach bezwzględnych doda sporo ciepła do systemu.

— Zamknij się, Sax — burknęła Maja, a potem odezwał się Frank:

— Teraz kolej na nas, prawda? Teraz w nas uderzą? Jesteśmy następnym celem.

Sax skinął głową.

Opuścili budynek zarządu i wyszli do parku. Ludzie stali tam nieruchomo, obróceni twarzami ku północnemu zachodowi. Panowało milczenie, jak gdyby odprawiali jakiś religijny obrządek. Wyglądali zupełnie inaczej niż osoby oczekujące na zbombardowanie ich przez policję. Teraz był już dzień; niebo miało kolor matowego, przytłumionego pyłem różu.

Nagle horyzont przecięła ciężko jaskrawa kometa; ludzie w tłumie zaczęli nerwowo łapać oddech, tu i ówdzie rozległy się krzyki. Widok był rzeczywiście niezwykły: opadała ku nim krzywo olśniewająca biała linia. Potem w jednej chwili strzeliła im nad głowami, a następnie zniknęła na wschodnim horyzoncie. Jej przelot nie trwał nawet tak długo, aby któryś z obserwujących zdołał złapać oddech. Po chwili pod stopami zgromadzonych lekko zadrżała ziemia i ciszę rozdarły okrzyki. Na wschodzie wystrzeliła nagle chmura i wzniosła się bardzo wysoko na różowej kopule marsjańskiego nieba. Szczyt jej pióropusza znalazł się na wysokości chyba dwudziestu tysięcy metrów, pomyślała Nadia.

Później na niebie nad głowami ludzi pojawiła się kolejna jaskrawa nitka białego płomienia, ciągnąc za sobą ognisty ogon komety. Za nim pojawiła się następna, a potem jeszcze jedna. Cała ich płonąca wiązka przecięła niebo, potem zaczęły spadać w kierunku wielkiej doliny Marineris. A gdy wreszcie świetlisty deszcz się zakończył, zgromadzeni w Kairze świadkowie tego spektaklu długo jeszcze stali słaniając się na nogach. Byli na wpół oślepieni i ciągle jeszcze mieli przed oczyma jaskrawe linie, ale wiedzieli jedno: po raz kolejny udało im się przeżyć.

— Niebawem pojawią się siły ONZ — powiedział złowrogo Frank. — W najlepszym razie.

— Czy sądzisz, że powinniśmy… — zaczęła Maja. — Czy sądzisz, że my…

— Pytasz, czy będziemy bezpieczni w ich rękach? — spytał kwaśno Frank.

— Może powinniśmy znowu wsiąść do samolotów?

— W świetle dziennym?

— Cóż, może to lepszy pomysł niż zostawanie tutaj! — odcięła się. — Nie wiem jak ty, ale ja nie chcę, by mnie postawiono pod ścianą i rozstrzelano!

— Jeśli to będzie UNOMA, nie zrobią tego — oświadczył Sax.

— Niczego nie możemy być pewni — odrzekła Maja. — Wszyscy na Ziemi sądzą, że to właśnie my jesteśmy prowodyrami.

— Ależ tu nie ma żadnych prowodyrów! — zaprzeczył Frank.

— Tak, tylko że oni będą ich szukać tak długo, aż znajdą — odparła Nadia.

To ich uciszyło.

Wreszcie odezwał się spokojnym głosem Sax:

— Może ktoś uznał, że bez nas będzie im prościej wszystko kontrolować.

Nadeszły kolejne informacje o uderzeniach na drugiej półkuli i Sax zasiadł przed ekranami, aby je śledzić. Ann stała za nim bezradnie i również obserwowała dane; tego rodzaju zderzenia występowały przez całą epokę Noachian i szansa zobaczenia jednego z nich na własne oczy wydała jej się zbyt kusząca, aby z niej zrezygnować. Nawet pomimo faktu, że te kolizje były sztucznie wywołane przez ludzi.

Podczas gdy ci dwoje w milczeniu wpatrywali się w ekran, Maja dalej próbowała namówić całą grupę, aby podjęli jakąś decyzję, aby coś zrobili, na przykład odlecieli albo gdzieś się ukryli. Po prostu, żeby zrobili cokolwiek! Klęła na Saxa i Ann, kiedy nie odpowiadali. Frank poszedł zobaczyć, co się dzieje w porcie kosmicznym. Nadia towarzyszyła mu do drzwi budynku zarządu. Obawiała się, że Maja ma rację, ale nie miała już ochoty jej słuchać. Przed biurowcem pożegnała Franka i chwilę stała w miejscu, patrząc na niebo. Było już popołudnie i w dół stoku Tharsis zaczęły wiać dominujące wiatry zachodnie, przynosząc pouderzeniowy pył. Wyglądał jak dym na niebie wywołany pożarem lasu po drugiej stronie Tharsis. Światło w Kairze pociemniało, kiedy chmury pyłu zasłoniły słońce, a polaryzacja namiotu stworzyła krótkie tęcze i pozorne słońca, jak gdyby cała materia świata rozpadła się na cząstki kalejdoskopu. Skulone postacie pod płonącym niebem. Nadia zadrżała na całym ciele. Gęstsza chmura zakryła słońce jak zaćmienie. Nadia wróciła z zacienionej przestrzeni do środka i ruszyła do biura, które zajmowali przedstawiciele pierwszej setki. Akurat gdy weszła, Sax powiedział:

— Bardzo prawdopodobne, że niebawem zacznie się kolejna globalna burza.

— Mam nadzieję, że rzeczywiście tak się stanie — mruknęła Maja. Przechadzała się po pomieszczeniu tam i z powrotem jak wielki kot po klatce. — Pomogłaby nam uciec.

— Uciec dokąd? — spytał Sax.

Maja syknęła przez zęby.

— Mamy samoloty. Moglibyśmy wrócić do Hellespontus Montes, do kesonowego osiedla.

— Dostrzegą nas.

Na ekranie Saxa pojawiła się twarz Franka. Patrzył na swój komputerek na nadgarstku i obraz drżał.

— Jestem przy zachodniej bramie z burmistrzem. Na zewnątrz stoi kilka niezidentyfikowanych roverów. Zamknęliśmy wszystkie bramy, ponieważ ludzie z roverów nie chcieli się nam przedstawić. Najwyraźniej otoczyli miasto i próbują się dostać z zewnątrz do elektrowni. Nałóżcie walkery i bądźcie gotowi do drogi.

— Mówiłam wam, że trzeba uciekać! — krzyknęła Maja.

— Nie mogliśmy uciekać — odparł Sax. — Tak czy owak, zdaje się, że teraz mamy nie większe szansę niż w zwykłej walce wręcz. Jeśli ktoś od razu będzie się próbował przedrzeć, zostanie zaatakowany. Mają przewagę i pokonają nas samą swoją liczbą. Słuchajcie, cokolwiek się zdarzy, spotkajmy się wszyscy przy wschodniej bramie, dobrze? A teraz… w drogę, róbcie swoje. Frank — odezwał się do ekranu — powinieneś również się tam dostać, jak tylko będziesz mógł. Ja spróbuję wydać pewne polecenia automatycznym urządzeniom elektrowni, co powinno zatrzymać tych ludzi na zewnątrz przynajmniej do zmroku.

Była trzecia po południu, chociaż wszystkim wydawało się, że jest późny wieczór, ponieważ niebo było aż gęste od wysoko położonych, szybko poruszających się chmur pyłu. Ludzie z zewnątrz przedstawili się w końcu jako policja UNOMY i zażądali, aby ich wpuścić do miasta. Frank wraz z burmistrzem Kairu poprosili, by obcy okazali upoważnienie z ONZ z Genewy i zapewnili, że nie użyją w mieście broni. Siły znajdujące się na zewnątrz nie odpowiedziały.

O wpół do piątej po południu w całym Kairze zawyły alarmy. Było oczywiste, że przedarto materię namiotu i to najwidoczniej w sposób katastrofalny, ponieważ na ulicach zaczął nagle zacinać ostry, wschodni wiatr. We wszystkich budynkach rozdzwoniły się syreny ciśnieniowe. Nie było prądu. Natychmiast po przerwaniu powłoki na ulicach zaroiło się od postaci w walkerach i hełmach, które bezładnie biegały tam i z powrotem, próbując się przedostać do bram; co rusz ktoś padał potrącony przez tłum lub powalony przez wiatr. Wszędzie wokół w oknach pękały z trzaskiem szyby, powietrze było pełne ostrych przezroczystych drobinek plastyku. Nadia, Maja, Ann, Simon i Jeli opuścili budynek zarządu miasta i zaczęli się przedzierać ku wschodniej bramie. Zebrały się tam prawdziwe tłumy, toteż panował wielki ścisk. Komora powietrzna była otwarta i ludzie usiłowali się do niej wedrzeć. Wiele osób mogło w tym tumulcie zostać zadeptanych na śmierć, a jeśli śluza powietrzna zablokowałaby się z jakiegoś powodu, wszyscy znaleźliby się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. I w dodatku, jeśli się nie włączyło interkomu hełmu na ogólne pasmo, wszystko to działo się w całkowitym milczeniu, z wyjątkiem głuchych odgłosów jakichś dalekich wybuchów. Przedstawiciele pierwszej setki nastawili nadajniki na swój stary kanał i usłyszeli, jak przez zakłócenia i zewnętrzne hałasy przebija się głos Franka.

— Jestem teraz przy wschodniej bramie. Wyjdźcie z tłoku, żebym mógł was znaleźć. — Jego głos był niski i poważny. — Pospieszcie się, na zewnątrz coś się dzieje.

Przyjaciele przebili się przez tłum i zobaczyli Franka tuż przy murze. Machał ręką.

— Chodźcie — powiedziała im prosto w uszy jego odległa postać. — Nie zachowujcie się jak barany, nie ma powodu się grzebać. Skoro przerwano już materiał namiotu, możemy pójść, dokąd chcemy. Niepotrzebne nam śluzy… Chodźmy prosto do samolotów.

— Od razu wam mówiłam… — zaczęła Maja, ale Frank przerwał jej ostro:

— Zamknij się, Maju. Nie mogliśmy przecież odlecieć, zanim to wszystko się zdarzyło, nie pamiętasz?

Zbliżał się teraz zachód słońca, słońce przelewało się przez szczelinę między Pavonis i chmurą pyłu, oświetlając obłoki i rzucając piekielne światło na zniszczony krajobraz. Przez dziury wydarte w namiocie wlewały się do miasta postacie w kombinezonach maskujących. Na zewnątrz stały duże autobusy wahadłowe, które kursowały do portu kosmicznego. Wyłaniały się z nich kolejne oddziały żołnierzy.

Sax zszedł z alejki.

— Nie sądzę, żeby nam się udało dostać do samolotów — oznajmił.

Wtedy nagle z mroku wyszła jakaś postać w walkerze.

— Chodźcie — odezwała się na ich kanale. — Poprowadzę was.

Chwilę patrzyli na nieznajomego.

— Kim jesteś? — zapytał Frank.

— Chodźcie za mną! — Nieznajomy był niski; za szybką jego hełmu dostrzegli radosny, ale i srogi uśmiech. Brązowa pociągła twarz o karaibskich rysach. Mężczyzna wszedł w aleję prowadzącą do mediny. Maja ruszyła za nim jako pierwsza. Wszędzie wokół biegali ludzie w hełmach; ci bez hełmów leżeli nieruchomo na ziemi, martwi albo umierający. Przedstawiciele pierwszej setki słyszeli w słuchawkach bardzo słabe odgłosy syren, a grunt pod ich stopami drżał, jak gdyby zbliżało się trzęsienie ziemi. Poza tym trwała cisza, przerywana tylko ich własnymi chrapliwymi oddechami; od czasu do czasu któreś z nich krzyczało:

— Dokąd?

— Sax, gdzie jesteś?

— Poszedł tam.

I tak dalej. Rozmowy były dziwnie serdeczne, jak na straszliwy chaos, przez który musieli się przebijać. Idąc i rozglądając się dokoła Nadia niemal potknęła się o ciało martwego kota, leżące w przydrożnej trawie. Zwierzątko wyglądało, jak gdyby spało.

Mężczyzna, za którym szli, nucił coś na ich kanale, jakieś stłumione, ciche dźwięki, które brzmiały jak: “bum, bum, badumdum dum”. Nadia pomyślała, że może to być temat Piotrusia z “Piotrusia i wilka”. Ich przewodnik najwyraźniej znał dobrze ulice Kairu, skręcał pewnie i bez zastanowienia w kolejne ciasne, tłumne uliczki mediny. Do muru miasta doprowadził ich w niecałe dziesięć minut.

Przy ścianie dostrzegli dziurę w namiocie, za którą — w mroku, na południowym stożku Noctis — biegały pojedynczo lub w małych grupkach postacie w skafandrach. Nadii ten widok skojarzył się z ruchami Browna.

— Gdzie jest Jeli? — krzyknęła nagle Maja.

Nikt nie wiedział.

Potem Frank wskazał ręką.

— Patrzcie!

W dole wschodniej drogi z Noctis Labyrinthus pojawiło się kilka łazików. Były to bardzo szybkie pojazdy o nieznanym kształcie, które posuwały się w górę, mimo mroku nie zapalając przednich reflektorów.

— Kto to tym razem? — zapytał Sax. Obrócił się, chcąc zapytać o to ich przewodnika, ale mężczyzny już nie było, przepadł gdzieś w bocznych uliczkach miasta.

— Czy jesteście ciągle na częstotliwości pierwszej setki? — zapytał jakiś nowy głos.

— Tak! — odrzekł Frank. — A kim ty jesteś?

Nagle Maja krzyknęła:

— Czy to nie Michel?

— Masz dobre ucho, Maju. Tak, to ja. Wiecie? Chcemy was stąd zabrać, jeśli oczywiście zgodzicie się pojechać. Wydaje nam się, że tamci systematycznie i kolejno eliminują wszystkich przedstawicieli pierwszej setki, którzy wpadną im w ręce. Przyszło nam więc do głowy, że może zechcielibyście się do nas przyłączyć.

— Sądzę, że wszyscy jesteśmy gotowi bez namysłu to zrobić — oświadczył Frank — tylko powiedz mi, Michel, w jaki sposób?

— Cóż, to jest najtrudniejsza część tego przedsięwzięcia… Czy ktoś was przyprowadził do muru miasta?

— Tak!

— Wspaniale. To był Kojot, doskonale wypełnia tego typu zadania. Hmm… poczekajcie chwilę. Postaramy się odwrócić ich uwagę, a wtedy biegnijcie prosto do odcinka muru przed wami.

W ciągu zaledwie kilku minut, które ciągnęły się jak godzina, miastem wstrząsnęły liczne wybuchy. Przyjaciele dostrzegli na północy, w pobliżu portu kosmicznego, jakieś błyski światła. Potem znowu odezwał się Francuz:

— Zapalcie na chwilę światło w kierunku wschodnim.

Sax przysunął się do ściany namiotu i włączył reflektor, na krótko oświetlając stożek okryty tumanami pyłu i dymu. Widoczność spadła do stu metrów lub mniej i wydawała się z każdą chwilą coraz słabsza.

— Pełny kontakt — oświadczył Michel. — Teraz przetnijcie ścianę i wyjdźcie na zewnątrz. Jesteśmy tuż za nią. Ruszymy natychmiast, gdy tylko znajdziecie się w śluzach powietrznych naszych roverów. Bądźcie gotowi. Ilu was jest?

— Sześcioro — odparł Frank po chwili.

— Cudownie. Mamy dwa pojazdy, więc nie będziemy się musieli zbytnio tłoczyć. Kierujcie się po troje do każdego, dobrze? Przygotujcie się, a potem wykonajcie to błyskawicznie.

Sax i Ann zaczęli się wcinać w tkaninę namiotu małymi nożami z przyborników na nadgarskach kombinezonów; początkowo wyglądali jak kociaki usiłujące rozdrapać pazurami fałdy materii, ale szybko zrobili wystarczająco duże otwory, aby mógł się przez nie przecisnąć dorosły człowiek. Sześcioro przyjaciół zaczęło przechodzić na drugą stronę ponad wysokim do pasa murem i nagle znaleźli się na zewnątrz, na wygładzonym regolicie przy skraju ściany. Słyszeli, jak za nimi wybucha elektrownia; błyski rozświetlały zniszczone miasto, przecinając pylistą mgłę jak fotograficzne flesze i zamierając na niebie na krótką chwilę, zanim zniknęły w ciemnościach.

Nagle z pyłu wyłoniły się te same dziwaczne rovery, które widzieli już wcześniej, i z poślizgiem zahamowały przed sześciorgiem oszołomionych, oczekujących postaci. W obu pojazdach momentalnie otworzyły się zewnętrzne luki. Na ten znak grupka przyjaciół rozbiła się na dwie trójki, które weszły do łazików: Sax, Ann i Simon do jednego, Nadia z Mają i Frankiem do drugiego. W chwilę później prawie wszyscy upadli, gdy rover szarpnął i natychmiast pospiesznie zaczął się wycofywać.

— Och! — krzyknęła Maja.

— Wszyscy na pokładzie? — spytał Michel.

Wykrzyknęli po kolei swoje imiona.

— To dobrze. Cieszę się, że jesteście z nami! — oznajmił radosnym głosem Michel. — Jest coraz gorzej. Dmitri i Elena nie żyją, właśnie się dowiedziałem… Zginęli w Echus Overlook.

Zapadła tak głęboka cisza, że dał się słyszeć odgłos opon skrzypiących na żwirowej drodze.

— Te rovery są naprawdę szybkie — zauważył Sax.

— Tak. I mają doskonałe amortyzatory. Świetnie sobie radzą w tego rodzaju sytuacjach. Ale musimy je opuścić, gdy tylko zjedziemy do Noctis. Są zbyt widoczne.

— Macie też pojazdy niewidzialne? — spytał z ironią Frank.

— W pewnym sensie tak.

Po półgodzinie obijania się o ściany śluzy powietrznej, gdy pojazdy na krótko się zatrzymały, przyjaciele mogli wreszcie przejść do głównych pomieszczeń roverów. W jednym znajdował się Michel Duval, obecnie białowłosy i pomarszczony stary człowiek, który patrzył na Maję, Nadię i Franka ze łzami w oczach. Objął ich jedno po drugim, wybuchając niesamowitym, zduszonym śmiechem.

— Zabierasz nas do Hiroko? — spytała Maja.

— Tak, spróbujemy się do niej przedostać. Ale to długa droga, a warunki nie są sprzyjające. Sądzę jednak, że nam się uda. Och, jak się cieszę, że was znaleźliśmy! Nie wiecie, jakim strasznym przeżyciem były te poszukiwania. Rozglądaliśmy się wokół i wszędzie znajdowaliśmy tylko trupy.

— Wiemy — oświadczyła Maja. — Znaleźliśmy Arkadego, a właśnie dziś zginęli Sasza, Aleks, Edvard, Samantha… i chyba również Jeli… Zaledwie parę godzin temu.

— Taak. No cóż, miejmy nadzieję, że nie dopadną już nikogo więcej.

Ekrany łazika pokazywały wnętrze następnego pojazdu, gdzie Ann, Simona i Saxa powitał chłodno młody nieznajomy. Michel obrócił się, spojrzał przez ramię w okno i syknął. Znajdowali się już na szczycie jednego z wielu kanionów tulejowych, które wiodły do Noctis; kraniec kolistego kanionu zniżał się bardzo szybko. Za drogą, opadającą gwałtownie po skalnej ścianie, kiedyś znajdowała się sztuczna pochyłość, która łączyła ten trakt z następnym, ale teraz zniknęła — najwyraźniej wysadzona w powietrze — zarówno rampa, jak i droga.

— Dalej musimy pójść pieszo — odezwał się po sekundzie zastanowienia Michel. — I tak musielibyśmy opuścić te pojazdy na dnie kanionu. To tylko około pięciu kilometrów. Czy wasze skafandry są dobrze wyposażone?

Napełnili zbiorniki z zapasów rovera, z powrotem nałożyli hełmy, po czym wyszli.

Przez chwilę stali patrząc po sobie: sześcioro uciekinierów, Michel i młody kierowca. Cała ósemka natychmiast wyruszyła w drogę. Panowały straszne ciemności, ale reflektorów na hełmach używali tylko podczas trudnego zejścia po popękanym odcinku pochyłości. Gdy znaleźli się na drodze, wyłączyli reflektory i dalej posuwali się w zupełnym mroku stromą, spadzistą ścieżką żwirową, która opadała w sposób naturalny w długim uskoku. Noc była bezgwiezdna i wiatr gwizdał w kanionie, czasami w porywach tak silnych, iż wydawało się, że zepchnie ich w tył. Wyglądało na to, że zaczyna się kolejna burza pyłowa; Sax mamrotał coś o różnicach między burzą równikową i globalną, ale nawet on nie mógł przewidzieć, co się teraz stanie.

— Miejmy nadzieję, że będzie globalna — odezwał się Michel. — Znacznie utrudniłaby im wyśledzenie nas.

— Nie sądzę, aby taka była, szczerze mówiąc… — odpowiedział mu Sax.

— Dokąd się udajemy? — wtrąciła Nadia.

— No cóż, na razie do Aureum Chaos. Mamy tam awaryjną bazę.

Musieli więc przemierzyć całą długość Valles Marineris — pięć tysięcy kilometrów!

— Jak się tam dostaniemy? — krzyknęła Maja.

— W kanionie czekają pojazdy — odrzekł krótko Michel. — Sami zobaczycie.

Droga była urwista, ale jak dotąd udawało im się iść szybkim krokiem, chociaż nie było to proste. Powoli wszystkich zaczynały boleć stawy. Prawe kolano Nadii zaczęło pulsować, a jej odcięty palec zaswędział po raz pierwszy od lat. Czuła pragnienie i było jej zimno w starym walkerze z “diamentowym” systemem grzewczym. Powietrze stało się tak pyliste i mroczne, że znowu musieli włączyć latarki na hełmach. Podskakujące trójkąciki żółtego świata ledwie oświetlały drogę, a kiedy Nadia się odwróciła, pomyślała, że podróżnicy wyglądają jak ławica głębinowych ryb, których świecące punkty jarzą się na wielkim oceanicznym dnie, albo jak górnicy w jakimś płynnym, gęstym od czarnego dymu tunelu. Nadia częścią swej istoty zaczęła się rozkoszować tą sytuacją — to była przecież w końcu jakaś odmiana, coś podniecającego, odczucie raczej fizyczne, a jednak pierwsze pozytywne wrażenie od czasu znalezienia ciała Arkadego. Ogarnęło ją coś w rodzaju upojenia, dziwna przyjemność, uczucie lekkie i nieco irytujące, przypominające trochę ponowne swędzenie utraconego palca.

Nadal był środek nocy, kiedy doszli do dna kanionu — szerokiego “U”, typowego dla wszystkich kanionów Noctis Labyrinthus. Michel podszedł do jednego ze sporych głazów narzutowych, dotknął go palcem, a potem podniósł właz.

— Wsiadajcie — zwrócił się do reszty.

Jak się okazało, w kanionie znajdowały się dwa takie “kamienne” pojazdy. Były to duże rovery, które pokryto cienką warstwą prawdziwego bazaltu.

— Jak sobie radzicie z ciepłem? Czy nie będziemy z jego powodu zbyt widoczni? — zapytał Sax, zaglądając do łazika.

— Magazynujemy całe ciepło w zwojach akumulacyjnych, które co jakiś czas zakopujemy. Nie zostawiamy więc za sobą żadnych śladów.

— Dobry pomysł.

Młody kierowca pomógł im wsiąść do nowych roverów.

— Wynośmy się wreszcie stąd — mruknął, dość obcesowo wpychając przyjaciół jedno po drugim przez luki komór powietrznych. Nagle światło ze śluzy oświetliło jego twarz w hełmie i Nadia zauważyła, że jest to Azjata, mniej więcej dwudziestopięcioletni. Pomagał uchodźcom, nie patrząc im w oczy i zachowywał się tak, jakby był niezadowolony, oburzony, a może przerażony ich towarzystwem.

W pewnej chwili powiedział pogardliwie:

— Następnym razem, kiedy będziecie przygotowywać rewolucję, zróbcie to lepiej.

CZĘŚĆ 8 — Shikata Ca Nai

Kiedy pasażerowie windy w wagoniku “Bangkok Friend” dowiedzieli się, że Clarke został zerwany i kabel spada, natychmiast przebiegli foyer, wpadli do przebieralni i pospiesznie nałożyli awaryjne skafandry kosmiczne. O dziwo, nie wybuchła powszechna panika; jeśli się denerwowali albo bali, uczucia te skrywali głęboko w sercach, na zewnątrz natomiast wszyscy zachowywali się bardzo pragmatycznie i w miarę spokojnie. W skupieniu czekali na rezultat pracy małej grupki osób, która, zgromadzona przy luku śluzy, próbowała ustalić, w którym dokładnie miejscu się znajdują i kiedy powinni opuścić wagonik. Ta powaga zadziwiła Petera Clayborne’a, w którego żyłach krew przewalała się wielkimi, wzburzonymi falami. Był bardzo zdenerwowany, a gardło miał tak zaciśnięte, że nie był pewien, czy zdołałby się odezwać, gdyby zaszła taka potrzeba. Jakiś mężczyzna z pierwszej grupy oznajmił spokojnym głosem, że zbliżają się do punktu areosynchronicznego, więc wszyscy zaczęli wchodzić do komory powietrznej, aż stłoczyli się w niej jak skafandry ustawione blisko siebie w szafce. Następnie zamknęli śluzę i wyssali z niej powietrze. Wtedy z sykiem otworzył się zewnętrzny luk i oczom ludzi ukazał się straszliwy widok: wielki prostokąt ugwieżdżonej, czarnej jak śmierć przestrzeni. Młody człowiek patrzył nań z przerażeniem; skok w tę przestrzeń, na dodatek w samym skafandrze, wydał mu się równy samobójstwu. Jednak ci, którzy znajdowali się na przedzie, już wyskoczyli, toteż reszta podążyła mechanicznie za nimi, wysypując s je niczym zarodniki z rozerwanej torebki nasiennej.

Wagoniki wraz z windą zaczęły się oddalać ku wschodowi i dość szybko stały się całkowicie niewidoczne. Grupa opadających postaci w kosmicznych skafandrach rozpraszała się coraz prędzej. Wiele osób leciało w dół ze stopami wymierzonymi prosto w Marsa, który wisiał pod nimi jak ubłocona piłka do koszykówki. Kiedy udało im się ustabilizować lot, odpalali główne silniczki, co unosiło ich lekko w górę. Grupa, która miała dokonać wszelkich niezbędnych obliczeń, ciągle dyskutowała głośno na ogólnym kanale, omawiając całe przedsięwzięcie, jak gdyby to był tylko problem szachowy. Spadający — mówili do siebie ci “teoretycy” — znajdują się dość blisko orbity areosynchronicznej, ale opadają z prędkością kilkuset kilometrów na godzinę. Kiedy wypali się połowa ich zapasów paliwa, powinni już lecieć nieco wolniej i dzięki temu trafić na orbitę o wiele stabilniejszą niż to konieczne, gdy się weźmie pod uwagę ich rezerwy powietrza… Innymi słowy, z pewnością nie spalą się przy wejściu w atmosferę, już raczej zagraża im niebezpieczeństwo uduszenia się z braku dostatecznej ilości tlenu. Ale w takim razie podstawową sprawą był moment, w którym wyskoczyli. Możliwe, że w cudowny sposób pojawią się skądś jacyś wybawcy, nigdy nie wiadomo. Tak czy owak, było oczywiste, że większość ludzi miała taką nadzieję.

Peter pociągnął drążek kontroli silniczka na naręcznej konsoletce, po czym położył palce na guziczkach i w jednej chwili odleciał od reszty. Niektóre osoby próbowały trzymać się blisko siebie, ale Clayborne osądził, że rzecz jest niemożliwa do wykonania i oznacza tylko stratę paliwa, więc pozwolił sobie od nich oddryfować. Wyglądali nad jego głową jak dodatkowe gwiazdy. Młody człowiek nie był już tak przerażony jak w przebieralni, ale czuł wściekłość i smutek; nie chciał umierać. Nagle wstrząsnął nim spazm żalu za przyszłością, której już nie przeżyje, i Peter zaczął głośno krzyczeć i płakać. Po chwili objawy histerii jakby same ustały, mimo że młodzieniec czuł się dokładnie tak samo paskudnie jak przedtem.

Popatrzył tępo na gwiazdy. Od czasu do czasu fale strachu lub rozpaczy przetaczały się jeszcze przez jego ciało, ale stawały się coraz rzadsze w miarę jak sekundy przechodziły w minuty, a minuty rozciągały się w godziny. Peter spróbował zwolnić swój metabolizm, ale wysiłki przynosiły jedynie skutek przeciwny do zamierzonego, więc młodzieniec postanowił o tym zapomnieć, chociaż najpierw wywołał tempo pulsu na ekranie nadgarstka: sto osiem uderzeń na minutę. Na szczęście nie sprawdził tętna, kiedy ubierali się w skafandry i wyskakiwali, nie wiedział więc, czy bardzo przyspieszyło. Skrzywił się i aby się uspokoić, spróbował rozpoznawać widoczne konstelacje. Czas wlókł się niemiłosiernie.

Nagle Peter się obudził, a kiedy sobie uświadomił, że spał, przeraziło go to i jednocześnie ubawiło. Zresztą natychmiast zasnął znowu. Po jakimś czasie się obudził, tym razem na dobre. Nie dostrzegał wokół siebie żadnych innych rozbitków z wagonika, chociaż z dala od niego zdawały się poruszać jakieś gwiazdy, i pomyślał, że to mogą być ludzie. W zasięgu wzroku — ani w przestrzeni, ani na powierzchni planety — nie było widać najmniejszego śladu windy.

Peter czuł się dziwacznie, jak gdyby była to noc przed spotkaniem z plutonem egzekucyjnym, noc spędzona na śnie o kosmosie. Śmierć była właśnie jak ta przestrzeń, tyle że pozbawiona gwiazd albo myśli. W jakiś sposób lot był tylko nudnym czekaniem na nią. Coraz bardziej się niecierpliwił i zastanowił się nawet, czy nie wyłączyć systemu grzewczego i w ten sposób natychmiast ze wszystkim skończyć. Sama świadomość jednak, że może tak zrobić, ułatwiła mu oczekiwanie i powiedział sobie, że zrobi to, kiedy wyczerpie mu się zapas powietrza. Myśl ta przyspieszyła jego puls aż do stu trzydziestu, więc dla uspokojenia spróbował się skoncentrować na leżącej pod nim planecie. Dom, słodki dom. Nadal jeszcze tkwił na orbicie prawie areostacjonarnej. Mijały godziny, a Tharsis ciągle znajdowała się pod nim, chociaż teraz była trochę dalej na zachód. Leciał nad Marineris.

Minęły kolejne godziny i Peter mimo woli znowu zasnął. Kiedy się obudził, dostrzegł mały srebrny statek kosmiczny wiszący przed nim jak UFO, i aż się szarpnął, krzycząc z zaskoczenia, przez co stracił stabilność i zaczął bezładnie koziołkować. Gorączkowo włączył silniczki, aby skorygować kierunek lotu, a kiedy mu się udało, zauważył, że statek nadal znajduje się w tym samym miejscu. W lewym bocznym okienku statku dostrzegł twarz kobiety, która coś do niego mówiła i wskazywała palcem na ucho. Peter włączył się na ogólny kanał, ale nieznajoma najwyraźniej nastawiła się na inny, ponieważ nadal jej nie słyszał. Całym ciałem szarpnął się ku statkowi i bardzo przestraszył kobietę, gdy niemal uderzył w szybę. Zdołał jakoś wyhamować i trochę się cofnął. Kobieta gwałtownie wymachiwała rękami, jak gdyby pytała, czy Peter chce wejść do środka. Zatoczył palcem wskazującym i kciukiem w rękawiczce niezdarny krąg i pokiwał głową tak energicznie, że znowu zaczął opadać. Kiedy się obrócił, zobaczył przez okienko, że na dachu statku otwarto drzwi przegrody kadłubowej. Zdołał ustabilizować lot i opuścić się ku przegrodzie. Kiedy do niej dotarł, zastanowił się, czy to wszystko nie jest tylko snem. Potem dotknął otwartego luku i łzy popłynęły mu do oczu; zamrugał i mokre kropelki potu spłynęły po szybce hełmu. Opadł płasko na podłogę. Miał szczęście, ponieważ powietrza pozostało mu już tylko na godzinę.

Kiedy przegroda kadłubowa została zamknięta i wypompowano powietrze, Peter odpiął i zdjął hełm. Powietrze było dość rzadkie, bogate w tlen i zimne. Otworzył się luk śluzy. Peter ruszył ku niemu i wszedł na pokład statku.

W środku były dwie kobiety. Śmiały się; były najwyraźniej we wspaniałych nastrojach.

— Co chciałeś zrobić, wylądować w tym stroju na powierzchni planety? — spytała jedna z nich.

— Byłem w windzie — odpowiedział po prostu. Jego głos był nieprzyjemnie kraczący. — Musieliśmy skakać. Czy znalazłyście jeszcze kogoś?

— Nikogo innego nie widziałyśmy. Życzysz sobie przejażdżkę w dół?

Zdołać tylko ciężko przełknąć ślinę. Znowu się zaśmiały.

— Cóż, trochę nas zdziwił widok kogoś na zewnątrz, chłopcze. Ile g chciałbyś, aby się dobrze poczuć?

— Nie wiem… może trzy?

Znowu zachichotały.

— No… a ile może być? — spytał niepewnie.

— Z pewnością o wiele więcej niż trzy — odparła kobieta, wpatrując się w niego z uwagą.

— O wiele więcej — powtórzył, po czym zażartował: — A ile może znieść człowiek?

— Myślę, że zaraz się dowiemy — oznajmiła druga kobieta i znów się roześmiała.

Mały statek zaczął przyspieszać ku Marsowi. Peter leżał wyczerpany w fotelu grawitacyjnym za dwiema kobietami. Zadawał im pytania, jednocześnie pociągając z tubek na zmianę wodę i topiony ser cheddar. Kobiety wyjaśniły, że przebywały na jednym z kompleksów zwierciadlanych, a gdy tafle zwierciadła rozbiły się na mozaikę maleńkich cząsteczek, uprowadziły awaryjny statek, aby się dostać na planetę. Miały jakieś kłopoty z zejściem i przesunęły się na orbitę polarną. Zamierzały wylądować w pobliżu południowej czapy.

Peter słuchał ich w milczeniu. Nagle statek zaczął szaleńczo podskakiwać, a okna stały się zupełnie białe, potem żółte, wreszcie głęboko, wściekle pomarańczowe. Przeciążenie wcisnęło młodzieńca z powrotem w fotel, przed oczyma mu się zaćmiło. Bolała go szyja.

— Kompletne zero — mruknęła jedna z kobiet, a Peter nie wiedział, czy miała na myśli jego samego czy ich niestabilny pojazd.

Wreszcie przeciążenie zmalało i okno się rozjaśniło. Peter wyjrzał i zobaczył, że nadal opuszczają się ku planecie w stromym locie nurkowym. Znajdowali się zaledwie kilka tysięcy metrów ponad powierzchnią. Nie mógł w to uwierzyć. Kobiety utrzymywały statek w takim nachyleniu, że wydawało się, iż wbiją się dziobem w piasek, a potem, w ostatniej minucie, wyrównały i Peter znowu poczuł pchnięcie w fotel.

— Cacy — powiedziała jedna z kobiet, po czym rozległ się łoskot i okazało się, że znajdują się na powierzchni. Statek podskakiwał, tocząc się po nierównym gruncie.

Znowu grawitacja. Peter wygramolił się z samolotu jako ostatni, zszedł tunelem spacerowym i dotarł do dużego rovera. Był oszołomiony i miał ochotę rozpłakać się jak dziecko. W łaziku znajdowało się dwóch mężczyzn; wykrzykiwali pozdrowienia i ściskali kobiety.

— Kto to jest? — krzyczeli jeden przez drugiego.

— Nie mam pojęcia, znalazłyśmy go na górze. Wyskoczył z windy. Jest chyba jeszcze w lekkim szoku — odpowiedziała jedna z kobiet.

— Hej, młodzieńcze — zwróciła się do Petera z uśmiechem — wylądowaliśmy, jesteś już bezpieczny.

Niektórych błędów nigdy nie da się naprawić.

Ann Clayborne na wpół leżała, zajmując w tyle rovera Michela trzy miejsca siedzące i czuła, jak koła pojazdu podskakują na wybojach. Moim błędem, pomyślała, był przede wszystkim sam przylot na Marsa, a potem miłość do niego. Zakochała się w miejscu, które wszyscy inni chcieli zniszczyć.

Na zewnątrz łazika jej ukochana planeta została nieodwracalnie zmieniona. Z głównego pomieszczenia, oświetlonego przez okna umieszczone nad podłogą, widać było niewielki pas powierzchni pod brzegiem kamiennego dachu pojazdu. Jechali nierówną drogą żwirową, na której leżały rozrzucone fragmenty skalnego obrywu. Znajdowali się na Autostradzie Noctis, ale spadło na nią zbyt wiele skał, aby podróż była spokojna i przyjemna. Michel nie przejmował się zresztą zbytnio jazdą i wcale się nie starał omijać mniejszych odłamków. Jechali z prędkością około sześćdziesięciu kilometrów na godzinę, toteż kiedy uderzyli w wyjątkowo duży kamień, wszyscy w roverze podskoczyli w swoich fotelach.

— Przepraszam — odezwał się Michel. — Musimy jak najszybciej wyjechać z Chandelier.

— Chandelier?

— Tak nazywamy Noctis Labyrinthus.

Pierwotną nazwę, jak przypomniała sobie Ann, nadali temu terenowi ziemscy geolodzy po długich analizach fotografii dostarczonych przez Marinera. Jednakże nic nie powiedziała. Nie chciało jej się mówić.

Michel natomiast mówił dalej. Jego głos był cichy, przyjazny i uspokajający.

— Wiele tu takich miejsc, gdzie być może droga została zniszczona, a wtedy przeprawa pojazdem w dół okaże się niemożliwa. Poprzeczne skarpy, które biegną od jednej ściany do drugiej, ogromne pola głazów narzutowych i tym podobne przeszkody… Kiedy dostaniemy się do Marineris, z pewnością będziemy bezpieczni, tam jest sporo rozmaitych szlaków przełajowych.

— Czy te pojazdy są odpowiednio wyposażone, aby przejechać cały kanion? — spytał Sax.

— Nie, ale wszędzie mamy kryjówki. — Najwyraźniej wielkie kaniony stanowiły część głównych korytarzy transportowych ukrytej kolonii. Kiedy zbudowano oficjalną Autostradę Transkanionową, mieli sporo problemów, ponieważ wiele ich “tajnych” dróg zostało odciętych.

Ze swego kąta Ann słuchała Michela tak samo pilnie jak reszta uchodźców. Przez cały czas ciekawiła ją sekretna kolonia i wszystko, co się z nią wiązało. Teraz okazało się, że “ukryci” wykorzystywali kaniony w sposób niezwykle pomysłowy. Rovery zaprojektowano tak, że, gdy stały na dnie, były niemal niewidoczne; wyglądały jak miliony głazów eratycznych, które leżały w wielkich skupiskach skalnych fragmentów oderwanych od tego czy innego urwiska. Dachy pojazdów rzeczywiście lpokryto wydrążonymi u dołu kawałkami głazów. Mocna izolacja chroniła skalne dachy pojazdów przed rozgrzaniem, toteż kamienne łaziki były równocześnie niemożliwe do wykrycia przez czujniki podczerwieni.

— …Zwłaszcza że nadal jest tu sporo grzewczych wiatraków Saxa rozproszonych po dnie, zaciemniają więc szukającym obraz… — Poza tym zaizolowano również spody pojazdów, a więc — gdy się przemieszczały — na powierzchni także nie pozostawały żadne ślady, co również ratowało je przed wykryciem. Ciepło wysyłane przez silnik hydrazynowy wykorzystywano do ogrzewania kwater mieszkalnych, a jego nadmiar kierowano do odpowiednich zwojów rezerwowych, w których magazynowano je do późniejszego wykorzystania; gdy wytworzyli zbyt wiele ciepła podczas jazdy, zakopywano zwoje na drodze, po której poruszały się rovery. Ciepło przenikało z nich do regolitu zmieszanego z płynnym tlenem, ale zanim powierzchnia pod zwojem się ogrzała, łazik odjeżdżał już daleko od tego miejsca. Nie zostawiali więc za sobą żadnego sygnału cieplnego, nigdy też nie używali radia i poruszali się tylko nocą. Dni przeczekiwali wśród głazów. — …A nawet gdyby ktoś porównał zdjęcia z dnia dzisiejszego i wcześniejsze, z czego mógłby wywnioskować, że jesteśmy czymś nowym na tym terenie, pomyślałby zapewne tylko, że po prostu w nocy odpadły kolejne fragmenty skalnej ściany. Masowe ruchy zwietrzeliny naprawdę są teraz szybsze, odkąd rozpocząłeś terraformowanie, ponieważ niektóre jej partie zamarzają i topnieją tego samego dnia. Rankami i wieczorami co kilka minut coś spada…

— Nie ma więc najmniejszego niebezpieczeństwa, że nas dostrzegą — oznajmił Sax. W jego głosie słychać było prawdziwe zaskoczenie.

— Właśnie. Żadnego sygnału, żadnego znaku elektronicznego i żadnego źródła ciepła.

— Niewykrywalny rover — oznajmił Frank przez interkom z drugiego samochodu i zaśmiał się swoim ostrym, chrapliwym śmiechem.

— Tak. Prawdziwe niebezpieczeństwo podróżowania tędy kryje się w samym urwisku skalnym, które nas skrywa. — Czerwone światełko na tablicy rozdzielczej zniknęło i Michel zaśmiał się. — Jedziemy tak szybko, że musimy się zatrzymać i zakopać zwoje.

— Czy wykopanie dziury nie zabierze zbyt wiele czasu? — zapytał Sax.

— Jakieś cztery kilometry od nas jest już jedna wykopana. Mam nadzieję, że zdołamy się do niej dostać.

— Zbudowaliście tu sobie niezły systemik.

— No cóż, weź pod uwagę, że mieszkamy pod ziemią już od czternastu lat, to znaczy od czternastu marsjańskich lat. Strategia rozmieszczenia ciepła to dla nas ważny problem.

— A jak ogrzewacie stałe osiedla, jeśli w ogóle jakieś macie?

— Mamy. Podłączyliśmy się do głębokiego regolitu i topimy lód, aby otrzymać wodę. Mamy także ukryte kanały zamaskowane pod twoimi wiatrakami grzewczymi. To jedna z metod.

— Te wiatraki to był zły pomysł — mruknął Sax, a Frank z następnego pojazdu znowu się zaśmiał. Przydały się w końcu do czegoś; po trzydziestu latach, powiedziałaby Ann, gdyby miała ochotę się odezwać.

— Ależ nie, to naprawdę wspaniały pomysł! — odparł Michel. — Do chwili obecnej dodały już miliony kilokalorii do atmosfery.

— Co każdy z moholi osiąga w godzinę — oświadczył ponuro Sax.

Potem wraz z Michelem zaczął dyskutować różne projekty terraformowania. Ann nie przerywała. Po chwili ich głosy zlały się w jej uszach w niezrozumiały szmer. Zadziwiająco łatwo odrywała się ostatnio od rzeczywistości. Wszelkie rozmowy traciły dla niej po prostu sens i musiała się wysilać, aby zrozumieć, co się do niej mówi. Po chwili zupełnie przestała słuchać i skupiła się na własnych odczuciach. Mars skakał i odbijał się pod nią. Po jakimś czasie zatrzymali się na krótko, aby zakopać zwój grzewczy. Kiedy ruszyli znowu, droga stała się łagodniejsza. Znajdowali się teraz głęboko w labiryncie Noctis i w normalnym łaziku Ann patrzyłaby przez otwory świetlne w dachu na potężne, strome ściany kanionu, na doliny szczelinowe powiększające się z każdym kolejnym upadkiem kawałka obrysu. Kiedyś w tym gruncie znajdował się lód, ale obecnie zapewne przesunął się niżej, przypuszczalnie do formacji wodonośnej Compton przy dnie Noctis.

Ann mimo woli pomyślała o Peterze i bezradnie zadrżała. Wciąż nie miała o nim żadnych wiadomości, ale bała się, że przydarzyło mu się najgorsze. Simon obserwował ją milcząco z wyraźnym niepokojem i Ann nagle poczuła do niego nienawiść za to jego psie przywiązanie i równie psią miłość. Nie chciała w tej chwili, aby ktoś się nią tak przejmował, ciążyło jej to jak balast, którego miała już serdecznie dość.

O świcie zatrzymali się. Ich dwa kamienne rovery zaparkowane wśród głazów narzutowych nie różniły się od otoczenia. Przesiedzieli w jednym z pojazdów cały dzień, wykorzystując ten czas na uwodnienie i podgrzanie w kuchence mikrofalowej posiłku. Próbowali też złapać jakieś transmisje telewizyjne lub radiowe. Niestety, nie udało im się usłyszeć nic zrozumiałego, jedynie sporadyczne kłótnie wielu osób mówiących w kilku językach naraz i przekazy zaszyfrowane. Podniebne, eterowe złomowisko, bezładna papka. Surowe podmuchy pełnego zakłóceń radiowego wiatru, które wydawały się sygnalizować drgania elektromagnetyczne. Ale, jak powiedział Michel, elektronika łazików była wzmocniona i przystosowana do trudnych warunków. On sam siedział w fotelu, pogrążony w myślach, jak gdyby medytował. Nowy, spokojny Michel Duval, pomyślała Ann. Najwyraźniej przez lata ukrywania się przywykł do trwającego wiele dni wyczekiwania. Młody człowiek, który kierował drugim pojazdem, miał na imię Kasei. W jego głosie wiecznie pobrzmiewała nuta ponurej dezaprobaty. Cóż, widocznie zasłużyli sobie na jego potępienie, przyszło do głowy Ann. Po południu Michel pokazał Saxowi i Frankowi, gdzie się znajdują, wykorzystując mapę topograficzną, którą wywołał na ekranach obu pojazdów. Ich trasa przez Noctis miała prowadzić z południowego wschodu na północny wschód, wzdłuż jednego z największych kanionów labiryntu. Wyłaniająca się z kanionów droga wiodła zygzakowato ku wschodowi, po czym opadała stromo aż do dużej strefy między Noctis i szczytami dwóch przepaści: lus Chasma i Tithonium Chasma. Michel nazywał ten obszar Compton Break. Znajdował się on na terenie chaotycznym.

— Póki weń nie wkroczymy i nie znajdziemy się na dnie lus Chasma, będę się czuł nieswojo — mówił Michel. A to dlatego, że poza ich tajemną trasą, jak wyjaśnił, teren ten jest niemożliwy do przebycia. — A gdyby się domyślili, że jedziemy tędy z Kairu, mogliby zbombardować ten szlak.

Poprzedniej nocy przejechali prawie pięćset kilometrów, czyli prawie całą długość Noctis. Jeśli kolejna noc będzie równie dobra, dotrą następnego dnia rano na dno lus i przestaną być całkowicie zależni od tej jednej jedynej drogi.

Dzień był mroczny, powietrze gęste od brązowych cząsteczek miału, a wiatr silny. Zbliżała się kolejna burza pyłowa, nikt nie miał co do tego wątpliwości. Temperatura spadała gwałtownie. Sax prychnął pogardliwie, gdy wychwycili jakiś radiowy głos, który twierdził, że burza zapowiada się na globalną. Michel jednak był zadowolony. To by oznaczało, że mogą podróżować także w ciągu dnia, co dwukrotnie skróciłoby czas podróży.

— Mamy do przejechania pięć tysięcy kilometrów i to przeważnie na przełaj — mówił. — Cudownie będzie podróżować w dzień, nie robiłem tego od czasu Wielkiej Burzy.

Więc wraz z Kaseiem prowadzili pojazdy przez całą dobę, co trzy godziny robiąc półgodzinną przerwę. W tym tempie już następnego dnia znaleźli się na dnie Compton Break. Gdy wjechali w lus Chasma — wąską rozpadlinę o wysokich ścianach — Michel się odprężył.

Ius był najwęższym ze wszystkich kanionów w systemie Marineris; miał zaledwie dwadzieścia pięć kilometrów szerokości. Po wyjściu z Compton Break rozdzielał Sinai Planum od Tithania Catena. Stanowił głęboką “szramę” między tymi dwoma płaskowyżami, a jego boczne ściany sięgały na wysokość trzech kilometrów; długi, wąski gigantyczny rów tektoniczny. Jednak ściany kanionu przejeżdżająca grupka dostrzegała tylko w przelocie, poprzez “bańki” czystego powietrza w przewalającym się wszechobecnym pyle. Rovery stale jechały po równym, choć usianym kamieniami szlaku, posuwając się szybko naprzód przez cały, nieskończenie mroczny dzień. W pojazdach było cicho; radio przyciszyli, by nie słyszeć ciągłych trzasków zakłóceń. Kamery zewnętrzne, położone wyżej niż okna, przekazywały widok pędzącego obok roverów pyłu. Gdy patrzyli w ekrany, wydawało im się, że poruszają się z trudem i powoli. Często mieli wrażenie, że kręcą się w kółko lub wiecznie zataczają łuki. Prowadzenie pojazdów było trudne, toteż od czasu do czasu Simon i Sax zastępowali Michel a i Kaseia, postępując zgodnie z ich wskazówkami. Ann ciągle się nie odzywała, toteż nikt jej nie pytał, czy nie zechciałaby przez jakiś czas pokierować pojazdem. Sax, prowadząc, jednym okiem popatrywał na ekran swojego AI, który przekazywał mu dane meteorologiczne. Ann widziała te odczyty ze swego kąta po przeciwnej stronie pojazdu i nie mógł jej uwadze umknąć pewien fakt, który podkreśliło AI. Mianowicie uderzenie Fobosa znacznie zagęściło atmosferę: o niebagatelną liczbę pięćdziesięciu milibarów. A nowo powstałe kratery nadal się odpowietrzały. Sax zanotował tę zmianę ze swoim zwykłym sowim zadowoleniem, niepomny na śmierć i zniszczenie, z którym się łączyła. Nagle zauważył wzrok Ann i powiedział:

— Jest chyba tak jak w epoce Noachian… — Miał jeszcze coś dodać, ale Simon uciszył go wzrokiem i szybko zmienił temat.

W następnym pojeździe Maja i Frank zabijali czas, przekrzykując się nawzajem. Zadawali Michelowi setki pytań o ukrytą kolonię, dyskutowali z Saxem na temat pojawiających się zmian atmosferycznych albo rozprawiali o wojnie. Rozpamiętywali i omawiali wszystko bez końca, próbując zrozumieć, co i dlaczego się zdarzyło. Gadanie, gadanie, gadanie. W Dniu Sądu Ostatecznego, pomyślała Ann, kiedy cały świat będzie martwo trwał w oczekiwaniu, Maja i Frank ciągle jeszcze będą gadać, próbując ustalić, co się dzieje. I gdzie oni sami popełnili błąd.

Dobiegała końca trzecia noc ich podróży, gdy pojazdy zjechały na niższy koniec lus, a potem dotarły do długiego pasa w kształcie żebra, który dzielił kanion. Wjechali na Autostradę Marineryjską i podążyli nią ku południowemu rozwidleniu. W ostatniej godzinie przed świtem zauważyli nad głową kilka chmur i świt wydał im się o wiele jaśniejszy niż w poprzednie dni. Było wystarczająco jasno, aby zdemaskować ich obecność, toteż zatrzymali się obok skupiska głazów przy podnóżu południowej ściany kanionu i zebrali się w pierwszym pojeździe, aby przeczekać długi dzień.

Stąd mieli widok na zewnątrz, na szeroki obszar Melas Chasma, największego kanionu. W porównaniu z jego gładkim, równym czerwonym podłożem, skała lus była bardziej chropowata i nieco ciemniejsza. Ann przyszło do głowy, że być może oba kaniony składają się ze starożytnych kamiennych płyt tektonicznych, które kiedyś poruszały się obok siebie, potem zbliżyły się i tak zastygły już na zawsze.

Podróżnicy siedzieli przez cały długi marsjański dzień, pogrążeni w dyskusjach. Wszyscy byli spięci i wyczerpani, włosy mieli brudne i rozczochrane, a twarze ponure. Zewsząd otaczał ich czerwony miał słabnącej burzy pyłowej. Tylko czasami widzieli chmury, niekiedy zaś mgłę lub nagłe prześwity jasności.

Po południu rover nagle zakołysał się na amortyzatorach. Przestraszeni szarpnęli się w górę, by spojrzeć na ekrany. Tylna kamera łazika wskazywała lus i Sax nagle dotknął ekranu i pokazał wszystkim to, co sam zobaczył.

— To mróz — stwierdził. — Zastanawiam się…

Kamera pokazała zmrożony potok, który gęstniejąc z każdą chwilą, spływał w dół kanionu ku miejscu, gdzie stali. Autostrada znajdowała się na tarasie nieco ponad głównym dnem południowego rozwidlenia lus. Na szczęście, ponieważ w tym momencie roverem wstrząsnął huk i główne dno zniknęło, zalane niewysoką ścianą czarnej wody i brudną białą papką. Był to niszczycielski wodospad lodowych kloców, toczących się kamieni, piany, mułu i wody; papka ta zalała teraz wnętrze kanionu. Huk był tak donośny jak grzmot burzy. Nawet wewnątrz pojazdu nie mogli przekrzyczeć tego ryku, a łazik cały dygotał.

Dno kanionu, znajdujące się pod tarasem, na którym stały rovery, miało może z piętnaście kilometrów szerokości. Powódź wypełniła cały ten obszar w ciągu zaledwie kilku minut i natychmiast zaczęła się podnosić przy długim pochyłym stoku, który wystawał ze stromego urwiska. Poziom powodzi ustabilizował się, woda skupiła się przy tej naturalnej tamie, i na oczach ludzi zamieniła się w lity lód: bryłowaty, bezbarwny lód, nagle dziwnie spokojny. Teraz mogliby z pewnością dosłyszeć własne słowa ponad odgłosami łoskotu i wszechobecnego ryku burzy, ale żadne nie miało nic do powiedzenia. Bez słowa patrzyli tylko przez niskie okienka albo w ekrany. Byli oszołomieni. Zmrożona para opadająca na powierzchnię rozlewiska przekształciła się w lekką mgiełkę. Ale już niecałe piętnaście minut później lodowe jezioro rozerwało się przy niższym końcu i znowu przerodziło w falę czarnej, parującej wody, która rozdarła utworzoną przez osypisko tamę. Usłyszeli ryk wybuchu opadającej skalnej lawiny. Powódź znów wypełniła dno kanionu, jej czołowa krawędź zniknęła im z oczu i pognała w dół wielkiego stoku lus do Melas Chasma.

Z Valles Marineris spływała teraz prawdziwa rzeka: szeroka, parująca, przetykana lodowymi klocami. Ann oglądała kiedyś kasetę wideo z wybuchów na północy, ale nigdy nie znalazła się tak blisko żadnego, aby obejrzeć go na własne oczy. Teraz uznała ten żywioł za niemal niemożliwy do zrozumienia. Krajobraz szumiał. Co chwila nowo zrodzony ryk wybuchał w powietrze, tak straszny, że ludziom drżały żołądki i mieli wrażenie, że słyszą basowe odgłosy rozdzierającej się na strzępy materii świata. Obraz był równie przerażający — pozbawiony znaczenia chaos, który nie pozwalał się Ann skupić. Nie potrafiła odróżnić bliskiego od dalekiego, poziomego od pionowego, ruchu od bezruchu, światła od ciemności. Czuła się dziwacznie, jak gdyby traciła kontakt ze wszystkimi swoimi zmysłami. Tylko wytężając całą siłę woli była w stanie pojąć, co mówią jej towarzysze w pojeździe. Nie wiedziała, czy ich rzeczywiście słyszy, czy też tylko czyta z ich ust. Na Saxa w ogóle nie mogła patrzeć, ale musiała przyznać, że jego przynajmniej pojmuje. Próbował ukryć przed nią ten fakt, ale było jasne, że podnieca go to, co widzi dokoła. Spokojne, prawie martwe rysy jego twarzy zawsze maskowały naturę ognistą i zapalczywą, z czego zresztą Ann bardzo dobrze zdawała sobie sprawę. Teraz oblicze Saxa bardzo się ożywiło; Russell wyglądał, jakby miał gorączkę i nie patrzył Ann w oczy, potrafił ją bowiem rozgryźć tak dokładnie, jak ona jego. Wiedział więc, co teraz czuje Ann, i wiedział, że ona uświadamia sobie, co on czuje. Pogardzała nim za jego uniki, za to, że nie chciał stanąć z nią twarzą w twarz i ujawnić własnych odczuć, nawet jeśli zachowywał się tak z szacunku dla niej. Denerwowało ją także, że Sax bez końca ślęczy przed ekranem, że nigdy nie patrzy przez niskie, umieszczone tuż nad podłogą okna pojazdu. Nigdy niczego nie chciał oglądać na własne oczy i teraz też nie patrzył na powódź. “Z kamery mam lepszy widok”, odpowiedział łagodnie, kiedy Michel nalegał, by przynajmniej rzucił okiem na okolicę. A po półgodzinnej obserwacji pierwszej fali powodziowej na ekranach, Sax udał się do swojego AI, aby obliczyć, jakie znaczenie ma sytuacja dla jego projektów terraformowania.

Woda pędziła w dół lus, zamarzała, potem przebijała się przez lód i gnała znowu w dół, w kierunku Chasma Melas. Ann zastanawiała się, czy jest jej wystarczająco dużo, aby dotarła do Coprates i potem jeszcze dalej w dół do Capri i Eos, wreszcie do Aureum Chaos… Na pierwszy rzut oka wydawało się to mało prawdopodobne, ale przecież formacja wodonośna Compton była naprawdę duża, należała do największych, jakie kiedykolwiek tu odkryto. Być może Marineris zawdzięczała swoją egzystencję dawnym wybuchom wcześniejszego wcielenia tej samej formacji, a wybrzuszenie Tharsis nigdy nie przestało się odpowietrzać… Ann rozmyślała nad tym wszystkim, leżąc na podłodze rovera i obserwując przez maleńkie okienko powódź. Próbowała ją zrozumieć i obliczyć w pamięci ilość wody. Tylko po to, aby się lepiej skoncentrować na tym, co widzi, aby wrócić do rzeczywistości z odrętwienia, które tak długo ją przytłaczało. Poza tym dziwnie fascynował ją zarówno widok, jak i obliczenia, fascynowała ją nawet sama powódź. Obserwowała bowiem coś, co się już przedtem zdarzyło na Marsie, to, co się tu stało przed miliardami lat i prawdopodobnie właśnie w taki sposób. Wszędzie na planecie dostrzegala przecież ślady katastrofalnych powodzi: warstwowe tarasy, wyspy — długie pasy w kształcie żeber — łożyska kanałów, faliste wydmy… Tak właśnie musiało to wyglądać dawno temu, kiedy stare popękane formacje wodonośne ponownie się zapełniły, gdy wytrysnęły z Tharsis, wywołując ciepło i odpowietrzenie. Odbywało się to jednak bardzo powoli, trwało dwa miliardy lat…

Skupiła się i wpatrzyła w widok przed sobą. Czoło powodzi znajdowało się jakiś kilometr od roverów i około dwustu metrów pod nimi. Dno północnej ściany lus leżało w odległości mniej więcej piętnastu kilometrów stąd i powódź docierała aż tam. Woda miała może z dziesięć metrów głębokości, oceniając po toczących się w dół pędzącego strumienia ogromnych głazach narzutowych. Wyglądały jak baseballowe piłki Wielkiego Człowieka; rozbijały na kawałki lodowe tafle, a w ślad za nimi posuwały się wielkie parujące czarne bryły. Woda w otwartych łachach pędziła z prędkością co najmniej trzydziestu kilometrów na godzinę. Ann wystukała kilka liczb na klawiaturze swego notesika komputerowego na nadgarstku i obliczyła. Jakieś cztery i pół miliona metrów sześciennych na godzinę! Jak sto pędzących na Ziemi Amazonek, ale płynących nieregularnie, co rusz zamarzających i wybuchających na nowo w nieustannych seriach lodowych zapór, które woda budowała, a potem niszczyła. Na dnie wzgórza powstawały wielkie parujące jeziora, które następnie spływały kanałami pod stokiem, gdzie czekali ludzie w pojazdach. Ląd obnażał się aż po skalne podłoże, woda rozrywała nawet macierzystą skałę…

Leżąc na podłodze łazika, Ann czuła w kościach policzkowych ten szturm pędzącej wody, czuła wibrowanie ziemi pod wpływem gwałtownego, szalonego łomotu. Takich drgań nie było na Marsie od milionów lat, co tłumaczyło jeszcze jedno zjawisko, które Ann wprawdzie widziała, ale którego nie mogła pojąć. Najwyraźniej północna ściana lus poruszała się! Skała urwiska odrywała się płatami, które spadały do kanionu, co wstrząsało powierzchnią i powodowało kolejne upadki kamieni i potężne fale, znikające w ogromnej powodzi. Potem woda znów przelewała się nad lodem, uwadniana skała pękała, a zmrożony strumień był tak gęsty w zdławionym pyłem powietrzu, że tę północną ścianę Ann widziała tylko od czasu do czasu.

Bez wątpienia, pomyślała, południowa ściana załamie się w podobny sposób, chociaż to, co dostrzegała ze swego miejsca, to, co majaczyło nad nią po prawej stronie, było widoczne tylko w skrócie perspektywicznym i jakoś “odcięte”. W końcu spadnie, powiedziała sobie Ann. A jeśli załamie się nad ich pojazdem, z pewnością ich wszystkich zabije. To było całkiem możliwe — a nawet bardzo możliwe. Oceniając po przelotnych mignięciach północnej ściany, mieli pięćdziesiąt procent szans na ocalenie. Jednak tam było prawdopodobnie gorzej, północną ścianę bowiem podcięła powódź, podczas gdy południowa ściana została usunięta przez ławę, po której jechali. Południowe urwiska powinny więc być trochę bardziej stabilne…

Nagle spojrzenie Ann przyciągnęło coś, co działo się wprost przed nią. Na górze rzeczywiście załamywała się południowa ściana, spadając w wielkich skalnych warstwach. Podstawa urwiska wybuchła nagle w chmurze pyłu, która rozkwitła nad osypiskiem, i wyższe części skalnej ściany ześlizgnęły się w dół w tę nową chmurę pyłu, po czym zniknęły. Po sekundzie cała masa ponownie się pojawiła, lecąc w linii poziomej z chmury. Niesamowity widok! Huk był wręcz bolesny, nawet wewnątrz pojazdu; potem Ann zauważyła już tylko długie, powolne obsuwanie się ziemi. Fragmenty spadały w płynącą wodę, skały kruszyły lód i blokowały pędzącą powódź. Ta nagle powstała zapora rozcięła gnający potok na kilka strumyków, które popłynęły w dół kanionu. Woda zaczęła przybierać. Ann obserwowała lodowy pokład linii brzegowej przed pęknięciem, a potem bryły lodu, wpadające w morze czarnej, parującej i syczącej wody, która podnosiła się szybko w kierunku roverów. To nas pochłonie, pomyślała Ann, jeśli ziemia będzie się obsuwała wystarczająco długo. Chwilę patrzyła bezmyślnie na długie czarne zbocze widoczne nad wodą. Ale muł nadal się podnosił. Jak gdyby to był wyścig. Balia Wielkiego Człowieka, która przelewała się, ponieważ stale dolewano do niej nowe wiadra wody. Widząc szybkość, z jaką podnosi się jezioro, Ann dodała kilka punktów do swoich obliczeń. Czuła się jakoś osobliwie, jakby porażona, myślała chaotycznie, choć w jakimś dziwnym znaczeniu tego słowa była absolutnie spokojna. Ogarnęła ją całkowita obojętność wobec siebie samej i własnego losu; właściwie nie obchodziło jej, czy tama pęknie, zanim powódź sięgnie ich pojazdów. A w tym przytłaczającym ryku Ann nie czuła również najmniejszej potrzeby, aby przekazać innym swoją opinię w tej kwestii; wydawało jej się to niemożliwe. Stwierdziła, że w myślach wręcz zachęca powódź do ruchu w ich kierunku. Jak gdyby woda mogła się im dobrze przysłużyć.

Niespodziewanie zapora ze skalnym obsuwem zniknęła pod odbarwioną papką i woda potoczyła się w dół strumienia. Krótkotrwałe jeziorko majestatycznie się załamało i zaczęło szybko spływać. Ann widziała, jak lodowe bryły na jego powierzchni obijają się o siebie z hałasem — zderzając się ze sobą łoskotały i grzmiały, potem lekko podskakiwały jak korek lub strzelały wysoko w górę. Powietrze zawibrowało od strasznego huku, zewsząd rozległ się potężny ryk spadających skał. Hałas z pewnością znacznie przekraczał sto decybeli. Ann zatkała uszy palcami. Pojazd podskakiwał w górę i w dół. Dostrzegła, jak z dalszych skalnych stoków również obsuwa się ziemia; bez wątpienia podmywał je nagły przypływ wody. Potop wywoływał kolejne lawiny i tak bez końca, aż w pewnej chwili Ann odniosła wrażenie, że już cały kanion wypełnił się wodą. Pomyślała, że w tym hałasie i wiecznej wibracji ich maleńkie łaziki nie mają szans na ocalenie. Podróżnicy trzymali się kurczowo poręczy foteli albo leżeli na podłodze jak Ann; byli dziwnie osamotnieni w tym niesamowitym ryku, a ich żyły zdawały się pompować straszliwą mieszaninę lodu i adrenaliny; nawet sama Ann, która dotąd pozornie o nic nie dbała, uświadomiła sobie nagle, że jej oddech jest krótki, a mięśnie napięte.

Kiedy dokoła na tyle się uciszyło, by ludzie mogli usłyszeć własne krzyki, wszyscy poprosili Ann, aby opowiedziała im, co się zdarzyło wcześniej. Ona jednak nadal tępo patrzyła przez okno, ignorując pytania. Była bardzo zdziwiona, ponieważ — przynajmniej w tej chwili — wydawało się, że najwyraźniej uda im się przeżyć. Powierzchnia wody przypominała teraz najbardziej potrzaskany teren chaotyczny, jaki Ann kiedykolwiek widziała; lód rozsypał się w gładkie, brzydkie skorupy. W swoim najwyższym punkcie jezioro wspięło się na ich taras, chociaż od samych pojazdów dzieliła je jeszcze odległość około stu metrów w dół. Potem, w niecałe dwadzieścia sekund, wilgotna ziemia pod nimi zmieniła się znowu z rdzawoczarnej w brudnobiałą. Tempo zamarzania na Marsie było doprawdy niezwykłe.

Sax przez cały ten czas tkwił w swoim fotelu, pochłonięty migotaniem na ekranie. Kiedy pracował, mamrotał — do nikogo w szczególności — o tym, jak wiele wody się ulotniło, czy też raczej zamarzło i wyparowało. Mruczał, że to morze jest mocno nasycone dwutlenkiem węgla i słone, ale w końcu spadnie w postaci zmieszanego z pyłem śniegu w zupełnie innej części planety. Atmosfera uwodni się tak bardzo, że będzie często padał śnieg albo nawet pojawią się stałe cykle opadu i sublimacji. Wówczas woda z powodzi rozdzieli się dość równomiernie na całą planetę, z wyjątkiem może najwyższych szczytów. Albedo wzrośnie dramatycznie i trzeba je będzie obniżać, przypuszczalnie poprzez rozmnażanie śnieżnych glonów, które stworzyła grupa z Acheronu. (Nie ma już Acheronu, odpowiedziała mu w myślach Ann.) Czarny lód będzie topniał za dnia i zamarzał w nocy. Sublimacja i opad. Będą więc mieli wodę: zbierające się strumienie i stawy, woda pędząca potokami w dół, woda zamarzająca i wypełniająca skalne rozpadliny, parowanie, śnieg, topnienie i znowu płynąca woda. Przeważnie zlodowaciała lub błotnista, ale jednak: woda.

I wtedy powoli roztopi się każda, nawet najdrobniejsza cząstka pierwotnego ukształtowania Marsa, pomyślała Ann. A wówczas Czerwony Mars przestanie istnieć.

Leżała na podłodze przy oknie i cicho płakała, jak gdyby poprzez własne łzy chciała się połączyć z tą powodzią. Ponad zaporą w postaci jej własnego nosa pędził strumień kropli, aż jej prawy policzek, ucho i cała prawa strona twarzy zrobiły się zupełnie mokre.

— To nam trochę utrudni zjazd w dół kanionu — odezwał się Michel z nieznacznym galijskim uśmieszkiem, na co jadący w następnym aucie Frank głośno się roześmiał. W gruncie rzeczy wyglądało na to, że w żaden sposób nie przejadą choćby pięciu kilometrów. Drogę kanionową bezpośrednio przed nimi zasypały odłamki skalne i była teraz niemal całkowicie niewidoczna. Rumosz był rozdrobniony i niestabilny; z dołu podmywała go woda, z góry zagrażały mu kolejne obsuwy.

Przez długi czas przyjaciele dyskutowali, czy w ogóle powinni próbować się przedostać. Musieli mówić głośno, aby się usłyszeć ponad rykiem powodzi, który brzmiał jak odgłos pracującego silnika odrzutowego. Woda przelewała się wokół nich i nic nie zapowiadało, że potop może się skończyć lub choćby osłabnąć. Nadia uważała zjazd ze zbocza za samobójstwo, ale Michel i Kasei byli przekonam, że potrafią znaleźć drogę, i po całodziennym, pieszym rekonesansie zdołali ją przekonać, że trzeba spróbować. Takie było zdanie wszystkich. Toteż następnego dnia, niewidoczni dla ewentualnych obserwatorów dzięki powszechnej burzy pyłowej i powodziowej parze, wsiedli w pojazdy i ślizgając się, zaczęli powoli zjeżdżać ze stoku.

Przed nimi leżała nierówna masa żwiru i piasku, gęsto usiana głazami narzutowymi. W pobliżu tarasu znajdował się jednak obszar stosunkowo równy i płaski. Ta strefa była ich jedyną szansą na przejazd. Posuwali się więc teraz zupełnie odkrytą drogą, przypominającą coś w rodzaju kiepsko stwardniałego betonu. Objeżdżali głazy eratyczne i omijali pojawiające się od czasu do czasu rozwarte wgłębienia. Michel kierował pierwszym pojazdem śmiało i pewnie, z uporem, który graniczył z szaleńczą brawurą.

— Desperacki przejazd — oznajmił w pewnej chwili wesoło. — Czy możecie sobie wyobrazić, że przejeżdżamy po tej ziemi w normalnej sytuacji? To byłoby zupełne szaleństwo.

— To i tak jest szaleństwo — odparła kwaśno Nadia.

— A co innego możemy zrobić? Nie możemy zawrócić ani się zatrzymać. Bywają chwile, w których trzeba udowodnić, że się jest mężczyzną.

— Kobiety jednak radzą sobie świetnie…

— To był tylko cytat. Dobrze wiesz, co miałem na myśli. Po prostu nie mamy możliwości powrotu. lus zostanie zalany od ściany do ściany. A wiecie, że w pewnym sensie czuję się szczęśliwy? Czy byliście kiedykolwiek przedtem tak całkowicie pozbawieni jakiejkolwiek możliwości wyboru? Przeszłość nie istnieje, została wymazana, liczy się jedynie to, co się dzieje teraz. Teraźniejszość i niedaleka przyszłość! A przyszłość to leżące przed nami pole kamieni. I wiecie co? Zdaje mi się, że człowiek nigdy naprawdę nie przywołuje całej swojej siły… do czasu, gdy ma pewność, że nie istnieje już droga powrotna i że można się posuwać tylko naprzód.

Jechali więc naprzód. Optymizm Michela znacznie się zmniejszył, kiedy drugi pojazd wpadł w dziurę, ukrytą pod stosem otoczaków. Z pewnym wysiłkiem zdołali otworzyć przedni luk śluzy i wyciągnąć Kaseia, Maję, Franka i Nadię. Nie mieli jednak możliwości wydostania rovera z zagłębienia, potrzebowaliby do tego dźwigu lub podobnej maszyny. Przenieśli więc tylko wszystkie zapasy do jedynego łazika. Gdy weszła doń jeszcze ósemka ludzi, pojazd był zupełnie zapchany.

Za osuwiskiem przeprawa stała się na szczęście łatwiejsza. Zjechali autostradą kanionową do Melas Chasma i natychmiast stwierdzili, że trasę zbudowano w pobliżu południowej ściany, a ponieważ Melas był kanionem wyjątkowo szerokim, powódź rozlewała się wszędzie wokół i przetaczała na północ. Nadal panował straszliwy hałas. Ann miała wrażenie, że tuż za śluzą powietrzną działają pełną mocą powietrzne kondensatory, a przecież ich droga znajdowała się sporo ponad poziomem wody i daleko na południe od powodzi, która topiła żyły zmrożonego strumienia wypełniając wodą rozpadlinę, i zasłaniała całkowicie widok na północ.

Przez parę nocy posuwali się więc bez trudu, aż dotarli do Szczytu Genewskiego, który sterczał z gigantycznej południowej ściany prawie do samej krawędzi powodzi. Od tego miejsca drogę zalewała woda i jeśli chcieli się posuwać dalej, musieli znaleźć szlak położony wyżej. Wybrali jedną ze skalnych serpentyn, które otaczały niższe stoki szczytu, ale droga okazała się dla łazika niezwykle trudna. W pewnej chwili niemal zawiśli na nagle wyrosłej, zaokrąglonej skale, a wtedy Maja zaczęła krzyczeć na Michela, zarzucając mu brak rozwagi i zbytnią zuchowatość, po czym sama zasiadła za kierownicą. W tym czasie Michel, Nadia i Kasei ubrali się w walkery i wyszli na zewnątrz. Ominęli skałę i ruszyli naprzód, aby obejrzeć dalszą drogę.

Frank i Simon pomagali kierującej pojazdem Mai wypatrywać przeszkody, Sax natomiast jak zwykle w ogóle się nie ruszał sprzed ekranu. Od czasu do czasu Frank włączał telewizor i szukał sygnałów, po czym próbował zrozumieć i połączyć w całość usłyszane na tle szumu i wielu głosów różnego rodzaju informacje. Na samym grzbiecie Szczytu Genewskiego, kiedy przejeżdżali przez niezwykle cienką betonową nić Autostrady Transkanionowej, znajdowali się wystarczająco daleko od południowej ściany, aby dotarły do nich wiadomości, z których wynikało, że burza pyłowa nie zapowiada się jednak na globalną. I rzeczywiście, czasami, w niektóre dni, zamiast ściany pyłu otaczała ich zaledwie nieruchoma mgiełka. Sax oznajmił, że jest to potwierdzenie faktu, iż terraformerzy pomyślnie uporali się z pyłem, z którym walczyli różnymi sposobami od czasu Wielkiej Burzy. Nikt się nie ustosunkował do jego stwierdzenia. A mgiełka, która wisiała w powietrzu, jak zaobserwował Frank, wydawała się w gruncie rzeczy pomagać w klarowaniu sygnałów radiowych.

— To przypadkowy rezonans — odpowiedział mu Sax. Jednak, ponieważ zjawisko to było sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem, Frank poprosił Saxa, aby je wyjaśnił. Kiedy wreszcie zrozumiał, żary czai smętnie na cały głos.

— Może cała emigracja była przypadkowym rezonansem, podkreślającym słaby sygnał rewolucji…

— Nie sądzę, żeby analogie między światem fizycznym i społecznym miały jakikolwiek sens — zauważył afektowanym tonem Russell.

— Zamknij się, Sax. I wracaj do swojej rzeczywistości wirtualnej.

Frank wciąż był rozgniewany; gorycz emanowała z niego jak zmrożona para powodzi. Suchym tonem pytał Michela o ukrytą kolonię, jego ciekawość wybuchała dwa lub trzy razy dziennie. Ann pomyślała, że nie chciałaby być na miejscu Hiroko, gdy Frank ją zobaczy po raz pierwszy po tak długim czasie. Michel odpowiadał na te pytania spokojnie, lekceważąc oskarżycielski ton, sarkazm i wściekły błysk w oku Chalmersa.

Próby Mai, aby uspokoić Franka, tylko wzmagały jego gniew, ale ona nie dawała za wygraną. Na Ann prawdziwe wrażenie zrobił upór Rosjanki, jej wytrwałość mimo obcesowych uwag Amerykanina. Była to ta cecha Mai, której Ann nigdy przedtem nie widziała; zwykle Maja zachowywała się najswawolniej ze wszystkich. Ale nie teraz, kiedy naprawdę trzeba było działać.

W końcu zatłoczony rover okrążył Szczyt Genewski i wrócił na ławę pod południową skarpą. Drogę na wschód blokowały górskie osuwiska, ale podróżnikom zawsze udawało się skręcić przed nimi w lewo, poruszali się więc dość szybko.

Dopóki nie dojechali do wschodniego krańca Melas. Tutaj bowiem ta największa ze wszystkich przepaść zwężała się i opadała kilkaset metrów w dół rozgałęziając się na dwa równoległe kaniony Coprates, rozdzielone długim wąskim płaskowyżem. Południowe Coprates kończyły się w odległości jakichś dwustu pięćdziesięciu kilometrów urwistą ścianą skalną, Północne natomiast łączyły się z niższymi kanionami, położonymi bardziej na wschód i tam właśnie znajdował się ten jeden kanion, do którego chcieli dotrzeć. Północne Coprates były najdłuższym pojedynczym segmentem systemu Marineris; Michel nazywał je La Manche. Tak jak angielski kanał, zwężały się ku wschodowi, aż do mniej więcej sześćdziesiątego stopnia długości areograficznej; tam zwężenie przechodziło w gigantyczny wąwóz — prostopadłe urwiska, wysokie na cztery kilometry, obrócone ku sobie i odgrodzone jedynie szczeliną o szerokości dwudziestu pięciu kilometrów. Michel nazwał ten wąwóz Bramą Dover; ściany urwiska w tej szczelinie były teraz najwyraźniej białawe, a może stały się już takie kiedyś.

Zjeżdżali więc w dół Północnymi Coprates i urwiska zamykały się przed nimi z każdym dniem coraz bardziej. Powódź wypełniała prawie całą szerokość dna kanionu, a płynęła tak szybko, że lód na jej powierzchni załamywał się w małe góry lodowe, które wylatywały w powietrze i roztrzaskiwały się w kaskadzie: rozjuszone katarakty białej wody, wielkości stu Amazonek, zwieńczone lodowymi górami. Dno kanionu, stale rozrywane i uwalniane z koryta, pędziło w dół w czerwonych porywach wody, które wyglądały niczym otwarta pulsująca żyła rdzawej krwi. Jak gdyby planeta wykrwawiała się na śmierć. Hałas był niewiarygodny, panował ryk tak nieprzerwany i przenikliwy, że przytępiał myśli i prawie uniemożliwiał rozmowę; każde słowo musieli wykrzykiwać z całych sił, więc dość szybko ograniczyli rozmowy i odzywali się tylko wtedy, gdy było to naprawdę konieczne.

Taki moment nadszedł już wkrótce. Kiedy dojechali do Bramy Dover, stwierdzili, że dno kanionu zostało niemal całkowicie zalane przez powódź. Ich taras pod południową ścianą wąwozu miał nie więcej niż dwa kilometry szerokości i zmniejszał się z każdą minutą. Istniało niebezpieczeństwo, że cały zostanie wkrótce rozdarty. Maja wrzasnęła, że dalsza podróż jest zbyt niebezpieczna i zaczęła się upierać, by wrócić. Krzyczała, że jeśli zawrócą i dojadą do samego końca Południowych Coprates i jeśli uda się im wspiąć na płaskowyż, będą mogli przejechać obok dołów Coprates i podążyć dalej do Aureum.

Michel odkrzyknął jej twardo, że muszą jechać naprzód i przedostać się przez Bramę na taras.

— Jeśli się pospieszymy, uda nam się! Musimy spróbować! — A kiedy Maja nadal protestowała, dodał gwałtownie: — Szczyt Południowych Coprates jest bardzo urwisty! Nasz pojazd nigdy nie wjedzie na tak stromą skalną ścianę! A nie mamy wystarczającej ilości zapasów, aby podróżować dodatkowo przez wiele dni! Nie możemy zawrócić!

Szaleńczy ryk powodzi był jedyną odpowiedzią. Siedzieli w roverze, każde zatopione we własnych myślach. Hałas oddalał ich od siebie niczym wielokilometrowa przestrzeń. Ann przyłapała się na pragnieniu, aby taras wyślizgnął im się spod kół albo aby spadł na nich kawał południowej ściany, kładąc w ten sposób kres ich niezdecydowaniu i straszliwemu, zupełnie szaleńczemu hałasowi.

Na razie jednak jechali dalej. Frank, Maja, Simon i Nadia stali za Michelem i Kaseiem, obserwując, jak ci dwaj sterują pojazdem. Sax siedział przy swoim ekranie; co jakiś czas przeciągał się jak kot lub wpatrywał wzrokiem krótkowidza w mały obraz potopu. Powierzchnia uspokoiła się na moment i zamarzła, po czym odgłos wybuchu przeszedł w ciche, choć gwałtowne dudnienie.

— Wygląda jak Wielki Kanion w skali superhimalajskiej — odezwał się w pewnej chwili Sax, niby do siebie, chociaż Ann świetnie słyszała jego słowa. — Wąwóz Kala Gandaki ma około trzech kilometrów głębokości, prawda? A Dhaulagiri i Annapurna znajdują się chyba tylko czterdzieści czy pięćdziesiąt kilometrów od siebie. Wypełnij tę przestrzeń powodzią jak… — Nie udało mu się przywołać w pamięci żadnego potopu, który można by porównać z tym. — Zastanawiam się, skąd ta cała woda się wzięła tak wysoko na wybrzuszenie Tharsis.

Kolejną falę oznajmiły trzaski głośne jak strzały z pistoletu. Biała powierzchnia powodzi wybuchła i runęła w dół. Jednostajny ryk wypełnił pojazd. Zagłuszał wszystko, co mówili i wszystkie ich myśli, jak gdyby cały wszechświat wibrował. Basowe widełki stroikowe…

— Odpowietrzenie — oznajmiła Ann. — Odpowietrzenie. — Usta miała zesztywniałe, a mięśnie twarzy reagowały z trudem, odzwyczajone od mówienia. — Tharsis leży na wypływie magmy. Sama skała nie mogłaby utrzymać ciężaru, wybrzuszenie by się zapadło, gdyby nie podtrzymywał go wypływowy prąd płaszcza.

— Myślałem, że tu nie ma płaszcza! — ledwie dosłyszała krzyk Saxa poprzez łomot.

— Ależ jest. — Nie dbała o to, czy Sax słyszy ją czy nie. — Po prostu jest tu luźniejszy. Ale prądy są tutaj i tak. A od czasu ostatnich wielkich powodzi znów napełniła się wysoko położona formacja wodonośna na Tharsis. Prądy utrzymywały tę formacje — tak samo jak Compton — w wystarczająco wysokiej temperaturze, aby pozostała płynna. W końcu ciśnienie hydrostatyczne wzrosło ekstremalnie. Jednak ze względu na tak nieznaczny proces powstawania wulkanów i o wiele rzadsze deszcze meteorytowe, nic nie wypływało. Mogła być pełna przez miliard lat.

— Czy sądzisz, że to Fobos spowodował jej rozwarcie?

— Może. Bardziej prawdopodobne jest stopienie reaktora.

— Wiedziałaś, że warstwa Compton jest taka duża? — spytał Sax.

— Tak.

— Nigdy o tym nie słyszałem.

— Jasne.

Ann popatrzyła na niego. Czy w ogóle usłyszał, że to powiedziała?

Usłyszał. I uświadomił sobie właśnie, że ukrywano przed nim niektóre dane. Ann dostrzegła, że Sax jest tym odkryciem naprawdę wstrząśnięty. Nie mógł sobie wyobrazić żadnego racjonalnego powodu, dla którego ktoś miał ukrywać przed nim jakiekolwiek informacje. Może właśnie dlatego on i Ann nie mogli się porozumieć. Ich systemy wartości opierały się na zupełnie innych założeniach. Reprezentowali całkowicie odmienny typ naukowca.

Sax odchrząknął.

— Wiedziałaś, że jest płynna?

— Tak przypuszczałam, ale dopiero teraz wiemy na pewno.

Sax wywołał na ekran obraz z lewej bocznej kamery. Czarna sycząca woda, szary gruz, roztrzaskany lód, głazy narzutowe jak wielkie spadające kości do gry. Stojące fale zamarzały w miejscu, załamywały się i przewalały w chmurach zmrożonej pary… Hałas wzrósł znowu do poziomu startującego odrzutowca.

— Nie chciałem, żeby to tak wyglądało, naprawdę! — krzyknął Sax.

Ann popatrzyła na niego. Intensywnie wpatrywał się w ekran.

— Wiem — odparła. Znowu zmęczyła się rozmową, zmęczyła się jej bezużytecznością. Teraz uzmysłowiła sobie to wyraziściej, niż kiedykolwiek przedtem: jałowe szepty na tle wielkiego ryku żywego świata. Ledwo siebie słyszący ludzie, o wiele mniej zrozumiali niż ten świat.

Najszybciej jak mogli przejechali przez Bramę Dover, następnie podążyli Rampą Calais, jak Michel nazywał ten taras. Posuwali się denerwująco powoli. Przeprawa roverem nad skalnym obrywem przykrywającym ten wąski taras była prawdziwą walką; wszędzie leżały głazy narzutowe, a powódź zalewała ląd po ich lewej stronie, w widoczny sposób zwężając taras. Kamienne obsuwy spadały ze ścian urwiska, upadały przed i za pojazdem, a co jakiś czas kawałki skał uderzały w dach łazika. Na ten odgłos wszyscy pasażerowie podskakiwali. Istniało ryzyko, że nagle i bez ostrzeżenia jakaś większa skała spadnie na nich i zmiażdży ich jak pluskwy. To stale istniejące zagrożenie przytłaczało wszystkich. Tylko Ann nie przejmowała się niebezpieczeństwem. Nawet Simon odszedł od niej, włączył się w działania nawigacyjne i zaczął wychodzić na wycieczki zwiadowcze z Nadią, Frankiem albo Kaseiem. Pewnie jest szczęśliwy, myślała, że może znaleźć wymówkę, aby się ode mnie uwolnić. A właściwie dlaczego miałby wciąż przy niej siedzieć?

Posuwali się zaledwie po kilka kilometrów na godzinę. Podróżowali przez całą noc, a potem przez cały następny dzień, mimo że mgła przerzedziła się tak bardzo, iż pojazd można było dostrzec z satelitów. Nie mieli jednak wyboru.

Wreszcie udało im się przejechać przez Bramę Dover i znowu wjechali w Coprates. Tu mieli więcej swobody, ponieważ powódź skręcała o parę kilometrów na północ.

O zmroku, po jakichś czterdziestu godzinach jazdy stawali, przeciągali się, kręcili po pokładzie, a potem ponownie usiedli i zatrzymali się. Wysiedli i zaczęli się kręcić po okolicy, a potem wrócili do łazika i zjedli wspólnie podgrzany w kuchence mikrofalowej posiłek. Maja, Simon, Michel i Kasei byli w dobrych nastrojach, cieszyli się, że mają już za sobą Bramę, Sax zachowywał się tak samo jak zawsze, a Nadia i Frank byli trochę mniej niż zazwyczaj ponurzy. Powierzchnia powodzi zamarzła na chwilę i wreszcie można było mówić, nie zdzierając sobie gardeł, wreszcie słyszeli się nawzajem. Jedli więc i mówili bezładnie wszyscy naraz.

Ann milczała. Pod koniec posiłku rozejrzała się ciekawie po towarzyszach, nagle przerażona spektaklem, który rozgrywał się przed jej oczyma, a który potwierdzał łatwość przystosowania się człowieka do każdej sytuacji. Jak gdyby nigdy nic, jedli teraz kolację i rozmawiali na tle basowego grzmotu z północy; idealnie udawali wesoły nastrój biesiadny. Mogło się to dziać wszędzie i o każdej porze, a ich zmęczone twarze promieniały satysfakcją wspólnego sukcesu albo po prostu wyrażały zadowolenie ze spożywanego razem posiłku. A jednak istniała pewna znacząca różnica — tuż za ścianą łazika rozlegał się ryk rozpadającego się świata, a obryw skalny mógł ich unicestwić w każdej chwili. Ann uświadomiła sobie nagle, że często podczas katastrof lub powszechnego chaosu ludziom wydaje się, że najprzyjemniejszym i najbezpieczniejszym pomieszczeniem jest jadalnia. Jedząc, człowiek zapomina o swoim otoczeniu, o katastroficznym tle powszechnego chaosu; takie chwile spokoju są jednak kruche i krótkotrwałe jak bańki mydlane i mogą prysnąć równie szybko jak powstały. Grupki przyjaciół, wspólne pomieszczenia, ulice, lata spokoju, nic z tego nie może trwać, pomyślała Ann, bowiem iluzję stabilności tworzy się poprzez zgodny wysiłek ignorowania chaosu, w którym się tkwi. Tak czy owak, jedli, rozmawiali i cieszyli się swoim towarzystwem. To był ich, ludzi, sposób na kłopoty — zarówno w jaskiniach i na sawannach, jak i w mieszkaniach, okopach i kulących się pod bombardowaniem miastach.

I wtedy, w tym właśnie momencie burzy Ann Clayborne postanowiła się przełamać. Wstała i ruszyła do stołu. Wzięła talerz Saxa, który pierwszy wyrwał ją z odrętwienia, potem podniosła talerze Nadii i Simona. Zaniosła je do małego zlewu z marsjańskiego magnezu. Zmywając naczynia poczuła, że jej sztywne gardło się porusza. Wy krakała niezrozumiale kilka słów jako swój udział w rozmowie i próbowała na własny, niewiele znaczący sposób wspomóc tę ludzką iluzję spokoju.

— Burzliwa noc! — powiedział do niej Michel. Stał koło niej, wycierał talerze i uśmiechał się. — Naprawdę burzliwa noc!

Następnego ranka Ann obudziła się jako pierwsza i popatrzyła w twarze śpiących towarzyszy, doskonale widoczne w dziennym świetle. Ich oblicza były zmęczone, włosy rozczochrane, miny ponure, twarze zapuchnięte i posiniałe od odmrożeń, usta otwarte. Grupa ludzi, którzy zasnęli z wyczerpania. Wyglądali jak martwi. A Ann w żaden sposób im nie pomagała — wręcz przeciwnie! Była dla nich kulą u nogi; za każdym razem, kiedy wracali do pojazdu, natykali się na szaloną kobietę, która leżała na podłodze, nie odzywała się do nich i często płakała wstrząsana gwałtownymi spazmami rozpaczy. Kogoś takiego z pewnością nie potrzebowali w swoim towarzystwie!

Ann zawstydzona wstała i w milczeniu skończyła sprzątać główne pomieszczenie i kabinę kierowców. Później tego samego dnia zluzowała kogoś przy prowadzeniu pojazdu. Po sześciogodzinnej zmianie poczuła się fizycznie zupełnie wykończona, ale udało jej się przewieźć ich daleko na wschód od Bramy Dover.

Jednak ich kłopoty wcale się nie skończyły. To prawda, że Coprates nieco się rozszerzyły, a południowa ściana wciąż się trzymała. Ale w tym rejonie znajdowało się długie pasmo, które teraz stało się wyspą i które opadało do samego środka kanionu, dzieląc go na kanały północny i południowy. I, na nieszczęście, południowy kanał był niższy od północnego, toteż fala powodzi spływała w dół i przyciskała ich silnie do południowej ściany. Szczęśliwym trafem jednak warstwowy taras sprawiał, że znajdowali się jakieś pięć kilometrów między powodzią i właściwą ścianą. Ponieważ jednak potop mieli blisko po lewej stronie, a strome urwiska po prawej, nigdy nie przestawało im zagrażać niebezpieczeństwo. A niemal ciągle musieli podnosić głos, jeśli chcieli rozmawiać. Ryk fal wydawał się atakować ich głowy i utrudniał koncentrację, postrzeganie i w ogóle myślenie.

Pewnego dnia Maja uderzyła pięścią w stół i krzyknęła wsciekle:

— Czy nie moglibyśmy poczekać, aż to wyspowe pasmo się oderwie?

Po kłopotliwej chwili ciszy odpowiedział jej Kasei:

— Jest długie na sto kilometrów.

— Cóż, cholera… może moglibyśmy po prostu… przeczekać powódź? To znaczy, chodzi mi o to… jak długo może jeszcze trwać?

— Parę miesięcy — odparła Ann.

— Nie możemy czekać tak długo?

— Mamy za mało żywności — wyjaśnił jej Michel.

— Musimy jechać dalej — warknął Frank. — Nie bądź głupia. — Maja popatrzyła na niego i odwróciła się, wyraźnie rozgniewana. Rover nagle wydał jej się o wiele za mały, jak klatka, do której wrzucono kilka tygrysów i lwów. Simon i Kasei, czując narastające napięcie, ubrali się w skafandry i wyszli, aby sprawdzić teren przed pojazdem.

Za tym, co nazywali Wyspowym Pasmem, Coprates otwierały się jak komin z głębokimi rowami pod ścianami kanionu. Północny rów stanowiła Capri Chasma, południowy — Eos Chasma, rozpadlina która była czymś w rodzaju przedłużenia Coprates. Ze względu na powódź podróżnicy nie mieli wyboru i musieli jechać przez Eos, ale Michel pocieszył ich, że dzięki temu nie zbaczają z drogi, ponieważ i tak mieli tamtędy podążyć.

Południowe urwisko w końcu się trochę obniżyło, chociaż przecinały je głębokie zatoki oraz kilka sporych kraterów meteorytowych. Capri Chasma skręcała w pewnym momencie na północny wschód i przestawała być dla jadących widoczna. Między tymi dwoma rowami znajdowało się trójkątne płaskowzgórze, które teraz wyglądało jak półwysep dzielący bieg wody na dwie części. Niestety, wielka masa wody przedarła się do niższej partii Eos, tak że nawet kiedy wydostali się z wąskiego uścisku Coprates, powódź ciągle parła pojazd ku skalnej ścianie, toteż poruszali się w dużej odległości od jakiejkolwiek drogi czy szlaku. Zapasy jedzenia i gazów powietrznych malały w zaskakującym tempie; magazyny niemal całkowicie już opustoszały.

Byli też zmęczeni, bardzo zmęczeni. Mijało już dwadzieścia trzy dni od czasu, gdy uciekli z Kairu. Przejechali do tej pory dwa i pół tysiąca kilometrów pod górę i przez cały czas spali na zmianę, aby bez przerwy ktoś kierował łazikiem. Do tego jeszcze straszliwie ich denerwował i wyczerpywał nieustanny hałas — wciąż słyszeli huk powodzi i ryk rozpadającego się na kawałki świata. Maja co jakiś czas powtarzała, że są już za starzy na takie eskapady i mają zbyt poszarpane nerwy. Z przemęczenia popełniali błędy, a czasem któreś z nich zapadało w sen w najmniej odpowiednim momencie.

Taras, który stanowił ich trasę między urwiskiem i powodzią, zmienił się w pewnej chwili w ogromne pole głazów narzutowych. Głazy te były przeważnie ejektamentami wyrzuconymi z okolicznych kraterów albo szczątkami po rozległych ruchach zwietrzeliny. Dla Ann droga wyglądała tak, jak gdyby duże żłobkowane i zbite zatoki korozyjne w południowej ścianie skalnej zostały podmyte, co stworzyło opadające w dół kaniony dopływowe. Takie było jej pierwsze skojarzenie, a nie miała czasu, aby przyjrzeć się dokładniej.

Podróżnikom często się wydawało, że szlak przed nimi całkowicie zablokowały głazy eratyczne. Obawiali się wtedy, że mimo wszystkich tych dni i przebytych kilometrów, mimo przejechania prawie całego Marineris, mimo przedarcia się niemal przez środek tak gwałtownego kataklizmu, nie uda im się jechać dalej — na samym krańcu zatrzymają ich straszliwe strumienie powodzi.

Zawsze wtedy niespodziewanie znajdowali drogę. Potem znowu zatrzymywała ich woda i znowu szukali kolejnego szlaku. I tak dalej, dzień po dniu. Wysiłek był ogromny, a jadali teraz zaledwie po pół racji.

Ann prowadziła pojazd częściej niż inni, ponieważ czuła się mniej zmęczona, a poza tym była świetnym kierowcą; umiejętnościami przewyższał ją tylko Michel. Wiedziała, że jest to winna przyjaciołom po swoim żenującym załamaniu nerwowym, które trwało przez większą cześć podróży. Pomagała więc im teraz we wszystkim. Kiedy nie prowadziła łazika, wychodziła na zewnątrz i badała dalszą drogę. Na dworze nadal panował paraliżujący hałas i ziemia drżała pod stopami. Ann nie potrafiła się do tego przyzwyczaić, chociaż ze wszystkich sił starała się to ignorować. Światło słoneczne przeświecało przez mgłę i parę wodną szerokimi, niesamowitymi rozbryzgami, a o zachodzie słońca pojawiały się na niebie tęcze lodowe i parheliony otoczone kręgami światła; często całe niebo jarzyło się barwami niczym ognisko. Turnerowska wizja apokalipsy.

Dość szybko Ann również zaczęła odczuwać zmęczenie i — tak samo jak pozostałym — praca wydawała jej się wyczerpująca. Zrozumiała teraz, dlaczego jej towarzysze byli tak znużeni, dlaczego traktowali tak szorstko ją i siebie nawzajem. Michel nie potrafił odnaleźć żadnej z trzech kryjówek, które powinny się znajdować gdzieś w okolicy; musiały zostać zasypane ziemią albo zalane wodą (dla nikogo nie miało już znaczenia, co się z nimi stało). Maleńkie racje żywnościowe, które teraz spożywali, dawały im zaledwie 1200 kalorii dziennie, a zużywali o wiele więcej. Brak jedzenia i snu spowodował — przynajmniej u Ann — powrót dawnej depresji. Trwała niczym śmierć, rosła w niej jak potop, jak czarna papka błota,» pary, lodu lub śmieci. Ann uparcie pracowała, ale co chwila jej myśli zaczynały gdzieś błądzić, nie mogła się skupić, a w uszach wiecznie huczał jej łomot pędzącej wody, który obracał wszystko w monotonny jęk rozpaczy.

Droga stawała się coraz trudniejsza. Pewnego dnia udało im się przejechać zaledwie kilometr. Następnego jeszcze mniej, byli niemal całkowicie zablokowani, ponieważ na tarasie przed nimi leżało wiele ogromnych głazów ustawionych w rzędzie jak barykada w postaci betonowych bunkrów. Linia Maginota Wielkiego Człowieka.

— Wygląda, jak idealna płaszczyzna fraktalna — zauważył Sax — o wymiarach około 2,7.

Nikt nie podjął rozmowy.

Kasei wysiadł i udał się na poszukiwanie przejścia. Znalazł drogę w dół tuż przy brzegu powodzi. W tej chwili cały widoczny obszar wypływu był zamarznięty, tak jak przez kilka ostatnich dni. Rozciągał się aż po horyzont, nierówna powierzchnia przypominająca Morze Arktyczne na Ziemi, tyle że to było brudniejsze; stanowiło mieszaninę czarnoczerwonobiałych brył. Przybrzeżny lód był jednak płaski i w wielu miejscach klarowny. Gdy spojrzeli w dół, dostrzegli, że ma parę metrów głębokości; woda zamarzła do samego dna. Zjechali na brzeg i podążyli drogą tuż przy krawędzi lodu. Prowadziła Ann i kiedy zbyt wiele skał zagrodziło jej drogę, musiała zjechać najpierw lewymi kołami, potem całym pojazdem na lód. Jechało się po nim, tak jak po każdej innej powierzchni. Nadia i Maja prychały pogardliwie, gdy któryś z towarzyszy podróżników okazywał nerwowość lub strach z powodu jazdy po tej śliskiej i kruchej trasie.

— Całe zimy spędzaliśmy jeżdżąc po rzekach Syberii — oświadczyła Nadia. — To były najlepsze drogi, jakie tam mieliśmy.

Tak więc przez cały dzień Ann jechała wzdłuż poszarpanej krawędzi powodzi, po powierzchni lodu. Przejechali sto sześćdziesiąt kilometrów i był to ich najlepszy dzień od dwóch tygodni.

Tuż przed zachodem słońca zaczął padać śnieg. Zachodni wiatr przetaczał się przez Coprates, pędząc wielkie zbite śniegowe kule obok pojazdu, jak gdyby podróżni wcale się nie poruszali. Ann wjechała w strefę lodu świeżo zasypanego śniegiem. Duże głazy narzutowe rozproszone na lodzie nadawały krainie wygląd opuszczonego cmentarza. Światło było mrocznie szare. Aby przejechać przez ten labirynt, kierowca potrzebował pieszego przewodnika. Po długiej naradzie na ochotnika zgłosił się Frank. W tym momencie miał z nich najwięcej sił, czuł się lepiej nawet niż sporo lat od niego młotlszy Kasei; ciągle kipiał w nim gniew, który nigdy się u Chalmersa nie wyczerpywał.

Szedł powoli przed pojazdem. Sprawdzał szlak, po czym wracał i albo potrząsał głową, albo dawał Ann znak, aby jechała. Dokoła nich, w padającym śniegu, unosiły się rzadkie kłęby marznącej pary; mieszały się z białymi płatkami i gnały wraz z nimi w potężnym wieczornym wietrze, gasnąc i zapalając się w zapadającym zmroku. Ann obserwowała mroczny spektakl; w pewnej chwili, kiedy w łazik uderzył wyjątkowo srogi podmuch, nie wyczuła miejsca, gdzie lód stykał się z gruntem i rover nagle podjechał w górę po obłej skale prosto na zamarzniętą linię brzegową, po czym przechylił się tak, że lewe tylne koło uniosło się w górę. Ann szybko dodała gazu, ale przednie koła wbiły się w łachę piasku i śniegu i nagle oba tylne znalazły się w powietrzu. Przednie tylko buksowały bezradnie. Najwyraźniej Ann zakopała pojazd.

Zdarzało się to już przedtem, ale tym razem Ann była na siebie wyjątkowo wściekła, ponieważ wiedziała, że to jej wina: zagapiła się na jakieś zupełnie nie związane z jazdą widowisko na niebie.

— Co, do diabła, wyprawiasz? — wrzasnął Frank przez interkom, aż Ann podskoczyła w fotelu. Nigdy nie potrafiła się przyzwyczaić do gwałtownego charakteru Franka. — Jedź dalej! — krzyknął.

— Wpakuję pojazd na skałę — odparła.

— Niech cię cholera! Dlaczego nie patrzysz, co robisz! Hej, przestań kręcić kołami! Podłożę coś pod przednie i pociągnę cię do przodu, a wtedy odjedziesz od tej skały i ruszysz w górę tak szybko jak możesz, rozumiesz? Nadchodzi kolejna fala!

— Frank! — krzyknęła Maja. — Wracaj do środka!

— Jak tylko ułożę te pieprzone podkładki! Bądź gotowa do startu! — wrzasnął do Ann.

Jako podkładki miały posłużyć zwoje kolczastej metalowej sieci. Frank umieścił je pod kołami, w wyrytych przez nie dziurach w piasku, a potem przymocował je z przodu, tak żeby koła miały się czego uchwycić. Była to stara metoda pustynna. Frank obszedł przód rovera, klnąc pod nosem i warcząc na Ann, która wypełniała jego polecenia z zaciętymi zębami i ściśniętym żołądkiem.

— Okay, jedź! — krzyknął Frank. — Jedź!

— Najpierw wsiądź! — odkrzyknęła.

— Nie ma czasu, jedź, fala jest już bardzo blisko! Podwieszę się z boku, jedź, cholera, no, jedź!

Ann łagodnie rozpędziła przednie koła i poczuła, jak odzyskują przyczepność. Pojazd poderwał się do przodu ponad skałą. Tylne koła ze zgrzytem dotknęły powierzchni; byli wolni. Nagle jednak wzmógł się za nimi ryk powodzi, a potem obok pojazdu zaczęły przelatywać bryły lodu. Pękały z przerażającym trzaskiem, po czym na lód runęła ciemna ściana parującej i kipiącej wody. Ponad oknami rovera przetoczyła się fala. Ann docisnęła do podłogi pedał gazu i trzymała mocno kierownicę, która nagle wyskoczyła jej z dłoni. Na tle łomotu fali usłyszała głos Franka:

— Jedź, idiotko, jedź! — krzyczał.

W tym właśnie momencie coś uderzyło w łazik i ten zarzucił ostro w lewo. Ann nie była w stanie temu w żaden sposób zaradzić. Nie puszczała jednak kierownicy, mimo że stale rzucało ją na boki. Jej lewe ucho rwało z bólu, najwyraźniej musiała nim w coś uderzyć. Trzymała kierownicę, a stopą przyciskała pedał gazu. Koła zaczepiły o coś i pojazd pognał przez wodę, która przelewała się z prawa na lewo. Z boku słychać było stłumione trzaski.

— Jedź! — Ann dociskała pedał gazu do podłogi. Skręciła w górę wzgórza i jechała dalej, podskakując dziko na siedzeniu kierowcy. We wszystkich oknach i na ekranach telewizyjnych widniało jedno wielkie płynne szaleństwo. Potem woda przepłynęła pod łazikiem i okna stały się przejrzyste. W przednich światłach ukazała się kamienna powierzchnia. Pusty, płaski teren, na który padał śnieg. Ann, nie zdejmując nogi z gazu, gnała dziko ku temu obszarowi, uciekając przed nadal kotłującym się i ryczącym za roverem potopem. Kiedy dotarła do płaskiego wzniesienia, musiała pomóc sobie rękoma, by zdjąć stopę z pedału gazu; noga jej zupełnie zdrętwiała. Pojazd zatrzymał się. Podróżnicy znajdowali się już poza rejonem powodzi, na wąskim warstwowym tarasie. Przypływ zaczynał słabnąć. Ale Frank Chalmers zniknął.

Maja nalegała, żeby wrócili i poszukali go, kiedy więc wydawało się, że nie grozi im niebezpieczeństwo, rozpoczęli poszukiwania. Bez skutku. Na tle mroku reflektory rozświetlały padający śnieg na pięćdziesiąt metrów. W dwóch żółtych stożkach światła, które przecinały ciemnoszary świat, podróżnicy dostrzegali jedynie poszarpaną powierzchnię powodzi, przelewające się morze szczątków skał i ziemi. Nie można było zauważyć nawet najmniejszego śladu jakiegokolwiek regularnego kształtu; w ogóle cała okolica wyglądała jak świat, w którym takie kształty nie występują. Ann była pewna, że w tej krainie nie mógłby przeżyć żaden człowiek. Frank musiał zginąć — albo spadł z samochodu pod wpływem wstrząsu, albo zmiotło go krótkie, choć z pewnością zgubne w skutkach spotkanie z pędzącą falą.

W interkomie na tle wyładowań atmosferycznych i ryku potopu Ann ciągle słyszała jego ostatnie słowa. Dzwoniło jej w uszach jak wyrok: “Jedź, idiotko, jedź!” To był jej błąd, wszystko przez nią, to była jej wina…

Maja rozpaczliwie płakała, dławiąc szloch, zgięta wpół, jak gdyby chciała się skurczyć i zniknąć.

— Nie! — krzyknęła. — Frank! Musimy go szukać!

Potem już tylko płakała; nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Sax poszedł do apteczki, przetrząsnął ją, wrócił do Rosjanki i kucnął przy jej boku.

— Maju, chcesz coś na uspokojenie?

Podniosła głowę i wytrąciła mu z dłoni pigułki, rozrzucając je po podłodze.

— Nie! — wrzasnęła. — To są moje uczucia, to są moi mężczyźni. Sądzicie, że jestem takim tchórzem jak wy?! Sądzicie, że tak jak wy chcę żyćjakzombie?! Tak jak wy?!…

Potem już tylko bezradnie łkała. Sax wciąż stał nad nią; mrużył oczy, twarz wykrzywiła mu się ze smutku. Ann aż przeszył dreszcz, kiedy Sax na nią spojrzał; poczuła się jak pod ostrzałem.

— Proszę — odezwała się. — Proszę.

Wstała z siedzenia kierowcy, podeszła do przyjaciół i położyła Saxowi rękę na ramieniu. Schyliła się, aby pomóc Nadii i Simonowi podnieść z podłogi i zanieść do łóżka Maję. Rosjanka uciszyła się już trochę, ale usunęła się od ich wyciągniętych dłoni. Oczy i nos miała zaczerwienione, twarz wykrzywioną rozpaczą, jedną rękę zacisnęła mocno na nadgarstku Nadii. Nadia patrzyła na nią z miną obojętnego lekarza. Nikt nie mógł odczytać z twarzy jej uczuć, była jak zwykle zamknięta w sobie i mamrotała coś po rosyjsku.

— Maju, tak mi przykro — powiedziała Ann. Miała zmartwiałe gardło i mówienie sprawiało jej ból. — To moja wina. Przepraszam.

Maja potrząsnęła głową.

— To był wypadek.

Ann nie mogła się zmusić, aby powiedzieć na głos, że zanim tragedia się wydarzyła, przestała na chwilę uważać. Słowa te stanęły jednak jej w gardle, a gdy kolejny gwałtowny spazm płaczu wstrząsnął ciałem Mai, szansa, by to z siebie wyrzucić, zniknęła. Michel i Kasei usiedli na fotelach kierowców. Rover znowu zaczął się posuwać naprzód po kamiennym tarasie.

Niedaleko na wschód południowa ściana kanionu w końcu wtopiła się w otaczającą równinę, podróżnicy mogli więc swobodnie odjechać od powodzi. Pełnym gazem przejeżdżali więc teraz Eos Chasma na północ, na spotkanie z odległą rozpadliną Capri. Michel przez jakiś czas podążał śladami ukrytej kolonii, ale stracił trop, ponieważ oznakowania na drodze często zakrywał śnieg. Przez cały dzień szukał pobliskich — jak mu się zdawało — kryjówek, ale nie udało mu się znaleźć żadnej. Nie chcąc marnować więcej czasu, podróżnicy zdecydowali się z pełną szybkością skręcić nieco na północny wschód, aby dotrzeć do kryjówki na popękanej skale na południe od Aureum Chaos. Jej położenia Duval był pewien.

— Nie jest to już nasza główna baza — wyjaśnił. — Tam udaliśmy się na początku, gdy opuściliśmy Underhill. Hiroko chciała jechać dalej na południe i po kilku latach rzeczywiście się przeprowadziliśmy. Mówiła, że to pierwsze miejsce nie podoba jej się, ponieważ Aureum kojarzy jej się ze zlewem, który pewnego dnia może się wypełnić wodą i zamienić w jezioro. Sądziłem wtedy, że to bez sensu, ale teraz widzę, że miała rację. Wygląda na to, że do Aureum może się nawet przesączyć cała powódź… Zresztą nie wiem… Nasza kryjówka znajdowała się na wzniesieniu, wyżej niż jesteśmy teraz… może więc przetrwała. Nie mam pojęcia, czy będą tam ludzie, ale na pewno znajdziemy sporo zapasów. Zawsze to jakieś schronienie, prawda?

Nikt nie był w odpowiednim nastroju, aby mu cokolwiek na to odpowiedzieć.

Drugiego dnia ciężkiej przeprawy powódź zniknęła za północnym horyzontem. Jej ryk ścichł wkrótce potem. Grunt, pokryty na metr brudnym śniegiem, już nie drżał; świat wydawał się martwy: był dziwnie cichy i nieruchomy, przesłonięty całunem bieli. Kiedy śnieg nie padał, niebo było ciągle nieco zamglone, ale podróżnikom wydawało się wystarczająco przezroczyste, aby mogli zostać dostrzeżeni z góry, toteż zaprzestali jazdy w dzień, a w nocy nie używali reflektorów. I bez nich zresztą droga była dość dobrze widoczna dzięki jarzącej się lekko pod gwiazdami śnieżnej pokrywie.

W te noce pojazdem kierowała Ann. Nie powiedziała nikomu o swoim momencie nieuwagi przed zaginięciem Franka. Nie zamierzała też powtórzyć tego błędu — jechała rozpaczliwie skoncentrowana, zagryzając wargi aż do krwi, obojętna na wszystko z wyjątkiem widniejącej przed nią w stożkach światła drogi. Zwykle prowadziła całą noc; zapominała obudzić następnego kierowcę albo świadomie tego nie robiła. Frank Chalmers nie żył i to była jej wina. Powtarzała to sobie w kółko i rozpaczliwie żałowała, że nie potrafi cofnąć przeszłości i zmienić tego faktu. Wiedziała, że to rozpamiętywanie jest bezsensowne. Pewnych błędów nie da się naprawić. Biel powierzchni mąciła niezliczona ilość kamieni, zwieńczonych śnieżnymi czapami, krajobraz miał więc obecnie kolor soli i pieprzu. W nocy ta dwubarwność bardzo przeszkadzała w prowadzeniu pojazdu; czasami Ann miała uczucie, że przekopuje się pod ziemią, innym razem, że unosi się pięć metrów nad nią. Biały świat. W niektóre noce miała wrażenie, że prowadzi karawan, przejeżdżający po ciele nieboszczyka. Wdowy Nadia i Maja siedziały na tyle… W takich momentach była przekonana, że Peter również nie żyje.

Dwukrotnie usłyszała głos Franka w interkomie. Wołał do niej; raz prosił ją, aby zawróciła i uratowała go, a za drugim razem krzyczał: “Jedź, idiotko, jedź!”

Maja nie załamała się. Mimo wszystkich swoich często prezentowanych całemu światu nastrojów i kaprysów, miała bardzo silną osobowość. Natomiast Nadia, którą Ann zawsze uważała za osobę twardą, prawie ciągle milczała. Sax bez końca patrzył na ekran i pracował. Michel próbował rozmawiać, ale rezygnował z nieszczęśliwą miną, kiedy uświadamiał sobie, że nikt nie ma ochoty na dyskusje. Simon jak zawsze obserwował Ann z niepokojem i z irytującą uwagą. Nie mogła już tego wytrzymać i stale unikała jego spojrzenia. Biedny Kasei musiał się czuć jak w schronie, którym zawładnęła grupka sędziwych szaleńców. Myśl ta wydała się Ann prawie zabawna, gdyby nie fakt, że młodzieniec robił wrażenie bardzo przygnębionego. Nie wiedziała, jaka może być przyczyna jego stanu, może tak działało na niego pustkowie, po którym jechali, może ciągle zagrażająca śmierć, a może po prostu był głodny; nie sposób było się tego dowiedzieć. Zwłaszcza że Kasei w ogóle zachowywał się nieco dziwacznie. Swoją młodością przypominał jednak Ann o Peterze, więc starała się również na niego nie patrzeć.

Śnieg sprawiał, że każdej nocy powierzchnia żarzyła się i drgała. Kiedy cały się stopi, myślała Ann, wyżłobi nowe koryta i odbierze mi ukochanego Marsa. Jej Mars zniknął już bezpowrotnie.

Obok Ann na drugą nocną zmianę usiadł Michel. Wypatrywał oznaczenia drogi.

— Zgubiliśmy się? — spytała go Maja tuż przed świtem.

— Nie, wcale nie. Po prostu… zostawiamy na śniegu ślady. Nie wiem, kiedy znikną ani jak bardzo są widoczne, ale jeśli… Cóż, tak czy owak, na wypadek, gdyby miały utrzymać się długo, chciałbym wysiąść z pojazdu i przejść ostatnią część drogi. Powinienem sprawdzić, gdzie się znajdujemy. W niektórych miejscach ustawiliśmy różne pionowe kamienie i dolmeny. Muszę je znaleźć. Wskażą nam dalszą drogę, no, sami rozumiecie. … Różnego rodzaju głazy narzutowe nieco wyższe od innych albo rozmaite kamienne słupy.

— Łatwiej byłoby je zauważyć za dnia — oznajmił Simon.

— To prawda. Jutro będziemy się musieli rozejrzeć po okolicy i powinniśmy coś dostrzec. Jesteśmy już chyba blisko. Ustawiliśmy je, aby pomagały odszukać drogę zabłąkanym podróżnym, właśnie takim jak my. Wszystko będzie dobrze, nie martwcie się.

Tak, oczywiście, wszystko będzie dobrze, pomyślała Ann. Z małymi wyjątkami: nie żyli ich przyjaciele i jej jedyne dziecko, a ich świat zniknął na zawsze.

Zbliżał się świt. Leżąc na podłodze przy oknie, Ann próbowała sobie wyobrazić życie w ukrytej kolonii. Wiele lat pod ziemią. Nie, uświadomiła sobie, nie zniosę tego, nie mogę tego zrobić. “Jedź, idiotko, jedź!” Niech cię cholera!

O świcie Kasei zawył triumfalnie: na zewnątrz, na północnym horyzoncie, stały trzy wysokie kamienie. Poprzeczna belka stanowiąca dach, ułożona na dwóch słupach, wyglądała, jak gdyby spłynął tu z Ziemi jeden fragment Stonehenge.

— Tędy do domu — oznajmił młodzieniec.

Najpierw jednak musieli przeczekać dzień. Michel stawał się coraz ostrożniej szy, bał się, aby nie zostali zauważeni przez satelity, i chciał ruszyć dopiero w nocy. Położyli się więc, aby się trochę zdrzemnąć.

Ann nie mogła spać, ożywiało ją nowe postanowienie, które właśnie podjęła. Ostrożnie rozejrzała się wokół i doszła do wniosku, że wszyscy śpią. Michel nawet chrapał; był najwyraźniej szczęśliwy. Spali przecież spokojnie po raz pierwszy od około pięćdziesięciu godzin. Ann nałożyła walker i jak najciszej weszła w śluzę powietrzną. Obejrzała się i popatrzyła na towarzyszy; wygłodzona, strudzona grupka. Nadia leżała, tuląc do boku okaleczoną rękę. Z powietrznej komory nie sposób było się wydostać zupełnie bezgłośnie, ale Ann liczyła na to, że cała ekipa od dawna już przyzwyczaiła się spać w hałasie. Warkot i łoskot systemu wspomagania życia częściowo zagłuszył jej wyjście. Ann znalazła się na zewnątrz absolutnie przekonana, że nikogo nie obudziła.

Owionęło ją charakterystyczne dla planety zimno. Zadrżała i ruszyła na zachód. Szła po śladach łazika, aby nikt nie mógł jej wyśledzić. Słońce przedzierało się przez mgłę. Znowu padał śnieg, zabarwiony na różowo w promieniach słonecznego światła. Z trudem posuwała się naprzód, póki nie doszła do małego wydłużonego drumlinu. Miał spadzisty stok, który pokrywała warstwa białego śniegu. Mogła się teraz posuwać po litej skale, nie zostawiając śladów. Szła tak długo, aż się zmęczyła. Na dworze było naprawdę zimno, śnieg padał pionowo maleńkimi płatkami, prawdopodobnie narosłymi wokół drobin piasku. Na końcu drumlinu znajdował się pękaty i niski głaz eratyczny. Ann usiadła przy nim od strony zawietrznej, potem wyłączyła ogrzewanie walkera i ubitym śniegiem przysłoniła mrugające światełko alarmowe na naręcznym komputerku.

Szybko zrobiło jej się o wiele zimniej. Niebo miało teraz kolor mętnej szarości pokreślonej pasmami różu. Śnieg z wolna zasypywał szybkę jej hełmu.

Właśnie przestała się trząść i jej ciało stało się przyjemnie chłodne, kiedy w hełm kopnął ją mocno czyjś but. Następnie ktoś podciągnął ją do góry, na klęczki. W głowie jej szumiało. Postać w walkerze silnie uderzyła szybką swego hełmu w jej szybkę. Potem czyjeś ręce wzięły ją mocno pod ramiona i cisnęły na ziemię.

— Hej! — krzyknęła słabo.

Ktoś wziął ją pod ramiona, pociągnął i postawił na nogi; odciągnął jej też do tyłu lewe ramię i trzymał je wysoko w górze. Napastnik chwilę operował przy komputerku na nadgarstku Ann, a potem pchnął ją boleśnie do przodu, ciągle trzymając w górze jej ramię. Nie mogła upaść, nie łamiąc sobie przy tym ręki. Czuła, jak diamentowy wzorek aparatu grzewczego walkera zaczyna jej rozgrzewać skórę. Płonął w niej. Co kilka kroków dręczyciel uderzał ją w hełm.

Postać, ku jej zdumieniu, zaprowadziła ją prosto do rovera. Wepchnięto ją w śluzę powietrzną; ten ktoś wpadł za nią do środka, zamknął komorę i wypompował powietrze, po czym zdarł Ann hełm z głowy. Następnie zdjął swój i okazało się, że to Simon. Był purpurowy na twarzy i krzyczał na nią, uderzając ją przy tym raz po raz. Jego twarz była mokra od łez. Jej Simon, jej cichy, spokojny Simon teraz wydzierał się na nią:

— Dlaczego? Dlaczego? Niech cię diabli, czy ty zawsze musisz coś takiego zrobić?! Czy zawsze musisz myśleć tylko o sobie? O sobie i o swoim własnym świecie? Jesteś taka… jesteś taką cholerną egoistką!

Jego głos przeszedł w straszliwy, przepełniony ogromnym bólem jęk. I to był jej Simon, który zwykle tak niewiele mówił, który nigdy nie podnosił głosu, który nigdy nie wypowiadał więcej niż kilka słów. Teraz bił ją po twarzy i krzyczał, dosłownie wypluwając słowa i tracąc dech z wściekłości. I nagle to jego zachowanie zdenerwowało Ann. Dlaczego nie zareagowałeś przedtem, pytała go w myślach, dlaczego nie zareagowałeś wtedy, gdy cię potrzebowałam, gdy potrzebowałam kogoś, w kim tliłoby się życie? Dlaczego musiała zrobić coś takiego, aby go poruszyć i zbudzić z dziwacznego letargu? Ale nie powiedziała mu tego. Z całych sił uderzyła go tylko pięścią prosto w pierś, aż Simon upadł do tyłu.

— Zostaw mnie w spokoju! — krzyknęła. — Zostaw mnie! — A wtedy wstrząsnął nią gniew i znów poczuła lodowaty dreszcz, powiew marsjańskiej śmierci. — Dlaczego nie zostawisz mnie w spokoju?!!

Simon odzyskał równowagę, rzucił się do przodu, chwycił ją mocno za ramiona i potrząsnął. Nigdy wcześniej nie zauważyła, że jest taki silny.

— Właśnie dlatego że… — krzyknął, po czym umilkł. Oblizał usta i chwilę łapał oddech. — Dlatego… — Odwrócił wzrok, twarz pociemniała mu jeszcze bardziej, jak gdyby tysiąc słów naraz chciało mu się przecisnąć przez gardło, a potem zrezygnował i najwyraźniej postanowił niczego nie wyjaśniać. Potrząsał nią tylko i bez sensu powtarzał: — Dlatego! Dlatego! Dlatego!

Padał śnieg. Mimo że nadszedł już wczesny ranek, było mroczno. Wiatr pędził przez teren chaotyczny, pył wodny wirował nad zniszczoną krainą. Głazy narzutowe, duże jak miejskie bloki, leżały jedne obok drugich, a cała okolica rozbiła się na milion małych urwisk, zagłębień, płaskowzgórzy, pasm górskich i szczytów, a także wiele spiczastych wierzchołków, szerokich słupów i chwiejnych kamieni. Prawdziwe wytwory czystej karni. Wszystkie urwiste i pionowe skały na tym obszarze były zupełnie czarne, podczas gdy bardziej spłaszczone strefy pokrywał śnieg; krajobraz stanowił teraz prawdziwą mozaikę czerni i bieli. Całość trwała w ciągłym ruchu, wirowała w gwałtownych porywach wiatru, wszędzie to pojawiały się, to znikały białe fale i gęste tumany śniegu.

Potem śnieg przestał padać i wiatr zamarł. Czarne pionowe powierzchnie i białe poziome ustabilizowały się i zastygły w bezruchu. Niebo było zachmurzone, żadna wypukłość nie rzucała więc cienia i cały krajobraz jarzył się, jakby światło promieniowało z pokrytej śniegiem ziemi ku wiszącym nad nią niskopylistym obłokom. Wszystko w tym nowym świecie wydawało się mieć ostre krawędzie i było bardzo wyraźnie widoczne, jak gdyby marsjańska kraina została zaklęta w szkło.

Na horyzoncie pojawiło się kilka idących ludzkich sylwetek. Wyłaniały się jedna po drugiej. Było ich siedem i wędrowały w nierównym szeregu. Poruszały się powoli z opuszczonymi ramionami i nisko pochylonymi głowami w hełmach. Zachowywały się tak, jak gdyby wędrowały bez żadnego określonego celu. Dwie istoty, które szły na przedzie, spoglądały od czasu do czasu w górę, ale nigdy się nie zatrzymywały ani nie wskazywały pozostałym kierunku.

Chmury na zachodnim niebie połyskiwały jak masa perłowa i był to jedyny znak w tym posępnym dniu, że słońce powoli się zniża. Siedmioro ludzi zaczęło wchodzić na długie górskie pasmo, które nagle pojawiło się przed nimi na zniszczonym lądzie. Z wyższych stoków pasma rozciągał się wspaniały widok we wszystkich kierunkach.

Minęło sporo czasu, zanim wszyscy wdrapali się na górę. W końcu zbliżyli się do szczytu, do skalnej wypukłości, za którą pasmo zaczynało się zniżać. Na wierzchołku znajdowało się coś niezwykle interesującego: wielki głaz eratyczny o płaskim dnie, ustawiony wysoko w powietrzu na sześciu smukłych kamiennych słupach tej samej wielkości.

Siedem postaci zbliżyło się do tego megalitu. Zatrzymały się i, stojąc pod ciemnosinymi chmurami, przez pewien czas przyglądały się budowli. Potem weszły między kamienne podpory i zastygły pod wielkim głazem. Znajdował się wysoko nad nimi, niby solidne, mocne sklepienie. Znajdującą się pod nim kolistą, płaską podłogę wykonano z pociętego polerowanego kamienia.

Jedna z postaci podeszła do któregoś z dalszych słupów i dotknęła go palcem. Inni wpatrywali się w nieruchomy śnieżny chaos. Nagle tuż obok nich otworzyła się klapa w ziemi. Istoty zbliżyły się i jedna po drugiej zaczęły wchodzić do wnętrza góry.

Kiedy wszyscy zniknęli pod ziemią, sześć smukłych kolumn poczęło się wtapiać w powierzchnię, a wielki dolmen, który na nich spoczywał, powoli się opuścił. Gdy kamienne słupy zniknęły, wielka skała spoczęła na górskim paśmie, wracając do swej pierwotnej roli imponującego skalnego wierzchołka. Słońce za chmurami zaszło i pustą krainę okrył mrok.

To Maja kazała im jechać dalej, to właściwie ona dowiozła ich na południe.

Kryjówka pod dolmenem była szeregiem małych jaskiń. Zgodnie ze słowami Michela, podróżnicy znaleźli w nich zapasy żywności i gazów, nie było tam jednak ludzi. Po kilku dniach, które uciekinierzy spędzili wypoczywając oraz nadrabiając braki we śnie i jedzeniu, Maja zaczęła narzekać. “To nie jest sposób na życie — mówiła. — Więcej w tym życiu śmierci niż życia. Gdzie są inni? — pytała. — Gdzie jest Hiroko?” Michel i Kasei wyjaśnili jej po raz kolejny, że ukryta kolonia znajduje się na południu, że przenieśli ją tam już dawno temu. “W porządku — odpowiadała Rosjanka. — W takim razie my również pojedziemy na południe”. W garażu kryjówki podróżnicy znaleźli kolejne kamienne pojazdy. “Potrafimy przecież podróżować w nocy — nalegała Maja — a gdy wyjedziemy z kanionów, będziemy bezpieczni”. W kryjówce nie mogli mieszkać bez końca, jej zapasy, choć spore, były jednak ograniczone, więc, prędzej czy później, i tak musieliby to miejsce opuścić. “Najlepiej jechać teraz, gdy jeszcze można się ukryć w ciemności wywołanej burzą pyłową — przekonywała ich Maja. — Najlepiej jechać już teraz, nie zwlekając”.

Pobudziła więc zmęczoną grupkę przyjaciół do działania. Załadowali dwa pojazdy i znowu wyruszyli. Jechali na południe przez wielkie, jakby “zmiętoszone” równiny Margaritifer Sinus. Ta kraina nie narzucała im takich ograniczeń jak Marineris, przejeżdżali więc każdej nocy setki kilometrów, a całe dnie przesypiali. Niemal nie odzywali się do siebie i przez kilka dni i nocy tej milczącej podróży przejechali między Argyre i Hellas, przez nieskończoną krainę pokrytych kraterami południowych wyżyn. Zaczęło im się wydawać, że nigdy nie żyli inaczej, że zawsze tylko jechali przed siebie w małych łazikach i że ich podróż potrwa do końca świata…

A potem pewnej nocy wjechali na warstwowy teren regionu polarnego i tuż przed świtem horyzont przed nimi rozjarzył się, a następnie zmienił w mrocznobiały pas, który gęstniał coraz bardziej, kiedy się ku niemu zbliżali, aż stanął przed nimi jako biała ściana skalna. Była to, oczywiście, południowa czapa polarna. Michel i Kasei zajęli w tym momencie siedzenia kierowców i cichymi głosami naradzali się przez interkom. Później ruszyli dalej i jechali tak długo, aż dotarli do białego urwiska. Teraz znaleźli się na lodzie, pod którym leżał zamarznięty piasek. Ściana skalna okazała się ogromnym nawisem, który wyglądał jak fala zamarznięta nagle tuż przed uderzeniem w brzeg plaży. Na dnie urwiska pojawił się wycięły w lodzie tunel, z którego wyszła postać w walkerze i wskazała wjazd dwóm łazikom.

Posuwali się tunelem przynajmniej przez kilometr i przez całą drogę ze wszystkich stron otaczał ich lód. Tunel był wystarczająco szeroki, by mogły nim jechać obok siebie dwa, a nawet trzy rovery i miał niski strop. Lód dokoła nich był czystobiały, suchy lód tylko lekko porysowany smugami uwarstwienia. Podróżnicy przebyli dwie śluzy powietrzne tunelu, a w trzeciej Michel i Kasei zatrzymali łaziki, otworzyli własne komory powietrzne i wysiedli. Maja, Nadia, Sax, Simon i Ann wydostali się z roverów i podążyli za nimi tunelem, który nagle się otworzył. Wówczas wszyscy się zatrzymali, zadziwieni, ale i uspokojeni widokiem, który się przed nimi rozciągał.

Nad głowami podróżników znajdowała się ogromna kopuła z połyskującego białego lodu. Skojarzyła im się z gigantyczną przewróconą czarą. Miała wiele kilometrów średnicy i przynajmniej kilometr wysokości, może nawet więcej. Wznosiła się niemal pionowo w górę, a jej środek był łagodnie wklęsły. Światło pod nią było rozproszone, ale dość mocne i podróżnicy mieli wrażenie, że stoją na powierzchni Marsa w pochmurny dzień; światło zdawało się pochodzić z samej białej jarzącej się kopuły.

Ziemia pod kopułą łagodnie połyskiwała czerwonawym piaskiem. W zagłębieniach rosła trawa, sporo było tu też wysokich bambusów i sękatych sosen. Z prawej strony znajdowały się małe pagórki, a na nich — mała osada. Jedno — i dwupiętrowe budynki, pomalowane na białobłękitno, otoczone wielkimi drzewami. W grubych konarach ukryto bambusowe pomieszczenia i schody.

Michel i Kasei ruszyli ku wiosce, a kobieta, która wprowadziła ich pojazdy do śluzy tunelu, pędem pobiegła przed nimi, krzycząc bez końca:

— To oni, nareszcie przyjechali, nareszcie są tutaj!

Na drugim krańcu pokrytej kopułą przestrzeni znajdowało się jezioro z lekko parującą wodą. Jego jasną, biało połyskującą powierzchnię marszczyły fale, które załamywały się przy brzegu. Dalej stał ogromny niebieski rickover; odbijał się błękitnie w białej wodzie jeziora. Porywy zimnego, wilgotnego wiatru szczypały podróżników w uszy.

Michel niebawem wrócił po przyjaciół, którzy dotą4.stali nieruchomo jak posągi.

— Chodźcie ze mną, tu przecież jest chłodno — powiedział z uśmiechem. — Na kopule znajduje się warstwa wodnego lodu, toteż musimy przez cały czas utrzymywać ujemną temperaturę powietrza.

Z osady zaczęli się wylewać ludzie. Wszyscy okrzykami radości witali przybyłych. Na dole, przy małym jeziorze, pojawił się nagle młody człowiek. Biegł ku nim, sadząc wielkimi susami po wydmach plaży. Mimo że przedstawiciele pierwszej setki spędzili tak wiele lat na Marsie, człowiek biegnący po powierzchni planety nadal wyglądał dla nich jak postać ze snu. Minęła długa chwila, zanim Simon chwycił mocno za ramię Ann i krzyknął:

— To Peter! To nasz Peter!

— Peter… — powtórzyła cicho Ann.

I nagle znaleźli się w tłumie ludzi. Wszędzie wokół otaczali ich młodzieńcy, dziewczęta, a także dzieci; nieznajomi, ale o swojskich twarzach. Zjawili się również Hiroko, Iwao, Raul, Rya, Gtene, a po chwili dotarł do nich również Peter i z radosnym okrzykiem otoczył ramionami Ann i Simona. W tłumie byli też Wład, Ursula, Marina i wiele innych osób z Acheronu. Wszyscy cisnęli się, aby ich przywitać i uściskać.

— Co to za miejsce? — zawołała nagle Maja.

— To dom — odparła Hiroko. — Tu zaczniemy wszystko od początku.

Podziękowania

Pragnę podziękować: Lou Aronice, Victorowi R. Bakerowi, Paulowi Birch, Donaldowi Blankenship, Michaelowi H. Carrowi, Peterowi Ceresole, Robertowi Craddockowi, Martynowi Foggowi, Jennifer Hershey, Fredericowi Jamesonowi, Jane Johnson, Damonowi Knight, Aleksandrowi Korzeniewskiemu, Christopherowi McKay, Beth Meacham, Rickowi Millerowi, Lisie Noweli, Stephenowi Pyne, Garry’emu Snyderowi, Luciusowi Shepardowi, Ralphowi Vicinanzy i Tomowi Whitemore.

Specjalne podziękowania składam po raz kolejny Charlesowi Sheffleldowi.

sic